บทที่1ผมจะเดินไปกับพี่ชายทุกวัน
(ไปโรงเรียนวันแรก II)
ภาค ก็คุณน่ารัก...แล้วแมวอย่างผมจะอดทนไหวหรอ
( ไคโตะ - มาริ )
นั่งเรียนมาก็หลายวิชา เป็นเวลาอันสมควรที่นักเรียนทุกคนลงไปพักกินข้าว อย่างที่บอก ว่าที่โรงเรียนของผม มีชอปปิ้งมอลล์อยู่ในตัว เพราะงั้นแค่เดินไปอีกนิดหรือจะนั่งรถรับส่งระหว่างตึกแปบเดียวก็ถึงแล้ว แต่พี่ชายบอกว่า ไม่ต้องไปให้เหนื่ิอย เพราะพี่ชายทำเบนโตะ(ก็ข้าวกล่องนั้นล่ะ)มาให้แล้ว
พี่ชายหยิบผ้าปูโต๊ะออกมาวางบนโต๊ะเรียน แล้วค่อยๆนำอาหารออกมาเรียง ก็ไม่มีอะไรมานัก เป็นข้าวกล่องธรรมดาที่ตกแต่งเป็นลายการ์ตูนง่ายๆ....แต่ถ้าให้ผมทำคงยาก
"พอทานได้หรือป่าวครับ"
"ได้ครับ แต่...มันน่ารักจนผมไม่กล้ากิน"
"ทานเถอะครับ ผมทำใหม่ได้"
"งั้นถ่ายรูปเก็บเอาไว้ล่ะกัน"
ผมหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูป เก็บเอาไว้ให้พี่มานะดูดีกว่า เมื่อเริ่มลงมือทานอาหารไปได้ซักพักผมก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เลยถามพี่ชาย
"พี่เข้ามาเรียนที่นี่ได้ไงครับ ที่นี่เข้าเรียนยากนะครับ...แล้วพี่ชายก็เป็นแมวมัน..."
"ฮ่าๆ ทีละคำถามล่ะกันนะครับ คุณหนูมานะเป็นคนเดินเรื่องให้ครับ ผมถึงเข้ามาเรียนได้ แต่ถึงจะเห็นแบบนี่ แต่แมวอย่างพวกเราก็เข้าเรียนได้นะครับ ผมเรียนมาจากที่ศูนย์ถ้าเทียบแล้ว....คงระดับปริญญามั้งครับ"
"จริงอ่ะ สุดยอดเลย งั้นผมก็ให้พี่ชายสอนการบ้านได้นะสิ"
"ก็มันเป็นหน้าที่ผมอยู่แล้วนี่ครับ"
พี่ชายยิ้มอย่างสุภาพ ว้า~ หล่อจังเลยอ่ะ ผมอยากมีหน้าตาอย่่างนี้บ้างจัง แล้ว...ทำไมเราถึงใจเต้นแรงอย่างนี้นะ ผมพยายามสะบัดความรู้สึกบ้าๆนี่ิออกไป แล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป
หลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว เห็นยังเหลือเวลาอีกเยอะผมออกไปเดินที่ด้านล่างตึก ตอนนี้คนยังน้อยเพราะว่าไปทานข้าวกันอยู่ อ๊ะ! ลืมไปที่นี่แบ่งออกเป็นหลายๆแผนก ตั้งแต่ แผนกประถม มัธยมต้น มัธยมปลายที่ผมเรียนอยู่ และก็ ระดับมหาวิทยาลัย เพราะงั้นพวกรุ่นพี่ที่จบม.ปลายเกือบทุกคนยังอยู่ที่โรงเรียนนี่
"น้องครับ ชื่อไรอ่ะครับ"
"แล้วพี่เป็นใครอ่ะครับ"
อยู่ๆก็มีรุ่นพี่คนหนึ่งเข้ามาทักผม คงอยู่ระดับมหาลัยล่ะมั้ง เพราะว่าดูจากชุดพี่เขาแล้ว อืม จริงๆพี่เขาก็จัดว่าหล่อนะ อิจฉาอ่ะ อยากสูงๆหล่อๆแบบนี่บ้างจัง แล้วจะอยากรู้ชื่อผมไปทำไมว๊า
"อ้าว! เราเป็นผู้ชายหรอ หน้าตาออกจะน่ารัก แต่ไม่เป็นไรครับ พี่คบได้"
"คบได้ พี่หมายความว่าไงอ่ะ"
"เป็นแฟนพี่นะ น้องน่ารัก"
"อา..เสียใจด้วยครับ ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย"
"ไม่ลองดูหน่อยหรอครับ"
พี่คนนั้นเข้ามาจับปลายคางผม แล้วค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆผม ในขณะที่ผมกำลังจะหยิบกระป๋องสเปรย์กระเทียมขึ้นมา เสียงพี่ชายก็ดังขึ้น
"คุณครับ ช่วยออกไปไกลๆนายน้อยด้วยครับ"
"แล้วคุณเป็นใครล่ะครับ"ฝ่ายนั้นถามกลับ
"ผมก็เป็น...พี่ชายของนายน้อย ยังไงล่ะครับ"
"แต่ยังไงก็ไม่เกี่ยว นี่มันเรื่องของฉันกับน้องน่ารัก"
"งั้น...ถ้าพูดด้วยดีๆไม่ชอบ ก็ต้องใช้กำลัง"
พี่ชายตรงเข้าไปจะจับคอเสื้อของฝ่ายนั้น แต่เขาหลบได้ พี่ชายใช้โอกาศที่เขาหลบรวบมือทั้งสองข้างพลิกไปด้านหลัง เจ็บจนฝ่ายนั้นร้องออกมา
"โอ๊ย ปล่อยสิโว้ย"
"...อย่าเข้ามาใกล้นายน้อยมาริอีก ถ้าไม่อยากให้บ้านนายล่มละลาย"
พี่ชายพูดอะไรซักอย่างกับอีกฝ่ายไม่รู้ แต่ก็ทำให้อีกฝ่ายหน้าซีดไปเลย...คิดไปเองหรือป่าวนา ว่ารอยยิ้มของพี่ชายตอนนี่มันเสือมากกว่าแมวนะ
อีกฝ่ายสะบัดแขนหลุดแล้ววิ่งหนีไป พี่ชายหันกลับมาหาผมพลิกซ้ายพลิกขวาเหมือนจะดูว่าผมเจ็บตรงไหนหรือป่าว อา~ กลิ่นเหงื่อของพี่ชายหอมจัง คงวิ่งมาสินะ โดยไม่รู้ตัวผมเอามือลูบเหงื่อบนใบหน้าของพี่ชาย นิ่มจัง
พี่ชายเอามือขึ้นมาจับมือของผม แล้วลูบเบาๆถ้าเป็นคนอื่น ผมคงจับหัวเขาแล้วกระชากลงมาสวนเข่าเข้าให้ แต่สำหรับพี่ชายแล้วมันรู้สึก...ดีจัง ผมกำลังเคลิ้มไปกับบรรยาการแห่งความสุขอยู่ เสียงของพวกดาวประจำห้อง...ก็ดังมาแต่ไกล
"ไคโตะ"
"กินข้าวหรือยัง"
พวกเธอวิ่งเข้ามาพลักผมออกจากพี่ไคโตะ แล้วเกาะแขนทั้งสองข้าง ...แล้วดูสิ แต่งตัวแบบนี้ นี่กะมายั่วพี่ชายชัดๆ กระโปร่งสั้น(กว่าเก่า...คงพับขึ้นไปอีกละสิ) นมจะทะลักเพราะปรดกระดุมออกตั้งสามเม็ด(ปกติสอง) แล้วจะเอาไปดันแขนพี่ชายทำไม
"ออกมาห่างๆพี่ชายนะ"ผมพยายามกระชากพวกเธอออกมา
"อย่าคิดว่า พอถอดแว่นออกแล้วน่ารัก จะเทียบพวกเราได้นะ"
"ใช่ พวกฉันสองคนน่ะ รวยที่สุดในโรงเรียน"
"สวยสุด แถมเป็นผู้อุปถัมภ์โรงเรียนนี่ด้วยนะ เจ้าเอ๋อ"
หนึ่งในสองคนนั้นเอานิ้วจิ้มหัวผมแล้วพลักผมซ้ำ และก้าวเข้ามาจะตบผม พี่ชายคว้ามือเธอได้ทัน ดันเธอทั้งสองคนเบาๆให้ออกห่างจากผม
"ขอโทษนะครับ ผมไม่อยากให้นายน้อยมาริต้องเจ็บตัวมากกว่านี่อีกแล้ว"พี่ชายพยุงผมขึ้นมา แต่ไม่ได้ปล่อยให้ผมยืนเอง เขายังคงโอบเอวผมเอาไว้ ..ใช่ เหตุการณ์เมื่อกี้มันทำให้ผมกลัว กลัวว่าเธอจะรุมตบผมเหมือนเมื่อวันนั้น
"คุณชิซึเนะ โรงงานใหญ่ของคุณกำลังล่มละลาย เพราะเมื่อไม่กี่เดือนมานี่ พ่อคุณเอาเงินไปเล่นพนันกับพวกยากุซ่าในย่านหนึ่ง ตอนนี้พวกนั้นกำลังจะยึดบ้านคุณอยู่แล้วนี่"
"แก! รู้ได้อย่างไง อย่ามาพูดบ้าๆนะ" แค่พี่ไคโตะพูดขึ้นมา เธอก็ถึงกับเปลี่ยนนิสัยขึ้นมาทันใด
"ส่วนคุณอายาเนะ ...หุ้นกว่า70%เป็นของทางบ้านคุณ ส่วนอีก30%เป็นของหุ้นส่วนในบริษัท แต่30%นั้นถอนหุ้นออกไปแล้ว เพราะผลกำไรปีนี้ของบริษัทของพ่อคุณกำลังตกลงอย่างมาก เพราะงั้น70%ตนนี้ มันยังพอทำประโยชน์ได้"
"มะ...หมายความว่าอย่างไง"
"ผมจะช่วยคุณ ด้วยการซื้อหุ้นจากคุณ50%จากทั้งหมด100% ด้วยเงินของคุณมาริ นั้นหมายความว่า หุ้น50%นั้นเป็นของคุณมาริและทุกเดือนผลกำไร50%จะต้องถูกโอนเข้าบัญชีคุณมาริ"
"มันจะไปมีิเงินมากขนาดนั้นได้ไง"
"...ทุกครั้งที่คุณมานะได้เงินมา เขาจะใส่เิงนเข้าบัญชีที่เปิดไว้ให้คุณมาริส่วนหนึ่ง และเงินส่วนนั้นก็ไม่ใช่น้อยๆ ส่วนโรงงานของคุณชิซึเนะ ผมของผลกำไรแค่20%ของทุกเดือนพอ แล้วผมจะช่วยใช้หนี้ที่เหลือ กับให้เงินนิดหน่อย พวกคุณจะรับข้อเสนอนี่ไหม"
"ฉันรับ"
"อายาเนะ!"
"ชิซึเนะ รับเถอะตอนนี้เราต้องการให้ทางบ้านเราอยู่รอด แล้วเธอก็คงไม่อยากเป็นเมียยากุซ่าหรอกใช่ไหม"
"กะ..ก็ได้"
"ดีครับ แต่...ต้องได้รับการยืนยันจากนายน้อยมาริก่อน ขอร้องเขาสิครับ"
"เอ๋!!!!!"
เขาคุยอะไรกันยืดยาวอยู่ดีๆ แล้วก็มาลงที่ผม อืม ก็อยากช่วยอยู่หรอกนะแต่เงินนั้น พี่มานะไมาว่าหรอ
"มาริ เราขอโทษนะ ได้โปรดช่วยเราด้วย"
"นะๆๆๆๆ เราต้องการเงินจริงๆ"ยิ่งเห็นพวกเธอตอนนี้แล้ว แววตาที่ไม่เหลือความเย่อหยิ่งอีกต่อไป และมันบ่งบอกอีกว่า พวกเธอต้องการช่วยเหลือจริงๆ แต่
"ไม่ดีหรอครับ นายน้อยจะได้มีรายได้ ไม่ต้องขอเงินคุณมานะ แถมยังได้ช่วยพวกเธออีก ไม่แน่คุณมานะอาจจะรับงานน้อยลงแล้วอยู่กับคุณมาริเพิ่มขึ้นนะครับ"
"งั้นก็ได้ครับ"
"ขอบคุณนะ"
"ขอบคุณๆๆๆๆ"
พวกเธอก้มหัวให้ผม พี่ชายพาผมกลับไปที่ห้องเรียนอีกครั้ง เมื่อมาถึงเขาเหมือนโกรธอะไรผมอยู่ ไม่เอานะ พี่ห้ามโกรธผมนะ แบบนี่มันเหมือนเมื่อก่อน ตอนที่ผมอยู่คนเดียว ผมไม่รู้จะทำอย่างไง เลยเข้าไปกอดเอวพี่ชายที่ยืนมองผมอยู่ตรงหน้า
"ฮึก...โกรธอะไรผมหรอ ผมขอโทษถ้าทำอะไรผิด แต่..อย่างโกรธผมเลยนะ ฮือออ"
"มะ...ไม่ร้องนะครับ ตอนแรกก็โกรธนิดหน่อย ก็คุณหนูไม่ยอมดูแลตัวเองเลย ปล่อยให้คนอื่นรังแกได้ไง แล้วยังจะพวกผู้ชายข้างล่างอีก ไม่เห็นหรือไงครับว่าเขามองคุณหนูด้วยสายตาอย่างไง"
"ขอโทษครับ" ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพี่ชาย เขาใช้มือค่อยๆเกลี่ยน้ำตาออกจาหน้าผม
"หยุดร้องนะครับ" พี่ชายสบตากับผม มันเหมือนมีมนต์สะกด ดวงตาฟ้าน้ำทะเลลึก เหมือนจะดูให้ผมจมลงไป หน้าพี่ชายเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ลมหายใจอยู่ใกล้ผมแค่เอื้อม กลิ่นตัวที่หอมอ่อนๆ หูพี่ชายลุ่ลง
"ตัวพี่ชายหอมจัง"
"นายน้อยก็ด้วย ผมชอบสีผมของนายน้อยนะ สีทองประกาย"
"ผมก็ไม่รู้ว่าได้มาจากใคร พ่อหรือแม่"
"เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลังเถอะครับ"
มือของพี่ชายมาอยู่ที่คอผมเมื่อไรไม่รู้ เขาค่อยๆดึงผมเข้าไปหา ปากของพี่ชายค่อยๆประกบลงมา มันไม่ได้รู้สึกน่าขยะแขยงเหมือนคนอื่น แต่มันให้ความรู้สึกว่าอยากได้อีก มันหอมหวานยิ่งกว่าลูกกวาดที่ผมเคยกินมา
พี่ชายแทรกลิ้นเขามาชนกับลิ้นเล็กของผม เกี่ยวกวัดเหมือนฉุดให้ผมยื่นลิ้นออกมา จนผมอดไม่ได้ต้องทำตาม พี่ชายเหมือนดีใจที่ผมทำตาม เขาดูดลิ้นผมที่ยื่นออกไปประกบปากอีกครั้ง และในตอนนั้นเอง
"เฮ้ยๆ เข้าห้องเว้ย"
เสียงพวกเพื่อนๆในห้องก็ดังขึ้นพอดี ทำให้ผมต้องพลักพี่ไคโตะออกไป แล้วพวกเขาก็ค่อยๆทยอยเข้ามา
แต่ เมื่อกี้มันอะไร ผมทำอะไรลงไป นั้นมันพี่ชายนะ แต่ความรู้สึกเมื่อกี้มันยังไม่หายไปจนผมอดไม่ได้ที่จะเอามือไปสัมผัสที่ปากอีกครั้ง ยิ่งเห็นพี่ชายมองผมอยู่ยิ่งอายไปกันใหญ่ ใจเต้นแรงไม่หยุดเลย
ไม่นะ! ผมเป็นอะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย!
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
ขอโทษที่หายไปนาน(มาก)ครับ เพราะคนเขียน[แนะนำตัวหน่อยล่ะกันเรียก เคย์ ล่ะกันครับ(เพิ่งจะคิดได้)]ทำงานยุ่งๆทุกวัน พอจะกลับมาเขียนพล่อตมันดันตันเพราะว่าวันๆเอาทำงาน ต้องใช้เวลานั่งคิดบ้าง เดินเล่นบ้าง หาเนื้อหาที่น่าสนใจ
ตอนนี้เคย์กะว่าจะให้เป็นตอนที่ให้มาริ ดูน่ารักแลัโดนรังแก แต่เดี๋ยวมาริจะดูอ่อนแอเกินไป จะให้สู้คนก็ดูเถื่อนไปอีก เลยเป็นหน้าที่ของไคโตะ ส่วนความลับอื่นๆของไคโตะต้องติดตามต่อไป ตามคอนเซ็ป พ่อบ้านปริศนา แมวรุก โหด หื่น
สุดท้ายก็ขอให้ทุกคนติดตามตอนต่อไปนะครับ ยังไม่ต้องเตรียมเลือดสำรอง แต่อาจจะได้เสียเลือดกำเดานิดๆ
หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ (อ่าน 139559 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก