มาเจอกระทู้นี้เข้าโดยบังเอิญ เกิดความอยากรู้ความคิดเห็นทั้งฝั่งคนอ่านและคนเขียน เลยอ่านทั้งกระทู้นี้คู่ไปกับกระทู้ คุณเบื่อนิยายแบบไหนมากที่สุดครับ? ทั้งสองกระทู้นี้ทำให้ได้คิดอะไรหลาย ๆ อย่างเลยค่ะ
ประเด็นแรกขอตอบคำถามในกระทู้นี้ก่อน
ในส่วนของเรา อะไรที่ทำให้ท้อ? มักจะเป็นเรื่องของคอมเม้นต์แบบที่มาด้วยภาษาเกรี้ยวกราด ดูหงุดหงิดขุ่นเคืองที่ต้องอ่านเหมือนมีใครบังคับจับหัวโขกคอมว่า จงอ่านเรื่องนี้ซะ เดี๋ยวจะออกสอบปลายภาค เหนื่อยจะอ่านมากจำใจไม่ไหวแล้วอะไรอย่างนี้
***กรณีนี้
ไม่นับเรื่องที่พูดถึงตัวละครอย่าง
"โอยยย ทำไมพระเอกไม่ฟังเลยเนี่ย บลา ๆ ๆ ๆ" หรือแบบ
"เมื่อไหร่จะพ้นดราม่าซะที น้ำตาท่วมหมดแล้ว" อะไรทำนองนี้นะคะ อันนั้นเราเข้าใจว่าอิน และดีใจด้วยที่คนอ่านอิน***
แต่กรณีที่มาแบบอ่านแล้วสัมผัสได้ถึงความไม่ชอบใจในตัวนิยาย แล้วก็มาประกาศทำนองว่า
"ไม่อยากอ่าน แต่จะทน ๆ อ่านก็ได้" หรืออะไรทำนองนี้ เราค่อนข้างสะเทือนใจค่ะ เคยเจอมากับตัว ถึงกับน้ำตาร่วง เฟลไปหลายวันเลยทีเดียว
ลางเนื้อชอบลางยา ความชอบของเราต่างกัน หากไม่ใช่แนวนิยายที่ชอบเราคิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องทนอ่านเลย ถ้าเป็นเรา เราก็จะไม่อ่าน เหมือนไปเลือกของตามตลาด ไม่มีความจำเป็นที่เราต้องไปเสียเงิน(ในที่นี้คือเสียเวลา) ซื้อของที่ไม่ได้ชอบ(อ่านนิยายแนวที่เราไม่ได้ชอบ) คล้าย ๆ เราไปเจอผักชีวางขายอยู่ เราไม่ชอบผักชี เลยชี้หน้าด่า ๆ มันว่าทำไมเหม็นจังวะ จากนั้นก็จ่ายเงินซื้อมันมากระทืบ ๆ ๆ ลงโทษที่มันมีกลิ่นจนหนำใจ //อ้าว...ก็ฉันเป็นผักชีไง?
คอมเม้นต์แนวนี้เป็นเหมือนมีมีดปักคาอกคนแต่ง แทงไปแล้วดึงออกมันก็ยังมีแผล เจ็บจี๊ดไปตลอดจริง ๆ ค่ะ แต่หากเราชอบเรื่องนั้นแล้ว ปักใจว่าเราจะให้เวลาของเราเพื่ออ่านเรื่องนี้ เปลี่ยนเป็นติเพื่อก่อ ด้วยภาษาถ้อยทีถ้อยอาศัย จะเป็นพระคุณมากมายสำหรับมือใหม่หัดเขียนค่ะ
เรื่องที่ทำให้รู้สึกแย่ของเราคิดว่ามีเท่านี้ (จากประสบการณ์น้อยนิดที่ผ่านมา)
อนึ่ง.. พูดสิ่งที่ทำให้ท้อแล้ว จึงขออนุญาตใช้พื้นที่นี้บอกกับคนอ่านในทางบวกด้วยนะคะ
เพราะไม่ใช่มีแต่
"พฤติกรรมคนอ่านที่ทำให้คนเขียนท้อ" อยากบอกเหมือนกันว่า
"พฤติกรรมคนอ่านแบบไหนที่เรารัก" (ซึ่งมีเยอะกว่ามากทีเดียว) อยากบอกอยากสารภาพค่ะ เพราะจะไปพูดในกระทู้นิยายก็เกรงจะเวิ่นเว้อจนน่ารำคาญ ปกติก็เวิ่นแย่จนต้องพยายามลดทอนไปเยอะอยู่ (ฮา) หากผู้อ่านที่น่ารักที่เราเคยเจอกันในนิยายได้มาอ่านตรงนี้ ก็อยากจิ้ม ๆ บอกค่ะ ^o^
***เราชอบเวลาคนทวงนิยายค่ะ***"รออยู่นะ" "มาต่อเร็ว ๆ นะ" "อยากรู้ตอนต่อไปจัง" อะไรอย่างนี้ สำหรับเราถือว่าเป็นความเห็นเชิงบวก คนอ่านบวกด้วยหรือเปล่าไม่รู้แต่เราเริงร่าไปแล้ว ดีใจที่เขายังรอ ยังแสดงความรู้สึกว่าอยากติดตามต่อ จะรีบปั่นตอนใหม่เท่าที่จะเวลาจะอำนวยเลย ซึ่งช่วงไหนติดงานติดธุระจริง ๆ บอกก่อนว่าระยะนี้ไม่ว่างนะคะ ขออัพช้านิดนึง คนอ่านก็น่ารักรอได้ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ
***เราไม่รู้สึกแย่กับคอมเม้นต์ที่เป็นอีโม***เช่นโผล่มา >>
เท่านี้ หรืออย่างนี้ >>
หรือแม้กระทั่งอย่างนี้ >>
มาได้เลย โอเคค่ะ ไม่เกิดความรู้สึกเชิงลบแต่อย่างใด ในจิตใจจะสร้างความคิดด้านบวกให้ตัวเองว่าบางทีคนอ่านอาจพูดไม่เก่ง ไม่รู้จะตอบอะไร แต่เขายังใจดีอยากแสดงตัวกับเรานะว่าเขาอ่านแล้ว ซึ่งนี่อาจเป็นหนึ่งในกลไกการป้องกันทางจิตของเราเองก็ได้ค่ะ จะได้ไม่คิดมากว่าทำไมไม่พูดอะไรเลย (ฮา)
***เราชอบที่คนอ่านอินกับนิยาย***เช่น "ว้ากกกกกก!!! ทำไมพระเอกทำตัวอย่างนี้! ถ้ายังไม่ถนอมอีกจะเปลี่ยนไปเชียร์คนอื่นแล้ว! ทุบหัวแบะเลยดีไหมเนี่ย" หรือ "หงุดหงิดนายเอกโคตร ๆ แบบนี้โหดร้ายไปหรือเปล่า บลา ๆ ๆ ๆ ๆ" ขอความกรุณาแค่เพียงข้อความเหล่านั้นไม่กราดเกรี้ยวเกินไปจนเรารู้สึกเหมือนโดนตบหน้าชา
ซึ่งตรงนี้ก็พูดยากอีกเพราะประสบการณ์ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางอย่างที่คนพิมพ์คิดว่า ก็ธรรมดานะ ไม่ได้แรงอะไร คนรับสารอาจเข้าใจไปอีกอย่างก็ได้ ข้อนี้เข้าใจค่ะ และจะบอกตัวเองให้เปิดใจกว้าง ๆ หน่อยทุกครั้งที่ระลึกได้
ไม่ค่อยคิดมากเรื่องคำหยาบ เพราะมันอยู่ที่เนื้อหาโดยรวมมากกว่า คนอ่านบางคนใช้คำในคอมเม้นต์ไม่ได้ไพเราะสุภาพแต่กลับรู้สึกว่าน่ารักมาก ทำไมเขาน่ารักอย่างนี้นะ แต่บางทีไม่ได้หยาบคายแต่อ่านแล้วรู้สึกเลยว่าอื้อหือ เหมือนโดนด่าอยู่อะ เจ็บจี๊ดขึ้นมาเลย (สำหรับกรณีที่ตอบไว้ข้างบนว่าแบบไหนที่ทำให้ท้อค่ะ)
เจตนาผ่านตัวหนังสือเป็นเรื่องชวนสับสนในบางครั้ง ส่วนหนึ่งที่ทำให้มันลำบากขึ้นเพราะตัวหนังสือไม่มีน้ำเสียงประกอบมาด้วย เราไม่เห็นสีหน้าท่าทางเวลาเขาพิมพ์ จึงเกิดความเข้าใจผิดได้ง่ายดาย ก่อนกด
'ตั้งกระทู้' อ่านทวนอีกสักครั้ง นึกภาพตัวเองนั่งอยู่ในฐานะคนรับสาร เอาใจเขามาใส่ใจเรา สานความสัมพันธ์อันดีต่อกัน เราว่าน่ารักสุด ๆ เลยค่ะ
***คนอ่านคอมเม้นต์ให้***สละเวลามาพิมพ์ก็ดีใจมากแล้วค่ะ ยิ่งบางท่านคอมเม้นต์ยาวนี่อยากจะก้มลงกราบกราน ทำไมถึงน่ารักอย่างนี้ ทำไมถึงใจดีอย่างนี้ รู้สึกว่า โอ้โฮ เขาเสียเวลานั่งพิมพ์คอมเม้นต์ตั้งขนาดนี้ ความจริงจะอ่านจบแล้วหนีไปเลยก็ได้แต่ก็ยังอุตส่าห์ตอบกลับมา ร่วมโฮก ร่วมหวีด ร่วมบ่น ร่วมแช่ง(?)ตัวละคร ออกมายาวเหยียด เราอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าเป็นเกมก็ HP พุ่งพรวด ๆ พร้อมลุยต่อกับตอนต่อไป พอหายไปก็แอบรอด้วยแน่ะ
ตรงนี้อยากบอกว่าไม่ใช่แค่คนอ่านที่รอคนเขียนนะคะ คนเขียนก็รอเหมือนกัน เหมือนเป็นเพื่อนที่เจอกันบ่อย ๆ ทุกวันต้องเห็นเขานั่งยิ้มอยู่แถว ๆ นี้ บางทีขาประจำหายหน้าหายตาไปยังแอบเป็นห่วง งานยุ่งหรือเปล่า ติดสอบเครียดไหม หรือเบื่อเรื่องเราเลิกอ่านไปแล้ว (ฮา) //ถ้าเบื่อเลิกอ่านก็ไม่ว่านะคะ เคารพสิทธิคนอ่านค่ะ นิยายก็เหมือนสินค้าหลาย ๆ แนว หยิบ ๆ มาดูแล้วไม่ใช่อย่างที่ชอบก็ไม่มีความจำเป็นต้องฝืนจับจ่ายเอาไป ^^
หรือแม้กระทั่งท่านที่ไม่มีล็อคอิน บางทีก็ยังอุตส่าห์ทักมาหาในทวิตเตอร์ ในแฟนเพจ ดีใจมากจริง ๆ และยินดีที่ได้รู้จักค่ะ
แต่เอาจริง ๆ คอมเม้นต์สั้นหรือยาวก็ดีใจหมดนะคะ (ภายใต้เงื่อนไขเดิมว่าไม่ใช่คอมเม้นต์แบบรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าชา..ฮา) พอจุดหนึ่งเมื่อเห็นลักษณะแนวทางการคอมเม้นต์ของแต่ละท่านแล้วจะพบว่ามีสไตล์การใช้ภาษาที่แตกต่างกันค่ะ บางทีมาสั้น ๆ เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวแต่ก็ทำเรายิ้มแก้มปริ ผ่านไปสักระยะหนึ่งจึงสังเกตได้ ^^
//เรามีนิสัยสอดรู้สอดเห็นอีกอย่างหนึ่งด้วยล่ะค่ะ คือชอบเข้าไปดูกระทู้ที่คนคอมเม้นต์พิมพ์ในกระทู้นิยายอื่น(ในส่วนของข้อมูลส่วนตัว) ว่าเขาใช้คำพูดแนวไหนนะ เหมือนกันทุกเรื่องหรือเปล่า อะไรอย่างนี้ ฮืออออ สารภาพ แอบอาย
***ช่วยแก้คำผิดให้ เตือนเวลาใช้คำไม่เหมาะสม***ขอบคุณมากจริง ๆ นะคะ บางครั้งผิดเพราะเบลอ บางคราวผิดเพราะไม่รู้ ความเห็นเช่นนี้จากคนอ่านเป็นวิทยาทานจริง ๆ ค่ะ
***บวกเป็ด กดบวก***อันนี้ชูมือชูไม้เลยว่าดีใจที่ได้ แต่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญอันดับต้น ๆ ของเรา ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ไม่กล้าขอ แต่แหม...ได้ก็ดีใจแหละ! บอกแบบตรงไปตรงมาค่ะ เราเองก็ชอบกดบวกเป็ดทุกคอมเม้นต์ในกระทู้นิยายตัวเอง แทนคำขอบคุณ บอกให้เขารู้ว่าเราอ่านนะคะ ดีใจจังที่มีคนอยู่ด้วยตรงนี้ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มด้วยไหมคะ อะไรอย่างนี้ =w=
อย่างไรก็ตาม ความเห็นดังกล่าวข้างต้นเป็นของเราแต่เพียงผู้เดียวค่ะ เราชอบ แต่นักเขียนท่านอื่นอาจเห็นต่าง ซึ่งเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว เป็นปัจเจกบุคคลค่ะ การวางตัวต่อกันย่อมแตกต่างกันออกไป เราว่าก็เหมือนคบเพื่อนนะคะ ตามอ่านกันไปสักระยะ (คนอ่านก็อ่านนิยาย คนเขียนก็อ่านคอมเม้นต์) จะเริ่มรู้ในเบื้องต้นว่าเขาชอบหรือไม่ชอบอะไร พูดจาแนวไหน หากอยู่บนพื้นฐานเรื่องเอาใจเขามาใส่ใจเรา (คติประจำมหาวิทยาลัยเราเอง) คิดว่าเราคงคุยกันได้เฮฮาฉันท์มิตรค่ะ
น่าจะประมาณนี้ เป็นความในใจจากมือสมัครเล่นคนหนึ่งค่ะ เวิ่นซะยาวเลย อย่างไรก็ยืนยันว่านักอ่านแทบทั้งหมดน่ารักมากจริง ๆ ที่ผ่านมาหากคนเขียนได้ใช้ข้อความใดเป็นการล่วงเกินทางความรู้สึกคนอ่าน ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ m(_ _)m
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
