หัวข้อ: ♞ กลพยัคฆ์ •*ตอนพิเศษ birthday gift 14/08/17 Page.35

[Snimsoi]

#ทีมแซค
แต่ก็ #ทีมศิฑา
พ่ายแพ้ เพราะเจมเป็นของผมตั้งแต่ต้น เขาแค่มาทวลคืนเท่านั้นเอ๊งง 

[aiyuki]

55555  กวนมากวนกลับ จริงๆ

[lolata]

น่ารักมากกกก
ชอบโมเม้นนี้

[MyLavenderLand]

แหม! Extra เรื่องนี้สงสัยจ่ายค่าตัวดี หนีพี่ธามมาออกบ่อยเชียวพี่แซคคคค  ห่วงนุ้งเจมอ่ะดิ ระวังนะเจ๊แกขาโหด จับได้ว่าหนีมาหาเจมเจ๊ไม่ด่านะ ซัดอย่างเดียว 55555

[minkey]

ง่อววววว คุณศินี่มันคุณศิ จริงๆ
 

[Mura_saki]

คิดถึงพี่แซคนะคะ

[Pakeleiei]

ความกวนตีนของพี่แซค555555555

[shoi_toei]

หวงแรงงงง

[itsgonnabeme]

แซคคือใครไม่รู้จัก

#ทีมศิฑา #ทีมนิธาน 5555555

น้องเจมสู้ๆ เราต้องเติบโตอย่างแฮปปี้
รักครั้งนี้ต้องมีความสุขนะ หนักแน่นๆทั้งคู่เลย

เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอจ้า

[therappizdrum]

ไอ้พี่แซคกวนนนนน 555555

ศิฑาาาาา ฮือออออ หัวใจชั้นเป็นของนายยยย

ชอบคู่นี้ตรงซื่อตรงกับหัวใจเนี่ย

คือค่อยๆเผยๆๆๆออกมา เริ่มจากการกระทำจนเป็นคำพูด

น่ารักนะคะ เหมือนแบบรักแต่ไม่ต้แงพูดเยอะ

[wijii]

คุณศิขี้หึงน่าดูเลยนะ แต่คงไม่ต้องห่วง ยังไงน้องเจมก็เป็นเด็กดีเชื่อฟังคุณศิอยู่แล้วแหละเนาะ

[twinmonkey0311]

 

[bpyt]

แซคนี่เสี้ยมจัง 55 ระวังงานจะเข้าตัวนะ

[Pamaipraewa]

อีแซค เดี๋ยวจะถึงฆาตไม่รู้ตัว

รออ่าน ชอบเวลาศิหึงจัง555555

อยากให้พี่ธามโผล่บ้าง เก๊าคิดถึง

ปล.เจเรมี่อวยผ.หนักมาก นังแซคตกกระป๋องไปละ

[TR]

ติดตามทุกเรื่องของคุณwest
แต่นี่รอให้มีมาหลายตอนก่อนค่อยอ่าน กลัวลงแดง

ตอนนี้ก็อยากจะ #ทีมแซค ทีมขุ่นพ่อแซคผู้ห่วงลูกเจมนะ
แต่เรื่องนี้แซคต้องเข้าใจ มันเป็นทีของคุณศิ เลยได้แต่ชูปอมปอม อยู่ #ทีมศิฑา ;p
ตอนแรกนี่คิดว่าคนอย่างคุณศิเรอะจะเป็นพระเอก
แต่อ่านๆไป อ้าว คุณศินี่มันพระเอกนี่นา 555
ชอบความหึงหวงเจมแบบผู้ใหญ่ของคุณศิ  ดีใจที่เจมดูเหมือนจะเริ่มปล่อยอิตาแซคได้ละ

[double9JH]

เจมจะย้ายมาอยู่ศิแล้วใ่มั้ยยย

หว๊านหวานนนกัน

[•♀NoM!_KunG♀•]

แต่ละคน

[mystery Y]

แซคมาป่วนคู่นี้ซะแล้ว~

[toou]

อูยยยยยยยยยยย คุณศิอย่างเท่ตอนท้าย อยากฟังเค้าฟาดฟันกันอีกค่าาาาาาาาาาาาาา
ชอบให้คุณศิหึงจังเล้ยยยย อิอิ

[Ginny Jinny]

 

[ah-chan]

 

[labelle]

ว้าวววว เค้าหวานกันแบบนัวๆ

ศิฑาดูปักใจกับเจมมาก หวงมาก ดีต่อใจค่ะ หาที่พักพิงได้สักที หลังจากที่ต้องทิ้งมา
เจมเข้าใจมากขึ้น ปันใจมากขึ้น เหมือนพอเปิดใจ พอรู้ว่าศิฑาเจออะไร ก็เริ่มผูกใจมากขึ้น ปลื้มจัง

ฮาแซค มีความชัดเจนมาก แล้วไหนเลยศิฑาจะยอม 5555

[ชินจังไม่กินหัวหอม]

แซคน่ารักเหมือนเดิมเลย แต่รักคุณชายธามมากว่าเราชอบผู้ชายเย็นชา มันท้าทายดี

[EoBen]

พี่น้องคู่นี้อยู่ด้วยกันแล้วน่ารักก


มันก็น่าหึงจริงๆนั้นแหละ

ไม่แปลกใจเลย ที่คุณศิ กับพี่ธาร ก็เหล่ๆใส่กันตลอดๆ


5555

[แมวดำ]

อิอิหวานแบบนี้โดนจายยย

[MooMiew]

โอ้ยยยยเขินนนนนน ศิฑาเท่โคตรรรร ใจเต้น แล้วเจมจะเหลืออะไร 

ตอนนี้สั้นๆหรือคิดไปเองง่ะ 

[PrimYJ]

เขินคุณศิแต่ก็คิดถึงแซค 5555555

[little_munoi]

อื้อหือออออ!!
555

[-west-]

CH.12  Evidence
Sitha





บางทีแล้วผมก็ทั้งชอบใจและไม่ชอบใจที่ปีเตอร์มาไทยบ่อยขึ้นหลังจากเคลียร์งานที่ฮ่องกงเสร็จ นั่นหมายความว่าผมจะได้ผู้ช่วยในการสืบหาข้อมูลการตายของน้องชาย ขณะเดียวกันทศพล ลูกน้องมือดีก็มีโอกาสได้วนเวียนมาเจอเจเรมี่ได้มากขึ้น ปกติแล้วหมอนั่นคุมงานตามต่างจังหวัด แต่ทุกครั้งที่นายบินมามันจะคอยอารักขาดูแลและติดตามปีเตอร์ไปทุกที่

ผมวางแก้วไวน์แดงสีเลือดนกลงบนโต๊ะ เหนือผ้าปูขาวสะอาด ก่อนหันสเต๊กเนื้อระดับความสุกปานกลางด้วยมีดและส้อม หลังจากประชุมที่บริษัทเสร็จก็ตรงดิ่งมายังโรงแรมใจกลางเมืองที่นัดแนะกับพี่เขยของคนรักเอาไว้ เราดื่ม สั่งอาหารและแลกเปลี่ยนบทสนทนาเกี่ยวกับสภาพเศรษฐกิจและสังคม ไปจนถึงเรื่องการเมืองที่ส่งผลกระทบถึงงานทั้งสองฝ่าย ยอมรับว่าเมื่อเป็นคนจากสังคมเดียวกัน การพูดคุยก็ง่ายดาย และแม้ต่างรู้จุดประสงค์ที่ผมรับเชิญทานมื้อเย็นวันนี้ด้วยแล้วแต่ปีเตอร์ก็ไม่เข้าเรื่องที่เจตนามาเจรจาในทันที

“จริงๆ วันนี้คุณศิน่าจะชวนเจมมา”

“ติดดูร้านน่ะครับ” ผมตอบไม่ครบ ส่วนหนึ่งที่ไม่ลากเด็กหนุ่มมาด้วยเพราะอยากเก็บไว้ให้พ้นหูพ้นตาลูกน้องของคู่สนทนามากกว่า เมื่อเห็นว่าผมมาคนเดียวแล้วสีหน้าผิดหวังของทศพลก็ฉายชัด พานให้หงุดหงิดว่าไอ้เด็กบ้านั่นมันฟันทุกคนที่อยู่รอบตัวในช่วงที่ผมไม่อยู่ไปทั่วเลยหรือเปล่า “แต่เดี๋ยวเจตต์จะไปรับที่ร้านแล้วตามมาก่อนกลับ”

“ผมไม่ค่อยได้เห็นหน้าเจมเลยตั้งแต่กลับไทยรอบหลังๆ มานี้”

ผมหัวเราะในลำคอ แต่ไม่เลี่ยงที่จะพูดถึง เรื่องความสัมพันธ์ของทศกับเจเรมี่ตัวปีเตอร์เองก็น่าจะรู้ดีกว่าใคร และเขาควรจะเดาได้ว่าเพราะอะไรผมถึงไม่อยากให้เจเรมี่มาพร้อมกันเมื่อนัดทานอาหารเป็นการส่วนตัวแบบนี้ ผมปรายหางตาไปมองยังต้นเหตุ ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคร้ามคม คิ้วเข้มดกดำยืนประสานมืออยู่ไม่ห่าง สีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอาการเมื่อหัวหน้าเอ่ยถึงอดีตชู้รัก

ไม่สิ ประเมินจากนิสัย เจเรมี่คงไม่คิดผูกพันกับใครถึงขั้นชู้รักได้กระมัง

“ผมอยากถามเรื่องของสินด้วยครับเลยไม่อยากให้เขามานั่งฟังเท่าไหร่ เกรงว่าจะเบื่อ” ผมบ่ายเบี่ยง ก้มหน้าทานอาหารยุโรปเลิศรสเนื้อนุ่มลิ้นไปพลาง

“นั่นสินะ เจ้าเด็กนั่นยิ่งเอาแต่ใจตัวเองอยู่ด้วย ว่าแต่คุณศิมีอะไรอยากถามผมงั้นหรือ”

“คุณปีเตอร์รู้จักมาร์ที่ดูแลเรื่องหุ้นของสินหรือเปล่าครับ”

“คุณนัชใช่ไหมครับ” คู่สนทนาขมวดคิ้วเข้าหากัน เขามองผมละเลียดชิมชิ้นเนื้อทีละคำด้วยสายตาตั้งคำถาม “ได้ยินชื่อหลายครั้งครับ แต่ไม่รู้จักเป็นการส่วนตัว มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

ผมจิบไวน์แดงเพื่อกลืนสเต๊กลงคอ ก่อนวางแก้วลงบนโต๊ะกระจกสีดำเงา ของเหลวสีแดงเข้มกระเพื่อมในแก้วทรงสูง ขมขื่นเกินจะพูดออกมาแต่ผมก็เอ่ยร้องขอสหายเก่าของศุภสินเพื่อทวงคืนความถูกต้องให้น้องชาย

“ผมรู้สึกว่าการตายของศุภสินไม่ได้เป็นอุบัติเหตุ มีอะไรไม่ชอบมาพากลหลายอย่าง”

“เพราะเรื่องหุ้นที่โอนให้หลินน่ะเหรอครับ”

ผมพยักหน้ารับ นั่นเป็นหนึ่งในสาเหตุ ปีเตอร์ถอนหายใจ บรรจงหั่นแฮมสเต๊กด้วยมีดเล็กมันวับ “ผมพูดในฐานะนักธุรกิจนะศิฑา เรื่องหุ้นผมอยากให้คุณซื้อคืนมาจากหลินก่อนจะเสียหายไปมากกว่านี้ ผู้หญิงคนนั้นไม่มีความรู้อะไรเลย ทั้งตัวหุ้นในพอร์ท ทั้งตามพินัยกรรมเกี่ยวกับร้านอาหารที่เปิดร่วมกับผมด้วย ไม่อย่างนั้นเห็นทีผมคงต้องซื้อคืนกลับมาเอง”

ผมเข้าใจความหมายของปีเตอร์ ปัจจุบันเขาดำเนินธุรกิจด้วยตัวเองทั้งหมด ส่วนหลินก็รอรับกำไรงามๆ โดยไม่ลงมือลงแรงตามพินัยกรรมของสิน คู่สนทนามีสีหน้าเคร่งขรึม ก่อนพรูลมหายใจออกมายาว

“เมื่อไม่กี่วันก่อนผมไปเยี่ยมหลินเหมือนกันครับ ไม่ใส่ใจธุรกิจอย่างที่คุณว่าจริง”

“แล้วคุณคิดเรื่องลูกของหลินไว้ว่ายังไงบ้าง ได้คุยกับเจมหรือเปล่า ถ้าเจ้าเจมโอเคแล้วหลินเธอตกลงยกลูกให้ไหม”

“ผมแอบไปเงียบๆ ไม่ได้บอกเจม” จริงอยู่ที่เจเรมี่ตกลงจะย้ายเข้ามาอยู่ด้วย ขนของที่ทำเป็นหลายๆ อย่างมาที่บ้านแต่ผมก็ไม่อยากให้เขาวุ่นวายกับเรื่องของสินมากนัก มีหลายอย่างลึกลับซับซ้อน และการที่ไม่รับรู้เรื่องราวน่าจะเป็นทางป้องกันอันตรายที่ดีที่สุด

“ยังคิดไม่ตกทั้งเรื่องที่ซื้อหุ้นคืน ทั้งเรื่องหลาน”

“เรื่องหลานคุณต้องปรึกษาเจม เขารักเด็ก แต่ตัวเขาเองก็เด็ก คุณจะเลี้ยงเด็กทีละสามคนไม่ได้ ปวดหัวตายเลย” คู่สนทนาพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนกลับมาเรื่องงานอีกครั้ง “ส่วนเรื่องหุ้น ผมเห็นว่าคุณเองก็มีหัวด้านนี้ อยากให้มาช่วยกัน ถ้าธุรกิจที่นี่มั่นคงผมอาจจะย้ายมาอยู่กับจิ๊บเป็นการถาวร ผมวางแผนจะยกธุรกิจที่ฮ่องกงทั้งหมดให้น้องชาย แต่ก็ต้องมั่นใจเสียก่อนว่างานในไทยไม่มีผิดพลาดแน่ เพราะถ้าผมออกมาจากบ้านมาแล้ว นั่นหมายถึงผมหันหลังกลับไม่ได้”

ผมหั่นสเต๊กคำสุดท้ายเข้าปาก พยักหน้ารับรู้ ปีเตอร์หลี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเครียดขมึงมากขึ้นในหัวข้อสนทนาสุดท้าย

“ส่วนเรื่องการตายของศุภสินผมจะให้ทศช่วยสืบเสาะดูอีกแรง”

“ต้องรบกวนจริงๆ ครับ” ผมเหลือบตามองคนที่จะเป็นธุระให้ ทศพลนิ่งเฉย พยักหน้ารับคำเจ้านายแต่โดยดี ปีเตอร์วกกลับมาเอ่ยถึงธุรกิจที่ชะงักตัวในไทยอีกครั้งราวกับเกลี้ยกล่อมให้ผมสนใจสานต่องานของศุภสิน ผมรับฟัง พานนึกย้อนไปถึงว่าทำไมน้องชายตัวเองถึงชอบอกชอบใจร้านเหล้านักหนา มันตื่นเต้นและเร้าใจ สีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยไฟของนักธุรกิจ พร้อมกระโจนเข้าหาทุกอุปสรรคทุกอย่างของปีเตอร์ทำให้ผมหวนนึกไปถึงศุภสินอยู่ร่ำไป

เรามีกันสามคนพ่อลูกมาตลอด และสินเองก็เป็นน้องชายที่ดีของผม หลังจากการสูญเสียพ่อในครั้งนั้นและการหย่าขาดกับภรรยาความรู้สึกของผมก็ผูกติดกับศุภสิน การสูญเสียกลายเป็นหลุมลึกกว้าง รู้สึกผิดที่ปล่อยให้เขาเผชิญอันตรายโดยปราศจากเกราะกำบังกระตุกเร้าไม่ให้ผมยอมวางมือกับคดีได้เสียที

หากรู้แน่ว่าใครเป็นคนพรากลมหายใจของสินไป ผมพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนความเจ็บแค้นนั้นให้สาสม



บทสนทนาของผมกับปีเตอร์ล่วงเลยมาจนถึงเวลาปิดร้าน เจตต์ส่งข้อความบอกว่ารออยู่ด้านนอก ผมเรียกเก็บเงินแต่ปีเตอร์ยังคงใช้ความอาวุโสแย่งเป็นเจ้ามือเหมือนทุกครั้ง เรากล่าวลากัน และก่อนจากเขาหันไปเน้นย้ำกับทศพลว่าให้ติดตามคดีของสินอีกทาง ปีเตอร์จะกลับไปฮ่องกงวันมะรืน และจะเป็นฝ่ายติดต่อผมมาด้วยตัวเองเมื่อได้ความคืบหน้าอะไรเกี่ยวกับคดีของสิน ผมยกมือไหว้เขา เป็นฝ่ายเดินนำออกมาก่อนและพบว่าแอสตัน มาร์ตินสีดำสนิทจอดติดเครื่องรอแล้ว บนรถมีเจ้าของร้านอาหารนั่งเล่นโทรศัพท์ ส่วนเจตต์ยืนต้อนรับด้านนอก ชายหนุ่มเปิดประตูให้ผมนั่งข้างคนที่อยู่ด้านใน เจเรมี่ละสายตาจากมือถือครู่หนึ่งแล้วหันเหความสนใจกลับไปใหม่


“ที่ร้านเป็นยังไง”

“เหมือนเดิม” เขาตอบเสียงราบเรียบ เอนศีรษะมาพิง ผมได้กลิ่นแอลกอฮอล์เมื่อซุกจมูกลงไปบนเรือนผม ความรู้สึกอุ่นใจเหมือนขึ้นจากทะเลในฤดูหนาวมาพบผ้าห่มผืนหนาแบบนี้กลับมาอีกครั้งเมื่อเจเรมี่อยู่ข้างกาย ผมไม่อาจอ่านความรู้สึกของเขาออก ไม่รู้ว่านาทีนี้เจเรมี่เริ่มรักผมแล้วหรือยัง เพียงแต่รู้สิ่งหนึ่งคือผมกลับไปรักเขาอีกครั้งอย่างง่ายดาย

“คุยกับปีเตอร์ว่าไงบ้าง” เด็กหนุ่มถาม ยังจ้องหน้าจอมือถือ ผมเหลือบมองเห็นเป็นหน้าเว็บไซต์สำหรับขายของเล่นเด็ก เดาไม่ยากว่าคงเป็นของปุณวิศอีกตามเคย

“เขาบอกว่าจะช่วยสืบเรื่องสินให้”

เจเรมี่วางโทรศัพท์ลง บีบมือข้างที่จับกับผมไว้แน่น ไม่รู้ว่าวางใจเขาได้มากแค่ไหน แต่ผมก็เกยคางกับศีรษะนั่นอย่างอ่อนแรง คดีของศุภสินใกล้คำว่าฆาตรกรรมขึ้นทุกที และนั่นยิ่งทำให้หัวใจที่แบกรับความสูญเสียมาครั้งแล้วครั้งเล่าใกล้พังทลาย





การย้ายสำมะโนครัวจากบ้านที่อยู่กับพี่สาวมาเป็นบ้านหลังใหญ่ของผมก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง เป็นต้นว่าห้องทำงานมีโต๊ะทำงานเพิ่มขึ้นอีกตัว เป็นของเจเรมี่โดยเฉพาะ ภาพของเขาที่ติดตาผมตั้งแต่สมัยเรียนคือเด็กที่วันๆ เที่ยวเล่นสนุกสนาน เมื่อเห็นเคร่งเครียดกับการตรวจเช็กบัญชีหรือหัวปั่นกับการโทรหาดีลเลอร์หากได้รับสายจากผู้จัดการร้านว่าของที่สั่งไม่ได้ตามต้องการก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาเติบโตขึ้นมาก

เจเรมี่มักใช้เวลาในช่วงเช้าเพื่อออกไปตรวจที่ร้าน ส่วนกลางคืนจะเป็นคนเข้าไปคุมร้านเองบ้าง หรือถ้าในบางวันที่ปุณวิศมาที่บ้านเจ้าตัวก็จะโทรฝากร้านไว้กับคุณกบ ในขณะที่ความสัมพันธ์ของเราค่อยๆ ขยับเคลื่อนจากเดิมเข้ามาทีละนิด ทีละนิด
อย่างเช่นวันนี้ ผมได้กลิ่นชาคาโมมายด์ในกลางดึก ขณะที่กำลังอ่านรายงานของฝ่ายการตลาดถึงแผนงานในไตรมาสหน้าก่อนพรุ่งนี้บ่ายจะเข้าประชุม เสียงถ้วยกระเบื้องกระทบโต๊ะกระจกดังขึ้นเรียกให้ละสายตากับตัวเลขบนแผ่นกระดาษ ชาคาร์โมมายด์สีเหลืองอ่อนอุ่นๆ ไหวกระเพื่อมในแก้วกาแฟ ข้างกันเป็นคุ้กกี้สามชิ้น วางซ้อนกันบนจานรองที่สวยงาม อัดแน่นไปด้วยอัลมอนด์และช็อกโกแลตชิพในแบบที่หาซื้อที่ไหนไม่ได้ทั้งนั้น

“ผมเบื่อๆ เลยไปอบคุ้กกี้เล่น” เชฟคนเก่งพูดปร๋อ เขาหันหลังใช้แขนทั้งสองข้างดันตัวเองขึ้นลอยจากพื้นเพื่อยกสะโพกนั่งลงบนพื้นที่ว่างเล็กๆ ของโต๊ะทำงาน เจเรมี่สวมชุดคลุมอาบน้ำสีขาว เมื่อยกขาขึ้นไขว่ห้างก็เห็นผิวสีนวลวูบไหววับแวม ผมเหลือบตามอง และอดทนไม่ไหวที่จะไล่สายตาลงลึกไปใต้ร่มผ้า “กินรองท้องเสียหน่อย ดูท่างานคุณจะดึก”

“จัดการงานตัวเองเสร็จแล้วหรือไง”

“เรียบร้อย ผมเป็นแค่เจ้าของร้านเล็กๆ เรื่องปวดหัวที่สุดคือวันที่พี่กบโทรมาบอกว่าบอสครับ ผักสลัดวันนี้ไม่สดเลยเท่านั้นล่ะ” เด็กหนุ่มพูดถึงตลกร้าย ผมหัวเราะลงคอ วางมือลงบนหัวเข่า ไล่ขึ้นสูงมายังขาอ่อนเปลือยเปล่าใต้ชุดคลุม ล้วงลึกลงไปถึงในจุดที่สายตามองไม่เห็น ผิวของเจเรมี่นุ่มและลื่น เพลินมือเมื่อไล้มันขึ้นลง หรือกดปลายนิ้วลงให้เกิดรอยบุ๋มและแดงจางๆ

“ถ้าง่วงก็ไปนอนก่อนเลย” ผมบอกเมื่อเหลือบไปเห็นนาฬิกา สามทุ่มตรง แต่เขาต้องตื่นเช้าในทุกวัน อย่างที่บอกว่าเจเรมี่เป็นผู้ควบคุมวัตถุดิบในการทำอาหารทั้งหมด ดังนั้นหากมีอะไรไม่ชอบมาพากลในแต่ละวันเจ้าตัวก็ต้องลุกมาจัดการร้านก่อนเวลางานของผมจะเริ่มด้วยซ้ำ

“ไม่เป็นไร ผมไม่ชอบนอนคนเดียว รอคุณดีกว่า”

ผมยังคงไล่มือขึ้นลงบนหน้าขา กระทั่งล้วงลึกไปแตะสัมผัสได้ว่าคนตัวเล็กกว่าไม่สวมชั้นในก็ยกยิ้ม เห็นนัยน์ตาสีอ่อนของคู่สนทนาเป็นประกายวาววับ ผมเลิกคิ้วขึ้น ผละออกเพื่อจิบชาร้อนไม่ให้เสียน้ำใจคนบริการแล้ววางลงก่อนเอี้ยวตัวไปโยกหัวเข็มของเครื่องเสียงลงบนแผ่นดิสท์โบราณขนาดใหญ่ เสียงดนตรีแจ๊สเริ่มบรรเลง นั่นเป็นการส่งสัญญาณและเสียงเดาะลิ้นจากใครอีกคนจะดังขึ้นตอบรับว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

“ผมไปอ่านหนังสือรอคุณดีกว่า”

เขาเฉไฉ แกล้งเดินแชเชือน ผมลุกก้าวตามติด กระทั่งใกล้มากพอจะคว้าจับเอวได้ก็รวบให้คนตัวเล็กกว่าหันกลับมา แววตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นซุกซน ยั่วเย้า เส้นผมหยักศกของเขาทัดหูไว้ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างปรกลงมาบนแก้มใส ไหวเอนไปมา

“ไม่เอาน่า...ศิ”

“ทำไม”

“อย่างน้อยเราก็ควร...” ผมไม่รอให้พูดจบ จูบจ้วงที่ริมฝีปากกระจับตามอำเภอใจ เจเรมี่เบี่ยงตัวหนี และพบว่าไม่มีพื้นที่มากนักเมื่อด้านหลังเป็นขอบโต๊ะทำงานตัวใหม่

“นายเป็นคนชวน”

“ผมหมายถึง...เราควรทำในห้องนอน”

“ที่นี่ล่ะ” ผมว่า สอดมือเข้าไปในสาบเสื้อเนิบช้า ใช้จมูกไล่ดอมดมกลิ่นสบู่ที่เจือมากับผิวของคนอาบน้ำเสร็จหมาดๆ เพื่อค้นหา “ไม่เห็นมีกลิ่นคุ้กกี้ มีแต่กลิ่นน้ำหอม”

“ผมอบขนมทิ้งไว้แล้วไปแช่ตัว พออาบน้ำเสร็จก็ได้พอดี”

“ทำคนเดียวเลยเหรอ” เด็กหนุ่มปฏิเสธ เขาส่ายหน้าและตอบเป็นเสียงเมื่อริมฝีปากถูกปล่อยเป็นอิสระ

“เจตต์มาช่วย ผมเห็นเขาเดินวนเวียนอยู่ข้างล่าง”

คำตอบนั้นทำเอาผมชะงักงันไปชั่วขณะ แต่ไม่หยุดที่จะนวดเค้นบั้นท้ายงอนและบดเบียดหน้าขาเข้าสู้ เจเรมี่เงยหน้าขึ้นเมื่อปลายลิ้นของผมลากผ่านลำคอ เสียงสูดปากดังยามแอ่งชีพจรถูกกระตุ้นรุนแรง

“กับเจตต์เป็นยังไงบ้าง”

“ก็ดี” เจเรมี่ตอบสั้น เขาหลุดครางเมื่อร่างกายท่อนล่างถูกกอบกุม ผมหงุดหงิดไอ้เสื้อคลุมนี่ชะมัด จะทำอะไรก็เกะกะไปเสียหมด “เมื่อก่อนผมคิดว่าเขาไม่ชอบผม แต่ไม่รู้สิ ตอนนี้ก็เข้ากันได้บ้าง เขาพูดน้อย แต่ก็ตามใจ”

“ถอดออก”

“กลัดมันมาจากไหน โอ๊ย!” เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง มองผมตาเขียวเมื่อยอดอกถูกงับด้วยคมเขี้ยว “คุณจะเบามือกับผมไม่ได้เลยใช่ไหม”

“ได้” ผมพูดความจริง แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายชักช้ากับการปลดเปลื้องพันธนาการก็จัดการกระชากชุดคลุมอาบน้ำให้หลุดออก กวาดหนังสือและแฟ้มงานของเจเรมี่ลงจากโต๊ะ เกิดเสียงดังโครมครามในห้องทำงานก่อนผมจะจับคู่สนทนาให้พลิกตัวคว่ำหน้าไปกับกระจกโต๊ะเย็นเยียบ “แต่จะไม่ทำ”

ผมโน้มตัวลง กระซิบเสียงแหบต่ำ ปลดกางเกงที่สวมลงต่ำกว่าสะโพกเล็กน้อย “หรือนายชอบให้ฉันอ่อนโยน”

ไม่มีเสียงตอบรับ และผมก็อนุมานได้จากปฏิกิริยาที่เจเรมี่แสดงออก เขาชอบที่เห็นผมคลั่งไคล้ควบคุมตัวเองไม่ได้ ชอบให้ผมแสดงความเป็นเจ้าของและปรารถนาทั้งตัวและใจ มันยากที่จะยอมรับ และผมรู้ว่าเขาไม่มีวันยอมรับว่าตัวเองชอบเสพสมความรุนแรงในแง่ของอารมณ์ แต่อยากให้ทะนุถนอมเมื่อยามเราใช้ความรู้สึก

ถ้าไม่ใช่ผมแล้ว...ใครจะรู้จักเจเรมี่ได้ดีกว่า

โต๊ะทำงานไหวโยก เสียงขูดครากของขาเก้าอี้ดังเลื่อนทุกครั้งที่ผมขยับสะโพก ร่างที่นอนคว่ำจนเห็นเพียงกล้ามเนื้อบนแผ่นหลังแข็งเกร็ง กระดูกคดเบี้ยวไปตามแรงปรารถนาที่พุ่งทะยาน เจเรมี่พ่ายแพ้ แต่เอิบอิ่ม ธรรมชาติของเพศผู้ถูกชักจูงด้วยเซ็กซ์ บางครั้งเราอ่อนไหว บางครั้งเราสับสน แต่สิ่งที่ขับเคลื่อนของความสัมพันธ์ทุกความสัมพันธ์ผมเชื่อว่ามันคือความโอนอ่อนทีโอบอุ้มซึ่งกันและกัน ผมและเจเรมี่ไม่ต่างกัน เราใช้เซ็กซ์เพื่อการบำบัดความไม่เพอร์เฟคทั้งหลายทั้งปวงของชีวิต แต่มันเว้าแหว่ง ไม่เคยเติมได้เต็ม กระทั่งเซ็กซ์ที่ว่าเจือมาพร้อมความรู้สึกที่เรียกว่ารัก

ในขณะที่ผมมั่นใจว่าตัวเองรู้จักเจเรมี่ดี เด็กหนุ่มที่ยินยอมถูกใช้ความรุนแรง เอาแต่ใจด้วยก็เป็นคนเดียวที่เข้าใจผมมากที่สุด เขาดื้อแพ่ง แต่ออดอ้อน เขากวนประสาท แต่ก็เชื่อฟัง เขาทำให้ผมปวดหัว แต่ขณะเดียวกันก็ทำให้ผมสบายใจเมื่อได้อยู่ข้างๆ
ถ้ามันเรียกว่าความรัก ผมก็คงตกหลุมรักเจเรมี่นับครั้งไม่ถ้วน





เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากกิจกรรมเหนื่อยอ่อนจบลง ผมรู้ว่าเจตต์ยืนรอด้านนอกตั้งแต่เสียงโครมครามของเอกสารร่วงหล่น แต่เขาจะไม่เข้ามาก้าวก่ายเวลาส่วนตัวของผมหากไม่ถูกเรียก เจเรมี่เหนื่อยหอบ ท่าสุดท้ายก่อนถึงฝั่งฝันคือเด็กหนุ่มปีนขึ้นบนตัวผม เป็นฝ่ายขยับโยกบนเก้าอี้บุนวม บัดนี้เขาจึงหมดเรี่ยวแรงนั่งซบหน้าผากบนบ่าของผมในภาวะจำยอม

ผมอุ้มเจเรมี่จากท่านั้นไปนอนที่โซฟาหนัง วกกลับมาหยิบเสื้อคลุมปิดร่างเปลือยให้ตลอดร่างก่อนส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดเข้ามาด้านใน ผมไม่ได้หวาดระแวงว่าเจตต์จะสนใจเจเรมี่ในแง่ชู้สาว ขณะเดียวกันก็ไม่คิดว่าไอ้ตัวดีจะจงใจหว่านเสน่ห์คนสนิทของผมเพื่อปั่นหัวเล่น กระนั้นผมก็ขีดเส้นแสดงตัวชัดเจนว่าเจเรมี่เป็นสมบัติของใครให้คนสนิทเห็นกับตาเสมอ

เรียกได้ว่าตัดไฟตั้งแต่ต้นลม เพราะผมจะไม่มีวันหวาดระแวงว่าเจเรมี่จะหักหลังผมเมื่อไหร่เด็ดขาด เป็นวิธีเดียวที่ใช้กับไอ้เอื้อ หลอกให้มันมากินข้าวในวันคริสมาสต์อีฟ แล้วขย้ำเจเรมี่ในห้องนอนให้มันฟังเสียงครางกระเส่าของเด็กหนุ่มเป็นชั่วโมง
เจตต์เปิดประตูเข้ามาในห้อง ก้มหน้าลงต่ำ เสียงเพลงแจ๊ซยังบรรเลงในอากาศ แต่ทั้งผมและคนบนโซฟายังหายใจหนักราวกับฟังเพลงร็อกบีทหนักๆ กันทั้งคู่


“ว่าไง”

“คุณหลี่โทรมาครับ ผมเรียนสายไปว่านายติดธุระ”

“เดี๋ยวฉันโทรกลับเอง” บอดี้การ์ดหนุ่มพยักหน้า เขากำลังจะก้าวถอยแต่ผมท้วงไว้ก่อน “พรุ่งนี้ให้แม่บ้านมาเก็บที่โต๊ะของเจเรมี่ด้วย หมอนั่นทำเลอะเทอะทั้งโต๊ะทั้งเก้าอี้เชียว แต่ไม่ต้องยุ่งกับโต๊ะของฉัน”

“ครับนาย” เจตต์ตอบกระชับ ก่อนก้าวกลับออกไป ประตูไม้โอ๊คปิดลงอีกครั้ง ผมยังไม่กลับไปสนใจเจเรมี่แต่หยิบโทรศัพท์โทรกลับหาปีเตอร์ทันที

[ครับ คุณศิ]

“ผมรบกวนหรือเปล่าครับ พอดีว่าเจตต์มาบอกว่าคุณโทรมา”

[ไม่เลย ผมยังไม่เข้าบ้านด้วยซ้ำ พอดีได้ข้อมูลบางอย่างมาจากไอ้ทศ เลยอยากรีบแจ้งคุณไว้ก่อน]

ผมครางรับคำ ขยับตัวไปนั่งบนโซฟาตัวเดียวกับที่เจเรมี่นอน เขาเหนื่อยอ่อน และใกล้หลับเต็มที

[มาร์ของสิน ที่คุณศิให้ผมช่วยสืบ เป็นพี่น้องต่างแม่ของหลินครับ ตอนนี้แม่ของหลินป่วยหนัก หลินเองก็ท้องจำเป็นต้องใช้เงินก้อนใหญ่ เป็นไปได้ว่าสองคนนี้บังเอิญเกี่ยวข้องกับไอ้สิน พอหลินเห็นลู่ทางก็ไปตกลงกับนัชให้ยุไอ้สินให้โอนหุ้น ทำพินัยกรรมให้เมียก่อนฆาตรกรรมอำพราง] 

“เป็นไปได้ครับ แต่ลำพังมาร์ไม่น่าจะกล้าทำอะไรขนาดนี้ อาจจะมีเบื้องหลัง”

[ผมไม่แน่ใจเรื่องเบื้องหลังนะ เพราะนัชชาก็ดูพอร์ตให้หลายคน แต่ก็ไม่เห็นมีใครมีส่วนได้ส่วนเสียจากการตายของสินนอกเสียจากหลิน ไอ้สินเองก็หลงนม ยอมโอนหุ้นให้เขาง่ายๆ ผมเตือนมันแล้ว สาบานเลยศิ ถ้าผมรู้ว่ามันจะหน้ามืดตามัวขนาดนี้ผมจะไม่พามันไปลงอ่างคืนนั้นเลย]

ผมหัวเราะขื่น วางมือบนศีรษะคนข้างๆ ด้วยความรู้สึกวูบไหวในอก เจเรมี่ขยับตัวขั้นนอนบนตัก ชุดคลุมอาบน้ำที่ห่มให้หลวมๆ ร่วงลงสู่พื้น

“สินไม่ได้โอนหุ้นหรือเขียนพินัยกรรมให้หลินด้วยความเต็มใจหรอกครับ”

[หมายความว่ายังไง]

“พรรคพวกของผมสืบมาได้” ผมนึกถึงซองเอกสารที่ไอ้เอื้อยื่นให้เมื่อหลายสัปดาห์ก่อน “ลายเซ็นในการซื้อขายหุ้นและพินัยกรรมเป็นลายเซ็นปลอมทั้งหมด”

[ศิ] ปลายสายพูดเสียงเครียด เขาระบายลมหายใจออกยาว [ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม]

“ผมก็อยากให้มันเป็นเรื่องล้อเล่นเหมือนกันครับ”

[ผมจะให้ทศช่วยสืบเรื่องนี้อีกที บางทีเราอาจจะเจอตอ]

ผมครางรับในลำคอ

[ไม่ต้องคิดมาก นอกจากคุณจะเป็นพี่ชายของเพื่อนสนิทผมแล้ว คุณยังเป็นแฟนของน้องเขยผมอีก ผมไม่ปล่อยคุณสืบเรื่องนี้คนเดียวแน่ๆ]

เมื่อปลายสายตัดไป ผมก็กลับนั่งลำพัง ยกหลังมือของคนหลับขึ้นมาจูบซ้ำๆ ก่อนพาตัวเองดำดิ่งไปสู่ห้วงมหาสมุทรลึก



...เคว้งคว้างไม่สิ้นสุด





TBC

เริ่มเข้าส่วนสืบสวนแล้วค่าาา
้ฮืออ ขอโทษที่ขย้ำเจเรมี่อีกแล้วว

[therappizdrum]

ขั้นตอนสืบสวนกำลังจะมาาาาาาาา

เจมนี่มันเด็กยั่วของแท้ทรู

ศิไม่ขย้ำก็ใจหินเกินไป