งืมม อ่านตอนบ้านเด็กกำพร้าแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ
เราเคยไปทำบุญแบบนี้ตอนเด็กๆ เหมือนกันค่ะ มีเด็กมากอดขาพ่อแม่เราแล้วก็ขอกลับบ้านด้วย
พูดเหมือนในเรื่องนี้เลยค่ะ ตอนนั้นเรารู้สึกแย่มากๆ เลยค่ะ ไม่ใช่ว่าหวงพ่อแม่ รังเกียจอะไรแบบนี้นะ
แต่เป็นความรู้สึกเห็นใจ เศร้าใจ แล้วก็หดหู่มากกว่าค่ะ
เราเกิดมามีพ่อแม่ ครอบครัวอบอุ่นเพรียบพร้อมทุกอย่างเนอะ แต่เด็กกลุ่มนี้ไม่มีอะไรเลย..มันหดหู่มากๆ เลยแหละค่ะ
ในส่วนของความสวีทของพี่กุนต์กับเจ้าโอ๊ตนี่..หุหุหุ
พี่กุนต์ทำไมน่าฟัดแบบนี้ งื้อ แอบดีใจนะที่โอ๊ตเริ่มรู้ตัวแล้วว่าไม่ได้ชอบปาลินเหมือนเดิม
แต่พี่กุนต์ไม่รู้ไง แถมพี่กุนต์ยังแอบได้กลิ่นเรื่องนี้ด้วย
พี่กุนต์คนดีของน้อง รอหน่อยนะ อย่าเพิ่งตัดหางเจ้าโอ๊ต อีกนิดเดียวเจ้าโอ๊ตมันก็จะรักพี่แล้ว