ทนรอตอนจบไม่ไหวแล้ว บ่ายแก่ ๆ ของอิเจ๊ คงเย็นแน่ ๆ เลย
ตอนที่ 90 หลังจากที่เราสองคนนอนพักรอเพื่อน ๆ จนกระทั่งตกเย็นแล้ว พวกนั้นก็ยังไม่มีทีท่าที่จะกลับมา สงสัยคงจะมืดแน่ ๆ เลย ฉันกับอาร์ทก็เลยก่อไฟไว้ย่างพวกของแห้ง แล้วก็ต้มน้ำไว้ชงชาดื่มกัน
“พวกนั้นจะกลับมาถึงกี่ทุ่มเหรออาร์ท” ฉันนั่งจิบชาแล้วก็ถามอาร์ท
“คงราว ๆ สองทุ่มเห็นจะได้” งั้นเหรอ เราก็มีเวลาอยู่ด้วยกันอีกยาวล่ะสิ อิอิ
“แล้วเราจะทำอะไรระหว่างที่รอพวกนั้นดีล่ะ”
“แล้วจืดอยากทำอะไรล่ะ หรือว่าจะเข้าไปนอนในเต้นท์เราดี” เหอ ๆ พอเลยค่ะ คิดอะไรบ้า ๆ อีกแน่ ๆ เลย นายนี่
“ตอบมาดี ๆสิ อย่าพูดเล่น” ฉันดุมันเบา ๆ อาร์ทก็ยิ้มยั่วประสาทฉัน ไม่มีอะไรจะเล่นแล้วรึไงเนี่ย
“งั้น อาบน้ำด้วยกันมั้ยล่ะ” ฉันทุบเลยค่ะ ทีนี้ มันร้องโอ้ย แล้วก็หุบปากตัวเอง
“เป็นความคิดที่ดี ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ” ฉันลุกเดินเข้าไปในเต้นท์แล้วหยิบเสื้อผ้าไปอาบน้ำ
“รอด้วยสิ เราไปด้วย” อาร์ทวิ่งตามฉันมา แล้วเราก็เดินไปที่ห้องอาบน้ำด้วยกัน
หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว พวกเราก็นั่งรอคอยการกลับมาของเพื่อน ๆ รู้สึกคนเริ่มจะทยอยกลับมากันบ้างแล้ว พอรอไปได้สักพัก พวกเพื่อน ๆ ฉันก็กลับมากันครบทุกคน
“โอ้ยยย กรูจะตายอยู่แล้ววววว ทำไมมันเหนื่อยขนาดนี้เนี่ย” อิเฉาก้วยหมดความอดทน
“ใช่ เหนื่อยก็เหนื่อย หิวก็หิว ไม่เอาแล้วกรู” อิตั้มก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
“แล้วเป็นไงบ้าง พระอาทิตย์ตกสวยมั้ยจ้ะวิน” ฉันถามวิน เพราะสองตัวนั้นคงเห็นว่าไม่สวยแหง ๆ
“สวยสิจืด เรายังอยากให้จืดไปดูด้วยเลยนะ” วินดูตื่นเต้น แต่ฉันตื่นเต้นกว่าค่ะ
“แล้วรูปล่ะ ถ่ายมาด้วยรึปล่าว เราอยากเห็น” วินพยักหน้า แสดงว่าถ่ายมาด้วย ดีใจจัง
“ขอบใจจ้า เรื่องของกินเรากับอาร์ททำไว้ให้แล้วนะ ไปอาบน้ำอาบท่ากันก่อนแล้วค่อยมากินละกัน” พวกนั้นก็โอเค แล้วก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำ
“จืด เวลาพูดกับวิน อย่าจ้ะจ๋าให้มากนักนะ เราไม่ชอบ” ตาอาร์ททำหน้าบูดใส่อีกแล้ว เง้อ
“อะไรอีกล่ะอาร์ท เราก็ไม่ได้คิดอะไรกับวินซะหน่อย”
“ไม่รู้สิ เราไม่อยากเห็นจืดคุยกับผู้ชายที่ไหนนอกจากเราคนเดียว” โห ทำไมอาร์ทคิดแบบนี้ล่ะ
“อาร์ท อันนี้มันก็เกินไปนะ บางครั้งเราก็ไม่อยากเห็นอาร์ทคุยกับผู้หญิงที่ไหนเหมือนกันนั่นแหละ แต่เราก็ต้องคิดนะว่า สังคมที่เราอยู่มันก็ต้องมีพบปะพูดคุยกับคนอื่นบ้าง เอาเป็นว่าเราไม่คิดอะไรกับคนอื่นก็พอแล้ว โอเคนะ” อธิบายมาซะยืดยาว นายอาร์ทคงเข้าใจนะ
“ครับ ครับ ที่รัก” ดูเค้าพูดเข้า ชักจะเริ่มไปกันใหญ่แล้ว
“ห้ามพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นอีกนะ อายเค้าแย่” ฉันก็เขินน่ะสิ
“งั้นลองเรียกเราดูบ้างสิ ที่รักคะ ที่รักขาน่ะ น่านะ” ดูพูดเข้า ใครจะกล้าเรียกอ่ะ คนยังอยู่แถวนี้ตั้งเยอะแยะ อายจะตาย
“ไม่เอ้า อายเค้า” มันก็ยังรบเร้าเซ้าซี้ ฉันก็เลยบอกไปว่า
“ไว้บอกขากลับบนรถละกันนะ โอเค้” อาร์ทมันก็ยิ้ม แล้วก็พยักหน้า
พวกเรานั่งรอจนเพื่อน ๆ อาบน้ำกันเสร็จแล้ว ก็มานั่งร่วมวงกันดินเนอร์ ส่วนใหญ่พวกเราจะนั่งคุยกันถึงเรื่องที่ไปเที่ยวมาวันนี้ แล้วก็เรื่องที่จะเดินทางกลับบ้านวันรุ่งขึ้น
“พวกเราจะเดินลงเขากี่โมงดีล่ะ ถึงจะกลับบ้านทันน่ะ” นายนนท์ถามอาร์ท
“ก็คงจะเช้าเลยล่ะ ลงไปถึงอุทยานข้างล่างก็ราว ๆ เที่ยง จากนั้นก็ต่อรถไปลงกรุงเทพ สงสัยคงต้องค้างคืนบ้านของวินสักคืนน่ะแหละ” ฟังดูเหมือนจะทัน แต่ฉันว่ามันจะทันจริงรึปล่าวเนี่ยสิ
“ว้าย ค้างบ้านวินเหรอ พวกฉันไปค้างด้วยได้มั้ยล่ะ” อิตั้มคันออกนอกหน้า
“แหม ค้างเพื่ออะไรจ้ะ ฉันเห็นขี่รถมอไซด์ร่อนทุกคืน” ฉันเลยกัดมันเข้าให้หนึ่งดอก
“ก็นะ แล้วมรึงล่ะ จะค้างบ้านกรูรึปล่าว” อิเฉาก้วยถามฉัน
“ก็ต้องค้างสิ จะให้ไปค้างที่ไหนล่ะ” ฉันแอบเห็นอาร์ทผิดหวังนิด ๆ อิอิ อดจ้ะ
“งั้นก็ตามนี้ละกัน เด๋วฉันเข้านอนก่อนนะ ง่วงแล้ว เพลียมาก ๆ เลย” อิตั้มชวนอิเฉาก้วยเข้าไปนอนในเต้นท์แล้ว ส่วนพวกผู้ชายก็อึดกันจริง ๆ
“ยังไม่ง่วงกันอีกเหรอ” ฉันถามพวกนั้น
“ยังอ้ะ อากาศกำลังดีเลย น่าก่อกองไฟเนาะ” นายนนท์ไม่ค่อยได้พูดกับฉันเท่าไหร่เลย สงสัยจะเกรงใจอาร์ทอยู่ล่ะมั้ง หึหึ
“ก็ลองก่อดูดิ โดนเจ้าหน้าที่เล่นงานแหง ๆ” ฉันก็ตอบกลับไป
“งั้นก็เอาไว้ไปก่อที่บ้านละกัน” มันยิ้มหูตาแพรวพราว บ้านใครยะ คงไม่ใช่บ้านฉันละนะ
“ฉันขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ ใครง่วงก็ไปนอนก่อนก็ได้นะ เด๋วฉันกลับมาก็จะเข้านอนเลย”
“ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ยจืด” อาร์ทท้วงขึ้นซะก่อน
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง เด๋วเรากลับมา” ฉันเดินไปที่ห้องน้ำเรื่อย ๆ คนเริ่มเข้านอนกันบ้างแล้ว สงสัยจะเหนื่อยกันมามาก
ฉันเดินเข้าห้องน้ำ ทำธุระเสร็จเรียบร้อยพออกมาก็เจอกับวินยืนรออยู่หน้าห้องน้ำแล้ว
“อ้าว วินมาเข้าห้องน้ำเหมือนกันเหรอ” วินพยักหน้าตอบแทน
“จืด เรามีเรื่องอยากจะถามน่ะ” เอ๋ ถามอะไรฉันเหรอ ถึงต้องมาถามหน้าห้องน้ำด้วย
“เรื่องอะไรเหรอวิน” ฉันแอ๊บงง เหอ ๆ
“จืด คบกับอาร์ทแล้วเหรอ” วินทำหน้าตาจริงจัง ฉันก็ไม่รู้จะตอบว่าไงดี
“ก็ไม่รู้สิ เราสนิทกันมาก ไม่รู้เรียกว่าคบกันได้รึปล่าวน่ะสิ”
“จืดชอบอาร์ทตั้งแต่เมื่อไหร่ บอกเราได้มั้ย” โถ่ วิน อย่าให้ฉันต้องพูดเลย ฉันก็ยังไม่รู้ตัวเหมือนกัน ว่าชอบอาร์ทตั้งแต่เมื่อไหร่
“จำไม่ได้หรอกวิน เรารู้แต่ว่า เราชอบอาร์ทก็เท่านั้นเอง” ถึงจะทำร้ายจิตใจวิน ฉันก็ต้องพูดล่ะนะ
“งั้นเหรอ ดีใจด้วยนะ ที่สองคนเข้าใจกัน แต่ เราไม่ยอมตัดใจง่าย ๆ หรอกนะจืด”
“โธ่วิน คนอื่นก็ดีกว่าจืดตั้งเยอะแยะ วินจะมาฝังใจกับเราทำไมล่ะ” ฉันพยายามเกลี้ยกล่อมเค้า แต่ไม่รู้จะได้ผลรึปล่าวนะ
“ก็ยังไม่รู้เหมือนกัน รอจนกว่าจะเจอ แล้วค่อยตัดใจละกัน” ดูพูดเข้า ฉันลำบากใจนะเนี่ย เง้อ
“ตามใจแล้วกัน ว่าแต่จะกลับเต้นท์ยังอ่ะ เราง่วงแล้วล่ะ”
“อืม ไปสิ” แล้วเราสองคนก็เดินกลับไปที่เต้นท์ของแต่ละคน
“กลับมาพร้อมกันเลยนะ นึกว่าหายไปไหนซะอีก” อาร์ทยังไม่เข้านอนสงสัยจะรอฉันอยู่
“วินนายเข้าไปก่อน เราขอคุยกับจืดหน่อย” วินเข้าใจดี ก็เลยเข้าเต้นท์ไปแล้ว
“จืดตามเรามานี่หน่อย” อาร์ทลากฉันไปทางศาลาเมื่อคืนนี้อีก
“อาร์ทมีอะไรรึปล่าว เราง่วงนอนแล้วอ่ะ” ฉันหาวหวอด ๆ หวังว่าคงจะเข้าใจฉันน่ะนะ
“จืดคุยอะไรกับไอ้วินมาเหรอ ทำไมไปนานจัง”
“ก็คุยเรื่องของเราน่ะแหละ วินสงสัยว่าเราชอบอาร์ทรึปล่าว” อาร์ทดูตื่นเต้นผิดกับตอนแรก
“แล้วจืดบอกว่าไงมั่ง ชอบเราใช่มั้ย” เวรกรรม ฉันบอกนายไปหลายรอบแล้วนะยะ
“ก็ต้องชอบสิ ไม่ชอบแล้วจะให้บอกว่าเกลียดเหรอจ้ะ” มันรีบหุบยิ้มทันที เหอ ๆ
“เอาชอบดีกว่า หรือว่ารักดีน้า” ชักจะหวานอีกแล้ว
“จืด เรารักจืดนะ รักมากด้วย” อาร์ทจับมือฉันแล้วก็พูด ทุกคำที่อาร์ทพูดมามันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นในหัวใจจริง ๆ
“เราก็รักอาร์ท รักมากที่สุดเลยนะ ที่รักของจืด” แล้วเราสองคนก็ ก็....เช่นเคย
และแล้วการทัวร์ครั้งสุดท้ายของปีนี้ก็สิ้นสุดลง คงอีกนานกว่าเราจะได้มาเที่ยวที่นี่กันอีกครั้ง
**************************************************
จบแล้วล่ะ ปีแรก เด๋วอ่านบทส่งท้ายต่อละกัน