หัวข้อ: [~Twincest~]น้องบิ๊กกับพี่บู้ : ถึงเวลาต้องเอ่ยคำลา

[๛ナーリバス๛]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดสยองมาก ทำเอาต๊กใจเลยอ่า ทำไปได้...

ดีนะ ที่พี่บู้มันไม่ตายคา โลกใบน้อยของไอ้เจ้าบิ๊ก โอ๊ยยยยยย


ก็จะพยายามไล่อ่าน แต่ก็ทำใจไม่ได้ ก็มันอ่านตอนท้ายไปแล้วถ้ามีตอนใหม่มา มันก็อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ ไง แต่ตอนนี้เหมือนจะเข้าใจขึ้นหน่อยแล้วแหละ ไอ้ตรงกลางก็จะค่อยๆ ตามมานะ  ใจเย็นๆ ต้องอ่านจบแน่ๆ ล่ะน่า


ถึงตกใจแต่ ชอบนะ จะรอของบู้เปานะ อยากอ่าน โซตะค่อน ฮาๆๆ

[Tifa]

แอร๊ยยยย

กว่าจะอ่านจบ ต้องใช้มือปิดตา เเล้วอ่านลอดช่องระหว่างนิ้วเเทน

ดาวแหยง คริๆ

[flawless]

เอิ๊กๆ ไม่ออกนอกทะเลก็จริง แต่ออกนอกโลกไปดาวนาแมกเลยอ่า...555
ตอนแรกก็งงๆ ว่าทำไมคำบรรยาย มันแปร่งๆ เพี้ยนๆ ไม่น่าใช่บิ๊ก หรือกันต์
เป็นคนบรรยาย มาถึงบางอ้อ ตอนท้าย อ้อ...อิพี่บู้มันฝันนี่เอง เล่นเอาอึ้ง
ทึ่ง เสี่ยว ซ้า....  ฮาๆ
ตอนหน้าเรียกร้อง เปาบู้ คร๊าบ คู่รัก?โมเอะ ชอบๆ

ปล. ไม่โกรธ ไม่กดดัน ดีแล้วคร๊าบ เขียนแบบที่แนวของตัวเองน่ะดีที่สุด
ไม่อยากให้กดดัน เพราะไม่อย่านั้นคนอ่านคนนี้จะเสียใจมากๆ ที่ไม่น่าติในวันนั้นเลย

[Me_kame_nishi]

เข้ามาบอกว่ายังไม่ได้อ่านอ่ะ อิอิ เย็นจะมาอ่านนะ เม้นท์จองที่เฉยๆ

[MyTeaMeJive]

ขออภัุยผมเห็นที่คุณผู้เขียนบอกแล้วว่า "เขียนเองอ่านเอง"
ผมเองก็ไม่ใช่ว่าจะเก่งอะไรมากมาย
แต่ผมอ่านมาจนถึงตอนสุดท้่ายนี้ผมก็ยังมีคำถาม มันจะมีบางช่วงที่เรื่องราวเรียงต่อกันอย่างราบรื่น มองเห็นปมของเรื่องแล้วมันก็ข้ามไปเฉยๆ เหมือนคุณนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ แล้วก็ทิ้งปมนั้นไปเฉยๆ ยิ่งตัวละครที่เพิ่มเข้ามาแล้วมาช่วยกันเล่าเรื่อง ที่ทำให้ผมยิ่งไขว้เขว ว่าตกลงเรื่องนี้มันอะไรกัน 
ผมเข้าใจนะความรู้สึกที่ว่าตัวละครเหมือนเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้องของเรา พอเขียนขึ้นมาแล้วก็ไม่อยากทิ้งไปอยากเล่าถึงความเปลี่ยนแปลง ความเคลื่อนไหวของเขาให้คนอ่านได้รับรู้ แต่มันทำให้เรื่องแกว่ง คุณรู้ดีกว่าใครว่าเรื่องตอนนี้มันบิดจากพล็อตเดิมไปมากขนาดไหน แต่เมื่อคุณตัดสินใจแล้วว่าจะเดินหน้าตามพล็อตที่ 2 ก็ขอให้คุณพยายามรักษาแนวทางนี้ไว้ เขียนไปตามทางที่วางไว้ ถ้าจะมีอะไรที่แวบเข้ามาในระหว่างนี้ คุณต้องจดไว้ก่อน อย่าเพิ่งเอามันออกมา คุมเรื่องให้อยู่ จบเรื่องแล้วค่อยเอาเรื่องที่จดไว้ออกมาใช้
ความโดดเด่นของคุณคือ คุณมีภาษาเขียนที่สวยมาก วิธีการเล่าเรื่องในแต่ละตอนก็เยี่ยม นำมาใช้ให้เป็นประโยชน์ครับ

ไจฟ์ครับ

กลับมาดิทเพิ่มหลังจากที่ไปอ่านความเห็นของคุณในอีกกระทู้หนึ่ง เพราะผมไม่แน่ใจว่า ที่ผมบอกกับคุณไปตรงนี้ จะทำให้คุณไม่พอใจ หรือ นอยด์หรือเปล่า เพราะวิธีการเขียนเรื่องของคุณกับผมไม่เหมือนกัน ผมจะเขียนจนเกือบจบแล้วถึงจะทยอยโพสต์ แล้วจะอ่านจากรีว่าผมมีอะไรที่ควรแก้ไขปรับปรุงเพิ่มเติม
ขออภัยถ้าความเห็นของผมจะทำให้คุณรู้สึกไม่ดี แต่สิ่งที่ทำให้ผมอ่านเรื่องของคุณมาจนถึงหน้านี้ก็คือภาษาเขียนของคุณ กับวิธีการเล่าเรื่องนั่นแหละครับ

[mutyamania]

^
^
^
ไม่นอยด์ค่ะคุณไจฟ์

คือที่เม้นท์ในกระทู้นั้น  แค่จะบอกว่าคนเขียนนิยายแต่ละคนต้องการคอมเม้นท์ไม่เหมือนกัน  บางคนอาจขอแค่กำลังใจ  แต่บางคนขอคำติชม....ส่วนตัวเรารับได้หมดแหละ....จะชมจะด่า  ถ้าเกี่ยวกับนิยายก็ไม่โกรธ....แต่ถ้ามีบางเม้นท์ที่ละเมิดถึงสิทธิส่วนบุคคล...หรือออกไปทางบังคับขู่เข็ญ....หรือมาด่า ๆ ๆ ๆ ๆแบบไม่มีเหตุผลแล้วก็หายหัว(ประมาณว่า...น่าเบื่อมากกก....จบเหอะ  หรือปัญญาอ่อนว่ะ ,etc เป็นต้น)  อันนี้โกรธค่ะ...จะด่าคืนด้วย....จริง ๆ นะ(แต่ที่ผ่านมายังไม่เจอ)

เม้นท์ของคุณก็เป็นประโยชน์ดี(จริง ๆ ก็เป็นประโยชน์มาก)....ถือว่าเป็นการแนะนำกัน...เราก็ยินดีรับฟังเสมอค่ะ

หวังว่าคุณไจฟ์คงจะติดตามนิยายของเชลไปเรื่อย ๆ นะคะ

 

[O_cha]

ตอน : หัวใจที่ด้านชา...และความว่างเปล่า
หมายถึง กันต์ และ กี๋   แต่ผมอ่านแล้วอิ๊อ๊ะ พี่บู้สุดๆ
ผมขอชมเชยว่าคนเขียนสร้างตัวละครพี่บู้ที่ทำให้คนรักได้ทุกมุมมองจริงๆ

ในฐานะที่ผมเป็นแฟนคลับพี่บู้(เอ่อ... ต้องกรอกใบสมัครสมาชิกรึเปล่าครับ)
ผมไม่รู้สึกว่าการเดาพล๊อตเรื่องได้ จะทำให้หมดสนุก หรือ ลดการน่าติดตามลงตรงไหน
ตรงกันข้าม ละครน้ำเน่าที่คนติดกันทั่วบ้านทั่วเมือง คนดูเดาพล๊อตได้ทั้งหมด
เผลอๆ ไปหาอ่านเรื่องย่อละครกันมาแล้วทั้งนั้น หรือแม้แต่ละครรีเมคคนดูรู้ตอนจบแล้วด้วยซ้ำ
แต่ที่ดูๆ กันน่ะ เป็นเพราะลุ้นพระเอก นางเอก  กันทั้งนั้นแหละครับ 
ยิ่งพระเอกร้าย  คนดูไปด่าไป...  แต่ชอบ  o_O
ยิ่งนางเอกแสนดี  คนดูก็ดูไปด่าไปอีกเช่นกัน(อิโง่  ไปยอมเค้าทำไม)...  แต่เอาใจช่วย ^^”

ถ้าพร๊อตดี  บทดี  นักแสดงดี พร้อมขนาดนี้ ก็มีคนใจจดใจจ่อรอชมตั้งแต่ยังไม่ฉายครับ

เรื่องนี้ ผมเห็นด้วยกับหลายคนว่า ภาษาเขียน และการบรรยาย ดีมากนะ  คำพูดตรงๆ เข้าใจง่าย ไม่หยาบคาย
ตัวละครก็ดี  มีความโดดเด่น (โดยเฉพาะพี่บู้...  อย่าหาว่าแฟนคลับอวยเลยนะครับ 555)
เพราะงั้น ผมถึงพยายามเอาใจช่วยเรื่องนี้  อยากให้กลับเข้าฝั่ง และดำเนินเรื่องไปตามที่ควรจะเป็น
จะได้มีคนเข้ามาติดตามอ่าน เหมือนที่ตอนแรกๆ ที่มาคอมเม้นท์กันอย่างคึกคักอีกครั้งครับ

[mutyamania]

ตอน : อ่ะจิงดิ!!!
 


เล่าโดย ; สิงห์คะนองนา





ผมล่ะเพลีย......



จริง ๆ นะให้ตายสิ  ทั้ง ๆ ที่ผมกับพี่เราผ่านช่วงเวลาอันเลวร้ายมาแล้ว....ผมกับมันก็ควรที่จะได้แฮปปี้เอนดิ้ง  เหมือนอย่างในละครโทรทัศน์สิ....ทำไมน่ะรึ....ก็ถึงแม้ว่าพระเอกมันจะเลว....แต่ตอนจบมันสำนึกผิดแล้ว  นางเอกควรจะให้อภัย.....มิใช่ฤา......

ตกลงผมเป็นพระเอกใช่มั้ย.....หรือจริง ๆ แล้วผมเป็นตัวโกงที่กำลังถูกผลกรรมตามสนอง  กรรมที่รังแกสัตว์สงวนอย่างไอ้หมาน้อย  คือที่ต้องมานั่งกลุ้มอยู่แบบนี้เพราะอะไร....เพราะหนึ่ง  ไอ้หมามันเริ่มทำตัวต่อต้าน....จนตอนนี้มันแทบจะตั้งตนเป็นศัตรูของผมอยู่รอมร่อ  แล้วก็ประพฤติตัวเหลวแหลกสุดขั้ว.....เรียกได้ว่าเหี้ยสุด ๆ เลยดีกว่า  ทั้งที่แต่ก่อนมันออกจะเป็นเด็กดี  แต่ผมก็นะ....อย่างที่รู้ ๆ กันนั่นแหละ  ครั้นพอจะลงไม้ลงมือกับมันหนัก ๆแบบเมื่อก่อน....มันก็ทำไม่ลงแล้วสิ  ถึงทำลง  แต่หมามันก็คงไม่ยอมผมเหมือนแต่ก่อนแล้ว  มิหนำซ้ำมันอาจจะคิดฆ่าผมตอนหลับ

พวกคุณคิดว่าผมรักพี่ชายตัวเองเข้าให้แล้วสินะ....รักแบบชู้สาวน่ะ  ป๊าดดดด  คิดกันไปได้  รักแบบพี่น้องนี่ยังต้องคิดดูก่อนเลยอ่ะ....จะบอกว่าผมใจร้ายงั้นสินะ  งั้นขยับมาเป็นรักแบบสัตว์เลี้ยงก็ได้เอ้า!!!!!

อ้อ...จริงสิ....ยังมีข้อสองอีกข้อ....ซึ่งไม่ต้องบรรยายอะไรมาก....เพราะตอนนี้มันก็สะเออะมานั่งดูทีวีร่วมกับพวกเรา....ไอ้สิว....ไอ้มาร....กู....อัดอั้นมาหลายวันแล้ว  ทรมานนะไอ้เชี่ย!!!!!

แล้วหมาก็ชอบเซอร์วิสลูกน้องตัวเองจั๊ง....ถอดเสื้อโชว์ก้างเงี้ยะ....เข้าไปเคล้า...ไปคลอ....ไปเคลีย....เงี๊ยะ!!!!!  หนักหน่อยก็กอด....หอมหัว  ต้องยืดคอขึ้นไปหอมด้วยนะ  เพราะแมร่งเตี้ย!!!!

ไอ้เรารึจะโวยวายมากก็ไม่ได้...เดี๋ยวจะผิดสังเกต...




อ๊ากกกกก  เบื่อโว๊ยยยยยย  ทำไมความสัมพันธ์ระหว่างสายเลือดมันถึงได้เป็นเรื่องต้องห้ามที่ไม่สามารถป่าวประกาศให้โลกรับรู้ได้วะ....โอเคว่าผมไม่ได้รักพี่...แต่แบบ....มันไม่ชอบอ่ะ  ที่เห็นคนอื่นมาถึงเนื้อถึงตัวกับพี่....คือพวกคุณเคยเลี้ยงสุนัขมั้ย  สุนัขที่เราลงทุนลงแรงฝึกแทบตาย....แล้วจู่ ๆ แทนที่มันจะเชื่องและเชื่อฟังคำสั่งของเราคนเดียว....มันกลับเที่ยวได้เล่นกับคนอื่นไปทั่ว  แต่ไม่ค่อยจะยอมให้เจ้าของเข้าใกล้น่ะ...


มันเหมือนโดนหยามมมมมมมกันชัด ๆ

.
.
.
.
.
“ฮัลโหล....กันต์นี่พี่เอง” ผมแอบย่องจากหมาน้อยและไอ้สิวน้อย(ที่เรียกแบบนี้เพราะมันน่ารักขึ้นมานิดนึง----อ๊าก)  กดโทรศัพท์หาตัวช่วย  ไอ้เด็กนมยักษ์ทำเสียงงัวเงียปนกระเส่าจนผมขนลุก....ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ....เสียงมันฟังเหมือนคนง่วงน่ะ
“อื่อออออ.....มีไรเพ่บิ๊ก....ผม....แฮงค์....นิดนึง....ตีสี่แน่ะ...นอนอ่ะ”
“แดกเหล้าอีกแล้วสิ...พี่บอกเราแล้วใช่มั้ยว่าให้เพลา ๆ....”
“ห่วงเค้าเหรอดำคุง”
“สัดกันต์....ลามแล้วนะ....ชักลามอีกแล้ว”
“คร๊าบบบบ....มีไรเพ่บิ๊ก...ฮ๊าวววววววว”
“ที่มาเคลียร์กับเมียมึงวันนั้นอ่ะ....เป็นไงบ้าง...เงียบไปเลยนะมึง....แล้วเคลียร์กันประสาอะไรวะ  ไอ้สิวแมร่งยังมานั่งเสนอหน้าอยู่ที่ห้องพี่เนี่ย....พี่ไล่มันกลับห้อง  มันก็น้ำตาแตก....อ้อนไอ้บู้....ประจบกันเข้าไป....เปลืองค่าน้ำค่าไฟพี่มั้ยฮึ!!!”

ปลายสายนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง....จนผมต้องตะโกนเรียก
“ห่า.....หลับไปแล้วเรอะ”
“พี่บิ๊ก.....ผมไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว.....ยังไงฝากพี่ดูแลกี๋มันด้วยนะครับ  มันน่ะรักพี่ชายของพี่จริง ๆ  พี่เชื่อผมนะ....มันไม่มีทางคิดไม่ดีกับพี่บู้แน่นอน....”
“เฮ้ยยย.....กันต์  นั่นมันไม่ใช่ประเด็นที่พี่จะพูด....พี่แค่อยากให้....”
“แค่นี้นะครับพี่บิ๊ก....ฝันดี.....เอ้ย....อรุณสวัสดิ....เออ...ช่างแม่ง...ผมนอนแล้วนะ  ไม่ต้องโทรมาแล้วนะครับที่รัก.....ตรู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

เหี้ยกันต์.....บังอาจมาก  ตัดสายกูทิ้งซะงั้น  ยังไม่ทันจะได้.....ห่าเอ๊ย....ไม่ใช่ว่ามันยอมถอดใจเอาดื้อ ๆ นะ  ผมอุตส่าห์ตะล่อมกล่อมมัน  เชียร์มัน....ให้มันมาพาแฟน...พาคู่ขาของมันเสด็จออกจากบังเกอร์ของผมกับพี่


ก็บอกแล้วไง....พี่น่ะของผม....มันควรเป็นของ ๆ ผมสิ....มันควรจะเป็นเด็กดี  แล้วก็เชื่อฟังผมเหมือนแต่ก่อน  ตอบแทนที่ผมเหนื่อยกับมันมาเยอะ....

ผมต้องเขี่ยไอ้สิวนี่ออกไปให้ได้....มันคือคลื่นใต้น้ำ....ผมเคยประมาท....แล้วมันก็เหมือนจะหายไป  แต่ตอนนี้มันกลับมาอีกครั้ง  แล้วก็ปั่นป่วนมากกว่าเดิม....ช่างเป็นเด็กที่น่ากลัวยิ่งกว่าไอ้เบียร์  น้องเป็ด....แล้วก็น้องพลอยรวมกันหลายเท่านัก

จะทำยังไงดีนะ....จะทำยังไงดี.....คิดไม่ออกเว้ย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
[บรรยาย]



ภาพบนจอกำลังฉายภาพหนังระทึกขวัญเรื่องหนึ่ง.....นางเอกของเรื่องนั้นโดนรุมขืนใจกลางป่าอย่างวิปริต...ทั้งทางช่องคลอด  และทางทวารหนัก!!!!  พวกตัวร้ายทั้งถ่มน้ำลายและหัวเราะชอบใจ....แน่นอน  หนังแบบนี้ไม่มีฉายตามฟรีทีวี  และเคเบิ้ล.....แต่มันคือหนังของหมาน้อยเอนเตอร์เทรนเม้นท์ มีเดีย.....

เจ้าหมานั้นจ๋องเป๋งอย่างสาแก่ใจสุด ๆ เหมือนเช่นทุกครั้งที่ได้ระบายออกทางอารมณ์ไปกับหนังโหด ๆ ชนิดต้องห้ามจากทั่วทุกมุมโลก(แต่อย่าลืมว่ายังมีแหล่งอย่างอินเตอร์เน็ต  และเว็บอัพโหลด)  พ่อคุณนั้นกำมือแน่น  หอบหายใจถี่  เสียงฟันกระทบกันกึก....กึก

แต่ทันใดนั้น

“ฮึก.....ฮึก.....กลัวแล้ว....อย่าทำผม....กลัว....กลัว....กลัว”
“บ๊ะแล้ว  เชนนี่....พี่ลืมไปเลยว่านาย”

พอสำนึกได้ดังนั้น  น้องหมารีบฉวยรีโมทมากดปุ่มหยุดเล่นทันที 

ก่อนจะสวมกอด....แน่บแน่น...อบอุ่น....ปลุกอารมณ์หื่น

เชนน้อยกำลังน่าแดง....แล้วก็กระหยิ่มยิ้มอย่างมีเลศนัยเมื่อได้ฉวยโอกาสแต๊ะอั๊งเนียน ๆ....ด้วยความที่นายบู้นั้นแมนมาก  ก็เลยไม่ถือสา  เมื่อมือของหนุ่มตี๋นั้น  สวมกอดกลับบ้าง

แต่ไอ้ดำอีกตัวนึงมันถือสา!!!!

และแทบคลั่งจนกระอักออกมาเป็นลิ่มเลือด

“กูทนไม่ไหวแล้ววววววววววววววววววววววววววว!!!!!!”



เปล่า....แฝดน้องร่างยักษ์ไม่ได้ทำอะไรเลย....ก็แค่แหกปากลั่นห้อง  สบถอย่างหัวเสียจนพี่ชายและพ่อเลขานั้นผละออกจากกันก็เท่านั้น  แต่เจ้าหมาดำก็ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านี้  นอกจากเดินหนีไป....อย่างคนที่ไม่อาจจะทนเห็นภาพบาดตาได้




แบบนี้มันผิดวิสัยนายบิ๊กแฮะ....

“สงสัยจะกินอาหารผิดสำแดง”  บู้ตั้งข้อสังเกต  ส่วนอีกคนนั้น...ยังคงสนุกกับการทำสำออย...มีความสุขจากการเก็บเกี่ยวแสวงผลกำไรเล็ก ๆ น้อย ๆ 
“ฮึก...พี่บู้ครับ...พี่บิ๊กเค้า....พี่บิ๊กเค้า”
“โอ๋เชนนี่.....ไม่ต้องกลัวน๊าคนดีของพี่....พี่จะปกป้องคุ้มครองเราเอง...อย่ากลัวอะไรทั้งนั้น....เชนนี่....”
“ครับพี่บู้”
“เอ่อ....แค่กอดเฉย ๆ ก็พอมั้ง...ไม่ต้องลูบพี่ก็ได้  พี่สยิว”


หื่น!!!!!  เจ้าหน้าตี๋กำลังหื่นสุด ๆ
.
.
.
.
ก๊อก ๆ

ไม่สิ

ปึง!....ปึง!....ปึง!....

เสียงกำปั้นหนัก ๆ กำลังรัวใส่ห้องของกันต์เอนกไม่ยั้ง
กว่าคนข้างในจะเดินมาเปิดประตูได้  พ่อหมาดำก็แทบจะยกเท้าขึ้นถีบให้ประตูมันหลุดออกมาซะ

“อ้าวเพ่บิ๊ก”
“ไงเรา....กว่าจะมาเปิดได้เล่นเอาพี่....เฮ้ยยย....ไอ้เหี้ย  มึงทำไรเนี่ย!!!”

เจ้าบุ๊กบิ๊กไม่ได้สังเกต  จนกระทั่งเดินเข้ามาในห้อง  และหมุนตัวกลับไปหาเจ้าของห้องเพื่อจะคุยด้วยนั่นแหละ  ถึงได้รู้ว่า...กันต์เอนกกำลัง....


โป๊....ล่อนจ้อน
“ก็แหม....ผมกำลังประกอบกิจกรรมอย่างว่าอยู่เพลิน ๆ เพ่ก็มาขัดผมซะงั้น...ผมก็เลยไม่ได้แต่งตัวให้เรียบร้อยน่ะสิ”
“อ๊ากกกก  บัดศรีลูกตาชะมัด....กูรับไม่ได้....รับม่าย....ด้ายยยย”
“แหม  ทำเหมือนไม่เคยนะเราน่ะ”
“ก็แหงล่ะฟะ  ก็กูน่ะ....”  เจ้าหมาดำกำลังจะบอกว่า...‘ก็กูน่ะมีเครื่องบำบัดอารมณ์ใคร่ส่วนตัวน่ะสิเฟ้ย  ไม่ต้องมานอนทำร้ายลูกชายตัวเองด้วยมือแบบมึงหรอก’....แต่ก็ยังดี  ที่มีสติพอที่จะไม่พูดออกมา  “พี่อยู่กับพี่ชายนะเว้ย  ถ้าทำ  พี่ก็ทำในห้องน้ำแหละ...ไปแต่งตัวก่อนมั้ย  เล็กนะนั่น  ก็ยังกล้าโชว์  เดี๋ยวพี่ก็งัดออกมาแล้วนายจะหนาว”

พูดข่มเสร็จเจ้าหมาดำก็หน้าแดงแปร๊ดด้วยความเขิล  กันต์เอนกอยากจะจับกด...แต่เหยื่อรายนี้คงกดยาก  แถมเผลอ ๆ ได้มีแข้งขาหักกันบ้างล่ะ

ยิ่งมอมนี่...ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่  มีหวังหายเมาขึ้นมาพ่อเอาตาย....แบล็คเมล์น่ะเหรอ  กันต์เอนกยังไม่รู้ซะแล้ว  ว่าคนอย่างหมาดำ...เพื่อรักษาภาพลักษณ์และผลประโยชน์ของตัวเอง  พ่ออาจจะฆ่าคนตายอย่างเลือดเย็นเอาได้ง่าย ๆ

ตอนนี้คนมันกำลังหลง....กำลังเห่อ...ก็แบ่งเวลาเฮิร์ทเรื่องของราเชนทร์บ้าง....สลับกับนอนฝันหวาม ๆ ถึงการได้ร่วมรักกับพ่อผิวเข้ม  ตาคม....ผมหยิก
“เอาน้ำไรม๊ะ....น้ำเปล่า...เป๊บซี่....หรือ....แอลกอฮอล์”
“พี่ไม่ดื่ม...เพราะแอลกอฮอล์ทำให้สมองเสื่อม”
“แต่ถ้าดื่มแค่แก้วสองแก้ว...มันก็ช่วยลดความเสี่ยงที่จะเกิดภาวะสมองเสื่อมได้นา...”
“รู้ดีนะ....พ่อคอเหล้า”

ทั้งคู่หัวเราะกันพอเป็นพิธี  ก่อนที่เจ้าของห้องจะเดินมา  พร้อมกับหย่อนตัวลงนั่งบนเบาะเล็กซึ่งอยู่เยื้องกับโซฟา  ซึ่งแขกกำลังนั่งกระดิดเท้าอยู่

ไอ้หมอนี่มันน่าจับปล้ำดีชะมัด...นี่ถ้าลดขนาดตัวลงมาซักครึ่งหนึ่ง...แล้วก็ผอมบางกว่านี้ซักนิด  จะจับอัดให้ร้องระงมเลย

สมองลามกเริ่มทำงาน  เมื่อได้มองใบหน้าคมเข้มที่บางครั้งก็ดูน่ารักน่าใคร่จากมุมข้าง
“นี่...เราน่ะ...ตกลงตัดใจจากไอ้สิวได้แล้วเหรอ”
“แหมพี่....ไอ้เชนทร์น่ะมันไม่มีสิวแล้วนา...หน้างี้ใสกิ๊ง....ไม่เห็นรึ”
“พี่ไม่ได้พูดเล่นนะ....ที่มานี่...พี่อยากจะคุยกับเราน่ะ...”
“ถ้าเรื่องนั้น...ก็อย่างที่บอกไปเมื่อวันก่อน....ว่าผมไม่มีอะไรจะคุย”
“กันต์  นายฟังพี่นะ....พี่มีพี่ชายแค่คนเดียว...แล้วพี่ก็รักมันมาก  พี่ไม่อยากให้ใคร...หรืออะไร  มาแย่งมันไปจากพี่....นายควรรับผิดชอบในสิ่งที่นายเริ่มเอาไว้นะ”

รัก.....ในที่สุดก็พูดออกไปอย่างเต็มปากเต็มคำว่ารักพี่  เจ้าบุ๊กบิ๊กรู้สึกเหมือนติดกับดักของบางสิ่งซึ่งมองไม่เห็น...หรือบางทีมันอาจจะเป็นหลุมพรางที่ตัวเค้า  เป็นคนขุดเอาไว้เองก็เป็นได้  อีกฝ่ายเองก็ถึงกับนิ่งไป  กันต์เอนกกลับมาคิดมากอีกครั้ง...ในเรื่องที่น่าจะผ่านพ้นไปแล้ว  แม้ว่าจะจบลงอย่างไม่สวยงามนักก็ตามที

“แล้วพี่จะให้ผมรับผิดชอบอะไร!!!  ในเมื่อเจ้าตัวเค้ายืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะ  ว่าเกลียดผมอย่างกับอะไร....ผมเองก็ทำดีที่สุดแล้วพี่....เพื่อคนที่ผมรัก....ผมให้มันได้ทุกอย่าง  แต่สิ่งที่มันต้องการมากที่สุดเป็นกลับเพียงแค่การเป็นอิสระจากผม....แล้วผมผิดตรงไหน  ที่ยอมปล่อยมือจากมัน  ให้มันได้มีความสุข...หลังจากที่ทรมานมันมาตั้งหลายปี”

บิ๊กเป็นฝ่ายเงียบบ้าง  ใบหน้าที่เจ็บปวดของกันต์เอนก  กำลังทำให้คนเย็นชาและเห็นแก่ตัวรู้สึกสงสารขึ้นมานิดหน่อย  แต่จนแล้วความต้องการของตนเองนั้นย่อมมาก่อนเสมอ

“พี่อยากให้เราลองคิดดูอีกที....เรารักมันมากไม่ใช่เหรอ....ทำแบบนี้เราจะเสียใจมากไม่ใช่รึไง....”
“ผมยอมเสียใจ...ดีกว่าให้มันต้องทรมานไปตลอดชีวิต  แล้วอีกอย่างตอนนี้...ผมกำลังสับสน...”
“สับสน?”
“วันนั้นที่ผมชกกับพี่...แล้วผมก็....เอ่อ......”
“อะไรของมึงวะไอ้กันต์”
“.....จูบพี่”

น้ำเสียงในวลีสุดท้ายนั้นแผ่วบาง...เจ้าหมาดำได้ยินดังนั้นก็ถึงกับอึ้ง...ไม่อยากจะคิดอะไรไปส่อไปทางเสียหาย...

แต่ไอ้หน้าตาแบบนี้...แดงระเรื่อแบบนี้....น้ำเสียงขาด ๆ หาย ๆ .....อาการมือไม่สุขดึงทึ้งเบาะรองนั่งแบบนี้

มันอาการของคนปัญญาอ่อนชัด ๆ!!!!

ไม่ก็ตกหลุมรัก....บ้าน่า....แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น  ไอ้ขุนแผนนี่มันแอบไปปันใจให้ใครอื่นอีก  นอกจากไอ้หน้าสิว!!!!

“จริง ๆ มันก็ตั้งแต่ได้คุยกับพี่ครั้งแรกแล้วล่ะ.....ไม่รู้สินะ...เอ่อ...พี่กวนตีนผมอ่ะ  แล้วผมมันก็พวกชอบเอาชนะ  บางทีผมคิดว่าผมอาจจะ.....”
“อาจจะอะไร....ไอ้เหี้ย!!!”
“ชอบพี่ไง”







หมาดำอยากตาย....ความรู้สึกอยากฆ่าคน  แต่มือไม้มันกลับหมดแรงเอาดื้อ ๆเสียอย่างนั้น!!!!!

.........................................................................

To be con
กล่าวถึงคราวที่พี่ปิงแกมานั่งหลับให้พี่บู้ซุกไข่ครั้งนั้นแล้วเป็นเหตุให้พี่บู้โดนทำร้ายอย่างหนัก  ถ้ามองเผิน ๆ แล้วเหมือนประเด็นตรงนั้นมันจบง่าย(แต่ไม่เห็นมีคนพูดถึงเลยอ่ะ)และยังไม่สาแก่ใจ(เพราะหมาดำไม่ได้รับบทเรียนอะไรเลย)  แต่นั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้พี่บู้มันเปลี่ยนไป  แม้ว่าบุคลิคภายนอกของพี่บู้นั้น...เหมือนว่าพี่แกจะเป็นคนลืมง่าย-อภัยง่ายก็จริง  แต่ลึก ๆ แล้วในใจมันเริ่มมีความรู้สึกต่อต้านอันเกิดจากความน้อยเนื้อต่ำใจที่มันสะสมมาเรื่อย ๆ  หรือคนอ่านอาจจะมองอีกมุมว่า...การพี่บู้ไม่กล้าที่จะแสดงออกมาอย่างเด็ดขาดชัดเจน  ผิวเผินเหมือนหายโกรธน้องนั้น  อาจเป็นเพราะความกลัวที่มีต่อหมาดำก็ได้  เพราะหากว่าพี่บู้ออกตัวแรง  แสดงอาการต่อต้านออกมาชัดเจน  นั่นจะยิ่งทำให้เจ้าบุ๊กบิ๊กมันคลั่งหนัก...อีกทั้งเหตุการณ์รุนแรงหลายต่อหลายครั้ง  เหมือนจะเป็นเครื่องเตือนสติว่าอย่าผลีผลาม....มิฉะนั้นมึงจะเจ็บตัว  แต่ถ้ามองในมุมหลัง....อืมมม  อิพี่บู้มันก็ไม่ได้ฉลาดขนาดจะคิดอะไรล้ำลึกได้  คนแต่งเลยตัดสินใจให้มันออกมาเป็นการต่อต้านแบบเด็ก ๆ ละกัน 

หึหึหึ
เราจะได้เห็นพี่บู้น้อยค่อย ๆเลวชั่วขึ้นเรื่อย ๆ  แล้วทีนี้ล่ะ  หมาดำจะทำอย่างไร....ให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมจริง ๆ....ไม่ใช่แค่ผิวเผิน 
..........
.....
.
ก็พอรู้ว่าจุดขายของเราคือพี่บู้....แต่อยากให้คนอ่านลองอ่านอะไรที่แหวกแนวดูบ้าง  บางครั้งถามตัวเองว่า  ทุกครั้งที่หนีเวลาที่มีคนเดาเนื้อเรื่องได้....ว่าเราอยากแต่งให้มันออกมาเป็นแบบนั้นจริง ๆ หรือแค่หนีการเดาจากคนอ่านเท่านั้นกันแน่  หลายครั้งสิ่งที่แต่งไปมันก็ไม่ใช่สิ่งที่คนอยากอ่าน  แล้วก็ไม่ใช่สิ่งที่เราอยากจะเขียน  ก็เฟล-เฟลทั้งสองฝ่าย  ซึ่งไม่ดีเอามาก ๆ เลย(ฮา)

ต่อไปนี้เราจะพยายามแต่งจากความต้องการของเราล้วน ๆ.....โดยไม่สนว่าคนจะเดาได้หรือไม่ดีกว่า....ขอโฟกัสที่เนื้อหาเป็นหลัก  อย่าให้มันเหลวไหลเลอะเทอะไปไกลเกินงามเป็นพอ...แต่หลังจากอ่านตอนล่าสุดจบนี่  ไม่รู้คนอ่านจะยังมองว่ามันออกทะเลอีกมั้ย....เราแต่งเองเรายังบอกไม่ได้เลย 

ผู้ส่งสารคนนี้ขอเป็นตัวเองอย่างเต็มที่นะคะ....หวังว่าคงจะเจอผู้รับสารที่คลื่นตรงกับเรา  แค่นี้ก็แฮปปี้แล้วล่ะ

อย่าลืมเม้นท์กันด้วยล่ะ...บังคับนะนี่  55555+
.......................................................................
อ้อ...เปาบู้ติดไว้ก่อนนะ...คนแต่งยังไม่มีฟีลลิ่ง  อิอิ

[๛ナーリバス๛]

จะว่าออกทะเลไหมเหรอ? เหมือนเป็นเรือ่งเก่าที่เอามาย้ำประเด็นอ่ะ

เพราะ กันต์มันแอบคิดมาเมื่อหลายตอนที่แล้วว่ามันชอบบิ๊ก

แต่ตอนนี้มันเริ่มรุก บิ๊กแล้ว พัฒนาวุ้ย แต่ไม่ค่อยดีใจอ่ะ แล้วกี๋ล่ะ?

หรือว่ากันต์จะมีแผนการให้บิ๊กยอมรับออกมาตรงๆ ว่าชอบบู้ เพราะที่จริงสองคนนั้นเขาก็รู้กันแล้วนี่ว่าบิ๊กกะบู้มันมีซัมติงรองกันอยู่ หรืออย่างไร?

แต่... บอกตามตรงนะเชลบี้ ตอนอ่านนิยายไม่ค่อยงง

 แต่นิงงตรงเชลบี้ทอล์คมากกว่า ฮาๆๆ

ยังไงก็เหมือนจะขัดใจแทนบิ๊ก แต่ก็สมน้ำหน้ามันด้วย มันรุนแรงกะบู้ไว้มาก .... ตอนนี้ จะมาสำนึกผิด ก็สายไปแล้ว ก็พยายามทำดีเพื่อให้ชนะใจนายเอกกันต่อไปแล้วกันเอิ๊กๆ .....

ยังหมั่นไส้อยู่เลยที่พยายามจะบอกตลอดว่าไม่ได้รักบู้ ไม่ได้รักแต่หวง และหึงจังเล้ยยยยยยยย

เออ... ขอ....ใส่อารมณ์หน่อยนะ... ตะเอง....

แบบว่า นิยายตัวเองโดนคนกระหน่ำด่าพระเอกกันตลอด เลยอยากมีโอกาสไปด่าพระเอกของเรื่องอื่นบ้างอ่ะ แอบเก็บกด ฮาๆๆๆๆๆ

[flawless]

ไปๆ มาๆ ชักชอบเชนนี่ในมุมเจ้าเล่ห์ ร้ายลึกแล้วแหะ
ไม่น่าเชื่อ จากเจ้าเด็กมึน อึน แต่แอบซื่อ(เหรอ?)
ของเรามันจะกลายเป็นเด็กแบบนี้่ได้ ฮาๆ ต้องขอขอบคุณ
นมยักษ์นะนี่ ที่ผลักดันให้ดินโคลน กลายเป็นดวงดาวได้ เอิ๊กๆ
พี่บู้เลว? โอ้วก๊อดดดด... อยากอ่านมาก อยากรู้ว่าพี่บู้มันจะ
เลวได้สุดๆ ขั้นไหน? คือที่ผ่านมาก็เห็นพัฒนาการอ่ะนะ แต่
มันจะออกแนวเด็กต่อต้านผู้ปกครอง แบบเด็กอยากเกรียน
แต่มองออกว่าแอ๊บ เลยมองแล้วแบบ
อยากตบกะโหลกสักทีสองที มากกว่าอยากด่าอ่ะ 555
เอาค่ะ จะแต่งแบบไหนมาก็อ่าน ที่ผ่านมาสำหรับเรื่องนี้
ไม่อยากเดาเนื้อเรื่องล่วงหน้า และก็จะไม่เดาด้วย กลัว
เครียด ฮาๆ แต่งมาค่ะ จะแต่งมาแบบไหนก็อ่าน
ยกเว้น กล้ามปะทะกล้ามอ่ะ อันนี้อ่านแล้วพาลจะวิงเวียน
เอิ๊กๆ

[Crossley]

ตอนหน้า ฝันของพี่บู้จากตอนก่อนจะไม่เป็นจริงใช่ไหมคะ? 

[mutyamania]

ตอนหน้า ฝันของพี่บู้จากตอนก่อนจะไม่เป็นจริงใช่ไหมคะ? 

555555+  ความลับทางการค้าจ้ะ

คนอ่านทุกคนขอให้อ่านอย่างสบาย ๆ เน้อ....เพราะคนแต่งก็พยายามแต่งแบบสบาย ๆ  ไม่เครียด  ไม่เกร็ง
น้อง flawless ที่รัก...เหมือนตัวจะคิดมากกว่าเราอีกนะนี่...งืดดดดด  เม้นท์ของตัวคราวนู้น  ต้องบอกว่าเราออกแนวปลื้มใจมากกว่าจะมานั่งคิดมากนะ  ที่มีคนเม้นท์อะไรยาว ๆ มันเหมือนชดเชยกับจำนวนเม้นท์ที่น้อย ๆ อ่ะ  แล้วเม้นท์ของตัวเธอก็เป็นคำแนะนำที่ดีมากกกกกก  มีไรก็บอกกันแบบนี้อ่ะดีแล้ว....รู้ป่าววว  เพราะอะไรที่เราชอบ  แต่คนอ่านไม่ปลื้ม...เราจะได้พยายามเลี่ยงไง...แฮปปี้ดิเฮ้ย!!! 5555

ขอให้ติดตามพี่บู้ทุกชาติไปนะทุกโค้นนนน

[MyTeaMeJive]

เหมือนไม่คืบอย่างที่นิว่าน่ะแหละ แต่ไม่เป็นไร คาดว่าจะเป็นการทบทวนเพื่อก้าวไปข้างหน้า 555
ว่าแต่เมื่อไหร่ไอ้สิวจะรู้ตัวแล้วกลับห้องสักที
คิดถึงหนุ่มน้อยอีกคนกับพี่ปิง

[mutyamania]

ตอน : เกิดมาดูดีต้องทำใจ




ชอบพี่ไง...............(ชอบพี่ไง....ชอบพี่ไง)


เอคโค่......ชอ...บ.....พี่......ไง.....ยัย....ยัย....ยัย









“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
หมาดำกำลังฝันร้าย....เป็นฝันหลายที่น่ากลัวที่สุดในรอบสิบเก้าปี

แน่นอน...เป็นครั้งแรก  ที่ฝันว่าโดนผู้ชายที่เตี้ยกว่าไม่กี่เซ็นต์  แต่ร่างหนาราวกับนักกีฬาเพาะกายฟิวชั่นกับนักมวยปล้ำ  จับกด....จูบ....ไซร้.....ดูดเลียตามร่างกาย

สยองเหอะ!!!!!

หลังจากเดินป่วย ๆ ออกมาจากห้องพักของกันต์เอนกในวันนั้น(ต้องรีบบอกเสียก่อนแต่เนิ่น ๆ ว่าไม่ได้ถูกกระทำชำเราแต่อย่างไหร่)  เจ้าบุ๊กบิ๊กก้ดูจะกลายเป็นคนจิตตก....หวาดผวา  เหมือนโดนของ

ให้ตายเหอะ!!!!  ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่ใครสูงกว่าเตี้ยกว่า....หรือว่าล่ำกว่ากันหรอกนะ

มันอยู่ที่ความดิบเถื่อน....โหดร้าย....ทารุณ  ที่มีอยู่ในตัวเท่า ๆ กันต่างหากเล่า...ซึ่งอะไรแบบนี้ไม่น่าจะมาได้เสีย  นัวเนียกันเอง...หวานหยดติ๋ง ๆ เลยให้ตายดิ....ชอบน้องเปา....น้องเค้าก็ไม่เคยแยแส....เคยจีบสาวมาก็เยอะ  แต่ก็ถูกบอกเลิกไปหาขาวตี๋....ขนาดพี่ชาย  ตอนนี้ยังไม่สนใจ  แล้วไหงหน้าตาเข้ม ๆ แบบบุ๊กบิ๊กถึงไปต้องตาพ่อหน้าเถื่อนเค้าได้ล่ะนี่....ว่าแล้วร่างสูงก็ดึงทึ้งหัวตัวเองแก้เครียด  แหกปากไปด้วยเพื่อความสะใจซะไม่มีอ่ะ....


“บุ๊กบิ๊กเป็นอะไร”
“คุณบิ๊กเป็นอะไร”

นี่ก็ปัญหาหนึ่งล่ะ.....ที่พยายามหาทางกำจัดยู่  เด็กในสังกัดของที่ชายที่ทำตัวเป็นเงา...คอยตามเจ๋อ  ตามเกยกันทุกที่ไป...ภาพที่ชายหนุ่มจะได้เห็นทั้งวันจนเอียน  คือพ่อสิวน้อยกับหมาน้อย  กอด...หอม...ดอมดม...คลุกคลีกันทั้งวัน

ถามว่ากำไรน่ะ....ของใคร?

แน่นอน....ก็ต้องของคนเจ้าเล่ห์อย่างนายราเชนทร์น่ะสิ....เจ้าบุ๊กบิ๊กเคยลองแล้ว  ในช่วงที่คุณพี่ชายเผลอ  เง้อหมัดจะชกซักเปรี้ยง  แต่ก็กลับใจอ่อน  เพราะดวงตาบ้องแบ๊วคลอหน่วยไปด้วยหยาดน้ำตาใส ๆ

คนเจ้าเล่ห์อย่างนายบิ๊กก็ต้องเจอแบบนี้แหละ  มันถึงจะสมน้ำสมเนื้อกันหน่อย

“เปล่า....เค้าไม่ได้เป็นไร...เค้าแค่เบื่อ.....เบื่อขี้หน้าคนแถวนี้....ไม่ใช่คนด้วยมั้ง....สัมภเวสี!!!!”
ไม่ต้องแปลก็รู้ว่าหมายถึงใคร  พ่อหมาน้อยนั้นฮึดฮัดมีอารมณ์ขึ้นมาทันที
“ไอ้บุ๊กบิ๊ก!!!”
“รู้....รู้แล้ว....ว่าหมาน่ะทั้งรักทั้งหลงมันเหลือเกิ๊น....เค้าจะไปทำอะไรได้ล่ะ  นอกจากแห้งเหี่ยว....หัวโต  ช่างเหอะ  น้องคนนี้มันไม่สำคัญเท่าเด็กในอาณัติของพี่อยู่แล้วนี่  เค้าจะไปไหน  ไปทำอะไรพี่คงไม่สนใจสินะ....ชิส์”
“เชนนี่นายกลับห้องไปก่อนไป....เดี๋ยวพี่ขอคุยกับไอ้เด็กนี่แป๊บ....อย่าทำหน้างั้นดิเชนนี่  พี่เดินไปส่งนายก็ได้อ่ะ  แค่วันเดียวเอง”
"พี่บู้คร๊าบ....ผม....ฮึก....ฮึก"

ให้มันรู้เสียมั่ง....เจ้ากี๋น้อย!!!  เลือดน่ะมันข้นกว่าน้ำเฟ้ย!!!!

เจ้าบุ๊กบิ๊กนั้นลิงโลดอย่างมีความหวัง...แต่ก็ยังแสร้งทำหน้าเบื่อเพลีย....เท้าคาง  พร้อมกับปั้นหน้าให้ดูโศกสลดสุด ๆ

หลังจากไปส่งพ่อสิวน้อยแล้ว...พี่ชายก็กลับมา  หย่อนก้นปุ๊ลงข้าง ๆ พร้อมกับใช้มือเล็ก ๆ นั้นโอบร่างของน้องชายเอาไว้.....

“อะไรของพี่หืม ?”
“น้อยใจพี่รึไง  ที่พี่ไม่ค่อยมีเวลาให้เราน่ะ”
“น้อย ๆ หน่อย....หมา  ระดับเค้าน่ะ....ไม่มีวันจะรู้สึกอะไรอย่างนั้นหรอกนะ  จะบอกให้”
“งั้นพี่ไปอยู่กับเชนนี่ดีกั่ว....ฟิ้วววว”

ไม่ทันจะจบประโยคดี  มือใหญ่ ๆ ก็รั้งเอวพี่ชายให้กลับมาอยู่ที่เดิม

หมาน้อยเอนซบเจ้าเด็กยักษ์ที่กำลังเอาแต่ใจและงอแง...ได้เวลาที่ต้องสำแดงอิทธิฤทธิ์แล้วสิ...หมาเอ๋ย  ร่างเล็กเบียดกระแซะ...ก่อนจะยืดตัวขึ้นไปหอมแก้มเจ้าหมาดำ...พ่อหมาดำก็ยังนิ่ง...ยิ่งทำฟอร์มจัด  คุณพี่ชายก็ยิ่งตื๊อ...เดี๋ยวก็เอาไหล่ชน  เดี๋ยวก็เอาหน้าไปไซร้ร่างกายด้านข้างของน้อง

“เป็นอะไรของพี่เนี่ย....ไปแอบเล่นเนื้อมาอีกรึไง  คึกเชี๊ยะ”
“ยั่วบิ๊ก”
“อะไรนะ”
“ก็ยั่วบิ๊กไง”

เออเฮอะ...นายบู้ก็ยังคงเป็นนายบู้ที่แมนเหรอเกิน....ไอ้ที่กำลังทำอยู่เนี่ย...มันไม่ได้เรียกว่ายั่ว.....เค้าเรียกว่ากวนตีน...หรือถ้าจะยั่ว  ก็ยั่วให้ถูกเตะเสียมากกว่า  แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้น  มันก็คือยั่วจริง ๆ ดังปากว่านั่นแหละ  บิ๊กค่อย ๆ ทำเนียน  เอามือเลื่อนขึ้นไปคลำหน้าอกตัวเอง  แล้วพบว่าหัวใจกำลังเต้น....เต้นแรงมาก ๆ เสียด้วย

คนอย่างพี่ชายมักมีอะไรให้คาดไม่ถึงได้เสมอสิน่า...คิดได้ดังนั้นแล้วจึงแกล้งทำเป็นนั่งเฉย...คอยดูว่าอีกคนนึงจะ ‘ยั่ว’ อย่างไรต่อไป

แล้วมือเล็กก็ฉวยโอกาสลูบขาอ่อน(ที่ใหญ่ขนาดเตะพี่ชายให้หักเป็นสองท่อนได้)ของเจ้าบุ๊กบิ๊ก....ลูบไล้อย่างเบา ๆ ไม่มีหรอกชั้นเชิงสำหรับคน ๆ นี้  ที่คิดจะยั่ว...ก็ทำมันซื่อ ๆ แบบนี้แหละ!!!!

“บิ๊ก”
“อะไร”
“พี่ให้เอาป่ะ”
“ให้ไรอ่ะ”
“ให้กิน....สงสารนายว่ะบิ๊ก....เดินหมาขาดอาหารเลยนิ”

ไม่รอให้อีกฝ่ายเปลี่ยนใจ....เพราะดูท่าแล้ว  เจ้าหมาน้อยมันกำลังว๊อนท์อยู่เหมือนกัน  ร่างสูงหัวเราะหึหึ  ก่อนจะช้อนตัวพี่ชายอุ้มพากันตรงไปยังห้องนอน

การเล้าโลมเริ่มขึ้นโดยที่เสื้อของหมาน้อยถูกปลดเปลื้องออกไปจนหมดเนื้อหมดตัว  น้องหมาขาวจั๊วะ  ถูกคนหื่นตะโปมอย่างกระหาย...

“หึหึ....พี่เองก็ต้องการสินะ  ติดใจลีลาของเค้าจนขาดไม่ได้ก็ยอมรับมาเหอะหมา”
“บุ๊กบิ๊ก”
“อะไร”
“สองพันนะ”

พรวดดดดดดดดดดดดดดด

อารมณ์ที่กำลังคึก ๆ หดหมดเมื่อพ่อคุณเอ่ยปากเสนอราคา(ค่าตัว)
“ล้อเล่นใช่มั้ยไอ้หมา”
“ล้อเล่นไรฟะ....ของซื้อของขายนิ  พี่จะเก็บตังค์ซื้อไอแพดไว้เล่นเกมส์”
“หนอยแน่ไอ้หมา....ไอ้เด็กหัวการค้า  นี่มึงคิดจะหากำไรจากร่างกายของมึงเรอะ....ไม่เอาเฟ้ย  มึงน่ะฟรี....พี่น่ะฟรีสำหรับเค้า”

อารมณ์คึกที่หดหายไปเริ่มออกมาอีกครั้ง  เมื่อเห็นพี่ชายหน้ามุ่ยอย่างขัดใจ  เจ้าหมาดำขึ้นคร่อมตัวพี่อีกครั้งพร้อมกับระดมจูบ...จนหมาน้อยครวญคราง...หงิง...หงืดดดด

“สองพัน”
“บ๊ะ...ไอ้เด็กนี่...แพงไปมั้ย...ยี่สิบบาทก็พอสำหรับพี่น่ะ”
“ดูถูก....งั้นไม่เป็นไร  บิ๊กไม่จ่าย  พี่ไปขายให้คนอื่นก็ได้”

เท่านั้นล่ะ...อารมณ์หื่นก็แปรเปลี่ยนเป็นอารมณ์โหด  มือใหญ่ขยุ้มหัวไหล่เล็กของเจ้าหมาตาใส  ก่อนจะบีบเคล้นและเขย่าไปมา
“เจ็บนะบุ๊กบิ๊ก”
“ไปเอาความคิดชั่ว ๆ แบบนี้มาจากไหนฮึ  ไอ้บู้บี้...ไอ้เด็กเลว”
“พี่คิดเองดิ...พี่ก็เป็นคนมีมันสมองนะเว้ย”
“สมองหมา ๆ อ่ะดิ....ถ้าพี่ทำแบบนั้น  เค้าจะตามไปฆ่าพี่กับลูกค้าของพี่  เอ้าจริง ๆ นะ  เค้าจะกระทืบให้จมกองเลือดเลย”
“บุ๊กบิ๊กแมร่งไม่เป็นสุภาพบุรุษ”
“ยังไงวะเฮ้ย!!!”
“ก็ลูกค้าของพี่ไง....ที่นายบอกว่าจะกระทืบ....”
“........”

พุทโธ่เอ๋ย.....ก็บอกแล้วยังไงเล่า  ว่าพี่ชายนั้นแมนมาก....ลูกค้าที่ว่าก็คงจะหมายถึง....สาว ๆ น่ะสินะ....แต่ไม่ว่าจะสาวหรือหนุ่ม  มันก็ไม่เห็นจะต่างกันอยู่ดีไม่ใช่หรือ...

หวง......เจ้าบุ๊กบิ๊กเป็นเด็กขี้หวง....หมาน้อยยิ้มกว้าง  พร้อมกับแบมือยื่นไปตรงหน้าน้อง
“สองพัน....บิ๊กจะทำเท่าไหร่ก็ได้”
“ไอ้เด็กหน้าเลือด...พี่นี่นับวันจะยิ่งเละเทะนะ....เกินมนุษย์มนาไปเยอะแล้ว”
“จะเอาไม่เอา....ผู้หญิงทุกคนต่างก็อยากนอนกับป๋าบู้กันทั้งนั้น  เพราะอะไรรู้มั้ย  เพราะป๋าบู้จู๋บึ้ม....ลีลาสะบั้น....แถมยังมีตังค์เลี้ยง...ก็ตังค์ค่าตัวไง  แหะ ๆ พี่น่ะจะโฆษณา....ทำแบนเนอร์ประชาสัมพันธ์ตัวเองเชียวนา....ขาดแต่เงินทุนเท่านั้น....ถ้าเหลือจากซื้อไอแพดล่ะก็นะ”
“เด็กไม่ดี......พี่น่ะเละแล้ว...รู้ตัวมั้ย  แม่ของเราที่มองลงมาก็คงจะ....”
“ถ้าแม่มองลงมาจริง ๆ แม่คงเสียใจตั้งแต่บิ๊กข่มขืนพี่แล้วล่ะ...”



เงียบกริบ....

คำพูดตรง ๆ ซื่อ ๆ จากปากของหมาน้อย  ไม่ได้มีเจตนาที่จะตอกหน้าเจ้าบุ๊กบิ๊กเลยแม้แต่น้อย  เพียงแค่พูดตามที่คิด....พี่น้องกันไม่ควรนอนด้วยกัน  เพราะผิดศีลธรรม  เวลามีลูก....ลูกจะปัญญาอ่อน...เพราะว่าเป็นเด็กที่เกิดจากบาป....ถ้าจำไม่ผิด  เจ้าหมาน้อยไปฟังแล้วจำมาจากที่ไหนซักที่นี่ล่ะ!!!!




ทุกอย่างยังคงเงียบ.....

“พี่อยากเป็นคุณตัวชายแบบดิ๊วซ์ บิ๊กกะโล่......บุ๊กบิ๊ก......พี่น่ะยอมขายให้ผู้ชายคนเดียวซึ่งก็คือนายเลยนา....เพราะนายเป็นน้องพี่  แล้วดูนายก็จะ....จะพูดไงดีอ่ะ.....สนุกกับร่างกายของพี่....ดังนั้นน่ะ....มาทำให้ความฝันของพี่เป็นจริงเถอะ....”

เพี้ยะ!!!!!!

ฝ่ามือใหญ่นั้นฝาดเต็มแรงเข้าที่แก้มป่อง....หน้าของบู้หันสะบัดไปตามแรงมือ....ความรู้สึกนั้นชามากกว่าเจ็บ  จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นแสบร้อน....

“บิ๊ก......”
“ชั่วร้าย....สกปรกขึ้นทุกวัน....พี่แบบนี้เค้าไม่อยากมีแล้ว”

ใจร้าย....ไอ้หมาบิ๊ก....นายมันใจร้ายเกินไปแล้ว!!!

“ถ้าบิ๊กไม่ทำ....งั้นพี่ใส่เสื้อนะ”

พี่ชายร้องไห้....แต่ยังบังคับเสียงที่สั่นเครือให้ดูเหมือนว่าไม่ได้รู้สึกอะไร  มือเล็กค่อย ๆ หยิบเสื้อยืดที่กองอยู่ขึ้นมาสวม...สวมไปสะอื้นไป....
“พี่แค่แหย่นายเล่น....ไม่เห็นต้องรุนแรงเลย....พี่อยากให้บุ๊กบิ๊กตลก  จะได้หัวเราะแค่นั้นเอง....แค่นั้นจริง ๆ นะ....แต่มันคงฝืด  บุ๊กบิ๊กก็เลยไม่ขำ.....”

น้องชายคว้าตัวคนเป็นพี่มากอดเสียแน่น....ใจหายเหลือเกินที่ตบหน้าพี่.....พี่ชายตัวเล็ก....แล้วก็ขี้โรคมาตั้งแต่เด็ก....ตัวเล็ก ๆ แบบไอ้หมอนี่จะทนความเจ็บปวดได้มากแค่ไหนกันเชียว
“เค้าขอโทษ....เพราะเค้าใช่มั้ย...เค้าทำให้พี่เป็นแบบนี้.....พี่จ๋า....เจ็บมั้ย......ทีหลังอย่าพูดอะไรแบบนั้นอีกนะ.....เวลาเค้าโกรธ...เค้าควบคุมตัวเองไม่ได้เลย”

กอดพี่ชายจนแน่น......แน่นจนอีกฝ่ายอึดอัด  หายใจไม่สะดวก
“แดงเลย...ดูซิ....เค้ามือหนัก  ไม่ได้กะจะให้มันแรงแบบนี้เลย”  มือใหญ่ลูบเบา ๆ ตรงรอยนิ้วที่ปรากฏอยู่บนแก้มขาว  ลูบแล้วก็จูบ....จูบอย่างแผ่วเบา
“พี่ให้นายทำ....นายทำเถอะ....นายไม่ได้ทำมาตั้งหลายวันแล้ว....พี่น่ะไม่เป็นไรหรอก  ขอแค่บิ๊กอย่าทำแรงก็พอ...สัญญานะ”
“เค้าสัญญา”

เสื้อผ้าของหมาน้อยถูกถอดออกอีกครั้ง....ค่ำคืนนี้ผ่านไปอย่างนุ่มนวลกว่าที่เคย  แม้แต่การสอดใส่ก็ทำอย่างค่อย ๆ และช้าเชื่อง....“เค้าซื้อเจลล่อลื่นมาเตรียมไว้....กะจะใช้กับพี่นี่แหละ....พี่จะได้ไม่เจ็บไง”....แล้วก็จุมพิตเบา ๆ ที่หน้าผากของน้องหมา

“กอดพี่หน่อย...พี่ชอบให้บิ๊กกอด....มันอุ่นดี”
“ได้สิ”
“อื้ออออออออ”
“อ๊ะเจ็บเหรอ”
“ฮ่ะ...เปล่าหรอก....มันสยิวกิ้ว”
“หมานี่ชอบพูดตรง ๆ เรื่อยเลยนะ....จะหมดอารมณ์ก็ตรงนี้....จะมีอารมณ์ก็ตรงนี้แหละ”
“พี่ทำนายหมดอารมณ์เหรอ”
“เปล่า....พี่ก็ทำเค้าสยิวเหมือนกัน”

กิจกรรมหรรษาจบลงด้วยดีในค่ำคืนนี้  เตียงนุ่ม ๆ และกว้างเพราะไม่มีคนนอกมาเบียดเบียน....อย่างน้อยก็คืนนี้แหละ....
“รักพี่มั้ย...บุ๊กบิ๊ก”
“เกลียด....รักไม่ลงหรอก...คนนี้อ่ะ”
“โหย....งอนบิ๊กว่ะ”

หมาน้อยในอ้อมกอดของน้องชายตัวยักษ์....นอนกอดกลังจากมีเซ็กส์เป็นอะไรที่สุโคร่ยสำหรับบุ๊กบิ๊กมาก ๆ เว้นแต่ว่า....
“แต่สองพันน่ะ....พี่ไม่ได้พูดเล่นนะ...ตื่นเช้ามาควักวางไว้ให้ด้วย...หลับล่ะ”
“หน็อย....ไอ้หมา!!!!”
.
.
.
บิ๊กเล่า ;

หึหึหึ  เข้าทางผมล่ะสิ....หมาน้อยนั้น  พอโดนตึ้มก็หลับเป็นตาย....แบบนี้เค้าเรียกสลบคาเจ้าโลก....ซึ่งเป็นโอกาสที่เหมาะมากที่จะ....

“พี่บู้ครับ....เปิดหน่อย......พี่บู้.....”

ไอ้บู้นั้นครางหงิง....อย่างงัวเงีย  มันคงได้ยินเสียงคนเรียกนั่นแหละ  แต่ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะตื่นขึ้นมาแบบเต็มตา...มันจึงไล่ผมไปดูด้วยน้ำเสียงงัวเงีย...ครึ่งหลับครึ่งตื่น!!!!
“เดี๋ยวเค้าไปเปิดให้พี่นอนเถอะ”

เสื้อผ้า...ข้าวของเครื่องใช้ของไอ้ห่าราเชนทร์  ผมจัดการยัดลวก ๆ ลงในถุงพลาสติกใบใหญ่ของโลตัส....ใส่ให้มันสองชั้น  เพราะว่าอ้ายอระผมมันคนมีเมตตาอ่ะนะ....

ผมเปิดประตูออก  ไอ้เด็กปลวกดีใจจนแทบกระดิกหาง  แต่พอเห็นหน้าผมมันก็ลดความดีใจลงหน่อยนึง
“เอ้า ของ ๆ มึง....ไปซะ....กลับห้องมึงไปได้แล้ว  เมื่อกี้นี้กูกับพี่เพิ่งจะถกกันเสร็จ....หมายถึงปรึกษากันน่ะ  เรื่องของมึง  เราคิดว่า...มึงควรจะต้องอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง....ผ่านพ้นความเจ็บปวดด้วยตัวเอง.....กูจะพูดเหี้ยอะไรนิ....ลิ้นพันกันหมดแล้ว  เอาเป็นว่า  ต่อไปนี้ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องเจ๋อมาที่ห้องนี้อีก....เจอกันก็ไม่ต้องทัก....เพราะลูกพี่มึงสั่งมา...”

อุ๊บ๊ะ....เกิดมาเพิ่งเคยเห็นตี๋รำซิ่ง.....มันกระทืบเท้าเร่า ๆ มือชี้หน้าผม

“ไอ้ตอแหล....เราพ่องเด่ะ......มึงพูดของมึงเองชัด ๆ ลูกพี่อยู่ไหน....มึงทำอะไรลูกพี่  ไอ้เลว....ไอ้ดำสกปรก....อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามึง....”

ผมบอกรึยังว่าเวลาผมโกรธ...ผมจะควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้  ผมบีบคางแหลมเล็กของไอ้สิว  บีบแน่นสุดแรงจนมันเปลี่ยนมาร้องอู้อี้ในลำคอด้วยความเจ็บปวด

“กูก็รู้เรื่องของมึงหมดแล้ว....จากผัวของมึงนั่นแหละ....จะให้กูบอกพี่มั้ยว่า...มึงไม่ได้โดนข่มขืน  แต่สะเออะไปให้เค้าเล่นถึงที่....คนแบบนี้น่ะเหรอ....ที่กูจะปล่อยให้มาดูแลพี่.....มึงน่ะหมดสิทธิ์ตั้งแต่โดนไอ้กันต์มันเปิดซิงแล้ว  ชาตินี้ทั้งชาติ....จงเป็นเมียเค้านั่นแหละ  ไอ้เด็กตี๋นรก!!!!”

มันอึ้ง....ผมจึงปิดประตูใส่หน้ามัน......ไม่มีเสียงเคาะเรียกอีก....ผมคลานขึ้นเตียงอย่างมีความสุข  กอดเจ้าหมาน้อยตัวนิ่มของผมอีกครั้ง...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
[บรรยาย]

รุ่งเช้า

“เมื่อคืนนี้ไม่เจ็บใช่มั้ย” 
คนเป็นน้องเอ่ยปากถามสิ่งมีชีวิตตัวจ้อย  ที่ซุกหน้าเข้าหาแผ่นอกกว้างอย่างออดอ้อน”
“สองพันพี่ล่ะ”
“ฮ่ะ...ฮ่าฮ่าฮ่า...พี่เนี่ยน้า....เอ้า....เค้าให้สองพันกับอีกยี่สิบสองบาทเลยเอา....เอามั้ย”
“เอาดิ...เศษหยอดกระปุก”
“หูย....รู้จักอดออมก็เป็นแฮะเรา”

เรื่องเงินฝากค่าขนมของพี่ชายในชื่อบัญชีของเจ้าบุ๊กบิ๊กยังคงเป็นความลับ.....แต่เมื่อเห็นพี่ชายรู้จักเก็บเงิน...ก็คงอีกไม่นานหรอก  ที่น้องชายคนดีจะโอนเงินส่วนนั้น  เงินที่เป็นของพี่....โดยโอนใส่เป็นชื่อของเจ้าตัวเอง....ถ้าเจ้าหมาน้อยรู้จักอดออมจริง ๆ ไม่ใช่แค่นึกเห่อล่ะก็นะ

“แต่งตัวแล้วลงไปหาอะไรกินกัน”
“เอาดิ....พี่หิว...เสียพลังงานไปเยอะ”

พี่ชายก็แบบนี้แหละ.....ลืมง่ายลืมไวดีเหลือเกิน  ทั้ง ๆ ที่รอยแดงเมื่อคืนนี้ยังคงปรากฏอยู่บนแก้มขาว  มือของบิ๊กลูบมันเบา ๆ แต่ก็ถูกมือเล็กนั้นจับเอาไว้
“ช่างมันเถอะ....พี่ไม่เจ็บหรอก  เจ็บกว่านี้พี่ก็เคยโดนมาแล้ว”

คนพี่นั้นกำลังหมายถึงวันที่ไปวิ่งไล่เปิดกระโปรงนักศึกษาสาวจนโดนเค้าตบหน้าชา....เป็นสิบ ๆ รอบ  แต่คนเป็นน้องกลับเข้าใจไปอีกความหมายหนึ่ง....ความรู้สึกผิดวูบขึ้นมาอีก....จนต้องเอามืออีกข้างกุมมือเล็กที่กำลังจับมือของเค้าไว้อยู่....

พี่ชายยิ้มแฉ่งเหมือนเด็ก ๆ แล้วเจ้าซาตานผิวสีแทนก็ส่งยิ้มตอบ

ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างช้า......พร้อมกับภาพของเด็กหนุ่มหน้าตี๋ที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่หน้าประตู....ตรงทางเดินเท้า  มือกอดถุงเสื้อเอาไว้  ดูน่าเวทนา
“เชนนี่....ทำไมมานอนตรงนี้วะไอ้เด็กบ้า....บิ๊ก....ทำไมเชนนี่ของพี่มันมานอนตรงนี้อ่ะ.....เชนนี่ตื่นดิ....ไปนอนข้างใน”
“ลูกพี่ครับ....ผมเป็นภาระให้ลูกพี่ใช่มั้ย...แต่ผมนอนคนเดียวไม่ได้จริง ๆ”
“พูดอะไรของนาย....นายเป็นเด็กในแก๊งค์พี่นาเว้ย.....ไม่เอาน่า....ลุกไปนอนข้างในเร็ว”


ฮึ่ม.......................ดำศรีอยากจะบ้า
หงุดหงิดแต่เช้าเลยนะนี่!!!!!

To be con
....................................
ง่วงค่ะ......พรุ่งนี้จะเข้ามาตรวจการสะกดอีกที  ขอไปงีบก่อนนะคะ....ง่วงอย่างแรงงิ
เห็นมีคนเสนอชื่อเรื่องนี้ในหมวดเรื่องฮาหนึ่งคน  อยากบอกว่าเราจำคุณได้นะ....คุณเคยมาเม้นท์ช่วงกลาง ๆ เรื่องที่พี่บู้โดนบิ๊กรังแก  แล้วก็หายเงียบ...ก็ขอบคุณที่ยังตามอ่านอยู่นะคะ

อืม.....ถ้ายังไงฝากใครก็ได้เสนอชื่อพี่บู้เข้าชิงในฐานะพระเอกหน่อยสิคะ....แค่มีคนเสนอชื่อเข้าชิงคนเดียวก็ปลื้มตายแล้วนิ....ปลื้มจนต้องมาอัพอีกตอนเลยเชียว  เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ

............................

[mutyamania]

ตอน : ฉันหวง...ฉันมาทวงของฉันคืน




นี่พวกแกน่ะ.....



พวกแกน่ะ....ลืมไปแล้วสินะยะ...







ว่าชั้นก็เป็นหนึ่งในตัวละครเอกของนิยายเรื่องนี้เหมือนกันนะ....กรี๊ดดดด!!!!!

ไม่ต้องหาเหตุผลให้มันเสียเวล่ำเวลา....ว่าทำไมเรตติ้งของนิยายเรื่องนี้ถึงได้ทิ้งดิ่ง  หัวปักพื้น  ทั้ง ๆ ที่ลงในเวลาไพร์มไทม์อย่างสม่ำเสมอ  ถี่ยิบและยืดเยื้อไม่ต่างจากละครช่องหลากสี  หึหึหึหึ....นั่นก็เพราะว่า  ขาดสีสันอย่างชั้นคนนี้ยังไงล่ะ

“นั่นแกจะไปไหนยะ  นังอกภูเขาไฟ....แม่พระธาตุดอยสุเทพ”  เสียงของเพื่อนรักผิวมอคค่าลาเต้ที่เดี๋ยวนี้ชักจะสวยเด้งแซงหน้าชั้นไปทุกวัน...ทุกวัน  ถามขึ้น  ขัดจังหวะแต่งสวยของชั้นซะจริง....อีนี่

“ชั้นมีนัดเดทกับ....สุดหล่อของชั้นน่ะสิยะ  พี่บู้วววว์น่ะ”
“นี่แกออกเสียงชื่อพี่เค้าดีดีหน่อยสิยะ...ทำซะหยั่งกะหมาหอน...อ๊าย”
“ช่างชั้นเถอะน่า....แกน่ะ  เอาเวลาไปสนใจพ่อสิวสยองสยึมกึ๋ยของแกเถอะไป๊....ไม่ก็นั่งคิดนอนคิดซะ  ว่าจะทำยังไงถึงจะอัพเกรดจากคัพซี....กระโจนไปคัพดีครึ่ง....อ๊างงง...อั๊ง”

“อีพลอย....อีแร่ดดดด!!!!”

ชั้นวิ่งออกจากห้อง....พร้อมกับหลบข้าวของ  ที่นังเป็ดดำมันขว้างปาใส่ชั้น  รอดออกมาอย่างเฉียวฉิว....ชั้นใช้มือตบนมต้มให้เข้าที่....คราวนี้หล่ะ....หมดเวลารอแล้ว

พี่บู้.....พี่บู้คะ....

พี่ต้องตกเป็นของหนู....หนูจะข่มขืนพี่  เอาทำผัวให้จงได้....จะไม่ลังเลแล้วปล่อยให้หลุดมือไปได้  แบบคราวก่อนอีก..... 


หึหึหึหึหึหึหึหึ

เสร็จกูแน่ล่ะเฟร้ย!!!!!!
.
.
.
.
.
.
.
พ่อหนุ่มร่างเล็ก  หุ่นเด็กประถม  กำลังเอียงซ้ายเอนขวาพร้อมกับยักคิ้วทำเท่ห์อยู่หน้ากระจกเงา....ร่วมชั่วโมงเศษ  จนคนเป็นน้องนั้นอดใจไม่ไหว  ต้องเดินเข้ามา....แล้วโบกหนัก ๆ ซักทีหนึ่ง

ผลั้วะ!!!!!!

“ไอ้เหี้ยบิ๊ก!!!!”

ผลั้วะ!!!!!

“อีกซักที....โทษฐานลามปามกับน้องนุ่ง”
“บิ๊กดิลาม....ลามตลอดอ่ะ”

คนตัวโตนั้นหลงลืมตัวไปชั่วขณะ  คว้าตัวของพี่ชายมากอดรัดฟัดเหวี่ยงอย่างมันส์เขี้ยว  แก้มหยุ่น ๆถูกฟัดด้วยปลายจมูกโด่งและคางที่เพิ่งจะโกนหนวดหนุ่ม  จนแก้มนั้นแดงช้ำ



ลืมตัว....ว่าไม่ได้อยู่กันตามลำพัง.....

“เสื้อยับแล้วบุ๊กบิ๊ก”
“ก็ดี....จะได้ไม่ต้องไป”
“เรื่อง!!!!.....สุภาพบุรุษเรียกพ่ออย่างป๋าบู้....ไม่มีทางซะล่ะ  ที่จะผิดนัดสาว ๆ...ฮึ!”
“ป๋า....ตังค์พอใช้มั้ย....ไม่พอก็มาขายกับเค้านี่ม๊ะ”

ว่าแล้วก็ฟัดพี่ชายอีกครั้ง....บู้น้อยพยายามดิ้นให้หลุดจากสองแขนล่ำ  ทั้งกระโดด...ถีบตัว....สะบัดหัวที่เต็มไปด้วยหางเปีย....แต่จนแล้วจนรอด  ก็ไม่สามารถหลุดจากวงแขนของหมาดำได้


“ฮ่ะแฮ่ม!!!!”


สิ่งมีชีวิต....ปรสิตหนุ่มในห้องทนภาพบาดตาไม่ไหวจึงต้องแกล้งกระแอมกระไอออกมาดัง ๆ เพื่อให้คนทั้งคู่รับรู้ถึงการมีตัวตน  เจ้าหมาดำหัวเราะในลำคออย่างสะใจ  ก่อนจะย้ายตำแหน่งพี่ชาย....ยกมาตั้งกันให้อีกฝ่ายได้เห็นแบบจะจะ  แล้วลงมือฟัดมันต่อหน้าต่อตาอีกครั้ง

“แก้มหมาหอมจัง....หมาพี่ใครนิ....พี่คราย”
“พี่บิ๊กกกกก”
“หอมแก้มเค้ามั่งดิ”
“ไม่เอาอ่ะ....อายเชนนี่มัน”

คราวนี้เป็นพ่อหน้าจืดที่เสหัวเราะไปกับหนังตลกตรงหน้า  ทั้งที่ตาไม่ได้จดจ่ออยู่กับหน้าจอมาตั้งแต่แรก.....เจ้าเชนนี่น้อยของป๋าคนเท่ห์เค้นเสียงหัวเราะชวนสยอง  ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแถกไปกับโซฟา....อย่างฮาจัด...ฮากระจายซะไม่มี

“เวอร์แล้วมึง....ไอ้สัมภเวสี”
“บิ๊ก....อย่าไปว่ามันดิ!!!!....พี่บอกแล้วไง  ว่าเชนนี่มันกำลังบอบช้ำทางจิตใจ...ปล่อยพี่ได้แล้ว  เดี๋ยวน้องพลอยคอยตายเลย”

เจ้าหมาดำนั้นตาขวาง....จ้องหน้าพี่ชายสลับกับพ่อตี๋หน้าจืดอย่างหาเรื่อง 
“พี่รีบไปเถอะ....เดี๋ยวน้องเค้าจะรอนาน”
“บิ๊ก....”
“ไปเถอะ....จะไปไหนก็ไป....ไปให้พ้น ๆ หน้าเลยไป๊!!!!”

พี่ชายถอดถอนใจด้วยความเคยชิน  ก่อนจะใช้สองมือกระชับกระเป๋าเป้ทรงหมีสีน้ำตาลให้เข้าที่เข้าทาง  วันนี้ป๋าแต่งตัวได้แนวมาก.....กางเกงทรงแขกสีเขียวขี้ม้ากับเสื้อยืดสีขาวคอปาด....ลายบ๊อบ มาร์เล่ย์  ป๋าสวมหมวกแบบที่พวกหนุ่มเร้กเก้เค้าใส่กัน  เพื่อเก็บผมกระเซอะกระเซิงอันมีกลิ่นตุนิด ๆ  ให้เป็นที่เป็นทาง....และแน่นอน  กับรองเท้าผ้าใบคู่เก่งสีดำ

“ฮัลหลิว....สาวน้อยของป๋า....ป๋ากำลังจะออกไป....หนูถึงก่อน  ก็เดินช๊อปชิว ๆ ไปเลยจ้ะ....คนดี...เด็กดีของป๋า”

คนที่เดินสวนกับนายบู้....และได้ยินบทสนทนาของไอ้เด็กโข่งนั้น  บังเกิดความรู้สึกอย่างเดียวเหมือน ๆ กันหมด....คืออยากจะเตะสักป้าบ  ไม่ก็เบิ๊ดกะโหลกสักสามสี่ที!!!
..........................................
............................
..................
........
...
.

“ป๋าขา”

สาวทรงโตตะโกนเรียกป๋าขาของเธอ  พร้อมกับโบกไม้โบกมือให้คนตัวเล็ก  ที่เดินอาด ๆ ยิ้มร่ามาแต่ไกล....
“รอพี่นานมั้ย”
“ไม่ค่ะพี่บู้....พลอยเพิ่งมาถึง....ซื้อชาชักเจ้าอร่อยให้พี่บู้ด้วยน๊า  กินก่อนจิ”
“ขอบใจ.....อึกอึกอึกอึก....อืม....นี่....หมู่นี่ไม่ค่อยได้เจอน้อง ๆ เล้ย  เรียนท้างงงง~วัน  คิดถึงเราอ่ะ”
“พลอยก็คิดถึงพี่บู้....อยากกอด...อยากฟัด....ถึงจะเป็นหนุ่มเร้กเก้ก็เหอะ....”
“เดี๋ยวพี่จะเปลี่ยนเป็นแรปเปอร์แล้ว....พี่เบื่อ....”
“พี่บู้ของเค้าเป็นอะไรก็เท่ห์ซ้า......ไปเดินดูของกันดีกว่า....ป่ะ”

มือของหญิงสาวจูงมือเล็ก ๆ ของนายพี่รหัสอย่างถือสิทธิ์  แยกเขี้ยวยิงฟันใส่หญิงสาวทุกนางที่บังอาจมอง ‘ผู้ชายของเธอ’ โดยไม่ได้รับอนุญาต  ไม่สนล่ะ  ว่าจะมองด้วยเหตุผลอันใด....แต่นอกจากเธอแล้ว....สาวอื่นอย่าหวังได้แทะโลมขาอ่อนรุ่นพี่ที่รักด้วยสายตาเป็นอันขาด(นะยะ)

“ถ้าคิดถึงพลอย....เราไปเที่ยวกันอาทิตย์ละครั้งก็ได้นะคะ....ถ้าพี่พอมีเวลาว่าง”
“เอาดิเฮ้ย!!!!  อย่าลืมชวนไอ้เป็ดก้าบไปด้วยล่ะ....อ๊ะนั่น....ยาปลูกหนวด  พลอยไปดูกับพี่หน่อยดิ  พี่อยากเท่ห์  พี่อยากแมน  ป่ะ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“ช้า ๆ พี่บู้....พลอยตามไม่ทันนะ....ขาสั้นแต่วิ่งไวชิบ”

หญิงสาวพูดไปก็ขำไป  เมื่อได้เห็นหน้าตาตื่นเต้นแบบเด็ก ๆ ปากก็คอยป้อนคำถามให้กับคนขายอย่างเป็นเรื่องเป็นราว....ราวกับจะเหมาซักสิบโหล  ถามยันส่วนประกอบ...เก๊กหน้าขรึม  สลับกับพยักหน้าหงึกหงักเหมือนเข้าใจ....แต่สุดท้ายก็...

“เดี๋ยววันหลังมาซื้อนะเพ่....ผมจนอยู่....ขายตรงนี้ใช่มั้ย  ป่ะพลอย...ไปดูเสื้อแนว ๆ ใส่กันดีกว่า”

ไอ้----เด็ก-----เชี่ย  พ่อค้ายาปลูกหนวดที่เสียเวลาอธิบายสรรพคุณยกเมฆเป็นช็อต ๆ ถึงกับด่าคล้อยหลัง....

ถึงตอนนี้หญิงสาวจะมีความสุข....แต่ก็ดูเหมือนเธอจะเข้าใจอย่างทะลุปรุโปร่ง  ว่ามันเป็นเพียงความสุขที่ฉาบฉวย....สมองเจ้าเล่ห์กำลังวางแผน  เพื่อให้ได้คน ๆ นี้มาครอบครองโดยสมบูรณ์  เธอเท่านั้นที่จะเป็นเจ้าของร่างกาย...และหัวใจของคน ๆ นี้....คิดไปถึงวางแผนชีวิตครอบครัว  มีลูกกี่คนดีนะ.....หรือแม้กระทั่ง  ถ้ามีลูกแล้วจะยังทำการบ้านหนักเหมือนตอนยังไม่ท้องได้มั้ย....เป็นต้น

พี่บู้คะ.....พลอยจะไม่รอแล้วนะ....ไม่รอแล้ว....คราวนี้....ขอให้มันชี้เป็นชี้ตายกันไปเลย  จะรักหรือเกลียดกัน  พลอยก็ยอม...ยอมที่จะเสี่ยง  เพื่อตัวเล็กของพลอย....เด็กน้อยของพลอย


นังเป็ด....ถ้าแกยังไม่รีบมากันคนของแกออกไปล่ะก็....ชั้นไม่รับประกันความปลอดภัยในชีวิตของอีนังราเชนทร์หรอกนะเฮ้ย!!!!!
.
.
.
.
.
.

“มึง....มึงน่ะ....เออ  กูพูดกับมึงนั่นแหละ  ไอ้เด็กเหี้ย!!!!”

ดำศรีคนถ่อยยกมือขึ้นชี้หน้าพ่อหนุ่มหน้าตี๋ที่กำลังจดจ่ออยู่กับรายการเกมส์โชว์เกาหลี  พร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะกวนส้น  ออกมาเป็นพัก ๆ  ขาข้างหนึ่งของบุ๊กบิ๊กเลื่อนไปเขี่ยขาของราเชนทร์เป็นการสะกิดเรียก....ตามประสาผู้ดีมีชาติตระกูลเค้าทำกันนั่นแหละนะ

“ครับ...พี่บิ๊กมีอะไรกับผม”
“เมื่อไหร่จะเลิกวุ่นวายกับพี่ของกูฟะ....มึงต้องการอะไร  ไหนมึงลองว่ามาซิ.....ต้องให้กูทำยังไงมึงถึงจะไสหัวไปซะ!!!!”
“พี่บิ๊กจะไล่กี๋ไปไหนล่ะฮะ....ในเมื่อหัวใจของกี๋อยู่ที่ห้องนี้”
“ไอ้ราเช๊นทร์.....มึงกวนตีนกูใช่มั้ย”

มือใหญ่จิกขยุ้มคอเสื้อ  ส่วนอีกข้างนั้นกำหมัดแน่นเตรียมจะชกสักเปรี้ยง

ราเชนทร์มองตอบอย่างท้าทาย....แล้วพูดออกมาอย่างเป็นต่อ
“อยากชกก็ชกสิครับ....ชกแรง ๆ เลยจะได้เป็นรอยชัด ๆ....เอาเลยสิครับคุณบุ๊กบิ๊ก”
“หนอย....นี่มึงท้าใช่มั้ย  ไอ้สิว”
“เอาเลยสิครับคุณบุ๊กบิ๊ก...จะรอช้าอยู่ใย.....แก้มซ้ายของผมมันรอหมัดของคุณบุ๊กบิ๊กอยู่นะครับ...อุ๊บส์ครึครึครึ”

เจ้าคิงคองนั้นอยากจะอาละวาด  จับเจ้าตี๋น้อยนี่ปีนขึ้นตึกอพาร์ทเม้นท์แล้วโยนร่างของมันให้ลอยละลิ่วลงมาจากชั้นดาดฟ้า  กระแทกพื้นถนนรดยางมะตรอยจนเลือดสาด  แล้วโดนสิบล้อที่บังเอิญผ่านมาแล้วเบรกไม่ทัน...เหยียบซ้ำจนเละ...

เละแบบชนิดที่ไม่ต้องใช้เปลเก็บศพ  แต่เปลี่ยนเป็นม๊อบถูพื้นแทน....

แต่แล้วพ่อดำศรีก็เปลี่ยนเป็นกระตุกยิ้มเหี้ยม

“ไหน ๆ มึงกับไอ้กันต์ก็เลิกกันแล้ว....มันคงไม่ว่าหรอกมั้ง  ถ้ากูอยากจะลอง....‘เล่น’กับมึงดูซักครั้งน่ะ....หืม”
“ไอ้เชี่ยบิ๊ก....มึงจะทำอะไร....อย่านะเว้ย....กูฟ้องพี่บู้แน่”
“แล้วยังไง....ในเมื่อมึงก็จะตกเป็นเมียของกูอีกคน.....ไอ้หมาน้อยมีหวังบังคับให้กูรับผิดชอบมึงแน่ ๆ หึหึหึ”
“ไอ้เหี้ย....ปล่อย”

ราเชนทร์ไม่ได้ฉุกคิดด้วยซ้ำ....กับประโยคที่ฟังดูแหม่ง ๆ เมื่อครู่ของดำศรี......ตกเป็นเมียของกูอีกคน....แปลว่าอะไรล่ะ.....ราเชนทร์มีผัวสองคน...หรือว่า  ไอ้ดำมันมีเมียสองคน....แล้วถ้าเป็นอย่างหลัง  เมียคนแรกของมันน่ะใครล่ะนั่น??????

พ่อหน้าตี๋ดิ้นถีบเป็นพัลวัล  ดิ้นรนขัดขืนเจ้าลิงยักษ์ตกมันอย่างสุดชีวิต  ก่อนจะแหกปากร้องลั่นห้อง  ร่างสูงออกแรงเพียงน้อยนิด  ก็จับร่างผอม ๆ นั้นกดราบลงกับโซฟาตัวเดิม....แล้วขึ้นคร่อมเอาไว้  ไม่ให้อีกฝ่ายได้หนีไปไหน

“ระหว่างที่ยังไม่ได้พี่....มึงก็เป็นของน้องไปก่อนก็ไม่เห็นจะเสียหายนี่....หนำซ้ำยังถือเป็นกำไรของมึงอีกตังหาก”
“ไอ้สัตว์บิ๊ก....มึงมันเลว....ปล่อยกูนะ....กูไม่เล่น”
“ทำไมล่ะ....กลัวว่าลีลากูจะสู้ไอ้นมยักษ์ไม่ได้อย่างนั้นเหรอ....ลองก่อนแล้วค่อยวิจารณ์ดีกว่าน่ะ....เผื่อบางทีมึงอาจจะติดใจจนต้องขอเบิ้ล ฮ่าฮ่าฮ่า”

ใบหน้าคมนั้นซุกไซร้ซอกคอขาว ๆ ของราเชนทร์  ดูดดุนแรง ๆ จนเนื้อบริเวณนั้นเปลี่ยนเป็นรอยจ้ำ
“อย่านะเว้ย...ฮือ.....ปล่อยกูนะไอ้สัตว์....ฮึก...ฮึก....ปล่อยเซ่....ปล่อยยยยยย”

น้ำตาเริ่มไหลอย่างคนหมดทางสู้.....ไม่ได้รู้สึกดีเลยแม้แต่น้อย  ราเชนทร์หวนคิดถึงเพื่อนสมัยเด็กคนนั้นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว....เพื่อนสมัยเด็กคนที่ชอบรังแก....แต่ก็คอยปกป้องเค้าจากเด็กเกเรคนอื่น  เป็นของเล่นที่ถูกผูกขาด....ให้ตายเถอะ!!!!  ต้องยอมรับว่าอย่างน้อย  ตอนที่มีอะไรกับกันต์เอนก  หนุ่มหน้าตายยังพอที่จะมีความรู้สึกดีอยู่บ้าง.....ความเสียวซ่านที่อีกฝ่ายมอบให้นั้น....แม้จะยัดเยียด  แต่ก็เร่าร้อนจนเสร็จสมไปถึงจุดหมาย....ผิดกับคราวนี้  แม้จะโดนขืนใจเหมือนกัน....แต่ความรู้สึกกลับมีแต่ความหวาดกลัวเพียงอย่างเดียว

“ให้ตายเหอะ.....มึงมันขี้แยชะมัด....ขี้แยแบบนี้น่ะเหรอ....อย่าหวังเลยว่ากูจะยกพี่ให้น่ะ”

อันที่จริง.....ดำศรีกำลังจะบอกว่า....เค้าไม่มีวันยกพี่ให้ใครหน้าไหนต่างหาก  แต่น้ำตาของเจ้าเด็กขี้แยนี่กลับทำให้คนเซ้นส์ซิทีฟขึ้นทุกวัน ๆ อย่างบุ๊กบิ๊กรู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ

รู้ตัวอีกทีตี๋น้อยก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวดำเสียแล้ว  ยิ่งมือใหญ่นั้นลูบหัวเบา ๆ เป็นเชิงปลอบใจ  ราเชนทร์ก็ยิ่งซุกหน้าเข้าหาอกกว้าง....หยดน้ำตาเปียกปอนเสื้อของเจ้าหมาดำจนเป็นรอยด่างดวง.....

“ไม่ต้องร้องแล้ว...บ๊ะ....มึงนี่....กูปลอบคนไม่เป็นหรอกนะ.....ถึงกูจะเลี้ยงเด็กมาทั้งชีวิตก็เหอะ....แต่ไอ้หมาน้อยมันก็ใช่ว่าจะเหมือนเด็กคนอื่น”
“ฮึก....ผมขอ....ผมขอลูกพี่ได้มั้ย....พี่บิ๊กครับ....ให้โอกาสผมซักครั้ง...ฮึก....ไม่ได้เลยเหรอ....ให้ผมพิสูจน์ตัวเองว่าดีพอที่จะดูแลลูกพี่ได้...ฮึก....ฮึก....ไม่ได้เลยเหรอครับ....ฮือออออ”

เจ้าบุ๊กบิ๊กรู้สึกอัดอัดเหมือนน้ำท่วมปาก

ทำไมนะ.........ถ้าไม่ได้รักพี่.....ถ้าไม่ได้รู้สึกเกินเลยกว่าคำว่าพี่น้อง.....








ทำไมถึงไม่ยอมให้โอกาสเจ้าเด็กนี่ซักครั้งล่ะ!!!!!



ทำไมถึงทำแบบนั้นไม่ได้ล่ะวะ.....!!!!!!!!!!

To be con
.......................................................
มาอีกตอน....ใครว่าเรื่องไม่เดิน....ว่าไม่ได้แล้วนะยะ

นังพลอยใสมันกำลังจะจับพี่บู้อีกครั้งแล้ว  คราวนี้จริงจังกว่าเดิม  ก็ไม่ต้องเกรงใจเพื่อนรักอย่างยัยเป็ดดำแล้วนี่นา
น้องพลอยนี่ตั้งแต่เปิดตัวมา  ก็ถือว่าเป็นตัวร้ายที่ไม่ได้มีเป้าหมายเป็นพระเอก  แต่เป็นนายเอก 555+  คนเลยไม่ค่อยแอนตี้เท่าไหร่นัก....เพราะน้องมันร้ายแบบโก๊ะ ๆ อ่านะ

กันต์กี๋....ห่างกันไปอีกเรื่อย ๆ
เจ้าหมาดำ....เริ่มจะเข้าใจอะไรมากขึ้นนิดนึง
ปิงเปา....ยังก่อนนะลูก  คู่หนูมันแฮปปี้แล้ว

[Crossley]

เอ๊ะ! พลอยนี่ใครนะ 555
หายหน้าไปซะนานเลยนะเจ๊

[gumrai3]

อยากให้กันต์กี๋ อยู่ด้วยกันอ่ะค่ะคู่นี้มันดูsmมากๆ

หมาดำรีบๆเร็วๆ

[๛ナーリバス๛]

สวัสดีค่ะ เชลบี้ วี..... เอ๊ย ไม่ใช่...

คอมเม้นเตเตอร์ขอเม้นท์รวมๆ เลยนะคะ

ค่ะ ตอนนี้ก็ยังให้อารมณ์เหมือนเดิมค่ะ เนื้อเรื่องกำลังเดินค่ะ ค่อยๆ เดิน.... เดินไปเรื่อยๆ ยังไม่ถึง อิอิ

รู้สึกตอนนี้ ความหลากของอารมณ์เยอะมากค่ะ มีทั้งความโก๊ะ ความฮา ความน่าหมั่นเขี้ยว ความโหดเหี้ยมมมมมมมม ของหมา และความอ่อนโยน แบบแปลกๆ ของหมาดำ ซึ่งไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีกับคนอื่นได้!! (มันถึงขนาดจะขืนใจกี๋อ่ะ คิดได้ไง??????)

เปิดประเด็นใหม่อีกแล้วโดยการดึงตัวละครเก่ากลับมาเล่นต่อ....

พลอยหายไปนานจนมีคนถึงกับจำไม่ได้ กรรม

น้องพลอยเธอช่างรั่วเหลือเกิน...

จนนิแอบหายรู้สึกผิดที่ตอนอ่านแรกๆ มีแอบเข้าใจผิดว่าชีเป็นกะเทยเพราะแรดเกินชะนี ฮาๆๆ

 หมั่นเขี้ยวอยากเตะบู้ แล้วก็ เพลียเหลือเกินกับกี๋และบิ๊ก

เอาเป็นว่า ขอให้เชลบี้ชักพาเรื่องราวและตัวละครเดินต่อไปให้ถึงฝั่ง ฟินทุกผู้

อย่ามาม่ามากแล้วกัน เดี๋ยวผมร่วง

โชคดีค่ะ
.......................................................

ปล. ป่านนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่าชอบพี่!!!!

  สักทีนะบิ๊ก ..... ถ้าจะโง่ขนาดนี้!!!

[mutyamania]

^
^
^
^
ป๊าดดดดดดด  ไม่ได้เปิดประเด็น  แต่กำลังจะจบประเด็นต่างหาก.....นิอ่า(อ่านทันรึยัง  หรือช่วงกลางยังไม่ได้อ่านเนี่ย 5555+)
ยังเหลืออีหนูเป็ดที่ต้องหาทางจบ....
อยากเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อย  ก่อนจะเข้าภาคสอง...อ๊ะเจ้ย!!!!!
ไม่มีหรอก....ก็สะสางจนกว่าเรื่องมันจะจบโดยสมบูรณ์อ่ะนะ

[หมวยลำเค็ญ]

เพิ่งจะว่างมาเข้าเล้า หลายเรื่องหายไปตอนเล้าล่ม
เรื่องนี้ มีหายไปบ้างหรือเปล่าเนี่ย
อ่านบุ๊กบิ๊ก รู้สึกแปลกๆ ว่าทำไมเพิ่งมาแพ้น้ำตา
หรือน้ำตาพี่บู้ในตอนแรกๆ มันดูไม่น่าสงสาร
เห็นเค้าโอ๋กันขนาดนี้ ปล่อยมันได้กันซ๊ะที เรื่องจะยุ่งไปมั้ย แค่คิดเล่นๆนะคะ
ละเหี่ยใจกับพี่บู้ ยังจะอยากเสริมหนวดอีกแหนะ 

ปอลอ.ถึงหายไปก็คิดถึงเสมอค่ะ

[sang som]

อยากเห้นพี่บู้แนวแร็ปเปอร์ อิอิ

[flawless]

แอร๊ววว...แล้วมันจะไปจบยังไงล่ะนี่555
พี่บู้จะเสร็จสาวพลอยมั้ย ((ใจจิงอยากให้เสร็จ))
หรือน้องบิ๊กจะไปช่วยพี่บู้ทัน อุ้ยอยากรู้อ่ะ

[mutyamania]

ถึงจะเป็นเรื่องยาว....แต่ก็ไม่ถึงกับเป็นไดอารี่รายวัน....ฉะนั้นขอตัดฉับเข้าสู่สาระสำคัญ(รึเปล่า?)เลยนะคะ....อิอิอิ
ใช้สีต่างกันเพื่อให้ง่ายต่อการเข้าใจค่ะ  เหอะ ๆ ๆ ๆ



ตอน : ภาระของหมาน้อย....






“ฮือ.....ฮือ......กระซิก....กระซิก”







เสียงสะอื้นปริ่มใจจะขาดของอนงค์นางหนึ่ง  ปลุกชายหนุ่มร่างกายกำยำล่ำสัน ? ให้ตื่นจากการหลับใหล....สลบไสล....หลับเหมือนตาย!!!!!

“ฮ๊าวววววววววววววววววววววว......ง่วง....เหี้ยอะไรวะเนี่ย”
เสียงแหบห้าวของชายหนุ่มสบถขึ้นคล้ายเป็นประโยคคำถาม....สองมือขยำขยี้ผมอย่างลืมตัวจนต้องโอดครวญออกมาดัง ๆ


“เจ็บ.....เจ็บเว๊ยยยยเฮ้ยยยยยย”

.....................................................
.......................................................................
......................
....
.

บิ๊กเล่า ;



ผมล่ะชอบช่วงเวลานี้จริงจริ๊ง......

หลายคนอาจจะเครียดกับช่วงสอบกลางภาค....ดูอย่างไอ้หมาประไร....กำลังนั่งเอามือกุมขมับ  ท่าเครียดของเจ้าตัวเค้าล่ะ....กองหนังสือท่วมหัว  เสียงดีดเครื่องคิดเลขต๊อกแต๊ก  ตามด้วยการขยำกระดาษจนเป็นก้อน  แล้วปาลงบนโต๊ะญี่ปุ่นสำหรับนั่งอ่านหนังสือ


แต่นั่นไม่ใช่สำหรับคนอย่างผม....ไม่มีวันซะล่ะ


ผมล่ะมีความสุขโครต ๆ....อย่างน้อยก็เรื่องนึงล่ะ....ก็ไอ้สิวน่ะสิ....มันจำเป็นต้องหายแกล้งบ้า....แล้วกลับไปนั่งท่องตำราที่ห้อง....ซึ่งก็จะอาทิตย์นึงแล้วที่มันไม่โผล่หัวเข้ามาหาพี่ชายของผม....จะมาทำซากอะไร  เรียนก็คนละคณะ....คนละปี....คนละโลก!!!!

และความสุขอีกอย่างนึงของผม  กำลังนั่งยอง ๆ กุมขมับอยู่กลางห้องนั่นไงเล่า!!!!

หมาเครียด....แต่ก็ยังน่าร๊ากกกกกกกก  ถึงจะน่ารักแบบสัตว์เลี้ยงของผมก็เถอะนะ  แต่ช่วงนี้น่ะเป็นช่วงตักตวง....ผมเดินเข้าไปใกล้พี่  เอาตีนสะกิดจนมันล้มตึง(ก็อยากนั่งท่านี้ทำไมล่ะฟะ....ไม่ได้เขี่ยแรงเลยนะเอ้า!!!)

“บุ๊กบิ๊กอย่าดิวะ”
“อ่ะแฮ่ม!!!”
“ไรของบิ๊กเนี่ย”
“เค้าช่วยติวเอาป่ะ”
“ไม่......ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่.....ติวบ้าติวบออะไร  ขืนให้นายติวให้มีหวังพี่ไม่ต้องมีเรี่ยวมีแรงไปสอบกันพอดี”
“งั้นเค้าติวให้ก่อน....แล้วไปคิดค่าตอบแทนหลังสอบทีเดียวเลยก็ได้....รอบแรกเค้าไม่คิดภาษีนะเออ...”
“ไอ้เชี่ยบิ๊ก”

หมาก็เงี๊ยะ....ทำเป็นโกรธ...ทำเป็นโวยวาย  แต่พอผมเดินหนี  มันก็รั้งผมเอาไว้เหมือนทุกทีนั่นแหละ
“บิ๊ก......ช่วยหน่อยน๊า.....น๊าคนดีของพี่.....เด็กน้อยของพี่....”
“สามีของพี่”  ผมต่อให้  หมาน้อยหน้าแดง....แดงอย่างเห็นได้ชัด








“ไปตายซะไป๊....ไอ้หมาบิ๊ก”

หึหึหึ.....หึหึหึหึ
...............................................................................
..............
...............................................................................
.
.
.
แมร่งห่ามชิบหาย....




หญิงสาวนึกสบถขึ้นมาในใจเช่นกัน.....เด็กน้อย....ยังไงก็เป็นเด็กน้อย....ขนาดไว้ผมทรงนี้มาเป็นเดือน  แต่ก็ยังลืมได้....นึกเจ็บหนังหัวแทนซะจริงเชียว!!!!

“ที่ไหนวะเนี่ย”
เสียงแหบยังคงบ่นพึมพำโดยไม่ยอมหันมาสนใจคนข้างกาย  จนหญิงสาวนั้นต้องเร่งวอลลุ่มเสียงสะอึกสะอื้นให้ดังขึ้นกว่าเดิม
“พ.....พลอย.....ทำไมพลอยโป๊อ่ะ.....โอ้ย”

มือเล็ก ? ของหญิงสาวทุบหลังพ่อหนุ่มนักรักลีลาเด็ดเสียงดังอั่ก....ราวกับเนื้อโดนฆ้อนทุบ  คนโดนทุบไม่ส่งเสียงร้อง...เพราะว่าร้องไม่ออก  ได้แต่ทำตาปริบ ๆ อย่างน่าเห็นใจ  แต่แล้วชายหนุ่มก็ฉุกคิดขึ้นมาได้  ถึงอะไร ๆ ที่มันผิดปกติ....อันเป็นสิ่งที่คนปกติควรจะรู้สึกขึ้นมาตั้งนานแล้ว


ฉิบหาย....กูก็โป๊เรอะ!!!!

“พลอย.....ทำไมพี่โป๊อ่ะ”
“ไอ้พี่บู้....ไอ้คนบ้า.....ม๊ะคืนนี้ตัวเองทำอะไรเค้า.....ตัวเองจำไม่ได้เลยเรอะ....ดูสิ....ดูรอยคราบเลือดพวกนี้สิยะ....พี่น่ะเมามาก....เมาจนพลอยต้องแบกเข้าโรงแรมใกล้ ๆ เพราะว่าพี่น่ะเมาแล้วงอแงไม่ยอมกลับบ้าน  แล้วพอพลอยจะกลับ  พี่บู้ก็....ก็...........โฮ............................”
“นี่พี่ต่อยพลอยจนเลือดกำเดาไหลเลยเหรอ”

ฉึก!!!!!  หญิงสาวแทบเปลี่ยนจากการตีอกชกหัว  มาเป็นฟันศอกตีเข่าเจ้าเด็กอินโนเซ้นส์ที่ถามมาได้อย่างใสซื่อ....ตาแป๋ว....บ้องแบ๊ว....น่าจับสำเร็จโทษ



“ต่อยบ้าอะไรเล่า....พี่บู้ทำเรื่องน่าอายกับพลอยตังหาก....ถึงพลอยจะดูง่าย  แต่พี่เมาจนจำอะไรไม่ได้แบบนี้พลอยก็ไม่สมยอมหรอกนะ....พลอยขัดขืนสุด ๆ แต่ก็สู้แรงของพี่ไม่ได้หรอก.....ถึกซะขนาดนั้น”

เด็กน้อยนึกลำพองตนขึ้นมานิด ๆ......เมื่อถูกสาวเจ้าด่าว่า...................“ไอ้ถึก”
ใบหน้านั้นกรุ้มกริ่มขึ้นมาในทันที....เมื่อสมองเริ่มจะเข้าใจอะไร ๆ มาขึ้น

“นี่พี่......ปล้ำพลอยงั้นเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ.....คนบ้า!!!!!”





หึหึหึหึหึหึหึ
.......................................................................
................................................
...........................
........
.
บิ๊กเล่า ;


“บุ๊กบิ๊ก”  ไอ้หมาน้อยที่กำลังตัวเปล่าท่องตำราหันมาถามผมเสียงแผ่ว
“อะไรของพี่.....ถ้าคราวนี้ยังผิดอีกพี่จะโดนลงโทษแล้วนะ”
“ชิส์.....โทษกับรางวัลของนายมันก็ไม่เห็นจะแตกต่าง.....ค่าตอบแทนก็ด้วย....บ้ากามฉิบหาย....น้องใครวะ”

หมาบ่นอุบอิบ...ผมหมั่นเขี้ยวก็เลยจัดไปพอเป็นกระสัย  เนื้อตัวนุ่มนิ่ม....ฟัดเมื่อไหร่ก็สะใจเมื่อนั้น  ผมฟัดมันจนคอเป็นรอยแดง....ไอ้หมาหน้ามุ่ย  แต่ก็ไม่ยักขัดขืน....เดาว่ามันคงชอบที่ผมเล่นกับมันแบบนี้....หมามันซึน....มันแนว....โลกส่วนตัวสูง....ผมเองก็ตามมันไม่ค่อยจะทันนักหรอก....เดี๋ยวนี้น่ะ!!!!!

“บิ๊ก....”
“ครับผม”
“พี่อยากหางานพิเศษทำ”

พรืดดดดดดดดดดดดดด.....ผมแทบลมจับ....อะไรนะ.....หมาอยากทำงานพิเศษ   ช๊อคว่ะเฮ้ย.....ไอ้เด็กจอมขี้เกียจที่ดีแต่นอนดูหนังเขย่าขวัญสั่นประสาทอย่างพี่เนี่ยอ่ะนะ....หรือว่าจะฟังผิด....ไหนลองถามอีกทีเพื่อความชัวร์

“พี่อยากเก็บเงินเยอะ ๆ....ตอนนี้พี่มีรายได้ทางเดียวคือจากนาย....ซึ่งมันไม่พออ่ะ”

ผมเดือด....นี่พี่คิดจะไปนอนกับผู้หญิงเพื่อแลกกับเงินค่าตัวไม่กี่พันน่ะหรือ?.....หมา....กูเดือดเว่อร์  กูอยากจะ....
“บ่ะ....บิ๊ก.....ไม่ใช่แบบนั้นหรอกน่า....ดูทำหน้าเข้าดิ”
“แบบนั้นนะแบบไหน....อย่าให้เค้าโมโหนะไอ้เด็กต๊อง!!!!”
“ก็ไม่ใช่งานแบบที่ทำกับบิ๊กละกันน่า....อย่าไล่ต้อนกันสิวะ....พี่ไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้นซักเท่าไหร่หรอกนะเฮ้ย”
“แล้วไป....ว่าแต่ตัวแค่นี้จะเก็บเงินเยอะ ๆ ไปทำอะไร....ไหนลองบอกเค้าดิ๊”
“เรื่องของพี่น่า”
“ก็ได้....ถ้าเป็นงานพาร์ทไทม์ปกติล่ะ....เค้าจะไปห้ามอะไรได้  ดีแล้วที่พี่รู้จักหาเงินใช้  จะได้รู้ว่าพ่อของเราน่ะเค้าลำบากขนาดไหน....จะกินจะใช้ก็คิดให้ดี ๆ เพราะพ่อเรายังต้องเลี้ยงสองคนแม่ลูกนั่นอีก...เพราะงี้ไง  เค้าถึงได้จำกัดค่าขนมของพี่....ซึ่งมึงก็ไปไถชาวบ้านเค้าอีกที....พรสวรรค์สินะไอ้หมาเอ๊ย”

ผมพูดติดตลก....แต่มันกลับเครียดหนักกว่าเดิม  หมาน้อยฟุบหน้าลงกับโต๊ะ  ถอนใจเฮือกใหญ่.....ดูเหมือนมันมีเรื่องกลุ้ม....มันมีอะไรปิดบังผมรึเปล่าน่ะ.....จะใช่เมื่อคราวก่อนที่มันไปเที่ยวแล้วหายไปทั้งคืนมั้ยนะ....ถึงจะอยู่ค้างกับน้องสองคนนั่นก็เหอะ....แต่ก็ไม่น่าไว้ใจกันทั้งคู่....อีกคนนึงก็หื่นซะ....อีกคนนึงก็เคยมายั่วยวนผม....บ๊ะเด็กผู้หญิงสมัยนี้  หาดีดีกันไม่ได้เลยรึ....ถ้าไอ้น้องพลอยมันเป็นเด็กดีล่ะก็นะ  ผมก็จะยอมให้มาเป็นเจ้าสาวของหมาได้อยู่หรอก

เอาเป็นว่าครวนั้น  ผมก็ลงโทษมันไปแล้วแหละ....แต่ก็ยังรู้สึกสังหรณ์ใจอยู่ไม่หาย  ว่าพี่ไปก่อเรื่องอะไรเอาไว้รึเปล่า....หมาก็งี้...ชอบสร้างปัญหาเอาไว้  แล้วก็ไม่ยอมบอกใครตั้งแต่ตอนที่มันยังเป็นแค่ต้นอ่อน...จะบอกก็ตอนที่มันกลายเป็นกลายเป็นต้นใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาพร้อมกับออกดอกออกผล...สะพรั่ง...หึ


ยิ่งนับวัน....ก็ยิ่งชัด....ชัดเลย...

“บิ๊กพี่เครียด”
“เครียดเรื่องสอบไปเถอะหมา  เรื่องอื่นอ่ะช่างไว้ก่อนเหอะ”
“พี่ก็เครียดเรื่องสอบไง....เครียดเนี่ย!!!”

ไม่เนียนอ่ะหมา....ไม่ใช่อ่ะ...


ผมต้องรู้ให้ได้ว่ามันคืออะไร.....หมานะหมา....ถ้าพี่สร้างเรื่องอีกล่ะก็นะ....พี่ได้กลายเป็นหมาเน่าแน่!!!!
.................................................................................
“รับผิดชอบมาเลยด้วย....ถ้าพลอยเกิดท้องขึ้นมาอ่ะ”

หญิงสาวประกาศิต....ทั้งที่ใจนั้นเต้นถี่รัวอย่างไม่มั่นใจ
แต่แล้วพลอยก็ต้องเปลี่ยนเป็นความรู้สึกกระหยิ่ม...เมื่อพ่อคุณคนดีนั้นมีท่าทีกระตือรือร้นเสียเหลือเกิน

“อื้อออออ  พี่รับปาก....พี่จะดูแลพลอยกับลูกในท้องเอง  นี่พี่น่ะกำลังจะเป็นพ่อคนแล้วสินะ....สู้!!!!”



ยังก่อน....อีตาบ้า!!!!  แกเพิ่งจะ....อึ้ม....นั่นแหละ....ชั้นไม่ใช่อะมีบานะยะ...ชั้นแบ่งตัวเองไม่ได้...แล้วก็ไม่ใช่แม่ไก่ที่จะได้ออกไข่ได้ตลอดเวลาด้วยเฮ้ย...บ๊ะ!!!!






จากแผนเล็ก ๆ กำลังจะกลายเป็นงานใหญ่....พลอยนั้นตั้งใจแค่ให้คน ๆ นี้รับผิดชอบโดยการขอคบเป็นแฟนมันก็เท่านั้น  แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ได้ฟังอีร้าค่าอีรมอะไรเลย...ดูเอาเถอะ!!!!

“พลอย”
“คะ”
“พี่เด็ดมั้ย...”
“อะ....อะไรนะคะ”

เด็กน้อยถามด้วยความตื่นเต้นที่ปิดไม่มิด....ดวงตากลมโตจ้องเป๋งจนอีกฝ่ายอึดอัด...สลับกับมองคราบสีแดงบนผ้าปูที่นอน
“ของพี่น่ะ....ใหญ่มากสินะ  เราถึงได้....เลือดออกอ่ะ”

บ้า...ชั้นซิงย่ะ....เลือดซิงอ่ะรู้จักมั้ย...แอร๊ยยยยย

“พี่บู้อ่ะ....”
“พลอย....พี่ขอโทษนะ....พี่ไม่น่าฉวยโอกาสกับเราเลย....นี่...ถ้าสมมติพลอยท้องนะ....พลอยท้องลูกคนเดียวได้มั้ย....ไม่เอาแฝดนะ....ไม่เอาเด็ดขาด...ถ้าเป็นลูกแฝด...พลอยไปให้หมอเค้าเอาเครื่องยิงเลเซอร์ยิงทิ้งเลยนะ....ลูกคนเดียวอ่ะดีที่สุด!!!”  คนตัวเล็กยังไม่ยอมสวมเสื้อผ้าปกปิดร่างกายล่อนจ้อน  แต่กลับเขยิบมานั่งยอง ๆ ข้างตัวหญิงสาวแล้วเริ่มจ้อแบบอันลิมิเต็ด....
“อ่า....พี่บู้คะ”
“พลอย.....พี่ทำท่าไหนมั่งอ่ะ....เล่าให้ฟังบ้างจิ....แล้วพลอย....สยิวกิ้วป่ะ....พลอยต้องสยิวกิ้วแน่ ๆ เลย...เพราะป๋าอ่ะ...ลีลาสุโคร่ย....คิมูชิ.....”


กรรมของคนงาม....
ชั้นคิดผิดหรือเปล่าเนี่ย.....



ใครก็ได้เอาเจ้าเด็กพูดมากนี่ไปเก็บทีซิ!!!!!

 
...................................................................................................
มาแบบงง.....งงล่ะสิว่าอะไรยังไง  มาลุ้นกันสิคะ  ว่าเชื้อคุณพี่เค้าจะแรงขนาดติดลูกได้เร็วปานสายฟ้าแล่บมั้ย....อิอิอิ
ดีใจที่รีพลายเก่า ๆ สลับสับเปลี่ยนกันเข้ามา...เอาเถอะ...ถ้าไม่ทิ้งกันเราก็จะร่วมฟันฝ่าไปจนถึงตอนจบด้วยกันนะคะ....


ด้วยรักและเคารพยิ่ง
เชลบี้....วี.....วี....(เป็นมดเอ๊กซ์ต้องวีอะไรอ่ะ).....แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ
.........................................................................

[O_cha]

โอ้วววว  3 ตอนรวด ในหน้าเดียว 
ช่วงนี้น้ำทะเลหนุน  ฝั่งมันเลยอยู่ไกลออกไปอีกหน่อย
แต่ตั้งหน้ามุ่งสู่ฝั่งแล้ว ก็ทำให้อ่านแล้วรู้สึกว่ามีแนวโน้มที่ดีมากขึ้นครับ

ตอนล่าสุดนี่ยังไง  มันตลกแบบทะแม่งๆ นะ  ลูกพี่ของผมน่าเป็นห่วงจริงๆ
แล้วพี่บู้ครับ  ไม่ได้ไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านขายของสยองขวัญแล้วเหรอครับ  หุหุหุ

[mutyamania]

กำลังจะได้ไปทำอ่ะค่ะ คุณ o_cha....พอดีตอนนั้นมันเป็นตอนพิเศษ....แบบคนแต่ง แต่งย้อนไปย้อนมานิดนึง แหะๆๆ

[Crossley]

วี3!!! (ใช่ป่ะวะ)
ขำพี่บู้อ่ะ อะไรจะซื่อขนาดน้านน 

[flawless]

แล้วลีลาพี่บู้ววว อ่ะ เด็ดจิงป่ะหนูพลอย 555+
สมน้ำหน้า ทำไรไม่คิด เป็นไงล่ะ ทำพี่บู้ตีปีก
คิดจะเป็นพ่อคนซะแล้วอิๆ ถ้าไม่ท้องขึ้นมาจะทำไง?
เด็กอนุบาล ยังไงก็สมองเด็กอนุบาล หลอกอะไร
พ่อท่านเชื่อหมดเลย อืมม...บิ๊กซื้อ โอเมก้า3 บำรุง
พี่ชายเยอะๆ หน่อยนะ ชักเป็นห่วงอนาคตเสียแล้ว

[BeeRY]

ไม่ได้เข้ามาแปบเดียว ไปหลายตอนแระ แต่เราก็สามารถตามอ่านจนทัน 
ในที่สุดเราก็มีชื่อเรียกคุณคนเขียนว่าเชลบี้นะคะ (เพิ่งรู้อ่ะ)
ถ้าน้องพลอยมันท้องจริง พี่บู้จะไม่ขอตรวจดีเอ็นเอตามกระแสหน่อยเหรอ
แผนคุณเธอคลาสสิคแต่ได้ผลกับพี่บู้จริงๆ 
ส่วนปิงเปาก็รออยู่น้าเชลบี้
ถึงเขาจะนิสัยไม่ดี หายหน้าหายตาไปบ้าง (เพราะเน็ตกาก) แต่ก็ยังติดตามอยู่ตลอดน้า เราเลิฟพี่บู้แบบไม่มีเหตุผล

[kungyung]

 
หมาน้อยเอ้ยยยยย

[mutyamania]

ตอน : ชูบีดู....ชูวับ...ปั๊บ (นับวันชื่อตอนแมร่งจะอุบาทว์ขึ้นทุกที)







“โอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”




หญิงสาวรู้สึกวิงเวียนเหลือเกินในเช้าวันนี้  ทุกอย่างที่ได้สัมผัสผ่านทางประสาทสัมผัสทั้งห้าดูผิดเพี้ยนเกินพรรณนา....กลิ่นอากาศบริสุทธิ์ในยามเช้า  ไม่ปลอดโปร่งเหมือนอย่างเคย

“พลอย......แกเป็นอะไร”  ศศิกานต์หรือแม่นางเป็ดคัพซี  เอ่ยปากถามเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงแสดงความห่วงใย  หญิงสาวไม่มีเรี่ยวแรงที่จะตอบ....ใบหน้าหน้านั้นซีดเซียวเหมือนไม่มีเลือดไปเลี้ยง...

“อุ๊บบบบ.....โอกกกกกกก”
พลอยยกมือขึ้นปิดปากเอาไว้  ก่อนจะพุ่งตรงไปยังอ่างล้างหน้าในห้องน้ำ  พร้อมกับอาเจียนออกมาชุดใหญ่  ตามมาด้วยเสียงไอค่อกแค่ก...และดวงตาที่แดงก่ำ
“ชั้น.....รู้สึกแปลก ๆ ว่ะเป็ด....พักนี้ไม่รู้เป็นอะไร  มันนึกอยากแต่ของเปรี้ยว ๆ”  เธอว่าพร้อมกับเอามือลูบหน้าอกตัวเองเบา ๆ  สีหน้าดูไม่สู้ดีนัก  จนเพื่อนรักอดไม่ได้ที่จะถอนใจออกมาเฮือกใหญ่

“เหรอ.....งั้นลองกินนี่ดูมั้ยล่ะ”


















โป๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!

กำปั้นหนัก ๆ ของเป็ดน้อยเขกเต็มแรงที่หน้าผากของเพื่อนสาว  พลอยนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ....มือลูบหน้าผากป้อย....ป้อย.....
“ทำเค้าทำไมอ่ะเป็ด”
“อีบ้าแกเพิ่งจะ.....นั่นแหละ.....ไปไม่ถึงเดือนเองนะยะ  มันจะเร็วไปหน่อยมั้ย  แกควรจะแบบ....รอซักระยะ  ดูว่าเอ....ประจำเดือนของชั้นไม่มากี่เดือนแล้วนะ....ไรเงี้ยะ....แล้วแกก็ค่อยไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจ  อุ๊บ๊ะ...ชั้นท้องว่ะเฮ้ย....เนี่ย!!!  ของแบบนี้มันต้องมีสเตปของมัน  ไม่เคยดูละครรึไงฟะ.....สอนไม่รู้จักจำเอ่เน่!!!!(อีนี่)”  เพื่อนสาวผิวเข้มพูดออกมาได้เป็นฉาก ๆ ตามมาด้วยการคว้าหมอนอิงใบหนึ่งยัดเข้าไปในเสื้ออยู่บ้านตัวยาวเป็นการสาธิต

“ผู้หญิงท้องนมจะใหญ่มว๊ากกกกก.....แต่กรณีแม่วัวอย่างแก  ควรหันมาสนใจไอ้เจ้าพุงป่อง ๆ นี่ดีกว่า....เวลาแกเดินเหินน่ะ....เดินค่อย ๆ....ช้า ๆ แล้วก็ไม่ต้องไปเอามือประคองหลังแบบในละครล่ะยะ....อันนั้นมันจะดูเว่อร์ไป....แต่กรณีอิพี่บู้  แกควรเล่นใหญ่เข้าไว้  ตาคนนี้เค้าสมองช้า....ตามใครไม่ค่อยทัน  นี่ขนาดแกแค่เกริ่น ๆ นะยะ  ซึ่งพลาดมากกกกกก  แต่พี่เค้าก็ยังอุตส่าห์เชื่อ.....บลาห์....บลาห์...บลาห์”

พลอยใสมองเพื่อนรักอย่างอึ้ง ๆ....พร้อมกับนึกดีใจ  ที่แม่เป็ดน้อยกลอยใจนั้น...ถอนตัวออกจากการแข่งขัน  แต่ก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมจนต้องเผลอตบมือเบา ๆ
“สวดยอด”
“ชิส์....ชั้นน่าจะกลับไปชอบพี่บู้นะเนี่ย”
“อย่าเลยเป็ด....แกชอบอีตาเชนทร์อ่ะดีแล้ว  ดูจิตพอกันเลยแฮะ”

โป๊กกกกกก...

แล้วคนงามก็โดนมะเหงกอีกหนึ่งลูกเข้าเต็ม ๆ กลางกระหม่อม



พลอยใสกุมหัวไปพลางใช้ความคิด.....นี่ถ้าสมมติเธอเกิดท้องขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ....สวรรค์จ๋า  เข้าข้างคนสวยซักครั้งเถอะนะ




คนอย่างพลอยใสไม่เคยต้องลงทุนลงแรงอะไรเท่านี้มาก่อนเลยให้ตายสิเอ้า!!!!!
.
.
.
.
.
“หมา......มีสมาธิหน่อยได้มั้ย  จะใจลอยไปไหนฮึ.....มีเรื่องอะไรก็บอกมาเหอะ  จะได้ช่วยกันแก้ไง....ไม่งั้นพี่จะไม่มีสมาธิดูหนังสือนะ”  เจ้าดำศรีเซ้าซี้เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้  แต่หมาน้อยก็ยังคงปากแข็ง  พี่ชายเพียงแค่ฉีกยิ้มทื่อ ๆ....พร้อมกับส่ายหัวดิ๊ก


“เปล่านิ....พี่โอเค”
“แน่นะ”
“เออดิ....นี่บุ๊กบิ๊ก....ถามไรหน่อยได้มั้ย”

พี่ชายตัวจ้อยกระโจนขึ้นไปนั่งบนตักของน้อง  ชะโงกหน้าเข้าไปเสียใกล้....คิ้วหนาขมวดจนแทบจะชนกัน
“อะไรของพี่ฮึ”
“บุ๊กบิ๊กคิดว่าไง....ถ้าครอบครัวของเราจะมีสมาชิกตัวน้อย ๆ เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง....อาจจะเป็นลูกสาวหรือว่าลูกชายก็ได้เอ้า”
คำถามนั้นทำเอาเด็กยักษ์ตัวดำถึงกับอ้าปากหวอ....น้ำลายเหนียว ๆ ถูกกลืนลงไปอย่างยากลำบาก  ได้ยินเสียงกลืนน้ำลายดัง.....เอื๊อก
“พี่หมายถึงพ่อ.....กับผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอ”
เจ้าหมาน้อยส่ายหน้า....ใบหน้ากังวลในตอนแรกเปลี่ยนมาเป็นอมยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างลืมตัวไปชั่วขณะ.....คล้ายกำลังเล่นเกมส์ยี่สิบคำถามยังไงก็อย่างงั้น....




แต่มันกลับทำให้เจ้าบุ๊กบิ๊กถึงกับเหงื่อตก!!!!
“นี่หมาคงไม่คิดนะว่า.....ที่เราทำ ๆ กันทุกวันนี้....มันจะทำให้หมาท้อง....หมาน่ะท้องไม่ได้นะ  เพราะหมาเป็นตัวผู้”

หมาดำยังคงมีสติครบถ้วน  และมิได้กลายร่างเป็นเด็กปัญญาอ่อนเลียนแบบพี่ชายแต่อย่างใด  หากแต่แฝดผู้น้องนั้น...นึกเป็นห่วงวงจรความคิดของเจ้าสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าแฝดลูกกรอกนี่ต่างหากเล่า...พี่ชายของเค้าบางทีก็ดูจะเพ้อ ๆ หลุดโลก....วันดีคืนดีก็อาจจะคิดเรื่องตั้งท้องขึ้นมาก็ได้นี่นะ

“บิ๊กปัญญาอ่อนป่ะเนี่ย”
“อ้าวไอ้หมา....พูดงี้เดี๋ยวก็มีเฮหรอมึง”
“ไม่คุยกับบิ๊กแล้ว...เซ็งว่ะ”
“อะไร....ถ้างั้นพี่หมายถึง...พี่จะมีลูกรึไง....ไปทำสาวที่ไหนท้องมาล่ะนั่น”

เฮือกกกกก.....คราวนี้หมาน้อยเป็นฝ่ายที่กลืนน้ำลายเอื๊อก....ใบหน้าขาวซีดนั้น  ตอนนี้ซีดหนักกว่าเก่  จนแทบจะกลายเป็นกระดาษเอสี่....

“เปล่านิ.....พี่ก็ร่อนไปทั่วแหละบุ๊กบิ๊ก....มิได้ลงหลักปักฐาน....จริงจังกับสาวคนไหนหรอก....”
“คร๊าบ....พ่อหนุ่มนักรัก  ซักทีเหอะนะ”

โป๊กกกกก

หมาน้อยเจ็บจนครางหงิง  ยังไม่ทันจะเอาคืนก็ถูกเจ้าลิงยักษ์รวบตัวไปกอดเสียแน่น....จนน่ากลัวว่ากระดูกกระเดี้ยวจะหัก

“อยากกินพี่....ขอได้มั้ย”
“สองพันห้า”
“ไรว๊า....ขึ้นราคาตามกระแสอ่ะหมา”
“ตักตวงเว๊ยเฮ้ย....เผื่อวันข้างหน้าพี่เป็นพ่อคนแล้ว  คงมาให้นายเล่นแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ”
“อ่ะจริงดิ....”

มือใหญ่ล้วงสอดเข้าไปในเสื้อ  ลูบไล้ผิวเนียนเหมือนกับเด็กของพี่ชาย...หูก็คอยฟังเสียงครางกระเส่าด้วยความตื่นเต้นไปเสียทุกครั้ง....
“นั่นดินะ...งั้นเค้าคงต้องตักตวงให้หนัก ๆ เลยเชียวแหละ”
“อื้ออออออออ”
“หมาเนี่ยมีอะไรดีมั่งนะนอกจากหาเรื่องปวดหัวให้น้องเนี่ย....แล้วก็ผมน่ะนะ....ไปเอาออกซะเหอะ  อย่างกับเด็กข้างถนน...”
“ซึ่งเท่ห์มาก...”
“ซึ่งเหี้ยมาก”

บทรักของสองคนพี่น้องก็เหมือนอย่างเคย....คือสุดท้ายแล้วร่างเล็ก ๆ ของคนเป็นพี่ก็ฟุ่บหลับคาแผงออกกว้างอย่างไม่ได้สติ....แขนแกร่งของบิ๊กกอดรัดร่างของพี่ชายเหมือนกันเด็กกอดตุ๊กตา

“บอกมานะหมา.....ว่ามีอะไรปิดเค้า”
“ฝันไปเหอะ.....อย่ามาหลอกถามซะให้ยาก”

พี่ชายตอบสนองทั้งที่ยังหลับตา....บุ๊กบิ๊กตบเข่าฉาด....มันไม่หลุด....มันเนียน....เนียนได้อีก


ให้ตายเหอะวะ....ไอ้เด็กขี้อ้อน  บ้องแบ๊ว  ขี้ประจบ  ตาใสคนนั้นมันหายไปไหนแล้วฟะ!!!
.............................................................
.......................................
......................
...........
.....
..
.

“นังพลอยใส....มีหนุ่มมารอแกอยู่หน้าห้องสอบแน่ะ”


เพื่อนรักที่ทำข้อสอบเสร็จก่อนนั้นเอ่ยเสียงเรียบ....ก่อนจะปรายตามองไปยังเด็กน้อย....เด็กประถมในชุดนิสิต  ยืนล้วงกระเป๋า  ไหล่ลู่....หลังพิงผนัง  ท่าทางดูเหมือนกำลังรอใครบางคนอย่างใจจดใจจ่อ....

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด....ผัวชั้น”
“เก็บอาการหน่อยเอเน่!!!!”

พลอยไม่ฟังเสียงติง  เธอแทบจะถลาเข้าใส่  จนคนแถวนั้นต้องหลบกันเป็นแถบ ๆ เหมือนขบวนเสด็จขององค์หญิง....เอ่อ....องค์หญิงในเมืองยักษ์กินคนล่ะก็พอไหวนะ


นม....แกว่ง....ไกว....ซี๊ดดดดดด

หมาน้อยของหมาน้อยแข็งปั๋ง  ตาจ้องคัพดีลอยละลิ่วใกล้เข้ามาอย่างไม่กระพริบ

“พี่บู้ววววววว”
“พลอย.....พี่มีเรื่องจะคุยกับเราแน่ะ”

ท่าทางเด็กน้อยดูมีพิรุท....คล้ายกับหลบใครมาอย่างนั้นแหละ  พ่อราสต้าในชุดนิสิตแบบเรียบร้อย  เก็บผมเก็บเผ้าไม่ให้รุงรัง  ผูกไทด์ก็ดูน่ารักไปอีกแบบ  หญิงสาวใจเต้นตึก....ตัก


ม่ะ....ไม่ใช่ฟิควายแล้วเฮ้ย....นี่มันฟิคชายหญิงชัด ๆ....ไม่ก็ซีรี่เกาหลี....หนังรักโรแมนติกคอมเมดี้...อุบ๊ะ....อุ๊ก๊ะอุ๊ก๊ะ....

“พี่บู้มีอะไรจะคุยกับเค้าเหรอคะ”
“ก้มลงมาดิ  พี่เขย่งไม่ถึงหูเราหรอกนะ...”
“อ่ะก็ด่ะ...”
“ลูกของเราน่ะ....พี่คิดชื่อไว้ให้แล้วนะ”



กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด.....ชั้นบอกนายซักคำหรือย๊างงงงงงงงงงงง  ว่าชั้นท้อง  ชั้นเคยพูดมั้ยฮะ....ชั้นแค่บอกว่าถ้าเกิด....‘ถ้าเกิด’.....น่ะ!!!


พลอยใสไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจกับรีแอคชั่นแบบก้าวกระโดดของอีตาบ้านี่  พ่อควักโพยออกมา  ทำสุ้มเสียงกระซิบกระซาบ

“ถ้าเป็นลูกชาย....พี่อยากให้เค้าชื่อธีรเดช....เพราะเค้าต้องออกมาหล่อเหมือนพ่อ....แต่ถ้าเป็นลูกสาวคงหน้าหมวย ๆ แบบพลอย....พี่ให้ชื่อ....ชื่อ.........”

“ชื่ออะไรคะ”  พลอยใสกำลังลุ้นแทบขาดใจ...พ่อตัวดีจู่ ๆ ก็ติดอ่าง!!!

“เหม่......เหม่.....ยะ.....ลี....ลี่.....เหม....ยะ......ลี่.......เ-ห-ม......หรือ....เม๋.....วะ”

โอเคจบ....จบละ....นายจะพกโพยมาทำซากอะไร....ในเมื่อชื่อที่นายบอกว่านายคิดเอง....นายจดมาจากหนังเรื่องรถไฟฟ้ามาหานะเธอ....ที่ฉายในทีวีเมื่อคืนนี้!!!

“อ่อ....เค้าอ่านว่าเหมยลี่ค่ะเพ่....กิ๊ดดด....ตื่นเต้นจังนิ”  พลอยทำหน้าตาซังกะตาย  ส่วนว่าที่คุณพ่อนั้นหน้าแดงก่ำ

“จริง ๆ ชื่อลูกสาวพี่คิดไว้ให้หลายชื่อเลย....ฟังพี่หน่อยนะ....นะ...นะ”  มือเล็ก ๆ ดึงชายกระโปรงหญิงสาว  เหมือนเจ้าเด็กโข่งกำลังดึงกระโปรงคุณแม่ไม่มีผิด....พลอยอดที่จะกลับมาเอ็นดูพ่อหนูอินโนเซ้นส์?....อีกครั้งไม่ได้

ว่าแล้วคุณพ่อก็ท่องอาขยานอย่างแคล่วคล่อง...

“ฮานะจัง.....เอมิโจ......ซาเอะจัง.....ยูอิจัง......โซระจัง.....คาโอริจัง.....ริกะจัง....อาซามิจัง.................”
.
.

.
.
“.....ออยลี่จัง.....มาเรียจัง”

โอเค....เดี๋ยวนะยะ....อีสองอันหลังนี่มันดาราเอวีไม่ใช่เรอะ....ไอ้พี่บู้วววววว!!!!!

แทบไม่ต้องเดาเลยด้วยซ้ำว่าอีชื่อก่อนหน้านี้น่ะ....พ่อไปเอามาจากไหน!!!

“พลอยขอตัวนะคะ....พรุ่งนี้มีสอบอีกวิชา....ดูแลร่างกายและสมองดีดี  แล้วค่อยมาเจอกันนะคะ....กราบสวัสดี”

คนงามยกมือไหว้อย่างนอบน้อม...พิธีรีตรองสุด ๆ ก่อนจะเดินสะบัดจากไป  เหมือนสาว ๆ ในโฆษณาเนเจอร์กิ๊ฟท์

“พลอยเดี๋ยวซี่”

รุ่นพี่ร่างเล็กวิ่งไปดักหน้าหญิงสาวเอาไว้  มือทั้งสองข้างพยายามจะยึดร่างของอีสาวร่างตึกไม่ให้เดินหนีไปไหนได้
“พี่น่ะ...ชอบพลอยนะ...ถึงจะไม่ได้ชอบแบบนั้นก็เหอะ.....แต่พี่ก็ชอบพลอยมากเลย...พลอยรู้มั้ยครับ  พี่น่ะ....เอาพลอยไปฝันเปียกตั้งหลายครั้ง....”
“พี่บู้........ไอ้บ้าเอ๊ย”
“พลอยฟังพี่ก่อนซี่....ถึงพี่จะไม่ได้คิดกับพลอยแบบนั้น  แต่พี่คนนี้ยินดีที่จะรับผิดชอบ.....พี่จะเลิกทำตัวไร้สาระ  จะหางานพิเศษทำ  จะตั้งใจเรียน  เก็บเงินเอาไว้เยอะ ๆ แล้วไปขอพลอยแต่งงาน....พี่น่ะ....เป็นคนที่ไม่เอาไหนเลย...พลอยรู้มั้ย....แต่พี่น่ะจะต้องเป็นพ่อที่ดีได้แน่ ๆ....เชื่อใจพี่นะ.....”

ซึ้งอ่ะ.....คนสวยน้ำตาจะไหลออกทาง........my....eyes....

“เชื่อใจพี่นะครับ”
“ค่ะพลอยเชื่อ”

น้ำตาคนงามนั้นไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว....เธอคว้าตัวพ่อสุภาพบุรุษหุ่นกะทัดรัดมากอดไว้....กอดแน่นโดยไม่แคร์สายตาใคร...ไม่แคร์แม้กระทั้ง....หน้าอกหน้าใจกำลังอัดหน้า...อุดจมูกจนอีกคนนั้นหายใจไม่ออก....



ขณะเดียวกันนั้นเอง.....

ชายหนุ่มผิวขาวซีด...รูปร่างผอมโย่งและคาดผ้าปิดปากกำลังตัวสั่นด้วยความรู้สึกช๊อค....ขณะกำลังเดินไปส่งสารกับผู้ชายอีกคนที่คอยอยู่....

“พี่กูเค้าเห็นมึงรึเปล่า”
“ไม่ครับ....ไม่ได้สังเกตอะไร...อันที่จริงไม่ได้สนใจอะไรเลยด้วยซ้ำ”
“แล้วได้เรื่องว่าไง....ไอ้หมามันมีความลับอะไร”

ฮึก....ฮึก.....ตี๋น้อยกำลังสะอื้นอย่งสุดกลั้น....ความรู้สึกจมดิ่งลงไปในทะเลแห่งความสิ้นหวัง  จนนายบิ๊กต้องดึงตัวไปกอดปลอบไว้

“พี่บิ๊กครับ....ฮือออ....พี่บิ๊กครับ....พี่บู้เค้า....”
“อะไรเชนทร์....ไอ้หมามันก่อเรื่องอะไรอีก”
“พี่บู้เค้าทำพลอยท้อง....พี่บิ๊กครับ....นี่ผมหมดหวังแล้วใช่มั้ยครับ.....ฮึกฮึก...ฮึก”

หมาดำยืนนิ่ง....โลกทั้งโลกกำลังดับวูบ....ทั้งที่มือกำลังลูบหัวเจ้าเด็กขี้แยอีกคน.....


แต่ในใจนั้นค่อย ๆ กลับมาร้อนรุ่มทวีคูณขึ้น....เมื่อนึกถึงเจ้าเด็กอีกคน!!!!


ไอ้หมา......ไอ้หมา......ไอ้หมา!!!!



อีกด้านหนึ่ง

“อ้าวเหี้ยแล้วไง.....ไหนว่าตกลงกันรู้เรื่องแล้ว....ถึงจะไม่ได้ตกลงกันเป็นคำพูดก็เหอะ....”
กันต์เอนกหัวเสียอย่างแรงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า....เจ้ากี๋น้อยกำลังซุกใบหน้าเข้าหาเจ้าหมาดำ....สะอึกสะอื้น....แต่ในสายตาของคนพาล...กลับนึกถึงแต่ความเจ้าเล่ห์มารยา....
“สรุปมึงจะไม่จบใช่มั้ยกี๋....มึงกำลังแก้แค้นกูสินะ....ไม่เบาเลยนะนี่....จี๊ดดีชะมัดเลยแฮะ...หึหึหึหึ”



กูจะฆ่ามึง.....ไม่สิ.....กูจะทรมานมึงให้เจ็บปวด....เจ็บจนนรกที่มึงจะไป...จะกลายเป็นแดนสุขาวดี....






ให้สาสมกับที่มึงคิดย้อนเกร็ดคนอย่างกู!!!!!


To be con
..................................
หวาว.....เหมือนว่าตอนนี้จะไม่มีอะไรใช่มั้ยคะ....มันก็ไม่มีอะไรนั่นแหละ....เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ.....ให้งงกันเล่น ๆ ว่าตกลงสองคนนั้นได้กันมั้ย....ไม่ได้?....เอ๊ะ?...หรือได้แต่ไม่ท้องนะ....อิอิอิ

ฟิ๊วววววว  อีกเรื่องยังต่อไม่ออกเลยค่ะ.....เรื่องน้องเดย์น่ะ....แบบตันจริงจัง....ขอทำงานใหม่ให้อยู่ตัวก่อนนะคะ....จุ๊บ ๆ

..............................