หัวข้อ: (story)อย่าหวังว่าจะได้ทำร้ายกูอีก the end

[superkull]

ใจจร้า

[kiss88]

มารอตอนที่ 28 ด้วยคนค่า

[Jason]

28

“ก็ได้ ถ้าพ่อกับแม่คิดว่าผมผิดนัก รับพี่เสือเข้ามาอยู่ในบ้านเลยดีมั้ย เอาพี่เค้ามานอนห้องเดี๋ยวกับผมดีมั้ย”ผมชักน้อยใจพ่อแม่ของผมจริงๆครับ ทำไมเค้าต้องคิดว่าผมผิดตลอดเลย
“อย่าขนาดนั้นเลยหนูโซ่”ป้าเพ็ญเดินเข้ามาปลอบผม เค้าคงรู้แหละครับว่าผมเริ่มอารมณ์เสีย
“ดีเหมือนกัน ถ้าเราพูดมาขนาดนี้ นิสัยชอบประชดเมื่อไหร่จะเลิกเนี้ย”พ่อผมเริ่มขึ้นเสียง
“เบาๆนาไอ้ซับ มึงอย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ได้มั้ย แล้วนี้มันก็ไม่ใช่ความผิดหนูโซ่เค้าซะหน่อย”ลุงสิงช่วยอีกแรง
“ไม่ได้หรอก ยังงัยโซ่มันก็ต้องรับผิดชอบ”พ่อผมพูดเสียงแข็ง
“เออ คุณหมอขอพบญาติคนไข้ค่ะ”พยาบาลคนนึงพูดขึ้นแทรก
“ค่ะๆ”ป้าเพ็ญกับลุงสิงรีบเดินตามพยาบาลคนนั้นไป
.
.
“โซ่ฟังแม่นะ”แม่ผมพูดขึ้นในบรรยากาศมาคุ
“แม่กับพ่อรู้ว่าลูกไม่ได้ผิด แต่เราต้องรับผิดชอบนะโซ่”แม่ผมพูดต่อ
“พี่เค้ามาเจ็บที่บ้านเรา ยังงัยมันก็เกิดในบริเวณที่เราเป็นผู้ดูแล ไม่ว่าเราจะถูกหรือผิด เราก็ต้องรับผิดชอบใช่มั้ย”แม่ผมพยายามอธิบายต่อ
“อันนั้นผมเข้าใจ แต่ที่ผมไม่เข้าใจ คือทำไมต้องมาว่าผมผิดด้วย ไอ้เรื่องรับผิดชอบผมรู้ยังงัยเราก็ต้องรับผิดชอบ
ผมคงไม่ทิ้งขว้างพี่เค้าหรอก ที่ผมไม่เข้าใจคือทำไมทั้งพ่อกับแม่ต้องมาหาว่าผมผิด มาหาว่าผมเป็นต้นเหตุ”ผมบอกเหตุผมของผมเช่นกัน
แม่ไม่พูดอะไรต่อ เอาแต่ถอนหายใจ
“เอาเป็นว่าผมจะรับผิดชอบเองล่ะกัน ผมจะดูแลพี่เค้าจนหายล่ะกัน”ผมพูดเสร็จก็ลุงขึ้นเดินไปทางที่พยาบาลเดินพาป้าเพ็ญกับลุงสิงไป
.
.
.
สรุปแล้วพี่เสือต้องนอน รพ.ครับ
ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ นอนรพ.เพื่อที่จะได้เบิกประกันได้
อีกอย่างป้าเพ็ญกับลุงสิงอยากให้เช็คสมองด้วย
“เสือ ลุงขอโทษด้วยนะลูก”พ่อผมพูดกับพี่เสือ
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ใช่ความผิดลุงซะหน่อย ผมลื่นเอง”พี่เสือพูดกลับไป
“นั้นสิ เราไปทำยังงัยถึงล้มอย่างนั้น”ป้าเพ็ญถามลุกชายตัวเอง
“ผมลื่นน่ะครับ แล้วหัวก็เลยไปฟาดกับขอบเตียง แถมข้อขาก็มาพลิกอีกครับ”พี่เสือเล่าให้แม่เค้าฟัง
“เห็นมั้ยคุณ ชั้นบอกแล้วว่าไม่ใช่ความผิดหนูโซ่”ป้าเพ็ญพูดใส่แม่ผม
“ไม่ใช่ความผิดโซ่นะครับ คุณลุงคุณป้า อย่าไปโทษน้องเลยครับ”พี่เสือพูดเสริม
ที่จริงผมน่าจะรู้สึกดีกับการที่พี่เสือแก้ตัวให้ผม
แต่ผมไม่เลยครับ กลับนึกถึงสาเหตุที่มันทำ
ถ้ามันไม่ทำบ้าบอกระชากผมก็คงไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้น
ปานนี้ผมก็นอนสบายใจอยู่ที่ห้องของผมไปแล้ว
“จะยังงัยก็ช่าง วันนี้โซ่ต้อนนอนเป็นเพื่อนเสือ”พ่อผมเสริมทัพ เบื่อจริงๆ
ห่วงมันจริงๆ  เอามันมาเป็นลูกเลยดีมั้ย
“แล้วน้องเค้าจะยอมหรอครับ”ไอ้พี่เสือพูดแบบนี้เดี๋ยวมึงก็ไม่ได้ตายดีหรอก
มาโยนขี้ใส่กูได้งัย แทนที่มึงจะปฏิเสทไป
“ยอมสิ ใช่มั้ย”พ่อผมหันมาถาม
“อืม”ผมตอบไปเซ็ง
“ไม่ต้องหรอกค่ะ”ป้าเพ็ญค้าน
“ไม่ได้ค่ะไม่ได้”แม่ผมพูดขึ้น
“ดีเหมือนกันครับแม่ เวลาจะเข้าห้องน้ำมันลำบาก ถ้าเรียกพยาบาลบ่อยก็เกรงใจเค้า”ไอ้พี่เสือเสริมอีก แล้วมึงไม่เกรงใจกูหรอว่ะ
“ใช่ค่ะใช่”แม่ผมเห็นดีเห้นงามด้วย
“งั้นก็ตามใจ ป้าฝากพี่เค้าด้วยนะ”ป้าเพ็ญหันมาพูดกลับผม
“ครับ”ผมจะทำงัยได้ล่ะ
“ป่ะงั้นไปหาข้าวกินกันเถอะ”พ่อผมพูดขึ้น
“ดีค่ะ ดี ยังไม่ทานอะไรกันเลย”แม่ผมเสร็มทันที
“ได้ๆ งั้นพ่อกับแม่ไปก่อนนะ”ลุงสิงหันไปคุยกับพี่เสือ
“ลุงฝากพี่เค้าด้วยนะ”แล้วลุงสิงก็หันมาคุยกับผม
“ครับ”
“อย่าทำให้พ่อเสียหน้านะ”พ่อผมหันมาพูดกับผมก่อนเดินออกไป
.
.
.
ตอนนี้บรรยากาศในห้องพักมีแต่เสียงแอร์ที่ดัง
ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับมัน
มันก็คงไม่มีอะไรจะพูดกับผมเช่นกัน
“หิวมั้ย”ผมถามมันออกไป
“หิว”มันตอบกลับมาทันทีเหมือนรอให้ผมเอ่ยปากก่อนเท่านั้น
“อยากกินอะไรล่ะ เดี๋ยวลงไปซื้อให้”
“อืมอะไรก็ได้ เอาเหมือนนาย”มันพูดกลับมา
“อืม งั้นเดี๋ยวมานะ”แล้วผมก็เดินออกมาจากห้องพักออกมาหาซื้อของกิน
.
.
ผมลงมาซื้อของที่ด้านล้างรพ.มาสักสองสามอย่างขึ้นมาให้พี่เสือ
มาถึงห้องผมก็จัดการจัดแจงทุกอย่างแล้วก็ประเคนไปให้พี่เสือที่นอนดูทีวีสบายใจ
“อ่ะพี่ กินได้แล้ว”ผมบอกมันไป
“อ้าวนายไม่กินด้วยกันหรอ”มันถามกลับมา
“ไม่อ่ะ กินมาแล้ว”ผมตอบไปพร้อมเดินไปนั่งดูทีวี
มันก็นั่งกินข้าวของมันไป
.
.
ผมเผลอหลับไปด้วยความเพลีย
แต่กลับต้องมาสะดุงตื่นเพราะมีใครสักคนกำลังทำอะไรผมสักอย่าง
“พี่จะทำอะไร”ผมถามทั้งๆที่เห็นพี่เสือกำลังจะห่มผ้าให้ผม
“จะห่มผ้าให้”มันตอบกลับมา
“แล้วลุกมาทำไม เดี๋ยวขาก็ไม่หายหรอก”ผมพูดพร้อมลุกขึ้นไปพยุงพี่เสือกลับไปนั่งที่เตียงเสร็จ
ผมก็เก็บพวกจานชามที่พี่เสือกินทิ้งไปเก็บที่
“พี่จะให้ผมโทรบอกพี่อรมั้ย”อะไรไม่รู้ดลใจให้ผมถามพี่เสือไปอย่างนั้น
“อืม ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเค้าจะเป็นห่วงป่าวๆ”พี่เสือบอกเหตุผลของมัน
ก็คงจะจริงอย่างที่พี่เค้าพูด
“โซ่ นายพาพี่ไปห้องน้ำหน่อยสิ”มันพูดต่อ
“ได้ๆ”เวรกรรมอะไรของกูว่ะเนี้ย
ตัวมันก็หนัก แถมมันก็สูงกว่าผมอีก
เหมือนเอาไม้ซีกมางัดไม้ซุง
“ทำไมพี่ตัวหนักจังว่ะ”ผมบ่นออกไปขำๆ
“พูดยังกะตัวนายเล็ก นายตัวสูงและก็ใหญ่กว่าเดิมเยอะเลยนะ”พี่เสือพูดออกมาขำๆ
แต่ว่า “สูงและใหญ่กว่าเดิมเยอะเลย” คำพูดของมันเหมือนว่ามันจำได้ว่าเมื่อก่อนผมเป็นยังงัง
แสดงว่ามันจำผมได้งั้นหรอ
แล้วมันจะแกล้งจำผมไม่ได้เพื่ออะไร
“พี่รู้ได้งัยว่าเมื่อก่อนผมตัวขนาดไหน”ผมย้อนมันคืน
“ก็..ก็..”
“อ่ะ พี่เสร็จแล้วก็เรียกผมล่ะกัน”ผมชิงพูดตัดก่อน
เท่านี้ผมก็รู้แล้วว่ามันจำผมได้บ้างแหละ
แต่ที่ไม่รู้คือ มันจะแกล้งจำผมไม่ได้ทำไม
.
.
มันทำธุระมันในห้องน้ำสักพักก็เรียกผมไปช่วยพยุงมันออกจากห้องน้ำแล้วไปส่งมันที่เตียง
.
.
ผมกับมันนั่งดูทีวีไปซักพัก
โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
พี่ชาตินั้นเองครับ
“หวัดดีพี่ กำลังคิดถึงพอดี”จริงๆนะครับ ผมไม่ได้แกล้งคุยตัดหน้าใครทั้งนั้นนะครับ
แต่ผมคิดถึงพี่ชาติพอดี กำลังอยากคุยกับพี่เค้า
“ไม่ต้องมาหวานใส่พี่เลย แค่นี้ก็หลงจะแย่แล้ว”พี่ชาติพูดกลับมา แล้วผมก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์หน้าห้องพัก
ผมคุยกับพี่ชาติไปได้สักพัก
พี่ชาติก็รู้ว่าผมอยู่รพ. พี่แก่ก็เลยจะมาหาผม
ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรก็ดีเหมือนกัน
.
.
“ใครโทรมา”คำถามแรกที่พี่เสือถาม
“พี่ชาติ”ผมตอบไปพร้อมนั่งลง
“โทรมาทำไม”อ้าวไอ้นี่ถามแปลก
“โทรมาคุยเรื่อยเปื่อยแหละพี่”ผมตอบกลับไป
“พี่เตือนนายไว้ก่อนนะ ชาติมันไม่ใช่คนที่จะหยุดและจริงใจกับใครง่ายๆนะ”พี่เสือพูดออกมา
“แล้วใครบอกว่าผมจะให้เค้าหยุดกับผมล่ะพี่ และผมเองก็ไม่ได้คิดจะหยุดกับพี่เค้าเหมือนกัน”ผมตอบกลับไปตามความคิดผม
“แล้วนายทำอย่างนี้เพื่ออะไร ในเมื่อนายไม่คิดจะจริงใจกับมัน นายจะทำแบบนี้ทำไม นายไปทำดีกับมันทำไม”พี่เสือถามผมเสียงแข็ง
“พี่เคยได้ยินมั้ย คบเพื่อไม่ให้เหงา”ผมก็ตอบไปตามความคิดของผมเช่นเดิม
“แสดงว่านายก็เคยทำแบบนี้มาล่ะสิ”พี่เสือพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
“ใช่ บ่อยด้วย”ผมตอบไป ทั้งๆที่ใจผมเริ่มนึกถึงเรื่องเดิมที่เจ็บปวดที่สุด เรื่องที่ทำให้ผมเปลี่ยนความคิดเรื่องความรักไปใหม่ เรื่องที่ทำให้ผมต้องเปลี่ยนไปจากคนเดิม
“ผมจะเล่าอะไรให้พี่ฟังนะ เมื่อสิบสองปีก่อน ผมเคยเรียนอยู่รร.ประจำที่นึงก่อนที่ผมต้องตามไปอยู่กับพ่อกับแม่ผมที่Sydney มันมีรุ่นพี่เหี้ยๆคนนึง ตอนอยู่กับผมมันทำเหี้ยๆกับผมสารพัดแต่ปากมันก็บอกผมว่ามันทำเพื่อผมและทั้งๆที่มันบอกผมว่ามันชอบผม แต่มันก็ยังคบกับคนอื่นอยู่ แถมมันก็ยังเคยขืนใจผมสารพัด
แต่พี่รู้มั้ย ขนาดมันทำกับผมเหี้ยๆสารพัด ผมก็ชอบมันจนได้และผมก็คิดว่าคำที่มันพูดกับผมก่อนที่ผมจะไปเป็นความจริง  ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม”ผมหยุดพูดเพื่อสังเกตอาการของมัน
ปรากฏว่าพี่เสือมองหน้าผมอย่างไม่กระพริบตา
“พี่เชื่อมั้ย ผมได้เจอคนนั้นแล้วด้วยตอนนี้ อยากขอโทษและไถ่โทษกับสิ่งที่ผมทำผิดไว้กับพี่เค้าเหมือนกันนะ แต่เค้าจำผมไม่ได้แล้วล่ะ”ผมพูดต่อ แต่ตอนนี้ความรู้สึกเจ็บ ความรู้สึกเดิมๆที่มันเคยตกตะกอนไว้ มันกลับมากระจายอีกครั้งแล้ว
“แล้วนายไม่คิดบ้างหรอ ว่าการที่อยู่ดีๆนายหายไป ทั้งๆที่พี่คนนั้นเค้าทำทุกอย่างเพื่อนายแล้วจริงๆ แต่นายกลับหายไปเฉยๆ อยู่ดีๆนายก็หายไป นายไม่คิดหรอว่าพี่คนนั้นเค้าจะเจ็บแค่ไหน เค้าต้องใช้เวลาแค่ในเพื่อลืมนาย”พี่เสือพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
“แล้วพี่คิดว่าผมอยากจะไปหรอ ผมอยากจะไปโดยที่ไม่ลาคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนผมหรอ”ผมพูดออกไป ไอ้น้ำตาบ้ามันก็เสือกไหลออกมาซะอย่างนั้น
ผมนั่งทนเล่นสงครามประสาทตอนนี้ไม่ไหวแล้วครับ....
จิตใจผมมันอ่อนแอลงอีกแล้วครับ
ความแข็งแรงที่ผมพยายามสร้างมา
ภาพที่สร้างไว้เพื่อเป็นเกาะป้องกันตัวเอง
ตอนนี้มันพังลงอีกแล้ว
ผมจะต้องสร้างมันกลับมาอีกให้ได้
ผมจะต้องแข็งแรงอีกให้ได้.....

[kuraki]

บีบคั้นสุดๆ ได้ใจสุดๆ กำลังเปิดใจถึงอดีตกันเลย  ตอนต่อไปจะเข้มข้นกว่านี้อีกขนาดไหนเนี่ยยย

ยังไงก็ เข้มแข็งเข้าไว้นะคะ
 
+1 ให้แล้วนะค้าา 

[mecon]

สาแก่ใจเป็นที่สุด ปวดใจจจจจจจจจจ 
ไปๆมาๆก็ต้องมาพูดเรื่องเดิมๆที่ไม่อยากจะพูดให้กับ
ไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รุ้ อดีตที่รื้อฟื้นแล้วไม่เกิดประโยชน์
บอกให้ไปให้รู้ว่า สิ่งเลวๆที่ทำให้มันเริ่มสนองมาให้อิคนต้นเหตุ
ให้เจ็บอย่างที่สุดแล้ว มาวันนี้ ก็ยังไมไ่ด้ยินคำว่าเสียใจจากปากของมันเลยนะ
ว่ามันรู้สึกผิด เสียใจ ที่ล่วงเกินใครคนนึงไว้ เฮ้อออออ
สงครามประสาทยังไม่จบหรอก เหอะๆ มันแค่จุดเริ่มต้น
บอกศัตรูไปเพื่อให้ตัวเองไม่ต้องงมงายแะละจมทุกข์กับเรื่องที่ไอ้คนตรงหน้ามันสร้างไว้

“พี่เชื่อมั้ย ผมได้เจอคนนั้นแล้วด้วยตอนนี้ อยากขอโทษและไถ่โทษกับสิ่งที่ผมทำผิดไว้
กับพี่เค้าเหมือนกันนะ แต่เค้าจำผมไม่ได้แล้วล่ะ”
>> ทำไมเป็นแบบนี้นะ อยากขอโทษและไถ่โทษ แต่ไม่
คิดที่จะให้อีกฝ่ายทำบ้างเหรอ เฮ้อออออออออออ

สงสารโซ่ ไม่เห็นจำเป็นต้องมานั่งร้องไห้ให้มันเห็นเลย แง่งอิพี่เสือ  หมั่นไส้

ปล. เลิศเลอ  +1 จัดให้เลยคะ

[DWBY]

บีบสุดๆ
บีบหัวใจ
พี่เสือออออ
ปลอบด่วน
ทนคุยกระแทกแดกดันกันได้ไงเนี้ยยย
ยอมรับเหอะว่าพี่เสือจำได้อ่ะ

[kiss88]

เจ็บปวด บีบคั้น ทั้งที่ต่างคนก็ต่างรักกัน แต่ก็ยังจะทำร้ายจิตใจกัน
เฮ้ออออ อยากอ่านต่อ 

[HydrA]

อยากให้คุยกันจังคุยกันดีๆปรับความเข้าใจกัน แต่อีตาพี่ชาติเดี๋ยวก้อต้องโผล่มาแน่ๆเลย

[koroto]

 :serius2:อ๊ากกกกกก อดทนรอตอนที่ 29 ไม่ไหวแล้วววววววววว ใจจะขาดดดดด

[sNow]

 :กอด1:คนเขียนก่อน

คิดถึงเรื่องนี้มาก ไม่ได้เข้าเล้ามาอ่านนิยายเลย

พี่เสือกับพ่อแม่โซ่ต้องว่างแผนอะไรกันแน่ๆ

เข้ากันได้ดีเกินไป

[duckool]

ปวดหัวใจ เมื่อไหร่จะรู้กันซะที
ทรมานใจท่านผู้ชมจริงๆ

[melon_jung]

อ่านแล้วก็เกิดอาการเฮ้ออออ.....บีบใจอ่ะ...ฮือๆๆๆ

[snoopy]

ปวดใจ และปวดตับ

พูดแล้วก็เจ็บกันทั้งคู่

[mist]

จะทำตัวเหมือนคนเพิ่งรู้จักกันไปอีกนานแค่ไหนน้อ กว่าที่ทั้งสองคนจะเปิดใจให้กันอีกครั้งเนี่ย 

[pongsj]

เปิดใจกันเลยสิ โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยเครียด

[♥a2k♥]

โฮกกกกกกกกกกกกกกกก 
แล้วเมื่อไร่จะเข้าใจกันน 

[JENA]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ทางนี้กำลังซีเครียส เด๋วพี่ชาติก็จะมาอีก เง้ออออ จะเกิดอะไรขึ้นนน 

แต่ความคิดโซ่ ณ ตอนโตน่ากลัวจัง คบเพราะเหงา 

[fOnfOn :D]

 

ปวดหัวเนอะ ก็เข้าใจหรอกค่ะว่า โซ่เสียใจที่หายไปเฉยๆ แต่ว่าทำไม พี่เสือไม่คิดแบบโซ่บ้างอ่ะ ว่าโซ่ก็เสียใจเหมือนกัน

แถมเรื่องที่ตัวเองทำกับโซ่นั้นก็ใช่ว่ามันจะน่าจดจำอะรได้วย ออกแนวเลวร้าย ไม่น่าจำด้วยซ้ำ

พอเค้ากลับมาทำเป็นโกรธ

[shiro_niji]

อ๊ากกกกกกกกกก
มันส์
ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร

[paulla]

งอนกันแบบนี้ ลูกดกดีนะคุณ 5555

[amito]

เรื่องในอดีต พูดกันไปต่างฝ่ายก้อต่างเจ็บ

แต่ก้อดีเหมือนกัน คุยกันให้รู้เรื่องไปเลย ไม่งั้นก้ออึมครึมกันอยู่อย่างนี้

[LoveNineTeen]

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย...เครียด

[jaylayjay]

 

[SoN]

^^

[cavalli]

ตายแร้วววววววววววววว



เค้ากลับมาทบทวนความหลัง กัน หรื นี่


มาต่อ ไวไว น่ะ ครับบบ


 

[ranaways]

ปวดหัวเนอะ ก็เข้าใจหรอกค่ะว่า โซ่เสียใจที่หายไปเฉยๆ แต่ว่าทำไม พี่เสือไม่คิดแบบโซ่บ้างอ่ะ ว่าโซ่ก็เสียใจเหมือนกัน

แถมเรื่องที่ตัวเองทำกับโซ่นั้นก็ใช่ว่ามันจะน่าจดจำอะรได้วย ออกแนวเลวร้าย ไม่น่าจำด้วยซ้ำ

พอเค้ากลับมาทำเป็นโกรธ

ถูก

[Dee^daY]

ความรู้สึกกดดัน..ที่เราทำขึ้นมาเอง
มันไม่ได้ตกไปอยู่กับคนที่เราทำไป
แต่มันยังอยู่ในจิตใจของคนทำคนนั้นเสมอ

[sharp2]

อ๊ากกกกกก มีเหตุผลทั้งคู่

แต่อยากจะอ่านทีเดียวสักสิบตอนรวดจัง ครับ

พี่จัดให้ผมหน่อยดิคราบบบบบบบบบบบ

[Nichdia]

ไม่ได้เล่นสองสามวัน

มีตอนใหม่หลายตอนเลย

เอิ๊กๆ มันส์ๆ

ในที่สุดก็พูดเรื่องอดีตกันซะที

[boboaje]

 .. .เฮ้อ อ อ อ ว่าละเชียว พี่โซ่กำลังอยู่หลังกำแพงนี่เอง  .. .ความเหงาที่ว่านี่ คือการที่ไปโดยไม่ลาและไม่ได้รับการติดต่อ

ไปหา เกิดเป็นความเสียใจแต่ไม่ยอมรับ และหาทางออกโดยมีตัวแทนของคนคนนั้น เป็นเพื่อนคลายเหงา หรอคะ  ..  .

 .. .แล้วที่นี้จะทำไงกันดีอ่ะ . . .รอตอนต่อไปค่ะ