หัวข้อ: (story)อย่าหวังว่าจะได้ทำร้ายกูอีก the end

[kms]

ดันๆ ขาดอีก 8 ค่ะ

[K2KARN]

ยังจะตามมาอีก ช่างพยายามจริง
ฟังเค้าน่อยเถอะพี่โซ่ (- -")
ถึงแม้จะเอือมกับการที่พี่เสือความลับเยอะเหลือเกินก็ตาม 

[nye]

ร่วมด้วยช่วยดันค่ะ

[mecon]

เจาะไข่รีโน้นๆๆๆๆ คะ


อิพี่เสือ

[shibao]

ช่วยดัน

ช่วยกัน

จะได้อ่านด้วยกัน

แอร๊ยยยยยยย

 

[Ak@tsuKII]

ในที่สุด พี่เสือก็ตามมา  อยากฟังเหตุผลพี่เสือจะแย่

รีเควสต์ตอนต่อไปด่วนค่า

[kiss88]

มารออีกตอนค่า
เข้าใจความรู้สึกพี่โซ่นะ ที่ไม่อยากเจ็บอีก
แต่พี่เสือก็ตามมาขนาดนี้แล้ว พี่โซ่ก็คงใจอ่อนอีกตามเคยแหละ

รอค่า อยากอ่านอีกยาวๆเลย 

[Jason]

52/3 บทสรุปของการเดินทางครั้งนี้


ผมกลับมาจนหน้าบ้าน
แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปในบ้าน
ตอนนี้มีเสียงหัวเราะลอดออกมาจากบ้าน เป็นเสียงของคนสองคนที่คุยกันอย่างออกรส
น้องสาวผมมันแปรพักซะแล้ว
ผมนั่งทำใจอยู่นานกว่าจะตัดสินใจเปิดประตูบ้านเข้าไป
“พี่โซ่กินข้าว”น้องสาวผมพูดขึ้นทันทีที่ผมเปิดประตูเข้า
“กินมาแล้ว”ผมพูดพร้อมเดินตรงไปที่บันไดเพื่อจะเดินขึ้นห้อง
“พี่โซ่ พี่เสือ.เค้า...”น้องพูดชื่อคนที่ผมไม่อยากได้ยินที่สุด
“พี่จะเข้านอนเลย อย่ากวนเด็ดขาด ไม่ว่าใครก็ตาม”ผมพูดตัดก่อนที่น้องผมจะพูดอะไรต่อ
ผมชำเลืองมองไปทางพี่เสือที่จ้องมองมาทางผมเช่นกัน
มันเป็นสายตาที่ยากเกินจะคาดเดาความหมายได้
ผมก็ได้แต่ละออกจากสายตานั้น พร้อมเดินขึ้นห้องไป
.
.
.
นี่ผมต้องเผชิญกับเหตุการณ์นี่อีกนานแค่ไหน
ไม่แน่ นี่อาจจะเป็นบทพิสูจณ์ผมก็ได้ ว่าผมจะตัดใจจากพี่เสือได้เร็วแค่ไหน
นี่มันอาจจะเป็นบทพิสูจณ์อีกครั้งก็ได้
และผมจะผ่านมันไปให้ได้
เพราะผมไม่อยากจะโง่อีกแล้ว
.
.
.
เช้านี้ผมไม่อยากจะตื่นเลยให้ตายสิ
เพราะอะไรนะหรอครับ
เมื่อคืนผมนอนแทบไม่ได้เลย
มันมีเรื่องให้คิดไปหมด
ไหนเรื่องวิทยานิพนที่ผมยังไม่รู้เลยว่าจะทำอะไร แปลกมั้ยครับ ปกติ Professor จะเป็นคนคิดให้ว่าควรทำอะไร
หรือว่าเค้ากำลังศึกษาเรื่องอะไรอยู่เค้าก็จะให้ทำเรื่องนี้ แต่สำหรับProfessor เค้าเอาวิทยานิพนอื่นให้นักศึกษาคนอื่นหมดแล้ว ก็เหลือแต่ผมนี่แหละครับ ที่ตัดสินใจเป็นคนสุดท้ายที่จะเรียน project ทุกอย่างเลยไม่เหลือไว้ให้ผมเลย
ผมเลยต้องคิดใหม่เองทั้งหมด
แล้วไหน จะเรื่องการบ้านที่ผมต้องPresent ในอาทิตย์หน้าอีก
และเรื่องที่สำคัญที่สุดที่กวนใจผมมากที่สุดก็เรื่องไอ้คนที่มาเยือนเมื่อเช้านี้แถมตอนนี้ยังมาอยุ่บ้านเดียวกันอีก
.
.
ผมจำต้องตื่น เพราะวันนี้มีClass work ยังงัยก็ต้องไปเรียน
ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องออกมาก็เจอไอ้คนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุด
“ตื่นแล้วหรอ พี่กำลังจะมาปลุกเลย วันนี้มี Class work นิ”มันพูดขึ้น แต่แอะมันรู้เรื่องตารางเรียนผมได้ยังงัย
สงสัย แต่ไม่อยากถาม
ผมเดินสวนมันออกมา ไม่อยากจะสนใจมัน
และผมก็เดินเข้าครัวเพื่อหาอะไรกินก่อนไปเรียน
ผมเดินเข้ามาในครัวก็เจอกับหม้อข้าวต้มหมูที่ตั้งอยู่บนเตา ผมจึงจัดการ
หาชามหาช้อนจะตักกิน
“พี่ต้มข้าวต้มไว้ ไปนั่งรอที่โต๊ะเดี๋ยวพี่เอาไปให้”มันพูด
ในเมื่อมันทำข้าวต้มไว้ให้กิน ผมหรอจะกินของมัน
มันจะต้องรู้สึก ผมจะไม่รับความหวังดีจากมัน
ผมจะไม่รับอะไรจากมันอีก
เพราะนั้นมันจะทำให้ผมตามมาใช้มันอีกในชาติหน้า
ผมวางชามและช้อนลง
พร้อมเดินมาหยิบเป้คู่ใจแล้วเดินออกมาจากบ้านทันที
“โซ่ เดี๋ยว รอพี่ก่อน”พี่เสือตะโกนตามผมมา
ผมพยายามรีบเดินไปที่Bus stop .ให้เร็วที่สุด และ bus ที่ผมต้องขึ้นก็มาแล้ว
แต่ก็พลาดครับ ช่วงเวลาแบบนี้ คนเยอะสุด ไอ้ครั้งจะทำเหมือนเมืองไทยที่ยัดๆกันเข้าไปก็ทำไมได้
เพราะที่นี้เค้ามีLimit ผู้โดยสารถ้าเกินรถก็จะไม่วิ่ง ผมเคยเจอทีนึง
มีเด็กจีนดันทุรังขึ้นบนรถทั้งๆที่เค้าบอกว่าคนเต็ม
สุดท้าย คนขับรถก็ไม่ยอมวิ่งรถ จนไอ้เด็กจีนนั้นต้องลงจากรถไป
ผมเลยต้องรอ คันใหม่โดยปริยาย
และตอนนี้ไอ้พี่เสือก็มารอข้างๆผมเช่นกัน
“เดี๋ยวจะนั่ง 395 ใช่มั้ย”มันพยายามชวนผมคุย
“อืม ใช่ Red weekly ได้ใช่มั้ย”มันพูดต่อ
ผมเองก็ตัดปัญหา โดยการเสียบ I pod เข้าหู เพราะไม่อยากจะฟังเสียงมันต่อ
ไม่ถึงสิบนาที ที่ผมต้องยืนข้างๆมัน รถก็มาพอดี
ผมรีบเดินไปต่อคิวไม่รอช้า แล้วก็ขึ้นรถไป
พอขึ้นรถ สายตาผมก็รียจับจองที่นั่ง และผมก็ได้ที่นั่ง ผมเลือกที่จะนั่งกับเบาะที่วางแค่ที่นั่งเดียว
เพราะมันจะไม่สามารถนั่งลงข้างๆผมได้
แต่ผมก็พลาดไปอย่าง เพราะมันเองก็มายืนข้างๆผมเช่นกัน
ผมก็ได้แต่เบื่อนหน้าออกไปด้านนอกรถ พร้อมภาวนาอย่าให้รถติดและถึง U เร็วๆ
ทันทีที่ผมถึง Bus station (central station) ผมก็รีบเดินข้ามถนน โดยไม่รอไอ้คนที่เดินตามมาติดๆ
ผมรีบเดินลัดเลาะไปเรื่อยๆ ผมมุ่งหน้าไปทาง New town (คงพอรู้แล้วใช่มั้ยครับว่าผมเรียน U ไหน)
.
.
ทันทีที่ผมเดินเข้าไปด้านในตัวตึกพร้อมเดินเข้าห้องเรียน
“พี่รอแถวนี่นะ แล้วไปกินข้าวเที่ยงกันนะ”พี่เสือตะโกนออกมาดังพอที่มันจะผ่านเสียงเพลงที่เสียบอยู่ที่หูผมเข้าไปพอจับใจความได้
.
.
.
ผมนั่งเรียนไม่รู้เรื่องเลยครับ เพราะคำพูดสุดท้ายก่อนที่ผมจะเดิน
มันต้องการอะไรจากผมอีก
มันจะมาตามผมเผื่ออะไร
ทันทีที่อาจารย์ปล่อย ก็ปรากฏร่างของคนที่ทำให้ผมไม่มีสมาธิเรียน
“ป่ะ พี่ซื้อข้าวมาจากร้านรังผึ้ง ไปกินกันนะ”พี่เสือพูดพร้อมดึงเป้ผมไป แล้วเดินนำผมออกมาจากห้องเรียน พร้อมตรงไปที่สนามหน้าตึก แล้วโปกมือให้ผมเดินตามไป
ผมเลี่ยงที่จะละเลยกับคนๆนั้น พร้อมเดินเข้าไปร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ
พร้อมมองหาแซนวิช กับน้ำหนึ่งขวด พร้อมแยกไปอีกทาง
ผมนั่งลงข้างต้นไม้ใหญ่ที่ตอนนี้ใบมันร่วงเกือบหมด
ทันทีที่ผมจะกินแซนวิชตัวเอง
ไอ้ตัวปัญหาก็เดินเข้ามานั่งข้างๆ
“อยากกินแซนวิชก็ไม่บอกพี่ พี่จะได้ซื้อให้”มันพูดพร้อมกินข้าวของมันไป
ผมรีบกินของๆผมให้หมด เพราะผมจะได้ลุกออกจากที่ตรงนี้ซะที
“เอาเป้ผมคืนมา”เป็นคำแรกที่ผมพูดกับมัน ตั้งแต่เช้า
“นายจะไปไหนต่อ”มันถามกลับ
“ไม่ใช่เรื่องของพี่ เอาเป้ผมมา”ผมยืนยันคำเดิม
“ไม่บอกไม่เป็นไร ยังงัยพี่ก็จะตามนายอยู่ดี”มันพูดพร้อมยื่นกระเป๋าเป้คืนผมแล้วก็รีบยื่นแล้ววิ่งเอาขยะไปทิ้งแล้วเดินตามผมมา
.
.
วันนี้ผมโดนProfessor ด่าอีกรอบ เพราะผมไม่มีไอเดียอะไรเลย
พร้อมโดนไล่กลับบ้านอีกรอบ นั้นมันยิ่งทำให้ผมเครียดมากกว่าเดิม
ผมออกมาจากห้องProfessor ก็เจอกับพี่เสือที่นั่งรอผมอยู่
นี่มันจะติดอยู่กับผมอย่างนี้ทั้งวันเลยรึงัย
แล้วบริษัท มันทิ้งไว้อย่างนั้นนะหรอ
ผมก็ได้แต่ส่ายหัวกับมัน
“กลับบ้านเลยรึป่าว”มันพูด พร้อมกระชาก กระเป๋าเป้ของผมจากมือไปถือ
“เอาเป้ผมคืนมา”ผมพูดออกไปเรียบ
“พี่ถือให้”มันพูดสวนทันที
ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์มานั่งเถียงกับมันหรอกครับ
ผมกำลังหนักใจกับวิทยานิพนธ์ผมมากกว่า
“ตามใจ”ผมพูดออกไปเบาๆ พร้อมเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วตรงไปที่ห้องสมุดเพื่อที่จะหาวิทยานิพนธ์เก่าๆ
ของพวกรุ่นพี่ๆ เพื่อเอาไอเดีย
ผมใช้เวลาอยู่ในห้องสมุดไม่ต่ำกว่า 5 ชั่วโมง ผมก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาเลย
ชักจะท้อแล้วสิ นี่ผมจะทำยังงัยต่อไปดี
ตลอดเวลา5 ชั่วโมง พี่เสือมันก็เอาแต่นั่งเฝ้าผมอยู่อย่างนั้น
และนั้นมันก็ดึงสมาธิผมไปพอสมควร
ผมตัดสินใจ เก็บของทุกอย่างให้เข้าที่ เก็บหนังสือเข้าชั้นให้เรียนร้อยแล้วก็พาตัวเองออกมาจากหอสมุด
ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว และผมเองก็หิวแล้วด้วย
ผมกดโทรศัพท์หาซายน้องสาวของผม
“ซาย อยู่ไหน”ผมถามไป
“อยู่ที่ รร. อยู่เลย วันนี้กลับดึกนะ”มันพูดตอบกลับมา
“อ้าว ทำไม”ผมถามออกไปอย่างอดห่วงไม่ได้
“วันนี้มีซ้อม เทนนิสงัย”เออ วันนี้วันศุกร์ น้องผมมันเป้นนักเทนนิสครับ
“อ้าว แล้วกินข้าวยัง”ผมถามมันออกไป
“กินแล้ว แค่นี้ก่อนนะพี่โซ่ ซายไปหาโคชก่อนนะ”แล้วมันก็กดวางสายไป
“หิวข้าวมั้ย”มันถามทันทีที่ผมวางสายจากน้องสาว
ผมเลือกที่จะทำเป็นหูทวนลมกับคำพูดมัน พร้อมเดินมุ่งหน้าไปทาง China town ไปหาลูกชิ้นปลากินดีกว่า
.
.
ทันทีที่ผมได้ลูกชิ้นปลากับผัดหมี่หนึ่งกล่อง
ผมก็เดินตรงไปทาง Darling Harbour แล้วก็หาที่นั่งพร้อมเริ่มกินสิ่งที่ตัวเองเพิ่งซื้อมา
พี่เสือนั่งลงข้างๆ พร้อมหยิบข้าวของมันที่ซื้อมาให้ผมเมื่อกลางวันแต่ผมไม่กิน ขึ้นมากินต่อ
ภาพนั้นที่ผมเห็น ทำเอาผมรู้สึกอะไรบางอย่างที่ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
ความรู้สึกสงสาร
สงสารพี่เสือ
สงสารที่ต้องมานั่งกินข้าวเก่าที่ซื้อมาให้ผม แต่ผมปฏิเสท
สงสารที่เมื่อกี้ผมไม่รอให้เค้าสั่งอาหาร แล้วเดินหนีออกมาก่อน
“อ่ะ”ผมยื่นลูกชิ้นปลาไปให้พี่เสือแล้ววางไว้บนข้าวกล่องพี่เสือ แล้วรีบหันกลับทันที
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมทำอย่างนั้น
แต่ผมรู้ว่าผมต้องทำอะไรสักอย่าง
นี่ผมกำลังอ่อนแอ ลงอีกแล้วใช่มั้ย?

[yee]

สงสารโซ่จัง

[kuraki]

   มาแล้ววว  พี่เสือตื๊อเข้าไปสิ หุหุ พี่โซ่จะยอมใจอ่อนมั้ยน้าา  

แต่ยังไงเราก็ไม่ไว้ใจพี่เสืออยู่ดี  

ไปนอนดีกว่า  

[mecon]

 

ลูิกชิ้นสื่อร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

อิพี่เสือลูกชิ้นติดคอแกตายแน่ๆ เฮ้ออออออออออออออออออ

สงสารก็สงสารทั้งสองคนเลยนะ โซ่ก็หนีเก่งมากกกกกกกกกกกก

ส่วนอิพี่เสือ อะไรสิงให้แกอดทนได้เยอะกว่าปกติแบบนี้เนี่ยห๊ะ

  สาธุๆ โซ่จ๋าอย่าทรมานตัวเองอีกเลยนะ สงสารโซ่นะ ไม่มีสมาธิทำอะไรๆเลยอ่ะ

มัวแต่หนีอิพี่เสือเนี่ย

รักโซ่ที่เป็นโซ่ คะ

[A GE]

ตามอ่านมาตั้งแต่ต้น  แต่ไม่เคยรีฯเลยอ่ะครับ  

ถ้าให้วิเคราะห์  น่าจะเปนอรที่อาศัยความเปนเพื่อนตลอดสิบปีชวนเสือไปทานข้าวแล้วก็ดูหนังในฐานะ "เพื่อน"

หลังจากนั้นก็อาศัยการที่รู้จักเสือมานาน  ส่งข้อความและรูปภาพมาให้โซ่  เพื่อจะได้ทำให้เสือหงุดหงิดแล้วก็พูดไม่ดีด้วย  

แต่ว่าคงพลาดไป  ไม่นึกว่าโซ่จะกล้าส่งทุกอย่างกลับไปให้เสือได้รู้ความจริง  ซึ่งมันก็สายไปสักหน่อยที่โซ่หนีไปออสเตรเลียแล้ว

หวังว่าตอนนั้นโซ่คงจะใจอ่อนยอมรับฟังเหตุผลเสือก่อนตัดสินใจขั้นเด็ดขาดนะครับ


แล้วก็รอลุ้นต่อ  

[kiss88]

ใจอ่อนเพราะรักไงล่ะพี่โซ่ 

[Nichdia]

ทำถูกแล้วล่ะโซ่

แบ่งเค้ากินมั่ง 

สะเทือนใจอ่ะ

[IZE]

รักกัน

ทำยังไงก็หนีกันไม่พ้นหรอก

[hene2526]

 

 

พอใจแล้วช่ายมั้ย ถึงได้บีบคั้นกันขนาดนี้

[mist]

ดูสิ ว่าพี่เสือจะแก้ตัวว่าไง 

[~•SAkurAIro•~]

เฮ้ออ สะเทือนใจตรงที่ไอ่พี่เสือเอาข้าวเก่าที่ซื้อมาให้โซ่มากินนี่แหละ
เฮ้อออ แอบใจอ่อนอีกแล้ว  
พี่โซ่ทำถุกแล้วแหละที่แบ่งลุกชิ้นให้กิน สงสารไอ่พี่เสือ

แล้วเมื่อไหร่พี่เสือจะพุดสิ่งที่อยสกพุดหนอ รอฟังอยุ่นะ  

[K2KARN]

พี่เสือก็สมควรพูดบ้าง อะไรบ้าง 

[● MaYa~Boy ●]

แล้วตกลงวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้น รอพี่เสือเคลียร์อยู่นะ

[Ak@tsuKII]

แหม พี่เสือมาในลุคนี้(ไม่หือไม่อือเดินตามโซ่ต้อยๆๆ)
ทำเอาสงสารไปเลย อ๊ากกก ใจอ่อนอีกแล้ว
  แปลกนะเนี่ย ความอดทนสูงมาก ปกติโวยวายไปแล้วมิใช่รึ
 รอฟังเหตุผลอยู่นะพี่เสือ   

[jaylayjay]

ทำไม

ไม่ถามล่ะ

ว่าตอนการอะไร จะ โซ่

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

ตัดยังไงก็ไม่ขาดซินะ 

[litlittledragon]

จะว่าอ่อนแอคงไม่ใช่ แต่่อ่อนใจอะไม่แน่

คนเราพอมีปัญหาหลายๆ เรื่องมาให้หนักใจ
เราก็ต้องอยากให้เรื่องใดเรื่องหนึ่งหยุดสักทีใช่ไหม

พี่โซ่เองก็อยากให้ปัญหาเรื่องพี่เสือจบสักที
พี่จะได้ตั้งหน้าตั้งตากับวิทยานิพนธ์

บางทีสิ่งที่ดีที่สุด อาจจะยอมให้พี่เสือพูด
แต่พี่โซ่จะฟังไม่ฟังอีกอย่าง ดีกว่าไหมครับ

ขอบคุณพี่โซ่ที่เอามาฝากนะครับ

[C2U]

   ก็สงสารพี่เสืออยู่นะ   

แต่   ก็คงต้องให้บทเรียนมั่ง 

ส่วนโซ่   น่าสงสารที่สุด  เครียดแทน  ทั้งเรื่องเรียน เรื่องรัก 
เป็นกำลังใจให้ละกัน  สู้ๆคับ   

[CYPINUS]

พี่เสือไปบอกคุณพ่อของโซ่ยังงัยนะ คุณพ่อถึงยอมเชื่อใจเปิดไฟเขียวให้พี่เสือมาหาโซ่ พี่เสือเล่นตามติดกันอย่างนี้ ก็ต้องหันหน้าเข้ามาคุยกันแล้วละครับ จะได้เคลียร์กันไป 

[HydrA]

ฟังเหตุผลของพี่เสือก่อนก้อดีนะ
ปล่อยไว้อย่างนี้มันไม่ได้ช่วย
ให้อะไรดีขึ้นมาได้ เมื่อฟังแล้ว
ตัวของโซ่น่ะจะรู้ดีที่สุดว่าควรจะทำยังงัยต่อไป

[benxine]

 

 

[kungyung]

 :เฮ้อ:ไม่รู้จะยังงัยดีอ่ะ
แต่เรื่องทุกเรื่องมันต้องมีเหตุและผลของมันอ่ะ
ก็สงสารพี่เสือนะครับ
และก็สงสารโซ่ด้วยเหมือนกันอ่ะ

[dokjarn]

 

ทุกอย่างมีที่มาที่ไป

พี่เสือมันคงเข้าใจความรู้สึกของโซ่ ว่าเจออะไรมา

แต่มันรักของมันมาก ๆ ๆ ก็เลยต้องตาม  ต้องทน

ไม่งั้นมันก็จะไม่ได้ ความรักที่ รอมาเกือบครึ่งของชีวิต

ไม่นาน ความจริงคงได้เปิดเผย

แต่ไม่อยากคาดเดา

เพราะเดาผิดอยู่เรื่อย

คอยอ่านต่อไปก็แล้กกัน

ขอบคุณ