หัวข้อ: Wait หรือ เมิง จะ เล่น เพื่อน : ปกค่ะ [13/04/54]

[Catrina]

  บีบคั้นอารมณ์มาก ทั้งสองคนคงไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันสินะ
เมื่อไหร่จะสมหวังเนี่ย หวังว่าคงไม่เศร้าจนถึงตอนจบหรอกนะ
 

คุณไวท์คะ เมื่อไหร่จะมีเรื่องของเป้กะเนม และแชมป์กะนุอ่ะคะ
 

[nunda]

 
ปัจจุบันก็ยังไม่รู้ว่าจะพูดว่าไงดี...

[CMYK]

อ่าว..พระเอกซี้แหงแก๋ แล้วซะงั้น จะจบไงละทีนี้

[maxtorpis]

ผมก็เป๋นอีกคนนึง ที่ยังโกหกใจตัวเอง

[lomekung]

โกหกใครก็โกหกได้......

แต่โกหกใจตัวเองมันจะทำให้เจ็บทั้งสองฝ่านะครับบบบ

[OitJi]

มารอตอนต่อไป กระซิก กระซิก

[ชินจัง]

   ปากแข็งกันทั้งคู่   

[bakabong]

จงลงๆ

 

อยากอ่านแล้วววว

[gumrai]

ห้ามไนท์ตายห้ามไนท์ความทรงจำเสียมไม่ไงหนูจะ...... จะ....จะ


น่ะๆๆๆบอกว่า รัก กันวะที่เถอะ สาธุ

[zingiber]

 

[poii]

ทำไมเศร้าจังเลยง่า

[xiiiNG]

ต่อ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ


กิ๊สสสสสสสสสสสสสสสสสส


จะเป็นอย่างไรต่อไปเดาไม่ถูกเลยย

[MeepadA]

เฮ้อ เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสักที 

[melon_jung]

เง๊อๆๆๆ...อารายกานหล่ะเนี่ย...ยังมะทันปรับความเข้าใจกันเลย   

ขอตอนต่อไปด่วนเลยค่ะ

[nunda]

เมื่อไรความเศร้าและน้ำตาจะหมดไปซะที
 

[ohhotopo]

  เศร้าๆๆๆ

มาต่อเร็วๆนะคร้าฟฟ

[bakabong]

จุดธูปเรียก 

มาต่อเร็วๆ นะค๊าบบบ 

[whitedemon]

บทที่ 22 No time to turn back

 

 

ตั้งแต่วันที่ฉันได้คุยเพียงครู่สองคนกับเธอครั้งก่อน
กลับมานอนครวญครางละเมอ คอยพร่ำหาเธอเหมือนจะอ้อนวอน
เกิดอะไรขึ้นมาล่ะเออ มันอยากรู้นัก...เปลี่ยนฉันไปจากเดิม




            เอ๊ะ! ตกใจใช่ไหมครับ  ไม่ต้องครับ  ไม่ต้องขมวดคิ้วสงสัย  ทุกคนเปิดมาถูกเรื่องแล้วครับ  ผมยังคงเป็นไอ้เวย์จริงแท้แน่นอนไม่ได้กลายเป็นพี่เป้  วงเสลอแต่อย่างใด   ส่วนข้างๆ ผมนี่มันก็ยังเป็นไอ้นุครับ  ไม่ได้ไปผ่าตัดแปลงเพศ  เปลี่ยนชื่อเป็นอั้ม  พัชราภา   มันไม่ได้เป็นแจ๋วใจร้ายและผมไม่ได้เป็นคุณชายเทวดา  -*-   แต่ถ้าสงสัยว่าทำไมต้องขึ้นต้นบทด้วยเพลงนี้  ขอความกรุณาทุกท่านเลื่อนสายตาไปบนเวทีครับ    ไอ้เป้ตัวจริงมันกำลังถือไมค์แหกปากเปล่งเสียงอยู่บนนั้น    แม้มันจะไม่ได้เป็นพระเอกในจอ  แต่งานนี้ผมว่า..มันอาจกำลังทำตัวเป็นพระเอกนอกจอครับ

 


จะเป็นเพียงแววตาของเธอทั้งคู่ฉายมาสะกดรึเปล่า
อาจเป็นดาวดวงใดใช้เธอมาหลอกเล่นกล เป็นไปไม่ได้
ออกจะงง คงเปนเพราะเธอทำสับสน เดี๋ยวอยากรัก เดี๋ยวอยากลืม โอ๊ยๆ
ทุกสิ่งเปลี่ยนไปเพราะเธอ



 

 

ไอ้คุณเป้กูล่ะนับถือในความพยายามของมึงจริงๆ   หน้าด้านขอเฮียเขาขึ้นไปร้องเพลงแล้วยังไม่พอ   มึงยังจะขายขนมจีบให้น้องกูซึ่งๆ หน้า  ไม่แคร์สายตาประชาชีอีก   ตอนเด็กๆ นี่มึงโดนลอกยางที่หนังหน้าออกไปหมดแล้วใช่ไหมวะ  ถึงไม่เหลือติดผิวเลยสักนิด  


เธอทำให้ฉันรักจนใจไม่อาจถอน หัวใจมันคอยแอบๆมองแบบซึ้งๆ
เธอทำให้ฉันหลงใจอ่อน นอนกอดหมอน..ทุกคืน จะทนได้นานซักเท่าไร หากคิดถึง



 

          ดูมันครับ  ดูมัน  แทนที่มันจะมองคนดูที่เขานั่งปรบมือมันอยู่ข้างล่าง  มันกลับจ้องไอ้เนมมือกลองที่มันใช้กำลังลากขึ้นไปบนเวทีซะหวานหยดมดเรียกพ่อ  โดยไม่สนใจเลยว่าตัวเองกำลังถูกฆาตกรรมทางสายตา  แถมยังอาจถูกคาถาที่อีกฝ่ายเพียรบริกรรมอยู่ก็เป็นได้

 

            “ไอ้เป้มันกล้าดีเนาะพี่”  ไอ้ชินมันกระซิบผม  ว่าแต่มึงจะต้องกระซิบเพื่อ?   ทำอย่างกับมันเป็นความลับเกี่ยวข้องกับความมั่นคงของชาติอย่างนั้นแหละ

            “เออสิวะ”  ถ้าอย่างมันไม่เรียกว่ากล้าก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้วล่ะครับ   ต่อให้คำว่า ‘ด้าน’  มันก็อาจจะยังน้อยไปด้วยซ้ำ  มันต้องหาอะไรมาโมดิฟาย (ขยาย) เอาให้ด้านตายกันไปข้างหนึ่ง

 

            “ขนาดมันทำไอ้เนมเจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ  มันยังหน้าด้านหน้าทนตื้อไม่เว้นวัน”  ไอ้ชินมันพูดแล้วยิ้มให้เพื่อนมันอย่างเอ็นดู  เฮ้ย!  ผมใช้คำพูดผิดไปหรือเปล่าครับ  แต่เท่าที่เห็น  ไอ้รอยยิ้มของมันนี่ออกจะถูกใจแกมเอ็นดูอยู่ไม่น้อย   นี่มึงคิดอะไรกับเพื่อนมึงหรือเปล่าวะ

 

            “ก๊ากกก   มึงก็พูดซะกูเห็นภาพ”

            “แต่พี่รู้มั้ย  ไอ้เนมมันก็รักไอ้เป้นะ”

            “เฮ้ย!!  พูดเป็นเล่นไปมึง  ไหนว่ามันโดนปล้ำ??  หรือกูเข้าใจผิด”   ก็ไหนมึงว่าเจ็บทั้งตัวทั้งใจ  แล้วมันจะรักไอ้เป้ลงได้ไงวะ  กูเห็นทีไรไม่ฆ่าไอ้เป้ทางสายตา  ก็แช่งให้มันตายตลอด   แต่ถ้าคำว่ารักของไอ้เนมมันพูดว่า  ‘มึงต้องตาย’  ล่ะก็   ค่อยน่าเชื่อหน่อย



            “ก็ไม่ผิดหรอกพี่  แต่ไอ้การที่ไอ้เนมมันจะรักคนที่ทำร้ายมันก็ไม่ผิดเหมือนกัน”  มันหันมาจ้องตาผมอย่างจริงจังเหมือนตั้งใจจะบอกอะไรกับผมมากกว่าแค่เล่าเรื่องเพื่อนมัน   มันรักจริงๆ เหรอวะ  รักคนที่ทำให้มันเจ็บเนี่ยนะ  รัก...ได้ยังไง   ผมเลื่อนสายตาไปทางเวทีอีกครั้ง  ไอ้เนมมันยังคงบ่นพึมพำอะไรสักอย่างที่ผมไม่อยากเดา  แต่ใบหน้าที่เคยนิ่งสนิทของมันกลับขึ้นรอยแดงจางๆ  พร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากเล็กๆ  ที่เจ้าตัวคงห้ามไว้ไม่อยู่

 

            “...เหรอวะ   แล้วไอ้เป้มันรู้หรือเปล่า”  ให้เดาผมว่ามันไม่รู้หรอกครับ  เล่นบังคับไอ้เนมขนาดนั้น   มันคงแอบหวั่นอยู่เหมือนกัน  คนอย่างไอ้เป้เคยขอร้องใครที่ไหน  มีแต่ใช้กำลังตัดสินตลอด  แค่ให้ไอ้เนมขึ้นไปช่วยตีกลองนี่  เสียเหงื่อไปหลายลิตร

            “รู้ดิพี่  ทั้งที่ไอ้เนมมันไม่เคยบอกรักมันสักครั้ง”  ไอ้ชินมันพูดหน้าตายแถมยังอมยิ้มมองหน้าผม

 

            “อ้าว  ไอ้บ้า  ไม่บอกแล้วมันจะรู้ได้ไง”  อย่างนี้มันเข้าข้างตัวเองไม่ใช่เหรอครับ  คิดไปเอง  เดาเอาเองทุกอย่าง  สุดท้ายเมื่อมันไม่ใช่อย่างที่หวังก็ต้องพบกับความผิดหวัง  และถ้ายังไม่เลิกหวัง  มันก็จะผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ถ้าอย่างนั้นสู้เราเลิกหวัง  เลิกรอไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ  

 

            “รู้ด้วยใจไงพี่”  มันตอบขำๆ แล้วกระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่  ไม่ต่างจากผมที่ด่ามันอย่างทีเล่นทีจริง   แต่ในใจกลับสับสนวุ่นวายขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้   รู้ด้วยใจ..อย่างนั้นเหรอ  หึ  ถ้ากูเก่งขนาดนั้น  กูคงไม่มานั่งเรียนให้เมื่อยหรอกว่ะ  ถ้ากูรู้ใจมันได้  ทุกอย่างมันคงไม่เป็นแบบนี้  กูคงไม่ต้องยืนมองไฟท้ายรถมันห่างออกไปเหมือนหมาถูกทิ้ง  ทั้งที่หมาตัวนั้นมันเป็นฝ่ายเมินกระดูกในมือของนายมันก่อน   หึ   สรุปว่ากูโง่หรือมึงบ้ากันแน่วะ

            “เชี่ย  เน่า”

 

             ไอ้ชินมันเงียบไปพักหนึ่ง  สายตาจับจ้องอยู่บนเวทีจนทำให้ผมอดที่จะมองตามไม่ได้  ไอ้เป้มันยังคงไม่ยอมเบนสายตาไปไหน  ส่วนไอ้คนถูกมองก็ชักเริ่มหน้าตึง  คิ้วเข้มเริ่มม้วนตัวเข้าหากัน  จะไม่ให้ไอ้เนมมันเคืองได้ไงล่ะครับ  ในเมื่อจากแค่ไอ้เป้คนเดียวที่มองมัน  ตอนนี้คนแทบทั้งร้านพากับมองมันสองคนสลับกันไปมา  แถมยังมีส่งลูกแซวเป็นระยะๆ ให้ไอ้นักร้องนำมันยิ้มกว้างอย่างพอใจ  แอบยกนิ้วโป้งให้คนดูไปหลายครั้ง

 

            “ผมรู้ว่าพี่รักเฮีย   รักมาก”

            “.....พรวดดด ..” ประโยคแรกหลังจากที่มันเงียบไปนานทำเอาเหล้าพุ่งจากปากผม   เสียดายชิบ   ผมว่าไอ้ชินนี่มันสมควรอย่างยิ่งที่จะเป็นเพื่อนกับไอ้เป้นะครับ  ขยันกันปามีดใส่อกผมเหลือเกิน  แถมยังเสือกรู้ดีอีก

            “ผมคิดว่าเฮียก็รักพี่”  มันพูดยิ้มๆ แต่กลับเป็นประโยคที่ทำเอาผมยิ้มไม่ออก  ไม่ใช่ว่ากูไม่เคยคิด  ไม่ใช่ว่ากูไม่เคยหวัง   แต่มันป็นความหวังที่ออกจะลมๆ แล้งๆ ไปหน่อย  หึ

 

            “เชี่ย  ตลกแล้วมึง  นี่ถ้ามึงไม่บ้าคิดไม่ได้นะเนี่ย  เหอะๆ  กูเป็นแค่เพื่อนเว้ย  เพื่อน”  นั่นสิถ้ามึงไม่บ้ามึงคิดไม่ได้หรอก  ถ้ามึงไม่ทั้งโง่ทั้งบ้า  มึงไม่มีทางคิดจะรักเพื่อนตัวเองหรอกวะ   แล้วไงล่ะ  สุดท้ายมึงก็ยังเป็นได้แค่เพื่อน  แถมยังต้องเป็นเพื่อนที่ลดระดับตัวเองอีกด้วย   สนิทเกินไปก็ไม่ได้  กลัวใจตัวเอง  จะห่างมากไปก็ไม่ดี  กลัวใจมัน  มีลูกสอนลูก  มีหลานสอนหลานนะครับ  เพื่อนคือคนที่ห่วงได้ ดูแลได้  แต่ห้ามรัก   เพื่อนคือคนที่ใกล้ชิดได้  กอดคอคุยกันได้  แต่ห้ามเกินเลย  เพื่อนคือคนที่ปรึกษาได้  แบ่งปันทุกข์สุขได้  แต่อย่าได้คิดแบ่งใจให้มัน  เพราะไม่อย่างนั้น  คำว่า ‘เพื่อน’ จะกลายเป็นยาขมหม้อใหญ่ในทันที

 

            “พี่อาจจะเป็นแค่เพื่อน  แต่ก็เป็นเพื่อนที่เฮียเขารักมากกว่าใครในโลกไม่ใช่เหรอ”

            “....”  เพื่อนที่มันรักมากกว่าใครในโลก??



            “ผมรู้ว่าพี่เหนื่อย  แต่คนอย่างเฮียน่ะ...ก็ไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่เราเห็นหรอก  พี่ก็รู้”

            “.....”   ผมเหนื่อย..ใช่  แต่ผมลืมไปว่าไอ้ไนท์มันไม่เข้มแข็งอย่างที่ไอ้ชินมันพูด  บางทีคนที่จิตใจเปราะบางยิ่งกว่าอาจเป็นมันก็ได้   ไม่ใช่มันไม่รัก  แต่เป็นเพราะมันยังกลัวที่จะรัก...อย่างนั้นเหรอ   ผมลืมไปว่ามันแย่แค่ไหนตอนที่แม่มันตาย  ผมลืมไปว่าเพราะอะไรคำว่าพ่อถึงทำให้มันไม่กล้ารักใคร   ลืมไปว่าเพราะอะไรมันถึงไม่เคยพูดคำว่ารัก  เพราะคำว่ารักเป็นข้ออ้างที่ทำให้พ่อของมันแยกทางกับแม่   เพราะคำว่ารักทำให้แม่ของมันตาย  เพราะคำว่ารัก...ที่ผมต้องการ

 

            “ผมรักพี่”  แล้วไอ้ชินมันก็บอกรักผม .. O.O!!!  เฮ้ยย  ไม่ใช่แล้ว!

            “เฮ้ยย  เชี่ย  อย่ามาทำตลก”  ตกลงมึงจะเอายังไงกับชีวิตกูกันแน่  คนอ่านเขากำลังลุ้นให้กูใจอ่อนอยู่นะเว้ย  อยู่ๆ เสือกมาบอกรักกู  นอกจากอารมณ์กูจะสะดุดแล้ว  มึงยังทำลายบรรยากาศซึ้งๆ ที่มึงสร้างมาซะพังยับหมด

 

            “อ้าว  พอผมพูดพี่ก็ไม่เชื่อผม  เห็นมั้ย?  เพราะคำว่ารักของผมมันพูดง่าย  พี่ถึงไม่เชื่อ  แต่คำว่ารักของเฮียมันไม่ง่ายเลยใช่มั้ยพี่  ยิ่งเฮียรักมาก  ก็ยิ่งยากมาก”  

            “..........”  คำพูดของมันทำเอาผมเป็นใบ้ไปชั่วขณะ  ทำไมผมถึงไม่เคยคิดมาก่อนเลยล่ะ  ทั้งที่คิดว่ารู้จักมันดีที่สุด   กลับมองข้ามเรื่องนี้ไป  มัวแต่คิดเข้าข้างตัวเอง  ปกป้องตัวเองจนลืมคิดถึงความรู้สึกของมัน   ผมไม่เคยถามว่ามันต้องการให้ผมทำแบบนี้ไหม   แต่คิดเอาเอง  ทึกทักเอาเองว่ามันต้องการ  เพราะความเห็นแก่ตัวของผมใช่ไหม   เพราะผมหวังมากเกินไปใช่หรือเปล่า  

 

            “ผมชอบพี่นะ  พี่เวย์  แต่ผมก็นับถือเฮียด้วย”

            “....”

 

            “ผมไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น   แต่อย่าทิ้งเฮียเลยนะ  เฮียไม่มีใครแล้วนอกจากพี่”  กูรู้แล้วไอ้ชิน  รู้แล้ว  ไม่มีทางหรอกที่กูจะทิ้งเฮียมึงได้   กูผิดเอง  แค่คำว่ารักคำเดียวมันไม่จำเป็นเลย  ถึงต้องอยู่อย่างไม่มั่นคงเท่าไร  ถึงกูจะไม่แน่ใจว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร  แต่ช่างมันแล้วกับทุกอย่าง  แค่ได้อยู่ข้างๆ เหมือนเดิม  จะคิดเกินเลยกับมันบ้างตามสภาพอากาศที่เปลี่ยนไปคงได้ใช่ไหม  ถ้ากูกลับไปบอกมันว่า  กูจะเป็นเพื่อนมึงในแบบของกู  มึงว่ามันจะตบเกรียนกูไหม  มันจะยอมให้กูเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่า   ยอมออกมาอยู่นอกกำแพงกับกูอีกครั้งไหม

 

            “..กู..  ทำไมมึงรู้??”  ยังไม่ทันได้บอกการตัดสินใจที่บทจะง่ายก็ง่ายเหลือเกินของผมให้มันรู้  แต่ต้องนึกแปลกใจที่ไอ้ชินมันดูเหมือนจะรู้อะไรหลายอย่างที่นอกจากผมแล้ว  ไม่น่ามีใครอื่นรู้ได้

            “เพราะผมรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับเฮีย  บางที...ผมอาจจะรู้ดียิ่งกว่าตัวเฮียเองก็ได้”  

            “มึงหมายความว่ายังไง??”  คำพูดกับท่าทางของมันเริ่มทำให้ผมจับต้นชนปลายไม่ถูก  เรื่องอะไรของไอ้ไนท์ทำให้มึงต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้น   นอกจากเรื่องที่แม่มันตรอมใจตายเพราะพ่อมันแอบคบกับอานพ...เลขาหนุ่มคนนั้นอย่างลับๆ  แล้วยังมีเรื่องอะไรที่ผมไม่รู้อีกเหรอ

 

 

            “เฮ้ยยย  อ้ายเวย์   คุยรายกันว้า”  = =;   ไอ้นุมาได้ถูกจังหวะเหลือเกินนะมึง  ปากที่เพิ่งจะอ้าของไอ้ชินเลยพาลหุบอย่างกะทันหัน   ต่อมอยากรู้ของกูเลยพลอยทำงานได้ไม่เต็มที่   บอกกูสิว่ามึงจะรับผิดชอบยังไง

 

            “เชี่ยนุ  เมาแล้วนะมึง  กูเผลอแป๊บเดียวมึงตกบ่อเหล้ามารึไงวะ”  ถึงแม้ในใจผมจะแอบเคืองมันอยู่ไม่น้อย  แต่กลับไม่กล้าด่ามันครับด้วยยังเห็นใจมันอยู่มาก   เพราะตั้งแต่เข้าร้านมานี่ไอ้คนในสังกัด คกม. มันไม่ทำอะไรเลยนอกจากนั่งหงอย   หมาในปากโดนยาเบื่อกันหมด   ขนาดเหล้ามันยังต้องชงเองเพราะไอ้คนทำหน้าที่ประจำมันไม่ยอมทำให้  แถมจะพูดด้วยสักคำยังแทบต้องเอาคีมไปง้างปากไอ้แชมป์ออก  เป็นสงครามเย็นที่น่าอึดอัดยิ่งกว่าวิกฤตการณ์คิวบาอีกครับ

 

            “กูม่ายเมาเว้ยย  ถ้าเมา..กูต้องมาววเด้”  มันโพล่งวาจายานคางสัญลักษณ์ของคนมีแอลกอฮอล์ในร่างกายมากเกินพอดี (ความพอดีของแต่ละคนมันไม่เท่ากันครับ) พร้อมกับโถมตัวมากอดผมไว้  อ้าว!  มึงอ้อนผิดคนแล้วโว้ย  ของมึงนั่งอยู่อีกข้างโน่น

            “ไอ้บ้า  ขัดจังหวะกูยังไม่พอนะมึง  ยังเสือกแป้กอีก  ไอ้แชมป์เอามันไปดิ  กูจะคุยกับไอ้ชิน” ว่าแล้วผมก็ดึงแขนมันออก  พลางผลักตัวมันไปหาไอ้แชมป์ที่นั่งอยู่ข้างๆ  

            “ไม่” มันปฏิเสธทันทีแบบไม่ต้องคิด  แถมยังเขยิบหนีอย่างไม่ไว้หน้า

 

            “โธ่เมิง  อย่าไปโกรธมันเลย  ไอ้นุน่าสงสารออก”   กูช่วยมึงเต็มที่แล้วนะเว้ยเพื่อน  ที่เหลือลุยเองบ้างสิวะ  มึงดูไอ้เป้เป็นตัวอย่าง   ตื้อไปเลย  หน้าด้านเข้าไว้  อย่าเป็นเหมือนกู  กลัวจนต้องถอยห่างออกมา  สุดท้ายแล้วมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น   มีแต่จะยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ   ไอ้การจะกลับมาเป็นเพื่อนอย่างเดิมน่ะ  มันเป็นไปไม่ได้หรอกมึง  นอกจากว่าพวกมึงไม่ได้ผูกพันกันมากอย่างที่กูคิด  

 

            “อึ่ก!  เออ  เมิงง   โกรธ..กู  นักใช่ม้าย” เมาเหมือนหมาแล้วยังไม่เจียม  ยังเสือกกระดกเหล้าเข้าปากไปอึกใหญ่  มันเอาแขนเสื้อปาดเหล้าที่หกเลอะปาก  แล้วหันไปถามไอ้แชมป์อย่างคาดคั้น  นี่กูเริ่มงงแล้วนะ  สรุปพวกมึงสองคน  ใครกดใครวะ  ไอ้นุมึงดูยิ่งกว่านางเอกเวลาอกหัก  ส่วนไอ้แชมป์...มึงจะนิ่งเอาโล่หรือไง

            “เออ”   เออ  เอาโล่ไปเลยมึง

            “ทำไม”

 

            “..........”  ไอ้แชมป์เหลือบมองไอ้คนถามด้วยหางตา  แต่ไม่ตอบอะไร  นอกจากกระดกเหล้าเข้าปากอย่างต่อเนื่อง  สุดท้ายคนที่ทนไม่ได้ก็คือ...

            “โธ่โว้ย!”  ไอ้นุมันสบถแล้วลุกขึ้นเดินออกไปหน้าตาเฉย  แถมยังไม่มีอาการเหมือนคนเมาเลยสักนิด  ไม่มีมึน  ไม่มีเซ   สรุปนี่มึงเนียน??   พอหลอกถามมันแล้วไม่ได้คำตอบเลยพาลโมโหเนียนต่อไปไม่ได้ว่างั้น   = =;  กูล่ะจนด้วยคำพูดจริงๆ  

 

            

            “พี่เวย์  คืนนี้นอนบ้านผมป่ะ”  ไอ้ชินมันเสนอ  ไม่ใช่เพราะอยากเปลี่ยนบรรยากาศอะไรหรอกครับ  แต่เพราะมีเรื่องบางอย่างที่มันจำเป็นต้องบอกให้ผมรู้   และถ้าไม่ได้เหลือบไปเห็นช็อตเด็ดของไอ้สองคนที่เพิ่งลงจากเวที  ผมคงตอบตกลงสนองข้อเสนอมันไปแล้ว

 

            “ไม่ว่ะ  ส่งกูกลับบ้านที”  เรื่องที่ยังไม่รู้  ไม่นานผมคงจะได้รู้  สำคัญแค่ตอนนี้ผมต้องได้เจอคนที่อยากเจอ  ได้พูดในสิ่งที่อยากพูดกับคนที่อยากให้ฟังซะก่อน   ไนท์...มึงรอกูนะ



-----------------

ขออภัยที่ช้าด้วยนะคะ  เปิดเทอมแล้ว  งานกำลังจะถล่ม  ทับตัวตาย  T^T

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ

[melon_jung]

ก่อนอื่นขอ+ไวท์ส่งผ่านไปให้ชินทีเถอะนะ

ร๊ากน้องชินที่สุด...ถ้าไม่มีชิน...ใครจะมาเป็นผู้ชี้ทางสว่างให้เวย์เนี่ย
ตอนนี้เวย์ก็เริ่มเคลียใจตัวเองได้แล้ว...แต่ไนท์นี่สิ...ตอนนี้จะหมู่หรือจ่าก็ยังไม่รู้เลย

[LoveNineTeen]

ไนท์จ๋ารอแป๊บนะเวย์กำลังไปหาแล้ว

แอบกลัวใจคนแต่งจัง ไม่ใช่เวย์กลับไปเห็นอะไรที่ไม่อยากเห็นนะ



ขอบคุณค่ะที่มาต่อให้ ช่วงนี้เปิดเทอมเลยยุ่งกันใหญ่
ว่างเมื่อไหร่ค่อยมาต่อก็ได้จ๊ะ เจ๊ไม่รีบแค่อยากอ่าน55555

[ชินจัง]

เรื่องกำลังเข้มข้นเลย ทั้งสามคู่  

รักกันได้อลวนอลเวงมากๆ  

ชอบทุกคู่เลยเรื่องเนี่ย แต่คิดถึงไนท์แร้วอ่ะ ตอนนี้ไม่มีบทพูดเล้ย  

[BaoBao]

เวย์ยังไม่รู้เลยอ่ะว่าไนท์เกิดอุบัติเหตุ
ไนท์อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ เวย์กำลังมาแล้ว
ขอให้มาทัน
 

[lomekung]

ทำมายปากแข็งกันจังอะ

[jokirito]

เออ ไนท์มันคงนอนรอมึงอยู่ที่ไหนสักแห่ง ไม่โรงพยาบาลก็ศาลาวัดว่ะ
คนเราก็นะ บางครั้งความเห็นแก่ตัวก็บังตา
คิดว่าตัวเองเจ็บอยู่คนเดียว
ถ้าไม่คนมาเตือนกว่าจะคิดได้เองคงสายเกินแก้แน่ๆ
สงสารไนท์จริงๆ แม้แต่เวย์ที่บอกว่ารักๆและบอกว่าจะรอแท้ๆ
ยังมาคิดตัดใจ
ไนท์มันเดียวดายจริงๆ

[SoN]

^^

[alterlyx]

 :m15:สงสารไนท์มากมายอ่ะ

แต่ก็สงสารเวย์มากกว่าอยู่ดี ... ก็พยายามทำเต็มที่แล้วนี่นา
แต่ไนท์ก็ยังครึ่งๆกลางๆ ไม่พูดมาตรงๆ ... แม้การแสดงออกมันจะ(เกือบ)ชัดเจน ก็เหอะ
แต่บางที คนเราก็อยากได้ยินจากปากมากกว่าไม่ใช่เหรอ
เวย์ คงไม่อยากคิดไปเอง ... แล้วต้องมาเจ็บเอง ทีหลัง 

[toonki]

เอาน่าเมื่อรู้แล้วก็รีบไปหาแล้วพูดกันให้รู้เรื่องเลยนะ

ไปหาเลยนะ
ส่วนเรื่องที่อยากรู้ก็ไปถามกับไนท์เลยสิ

[ranaways]

รีบไปดิ

เวย์

[maxtorpis]

ความเข้าใจระหว่างคนรัก เปนสายสัมพันธ์ตัดให้ขาดยากกว่าโซ่ซะอีก

[bakabong]

:sad4:รีบเคลียร์กันสะที