บทที่ 29
โชคดีวันนี้กวินว่าง เขาตั้งใจมาหาชนินทร์ที่บริษัทอยู่แล้ว
บัดนี้ มีร่างเลขาฯสาวนั่งเคียงอยู่ในรถ แอบขับตามรถอีกคันไปตามทางเรื่อยๆ…
กวินกับฤดีแอบสะกดรอยตามชนินทร์และหนุ่ม ‘ปริศนา’ ตั้งแต่อยู่ที่ลานจอดรถ
รถเลี้ยวเข้าซอย ฤดีเริ่มทนไม่ไหว
“คุณกวิน ฉันรู้สึกไม่ดีเลย สะกดรอยตามเจ้านายตัวเองแบบนี้”
“อะไรกัน ก็คุณอยากรู้ไม่ใช่เหรอ ผมว่ามันตื่นเต้นดีออกนะ”
ในที่สุดเลขาฯสาวก็มองเห็น…ร่างของชายหนุ่มทั้งคู่เดินเข้ารั้วบ้านหลังหนึ่งไป
เขาคือใคร?...
“ทีนี้…คุณรู้หรือยังว่าคุณนินมากับใคร”
“ชั้นไม่รู้…”
กวินยิ้มเยาะ
“ไม่อยากจะบอกว่าผมรู้ เขาคือใคร”
ฤดีเลิกคิ้ว
“ใครหรือคะ?”
กวินยิ่งขำ…กับสีหน้าอยากรู้อยากเห็นของหญิงสาว
“บอกไป คุณจะรับได้หรือเปล่าล่ะ”
“บอกมาซิคะ…”
“ก็ได้…ผู้ชายคนนั้นชื่อเมฆิน กิ่งกาญมณี เป็นคนรักของคุณชนินทร์”
ความเงียบงันเข้าครอบงำบรรยากาศภายในรถ…ฤดีมึนงงไปหมด
“นี่…คุณกำลังพูดอะไรอยู่”
“พูดความจริงไงครับ บอกแล้ว…ว่าคุณจะรับไม่ได้”
“ชั้นไม่ได้บอกว่าจะรับไม่ได้ แต่คุณโกหกชั้น…คุณพูดเล่นใช่มั้ย?”
“ไม่ได้ล้อเล่น ผมพูดจริงๆ…ผมรู้ว่าทั้งสองคนนั้นเขาเป็นอะไรกัน”
“ไม่จริง...ไม่จริงอ่ะ!”
ฤดีอยากตีโพยตีพาย อยากบอกตัวเองว่าคนอย่างกวิน…กะล่อนจนเชื่อไม่ได้
แต่ต้องยอมรับ ว่าชายหนุ่มรู้เรื่องส่วนตัวของชนินทน์มากกว่าหล่อนเสียอีก
“คุณยอมรับไม่ได้ เพราะคุณแอบรักเจ้านายตัวเอง คุณก็เห็นกับตาแล้วว่าเขาอยู่กับใคร…”
“คุณ! อย่าพูดผล่อยๆกับชั้นแบบนั้นอีกนะ!”
ร่างเล็กก้าวลงจากรถ ไม่วายหันมาต่อว่า
“ฉัน…ไม่มีวันเชื่อคำคนอย่างคุณหรอก!”
ร่างสูงรีบตามลงไป รั้งแขนบางไว้ คนถูกรั้งนิ่วหน้า จ้องเขม็ง
“อะไร?!”
“นี่คุณ…เชื่อผมเถอะ” กวินปั้นสีหน้าจริงจัง แม้ว่าจะนึกขัน…ผู้หญิงอะไร…เทิดทูนบูชาเจ้านายหนุ่มของตนเพียงฝ่ายเดียวอยู่ได้…
“เรื่องนี้…ผมไม่โกหกคุณหรอก”
ชนินทร์รู้ว่าเมฆินยังคงควงพิมพาไปไหนมาไหน…
เขาไม่อยากพูด แต่จะต้องขัดขวาง
เพราะพิมพา คือคู่รักของชลัช น้องชายเพียงคนเดียว…
ทั้งที่อีกใจหนึ่ง…ปวดร้าวทุกครั้งที่นึกถึง
พยายามสืบ แต่ก็ไม่ให้เมฆินรู้ตัว
ไม่อยากให้รู้ว่าเขาแคร์…ไม่อยากให้เขารู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง
เวลารู้ว่าเขาเดินควงกับพิมพา…เวลาเห็นทั้งสองคนจูงมือกันโดยบังเอิญ นั่งกินข้าวกันสองคน
เมื่อในที่สุด เมฆินกลับมาอยู่บนเตียงพร้อมกับเขาทุกคืน
ชนินทร์ขยะแขยะตัวเอง…เกลียดที่แม้ถึงขั้นนี้ แต่ก็ยังตัดใจจากเขาไม่ได้เสียที
ชนินทร์หาโอกาสพูดกับเมฆินอย่างไม่อ้อมค้อม
“วันนี้คุณไปกับพิมพา?”
เมฆินเหลือบมอง ทว่ายังไม่ตอบ
“ทำไมเหรอ?”
“ผม…ผมไม่ชอบ พิมพาเป็นแฟนน้องชายผม”
เมฆินลอบมองอย่างจริงๆจังๆ…ชนินทร์ยังคงท่าทีเยือกเย็นไว้ได้เสมอ
แต่ลึกๆแล้ว…เขาอยากทำ เพื่อให้ชนินทร์หึง…หันมาสนใจเขาบ้าง
แค่เศษเสี้ยวสักนิดก็คงดี…
ในหัวสมองของชนินทร์ คงจะมีแต่เรื่องการปกป้องน้องชายตัวดี ยอมเป็นแพะรับบาปรับโทษทุกอย่าง ทั้งๆที่ทั้งหมดที่เขาลงทุนทำลงไป เพื่อแก้แค้นให้น้องสาว…ให้แม่ที่เสียสติจากการตายของอิงอร และเพื่อให้คนผิดต้องรับผิดชอบ…ต้องเจ็บปวด
แต่ไม่รู้ทำไม…หมู่นี้ยิ่งเห็นชนินทร์เจ็บปวด เขายิ่งรู้สึกแย่ลงตามไปด้วย
คงเพราะ…เหตุผลของหัวใจ
“คุณไม่ชอบงั้นเหรอ?”
ไม่ใช่ไม่ชอบ…แต่ชนินทร์อาจจะรู้สึกอย่างอื่น
หึงหรือ?
“ใช่…คุณตกลงกับผมแล้วไม่ใช่หรือ…ว่าหากผมนอนกับคุณ คุณจะไม่ยุ่งวุ่นวายเรื่องของน้องชายผม”
“นั่นซินะ”
เมฆินยิ้มบาง แห้งแล้ง…ก่อนจะเดินมาโอบตัวชนินทร์เข้ามาในอ้อมแขน
“ต่อไปนี้ ผมจะทำอะไร…มันก็เรื่องของผมนะ”
ชนินทร์สวนกลับทันที
“ไม่ยุติธรรม!”
“ไม่หรอก…แค่ไม่ให้ใครรู้เรื่องระหว่างผมกับพิมพา ก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ?”
เจ็บแปล๊บ…ตรงคำว่า ‘ระหว่างผมกับพิมพา’…
“หรือว่าคุณหึง?”
ชนินทร์หน้าแดง
“บ้าเหรอ! พูดอะไรของคุณ ผมแค่รังเกียจความคิดชั่วร้ายของคุณ”
“งั้นเหรอ?” มือใหญ่เชยคางขึ้น สบตา “ว่าแต่…แม้เพียงแค่หึงหวงผมเล็กๆน้อยๆ คุณก็ไม่รู้สึกเลยหรือครับ…”
ชนินทร์อยากจะหลบจากแววตาเปี่ยมแรงอารมณ์นั้น
แต่ทำไม่ได้…
“คุณเมฆิน…ผมขอร้อง อย่าทำร้ายจิตใจผมไปมากกว่านี้อีกเลย…”
“…”
ใบหน้าครามเข้มก้มลงหาใบหน้าขาวสะอาด…ประทับจุมพิตลงไป ปลดปล่อยจิตใจและอารมณ์ให้พุ่งพล่านผ่านกันและกัน
ในหัวของเมฆินตอนนี้อื้ออึง ยังคิดอะไรไม่ออก…
แต่อีกไม่นาน เขาคงต้องหาทางจบความทรมานเหล่านี้สักที
โปรดติดตามตอนต่อไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
