รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 11
By : Dezair
…………………….
และเพราะสถานการณ์เป็นแบบนั้น คือพี่ตวงไม่ไว้ใจไอ้พี่ธันอีก ถึงขนาดไม่รับไหว้ด้วยซ้ำ ผมก็เกือบจะไม่ได้ไปงานวันเกิดที่บ้านมันอยู่แล้ว (ซึ่งผมว่าไม่คุ้ม อุตส่าห์ถ่อออกจากบ้านไปซื้อของขวัญ แต่ไม่ได้กินเค้กเป็นของตอบแทนเนี่ยนะ) แต่โชคดีครับ ที่ยัยปุยฝ้ายยังคงยึดมั่นในตำแหน่งเจ้าแม่สาวกวายอะไรของมันถึงขนาดอาละวาดกับพี่ตวงจนสุดท้ายก็ยัดผมเข้ารถ ให้พ่อขับไปส่งหน้าตาเฉย
งานนี้นอกจากถ้วยฟูจะแพ้ฝาแฝดแล้ว ถ้วยตวงก็แพ้น้องสาวเช่นกัน
ผมมาถึงบ้านไอ้พี่ธันอย่างปลอดภัย ลงจากรถมาได้พร้อมกล่องของขวัญสีขาวผูกริบบิ้นสีน้ำเงิน พ่อก็หันมาบอกผมพร้อมสีหน้าแปลกๆ
“ถ้า…ถ้วยฟูจะค้างที่นี่ก็ได้นะ พ่อเข้าใจ” พ่อเข้าใจอะไร พ่อไม่เข้าใจเลยต่างหากล่ะ!!
“สี่ทุ่มพ่อมารับแล้วกัน ฟูอยู่แป๊บเดียวก็เบื่อแล้ว” แค่นี้ที่บ้านผมก็เข้าใจผิดกันจะแย่อยู่แล้ว ถ้าขืนมาค้างอีก มีหวังพรุ่งนี้พ่อแม่ผมคงพาไปจดทะเบียนสมรทให้มันสิ้นเรื่องนั่นแหละ!
“เอาอย่างนั้นเหรอ” เหมือนพ่อจะให้ผมคิดตัดสินใจอีกครั้ง
“อย่างงั้นแหละพ่อ สี่ทุ่มนะ เจอกัน” ตอนนี้หกโมงกว่า ตามกำหนดการจริงๆแล้ว น้องเมชวนให้ผมและครอบครัวมาเคานท์ดาวน์ที่นี่เลยพร้อมกัน แต่ผมอยากกลับไปใช้ชีวิตสงบๆที่บ้านมากกว่า อยู่ใกล้ไอ้พี่ธันแล้วเหนื่อย มีแต่เรื่องทั้งนั้น
“ฟู! ทางนี้ฟู!” เสียงร้องเรียกดังมาจากด้านหลัง ให้ผมที่มองส่งรถของพ่อจนลับตาต้องหันกลับไปมอง พี่ปอมนั่นเองครับ พี่แกยังหล่อเหมือนเดิม หน้าตาสดใสจังแฮะ วันนี้
“พี่ได้ยินเสียงรถ เลยวิ่งออกมาดู ฟูเป็นไงมั่ง สอบเสร็จแล้วสิ” ยังเป็นคนดีเช่นเคย ความจริงไม่ต้องวิ่งมาดูก็ได้ เดี๋ยวผมก็เดินเข้าไป
“เสร็จแล้ว พี่ปอมล่ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยเจอพี่เลย” ผมถาม ขณะเดินคุยกันเข้ามาในบริเวณบ้าน เสียงเพลงดังมาจากสนามด้านหลัง ให้พวกผมเดินอ้อมโรงจอดรถไปยังต้นเสียง
“โจก็บอกว่าพวกฟูไม่ว่างกัน” โจ? โจเกี่ยวอะไรวะ
“พี่เจอไอ้โจด้วยเหรอ” พี่ปอมพยักหน้ารับ
“ก็พี่เพิ่งรู้ว่าบ้านโจอยู่ใกล้ๆบ้านพี่ พี่เลยติดรถมามหา’ลัยกับโจแทบทุกวันเลย” อ้อ…อย่างงี้นี่เอง ไอ้โจถึงมาสายมั่ง มาเร็วมั่ง ผิดปกติ
“แล้วบ้านพี่อยู่แถวไหน”
“สุขุมวิท” เอ่อ…บ้านไอ้โจอยู่แถวสีลมอ่ะพี่!!! ไม่ใกล้ว่ะ!!!!
ผมถึงกับพูดไม่ออก พี่ปอมแกก็ซื่อ ส่วนไอ้โจก็เจ้าเล่ห์ ‘แถวบ้าน’ ประเภทไหนวะ สีลมกับสุขุมวิทเนี่ย! วุ้ย!! เดินเวียนเฮดเข้ามาในงาน ตอนแรกก็นึกว่าจะเป็นปาร์ตี้ใหญ่โต แต่ก็มีแค่เพื่อนสนิทๆของไอ้พี่ธันที่ผมพอจะคุ้นหน้า เพราะว่ากลุ่มพี่ธัน ก็เป็นกลุ่มพี่รหัสของผม แล้วก็มีป๋ากับแม่ของไอ้พี่ธัน
“นึกว่าจะไม่มา” ผมยกมือไหว้ ป๋าแกก็ทักทายเรียบๆตามสไตล์
“นี่สิงหา ลูกชายคนโต ยังไม่เคยเจอหน้าใช่มั้ย” ว่าแล้วป๋าก็หันไปแนะนำผู้ชายที่นั่งอยู่ใกล้ให้ผมรู้จัก เหมือนเปี้ยบ! เหมือนไอ้พี่ธันเปี้ยบ!! แต่อันนี้เป็นเวอร์ชั่นผู้ใหญ่กว่า ผมยกมือไหว้ เขาก็รับไหว้แถมยิ้มบางให้อีกหน่อย บอกได้คำเดียวว่าคนพี่หล่อสุภาพ แต่ไอ้พี่ธันคนน้องนั่นหล่อเถื่อนโฉด
“ถ้วยฟู แฟนธัน” ดูเหมือนพี่สิงหาคนนี้จะรับรู้มาแล้ว ว่าน้องตัวเองมีแฟนเป็นผู้ชาย ดูแกไม่ตกใจ ซ้ำยังยิ้มให้อีก
“ฝากธันด้วยแล้วกัน”
นั่นแน่!! มีการมาฝากฝังกับผม ไม่รู้ซะแล้วว่าผมนี่โคตรจะพึ่งพาได้
“พี่ฟู…พี่ฟูมาแล้วเหรอคะ กำลังรออยู่เลย พี่ธันจะเป่าเทียนแล้วค่ะ” จะเป่าเทียนแล้วทำไมต้องรอพี่ล่ะครับน้องเม พี่เป็นไฟบนปลายเทียนของมันรึไง แต่ไม่ทันได้ถาม น้องเมก็ลากผมให้เข้าไปถือเค้กจากในครัว แม่เจ้า! อะไรจะโรแมนติกขนาดนี้วะ!! ให้ผมเป็นคนถือเค้กออกไปให้มันเป่าเนี่ยนะ
“ถ้าพี่เดินแล้วสะดุด น้องเมมีเค้กสำรองมั้ยครับ” ผมถามตอนที่ถือเค้กออกมาจากห้องครัว ทำเอาน้องเมหัวเราะคิกคัก ก่อนจะขยิบตา
“เพื่อแฟนสุดที่รัก เมเชื่อว่าพี่ฟูไม่มีทางสะดุดหรอกค่ะ”
แหม! มันน่าสะดุดจริงๆเว้ย เฮ้ย!!
เสียงร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ดังลั่น ตอนที่ผมก้าวเท้าเข้ามาหาไอ้พี่ธัน มันมองแล้วเลิกคิ้วเหมือนแปลกใจที่เห็นผมทำหน้าที่นี้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นส่งยิ้มมาให้ รอจนเพลงจบ มันถึงเป่าเทียน แล้วก็เกิดเป็นเสียงตบมือเกรียวกราว
ถามว่าเขินมั้ย?
…เขินสิครับ…
ผมตกอยู่กลางวงล้อมของคนอื่นๆ พร้อมกับมีเค้กในมือและมีไอ้พี่ธันยืนยิ้มอยู่ข้างๆ คนรอบข้างมองพวกเราเหมือนเป็นคู่รักที่หวานปานจะกลืนกิน ทุกคนส่งสายตาชื่นชมและปรารถนาให้พวกผมรักกันยืนนานจนกว่าจะตอกฝาโลง มันเป็นบรรยากาศหวานๆเลี่ยนๆที่ชวนให้ไม่กล้าสบตาใครยังไงไม่รู้ ที่สำคัญคือสายตาของไอ้คนที่ยืนข้างๆนี่ขนาดว่าไม่เงยหน้ามองยังรับรู้ถึงกระแสแปลกๆที่ส่งมา กระแสแบบวันนั้น วันที่ผม…เอ่อ… ‘น้ำตาไหล ‘ (ไม่ใช่ร้องไห้นะครับ แต่แค่น้ำตาไหล เป็นกระบวนการตามธรรมชาติของร่างกายมนุษย์ ไม่ใช่การร้องไห้แต่อย่างใด)
…โอย…มันคันๆในหัวใจเว้ย!...
“พี่ธันคะ”
เสียงร้องเรียกดังขึ้นให้ทุกสายตาเบนจากผมและแฟนกำมะลอไปยังต้นเสียงทางด้านหลัง และพอผมหันไปดู ก็ถึงกับตาโตมือไม้อ่อนแทบจะทำเค้กหล่นจากมือ แถมอาการคันๆในหัวใจก็หยุดชะงักประหนึ่งได้ยาหม่องตาถ้วยเงินถ้วยทองมาทาบรรเทา
…กิ๊ก!!!!!...
แฟนเก่าไอ้พี่ธันนี่หว่า
“กิ๊ก…” ไอ้พี่ธันมันครางเบาๆ ก่อนจะหันมามองผมด้วยสายตาที่แปลกไปจากเดิม สายตาที่บอกให้รู้และแฝงความนัย ตีความได้ว่า
‘เห็นมั้ย…ว่าเกิดอะไรขึ้น!’
อย่างงี้เรียกบรรยากาศดีๆ แต่เสียเรื่องใช่มั้ย แล้วมันเป็นเพราะใครน้า?
มันเดินแยกตัวออกไปหาสาวสวยคนที่ถ่อมางานเลี้ยงวันเกิดพร้อมกล่องของขวัญเล็กๆในมือ ทิ้งว่าที่เมียหลวงอย่างผมให้มองตามด้วยสายตาสมเพชเวทนากับของขวัญกระจิดริดแลดูคนซื้อขี้งกยังไงอย่างงั้น
เดี๋ยว ของขวัญวันเกิด?
เออ! นั่นดิ!! แล้วผมเอาของขวัญไปวางไว้ไหนวะ?
………………………..
งานกร่อยกู่ไม่กลับ นับตั้งแต่สาวกิ๊กโผล่หน้ามาเยี่ยมเยียนแถมไม่มีทีท่าจะกลับ ไอ้พี่ธันก็สุภาพบุรุษสุดโลกหล้านภาลัย ชวนให้กิ๊กร่วมงานด้วย สาวเจ้าก็บ้าจี้หน้าทนอยู่ร่วมอีกต่างหาก ผมในฐานะแฟนจะว่าอะไรได้! เป็นช้างเท้าหลัง ก็ต้องเดินตามควาญช้างอย่างไอ้พี่ธันงกๆ น่าสงส๊าร น่าสงสารนะครับ
ว่าแล้วช้างเท้าหลังก็แยกตัวออกมาหาของขวัญสักหน่อย บอกน้องเมว่าเดี๋ยวกลับมานั่งกินเค้กเป็นเพื่อน(รายนี้สตรีไทยใจอ่อน กลัวอ้วนแต่ก็อยากกินเค้กครับ) ผมลุกออกจากงาน เดินตามหาของขวัญ ไม่รู้ไปวางลืมไว้ที่ไหน แต่ในงานไม่มีนะ หรือจะวางไว้ในครัวหว่า
ผมเดินตรงดิ่งกลับไปที่ครัว แต่ไม่ทันจะถึง ก็มีผู้หญิงบางคนก้าวมาดักหน้าเอาไว้
“ทำไมหนีหน้าออกมาล่ะ ท้าให้ฉันมาแย่งพี่ธันคืนไม่ใช่รึไง”
ใช่จ้ะ ใช่แล้ว…ท้าไปแบบนั้นแหละ เข้าใจถูกแล้วนะ
“ไม่ได้หนี มาเอาของ” ผมบอกเรียบๆ แกล้งทำหน้ามึนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรใดๆกับสายตาจ้องเขม็งของผู้หญิงคนนี้ หล่อนยกมือที่ถือกล่องของขวัญสีขาวผูกริบบิ้นสีน้ำเงินขึ้นมาให้ดู
เอ๊? คล้ายของกูเลยนะ เอ้ย!! ของผมนี่หว่า!!
“นายยังไม่ได้ให้พี่ธันสินะ” ก็ถ้าให้แล้ว จะมาอยู่ในมือหล่อนได้ยังไงล่ะยะ! อุ้ย! แต๋วหลุดเลยกู
ผมยังเงียบ กิ๊กเลยจงใจทิ้งกล่องลงกับพื้น แล้วจากนั้นก็…เหยียบ
ทำเอาอึ้งไปเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่ากิ๊กจะทำอะไรเป็นนางร้ายละครไทยแบบนี้ เล่นเหยียบของขวัญที่จะให้ไอ้พี่ธัน คนจะซวยก็คือกิ๊กกับไอ้พี่ธันเอง เพราะยังไงกล่องนั่นก็ต้องถึงมือแฟนสุดเลิฟของผมอยู่แล้ว (ท่านผู้อ่านคงไม่คิดว่าผมจะเอาไปทิ้งเพียงเพราะว่ากล่องเละใช่มั้ยครับ) และมันก็ต้องรับกล่องเน่าๆไปเป็นของขวัญวันเกิด โอ้ว! ฤกษ์ดีมากๆ
ผมถอนหายใจเฮือก มองการกระทำของกิ๊กที่เข้าข่ายนางร้ายทุกขณะด้วยความรู้สึกเฉยๆ เอาเลย ตามสบายแม่คุณ กล่องนั้นให้ไอ้พี่ธัน เหยียบแบบไหน เละแบบไหน ก็จะเอาแบบนั้นแหละไปให้แฟนเก่าของเธอ
“พี่ฟูคะ…พี่ฟู...”
เสียงเรียกดังมาจากที่ไหนสักแห่ง กระตุ้นให้ผมตาโต แล้วทันใดนั้นพล๊อตละครไทยก็ลอยเข้าหัว รีบทรุดตัวลงนั่งคุกเข่ากับพื้น ในขณะที่กิ๊กชะงักกึกกับท่าทางของผม ดูเหมือนเธอก็คงได้ยินเสียงน้องเม เท้าที่กำลังเหยียบกล่องของขวัญถึงได้รีบชักกลับไป
“กิ๊ก! เหยียบของขวัญของผมทำไม!!”
ผมเริ่มคร่ำครวญตอนที่น้องเมเลี้ยวมาเจอพอดี และน้องรหัสคนสวยก็เห็นเข้าจะจะว่ากล่องของขวัญของผมบี้แบนอยู่บนพื้นหญ้า มีผมนั่งเว้าวอนอ้อนวอนน่าสงสารเป็นที่สุด
“พี่กิ๊ก!! ทำอะไรพี่ฟูคะ” กิ๊กหน้าเจื่อนและลุกลี้ลุกลน ผมเลยรีบดึงกล่องของขวัญมาแนบอกตีหน้าเศร้าสุดฤทธิ์ ทั้งที่ในใจขยะแขยงจะตาย เสื้อผมตัวนี้เพิ่งซื้อมาใหม่ๆ ปิแอกาแดงสุดเริ่ด แต่ต้องมามีรอยเลอะเพราะฝ่าเท้าผู้หญิงบนกล่องของขวัญเนี่ยนะ เอาเถอะๆ เพื่อความสมจริงวะ
“กิ๊กทำแบบนี้ทำไม” แถมด้วยการคร่ำครวญปานใจจะขาดรอนๆ
น้องเมพ่นลมหายใจแรงๆบอกให้รู้ว่าโกรธ ก่อนจะรีบฉุดผมให้ลุกขึ้นยืน
“ไปค่ะพี่ฟู! เมจะไปบอกพี่ธัน!!” ว่าแล้วก็ก้าวฉับๆเดินลากผมออกไป ทิ้งกิ๊กเอาไว้ที่เดิมให้ผมต้องหันกลับไปมองแล้วยิ้มให้หนึ่งทีเป็นเชิงบอกลา
…งานนี้ท่าทางมารยาผู้หญิงก็แพ้ถ้วยฟู ว่ามั้ยครับทุกท่าน
…………………………………
กระเด็นออกจากงาน
ผมเริ่มรู้สึกผิดเล็กน้อย ที่ทำให้ผู้หญิงคนนึงตกเข้ามาสู่วังวนนี้ ความจริงหล่อนก็อยู่ของหล่อนดีๆแต่เพราะตัวผมเองที่ไปลากหล่อนเข้ามา ตอนแรกว่าจะให้กิ๊กเข้ามาแย่งพี่ธัน ผมกับมันได้มีเหตุผลเลิกกันอย่างสมบูรณ์แบบ แต่ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไป ถ้าให้เลือกระหว่างผู้หญิงคนนึง กับความรู้สึกของพ่อและแม่แล้ว ผมไม่เสียใจเลยครับ ถ้าจะเลือกพ่อกับแม่ของตัวเอง
แต่จะว่าไป…กิ๊กเองก็คงอยากได้พี่ธันคืนมาเหมือนกัน เพราะหมอนั่นก็เคยบอกว่าแฟนเก่ามาขอคืนดี ทั้งๆที่เรื่องผมกับไอ้พี่ธันคบกัน ออกจะดังเป็นพลุแตกแบบนี้ แต่ก็ยังกล้ากลับมาขอ แสดงว่ากิ๊กเองก็ร้ายใช่เล่น ไม่ใช่ขี้หมูขี้หมาสักหน่อย
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
กิ๊กกลับไปแล้ว ส่วนงานเลี้ยงยังดำเนินต่อไป ผมเองกำลังนั่งคุยกับลุงรหัสสุดหล่อ และพี่ปอม แต่ไอ้พี่ธันดันเข้ามาลาก
“มึงจะเอาหลานกูไปไหนวะ ให้กูอยู่กับหลานบ้างอะไรบ้าง”
พี่ภูมิลุงรหัสของผมเป็นคนปรามเอาไว้ ตอนที่ไอ้พี่ธันฉุดผมจากเก้าอี้
“หลานมึงมันฤทธิ์เยอะ กูจะเคลียร์หน่อย” ฤทธิ์เยอะที่ไหน ออกจะใสซื่อบริสุทธิ์ออกปานนี้ ไม่มีใครห้ามอะไรอีก เพราะไอ้พี่ธันลากผมเข้าบ้าน ขึ้นไปที่ห้องมัน จัดการล็อคประตูเรียบร้อย ก็หันมากอดอกพิงประตูบังทางหนีทีไล่
แม่เจ้า!! อย่างงี้เรียกสถานการณ์เสียตัวใช่มั้ยเนี่ยยยยยย!!
“เห็นมั้ยว่ามันเป็นเรื่อง รู้ตัวรึเปล่าว่าที่กิ๊กมาถึงนี่เป็นเพราะใคร”
“เพราะนายไง เขาคงไม่ได้มาหาป๋านายหรอกมั้ง” ยังตีหน้ามึนไม่รู้ไม่ชี้
“ปวิน!!!” ผมทำเป็นแคะขี้หู รำคาญกับไอ้เสียงดังๆนี่จริง
“ยอมรับก็ได้ ตอนนั้นฉันคิดอยากเลิกเล่นอะไรแบบนี้ แล้วถ้าจะให้เนียนก็คือต้องให้แฟนเก่านายกลับเข้ามาจะได้มีข้ออ้างเลิกกัน แต่ตอนนี้ฉันจะไม่เลิกกับนาย จนกว่าพ่อแม่ฉันจะทำใจได้ เข้าใจเปล่า!!” มันนิ่งไป ก่อนจะสบถออกมา
“ทำเป็นเด็กเล่นขายของ!! วันนี้อยากแบบนี้ อีกวันนึงอยากอีกแบบ! นายรู้ตัวรึเปล่าว่าใช้กิ๊กเป็นเครื่องมือ!!”
เครื่องมืออย่างนั้นเหรอ…ก็แล้วมันจะแปลกอะไร คนทั้งโลกนี้ก็ใช้คนอื่นเป็นเครื่องมือทั้งนั้น ผู้ชายดูหนังโป๊ ก็เอาผู้หญิงในนั้นเป็นเครื่องบำบัดอารมณ์ตัวเอง แล้วถ้าผมจะใช้ผู้หญิงคนนึงเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากเรื่องบ้าๆแบบนี้ มันก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย
“อย่ามาทำพูดดีไปหน่อยเลยหน่า นายเองก็ใช้ฉันเป็นเครื่องมือเหมือนกันไม่ใช่รึไง ที่เอาเป็นไม้กันหมาจะได้ไม่ต้องกลับไปคบกับกิ๊กอีก”
“ฉันไม่เคยคิดว่านายเป็นเครื่องมือ!!!!” มันตรงเข้ามากระชากแขนผมแล้วบีบแรงๆ ตามันดุอยู่แล้วยิ่งดุกว่าเดิม น่ากลัวจนแทบลืมหายใจ และคำพูดของมันก็ทำให้ผมถึงกับพูดไม่ออก
“นายมันไม่เคยรู้อะไรเลยปวิน! คิดแต่ว่าจะทำอะไรเพื่อตัวเอง คิดแต่ว่าวันนี้ตัวเองจะมีความสุขมั้ย นายคิดเป็นแค่นี้! คิดได้แค่นี้!!! ฉันไม่น่าคาดหวังอะไรกับนายเลย!” เสียงตะโกนดังก้องอยู่ในหู ในขณะที่ผมยังพูดไม่ออก แรงบีบที่แขนแทบไม่รู้สึก ทั้งๆที่เห็นมันเกร็งมือจนเส้นเลือดปูดโปน ก่อนจะสะบัดแขนผมทิ้ง แล้วเดินตึงตังออกจากห้องไป แบบที่ทำเอาผมชาวาบไปทั้งตัว
’ไม่เคยรู้อะไร’ ’คิดแต่ว่าจะทำอะไรเพื่อตัวเอง’ ’คิดเป็นแค่นี้’ ’คิดได้แค่นี้’
ก็แล้วมันผิดตรงไหนถ้ากูจะคิดถึงความรู้สึกของพ่อแม่กูมากกว่าคนอื่น
กูคิดได้แค่นี้แหละ กูยอมรับ
…………………………
ไม่ต้องรอถึงสี่ทุ่ม รถของพ่อก็มาจอดรอหน้าบ้านเพราะผมโทร.บอกว่าอยากกลับแล้ว ผมลาพี่ปอมกับพี่ภูมิแล้วก็เข้าไปไหว้ป๋ากับแม่โดยไม่ตอบคำถามอะไร ส่วนไอ้พี่ธันไปไหนไม่รู้ มันบ้าแบบไหน เกิดไปเห็นหน้าแล้วถูกกัดเข้า ขี้เกียจไปฉีดยากันพิษสุนัขบ้าครับ เข็มละตั้งหลายบาท
กลับบ้านกันไปก็เคานท์ดาวน์ฉลองปีใหม่ ผมแอบอวยพรและสาปส่งว่าปีใหม่ปีนี้ ขอให้ชีวิตน้องถ้วยฟูกลับมาเป็นปกติแบบหลายๆปีที่ผ่านมา ไม่เอาแล้วเรื่องงี่เง่าปัญญาอ่อนทั้งหลาย ขอแฟนหน้าตาดีสักคน และ ลด ละ เลิกวิถีชีวิตโชคชะตาเส็งเคร็งเช่นนี้สักที
ทั้งๆที่อุตส่าห์ขอไปแบบนั้น แล้วทำไม…ทำไม…
ทำไมเทวดาฟ้าดินชอบขัดใจกูจ๊างงงงงงง!!!
แงะขี้ตาตื่นมาเช้าวันใหม่ 1 มกราฤกษ์ดีศรีโสภา ล้างหน้าแปรงฟันลงจากห้องนอนหมายจะวิ่งดิ๊กๆไปขอตังค์ฉลองวันแรกของปีสักหน่อย ก็ปรากฏว่าไอ้คนที่ผมอุตส่าห์สาปส่งอวยส่งไปเมื่อคืนดันมานั่งอยู่ในบ้านฉลองวันปีใหม่ซะงั้น!!
มึงจะมาทำไมเนี่ย!!!!! ไหนเพิ่งด่ากูไปไง!!!!
“ถ้วยฟู ธันเขามาสวัสดีปีใหม่น่ะลูก” แม่ผมก็ยังเห่อว่าที่ลูกเขยคนเล็กอยู่นั่นเอง ผมเหลือบมองไปที่ไอ้คนมาสวัสดีปีใหม่ แล้วพูดไม่ออก มันมองผมแวบเดียวก่อนจะหันไปยิ้มให้พ่อผม
“ผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีต้องไปทำธุระต่อ” มัน…เมินผม?
“อยู่กินข้าวเช้าด้วยกันก่อนซี่! จะรีบกลับไปไหนล่ะ วันปีใหม่ทั้งที ไม่คิดจะพาถ้วยฟูไปฉลองหน่อยรึไง ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่านายต้องรับผิดชอบน้องฉัน” คุณพี่ถ้วยตวงที่ยังนั่งกอดอกหน้าบูดข้างพ่อเอ่ยปากแบบไม่สนใจเท่าไรนัก แต่ผมรู้ดีว่าขืนไอ้พี่ธันวามันปฏิเสธล่ะก็ งานนี้มีแตกหัก
“ดูเหมือนเขาไม่ว่าง…” แต่…มันก็กล้าแตกหักซะด้วย
“ถ้วยฟูว่าง!” กูจะว่างหรือไม่ว่าง ช่วยถามกูบ้าง จะคุยจะนัดอะไรกัน ถามกูหน่อยก็ได้ พี่ครับ แฟนครับ
“วันนี้ฟูจะอยู่บ้าน ถ้าใครจะฉลองกับฟูก็อยู่นี่ แต่ถ้าติดงาน ติดธุระก็เชิญเลย” ผมรีบปิดประเด็นก่อนจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ แต่ทั้งพี่ตวงทั้งไอ้พี่ธันก็ยังจ้องหน้ากันอยู่นั่น จะสปาร์คกันเหรอครับ! ห๊ะ! ถ้าจะสปาร์คกันเอง กูได้ถอยออกมาเป็นผู้ชม!!
“พอดีผมติดธุระน่ะครับ ขอโทษนะครับ สวัสดีครับ” แล้วมันก็บอกพ่อแม่ผม เสร็จแล้วก็ลุกจากไปไม่สนใจจะแลสายตามาที่น้องถ้วยฟูคนนี้เลยสักนิด
ชักจะทนไม่ไหว…นี่มึงเมินกูเหรอไอ้คุณธัน! ได้! เล่นงี้ก็ได้!... กูก็จะเมินมึงเหมือนกัน!!!
……………………
แล้วได้เมินมั้ย?...
ไม่!!!
มันเพราะใคร! มันเพราะใคร!! ที่ไม่ได้เมินเป็นการแก้แค้นไอ้พี่ธันมันเป็นเพราะใคร!!!!
‘ถ้วยฟู…ทะเลาะกับธันใช่มั้ย’ ทำไมผู้หญิงถึงเซ้นท์ดีขนาดนี้
‘ถ้วยฟู…คราวนี้คนก่อเรื่องคือลูกใช่รึเปล่า’ ทำไมคนเป็นแม่ชอบโทษว่าลูกตัวเองผิด
‘ถ้วยฟู…ไปขอโทษธันซะ’ ทำไมคุณนายปานดาวชอบเห็นคนอื่นดีกว่าลูกทุกที
‘ถ้วยฟู…อย่าให้แม่ต้องย้ำ’ ทำไมชอบใช้ประโยคแบบนี้
‘เอ๊ะ!! ถ้วยฟู!!...แม่สั่งว่ายังไง!!!’
รู้แล้วววววววววว!!!! ถ้วยฟูทำให้แล้วนี่ไง!!!!!
หลังจากปิดปีใหม่ไปสุขีกันถ้วนหน้า ผมก็กลับมาผจญชะตากรรมนรกระเบิด ฉลองศักราชใหม่ด้วยขนมกล่องน้อยๆฝีมือตัวเองอันเกิดมาจากการกำกับของคุณแม่บังเกิดเกล้า ที่กำชับนักหนาว่า
‘เอาขนมไปขอโทษธัน แล้วเดี๋ยวแม่จะโทร.ถามธันว่าได้รับมั้ย และอร่อยรึเปล่า’
ทุกที! ขู่ทุกที!! หึ!!
“ฟู…”
เสียงเรียกสดใสในวันที่หดหู่ ทำเอาผมต้องหันไปมองด้วยหน้าตาบอกบุญไม่รับ รู้ทั้งรู้ว่าเจ้าของเสียงคือพี่ปอมสุดหล่อยอดชายแห่งวิศวกรรมศาสตร์ อุ้ย! วันนี้ไม่ได้มาคนเดียว แต่มีไอ้โจผู้ซึ่ง ‘บ้านใกล้’ เดินตามหลังมาติดๆ มันทำหน้าเก้อเล็กน้อยที่เห็นผม
“ไอ้โจไปรับเหรอ” ผมทักไปคำ ใช้สายตาลอยจิกไปถึงเพื่อนรักหุ่นยักษ์ พี่ปอมไม่ได้รู้เรื่องรู้ราว พยักหน้ารับซะงั้น
“ก็เมื่อคืนก่อน โจ…”
“ไปห้องสมุดนะ พี่ปอม แล้วเจอกันในคาบนะ ฟู” พี่ปอมพูดไม่ทันจบ ไอ้โจก็ขวางแล้วรีบหายต๋อมเข้าตึกไปเลย …อย่างงี้เรียกมีพิรุธ เดี๋ยวมีสอบสวน นายเจริญเพื่อนรัก!!
“ฟูเหอะ…ทะเลาะกับไอ้ธันใช่มั้ย วันนั้นน่ะ” เห็นซื่อๆ เซ่อซ่าก็ช่างสังเกตใช้ได้นี่นา
“เปล่า วันนั้นรักกันมากไปหน่อย” พี่ปอมทำหน้าไม่เชื่อ ให้ผมถอนหายใจ นั่นสิ…ทีพูดแบบนี้ พี่ปอมไม่เชื่อ แล้วถ้าบอกว่า ที่จริงแล้ว ผมกับมันไม่ได้รักกันเลย พี่ปอมจะเชื่อมั้ย
“ถ้าบอกว่า ผมกับไอ้พี่ธันโกหกทุกเรื่องล่ะ?” เท่านั้น พี่ปอมก็รีบส่ายหน้า แล้วเถียงเสียงแข็งจริงจังมากมาย
“ไม่มีทาง!! ธันมันรักฟูจะตาย!!”
“รักยังไง” รักแบบเช้าหน้าหงิก เย็นหน้าบูดอย่างงี้รึเปล่า
“ก็…พี่ได้ยินเต็มสองหูเลย วันงานโอเพ่นเฮ้าส์ที่ฟูเป็นลมน่ะ มันบอกอาจารย์เองว่าจะพาแฟนผมไปโรง’บาล แล้วพอมันพาฟูกลับมานะ มันก็สั่งให้เป้ โจ เอกไม่ต้องทำงานแล้ว ให้ไปนั่งเฝ้าฟูแทน” ห๊ะ!! อะไรนะ!!!
ผมคงทำหน้าตกใจพอสมควร พี่ปอมเลยหน้าตื่น
“นี่ฟูไม่รู้เหรอ ตอนที่ฟูเป็นลมน่ะ ตอนแรกอาจารย์เมธาแกบอกว่าให้พาไปนอนที่ห้องพยาบาล แต่ธันบอกเสียงแข็ง ว่า ผมจะพาแฟนไปโรง’บาล ทีนี้เรื่องเลยยิ่งกระจายไง เพราะว่าตอนธันพูดน่ะ คนที่อยู่ตรงนั้นได้ยินกันหมด เพื่อนฟูไม่มีใครเล่าให้ฟังเลยเหรอ ตอนนั้นเป้ก็อยู่ด้วยนะ” ไอ้เพื่อนเป้!! นี่มึงเล่าไม่หมดนี่หว่า!!!
ไม่สิ…ผมว่านอกจากไอ้เป้แล้ว ช่วงพักหลัง ๆ มานี่ไอ้เอกก็พูดจาแปลก ๆเหมือนกัน วันนั้นมันพูดว่าไงนะ
‘…ที่จริงแล้ว เรื่องมันเกินเลยมาตั้งแต่เมื่อไร’ หมายความว่าก่อนที่เรื่องทั้งหมดจะมาลงเอยแบบนี้ มันมีอะไรที่คนฉลาดอย่างผมไม่รู้อีกงั้นเหรอ
เออ! จริงด้วย วันนั้นที่ผม ‘น้ำตาไหล ‘ (ขอย้ำคำเดิมว่าผมไม่ได้ร้องไห้ครับ!!) จะว่าไปแล้วแค่กอดปลอบก็น่าจะพอ แต่มันก็ดันจูบแก้มผมด้วย ตอนแรกผมคิดว่ามันเป็นเด็กหัวนอก จูบเจิบอะไรงี้เป็นการปลอบใจ แต่…ถ้าจะรวมกับสายตา การกระทำของมันด้วยแล้ว คนฉลาดอย่างผมขอฟันธงว่ามัน…อ่า…คิดกับผมเกินเลย (อะฮิ้ววววว ถ้วยฟูขายออกครับพ่อแม่พี่น้อง!!)
แต่เพื่อไม่ให้มีการหน้าแตก ผมต้องหาพยานวัตถุสักหน่อย แล้วเดี๋ยวค่อยผ่าศพไอ้พี่ธันพิสูจน์ตามหลักนิติวิทยาศาสตร์
“พี่ปอม พี่รู้มั้ยว่าพี่ธัน…เอ่อ ชอบผมตอนไหน” พี่ปอมทำตาโต ก่อนจะรีบสั่นหน้าปฏิเสธ มาอีกแล้ว ไอ้พวกตาเหลือกลนลานแบบนี้ จับไต๋ง่ายโคตรว่าปิดบังครับพี่!!
“อ้อ ไม่รู้…แน่ใจนะว่าไม่รู้ ผมเกลียดคนโกหกมากแค่ไหน พี่รู้รึเปล่า” พี่ปอมยังสั่นหน้าแต่เหงื่อเริ่มแตกซิก คนซื่อประเภทนี้ยังมีในโลกครับ ทุกท่าน
“ไม่เป็นไร พี่ไม่พูดก็ไม่เป็นไร ผมมันก็แค่รุ่นน้องจะไปบังคับอะไรพี่…” บังคับเสียงตัวเองให้สั่น ก่อนจะทำเป็นก้มหน้าหลบสายตา เท่านั้นแหละ พี่ปอมก็รีบเข้ามาโอบผมใหญ่
“ฟู…ไม่ใช่นะเว้ย พี่ไม่ได้คิดแบบนั้น พี่เองก็ไม่ได้สนิทกับไอ้ธันมันมาก จะพูดไปก็… คือ…ที่รู้เพราะไอ้ภูมิมันมาเล่าให้ฟังด้วย เลย…เอ่อ…พี่ก็ไม่รู้ว่ามันจริงมากแค่ไหน…อ่า…” ผมจ้องพี่ปอมที่เริ่มลิ้นพันกัน ตื่นเต้นประหนึ่งตัวเองกำลังจะบอกรักผมอย่างงั้นแหละ
“ก็ได้ๆ…ฮื้อ…” ว่าแล้วพี่แกก็ถอนหายใจเฮือก
“…ไอ้ธันมันชอบฟูตั้งแต่ปีที่แล้ว…”
ห๊ะ!!!! อะไรนะ
“ตอนธันขอฟูเป็นแฟน มันไม่ได้บอกเหรอ…”
ก็เพราะมันไม่ได้ขอผมเป็นแฟนไง!!!
“นี่เรื่องของมึงเหรอปอม”
เสียงดุๆดังขึ้น ให้ทั้งผมทั้งพี่ปอมรีบเงยหน้ามอง แล้วถึงได้เห็นไอ้คนบางคนมันยืนหน้าดุ กอดอก ปล่อยรังสีอำมหิตให้พี่ปอมรีบปลดมือออกจากไหล่ผมทันที
“เอ่อ…ธันมาแล้ว ฟูอยากรู้อะไร ถามมันเองแล้วกันนะ พี่ไปก่อนล่ะ” ว่าแล้วสุดหล่อกลัวตายก็รีบแจ้นหนีจากไป ทิ้งผมเอาไว้กับไอ้ผู้ชายตรงหน้าแค่สองคน กับอีกหนึ่งความรู้ใหม่ที่มากระแทกก้อนเนื้อในกะโหลกของคนฉลาดโคตรๆอย่างนายถ้วยฟู
…ไอ้ธันมันชอบฟูตั้งแต่ปีที่แล้ว…
เอิ่ม…งานเข้ามั้ย แบบนี้
ทูบีคอนตินิ๊วววววววววว
…………………………
พาร์ทนี้สั้นเนอะ (แล้วทำไมไม่แต่งให้มันยาวกว่านี้หว่า) แต่นิดนึง…พาร์ทที่แล้วปุยฝ้ายแย่งซีนถ้วยฟูไปเลย มีแต่คนเม้นท์ถึงปุยฝ้าย ฝาแฝดคู่นี้กินกันไม่ลงจริงๆ แสบทั้งคู่ 
ฮ่าฮ่า
ขอบคุณสำหรับการอ่านและการคอมเม้นท์นะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามและถามไถ่ด้วยนะ
แล้วเจอกันศุกร์หน้าค่ะ
หัวข้อ: รักนี้...ลิ้นกับฟัน ตอน 28 ธันวา (อัพ 28/12/2016) หน้า 67 (อ่าน 1061047 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก