'เด็กเอ๋ยเด็กน้อย'
พฤษภาสวมกางเกงเอี๊ยมให้ลูกชาย พุงกลมป่องของน้องเมษดันเสื้อสีขาวจนเหมือนยัดลูกบอล ร่างเล็กสวมถุงเท้าลายมิกกี้เมาส์แล้วเดินตามพ่อจ๋าตุบตับ
“ไปไหนฮะ” เมษาเงยหน้ามองคุณพ่อตัวจิ๊ด
“วันนี้เรานัดลุงโชคไว้ครับ” ฝ่ามืออบอุ่นขยี้หัวเด็กชาย
“ไอติมกะทิ!”
พฤษภาหัวเราะ “ทำไมทีแบบนี้จำได้ล่ะ หืม”
“ไอติม ไอติม” เมษาฉีกยิ้มร่า กวาดแขนกว้าง “ขอถ้วยหยั่งงี้”
“เยอะไปมั้ยเด็กตะกละ” เขาจูงมือเล็กแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะอิดออด
“อุ้มหนูหน่อย” เด็กชายเข้ามาเกาะขากางเกงพ่อ
พ่อหม้ายหนุ่มย่นจมูก ลงท้ายก็แพ้ลูกอ้อนของเด็กช่างตื๊อ เขานั่งยองๆให้ไอ้ตัวจ้อยปีนขึ้นขี่หลัง “ถ้าหนูโตกว่านี้ พ่อจ๋าอุ้มไม่ได้แล้วนะครับ พ่อจ๋าคงหลังหัก” เขาถอนหายใจ เมษาตัวกลมเป็นลูกปิงปองแล้ว นมให้กินเป็นลัง แทนที่จะเพิ่มส่วนสูง ทำไมมันไปขยายออกข้างล่ะนี่
โชคชัยเพิ่งมาถึง เขารับส่งสองพ่อลูกจนเป็นกิจวัตรเพราะน้องเขยไม่มีรถยนต์ของตัวเอง บ้านของพวกเขาอยู่กันคนละทาง แต่โชคไม่เคยคิดว่าการตื่นแต่เช้ามาหาน้องเมษจะเป็นเรื่องลำบากแม้แต่น้อย
เขาคิดว่าตัวเองควรร่วมรับผิดชอบเรื่องที่น้องสาวหนีไปแต่งงานใหม่กับคนอื่น ในฐานะพี่ชาย เขารู้สึกเสียใจจริงๆที่อบรมน้องไม่ดี และยิ่งเสียใจขึ้นไปอีกที่ตัวเองเคยเป็นพ่อสื่อให้กับคนคู่นี้ เขาไม่สงสัยในความดีของนายพฤษภ์ แต่ไม่เคยแน่ใจเลยกับความบ้าของน้องตัวเอง ทั้งที่คิดว่าพฤติกรรมของยัยนั่นคงดีขึ้นเมื่อมีลูก สุดท้ายหล่อนก็ออกผจญภัยต่อหน้าตาเฉย
บางที..ถ้าพฤษภ์แต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ป่านนี้ครอบครัวของพฤษภ์คงจะอบอุ่นจนน่าอิจฉาก็ได้
แต่พูดก็พูดเถอะ! ไอ้ความรู้สึกดีใจลึกๆที่ได้ก้าวเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตพฤษภาและเมษาแทนที่น้องสาวตัวเองคืออะไรกัน
“หวัดดีครับพี่โชค” พฤษภาชะโงกหน้าเข้ามาหา เคาะกระจกรถพลางยิ้มกว้างเป็นการทักทาย
“ไง” โชคชัยยิ้มรับ ปลดล็อคให้น้องเขย
พฤษภาเปิดประตู ยัดไอ้เด็กตัวกลมเข้าไปก่อนแล้วตามเข้ามา ดึงเบลท์คาดเรียบร้อยค่อยจับให้ลูกชายนั่งบนตักนิ่งๆ
“ลุงโชค หวัดดีฮะ” เมษาพนมมือแต้
“เมื่อคืนฝันดีมั้ยคนเก่ง” โชคสตาร์ทรถ
“พ่อจ๋าเล่านิทานให้หนูฟังด้วย”
“พ่อจ๋าเล่าเรื่องอะไรครับ” เขาขับออกนอกซอย เหลือบมองบ้านหลังเล็กทาสีขาวแล้วอดอมยิ้มไม่ได้ แพรเซี่ยงไฮ้หน้าบ้านนั่นต้องเป็นฝีมือของพฤษภ์แน่นอน น้องสาวเขาไม่ชอบดอกไม้ หล่อนว่ามันคันจมูกยุบยิบ
“เล่าเรื่องหมูสามตัวกับบ้านขนมปังขิง”
พฤษภาย่นจมูก “หนูหลับไปก่อนพ่อจะเล่าซะอีก แล้วหมูสามตัวมันเกี่ยวอะไรกับบ้านขนมปังขิงล่ะครับ”
โชคหัวเราะ น้องเมษอายม้วน เห็นแล้วอยากหยิกแก้มชะมัด
“นี่แน่ะ” เขาเอื้อมมือมาดึงแก้มใสจนยืด
เมษากะพริบตาปริบ พฤษภางงเป็นไก่ตาแตกก่อนจะหัวเราะก๊าก โชคหันไปมอง ไอ้ที่ว่าแก้มหลานมันกลายเป็นแก้มคนพ่อเสียได้
“โทษที” เขาว่าแก้เก้อ อดร้อนทั่วหน้าไม่ได้
..ว่าแต่..แก้มพ่อกับแก้มลูกนี่นิ่มพอกันเลยแฮะ..
ห้องอาหารมธุปายาสลึกเข้ามาในซอย สองข้างทางเป็นแนวกำแพงเห็นพวงชมพูเลื้อยไปตามผนังปูน ตรงถนนใหญ่มีผู้คนพลุกพล่านแต่ด้านในจะเงียบสงบเหมาะกับดินเนอร์ยามย่ำค่ำท่ามกลางบรรยากาศของเรือนไทย
น้องเมษกระโดดลงจากรถ วิ่งปร๋อเข้าไปในครัวจนพฤษภาต้องรีบเรียก พวกพี่ๆด้านในกำลังเตรียมอาหาร ขืนเอาหัวไปโหม่งหม้อน้ำร้อนคงจบเห่
“น้องเมษ” พวกสาวๆวี้ดว้าย ทิ้งงานในมือมะรุมมะตุ้มเด็กชายตัวพอง “หายไปตั้งหลายวัน คิดถึงจังเลย”
เมษาแก้มแดง ถูกพวกพี่สาวกอดรัดฟัดเหวี่ยงแล้วหอมฟอดซ้ายขวากันคนละทีสองทีจนครบวง
“กินอะไรดีคะ”
“ไอศกรีมฟรุ๊ตสลัดมั้ย”
“หรือจะกินข้าวก่อน พี่ทำข้าวผัดให้”
“ไอติมกะทิก็มีนะ เดี๋ยวใส่ขนุนกับลูกชิดให้ท่วมเลย”
พฤษภาตามมาสมทบ พวกพนักงานพากันเอาใจลูกชายเขายกใหญ่ เมษาก็รู้แกว ถึงได้มาป้วนเปี้ยนทำตัวเป็นตุ๊กตาล้มลุกให้พวกพี่ๆกอดแลกของกิน วิ่งหายเข้ามาได้ไม่ถึงนาที ในมือกำลูกอมมะพร้าวไว้เป็นกระบุงแล้ว
“น้องเมษไปนั่งในห้องคุณลุงไป” เขาบอกให้ลูกมือตักไอศกรีมกะทิให้
เมษาตาลุกวาว รับมาถ้วยแล้วยังเมียงมองถังไอศกรีมสูงท่วมหัวอยู่ สงสัยว่าถ้ามุดเข้าไปได้ก็คงเข้าไปละเลงเต็มที่แล้ว
“วันนี้พ่อทำงาน หนูต้องไม่ดื้อไม่ซน โอเคมั้ยครับ” เขานั่งยองๆพอให้ระดับความสูงเท่าเทียมกัน “ห้ามเข้ามาในนี้ ของร้อนเต็มไปหมดเดี๋ยวเจ็บตัว”
“หนูจะนั่งกินไอติมเฉยๆ” เมษาชูนิ้วก้อยสัญญา
“ถ้าพ่อไม่มีไอติมให้ น้องเมษคงอาละวาดเละใช่มั้ย”
“หุๆ” ไอ้ตัวเล็กบิดซ้ายบิดขวา รอรับช้อนจากพี่สาวอีกคน
พฤษภาจูงมือลูกไปส่งที่ห้องพี่โชค เมษาเดินไปกินไปจนถูกมองปราม พ่อจ๋าสอนไม่ให้กินระหว่างเดิน เด็กชายเลยละปากจากช้อน แต่พอพ่อเผลอก็แอบเอาลิ้นป้ายพรืดเข้าก้อนไอศกรีมจนได้
“มาเล่นเกมกับลุงมา” โชคชัยนั่งคิดบัญชีอยู่ในห้องแอร์ บนโต๊ะทำงานมีคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่ง
น้องเมษถูกคุณพ่ออุ้มขึ้นตักลุง พฤษภากำชับให้นั่งนิ่งๆอยู่ในห้อง อย่าเที่ยววิ่งเกะกะเวลาร้านเปิด
ชายหนุ่มเหลือบมองพ่อหม้ายตัวเล็กที่สั่งลูกเป็นวักเป็นเวร ริมฝีปากรูปกระจับพูดไม่หยุดจนเขาเพลินตา ไล่มองเรื่อยไปถึงข้างแก้มที่ถูกหยิก
..มีกลิ่นแป้งเด็กด้วย..
..หอมจัง..
“ลุงคร้าบ..” เมษาเอานิ้วจิ้มแขนลุง
โชคชัยได้สติ พักนี้รู้สึกเขาจะเหม่อบ่อย ยิ่งเข้าใกล้สองพ่อลูกยิ่งเกิดอาการมึนๆเบลอๆ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หรือเขายังปรับตัวได้ไม่เคยชินกับการที่น้องสาวตัวเองหอบผ้าหอบผ่อนหายไปจากเมืองไทย แต่นี่มันก็ตั้งสี่เดือนแล้ว หล่อนหายหัวไปเมืองนอกคนเดียว ปล่อยให้พฤษภาจัดการเรื่องเรียนของลูกด้วยตัวเองแล้วก็ดันมาเปิดปากปุบปับบอกจะแต่งงานใหม่ เขายังช็อคเลย
“กินมั้ยฮะ” เมษายื่นช้อนให้
เขายิ้ม ชี้มือไปที่ลูกชิด น้องเมษทำปากจู๋ ตัวเองกวาดลูกชิดกองรวมกันไว้เพราะชอบที่สุด “รักลุงรึเปล่า” เขาแกล้ง
เด็กชายมองตาละห้อย แหม..มันเลือกยากนะเนี่ย ลุงโชคกับลูกชิด
“อ้าม..” สุดท้ายน้องเมษก็รักลุงมากกว่าอยู่ดี
โชคชัยหัวเราะก๊าก เขาหอมแก้มหลานฟอด ว่าจะไม่กินแล้วแต่เดี๋ยวหลานเสียน้ำใจ เด็กๆต้องรู้จักเสียสละ ส่วนผู้ใหญ่..แกล้งได้ตามใจชอบ
น้องเมษเป็นเด็กดี เขาโล่งอกที่ตั้งแต่น้องสาวตัวเองหายไปจากบ้าน น้องเมษแทบไม่ได้ร้องไห้หาแม่เลย อาจจะเพราะพฤษภาทำหน้าที่ของทั้งสองฝ่ายได้ไม่ขาดตกก็ได้
“น้องเมษคิดถึงแม่มั้ย” จู่ๆเขาก็ดันหลุดปากถามขึ้น
“ซู้ดด..” เมษาง่วนกับไอศกรีมตรงหน้า พอหมดถ้วยก็ยกซดเสียงดัง ไม่ได้ใส่ใจฟังคุณลุงเลยว่าถามอะไร
“น้องเมษรักใครมากที่สุดครับ” เขาเปลี่ยนคำถาม เอาถ้วยไอติมวางบนโต๊ะ เจ้าตัวเล็กทำท่าจะเลียมือเขาเลยดึงทิชชู่มาเช็ดให้
“ผู้พันแซนเดอร์ส”
โชคชัยอ้าปากค้าง “นั่นมันตาลุงทำเคเอฟซีไม่ใช่เหรอ”
“อิอิ” ร่างเล็กจับเมาส์ สนใจกับเกมปิ้งบาร์บีคิวจนไม่ได้ยินอะไรอีก
โชคชัยได้ข้อสรุปแล้ว..สิ่งสำคัญของน้องเมษคือ ‘ของกิน’ ส่วนบุคคลสำคัญของน้องเมษก็คือ ‘คนทำอาหาร’ ดังนั้น..พ่อจ๋าที่เป็นทั้งพ่อและคนทำอาหาร (แล้วก็ทำของกินได้อร่อยเหาะ) จึงเป็นสุดที่รักของน้องเมษนั่นเอง
..ละเหี่ยใจ..
......
เฟรดติดกระดุมเสื้อให้โจชัวร์กู๊ดบอย เด็กดีต้องใส่เชิ้ตไซส์มินิแล้วก็ผูกหูกระต่ายสีแดงพร้อมกับกางเกงเอี๊ยมลายสก็อต ปกติโจชัวร์ต้องใส่เสื้อผ้าเอง แต่วันนี้จะพาไปที่ทำงาน เฟรดเลยมานั่งกำกับลูกชาย
“ตกลงกับแด๊ดก่อน” เขาขอสัญญา
โจชัวร์พยักหน้าหงึก “จอชจะไม่ดื้อ ไม่ซน”
“เยี่ยมมาก” เขาขยี้ผมทองสว่าง เจ้าลูกตัวเล็กบู้หน้า เดินไปคว้าหวีมาทำให้ผมเรียบแปล้ใหม่ แต่สงสัยน้ำที่ใช้ลูบจะแห้งแล้ว จอชเลยเอาลิ้นป้ายนิ้ว “ห้ามใช้น้ำลายเลียนะ” เขาเอ็ด
โจชัวร์ถูกแด๊ดสั่งให้ไปล้างมือ เด็กชายหัวเราะแหะ เชื่อฟังอย่างดี
“ระหว่างพ่อทำงาน จอชต้องนั่งนิ่งๆ” เฟรดกำชับ จูงมือให้เดินลงบันไดมาด้านล่าง คนขับรถสตาร์ทเครื่องยนต์รออยู่ก่อนแล้ว
วันนี้ป้าสาวลางาน มื้อเช้าเลยต้องเลื่อนไปฝากท้องที่แบล็คแคนยอน แต่เด็กแซ่บอย่างจอชไม่ยอมกินแซนด์วิชหรือครัวซองเลี่ยนๆแน่นอน
“กินผัดไท” เด็กชายเหนี่ยวแขนพ่อ “เอากุ้งตัวหยั่งงี้” แล้วก็ยกขาขึ้นชู
เฟรดหัวเราะ วันนี้วันเสาร์ ปกติเขาจะไม่พาจอชมาที่ทำงานเพราะดูเป็นเรื่องส่วนตัวเกินไป แต่ป้าสาวไม่อยู่บ้านแล้ววันหยุดก็ไม่มีพนักงานด้วย
“ขอรายงานสรุปผลการประชุมเมื่อวานทีนะ” เขาบอกเลขาเบอร์สองที่ถูกเรียกมาทำโอที “แล้วก็ช่วยแฟ็กซ์ไปที่เบอร์นี้” เขายื่นหมายเลขให้
หญิงสาวตรงหน้ายิ้มหวาน ปลายนิ้วที่แตะมือเจ้านายหนุ่มร้อนวูบ
“ได้ค่ะ ส่วนนี่ แฟ้มผลประกอบการเดือนก่อนที่คุณขอ”
เฟรดรับมาพลิกดูคร่าวๆ “เดี๋ยวขอกาแฟผมแก้วนะ”
หน้าที่นี้เป็นของแม่บ้านประจำออฟฟิศแต่เธอขอเอาหน้าเจ้านายรูปหล่อไว้ก่อน “ค่ะคุณเฟรด ทานมื้อเช้ารึยังคะ เดี๋ยวดิฉันจัดการให้”
“รบกวนบอกแม่บ้านให้หน่อย เขารู้ว่าผมชอบทานร้านไหน” เฟรดหันมาทางโจชัวร์กู๊ดบอย “เอาอะไรหนุ่มน้อย ผัดไทกุ้งสดใช่มั้ย”
หล่อนเพิ่งเหลือบตาเห็นเด็กตัวกะเปี๊ยกใส่เอี๊ยมยืนเต๊ะจุ๊ยอยู่
“ว้าย..น้องจอชก็มาด้วยเหรอคะ”
“หวัดดีฮะพี่สาว” เด็กชายเอามือประกบแปะแล้วโน้มหัวชิดอก
เจ้าหล่อนยิ้มแก้มปริ คุณเฟรดผลักประตูเข้าห้องทำงานไป เธอหันมาประจำโต๊ะแล้วกดเบอร์โทร ใครๆก็รู้ว่าเจ้านายฝรั่งมีร้านโปรดอยู่ร้านเดียว
“หนูจะเอาผัดไทเหรอ แปลกจังนะ เด็กฝรั่งกินอาหารไทย”
โจชัวร์หุบรอยยิ้ม “ทีน้าคนไทยแต่ก็อยากกินพ่อฝรั่งผมใช่มั้ยล่ะ”
หญิงสาวชะงักกึก เอามือแคะหูอย่างไม่แน่ใจนัก “อะไรนะคะ”
“คร้าบ..” เด็กชายตีหน้าทะเล้น เอื้อมมือขึ้นโต๊ะมาล้วงโถลูกอม
เธอโทรสั่งอาหารแล้วบอกว่าจะส่งคนเข้าไปรับ พอวางสายนั้น แฟกซ์เอกสารไปปลายทางต่างจังหวัดเสร็จถึงหันมาสืบราชการลับ
“น้องจอช มานี่เร็ว มานี่” เธอกวักมือเรียกเด็กที่เดินดึงใบไม้มุมห้อง
โจชัวร์หันมามอง ส่ายหัวหวือ เจ้าหล่อนเลยชักสีหน้า
“ดิ๊กๆๆ มานี่มา มาเร้ว..น้องน้อยที่น่าร๊าก”
ร่างเล็กหัวเราะแหะ วิ่งตุบตับเข้ามาหา เธอยิ้มอย่างลำพอง
..เด็กยังไงก็คือเด็กอยู่วันยังค่ำ..
“คุณเฟรดมีสาวปิ๊งปั๊งรึยังจ๊ะ”
“มีแต่เมีย” โจชัวร์กู๊ดบอยสวนทันควัน “มีมัมคนเดียวด้วย”
“โธ่..” เธอยิ้มพราว “น้องจอชยังเด็ก ยังไม่รู้อะไร พี่ให้ลูกอมอีกเม็ดมา” ว่าแล้วก็ล้วงลงโถหยิบขึ้นมาอีกหนึ่ง “น้องจอชไม่อยากได้แม่ใหม่เหรอ”
จอชขมวดคิ้วมุ่น “หาจากไหนอ่ะ”
เธอเนื้อเต้น อุ้มเด็กชายขึ้นนั่งตัก “น้องจอชว่าพี่สวยมั้ย”
เจ้าตัวน้อยนั่งพิงอกอวบหยุ่น รอยยิ้มทะลึ่งตึงตังผุดขึ้นก่อนจะเริ่มขยับตัวยุกยิก แกล้งเอาหลังกระแทกนมวัวสะบะละฮึ่ม
“แด๊ดบอกว่าชอบหน้าอกหย่ายๆ หย่ายระเบิดระเบ้อตู้มเลย”
เลขาเบอร์สองหน้าแดงก่ำ แอบดึงเสื้อเว้าคอลึกเผด็จศึกเจ้านายดูบราที่ดันมาวันนี้ “จริงเหรอ”
“จริ๊ง..” โจชัวร์กู๊ดบอยโกหกเป็นที่ไหน “หยั่งงี้เลย” ว่าแล้วก็เอานิ้วจิ้มจึ้กเข้าซิลิโคนหล่อนเต็มเปา
“วุ้ย..” เธอขมวดคิ้ว “นี่ของพ่อหนู เอาไว้น้องจอชโตแล้วค่อยจับ”
โจชัวร์ยิ้มแป้น มือที่พาดไปด้านหลังโดนขอบบรา เด็กชายเอียงหน้าอย่างสงสัย “นี่อะไรอ่ะ” ว่าแล้วก็ดึงเสื้อในเธอสุดแรงเกิดก่อนจะปล่อย
เพี๊ยะ!
มีเสียงกรี๊ดดังทะลุห้องทำงานแด๊ดดี้เฟรดจนอีกฝ่ายผลุนผลันออกมาดู โจชัวร์ยืนนิ่งอยู่กลางห้อง สาวอีกหนึ่งยืนหน้าแดงก่ำ สงสัยจะแดงโกรธมากกว่าแดงอายนะนั่น “เกิดอะไรขึ้น!”
“คุณเฟรด!” เธอกำลังจะอ้าปากด่าไอ้เด็กแม่ไม่สั่งสอน แต่บังเอิญเหลือบเห็นเจ้านายก่อนเลยผวาเข้าไปซบ “น..น้องจอชดึงเสื้อในหนู”
เฟรดนิ่งอึ้ง ผละถอยไปก้าวเพราะแรงกอดของสาวน้อย
“จริงๆนะคะ” เธอฟูมฟาย ถลกเสื้อพรืดให้ดูแรงดีดของยางยืด
“อย่ากอดแด๊ดของจอชนะ!” อารมณ์หวงของโจชัวร์พุ่งออกหู
เฟรดดันเธอออก ขอให้สงบสติอารมณ์ก่อนจะหันมาทางลูกที่ยืนเขี้ยวงอกขู่ฟ่อเป็นงูจงอาง “จอช..” แด๊ดดี้รูปหล่อขมวดคิ้ว “ขอโทษพี่เขา เดี๋ยวนี้!”
“No!!” เจ้าตัวเล็กแผดเสียงแหลมเฟี้ยว
“I said NOW!!”
โจชัวร์น้ำตาร่วงเผาะ เฟรดยิ่งอึ้งหนัก แต่เขาออกปากไปแล้ว ถ้าโจชัวร์ทำตัวไม่ดีต้องถูกลงโทษ เขาไม่มีทางเลี้ยงลูกให้เอาแต่ใจเป็นใหญ่!
“Sorry!” เด็กชายตะโกน
“ภาษาไทย ที่นี่เมืองไทย!” เฟรดย้ำ
เจ้าหล่อนหน้าเสีย หัวหดไปที่เห็นเจ้านายดุ ท่าทางหนทางเต้าไต่คงไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบแล้ว “ม..ไม่เป็นไรก็ได้ค่ะคุณเฟรด ไม่เจ็บแล้ว”
“ไม่ได้” เฟรดสั่งลูกอีกครั้ง “ถ้าโจชัวร์ไม่ทำ แด๊ดจะไม่รักโจชัวร์”
หนูน้อยจอชปาดน้ำตาป้อยๆ ใจหายวาบร่วงไปถึงตาตุ่ม มือเล็กพนมกลางอกแล้วก้มหัวอย่างอ่อนช้อยที่สุด “ขอโทษฮะ..ป้า” คำหลังน่ะอุบอิบนะ
เฟรดถอนหายใจ เขายังเคลียร์งานไม่เสร็จ แต่เห็นทีจะเสียฤกษ์แล้ว
“ผมขอโทษแทนจอชด้วย เขายังเด็ก อาจทำอะไรไม่ถูกไปบ้าง ได้โปรดอย่าถือสาเขาเลยครับ”
“ไม่ถือเลยค่า” หล่อนยิ้มหวาน ไม่ได้รับรู้สายตาจิกกัดจากเด็กเลย
..มันน่าดีดอีกสักเพี๊ยะ..
“วันนี้พอแค่นี้เถอะ คุณกลับได้แล้ว” เขาปวดหัว สรุปว่าต้องหอบงานกลับไปทำบ้านแน่นอน
“อ้าว..” หล่อนอ้าปากค้าง อุตส่าห์ลงทุนยั่ว
“อีกอย่าง..” เขากวาดสายตามอง “นี่วันเสาร์ ผมพอมองผ่านได้ แต่เวลาทำงานผมไม่อนุญาตเสื้อคอลึกแบบนี้นะครับ มันไม่สุภาพ หญิงไทยอ่อนหวานถึงจะน่ารัก คนสวยไม่จำเป็นต้องอวด คนอยากอวดคือคนไม่สวย”
โจชัวร์ที่เช็ดน้ำตากับแขนเสื้ออดแสยะยิ้มไม่ได้
..รู้จักแด๊ดดี้ฝรั่งหัวใจไทยคนนี้น้อยไปซะแล้ว..
“กลับบ้าน จอช” ร่างสูงคว้ามือลูกชายหมับ โจชัวร์ตัวปลิวตามแรงดึง
เจ้าตัวเล็กเงยหน้ามอง แด๊ดไม่พูดอะไรเลยระหว่างลงลิฟท์ “แด๊ดดี้..”
เฟรดเงียบ ไม่มองหน้า ไม่ชวนคุย ไม่โอ๋ ไม่ยอมจูงมือ และไม่ให้ลูกชายขี่หลังแม้ว่าอีกฝ่ายจะกอดขากางเกงเป็นลูกลิงก็ตาม
“จอชขอโทษ..” โจชัวร์น้ำตาร่วง น้ำมูกไหลย้อยเลยเอาจมูกป้ายกางเกงสแล็คแด๊ด “จอชเสียใจ จอชรักแด๊ดดี้ จอชรักมัม จอชไม่ชอบเธอ”
เฟรดเหลือบมอง “เราก็ไม่ชอบผู้หญิงทุกคนที่เข้าหาแด๊ดนั่นล่ะ”
โจชัวร์อุบอิบในลำคอ “ก็จอชรักมัม”
“แล้วใครว่าแด๊ดไม่รักมัม” เขาถอนใจเฮือก เห็นน้ำตาลูกแล้วมันใจแป้ว สุดท้ายก็ใจแข็งได้ไม่นานหรอก ต้องก้มลงอุ้มจอชขึ้นมาแนบอก
โจชัวร์แผดเสียงร้องไห้จ้า ยิ่งปลอบเลยยิ่งหลุดกัน
“ไม่เอากู๊ดบอย..ไม่ร้องครับ” เฟรดลูบหัวนุ่มนิ่ม “จอชทำผิด แด๊ดต้องดุ คนทำผิดต้องสำนึก ต้องขอโทษ จอชจะเป็นกู๊ดบอยได้ยังไงถ้าทำไม่ดี”
“ฮึก..ฮึก” เด็กชายเบะปาก “จอชแค่ดึงยางยืดเอง”
เฟรดทั้งขำทั้งไม่ชอบใจ “ดึงแบบนั้นใครไม่เจ็บบ้าง เมื่อคืนจอชดึงเจ้าหนูของตัวเองก็เจ็บไม่ใช่เหรอ ทีหลังทำแบบนี้ไม่ได้นะ รู้มั้ย” มือใหญ่ปาดน้ำตาให้ด้วยความอ่อนโยน เขาจูบทับเป็นการปลอบ
“แด๊ดรับปากจอชได้มั้ยฮะ” จอชสบสายตาอย่างออดอ้อน “แด๊ดต้องมีมัมคนเดียว จอชไม่อยากได้แม่ใหม่ น้าา..”
เฟรดยิ้ม “โอเค..แด๊ดจะไม่มีแม่ใหม่ให้จอช แต่จอชต้องสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีด้วย ไม่เที่ยวแกล้งคนแบบนั้นอีก”
“โอเคฮะ” นิ้วเล็กเกี่ยวก้อยสัญญา “I love you, daddy”
หนุ่มตัวสูงปล่อยลูกชายลงเดิน รับปากแล้วไม่มีทางผิดคำพูด
..ที่ผ่านมาก็แค่แอบลูกเที่ยว..โจชัวร์นอนหลับปุ๋ยไม่รู้หรอก..
..แด๊ดไม่ได้หาแม่ใหม่ให้ แด๊ดแค่หากิ๊กประจำวัน..
..บิดเบือนนิดหน่อยไม่ว่ากันเนอะกู๊ดบอย..
......
“ผัดไทงั้นเหรอ” พฤษภาเข้ามารับออเดอร์จากพนักงาน
สำนักงานฝั่งตรงข้ามถนนนี่เป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ ไม่แน่ใจว่าเกี่ยวกับพวกงานโรงแรม ธุรกิจที่ดิน รีสอร์ทอะไรนั่นหรือเปล่า รู้แต่ทุกวันจะมีสายตรงเข้ามาสั่งรายการอาหารสองสามอย่าง แล้วสักพัก แม่บ้านใส่ยูนิฟอร์มก็จะเดินมาเอาอาหารที่สั่งไว้ เป็นแบบนี้ทุกวันไม่เคยขาดร่วมเดือนแล้ว
“เจ้านายที่มาใหม่เป็นฝรั่ง” ป้าเล่า “แต่แกชอบอาหารไทยมาก แล้วแกว่าถ้าจะกินให้อร่อยก็ต้องร้านนี้เท่านั้น แกดันไม่มีเวลามาเอง งานรัดตัว ป้าเลยมาให้ ร่ำๆจะมากินข้าวเย็นหลายหนกับลูกชาย แต่ป้าไม่เห็นแกว่างสักที”พฤษภาไม่ได้สนใจอะไรนัก มีลูกค้าชอบก็ดีไป เขาเอง ในฐานะเจ้าของฝีมือก็สุดแสนจะมีความสุขแล้ว
เขาคัดกุ้งแม่น้ำสดๆจากในตู้ เลือกเอามันกุ้งไว้ผัดลงเส้นจันทน์ เครื่องผัดไทใส่กระเทียมเจียวให้หอมฟุ้ง มีเต้าหู้เหลืองทอด ไชโป๊ว กุ้งแห้ง เส้นผัดไทที่ผัดแยกไว้ต่างหากพรมน้ำพอให้เส้นเหนียวนุ่ม ใส่ซอสแดงให้ดูน่ากิน คลุกเคล้าพอเข้ากัน ตอกไข่ไก่ใส่ลง ขยี้ให้คลุกกับเส้นจนเหลืองนวล ปรุงรส น้ำปลา น้ำตาล มะนาวเลือกลูกสดๆเพิ่มความหอม ตบท้ายด้วยถั่วงอกและใบกุยช่ายเติมสีสันกับกลิ่นยั่วน้ำลาย กุ้งแม่น้ำที่ผัดแยกค่อยตามหลังสุดเพื่อคงความสดใหม่และรสหวานหอมของมันกุ้งจากหัว
กระทะแบนอีกหนึ่งใช้ทอดไข่ เกลี่ยให้หน้าบางแล้วม้วนเส้นจันทน์ผัดเครื่องครบรสลง ใช้ปลายตะหลิวแซะหน้า ปิดทับผัดไทร้อนๆไว้ด้านใน ใช้ปลายมีดกรีดแนวขวาง เปิดหน้าไข่ขึ้นจนกรุ่นกลิ่นหอม โรยถั่วลิสงคั่วเหมือนเครื่องเคียง ใช้ใบตองเช็ดสะอาดหุ้มผัดไทกุ้งสดห่อไข่ไว้อีกชั้น เพียงเท่านี้ ผัดไทที่ทำง่ายดายเหมือนปอกกล้วยแต่ครบรสทั้งเปรี้ยว หวาน เค็ม มันก็พร้อมเสิร์ฟ ได้กลิ่นหอมของมันกุ้งและใบตองจนต้องรีบชิม
“พี่พฤษภ์..” พนักงานสาวอีกหนึ่งโผล่มาหน้าตาตื่น
“เสร็จแล้ว” พฤษภายิ้มกว้าง ใช้เชือกกล้วยมัดห่อใบตอง ผูกโบว์น่ารักแสดงความพิถีพิถัน ถ้ามาถึงที่ร้าน รับรองว่าต้องสวยกว่านี้
“ลูกค้ายกเลิกออเดอร์ค่ะ” เธอยิ้มเจื่อน “ห่อนี้หนูขอกินเองได้มั้ย”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น ก็อยากตำหนิอยู่ว่าถ้าจะยกเลิกทำไมไม่โทรให้เร็วกว่านี้ แต่ถือว่าเป็นลูกค้าขาประจำที่โทรสั่งตลอดแม้ตัวจะมาไม่ได้ เขาจะยอมอโหสิค่าเหนื่อยก่อนร้านเปิดก็แล้วกัน
“ออเดอร์ค่า..”
พฤษภาเลิกคิ้ว “อีกชั่วโมงร้านถึงเปิด” บอกแล้วว่าเจ้าของผัดไทห่อนี้น่ะกิตติมศักดิ์ เขามาทำให้ก่อนเวลาเข้างานจริงด้วยซ้ำ สงสัยจะมีกิตติมศักดิ์อีกรายเสียแล้ว “เพื่อนพี่โชคเหรอ”
“ไม่แน่ใจค่ะ เขาเห็นป้ายร้านแล้วนะคะว่ายังไม่เปิด แต่เขาว่าขอเข้ามานั่งรอแล้วสั่งเมนูทิ้งไว้ก่อน” เด็กสาวรายงานเจื้อยแจ้ว “เขาว่าหิ้วท้องมากินที่นี่เจ้าเดียวเลยนะคะ เป็นขาประจำด้วย”
พฤษภามุ่นคิ้ว ขาประจำบ้าอะไรไม่รู้ว่าร้านเปิดกี่โมง “เขาสั่งอะไรล่ะ พี่ทำให้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวรอนาน” คนอย่างกุ๊กพฤษภ์ไม่ยอมให้เสียชื่อร้านแน่
“ผัดไทสองจานค่ะ”
“วันนี้มีแต่เรื่องเส้นๆเนอะ แขกเส้นใหญ่ แขกอยากกินเส้น” กุ๊กหนุ่มบ่นอุบ “หวังว่าจะไม่มีเรื่องเกาเหลา ไม่กินเส้นนะ”
พวกเด็กๆหัวเราะคิก ชี้มือว่าผัดไทห่อนั้นก็เสิร์ฟได้ ไม่เสียเวลาทำใหม่ด้วย ยังร้อนๆควันฉุย หอมตลบอบอวบอยู่เลย
“ไม่มีทาง ห่อนี้ผัดให้คนอื่น ออเดอร์ใหม่อีกคนสั่ง จะมักง่ายไม่ได้” เขาเสียงห้วน “เตรียมเครื่อง จะผัดใหม่”
..ใครๆก็ว่ากุ๊กพฤษภ์น่ะซีเรียส..ขอตอบว่า จริงแท้และแน่นอน..
......
เมษากระโดดตุบจากตักลุงหลังปิ้งบาร์บีคิวไปเป็นร้อยไม้ ไอติมกะทิกินหมดไปสามถ้วย แถมด้วยบานาน่าสปลิทอีกหนึ่ง
“น้องเมษ..จะไปไหนครับ” โชคชัยเรียกหาเมื่อเด็กชายเอื้อมมือจับลูกบิดประตู แล้วดูทำเข้า ไอ้จมูกฟุดฟิดนั่นมันเหมือนลูกหมาได้กลิ่นคุ้นๆงั้นล่ะ
“ไปข้างนอกฮะ” เมษาเอื้อมสุดแขนแต่ไม่ถึง ลุงโชคมาช่วยเปิดให้
เขาเหลือบมองด้านนอก เห็นมุมร้านมีผู้ชายตัวโตนั่งอยู่เพียงลำพัง ร้านยังไม่เปิด แต่ลูกค้ามาก่อนเวลา “ไปทักแขกกับลุงดีกว่า”
เมษาเดินตามอย่างเชื่อฟัง แต่พอเหลือบมองตรงบ่อปลาก็หยุดชะงักแล้วดึงแขนหนีวิ่งไปอีกมุมแทน ลุงโชคก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลยพลางกำชับเด็กเสิร์ฟแถวนั้นให้ช่วยดูแลหลานชาย
“สวัสดีครับ..” โชคชัยก้มหัวทักทาย “มธุปายาสยินดีต้อนรับ”
ร่างสูงสง่าหันกลับมามอง เขานิ่งอึ้งไปพัก “คุณ..”
คุณโชคชะงักกึก “อ้าว..”
......
เมษายื่นมือไปจิ้มแผ่นหลังเล็กของเด็กที่เอาหน้าตัวเองแปะตู้ปลาอยู่
“นี่..”
โจชัวร์หันขวับ นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนเบิกกว้าง ใบหูสีขาวกลายเป็นสีแดงในฉับพลัน “หนะ..หนู..หนู”
เมษาควันกรุ่นๆบนหัว “หนูอะไร” เด็กชายแกว่งกำปั้นไปมา
“เราชอบดูทอมแอนด์เจอร์รี่!” จอชยิ้มแหย
“จริงเหรอ” หลานชายเจ้าของร้านตาโต “เมษก็ชอบ”
โจชัวร์เมียงมองเต่าไมกี้ตรงกระเป๋าเป้ของเพื่อนตัวเล็ก “นินจาเต่าเราก็ดู แต่เราชอบลีโอ ลีโอใช้ดาบ เท่มากๆ”
“ไมกี้ใช้กระบองล่ะ” น้องเมษยิ้มอย่างภูมิใจ “เท่ที่ซู้ด”
หนุ่มน้อยลูกครึ่งยืนบิดซ้ายขวา “เมษก็เท่ เมษไม่ใช่หนูตะเภาแล้ว เมษเป็นอาจารย์หนูสปลินเตอร์”
“ว้าว..” เมษาอ้าปากค้าง โจชัวร์ยกให้เป็นปรมาจารย์นินจาเต่าด้วย
ร่างเล็กคว้าแขนเพื่อนหมับ พาเดินตุบๆไปหาพี่สาวอีกคน จอชเดินตามอย่างตื่นตะลึง “เรามากินไอติมกะทิร่วมสาบานกัน!”
“เย้..”
เมษาปะเหลาะพี่พนักงานได้ไอศกรีมอีกสองถ้วย ส่งให้เพื่อนถ้วยหนึ่ง ของตัวเอง (ที่อัดไปด้วยขนุนและลูกชิด) อีกถ้วยหนึ่ง
“ทำไมไม่เหมือนกันอ่ะ” โจชัวร์ชะโงกมอง ถ้วยตัวเองมีแต่ไอติม
“เพราะว่าเมษคืออาจารย์หนู” เมษาจริงจัง “จอชเป็นเต่าลีโอ กินแต่ไอติมไปก่อน ถ้าจอชเท่เหมือนไมกี้ เมษจะแบ่งขนุนให้”
“เหรอ..” ตงิดๆว่าโดนหลอก แต่โจชัวร์ก็ยอมแพ้ราบคาบ
“กินแล้วเราจะเป็นพี่น้องกัน” เมษาชนแก้ว ที่ทำนี่เลียนแบบหนังจีนกำลังภายในกับละครหลังข่าวทั้งนั้น “เอ้า..ชน”
โจชัวร์ยื่นถ้วยไอติมไปแปะเสียงดังกึก
“ต้องเคร้งสิ เคร้ง” เมษากำกับ
“เคร้ง” หนูน้อยฝรั่งเลยให้ซาวด์ประกอบก่อนที่จะชนจนถ้วยหล่น
“เมษมีลูกชิดกับขนุน เมษจะเป็นพี่” เจ้าตัวแสบได้ทีขี่แพะไล่ “จอชมีแต่ไอติมกะทิ ต้องเป็นน้อง”
“แต่เราเกิดมกรา”
“เมษเกิดเมษา แต่เมษมีขนุน”
โจชัวร์งงงวย เอาก็เอา
..ละเหี่ยใจ..
หายหัวอีกแล้ว
ขอโทษคร้าบบบ
หัวข้อ: We have 2 daddies : Last Chapter pg. 91 [1/8/56] จบแล้วจ้าา (อ่าน 829203 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก