หัวข้อ: ในที่สุดนายก็รักชั้นล่ะน๊า

[taebin7]

ฝากด้วยน๊า คิดอยู่ต้องนานว่าจะเอามาลงดีรึป่าว ดีไม่ดียังไงบอกันด้วยน๊า ไปอ่านกันเลยดีก่า


ในที่สุดนายก็รักชั้นล่ะน๊า
ก๊อกๆๆ....ก๊อกๆๆ...
“หมู..ตื่นได้แล้วลูก..เดี๋ยวไปสาย..หมู..” เสียงเรียกพร้อมเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นในเช้าที่แสนจะสงบสุขของชายหนุ่มที่ยังคงขดตัวใต้ผ้าห่มอยู่บนเตียงในห้อง
“ค้าบบบ...ตื่นแล้ว..เอิ้วววววววว” ตอบพร้อมลากเสียงบิดขี้เกียจยาว..
“รีบๆอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าวนะ..เต่ามารอนานแล้ว..” พูดจบก็เดินจากไปเข้าครัว..
ร่างสูงที่กำลังแฮปปี้กับเช้าที่สดใส..อารมณ์ก็ต้องสะดุด...
--ฮึ้ยย..ไอเต่า..ที่บ้านไม่มีผักบุ้งให้กินงัยวะ..—
เมื่อจัดการตัวเองเสร็จแล้วก็เดินลงบันไดมาในชุดนักเรียน..ใบหน้าติดจะบูดซักเล็กน้อย..
“ปวดขี้เหรอหมู..ท้องผูกถ่ายไม่ออกเหรองัย..” ร่างเล็กที่นั่งรอบนโต๊ะทานข้าวประหนึ่งว่าเป็นลูกชายอีกคนของบ้านนี้ กล่าวทักกวนๆ
“ถ้าชั้นจะถ่ายไม่ออกเพราะเห็นหน้านายนั่นแหละ..เจอทุกเช้าแบบนี้มีหวังชั้นต้องอายุสั้นลงแหงๆ..” พูดเบื่อๆ..เจอกันทีไร..ชอบกวนทุกที..
“ไม่เอาน่าหมู..แต่เช้าพูดอะไรไม่เป็นมงคลเลยลูก..” แม่โอเดินถือกับข้าวออกมาปรามลูกชาย..
“ก็เต่าเริ่มก่อนนี่นา” หันไปเถียงแม่บังเกิดเกล้า..
“เอ๊..ลูกนี่ยังงัย..โตกว่าน้องนะเราน่ะ..หัดทำตัวเป็นพี่ที่ดีมั่งสิ..” โดนดุเลยยยย...
“แม่อ่ะ..ตกลงใครเป็นลูกกันแน่เนี่ย..อะไรก็น้อง..อะไรก็เต่า..น้อยใจจริงๆ..” พูดงอนๆ..ทำอย่างกะจะมีใครง้อ..เหอๆ..
“พูดมากๆๆ..กินๆเข้าไปจะได้ไปโรงเรียนซะที..เดี๋ยวก็สายหรอก..”แม่ตะโกนมาจากในครัว..
หมูมองหน้าหมวยหน้าเต่าที่นั่งตรงข้ามกำลังกินข้าวอย่างสบายอารมณ์แถมยังฮัมเพลงอย่างมีความสุขอีกต่างหาก..
“นี่หมู..กินแต่หมู..อ้วนจะเหมือนหมูจริงๆแล้วนะ..กินผักเข้าไปมั่งเด่ะ..” คีบผักลงถ้วยข้าวคนตรงหน้า..
“อะไร..นายเป็นเต่าก็กินเข้าไปเด้..ชั้นไม่ชอบกินผักเว้ยยย..” เอาจานหลบสุดฤทธิ์..
“หมู..เมื่อกี๊บอกว่าไม่กินอะไรนะ..” เสียงเย็นๆดังขึ้น..ร่างสูงหันไปมอง..โอ้วว..สายตาพิฆาตจากแม่..
“เหอะๆๆ..ปล่าวเลย..อิ่มแล้วค้าบบ..” รีบกระดกน้ำดื่ม..
“นี่..กินอยู่นั่นไปได้แล้ว..” หันไปบอกเจ้าตัวเล็ก..รีบจ้ำออกจากบ้าน..ก่อนจะได้ฟังเทศน์เรื่องคุณค่าของอาหาร..
[..ระหว่างทางไปโรงเรียน..]
“รีบๆเดินหน่อยไอเต่า..ช้าสมชื่อจริงๆ..” หมูหันมาบอกคนที่เดินจ้ำตามมาข้างหลัง..
“โอ๊ย..เหนื่อย..จะรีบไปไหนวะไอหมู..เมื่อเช้าแกสายเองนะเว้ย..” หยุดหอบหายใจ..
“จะรีบไปหาน้องต่าย..เดี๋ยวอดทำคะแนน..”ร่างสูงทำหน้าเคลิ้ม..
“นี่แล้วก็เรียกเรียกชั้นว่าไอหมูซะที..ชั้นเป็นพี่แกนะเว้ย..หัดเรียกพี่หมูคับ..พี่หมูฮะ..ให้น่ารักๆเหมือนน้องต่ายมั่งดิ..” บ่นใส่..
“ทีแกยังเรียกชั้นว่าไอเต่าเลย..ชั้นก็ไม่ชอบเหมือนกันนะเว้ย..” ตะโกนใส่หน้าร่างสูงแล้ววิ่งนำหน้าออกไป..ทิ้งให้อีกคนงง..มันโกรธอะไรเนี่ย..
ร่างบางรีบวิ่งจนมาถึงห้องเรียนของตน..ฟุบหน้าลงบนโต๊ะริมหน้าต่าง..
“เอะอะอะไรก็น้องต่าย..น้องต่ายดีอย่างโน้น..น่ารักอย่างนี้..เฮอะ..” บ่นอุบอิบกะตัวเอง..แล้วหันออกไปมองนอกหน้าต่าง..เห็นร่างที่กำลังบ่นถึงเดินเข้าโรงเรียนพอดี..ทันใดนั้นร่างสูงโปร่งของหมูก็รีบวิ่งมาทัก..ไม่ได้ยินหรอกว่าคุยอะไรกัน..แต่ก็นะ..ใบหน้าหมูออกจะเคลิ้มขนาดนั้น..แถมอีกคนก็ทำตัวน่ารักหน่อมแน้มซะเป็นธรรมชาติเลย..
...เฮ้อ..ทำไมพ่อไม่เลี้ยงให้เราน่ารักๆแบบนั้นมั่งว้า...
...ถ้าเกิดว่าเราน่ารัก..หมูก็คงจะรักเราไปตั้งนานแล้ว..ตั้งแต่จำความได้เราก็คอยตามติดหมูมาตลอดเลยนี่นา...
...แต่หมูก็ไม่เคยพูดหวานๆใส่ซักครั้ง..คงจะรำคาญด้วยล่ะมั๊ง..หรือคงเห็นเป็นแค่เพื่อนสมัยเด็ก...
...ทั้งๆที่เรามาก่อนแท้ๆ..เรารักหมูมาตั้งนานแล้วนะ..เฮ้ออออ..ชาตินี้คงไม่ได้บอกแหงๆ...
ร่างบางนั่งฟุบกับโต๊ะ..การเรียนภาคเช้าแทบจะไม่ได้เข้าหัวเลย..
[..และแล้วพักกลางวันก็มาถึง..]
ร่างบางมัวแต่จดการบ้านกับเพื่อนเพราะไม่ได้ฟังที่อาจารย์บอก..มัวแต่เหม่อ..เดินมาโรงอาหารก็คนเยอะซะแล้ว..ร่างบางปลงๆ..วันนี้คงต้องกินขนมปังกะนมอีกแล้ว..
“เฮ้ๆ..เต่า..ทางนี้ๆๆ..” เสียงเรียกจากด้านหนึ่งของโรงอาหาร..เรียกให้คนที่ถูกเรียกหันไปมอง..
“พี่หมี...”เดินยิ้มแย้มแจ่มใสไปหา..เห็นที่นั่งว่างอยู่พอดี..
“นั่งด้วยกันสิ..เดี๋ยวจองให้..ไปซื้ออะไรมากินไป..”
“ฮะ..ขอบคุณมากๆเลย..แล้ว..เอ่อ..หมูล่ะฮะ..” ถามหา..แก้มแดงๆ..หมีขำกับท่าทางน่าเอ็นดูนั้น..รู้ว่าเต่าคิดยังงัยกับไอหมู..
“ชั้นอยู่นี่..มีไรเต่าจัง..” เสียงกวนๆดังขึ้นข้างหลังคนถาม..เต่าสะดุ้งสุดตัว..ตายยากจริง..

[taebin7]

“ป่าว..ก็นึกว่าจะไปนั่งกับน้องต่ายสุดที่รัก..ชั้นกลัวว่าตัวอ้วนๆของแกจะมาเบียดชั้น..” หันไปพูดค้อนๆ
“ไรไอเต่า..แกผอมเองนะเว้ย..” หมูเถียง..
“พอๆๆ..หูจะแตกว่ะ..เจอกันทีไรกัดกันทุกที..เต่าไม่รีบไปซื้อข้าวเดี๋ยวหมดไม่รู้นะ..” หมีคนดีพูดปรามคู่กัดทั้งสอง..
“เออช่าย..งั้นเดี๋ยวเต่ามานะฮะพี่หมู..” พูดจบก็ยิ้มหวานให้อีกคน..แล้วเดินออกไป..
“ทำไม..ไอเต่ามันพูดดีกับแกจังวะไอหมี..แถมไอยิ้มแบบนั้นมันก็ไม่เค้ยยย..ยิ้มให้กุเห็นซักที..” หมูบ่นหลังจากที่เต่าเดินออกไปแล้ว..
“ก็แกน่ะชอบไปกวนเต่าหนิ..แถมชอบว่าน้องเค้าอีก..เป็นกุก็โมโหวะ..” หมีอยากจะบอกต่อซะจริงว่ายิ่งเป็นคนที่ชอบด้วยแล้วมันยิ่งน่าโมโห..นี่ถ้าเต่าไม่ขอไว้..จะขอตะโกนบอกให้เพื่อนหายโง่ซะที..
“เข้าข้างกันจริง..ชอบไอเต่ามันเหรอแก..” แอบพูดจาแดกดัน..เออ..แล้วทำไมต้องไปอิจฉาไอหมีด้วยล่ะเนี่ย..
“โอ๊ย..นี่ถ้ากุชอบจริงกุไม่ปล่อยให้ไอ้โง่แถวนี้ทำน้องเค้าน้อยอกน้อยใจอย่างทุกวันนี้หรอก..” หมีพูดเหมือนตัดบทก้มหน้าก้มตาโซ้ยก๋วยเตี๋ยวในถ้วย..
“อะไรของเมิงวะ..” หมูได้แต่งง..พูดอะไรไม่รู้เรื่องอีกล่ะเพื่อนกรุ...
“แต่ก็ดีออกน๊า..ที่สนิทกันได้ขนาดนี้น่ะ..” หมีเปลี่ยนเรื่อง
“สนิทกันจนมันไม่เห็นกุเป็นพี่แล้วเนี่ย...” หมูยังบ่นต่อ..
หมีส่ายหัวเบาๆ..สนิทกันเกินไปจนเต่าเค้าไม่กล้าบอกแกแล้วตังหาก..
ซักพักร่างบางก็เดินกลับโต๊ะมาพร้อมกับข้าวผัด..นมหนึ่งกล่อง..และหน้าบูดๆ..
“อ้าว..เป็นไรอีกอ่ะ..ทำหน้าแบบนั้น..” หมูถาม..เมื่อหันไปเห็นสีหน้าของร่างบาง..
“มะเขือเทศง่ะหมู..เราบอกป้าเค้าแล้วน๊า..ป้าแกคงไม่ได้ยิน..” วางถาดลงบนโต๊ะ..จ้องไอ้ผักสีแดงๆราวกับว่ามันเป็นอะไรที่น่าแหวะซักอย่าง..
“กินแล้วผิวสวยออกนา...” หมูแหย่..
“ไม่กินก็สวย..” ร่างบางตอบอุบอิบ..ตายังจับจ้องมะเขือเทศสองสามชิ้นอยู่..
หมูหยิบส้อมในจานตัวเอง..จิ้มไปที่วัตถุอันตรายสีแดงๆสำหรับเต่า..แล้วเข้าปาก..เคี้ยวตุ้ยๆ..
“เอ้า..กินได้ยัง..” พูดหลังจากจัดการผองเพื่อนมะเขือเทศในจานเต่าหมดเกลี้ยง..
“ขอบคุณมากฮับมิสบูริน..” เต่าหันมายิ้มให้กวนๆ..แต่หัวใจกลับพองโต..ก็หมูน่ะ..ไม่ชอบกินผักนี่นา..แต่ยอมกินมะเขือเทศให้เหรอ..ดีจัง..
ความใจดีเล็กๆน้อยๆที่เจ้าตัวไม่รู้ด้วยซ้ำมั๊ง..แต่ยิ่งนานวันมันก็ทำให้ร่างบางนี่รักหมูได้ไม่ยากเลย..
หมีกินน้ำอยู่แทบจะสำลักเพราะกลั้นหัวเราะไม่ไหว..หมูก็เอ๋ออีกแล้ว..หันไปมองหน้าไม่รู้ไม่ชี้ของเต่าแล้วก็ขมวดคิ้ว..มิสบูริน..แล้วสมองที่ไม่ค่อยได้ใช้งานก็ประมวลผลออกมา..
“ไอเต่า..แกว่าชั้นแบบนี้อีกแล้วนะ..!!” หมูดุทีเล่นทีจริง..เรียกเสียงฮาจากเต่าและหมีได้..
ที่ต้องกวนประสาททุกครั้งที่เจอ..แกล้งพูดแกล้งว่าให้เถียงให้ทะเลาะกันทุกครั้ง..
ก็เพราะชั้นไม่รู้นี่ว่าจะคุยกับนายยังงัย..
ไม่รู้ว่าจะทำให้นายยิ้ม..หรืออารมณ์ดียังงัย..
ถ้าจะให้คุยปกติธรรมดา..ชั้นกลัว..ว่าจะหลุดทำอะไรที่บอกว่า “ชอบนาย” ออกมาน่ะสิ..
อย่าเพิ่งรำคาญกันเลยนะ..เพราะชั้นไม่อยากให้นายรู้จริงๆ..
กลัวว่านายจะยิ่งไกลออกไป..ถ้าจะเป็นแบบนั้น..
อย่างวันนี้ก็พอใจแล้วล่ะ.....
“หมู..วันนี้เข้าชมรมป่าว..” เต่าถามตอนที่หมูเดินมาส่งที่ห้อง..
“อืม..เข้า..มีไร..” ร่างสูงหยุดคุยกับร่างบางที่หน้าประตูห้อง..
“ก็เปล่า..ถามดู..แล้วจะให้รอกลับป่าว..”
“รอดิ..ถ้าเลิกไวก็มานั่งเล่นที่สนามก็ได้..กลับคนเดียวเหงาหูออก..มีเต่าผีจะได้ไม่หลอก..555+” หมูพูดขำๆ..แต่ก็จริงน๊า..เดินกลับคนเดียวน่ะ..น่าเบื่อออก..แถมเหงาด้วย...
“ไร..เห็นเราเป็นยันต์กันผีเรอะ..” ตีป้าบไปที่ต้นแขนอวบๆ..
“เปล่า..เป็นเต่ากันผีตะหาก..555+” ร่างสูงวิ่งหลบฝ่ามือเล็กๆที่ไล่ตีเค้ามาจนถึงบันได..
“รอน๊า..”เงยหน้ามามองคนตัวเล็ก..
“อื้ม...” ร่างเล็กพยักหน้าเบาๆ..ยืนมองหมูเดินกลับตึกเรียน..แล้วจึงเดินกลับห้องเรียนบ้าง..
“ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็รอเสมอแหละ..เผื่อจะมองกันบ้าง..” บ่นเบาๆให้ตัวเองได้ยินคนเดียว..
..เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้นพร้อมเสียงพูดคุยเหมือนนกแตกรัง..เต่าเตรียมเก็บหนังสือและอุปกรณ์การเรียนลงกระเป๋าก่อนจะเดินไปที่สนามบอลของโรงเรียน..
กลางสนามเหล่านักบอลทั้งหลายก็กำลังซ้อมอย่างจริงจัง..เพราะพรุ่งนี้แล้วจะเป็นวันแข่งกีฬาระดับจังหวัด..
เต่าเดินมานั่งตรงอัฒจรรย์เงียบๆ..หยิบหนังสือขึ้นมาว่าจะอ่าน..แต่ก็ละสายตาจากร่างสูงของหมูไม่ได้ซักที..ท่าทางจริงจังเวลาซ้อม..ดูเป็นหมูคนละคนที่ชอบกวนประสาท..บางครั้งก็ทำหน้าเบื่อใส่เค้า..
ร่างบางคงจะจ้องจนหมูรู้สึกตัว..จึงหันมามองที่ที่ร่างบางนั่งอยู่แล้วโบกไม้โบกมือให้..เต่ายิ้มแล้วโบกมือตอบกลับไป..แล้วก้มลงไปอ่านหนังสือซะที..
“หมู..ใครอ่ะ..” เพื่อนในชมรมรูปร่างสูงยาวเข่าดี..ใบหน้าออกจะตี๋ๆ..สะกิดถามจิน..

[taebin7]

“เด็กแถวบ้าน..รอกลับพร้อมกัน..” หมูตอบ..เริ่มตะหงิด..ถามทำไม..
“อ้าวเหรอ..นึกว่าแฟน..แนะนำให้รู้จักหน่อยดิ..”
“แนะนำทำไมวะไอเสือ..” หน้าหมูชักจะตึงๆ..ไม่รู้ไม่พอใจอะไรเหมือนกัน..
“น่ารักดี..อยากจีบอ่ะ..” ยิ้มแหะๆให้เพื่อน..ไอหมูไมทำหน้าน่ากลัวจังวะ..
“ไม่ได้โว้ย..!!” พูดตัดรอนกันสุดฤทธิ์..
“ทำไมอ่า..น้องเค้าไม่ได้เป็นแฟนแกนะเว้ย..” เสือโอดครวญ..
“ไม่ได้คือไม่ได้..ห้ามเซ้าซี้!!” หมูยื่นคำขาด..ตั้งใจซ้อมบอลต่อ..ทิ้งให้อาตี๋เสือยืนมองเต่าจากที่ไกลๆด้วยความเสียดาย..
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่..เสือก็วิ่งมาสะกิดหมูอีกครั้ง..
“เฮ้ย..อะไรวะ..บอกไม่ได้ก็ไม่ได้เด้..” หมูหันไปพูดเสียงเข้ม..
“ไม่ใช่โว้ย..แหม..เห็นกุด้านขนาดน้านนะเมิง..โน่น..” เสือพยักเพยิดไปทางที่เต่านั่ง..หมูมองตาม..
มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งข้างๆเต่า..แถมนั่งซะชิดขนาดนั้น..เต่าก็พยายามขยับหนี..แต่คนคนนั้นก็ยังขยับตามไม่เลิก..จนเต่าลุกขึ้นยืน..แต่กลับถูกชายแปลกหน้าคว้ามือเรียวไว้..
“เฮ้ย..เสือ..กุกลับล่ะ..บอกโค้ชให้ด้วย..” หมูรีบวิ่งไปทางที่เต่ายืนยื้อมือจากชายแปลกหน้าอยู่..
“อ่ะโด่..ไอหมูเอ๊ยยย..หวงก็บอกกันมาตรงๆก็ได้นี่หว่า..”เสือพึมพัมไล่หลังหมูไป..
“ทำอะไรน่ะ..”เสียงเข้มๆของเต่าดังขึ้นทำให้เต่าสะบัดมือออกจากคนที่สะดุ้งตกใจได้พอดี..เต่ารีบหยิบของแล้วไปยืนหลังหมู..
“ยืนมองอะไรอยู่วะ..ไปไหนก็ไปเด้..”ตวาดใส่อีกคนที่ท่าทางจะเป็นรุ่นน้อง รุ่นเดียวกับเต่า..เด็กคนนั้นโค้งขอโทษแล้วรีบวิ่งออกไป..
“วันหลังไม่ต้องมาอีกแล้วนะ..ถ้าวันไหนชั้นเข้าชมรมก็กลับไปก่อนเลย..” หันไปดุเต่า
“ทำไมอ่ะ..ก็หมูเป็นคนบอก...”เต่าพูดเบาๆ..หมูไม่เคยดุแบบนี้..
“ช่างที่บอกเหอะ..แต่ต่อไปนี้ไม่ต้องมาแล้ว..” ด้วยอารมณ์หงุดหงิดๆ..ที่ไม่เคยเป็นมาก่อน..แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเพราะอะไร..ทำให้ตะโกนใส่ร่างบางออกไป..
เต่าชาไปทั้งตัว..อึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน..หมูโกรธอะไรกัน..เกลียดกันเหรอ..น้ำใสๆก็ร่วงลงตามแก้มเนียน..
“ได้..!!..ต่อไปนี้จะไม่มาให้หมูเห็นหน้าอีกแล้ว..ไอ้หมูบ้า..!!” ร่างบางปาดน้ำตาแรงๆวิ่งชนไหล่ร่างสูงออกไป..
“โธ่เว้ย!!!” ร่างสูงเตะขอบอัฒจรรย์อย่างหัวเสีย..ร้องไห้ทำไมวะไอเต่า..แล้วทำไมมันหงุดหงิดอะไรแบบนี้วะเนี่ย..
[...เช้าวันรุ่งขึ้น...]
“หมูตื่นได้แล้วลูก..” แม่มาเคาะประตูห้องลูกชายปลุกตามปกติ..
“ค้าบบบ..” หมูลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า..ยังงัยซะพอลงบันไดไปก็จะเห็นหน้าเต่าๆของใครบางคนมารอกินข้าวเช้าเหมือนเดิมล่ะ..
แต่พอร่างสูงเดินลงมาจากชั้นบน..มองไปที่โต๊ะกินข้าว..ว่างเปล่า..มีแต่มารดาตนที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่..
“แม่..เต่าล่ะ..”
“ไม่รู้สิ..วันนี้ไม่ได้มา..เป็นอะไรรึเปล่า..ปกติมาทุกวันนี่..ป่วยยังมาเลย..” แม่ตอบพลางจัดโต๊ะพลาง..
“เหรอฮะ..เต่าเค้าเบื่อเข้าเช้าฝีมือแม่แล้วมั๊ง” พูดล้อๆแม่ของตน..
“ไอ้ลูกคนนี้นี่..” แม่ทำตาดุใส่..หมูก็ได้แต่หัวเราะกลบเกลื่อน..พยายามทำตัวให้ปกติ..แต่เหงาชอบกลแฮะ..ไม่ได้ลับฝีปากตอนเช้าๆแบบนี้..ยังโกรธเรื่องเมื่อวานอยู่อีกเหรอ..
หมูจัดการกับมื้อเช้าด้วยความเงียบแล้วจึงขอตัวไปโรงเรียน..
ก้าวขาออกจากบ้าน..ครุ่นคิดนิดนึงกก่อนจะเดินย้อนไปยังบ้านที่ถัดไปอีกสองสามหลัง..กดออดหน้าบ้าน..ซักพักก็มีผู้ชายท่าทางทะมัดทะแมงออกมาเปิดประตูให้..
“อ้าวหมู..มีอะไรเหรอลูก..เต่าออกไปแต่เช้าแล้ว..”พ่อเต่าบอก..
“อ่ะ..เหรอฮะ..งั้นผมไปโรงเรียนก่อนนะฮะ..” หมูกล่าวลาก่อนจะออกเดินไปโรงเรียนด้วยความรู้สึกที่ไม่สบายใจเอาซะเลย..
เมื่อเดินมาถึงโรงเรียน..เจอน้องต่ายนั่งอยู่ที่ประจำ..แต่วันนี้ไม่มีกะจิตกะใจจะเข้าไปทำคะแนนเลยแฮะ..เป็นอะไรไปวะเรา..
“พี่หมู..พี่หมู..” น้องต่ายโบกมือเรียก..หมูเลยจำใจเดินเข้าไปหา..
“เป็นไรป่าวฮะ..หน้าตาดูไม่ดีเลย..” พูดยิ้มๆ..
“ก็ไม่มีไรหรอก..แล้วน้องต่ายนั่งรอใครอยู่ครับ..”
“อ๋อ..ก็...” ใบหน้าเรื่อๆขึ้นมาทันตา..แล้วเสียงโทรศัพท์ของคนหน้าหวานก็ดังขึ้นขัดบทสนทนา..ร่างบาง..พูดขอตัวกับหมูแล้วหันหลังรับโทรศัพท์..
“อืมๆ..อยู่ที่โรงเรียนแล้ว..ตัวก็มาซักทีดิ............อะไร....ตอนนี้อ่ะนะ...ก็ได้ๆ...จุ๊บ!!..รักแมวค้าบบบ..” คุยเสร็จก็ปิดโทรศัพท์ก่อนหันมาหาหมูเพื่อจะคุยต่อ..แต่สายตาของหมูมองไปเห็นเต่ากำลังคุยกับหมีเพื่อนสนิทของตนอยู่..
จริงๆ..เมื่อกี๊ก็ได้ยืนอ่ะนะว่า..น้องต่ายคุยอะไร..บทสนทนาที่บอกได้เลยว่าเจ้าตัวน่ะมีคนรักแล้ว..แต่ทำไมเค้าถึงไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรเลย..ชอบต่ายไม่ใช่เหรอ..แต่ตอนนี้มันอยากจะไปปรับความเข้าใจกับร่างบาง

[taebin7]

มากกว่า..
“ต่าย..พี่มีธุระ..ขอตัวก่อนนะ..” ทิ้งให้อีกคนงงๆก่อนจะวิ่งออกไป..
พอเต่าเห็นหมีวิ่งมาทางนี้ก็ตกใจ..
“พี่หมี..เต่าไปก่อนนะฮะ..” รีบเดินออกไป..หมูจะวิ่งตามไปก็ไม่เห็นซะแล้วว่าไปทางไหน..เลยเดินกลับมานั่งปุกับหมีเพื่อนรัก..
“ไอเต่ามันหลบหน้าชั้น..” หมูพูดเซ็งๆ..
“เต่าตาบวมแน่ะ..เหมือนร้องไห้มาทั้งคืน..”หมีพูดขึ้น..
หมูตาโต..ร้องไห้..เพราะเค้าเหรอ..
“เค้าบอกว่าแกเกลียดเค้าแล้ว..” หมียังพูดต่อ..
“บ้าเรอะ..ไปเกลียดตอนไหน..ไม่เคยบอกว่าเกลียดเลยนะ..ที่กัดทุกวันๆนี่ก็แหย่เล่นเฉยๆ” หมูอึ้งกว่าเดิม..
“ก็เค้ามาฟ้องชั้นว่าแกไปไล่เค้าไม่ให้มาเจอหน้าอีกนี่..”หมีเหลือบมองเพื่อน..
“ชั้นไม่ได้หมายความอย่างนั้นซะหน่อย..”หมูบ่นอุบอิบ..
“แล้วหมายความว่ายังงัยล่ะ..เฮ้อ..ชั้นไม่เคยเห็นแกว่าเค้าแรงๆแบบนี้ซักที..” หมีถอนหายใจ..อีกคนก็ไม่กล้า..อีกคนก็ซื่อซ้า..แบบนี้จะรู้กันมั๊ยเนี่ย....
“ก็เมื่อวานมีใครที่ไหนก็ไม่รู้มายุ่งกะไอเต่าอ่ะเด่ะ..แถมไอเสืออีก..มาขอจีบเต่าซึ่งๆหน้า..หงุดหงิดเฟ้ยยย...เลยเผลอตะคอกไป..ไม่น่าคิดมากเลยนี่หว่า..” หมูบ่นๆ..
“โหย..ไอควาย..ขอกุด่าหน่อย..” หมีถึงบางอ้อ..
“ไรวะ..อยู่ดีๆมาด่า..เด๊ะพ่อไซ้โป้งอัดเข้าหน้า..”หมูเริ่มฉุน..ไม่ได้ให้มาซ้ำเติมนะเว้ย..
“มันน่าด่ายิ่งกว่านี้ด้วยซ้ำ..ไอ้พวกไม่รู้ใจตัวเอง..”หมีทิ้งท้ายก่อน..ลุกจากโต๊ะเดินไปหาน้องปลาทองสุดที่รักที่เพิ่งจะมาโรงเรียน..สวีทกันหวานหยดจนหมูอิจฉา..
เมื่อเวลาเย็นมาถึง..หมูก็ต้องเตรียมตัวลงแข่ง..แต่ก็ยังอดมองหาร่างบางไม่ได้..กวาดสายตาอยู่พักใหญ่..ก็ไม่พบคนคุ้นหน้า..
ไม่มาจริงๆสินะ..เวลาแค่เย็นเมื่อวานจนถึงตอนนี้..ช่วงเวลาสั้นๆ..แต่ทำไมถึงเงียบเหงาได้ขนาดนี้..ไม่มีเสียงแจ้วๆมากวนประสาท..เสียงหัวเราะสดใส..แถมไอน้ำตานั่น..ทำไมถึงทำให้ว้าวุ่นใจได้ขนาดนี้เนี่ย..
เกมส์ที่แข่งเป็นไปอย่างดุเดือด..แต่สุดท้ายทางฝั่งโรงเรียนหมูก็ชนะ..ด้วยประตูลูกโทษสุดท้ายชี้ชะตาจากหมู..ร่างสูงได้รับทั้งคำชม..เสียงโห่ร้องด้วยความดีใจจากทั้งคนดูและเพื่อนร่วมทีม..
“เฮ้ยแบบนี้ต้องฉลองเว้ยยย...” ช้าง กัปตันทีมตะโกนขึ้น..
แล้วทีมฟุตบอลทั้งทีมก็พากันยกขโยงไปร้านเนื้อย่างใกล้ๆ..แอบสั่งเบียร์มาดริ๊งค์กันอีกตะหาก...
“เฮ้ย..หมู..แกน่าจะชวนน้องคนเมื่อวานมาด้วยว่ะ..”เสือที่มีทีท่าว่าจะเมาพูดกระตุกต่อมหมูอีกครั้ง..
“ไอ้เสือ...” หมูหันไปมองตาเขียวปั๊ด..
“เอาน่าๆๆ..ล้อเล่นเว้ย..ว่าแต่เมื่อวานเห็นทะเลาะกัน..ดีกันยัง..ยังแหงๆ..วันนี้ก็ไม่มานี่หว่า..” หมูอยากจะเตะไอ้เพื่อนปากมากคนนี้ซักที..ติดที่ว่ามันเมาหรอกนะถึงให้อภัย..
“ทำหน้ากลุ้มเป็นตูดแบบนี้..รักเค้าก็บอกไปดิว้า..ท่าเอ็งเมื่อวานน่ะ..มัน ‘หึง’ ชัดๆเลยนะเว้ยยย..” พูดจาอ้อแอ้ๆ..แตก็แทงใจดำคนฟังเข้าอย่างจัง...
หมูไม่ได้โต้ตอบแต่ก็กระดกเบียร์ต่อราวกับว่ามันเป็นน้ำเปล่า..
ความรู้สึกแปลกๆในใจนี่เป็นรักเหรอ...เหอะๆๆ..เราคงโง่อย่างที่ไอหมีมันบอกจริงๆ..ต้องให้มีคนบอกถึงจะรู้ตัว..
คืนนี้จะไปง้อเต่าให้ได้..ดื่มย้อมใจไปก่อน...
ร่างบางหาวปิดปาก..คว้านาฬิกาเป็ดโดนัลด์มาดู..เที่ยงคืนกว่าแล้ว..มิน่าทำไมถึงง่วงนัก..มือเรียวปิดหนังสือแล้วเดินไปเก็บที่ชั้น..ใกล้จะสอบแล้ว..แต่อ่านหนังสือไม่ค่อยจะรู้เรื่องเลย..เรื่องของใครบางคนมันมาวนเวียนในหัวตลอด....
เต่าเดินไปปิดสวิตช์ไฟที่ข้างประตูห้อง..แล้วเดินมาล้มตัวลงที่เตียงนุ่ม..ควานหาสวิตช์โคมไฟหัวเตียง..กดเปิดให้มีแสงสว่างเพียงสลัวๆ....สอดมือไปใต้หมอน..หยิบอัลบั้มรูปขนาดกระทัดรัดขึ้นมาเปิดดู..
ภาพเด็กชายสองคนที่ยืนกอดคอยิ้มแฉ่งให้กับกล้อง...ภาพทั้งสองกำลังก่อกองทรายด้วยกันเมื่อเจ็ดแปดปีที่แล้ว ที่สองครอบครัวไปเที่ยวด้วยกัน...ภาพที่หมูแย่งขนมเต่ามาเคี้ยวๆซะจนแก้มโย้โดยที่ตัวเค้าร้องไห้อยู่ข้างๆ..จนถึงภาพที่ไปดูดอกไม้ไฟด้วยกันเมื่อฤดูร้อนที่ผ่านมา..
มองย้อนกลับไปอีกที..ไม่ว่าเมื่อไหร่..ความทรงจำก็มีแต่หมู..แล้วต่อไปจะทำตัวยังงัยดี..
เต่าถอนหายใจปลงๆ..ก็ทำใจมาตั้งนานแล้วอ่ะนะ..ไม่นึกว่ามันจะมาถึงเร็วแบบนี้..ยังไม่ทันได้บอกอะไรด้วยซ้ำ..ปาดน้ำอุ่นๆที่เริ่มจะซึมออกมาอีกออก..ปิดโคมไฟที่หัวเตียง..ดึงผ้าห่มขึ้นกระชับ..นอนดีกว่า..คิดมากก็เสียน้ำตาเปล่าๆ..
กำลังเคลิ้มๆ..ก็ได้ยินเสียงก๊อกๆแก๊กๆที่บานประตูกระจกที่ติดกับระเบียง..แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ..จนซักพักเสียงก็เงียบไป..
..ครืด!!!..
เสียงรูดม่านดังขึ้นทำให้ร่างบางตกใจลุกขึ้นนั่งบนเตียง..ร่างสูงปราดเข้ามาปิดปากร่างบางอย่างรวดเร็ว..ด้วยความมืดและกลิ่นแอลกอฮอล์ที่คลุ้งมาจากอีกร่าง..ทำให้เต่ามองไม่เห็นว่าเป็นใคร..กลัวจนหลับตาปี๋..น้ำใสๆกลิ้งจากดวงตาสัมผัสมือหยาบ..
“เต่า..นี่หมูเอง..” กระซิบเบาๆ..ตกใจเมื่อตนทำให้ร่างบางนี่ร้องไห้อีกแล้ว..ให้ตายเถอะ..น้ำตาของเต่า..

[taebin7]

ไม่ชอบเลยจริงๆ..เอื้อมมืออ้อมร่างบางไปกดสวิตช์โคมไฟหัวเตียง..
เมื่อใบหน้าสวยเงยขึ้นมองเห็นว่าเป็นใคร..ความรู้สึกที่ยังโกรธอยู่นิดๆทำให้ผลักอกกว้างออก กำลังจะลุกหนี..หากแต่ช้ากว่าร่างสูงที่รีบถลาไปคว้าเอวบางๆนั้นให้ตกอยู่ในอ้อมกอดอีกครั้ง...คราวนี้กรงแขนแข็งแกร่งไม่ปล่อยให้อีกคนลุกหนีไปได้อีกเป็นครั้งที่สอง..
ร่างบางได้แต่ฮึดฮัดอยู่ในวงแขน..ความรู้สึกแปลกใจถาโถมเข้ามา..หมูไม่เคยซักครั้งที่จะกอดเค้า...
“เข้ามาได้ยังงัย..แล้วมาทำไม..มันดึกแล้ว..กลับไปเถอะ..ชั้นจะนอน..ไหนว่าไม่อยากเห็นหน้ากั...........” เสียงขาดหายไปเมื่อริมฝีปากอุ่นๆอีกคู่ประทับลงบนปากที่กำลังเจื้อยแจ้ว..ดวงตาที่เอาแต่มองค้อนเมื่อสักครู่กลับเบิกกว้าง..
“อื้อ...หมู..” ผลักอกกว้างนั้นออก..เมื่อลิ้นชุ่มกำลังจะรุกเร้าเข้ามา..เอาหลังมือตนเช็ดปากเบาๆ..มองหน้าอีกคน..ไม่เข้าใจ..ทำไมทำอะไรแบบนี้..
“หมูเมาแล้วกลับบ้านเถอะ..ดึกแล้วเดี๋ยวคุณน๊าเป็นห่วง..” พูดออกมาทั้งที่มือเรียวยังแตะริมฝีปาก..ราวกับว่ามันจะป้องกันริมฝีปากร้อนๆจากอีกคนได้..พยายามไม่คิดอะไร..
“ถึงชั้นจะเมา..ก็ไม่ได้ถึงขนาดว่าไม่รู้ตัวว่าทำอะไรอยู่..” พูดพร้อมเป่าลมร้อนๆข้างหูเต่า..ร่างบางถึงกับขนลุกเกรียว....ใบหน้าหล่อเริ่มเข้ามาใกล้อีกครั้ง..
“เดี๋ยว..เรายังโกรธกันอยู่ไม่ใช่เหรอ..นายจะทำอะไร..” ร่างบางยันอกแกร่งไว้อีกครั้ง..หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ..
“โกรธกันเหรอ..นายตั้งหากที่โกรธชั้น..บ่อยครั้งที่ชั้นไม่รู้ว่าเรื่องอะไร..แต่ตอนนี้เริ่มเข้าใจแล้วล่ะ..” หมูยิ้มเจ้าเล่ห์..
“รู้..รู้อะไร..นายต่างหากที่ไม่อยากเห็นหน้าชั้น..ชั้นก็ไม่ไปให้เห็นหน้าอย่างที่ต้องการแล้วงัย..” ร่างบางพูดอุบอิบ..ก้มหน้าหลบสายตาที่มองมา..อย่ามองเหมือนรู้ทุกอย่างแล้วได้มั๊ยเล่า..อย่ามองเหมือนอ่านใจกันออกแบบนั้น..
“ขี้งอนจังเต่าน้อย...” หมูพูดกลั้วหัวเราะ..คนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย..ทำไมไม่เคยสังเกตนะ..ว่าน่ารักขนาดไหน..อีกสิบอุจจี้ก็ไม่ต้องการแล้ว...
“เรียกเราว่าเต่าอีกแล้วนะ..ไอหมู!!” เงยหน้ามาค้อนอีกคน..ได้ยินคำนี้ทีไร..มันกระตุกต่อมคาเมะทุกที..ลืมไปเลยว่าตกอยู่ในสภาพเสียเปรียบขนาดไหน..
ร่างสูงหัวเราะเบาๆก่อนหอมแก้มใสๆนั้นไปแรงๆซักฟอด...เต่าหัวใจแทบวาย..กุมแก้มแดงเขินๆ..
“เรียกหมูว่าอะไร..หมูก็ไม่โกรธแล้วล่ะ..เต่าก็เลิกโกรธหมูได้แล้วนะ..” กุมมือเล็กๆนั้นไว้..
เต่าได้แต่มองมือใหญ่ที่กุมมือเค้าไว้..ไม่เข้าใจ..ทำไมหมูแปลกไป..ทำแบบนี้เพื่ออะไร..
“ทำไมทำแบบนี้..”ก้มหน้าถามสิ่งที่ใจคิด..สับสนไปหมดแล้ว..
“ก็มาง้องัย..” เชยคางให้ใบหน้าหวานเงยขึ้นมาสบตา..
“แล้วทำไมง้อแปลกๆแบบนี้..” หลับตา..ไม่อยากมองตาอีกคน..กลัวจะเห็นแววตาล้อเลียน..แล้วตอบว่าก็แค่ล้อเล่น..
“แปลกยังงัย..” ซุกไซร้ใบหน้าไล้แก้มอีกคน..
“หมู..เราคุยกันอยู่นะ..ก็แบบนี้..ทำไมต้องกอด..ต้องจูบ..หมูแปลกไป..” ผลักอีกคนออกเบาๆ..เราก็บ้านั่งให้กอดอยู่ได้..
“ก็ความรู้สึกมันแปลกไป..” มองตาอีกคน..เว้นทิ้งจังหวะให้ลุ้นเล่นๆ..
“รู้สึกจะชอบเต่าแล้วมั๊ง..หมูน่ะ..” หมูกระซิบเบาๆข้างหู..ร่างบางเหมือนจะลืมหายใจไปห้าวินาที..อึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน..ก็ไม่คิดไม่ฝันมาก่อน..
“แล้วหมูก็รู้ด้วยล่ะ..ว่าจริงๆแล้วเต่าก็รักหมูด้วย..” จุ๊บเบาๆที่ขมับ...
“คนหลงตัวเอง..ใครเค้าบอกกันเล่า..” ก็หน้าเขินๆนั้นงัยล่ะเต่า..
“ถ้าไม่บอก..จับปล้ำจริงๆนะ..เอ้า..” ขู่ยิ้มๆ..
“เฮ่ย..อย่านะเว้ย..ไอหมูหื่น..” เต่ากระชับคอเสื้อนอนตัวเอง..ขยับถอยหลัง..
“งั้นก็บอกหน่อยสิ..” หมูขยับตาม..
“ก็รัก..มาตั้งนานแล้วด้วย..แต่คนบางคนมันมัวแต่ไปเล็งคนอื่น..ก็เลยไม่เคยรู้ไม่เคยสังเกต”เต่าเชิดหน้าไปอีกทาง..บอกเขินๆปนเหน็บแนม..
“น่ารักจัง..”หมูยื่นหน้าไปหอมแก้มแดงเรื่อ..
“แล้วทำไมไม่รู้จักรักซะตั้งนานแล้ว..ปล่อยให้เราบ้าไปคนเดียว..” ค่อนขอดเบาๆ..
“ขอโทษนะ..วันนี้จะไถ่โทษด้วยการให้นอนกอดซักคืน..” ขยับตามมาโอบร่างเล็กไว้อีกครั้ง..
“ใครเค้าอยากจะได้..”
“ก็อยากให้อ่ะ..ตอนนี้เข้าบ้านไม่ได้แล้วด้วย..”
“ทีบ้านคนอื่นล่ะเข้าได้..”
“ก็ใครไม่รู้นิสัยชอบซ่อนกุญแจไว้ใต้กระถางต้นไม้..ชั้นก็เดาถูกน่ะสิ..”
“งั้นไปอาบน้ำก่อน..เหม็นเหล้าจะตายแล้ว..เดี๋ยวไปเอาชุดมาให้..” ลุกไปค้นตู้เสื้อผ้า..
“ไม่ใส่ได้มั๊ยอ่ะ..” มองหน้าอีกคนตาเป็นประกาย..
“หมู..!!” เรียกเสียงเขียว..ยื่นชุดนอนที่ไซส์ใหญ่ที่สุดที่มีให้..
“จ้าๆ..ห้ามหลับก่อนนะ..” หันมาสั่งก่อนปิดประตูห้องน้ำเข้าไป..
เต่านั่งอยู่ขอบเตียง..คิดอะไรเพลินๆ..
ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีวันนี้จริงๆ..วันที่หมูหันกลับมามอง..เพื่อนสมัยเด็กอย่างเค้า..
ไม่กี่นาที..หมูก็ออกมาในชุดนอนของเต่าที่ใส่ได้พอดี..เพราะตัวมันใหญ่ที่สุดในบ้านนี้แล้ว..
ร่างสูงปีนขึ้นบนเตียง..เอามือเท้าศีรษะ..มืออีกข้างก็ตีปุๆ..ให้เต่ามานอนข้างๆ..ดวงตาเป็นประกายวิบวับ..เต่ายืนมองอยู่ซักพัก..นอกจากที่ข้างๆหมูมันก็ไม่มีที่ไหนให้นอนอีกแล้วล่ะ..
“ตอนไปเที่ยวนอนด้วยกันออกจะบ่อย..มาเร้ว..” หมูยังคงจ้องเต่าอยู่..
เต่าจึงต้องลงไปนอนข้างๆอย่างช่วยไม่ได้....ร่างบางนอนตะแคงหันหลังให้..หมูโอบเอวไว้หลวมๆ..เกลี่ยผมบริเวณต้นคอให้ไปข้างหลัง..แล้วประทับฝีปากลงบนต้นคอเนียน..
“ฝันดีนะ..”จุ๊บแก้มใสไปอีกทีแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆกัน..ร่างบางแอบยิ้มน้อยๆก่อนปิดตาลง..เดินทางสู่ความฝัน..ในอ้อมกอดของกันและกัน..
พรุ่งนี้..และตลอดไป..วันที่สดใสของเราก็มาถึงซะทีนะ..
รักของเรา..ได้เริ่มต้นซะที...
จบแล้วววววววววววว 5555

[taebin7]

พึ่งจะเคยลงครั้งแรกอ่ะ พอดีว่าเปลี่ยนชื่อตัวละครใหม่ด้วยอ่ะ แอบมีชื่อตัวละครเก่าอยู่ 5555 อายกันเลยทีเดียว เรื่องนี้เพื่อนเป็นคนแต่ง ขอเพื่อนมาแล้วว่าจะเอามาลงในบอร์ด ฝากเรื่องนี้ด้วยน๊า  ไบ๋บาย

[THIP]

หุหุ สนุกดี เนื้อเรื่องก็น่ารัก  

[Walkman]

  ........ชอบคับ......น่ารักดี......

มาเขียนให้อ่าอีกนะคับ............

[meemewkewkaw]

น่ารักดีครับ ชอบๆๆๆ อ่านแล้วนึกถึงตอนเด็ก
 
ปล.หมีน่าร๊ากกกกกกกกกกก น่าจะมีบทมากกว่านี้เนอะ

[dokebi]

อิอิ หมู กับ เต่า น่ารักดีครับ ผม 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ขำ หมาน้อยระวังเลือดหมดตัวนะ

[abcd]

เรื่องน่ารักดี เดะๆ ใสๆ เหมือนนิทานอ่านเข้าใจง่าย บทพูดเยอะดี 

[しろやま としんや]

หุหุ 

[฿oomb@b@]

สนุกจังเลย ชอบ น่ารักมากกกกกกกกกกก
 

[mokung]

    น่ารักจัง เล่นเราเราน้ำตาซึมเลย

[oaw_eang]

ทำไมมันสดใสกันจัง 


อิเจ้อิจฉา


จากอิเจ้ผู้หมั่นไส้ความสดใสน่ารักน่ากินของเด็กๆ 

[inimeg]

 

ตอนเดียวจบอ่ะ เหอๆ

กลับไปแต่งตอนเดียวจบมั่งดีกว่า....

อิอิอิ เอาแนวไหนดีน้า..........

น่ารักดีจังคู่นี้

[Junrai_Hyper™]

เหอเหอ

เต็มไปด้วยสัตว์นานาชนิด


น่ารักวุ้ยยยยย


ชอบชอบ


เอามาอีกนะ

[Alert]

        เมื่อไหร่จามีใคร ใครซักคนที่เป็นของเรา มีไหร่จามีใคร ใครซักคนนะที่รักเรา   

[need_not2know]

น่ารักได้ใจมาก เรื่องดูเป็นธรรมชาติดี
แอบถามนีสนึงที่เปลี่ยนชื่อตัวละครเนี่ย
เปลี่ยนมาจาก จิน กะ คาเมะ ป่าว
(เพราะเห็นหลุดจินออกมา)
ถ้าใช่ก้อเห็นภาพดีอะ 55+
กำลังหาสมาชิกลัทธิจินเมะอยู่เชียว เหอๆ
แล้วเอามาให้อ่านอีกน้างับ

[chiaki]

น่ารักอะ
สารพัดสัตว์เลย
ฮิฮิ

[nanao]

เสียดายน่าจะยาวกว่านี้หน่อย >,<

[Poes]

เราพลาดเรื่องนี้ไปได้งัยฟระ   

เรื่องราวน่ารักมาก น่าจามีต่ออีกหน่อยน๊าา   

[~prince™~]

 :m1:อืม  ก็น่ารักดีนะคับ   แล้วก็ลองแต่งมาลงอีกดิ  เดี๋ยวจะคอยอ่านนะคับ

[DeShiWa]

 

อะครับน่ารักดีครับผม

ว่าแต่มีภาค2หรือป่าวครับ

จะรอนะครับผม

 

[Dentyne]

น้องเต่าน่าร้ากก มากกก 

[tazzuko]

555 เราก็ว่า ชื่อตัวละครมันพ้องๆกับอะไรอยู่น้า
หมู เต่า ปลาทอง หมี 555
พอมาเจอ คาเมะ โป๊ะเช๊เลย
น่ารักจังเลยอ่ะ
 

[zandwizz]

 

เหมือนเคยอ่านเลยแฮะ

 

[niph]

เอ้อ ...
ต่ายเนี่ยผู้ชายด้วยใช่ะม๊ะ...
แล้วปลาทองจะเป็นผู้ชายด้วยรึเปล่าเนี่ย 
 

[MyLoveMyBabe]

เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ ดุสดใสมีชีวิตชีวาดีจัง น่ารักมาก 

ว่าแต่ชื่อแต่ละคนนี่มันสัตว์ทั้งน้าน  อิอิ