หัวข้อ: ' ► Choice รักที่ต้องเลือก UP! 9.8.58 {จบแล้ว/แจ้งข่าว ll อัพตอนพิเศษที่ 8} หน้า 44

[GlassesgirL]

เชียร์และอยากให้เซฟจีบวาดจริง เพราะเซฟโตขึ้นมาก มีความคิดที่โตขึ้น วาดก็ทั้งน่ารัก และน่าสงสารไปพร้อมๆกัน อยากให้วาดมีคนมาดูแลปกป้องบ้าง อย่าช้าไปเลยเซฟ ลองดูก็ไม่ได้เสียหาย วิ่งคนเดียวมันเหนื่อนะ แถมวิ่งอย่างไม่รู้จุดหมายปลายทางว่ามันอยู่ตรงไหนแบบนั้น แต่ถ้ามีอีกคนเข้ามาอยู่เคียงข้างกัน จะได้มีเพื่อนร่วมทาง ไม่วิ่งให้เหนื่อยมาก แต่มาเดินเคียงข้างกันไปเรื่อยจับมือแล้วเดินไปพร้อมๆกัน มันดีกว่านะเซฟนะ จีบวาดเลยเซฟ 

และเป็นความคิดที่ดีมากที่วาดจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของไฟท์โรมอิน เพราะวาดอาจต้องทุกข์ปวดหัวมากกว่านี้ เราอยากให้วาดมีความสุข แบบนี้คือสิ่งที่ดีแล้ว วาดไว้ 

ส่วนเรื่องของไฟท์โรมอินก็รอแค่เวลาที่อินเลือกที่จับมือใครเดินไปด้วยกัน เอาตามจริงเลยใจเราคิดอยากให้อินคู่ไฟท์นะ ความรู้สึกมันบอกว่าไม่ใช่โรมอินตั้งแต่ที่โรมเริ่มเข้ามาพัวพันกับอินแล้ว ก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง ไม่ได้คิดยึดติดกับแท็กก่อนหน้า แต่ความรู้สึกมันบอกว่าโรมไม่ใช่ของอิน และอินไม่ใช่ของโรม 

ตอนนี้โรมอินกำลังมีความสุขกัน ค่อยๆสานสัมพันธ์กัน ใกล้ชิดกันไปเรื่อย แต่ยอมรับนะบางครั้งที่อ่านฉากสองคนนี้จีบกัน สวีทกันแล้วเรารู้สึกว่ามันไม่อิน มันไม่ใช่ (ขอโทษพี่หนมแล้วคนที่เชียร์โรมอินด้วยนะคะ เราอาจอินไปหน่อย  ) มันเหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้รู้สึกแบบนั้น พยายามที่จะอินกับคู่นี้ พยายามที่จะเชียร์แต่มันไม่สุดอะ 

ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะตอนนี้เราสงสารไฟท์มั้ง เพราะในขณะที่ไฟท์ปฏิเสธที่จะบอกถึงความสัมพันธ์ของไฟท์อินให้ครอบครัวรับรู้ อินยังมีโรมทึ่เข้ามาอยู่เคียงข้าง ให้หัวใจกระชุ่มกระชวย แต่ไฟท์กลับไม่มีใคร มีแค่ครอบครัวและลูกๆเท่านั้น

อีกเหตุผลหนึ่งอาจเป็นเพราะเรารู้สึกว่าไฟท์รักอินมากกว่าที่คิดนะ บางทีอาจรักมากกว่าที่อินรักไฟท์ก็ได้ แต่เพราะอาจรักมากเลยกลัวที่จะสูญเสียมาก เพราะไฟท์เคยต้องสูญเสียมาแล้ว

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นทุกอย่างขึ้นอยู่กับเวลา เพราะโรมยังไม่เคยทำให้อินเสียใจอย่างที่พยาบาลคนนั้นบอกไว้ ต่อจากนี้อินคงตัดสินใจอะไรได้ง่ายขึ้น ยังไงก็สู้ๆนะอินไฟท์โรม ความสุขรออยู่ข้างหน้า แค่ใช้ใจตัดสินมันความสุขอยู่ไม่ไกล

ปล.ขอเซฟวาดนะคะ ดูเคมีเข้ากัน 
ปลล.ขอบคุณกับเรื่องราวสนุกๆแบบนี้นะคะ สู้ๆนะคะเป็นกำลังใจให้    

[Tsubamae]

เห็นด้วยกะคห.บน เราเองตอนโรมเข้ามาแรกๆ ยอมรับว่าเอนไปทางโรมบ้างเหมือนกัน
แต่พอออ่านไปเรื่อยๆเรากลับรุ้สึกว่ามันไม่ใช่ อาจเป็นเพราะสงสารไฟท์และเรารุ้สึกว่าไฟท์
มีความกลัวที่จะสูญเสียมากพอๆกับความรัก ยิ่งรักมากเท่าไหร่ก็กลัวสูญเสียมากเท่านั้น
แต่ความกลัวของไฟท์ มันก็ทำร้ายอินและผลักอินออกไปด้วยในเวลาเดียวกัน ผิดกับโรม
ที่ยังไม่เคยทำให้อินเสียใจ แต่ ตอนนี้มีเรื่องแฟนเก่าเข้ามาเอี่ยวแล้ว คาดว่าคราวนี้อาจจะ
ได้ข้อพิสูจน์ในความรุ้สึกของโรมชัดๆซักทีรึป่าว หรือมันอาจจะยุ่งเหยิงกว่าเดิม เฮ้อออ
ลุ้นเชฟวาดๆ ขอบคุณขนมสำหรับนิยายจ้า

[shoi_toei]

สถานะอธิบายยากกกกกกก   

[PoPuAr]

ให้หมอเซฟสมหวังในความรักครั้งนี้ด้วยนะ สงสารหมอ

ยังไงก็อย่าปิดตายหัวใจละน้องวาด ให้โอกาสพี่เค้าหน่อยนะ

ตอนท้ายไม่ค่อยชอบใจเลย ที่วาดกล่าวหาว่าหมออินพยายามเขี่ยวาดให้พ้นทางรัก

โดยการสนับสนุนให้เป็นแฟนกับหมอเซฟ  เข้าใจพี่อินเค้าหน่อยสิ  พี่เค้าสับสนอยู่ ไม่รู้จะเลือกใครดี

[greensnake]

น้องวาดกำลังจะก้าวไปข้างหน้า ถ้าเปิดใจให้พี่เซฟอ่ะนะ
แต่กลับกันทางฝั่งสามคนนั้นยังย่ำอยู่กับที่อยู่เลย
มันอยู่ที่ไฟท์และอินอ่ะ โรมแค่อยู่เฉยๆและรอเท่านั้น
แม้การกระทำจะรุกซะจนอินยอมไปกว่าครึ่งแล้วก็ตาม
ขนาดวาดเป็นเด็กยังรู้เลยว่าอินคิดอะไรอยู่ ทำอะไรอยู่
ในกรณีนี้ไม่มีใครทำให้เราทุกข์เท่ากับตัวเราเองหรอก
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดค่ะ

[patwo]

ตอนที่ 22

   เรื่องของวาดกับหมอเซฟ น่าเห]nอเชื่อว่าแค่ครั้งเดียวที่ผมบอกแพรเรื่องก็สะพัดไปทั้งโรงพยาบาล ใจจริงก็ไม่ได้อยากจะบอกหรอกครับแต่ว่า ท่าทางมีความสุขมากเกินไปของผมทำให้แพรอยากรู้ ก็บอกแล้ว่าอย่าบอกใคร แต่ลืมไปว่าผู้หญิงถ้าบอกว่าอย่าบอกใครอีกวันเรื่องคงถึงหูทุกคนได้ไม่อยาก

“ วาด " ผมเปิดประตูเข้าไปก่อนจะเรียกอีกคน ท่าทางนิ่งๆที่เอาแต่มองไปนอกหน้าต่างผมเดินเข้าไปใกล้  " ทำอะไรอยู่ "

“ เปล่าครับ แค่มองอะไรไปเรื่อยเปื่อย " พูดแค่นั้นก่อนจะยิ้มออกมา " วันนี้พี่อินเข้าเวรกลางวันเหรอครับ "

“ อื้ม ตอนนี้พักเลยแวะมาหา "

“ กินข้าวรึยังครับ "

“ กินแล้วละ เพิ่งกินเสร็จเมื่อกี้เองเราละกินข้าวรึยัง "

“ ยังเลยครับ ผมยังไม่หิว " บอกแค่นั้นผมก้มมองไปที่ข้าวที่ตั้งเอาไว้ข้างๆเตียง จับที่ตัวถ้วยก็พบว่ามันเย็นไปหมดแล้ว

“ กินซะจะได้กินยา "

“ ไม่หิวจริงๆครับ พี่อิน " ส่งสายตามาอ้อนผม ยังไม่ทันจะเลื่อนโต๊ะมาบังคับให้กินประตูห้องก็เปิดออก

“ หมอเซฟ " ผมเรียกคนที่เข้ามาใหม่อีกคนก็ก้มหน้าทัก " เช้าถึงเย็นถึงตลอดเลยนะ "

“ ผมก็แค่เข้ามาตรวจตามปกตินะครับ "

“ เกินปกตินะสิไม่ว่า " ผมบอกแบบนั้นก่อนจะเกิดความคิดดีๆขึ้นมาได้ " แต่หมอมาก็ดี มาดูสิเด็กไม่ยอมกินข้าว ส่ายหน้าอย่างเดียวว่าไม่หิว "

“ ก็ไม่หิวจริงๆนี่ครับ "

“ งั้นให้หมอเซฟป้อน เผื่อจะหิวขึ้นมาบ้าง " ผมพูดแบบนั้นหมอเซฟหันมามองหน้าผม พยักหน้าเชิญชวนหมอเซฟแต่วาดเงียบไปแล้ว

“ ผมไม่หิวจริงๆครับ ไม่อยากกินเลยจริงๆ รู้สึกเหมือนจะอ้วกด้วย อย่าเลยครับผมไม่หิวจริงๆ "

“ เป็นอะไร ทำไมจะอ้วก " หมอเซฟถาม วาดที่ได้แต่ก้มหน้า

" ไม่รู้ครับในร่างกายผมมันตื้อๆ ไม่อยากจะกินอะไร "  มือที่สอดอยู่ในเสื้อกราวน์ยกขึ้นลูบหัวอีกคนที่ก้มหน้าลงต่ำก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้าง

“ ไม่ต้องยิ้มหวาน งั้นก็ค่อยกินก็ได้ แต่ถ้าหมอเข้ามาอีกทีวาดต้องกินข้าวแล้วนะ " พยักหน้าให้งึกๆอีกคนก็ลูบหัว

“ แบบนี้ค่อยเบาใจหน่อย " ผมว่าออกไปแบบนั้น วาดก็ยิ้มออกมาให้หมอเซฟถึงมันจะเป็นยิ้มที่ฝืนๆสักหน่อยแต่ก็คงเพราะเขินมั้งครับเลยเป็นแบบนั้น " ยังไงฝากวาดไว้กับหมอเซฟเลยนะ "

“ เอาแบบนั้นเลยเหรอครับ ถามเค้ารึยังว่าเต็มใจรึเปล่า "

“ เต็มใจอยู่แล้วละ " พูดแค่นั้นผมยักคิ้วให้อีกคนก่อนตบลงที่ไหล่ หันไปมองวาด " พี่ไปทำงานก่อนนะเดี๋ยวเย็นๆจะแวะมา "

“ ครับ " ตอบแค่นั้น ผมก็เดินออกไปจากห้องไป

บอกตรงๆ ผมรู้สึกอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก ในใจของผมตอนนี้มันเหมือน โล่ง ถ้าวาดมีแฟนเป็นหมอเซฟจะดีมากตรงที่ผมจะได้อดห่วงมันสักที โดยเฉพาะเรื่องของไฟท์ที่ตอนนี้มันเหมือนจะสนิทกันก็คงจะได้ห่างกัน ไม่ได้คิดว่าไฟท์จะจีบวาดหรอกนะครับ แต่แค่คิดว่า ไม่ใช่พี่น้องกันแต่มาอยู่ใกล้ๆแบบนั้นมันน่าเกลียด อีกอย่างวาดก็ไม่ต้องไปทำงานให้ไฟท์แล้ว หมอเซฟกำลังจีบมันอยู่ ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้วละครับ

“ ไปอารมณ์เสียมาจากไหนติน ดูทำหน้า " ผมทักคนที่กำลังเดินผ่านไป ตินเอามือล้วงกระเป๋าแต่สีหน้าของมันเหมือนกำลังโกรธใครอยู่

“ ไอ้เซฟอยู่ห้องวาดรึเปล่า "

“ อยู่ กำลังช่วยพูดให้วาดกินข้าวอยู่ " ผมบอกแบบนั้นมันก็ถอนหายใจขาที่กำลังเดินไปผมจับแขนมันไว้ " ปล่อยๆน้องมันไปบ้างเถอะน่า วาดยี่สิบแล้วนะติน วาดมันต้องมีความรักบ้าง อีกอย่างหมอเซฟมันก็ดีจะหวงอะไรนักหนา "

“ กูต้องถามมึงมากกว่ารึเปล่า ว่าทำไมอยู่ๆถึงไม่หวงน้องอย่างที่มึงเคยเป็น เมื่อก่อนไม่ว่าใครจะดีแค่ไหนเข้ามามึงไม่เคยเห็นด้วย แล้วตอนนี้เป็นอะไรทำไมถึงทำท่าทางเหมือนจะอยากยกวาดใส่พานไปให้หมอเซฟมันอย่างงั้นละ "

“ ก็หมอเซฟมันก็เป็นคนดีคนนึง เป็นคนเก่งก็อย่างที่พ่อกับแม่บอกไง "

“ ไม่ใช่เหตุผลเลยอิน ถ้ามึงยังจำเมื่อหลายวันก่อนได้มึงกับกูยังห้ามมันไม่ให้มีแฟนอยู่เลย เกิดอะไรขึ้นกันวะ อะไรที่ทำให้มึงเปลี่ยนความคิด "

“ ก็บอกแล้วไง หมอเซฟมันเป็นคนดี มึงจะอะไรนักหนาวะติน น้องมันก็แค่จะมีความรัก "

“ นั่นมันไม่ใช่เหตุผลและถ้ามึงยังจำได้ มึงเคยบอกกูว่า วาดเสียใจมามากแล้วกูจะไม่ให้วาดต้องเสียใจ แต่กูคิดว่าตอนนี้มึงคงลืมไปแล้ว วาดเสียใจมามากแล้วอิน และกูไม่เคยลืมสิ่งที่กูพูดมาตลอด แต่คนที่มีความสุขแบบมึงจะคิดอะไรได้วะ "

   ตินที่พูดคำนั้นทำเอาหัวใจผมว่างเปล่า ถ้าเปรียบเทียบกับการโดนตบหน้าอย่างแรงผมว่า ผมก็คงเป็นแบบนั้น ตัวมันที่เดินผ่านผมไปหาวาด ทิ้งให้ผมอยู่กับความคิดของตัวเองตรงนี้ เหตุผลมากมายที่ผมใช้อ้างเรื่องของหมอเซฟและวาดแต่มันกลับมีเหตุผลเดียวที่แท้จริงจากหลายเหตุผลนั้น

' ถ้าวาดมีแฟนไฟท์จะได้เลิกยุ่งกับวาด ' หรือบางทีผมก็คิดถึงแต่ตัวเองและก็ต้องการทุกอย่างเพื่อตัวเองมันก็เท่านั้น

“ มายืนเอ่ออะไรอยู่ตรงนี้ ไอ้อิน " เงยหน้าขึ้นมองเสียงที่คุ้นเคย ไฟท์ยืนอยู่ตรงหน้าผม มันมองด้วยสายตาที่เอาแต่ขมวดคิ้วสงสัย

“ ไฟท์ " เอ่ยเรียกชื่อมันอีกคนก็เดินเข้ามาใกล้ " มึงจะไปไหน "

“ มาเยี่ยมวาด " ยกถุงที่ซื้อมาคงเป็นอะไรสักอย่าง " กูมีอะไรบางอย่างที่สำคัญมากจะบอกมัน "

“ อะไรวะ เดี๋ยวนี้นะบอกวาดก่อนกูตลอดเลยนะ "

“ ก็มันความลับระหว่างกูกับวาด " ยักคิ้วให้ผม ทำไมรู้สึกเหมือนคนตรงหน้าของผมเปลี่ยนไปจากที่เคยรู้สึกไฟท์เหมือนไม่ได้ทุกข์ใจเหมือนก่อนแล้ว " เออ กูจะบอกมึงว่ากูกับอัลเลนรักกันแล้วนะ "

“ จริงเหรอ "

“ อื้ม วันก่อนกูไปนอนบ้านไอ้ไฟปรับความเข้าใจกันเรียบร้อย "

“ มึงจะเอาอัลเลนกลับมาอยู่ด้วยรึเปล่าละ " รู้แล้วว่าทำไมถึงมีความสุขนัก เป็นความสุขที่ออกจากแววตาเลยครับเพราะอัลเลนนี่เองแต่จริงๆในชีวิตมันก็มีอะไรให้เครียดไม่กี่อย่าง ถ้าไม่นับเรื่องของผม ก็คงเป็นเรื่องของลูก

“ ไม่หรอก อยู่กับไอ้ไฟไอ้เทมก็ดี อัลเลนมีความสุขดี ไอ้ไฟไอ้เทมมันก็มีความสุข "

“ แล้วมึงจะมาบอกเรื่องอะไรกับวาด "

“ เรื่องที่กูตัดสินใจได้แล้วว่าจะเอายังไง " บอกแค่นั้นขามันที่กำลังก้าวไปหา ผมจับแขนมันไว้ " อย่าเพิ่งไป "

“ ทำไม มึงมีอะไรรึเปล่า "

“ วาดมันคุยอยู่กับแฟนของมัน อย่าเข้าไปขัดเลยว่ะ "

“ แฟนของมัน แฟนของวาดนะเหรอ " พยักหน้าให้ไอ้ไฟท์ที่ขมวดคิ้ว  " จริงดิ " ว่าแค่นั้นขาก็พาเดินไปที่ห้องของวาด ประตูที่มีกระจกส่องเข้าไปได้ในห้องนั้นมีทั้งพี่ตินแล้วก็หมอเซฟยืนอยู่ผมว่าเด็กดื้อคงยังไม่ยอมกินข้าวเหมือนเดิม  “ หมอคนนั้นนะเหรอวะ "

“ อื้ม ชื่อหมอเซฟ เค้าจีบวาดอยู่ "

“ แล้ววาดว่าไง " ทำไมต้องอยากรู้อะไรขนาดนั้น

“ ก็ชอบด้วยละ หมอเซฟมันใจดี "

“ แล้วมึงกับพี่ตินไม่หัวเสียแย่เหรอวะ " ผมส่ายหน้าไอ้ไฟท์มันหันมามองหน้าผม  " ผิดวิสัย ปกติหัวฟัดหัวเหวี่ยงจะตายห่าแค่น้องมีคนมาจีบ "

“ ก็คนนี้มันเป็นคนดี แถมยังเป็นคนเก่ง "

“ ถึงว่างั้น ยังไงก็ผิดวิสัยคนแบบมึงอยู่ดีว่ะ " พูดแค่นั้นมันก็เคาะประตูก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ผมที่เดินตามทุกคนหันมามอง " เป็นยังไงบ้างวันนี้นะ "

“ พี่ไฟท์สวัสดีครับ "

“ หอบอะไรมาด้วยอีกละ มึงมาทีไรของฝากไม่เคยขาด "

“ รังนกแช่เย็นๆกินอร่อยนะ "  หันไปบอกวาดมันก็ยัดทั้งถุงที่ซื้อมาใส่ลงไปในตู้เย็น " ได้ข่าวว่าไม่ยอมกินข้าว "

“ ทำไมทุกคนจะต้องถามถึงวาดเรื่องนี้ตลอดเลย "

“ ก็เค้าเป็นห่วงเรากันไง " ตินว่าตอนที่ลูบหัวมัน ไอ้ไฟท์มองหมอเซฟที่อีกคนก็มองมันเช่นกัน

“ นี่ไฟท์เพื่อนกู ส่วนไฟท์นี่ไงหมอเซฟคนที่กำลังจีบวาดของพวกเราอยู่ "

“ ไม่ใช่เว้ย " พี่ตินท้วงก่อนจะถอนหายใจ ไอ้เซฟมีท่าทางยิ้มๆ ไฟท์มองหน้าวาดก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ ยิ้มล้อๆของมันทำให้วาดได้แต่ก้มหน้า

“ หวงน้องใหญ่ๆ "

“ เออ! น้องกู กูหวง " ตินว่าตอนที่หันไปหาหมอเซฟที่แค่ยืนนิ่งๆอยู่ใกล้ๆวาด ไฟท์มองคนสองคนสลับไปมาก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัววาด

“ เขินใหญ่แล้วเรา "  ไม่มีเสียงตอบรับจากวาด มีแต่เสียงตินที่โวยวายกับไฟท์ที่ขยันล้อ และหมอเซฟที่ไม่เถียงอะไรออกมา " รับศึกหนักหน่อยนะครับหมอ คนนี้นะน่ารักพี่ชายเค้าก็เลยขี้หวง ผมนะเป็นเพื่อนอินมาตั้งแต่เด็กๆ พี่ตินเนี้ยที่หนึ่งเลย "

“ ไม่มีปัญหาหรอกครับเรื่องนั้น "

“ แต่กูมี เลิกพูดเลยมึงไอ้เซฟก่อนที่กูจะโมโหมึงไปมากกว่านี้ วาดน้องชายกูเว้ย "

“ ปล่อยๆน้องบ้างน่า เด็กมันจะมีความรัก "

“ ใช่มั๊ยละกูก็คิดเหมือนมึงไฟท์ เด็กมันจะมีความรัก "

“ หมอเซฟต้องพาวาดไปเที่ยวบ่อยๆนะครับ อย่าปล่อยให้ทำงานหนัก "

“ ถ้าผ่านด่านพี่ชายไปได้จะพาไปเที่ยวทุกวันเลยครับ "

“ มึงหาเวลาว่างก่อนเถอะ " ตbนว่าดักทุกคนก็หัวเราะออกมา

“ ทุกคนครับ ! “ เสียงดังของวาดที่ดังขึ้นมา เราทุกคนตรงนั้นเงียบลง " ขอโทษนะครับ แต่ช่วยออกไปได้มั๊ยครับ ผมอยากจะอยู่คนเดียว " เสียงเรียบๆของมันดังขึ้นมาเสียงหัวเราะของเราทุกคนหยุดลง

“ วาด เป็นอะไรรึเปล่า " ตินถามมันที่ส่ายหน้า

“ แค่ช่วยออกไปเถอะครับ ผมอยากจะอยู่คนเดียวจริงๆ " พูดแบบนั้นแต่มือก็เอาแต่กำผ้าห่มแน่น " ให้ผมอยู่คนเดียวเถอะครับ "

“ ออกไปข้างนอกกันเถอะ " ตินพูดแค่นั้นทุกคนก็พร้อมใจกันเดินออกไป ประตูปิดลงทุกคนมองหน้ากัน วาดไม่เคยแสดงท่าทีแบบนี้ นั่นก็ยิ่งแปลกไปใหญ่สำหรับพวกเรา

“ ปล่อยให้อยู่คนเดียวสักพักก็แล้วกัน "

“ งั้นก็แยกย้ายไปทำงานกันเถอะ " ผมบอกทุกคนก็แยกไปตามนั้น มองเข้าไปในห้องอีกที ก็เห็นคนที่บอกให้พวกผมออกมา มองออกไปที่หน้าต่างแบบนิ่งๆ  " แล้วมึงจะไปไหนต่อ "

“ กูมีสอนตอนบ่ายแต่ที่แวะมาก็จะมาคุยกับกูรูสักหน่อยอะนะ แต่ดันไม่ว่างซะงั้น "

“ คุยกับกูก่อนมั๊ยละ "

“ อยากรู้เหรอ " ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จมูกของมันเกือบจะชนจมูกของผมอยู่แล้วครับ " เสือกนะมึง เสือก "

“ แล้วทำไมมึงถึงเอาเรื่องของมึงไปบอกวาด ทั้งๆที่ควรจะบอกกู "

“ ก็มันเรื่องของคนที่กูควรบอก แล้วกูจะถามคนที่กูควรบอกทำไมละ เหมือนฉลาดนะแต่เพื่อนกูโง่จังวะ "  เอามือมาลูบหัวผมตอนที่เรามองหน้ากันนี้เหมือนไฟท์มีอะไรบางอย่างจะบอกผม " วันก่อนกูไปนอนบ้านไฟมานอกจากจะสนิทกับอัลเลนแล้ว ไฟให้ข้อคิดกูมาข้อนึง "

“ ข้อคิดนั้นคืออะไร "

“ ถ้าเราให้ความสุขเค้าไม่ได้ ถ้ายังเห็นแก่ตัวก็อย่าดึงเค้าไว้ปล่อยเค้าไปให้มีความสุขเถอะ ให้เค้าไปมีความสุขกับคนที่ให้ความสุขเค้าได้ "  เสียงที่มันพูดออกมา หัวใจผมวูบหล่นลงทันทีที่ได้ยินคำนั้น ลำคอที่แห้งไปหมดผมได้แต่ยืนนิ่งๆอยู่ตรงหน้ามันมือของผมเอื้อมออกไปมือที่จับแขนของมันไว้

“ ไฟท์ "

“ อย่ารั้งกู ถ้าใจมึงไม่ได้อยู่กับกูแล้วก็อย่ารั้งกู อย่าคิดเพื่อแค่ว่าอยากจะเอาชนะกูอิน ความรักไม่ใช่การเอาชนะ แต่ความรักคือความสุข กูเองให้ความสุขมึงไม่ได้กูควรถอย "

“ ไฟท์มึงยังไม่ลองให้ความสุขกูเลยนะ เรายังไม่ได้ลองคบกันเลย "

“ กูไม่กล้าบอกแม่ว่ากูกับมึงเอากันหรอก กูทำอย่างที่มึงต้องการไม่ได้ กูคงยอมรับกับใครไม่ได้ถ้ามึงอยากจะให้กูประกาศแบบที่มึงต้องการ มองกลับไปเห็นลูกกูสี่คนกูทำไม่ได้หรอกอิน "

“ จริงๆเราไม่ต้อง "

“ อย่ายอมกูเพื่อที่อยากจะเอาชนะกูอีกเลยวะ "

“ กูไม่ได้ยอมมึงเพื่อที่จะเอาชนะ ไม่ได้เป็นแบบนั้น " ผมพยายามหาเหตุผลมือที่จับมันไว้แน่นไฟท์มองตาผม  มันรู้ว่าผมจะไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ถ้าจะตัดใจเรื่องอะไรผมจะตัดใจเองไม่ใช่แค่เพราะใครมาบอกให้ตัดใจ

“ โอเคกูเข้าใจมึง กูจะไม่บอกแม่ถ้ามึงยอมคบกับกูแบบลับๆได้ ไปเลิกยุ่งกับไอ้นั้นซะแล้วอย่าติดต่อมันอีก อย่ารักษาลูกสาวมันอีก ห่างจากมันแล้วมารักกับกู มาอยู่ด้วยกัน ความรักของกูมันเห็นแก่ตัวถ้ามึงรับได้มึงก็มา กูปล่อยมึงแล้วนะอิน กูอยากให้มึงมีความสุข อยากให้มึงมีความสุขจริงๆกับคนที่รักมึง คนที่เค้าจะให้ทุกอย่างกับมึงได้ ให้ความรัก ให้ความสุข ออกนอกหน้านอกตาไปไหนมาไหนด้วยกัน  แต่กูให้มึงไม่ได้นะ จะมารักกับกูมั๊ยละ " 

เราที่ต่างเงียบให้กันคราวนี้ไฟท์ก็จับมือผมไว้ มันดึงผมเข้าไปกอด กอดของมันเหมือนหลายๆครั้งที่เรากอดกัน ทุกอย่างของผมมันนิ่ง ทุกอย่างมันสงบ ผมไม่มีข้ออ้างอีกแล้ว

“ มึงยังเป็นเพื่อนกูเว้ย จะนานเท่าไหร่เราก็ยังเป็นเพื่อนกัน กูยังรักมึงที่สุดเสมอ "

“ ถ้ากูยอมเลิกกับเค้าละ "

“ กูเห็นแก่ตัวนะ " พูดแค่นั้นมันที่ปล่อยแขนที่กอดผม ก่อนจะเดินออกไป คว้ามือของตัวเองไปจับมันเอาไว้แน่น แต่ไม่นานไฟท์ก็ปล่อยมือของผมก่อนจะพูดคำนึงออกมา “ มึงคิดดีๆเถอะ อย่าคิดแค่เอาชนะกูเลยอิน คิดเพื่อความสุขของตัวเองดีกว่า "

..................................................

เข้าเวรตรวจคนไข้เหมือนกับทุกวัน มีบ้างที่ได้พักแต่ตอนนั้นสมองก็เอาแต่หมุนปากกาในมือไปเรื่อยๆคิดทบทวนเรื่องราวทุกอย่างที่ตัวเองต้องตัดสินใจ มันไม่มีอะไรยากเกินไปหรอก ถ้าผมยอมเสียบางอย่างไปได้ แต่ทำไมถึงไม่ยอม ทำไมถึงไม่ยอมปล่อยวางก็ไม่รู้

ตึ่ง.. เสียงข้อความนึงที่ถูกส่งเข้ามาผมเอื้อมมือไปหยิบมันมาดู เผลอยิ้มออกมาตอนที่เห็นไอ้โรมส่งสต๊กเกอร์ไลน์ดุ๊กดิ๊กมาให้ มันเป็นภาพส่งจูบมาให้

' คิดถึงจัง '

“ มีสติกเกอร์แบบจะอ้วกมั๊ย อยากส่งไปให้มึง "

' มีแต่ความรักอะ เสียใจจัง ' คำพูดกวนตีนของมันทำเอาผมยิ้มกว้าง หมีบราวส่งดอกกุหลาบมาให้ผมได้แค่ ส่งตัวมูนที่ทำหน้านิ่งๆไปหา

“ วันนี้กูรู้สึกเหมือนตัวเอง รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ เบื่อๆ "

' กูยังไม่ได้บอกเลิกมึงเลย มึงอกหักแล้วเหรอ ' ส่งข้อความแบบนั้นมา ผมได้แค่หัวเราะออกมากับความหลงตัวเองของมัน

“ มึงคิดว่าตัวมึงมีความสำคัญกับกูมากเลยรึไง แบบอะไรๆที่กูเครียดก็ต้องเป็นเรื่องของมึงนะ "

' แน่นอนเพราะกูสำคัญ '

“ สำคัญตัวเองผิดไปนะสิ "

' วันนี้กูจะไปรับอลิซแล้วก็จะแวะไปหามึงด้วยนะ '

“ มาทำไม "

' จะพามาเป็นแม่ครัวที่บ้าน '

“ กูทำเป็นที่ไหน "

' มาเถอะน่า มาเป็นครอบครัวเดียวกับกู ' ได้แต่ยิ้มอยู่แบบนั้น ผมมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่มันยังส่งสติกเกอร์ไลน์เข้ามากวนตีน ให้มันได้แบบนี้สิมึง ทำให้กูเลือกอยากขนาดนี้แล้วจะตัดใจจากมึงได้ไงละไอ้สัด

“ กูเลิกงานห้าโมงเย็นนะ "

' รับทราบครับผม '

วางโทรศัพท์มือถือลงตอนที่มีคนไข้เข้ามา ผมหันไปที่ประตูมองดูคนเข้ามาใหม่เป็นคนที่คุ้นตา คนที่ตอนเด็กๆเคยแอบหลังแม่ตัวเองเพราะเจอหน้าผม

“ ไฟ "

“ พี่อินสวัสดีครับ " ยกมือไหว้ผมทั้งๆที่มีใครอีกคนอยู่ในอ้อมกอด ท่าทางทุลักทุเลของมันผมเลื่อนเก้าอี้ให้นั่ง " อัลเลน  ไหว้อาอินก่อน "

“ สวัสดีครับอาอิน " ได้ยินแต่เสียงแต่ก็ยังไม่เห็นหน้า

“ อัลเลนนนนน  "

“ ไหนเป็นอะไรมา มาให้อาอินตรวจหน่อยดีกว่า " ผมขัดสงครามของพวกมันลงก่อนที่จะบานปลายไปไกล ยิ่งเทมไม่มาแบบนี้ก็ยิ่งแล้วไปกันใหญ่  บ้านนี้เหมือนมีไอ้เทมเป็นส่วนกลางของบ้าน เป็นทั้งที่รักและเป็นต้องที่ยุติสงครามทุกวันนี้ผมเองยังสงสัย ไอ้ไฟเป็นแฟนไอ้เทม หรือ ไอ้ไฟเป็นลูกไอ้เทมกันแน่

“ หนูไม่ได้เป็นอะไรหนูอยากหาป๊า ป๊าของหนู อาไฟ " ซบคนที่กำลังอุ้มตัวเองแน่นอัลเลนหอมแก้มไอ้ไฟ " พาหนูไปหาป๊านะ "

“ ได้เลย แต่อัลเลนของอาไฟต้องหาหมอก่อนนะ " มันดึงอัลเลนให้หันหน้ามาหาผม แก้มอูมๆที่แดงจัดนั้นสายตาของอัลเลนล้าจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้น " ตัวร้อนครับพี่อินแล้วก็งอแงมากๆเลยด้วย มีน้ำมูกนิดหน่อย หายใจไม่ค่อยสะดวก "

“ เหรอ ขอหมออินตรวจหน่อยนะ " ใช้สายตรวจ ตรวจเด็กน้อยที่เอายู้หน้า

“ อาอินทำไม อาอินต้องใช้ไอ้นี่ตรวจหนูเรื่อยเลย มันคืออะไรเหรอครับ "

“ มันคือหูฟังเอาไว้ฟังเสียงหัวใจน้อยๆของอัลเลนไงครับ "

“ หัวใจของหนู หนูอยากฟังจังเลย " ถอดหูฟังที่ตัวเองใส่อยู่ในอัลเลนเสียบหูเอาไว้ ผมเอาอีกด้านไปจ่อที่หัวใจอีกคน  "  หนูไม่ได้ยินอะไรเลย ได้ยินแต่เสียงตุ๊บๆ อาไฟๆหนูจะฟังของอาไฟบ้าง " เอาหูฟังทาบหัวใจของอีกคน  ไอ้ไฟเลื่อนมือของหลานมันมาไว้ที่ตรงตำแหน่ง " ของอาไฟก็ไม่เห็นได้ยินเลย "

“ แล้วมึงคิดว่าจะได้ยินคำว่าอะไรจากหัวใจกู "

“ คำว่ารักป๊าเทม แล้วก็รักหนู "

“ พอ " เอามือปิดปากหลานตัวเอง ผมแอบยิ้มออกมากับความคิดของเด็กตัวแค่นั้น ไอ้ไฟส่งสายหูฟังมาให้ผม " เอาไปตรวจเลยครับคุณหมอ "

“ อัลเลนเก่งจังทำอาไฟเขินได้ด้วย " หยิกแก้มอีกคนที่ยิ้มกว้าง

“ ฉีดยาเลยได้มั๊ยครับ "

“ ไม่เอา อาอินอย่าฉีดหนูนะ หนูไม่ได้ดื้อ ป๊าบอกว่าหนูไม่ดื้อ อาอินจะไม่ฉีดเข็มเจ็บๆกับหนู " กอดตัวเองเอาไว้ ก่อนจะหันไปกอดอีกคนไว้แน่น " อาไฟ หนูคิดถึงป๊า "

“ แล้วไม่คิดถึงคุณพ่อเหรอ วันนี้คุณพ่อมาหาอาอินด้วยนะ "

“ พ่อมา ทำไมพ่อมาหาอาอิน "

“ พ่อไม่ได้มาหาอาอินหรอกจริงๆมาหา น้องชายอาอินนะครับ อะ หันหน้ามาหาอาอินหน่อย " เอาเครื่องวัดไข้สอดเข้าไปในหู ผมเขียนรายละเอียดอาการป่วยของอัลเลน จริงๆก็ไข้หวัดทั่วไปครับไม่มีอะไรมาก

“ อาอินเอาพี่ลิงมาตรวจหนู " เครื่องวัดไข้ผมห้อยน้องลิงไว้ตัวนึงครับ ไว้หลอกเด็กๆ

“ ใช่แล้วครับ พี่ลิงบอกว่า ให้อัลเลนกินยาให้ตรงเวลาจะได้หายป่วยไวๆนะครับ "

“ ครับ " ตอบเสียงอ่อยๆน่ารักที่สุดเลยคนนี้ ผมว่าอัลเลนหน้าตาคล้ายไอ้ไฟตอนเด็กๆเลยนะ ตาโตๆแก้มเยอะๆขี้อ้อนก็พอๆกัน แต่ขอให้โตมาอย่าให้เหมือนเลย เกรงใจว่าจะเอาแต่ใจมากเกินไป

“ พี่อิน ไฟท์มาหาพี่อินแล้วเหรอครับ "

“ ก็มาแล้วนะ " ผมบอกไฟไปแบบนั้นอีกคนก็พยักหน้า

“ แล้วมันพูดว่าอะไรบ้างครับ "

“ ก็อย่างที่เรารู้ว่ามันจะพูดนั้นเหละ " ผมบอกมันแค่นั้นเพราะรู้ไฟยังไงก็ต้องรู้เรื่องของมันอยู่แล้ว ไอ้ไฟท์ก็เพิ่งบอกอยู่ว่าไปปรึกษากันมา

“ งั้นผมขอพูดอะไรกับพี่อินอย่างนึงได้มั๊ยครับ "

“ อื้ม ว่ามาสิ "

“ ผมรู้จักพี่ชายของผมดี ผมรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ไฟท์เป็น อะไรคือสิ่งที่ไฟท์รู้สึก แต่พี่อินละครับ รู้จักตัวตนของพี่ชายของผมมั๊ย "  เสียงเรียบๆของมันทำเอาผมนิ่ง " ผมไม่ได้มาบอกให้พี่เลือกมันแต่ที่อยากจะบอก คือถ้าพี่จับปลาอยู่สองมือพี่ปล่อยสักมือเถอะครับ ผมรู้ว่ามันยากที่เราจะเลือกทิ้งสิ่งใดสิ่งนึงที่เป็นของสำคัญเหมือนๆกัน แต่เลือกเถอะครับ เพราะคนสองคนที่พี่กำลังจับอยู่เค้าก็เจ็บทั้งคู่ "

“ อื้ม พี่รู้แล้วละ "

“ ผมเข้าใจพี่นะ ครั้งนึงผมก็เคยต้องเลือกเหมือนกัน " มือที่เอื้อมมาจับมือผม มือที่มันบีบผมไว้แน่น " และช่วงเวลานั้นคือช่วงเวลาที่ผมอยากเปลี่ยนมันที่สุดในชีวิต พี่อินก็เหมือนพี่ชายของผม เลือกสิ่งที่พี่มีความสุขนะครับ เพราะนั่นคือสิ่งที่ไฟท์เองก็ต้องการเหมือนกัน เพราะว่าพี่เป็นเพื่อนรักของมัน  มันต้องอยากให้พี่มีความสุขอยู่แล้ว "

“ อื้มก็คงจริงแบบนั้น เพราะมันก็พูดอะไรทำนองนั้นละให้พี่ฟัง  " ผมบอกอีกคนไปแบบนั้น ไฟมันก็ยิ้ม  " ไม่ต้องห่วงไฟท์มันหรอก ตอนนี้เราทำหน้าเหมือนเป็นพี่ชายไอ้ไฟท์ไปแล้ว "

“ ก็ไฟท์ มันพี่ชายนี่ครับ ก็ต้องหวงมันสิ มันเคยเป็นแบบนี้ที่ไหนละ ไอ้ประเภทหลักลอยไปตามน้ำ ไร้จุดหมายนะ"

“ ก็รักกันตั้งแต่เล็กจนโตไม่เปลี่ยนเลยนะ ไฟตอนที่วิ่งตามไอ้ไฟท์ตลอดพี่ยังจำได้เลย ตอนที่เขินพี่ พี่ก็ยังจำได้ แต่ดูตอนนี้สิ " ถ้าจะให้พูดตอนที่รู้ว่ามันมีแฟนเป็นผู้ชายผมช๊อคมากกว่าพี่ชายมันอีก ก็มันไม่เคยมีแววว่าจะมาด้านนี้แต่ต้องยอมรับว่า เทมมันสุดยอดความเก่งจริงๆที่เอาไอ้ไฟอยู่

“ อาไฟ " เสีบงเล็กๆที่ขันขึ้นมา อัลเลนเงยหน้ามองอีกคนที่ก้มลงมา " หนูปวดฉี่ อาไฟคุยเสร็จยังครับ "

“ เสร็จแล้วครับ ไปๆ อาไฟจะพาไปฉี่ "

“ แต่ก่อนจะไปฟังหมอหน่อยนะ อัลเลนไม่สบายช่วงนี้หนูต้องไม่ออกไปข้างนอกกับออสตินบ่อยมากนะครับ แล้วก็ให้กินน้ำอุ่นนะ แกอาจจะมีอาการเจ็บคอมากขึ้นแต่พี่สั่งยาให้แล้ว ตอนกลางคืนก็ติดแผ่นลดไข้ให้ด้วยก็ดี ถ้าดูเหมือนนอนไม่สบายหายใจฝืดๆเอายาทาตรงอกให้แกด้วยนะ "

“ ครับผม "

“ เดี๋ยวพี่เอาใบสั่งยาให้พยาบาลเอาไปให้ที่ช่องจ่ายยาแล้วกัน "

“ ขอบคุณครับ อัลเลนขอบคุณอาหมออินก่อน " ยกมือขึ้นไหว้ผม ก้มลงหอมแก้มเจ้าตัวเล็กก่อนหยิบผ้าปิดปากให้

“ อันนี้อาอินให้อัลเลนนะครับ เอาไว้ปิดปากเวลาเล่นกับออสติน ออสตินจะได้ไม่ติดไข้จากอัลเลนไง "

“ มันเป็นรูปปากน้องเป็ด " เป็นผ้าปิดปากสีเหลืองที่มีปากเป็ดอยู่ครับ " งั้นหนูขอคุณหมออีกอันได้มั๊ยครับ หนูจะเอาไปให้ออสตินด้วย "

“ ได้สิ อะ " สีเหลืองสองอันเหมือนกันอัลเลนยิ้มกว้าง

“ ทำไงก่อน "

“ ขอบคุณครับ อาอิน "

“ เด็กดีนะ แล้วก็หายป่วยไวๆละ "

“ ครับ " บอกแค่นั้นไอ้ไฟอุ้มอัลเลนออกไปจากห้องของผม แพรที่เดินเข้ามาต่อจากมันผมยื่นใบสั่งยาไปให้ " ตามนี้นะแพร "

“ ค่ะ คุณหมอ "

ผมพิงตัวเองลงกับเก้าอี้ คิดทบทวนคำพูดของไฟแล้วเหมือนก็มีหลายๆอย่างที่คิดขึ้นมาได้ " กูนี่ก็เห็นแก่ตัวนะ " พอรู้ว่าเป็นสิ่งที่มันทำไม่ได้คะยั้นคะยอให้มันทำเพื่อยืดยืนเวลา จริงๆเพราะรู้จักกันมากเกินไปจุดอ่อนของมัน ผมเอามาใช้ในทางที่ตัวเองอยากจะเอาชนะแบบนี้ เลวจริงๆเลย

เหมือนมีของถูกใจสองชิ้นอยู่ในมือ แต่ต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง
ผมรู้ว่ามันไม่มีชิ้นที่ดีที่สุด แต่เพราะแบบนั้นเลยไม่กล้าที่จะเลือกชิ้นไหนสักที
แต่ตอนนี้ ผมว่า ก็ต้องเลี่ยงเลือกแล้วละครับ 


...........................................

ตามนั้น..
เชื่อเถอะว่าของที่เราถูกใจมากทั้งคู่ มันเลือกยากจริงๆ
ตอนนี้แม้ หนมเองยังเลือกไม่ถูกเลยว่าจะเลือกใคร
มีคนบอกว่า เพราะพี่หนมไม่ให้พี่ไฟท์ขึ้นฉากเลย เลยไม่มีคนเชียร์
ไม่ใช่หรอก มันมีนะ มันมี แต่ของไฟท์นะ มันยังไม่ถึงตังหาก..
ฝากแท็ก  ‪#Choiceต้องเลือก ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์
ปล.วันนี้้อัพนิยายช้ามากเพราะเพึ่งถึงบ้าน ขอโทษจริงๆแต่ช่วงนี้เรียนหนักมากคร่า

[GlassesgirL]

มันเลือกยากจริงๆนะของที่เราถูกใจทั้งสองชิ้น
ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเลือกเก็บชิ้นไหนไว้ แล้วปล่อยชิ้นไหนไป
แต่มันก็มีทางนะ นับจ้ำจี้ผลไม้ไง (โดนตบ)
ไฟท์ยอมปล่อยให้อินเป็นคนได้เลือกเองแล้ว
อินก็เลือกสิ่งที่คิดว่าจะทำให้ตัวเองมีความสุขที่สุด
ใช้ใจเลือกมัน แม้มันจะยากแต่หนทางข้างหน้า มันคือความสุขของเรานะ

แต่สงสารวาดเบาๆนะ ทุกคนพยายามทำตามใจตัวเอง
แต่ไม่ถามวาดเลยว่าจะเอายังไง วาดเลยเครียดเลย
  หน่วงจัง
  

[Tsubamae]

เชียร์ไฟท์มาตลอดและยังคงจะเชียร์ต่อไป แม้ในบางครั้งบางคำพูดของไฟท์
มันทำให้ไม่มั่นใจเอาซะเลย แต่ยังดันทุรังและพยายามเข้าใจในสภาวะในทุก
อย่างที่ไฟท์ต้องเจอ มันอาจเป็นส่วนหนึ่งให้ไฟท์ไม่อาจแสดงความรู้สึกได้ถึงที่สุด
มาถึงตรงนี้ถ้าอินเลือกไฟท คงดี ลองคบกันไปเลย บางทีอะไรๆมันอาจมั่นคงชัดเจนขึ้น
แต่มันนก็เสี่ยงนั่นแหละ เสี่ยงมาก อินรักไฟท์อยู่แล้วแน่นอน รักมากกว่าโรมด้วย
ถ้ายิ่งได้คบไฟท์ มันจะยิ่งรักยิ่งถลำลึก บอกตรงๆ กลัวแทน อยากให้เลือกไฟท์แต่ก็กลัว
โอ้ยยย บางทีก็อยากหันไปเชียร์โรมซะ ให้มันรุ้แล้วรุ้รอด แต่มันก็ไม่ได้ไม่สุด มันติดอะไรก็ไม่รุ้
สับสน โอยยยย หนมแต่งเก่งจริงๆ ตัวละครมีมิติ ที่สำคัญเล่นกับอารมณ์และความรู้สึกเก่งมากๆๆ
ถ้าแต่งให้ไฟท์มันไม่มีมุมที่น่าสงสาร เราคงทำใจเกลียดได้ แล้วหันไปเชียร์โรมอย่างสนิทใจ
ไม่มานั่งสับสน  เห็นใจ บางอารมณ์ก็โมโห แบบอยากจับมาเขย่าๆๆทำไมเมิงไม่ชัดเจนแบบเน้ฮะ
เมิงยังไงกันแน่ ว้ากกกก ทำไมไม่สุด ไม่สุดๆๆๆๆๆ  รักอินจริงๆๆหรอวะ แบบบเน้!!
สงสารอินโว้ย กังวลแทน กลัวแทน หลากอารมณ์ไปหมด เฮ้อออ ความรักของไฟท์ มันไม่ใช่แค่
คนสองคนสินะ เฮ้อออ อีกรอบบบ

[IsDeer]

ของที่เราชอบมากๆสองชิ้น ในความเป็นจริงแล้วเราเลือกได้นะ
เป็นเพราะเราเสียดาย คิดว่ามันเหมาะกับเราทั้งสองชิ้น
ไม่ยอมปล่อย "ไม่อยากให้คนอื่นได้ไป" <== ความคิดนี้มักเป็นความคิดสามัญกับมนุษย์ที่เห็นแก่ตัว
คนเราพอรู้ว่าเห็นแก่ตัว เราก็ควรที่จะปล่อยวางเพื่อให้ความสุขกับคนอื่นบ้าง
ถ้ารู้ว่าเห็นแก่ตัวแล้วยังเห็นแก่ตัวแบบอินนี่ก็ได้แต่ทำให้คนอื่นเค้าเป็นทุกข์และรอไปเรื่อยๆ
ถ้าเกิดไฟท์หรือโรมจู่ๆมีคนเข้ามาจีบแล้วเล่นด้วย คนอย่างอินก็ย่อมเลือกคนที่มีแนวโน้มว่าจะหลุดจากมือไปก่อนเพราะความเห็นแก่ตัวของตัวเอง

สงสารทั้งไฟท์และโรมจริงๆที่มารักคนแบบนี้ อินเป็นตัวเอกที่เทามากๆๆๆๆๆๆกว่าตัวละครทุกตัวที่เคยอยู่ในซีรีย์นี้
ขนาดเซฟหรือตัวร้ายใน BTS ยังไม่เห็นแก่ตัวขนาดนี้เลย

จริงๆแล้วหมออินน่าจะรู้ว่าตัวเอกรักใคร หรือไม่ได้รักใคร แค่เสียดายก็เท่านั้น
ไม่ว่าจะเลือกทางไหน คนแบบนี้หากไม่ลดความเห็นแก่ตัว ยังไงก็คงได้เลิกกับแฟนแน่ๆ

ปอลิง: ถ้าเปลี่ยนมาเป็น โรมไฟท์ รับรองเรื่องนี้แฮปปี้เอนดิ้ง ฮุฮุ

[Yunatsu]

ตอนอ่านอยู่ยังแอบคิดว่า อินจะเลือกไฟท์
แต่พอเหนหนมตอบเม้นแล้วหมดกำลังใจเลย
ทำไมมเหมือนว่าไฟท์จะคู่กับคนอื่นเลยหละ
แง้ๆๆๆ อยากให้อินเลือกไฟท์
แล้วโรมก้กลับไปอยู่ก่าแฟนเก่าที่เปนอาจารย์ไง
เพราะดูเหมือนอาจารย์คนนั้นจายังรักโรมนะ
แล้ววาดเปนอะไรไป
ทำไมถึงเปนแบบนั้น
โอ้ยทำไมอ่านเรื่องนี้แล้วมันค้างคาขนาดนี้เนี่ยยย
มันหน่วงมากเลย
เอาเทมไฟ ฮิมหยุ่น มาขัดหวานๆหน่อยได้ไหมเนี่ยยยย
หน่วงเกินไป จุกมากกกก
อินน บางที ถ้าเลือกไม่ได้ ลองค่อยๆ เลือกที่ละอย่างไมหละ
ความสุขที่มีกับโรมตอนนี้ แน่ใจไหมว่าโรมจะมีโปรโมชั่นนี้ตลอดไป
โรมจะทำได้แบบที่ฮิมทำกับหยุ่น หรือว่าที่เทมทำกับไฟหรอ
แล้วไหนจะคำแช่งจากแฟนเก่าอินอีก นี้อินยังไม่ค่อยเจ็บเลยนะ
ทำไมมมไม่รู้ถึงอยากให้อินได้เจ็บกว่านี้
อยากให้เลือก แล้วเลือกผิด เพราะไม่มีใครที่เลือกถูกตั้งแต่แรกหรอกนะ
เหมือนหยุ่นที่เคยเกือบเลือกเทม หรือเทมที่เคยเลือกหยุ่น หรือไฟเอง ก้เคยเลือกเซฟ
ทุกคนเคยผิดพลาดมา ถึงเห็นคุณค่าของความรักที่ตัวเองมี
แล้วอินหละเคยผิดหรือยัง
ไฟท์เอง โรมเอง ก้เคยพลาด
ไม่รู้นะนี่ความเห็นส่วนตัวล้วนๆ ถึงสุดท้ายยยยย อินจะคุ่กับใคร
แต่ไฟท์ก้คงมีคู่และมีความสุขช่ายมะ

*ถือป้ายไฟเชียร์ไฟท์เป็นพระเอก*

[nuttzier]

หมออินแม่ม  เห็นแก่ตัวไปน่ะ  แย่ๆ

[insomniac]

จริงๆ ก็เห็นแก่ตัวกันเกือบทุกคนเลยนะเรื่องนี้
เห็นใจอินอยู่เหมือนกัน รักและทุ่มเทให้กับไฟท์มานานขนาดนั้น จะให้ตัดใจทันทีเลยคงทำใจลำบาก
ที่กันวาดออกจากไฟท์มันเป็นความเห็นแก่ตัวจริงๆ น่ะหรือ หรืออาจไม่อยากให้วาดตกอยู่ในสภาพเหมือนตัวเอง ที่ยังซะไฟท์ก็คงให้ความสำคัญกับคนรักได้ไม่เท่ากับลูกๆ และแม่ของไฟท์
เงื่อนไขเดียวกับที่บอกกับอิน เงื่อนไขที่เข้าใจได้ แต่ก็โหดร้ายกับคนที่จะมาเป็นคนรักของไฟท์จริงๆ
ชีวิตจริงมันคงไม่มีบทสรุปลงตัวที่ทุกคนมีความสุขหรอกนะ

[naamsomm]

อ่านตอนนี้แล้วสงสารวาด

[บ๊ายบายโพ]

หมออินเลือกพี่โรมเถอะนะ เลือกโรมเถอะ  ของดีๆไม่ได้มีมาบ่อยนะหมอออ

[toou]

เครียดจนไม่กล้าอ่านตอนต่อไปเลยอ่า
เชียร์อินกับโรมนะ

[shoi_toei]

อิน สู้ ๆ

[PoPuAr]

ถ้ามองในมุมที่น้องวาดถูกเอาใจใส่ เป็นที่รักของทุกคน ใครเห็นก็คงต้องอิจฉา
แต่อะไรที่มันมากเกินไป มันก็มักจะไม่ดี น้องวาดก็เหมือนเก็บกดกับเรื่องนี้
ทำตามใจตัวเองไม่ได้สักอย่าง มีแต่คนคิดให้ มีแต่คนคิดแทน วันนี้หนูเลยปรี๊ดใช่ไหม

สำหรับหมออิน(คนสวย) หมอคงจะชินชากับคำว่า "เห็นแก่ตัว" หมอก็เลยเป็นอยู่อย่างนี้
ยิ่งหมอถ่วงเวลา คนที่เจ็บมากที่สุด ก็คือคนที่รอรับการถูก "เลือก" 
เข้าใจหมอนะ ที่อันโน้นก็ดี อันนี้ก็ใช่ อยากได้ทั้งสองชิ้น แต่ถ้าเรามีเงินในมือไม่พอ
เราก็ต้องเลือกกันที่ถูกใจที่สุดเพียงชิ้นเดียว

[nutty]

แต่ก่อนจะได้เลือก อินคงมีเหตุให้ต้องตัดสินใจอีกรอบ
โรมกับอลิสน่ารักแต่มีปมอีกหลายอย่างซ่อนอยู่
พ่อแม่ เมียเก่า แฟนเก่า เวลาเจ็บบ้างจะได้ตาสว่าง
ใครจะรู้ สุดท้ายคนซับน้ำตามาวินอาจเป็นคนเก่า

[nuttzier]

 

[liza sarin]

โรมดีกว่านะอิน

[patwo]

ตอนที่ 23

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ หมออิน มีคนสวยมาหาค่ะ " ประตูที่เปิดขึ้นผมเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานในเวลาที่กำลังจะออกเวร หันหน้าไปมองที่ประตูเด็กน้อยผมยุ่งที่เพิ่งเลิกเรียน สองขาวิ่งเข้ามาหาผม

“ อาอินขา หนูมาแล้ว " กางแขนรับเด็กน้อยเข้าสู่อ้อมกอดจับอีกคนขึ้นมาอุ้มไอ้โรมก็เดินเข้ามาหา

“ อลิซคิดถึงจังเลยครับ " ก้มลงหอมแก้มสาวน้อยที่ยิ้มกว้างให้ผม อลิซใส่เสื้อแดงกับกางเกงขาสั้นของโรงเรียนตามแบบของเด็กอนุบาลของนานาชาติ แต่ส่วนตัวผมอยากให้อลิซได้ใส่ชุดนักเรียนที่มันน่ารักกว่านี้สักหน่อย เด็กน่ารักก็อยากใส่ชุดน่ารักๆ แต่ก็ต้องเข้าใจพ่อมันไม่ค่อยใส่ใจในจุดนี้

“ หนูก็คิดถึงอาอินมากๆเลย "

“ จริงเหรอ "

“ จริงค่ะ ไม่เชื่ออาอินถามป๊าเลย " ชี้ไปที่หน้าห้องไอ้โรมเดินเข้ามาก่อนจะย่อตัวลงให้เท่าลูกสาวตัวเอง

“ จริงครับ เพราะป๊าก็คิดถึง " ทำเป็นพูดกับลูก โรมก้มลงหอมแก้มอลิซ " แต่วันนี้ป๊าบอกอลิซว่าไงครับ บอกอาอินสิครับ "

“ ป๊าบอกว่าจะพาหนูแล้วก็อาอินไปซื้อของเข้าบ้านกัน "

“ แล้วก็ทำอาหารกินกันด้วย " มันมองหน้าลูกสาวมันอลิซก็กอดผมแน่น

“ ไปด้วยกันนะคร่า "

“ ไปก็ได้ครับ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว "

“ เย้ หนูรักอาอินที่สุดเลย "  กอดผมเอาไว้แน่น ผมใช้วินาทีนี้จับอลิซผูกผมใหม่ครับรู้สึกยมจะยุ่งเหลือเกิน

   ก๊อก ก๊อก ก๊อก  เสียงเคาะประตูดังขึ้นไอ้โรมยืนขึ้นก่อนที่พ่อกับแม่ของผมจะเดินเข้ามา แต่ทันทีที่เห็นอลิซหน้าที่เหมือนตึงๆก็ผ่อนคลายด้วยรอยยิ้ม

“ อลิซ " พ่อผมทักก่อนจะย่อเข่าลง อลิซที่วิ่งเข้าไปหาอ้อมกอดนั้น สองคนก็กอดกันแน่น " ตาคิดถึงหนูจังเลย "

“ หนูก็คิดถึงคุณตาม๊ากมากเลย "

“ แล้วไม่คิดถึงยายเหรอ "

“ คิดถึงคร่าหนูคิดถึงคุณยายแล้วก็คิดถึงคุณตาที่สุดเลย "

“ งั้นเราไปกินไอติมอร่อยๆกันดีกว่านะ " พ่ออุ้มอลิซออกไปแต่ก่อนหน้านั้นก็หันมาหาแม่ผม " คุณคุยกับอินไปแล้วกันนะ "

“ ให้มันได้แบบนี้สิคุณ "

“ งั้นผมขอตัวออกไปข้างนอกก่อนะครับ " ไอ้โรมว่าก่อนจะเดินออกไป ประตูที่ปิดลงแม่ผมก็หันมามองหน้า

“ มีอะไรครับแม่ "

“ วันนี้เราเข้าไปหาวาดบ้างรึเปล่า "

“ เข้าไปครับ ผมก็อยู่ในกลุ่มผู้โดนไล่จากวาดเหมือนกับตินนั่นละ " แม่ขมวดคิ้วงงพอผมพูดประโยคนี้ " นี่ตินยังไม่เล่าแม่ "

“ ก็ยังไม่มีใครเล่านะสิ "

“ แล้วแม่มาหาผมทำไมเหรอครับ "

“ ก็วาดแปลกๆไปแม่เลยมาถามเราว่า รู้รึเปล่าว่าน้องเครียดอะไรรึเปล่า แม่รู้สึกเหมือนเห็นเค้าร้องไห้ ตาบวมๆ "

“ เหรอครับ " ไม่เห็นจะรู้ว่าเครียดเรื่องอะไร " วันนี้ผมเข้าไปคุยด้วยก็ไม่มีอะไรนี่ครับ เห็นหมอเซฟเข้าไปดูแลด้วยก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่ไม่ยอมกินข้าวเท่านั้นเอง แม่ไม่ต้องห่วงหรอก วาดโตแล้ว ก็คงอยากจะอยู่คนเดียวบ้าง "

“ แม่เป็นห่วงแกจัง เพราะวาดเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดในสิ่งที่ตัวเองรู้สึกแล้วยิ่งเฉพาะเรื่องที่ทำให้เราลำบากใจแล้วละก็เค้าจะไม่ยอมพูดเด็ดขาดเลย "

“ นั่นสินะครับ แล้ววาดกินข้าวรึยังแม่ "

“ ไม่รู้สิแม่เข้าไปก็ตอนข้าวเย็นแล้ว ข้าวเย็นก็กินตามปกตินั่นละ แล้วก็พูดเหมือนเดิม "

“ พูดว่าอะไรเหรอครับ "

“ เค้าอ้อนอยากจะออกจากโรงพยาบาลนะ อยากกลับไปอยู่บ้านแล้ว เค้าบอกเค้าเบื่อ แม่กับพ่อเลยคิดว่าจะให้ออกอาทิตย์หน้า "

“ ให้กลับไปอยู่บ้านกับป้านวลนะเหรอ "

“ ให้ย้ายกลับไปอยู่คอนโดของเค้า นั่นละ "  แม่ถอนหายใจออกมาก่อนจะกุมขมับตัวเอง " ใจจริงแม่อยากจะให้เค้ากลับบ้าน พ่อกับแม่ก็อยากจะอยู่กับวาดนะ แต่เค้ากลับไปเค้าคงเครียดเหมือนอย่างที่เคย นวลคงจะกดเค้าอีก "

“ ผมเข้าใจครับ แต่เราก็เปลี่ยนความคิดอะไรป้านวลไม่ได้แล้ว  "

“ นั่นนะสิ วาดนะวาดเหมือนจะโชคดีนะแต่ก็โชคร้าย ยังไงก็ไม่รู้สิ แม่นะอยากให้เค้ามีความสุขเร็วๆจัง "

“ เดี๋ยวก็มีครับ ตอนนี้ก็กำลังมีหมอเซฟจีบอยู่นี่ครับ "

“ ทำไมแม่ไม่คิดแบบนั้นเลย คือมันคงดีนะถ้าเค้าจะมีความสุขเพราะมีความรัก แต่ถ้าเค้าไม่ชอบหมอเซฟแต่ต้องชอบเพราะพวกเราเชียร์แม่ว่ามันก็ไม่ใช่ความสุขหรอกนะ "

“ แม่นะเครียดเกินไป กังวลอนาคตเกินไปแล้วครับ เรื่องของความรักก็ปล่อยให้เค้าเลือกเองเถอะ ถึงเราจะเชียร์แค่ไหนถ้าเค้าไม่ชอบเค้าก็คงไม่ชอบ " 

“ นั่นนะสินะ เพราะเป็นวาดด้วยละแม่เลยกังวลมากไป " ถอนหายใจออกมาทำได้แต่สอดมือเข้าไปในกระเป๋านิ่งๆ ก็คงไม่แปลกที่จะกังวล เพราะวาดคือคนที่เราอยากให้มีความสุขที่สุด " แล้วทำไมวันนี้โรมพาอลิซมาหาอินละ "

“ พอดีคืนนี้ผมจะไปซื้อของเข้าบ้านเป็นเพื่อนไอ้โรมนะครับ "

“ ดูเป็นครอบครัวดีจังเลยนะ ไปซื้อของเข้าบ้าน แถมพ่วงด้วยเด็กตัวเล็กๆอีกคนนึง " แม่ยิ้มออกมาตอนที่มองหน้าผม  " กับโรมนะมีความสุขใช่มั๊ยอิน "

“ ก็เพื่อนกันครับ ก็ดี " ผมตอบเสียงเบาแม่ก็จ้องหน้า

“ มาถึงขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมรับอีก หน้าแดงหมดแล้ว "

“ ก็มีความสุขดีนะครับ แต่ผมยังไม่เห็นด้านแย่ๆของโรมมันเลย "

“ คิดมากทำไมนั่นมันอนาคต ก็อย่างที่เราบอกอย่าเครียดมากไปกับอนาคตสิ " แม่พูดแบบนั้นก่อนจะตบไหล่ผมเบาๆแล้วเดินออกไป ความเงียบกลับเข้ามาในห้องของผมอีกครั้ง ยกยิ้มกับตัวเองตอนที่นึกนึกคำพูดของแม่

   เพราะมันคือเรื่องของเรา เราเลยไม่ยอมปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคตแต่ถ้ามันไม่ใช่เรื่องของเรา เราก็แค่ต้องบอกว่าปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคต

   หลังเลิกงานที่ผมต้องมาตามสัญญาวันนี้ฝากรถเอาไว้กับแม่เรียบร้อย  แม่จะเป็นคนขับรถผมกลับบ้านเพราะ ขากลับไอ้โรมมันจะไปส่งผมที่บ้าน

“ วันนี้มึงจะมาซื้ออะไรบ้างวะ "

“ ก็ตามรายการนี้ " ยื่นกระดาษแผ่นนึงให้ผม น่าจะเป็นลายมือป้าแมวครับ เป็นของใช้ทั่วไปภายในบ้าน " เออ กูมีอะไรจะบอก "

“ ว่า "

“ ป้าแมวจะอยู่ค้างบ้านกูเหมือนแต่ก่อนไม่ได้แล้วนะ จะมาทำงานแค่กลางวัน คือช่วงอลิซไปโรงเรียนเท่านั้น "

“ ทำไมอะ "

“ กูบอกแกเองละว่าให้แกพัก อลิซเดี๋ยวกูจัดการเอง "

“ กูหรือมึงที่จะต้องจัดการ " ผมหันไปตามไอ้โรมยกยิ้ม ผมรู้สันดานมันแล้วละครับคนงานยุ่งอย่างมันจะไปเอาเวลาที่ไหนไปรับลูกให้ตรงเวลา ถ้าเกิดมันไปงานต่างประเทศหลายๆวันใครจะอยู่กับลูกมัน ก็ถ้าไม่ใช่กู

“ ทั้งคู่ "

“ กูมาเป็นคู่ชีวิตมึงตั้งแต่เมื่อไหร่โรม "

“ ไม่รู้สิ แต่ถ้าถามว่ากูอยากให้เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ตอบได้เลยว่านานแล้ว " ผมถอนหายใจออกมา ตอนที่ก้มดูอลิซที่มองออกไปนอกหน้าต่างในมือถือแก้วน้ำเอาไว้กินไปตลอดทาง

“ อลิซ เดี๋ยวเราไปซื้อของกันนะ หนูอยากได้อะไรมั๊ย "

“ หนูอยากได้ขนมค่ะ อาอิน แล้วก็อยากได้ของเล่น เยอะๆเลย "

แวะเข้าห้างเป็นห้างใหญ่ใจกลางเมืองนี้เหละครับเอาสะดวกเข้าไว้ก่อน จอดรถเรียบร้อยคว้ารถเข็นจับอลิซขึ้นไปนั่งในนั้นก็ได้เวลาเข็นเข้าไปในด้านใน ไอ้โรมมีของที่จะซื้อไม่กี่อย่างหรอกครับส่วนใหญ่ก็ของให้ครัว ไล่ดูไปตามเมนูผมหยิบนู้นหยิบนี่ที่ป้านวลเขียนใส่ในรถเข็น

“ แล้วทำไมกูต้องเป็นคนอ่านรายการของแล้วซื้อด้วยวะ " ผมถามมันทั้งๆที่ตาก็ดูเมนูแล้วมือก็หยิบขวดน้ำมันพืช

“ ก็มันหน้าที่มึง " อยากจะถามนะว่าหน้าที่อะไร แต่เดี๋ยวถ้ามันตอบหน้าคงแดง เก็บไว้ไม่ถามดีกว่า

“ ตกลงวันนี้มึงจะทำอะไร "

“ สปาเก็ตตี้ซอสกุ้ง กับอะไรทอดอะไรกอย่างเดี๋ยวไปดูต้องโซนของแช่เย็น " มันพูดแบบง่ายๆแค่นั้น รถที่เข็นไปเรื่อยๆคงมีแค่ผมที่สนใจการซื้อของ

“ ป๊า " อลิซชี้ไปที่ขนมมันฝรั่งแบบกล่องสูงๆสีเขียวครับไอ้โรมยิ้ม

“ ไหนต้องพูดว่าอะไรที่ป๊าเคยสอน "

“ Papa vorrei acquistare dolci. “

“ เก่งมาก อันนี้เหรอ อลิซเคยกินเหรอ ป๊าไม่เคยซื้อให้นะ " พลิกขนมดูไปมาก่อนจะยื่นให้อีกคน

“ Grazie “

“ พูดอิตาลีได้เยอะนี่หว่า พูดว่าอะไรวะ  อลิซครับเมื่อกี้หนูพูดว่าอะไรเหรอ เสียงอลิซน่ารักมากเลยครับเป็นเสียงแบบอ้อนๆ ผมยิ้มตอนที่แก้มแดงๆยิ้มๆ

“ บอกอาอินไปสิครับเมื่อกี้หนูพูดว่าอะไร "

“ หนูบอกว่า หนูจะกินขนมอันนี้ " ชูขนมในมือให้ดูก่อนจะกอดเอาไว้แน่น

“ เก่งจังเลย ก็พูดได้เป็นประโยคแล้วนี้หว่า อลิซแล้วหนูพูดว่าอะไรได้อีกบ้างครับ คำอื่นๆ อยากฟังคำอื่น "

“  Ti amo “

“ แปลว่า " ผมถามอลิซแต่ไม่โรมเป็นคนตอบคำถามของผม

“ ฉันรักคุณ " 

“ กูไม่ได้ถามมึง " ผมหันไปหามันไอ้โรมยิ้ม แต่อลิซหัวเราะดังเลยครับ

“ ป๊าๆ ดูอาอินหน้าแดงใหญ่แล้ว อาอินเขิน "

“ ไม่ได้เขินสักหน่อย " ว่าแบบนั้นก่อนจะเดินไปหยิบของในรายการอีกด้านนึงทันที ขวดแม็กกี้ถูกหยิบติดมือมา ผมตั้งไว้ในรถเข็น เดินเข้ามาใกล้ไอ้โรมที่เข็นรถอยู่มันชี้ให้ลูกมันดูอะไรบ้างอย่าง

“ อลิซดูนู้นสิครับ " พอผมกับอลิซหันไปมองจังหวะแปปเดียวนั้นมันหันมาหอมแก้มผมเสียงดังฟอด

“ ไหนอะป๊า ไม่เห็นมีอะไรเลย "

“ ถามอาอินสิครับว่ามีอะไร "

“ อาอิน อาอินเห็นอะไร "

“ เห็นคนบ้านะครับ แต่มันไม่ดีอย่าไปมองเลยโน๊ะ " ผมบอกอลิซแบบนั้นเธอก็พยักหน้าหงึกหงึก ไอ้โรมที่หัวเราะชอบใจมือมันเอื้อมมากอดคอผม  เข็นรถไปตามล๊อคต่างๆ ส่วนใหญ่ที่ได้มาจะเป็นของที่สั่งแล้วยังมีของที่อยากจะกินด้วยครับ พวกขนมเพียบ

“ หยุดซื้อขนมได้แล้วนะทั้งคู่เลยเยอะไปแล้วเว้ย "

“ ม๊าดุอะ " ไอ้โรมว่าผมถอนหายใจ  " งั้นป๊าขอซื้อเบียร์สักหนึ่งลังนะ ไม่ซื้อละขอซื้ออย่างเดียวนะครับ " สาบานว่าตอนนั้นผมนิ่ง ผมได้แค่ยืนนิ่งๆมองมันอลิซที่มองผมอยู่

“ เรื่องของมึงสิไอ้สัด "

“ ม๊าพูดจาไม่เพราะเลย "

“ พอได้แล้ว " ผมเอามือไปปิดปากมันไอ้โรมที่หัวเราะปากที่ผมปิดมันเริ่มจูบที่ฝ่ามือผม

“ ม๊า~ “ อลิซลากเสียงยาวผมก็แทบจะกรีดร้อง

“ ไม่เอานะครับอลิซ อาอินเป็นผู้ชายนะ เรียกแบบนั้นไม่ได้ "

“ ไม่เห็นเกี่ยวอะไรเลย " ไอ้โรมดึงมือผมออกมันบอกลูกมันแบบนั้น

“ ทำไมจะไม่เกี่ยว ผู้ชายคลอดลูกได้มั๊ยละ "

“ แล้วผู้ชายรักกันได้มั๊ยละ " คำถามที่ทำให้ผมเงียบ " ผู้ชายสองคนรักกันแล้วทำให้เด็กคนนึงมีความสุขเพราะมีครอบครัว มันไม่ดีตรงไหน "

“ ขี้เกียจจะเถียง " พูดแค่นั้นผมเข็นรถออกไปข้างหน้า

“ อาอินอย่าโกรธป๊าน๊า " มือเล็กๆเอื้อมมาจับหน้าของผม ส่ายหน้าตอนที่เจ้าตัวดีกอดผมไว้ " ถ้าอาอินไม่อยากให้หนูเรียก หนูไม่เรียกก็ได้ " เสียงเศร้าทำเอาใจผมหล่น

“ ให้เรียกก็ได้ครับแต่ อย่าเรียกต่อหน้าป๊านะ ให้เรียกเฉพาะตอนที่เราอยู่กันสองคน "

“ จริงๆนะ " ผมพยักหน้าอลิซก็หอมแก้มผม

“ ม๊าอินของหนู "

“ ทำไมอาอินต้องแพ้หนูทุกทีเลยนะ " ผมบ่นเบาๆก่อนที่เบียร์แท็คใหญ่จะถูกโยนลงในรถเข็น

“ มีอะไรอีกมั๊ย " มันเอียงหน้ามามองรายการในมือผม

“ เหลือของใช้ส่วนตัวพวกครีมอาบน้ำ สบู่ ยาสีฟัน " พยักหน้าให้กันไอ้โรมก็เข็นรถออกไปแต่ระหว่างที่กำลังจะผ่านขนมพวกช๊อคโกเล็ต

“ ป๊าขา ป๊าหยุดก่อนนะ "

“ หื้ม ทำไมครับ " หนูอยากกินอันนี้อะ เป็นป๊อกกี้แท่งอ้วนรสช๊อคโกเล็ตครับ

“ หนูอยากกินอันนี้ I want to eat it please buy it for me please papa please นะคะ "

“ ต้องอ้อนอาอินแล้วละ ขนมหนูก็เยอะแล้วนะ "

“ อาอินขา ซื้อให้หนูนะ " ผมหยิบให้อย่างว่าง่ายเลยครับ ไม่สามารถต่อกลอนกับดวงตาใสๆนั้นได้จริงๆ แม้อลิซจะซื้อขนมไปเยอะแล้ว

“ แต่ว่ากินพรุ่งนี้นะ ห้ามกินวันนี้ วันนี้ต้องกินข้าวก่อน "

“ คร่า " รับขนมมากอดไว้ก่อนจะยิ้มหวาน

“ ไปซื้อของที่จะทำครัววันนี้ได้แล้วละไปจะได้กลับบ้าน " เข็นรถมาอีกด้าน ผมที่เล่นกับอลิซตอนที่ไอ้โรมกำลังเลือกของทำครัวเย็นนี้

“ งั้นกูไปเลือกของแช่แข็งที่จะทอดกินนะ " อุ้มอลิซลงจากรถเข็น " ไปกับอาอินดีกว่า หนูอยากกินอะไรจะได้เลือกเลย "

“ คร่า "

   วิ่งที่ตู้แช่เย็นอาหารผมหยิบหอยจ้อแล้วก็ไก่นัตเก็ตมาอย่างละสองถุงครับ อลิซวิ่งเข้าไปใส่รถเข็น ผมก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“ เดี๋ยวกูมา "

“ อาอินไปไหน " อลิซเดินตามผมมา ผมมาซื้อขนมครับเป็นขนมที่อลิซจะพกไปโรงเรียนตอนเช้าได้ " ขนม "

“ จะซื้อขนมไปให้อลิซกินตอนเช้าครับ อลิซอยากกินอะไรมากกว่ากัน "

“ อันนี้ " ชี้มาสตอเบอรี่ผมก็ตกลงซื้อไปหนึ่งกล่อง

“ เสร็จละ " เอาขนมใส่ลงไปในรถเข็นมันก็เข็นไปจ่ายเงิน  " อลิซหิวรึยังเดี๋ยวเรากลับไปบ้านไปทำอะไรๆอร่อยกินกันนะ "

“ คร่า หนูจะกินเยอะๆเลย จะกินให้หมดเลย " ผมอุ้มอีกคนขึ้นมากอด ไอ้โรมก็หันมาจุ๊ฟแก้มอลิซที่ซบอยู่บนไหล่ผม ไม่รู้ทำไมแต่รู้สึกวันนี้อบอวนไปด้วยความเป็นครอบครัวยังไงชอบกล

ขับรถกลับมาถึงบ้านผมช่วยมันขนของ ไอ้โรมก็เริ่มทำอาหารเย็น ผมจัดการเก็บของไว้ที่ชั้น " เบียร์มึงนี่เอาไง "

“ เอาไว้ในตู้เย็นถ้าไม่หมดก็ในนี่ "

“ อาอินหนูคัน คันตรงนี้ " อลิซเดินเข้ามาหา มือเล็กๆเอื้อมเกาที่หลังตัวเอง

“ อย่าเกา อย่าเกา " จับมืออีกคนไว้อลิซก็หน้างอ " ไปอาบน้ำกันนะ ไปๆ ไปอาบน้ำจะได้หายคัน สระผมด้วยนะ  มึงทำคนเดียวได้ใช่มั๊ย "

“ แค่นี้ สบาย "

“ อาบน้ำกันนะ อาบน้ำกัน " ผมถอดเสื้อให้ให้อลิซ อีกคนก็วิ่งเข้าไปอาบน้ำให้ห้องน้ำ " อลิซอาบน้ำเองได้แล้วเหรอ "

“ ป้าแมวสอนหนู ให้อาบน้ำ อาบแบบนี้ " นั่งดูอีกคนอาบน้ำถูตัวไปมา อลิซอาบน้ำจนเสร็จผมก็พาไปแต่งตัวออกมาจากห้องอีกทีไอ้โรมก็ทำอาหารทั้งหมดเสร็จแล้วละครับ

“ หอมจังเลย " พาอีกคนมานั่งบนเก้าอี้ไอ้โรมตักสปาเก็ตตี้เฉพาะอลิซไว้ให้

“ หอมก็กินเยอะๆเลยนะ "

“ หน้าตาใช้ได้นี่ " อดชมไม่ได้เลยกับสปาเก็ตตี้ของมัน หน้าตาการจัดจานเอาไปเลยเต็มสิบ

“ ไม่ใช่หน้าตาใช้ได้อย่างเดียว แต่เรื่องรสชาติก็ไม่แพ้กัน "

“ ขี้อวดวะ " ว่าแบบนั้นผมก็ลองชิม ม้วนเส้นสปาเก็ตตี้เข้าไปชิมครั้งแรก ไอ้โรมที่มองหน้าผมที่กำลังเคี้ยวอยู่บ่งบอกถึงความอยากรู้มาก

“ อร่อยจังเลย ป๊าทำอร่อย " อลิซว่าทั้งๆซอสเลอะปากไปหมด ไม่ได้ผิดจากที่อลิซว่าหรอกครับ อร่อยจริงๆแต่ผมเองก็ไม่ค่อยอยากจะพูดเท่าไหร่

“ ก็ดีกว่าไม้ตีปาก "

“ หึ อร่อยก็บอกมาเถอะ "

“ มึงทำไว้เท่าไหร่วะ " ผมถามมันก็มองไปที่กระทะ

“ ยังกินได้อีกสองจาน "

“ กูจองจานนึง "

“ นี่ขนาดไม่อร่อยเท่าไหร่นะ " มันว่าแซวๆตอนที่คีบหอยจ๊อให้อลิซ " กินอันนี้ด้วยนะอลิซ อร่อยนะ "

“ อะไรอะป๊า "

“ หอยจ๊อครับ อร่อยนะลองชิมดู " กินเข้าไปคำโตอีกคนก็ทำตาโต

“ อร่อยจังเลย "

“ อร่อยโน๊ะ " ผมบอกอลิซก่อนจะเช็ดซอสที่ติดข้างปากออกให้ การกระทำที่ไอ้โรมมองผมอยู่

“ มัวเช็ดให้คนอื่นนะ ของตัวเองก็มี " เอื้อมมือมาเช็ดตรงมุมปากให้ซอสที่ติดมือโรมชิมมันเข้าไป

“ เชี้ยโรม "

“ อร่อยดีจัง ฝีมือกูเนี้ย "

“ อลิซมองอยู่นะไอ้เหี้ย " ผมพูดเสียงเบาก็ยักไหล่ เหมือนจะสนใจแต่เปล่าครับ มองอลิซที่ตั้งใจกินข้าว

“ มองที่ไหนละ ลูกกูกินข้าวอยู่ "

“ แล้วมันสมควรมั๊ยที่มึงทำนะ ไอ้สัด " หันไปกินข้าวบ้าง ต่างคนต่างกินกันไปเรื่อยจนหมด จานถูกเก็บไปล้างก็ไอ้โรมคนเดิมที่จัดการทำเองทุกอย่าง ผมพาอลิซไปแปรงฟันก่อนจะพากลับมาดูการ์ตูนที่หน้าทีวี

“ ดูเรื่องอะไรกันดี "

“ ดูเจ้าหญิง "

“ เจ้าหญิงเหรอ " ผมเปิดดูแผ่นหนังในกล่องพบว่ามีแต่หนังเจ้าหญิงแทบทุกเรื่องเลยครับ " เรื่องไหนดีละครับ "

“ เจ้าหญิงที่ใส่ชุดสีฟ้า มีน้ำแข็งออกมาจากมือ แล้วก็มีกวางวิ่งเร็วๆ " ผมค้นการ์ตูนไปเรื่อยๆก็พบว่ามีเรื่องนึงที่คล้ายอยู่ จัดการเปิดทีวีให้อีกคน เสียงไอ้โรมก็ดังขึ้น

“ เปิดแบบซาวด์แทร็คนะ "

“ ครับผม " เปิดการ์ตูนเรียบร้อย ผมเดินเข้าไปหาไอ้โรมที่กำลังล้างจาน " กูช่วยมั๊ย "

“ ผ้าเช็ดจานอยู่ตรงนั้น "

“ เดี๋ยวล้างจานเสร็จไปส่งกูด้วยนะ " ผมบอกมันแค่นั้นไอ้โรมก็หันหน้ามามอง

“ ไปได้ไง กูไปส่งมึงแล้วอลิซจะอยู่ยังไงคนเดียว "

“ งั้นกูกลับเอง "

“ อย่าเลยเดี๋ยวแม่มึงหาว่ากูไม่ใใส่ใจลูกเค้า ตอนมารับก็มารับได้แต่ตอนมาส่งดันมาไม่ได้ "

“ แล้วจะให้กูทำยังไง "

“ นอนที่บ้านกูสิ "

“ ตลก " ผมถอนหายใจใส่ความคิดของมัน เช็ดจานทั้งหมดเอาไว้บนที่ตั้งมันที่กำลังเช็ดมือก็ดึงตัวผมเข้ามากอดไว้ " อะไร อลิซยังไม่หลับนะมึง "

“ พ่อแม่ลูกหนึ่งเวลาจะเอากันเค้าก็ต้องทำแบบนี้สินะ "

“ อะไรของมึงอีก " ผมขืนตัวออกจากอ้อมกอดของมันแต่ทำไมแม่งไม่สำเร็จเลยวะ จะกอดก็แน่นไปไหน

“ ก็แอบทำกันตอนที่ลูกหลับแล้ว "

“ พอเลิกพูด " เอาผ้าเช็ดจานปิดปากมัน ผมยิ้มตอนที่มันเงยหน้าให้สุดเพราะไม่อยากโดนผ้าเช็ดจานปิดปาก " กูนอนไม่ได้หรอก ลูกมึงจะคิดยังไง กูนอนกับพ่อมัน ตลกไอ้เชี่ยความคิด "

“ เพื่อนพ่อ นอนกับพ่อไม่ได้รึไง คิดว่านอนกันนะ ต้องเอากันอย่างเดียวเลยรึไง คิดอะไรอยู่อิน ลามกจังเลยนะ "

“ ไม่ได้คิดเว้ย " จะดันตัวมันออกแต่ไอ้โรมก็กอดผมไว้แน่น หน้าที่เข้ามาใกล้ ปากที่กำลังจะจรดริมฝีปากของผมนั้น

“ ป๊ากับอาอินทำอะไรกันคะ "

“ เปล่าๆ เปล่าครับเปล่าเลยนะ " ผมผลักมันกระเด็นตอนที่ได้ยินเสียงอลิซ " อลิซมีอะไรเหรอครับ " หันกลับมาโค้งถามอีกคนที่มุ้ยหน้าให้ผมมือที่กางออกกว้าง

“ หนูง่วงนอนแล้ว "

“ ง่วงนอนแล้วเหรอ " อุ้มอลิซขึ้นมาในระหว่างนั้นมือนึงที่ไม่ได้รับเชิญจับอยู่ที่ก้นผม  " ไอ้โรม "

“ มีอะไร " ตอบเสียงธรรมดาแต่มือก็เอาแต่ลูบก้น

“ หยุด " หันไปจิกตาใส่มัน ไอ้โรมยกมือสองข้างขึ้นตรงหน้าผม " ชงนมมา "

“ ครับผม ม๊าอิน "

“ ไอ้โรม "

“ ม๊าอิน " อลิซเรียกเสียงใสแต่เบาลงข้างหูผม ถอนหายใจทั้งๆที่อุ้มอีกคนอีกผมเผลอยิ้มกับปากเล็กๆที่จุ๊บลงข้างแก้มผม

“ นอนได้แล้วครับ " บอกอีกคนที่ซบลงตรงไหล่ ไอ้โรมยื่นนมมาให้เดินไปเดินมารอบห้องไม่นานอลิซก็หลับ

“ มา เอามานอนเลย " ดึงผ้าปูที่นอนลงผมวางเจ้าตัวเล็กลงบนเตียง อลิซขยับนิดหน่อยแต่พอตบก้นสองสามครั้งก็หลับสนิท

“ งั้นกูกลับแล้วนะ "  ปิดประตูห้องผมหันไปหาไอ้โรมที่ก้มลงมองผม

“ ไม่ให้กลับ "

“ มึงจะเอาอะไรอีก กูมาเป็นเพื่อนซื้อของ มาชิมกับข้าวที่มึงทำ ทุกอย่างก็เสร็จหมดแล้วจะเอาอะไรอีก "

“ เอาอะไรดีน้า "  ท่าคิดที่ดูกวนตีนของมัน " แล้วมึงอยากจะให้เอาท่าไหนดีละ "

“ ไม่เอาสักท่าเว้ย " ดันมันออกห่างแต่พอจะเดินไปมันก็เข้ากอดจากด้านหลัง หน้าที่ซบลงมาที่ลาดไหล่ของผม

“ อย่าไปเลย อยู่กับกูก่อนสิ "

“ แต่กูมีอะไรกับมึงไม่ได้หรอกนะ "

“ แค่มึงอยู่ด้วย นอนเฉยๆก็ได้ "  ผมผลักมันออกไปตอนที่ได้ยินคำพูดของมัน มือก็ยื่นออกไปตรงหน้า ไอ้โรมขมวดคิ้วงง

“ สงสัยอะไร เอาผ้าขนหนูมาสิกูจะอาบน้ำ "

“ ไม่ให้ เพราะจะกูจะกอดมึงก่อน "  อ้อมกอดที่มันกอดผมไว้ รู้สึกร่างกายอ่อนยวบทั้งตัว แม้แต่หัวใจเองก็ตาม " ไว้กูกอดจนพอใจเมื่อไหร่ กูจะปล่อยแล้วกัน  "

“ แล้วแบบนั้นเมื่อไหร่ถึงจะพอ "

“ ไม่รู้สิ " กอดที่รัดแน่นขึ้นทำผมได้แต่ถอนหายใจออกมาตอนที่คางของมันตั้งลงบนไหล่ของผม " แล้วแต่มึงจะให้กอด "

แต่มันแล้วแต่กูซะที่ไหนกันละ แม่งกอดกูจนคิดว่าอลิซแต่งงานถึงจะปล่อย ยืนกอดกันจนเมื่อยมันถึงปล่อยให้ผมไปอาบน้ำ นั่งพิงตัวกับกับเบาะทีวีในห้องของมันหลังอาบน้ำเสร็จ เปิดทีวีดูไปพลางไอ้โรมที่เดินออกจากห้องน้ำเดินผ่านผมออกไปนอกห้องก่อนจะเดินกลับเข้ามา

“ เอาไป " โยนเบียร์มาให้กระป๋องนึง มันเองก็ถืออยู่กระป๋องนึงผมกลืนน้ำลายตอนที่เห็นแผงกล้ามของมันที่ไม่มีเสื้อ ไอ้โรมใส่กางเกงบอลตัวเดียว ผ้าขนหนูที่ใช้พันพาดอยู่ที่ไหล่  " มองอะไร "

“ เปล่า "

“ ลามก มองนมคนอื่นแล้วกลืนน้ำลาย "

“ ทำไมยังกับกูอยากมอง ถ้านมผู้หญิงก็ค่อยให้น่ามองหน่อย " ผมเบือนหน้าไปทางอื่นก่อนจะกินเบียร์ที่กำลังถืออยู่

“ ดูหนังกันดีกว่า "

“ ไม่อยากดู "

“ เรื่องมาก " มันตั้งรีโมทไว้ช่องเดิม ผมกำลังดูสารคดีอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเครื่องบิน จริงๆมันก็ไม่ได้น่าสนใจออกครับแค่ไม่รู้จะดูอะไรมันก็เท่านั้น

“ ทำไมมึงใส่เสื้อผ้ากูแล้วดูดี "

“ เพราะกูหน้าตาดีหรอก ใส่อะไรก็เลยดูดี "

“ ถึงกูจะไม่เถียงแต่ก็ไม่ใช่ว่ากูจะเห็นด้วยหรอกนะ " มันเอียงตัวไปอีกด้านของโซฟา เบียร์ที่เรายกขึ้นดื่มก่อนจะมองหน้ากัน

“ โรม " ผมอยากจะเล่าเรื่อของไฟท์ให้มันฟังนะครับ แต่ก็กลัวมันจะคิดเป็นอย่างอื่น กลัวว่ามันจะคิดว่าผมเลือกไฟท์เพราะกลัวว่ามันจะตัดใจไปจากผม ตอนนี้รู้สึกเห็นแก่ตัวจนกลัวทุกอย่างไปหมดแล้ว

“ อะไร หนักใจอะไรอีก "

“ รู้ได้ยังไงว่าหนักใจ " ผมถามมันที่ยกยิ้มออกมา ไอ้โรมดึงตัวเองขึ้นมาจากโซฟา นิ้วของมันจิ้มลงมาระหว่างคิ้วของผม

“ ตรงนี้ของมึงจะขมวดเข้าหากันเวลาที่มึงกังวล "

“ กูไม่ได้กังวลอะไรหรอก " ผมบอกปัดมันไอ้โรมก็ดึงตัวเองเข้ามาใกล้

“ งั้นกูก็พูดอะไรหน่อย " มือที่ยกขึ้นลูบผมของผมขึ้นไปทัดหู ใบหน้าหน้าที่มันอยู่ใกล้ผมตรงนี้ " ไม่มีใครตัดสินชีวิตของตัวเองได้ภายในวันเดียวหรอกนะ กูไม่โทษมึงที่มึงเรื่องเยอะ แล้วก็ช่างใจสารพัดเรื่องที่เข้ามา เพราะกูก็เป็นแค่ตัวเลือกหนึ่งของมึง "

“ กูไม่ได้ซีเรียสเรื่องนั้น "  ผมพยายามบอกปัดแต่เหมือนว่าคนตรงหน้าจะไม่ได้เชื่อแบบนั้น

“ แต่เพราะกูเป็นตัวเลือกที่ดีตัวเลือกหนึ่งไม่ใช่เหรอไง เป็นตัวเลือกที่ถูกใจตัวเลือกหนึ่ง มึงถึงเสียดายที่จะตัดกูทิ้ง ถึงใครจะบอกว่าช่างใจนานๆมันไม่ดี แต่สำหรับกูมันดีนะ เพราะมึงยิ่งช่างใจนาน เวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันมันก็มากขึ้น เพราะงั้นช่างใจนานๆก็ได้นะ เพราะสำหรับกู แบบไหนที่มีมึงอยู่ด้วย มันก็ดีทั้งนั้นละ "

“ โรม " ใจของผมเหมือนเอ่ยคำพูดนี้ออกมาไม่รู้ตัว ตอนที่ฟังมันพูดหัวใจของผมสั่น สั่นจนเหมือนมันจะบอกกับผมว่า คนคนนี้ละ ที่เรียกว่า ความสุข

“ กูก็เป็นแค่ตัวเลือกหนึ่งของมึงก็เท่านั้น อิน "

“ ไม่ใช่นะ กูว่ามึงไม่ใช่แค่ตัวเลือกหนึ่งหรอก " มือที่เอื้อมออกไปจับที่หน้าของมัน ตาที่เราจ้องกันตอนนี้ ผมเองครับที่เป็นคนจูบมันก่อน ลิ้นของผมเองที่เป็นดึงดันเข้าไปหามันก่อนรูปปากที่บดเบียดของเราใจของผมคงอยากจะตะโกนผ่านการกระทำนี้ ' มึงไม่ใช่แค่ตัวเลือกหนึ่งนะ แต่มึงคือตัวเลือกที่สำคัญที่สุดสำหรับกู ตัวเลือกที่กูกำลังจะขาดไปไม่ได้ '

..........................................................
มาช้า แต่ดีกว่า ไม่มา นะจ้ะ
ขอเม้นท์หน่อยได้มั้ย .. อยากได้ความคิดเห็นกับเรื่องนี้
พลีสสส #เสียงอลิซ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์เสมอๆจ้า
ฝากแท็ก  ‪#Choiceต้องเลือก ด้วยนะคะ 

[tkaekaa]

  สงสารไฟท์นะ โรมอินอลิซเป็นครอบครัวอบอุ่น ถ้าอินยังเลือกไม่ได้ก็อย่าเพิ่งมีไรกะโรมละเดี๋ยวจะวัวพันหลัก
ส่วนน้องวาดก็น่าสงสาร ถึงแม้หมอหมอเซฟจะสนใจ จีบ แต่ดูน้องยังไม่พร้อมเลย

[mukkai]

ง่อวววววววว

เขิน ทำไมอ่านแล้วเขินจัง มีความสุข  

หาตัวเลือกที่สำคัญที่สุดเจอแล้วใช่ไหมคะหมออิน
ขึ้นอยู่กับว่าหมออิน'ตัดสินใจเลือก'ได้รึยังละนะ

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ><

[toou]

อินต้องเลือกรักโรมน๊าาาาาา
โรมคนดีรักเดียวน๊าาาาา
 

[PlenG]

จะเลือกใครก็แล้วแต่อินเถอะค่ะ แต่เชียร์โรม+น้องอลิซ(น่ารัก)
น้ำตาจะไหลตอนที่โรมบอกว่าตัวเองก็เป็นแค่ตัวเลือกของอินเท่านั้น ถ้าเราเป็นโรมก็ไม่กล้าคิดไปไกลกว่านี้หรอก
ตอนนี้โรมเป็นตัวเลือกที่สำคัญที่สุด แต่ก็ไม่รู้ว่าไฟท์เป็นอะไรที่สำคัญกว่านี้หรือเปล่าสำหรับอิน

สงสารน้องวาด แต่ความรักของตัวเองก็ต้องเลือกเอง ไม่ได้มีใครมาบังคับว่าต้องรักต้องชอบใคร
ทุกคนหวังดีกับน้องวาดทั้งนั้น เราเชียร์หมอเซฟถ้าหมอไม่โอเคก็ค่อยว่ากัน เปิดใจบ้างนะน้องวาด

[zazoi]

เวลาอินอยู่กับโรมทีไร อ่านแล้วมีความสุขจัง
แต่ถ้าไฟท์กับวาดมาทีไร ทำไมใจมันห่อเหี่ยวทุกทีอ่ะ เฮ้อ...

ถ้าอินเลือกโรมก็ดีนะ ดูครอบครัวก็ยอมรับ ว่าแต่โรมเองจะมีข้อเสียที่จะทำให้อินเสียใจได้เท่ากับไฟท์ป่าวเนี่ย

[nuttzier]

 

สั้นจุง
ขอยาวๆหน่อยจิคร๊าบ  ๕๕๕

[rainiefonnie]

เข้าใจนะว่าคนเรามีความเห็นแก่ตัวอยู่ในตัวเอง อินก็เช่นกันแต่อินเห็นแก่ตัวเองจนทำให้วาดคนที่เสียใจที่สุดอาจไม่ใช่อิน อาจเป็นวาดก็ได้

[Raiwyn]

เราหลงรักโรมไปแล้วจริงๆ  หมออินทนได้ยังไง เป็นเราโดดเข้าใส่ไปแล้ว ผู้ชายอะไรน่ารักงี้อ่ะ โอยยย ชอบมากๆๆๆๆ
เลือกโรมเถอะนะๆๆๆๆ นะหมออินนะ เลือกโรมเถอะ

[Tsubamae]

อินโรมน่ารักเนอะ ถ้าไฟท์จะมีโมเม้นต์แบบนี้บ้างง
แต่
แต่
เรื่องยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร

เป็นความสุข
ใช่จะว่าเป็น ความรัก

เป็นตัวเลือก ที่ดีที่สุด ที่ขาดไม่ได้
ใช่ว่าจะเป็นคนที่ถูกเลือก

อย่าลืมมม แฟนเก่า

ขอบคุณขนมสำหรับตอนนี้ค่ะ
//ออกจากกระทู้ไปด้วยยิ้มเล็กๆแต่น้ำตาก็ปริ่มด้วย