เอามาต่อให้สั้นๆนะครับ แต่จะเอามาต่ออีก คาดว่าพรุ่งนี้ และจะจบภาคนี้คาดว่าภายในหยุดยาวนี้...
แต่งภาคสองต่อไปแล้วนะครับ ผมรู้เลย...คนอ่านต้องเข้ามารุมด่าอีกแน่นอน
คือ เริ่มคิดๆแล้วล่ะว่าตัวเองเป้นมาโซคิสป่ะหว้า โคตรโรคจิตเลยวร่ะ T-T"
ภาคสอง...ขอสงวนชื่อไว้ก่อน แต่รับรองโดน ขึ้นต้นด้วย "ผู้ชาย...(xxx)" เหมือนเดิม >.<
เป็นเรื่องของชลัช ซึ่งทุกคนคงทราบดีอยู่แล้วว่าจะต่อยังไง...
แล้วก็มีอีกเรื่องหนึ่ง แต่งไว้นิดหน่อย
เป้นนิยายแนวทะเลทราย ซึ่งตอนนี้postponeไว้นานมากมายชนิดที่ไม่แน่ใจว่าจะกลับมาแต่งต่อเมื่อไรกัน -_-"
อีกเรื่องเป้นแนวแฟนตาซี เรื่องนี้รับรองสนุกมากๆๆๆ แต่งแนวๆเว่อร์ๆ บ้าๆบอๆ บ๊องๆบวมๆ แต่มีพล๊อตนะ แต่มันไม่มีอะไรที่สมจริงเลยคือ แต่้งได้ป่วงมากๆ แต่สนุก เป็นการกลับมาของนิยายที่จะใช้ตัวไอคอนอีโมชั่นเช่น >.< อย่างงี้อ่ะครับ เหมือนในซีรี่ชิพแดน เป้นครั้งแรกหลังจากเรื่องนั้น แล้วก็นิยายของผมเรื่องนี้จะมีการลงนิยายแล้วเอารูปประกอบมาลงให้เหมือนเรื่องที่แล้ว (Love story before christmas) แต่เป้นการ์ตูนmangaที่เขาวาดพระเอกนายเอกหล่อๆอ่ะ (อร๊าง~~~) แล้วฉากอย่างว่าก็ >////< (แอร๊ย)...ผมบ้าไปแล้วเนอะ ช่างเหอะ นั่นแหละครับ ก็อาจจะได้อ่านกันนะครับ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
ปล.ทั้งหมดที่พูดมาคงได้อ่านกันภายในปีหน้านู้นนนนนนนนนนนนนน...o_O*
บทที่ 66
ตามทางเดินลูกรังที่มืดมิด โรยด้วยกรวดหินนับล้านส่งเสียงกร๊อบแกร๊ปแปลกประหลาดท่ามกลางความเงียบสงัดเปล่าเปลี่ยว ในใจบังเกิดความสยดสยองชวนขนลุก…
ชนินทร์ถูกปากกระบอกปืนจี้ให้เดินไปกลางไร่ที่ไร้ผู้คน เงียบเชียบ ทว่าน้ำตานองใบหน้า กลัวจนแทบกลั้นเสียงไว้ไม่อยู่
“อย่าร้องนะ! ไม่งั้นยิงไส้แตกแน่”
“อย่านะอรรถ...พี่ พี่ขอร้อง”
เสียงร้อนรนน่าขยะแขยงดังข้างหู...ราวกับเวลาผ่านไปเนิ่นนานกว่าที่อรรถชัยจะพาชนินทร์เดินมาถึงริมไร่สำเร็จ
“เอาล่ะพี่นิน รู้มั้ยว่าวันนี้ผมมาหาพี่ทำไม?”
“นาย...นายจะทำอะไร นายค่อยๆพูดกับพี่ก่อนก็ได้นะ”
“หุบปาก!” ตะคอกเสียงต่ำเฉียบพลัน แต่ก็พอทำให้ชนินทร์สะดุ้งเฮือก เสียงสั่นเครือไม่เป็นภาษา
“ขอ...ขอร้อง...อย่า...”
“ฮึ! พี่รู้หรือเปล่าว่าไอ้น้องชายตัวดีของพี่มันทำผมไว้แสบแค่ไหน”
อรรถชัยผลักร่างเล็กกว่าล้มลง ก่อนจะสืบเท้าเข้าหาช้าๆ
“ถ้ามันไม่ทำลายชีวิตของผมป่นปี้ปานนี้ ผมอาจจะไม่แค้นพอที่จะบุกมาที่นี่ ซุ่มดูชีวิตน่าสมเพชของพี่ ฮ่า! ความลับสุดยอดเลยล่ะซินะ...แต่วันนี้ล่ะผมจะเอาคืนให้หมด ผมจะทำให้สาสมกับที่มันต้องทำให้ครอบครัวผมเป็นแบบนี้!”
อรรถชัยกล่าวอย่างคนคลุ้มคั่ง ชนินทร์ยังไม่เข้าใจ
“นะ...นาย พูดเรื่องอะไร?”
“อย่าทำเป็นโง่ไปหน่อยเลย! ก็ไอ้ชลัชน่ะซิ มันทำลายทั้งชีวิตครอบครัว หน้าที่การงานของผมหมด...รู้มั้ยว่าตอนนี้พ่อผมนอนหัวใจวายอยู่ที่โรงพยาบาล รู้บ้างมั้ยว่าผมไม่เหลืออะไรแล้ว...ถ้าจะให้สาสม ผมก็จะต้องฆ่าพี่ เหมือนที่ผมฆ่าไอ้ชลัชไง!”
หัวใจหล่นวูบ ชนินทร์เบิกตากว้าง
“นาย...นายทำอะไรนะ?”
“ชั้น ฆ่า ไอ้ชลัช! ฮ่าๆๆๆ”
คราวนี้อรรถชัยระเบิดเสียงหัวเราะดังสนั่น
“ใช่! ผมฆ่ามันแล้ว ผมบุกไปที่ทำงานของมัน มันกลัวหัวหดตอนที่ผมยิงกลางอกมัน แหม สะใจจริงๆ ฮ่าๆๆ”
“นาย...นายมันบ้า!”
“ไม่! ผมแก้แค้น เหมือนที่มันแก้แค้น ผมไม่ได้บ้า! ผมมีสิทธิ!”
“นี่...นายยังไม่เข้าใจอีกเหรอ เรื่องทุกอย่างเกิดที่นาย นายข่มขืนอิงอร! เธอฆ่าตัวตาย นายยังไม่ยอมรับผิดอีกเหรอยังไง?”
“แล้ว...มันมีสิทธิตรงไหนที่ทำกับผมแบบนี้” ดวงตาของอรรถชัยแดงก่ำ มีน้ำตาพรั่งพรูออกมา
ชนินทร์อึ้ง ไม่รู้จะตอบอะไร ตอนนี้เรื่องทุกอย่างกำลังสับสนจนคิดอะไรไม่ออก
“ผมจะต้องฆ่าพี่” อรรถชัยกล่าวเสียงเรียบ ยกปืนชี้มาทางชนินทร์ “ขอโทษนะ แต่เพราะพี่ก็อยู่ในเรื่องนี้ด้วย...ผมต้องขอโทษที่เคยโบ้ยความผิดไปที่พี่ ดึงพี่เข้ามาเกี่ยวข้อง...ฮึ! แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ...ผมปล่อยพี่นินไปไม่ได้-“
ชนินทร์ฉวยโอกาส ไม่ให้อรรถชัยได้ตั้งสติขณะกำลังจะเหนี่ยวไก เขาพุ่งเข้าชนอรรถชัยก่อนโดนแรง
“เฮ้ย!!!”
“เปรี๊ยง!”
กระสุนลั่นออกจากรังเพลิงหนึ่งนัด หายเข้าไปในความมืด...อรรถชัยสบถอย่างโมโหก่อนจะคว้าข้อเท้าชนินทร์ไว้ได้ทัน
“โอ๊ย!”
“ฮึ! แสบมากนักนะอีกระเทย! มึงอยากเล่นสนุกใช่มั้ย? ได้! วันนี้ล่ะกูจะฟันกระเทยทุเรศๆอย่างมึงล่ะ”
ต่อสู้กันขณะที่แผ่นหลังบางนอนทับพื้นกรวดคมๆแข็งๆ ร่างใหญ่กดทับน้ำหนักลงมาจนชนินทร์บดเบียดกับพื้นเลือดออก มือหนาปิดปากไว้ชนินทร์จึงได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ๆทนทุกข์กับความเจ็บปวด...
“เฮ้ยกูบอกให้นิ่ง!”
ฝ่ามือใหญ่ตบฉาดเข้าที่ใบหน้าชนินทร์แรงๆหลายที...จนร่างบางเริ่มนิ่งด้วยความมึน ความรู้สึกเจ็บช้ำแผ่ซ่านทั่วสรรพางค์กาย...
อรรถชัยระงับฝ่ามือของชนินทร์ซึ่งหมดเรี่ยวแรง ราบคาบในที่สุด...เขาฉีกเสื้อผ้าอีกฝ่ายออกและลงมือหยามชนินทร์อย่าหยาบช้าน่าขยะแขยง
“ฮึๆ เข้าใจแล้วว่าทำไมไอ้ผู้ชายคนนั้นถึงติดใจกระเทยอย่างมึง มึงชอบรุนแรงๆใช่มั้ย? เดี๋ยวกูจะล่อมึงจนลุกไม่ได้เลย ฮื้อ?”
ชนินทร์ถูกจิกหัว ทำให้ใบหน้าเงยแหงนเผยลำคองามระหงขาวเนียน ชนินทร์หายใจแทบไม่ออก ปอดแทบระเบิดฉีกขาด
ลมหายใจกักขฬะของอรรถชัย พร้อมทั้งริมฝีปากและแผงฟันเรียงตัวคมกริบกัดลงตามผิวเนียน แววตาของเขาดุดันบ้าคลั่งคล้ายไม่ใช่คน
ชนินทร์พึงระลึกในใจ...เขายังไม่อยากตาย...ยังไม่อยากตายทั้งเป็น!
“รู้อย่างนี้ไม่ฟันผู้หญิงให้เสียเวลามาหลายปีหรอก” นิ้วแข็งเชยคางชนินทร์ที่เบือนหน้าหนี บีบคางจนน้ำตาแห่งความเจ็บปวด หวาดกลัว ขมขื่นหลั่งไหล “ลืมตา! มองกูย่ำยีมึงจนขาดใจตายไปนั่นแหละ! น้องชายมึงทำกับกูไว้แสบนัก แสบนัก...ใครจะไปรู้ว่านอกจากมันต้องตายแล้ว กูยังได้เอาพี่กระเทยสุดสวยของมันอีกว่ะ ฮ่าๆ สะใจจริงๆเว้ย!”
ชนินทร์ร้องเสียงสูง เสียงดังเท่าไรก็ไม่อาจเปล่งออกมาได้
ขณะนั้น...ชนินทร์กลัวจนหัวใจแทบหยุดนิ่ง กลัวตาย...กลัว!
ริมฝีปากแตกหยาบทาบทับลงมาหาริมฝีปากอิ่ม สอดลิ้นลื่นเหม็นกลิ่นปากคละคลุ้งเข้ามา ชนินทร์ลืมตาโตพร้อมทั้งรวบรวมลมหายใจกัดสิ่งแปลกปลอมนั้นเต็มแรง
“อ๊าก!”
ตามสันชาติญาณ ชนินทร์กัดอย่างแรงจนรู้สึกได้ถึงน้ำเหนี่ยวๆข้นๆ รสชาติของเลือดและกลิ่นคาวติดอยู่ในปาก ไหลลงสู่ลำคอบางส่วน...ชนินทร์ผลักร่างนั้นออกไป
ขาเรียวพยายามผุดลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ร่างบางทุลักทุเลต่อไปจนพยุงกายได้ก่อนจะเริ่มออกวิ่งฝ่าความมืดไปโดยไม่รู้ทิศ
กลัว...เขากลัวเหลือเกิน...
วินาทีแรกที่ขาวิ่งหนีด้วยความเร็วสุดขีดอย่างไม่คิดชีวิต ปอดแทบฉีกเพราะสูดอากาศมหาศาลเข้ามา ชายหนุ่มแทบจะหาเส้นเสียงของตัวเองไม่เจอ หัวใจเต้นแรง สั่นไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย แต่แล้วเขาก็ตะโกนออกมาให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ พร้อมทั้งวิ่งต่อไปอย่างไม่คิดชีวิต
“…ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”
TBC
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
