จิ้มตัวแม่รีบน อิๆ
อ่านแล้วรู้สึกเลยว่าเลือกยากมากอะ
เนมิน...
แต่คำพูดที่มินได้ยิน คงต้องกระทบไปถึงส่วนลึกในใจแน่ๆ
ยิ่ง มิน เป็นคนที่อ่อนไหวต่อคำพูดอยู่แล้วมันเลยดูจะเป็นสิ่งที่ทำให้ลำบากใจมาก
คนหนึ่ง คือ คนที่เราผูกพันธ์และรู้สึกคิดถึงทุกครั้งที่ได้อยู่ด้วยกัน ในฐานะเพื่อนที่รู้ใจ
อีกคนหนึ่ง ชายผู้ก้าวเข้ามาด้วยความบังเอิญให้มาเจอ กับ เนมิน ในฐานะคนที่ทำให้หัวพองโต
แล้วเนมินจะเลือกระหว่างใครละ มิตรภาพที่ยั่งยืน หรือ รักที่ปราศจากความแน่นอน
เค้าควรจะเลือกใคร...
ใครจะเป็นคนบอกเค้าทุกอย่างล้วนแล้วแต่อยู่ที่(พี่จี)ตัวของเค้าเองทั้งหมดหรือ...
การตัดสินใจที่เกิดจากความบังเอิญได้ยินในสิ่งที่พลางไว้มาตลอด กับ สิ่งแปลกใหม่ในใจ
คนที่มีความรู้สึกอ่อนไหวอย่าง เนมิน แล้วไม่ว่าจะมีอะไรมาบดบังทางข้างหน้าอย่างไร
ดูท่าว่าทิศทางของเรือลำนี้ดูจะชัดเจนว่าคงไหลไปตาม กระแสน้ำ สายที่มีชื่อเรียกสั้นๆว่า มิตรภาพ
สายที่เต็มไปด้วย สายใยที่มีให้กันมาตลอดมันย่อมสานเอาไว้ด้วยความรู้สึกห่วงหา
ความรู้สึกที่อยากทำให้คนๆนี้ คนที่อยู่ข้างๆเรามาตลอด คนที่เป็นทั้งเพื่อน และพี่ชาย มีความสุข
ภู และ เมธ ...
ชายสองคนในจังหวะของการก้าวเข้ามาคนละช่วง
หากแต่ๆละช่วงก็ล้วนย้ำตรึงในความสัมพันธ์ของตนกับ เนมิน
คนนึงที่คิดว่าตนเองอยู่ในฐานะเพื่อนสนิท และจะเป็นแค่นั้นตลอดไป...
อีกคนนึงคนที่ก้าวเข้ามาทีหลังแต่กลับได้ครองหัวใจดวงน้อย... ของเนมิน
แต่มันยังคงหาความแน่นอนในความสัมพันธ์ไม่ได้ ไม่ว่าจะด้วยระยะเวลาที่ทั้งคู่พบกัน
ความั่นใจว่ารักครั้งนี้ที่มีจะไม่ทำให้เจ็บ และฐานะที่ได้มาโดยความรู้สึกชั่ววูบของหัวใจ
คำว่า แฟน ที่ได้มามันยังไม่หนักแน่นเพียงพอที่จะยั้งหางเสือของเรือลำนั้นได้หรอก
เพราะ คำว่าแฟน กับ คนรัก มันคนละความหมายกัน...อย่างสิ้นเชิง
สุดท้ายเรื่องราวจะเป็นเช่นไรทุกอย่างล้วนย่อมมีเหตุผล มีความเป็นไป ตามทางที่ควรจะเป็น
เราไม่อาจห้าม หรือ ขวางกั้นทางเหล่านั้นได้ เราได้แต่จำยอมต้องรับให้ได้...
แล้วทางเดินที่ดีที่สุดจะปรากฎออกมาให้เราเห็นเอง อาจจะช้าหรือเร็วก็เท่านั้น
เหมือนดั่งที่ว่า ทุกอย่างย่อมเป็นไปตามลิขิตที่ฟ้าบรรดาล
หากคนจะคู่กันให้อย่างไรก็ต้องได้คู่กันอยู่ดี แม้จะต้องตายจากกันไปก็ตาม...
ปล.รู้นะพี่จีว่าจงใจให้มันเป็นงี้มานทำให้เรื่องน่าติดตามมากขึ้นแต่มันแกล้งคนอ่านอะ
ขอนิมิตแห่งคืนกาลจงผสานสิ่งดีๆแก่เรา
นิว