ประมาณเสาร์หน้า...หรือไม่แน่อาจพรุ่งนี้อีกตอนนะครับ
ผมว่าพร่งนี้แหละ
ปล. อยากระบายจัง แต่อายอ่ะ...อยากถามเรื่องครั้งแรกของ...อ่านะ หน่อยอ่าครับ ใครเป็นกูรูpmมาบอกหน่อยจิ มีเรื่องจาปรึกษาอ่าครับ...
บทที่ 55
ชนินทร์รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย ลมเย็นพัดโชย...
คงเป็นเวลาบ่ายเย็นๆ ชนินทร์ก้าวลงจากเตียง เสียงกุกกักคงดังไปถึงหูเจ้าของห้องข้างๆ
“คุณจะไปไหนครับ?”
เมฆินเปิดประตูเข้ามา สีหน้าเป็นห่วงเป็นใย
“...มันไม่ใช่เรื่องของคุณ…”
ทว่าชนินทร์รู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นไข้
“คุณหน้าซีดจังเลย...ทานอะไรหน่อยมั้ย? จะได้ให้ทานยา”
“คุณเข้ามาทำไม? ไม่ได้อยากให้ผมตายอยู่ที่นี่หรอกเหรอ?”
“คุณชนินทร์...”
“ออกไปให้พ้น”
“แต่ผมเป็นห่วงคุณ ผมอยากดูแลคุณนะครับ ผมอยู่ห้องข้างๆนี่เอง เอาเป็นว่าถ้าต้องการอะไรก็เรียกผมได้”
“ไม่จำเป็น ผมไม่ต้องการอะไรจากคุณ และผมก็อยากอยู่ให้ไกลกับคุณมากที่สุดด้วย!”
เมฆินกำมือแน่น ใบหน้าแดงก่ำ
“ครับ!...ผมทราบดีว่าคุณเกลียดผม แต่อย่างน้อยก็ให้ผมได้ไถ่โทษในสิ่งที่เคยกระทำกับคุณไว้บ้างเถอะ”
ชนินทร์มองบุรุษร่างสูง ที่บัดนี้ต้องการเพียงอย่างเดียวคือการให้อภัย...ด้วยแววตาเย็นชาว่างเปล่า เยือกเย็นอย่างบอกไม่ถูก
“คุณไม่มีวันชดใช้ในสิ่งที่คุณเคยทำลงไปได้หรอก...คุ้นๆมั้ยคำนี้?”
เมฆินพูดถูก...
มารดาของเขาไม่มีสัญญาณของสุขภาพที่ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย
ทว่าท่านไม่เห็นได้ร้องเรียกหาชนินทร์เลยสักนิด
เจ้าตัวพอจะรู้...ว่าคำอ้างเหล่านั้นจริงหรือเท็จ
เจ้าของร่างบางถอนหายใจก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องของคุณผกา ภาพตรงหน้าคือร่างเล็ก ผอม บางแทบจะปลิวลมของหญิงวัยกลางคนที่ดูแก่เกินกว่าวัย...ชนินทร์นั่งลงข้างๆ
“เอ่อ...คุณป้าครับ?”
ใบหน้าเรียวตอบนั้นหันมาตามเสียง แต่แววตาไม่ค่อยตอบสนองเท่าไร
“คุณป้าครับ...ผมชนินทร์ครับ ไม่ทราบว่าคุณป้าจำผมได้หรือเปล่า?”
คุณผกาเงียบงันไม่ยอมตอบ ชนินทร์วางมือลงบนหลังมือเหี่ยวย่นเบาๆ...สัมผัสอย่างอ่อนโยน
“ผมกลับมาอยู่เป็นเพื่อนคุณป้าแล้ว...คุณป้าจะได้ไม่เหงาอีกต่อไป”
“ฉัน...ฉันเหงาเหลือเกิน”
น้ำตาเอ่อคลอผลันจะไหล ชนินทร์กลับยิ้ม
“ไม่เอาครับ ไม่ร้องไห้” ชนินทร์ปาดริ้วน้ำตาแห่งความขมขื่นนั้นทิ้ง “ต่อไปนี้นะครับ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณป้าเอง ในฐานะ...” ชนินทร์รู้สึกเจ็บลึกๆในอก “ในฐานะที่คนในครอบครัวของผมเคยทำให้ครอบครัวของคุณป้าเดือดร้อน”
คุณผกาส่ายหน้า ชนินทร์พยายามยังไม่อธิบายอะไรมากในตอนนี้
“พ่อหนุ่ม...พ่อหนุ่มรู้จักอิงอร อิงอรลูกสาวป้ามั้ย?”
“รู้จักครับ...”
“เล่าให้ป้าฟังหน่อยซิ นะ! ป้า...ป้ากลัวเหลือเกินว่าสักวันหนึ่งป้าจะลืมเขาไป”
ชนินทร์สะท้อนใจเมื่อแววตาเจ็บปวดของหญิงสูงวัยจ้องมองมา ชายหนุ่มปลอบอย่างใจเย็น
“ครับ ได้ครับ...แต่ตอนนี้เอาเป็นว่าเรา...คุยกันเรื่องอื่นดีกว่าครับ คุณป้าอยากให้ผมอ่านหนังสือให้ฟังมั้ยครับ?”
คุณผกาดูจะโอนอ่อนตามอย่างว่าง่ายเมื่อชนินทร์สัญญา...ทั้งสองคุยกัน ใช้เวลาส่วนตัวไปเรื่อยๆ ภายใต้สายตาคู่หนึ่งที่แอบมองอยู่เงียบๆอย่างมีความหมาย...ภายในอกของเมฆินนั้นเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลาย ยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ในขณะนี้...
ภายในวันแรก ชนินทร์ก็สามารถกล่อมคุณผกาให้กินอาหารค่ำและทานยาได้อย่างครบถ้วน คงเป็นเพราะความใจเย็นและบุคลิคที่อ่อนโยนนุ่มนวล คุณผกาเลยไม่แผลงฤทธิ์มากเท่าใดนัก
ชนินทร์กำลังจะออกจากห้องคุณผกา หอบหิ้วหนังสือและถาดอาหาร ปล่อยให้คุณผกาได้พักผ่อน ร่างสูงยืนพิงขอบประตูรออยู่ข้างหน้า
“เป็นไงบ้างครับ...เหนื่อยมากมั้ย?”
เมฆินถามน้ำเสียงอ่อนโยน
“ก็...ธรรมดาครับ”
“ผม...ขอบคุณมากนะครับ ที่ดูแลคุณแม่เป็นอย่างดี”
ชนินทร์เก็บข้าวของ เตรียมตัวจะเข้านอนเหมือนกัน
“คุณมาเดินตามผมทำไมไม่ทราบ?”
เมฆินชะงัก ยิ้มแหย
“ผมแค่...ดีใจที่คุณกลับมา”
“...มีอะไรอีกมั้ย ผมจะขอพักผ่อนบ้าง”
เมฆินบิดไม้บิดมือ เหงื่อแตก รู้สึกอึดอัดกระอักกระอ่วนเหมือนวัยรุ่นก็ไม่ปาน เขาไม่เคยเป็นผู้ชายที่อ่อนแอเท่านี้มาก่อน แต่เพราะตอนนี้มีชนินทร์ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ภายในบ้านของเขาอีกครั้ง ทำให้ชายหนุ่มเจ้าของไร่ทำตัวไม่ถูกไปเสียทุกอย่าง
“งั้น...นอนหลับฝันดีนะครับ ผมอยู่ห้องข้างๆ...”
ปลายประโยคทำให้ชนินทร์มองตาเขียวปัด
“แล้ว...อย่าได้คิดย่องเข้ามาเชียวนะ!”
เมฆินส่ายหน้าเร็วปรือ
“ไม่ครับ ไม่...ผมไม่เข้าไปอยู่แล้ว...ตราบใดที่คุณไม่ให้เข้า...”
“ดีแล้ว เรื่องนั้นมันก็ไม่มีวันเกิดขึ้น!”
ปิดประตูใส่หน้าเขา เมฆินยังคงอึ้งอยู่เล็กน้อย ก่อนจะขำออกมา
‘เออแฮะ...เกิดมาตั้งหลายปี ยังไม่เคยต้องง้องอนใครเท่านี้มาก่อนเลย...’
โปรดติดตามตอนต่อไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
