EP.15 เขมรู้สึกผิด
Part คริสโตเฟอร์ เมื่อคืนผมกับรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก จะทำไมก็เพราะว่าพี่เขม หรือครูเขมชาติ คนที่ผมตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ ตอนที่เขาจะตกบันได ตอนนั้นผมคว้าแขนเขาเอาไว้และนั้นคือการสบตากันครั้งแรกก็ปิ้งเลย ทั้งที่ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครที่เป็นผู้ชายมาก่อน ตอนแรกก็คิดว่าผมคงสับสนไปเอง แต่เมื่อคืนนี้ไม่ซิเมื่อวานเรียกว่าทั้งวันเลยที่ผมได้สัมผัสริมฝีปากที่บางเรียวสวยคู่นั้น พี่เขมเป็นผู้ชายที่ริมฝีปากบางสวย ไม่หนาเหมือนผมมันช่างน่าดูดดื่มซะจริงๆ ว่าแล้ว
“อืมมม” ผมก็ค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปและประกบริมฝีปากของพี่เขมที่นอนหลับ ขนาดหลับนะยังดูหล่อซะไม่มี และเมื่อริมฝีปากผมแตะที่ริมฝีปากนั้นและผมก็ค่อยจูบเบาๆ คนที่นอนก็ครางออกมาเบาๆ และเมื่อผมเริ่มมอบรสจูบที่หนักหน่วงขึ้นน พี่เขมก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นเช่นกัน
“คริส!! “พี่เขมเรียกชื่อผมแต่ไม่ได้ผลักตัวผมออก
“เป็นการปลุกที่น่ารักที่สุดในโลกใช่ไหมครับ” ผมพลิกตัวนอนคว่ำมองหน้าพี่เขม พี่เขมก็หลับตาลงแต่ก็ยิ้มให้ผมอ่อนๆ
“กู้ดมอร์นิ่งครับพี่เขม”
“กู้ดมอร์นิ่งครับคริส” พี่เขมค่อยๆ ลืมตาขึ้นก่อนจะบอกทักทายผม ผมสองคนก็สบตากัน มันสื่อความหมายได้มากมายเหลือเกินและผมสองคนก็เริ่มขยับเข้าหากัน ริมฝีปากเราสองคนขยับพร้อมกันเหมือนจะต้องการริมรสความหวานของกันและกัน ..แต่
“อืมมมม...ปึก” เสียงที่ทำให้ผมสองคนต้องค้างเอาไว้ในท่าจะกำลังจะประคองใบหน้าของกันและกัน สายตาผมสองคนเหมือนมีคำถามว่า “เสียงใครวะ” ผมค่อยๆ หันไปมอง มีซากศพ ที่นอนพาดเตียงอยู่ ในชุดที่บอกได้ว่ามันไปปาร์ตีมาแน่ๆ
“ไอ้ปันปัน!” ผมพูดและพี่เขมก็ดีดตัวลุกขึ้นและผมก็ลุกพล้วดเช่นกัน แบบว่ามันมาตอนไหน ทำไมผมไม่ได้ยินอะไรเลย และมันจะเห็นผมกับพี่เขมกอดกันไหมวะเนี๊ยะ
“ปัน” ผมเดินไปหยิบเอาไม้กวาดและเขียสภาพมันที่นอนพาดอยู่บนเตียงของไอ้โป้ง ไอ้ปันปันมันไม่ได้นอนบ้านพักของพวกผม มันนอนอีกหลังหนึ่งถัดไปสองหลังแต่ไม่รู้วันนี้ทำไมมันกลับมานอนที่นี้
“ไอ้ปัน ปัน” ผมเขี่ยและเรียกมันอีกครั้ง มันยังคงไม่กระดุกกระดิก
“ไอ้ปันปัน!!” ผมร้องเรียกชื่อมัน
“อะไรวะ ..” ไอ้ปันปันกระดกหัวขึ้นและหันมองหาผม
“ข้างหลังมึง” ผมบอกมันและมันก็พลิกตัวหันนอนหงายมองผม
“มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมถามไอ้ปันปัน
“เมื่อไหร่วะ ไม่รู้วะ” มันพูด แสดงว่ามันเมาหนักมาก กลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่จากเสื้อผ้าของมันที่ติดตัวมาจากผับ และไอ้ปันปันมันก็ลุกขึ้นนั่งและหันไมองรอบๆ และหันมามองหน้าผม
“กูมายังไงวะ” ไอ้นี่ถามผมแล้วผมจะไปถามใคร เพราะว่าตื่นมาก็เจอศพมันพาดอยู่เลยแบบนี้ มาตอนไหนผมยังไม่รู้เลย ผมได้แต่ส่ายหัวว่าไม่รู้เหมือนกัน และไอ้ปันปันมันก็กวาดสายตาไปรอบๆ ห้องและมันก็ไปหยุดที่พี่เขม
“มึงมาหากูทำไมวะคริสแต่เช้า” ไอ้ปันปันมันหลี่ตาขึ้นมาถามผม ผมก็ต้องเกาหัว เพราะว่าคนที่มานะมันไม่ใช่ผม
“มึงนั่นแหละครับที่มาหากู ที่บ้านพักของกู แต่ตอนไหนอย่าถามกูไม่รู้” ผมบอกไอ้ปันปัน ไอ้นี่มันอยู่ถัดไปสองหลังแต่บางทีถ้าผมมไม่อยู่มันก็จะมานอนกับไอ้โป้งบ้าง แต่ผมนะน้อยครั้งมากที่จะไม่อยู่ นอกจากจะไปกับไอ้โป้งมันเลย
“ใครวะ” มันชี้ไปที่ครูเขม ผมก็ผงะ มันก็เจอครูเขมก่อนจะออกไปนะ ไอ้นี่ความจำหายไปเลยหรือไง
“ก็ครูเขมไง ครูเขมเขามานอนกับกูอ่ะเมื่อคืน” ผมพูดบอกมัน สงสัยไอ้นี่ต้องจูนผมเข้าไปจูนสัญญาณมันนิดหนึ่ง โดยการใช้นิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ นวดขมับมันหน่อย มันเป็นมุกจูนสัญญาณเวลาเพื่อนมึนๆ งงๆ นั้นจำได้ละซิ
“อ้อ..ครูสวัสดีครับ “ไอ้ปันปันหันไปยกมือไหว้พี่เขม พี่เขมก็ยกมือไหว้รับไหว้และขมวดคิ้ว
“สงสัยมันยังค้างนะพี่เขม มันเลยจำพี่ไม่ได้” ผมพูดให้พี่เขมอ่านปาก และพี่เขมเขาก็พยักหน้าและค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงนอนของผม
“เฮ้ยย! ครูมานอนกับมึงเหรอวะ ทำอะไรกันเปล่า” ไอ้ปันปันมันลุกขึ้นและมันก็รีบตื่นจากภวังค์ซะอย่างนั้น มันถามผมและหันไปมองครูเขมที่ลุกขึ้นทำท่าจะหยิบกระเป๋าเป้
“ไม่ได้ทำ มึงจะบ้าเหรอ” ผมรีบพูด
“เออๆ ว่าแต่ตกลงกูมาอยู่ห้องนี้ได้ยังไงวะ “ไอ้ปันปันพูด ผมก็คิดว่ามันคงไมได้เห็นอะไรแน่ๆ ระหว่างผมกับครูเขม
“กูก็ไม่รู้วะ ..แต่ว่ามึงก็มาแล้ว ไปอาบน้ำไป เหม็นกลิ่นบุหรีและเหล้าฉิบหายเลย” ผมพูดบอกมันและผลักมันให้เข้าห้องน้ำด้วย มันชอบมาอาบน้ำที่นี้หลังซ้อมบาสเกตบอล มันเลยเอาเสื้อผ้ามาทิ้งไว้ที่นี้บ้าง
“พี่กลับบ้านพักนะคริส พี่ว่าพี่จะกลับไปอาบน้ำที่บ้านดีกว่าคริสและพี่ว่าจะออกไปหาซื้อของใช้สักหน่อย “พี่เขมบอกผม พี่เขมก็เก็บทุกอย่างใส่กระเป๋าเป้
“พี่เขมที่บ้านพักพี่เขมไม่มีน้ำ พี่จำไม่ได้เหรอครับ ทำไมพี่ไม่อาบน้ำจากที่นี้ไปเลยละครับพี่เขม แล้วเราออกไปพร้อมกันเลย ผมจะไปกับพี่ด้วยวันนี้ผมว่าง ผมยกเลิกนัดสาวๆ เพื่อพี่เลยนะ “ผมบอกพี่เขม พี่เขมคงลืม เขาก็ยืนนึกและหันมามองผม
“พี่เกรงใจนะคริส” พี่เขมพูด
“เกรงใจทำไมละพี่เขม เราเป็นของกันและกันแล้ว” ผมพูดหยอกพี่เขม ผมชอบดูสีหน้าพี่เขมตอนถูกผมแกล้ง เขาหันมากอดอกมองผม
“ล้อเล่นนะพี่เขม อาบที่นี้แหละพี่ ผมจะได้พาไป...ทานอาหารเช้าแถวๆ โรงเรียนนะพี่เขม” ผมบอกพี่เขม เขาก็พยักหน้าตอบรับ
“ถ้าอย่างนั้นเราอาบพร้อมกันนะพี่เขม” ผมพูดบอกพี่เขม พี่เขมหันมามองหน้าผม
“ไม่เอา..ปัน ปันอยู่ และนี้ดีนะที่มาในสภาพที่เมาแบบจำว่าตัวเองมายังไงยังไม่ได้เลย ไม่อย่างนั้นนะคงเห็นนายกับพี่กอดกัน” พี่เขมพูดเบาๆ กับผม
“ผมเชื่อว่าปันปันมันไม่ใช่คนอย่างนั้นพี่ เมื่อวานมันก็เป็นคนบอกผมนะว่าพี่มาแต่ แก้มมันไม่ได้บอกผมเลยด้วยซ้ำ “ผมบอกพี่เขมไป พี่เขมพยักหน้าและพอปันปันมันออกมาได้ ดูสภาพที่ดีขึ้นกว่าก่อนเข้าไป มันนุ่งผ้าขนหนูออกมาแต่มันก็ห่มมาด้วยผ้าขนหนูอีกผื่น ผมคิดในใจทำไมไม่กระโจมอกแบบสาวๆ มาเลยละ
“เออ..แล้วครูนอนเตียงไหนอ่ะครับ” ไอ้ปันปันมันถามพี่เขม
“นอนเตียงคริส” “นอนเตียงกูไง” ผมกับพี่เขมตอบพร้อมกันแต่ไม่เหมือนกันทีเดียว ไอ้ปันปันมันหันมามองหน้าผม
“แล้วทำไมไม่ให้ครูนอนเตียงไอ้โป้งละไอ้คริส มันว่างอ่ะ” ไอ้ปันปัน ผมลืมเตี้ยมไว้ก่อน แต่ไม่ทันแล้วมั้งผม
“เออ ครู เกรงใจโป้งนะ คริส บอกว่าเขาหวงเตียง” พี่เขมพูดบอกไอ้ปันปัน
“ครู ถ้ามันหวงเตียงปานนี้มันกลับมานอนเตียงมันแล้วแหละครับ ไม่ท่อไปนอนโรงแรมหรอกครับครู” ไอ้ปันปัน ผมอยากจะบีบคอมันจริงๆ พี่เขมหันมามองผม เลิกคิ้วด้วยมีคำถามละซิ ผมก็หันไปยิ้มให้
“และเตียงนี้เตียงโรงเรียนครับครู ผมจะหวงกันทำไมอ่ะ พอจบไปคนอื่นก็มานอน เอากลับบ้านได้ที่ไหนละครับ” ไอ้ปันปัน ผมก็เดินไปและ
“พูดมากไปแล้วครับ ปันปัน” ผมก็กัดฟันบอกไอ้ปันปันและมองหน้ามัน มันก็มองหน้าผม สายตาประสานกัน แน่นอนเพื่อนกันมาหลายปีมันต้องเข้าใจทันที
“เหอะๆ เหรอ! โทษทีนะ กูช้า” ไอ้ปันปันมันพูดและหันไปจัดการแต่งตัวทันที พี่เขมก็มองผมกอดอกและผมก็ต้องเอื้อมไปหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้พี่เขม
“อาบน้ำครับคุณครู” ผมบอก
“ได้..นายนี้นะ มันน่าหนักคริส!” พี่เขมชี้หน้าผมและเดินเข้าห้องน้ำไป
“ไอ้เชี้ยปัน” ผมหันไปด่ามัน
“ฮาๆ สมน้ำหน้า แม้..”
“มึงเห็น”
“ถึงผมจะเมาแต่ผมก็เห็นได้ชัดเจนครับคุณคริส”
“แล้วมึง มายังไงวะ”
“กูก็ไม่รู้ว่า ว่าไอ้อาร์ทมันพากูมาส่งหลังนี้ และพอกูขึ้นมาเห็นเตียงว่างๆ เลยนอนเลย “ไอ้ปันปันมันบอก แสดงว่าไอ้อาร์ทและไอ้โจ มันก็คงเมาเลยเอามันมาส่งผิดหลังด้วย ฮาๆ
“มึงจะบอกไอ้โป้งไหมวะ เรื่องกูกับครูอ่ะ” ผมถามไอ้ปันปัน
“กูไม่บอกโป้งมันหรอกไอ้คริส มึงรู้ดีว่าทำไม” ไอ้ปันปันมันพูด ผมพยักหน้าและไม่นานครูเขมก็ออกมาจากห้องน้ำ และสวมชุดลำลองกางเกงขาสั้นไม่สั้นมากคลุมเข่าหุ่นพี่เขมดูสูง ไม่ผอมไม่อ้วน เรียกได้ว่าหุ่นดีทีเดียว ผมหันเหล่ตามองไอ้ปันปันมันแอบมองหุ่นพี่เขมผม ผมรีบทำนิ้วเฉือนคอว่าห้ามมอง และมันก็ส่งนิ้วกลางให้ผมด้วย และผมก็รีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำอย่างไวมาก ปล่อยให้พี่เขมยื่นแต่งหล่อไปก่อน
******
Part ครูเขมชาติ ผมออกมาจากห้องน้ำก่อนผมก็แต่งตัวเพื่อจะได้ออกไปหาอะไรทานกับคริสก่อนและจะเข้าไปดูครูโจ้ว่ามาหรือยังเพราะจะได้รบกวนครูเขาซ่อมแป๊บน้ำให้ผม ผมจะได้นอนบ้านพักของผม จะให้ผมนอนกับคริสไม่ได้หรอกคืนนี้ ผมกลัวใจผมเองจะทำแบบนั้นอีก ผมหันมาก็เจอปันปันที่ยืนแต่งตัวเตรียมออกเหมือนกัน เขาก็ส่งยิ้มมาให้ผม ผมก็ส่งยิ้มกลับไป
“ครูเขมครับ ผมฝากบอกไอ้คริสด้วยนะครับผมจะออกไปหาอะไรทานก่อน ผมนัดพวกไอ้อาร์ทและไอ้โจไว้ครับ และผมคิดว่ามันคงจะ..อยากไปกับครูมากกว่า” ปันปันหันมาบอกผม ผมพยักหน้าเบาๆ และหันกลับไปแต่งทรงผมรองทรงของผมและนายคริสก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าพันกายแบบหมิ่นๆ มาอีกแล้ว นายนี้ยั่วผมตลอด นายคริสสระผมเลยทำให้ผมเขาเปียก นายคริสไปยืนที่หน้ากระจก ทาครีมทาหน้าด้วยนะ มิน่าละหน้าใสเชียว และผมก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดที่หัวให้คริสโตเฟอร์ ก็เมื่อวานเขาเช็ดให้ผมแล้ว และนายคริสก็เอียงหัวมาให้ผมเช็ดให้เขาด้วยความเต็มใจ
“ขอบคุณนะครับที่รัก” คริสโตเฟอร์เอียงคอมองผมและพูดขอบคุณผม ไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย ผมเขาก็แห้งหน่อยๆ ผมหันไปเอาผ้าขนหนูพาดกับราวตากผ้าเล็กในห้องนั้น พอผมหันมาผมก็เห็นนายคริสกำลังสวมเสือคอโปโลและกางเกงขาสั้นแต่มันจะต่างจากผมหน่อยเพราะว่าของผมขามันจะแคบกว่าผมไม่ชอบใส่แบบใหญ่ๆ ส่วนนายคริสก็จะประมาณนั้นและสวมถุงเท้าของอาดิแดส และผมก็มองไปที่ใบหน้าของเขา โครงหน้าของเขามันบ่งบอกว่าคนนี้ไม่ใช่คนไทยอย่างชัดเจน ผมมองเรื่อยๆ จนไปหยุดที่นัยต์ตาคู่นั้น และมันก็ทำให้ผมคิด
“พี่เขม “เสียงคริสโตเฟอร์เรียกผมจนผมสะดุ้งสุดตัวเพราะว่าผมมัวแต่คิดถึงสีตาของเขาในวันแรกที่ผมเห็นกับวันนี้มันต่างกัน
“มีอะไรคริส” ผมถามคริสกลับแบบแก้เขินที่ผมมัวแต่มองเขานานไปหน่อย
“ผมเห็นพี่ยืนนิ่งอยู่พักหนึ่งแล้วผมเลยเรียกอ่ะครับ” คริสโตเฟอร์พูดและหันมามองผม แบบใกล้ชิด ผมก็มองเขาแบบใกล้ชิด ผมเห็นบางสิ่งที่ผิดปกติไป สีตาของเขาวันนี้มันเป็นสีดำ แต่วันก่อนผมเห็นเป็นสีฟ้านะ ผมเหลือบไปเห็นกล่องคอนแทคเลนส์วางอยู่ เหมือนกับว่าเขาใส่คอนแทคเลนส์ด้วย
"เธอใส่คอนแทคเลนส์เหรอคริส? " ผมถามคริสโตเฟอร์ เพราะว่าวันแรกผมนะเห็นตาเขาสีฟ้าและบางวันก็สีดำ
"ใช่ครับพี่เขม..เพื่อปกปิดมัน...ผมอยากปิดบังมันไว้...ผมพยายามหลอกตัวเองว่าผมไม่มีส่วนไหนที่ได้มาจากพ่อของตัวเองแต่มันกลับไม่ใช่ผมได้เขามาเกือบทั้งหมด"คริสโตเฟอร์พูด เขาหันมามองหน้าผม
“และวันแรกที่พี่เห็นนายล่ะ ดวงตาของนายมันเป็นสีฟ้านะ วันนั้นนะ” ผมพูดถามนายคริส
“วันนั้นผมหากล่องคอนแทคเลนส์ไม่เจอนะพี่ ก็มีแค่วันนั้นแหละที่ผมไม่ได้ใส” คริสโตเฟอร์พูด บอกผม
"ผมไม่อยากเห็นสีตาตัวเองพี่เขม และนี้มันก็ทำให้ผมดูแตกต่างจากคนอื่นเข้าไปอีกอ่ะครู “คริสโตเฟอร์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ และหันไปมองทางอื่น ผมเข้าใจความรู้สึกเขานะ
"ทำไมละ...สีฟ้าแบบนี้สวยดีออก...ครูชอบ..และนี้คือตัวต้นที่แท้จริงของเธอนะคริส" ผมพูดและผมก็พลิกร่างของนายคริสโตเฟอร์ให้หันมาหาผม ผมมองหน้าคริสโตเฟอร์
“ถ้าเธอไม่ยอมรับตัวตนของเธอเองแล้วใครจะกล้ายอมรับมันล่ะคริส “ผมถามคริสโตเฟอร์ เขาก็เงยหน้ามองผม สายตาเขาเหมือนเด็กน้อย
"เมื่อคืนเป็นคืนแรกที่ผมนอนหลับสนิทโดยที่ไม่ฝันร้าย...ครูเชื่อไหมผมฝันร้ายทุกคืน..ฝันว่าโดนทิ้งให้อยู่ลำพัง..ฝันว่าคนที่ผมรักเขากำลังเดินหันหลังทิ้งผมไป คำพูดที่บอกว่าจะกลับแต่เขาไม่เคยกลับมาอีกเลย" คริสโตเฟอร์หันมาพูดกับผม สายตาของเขามันแผงไว้ซึ่งความเจ็บปวด มันสำคัญมากในวัยเด็กหากเขาเจออะไรที่สะเทือนใจมันก็จะฝังลึกไปจนโต ผมถึงไม่อยากให้พี่ต้นกับพี่เกศรินทร์เลิกกัน เพราะว่าตาเอิร์ธก็ต้องการทั้งพ่อและแม่
"แต่เมื่อคืนผมรู้สึกดีรู้สึกอบอุ่นรู้สึกว่าผมไม่ได้อยู่ตามลำพัง" คริสโตเฟอร์พูดเขาเงยหน้ามองผมสายตาเป็นประกายยิ่งมีแสงอ่อนตกกระทบลงที่ดวงตาสีฟ้าคู่นั้น
"ถ้าครูไม่มีแฟนก็คงจะดีซินะ..เราเจอกันช้าไปใช่ไหมครู"
"หึ?" ผมเลิกคิ้งสูง ผมมองคนที่ยืนตรงหน้าผม ความสูงเขาเทียบเท่ากับผมได้แล้วอีกแค่ไม่กี่เซนติเมตรและอาจจะเลยแซงหน้าผมเร็วนี้เพราะนายนี้ยังไม่ 18 ปีเลย
"ผมรักครู" คำนี้ทำเอาผม หยุดความคิดทุกอย่างไปชั่วขณะ เพราะว่าเขาบอกว่าเขารักผม
"คริส.... มันเร็วไปหรือเปล่า ...เธอแน่ใจแล้วเหรอว่าเธอเป็นแบบนี้จริงๆ" ผมถามนายคริสโตเฟอร์
"คือครูหมายถึง... ครูเองก็ยังเคยสับสน ครูยังต้องใช้เวลาหลายปีเหมือนกันนะกว่าจะค้นพบว่าครูชอบแบบไหนนะคริส" ผมพูดคริสโตเฟอร์หันหน้ามามองผมนิ่งๆ เหมือนเขากำลังใช้ความคิด ผมคิดว่าเขาแค่สับสน
"และนี้มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เลยนะ...ครู..."
"อืมมม" เขาดึงผมเข้าไปจูบทันทีโดยที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัว เราจูบกันอยู่พักหนึ่ง
"ผมเคยบอกครูแล้วว่าผมจะพิสูจน์ด้วยการจูบ ถ้าครูสงสัยผมบ่อยๆ ผมคงต้องจูบครูบ่อยๆ เช่นกัน"
"ครูยังสงสัยอะไรผมอีกไหมครับ" คริสโตเฟอร์ถามผมแบบนี้
"หึ" ผมรีบส่ายหัวทันทีถ้าสงสัยก็โดนจูบอีกอะดิวะ คริสโตเฟอร์ยิ้มให้ผมก่อนจะหันไปแต่งตัวต่อและ เขาก็ปล่อยให้ผมยืนทำหน้างง ใช้นิ้วลูบที่ริมฝีปากตัวเองเบาๆ ผมเหลือบไปมองกล่องคอนแทคเลนส์ เอาจริงๆ คอนแทคเลนส์ไม่ได้ปกปิดตัวตนที่แท้จริงของเขาไปได้ตลอดหรอกและผมก็ไม่อยากให้เขาใส่มัน แต่ของแบบนี้คงต้องค่อยๆ บอกไป
"ทำไมยืนทำหน้าแบบนั้นละครู" คริสโตเฟอร์หันมาถามผม
"เออคริส...อย่าไปบอกใครนะเรื่องเมื่อคืนนะคริส" ผมพูดกับคริสโตเฟอร์ถึงเรื่องเมื่อคืนที่ผมกับเขาทำกันสองคน
"ไม่บอกแน่นอน เรารู้กันสองคนไม่กล้าบอกคนอื่นหรอก" คริสโตเฟอร์หันมาพูด ดีมากมันก็แบบนี้แหละนะใครจะกล้าไปบอกละว่าทำแบบนั้นกับผู้ชายด้วยกัน
"เดี๋ยวคนอื่นเลียนแบบ" Q_o “เฮ้ย! “ผมร้องออกมาเบาๆ เขาหันมาหัวเราะผม
"ขอบคุณนะครับครูเมื่อคืนมีความสุขมากเลย "
"หรือว่าครูไม่มีความสุขแต่ผมเห็นหน้าครูเคลิ้มซะขนาดนั้นแถมยังร้องครางซะดังแบบนั้นอีก ถ้าบอกไม่มีความสุขอีกนะคราวนี้ผมคงต้องหาท่ายากมาเล่นกับครูแล้วแหละ " คริสโตเฟอร์หันหน้ามาพูด ผมควรจะดีใจรอใช่ไหมล่ะ T_T
“ไม่ต้องท่ายากหรอก เอาแค่พื้นฐานให้รอดก่อนเถอะ ปากดีจริงๆ นายนิ” ผมพูดเพราะว่าเขาก็ยังดูขัดเขินอยู่นะ สำหรับผม แต่ผมบอกไปว่าเอาแค่ท่าพื้นฐาน นี่ผมคิดอะไรไปไกลขนาดนั้นกับนายคริสจริงๆ เหรอเนี๊ยะ ไม่นะเขมไม่เอาต้องไม่คิดบอกตัวเอง
"และดีนะที่บ้านพักข้างๆ ไม่มีใครอยู่นะ... ฮาๆ คราวนี้เขาคงรู้กันหมดโดยที่ผมไม่ต้องประกาศเอง " ยังมีหน้ามาขำผมอีกนะ ผมก็ยิ่งอายเข้าไปใหญ่เลย
"ว่าแต่ทำไมนายรู้เรื่องพวกนี้ด้วยละ...นายยังเด็กอยู่นะคริส" คริสโตเฟอร์ชี้ไปที่กล่องพาสติกผมก็หยิบมาดูพอเปิดดูก็ต้องหันมามองหน้าเจ้าของเพราะว่านี้มัน หนังสือโป้ ซีดีโป้ ผมก็ต้องรีบปิดมันลง เขาเห็นว่าผมเห็นอะไรในกล่องนั้นซิท่า เลยหันมาหัวเราะและหันไปแต่งทรงผมเขาต่อ
"ก็เด็กผู้ชายใครเขาก็มีกันครับ ว่าแต่ครูไม่มีเหรอครับ" คริสโตเฟอร์พูด ผมหยักไหล่ไม่มี แต่ก็มีดูบ้างดูจากในยูทูปนั้นคือตอนแรกที่ผมกำลังเริ่มคบณัฐกานต์ ต่อมาไม่ต้องดูแล้วปฏิบัติเลย ผมแอบคิดคนเดียวพูดไปเดี๋ยวเด็กมันรู้
"ผมโตเป็นหนุ่มแล้วนะมันก็ต้องมีบ้างครู...แต่...ยังไม่เคยกับผู้ชายนะ"
"อ้อเคยแล้วซิ .... กับครูคนแรก..ที่ผมทำให้เมื่อคืนอะ" คริสโตเฟอร์หันมากระซิบกับผม ผมควรจะยิ้มอย่างภูมิใจด้วยใช่มั้ย ผมหันหลังไปจัดการสวมนาฬิกาข้อมือและแหวนที่ผมถอดเอาไว้
"ครูเขมครับ" คริสโตเฟอร์ยืนอยู่ข้างๆ ผมเขาใช้มือดันเอวผมให้หันหน้าไปหาเขาขณะที่ผมกำลังจะก้มลงติดคลิปนาฬิกาข้อมือเขาก็คว้าข้อมือผมไปและบรรจงติดมันให้ผมแทน
"ครูเชื่อที่ผมพูดไหม...ว่าผมรักครู" คริสโตเฟอร์หมุดตัวผมให้หันมามองหน้าเขาแววที่ที่ดูจริงจัง
"พี่เชื่อ...เพราะว่าความรักมันเกิดได้ทุกเพศทุกวัน ทุกช่วงเวลา...แต่พี่ยังไม่ได้เลิกกับณัฐกานต์เลย...พี่รู้สึกผิดนะคริส." ผมเงยหน้าขึ้นมาจากการสาละวนพับแขนเสื้อเชิ๊ตที่ผมสวมทับเสื้อยืดเข้ารูปของผม ผมหันบอกคริสโตเฟอร์ เขาก็ยิ้มให้ผมก่อนจะเดินเข้ามาสวมกอดผม ผมก็กอดเขาตอบมันเป็นกอดที่ทำให้ผมรู้สึกดีมากจริงๆ อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนแต่ก็รู้สึกผิดไปพร้อมๆ กัน ก็เพราะว่าสถานะของผมกับเขาในตอนนี้ไง ที่มันอยู่กึงกลางระหว่างผมและเขา เปรียบเหมือนกำแพงกั้นแม้ว่าจะบางมากก็ตาม คำว่าครูและนักเรียน
"ไปหาอะไรทานกันดีกว่าพี่เขม...ผมพาไปร้านกาแฟสดมีพวกขนมปังปิ้งอะไรพวกนี้ มีอย่างอื่นด้วยนะ " ผมพยักหน้าเบาๆ ตอบรับ ผมหันไปมองกรอบรูปที่ตั้งอยู่ที่มีแค่รูปเขาและแม่ของเขาแต่อีกส่วนหนึ่งกลับหายไปหายไปผมสังเกตดูมันน่าจะถูกพับไปด้านหลังหรือไม่ก็ถูกฉีกออก ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์ เขารู้ว่าผมหมายถึงอะไร คนที่หายไปจากรูปนั้นน่าจะเป็นพ่อของเขาซินะ
คริสโตเฟอร์หยิบหนังสือขึ้นมาหนึ่งเล่มมันเป็นหนังสือนิทานภาษาอังกฤษ คริสโตเฟอร์เปิดให้ผมดูมันรูปผู้ชายเหมือนนั่งย่องๆ กำลังทำท่าจะหอมใครสักคนและส่วนที่ถูกฉีกออกไปถ้าเอามาแปะต่อจากภาพที่อยู่กรอบรูปมันเข้ากันได้พอดีเลย ภาพผู้ชายต่างชาติเขากำลังหอมคริสโตเฟอร์ตอนเด็กๆ รูปนี้มันเก่ามากแล้วและตอนนี้เขาก็คงเปลี่ยนแปลงไปแล้วตามกาลเวลา แต่จะว่าไปนายคริสนี้ได้พ่อมาเต็มๆ เลยนะ ไม่ต้องตรวจดีเอ็นเอให้ยุ่งยากเพราะเขาเหมือนมากในตอนนี้ ที่เขาโตเป็นหนุ่ม ตอนนั้นพ่อเขาก็คงเพิ่งจะสามสิบกว่าได้ ผมเห็นสายตาที่เขามองผมมันเหมือนมีความสับสนอยู่ในใจ ว่าเขาควรจะตามหาเขาไหม
"มันอาจจะกลับมาไม่เหมือนเดิมเพราะแม่เธอก็แต่งงานใหม่ไปแล้วแต่ครูเชื่อว่าเขาจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ บางคนเลิกกันไปแล้วแต่หน้าที่พ่อแม่ยังคงต้องทำอยู่เหมือนเดิมก็เยอะไป...คริส" ผมบอกคริสและส่งรูปนั้นคืนให้เขาเก็บไว้ให้ดีดี
"แต่กระนั้นก็เถอะครูยังอยากจะให้เธอได้พบกับพ่อของเธอเพื่อเคลียร์บางสิ่งที่ค้างคาในใจ เพราะยังไงเขาก็เป็นคนให้ชีวิตเธอถ้าไม่มีเขาก็ไม่เธอในวันนี้นะคริส"
"ครูจะพยายามช่วยหาเขาให้ได้"
"ผมเชื่อว่าครูทำได้...เราไปหาอะไรกินกันดีกว่าผมหิวแล้ว ...หรือว่าครูจะให้ผมหากินในนี้ดีละ...อืมม"
"กินอะไรละในนี้" ผมถามคริสโตเฟอร์
"กินครู" คริสโตเฟอร์เดินมากระซิบที่หูผมมันดังเหมือนใครกรอกเสียงผ่านโทรโข่ง
"พอ...พอ..อันนี้เกินเด็กไปแล้ว..แก่แดดจริงๆ เลย "ผมรีบหันหลังออกลงไปรอข้างล่างก่อนดีกว่าปกติเขมเป็นฝ่ายรุกนะไม่ใช่โดนรุกแบบนี้ เขินจนทำตัวไม่ถูกเลยผม ผมสวมรองเท้าผ้าใบไนท์กี้ที่ผมซื้อเอง ไม่ใช่ณัฐกานต์ซื้อให้ เพราะว่าผมไม่ได้เอามาเลย
ตอนนี้เกือบแปดโมงครึ้งแล้วซิ ตื่นมาแต่เช้าอากาศดีดีแบบนี้ ผมไม่อยากทิ้งที่นี้ไปเลยจริงๆ ระหว่างที่ผมกำลังยืดเส้นยืดสายก็เห็น รปภ.ของโรงเรียนกำลังปั่นจักรยานกำลังผ่านหน้าผมคงตรวจดูบริเวณรอบๆ โรงเรียนตอนเช้าเป็นเรื่องปกติ
"อรุณสวัสดิ์ครับครูเขม" เขาก็ทักทายผม ผมก็หันไปทักทายเหมือนเช่นทุกเช้าที่ผมเจอเขา
"อรุณสวัสดิ์ครับลุงแช้ม"
"เอี้ยด!!" เสียงเหยียบเบรกรถดังจนแสบแก้วหู
"ครูนอนที่นี้เหรอครับ...นอนผิดที่หรือเปล่าครับครู...ฝั่งนี้มันฝังนักเรียนนะครับครู" ลุงรภป ถามผม ผมก็ร้อง
“อู้ยย!! “ผมก็ลืมตัวไปผมยืนอยู่หน้าบ้านพักนักเรียน
"เออ...คือ..เมื่อวานห้องน้ำผมท่อน้ำมันหักนะครับและครูโจ้ก็ไม่อยู่ผมเลยต้องมาค้างกับคริสโตเฟอร์เขานะครับ เพราะว่าไม่มีน้ำใช้" ผมบอกอธิบายลุงแกไป
"อ้อ!! เข้าใจแล้วครับ..ถ้าครูประพันธ์มาผมจะแจ้งครูประพันธ์ให้นะครับว่าไปดูห้องน้ำบ้านพักครูเขมให้หน่อย หลังที่เท่าไหร่นะครับ"
"หลังที่ สามครับ"
“หลังที่สาม...หลังนี้อาถรรพ์มากนะครู เพราะครูแต่ละคนที่ได้มาพักบ้านนี้ ไม่เคยอยู่นานสักคน ล่าสุดสามเดือนไปเลย ไปกับนักเรียนด้วย “ลุงแช้มพูด ทำเอาผมยืนเหงื่อแตกเลยครับ เหมือนแช่งผมเลยนะครับลุง ว่าผมอาจจะอยู่ไม่นาน ลุงแกหันมาเห็นก็ตกใจทันที
"อู้ย! … . งั้นผมไปนะครู.... " (เออ! นักเรียนใจดีให้ครูมานอนด้วย ดี้ดีวะ) ผมก็เกือบไปแล้วรู้อย่างนี้ยืนอยู่บนบ้านก่อนก็ดีอะ ผมหันมามองนายคริสที่กำลังเดินลงมาพร้อมกับผิวปากมาด้วย
"ผมจะเอามินิสตรีท ลูกรักของไอ้โป้งไปนะครูเบียดๆ หน่อย...ผมรู้ครูชอบ" คริสโตเฟอร์เดินลงมาผมหันไปเหล่ตามองรู้ได้ยังไง ไม่เคยแสดงอาการอะไรเลยนะ ว่าผมชอบนะ
TBC……
กระทู้เมื่อเร็วๆ นี้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก