หัวข้อ: (story)อย่าหวังว่าจะได้ทำร้ายกูอีก the end

[dokjarn]

 

โธ่เอ๊ย...ไอ่ชาติอร

นึกว่าเป็นคนดี


 

[OT]

ทำกันได้นะ 2 คนนี้

สุดเซ็งเลยยย

[OHmeza019]

เลวมาก อิอร !!
เลวมาก ไอชาติ(หมา)
เลวทั้งคู่สุด ๆๆ

[~NeMeSiS_PURE~]

ทำไมทำกานเช่นนี้

พี่เสือมาช่วยพี่โซ่เร็ว ๆๆ สิค๊าบบบ 

[cavalli]

 



ทุกหยดน้ำตาที่เสียไป มันต้องมีการชดใช้


ในเมื่อกรูไม่มีความสุข อย่าหวัง อย่าหวัง ว่ามันจะ


ได้ทุกอย่างไปง่ายๆๆๆๆๆ




อย่ายอม น่ะโซ๋

[TOPnaKrab]

สิ่งที่เกิดขึ้นกับพี่โซ่อาจจะเป็นเพราะเวรกรรมอย่างที่พระรูปนั้นท่านว่าก็ได้นะครับ
อ่านแล้วขนลุกเลยอ่ะ
ส่วนอิพี่อรและไอ้พี่ชาติ(ชั่ว) เลวได้ใจทั้งคู่จริงๆ สมควรโดน
ไม่คิดจริงๆว่าคนที่ภายนอกดูเป็นคนดีแสนดีแต่ภายในกลับเน่าเฟะได้ถึงขนาดนี้

[Sherbet_Jeed]

พลิกล๊อคอีกละ

อิพี่อรเธอร้ายได้ใจมาก......แต่คิดดี ๆ นะว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร

โซ่คะ  โยนพระธรรมทิ้งไปก่อน  แล้วกลับมาร้ายให้เลือดสาดกว่าเดิมดีกว่า

มอมยาอิพี่อรแล้วจ้างนักเลงหน้าปากซอยรุมโทรมแม่งเลยค่ะ

เอาให้แสบสันต์ถึงทรวงใน.......

ฟิคเล่า...เรื่องนี้มีอะไรที่คาดไม่ถึงอยู่เสมอเลยนะเนี่ย   

[jaylayjay]

ทำไม มัน เลว อยากนี้

[basza2x]

แบบนี้ ไม่ช่าย ญ ร้าย ชาย เลว แล้วอ่า

ญ โคตรเลย ช ก้อเลวโคตรๆๆๆๆๆ

ห้าห้า

[4559]

อย่างงี้มันต้องตบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

แล้วถีบเข้าเมรุไปเลย

ช่วยกันสาปส่งสองชายหญิงผู้ชั่วร้ายกานเหอะ

[HydrA]

ปรึกษาผู้ใหญ่ดีมั๊ยแล้วเรียก
ทุกคนมาเคลียร์กัน

[Gu_Ton_Za]

ชาติกับอรเลวมากๆเลยอ่ะ

ถ้าเจอเมื่อไหร่นะ ตายแน่

เป็นกำลังใจให้โซ่นะก้าบ

[DWBY]

เลวได้อีกกกกกก

นี่แหละชีวิต

เจอคนหลากหลายหน้ากากจริงๆ

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

พี่อร นี่เลวร้ายไปมั้ง แม่พระมากตอนแรก ที่แท้ก็ชอบเขา 

[OitJi]

โซ่โหดได้ใจ ขนาดเจ็บอยู่ยังสุดยอดเลย 555+ สู้ต่อไปนะ

แค่ก็สมกับที่2คนนั้นทำแล้วล่ะ บางทีเราก็ต้องป้องกันตัวเองบ้าง

[patee]

นึกว่าตัวร้ายทั้งคู่ จะมีแต่ในนิยาย

มันเลวได้ใจจริงๆ

สงสารโซ่นะคงจะทำตามที่พระท่านบอกยากมากๆ

ทำให้ดีที่สุดก็แล้วกันนะโซ่  เอาใจช่วย

[broke-back]

มุมมืด...ของเจ๊อร
แมร่งมืดตึ๊ดตื๋อเลยว่ะ
หาจุดสว่างไม่เจอเลย
 

 :เฮ้อ:จุดดับ...ในใจคน
ยากเกินการคาดเดา


 :กอด1:ขอบคุณครับ Jason

[~•SAkurAIro•~]

เอ๊ยยยยส์ ตกใจเลยอ่ะ ในบ้านยังไม่ปลอดภัยย เฮ้อออ 
ไอ่พี่ชาติกะนังพี่อรเลวมากกกกกกกกกกก
เลวได้อีกอ่ะ
แค้นนังพี่อร ทำตัวเป็นแม่พระซะนานเชียวนะ เฮอะ ในที่สุดธาตุแท้ก้เผยซะงั้น
ไอ่พี่ชาติ คนเจ็บยังจะไปข่มขืนน เลวสาดดดอ่ะ 

สงสัยจะอินมากไปหน่อยแหะ ฮ่า ฮ่า

[Yurameki]

คนมันเลว

เลวแม่มทั้งคู่

 

[imon]

แหม๋  อย่าเพิ่งด่วนสรุปสิครับว่าทั้งสองคนนั้นเลว

ทีตอนพี่เสือก้อรุมด่ากันซะ ทั้งที่ยังไม่รู้เรื่องราวเลย

[tamtam]

มะหวายยยย ไม่รุโซ่ ทนอยู่กับสิ่งแวดล้อมแบบนี้ได้งัย

มีแต่คนใจร้าย



ขอบคุณนะคะ Jason

[[D]a[D]a [T]oo[N]]

เลวกันจริงๆเลยเนี่ย

[boboaje]

 . . .อภัยทานทำยากมาเลยค่ะ หลวงพ่อ  . .. พี่โซ่สู้สู้นะคะ  . .. มีพระมาโปรดพี่โซ่ด้วยดีจังค่ะ  . .เหมือนแสงสว่าง

ส่องให้ในวันที่มืดมิดเลยนะคะ . ..แล้วจะเป็นอย่างไรต่อไปอ่ะ . . . อยากรู้จั ง ง ง งง ง

[@BUA@]

 
อย่างนี้ยิ่งให้อภัยได้ยากไปกันใหญ่

[mecon]

ปูเสื่อรอโซ่

คืนนี้จะมามั๊ยนะ จะรอนะคะ

ตอนนี้กำลังกรวดน้ำคว่ำขัน ชายโฉด หญิงร้ายยยยยย อยู่ อั๊ยยยยยยยย

still รักโซ่ เวอร์ชั่นร้ายยยยยนะคะ

[dokjarn]

 

ฝาก Jason จัดการ


นังอร กับไอ่ชาติ(เลว)



ด้วยแล้วกัน


จะรอชมผลกรรม


ครับ


 

[zllbleazz]

ชาติกับอรร้ายมาก

 

[Jason]

46

ผมเดินเปิดซองยาแก้ปวดอีกครั้ง
หลังจากกินไปแล้วสองเม็ดเมื่อชั่วโมงก่อน
เหมือนอาการปวดมันยิ่งทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ
กินอีกสองเม็ดก็คงหายปวดมั้ง ผมนึกในใจ
พร้อมกินยาเข้าไป พร้อมล้มตัวลงนอนต่อ
คงเพราะฤทธิ์ของยามั้ง ทำให้อาการปวดแขนของผมพอทุเลาลงไปได้
และมันก็พอทำให้ผมผล่อยหลับไปอีกครั้ง
.
.
.
มารู้สึกตัวอีกที เหมือนอากาศรอบตัวมันหนาวมาก หนาวจนเข้ากระดูก
ผมพยายามห่มผ้าทุกผืนที่มีอยู่บนเตียง แต่มันก็ไม่ทำให้หายหนาวขึ้นมาได้
ผมปิดแอร์ไปเมื่อชั่วโมงก่อน มันก็ยังไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมา
ผมหนาวมาก และตอนนี้ก็เริ่มปวดหัวและแขนมากขึ้น
ผมมองหายาแก้ปวดอีกครั้ง พร้อมดันตัวลุกขึ้นไปเผื่อว่ายานั้นมันจะช่วยผมได้
ผมดันตัวลงขึ้นยื่นได้สำเร็จก็มีคนมาเคาะห้องผมซะก่อน
คงเป็นแม่ผมละมั้ง นี่ก็เย็นมากแล้ว
ผมพยายามเดินตรงให้ถึงประตู ทางจากเตียงนอนผมไม่กี่เมตร แต่ทำไมวันนี้มันไกลจังว่ะ
ทั้งหัวและแขนก็สุดจะปวดและแตกออกซะให้ได้
และตอนนี้ห้องทั้งห้องก็เริ่มหมุน
มันเหมือนว่าผมอยู่ในห้องกลมที่หมุนไปได้ทุกทิศทาง
เสียงเคาะห้องดังถี่ขึ้นเรื่อย มันยิ่งทำให้ผมต้องรีบเดินเข้าไปอีก
ผมเปิดประตูออกก็เจอหน้าคนที่ทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาได้ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
“พี่เสือ”ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง
“โซ่ เป็นอะไร”คำสดท้ายที่ผมได้ยิน และหลังจากนั้นผมก็จำอะไรต่อไม่ได้อีกเลย
.
.
.
.
ผมมารู้สึกตัวอีกที ก็อยู่ในห้องสีขาวที่กูยังไงก็ไม่ใช่ห้องผม
ผมกลับมาที่นี่อีกแล้วหรอเนี้ย
“เป็นงัยบ้างลูก”แม่ผมพูดขึ้นทันที
“แม่ ผมเป็นอะไรอีก”ผมถามไป
“ไข้ขึ้นนะ และก็สลบไป”แม่ผมตอบกลับมา
“ปวดแขนอยู่มั้ย”แม่ผมถามต่อ
“ไม่”ผมตอบแม่ไปพร้อมมองไปที่แขนของตัว ปรากฏว่าตอนนี้ได้ใส่เฝือกกลับเข้ามาใหม่แล้ว
แต่แปลกที่เฝือกเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน และไม่หนักเท่าเดิม
“ผมมาอยู่นี่ได้ยังงัย”ถามแม่ออกไป
“เสือเค้าพามาน่ะ”แม่ผมตอบกลับมา
ใช่ คนสุดท้ายที่ผมเห็นคือพี่เสือ ผมเริ่มกลอกตามองหาพี่เสือรอบห้อง แต่ก็ไม่เห็นมัน จนแม่สังเกตเห็น
“เสือเค้าลงไปหาอะไรกินน่ะ”แม่ผมเฉลยออกมา
“แล้วเฝือกเราไปแตกกระจายอย่างนั้นได้ยังงัย”แม่ผมถามต่อ
“อุบัติเหตุนะแม่”ผมบ่ายเบี่ยงไป
“อะไรจะซนขนาดนั้น ระตัวหน่อยสิลูก โตแล้วนะไม่ใช่เด็ก นี่ขนาดไม่สบายนะเนี้ย”แม่ผมได้ทีเอ็ดใหญ่เลย
.
.
.
ผมคุยกับแม่ไปได้สักพัก ประตูห้องก็เปิดออก
พี่เสือนั้นแหละครับ
มันยิ้มให้ผมพร้อมชูถุงของกินให้ผมดู
“หิวมั้ย”พี่เสือถามพร้อมเดินเข้ามาใกล้ๆผม
ผมส่ายหัวแทนการใช้คำพูด
 “แม่จะไปไหน”ผมถามทันที ที่แม่ผมลุกขึ้นพร้อมเดินไปหยิบกระเป๋า
“แม่ต้องไปงานกับพ่อเค้า วันนี้วันเกิดคุณชัย”แม่ผมตอบกลับมา
“ไม่ต้องห่วงนะครับ”พี่เสือหันไปพูดกับแม่
“อยู่กับเราน่ะ ยิ่งต้องห่วงเลยแหละ เรายังมีคดีกันอยู่นะ”แม่ผมพูดด้วยน้ำเสียงดุใส่พี่เสือ
“ครับ”เสือตอบกลับไปอ่อยๆ
“ถ้าเสือมันแกล้งอะไรลูก โทรบอกแม่นะ”แม่ผมหันมาบอกผม
“ดูน้องดีๆนะ”แม่ผมหันไปกำชับพี่เสือต่อ
“ครับ”มันตอบกลับทันทีเช่นกัน


ทันทีที่แม่ผมเดินออกไปจากห้อง
พี่เสือมันก็เอามือมาแตะที่หน้าผาก ซอกคอ
“ตัว อุ่นๆ”มันพูดออกมาของมันคนเดียว
“น้ำเกลือก็ใหลปกติ”มันหันไปพูดกับน้ำเสือ
“ไม่มีเลือดย้อนกลับ ที่สายน้ำเกลือ”มันพูดต่อ
“ทุกอย่างโอเค”มันสรุปเองทั้งหมด สรุปมันนี่เป็นหมอหรอว่ะเนี้ย
“อ้อ เหลืออีกอย่างนึง”เหมือนมันจะตรัสรู้อะไรได้
มันมองหน้าผมยิ้มๆ
จนผมเริ่มหวั่นใจ ในความคิดมันตอนนี้
“อะไรพี่”ถามไป พร้อมจ้องหน้ามันเต็มที่
“หึๆๆๆ นายเคยได้ยินมั้ย...”มันพูดพร้อมเงียบไป
“ได้ยินอะไร”ชักรู้สึกไม่ปลอดภัย
“หึๆๆ”ขำอะไรนักว่ะ
“หึๆๆ เค้าบอกกันว่า ถ้าจะแน่ใจว่า ไข้หายไปจริงรึป่าว ต้องจับไข่ดู”
“เย้ย บ้าไปแล้วหรอ”วิธีพิศดารของมัน
“ให้พี่จับดูหน่อยนา พี่อยากรู้ว่าเราหายไข้จริงรึป่าว”มันพูดพร้อมนั่งลงที่ปลายเตียงจ้องมาที่จุดก่อประเด็น
“อย่ามาทะลึ่ง”
“เห็นใจพี่หน่อยสิ พี่มีคดีติดตัวอยู่ ถ้านายเป็นอะไรไป พ่อกับแม่นาย เอาพี่ตายแน่ ให้พี่เช็คให้แน่ใจเถอะ”มันพูดพร้อมขยับเข้ามาใกล้ผมทุกที
“ถ้าพี่จับ ผมจะโทรฟ้องแม่”เอาแม่มาอ้างครับ
“ไม่กลัว”อ้าวไอ้นี่ เมื่อกี้ยังบอกว่ามีคดี มึงจะเพิ่งข้อหาใช่มั้ย
มันไม่พูดพร้อมเปล่า พร้อมเอามือมาลูบต้นขาผมซะแล้วตอนนี้
“พี่เสือ อย่านะเว้ย”ผมเริ่มโวยวาย พร้อมขยับขาหนี ซึ่งยิ่งทำให้มันเข้าใจผิด
“แหม อ้าขาเชียวนะ”สัด!!!!
“เอาสิมึงลองสิ”ผมเริ่มเดือนซะแล้วครับ
มันชะงักพร้อมยิ้มออกมานิด
“อ่ะๆๆ ไม่แกล้งแล้วก็ได้”มันพูดพร้อมลุกขึ้น แล้วเดินมาใกล้ๆผม
พร้อมจูบลงที่หน้าผากผม แล้วเสือกยิ้มซะตายี๋มาให้ผมอีก
“ตัวไม่ร้อนแล้วจริงๆด้วย กินข้าวกันเนอะ”มันพูดพร้อมเดินไปหยิบถุงข้าวไปแกะใส่จานชาม
ทิ้งไว้แต่ความงง กับงง ไว้กับผม
มันไปอารมณ์ดีมาจากไหน
อะไรทำให้มันอารมณ์ดีขนาดนี้ว่ะ
.
.
.
ผมนั่งกินข้าวกับมันพร้อมสังเกตอาการมัน
มันจะอารมณ์ดีอะไรขนาดนั้น
ไอ้นู้นไอ้นี้ก็ดูตลกไปหมด
“พี่ไปอารมณ์ดีมาจากไหน”ถามมันออกไปในที่สุด ตอนแรกกะทำเป็นเฉยๆ
“อื้ม”มันตอบกลับมาแค่นั้น
“อะไรของพี่ ไม่เข้าใจ”
“ก็ อื้ม นะ”
“อะไรว่ะ”ชักหงุดหงิด
มันยิ้มจนแก้มมันแทบจะแตกซะให้ได้ตอนนี้
“ก็นาย เพ้อถึงพี่ตลอดเลย ตอนหลับอ่ะ”มันพูดออกมา พร้อมยิ้มซะปากจะฉีกถึงหู
“บ้าหรอ อย่ามามั่ว ผมจะไปเพ้อถึงพี่ทำไม”ไม่รู้ครับ ตอนนั้นรู้อย่างเดียวว่าอายมันมาก
ไม่รู้ว่าเพ้อจริงรึป่าว
“ก็นายรักพี่งัย”มันพูดกลับมาได้น่าถีบที่สุด
“เอาอะไรมาพูด”
“ก็เอาที่นายเพ้อ มาพูดงัย”มันย้อนกลับ
อะไรกันว่ะ นี่ผมเพ้ออะไรออกไปบ้างเนี้ย
“เพ้อว่าอะไร”ถามมันกลับไป
คำถามผมทำมันเล่นยิ้มต่อ
“ไม่บอก”สั้นๆ คำเดียวจบ
แต่ผมหรอจะยอมให้จบง่ายๆ
“พี่อย่ามาโกหก ผมไม่ได้เพ้อ อย่ามาแต่งเรื่อง”
มันไม่ตอบโต้อะไรกับมา
“พี่รู้ของพี่ก็พอแล้ว”มันพูดพร้อมก้มหน้าก้มตา กินข้าวของมันต่อ
แต่ผมสิครับ ไม่รู้จะแก้ยังงัย
นี่ผมเพ้ออะไรออกไปมั้งเนี้ย ชักเริ่มเครียด
อาจจะเป็นเพราะผมเห็นมันคนสุดท้ายก่อนจะสลบไป
อาจจะเป็นเพราะว่าตอนนั้นผมกำลังหาที่พึ่งทางใจ
และมันก็เข้ามาพอดี มันเลยทำให้จิตผมฝั่งอยู่กับพี่เสือก็ได้
พอคิดได้อย่างนั้นก็ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย
“พี่ถามจริงๆนะโซ่ เฝือกนายแตกได้ยังงัย”พี่เสือขึ้นระหว่างผมนั่งดูละครอยู่
จริงสิ เรื่องนี้ผมควรบอกพี่เสือไปยังงัย
ผมควรจะแก้เรื่องนี้ยังงัย
แต่ที่รู้ พี่อรกับพี่ชาติ มันต้องได้รับบทเรียนจากผม
“ว่างัย บอกพี่มาสิ”พี่เสือถามต่อ
“พี่เสือ พี่คิดว่าเราควรแก้ปัญหาระหว่างเรายังงัยดี”ผมถามออกไป
พี่เสือนิ่งเงียบไปสักพัก พร้อมพูดขึ้นมาว่า
“พี่รอโซ่มานาน พี่ไม่ยอมให้นายไปไหนจากพี่อีก”พี่เสือพูดพร้อม เดินมานั่งข้างๆผมที่นั่งอยู่ที่โซฟา พร้อมดึงมือผมไปกุมไว้
“พี่รักโซ่นะ”คำพูดต่อมาของพี่เสือที่หลุดออกมาเมื่อกี้
ทำเอาเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน
ทำเอาผม แทบจะหยุดหายใจ
ทำเอาผมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
และทำเอาผมทำอะไรต่อไม่ถูก
“พี่ขอโทษเรื่องที่ผ่านมา พี่มันโง่เอา พี่ไม่น่าไปเชื่อคนอื่น พี่น่าจะเชื่อตัวเองมากกว่า”พี่เสือพูดออกมา
“พี่ขอโทษนะโซ่ ยกโทษให้พี่ได้มั้ย พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำร้ายโซ่อีก และพี่จะไม่ให้ใครมาทำร้ายโซ่เหมือนกัน”พี่เสือพูดต่อ พร้อมก้มหน้าลงกับพื้น น้ำเสียงที่พี่เสือพูดออกมามันสั่นคลอ เหมือนคนกำลังเก็บความรู้สึกบางอย่างเอาไว้
ผมก้มหน้าไปมองพี่เสือที่ตอนนี้ก้มหน้ามองมือผมที่พี่เสือกุมไว้อยู่
ผมเห็นหยุดน้ำใส่ๆหยุดลงที่มือของพี่เสือ
ภาพที่เห็น
คำพูดที่ได้ยิน
มันทำเอาทิฐิ ความแค้น ความโกรธ ทั้งหมดที่ผมมีไว้กับคนๆนี้
มันหายไปทันที
ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังงัย
ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรผมถึงยกโทษให้พี่เสือได้ง่ายดายขนาดนี้
และผมไม่รู้ว่า เพราะอะไรผมถึงปวดใจกับการที่เห็นหยดน้ำตาของพี่เสือ
ผมจะทำยังงัยดี ผมไม่อยากเห็นพี่เสือร้องไห้?
“ถ้าพี่จะดูแลผม แล้วมาร้องไห้แบบนี้ ผมจะเชื่อพี่ได้มั้ยเนี้ย”เป็นประโยคที่ผมคิดได้ดีที่สุดตอนนั้น
พี่เสือเหงยหน้ามามองผม พร้อมเช็ดคราบน้ำตา และก็สวมกอดผมทันที
“นายยอมเป็นแฟนพี่แล้วหรอ”มันถามออกมา
“ก็ไหนบอกว่าเราไม่เคยเลิกกันงัย”ผมเอาคำมันมาพูด
มันสวมกอดผมแน่นกว่าเดิม
นี่ผมง่ายไปรึป่าว
นี่มันเป็นทางที่ดีที่สุดแล้วรึป่าว
นี่มันเป็นสิ่งที่ถูกแล้วใช่มั้ย
นี่ผมอภัยมันได้ง่ายอย่างนี้เลยหรอ
แต่ทำไมใจผมตอนนี้มันสบายสุดๆ
แต่ทำไมใจผมตอนนี้เหมือนลอยขึ้นอย่างบอกไม่ถูก
.
.
.
.
นี่อาจจะเป็นทางที่ถูกแล้วก็ได้มั้ง???

[litlittledragon]

^
^
^
ll

ขออนุญาตจิ้มก่อนอ่านนะครับพี่โซ่

อ่านเสร็จแล้วครับ

แล้วก็เฮ่อ...........ไม่รู้ว่าพี่โซ่จะสุขทั้งกายและใจ
ได้อีกเมื่อไร ดูท่าจะยังอีกยาวนาน อุปสรรคถ้าจะ
เยอะ ยังไงก็อย่าลืมรักษาตัวมากๆ นะครับ สวดแผ่
เมตตาด้วย เผื่อจะช่วยได้บ้าง

[┗◎┗◎]

เฮ้อ ในที่สุดก้อเข้าใจกันได้

ตอนนี้น่ารักมากๆ