หัวข้อ: Wait หรือ เมิง จะ เล่น เพื่อน : ปกค่ะ [13/04/54]

[kangkaw]

ด้วย จ้า  รออ่านตอนพิเศษ พยายามกันเข้า ^^ 

[Zurruz]

ว้าวววว ได้อ่านเเล้วอ่ะ > [ ] <! ยังไม่ลืมด้วยวุ๊ย เป็ฯเรื่องที่สองในบอร์ดนี้ (รู้จักบอร์ดนี้เพราะบุพเพ วายร้าย. . .)

ดีใจ ที่คนเเต่งยังไม่ลืมคนอ่าน = -= รอ ร๊อ รอ ตอนจบจ๊ะ!

[kihaezzzzzz]

ขอบคุณที่มาต่อจ้า

[hikikomori]

ว้าววว  มีรวมเลมจริงๆด้วย
เห็นพูดนานแล้ว คิดว่าจะไม่ได้แล้วซะอีกT T สนใจมากจ้า
แต่อยากเห็นหน้าปกก่อน  จะได้มั้ยอ่าจ้ะ

ปล.  อัพเยอะมาก  ขอตามอ่านก่อนนะ

[kangkaw]

แวะ มา


ดัน
^____^

[zabzebra]

  ชอบเรื่องนี้อ่ะ ซื้อเลยๆๆๆ

[harusame]

โฮ่ ไม่ได้เข้ามาซะนาน ตามอ่านกันอานเลย
ตอนแรกอ่านๆไปก็ เอ๊ะ เราอ่านผิดป่าวเนี่ย ทำไมเหมือนอ่านซ้ำ
ที่แท้ก็บันทึกของเวย์นี่เอง
จะรอติดตามตอนต่อไปจ้าา

[kangkaw]

แต่งได้ถึงไหนแล้วหว่า O_o

[ღiสุดขอบiღ]

ตอนจบของภาคแรกเป็นอะไรที่แหวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

"รัก...ไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมรักคุณ"

มันทั้งเศร้า ทั้งซึ้ง ทั้งอบอุ่น จนบรรยายไม่ถูก!!

ถึงจะจำไม่ได้ว่าเวย์เป็นใคร แต่ใจมันก็ยังรัก!

สุดยอดอ่ะค่ะ

ว่าแล้วก็ไปอ่านต่อดีกว่า


/////////////////////////////////////////

edit...

อ่านทันแว้วววววววววววววววววววว

ตอนช่วงปีหนึ่งน่ารักมากเลยค่ะ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ไนท์ได้อ่านบันทึกจนได้ น้ำตาล่วงแบบนั้นจำได้แล้วสินะ  .......ชักอยากรู้ตอนจบที่แท้จริงแล้วสิ ^O^

[DarKLasT]

ตอนจบยังไม่มา

คนแต่งมัวไปเที่ยวอยู่อิอิ

[kingphai]

คิดถึงเวย์กับนุ...
ได้อยู่ใกล้ๆสองคนนี้คงจะไม่มีวันเหงาเนาะ

[u-only-one]

ได้เวลาเสียเงินอีกแล้ว ถึงจะรอนานไปสักหน่อย (ปีเดียวเอง) แต่ก็มาแบบคุ้ม
สั่งชัวร์ แต่รอแป๊บนึงนะน้องนุ่น(เนียนเรียกไว้ก่อน) ^o^

[kangkaw]

O_o น้องนุ่น คนรอมากมาย อยู่ไหน หว่า

[genieposh]

 จองด้วยคนครับ

[pics]

มาลงชื่อจองหนังสือด้วยคนคร้าบบบ

[กลั่นกรอง]

จองด้วย  ^^

[omuya]

 

[omuya]

...รักจัง...


 

[DarKLasT]

รอกันไปก่อนนะ

รอคนแต่งสอบเสร็จก่อน

[u-only-one]

เพิ่งส่งเมล์การจองไปนะคะ รอรับรายละเอียดต่อไป

[whitedemon]

READ THIS FIRST: ที่จะได้อ่านกันต่อไปนี้คือตอนจบบริบูรณ์ของนิยายเรื่องนี้นะคะ  ตอนแรกนุ่นกะว่าจะเอาไว้เฉพาะในหนังสือเท่านั้น  คือหลังจาก 1. A Way in Wonderland by Garnet (เรื่องราวต่อจากบันทึกเล่มนั้นหลังจากที่ไนท์ได้อ่าน แต่งโดย Garnet พี่สาวสุดที่รัก)  2.ตอนพิเศษของเป้ - เนม  SP Chapter By N’ palm แต่งออกมาได้เหมือนเป้กับเนมในจินตนาการนุ่นเป๊ะค่ะ  ชื่อตอน Just be friend น่ารักมากๆ  ขอบคุณน้องปาล์มด้วยนะคะ  3. ตอนพิเศษนุ – แชมป์ Champ’s Talk: เส้นตรงที่จากไป และ Nu’s Talk: เมื่อหัวใจบรรจบกัน (ขออุบไว้นะคะ  เพราะเป็นตอนพิเศษที่พิเศษจริงๆ อธิบายไม่ได้  อยากให้คนอ่านได้สัมผัสความรู้สึกนี้เองมากกว่า  ไม่อยากสปอยส์  เดี๋ยวโดนดักตีหัว)  และตอนสุดท้ายที่นุ่นแอบเอามาลงให้อ่านก่อน  The End: ปลายทางแห่งการรอคอย  เพราะว่าพอแต่งแล้วมันเกิดรู้สึกเสียดายขึ้นมาถ้าจะลงแค่ในหนังสือเท่านั้น  อยากให้คนอ่านคนอื่นๆ ที่อยู่ด้วยกันมาสองปีได้สัมผัสตอนจบดีๆ ของการรอคอยไปด้วยกันในป้อมแห่งนี้  เป็นการตอบแทนที่ยังรอและไม่ทิ้งกันไปไหน  ^O^  หวังว่าทุกคนคงจะชอบนะคะ  และก็หวังว่าคนที่สั่งหนังสือจะไม่โกรธน้าที่เอาตอนสุดท้ายมาลงก่อน T^T  หรือว่าถ้ากลัวมันจะไม่ต่อเนื่องที่ยังไม่ได้อ่านนุแชมป์ก็ยังไม่ต้องอ่านก็ได้นะคะ  แนะนำว่าถ้ารอได้  ก็รออ่านในหนังสือทีเดียวเลยจะดีกว่าค่ะ  จะได้อารมณ์มากกว่า   เตือนแล้วนะคะ  รอได้ก็อย่าเพิ่งอ่าน   พล่ามมาเยอะแล้ว  ไปอ่านกันเลยดีกว่านะ  ตอนสุดท้ายของเรื่องนี้  หวังว่าเราจะได้พบกันอีกในเรื่องต่อๆ ไปนะคะ  ...

THE END: ปลายทางแห่งการรอคอย

ผมยืนมองตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่  ร่างกายเปลือยเปล่าสะท้อนกลับมาเต็มไปด้วยร่องรอยสีกุหลาบที่ใครบางคนฝากไว้  ใครบางคนที่ตอนนี้คงจะกำลังเข้าครัวทำอาหารไว้รอผมเหมือนทุกๆ วัน  ใครบางคนที่เพิ่งเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว  แต่กลับเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจผมมาเนิ่นนาน
เคยฝันไว้นะครับว่าสักวันจะมีผู้หญิงที่รักนอนเคียงข้าง  คอยดูแลเอาอกเอาใจ  ทำอาหารที่ผมอยากทาน  ยืนรอรับเวลาผมกลับบ้าน  รักแม่ผมเหมือนแม่ตัวเอง  และวันนี้ฝันของผมมันก็เป็นความจริงแล้ว  แม้ว่าคนๆ นั้นจะไม่ใช่ผู้หญิงน่ารักอ่อนหวาน  ไม่คอยออดอ้อนเอาใจ  แต่เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่แม้จะไม่รู้จักการเอาใจแต่ก็คอยใส่ใจ  แม้จะไม่พูดคำหวานแต่ก็บอกรักผมทุกวันผ่านกระทำ  เป็นผู้ชายที่ผมรัก  เป็นคนที่บอกให้ผมรอ  และเป็นคน...สิ้นสุดการรอคอยของผม
...................................................................................

 ผมกระพริบตาถี่ๆ บอกตัวเองให้ลุกจากที่นอนนุ่มๆ นี่ได้แล้ว  ทว่ากลับขยับเขยื้อนไม่ได้อย่างที่คิดเพราะมีมือมารของไอ้พญาปีศาจคชสารกอดเอวไว้แน่น  มันนอนคว่ำหันหน้ามาทางผม  เผยให้แผ่นหลังรูปตัววีสุดเซ็กซี่  ใจพาลนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วก็แทบอยากจะเอาหน้าเดินต่างเท้า  เอาไถๆ ไปกับพื้นคอนกรีตเผื่อว่าหนังหนาๆ มันจะได้ลอกเอาหน้าบางๆ ของผมกลับมาเหมือนเดิม  คิดแล้วก็  อ๊ากกก  นี่กูทำลงไปได้ยังไงวะ  แม่ง  กูมันโคตรยั่ว  โคตรเอ็กซ์  ฮือออ  โว้ย  หรือจะเปลี่ยนใจไปเอาดีทาง AV ดีวะเนี่ย
   “กำลังคิดเรื่องลามกอยู่ล่ะสิ”
   “เออ  ถ่าย AV  ...เฮ้ย  ไม่ใช่”  ผมเบิกตากว้างหันไปมองมันที่ตาพราวระยับ  แถมยังอมยิ้มมองผมอย่างน่าไม่อาย  อยากจะด่ามันว่าหน้าด้านนะครับ  แต่นึกถึงตัวเองแล้ว  มันด้านน้อยเสียเมื่อไร  อ๊ากกก
   “ไม่ใช่?  เมื่อคืนมึงเยี่ยมกว่า AV แผ่นไหนที่เคยดูมาซะอีก” มันยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเลื่อนมามาจับก้นผมแล้วบีบเบาๆ   อ๊ากก  ไอ้เชี่ยไนท์  ไอ้เลว  ล้อกู  ฮือออ  อายโว้ย  ผมเอามือยันหัวมันไปแรงๆ ทีหนึ่งอย่างหมั่นไส้แล้วเผ่นเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วด้วยกลัวว่าจะมีการเอาคืนอย่างเมื่อคืนอีก  แผนของไอ้นุนี่มัน...หาเรื่องให้ผมเสียตัวได้ตลอด  แต่ผมก็ยังรักษาดีกรีความโง่เชื่อมันไว้อย่างเสอมต้นเสอมปลาย  (ต้นเรื่องโง่ยังไง  ตอนจบโง่อย่างนั้นครับ) 
   เปิดน้ำอุ่นกำลังดีแล้วยืนยิ้มอยู่ใต้สายน้ำนั้น  ก้มมองแหวนเงินเกลี้ยงบนนิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง  ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ  ว่าตอนนี้ผม...หมั้นแล้ว 

ย้อนกลับไปเมื่อสองวันก่อน  วันที่ 13 กุมภาพันธ์  วันก่อนวันวาเลนไทน์สุดท้ายในรั้วมหาลัยของผม
ผมกับไอ้นุมาหาอะไรกินที่ร้าน DOD ไม่ได้โฆษณาร้านเขานะครับ  แต่ว่ามันอยู่แถวสามย่าน  อร่อยและถูก  ที่สำคัญ  มันเป็นร้านสำหรับให้ระบาย!!  ร้านเล็กๆ น่าสบายที่บนผนังและโต๊ะเต็มไปด้วยข้อความมากมายของเหล่าลูกค้าซึ่งกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์เป็นเพื่อนร่วมสถาบันของผม
‘อยากโสด  แต่หน้าไม่อำนวย’   ให้กูช่วยอำนวยให้มั้ยครับ  เอาให้เละจนได้โสดตลอดชีวิต    ‘กดเบอร์ห้ารับปรึกษาปัญหาชีวิต’  ฟราย  เบอร์ห้าเอาไว้ประหยัดไฟ   ‘รักน้องแนน วิทยา’   สมมติว่ากูเป็นน้องแนนมาอ่าน  แล้วกูจะรู้มั้ยว่ามึงเป็นใคร
“เหม่ออะไรของเมิงวะ  ชวนกูมานั่งสมาธิรึไง  สาด”  ไอ้นุที่สั่งอาหารเสร็จ  ปากก็เริ่มว่างทันที  เหอะ  ทีตอนนี้มานั่งทำหน้าระรื่นกวนส้มตีนผม   เมื่อไม่กี่เดือนก่อนยังทำท่าจะเป็นจะตายอยู่เลย  รู้งี้ไม่น่าช่วยมันเลย  น่าจะปล่อยให้เป็นไอ้บ้า เมารัก  น้ำตาตก  อกเดาะเพราะแฟนหนีต่อไป
“นินทาอะไรกูในใจ”  แน่ะ  เสือกรู้ดีอีก
“เปล๊า  กูนั่งด่าไอ้เจ้าของโพสอิทพวกนี้อยู่  เมิงดูดิ  เขียนไปเพื่อ?”   อันนี้ยิ่งกวนตีนใหญ่ครับ  ‘คนอย่างกู  คาร์ฟูลไม่มีขาย’  ฟราย  นั่นเพราะมึงไม่มีค่า  ไร้ราคาไงครับ  ไอ้คนที่มันคิดมุกกระบือขนาดนี้ได้  เซเว่นยังไม่รับเมิงเลยครับพี่น้อง
“อย่าไปเสือกเรื่องของเขาน่าเมิง  ว่าเรื่องของตัวเมิงเหอะ  จะให้กูช่วยอะไร  อย่าช้า  กูมีธุระ”
“ทำไรวะ”
“สอนพิเศษ”  เดี๋ยวนี้ทำตัวดี  หางานหาการทำ  เหอะ  สอนแม่งทุกวัน  วันละไม่ใช่น้อยๆ จนผมที่เป็นเพื่อนมันแทบจะไม่ได้เห็นหน้ามันอยู่แล้ว  นี่แหละนะครับ  อานุภาพของความรัก
“บินไปได้ทุกเดือนๆ  รวยเหลือเกินนะเมิง”
“อ้าว  ก็กูคิดถึงของกู  มึงจะทำไม”  ว่าแล้วมันก็ยิ้มกว้างจนผมอยากจะเอาเท้างามๆ ช่วยยัดไว้  แต่ก็เอาเถอะครับ  ไม่ใช่ว่าผมไม่ยินดีกับมัน  กว่าจะได้รักกันอย่างนี้คนหนึ่งก็ต้องจากไป  คนหนึ่งก็เกือบเป็นบ้า  และอีกคนก็ต้องเสียใจ  ผมเดาไว้แล้วว่าสักวันมันจะต้องเกิดเรื่องนี้  เพียงแต่ไม่คิดว่าบทสรุปมันจะเป็นแบบนี้  และยิ่งไม่คิดว่าไอ้เพื่อนที่ดีแต่บ้าๆ บอๆ ไปวันๆ จะรักใครและทำเพื่อใครได้ขนาดนี้
“เงียบอีก.. งั้นกูกลับล่ะ”
“เฮ้ย  เดี๋ยวดิ  ไอ้นุ  แม่ง  เห็นแฟนดีกว่าเพื่อนตลอด”
“อ้าว  หรือมึงไม่ใช่  นี่ถ้ามึงไม่ได้เรียกกูมาเพราะเรื่องไอ้ไนท์นะ  กูยอมให้มึงเอาตีนลูบหน้าเลยเอ้า”  น่าน  มีท้า  ไอ้ผมก็เริ่มอยากจะรับคำท้าตงิดๆ ครับ  แต่เอาเถอะ  แค่เอาตีนลูบหน้ามันมอมเหล้าหน่อยเดียวก็ทำได้แล้ว  แต่เรื่องไอ้ไนท์นี่สิ  ทำเอาผมอยากจะบ้าตายมาหลายวันแล้ว
“เออ  กูยอม  มึงถูก  โอเคมะ” ไอ้นุยักคิ้วไม่สนใจ  แล้วหันไปรับจานขนมปังและน้ำปั่นจากพี่พนักงานเสริฟ  ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินเอาๆ แน่สิครับ  ของฟรี  มื้อนี้ผมเลี้ยงนี่  “เงยหน้าจากจานมามองกูหน่อยได้มั้ยมึง”
“มึงเป็นใคร”
“คนที่อาจจะไม่จ่ายเงินให้มึง”
“โอเค  มีไร”
“มีทุกอย่าง  ยกเว้นอนาคต”
ฟังคำตอบของผมจบ  ไอ้นุมันก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างที่ผมต้องการ  แต่ด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายสุดชีวิต  อ้าว  ที่จริงจะโทษผมก็ไม่ถูกนะ  ต้องโทษไอ้ข้อความกวนๆ รอบตัวนี่ต่างหากมันออสโมซิสเข้ามาแบบแทรกลึกซึมเร็ว  สมองมันก็ต้องสั่งการให้ทำตัวกลมกลืนกับสภาพแวดล้อมสิครับ  แบบว่า  เข้ามาเมืองตาหลิ่วให้ยักคิ้วตามไง
“กูกลับล่ะ”  มันกระแทกช้อนเสียงดัง  แล้วทำท่าจะลุกขึ้น
“เฮ้ยยยย  เดี๋ยวววว  พี่นุครับ  ผมล้อเล่น  ใจคอมึงจะไม่ห่วงเพื่อนอย่างกูบ้างรึไงวะ”
“อย่างกับมึงทำตัวน่าห่วงนักนี่”   พี่นุครับ  คือ..ถ้ามึงจะลืมตามองไปรอบๆ มึงจะรู้ว่าไอ้โต๊ะข้างๆ มันนั่งเล่นไพ่อูโน่  ถัดไปอีกโต๊ะมันพลัดกันเอามีดเสียบท้องไอ้โจรสลัด  แล้วข้างล่างก็เปิดเพลง sorry sorry  เมิงจะให้กูเอาส่วนไหนไปทำเศร้าครับ   แต่ว่า...ที่จริงเรื่องมันก็ไม่เศร้า  เพียงแต่ว่า..โว๊ย...มันคิดไม่ตกอ่ะ  ไอ้ความรู้สึกอึดอัด  สับสน  ไม่เข้าใจเนี่ยมันน่าโมโหนะครับ 
 “เอ้า  ซึม  เป็นไรว้า”  ไอ้นุเอาเท้าสะกิดขาผมอย่างมีมารยาทมาก
“เมิงว่าไอ้ไนท์มันแปลกๆ มั้ย”
“หืม..”
“ไม่รู้ว่ะ  กูรู้สึกเดี๋ยวนี้มันมองกูแปลกๆ  ทำตัวแปลกๆ”  คือ..ไอ้เวย์ไม่ได้สติแตก  คิดมาก  วิตกจริตอะไรนะครับ แต่ทุกวันนี้ไอ้บ้านั่นมันทำตัวประหลาดขึ้นทุกวัน  มองผมแล้วเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา  บางทีมันก็เอาใจจนน่ากลัว  บางทีก็เอาแต่ใจตัวเองจนน่าหมั่นไส้  แล้ว...แล้ว...เมื่อเช้ามันก็เป็นบ้าอะไรไม่รู้เข้ามาสระผม  เช็ดผมให้..แบบ..ไอ้เวย์ตามเกมส์คุณชายมันไม่ทันเลยครับ
“ยังไงวะ”
“ไม่รู้  กูถึงได้มาถามมึงไง”
“อย่าโง่ได้มั้ยครับเพื่อนเวย์  ทุกวันนี้นอกจากมึง กูไม่เห็นมันยุ่งกับใครเลย  ขนาดกูเป็นเพื่อนนะ  มันยังไม่สนใจจะคุยด้วย  เชี่ย  ลำเอียง”
“....แต่มัน” 
“ข้าวก็ซื้อมาประเคน  ไปไหนก็มาคอยรับส่ง  บนเตียงก็ปรนนิบัติรับใช้เป็นอย่างดี  เชื่องราวหมาตัวน้อยๆ  มึงยังจะไม่พอใจอะไรอีก”
“มันก็...”
“ก็อะไร  ทั้งรักทั้งดูแลเอาใจใส่ขนาดนี้  มึงจะเอายังไงอีก  ดูอย่างกูดิ  กว่าจะได้ไปเอาใจแฟนสักทีก็ต้องถ่อไปถึงญี่ปุ่นโน้น”  ไอ้นุมันใส่อารมณ์เต็มที่พาลไปถึงเรื่องมันกับไอ้แชมป์  จนผมเริ่มนึกเสียใจที่เลือกปรึกษาคนอย่างมัน 
“เอ่อ..”
“แล้วไง  ทีนี้มีปัญหาอะไรอีก” โธ่  ไอ้ตัวเลือกสุดท้าย  ถ้าไอ้แชมป์อยู่นะ  กูจะไม่ถามมึงเลย  แต่..เอาวะเสียค่าขนมให้มันไปตั้งเกือบร้อย  ไม่ได้คำตอบที่อยากได้ผมก็ขาดทุนแย่ดิ  อีกอย่างไอ้คำถามข้อนี้  นอกจากมันผมก็ไม่กล้าถามใคร

“..เมิงว่า...กูจะให้อะไรมันดีวะ  วาเลนไทน์นี้อ่ะ”  ผมก้มหน้าถามเบาๆ อายชิบ  บอกตามตรง!!  แต่ว่า..ก็ไอ้ไนท์เดี๋ยวนี้มันเป็นฝ่ายให้ผมอย่างเดียวเลย  ผมก็แค่อยากตอบแทนมันบ้างตามประสาคนที่แม่อบรมมาอย่างดี แค่นั้นจริงจริ๊งครับ  ไม่มีเจตนาอื่นแอบแฝงเลยนะ
“เชี่ย  ถามเป็นสาวน้อยเริ่มมีความรักเชียว  ฮ่าๆ” ไอ้นุเอามือกุมหัวหัวเราะอย่างน่าเอาซ้อมจิ้มตาแตก
“สัด  ตอบดีๆ”
“ถ้าตอบในฐานะเพื่อน...ซื้ออะไรก็ซื้อๆ ไปเหอะ  มันดีใจทั้งนั้นแหละ  ถ้ามึงเป็นคนให้  แต่ถ้าตอบในฐานะผู้ชายที่มีแฟนเหมือนกัน  ก็ต้องตอบว่า.....”  มันทำหน้าเจ้าเล่ห์  แล้วกระซิบข้อความที่ทำให้ผมเปลี่ยนสภาพเป็นกาต้มน้ำที่กำลังเดือดได้ที่   ถลึงตามองไอ้คนให้คำแนะนำที่กำลังหัวเราะจนแทบจะลงไปชักดิ้นชักงอตรงหน้าอย่างหมั่นไส้ 
“จริง  ถ้ามึงทำได้นะ  กูรับรอง  มันจะหลงมึงเพิ่มเป็นอีกสิบเท่า”
มึงคิดว่ากูจะโง่เชื่อมึงเมื่อครั้งก่อนๆ หรือไงครับ  เพื่อนนุ
กูเจ็บแล้วจำนะ  โง่แล้วก็ฉลาดได้
คำแนะของมึง......กูขอน้อมรับไว้...และจะ
ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด


ตอนค่ำไอ้ไนท์ขับรถพาผมไปกินข้าวที่พารากอน  ก่อนจะพากลับคอนโดมันเพราะวันนี้แม่นิ่มไปต่างจังหวัด  มันไม่อยากให้ผมอยู่บ้านคนเดียว  มือจับพวงมาลัยเลี้ยวเข้าลานจอดรถอย่างชำนาญ  ขณะที่ผมยังนั่งคิดฟุ้งซ่านกับอาการอ่อนโยนผิดปกติของมัน  ก็ได้ยินเสียงกระซิบข้างหูของคนที่เดินมาเปิดประตูว่า
“คืนนี้  ขอขวัญวาเลนไทน์ล่วงหน้านะ”  ก่อนเจ้าของคำพูดจะกดจูบหนักๆ บนแก้มของผม
ไอ้ไนท์...นี่มึงผีเข้าหรือกูผีออกกันแน่วะ  ทำไมบทมันจะดี  ก็ดีใจหายอย่างนี้ล่ะเว้ยเฮ้ย

ผมเดินเข้าห้องมันอย่างคุ้นเคย  กลิ่นหอมๆ แต่ไร้ชีวิตชีวาบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่น  คุ้นเคยไม่ต่างจากบ้านตัวเอง  ว่าแล้วก็ทำตัวเป็นเจ้าของบ้านด้วยการกระโดดไปนอนบนโซฟาหน้าทีวี  มือก็กดรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ  มวยปล้ำ..ไม่เอาอ่ะ  ตอนนี้ผมอยากอยู่ให้ห่างจากอะไรปล้ำๆ ที่สุด  ฟุตบอล..เอ่อ..ถ้าจำไม่ผิด  ไอ้ลูกโทษกับการยิงประตูนี่ก็ไม่ค่อยถูกโฉลกกับผมเหมือนกัน  เอ๊ะ..นี่เลยๆๆ  น้องญาญ่า  เด็กอะไรก็ไม่รู้ครับน่ารักจริงๆ  ผู้หญิงในอุดมคติผมเลย  ตัวเล็กๆ  ผมยาว  น่ารักเป็นแบบธรรมชาติ  หูย  อย่ายิ้มมากครับน้อง  พี่หัวใจจะวาย
“น้ำลายจะไหลแล้ว”  เสียงทุ้มดังขึ้นข้างตัว   มันจะยกหัวผมขึ้นแล้วแทรกตัวเข้ามานั่ง  จับหัวผมวางลงบนตักตัวเอง  ผมแข็งขึ้นทันทีครับ  หมายถึงตัวแข็งอ่ะนะ  เห็นมั้ย!!  เชื่อผมรึยังว่าไอ้ไนท์มันแปลก  แปลกเด็ดๆ  แปลกสุดๆ  แปลกจนหัวใจผมเต้นแรงโคตรๆ  แรงกว่าเห็นน้องญาญ่ายิ้มไม่รู้กี่เท่า  พอผมขยับตัวจะลุกมันก็กดหัวผมไว้กับตักตัวเองแล้วลูบเบาๆ  พ่อแก้วแม่แก้ว  ถ้าอะไรก็ตามสิงไอ้ไนท์มันอยู่  ก็ได้โปรดอยู่กับมันไปนานๆ นะครับ  ผมจะแผ่ส่วนบุญให้ทุกวันเลย
“น่ารักนะ”
หืม?  มันเปรย?  ผมเหลือบตามองมันเห็นมันจ้องจอทีวีแล้วยิ้ม  เท่านั้นแหละครับไอ้อารมณ์อยากแผ่ส่วนบุญของผมหมดไปเลย  เล่นมาชมน้องญาญ่าต่อหน้ากูได้ไงเล่า  นิสัยแย่  ไอ้ไนท์มึง..ฮ่วย  ไม่เคยได้ดั่งใจ
“ขาว”
เออ  ไอ้บ้า  มึงชอบแบบนั้นใช่มั้ย  กูก็ขาวนะ  มึงจะดูตรงนี้เลยไหมล่ะ  แม่ง
“หุ่นดี”
ใช่สิ  น้องเขาหุ่นดี  สวย  เออ  กูมันแบน  แม่ง..หรือมึงจะให้กูไปทำนมห้ะ! เอาให้มันใหญ่จนต้องคลานไปไหนมาไหนเลยมั้ย  ฮือ  เจ็บใจ
“ตาโต  ปากก็สวย  น่าจูบ”
เท่านั้นแหละครับผมหมดความอดทน  ลุกพรวดจากตักมัน  ไม่อยากนั่งฟัง  เออ..หึงอ่ะ  มีไรไหม  ตอนนี้ผมอยู่ในฐานะที่พอจะหึงมันได้นะ  เพราะฉะนั้น..งอนโว้ย  พอผมผละจะเดินหนีไอ้บ้าที่นั่งชมผู้หญิงคนอื่นหน้าตาเฉยมันกลับดึงมือผมไว้แล้วฉุดไปนั่งตักตัวเอง  มันก็คงให้อารมณ์น่าใจเต้นอยู่หรอกนะครับถ้ามันไม่ชมน้องญาญ่าจนผมหัวเสียขนาดนี้  น้องญาญ่าเขาน่ารักเกินไป  แสนดีเกินไป  ไม่เหมาะกับไอ้คนไร้หัวคิด  นิสัยไม่ดีอย่างมึงหรอก  คนอย่างมึงน่ะ..ต้องอยู่กับกูเท่านั้นแหละ  ฮึ่ย!
“จะไปไหน”
“...”  ไปให้พ้นจากน้องญาญ่า
“งอนอะไรน่ะ  หือ?” มันเอาคางมาเกยไหล่ผม  แล้วโยกตัวไปมา  ไนท์ครับ..คือกูยี่สิบเอ็ดแล้ว  ไม่ใช่เด็กห้าขวบ  ง้ออย่างนี้มันจะได้เรื่องไหม
“เปล่าเว้ย  เอารีโมทมาดิ๊  จะเปลี่ยนช่อง”  สิ้นคำโวยวายของผมไอ้ไนท์มันก็หัวเราะออกมาเบาๆ  น้านนน  ดูมัน  ยังไม่สำนึก  เออ  ไม่สำนึกใช่ไหม  ไม่เคยรู้เลยใช่ไหมว่าที่มึงพูดน่ะทำให้กูเสียใจ  เสียความรู้สึก  มึงไม่รู้ใช่ไหม เออ..งั้นก็เลิกงอนแล้ว  เหนื่อยเปล่า   มันก็เป็นของมันอย่างนี้มาตลอดนั่นแหละ  ผมก็ควรจะชิน  พอผมถอนหายใจอย่างปลงๆ เท่านั้นแหละไอ้ไนท์มันก็จับตัวผมพลิกเข้าหาตัวเอง  แล้วใช้นิ้วเกลี่ยแก้มผมเบาๆ
“ขาว” มันพูดขณะที่ผมยังคงมองมันอย่างอึ้งๆ และไม่เข้าใจ
“หุ่นดี” ทีนี้มันดึงเสื้อผมออกจากกางเกง  โดยที่ผมก็ยังคงนั่งนิ่งๆ  จ้องหน้ามันเหมือนสมองไม่สั่งการให้ขัดขืนเมื่อมือมันไล้ขึ้นมาแนวสันหลัง
“ตาโต  ปากก็สวย  ...น่าจูบ”  ริมฝีปากเย็นๆ กระซิบชิดริมฝีปากของผมที่คงกำลังสั่นเหมือนทุกครั้ง  ก่อนที่มันจะเลื่อนมาประกบกันไว้อย่างนุ่มนวล  ผมไม่ได้หลับตา  มันเองก็สบตาผม  ลิ้นเปียกชื้นรุกรานเข้ามาเชื่องช้าโดยที่ผมขยับเปิดทางให้  มือมันยังคงลูบหลังผมแล้วกระชับเข้าหาตัว   จูบของมันเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ  พอๆ กับสายตาที่ทำให้ผมต้องเป็นฝ่ายหลับตาก่อนเพราะเห็นความปรารถนามากมายในดวงตาคู่นั้น  นาน...กว่ามันจะปล่อยผม  ผมหอบหายใจอย่างหนัก  ไอ้บ้านี่มันคงไม่คิดจะฆ่าผมด้วยจูบใช่ไหม  จูบเอาๆ ไอ้ผมก็ไม่ขัดขืน  เออ..พอกันทั้งผมทั้งผม  จูบกันอย่างกับทำสงคราม
ไอ้ไนท์ใช้นิ้วโป้งลูบริมฝีปากที่เพิ่งผ่านศึกของผมอย่างแผ่วเบา  ผมเงยหน้าสบตามันแล้วก็แทบอยากวิ่งหาหลุมหลับภัย  รู้ตัวเลยครับว่าสงครามของจริงกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
“ตอนแรกก็ว่าจะให้กินข้าวก่อน  แต่ไม่ต้องแล้ว  อยากมองสาวดีนัก  ทนหิวไปแล้วกัน” 

……………………………………………….
(ฉากอัศจรรย์ 
...........................................................................


วันวาเลนไทน์สุดท้ายของชีวิตมหาลัยของผม  ไม่รู้จะบอกว่ามันสดชื่นเป็นพิเศษดีมั้ย  ไม่เอาดีกว่าครับ  เราเป็นชายหนุ่มผู้เพียบพร้อม  ต้องเก๊กขรึมไว้  อย่าดีใจออกนอกหน้า  เดี๋ยวไอ้คนที่เดินยิ้มเป็นบ้าอยู่ข้างตัวนี่มันจะได้ใจ  แต่ดูเหมือนผมจะทำไม่สำเร็จ  เพราะแทนที่มันจะหุบยิ้ม  กลับกลายเป็นว่ายิ้มกว้างขึ้นๆ จนหลุดหัวเราะออกมา   ฟรายยย  เห็นกูอายนี่มันสนุกนักใช่มั้ย  ไอ้บ้าเอ๊ย  ไอ้นุนะไอ้นุ  แม่ง  เสี้ยมกูมาได้  ฮืออ  แม่ง  อายโว้ย  ก็..อารมณ์มันพาไปนี่ครับ!

   “พี่ไนท์คะ  ช่วยรับนี่ไว้ด้วยคะ” อาการหน้าจะระเบิดของผมมีอันชะงักลงชั่วคราว  เมื่อน้องผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งยื่นกล่องสีชมพูขนาดพอดีมือให้ไอ้ไนท์  แหม  อิจฉาโว้ย  เดินผ่านประตูมายังไม่ทันถึงสิบก้าว  มีคนวิ่งเอาของขวัญมาให้ซะแล้ว  ผมเงยหน้ามองคนข้างตัว  เห็นมันกำลังมองผมอยู่เหมือนกัน  อ้าวก็รับไปสิครับ  มามองกูทำไม
 “กูรับไว้ได้มั้ย” ขออนุญาตกูเพื่อ?
“เอ้า  ก็รับไปสิวะ”
“ได้เหรอ” มันทำหน้าเครียดแล้วถามย้ำ  เล่นเอาผมแทบจะเหวอไปเลย  เป็นอะไรของมันวะ  ทุกปีๆ ก็รับจนแทบจะต้องแบกกลับไปแล้วทีนี้ดันมาถามผม  หรือสมองมันจะเริ่มแฮงค์
“...ไนท์  มึงเพี้ยนไปแล้วเหรอ  มาถามกูทำไม”
“น้องครับ  สงสัยต้องขออนุญาตพี่เวย์ก่อนนะ”  อ้าวๆๆ  ทำไมโยนมาให้กูอย่างนั้นล่ะครับ  ไอ้คุณไนท์  เขาให้มึง  อย่ามาโยนให้กูสิ  กูไม่เกี่ยวเว้ย  ผมยิ้มแหยๆ ให้น้องที่นอกจากจะไม่หน้าเสียแล้วยังหันมายิ้มกว้างขออนุญาตผมอีก
“เอ่อ  พี่เวย์คะ  หนูให้ของกับพี่ไนท์ได้มั้ยคะ”
“ห้ะ  ได้ครับๆ  เชิญเลยๆ  ไอ้ไนท์  รับสิวะ”  ผมหันไปสะกิดมัน  กลับต้องเจอสายตาพิฆาตส่งตอบกลับมา  อ้าว  กูผิดอะไรอีกวะเนี่ย  อารมณ์แปรปรวนจริงคุณชาย
“โทษทีนะ  ช่วยใส่ไว้ในล็อกเกอร์พี่ได้มั้ย  พอดีมีเรื่องสำคัญต้องทำต่อ  ส่วนมึง  มานี่เลย”  ว่าแล้วมันก็ลากผมออกมา  ไอ้ผมนอกจากจะงงว่าไปทำอะไรให้มันโกรธแล้ว  ยังงงด้วยที่น้องเขาส่งเสียงกรี๊ดเบาๆ แล้วโบกมือให้กำลังใจผม  ไอ้ไนท์พาผมมาหยุดข้างตึกเรียนที่ค่อนข้างปลอดคน
“ทำไมมึงไม่ห้าม”
“ห้ามอะไรวะ”
บอกตรงๆ ครับว่างง  คือตอนนี้ผมควรจะตอบอะไรและควรทำยังไง   ไอ้ไนท์มันเดาะลิ้น  กลอกตาไปมาเหมือนเริ่มจะรำคาญ  อ้าว..อย่าเพิ่งโมโหนะมึง  ก่อนอื่นมึงต้องอธิบายให้กูเข้าในสถานการณ์ก่อน  ไม่งั้นกูไหลไม่ถูก  ตอนนี้ถึงขึ้นไปไม่เป็นเลย
“ต่อไปนี้ถ้ามีใคร  ผู้หญิงคนไหนเอาของมาให้กู  มึงต้องห้ามเพราะกูไม่อยากรับ”  ห้ะ!!  ช่วยบอกผมหน่อยว่าไอ้คำสั่งนี้มันออกมาจากปากไอ้ไนท์จริงๆ ไอ้ไนท์ที่เปลี่ยนแฟนยิ่งกว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าคนนั้น  “แล้ว...ถ้ามีใครเอาของมาให้มึง  กูจะห้ามเอง  เข้าใจมั้ย” ...ไม่  ไม่เข้าใจ  ไม่เข้าใจอย่างแรง  สรุปว่ามึง  มึงมันเพี้ยนไปแล้วไอ้บ้า
“เข้าใจมั้ย”  มันถามเสียงดุ
“..เอ่อ..อือ”  เข้าใจมั้ง  คือมึงขี้เกียจถือของ  เลยจะให้กูถือให้  เอ๊ย  ให้กูปฏิเสธ  ส่วนกูก็ห้ามรับของใคร  เพราะมึงจะได้ห้าม  อ้ะ  หรือยังไง  โว๊ยยยย  มึง...กูไม่อยากจะแกล้งโง่เลยนะเว้ย  แต่จะให้ตีความว่า...ว่า..มึง  เอ่อ..กู  มันจะดีเร้อ
“ที่บอกว่าเข้าใจน่ะ  เข้าใจความหมายหรือเปล่า”  มันดึงผมตรงท้ายทอยให้ผมเงยหน้าขึ้น  โหย  บอกกดีๆ ก็ได้ครับ  ทำท่าได้อันธพาลหาเรื่องมาก  แต่ว่าตามันทำเอาผมพาลไม่อยากมีเรื่องซะเฉยๆ  พอจะก้มหน้าหลบมันก็ดึงผมไว้เหมือนรู้ใจ  ครับ  ยอมรับก็ได้ว่าเข้าใจ!!  แต่ไม่กล้าจะคิดต่อเท่านั้นเอง
“ถ้ายังไม่เข้าใจ  งั้นมานี่...”  ว่าแล้วมันก็เริ่มลากผมอีกครั้ง  ผมก็ปล่อยตามใจ  ที่จริงผมเข้าใจความหมายของมัน  เข้าใจว่าตอนนี้ผมเดินล้ำเส้นที่มันเคยกั้นไว้เข้ามาแล้ว  แต่ไม่รู้สิครับ  ผมกลัว...อย่างที่ไม่รู้เหมือนกันว่ากลัวอะไร  ไม่มั่นใจอะไร  ตัวเองหรือมัน  หรือความสัมพันธ์นี้   มันอาจจะฟังดูตลก  ทั้งที่รอคอยมาตลอดแต่กลับไม่กล้าพอจะไขว่คว้าไว้  ผมมันขี้ขลาดเกินไปหรือเปล่า
ผมเพียงแต่ไม่ชินกับความใจดีของมัน  ไม่ชินที่มันให้ความสำคัญผมกว่าใครๆ  ไม่ชินที่สามารถหึงมันได้  หวงมันได้   หรือเพราะผมยังคงติดใจเสมอว่าเพราะมันจำไม่ได้  มันถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้  แล้วเกิดวันหนึ่งมันจำได้ขึ้นมา  ถ้ามันจำสัญญาของเราได้  สัญญาที่ผมรับปากจะเป็นเพื่อนกับมันไปตลอดชีวิต  ถ้ามันจำเรื่องของพ่อกับแม่มันได้  มันจะยังเป็นเหมือนทุกวันนี้ไหม  มันจะยังยอมให้ผมก้าวไปอยู่ในอาณาเขตของตัวเองได้อีกไหม
   
………………………………………………..
ไนท์เปลี่ยนไป!!!!  เดี๋ยวมาต่อค่ะ   ขอโทษด้วยที่ลงช้าเพราะว่าเพิ่งสอบเสร็จแต่รายงานยังไม่เสร็จ  อ้อ  เห็นมีหลายคนสอบถามเข้ามาว่าเรื่องราวตอนที่ไนท์จำเวย์ไม่ได้จะมีต่อไหม  นุ่นยังไม่ยืนยันนะคะ  แต่อาจจะมีให้บทส่งท้ายซึ่งเป็นไนท์ทอล์ก   แล้วก็ภาพประกอบในหนังสือพี่ยิ้มอาจจะทำให้ไม่ทัน  เพราะฉะนั้นอาจจะเปลี่ยนเป็นสมุดบันทึกเล่มเล็กแทนนะคะ ^^
สำหรับรายชื่อคนที่สั่งจองและโอนเงินแล้ว  จะทำตารางหลังวันที่สิบห้านะคะ  คือต้องทำรายงานปลายภาคให้เสร็จก่อนค่ะ T^T


ปล. ขอบคุณที่ช่วยพรูฟให้นะคะ

[@Iriz]

ฮ่าๆ  เวย์น่ารักเหมือนเดิมม แต่เอ๋อได้ตลอด ตามไนท์ไม่เคยทันจริงๆ
-------
ตอนนี้เจอคำผิดเยอะเลย ท่าทางพี่นุ่นงานเยอะจริง ยังไงก็สู้ๆนะคะ 
ฟังคำตอบของผมจบ  ไอ้นุมันก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างที่ผมต้อง > ต้องการ รึเปล่าคะ
เข้ามาเมืองตาหลิ้วให้ยักคิ้วตามไง > ตาหลิ่ว
แต่..เอาวะเสียขอขนมให้มันไปตั้งเกือบร้อย > ค่าขนม
ไอ้นุเอามือกุมหัวหัวเราะอย่างน่าอะซ้อมจิ้มตา > เอาส้อม
ว่าแล้วก็ทำตัวเป็นข้าวของบ้าน > เจ้าของ
“น้ำลายจะไหลแล้ว”  เสียงทุ่มดังขึ้นข้างตัว > เสียงทุ้ม
ไม่เหมาะกับไอ้คนไร้ตัวคิด > หัวคิด
มันก็เป็นอย่างมันอย่างนี้มาตลอดนั่นแหละ > ของมัน รึเปล่าคะ
ไอ้นุนะไอ้นุ  แม่ง  เสี่ยมกูมาได้ > เสี้ยม

[punchnaja]

ชื่อเรื่องเปลี่ยนแฮะ ระวังคนอ่านงงนะคะ เอาWaitขึ้นก่อนดีกว่ามั้ง อิๆ

ที่เข้ามานึกว่ามีเรื่องใหม่ชื่อใหม่นะเนี่ย

[whitedemon]

ขอบคุณค่ะ  เดี๋ยวแก้นะ

ปล. ชื่อเรื่องมันเปลี่ยนเหรอคะเนี่ย  แก้ๆๆ

[ღiสุดขอบiღ]

กร๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

หนูเวย์จ๋า ไนท์เขาจำเรื่องเมื่อก่อนได้หมดแล้วเถอะ หุหุหุ

[Meen_Emp]

กรี๊ดดดดดดดดด......

ไนท์น่ารักมากก...


นุกับแชมป์ด้วย...

[iforgive]

รอวันได้รับหนังสือ อิ อิ

[jenjad99]

ยังไงก็รอคะ

เรื่องนี้โดนสุด ๆ

นึกว่าจะไม่มาต่อแล้วนะคะเนี่ย

ดีใจจังเลย เมื่อกี้อ่านผ่าน ๆ แล้วเห็นอะไรแวบ ๆ 

ย้อนกลับ ๆ 5/03/54

นึกว่าตาฝาด
เย้ ๆ  ได้อ่านแล้ว

[DraCo_SLa13]

เห็นวันอัพแล้วตกใจ..นึกว่าอ่านผิด อิอิ

ไนท์เวย์กลับมาแล้ว  รอต่อไปอย่างมีความหวังค่ะ

ว่าแต่   ฉากอัศจรรย์ เค้าอยากอ่านอ่า   ว่าAV ชิดซ้ายนี่เป้นไงเหรอค่ะ

[hikikomori]

มารอตอนจบด้วยคนนน

เราคงจะสั่งจองภายในเดือนนี้แหละจ้า  ยังไงก็อย่าเพิ่งรีบปิดน้าา