หลังจากที่นอนดูหนังจบไปหนึ่งเรื่อง เนมินก็เดินมาเปิดประตูแอบมองเพื่อนสนิทที่นอนหลับอยู่ เขามองไกลๆ เหมือนจะเห็นเมธาพึมพำอะไรบางอย่างเลยเดินเข้ามาเพื่อฟังใกล้ๆ....โดยไม่รู้เลยว่า........จะได้ยินสิ่งที่อยู่ในใจเพื่อนสนิทของตัวเอง
“...น.......ธ....มินนะ.......เมธ.............รักมินนะ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ภูริขับรถมาจอดหน้าบ้านเนมินแล้วหยิบถุงก๋วยเตี๋ยวที่แวะซื้อมาสำหรับสามคน เขาเดินเข้าบ้านพร้อมตะโกนเรียกเนมินแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ จนกระทั่งเดินมาถึงในครัวถึงได้เห็นร่างบางยืนหันหลังให้อยู่หน้าตู้เย็น เขาค่อยๆ วางถุงอาหารบนโต๊ะแล้วไปยืนซ้อนด้านหลังก่อนจะรวบเอวบางไว้แน่นจนคนเหม่อลอยตกใจ
"โธ่! พี่ภู! มินตกใจหมด"หลังจากเอี้ยวมาดูแล้วเห็นว่าเป็นใครเนมินก็บ่นออกมาเล็กน้อย
"ก็มินเหม่อเองนี่นา พี่เรียกตั้งนาน ขนาดเดินมาอยู่ข้างหลังมินยังไม่รู้ตัวเลย เหม่อถึงใครอยู่ แอบนอกใจพี่เหรอ"ภูริถอยมายืนพิงขอบโต๊ะปล่อยให้เนมินจัดอาหารใส่ชามให้
"มินไม่หิวนะ พี่ภูกินคนเดียวนะ"เนมินเลื่อนชามไปไว้ใกล้ๆ
"ทำไมไม่กินล่ะ ต้องกินข้าวให้ครบทุกมื้อสิ หรือว่ากินแล้ว"ภูรินั่งลงฝั่งตรงข้ามแล้วปรุงก๋วยเตี๋ยวในชาม ก่อนลงมือทาน
"ยังครับ แต่มินไม่หิว ดื่มนมสักแก้วก็พอ"
"แล้วเมธล่ะ พี่ซื้อมาเผื่อด้วยนะ"
"ไม่สบายครับ นอนอยู่บนห้อง"
"อ้าวเหรอ เป็นอะไรมากมั้ยล่ะ"
"ก็ไข้ขึ้นน่ะครับ มินให้กินยาลดไข้แล้ว"
"มินก็ระวังๆ ด้วยล่ะ เดี๋ยวติดไข้มาจะลำบาก ยิ่งไม่แข็งแรงอยู่"
"......พี่ภู...."
"....ครับ"
".....มินรักพี่นะ"
"......พี่ก็รักมิน.......มินมีเรื่องอะไรหรือเปล่า เล่าให้พี่ฟังได้นะ"
".....เปล่านี่ฮะ พี่ภูกินต่อเถอะนะ เดี๋ยวมินเทนมมานั่งกินเป็นเพื่อน"เนมินเลี่ยงที่จะตอบคำถามเลยปฏิเสธไป เขายอมรับว่ารู้สึกดีใจมากที่ภูริมาหา เอาใจใส่และห่วงใย แต่ลึกๆ แล้วตอนนี้กลับมีความรู้สึกอื่นปนเปจนจิตใจขุ่นมัวจากที่เคยเป็น ภูริพยายามชวนเนมินคุย พูดจาหยอกล้อ แต่เหมือนอีกฝ่ายจะจิตใจไม่อยู่กับเนื้อตัวเท่าไร จนกระทั่งเขาต้องขอตัวกลับเพราะมีงานค้างต้องกลับไปทำอีกมาก
หลังจากกลับมาถึงห้องแล้วเขาก็ยังคิดมากกับท่าทีแปลกๆ ของเนมิน คนอย่างเนมินที่แสนใสซื่อ เมื่อมีความลับก็มักปิดไม่มิด แต่ที่เดาไม่ออกก็คือเรื่องอะไร ถึงให้เขาหน้าใสๆ ต้องขมวดคิ้วแทบตลอดเวลา
"สวัสดีครับอาจารย์ ขอโทษที่โทรมารบกวน ผมธาวินนะครับ"เสียงปลายสายแนะนำตัวเสร็จสรรพ
"ว่าไงวิน มีอะไรเหรอ"ภูริเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อเตรียมข้อมูลสำหรับงานอบรมพนักงานที่เขาต้องเดินทางไปต่างจัดหวัดในสัปดาห์หน้า
"ก็วันนี้วินเข้าสายไงครับ เลยไม่ทันที่อาจารย์อธิบายเรื่อง Tenses ตอนนี้เลยกำลังงงกับแบบฝึกหัดบางข้ออยู่ อาจารย์พอจะว่างอธิบายให้ฟังย่อๆ สักนิดไหมครับ"
"ได้สิ ไม่เข้าใจตรงไหนล่ะ"ภูริเอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วตอบคำถามนักเรียนคนเก่งอย่างตั้งใจ ธาวินเป็นเด็กที่รักเรียนและมีความตั้งใจสูงกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันอย่างเห็นได้ชัด
"ขอบคุณนะครับอาจารย์ เลยทำให้อาจารย์เสียเวลาซะนานเลย เอาไว้วินจะซื้อขนมไปตอบแทนนะ"
"เฮ้ย ไม่ต้องๆ ไม่ใช่เด็กนะจะได้เอาขนมมาให้ แล้วคราวหน้าก็อย่ามาสายอีกล่ะ"
"ไม่แล้วคร้าบบบ วันนี้ติดแข่งบอลก็เลยมาสาย แต่อาจารย์ใจดี ผมก็เลยไม่โดนว่าอะไร"
"ก็มันสถาบันสอนพิเศษ ไม่ใช่โรงเรียนนี่ แต่จ่ายเงินแล้วก็ต้องใช้สิทธิ์ให้ครบ เข้าใจมั้ย"
"เข้าใจครับผม ว่าแต่อาจารย์กินข้าวยังครับ"
"กินแล้ว ดึกขนาดนี้ไม่กินก็แย่แล้ว"
"ก็ผมจะไปรู้เหรอ เห็นอาจารย์เพิ่งกลับนี่นา"
"แล้วรู้ได้ไงว่าเพิ่งกลับ"
"ก็ผมขี่รถสวนอาจารย์ อุตส่าห์โบกมือให้แต่ไม่สนผมเลย"
"จริงเหรอ โทษทีๆ ไม่เห็นจริงๆ"
“เพราะอย่างนี้ไงวินถึงต้องนั่งหน้า อาจารย์จะได้ไม่มองข้ามวิน”
“เอ่อ…ก็…ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า”
“งั้นวินไม่กวนแล้วครับ ยังต้องอ่านวิชาอื่นอีก”
“มีอะไรก็โทรมาถามได้ ไม่ต้องเกรงใจ”ภูริพูดจบก็วางสายไป เขาลงมือทำงานอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ โดยไม่ได้คิดถึงจุดประสงค์แฝงของอีกฝ่าย
เนมินนั่งมองใบหน้าของเพื่อนสนิทที่กำลังหลับ ใบหน้าชุ่มเหงื่อแต่ไข้ก็ยังลดลงไม่มาก ตั้งแต่ภูริกลับไปเขาก็เข้ามาเช็ดตัวให้สองรอบแล้ว แต่เมธาไม่รู้สึกตัว อาจจะเพราะความอ่อนโยนของพยาบาลจำเป็น หรือ….ความฝันแสนหวานที่ไม่มีทางหาได้ในความเป็นจริง
ก่อนนอนเนมินตัดสินใจส่งข้อความไปบอกภูริว่าไม่ต้องมารับตอนเช้า เพราะเขาจะเฝ้าไข้เมธา หากยังไม่ดีขึ้นจะได้พาไปหาหมอ แต่กว่าภูริจะได้อ่านก็ตอนเช้า หลังจากรีบตื่นนอนเพื่อออกมาหาคนที่คิดถึง
“เมธยังไม่ดีขึ้นเลยเหรอ ให้พี่รับไปหาหมอมั้ย”ภูริโทรศัพท์ไปถามเพราะคิดว่ายังไงอีกฝ่ายก็เป็นเพื่อนสนิทแฟน
“ไข้ลดลงบ้างแล้วครับ แต่เมื่อคืนไอหนัก เดี๋ยวตื่นเมื่อไหร่มินพาไปเองก็ได้ครับ”
“เอางั้นเหรอ แล้วนี่ไม่ใช่มัวแต่เฝ้าไข้เพื่อนเลยไม่หลับไม่นอนนะ”
“ก็….เพื่อนมินทั้งคนนี่”
“ครับ พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่มินต้องนอนพักบ้างนะ”
“ก็นอนแหล่ะครับ มินก็หอบหมอนผ้าห่มมาปูนอนอยู่บนพื้น เวลาเมธ…เพ้อ…มินก็จะคอยเช็ดตัวให้น่ะครับ”
“นี่ยังเช้าอยู่ มินไปนอนต่อเถอะนะ มีอะไรให้ช่วยก็โทรมานะครับ เดี๋ยวเที่ยงๆ พี่ออกไปหา”
“ครับ”เมื่อเนมินรับคำภูริก็กลับไปนอนต่อเพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ใกล้สว่างแล้ว ผิดกับเนมินที่แทบไม่ได้นอนทั้งคืน แต่ก็ไม่สามารถนอนต่อได้อีก ชื่อตัวเองที่ออกจากปากเพื่อนรักทั้งคืนทำให้ไม่สามารถข่มตาหลับ ในขณะเดียวกันก็ไม่กล้าเดินหนี
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ยุ่งมากๆ ไม่มีเวลาเลย ขอโทษด้วยจริงๆ ที่อัพช้า ตอนแรกว่าจะแอบเนียนไม่ลงแล้วส่งพีเอ็มให้คนที่เข้ามาอ่าน แต่...ความพยายามในการส่งพีเอ็มมีน้อยกว่าการอัพครั้งเดียว 555+
หัวข้อ: Thee's Time...เวลาของคุณ หัวใจของผม ความรักของเรา... (อ่าน 535413 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก