หัวข้อ: (story)อย่าหวังว่าจะได้ทำร้ายกูอีก the end

[salapaw]

27เหรอ

ยังไม่แก่นะ แต่ครั้งแรกนึกว่ายังอยู่มหาลัยอ่ะ

ปล.อยากให้ถึงพันต้องมาบ่อยๆๆนะ อิอิ

[~@มาวินฮับ@~]

อยากให้พี่เสือตามโซ่ไปที่ซิดนีย์ด้วยเพื่อเป็นการพิสูจน์รักแท้ในครั้งนี้

[~@มาวินฮับ@~]

รอฉลองครบ1000รีโซ่มีอะไรให้หรือเปล่าหรือมาต่อทีเดียว5ตอนเลย

[mackerel]

มาร่วมด้วยช่วยดัน-เพื่อฝันเป็นจริงคร้าบ

[imon]

ใกล้ถึง1000 ยังครับ

[imon]

995

[patee]

มาช่วยอีกแรงนึง

ทำไมโซ่ต้องรู้สึกผิด  รักเขาเข้าแล้วใช่ไหมล่ะ

พี่เสือต้องเป็นแบบนี้แน่ๆเลย 

[Cloud~]

  ใกล้พันแล้ว 

[litlittledragon]

อึ้ง...ดีใจที่ตอนใหม่มาแล้ว ขอบคุณกับตอนใหม่ครับ นี้ก็มาช่วยดัน
คิดว่าอีกไม่กี่โพส ก็เกินพันแล้ว ไม่ต้องห่วงแน่นนอนครับ

[Jason]

 

999

[Jason]

1000 แล้ว 

 
 
 
 
 
 
 
 

กำลังพิมนะครับ รอนิด

[patee]

  ร่วมฉลองด้วยจ๊ะ

[kiss88]

เย้ๆๆๆๆ ถึงพันแล้ว

อ่า ตอนนี้แอบสงสารพี่เสือง่ะ แล้วจะเป็นยังไงต่อเนี่ย รอลุ้นอยู่ค่า

[imon]

นั่งรอตั้งนาน ดันพลาด ไม่น่าเลย
แต่ไม่เปนไร

[salemon]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยย
มาไม่ทันรี 999

ครบแล้วๆ

[BakaDeer]

ถ้าจบอ่าคนที่ขาดใจ นั่งอ่านอยู่นี้ T^T

[~@มาวินฮับ@~]

ร่วมฉลองด้วยคนคราบ

[● MaYa~Boy ●]

ย้ายแล้วจะยังไงต่อไปอ่ะ

[OHmeza019]

ร่วมฉลอง 1000 ด้วยคน

[broke-back]

พัน.....เก้า
ฉลองยาวๆๆๆๆ เลยนะ Jason

[YongaMO]

 



อิ อิ  ถึงพันแล้ว  วว ว ..

อย่างนี้ ต้องแถม ! หลายห ลายตอน


 

[Jason]

21

เวลาผ่านไปจากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากปีเป็นหลายปี
เวลามันดำเนินไปตามหน้าที่ของมัน
ผมก็ทำหน้าที่ของผมต่อไป
เมื่อสิ่งใหม่ๆเข้ามา
เรื่องราวเก่าๆก็จางหายไป
เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันเริ่มจางหายไป
เหลือค้างไว้บางส่วนที่ให้เก็บไว้ให้นึกถึง

ตลอดเวลาที่หมุนเวียนผ่านไป
ผมไม่ได้จดหมายจากสามซักฉบับ
มันคงโกรธผมมากที่ผมไม่ได้อยู่แม้กระทั้งลามัน
ทุกๆเรื่องราว ทุกๆความทรงจำมันเริ่มจากหายไปแล้ว
.
.
.
.
เวลาผ่านไป 12 ปีเต็มที่ผมใช้ชีวิตอยู่ที่Sydney
ตอนนี้ผมจบการศึกษาชั้นปริญญาโท จากมหาวิทยาลัยที่Sydney
พ่อกับแม่ผมกลับไปอยู่เมืองไทยตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว
และวันนี้ผมก็กำลังจะกลับเมืองไทย..

ในที่สุดผมก็ได้กลับมาอยู่บ้านผมซะที
.
.
.
.
.
“โซ่ มาหาพ่อสิ”พ่อเรียนผมเข้าไปหาที่ห้องทำงานทันทีที่ผมเดินเข้าบ้าน
“อะไรพ่อ”
“มานั่งนี้สิ”พ่อผมพูด
“มีอะไรพ่อ หน้าเครียดเชียว”
“โซ่เรียนจบมาปีนึงแล้วแล้วพ่อก็ให้เราอยู่เที่ยวอยู่ที่นู้นปีนึงเต็มๆ ตอนนี้โซ่พร้อมที่จะทำงานรึยัง”พ่อเปิดประเด็น
“พร้อมแล้ว ทำไม พ่อมีงานให้ผมทำแล้วหรอ”ใจจริงก็ยังไม่อยากทำหรอกครับ
แต่ผมเสือกไปสัญญากับพ่อก่อนว่าถ้าผมเที่ยวเสร็จปีนึง ผมกลับมาเมืองไทยเมื่อไหร่ก็ต้องทำงานทันที
ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแล้วแหละครับ
“งั้นดี”พ่อยิ้มที่มุมปาก
“แล้วจะให้โซ่ทำที่ไหน หรือว่าผมต้องไปหาสมัครเอง”
“โซ่จำอาสิงห์ได้มั้ย เพื่อนพ่อน่ะ”อาสิงห์หรอ
“จำได้ คนที่กวนตีนๆนะหรอ”
“เออนั้นแหละ ดูพูดนั้นเพื่อนพ่อนะเว้ย”พ่อพูดแบบขำๆ
“แล้วเค้ามาเกี่ยวอะไรด้วยพ่อ”ชักสงสัย
“คืองี้ พ่อกับลุงสิงห์ลงหุ่นกันเปิดบริษัทใหม่เปิดมาได้ก็เกือบๆปีแล้ว พ่อก็เลยอยากให้โซ่ไปช่วยงานที่นั้น”พ่ออธิบายเหตุผล
“อ้าว แล้วงานที่บริษัทพ่อล่ะ ไม่ให้โซ่ไปทำที่นู้นล่ะ ผมอยากไปทำงานกับพ่อมากกว่า”ที่จริงไปทำงานบริษัทที่พ่อทำงานอยู่ น่าจะสบายกว่าครับ ลูกชายผู้บริหารบริษัทฟังดูเทห์ดีอยู่
“ไม่ต้องมาเรื่องมาก ยังงัยที่นู้นก็เป็นของพ่อครึ่งนึง อีกอย่างพ่อก็อยากให้เราไปดูงานที่นู้นมากกว่า
และพ่อว่ามันน่าจะเข้ากับสายงายที่โซ่เรียนมามากกว่า บลาๆๆๆๆ”แล้วพ่อผมก็ร่ายเหตุผลยาว
“ตกลงพ่อ ผมไปทำงานที่นั้นก็ได้ แล้วจะให้ผมไปอยู่ในหน้าที่อะไรล่ะ”อยากจะรู้
“เดี๋ยวก็รู้พรุ่งนี้ งั้นไปพักเถอะ แล้วพรุ่งนี้เที่ยงพ่อจะมารับไปบริษัท”
“ไปๆๆๆ ไปนอนได้แล้ว”พ่อรีบไล่ผมออกมาจากห้องทำงานพ่ออย่างรวดเร็ว
อะไรว่ะ กูเพิ่งกลับมายังไม่ถึง 24 ชม.เลย
จะให้รีบทำงานแล้ว
.
.
.
.
.
บ่ายกว่าผมก็มาถึงหน้าที่ๆที่พ่อผมว่าเป็นบริษัท
แต่ผมว่ามันเป็นบ้านคนมากกว่า พูดง่ายๆเป็น Home office แหละครับผมว่า
ผมนั่งรอกับพ่ออยู่ที่ห้องประชุมงาน
เชื่อมั้ยครับผมน่ะชอบบริษัทอย่างนี้ที่สุดเลย
มันเป็นบริษัทเล็กๆ งานของบริษัทส่วนใหญ่เป็นงานดีไซส์ทุกอย่าง แต่ส่วนใหญ่ลูกค้าจะเป็นลูกค้าต่างชาติครับ
.
.
.
ผมนั่งไปได้สักพัก ประตูก็ถูกเปิดออก
“อ้าวมารอนานยังว่ะ”ไอ้ลุงสิงห์นั้นแหละครับ
“นานแล้ว เร็วๆเลยมึง เดี๋ยวต้องกลับไปบริษัทอีก”พ่อผมพูดกลับไป
“เออ โทษทีๆ กูรอไอ้ลูกชายตัวดีกูอยู่ แต่มันตกลงกับลูกค้าไม่ได้สักทีกูเลยมาหามึงก่อน”ลุกสิงห์บอกเหตุผลที่ทำให้ผมกับต้องมานั่งรอ
“นี่ ลุงสิง ไหว้ลุงเค้าซะ”พ่อบอกผมให้ไหว้ลุงเค้า
“หวัดดีครับลุงสิง”มารยาทงามสุดๆ
“เออ ดีๆๆๆ โตมาลุงจำเกือบไม่ได้เลย”ลุงสิงพูดขึ้นอย่างขำๆ
ผมกับพ่อและลุงสิง คุยกันอยู่สักพัก
ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง
.
.
.
.
ทันทีที่ผมเห็นหน้าคนที่เดินเข้ามา
ทำเอาผมผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
ผู้ชายคนนี้มันทำเอาหัวใจผมเต้นอย่างบอกไม่ถูก
“อ้าวมาแล้ว ไอ้ลุกชายตัวดี”ลุงสิงห์พูดทักกับคนที่เดินเข้ามา
“หวัดดีครับลุงซับ(พ่อผม) โทษทีครับที่ให้รอ ลูกค้าญี่ปุ่นนะครับ”ชายที่เพิ่งเดินเข้ามาแก้ตัว
“อ้อ ไอ้พวกญี่ปุ่นนี่เอง ลุงเข้าใจ”ใครเคยดิวงานกับพวกนี้คงรู้ฤทธิ์ใช่มั้ยครับ
ไอ้บทสนทนาที่เกิดขึ้นระหว่างพ่อผมลุงสิง กับชายที่เพิ่งเดินเข้ามาไม่ได้ดึงดูดความสนใจผมมากเท่าไหร่นัก
แต่ชายที่เพิ่งเดินเข้ามานั้น ดึงดูดความสนใจผมมากกว่า
ไม่ใช่ว่าเค้าหล่อจนผมตะลึง
แต่ใบหน้านี้เป็นใบหน้าที่คุ้นมาก คุ้นจนผมแปลกใจว่าเคยเจอกันจากที่ไหนมาก่อน
“อ้าว โซ่ไหว้พี่เค้าซะ”พ่อสะกิดบอกผมให้ไหว้พี่เค้า
“หวัดดีครับพี่”ผมไหว้ไปตามมารยาท
“ดีครับ”พี่เค้าตอบกลับมา แต่มันมีช่วงที่สายตาเราทั้งคู่ประสาทกัน
ไม่รู้ว่าผมเข้าข้างตัวเองไปรึป่าว
แต่สีหน้านั้นก็แสดงความตกใจออกมาเช่นกัน
“คนนี้แหละลูกของลุง ลุงจะให้เค้าเข้ามาทำงานที่นี้”พ่อผมพูดขึ้น
“ได้ครับ”พี่คนนั้นพูดตอบ แต่สายตายังคงจ้องมองผมด้วยความสงสัยต่อ
“แล้วลุงซับ จะให้น้องเค้ามาทำหน้าที่อะไรล่ะครับ”พี่คนนั้นหันไปคุยกับพ่อผมและลุงสิงต่อ
“ตามใจเราเลย”พ่อผมพูด
“ถ้างั้น ตอนนี้เลขาผมคุณพิม เค้าลาคลอดให้น้องเค้าทำได้มั้ยครับ พอคุณพิมเค้ากลับมา ก็ให้น้องเข้ามานั่งบริหารงานก็ได้ครับ ถือว่าตอนนี้เรียนรู้งานส่วนใหญ่ของผมก่อน”พี่คนนั้นเสนอความคิด

ให้กูเป็นเลขามึงเนี้ยนะ
เท่ากับกูจะต้องรองรับมึงทุกอย่างเลยหรอว่ะ
พ่ออย่าไปเห็นดีเห็นงามกับมันเด็ดขาดเลยนะ
“ก็ดีเหมือนกัน เราจะได้สอนงานมันด้วย”พ่อผมกลับไปเห็นดีเห็นงามกับมันซะนี่
กรรมของไอ้โซ่
“ว่างัยทำได้มั้ย”พ่อกระซิบถามผม
“คิดดีๆนะ audi นะ”พ่อผมกระซิบต่อ
มันช่างบีบบังคับอะไรนี่
“ได้พ่อ”ผมตอบไป
“ดีเลย งั้นเอาอย่างนี้ละกันเจ้าเสือ”ลุงสิงพูดขึ้น
แต่ว่า เมื่อกี้พี่เค้าชื่อ อะไรนะ
“พี่ชื่ออะไรนะ”ประโยคนั้นลอยออกไปจากปากผมทันที
“พี่เค้าชื่อเสือ”ลุงสิงหันมาตอบผม
ชื่อเสือ
.
.
ชื่อเสืออย่างงั้นหรอ
.
.
ชื่อนี้ที่มันติดอยู่ในส่วนลึงของความทรงจำผม
ตอนนี้ภาพทุกอย่างที่เคยจางหายไป
มันเริ่มกลับมาชัดเหมือนเดิม
พี่เสือ
พี่เสือคนนั้นรึป่าว
.
.
พี่เสือคนนั้นใช่มั้ย
.
.
พี่เสือคนนั้นแน่ๆ
หน้าพี่เสือเค้าเปลี่ยนไป
ทุกอย่างดูเข้ารูป
มันดูลงตัวไปหมด
.
.
ถ้าผมคิดถูก เค้าคือพี่เสือคนนั้นแน่ๆ
.
.
“เสือ ดูแลน้องเค้าดีๆล่ะ และก็สอนงานน้องเค้าด้วย”ลุงสิงหันกลับไปคุยกับพี่เสือต่อ
“ใช่งานมันหนักๆเลย ถ้ามันมีปัญหาอะไรบอกลุง ใช่มันได้ทุกอย่างเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”พ่อผมพูดเสริม
“ได้ครับ”พี่เสือรับคำ
“งั้นลุงขอตัวก่อนนะ”พ่อผมพูดขึ้น
“อ้าวมึงจะไปไหนว่ะ”ลุงสิงถามพ่อผม
“จะเข้าบริษัท”พ่อผมบอกลุงสิงไป
“เออ กูไปด้วย แมร่งอาทิตย์ที่แล้วไม่ได้เข้าเลย เดี๋ยวลูกน้องแมร่งจำไม่ได้”ลุงสิงลุกขึ้นตามพ่อผมไปติดๆ
“เดี๋ยวพ่อ แล้วผมล่ะ”
“อ้าวลืมไปเลย  งั้นโซ่ก็เริ่มงานเลยล่ะกัน และขากลับก็นั่งแท๊กซี่กลับไปก่อนนะ”ดูพ่อผมทำกับผมสิครับ
“อ้าว ไหนบอกว่าจะพาโซ่ไปดูรถงัย”ผมทวงสิทธิของผม
“เอางัยดีว่ะ วันเสาร์ได้มั้ย”พ่อกู
“ไม่ได้ พ่อพูดกับผมแล้ว”ผมเริ่มงอแงครับ
“ไม่เป็นไรครับลุงซับเดี๋ยวผมพาน้องเค้าไปเองครับ แล้วเดี๋ยวผมไปส่งที่บ้าน”พี่เสือพูดแทรกขึ้น
“เออ ก็ดี ลุงฝากด้วยนะ”ดูพ่อผมสิครับ
“แต่ผมขอไปฝากท้องที่บ้านลุงนะครับ”พี่เสือพูดต่อ
“เออ ดีๆๆ ป้าเค้าถามหาด้วย”พ่อผมพูดพร้อมเดินออกจากห้องประชุมไป
“ตามพี่มาที่ห้องทำงาน”พี่เสือพูดขึ้นเรียบๆพร้อมเดินออกจากห้องประชุมไปโดยไม่รอผม
.
.
ต่อจากนี้ผมจะเป็นยังงัยต่อไปเนี้ย
ผมว่าผมจำพี่เค้าได้ดี
และก็มั่นใจว่าพี่เสือคนก็คือพี่เสือคนนั้นแน่ๆ
แต่ทำไม พี่เค้าทำเหมือนจำผมไม่ได้
หรือว่าเค้าอาจจะไม่ใช่พี่เสือคนนั้นของผม
เค้าอาจไม่ใช่ก็ได้
โลกมันไม่กลมขนาดนั้นหรอก......

[dal2kmagic]

อิอิ คนแรกเลย

[naja]

พรหมลิขิตบันดาลชักพา 555

หนีไม่พ้น 

[kuraki]

กรี๊สสสสสสส  พรหมลิขิตสุดยอด จะเกิดอะไรอีกบ้างเนี่ยยย  ตื่นเต้น เร้าใจจริงๆ

ยินดีกับโพสที่ทะลุพันด้วยจ้าา 

[snoopy]

โห อันนี้น่าจะเรียกว่า บุพเพอาละวาด

ทำไมจำกันมะได้อ่า

[sharp2]

พระเจ้าไม่อยากจะเชื่อแต่มานก็เกิดขึ้นแล้ว

รอพรุ่งนี้คราบ

[mecon]

 
แย่แล้ว พี่เสือลูกลุงสิงห์ แงๆๆ งานนี้เจอแก้แค้นกลับแน่ๆ
ม่ายยยย ทำไมอะไรๆถึงได้ับังเอิญแบบนี้นะเนี่ย
คุณพ่อซับก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย เหมือนเอาลูกโซ่มาประเคนบนเขียง
รอวันที่อิพี่เสือมันจะลงทัณฑ์ อ่ะ ไม่ๆๆๆๆๆๆๆ โตแล้วนิสัยจะเปลี่ยนรึป่าวคะ
หรือว่าแกล้งเป็นจำน้องไม่ได้  แย่แน่ๆๆเลยอ่ะ

  เพื่อสวัสดิภาพของโซ่ +1 จัดให้กับค.บังเอิญที่มีอยู่จริงอ่ะ ทำงานแลกกับAudi หุหุ จะคุ้มมั๊ยเนี่ย

[salemon]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

พรหมลิขิต

ไม่น่าเชื่อ

พี่เสือจะทำอย่างไงต่อไป

[mist]

เค้าว่าโลกมันกลมกว่าที่เราคิดนะจ้ะ น้องโซ่