หมดยกแล้วครับ
กลายเป็นรอบแทน
"ออกมาได้แล้ว หวาน อร"
"......................."
"ถ้าไม่ออกมา รู้ใช่มั้ยว่าเธอสงคนจะเจออะไร"
"..............."
"จะนับ 1ถึง 3 นะ ถ้าไม่ออกมารับรอง"
"ว่าไง" นังอรครับ มันกล้ามาก
"รู้เรื่องหมดแล้วใช่มั้ย"
"เรื่องอะไร"
"อย่ามาหน้าด้าน ทำเป็นไม่รู้ นั่งฟังอยู่ตั้งนานนิ"
"นายรู้หรอ"
"ทำไมจะไม่รู้ เพราะชั้นเป็นคนทำให้เธอมาเอง
"นี่แก หลอกให้พวกชั้นมาหรอ"
"จะทำไม ห๋า
"เก่งครับ มันอะไร นัทงงไปหมดแล้ว
"เธอสองคนคงได้ยินหมดแล้วสินะ ว่าต่อจากนี้เงินและทรัพย์สินของตระกูล......... ชั้นเป็นคนดีดูแล รวไปถึงธุรกิจด้วย เพราะฉะนั้นหากเธอจะเอาผู้ชายคนนี้ไปก็เอาไปแต่ตัว ส่วนเงินชั้นจะดูแลให้ลูกเขาเอง"
"นี่แก มาหาว่าชั้นคบกับพี่นัทเพราะเงินหรอ"
"หรือว่าไม่ใช่ อร บริษัทพ่อของเธอกำลังล้มละลาย แล้วไปโครงการที่ร่วมกันทำพ่อเธอต้องกู้มาเท่าไหร่ละ หมดตัวเลยไม่ใช่หรอ"
"แกรู้ได้ไง"
"อย่าไปสนว่ารู้ได้ไง ในเมื่อเธอกล้าทำอย่างนี้ เธอก็ต้องชดใช้กรรมที่เธอทำ"
"แกจะทำอะไร"
"ฝากไปบอกพ่อของเธอว่าชั้นจะยกเลิกโครงการนี้ ไม่ว่ามันจะเสียหายเท่าไหร่ ชั้นก็ไม่สน"
"เก่งครับ"
"หุบปากไปนัท เรื่องของเรายังไม่จบ เงียบไปซะ"
"ครับ"
"เงินอค่นี้ขนหน้าแข้งชั้นไม่ร่วงหรอก แต่มีทางออกให้เธอนะอร โครงการนี้จะดำเนินต่อไป และเธอจะได้ต่อสัญญากับโมเดลลิ่งด้วย"
"นี่แก"
"ไม่ต้องสงสัยหรอกนะว่าทำไมโมเดลลิ่งถึงไม่คุยเรื่องสัญญากับเธอสะที มันไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่เก่ง แต่ว่ามันเป็นคำสั่งจากหุ้นส่วนใหญ่ที่เธอไม่รู้จัก"
"คุณเก่ง"
"เรียกสะดีเชียวนะ"
"ขอโทษคะ ชั้นผิดไปแล้ว"
"แค่นี้เองหรอ"
"คุณจะให้ชั้นทำอะไรคะ"
"ออกไปจากชีวิตครอบครัวชั้นสะ"
"เก่ง ไม่ได้นะ แค่นี้ไม่ได้นะ" นายนิวท้วงขึ้น (อุตส่ายืนดูตั้งนาน)
"ไม่ไม่ใช่แค่นี้นิว"
"อร เธอรู้ใช่มั้ยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น"
"คะ"
"จริงๆ พี่ก็สงสารเธอนะ (เปลี่ยนสรรพนามเลยตู) ที่ทำอย่างนี้เพราะว่ามันคงไม่มีทางออกสินะ"
"คะ"
"ที่บ้านจะล้มละลาย นี่เป็นเพียงวิธีเดียวคะ"
"อืม พี่เข้าใจ แต่เธอก็คงต้องเข้าใจพี่ด้วย ว่าเรื่องของเธอับครอบครัวพี่มันคงละเรื่องกัน ยิ่งเธอทำอย่างนี้มันจะยิ่งทำให้ครอบครัวเธอจะเลวร้ายกว่าเดิม เธอก็รู้ว่านัทเขาไม่ไปยุ่งกับเธอหรอก ที่ไปวันนั้นพี่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร"
"คือ พี่นัทเขาเกรงใจพ่อหนูคะ อีกอย่างเราก็เป็นเพื่อนเล่นมาตั้งแต่เด็ก"
"อืม..พี่เข้าใจละ"
"เรื่องครอบครัวเธอ ไว้ค่อยคุยกันนะว่าจะทำอย่างไร ไหนๆครอบครัวเธอก็สนิทกับครอบครัวนัท พี่คิดว่าคุณแม่ต้องยินดีแน่ ถ้านัทจะช่วยเหลือ"
"ขอบคุณพี่เก่งมากนะคะ"
"ไม่เป็นไร"
"พี่เก่งไม่โกรธหนูหรอคะ ถ้าเป็นหนูคง......."
"โกรธ สิ โกรธมากด้วย แต่ทำไงได้ในเมื่อมันเกิดขึ้นไปแล้ว โกรธไปก็เท่านั้น มันคงไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น สร้างมิตรดีกว่าสร้างศัตรูไม่ใช่หรอ"
"ขอบคุณพี่เก่งมากนะคะ ต่อไปนี้อรจะไม่ทำอะไรโง่ สิ้นคิดแล้วคะ" อรเหลือบมองไปที่ยายหวาน
"คิดได้ก็ดีแล้ว ส่วนเรื่องงานของเธอไปคุยกับพี่นิวเองนะ พี่ไม่อยากยุ่งเกี่ยว"
"คะ"
"นิว นายว่าไง"
"เออ ว่าไงก็ว่ากัน พรุ่งนี้เข้าไปเซ็นสัญญาก็แล้วกัน แต่นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ หากเธอมาระรานครอบครัวเพื่อนพี่อีก พี่ก็ไม่เอาธอไว้เหมือนกัน" (ภาคโหดของนิว)
"ขอบคุณพี่เก่งกับพี่นิวมากๆเลยนะคะ" ยัยอรแทบก้มกราบผมกับนิวเลยครับ แทบห้ามกันไม่ทัน
"ส่วนเธอหวาน"
"เก่ง.......หวาน"
"ไม่ต้องพูดอะไรอีกต่อไปแล้ว"
"เก่งหวานขอโทษ"
"บอกว่าไม่ต้องพูดอะไรแล้วไง"
"เก่ง"
"ฟังให้ดีๆ ต่อจากนี้ไปขอให้เธอยู่เหมือนเดิม ทำตัวเหมือนเดิม"
"เก่ง........" นิวร้องขึ้นมา
"คือหวาน.."
"บอกว่าไม่ต้องพูด"
"ทีเราไม่ทำอะไร เพราะหวานคือเพื่อนเรา หวานเราขอร้องละว่าเลิกได้มั้ย"
"หวาน ฮือ จริงๆหวานก็ไม่อยากทำ แต่ว่าตอนนั้นหวานมืดแปดด้าน หวานกลัวไปหมด เก่ง ฮือ แต่พอหวานไดคุยกับเก่งแล้ว หวานพยายามหยุด แต่มันไม่ทันแล้ว เก่งไปเห็นภาพนั้นก่อน จริงๆหวานเตือนนัทแล้ว เพราะว่าหวานคิดได้ หลังจากคุยกับเก่ง"
ผมหันไปทางนัท มันก็พยักหน้า
"ไม่เป็นไรหวาน ช่างมันเถอะ ผ่านไปแล้ว"
"ฮืออออออ เก่ง ทำไมเก่งดีอย่างนี้"
"ก็หวานเป็นเพื่อนเราไง"
"ขอบใจเก่งมากนะ"
ตอนนี้กองหนุนของผมที่อยู่ด้านนอกมันเข้ามาในร้านแล้วครับ สงสัยเพราะคิดว่าเรื่องใกล้จะจบแล้ว ผม หวาน อาท มด ก็เลยมานั่งจับมือ พูดคุยปรับความเข้าใจกัน ส่วนคนอื่นๆก็เล่นกับน้องกัส พูดคุยกัน เว้นแต่นายนัทให้มันนั่งคุกเข่าอย่างนั้นละครับ
อิอิ
"เก่งหวานว่า สงสารนัทนะ"
"อืม ไปช่วยเขาสิ"
"ไม่เอาดีกว่า อยู่อย่างนี้ดีแล้ว"
"ให้เขานั่งไปเถอะ ให้สำนึกผิดไปสะ เรามานั่งคุยกันดีกว่า
พวกเราก็นั่งคุยในร้านอาหารแล้วละครับ เพราะว่าผมกับนิวได้เหมาโซนนี้เป็นที่สังสรค์กับเรา และก็เผื่อว่าต้องมีเลือดตกยางออกด้วย อิอิ
ส่วนนายนัทให้นั่งอย่างนั้นละครับ โทษฐานโกหก หึ คนอื่นให้อภัยได้ แต่นายนัทนี่ต้องเอาให้จำ เอาให้เข็ด จะได้ไม่กล้า
ข่มไว้ก่อน
อิอ
หลังจากนั้นพวกเราก็กหลับบ้านใครบ้านมัน
ถึงบ้านผมก็ให้น้องกัสไปนอนแล้วครับ ส่วนผมยังต้องสะสางกับนายนัทอีก
"เก่งครับ"
"อะไร"
"ไปนอนนะครับ"
"ไม่"
"เก่งครับ"
"นัท มานั่งตรงนี้" ผมให้นัทนั่งที่พื้น ส่วนผมนั่งบนเก้าอี้ อิอิ
"เก่งครับ"
"รู้ตัวมั้ยว่าผิด"
"ครับ ผิดครับ"
"แล้วจะจำมั้ย"
"จำครับ"
"รู้ไว้ถ้าโกหกอีก จะเจออะไร"
"ครับ"
"นี่คือ กฎที่นายต้องทำคลอด 1 เดือน เพื่อเป็นการไถ่โทษ
1. ห้ามมีอะไรกัน 1 เดือน
2. ห้ามหอม ห้ามจับมือ ห้ามกอด 2 สัปดาห์
3. แยกห้องนอน 1 เดือน
4. ไปรับส่งลูก 1 เดือน
5. โทรมารายงานทุกสองชั่วโมงว่าอยู่ที่ไหนกับใครทำอะไร ถ้าประชุมให้เลขาโทรมา แล้วก็ส่งข้อความมาด้วย
6.ห้ามไปยุ่งกับใครอีกตลอดชีวิต
7. ห้ามซื้อของให้คนที่เก่งไม่รู้จัก หรือบุคคลต้องห้าม คือ อร หวาน และคนอื่นๆที่คิดว่าจะทำลายครอบครัว
8. ถ้าโกหกอีก จะด้รับโทษเป็สองเท่า หรือเลิกกัน
9. ไว้คิดได้แล้วจะมาเพิ่ม
10. กฎนี้นัทต้องทำตาม แต่ยกเลิกได้ตามใจเก่ง
เข้าใจมั้ย
"เก่งครับ"
"ไม่มีอาการอุทธรณ์"
"ครับ"
"แต่ว่า ข้อ 1 2 3 ยกเลิกบางวันได้มั้ย"
"ไม่ได้ .....แต่ว่า.........."
"ว่าอะไรครับ"
"อาจจะมีข้อ 10 บางวันแล้วแต่พฤติกรรม"
"งั้นวันนี้ได้มั้ย"
"ไม่ได้ เดี๋ยวเพิ่มกฎเลย"
"ครับ"
"เก่งครับ"
"อะไร"
"นัทรักเก่งนะครับ"
"อืม"
"คืนนี้เก่งมานอนที่ห้องนะครับ"
"แหงสิ จะให้เก่งไปนอนที่ไหน นอกจาห้องนอนตัวเอง๐
"เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"เย้ อะไร เก่งนอนบนห้อง ส่วนนัทนอนข้างล่างนี้ ห้ามไปกวนลูก เดี่ยวพรุ่งงนี้ให้เด็กจัดห้องให้
"ครับ"
อิอิ
เรียร้อยโรงเรียนนายเก่ง โดยความช่วยเหลือของนายนิวแว้วครับ
ตอนนี้ครอบครัวของผมก็มีความสุขอย่างเดิมแว้วว นายนัทก็ไม่กล้าอีก เพราะรู้ว่าตัวเองผิดจริงๆ สาวนกฎเหล็ก 10 ข้อ ก็แบบว่ามีละเมิดบ้าง
โดยเฉพาะข้อ 1 อิอิ
แหมๆๆๆ ใครจะทนได้ครับ ที่เพื่อนๆสงสัยกันใช่มั้ยว่าทำไมผมแบบส่าเชี่ยวชาญเรื่องนี้ อิอิ
คือแบบว่าตอนไปเรียนเมืองนอก ผมมีเพื่อนเป็นเกย์ครับ เป็นรูมเมทผมเอง แล้วมันก็เอาแฟนมานอน แล้วพวกฝรั่งเขาก็ทำอะไรให้เห็นบ่อยๆ เลยจำมาใช้ครับ
อิอิ
เหนื่อยมากครับ เพื่อนๆ เป็นการไถ่โทษที่ไม่ได้มาอัพเมื่อวานแล้วไม่อยากให้เรื่องมันค้างๆคาๆ เห็นใจผู้อ่าน
อิอิ
ปล . อย่าลืมเชีนร์ดิวด้วยน้า
หัวข้อ: ก็กูมานจนอ่า .............ตอนนี้รวยแล้วครับ (อ่าน 300072 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก