Wait หรือ เมิง จะ เล่น เพื่อน : ปกค่ะ [13/04/54]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Wait หรือ เมิง จะ เล่น เพื่อน : ปกค่ะ [13/04/54]  (อ่าน 526727 ครั้ง)

gumrai

  • บุคคลทั่วไป
พี่นุ่นค่ะ o18 o18

 :serius2: :serius2:เวย์ทำไรผิดทำไม   ไนท์ไม่ตายหรอกน่ะ :sad4: เพราะคนที่อยู่น่ะเจ็บที่สุด

ออฟไลน์ ● MaYa~Boy ●

  • ฉันมันคนขี้อิจฉา
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3998
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-2
ตายไม่ได้นั ห้ามๆๆๆๆๆๆ

ออฟไลน์ EverGreen™

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1684
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +192/-1
หึหึ..

พี่ไวท์(นุ่น)คงต้องรับศึกหนักแล้วล่ะ

ทั้งจากในเล้า และที่เด็กดี

 o18

Ekk_J

  • บุคคลทั่วไป
"..แต่คนไข้..."

แล้วคนไข้ก็เดินตามออกมาอะดิ

รู้หรอกกก
 :เฮ้อ:

ออฟไลน์ nOn†ღ

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4390
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +502/-6

ออฟไลน์ EverGreen™

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1684
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +192/-1
มะรืนนี้วันพุธ

ยังแก้บททันนะพี่นุ่นนน

 o18

ออฟไลน์ nunda

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3015
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
ถ้าไนท์ตายนะ
เค้าจาไปประท้วงหน้าบ้านคนเขียน
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 :o12:

ออฟไลน์ SoN

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2965
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +123/-15

ออฟไลน์ @BUA@

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2602
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +427/-8
โน้วววววววววววววววววววววว
 :serius2:

paulla

  • บุคคลทั่วไป
 :serius2:  :serius2:  :serius2:  :serius2:  :serius2:  :serius2:
  อย่าจบแบบนี้น้า.................

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ lomekung

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1762
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-1


มันไม่น่าจะจบแบบนี้หรอก.............ใจร้ายเกินไป

 :sad4: :sad4:

ออฟไลน์ i_lost in..

  • ' ในเมื่อเรามีความรักอันเต็มเปี่ยมจากครอบครัว แล้วทำไมต้องไปขอเศษเสี้ยวจากใคร '
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 922
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +166/-0
ขอให้คนไข้ผิดราย ประมาณว่านายเวย์กำลังเศร้าแล้วนายไนท์ก็เดินมา อะไรอย่างนี้ได้ไหมอ่ะ  :sad4:


ไม่งั้นเครียดตาย  :serius2:

ranaways

  • บุคคลทั่วไป
No time to turn back


คือจบแล้วใช่ป่ะ




ออฟไลน์ TONG

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2535
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +191/-4
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

อ่านมาตั้งนาน เจอแบบนี้แล้วเครียดค่ะ ขอกริ๊ดเสียหน่อย

อย่าได้จบแบบนี้เชียวนะค่ะ ได้โปรดเถอะค่ะ

xiiiNG

  • บุคคลทั่วไป

koihime

  • บุคคลทั่วไป
อ๊าก ก ก ก ก ก ก  ก ก ก  :serius2:

มาต่อเหอะนะๆ ๆ ๆ  ๆ

มันเป็นยังไงต่ออะ

ไนท์อยู่ไหน น น น มาหาเวย์ก่อน น

 :sad4:

ออฟไลน์ ДηοηγМ

  • 出会えて、よかった
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 517
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-1
อยู่หนายยยยยยยยยย

หายไปนานแล้วเด้อออออออออ


 :z13:

ออฟไลน์ EverGreen™

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1684
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +192/-1
วันศุกร์ใช่มั้ยพี่นุ่น  o18

ohhotopo

  • บุคคลทั่วไป
 :m31: :o12:

ไม่นะ อย่าจบแบบนี้สิ

whitedemon

  • บุคคลทั่วไป



บทที่ 23  Give you my breath   “เราพยายามเต็มที่แล้ว  แต่คนไข้...ไม่หายใจแล้วครับ”   เสียงสูดหายใจอย่างหนาวเหน็บดังขึ้นทั่วบริเวณ  แต่ผมกลับได้ยินเพียงเสียงหัวใจตัวเอง  สมองพยายามปฏิเสธคำพูดที่เพิ่งได้ฟัง   
  ไม่หายใจ  ไม่..หายใจ  ไม่หายใจ..แล้ว   หมายความว่ามัน..มันจากไปแล้วอย่างนั้นเหรอ   

   “ไม่..จริง”  ปฏิเสธเสียงสั่นเครือ  ทว่าความชื้นที่ข้างแก้มกลับเป็นหลักฐานการยอมรับของผู้แพ้    ทำไมช่วยมันไม่ได้ล่ะ  ทำไม  ไหนบอกจะพยายามเต็มที่ไง  ทำไม  ทำไมปล่อยให้มัน...

   “เสียใจด้วยนะครับ เรา...”   
    “เอ๊ะ!!  คุณ”    ผมไม่ได้สนอะไรอีกแล้ว  นอกจากรีบวิ่งผ่านประตูบานนั้นเร็วเท่าที่จะทำได้  ยังทัน  ยังทันใช่ไหม   กูรอมึงมาตลอด  ครั้งนี้ช่วยรอกูบ้างได้ไหม  อย่าไป...อย่าไปเลย


   ภาพที่เห็นภาพม่านน้ำตาทำหัวใจกระตุกวูบ  สองเท้าถูกตรึงไว้ด้วยความกลัว  ร่างกายของที่คุ้นตานอนนิ่งอยู่บนเตียงที่มีสายระโยงระยาเต็มไปหมด  ดวงตาปิดสนิท  ผ้าคลุมสีขาวมีรอยเลือดอยู่หลายแห่ง  เส้นชีพจรในจอบอกว่า...มันไม่หายใจ

คำว่า ‘รัก’  ที่ผมอยากได้ยิน  คือสิ่งที่พรากชีวิตคนที่ผมรัก

   เอื้อมมือสั่นเทาไปสัมผัสใบหน้า  ดวงตาที่เคยสบ   จมูกโด่งที่เคยสัมผัสข้างแก้ม  ริมฝีปากที่เคยยิ้มให้...ยังคงอุ่นเหมือนมีชีวิต  ทว่า...กลับไร้ซึ่งลมหายใจ

   อยากร้อง  อยากร้องตะโกนดังๆ เพื่อระบายความอึดอัด  ความเสียใจ  ทว่ากลับหาเสียงตัวเองไม่เจอ  ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาชะล้างความเจ็บปวดที่ไม่มีวันหมดสิ้น  ทำได้เพียงกอดร่างนั้นไว้  หวังว่าความอบอุ่นจากร่างกายอาจจะทำให้ร่างที่เริ่มเย็นลงนั้นอุ่นขึ้น   ปล่อยให้หัวใจเต้นช้าๆ อยู่ข้างอกนั้นหวังว่ามันอาจชักนำให้หัวใจอีกดวงกลับมาเต้นอีกครั้ง

   “รัก  กูรักมึง  รักมึง”
   กระซิบถ้อยคำที่อยากบอก  พูดอยู่อย่างนั้นแม้รู้ว่าอีกคนจะไม่วันได้ยิน  หัวใจบีบรัดจนปวดหนึบ  แขนที่กอดมันไว้เริ่มหมดกำลัง  ทรุดร่างลงข้างเตียงโดยมีอ้อมแขนหนึ่งมาพยุงไว้

   “ไม่เป็นไรนะพี่  ไม่เป็นไรนะ”  ไอ้ชินมันกอดผมไว้แล้วปลอบเบาๆ  ทั้งที่ตัวมันเองก็ตาแดงก่ำ    มันก็คงเสียใจไม่น้อยกว่าผม   

   “ต่อยกูที”   ผมบอกมัน   อยากให้มันช่วยทำร้าย  ทำให้มันสาสมกับความผิดของผม  ทำให้ผมเจ็บเพราะตอนนี้หัวใจมันชาไปหมดแล้ว  ทำให้ผมเจ็บเพื่อเตือนว่าผมยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
   “พี่เวย์”  มันครางแล้วกอดมันแน่นขึ้น  บอกให้ต่อยกูไงเล่า  อย่าปลอบกูเลย  กูมันเลว  เลวเกินกว่าที่มึงต้องมาใส่ใจ   

   “ต่อยกู  ต่อย  อึ่ก  กูมันเลว  ฮือ”  ผมปล่อยโฮในอ้อมกอดนั้นอย่างกลั้นไม่อยู่  พระเจ้าท่านใจร้ายนัก   ถ้าคิดจะลงโทษผมล่ะก็ทำกับตัวผมสิ  อย่าทำกับคนที่ผมรัก  ท่าน...อยากเห็นผมตายทั้งเป็นอย่างนั้นใช่ไหม  ทำไมต้องเอามันไป  ทำไม  ทำไม
   

   ผมเงยหน้าจากอกนั้นเพราะได้ยินเสียงหมอสั่งให้ถอดเครื่องช่วยหายใจแล้วย้ายมันไปที่อื่น  ที่ที่ผมจะไม่มีวันได้มันกลับมาอีกตลอดกาล

   “จะเอามันไปไหน!!  ผมถามว่าจะเอามันไปไหน”  ผมผละจากอกไอ้ชินแล้ววิ่งไปขวางคนที่กำลังจะถอดเครื่องช่วยหายใจออกจาตัวมัน  มองด้วยสายตาโกรธแค้นทั้งที่คนที่สมควรถูกโกรธ  ถูกเกลียดมากที่สุดคือตัวผมต่างหาก
   “เราต้องย้ายคนไข้..”
   “ไม่!  ออกไปให้หมด  พวกคุณช่วยมันไม่ได้  อึ่ก  ทำไมยังจะฆ่ามันด้วย”  กล่าวโทษคนอื่นทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าคนผิดจริงๆ  คือผมต่างหาก  รู้..แต่ว่าถ้าลองโทษใครสักคนหนึ่ง  ความรู้สึกผิดที่อัดแน่นอยู่ในใจนี้อาจบรรเทาลงได้บ้าง  แต่มัน..ไม่ใช่เลย  มันกลับยิ่งบีบรัดหัวใจมากขึ้นทุกที   ‘ฆ่า’  คำที่ยิ่งกว่ามีดคมๆ คอยเฉือนเนื้อหัวใจออกไปช้าๆ  อึดอัด    อึดอัดจนอกแทบจะระเบิด  ทั้งความเสียใจทั้งความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใจจนน่ากลัวว่าหัวใจผมคงทนได้อีกไม่นาน

   “พี่เวย์  ไปเถอะ”  ไอ้ชินมันเข้ามาจับตัวผมไว้  แล้วอุ้มลอยออกมาจากตรงนั้น
   “ไม่เอา!  มึงปล่อยกู  ปล่อย...”  ผมตะโกนแล้วดิ้นสุดแรงทว่าไอ้ชินกลับล็อกตัวผมแน่น   ร่างแน่นิ่งของมันห่างไปทุกที...ทุกที   ไม่มีทางแล้วเหรอ  ไม่มีทางแล้วใช่ไหม...

   “ไนท์!!  กลับมาสิ  กลับมา  กูบอกให้มึงกลับมา  ได้ยินมั้ย   กลับม๊-า”  ผมตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง  ขอให้มันได้ยิน  ได้โปรดเถอะ  ใครก็ได้พามันกลับมาที...   ภาพทุกภาพค่อยๆ มืดลง  รู้สึดอึดอัดจนหายใจไม่ออก  สมองหนักอึ้ง  ไม่นะ...มึงยังหลับไม่ได้  ไม่...  เข้าไปช่วยมันก่อน  เขากำลังจะพามันไปแล้ว  ไม่!!   

   “พี่เวย์!!”


..................................................................

Nut’s talk

“อือ”  เสียงครางเบาๆ ดังจากร่างที่นอนอยู่บนเตียงทำให้ผมรีบวางมือจากถ้วยกาแฟตรงหน้าแล้วรีบรุดไปหาทันที
“เวย์  ตื่นแล้วเหรอ  เป็นไงบ้าง”  ผมยิ้มได้เป็นครั้งแรกของวันเมื่อเห็นร่างบางในชุดผู้ป่วยสีฟ้าอ่อนลืมตาเสียทีหลังจากที่สลบไปนานจนทำเอาผมใจไม่ดี  ใบหน้าที่เคยขาวซีดเริ่มมีสีขึ้นบ้างหลังเจ้าตัวได้นอนเต็มตาและได้น้ำเกลือเข้าไปขวดใหญ่

“....”  ทว่า..เขากลับนั่งมองผมนิ่ง  ไม่พูดไม่จา  ไม่แสดงสีหน้าอะไรทั้งนั้น  ดวงตาสีน้ำตาลเหม่อลอยเหมือนคนไร้ความรู้สึก  ทำให้ใจผมปวดแปล๊บ  เวย์ที่ร่าเริงเสมอของผมไม่อยู่แล้ว  ที่นั่งอยู่ตรงนี้คือคนที่ร้องไห้จนไม่เหลือน้ำตา   คนที่สูญเสียจนไม่เหลืออะไร  แม้กระทั่ง...ความรู้สึก

“กินอะไรมั้ย” ผมฝืนยิ้มปลอบใจตัวเอง  ยื่นมือไปลูบเส้นผมอ่อนนุ่มนั้นเบาๆ  แต่คนตรงหน้ากลับนั่งนิ่ง  ไม่ไหวติง  ทำราวกับไม่รู้สึกถึงสัมผัสของผม   ถ้าเขาร้องไห้ออกมามันคงจะดีกว่านี้  คงจะน่าอึดอัดน้อยกว่านี้  เพราะผมยังสามารถกอดปลอบได้  ซับน้ำตาให้ได้  แต่ตอนนี้...ผมทำอะไรไม่ได้เลย
“....”

“ไอ้เวย์  กินๆ เข้าไปเหอะน่า  มึงป่วยแล้วใครจะดูแลไอ้ไนท์วะ”  นุพูดแทรกขึ้นมาเมื่อเห็นว่าผมคงเอาคนตรงหน้าไม่อยู่   คำพูดที่ดูเหมือนจะได้ผลชะงักเมื่ออีกคนเริ่มมีปฏิกริยา  ดวงตาเลื่อนลอยเริ่มมีประกายหันไปมองเพื่อนเขาช้าๆ  หวังให้ช่วยขยายคำพูดนั้น
“....”
“พ่อมันก็แก่แล้ว  ไอ้ชินกับไอ้แชมป์มันก็ยังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืน....”   เขาว่าเพื่อนย่อมรู้ใจเพื่อนด้วยกัน...มันคงจะจริงนะครับ  เพราะคนที่นั่งนิ่งมานานกลับมีสีหน้าตกใจ  ไม่อยากจะเชื่อ  แต่ดวงตากลับเจือด้วยความหวังจางๆ   แค่ได้ยินชื่อหมอนั่น...นายก็ดูมีชีตชีวามาทันที

“มึง..หมายความว่า...ยังไง  ก็ไนท์มัน...”  ถามด้วยสีหน้าลำบากใจและเจ็บปวดอย่างที่สุด  คำว่า ‘ตาย’  ถูกริมฝีปากแดงนั้นกลั้นไว้ราวกับว่าหากพูดออกมา  มันจะกลายเป็นความจริง

“อ้าว  ก็มึงเล่นสลบไปก่อนเพื่อนก็เลยไม่รู้ว่าไอ้ไนท์มันรอดแล้ว”  นุพูดด้วยเสียงกวนๆ  ทั้งที่ก่อนหน้านี้ตัวเขาเองก็แย่ไม่แพ้กัน  ห่วงเพื่อนทั้งสองคนจนแทบไม่กินไม่นอน  แต่ตอนนี้กลับทำตัวเข้มแข็งอย่างไม่น่าเชื่อ  ถ้าผมเข้าใจไม่ผิดเขาก็คงไม่จ่างจากผม  ยิ้ม..เพื่อเป็นกำลังให้คนที่ไม่สามารถยิ้มได้

“...รอด??  มึงอย่ามาโกหก  กูเห็นมัน...”
“ก็พอมึงสลบปุ๊บ  ชีพจรมันก็กลับมาเต้นปั๊บ”  จะว่าเกิดปาฏิหารย์ก็คงไม่ผิดนัก  ทันทีที่เวย์สลบ  หมอนั่นมันก็กลับมาหายใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ   โดยเฉพาะคนที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์อย่างผม  ถ้าไม่ได้ฟังคำยืนยันจากปากหมอล่ะก็  ผมไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด

“เฮ้ย!  ระวัง  นายจะรีบลุกไปไหน”  ผมรีบรั้งร่างที่เกือบจะร่วงลงพื้นของคนที่ลุกขึ้นอย่างกระทันหันไว้ในอ้อมแขน  พลางถามเสียงดุ  ยังไม่แข็งแรงเลยแท้ๆ  ฝืนไม่เข้าเรื่อง
“ไปหามัน  ปล่อย  ผมจะไปหามัน”  นายนี่มันดื้อจริงๆ  ไม่เคยรู้เลยใช่ไหมว่าถ้าตัวเองเป็นอะไรไป  จะมีใครเสียใจแค่ไหน   ไอ้เท่าที่สลบไปนี่ก็ทำให้เป็นห่วงจนแทบจะบ้าอยู่แล้ว
“กินยากินข้าวก่อนแล้วค่อยไป” 

“ไม่เอา  จะไปเดี๋ยวนี้” ผมบังคับให้เขานั่งลงบนเตียงแต่คนเพิ่งฟื้นก็ยังขยับทำท่าจะลุกไปเสียให้ได้
“เวย์อย่าดื้อ  ไม่อยากดูแลเพื่อนเราหรือไง  น้ำเกลือยังไม่ทันหมดขวดเลย”  และแล้วผมก็จำต้องยกชื่ออีกคนขึ้นมาอ้าง  เพราะรู้ว่าเป็นทางเดียวที่คนๆ นี้จะยอมฟัง   เพราะรู้ว่าเป็นเรื่องเดียวที่เขาสนใจในตอนนี้

“พี่นัท  มัน...ไม่เป็นไรแล้วจริงๆ เหรอ  มัน..ไม่ตายแล้วใช่ไหม”  ตัวเองเพิ่งจะฟื้นแต่เอากลับห่วงใยคนอื่นจนออกนอกหน้า  แล้วจะให้ผมพูดอะไรได้อีก  นอกจากยืนยันให้เขาสบายใจ  แม้ว่า...ผมเองก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าหมอนั่นมันจะไม่เป็นอะไรจริงๆ 
“อืม  ไม่เป็นไรแล้ว   ทีนี้จะกินยาได้หรือยัง”  ผมยื่นยากับน้ำให้อีกคนที่รับมากินอย่างว่าง่าย  แล้วทำท่าจะลุกขึ้นอีกครั้ง

“ผมไปได้แล้วใช่ไหม”
“รอให้น้ำเกลือหมดขวดก่อน”  ผมรั้งเขาไว้อีกครั้งโดยให้เหตุผลเหมือนอย่างเคย  อยากให้แข็งแรงกว่านี้  อยากให้หายดีก่อนเพราะเป็นห่วง   แต่จริงๆ แล้วมันถูกแค่ครึ่งเดียว  เพราะผมอยากเห็นหน้า  อยากอยู่ด้วยถึงได้รั้งไว้    แค่รอจนน้ำเกลือหมดขวด   อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้หรือไง 

“...”  แต่เขากลับทำในสิ่งที่ผมขาดไม่ถึง   มือขาวซีดดึงสายน้ำเกลือออกอย่างแรงโดยไม่สนว่าตัวเองจะเจ็บไหม   ลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ โดยที่ผมไม่อาจขวางได้อีก    “ผมต้องไปแล้ว..มันรอผมอยู่”    นั่นสินะ...นายรอเขา  แล้วเขาก็กลับมา..เพื่อนาย  หึ  แล้วผมจะอยู่ที่นี่ทำไมกัน??

“ไอ้เชี่ยเวย์ เดี๋ยวก็ล้มไปอีกหรอกมึง”  นุว่าแล้วหันมาถามผมด้วยสายที่ยังมองตามอีกคนด้วยความเป็นห่วง   “ผมไปดูมันก่อนนะ  พี่ไปด้วยกันมั้ย”

“นายไปก่อนเถอะ  เดี๋ยวผมตามไป”  ปากก็บอกว่ายอมถอยให้แล้ว  บอกให้กลับไปคืนดีกัน  แต่พอรู้ว่าหมอนั่นมันรถคว่ำก็ยังอุตส่าห์หวังว่าบางทีมันอาจจะไม่รอด  หวังว่าผมอาจมีโอกาสอีกครั้ง  เหอะ  น่าสมเพชชะมัด  นี่นายมันเลวจนอยากให้คนๆ หนึ่งหายไปจากโลกนี้เลยงั้นเหรอ??  คนที่จะเป็นหมออย่างผมกลับหวังว่าหมอที่นี่จะรักษาหมอนั่นไม่ได้  หึ  รีบไปซะ  ออกไปจากที่นี่ก่อนที่นายจะควบคุมตัวเองไม่อยู่  ก่อนที่นายจะต้องกลายเป็นคนเลวไปจริงๆ

.........................................................


Way’s talk

“ไนท์  ไนท์  ไอ้ไนท์!!”  ผมกอดมันไว้แล้วเรียกชื่อมันอยู่อย่างนั้น..ซ้ำไปซ้ำมาด้วยความดีใจ  มึงรอดแล้ว  มึงไม่เป็นไรแล้ว   มึงกลับมาแล้ว  กลับมาแล้วจริงๆ ด้วย  ฮ่าๆ  กูดีใจ  ดีใจจริงๆ
“ไอ้ชิน  มันรอดแล้ว  มันไม่เป็นไรแล้ว”  ผมหันไปยิ้มกว้างให้มัน   เพิ่งเข้าใจวันนี้เองว่า ‘ยิ้มทั้งน้ำตา’ มันเป็นยังไง   มึงเองก็ดีใจใช่ไหมที่มันฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง  ที่มันกลับมาหายใจอีกครั้ง
“ครับพี่  เฮียไม่เป็นไรแล้ว”  ไอ้ชินมันส่งยิ้มกลับมาให้ผม   มันกำลังทำท่าดีใจแต่ทำไมถึงดูเศร้าอย่างนั้น   ทำไม...มีอะไรอย่างนั้นเหรอ  ข้อสงสัยของผมยังไม่ทันได้ไขให้กระจ่าง   กลับถูกขัดด้วยเสียงของใครคนหนึ่ง

“เธอคือคนสำคัญของลูกชายลุงใช่ไหม”  คุณอนันต์  วชรทรัพย์  ประกรรมการบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่งในกรุงเพท  ผู้ชายที่เพื่อนผมเคยเรียกว่าพ่อ
“......”  ผมไม่ตอบแต่มองเขานิ่งๆ  ทั้งที่ไม่ได้อยากทำอย่างนี้  แต่กลับห้ามสายตาตัวเองไม่ได้  ทั้งที่รู้ว่าไม่ควรแสดงท่าทางอย่างนี้  แต่ก็รั้งมันไว้ไม่อยู่   เผลอคิดว่าถ้าไม่ใช่เพราะเขา  ไอ้ไนท์คงไม่กลายเป็นคนกลัวความรักอย่างนี้โดยลืมนึกไปว่า  ตัวผมเองก็ไม่ต่างจากเขาเลย
“ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร  แต่ก็ขอบใจที่พาไนท์กลับมา   ฝากด้วยนะ”  คุณอนันต์ยิ้มให้ผมน้อยๆ  แล้วกล่าวคำพูดที่ผมไม่อยากจะเชื่อ  คนแบบนี้น่ะเหรอจะทิ้งลูกของตัวเองได้ลง  ผมมองตามแผ่นหลังนั้นไปกลับเห็นความเจ็บปวดอย่างที่สุดเท่าที่คนๆ หนึ่งจะเป็นได้  เจ็บปวด...อ้างว้าง


“พี่เวย์อย่าโกรธลุงอนันต์เลย”   ไอ้ชินมันเดินมานั่งเก้าอี้ข้างเตียงฝั่งตรงข้ามกับผม
“กู..กู  ห้ามตัวเองไม่ได้  กูรู้ว่ากูไม่มีสิทธิ์โกรธ  แต่..มันห้ามไม่ได้จริงๆ”  ยิ่งเห็นเขาเดินออกไปแบบนั้นผมยิ่งรู้สึกแย่กับตัวเอง  ผมนี่มันแย่จริงๆ  เป็นแค่คนนอกกล้าดียังไงไปทำสายตาแบบนั้นใส่พ่อมัน

“...งั้นผมจะบอกอะไรให้พี่รู้ไว้  คนที่ผิดจริงๆ  ไม่ใช่ลุงอนันต์แต่เป็นพ่อผมกับแม่ของเฮียต่างหาก”   มันพูดด้วยท่าทางจริงจัง  ในเรื่องที่ผมไม่อาจจะเข้าใจได้  แม่ของไนท์กับพ่อของมัน  พ่อของมัน...มาเกี่ยวอะไรด้วย??

“มึง...พูดเรื่องอะไร”
“เรื่องที่พี่กับเฮียไม่รู้”
“มึง...”
“หึ  แม่เฮียเป็นชู้กับพ่อผมก่อนที่ลุงอนันต์จะรับอานพมาอยู่บ้านซะอีก”  เป็นชู้??  หมายความว่าแม่ไอ้ไนท์เป็นฝ่ายนอกใจพ่อมันก่อนอย่างนั้นเหรอ?   แถมคนๆ นั้นยังเป็นพ่อไอ้ชินเนี่ยนะ  มันเรื่องบ้าอะไรกัน??  เท่าที่ผมรู้มา...แม่มันตรอมใจตายเพราะถูกนอกใจไม่ใช่เหรอ   ที่แม่มันต้องตายก็เพราะ...
“.....”

“คืนที่แม่เฮียรถคว่ำ  ไม่ใช่เพราะเห็นลุงอนันต์อยู่กับอานพ  แต่เพราะพ่อผมโทรเรียกให้ออกมาหาต่างหาก”   มันตอบเหมือนจะรู้ความคิดผม   ผมรู้ว่าแม่มันรถคว่ำตายในคืนที่มันแข่งบอลชนะ  มันก็เลยหันมาเล่นบาสแทน  แต่เรื่องที่ผมได้ยินมามันต่างจากที่ไอ้ชินกำลังพูดโดยสิ้นเชิง   ไอ้ไนท์มันบอกผมว่ามันเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันเรื่องอานพ   พ่อมันบอกว่ารักอานพและอยากให้เขามาอยู่ด้วย  แม่มันทนไม่ได้ก็เลยขับรถออกไป   หลังจากนั้นก็....
“.....”

“พูดไม่ออกเลยเหรอพี่  เกลียดผมด้วยใช่มั้ย  เหอะ  มันก็สมควรแหละ  เพราะผมกลัว  กลัวว่าพี่จะเกลียด  กลัวว่าเฮียจะโกรธผม  ผมถึงได้เงียบมาตลอด”   มันเบือนหน้าหลบตาผม  แต่ผมรู้ว่ามันเสียใจ  รู้ว่ามันคงรู้สึกผิดมากเพราะผมผ่านจุดนั้นมาแล้ว
“ไอ้ชิน...”  ผมถึงทำได้แต่เรียกชื่อมันเบาๆ เท่านั้น


“แต่วันนี้ผมเลือกจะบอกพี่   พี่จะเกลียดผมก็ได้  แต่อย่าโกรธลุงอนันต์เลย  ผมเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าลุงเขาเสียใจแค่ไหน   ผมเพิ่งรู้ว่าคนเป็นพ่อรู้สึกยังไงถ้าต้องเสียลูกชายไป  แล้วยิ่งไปกว่านั้นถ้าถูกลูกในไส้เกลียดจนไม่อยากมองหน้า”  มันคลี่ยิ้มอย่างขมขื่นจนผมอดรู้สึกสงสารไม่ได้  มันยอมบอกผมเพราะเป็นห่วงทั้งไนท์ทั้งลุงอนันต์   มันโทษตัวเองทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วมันเองก็คงเจ็บไม่น้อยกว่าไอ้ไนท์ที่พ่อมันทำแบบนั้น   แล้วยิ่งทำกับครอบครัวของคนที่มันนับถือ   มันจะอึดอัดแค่ไหนนะที่ต้องทนเก็บเรื่องนี้มาตลอด   บางทีนะ...ผมว่ามันอาจจะอยากบอกใครสักคนใจจะขาด  แต่ก็คงพูดไม่ออก   จะให้มันบอกไอ้ไนท์ยังไง..ว่าคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทุกอย่างคือพ่อของมันกับแม่ที่ไอ้ไนท์ทั้งรักและเทิดทูน

“......”
“ฝากดูแลเฮียด้วยนะพี่”  มันลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไป
“มึงจะไปไหน”
“สักที่หนึ่ง”  ผมรู้ว่ามันคงไม่กล้าสู้หน้าใคร  เพราะมันเอาแต่โทษตัวเองอย่างนั้น   มันคงไม่มีทางให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิตถ้าไม่มีใครสักคนอภัยให้มัน  ถ้าไม่มีใครสักคนรับรู้

“ชิน ...มึง  อยู่กับกูได้มั้ย  อยู่ดูแลไอ้ไนท์กับกูนะ”  ถึงผมจะไม่มีสิทธิ์พูดให้อภัยมัน  แต่ผมรู้ว่าถ้าไอ้ไนท์ตื่นมามันต้องไม่โกรธไอ้ชิน  เพราะมันคงเข้าใจรุ่นน้องคนนี้ของมันมากกว่าใคร  การที่เห็นพ่อแม่ที่เรารักไปมีคนอื่น   เป็นใครก็คงต้องเศร้าทั้งนั้น
“....”  มันไม่ตอบแถมยังไม่ยอมหันกลับมาอีก  มึงนี่มันดื้อชิบ  หยิ่งด้วย  แต่กูก็จะพยายามต่ออีกหน่อยแล้วกัน  ไม่อยากให้ใครต้องโทษตัวเองเพราะเรื่องนี้อีกแล้ว

“มึงไม่ใช่คนผิดซะหน่อย  อย่าโทษตัวเองสิวะ   อยู่กับกูนะ”   ชีวิตคน...บางทีก็เหมือนละครจนน่ากลัว   ทั้งที่กำลังเจอเหตุการณ์นั้นกับตัว  ก็ยังยากจะทำใจเชื่อ   ผมคงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้   คงปลอบใจใครไม่ดีนัก  แต่ก็อยากจะอยู่ข้างๆ พวกมันทั้งสองคน   ทั้งสองคนที่ต้องเจอกับเรื่องเลวร้าย   หวังว่าทุกๆ อย่างจะผ่านไปเสียที  หวังว่า...หลังจากนี้ทุกๆ คนคงกลับมายิ้มได้อีกครั้ง  เหมือนที่ผมกำลังพยายามทำอยู่

“พี่ไม่โกรธผม?”  ยอมมองหน้ากูได้ซะทีนะมึง  นึกว่าเอ็นคอเคล็ดไปซะแล้ว
“วะ!!  ลีลาจริงมึง  มานี่เลยมา  แกะข้าวใส่จานเลย  กูหิวโคตร  ว่าแต่ว่าใครซื้อมาวะ”  ได้ทีก็ชี้นิ้วสั่งมันครับ   พอรู้ว่าทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น   พอรู้ว่าอีกไม่นานคนที่ผมรอกำลังจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง  กระเพาะมันก็เริ่มร้องจะเอาของกินไปสร้างพลังงานให้ร่างกายทันที
“ลุงอนันต์  ยังอยากกินอยู่มั้ยพี่”  มันถามด้วยสีหน้ากวนๆ  แถมยังเลิกคิ้วข้างหนึ่งเป็นเชิงล้อเลียนผมอีก  กูคิดถูกไหมเนี่ยที่ใช้มึง

“..เอ่อ..กินสิวะ  ของพ่อตากู  ฮ่าๆๆ”   ด้วยความหิวขอผมลืมเรื่องที่เคยทำไม่ดีกับคุณลุงสักพักนะครับ  สัญญาว่าถ้าลุงกลับมาเมื่อไรจะมีข้าวห่อใหม่มาวางแทนที่  เฮ้ย!!  ไม่ใช่  ถ้าลุงกลับ  ผมจะขอโทษแล้วดีกับลุงให้มากๆ  ฮ่าๆ  ทำตัวยิ่งกว่าสะใภ้เขาอีกนะครับเนี่ย  กร๊ากกก   

“พี่นี่มันบ้า  หึ  แต่ผมก็รักพี่”
“มึงพูดว่าไงนะ  ขอให้ทำแค่นี้มึงแอบนินทากูเรอะ   รอไอ้ไนท์ตื่นเมื่อไรเหอะมึง  มึงเจ็บแน่”  ผมเห็นมันชะงักไปแป๊บนึง  แล้วก็รีบเทข้าวใส่จานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  หรือว่าผมจะตาฝาดไปเอง  เอาเถอะมันอาจจะกำลังกลบเกลื่อนคำนินทาผมอยู่ก็ได้   แต่ว่าผมไม่โกรธมันหรอกครับ  ไม่โกรธใครด้วยเพราะตอนนี้เรื่องที่ผมขอมันกำลังจะเป็นจริงแล้ว    มันอุตส่าห์ยอมเปลี่ยนใจกลับมาทั้งทีจะให้ผมมัวมานั่งกัดผ้าเช็ดหน้า  บีบน้ำตาร้องได้เป็นนางเอกหนังไทยเวลาถูกขมขื่นได้ยังไงล่ะครับ

ไนท์..รีบลุกขึ้นมานะมึง   หลอกให้กูร้องไห้จนสลบได้  มึงนี่มันกวนจริงๆ  อ้อ  กูยังไม่ได้บอกใช่ไหมว่า   “ดีใจที่มึงกลับมานะ”


หากการรอคอยนี้มันมีความหมาย  ผมจะยอมรอมัน...ไปจนตาย


............................................................


^^  จะจบแล้วค่ะ  ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะคะ


CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






van

  • บุคคลทั่วไป
:serius2:


ขอบคุณคนเขียนค่ะ  :กอด1:

ออฟไลน์ ┗◎┗◎

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2899
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +734/-7
 :pig4:

ไนท์กะเวย์ น่าร้ากกกกกก ชอบสำนวนที่เขียนอ่ะ ลื่นๆดี


ขอตอนพิเศษๆๆๆๆ

alterlyx

  • บุคคลทั่วไป
โหหหห ใจหายแว้บเลยอ่ะ ... พออ่านประโยคแรกที่ว่า
คนไข้...ไม่หายใจแล้วครับ
แค่คิดว่า ... เวย์จะต้องใช้ชีวิตต่อไปลำพังแล้ว ก็อยากจะร้องไห้ เป็นเพื่อน  :m15:

เราลุ้นมาตลอดนะ ... ว่ายังไงๆ ก็อยากให้เรื่องนี้ จบอย่างสวยงาม
ให้สมกับมิตรภาพ ความผูกพัน ความอดทน ... ที่ต่างรอคอยกันมานาน  :impress2:
อยากให้เส้นใยบางๆ ที่ขวางมาตลอดนั้น หมดไปซะที ...

ออฟไลน์ forte

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 105
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-0
เพิ่งมาอ่าน ตอนแรกก็ว่าจะเม้นท์แล้ว แต่ไนท์ทำท่าไม่ดี ก็เลยรอดูท่าทีก่อน

ถ้าไนท์ไม่ได้อยู่กับเวย์งดเม้นท์ทุกประการ  :fire:

แต่แค่ตอนนี้ยังหายใจอยู่ก็พอแล้ว ที่เหลือก็ สาธุขอให้ไนท์หายวันหายคืน  :call:

gumrai

  • บุคคลทั่วไป
 :call: :call:อยาสเอาชีวิตพี่ไนท์ไปน่ะเเค่คิกว่าพี่เวย์ร้องไห้ก้อเเสบจมูกจะร้องไห้เเล้ว

jokirito

  • บุคคลทั่วไป
Re:
«ตอบ #685 เมื่อ12-06-2009 20:09:47 »

คราวนี้บอกจะรอ(อีกละ)ก็รอให้จริงซะทีนะอิหนู
ว่าแต่ไนท์หยุดหายใจไปกี่นาทีอ่ะ เกิน 4 นาทีรึเปล่าครับ ฟื้นมาจะเป็นเอ๋อมั้ยเนี่ย 555+

ออฟไลน์ ДηοηγМ

  • 出会えて、よかった
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 517
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-1
เฮ้ออออ โล่งไป1เปาะ
แล้วที่เหลือต่อจากนี้ล่ะ
 :serius2:

มาไวๆ นะค๊า

ออฟไลน์ Chatcha

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 717
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-0
รีบมาตอเร็วๆๆๆๆๆนะคะ


รออยู่ :call:

ออฟไลน์ SoN

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2965
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +123/-15

ออฟไลน์ shiro_niji

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
จบแล้วนี่หมายความว่าจบตอนชิมิ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด