หัวข้อ: "All of Me"

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 31

นับจากต้าซันพาอาเม่ยหลบหนีออกมาจากเมืองหลวง แม่ทัพเชมัลก็หันหลังให้กับทุกสิ่ง และมีแต่เพียงสุราเป็นดั่งเพื่อนรักตามที่ทุกคนกล่าวถึง
แต่หลังจากที่ตื่นนอนด้วยอาการเมาค้างในคืนหนึ่ง กลับคิดได้ว่า การคร่ำครวญไม่ได้ทำให้อาเม่ยกลับคืนมา จึงออกเดินทางมุ่งหน้าสู่หมู่บ้านทางเหนือ

แม่ทัพเชมัลย่อมรู้จักหมู่บ้านแห่งนี้เป็นอย่างดี ติดขัดที่ความลังเล ความไม่แน่ใจ และข้ออ้างมากมายที่ทำให้ไม่ได้กลับมา

พื้นที่นี้อยู่ห่างจากด่านชายแดนของแม่ทัพนาซิม ในระยะเดินทางประมาณ 1 วันสำหรับคนธรรมดาทั่วไป แต่หากเป็นผู้ใช้เวทย์ที่สามารถเดินทางได้โดยไม่ต้องหยุดพักจะใช้เวลาเพียงครึ่งวัน

กลุ่มบ้านช่างเหล็ก ย่อมหมายถึงการอยู่ใกล้สายแร่เหล็ก หัวหน้ากลุ่มบ้านจึงเป็นผู้มีอิทธิพล
แต่ส่วนที่เป็นเหมืองแร่ อยู่ในเขตภูเขาห่างไกลใกล้กับชายแดนที่ติดต่อกับเมืองเหนือ การที่ทั้ง 2 ฝ่ายต่างแบ่งเขตเมืองด้วยเวทย์แข็งแกร่ง ทำให้พื้นที่ป่าช่วงรอยต่อระหว่างเมืองกลายเป็นเพียงลานหินกว้าง ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดที่สามารถดำรงชีวิตอยู่ และแร่ธาตุที่อยู่ใต้ดินกลายเป็นทรัพยากรที่ไม่อาจนำออกมาใช้
อย่างไรก็ตามเมืองเหนือที่ทำเหมืองแร่เป็นหลัก ยังต้องการเมืองท่าของเมืองวันเป็นอย่างมาก ดังนั้น หากจะคิดจะทำลายคน และทำลายหมู่บ้านสักแห่งย่อมไม่ใช่เรื่องเหนือความคาดหมาย
หมู่บ้านที่ตกเป็นเป้าหมายกลับเป็นหมู่บ้านของช่างตีดาบที่อาเม่ยเติบโตขึ้นมา

การเดินทางมาถึงในครานี้ แม่ทัพเชมัลรั้งรออยู่ไม่ทันข้ามวัน เพราะเมื่อเดินสำรวจไปทั่ว ทำให้มองเห็นความสำคัญของพื้นที่ ช่องว่าง และปัญหาที่เกิดขึ้น จนต้องเร่งเดินทางกลับเมืองหลวงพร้อมไปกับการสำรวจตามเส้นทางเผื่อว่าจะพบว่า 2 พี่น้องพักอยู่ในหมู่บ้านใกล้เคียง
เมื่อมาถึงเป็นเวลากลางดึกแล้ว แต่ก็กลับโวยวายดื้อรั้นจะเข้าเฝ้าฯ พระราชาฟารัคให้ได้ พอถวายรายงานเสร็จก็กลับไปทุบประตูร้านเหล้าในระหว่างทาง เดินกอดไหสุรากลับไปที่ค่ายทหาร
เรื่องงานก็เรื่องหนึ่ง แต่หัวใจที่ปวดร้าวยังเหมือนเดิม พอเริ่มต้นด้วยการร่ำสุรา แทนที่จะกลับมารอที่หมู่บ้าน ก็กลับกลายเป็นการทิ้งเวลาไปกับตั้งคำถามวกวนที่ไม่มีทางออก ทุกคนจึงตัดสินว่า แม่ทัพเชมัลผิดหวังรุนแรง ยิ่งมาซ้ำด้วยการที่ทหารยามเห็นว่ากำลังนอนกอดไหสุราอยู่หน้าบ้าน ทุกคนก็ยิ่งไปร่ำลือกันต่อไป
แม่ทัพเชมัลย่อมไม่สนใจคำกล่าวเหล่านั้น แต่สิ่งที่ไม่อาจเพิกเฉยได้ ก็คือความคิดถึงที่ท่วมท้นหัวใจ ต่อให้ยังไม่รู้ว่าหากพบแล้วจะทำอย่างไรให้ก็ยังอยากพบหน้าอีกสักครั้งหนึ่ง
ดังนั้น แม่ทัพเชมัลจึงเดินทางกลับมาที่หมู่บ้านนี้เป็นรอบที่ 2 ด้วยความเชื่อที่ว่า หากไม่กลับบ้าน 2 คนพี่น้องจะไปอยู่ที่ใดได้อีก!
และก็เป็นดั่งคาด...
การกลับมาในรอบที่ 2 พบ 2 คนพี่น้องอยู่ที่บ้านเล็กๆ แห่งนั้น
หมู่บ้านที่เหลือเพียงซากกองไม้ จากไฟไหม้ที่เกิดขึ้นเมื่อหลายเดือนก่อนหน้า แต่บัดนี้มีบ้านเล็กๆ หลังหนึ่ง
ต้าซันกำลังพยายามซ่อมแซมมันโดยมีอาเม่ยกำลังช่วยอยู่
ดูท่าว่าจะเพิ่งมาถึงก่อนหน้าไม่นานเช่นกัน

ใจคิดว่าควรเดินเข้าไปหาและพูดคุย แต่ 2 เท้าก็กลับหยุดนิ่งอยู่ในที่ห่างไกลและเฝ้ามอง
ทั้งที่มาถึงที่แล้ว แต่ก็กลับไม่มีความกล้าที่จะเดินเข้าไป เพื่อกล่าวคำขอโทษ
แต่ก็ไม่อยากกลับไป เพื่อทำงานในหน้าที่
ไม่ทำอันใดสักอย่าง
แม่ทัพเชมัลได้แต่เฝ้ามองความเคลื่อนไหวนั้นจากที่ห่างไกล ...

ไม่รู้ตัวเลยว่าเฝ้ามองเช่นนั้นอยู่นานเพียงใด กระทั่งในยามค่ำคืนที่พบเห็นความผิดปกติ เมื่อคนผู้หนึ่งมาถึง
คนผู้นี้มีท่าทีพิรุธชัดเจน เพราะคอยเหลียวมองรอบตัวตลอดเวลา แม่ทัพเชมัล จึงคิดหาเรื่องด้วยการเจตนาก้าวเข้าไปหยุดยืนอยู่ที่ด้านหลัง
คนผู้นั้นหันมาสะดุ้งสุดตัว แล้วส่งเสียงตะกุกตะกัก หากแต่เมื่อไต่ถามว่าเป็นผู้ใด มาที่นี่ด้วยเหตุใด ก็กลับเปิดฉากลงมือกับแม่ทัพก่อน
เพียงดาบเดียวคนผู้นั้นก็ล้มลง เป็นการต่อสู้ด้วยความเคยชิน ที่เป็นไปอย่างรวบรัดอย่างที่แก้ไขได้ยาก แต่เมื่อหันไปมองทางด้านหลัง แม่ทัพเชมัลก็พบว่า อาเม่ยกำลังยืนมองอยู่ด้วยใบหน้าตกใจ จึงเดินเข้าไปหาเพื่อกล่าวชักชวนให้กลับไปด้วยกัน
“เสี่ยวเม่ย ที่นี่ไม่ปลอดภัย กลับไปกับพี่เถิด”
แต่การที่อาเม่ยรีบกลับไปที่บ้าน ทำให้แม่ทัพเชมัลเห็นว่า การบังคับพาอาเม่ยกลับไปเมืองหลวง ไม่ใช่หนทางที่ถูกต้อง
ทั้งที่รู้ว่า อาเม่ยเติบโตที่หมู่บ้านแห่งนี้ แต่ก็ยังอดที่จะเป็นห่วง และกังวลไปล่วงหน้า ว่าการใช้ชีวิตที่หมู่บ้านแห่งนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย สิ่งที่พอทำได้ก็คือการช่วยล่ากระต่าย นก หรือหาผลไม้ไปวางไว้ให้ที่หน้าบ้านพักหลังน้อยในเวลากลางคืน ซึ่งทำให้อาเม่ยรู้ว่ายังเฝ้ามองอยู่ เพียงแต่ไม่ได้เดินเข้าไปหา
หลายครั้งที่ อาเม่ยออกมาที่บริเวณแปลงปลูกผักทางด้านหลังบ้าน แล้วเหลียวมองหา เมื่อเห็นดังนั้น แม่ทัพเชมัลจึงก้าวออกมาจากที่หลบซ่อน

...พี่อยู่ที่นี่...

แต่ทันทีที่อาเม่ยหันมาเห็นว่ากำลังก้าวเดินไปหา ก็จะรีบเก็บของแล้วกลับเข้าบ้าน คนที่ก้าวออกมา จึงได้แต่ยืนนิ่งและอดทนรอต่อไป
ถัดมาอีกไม่กี่วัน แม่ทัพเชมัลก็พบชายอีกคน แต่เพื่อให้ได้รู้ความเป็นจริง จึงลากตัวให้ออกมาห่าง เพื่อสอบถามที่มาที่ไป
คนผู้นี้รับสารภาพเรื่องราวหลายอย่างที่ทำให้แม่ทัพเชมัลจำต้องฆ่าทิ้งไปอีกคน! และตั้งใจว่า จะรอกระทั่งต้าซันออกมา แล้วจะถามไถ่ต้าซันโดยตรง แม้ตลอดหลายวันมานี้ ต้าซันมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการรื้อค้นซากปรักหักพังและการซ่อมแซมบ้าน
จนกระทั่ง 2 พี่น้องออกมาพบศพและช่วยกันนำศพไปฝัง บทสนทนาระหว่างพี่น้องที่ได้ยิน ทำให้จำต้องกลับเข้าเมืองหลวงด้วยจิตใจย่ำแย่
กลับมาครานี้ คล้ายกับตกอยู่ในฝันร้าย กลายเป็นคนไร้ค่าแห่งเมืองวันไปอย่างแท้จริง และไม่สนใจผู้ใด แม้แต่องครักษ์เก้าที่บาดเจ็บก็หาได้คิดถึงไม่
ในใจมีแต่เพียงความผิดหวัง และเสียใจอยู่ท่วมท้นหัวใจและร่างกาย จนกระทั่งวันหนึ่งที่พระราชาฟารัคเสด็จมาด้วยพระองค์เองและขับออกจากตำแหน่ง
นั่นกลับทำให้รู้สึกยินดี จนเข้าไปสวมกอดเชษฐาแล้วออกมาจากค่ายทหารเพียงลำพัง

หวังแต่เพียงว่า ครานี้จะมีความกล้ามากพอที่จะเดินเข้าไปหาเพื่อกล่าวคำสารภาพความในใจทั้งหมดทั้งมวล

ตอนที่ไปถึงเป็นเวลาเย็นแล้ว มองจากที่ไกลเห็นเพียงต้าซันที่กำลังซ่อมหลังคาบ้านหลังใหญ่ แต่ไม่เห็นอาเม่ย คาดว่าจะอยู่ในบ้าน อาจกำลังเตรียมอาหารอยู่
ต้าซันเอง เพราะอยู่ที่สูง จึงเห็นคนขี่ม้าตรงเข้ามา ก็รีบลงจากหลังคาออกมารออยู่หน้าหมู่บ้าน
เมื่อเข้าไปใกล้ยิ่งเห็นว่าต้าซันมีท่าทีตื่นเต้นทั้งตึงเครียด  จนถึงกับรีบเข้ามารับม้าไปผูกไว้ที่ที่เคยเป็นโรงตีเหล็กด้านหน้า แต่บัดนี้ต้าซันขึ้นโครงบ้านมีหลังคา พอให้เป็นโรงม้าได้อย่างสบายๆ
“ตั้งแต่ราชองรักษ์ลาทีฟมากับแม่หญิงพริม ข้าก็คิดอยู่ว่าสักวันท่านจะต้องมาเอง”
แม่ทัพเชมัลไม่ได้กล่าวความจริงว่านี่เป็นครั้งที่ 3 แล้วที่มาที่นี่ หากแต่พยักหน้าเงียบๆ
ต้าซันรีบกล่าว “เม่ยไม่สบาย ราชองรักษ์บอกท่านหรือยัง หากเขาดูแปลกๆ ไปก็อย่าได้บีบคั้นเขา อย่าบังคับพาเขากลับไป”
เป็นอีกครั้งที่แม่ทัพเชมัลพยักหน้า ทำให้ต้าซันเบาใจลงและถามต่อ
“ท่านจะอยู่สักกี่วัน บ้านหลังใหญ่ยังซ่อมไม่เสร็จ เพราะมัวแต่มาซ่อมที่พักด้านหน้า คราก่อนที่ราชองครักษ์มา ข้ายังกลัวว่า พวกสัตว์ป่าจะมาลากม้าไปกิน”
แม่ทัพกล่าวตอบว่า ยังไม่แน่ใจว่าจะพักสักกี่วัน เพราะในเวลานี้เพียงอยากกล่าวบางอย่างกับอาเม่ยก่อน
ต้าซันส่งเสียงในลำคอ “เช่นนั้น ก็เข้าไปที่บ้านกันเถิด เม่ยกำลังเตรียมอาหารเย็น”

เมื่อเดินเข้าไปในบ้าน อาเม่ยที่สวมเสื้อผ้าสีหม่นเนื้อหนา ผมสีเงินยาวถักเปียไว้หลวมๆ กำลังยกอาหารมาวางที่โต๊ะตัวเล็กในครัว
บ้านหลังเล็กอย่างที่อาเม่ยเคยเล่าให้ฟัง
เพียงยกพื้นขึ้นมา แล้วเป็นครัว กับส่วนที่กั้นเป็นห้องนอน
“เม่ย ท่านแม่ทัพมา” ต้าซันกล่าว ทั้งที่เห็นอยู่ว่าทั้ง 2 คนกำลังมองกันอยู่
แต่คำกล่าวนี้ทำให้อาเม่ยได้สติ หันหลังให้ในทันที
“เสี่ยวเม่ย” แม่ทัพกล่าวอย่างยากลำบาก “พี่ขอโทษที่ทำให้เกิดเรื่องร้ายทั้งหมดนี้”

ต้าซันไม่รู้อะไรเลย รู้แต่สรรพนามเรียกหาที่แม่ทัพใช้ แสดงถึงการที่เม่ยอยู่ในฐานะคนรัก และเห็นว่า แม่ทัพเชมัลก้าวเข้าไปยืนด้านหลังอาเม่ยแล้วคุกเข่าลง
“เสี่ยวเม่ย พี่ขอโทษ”
อาเม่ยยังคงยืนหันหลังให้ ขณะที่แม่ทัพเชมัลกล่าวช้าๆ
“ขอโทษที่พี่ไม่มั่นคง ทั้งที่รู้ทุกอย่างอยู่แก่ใจ แต่ก็ยังทำให้เจ้าและทุกคนที่นี่ถูกทำร้าย....”
 
เรื่องที่ต้าซันได้ยิน เป็นเรื่องที่อยู่เหนือความคาดหมายโดยสิ้นเชิง

“ตั้งแต่เล็ก พี่เคยได้ยินเรื่องของ 4 ผู้เฒ่าแห่งยอดเขาหมู่บ้านช่างเหล็กว่าเป็นผู้มีเวทย์แข็งแกร่ง แม้จะมีอาจารย์หลายคนเตือนว่า เวทย์ของพวกเขาใกล้เคียงกับเวทย์ดำ หากไม่จำเป็นก็ไม่ควรปะทะ เพราะไม่ได้ก่อให้เกิดประโยชน์อันใด แต่ในตอนนั้น พี่ยังอยู่ในวัยคึกคะนอง อายุเพียง 15 ปี แม้จะถูกทัดทานแต่ยังเดินทางมาที่นี่โดยลำพัง ด้วยเชื่อมั่นในพลังเวทย์และเพลงดาบ แต่ปรากฏว่าพี่กลับพ่ายแพ้ต่อผู้เฒ่าลมที่พบที่เชิงเขา แต่ในตอนนั้นเองที่พี่พบเจ้า....”

แม่ทัพเชมัลหวนนึกถึงคราวที่พบกันครั้งแรก

หลังถูกผู้เฒ่าลมซัดจนหมดสติ ทั้งถูกทิ้งไว้ที่เชิงเขา เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เชมัลในวัย 15 ปีก็พบกับเจ้าของดวงตาสีเขียวใสและเส้นผมสีเงิน ของคนที่กำลังยืนก้มลงมองคนที่นอนหมดสติอยู่กับพื้นหญ้า และท่าทางจะยืนมองอยู่เช่นนี้มาครู่หนึ่งแล้ว
พอเห็นว่าลืมตาขึ้นอีกคนจึงเปิดปากถาม
“ลุกไหวไหม” เด็กชายคนนี้น่าจะมีอายุไม่ถึง 10 ปี
“อืม...” เชมัลยังปวดร้าวคล้ายกระดูกจะร้าวไปทั้งตัว
อาจารย์เฒ่านั่นไม่ออมมือให้สักนิด แค่พูดจาไม่กี่คำก็พาลโมโห นี่หากไปพบกับผู้เฒ่าอีก 3 คนจะเป็นอย่างไรนะ
ระหว่างที่คิดกล่าวโทษผู้เฒ่าสายลม เด็กน้อยคนนี้ก็ลงนั่งยองๆ มองหน้าเขาอยู่เงียบๆ ไม่ได้ถามไถ่สิ่งใด จนเชมัลขยับตัวลุกนั่งตัวงอกดซี่โครงของตนเองอยู่ เด็กน้อยจึงส่งขวดยาเล็กให้
“กินสิ”
“ยาอะไร”
“แก้ช้ำใน”
“จริงหรือ”
“จริง”
“รู้ได้อย่างไร”
“ข้าก็กินยานี้”
“ทำไมเจ้าต้องกิน”
“ข้าก็เคยเจ็บแบบนี้”
ช่างถามคำตอบคำดั่งจะแกล้งกวนประสาทกัน แต่การที่อีกคนไม่ยอมลุกไปไหน หากนั่งมองเชิงบังคับให้กินยานั่นต่างหาก ที่แสดงให้เห็นถึงเจตนาดี
เจ้าตัวไม่ได้พูดซ้ำว่าให้กินยา หากแต่นั่งมองหน้านิ่งๆ จนสุดท้ายเชมัลก็ต้องดื่มยาจนหมด
รอยยิ้มกว้างที่ตามมาเป็นดั่งรางวัล และเป็นรอยยิ้มที่เชมัลจดจำไว้ได้จวบจนลมหายใจสุดท้าย
ส่วนยารสชาติเฝื่อน หากเมื่อไหลผ่านลำคอกลับให้ความรู้สึกสดชื่น บรรเทาอาการเจ็บร้าวภายในจนสามารถเดินตามเด็กน้อยผู้นี้ไปพักที่เพิงพักเล็กๆ ในเขตเชิงเขา ตลอดทางเชมัลพยายามถามคำถามหลายอย่าง แต่เด็กน้อยก็ตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง
อันที่ตอบก็ตอบสั้นๆ เหมือนเดิม ส่วนอันที่ไม่ตอบด้วยคำพูด เจ้าตัวจะหันมามองหน้า ดั่งจะถามว่า จะอยากรู้ไปทำไม
“เจ้าช่วยข้า ข้าก็อยากรู้ไว้บ้าง ภายภาคหน้าจะได้มาตอบแทนเจ้าได้ไง”
แล้วก็โดนคนมองด้วยสายตาแบบเดิมอีกครั้ง
เพิงพักแห่งนี้ที่มีเพียงผนัง 3 ด้านกับแคร่ไม้เพียงตัวเดียว เพื่อให้ผู้ที่กำลังเดินป่าแวะพักหลบฝน
พอมาส่งถึงที่เด็กน้อยก็หมุนตัวจะเดินกลับออกไป
“เดี๋ยว ข้าชื่อเชมัล เจ้าชื่ออะไร”
เด็กน้อยหันมามอง ดวงตาสีเขียวใสเป็นประกาย “เดี๋ยวก็ลืม”
เชมัลเถียงทันทีว่าไม่ลืม แต่เด็กน้อยก็หันหลังกลับไป
เด็กน้อยอายุไม่ถึง 10 ขวบเที่ยวเล่นอยู่ในป่าเพียงลำพัง แถมพกยาแก้ช้ำในไว้กับตัว คงต้องเป็นเด็กที่ฝึกเวทย์กับผู้เฒ่า แต่ตนเองมาท้าทายผู้เฒ่าจนถูกสั่งสอนขนาดนี้ แล้วก็กลับให้เด็กน้อยเอายามาให้ ต้องนับว่า ผู้เฒ่าสายลมผู้นี้มีจิตใจกว้างขวางมากทีเดียว
เด็กน้อยหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับอาหาร และยาอีกขวด
“กินข้าว กินยา แล้วกลับไป”
คำพูดของเจ้าคนนี้ช่างขัดกับหน้าตาและการกระทำเสียจนเชมัลต้องหยิกแก้มใสนั่น เพราะต่อให้อาจารย์สั่งให้มาดูแล โดยเจ้าตัวไม่เต็มใจก็น่าจะพูดจาให้ดีสักนิด
“เจ้าตัวเล็กนี่ ข้าเจ็บหนักนะ จะเร่งให้กลับไปทำไม”
เด็กน้อยปัดมือ ดวงตาที่จ้องมองมารู้ทันว่าเชมัลไม่ได้กล่าวความจริง
จ้องนิ่งๆ เหมือนก่อนหน้านี้จนเชมัลต้องยอมแพ้
“ก็ได้ๆ ข้ายังไม่กลับเพราะข้าจะเอาชนะผู้เฒ่าสายลมให้ได้ก่อน”
เด็กน้อยส่ายหน้า “ไม่ได้หรอก”
“ต้องได้สิ” แม่ทัพเชมัลกล่าวอย่างมั่นใจ และยังไม่ยอมจากไป ทั้งเริ่มเดินพลังเพื่อฟื้นฟูร่างกายจนกระทั่งหายดีก็ไปท้าทายผู้เฒ่าสายลมอีกครั้ง
ในระหว่างนี้เด็กน้อยจะแวะมาหาเพียงวันละครั้ง เพื่อเอาอาหารมาให้ และคำกล่าวบั่นทอนจิตใจ ว่าเชมัลยังห่างไกลจากผู้เฒ่าสายลมอยู่มาก
ดังนั้น เมื่อพ่ายแพ้เป็นครั้งที่ 2 ชนิดที่หมดรูป พอได้สติลืมตาขึ้นมา เด็กน้อยก็ส่งขวดยาให้พร้อมกับสีหน้าดั่งจะบอกว่า ....หาเรื่องเจ็บตัวโดยแท้ ... จากนั้น เด็กน้อยก็เดินนำเขากลับไปพักที่เพิงพักชั่วคราว
สีหน้าท่าทางของเด็กน้อยกลับทำให้เชมัลยิ่งต้องการชัยชนะ
“ข้าจะต้องชนะผู้เฒ่าให้ได้”
“ไม่ได้หรอก” เด็กน้อยที่เดินนำอยู่ตอบโดยไม่ได้หันมามอง
“ทำไม”
“พลังท่านด้อยกว่าผู้เฒ่าถึง 4 ส่วน ทั้งวู่วาม ดื้อรั้น ดันทุรัง ไม่ใช้สมอง” ช่างตอบอย่างตรงไปตรงมา จนคนฟังเจ็บในอกรุนแรงกว่าที่โดนซ้อม “ยาขวดสุดท้าย ให้ท่านเอากลับไป ฝึกให้แข็งแกร่ง อีก 5 ปีค่อยกลับมา” คนพูดหันมามองเต็มตา ส่งขวดยาให้อีกขวด
ไม่รู้ว่าสิ่งใดที่ทำให้เชมัลกล่าวออกไปเมื่อรับยาขวดสุดท้ายนี้ “อีก 5 ปีเจ้าจะอยู่ที่นี่ไหม”
เด็กน้อยพยักหน้า
“ดี งั้นอีก  5 ปีข้าจะกลับมา”
เชมัลจากมาด้วยความมั่นใจว่าจะมาที่นี่อีกครั้งในอีก 5 ปีข้างหน้า ซึ่งเมื่อถึงเวลานั้นอาจไม่ได้มาเพื่อสู้กับผู้เฒ่า แต่อาจมาเพื่อรับเด็กน้อยคนนี้กลับไปที่ค่ายทหารด้วยกัน
เพราะในอีก 5 ปีข้างหน้า เชมัลจะมีตำแหน่งที่สูงขึ้นและสามารถมีผู้รับใช้ใกล้ชิดได้แล้ว!
ชีวิตคงดีไม่น้อยหากมีเจ้าหนุ่มคนนี้อยู่ข้างๆ
อาจกวนประสาทไปหน่อย พูดน้อยไปสักนิด แต่หากเปรียบเทียบกับคนที่พูดไม่ตรงกับใจที่พบเจออยู่ทุกวันแล้ว เชมัลต้องการอยู่กับหนุ่มตาสีเขียวแปลก ผมสีเงินผู้นี้โดยไม่ต้องสงสัย
แต่เพราะยังเป็นคนหนุ่มที่ทะนงตน เมื่อพ้นออกมาจากเขตหมู่บ้านแทนที่เชมัลจะกลับเข้าค่ายทหาร ก็กลับเดินทางขึ้นไปที่เมืองหน้าด่าน แล้วออกไปที่นอกประตูเมือง
ไปเพื่อเรียกความมั่นใจในตนเองกลับคืนมา!
การเรียกความมั่นใจในเขตเมืองวัน ที่เวทย์ดำเป็นสิ่งต้องห้าม สำหรับคนหนุ่มเลือดร้อนแล้วนั่นไม่นับเป็นความท้าทาย เชมัลต้องการเรียกความมั่นใจและชื่อเสียงจากการเอาชนะใครสักคนที่ใช้เวทย์ดำ
และที่นั่น เชมัลพบกับเฮยอั้น!
ผู้ครองเวทย์ดำแห่งเมืองเหนือในเวลานั้น ยังไม่ได้ถูกเวทย์ดำกลืนกินโดยสิ้นเชิง ทั้งยังมีทหารติดตามอยู่จำนวนหนึ่ง เมื่อเผชิญหน้ากันก็ย่อมเริ่มต้นด้วยคำพูดท้าทาย ดูหมิ่น
คนอย่างเฮยอั้นย่อมรู้ว่า อีกฝ่ายมีเจตนาท้าตีท้าต่อย ทั้งจับได้ว่า จิตใจของพระอนุชาแห่งพระราชาฟารัคผู้นี้ มีคนผู้หนึ่งเข้าไปรบกวนจิตใจ
คนหนึ่งมั่นใจในเวทย์ดำที่นำมาซึ่งชัยชนะ อีกคนก็มาเพื่อหาเรื่อง เมื่อเผชิญหน้ากันในเขตป่าที่ไร้กฎระเบียบ ย่อมนำมาซึ่งการต่อสู้ประหนึ่งโกรธเกลียดกันมานาน และผลคือเฮยอั้นเพลี่ยงพล้ำจนตกจากหลังม้า
ผู้สวมชุดดำเช็ดเลือดที่มุมปาก ขณะที่มองเชมัลที่ยืนค้ำอยู่

“เด็กน้อยตาสีเขียวแปลก ผมสีเงิน งดงามดั่งตุ๊กตากระเบื้อง น่ารักดีนี่”

เชมัลชะงัก “เจ้ากล้าอ่านจิตข้างั้นหรือ”
“ทำไมจะอ่านไม่ได้” เฮยอั้นบอก “ที่นี่ไม่ใช่เมืองวัน ไม่มีกฎหมายบ้าบอ ข้าทำในสิ่งที่อยากทำ”
แต่เชมัลยักไหล่ “สู้กันตัวต่อตัวไม่ได้ ก็คิดจะไปทำร้ายคนอื่น ช่างกล้าหาญเสียจริง”
“ที่เจ้าพอใจเด็กเล็กขนาดนั้น น่าจะเรียกเจ็บป่วยทางจิตมากกว่ากล้าหาญนะ”  เฮยอั้นกล่าวล้อเลียน แต่มันทำให้เชมัลโกรธอย่างยิ่ง
เพราะการอ่านจิตก็ไม่ต่างอันใดไปจากการยืนเปลือยกายต่อหน้าผู้อื่น ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะของบรรดาทหารที่ติดตามเฮยอั้น เชมัลก็คิดแต่จะสร้างความอับอายแก่อีกฝ่ายเช่นกัน
ยิ่งถูกล้อเลียนว่าชอบเด็กน้อยกลับยิ่งพาลโกรธ
เพียงตวัดดาบในมือไม่กี่ครั้ง เสื้อผ้าของเฮยอั้นก็ขาดวิ่น
“เจ้าไม่ได้ดูน่ารัก และไร้เดียงสาอย่างเด็กคนนั้น ข้าไม่สนใจเจ้า”
เชมัลกล่าวคำดูหมิ่นสองแง่สองมุม ที่ยิ่งเพิ่มความอับอายทวีคูณ ด้วยคำกล่าวเหล่านั้นทำให้เกิดเสียงนินทา ที่จะยิ่งทำให้เฮยอั้นทั้งโกรธทั้งอับอายมากขึ้น

หลังจากนั้นเมื่อเชมัลขึ้นเป็นรองแม่ทัพและต้องย้ายมาอยู่ที่เมืองหน้าด่านก็พบกับเฮยอั้นอีกหลายครั้ง ได้รับรู้ว่า เฮยอั้นเดินหน้าเข้าสู่เวทย์ดำมากขึ้นเรื่อยๆ การปะทะกันในเวลาต่อมายิ่งเพิ่มความรุนแรง
ครั้งหนึ่งรองแม่ทัพเชมัล เผชิญหน้ากับรัชทายาทเจิ้นเทียนแห่งเมืองเหนือ ที่เดินทางมากับเฮยอั้น แต่รองแม่ทัพเชมัลในเวลานั้นไม่คิดที่จะเป็นฝ่ายถอยตามมารยาททางการทูต ยิ่งเมื่อถูกท้าทายว่า
“แม้เราจะอาวุโสกว่าเจ้า แต่ก็ไม่มีความจำเป็นที่คนเกเรอย่างเจ้าต้องออมมือให้เรา”
ดังนั้น รองแม่ทัพเชมัลจึงซัดเต็มที่!
ทั้งรัชทายาท และเฮยอั้นพ่ายให้กับรองแม่ทัพเชมัลอย่างหมดรูปต่อหน้าทหารติดตามจำนวนมาก!
เพราะความขัดแย้งกับคนพาลโดยแท้ที่ทำให้เกิดเรื่องราวใหญ่โตในเวลาต่อมา
เมื่อฝ่ายตรงข้าม เฝ้ารอวันที่จะแก้แค้นด้วยความใจเย็นอย่างยิ่ง!
ชื่อเสียงของเชมัลในเมืองเหนือยิ่งนานก็ยิ่งเพิ่มความน่าสะพรึงกลัว การได้รับการยกย่อง กับหน้าที่การงานมากมายทำให้เชมัลมองข้ามเรื่องราวเกี่ยวกับเด็กน้อยแห่งกลุ่มบ้านช่างเหล็กในหุบเขาไปในที่สุด
แม้ในการเอาชนะเฮยอั้นครั้งหนึ่ง ฝ่ายผู้ที่พ่ายแพ้จะเยาะเย้ยว่า สามารถเข้าถึงหัวใจของรองแม่ทัพเชมัลได้แล้ว แต่รองแม่ทัพเชมัลในเวลานั้นก็ไม่เข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่

"รู้ไหม ตุ๊กตากระเบื้องสวยงามก็จริง แต่มันกลับไม่มีค่าอะไรนอกจากวางไว้เฉยๆ และช่างเป็นสิ่งที่ถูกทำลายได้ง่ายดายยิ่ง"

ไม่เข้าใจอย่างสิ้นเชิง ทั้งยังมองข้ามไปเสียสิ้นด้วยความเชื่อมั่นว่าเวทย์ดำของเฮยอั้น ไม่มีทางผ่านเข้าไปถึงเมืองวันได้โดยเด็ดขาด
ผู้พ่ายแพ้ในวันนั้น หัวเราะเยาะเย้ยใส่หน้าของผู้ชนะ ทำให้ผู้ชนะยิ่งลงมือหนัก เมื่อยิ่งลงมือหนัก กลับยิ่งทำให้เฮยอั้นยิ่งพึงพอใจ
แต่หากถามว่าเหตุใดรองแม่ทัพเชมัลจึงไม่ฆ่าเฮยอั้นเสีย คำตอบก็แสนง่าย นั่นคือไม่มีเหตุให้ต้องฆ่า เพราะแม้เฮยอั้นของเมืองเหนือในเวลานั้นจะเป็นดั่งอันธพาล หาเรื่องกันทุกครั้งที่ออกไปตรวจตรานอกประตูด่าน แต่เฮยอั้นไม่เคยก้าวข้ามเข้ามาในเมืองวัน
ไม่เคยสร้างความขัดแย้งรุนแรงถึงขั้นให้ต้องฆ่าฟันกัน เพราะฝ่ายของเมืองวันเองแม้ต้องการป้องกันหมู่บ้านเถื่อนในพื้นที่ แต่ก็ทำได้ไม่เต็มที่ เพราะอยู่นอกเขตเมืองวัน
สุดท้ายความขัดแย้งนี้ จึงดูเหมือนเป็นเรื่องราวระหว่างคน 2 คน
แต่การล้างแค้นของเฮยอั้น ยิ่งใหญ่กว่าเรื่องส่วนตัว เพราะย่อมผูกความแค้นของรัชทายาทเจิ้นเทียนเข้าไปด้วย นอกจากนี้ยังมีบัญชาจากพระราชาเมืองเหนือ ให้แทรกแซงและเอาชนะเมืองวันให้ได้ เพื่อเป็นทางไปสู่ทะเล

เฮยอั้นจึงมีเหตุผลสนับสนุนที่ยิ่งใหญ่กว่า ในการวางแผนการที่ซับซ้อน และเดินหน้าเข้าสู่เวทย์ดำเต็มตัว

ฝ่ายรองแม่ทัพเชมัลเมื่อย้ายจากเมืองหน้าด่านกลับเข้าสู่เมืองหลวง เติบใหญ่ในหน้าที่การงานรับตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ก็พาลหลงลืมสัญญาที่จะกลับไปที่หมู่บ้านในหุบเขาไปเสียสิ้น!
จนกระทั่งอาเม่ยเดินมาที่หน้าค่ายทหาร ถึงได้คิดถึงเรื่องสัญญาเก่าก่อน
แต่เด็กน้อยคนที่เคยพบไม่ใช่คนช่างเจรจา ทั้งไม่ตั้งคำถาม ตรงข้ามกับอาเม่ยที่พบที่ค่ายทหารอย่างสิ้นเชิง

(มีต่อ)

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)


“แรกเริ่มนั้นเพราะพี่เชื่อมั่นในตนเอง ดันทุรัง จนสร้างศัตรูที่คิดแค้นฝังใจ ต่อมาคือพี่ไม่ชัดเจนต่อเจ้าให้มากพอ ช่วงแรกก็ติดอยู่กับคำถามที่ว่า เจ้าใช่เด็กน้อยคนนั้นหรือไม่ ทั้งที่นั่นไม่ได้เกี่ยวอะไรกับความรักที่พี่มีต่อเจ้า เจ้าจะใช่หรือมิใช่พี่ก็รักเจ้า ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ ว่าเจ้าไม่มั่นใจในความรักที่พี่ให้เจ้า แต่พี่ก็ยังให้ความสำคัญกับอดีต จนปล่อยให้เวลาผ่านไป การย้ำกล่าวและทำดีกับเจ้าในเวลาเพียงวันสองวันก่อนที่จะออกเดินทางย่อมไม่เพียงพอที่จะทำให้เจ้าเชื่อได้อย่างหมดใจ ช่องว่างในหัวใจจึงมีอยู่มากมาย ทั้งเมื่อได้เจ้ากลับมา ก็กลับทำให้เจ้าหวั่นไหวเมื่อเห็นพี่กับเก้าอีก”
แม่ทัพเชมัลคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหลังของอาเม่ย กล่าวต่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “รัชทายาทเจิ้นเทียน และเฮยอั้นทำร้ายพี่โดยตรงไม่ได้ แต่มันสามารถทำร้ายเจ้าได้ เฮยอั้นมันวางเดิมพันด้วยพลังทั้งหมดที่มันมีเพื่อวางเวทย์ดำใส่เจ้า”

ทำร้ายอาเม่ย ก็ไม่ต่างจากทำร้ายแม่ทัพเชมัล และย่อมมีผลถึงความมั่นคงของเมืองวัน เพราะพระราชาฟารัควางพระทัยพระอนุชาผู้นี้อย่างยิ่ง!

“พี่รู้ว่า เจ้าไม่เคยวางใจเรื่องระหว่างพี่กับเก้า แต่ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับเก้า มันไม่ใช่ความผิดของเขา การที่พี่พูดดีกับเขาไม่ได้หมายความว่าต้องการวันเวลาเก่าๆ กลับคืนมา พี่เพียงไม่อยากวางตนห่างเหินเมื่อมีเจ้าอยู่ข้างกายแล้ว เพราะหากทำเช่นนั้น พี่ก็จะกลายเป็นคนที่ซ้ำเติมเก้า”
คนที่ยืนหันหลังให้มีท่าทีตึงเครียดขึ้น
“เสี่ยวเม่ยเชื่อพี่เถิด ใจของพี่มีเพียงเจ้าคนเดียวเท่านั้น”
คำกล่าวนี้แม้จะทำให้คนที่ยืนหันหลังให้ยังไม่ยอมหันมามอง แต่ไหล่ที่สั่นไหวทำให้ต้าซันที่ยืนฟังอยู่ด้วยกันรีบฉวยโอกาสไว้

"อะ เอ่อ....มีเรื่องอันใด ก็ค่อยคุยกันดีกว่าไหม เวลานี้อาหารเย็นชืดหมดแล้ว เม่ย อย่างไรก็...ให้ท่านแม่ทัพกินอาหารด้วยกันก่อน แล้วเจ้าจะตัดสินใจอย่างไร ก็ค่อยว่ากัน มันมี...มีเอ่อ...มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย แม่ทัพไม่รู้เรื่องที่เกิดกับเจ้า เจ้าเองก็ไม่รู้ว่าแม่ทัพพบเจอกับอะไรมาบ้าง ก็....ค่อยๆ คุยกันไป " ต้าซันไม่รู้จะหาเหตุอันใดดีไปกว่านี้อีกแล้ว
อาเม่ยก้าวไปข้างหน้า อีกคนก็แทบผวาตาม "เสี่ยวเม่ย"
แต่อาเม่ยไม่ได้หันมา เพียงแค่ชี้มือไปทางด้านหลัง ให้แม่ทัพนั่งที่โต๊ะกินข้าว
"แม่ทัพเชิญนั่ง กินข้าวกัน" ต้าซันรีบแปลท่าทางของอาเม่ย พลางแตะศอกให้แม่ทัพเชมัลลุกขึ้น จากนั้นก็พยายามหาหัวข้อขึ้นมาสนทนา แต่ก็กลายเป็นการพูดอยู่คนเดียว เพราะแม่ทัพเชมัลเพียงแค่พยักหน้า ส่วนอาเม่ยก็ไม่ได้กล่าวคำใด เมื่อกินอิ่มแล้วต้าซันก็รีบลุกออกไป
"จะไปไหน" อาเม่ยถามพี่ชาย
"จะ จะ จะไปดูม้าให้แม่ทัพไง"
อาเม่ยมองพี่ชายด้วยสายตารู้ทันแล้วก็พยักหน้า
แต่เมื่อต้าซันออกมาจากบ้าน ทั้งอาเม่ยและแม่ทัพเชมัลต่างก็วางตะเกียบในมือ

"ข้า ตั้งใจไว้ว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่ท่านเดินเข้ามาที่นี่ ข้าจะหนีไปกับต้าซัน"
....เสี่ยวเม่ยเคยเรียกพี่ว่าท่านพี่ แต่คำเรียกขานยามนี้ช่างห่างเหินจนปวดใจ...
"เสี่ยวเม่ย" แม่ทัพเชมัลคว้าจับข้อมือของอีกฝ่ายไว้ทันที "อย่าหนีไปอีกเลย พี่......"
"มันไม่ใช่ความผิดของท่าน" อาเม่ยตัดบท "มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น อย่ากล่าวโทษตนเอง แต่ไม่ว่าอย่างไร พวกเรา..."
"พวกเราสามารถทำความเข้าใจกัน ให้โอกาสพี่อีกครั้งเถิดนะ"
"ท่านไม่ได้ทำผิดอันใด" อาเม่ยบอก ดึงมือออกจากมือใหญ่ที่กอบกุมอยู่ "กลับไปเถิด"
"พี่ไม่ไปไหน ถ้าไม่มีเจ้าไปด้วย"
อาเม่ยมองคนที่กล่าวคำอย่างดื้อดึง แล้วถอนหายใจ ลุกขึ้นเก็บถ้วยชามไปล้าง โดยมีอีกคนคอยช่วยอยู่ใกล้ๆ

ต้าซันที่ยังคงแอบฟังอยู่นอกบ้านก็พลอยถอนหายใจยาว
เมื่อครั้งที่อยู่ในเมืองหลวง เคยบอกกับแม่ทัพเชมัลและเหล่าองครักษ์ไปแล้ว ว่าอาเม่ยไม่ใช่คนช่างพูด แต่ทุกคนก็กลับหัวเราะขบขัน ไม่มีผู้ใดเชื่อเลยสักคน
หากในเวลานี้ต้าซันกลับอยากให้น้องชายเป็นคนช่างพูดและร่าเริงเหมือนกับที่อยู่ในเมืองหลวง เรื่องราวจะได้คลี่คลายลงด้วยดี

เสียงฝีเท้าของต้าซันห่างออกไป อาเม่ยก็หันหลังให้กับแม่ทัพเชมัล
"ต้าซันเป็นห่วงเจ้ามาก"
อาเม่ยแค่พยักหน้าตอบรับ แม่ทัพเชมัลก็กล่าวต่อ "แต่พี่เป็นห่วงเจ้ามากกว่า คิดวุ่นวายอยู่ตลอดเวลาว่า พี่ควรทำอย่างไรต่อไป"
อาเม่ยยังเลือกที่จะนิ่งเฉย ทำงานบ้านต่อไปจนเสร็จก็จะออกไปข้างนอก
"เสี่ยวเม่ย"  แม่ทัพเรียกไว้
"ท่านพักผ่อนเถิด พรุ่งนี้จะได้รีบออกเดินทางแต่เช้า คืนนี้ข้าจะไปพักกับพี่ใหญ่"
คนตัวใหญ่รีบสวมกอดอีกคนไว้จากทางด้านหลัง
"เสี่ยวเม่ย พี่ขอโทษ...."
"มันไม่ใช่ความผิดของท่าน" อาเม่ยแกะมือที่กอดอยู่ แต่กลับยิ่งถูกกอดรัดมากกว่าเดิม
"หากไม่ใช่ก็ช่วยดีกับพี่สักนิด เพราะที่เจ้าเมินเฉยกับพี่ มันคือการกล่าวโทษพี่อย่างชัดเจน"
แรงขัดขืนของคนในอ้อมกอดหยุดลง
"ข้าไม่ได้กล่าวโทษ แต่ต้องการให้ท่านกลับไป"
"เสี่ยวเม่ย"
"ข้าควรทำอย่างไรให้ท่านกลับไป"
"พี่ไม่ไปหากไม่มีเจ้า"

อาเม่ยได้แต่ส่ายหน้า
"ท่านพักที่นี่ ข้าจะไปหาพี่ใหญ่"
"เช่นนั้นพี่ก็ไปด้วย"
"ท่านแม่ทัพ"
"พี่มิใช่แม่ทัพ พระราชายึดตำแหน่งและคนของพี่ไปทั้งหมดแล้ว" คนที่กล่าวคำหาได้รู้สึกเสียใจที่ถูกลงโทษสักนิด ทั้งยังเห็นเป็นโอกาสที่จะได้ทำให้สิ่งที่ต้องการ
มือใหญ่ที่กอดรัดแน่น ขณะที่แนบแก้มข้างแก้มใส
"หัวใจเจ้าเต้นแรงมาก" แขนใหญ่ที่โอบรัด ทาบแน่นที่อกบาง
ที่กล่าวไปหาได้มีเจตนาใด นอกไปจากการบอกว่า แขนใหญ่ที่รัดอยู่ยังรู้สึกถึงหัวใจของอีกคนที่เต้นแรง แต่อาเม่ยกลับร้องตะโกนด้วยใบหน้าแดงจัด
"แม่ทัพเชมัล เจ้าคน ลามก!"
เมื่อแม่ทัพเชมัลคลายกอดด้วยความแปลกใจในท่าที  อาเม่ยก็หันมาผลักอีกคนเต็มแรง
"ท่านมันคนโกหก คนเอาแต่ใจ! ข้าไม่ได้ต้องการให้ท่านอยู่กับข้าตลอดไป แต่หากจะหลอกใช้ข้า ก็ช่วยหยุดกล่าวถึงเก้าสักครั้งไม่ได้หรือไง"
"พี่ไม่ได้หลอกเจ้า และพี่อยากอธิบาย"
"แต่ข้าไม่อยากฟัง! ทั้งที่ท่านกล่าวว่ารักข้า ท่านดีต่อข้าในเวลาที่พวกเราอยู่ด้วย ในเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่ในทันทีที่เก้าเดินเข้ามา สายตาของท่านก็จะหยุดไว้ที่เขา ท่านรู้บ้างไหมว่ามันทำให้ข้าเสียใจเพียงใด รักของท่านมันเป็นรักแบบไหนกัน"
"เสี่ยวเม่ย พี่รักเจ้านะ"
"รักข้า หรือกำลังหลอกใช้ข้า"

แม่ทัพเชมัล มองคนที่กำลังโกรธจนมือสั่น หยาดน้ำตาที่ไหลจากดวงตาคู่สวยอาบแก้มใส
"เสี่ยวเม่ย พี่ไม่เคยโกหกที่บอกว่ารักเจ้า"
แม่ทัพเชมัลเข้าใจความรู้สึกของอาเม่ยเป็นอย่างดี เพราะความรู้สึกที่เป็นดั่งช่องว่างในจิตใจนี้ ที่ทำให้เวทย์ดำสามารถทำร้ายอาเม่ยได้อย่างง่ายดาย
"ข้าไม่ได้ต้องการคำขอโทษจากท่านเพื่อให้ข้ากลับไปสู้รบให้เมืองวัน ข้าต้องการแค่ความจริง ท่านมาที่นี่เพื่ออะไร"
"พี่มาเพื่อกล่าวคำขอโทษ"
"ท่านกล่าวคำนี้หลายครั้งแล้ว สมควรกลับไปได้แล้ว"
"แต่พี่จะกลับไปก็ต่อเมื่อเจ้าไปด้วย"
อาเม่ยเหวี่ยงกำปั้นอย่างขัดใจ ทั้งขัดขืนสุดตัวเมื่ออีกคนเข้ามาสวมกอด
แต่ความดื้อร้นของแม่ทัพเชมัลยังคงมีมากกว่า
"เจ้าจะด่าว่าพี่อย่างไรก็ได้ จะเข้าใจผิดไปอย่างไรก็ยอมทุกอย่าง ขอแค่ได้อยู่ข้างๆ เจ้าเท่านั้น ถ้าเจ้าอยากอยู่ที่นี่ พี่ก็อยู่ที่นี่กับเจ้า"
กำปั้นเล็กๆ ทุบที่แผ่นหลังกว้าง คนในอ้อมแขนสะอื้นแรง

"ตอนที่พี่ยืนมองเจ้าจากที่ห่างไกล ทบทวนการกระทำของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า พี่รู้แล้วว่าสิ่งที่ทำไปคล้ายพี่หลอกลวงเจ้า ควรแล้วที่เจ้าจะไม่วางใจพี่อีก"
แม่ทัพเชมัลกอดคนที่ได้แต่ร่ำไห้อยู่ในอ้อมแขน
คิดว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้นดีที่สุดแล้ว แต่หาได้เป็นเช่นนั้นไม่ เพราะทุกสิ่งล้วนมาจากความคิดของตน ในมุมมองของตนเพียงฝ่ายเดียว ไม่เคยมีความเห็นพ้องของอีกฝ่ายเลยสักครั้ง
"เสี่ยวเม่ย พี่ขอโทษ"

..จบตอนที่ 31..



ภาพนี้จาก http://www.thoughtpursuits.com

[Nathi]

จองไว้ก่อน เดี๋ยวมาอ่านค้าบ

[nekko]

เจ็บกันทั้งคู่ตอนนี้   :mew5:พี่เชจะทำให้น้องเชื่อใจได้อีกไหม

 

[kokoro]

แอบเดาไว้ตั้งแต่ตอนก่อนหน้า ว่าเป็นพี่เชแน่ๆที่ตามมาดูแล
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้แสดงตนให้ออกมาให้ใครรู้ซินะ

ตอนที่องครักษ์กลับไปรายงานแล้วตั้งข้อสงสัยอะไรต่างๆ
สงสารอาเม่ยมาก ที่บอกว่า อาเม่ยเองก็พยายามสะกดอะไรบางอย่าง
มือแตะแค่มีดทำครัว และมีดเล็กแกะสลักไม้
อาเม่ยยยย อดทนอีกนิดนะ
ตอนนี้พี่เชได้รับอนุญาตอย่างเป็นทางการแล้ว มาช่วยได้แล้ว
ในที่สุดพระราชาก็ยอมเห็นใจพี่เช

ว่าแล้วก็สมน้ำหน้าพี่ท่าน
วางแผนดีนัก ผิดแผนซะบ้าง ทีนี้แหละรับหน้าที่ดูแลเก้าเองซะ
แต่ขอให้เก้าเล่นตัวเยอะๆ เอาให้ลิ้มรสชาติโดนป่วนจนหัวปั่นบ้าง 

ปล.
เห็นว่าอยากลงตอนใหม่แล้ว
รู้สึกผิด ต้องรีบมาตามอ่านของเก่าเก็บก่อน 555
ขอโทษไว้ในที่นี้เลยก็แล้วกันนะคะ
มัวแต่เวิ่นที่อื่น ไม่ได้เข้ามาในเล้าอย่างจริงๆจังๆ เค้าผิดไปแว๊วว T^T

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ตอนที่ 31
ห๊ะ อะไรนะ ตอนที่ 31แล้วเพิ่งจะรู้ความหลังครั้งเก่าว่าเขาประทับใจกันยังไง
เชื่อแล้วแหละว่าเรื่องนี้หนทางคงอีกยาวไกลจริงๆ 555

โอยยยย ตอนนี้ปวดใจมาก
พี่เชคงต้องสู้และพิสูจน์ใจกันอีกนาน
แต่อย่างน้อยอาเม่ยก็ได้ระบาย ได้ด่าพี่เชให้ฟังกันต่อหน้าแล้วเนอะ
รับรู้ความรู้สึก ความทุกข์ของเม่ยแบบนี้จะได้ไม่ต้องเดาว่าคิดอะไรอยู่
ยังพอมีความหวังให้พี่เชหาทางเอาความเชื่อใจกลับคืนมา
พี่เชสู้ๆค่ะ กอดน้องบ่อยๆรัดให้รู้สึกถึงความรักเลย 

[nin@]

อร๊ายยย..เพิ่งจะทราบเบื้องลึกเบื้องหลังและความเป็นมาของแม่ทัพเชมัลและอาเม่ย เมื่อล่วงมาได้ 31 ตอน ดูเหมือนว่าเส้นทางรักนี้ ยังอีกยาวไกลไม่น้อย ไหนจะศึกรบ ศึกรัก จะเอาเวลาที่ไหนมาพิสูจน์รักแท้กันหนอ...

เป็นกำลังใจให้พี่ไจฟ์ น้องน้ำชานะคะ.. ตัวละครยังเหลืออีกเยอะเลยอ่า ไม่รู้เรื่องราวจะจบลงอย่างไร ไม่กล้าเดาทาง 

[fangkao]

เป็นตอนที่ หนักหน่วงและโล่งอกในเวลาเดียวกัน 555555 อาเม่ยขี้หึงนะ ถ้าไม่ได้ทั้งหมด ก็ไม่เอา  เราเข้าใจเม่ย อยู่ที่แม่ทัพแล้วล่ะ การที่ประคับประคองเก้ามากเกินไปก็กลายเป็นดาบสองคมเนอะ แม่ทัพต้องปล่อยเก้าเดินเองบ้าง ถ้าในชีวิตจริง คล้ายๆกับว่า ต่อให้เป็นแฟนเก่า ถ้าเลิกกันแล้ว ก็ไม่ควรเข้าไปมีบทบาทในชีวิตของอีกฝ่ายนึงเลยนะ 5555555555

[maimai2015]

แปะก่อน อิอิ

[mystery Y]

ขอโทษไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก ท่านพี่เชผิดเต็มๆผิดมาก!รู้ความจริงแล้วสมนำ้หน้าไงไม่รู้ โฮะๆ

[alternative]

อดีตช่างทำร้ายปัจจุบันอย่างเจ็บแสบ

นี่หมายความว่า เม่ยไม่ได้เป็นตัวเองเลยตั้งแต่เข้ามาอยู่ในค่าย

เอาใจช่วยพี่เช เอาใจช่วยเม่ย เอาใจช่วยเก้า

 

[DeShiWa]

เอากำลังใจมาส่งจ้า

กด+

[twinmonkey0311]

อ่านตอนนี้แล้วเลิกอวยพี่เชชั่วคราว เพราะความคะนอง อยากเอาชนะของพี่ ความซวยเลยไปตกลงที่น้อง ส่วนเก้าเราก็ยังอยากให้เค้าได้กับแม่ทัพนาซิมอยู่นะ

[noteno]

  พี่เช...ลืมเม่ยได้ยังไกันนนน

[DeShiWa]

"ไม่สนใจผู้ใด แม้แต่องครักษ์เก้าที่บาดเจ็บก็หาได้คิดถึงไม่" คำนี้เหมือนกับว่า

อะไรที่ข้องใจ  เคือง และในความไม่ชัดเจนของท่านแม่ทัพเชมัลกับเก้า

หายข้องใจ ไปหมดเลย ตอนนี้ชัดเจนแล้วว่า ท่านแม่ทัพรักอาเหม่ยจริง

อาเหม่ยก็หายงอนและกลับไปกับท่านแม่ทัพได้แล้วนะ

[piggyfree]

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา

คำกล่าวที่ว่า  การกระทำในอดีต ส่งผลถึงปัจจุบัน และอนาคต
คงจะจริงสินะ

[Nathi]

สงสารเม่ยย เป็นเครื่องมือของคนอื่นเพราะพี่เชคนเดียวเลย คนนิสัยไม่ดี ลืมสัญญายังไม่พอ เจอกันอีกทีก็ยังมีคนอื่น เป็นห่วงคนอื่นไปซะแล้ว มันเศร้า

รีบมาต่อไวๆนะ อยากอ่านต่อแล้ว

[PPink]

สงสารเม่ย ถ้าตอนนั้นไม่ถูกใจก็คงไม่ต้องโดนแบบนี้

อ่านตอนนี้แล้วเข้าใจเม่ยชัดเจนมาก พอมองจากมุมของเม่ยก็คงไม่แปลกที่จะไม่ไว้ใจ
ไม่มีอะไรเป็นที่ยึดเหนี่ยวนอกจากคำพูดเลย
เอาใจช่วยมากๆ

[Wordslinger]

บัดนี้แม่ทัพก็ได้กล่าวขอโทษต่อความลังเลของตัวเองในระยะที่ผ่านมา เพราะแม่ทัพยังหนุ่มแน่น ไม่แปลกที่จิตใจจะวอกแวก ซ้ำยังอยู่ในตำแหน่งที่มีโอกาสพบผู้คนมากมาย และยิ่งไม่แปลกหากแม่ทัพจะชอบเก้า แต่บัดนี้เมื่อรู้ใจตัวเองแล้ว และก็สำนึกกับสิ่ง "สิ่งผิดพลาด" ที่ตัวเองได้กระทำลงไป เม่ยก็ควรจะเห็นใจและให้อภัยแม่ทัพด้วยเถิด เพราะจริงๆ แล้ว ใจของเม่ยก็รักแม่ทัพมากๆ หากไม่รักจะปั้นปึ่งอย่างนี้หรือ ดังนั้นกลับมารักกันเถอะนะ แล้วช่วยกันคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป เพื่อจะได้รับมือทางเมืองเหนือ ซึ่งตอนนี้คงต้องการจะบุกเมืองวันอย่างจริงจัง

ว่าแต่...เรื่องราวการพบเจอกันในอดีตของเชมัลกับอาเม่ยนี่มันน่ารักน่าประทับใจเหลือเกินนะคะ อ่านแล้วแบบต้องยิ้มตาม เชมัลหนุ่มกับอาเม่ยน้อย ว้าย...น่ารักใสๆ ค่ะ รักแรกของแม่ทัพใช่ไหมนั่น

ขอบคุณค่ะไจฟ์กับน้องที

[dekying kukkig]

เอาจิงนี่ตอนแรกคิดว่าคนที่เริ่มปมคือฮูดา......มันอะไรกันนี่ เพราะท่านเชมัลซะงั้น ลืมเพราะความจำเป็นเช่นโดนทำร้ายหรือโดนเวทย์หรืออะไรก็ได้แต่นี่ลืมคำสัญญาเพราะตำแหน่งที่ใหญ่โตและความคึกคะนอง ..โอยย อยากจะให้อาเม่ยหนีไปให้ท่านเชสำนึกให้มากขึ้นกว่านี้ กลายเป็นท่านเชทำร้ายทั้งอาเม่ยและทั้งเก้า บาป 2 เด้งค่ะ เคืองมากค่ะแอบเคืองท่านตอนนี้จริงๆถึงแม้จะมาสารภาพบาป แต่อยากให้สำนึกอีกนิด (ความชัดเจนที่เกือบมาไม่ทันการณ์)
ปมความรักมันแก้ยากกว่าเรื่องเมืองเหนือมาประชิดประตูเมืองซะอีกนะนั่น

[natalee22]

อร๊ายยยยยยยยย ตอนนี้แอบมีหวานกันช่วงท้ายแฮะ
ดีแล้ว เปิดใจคุยกันให้หมดเปลือกแบบนี้แหละ โล่งอกไปที
อาเม่ยน่ารักอ่าาาาาาา ขี้หึงกว่าที่คิดนะเนี่ย
ขอให้ปรับความเข้าใจกันได้เร็วๆนะ

[aehJTS]

สมน้ำหน้าไอ้พี่เชดีไหมเนี่ย
ก่อเรื่องตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันเลย

  ค่ะ

[Peung002]

ต้องบอกว่าแอบหนีไปไม่อ่านมาหลายตอน
แบบว่ามันเครียดมว๊ากกกกกกกกกก 
ลึกลับซับซ้อนซ้อนเงื่อนสุดๆ แบบว่าไม่สามารถคาดเดาได้เลยทีเดียว
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วเครียดที่สุดตั้งแต่อ่านงานน้องไจฟ์น้องทีมา
แต่ก็น่าติดตามมิใช่น้อย เรื่องราวมันเข้มข้นจริงๆค่ะ 

[sosi]

เชมัสใจร้าย

[maimai2015]

ตอนนั้นที่เชมัลผิดสัญญา.. ก็ยังไม่ได้รักกันไม่ใช่เหรอ..
ยังไม่ได้มีความผูกพันธ์มากพอที่จะยึดคำสัญญาที่ให้ไว้

แต่แหมมมมม พี่เชนะพี่เช นอกจากไม่ได้กลับไปหาแล้ว
ตอนอาเม่ยเข้าวังมายังจำไม่ได้อีก
ตาสีนี้ ผมสีนี้ พี่เชคิดว่าจะมีสักกี่คนเชียวหืมมม

[You MakeMe]

 

[Theshadowreader]

อยากทุบท่านแม่ทัพ

แต่ก่อนทำอะไร คิดน้อยไปจริงๆ

ยังไม่หายโกรธ ชริ

[B52]

หลังจากไม่ได้มาอ่านอยู่สองตอนท้าย เพิ่งจะมีโอกาสมาอ่านต่อและแล้วก็ได้รู้ถึงอดีตของทั้งคู่สักที

[cinquain]

"แต่ข้าไม่อยากฟัง! ทั้งที่ท่านกล่าวว่ารักข้า ท่านดีต่อข้าในเวลาที่พวกเราอยู่ด้วย ในเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่ในทันทีที่เก้าเดินเข้ามา สายตาของท่านก็จะหยุดไว้ที่เขา ท่านรู้บ้างไหมว่ามันทำให้ข้าเสียใจเพียงใด รักของท่านมันเป็นรักแบบไหนกัน"

โอย เจ็บจื๊ดแทนเม่ย แล้วท่านเชมัลจะแก้ไขอย่างไรต่อไป ...

[dekying kukkig]

แวะมารอทั้งๆที่วันนี้แค่วันจันทร์ 

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

เข้าใจอาเม่ยนะ เป็นฝ่ายรอสัญญา ระหว่างทางพี่เชก็ไปรักเก้า
ไม่ผิดที่อาเม่ยจะไม่เชื่อใจ ...หน่วงกันไปอีก