หัวข้อ: เรียนวุ่น ธุรกิจรัก บทที่ 60 (10/11/09) อวสาน --- มีตอนพิเศษมาต่อให้

[foozeballz]

เพลง ตามลิ้งค์นี้เลย

http://www.youtube.com/watch?v=-uIQp9Dqcrw

เอม

[KiKuMon]

^
^
^

จะลิ้ม จิ้ม


มาจิ้มคุณเอม


แล้วไปอ่านสือต่อ


^^

[133113]

Nothing is more important than the present!
 

[woradach]

ซึ๊งมากเลยครับตอนที่ 19 คุณเอมยอดเยี่ยมมากมาย ชอบๆครับ สู้ๆ รอตอนถัดไปครับ 

[mist]

มิตรภาพระหว่างเพื่อนช่างสวยงาม

[foozeballz]

บทที่ 20 – ไม่เข้าใจ

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่พวกเราจะอยู่เที่ยวที่หัวหินกันเพราะว่าพรุ่งนี้พวกเราก็จะกลับกรุงเทพกันแล้ว พวกเราเลยอยากลองทำอะไรพิเศษๆดูบ้าง ผมกับไอ้แบงค์รีบออกไปซื้ออาหารที่ตลาดตั้งแต่เช้าเพราะว่าตั้งใจว่าเย็นนี้เราจะมาทำอาหารเย็นกินกันเอง ส่วนหวานหว่านกับซูมันอยู่จัดข้าวของที่รีสอร์ทเพราะว่าเล่นกันจนทำข้าวของเละไปเยอะเหมือนกัน

…………..

……………………..

“ปลาสดๆ ไม่คาว ทางนี้เลยจ้า” ป้าคนนึงตะโกนออกมา

ผมกับไอ้แบงค์ก็เลยเดินไปด้อมๆมองๆ มือก็กดๆบีบๆเนื้อปลาดูว่ามันสดและแน่นจริงรึเปล่า

“ว่าไงจ๊ะ พ่อรูปหล่อ เอาอะไรดีเอ่ย” ป้ามันหันมาถามไอ้แบงค์

“ปลาหมึกกับกุ้ง……. สดไหมครับ”

“สดสิจ๊ะ พึ่งขึ้นจากเรือเมื่อเช้านี้”

“เหรอครับ งั้นผมขออย่างละโลครับ” ไอ้แบงค์ทำเสียงหวาน

“ได้จ้า เอาอะไรอีกไหมจ๊ะ”

“อ๋อ แค่นี้แหละครับ……….เอ่อ ว่าแต่ป้านี่เคยเป็นดาราสมัยก่อนหรือเปล่าครับ หน้าคุ้นๆ”

…………………….

โถ ไอ้แบงค์ ใครเชื่อมึงก็บ้าแล้ว น้ำเสียงจริงใจมาก…………

“อุ๊ย แหม ชมอะไรก็ไม่รู้พ่อหนุ่มเนี่ย……มาๆ ปากหวานอย่างงี้ป้าลดให้” ป้าพูดไปก็ยิ้มไป

…….เฮ้ย เป็นไปได้หรอเนี่ย……………..

“ขอบคุณนะคร้าบ ป้า เดี๋ยววันหลังจะมาอุดหนุนใหม่” ไอ้แบงค์มันรับถุงมาจากป้าแล้วก็ยิ้มให้ผมทีนึง

“ไอ้แบงค์ กูไม่อยากจะเชื่อว่า……….” ผมกำลังจะด่ามันแต่มันก็เบรกผม

“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น บอกแล้วว่าคนหน้าตาดีทำอะไรมันก็ดีไปหมดนั่นแหละ ฮ่าๆ” มันตอบอย่างภาคภูมิใจมากๆ

ด่ากันไปกันมาเสร็จ เราก็เดินไปดูของต่อ พวกเราสองคนซื้อของมาเยอะแยะไปหมด ไม่ว่าจะเป็น ปลากะพง หอยแครง พริก หัวหอม กระเทียม ใบกระเพรา แล้วก็อื่นๆอีกมากมาย ตอนแรกเรากะว่าจะทำอะไรกินง่ายๆแต่ดูจากของที่ซื้อมาแล้วมันคงไม่ง่ายแล้วแหละ ส่วนเมนูอะไรก็ยังไม่ได้คิดกันเลย เอาไว้กลับไปที่รีสอร์ทแล้วค่อยคิด

……………….

……….

วันนี้เราก็ใช้เวลาไปกับการเล่นน้ำ อาบแดด และฟังเพลงที่ชายหาดอีกตามเคย แต่ทุกคนก็เห็นเป็นความเห็นเดียวกันว่ายังสนุกกันอยู่และไม่อยากกลับกันเลย เรานั่งเล่นไปเรื่อยๆจนบ่ายสี่โมงกว่าๆ พวกเราก็กลับไปที่รีสอร์ทเพื่อไปเตรียมอาหาร

เมนูก็มี ผัดกระเพราปลาหมึก ต้มยำกุ้งน้ำข้น แล้วก็พวกปิ้งๆย่างๆทั้งหลาย กะกินให้อิ่มส่งท้ายเลย เพราะเห็นว่าถ้ากลับไปกรุงเทพต้องเริ่มต้นเข้าคอร์สลดความอ้วนกันอย่างจริงจังแล้ว เพราะกินกันไม่หยุด แถมกำลังกายก็ไม่ได้ออกทำให้พวกเราน้ำหนักขึ้นพรวดๆ เดี๋ยวจะกลายเป็นลูกบอลเสียก่อน ผมกับไอ้แบงค์เข้าครัวโดยมีสาวสวยสองคนเป็นผู้ช่วย……ช่วยแกะกุ้งกับพลิกอาหารที่วางอยู่บนตะแกรงไปมา

จะว่าไปแล้วผมก็ทำอาหารเก่งพอสมควรเพราะต้องช่วยไอ้มุกทำบ่อยๆเพราะที่บ้านไม่มีแม่บ้าน แถมอยู่เมืองนอกตัวคนเดียวมันก็ต้องมีฝึกทำอาหารบ้างเป็นธรรมดา ผมทำอาหารไป ก็ชิมไป ไอ้พวกสาวๆกับไอ้แบงค์มันก็เดินมาแวบดูเป็นระยะๆ ก็ไม่ได้ว่าอะไร

…………

…………

…………….สองชั่วโมงผ่านไป อาหารมื้อเย็นก็เริ่มขึ้น……….

“Arm, your cooking is pretty good! Maybe you can resign from Yale and become the chef at our residential college, haha. (อาร์ม อาหารรสชาติใช้ได้เลยนะ สงสัยกลับก็ไปลาออกจากเยลแล้วมาเป็นพ่อครัวที่หอเราได้เลย)” ไอ้หวานหว่านแซวผม

“Haha, true! But that will be such a waste because he is already in the last year (ฮ่าๆ ใช่ แต่มันก็น่าเสียดายนะเพราะว่าอาร์มมันเรียนปีสุดท้ายแล้ว)” ไอ้ซูพูดจบผมก็เห็นว่าไอ้หวานหว่านมันหน้าชาๆไปพักนึง

“Thanks a lot! If you guys like the food, then eat more. We can start our diet program once we go back! (ขอบคุณนะ ถ้าชอบก็กินเยอะๆ พอกลับไปแล้วเข้าเริ่มลดอาหารกัน)” ผมเห็นท่าไม่ดีเลยรีบตัดบทก่อน

………………..

…………………………………

พวกเรากินข้าวกันเสร็จแล้วก็ลงไปเดินเล่นที่ชายหาดอีกตามเคยเพราะว่ามันก็ไม่มีอะไรให้ทำมากมาย เดินไปเดินมาสักครู่ไอ้สองสาวก็ขอตัวไปคุยเรื่องสาวๆกันปล่อยให้ผมอยู่กับไอ้แบงค์สองคน

“อาร์ม กูยังไม่อยากกลับเลยอะ อยากอยู่อย่างงี้ไปนานๆ”

“นั่นสิ กูก็เหมือนกัน”

“อาร์ม มึงไม่คิดจะมีแฟนมั่งหรอวะ”

“หึ ก็ยังไม่เจอคนที่ใช่อะ ถามทำไมวะ”

“ป่าวๆ ก็แค่อยากรู้อะ ว่าแต่ยังไม่เจอคนที่ถูกใจจริงๆหรอ”

“ก็เออน่ะสิ ถามทำไมหลายรอบ ไอ้บ้านนอก”

“เออๆ ไม่ถามละ”

เราสองคนเดินฟังเสียงคลื่นไปตามชายหาด สักพักเราทั้งคู่ก็นั่งลงบนโขดหินด้วยกัน

……………..

อยู่ดีๆไอ้แบงค์มันก็เอามือมันมาจับมือของผม มันจ้องเข้ามาที่ตาของผมจนผมทำอะไรไม่ถูก

“อะไรอะ แบงค์” ผมพยายามดึงมือออกมา

“อาร์ม กูไม่อยากที่จะปิดบังอะไรอีกต่อไปแล้ว คือกู เอ่อ……………..เอ่อ…………….” ไม่รู้ว่ามันจะเอ่ออะไรนักหนา เอ่อจนน้ำจะท่วมอยู่แล้ว

“อะไรวะ”

……….

…………………..

………

……………..

“ค…คือ กูชอบมึงอะ” มันหลับตากัดฟันแล้วก็พูดออกมาช้าๆ

……………….

………………….นี่มันคืออะไรกันแน่ มันเล่นตลกกับผมอยู่หรอ?…………

...............

............................

.....

“ไม่ตลกว่ะ ไอ้แบงค์ มึงอย่ามากวนตีนกู” ผมพูดแล้วก็หัวเราะกลบเกลื่อน

“กูพูดจริงๆนะไอ้อาร์ม มึงได้ยินไหม ว่ากูชอบมึง” พอพูดจบมันก็ประกบปากผมทันทีเล่นเอาผมตัวแข็งไปทั้งตัว

…....

…………พอผมได้สติผมก็รีบสะบัดมันออกแล้วก็ผลักมันไปไกลๆ

“มึงเป็นเชี่ยอะไรของมึง ไอ้แบงค์ อย่ามาล้อเล่น กูไม่ตลกด้วยนะ” พูดจบผมก็รีบวิ่งออกมาแล้วมุ่งหน้าไปที่รีสอร์ททันที

…………………………

…..

……….ไอ้แบงค์มันจะมาชอบผมได้ยังไงในเมื่อมันก็มีแฟนอยู่แล้ว ผมไม่เข้าใจจริงๆ

มันต้องการอะไรจากผมกันแน่?

……………


tbc
.

=========================================================
สวัสดีค่ะ คืนนี้เอมอาจจะไม่ได้มานะคะ เพราะช่วงบ่ายที่นี่ต้องทำ biochem research presentation ค่ะ

ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ

[PEAK]

^
^
 
ครับ ....  ขอบคุณนะครับ

ตอนนี้ แบงค์ได้ใจมาก  ...  บอกความในใจกันไปเลย   

[imageriz]

มันก็ดีนะ ที่แบงค์บอกความในใจ แต่อาร์ม อ่ะ จะทำยังไงต่อล่ะ

มันค้างอ่ะ 

[zingiber]

เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้อ่ะค่ะ

บอกได้ว่า สนุกมากกก 

แต่............มาเจอตอนจบแบบค้าง  พอดีเลยอ่าาาา 

อยากอ่านต่อไวๆค่ะน้องเอมมม คืนนี้มาต่อไม่ได้ ไว้พรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ จะรอนะคะ

[woradach]

สุดยอดเลยครับ คุณเอม ขอบคุณที่แจ้งก่อนนะครับ จาได้ไม่รอเก้อ อิอิ 

[4559]

 

มาเอาใจช่วยแบงค์ตรับ

สู้ๆนะ

 

เด๋วจะจัดงานแต่งให้

 

[DEMON3132]

+1 ให้น้องเอมสำหรับความขยันและความสนุกที่นำมาส่งต่อให้เพื่อนร่วมบอร์ดได้มีความสุข
 

[133113]

บอกออกไปแล้ววว
สู้ๆอาร์มมี่
 

[kuraki]

รักแบงค์ อิอิ

 

[wan]

ที่สุดนายแบงค์ก็ไม่อาจทัดทานใจตัวเองได้ 

อยู่ที่อาร์ม ว่าจะยอมรับแค่ไหน 

+1 เป็นกำลังใจให้ เอมนะครับ

[foozeballz]

แวบมาลงให้ตอนเช้าค่ะ วันนี้มี presentation คงลงได้แค่สองตอนนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาชดเชยให้นะคะ

ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจค่ะ บวกหนึ่งให้


===================================================================


บทที่ 21 – แค่คำคำเดียว

เราสองคนนอนอยู่ในห้องที่ไม่มีแม้แต่เสียงของความเคลื่อนไหว ตอนนี้หัวสมองของผมมันล้าไปหมด ผมนึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าทำไมไอ้แบงค์มันถึงทำอะไรอย่างนั้นลงไป มันจะมาชอบผมได้ยังไงในเมื่อเราทั้งสองคนก็เป็นผู้ชายและมันก็บอกว่ามันมีแฟนแล้ว ภาพเหตุการณ์ที่ไอ้แบงค์มันดึงผมเข้าไปจูบเมื่อตะกี้ยังตามเข้ามาหลอกหลอนผมอยู่เป็นระยะ ใจหนึ่งก็รู้สึกโกรธมัน แต่ พอผมเหลือบไปเห็นใบหน้าที่แสนเศร้าของมันแล้ว ผมก็โกรธมันไม่ลงจริงๆ …..นี่ผมจะใจร้ายกับเพื่อนของตัวเองจริงๆหรอ

………………………ไม่นานนัก ความเงียบก็ถูกทำลายลง

“…..อาร์ม มึงอย่าโกรธกูเลยนะ.................... กูอยากให้มึงลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อกี้”

“………ลืมอย่างงั้นหรอ มึงรู้ตัวไหมว่ามึงทำอะไรลงไปเมื่อตะกี้…...”

“กูรู้” มันตอบเสียงอ่อยๆ

“รู้แล้วมึงทำอย่างงั้นไปเพื่ออะไร เพื่ออะไรวะ? บอกกูมาสิ”

“กูบอกมึงไปตั้งแต่ตะกี้แล้ว กูบอกว่ากูชอบมึงไง” มันเริ่มขึ้นเสียง

“มึงอย่ามาตอแหล มึงมีแฟนอยู่แล้วทั้งคนมึงจะมาชอบกูทำไม แล้วอีกอย่างกูก็เป็นผู้ชาย มึงจะมาชอบกูได้ยังไง มึงต้องการอะไรจากกูกันแน่ ไอ้แบงค์”

……………….

………..ไม่มีเสียงตอบรับอะไรจากไอ้แบงค์

…………แต่มันดึงผมเข้าไปจูบแทน

………….

…….ป้าบบ!!

ผมต่อยไอ้แบงค์เข้าไปเต็มๆที่แก้มของมัน

.........................

..........

“โอ๊ย! มึงต่อยกูทำไม”

“ไอ้เชี่ยแบงค์ มึงกล้ามากๆเลยนะ ถ้ามึงทำอย่างงี้ต่อไปนี้เราอย่ามาเป็นเพื่อนกันเลย กูรับไม่ได้”

ว่าแล้วผมก็รีบเดินตรงไปที่ประตูเพื่อที่จะเดินออกไปสงบสติอารมณ์ข้างนอก

………………แต่มันก็มาดึงแขนผมเอาไว้

……….

“ไอ้แบงค์ ปล่อยเดี๋ยวนี้ มึงจะดึงแขนกูไว้ทำไม”

“กูไม่ให้มึงไปไหนทั้งนั้นอะแหละ มานี่ ไอ้ตัวดี แล้วมึงจะรู้สึกถึงความอัดอันตั้นใจที่อยู่ในอกกูมาตลอด”

มันลากผมมาจากที่ประตูแล้วก็ทุ่มผมลงไปบนเตียง มันก้มหน้าของมันเข้ามาใกล้ๆ ตอนนี้ผมรู้สึกกลัวและร้องไห้จนใบหน้าของผมเปียกไปหมด ผมทำอะไรไม่ถูกแล้วจริงๆ ทำไมนะทำไม …….เรี่ยวแรงที่มีอยู่ตะกี้มันหายไปหมด

………

และแล้วไอ้แบงค์มันก็เอามือของมันมาจับที่คางของผมแล้วก้มลงมาจูบอย่างรุนแรง…..แต่ผมไม่มีแรงขัดขืนอะไร ผมเลยปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามเลย มันจูบผมอยู่นานมากจนใจและร่างกายของผมล้าไปหมด…..พอมันพอใจแล้ว มันก็เดินออกไปข้างนอกห้อง ทิ้งผมไว้บนเตียงอย่างไม่มีเยื่อใย…………..

…….

ผมไม่รู้ว่าผมนอนร้องไห้อยู่คนเดียวเป็นเวลานานเท่าไหร่ แต่ปลอกหมอนตอนนี้มันเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ผมไม่เคยคิดเลยว่าไอ้แบงค์มันจะใจร้ายกับผมเช่นนี้ ถ้ามันชอบผมจริง ทำไมมันต้องทำอย่างงี้ด้วย มันเป็นการเริ่มต้นปีใหม่ที่แย่ที่สุดที่ผมเคยพบเจอมาในชีวิต ความหวังอะไรที่ผมมีไว้ ตอนนี้มันพังทลายไปหมดแล้ว ความเชื่อใจ ความไว้ใจ มันสูญหายไปหมด แม้กระทั่งความเป็นเพื่อน …………..ผมไม่เคยรู้จักไอ้แบงค์มัน ต่อจากนี้ไปผมกับมันคงเป็นแค่คนเคยรู้จัก……..

……..

ผมเดินออกไปข้างนอกห้องนอนเพื่อไปรินน้ำกินก็พบไอ้หวานหว่านกับซูกำลังนั่งคุยกันอยู่ในห้องรับแขก พอพวกมันเห็นผมเท่านั้นแหละ……

“Arm, what happened? Why do  you look so exhausted? (อาร์ม เกิดอะไรขึ้น ทำไมดูเหนื่อยมากๆเลยอะ)” ซูเริ่ม

“Yea! What’s wrong? (นั่นสิ เป็นอะไรป่าว)” ไอ้หวานหว่านมันพูดแล้วก็เข้ามาเขย่าตัวผมทีนึง

“Err guys, nothing happened! I just woke up, okay? Calm down! (เอ่อ….ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก เราเพิ่งตื่นอะ ใจเย็นๆ)” ผมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“Sure? (แน่ใจนะ)” ซูขมวดคิ้วให้

“So where is Bank? (แบงค์ไปไหนล่ะ)” ไอ้หวานหว่านถามขึ้นมา ตามันก็จ้องมาที่ผม

“………” ผมไม่ได้พูดอะไร แล้วก็ยักไหล่ให้พวกมันทีนึง

“Arm. Are you sure nothing really happened? (อาร์ม เธอแน่ใจนะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ?)” ไอ้ซูพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบจนน่ากลัว

“Yes (ใช่)”

“We trust you Arm. If you said nothing happened, then we won’t ask you any more question (พวกเราเชื่อเธอนะอาร์ม ถ้าเธอบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราก็จะไม่ถามอะไรอีก)” ไอ้หวานหว่านพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม

…..

……………………..

……………นี่ผมกำลังโกหกเพื่อนตัวเองอยู่เหรอ? ทำไมผมต้องโกหกพวกมันด้วยล่ะในเมื่อพวกเราก็เป็นเพื่อนซี้กันมาตั้งหลายปี เวลาใครคนใดคนหนึ่งมีความสุข พวกที่เหลือก็พลอยมีความสุขไปด้วยทั้งๆที่ในใจอาจจะมีเรื่องเข้ามาวุ่นวาย เวลาที่ผมทุกข์ พวกมันก็คอยอยู่ให้กำลังใจผมมาตลอด ไม่ทอดทิ้งผมไปทั้งที่พวกมันน่าจะใช้เวลาไปกับการออกไปเดินชอปปิ้งในนิวฮาเวน หรือไปอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบ…….แล้วทำไมเรื่องนี้ผมมีความจำเป็นจะต้องปิดบังพวกมันด้วย…….มันจะไม่เป็นการเห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอถ้าผมจะปกปิดเรื่องนี้ไม่ให้พวกมันได้รู้

…ตอนนี้จิตใจของผมมันย่ำแย่ไปหมด…….ผมไม่คิดว่าผมจะกล้าทำอะไรไม่ดีกับเพื่อนรักของผมทั้งสองคน………

……….ผมยืนนิ่งอยู่สักครู่ แล้วก็ร้องไห้ออกมาจนใจแทบจะขาดรอนๆ

……………………..

…….

“Arm!! Why are you crying now? (อาร์ม ทำไมตอนนี้มาร้องไห้ล่ะ)”ไอ้ซูถามแล้วทำหน้างงๆ ส่วนไอ้หวานหว่านมันก็เดินเข้ามากอดผม

………..

“I’m sorry guys….. (เราขอโทษ…….)” ผมสะอื้น

“Sorry for what? (ขอโทษเรื่องอะไร?)” ไอ้ซูทำหน้างงเข้าไปใหญ่

………ตอนนี้ผมพูดอะไรไม่ออกแล้ว ทุกอย่างมันบีบคั้นไปหมด ได้แต่ยืนร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของพวกมันสองคน….

…………

..............

...................

“If you are not ready, you can tell us later. If you don’t want to, you don’t have to. But do remember, if you have the urge to release something out at anytime, please bear in mind that  we will always be here for you……your best friends (ถ้าเธอยังไม่พร้อม บอกเราทีหลังก็ได้นะ หรือถ้าหากเธอไม่อยากบอก เธอก็ไม่จำเป็นต้องบอก แต่จำอะไรไว้อย่างนะ ถ้าเธอต้องการที่จะระบายออกมาเมื่อไหร่ เราสองคนจะอยู่ตรงนี้เสมอ…..เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอน่ะ)” ไอ้หวานหว่านพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม ผมสังเกตเห็นว่าดวงตาของทั้งสองคนแดงก่ำไปตามผม…….

…………

แค่คำว่าเพื่อนที่ออกมาจากปากของพวกมันก็ทำให้ผมมีกำลังใจขึ้นมาในทันใด ถึงแม้ว่าแรงกายของผมจะเหลือน้อยมากก็ตาม แต่แรงใจของผมมันค่อยๆกลับมาอีกครั้ง….

………………

นี่ใช่ไหม ที่ใครๆก็พูดกันว่า ‘การมีเพื่อนคืออะไรที่วิเศษที่สุด’


tbc

=============================================================

PS: ภาษาอังกฤษวันละคำสำสองคำสำหรับคนอยากเรียนภาษาอังกฤษ

amiable = อัธยาศัยดี ง่ายๆสบายๆ

ยกตัวอย่าง Ame is an amiable girl, that's why people in here love her (เอมเป็นผู้หญิงที่อัธยาศัยดี นี่จึงเป็นเหตุผลที่คนในเล้ารักเอม)
 

อิอิ ขอชมตัวเองหน่อยนะคะ

ไปแล้วค่ะ

รัก

เอม
 

[111_1]

 

           

            

[kuraki]

แบงค์แสดงออกได้รุนแรงดี อิอิ 

เอาใจช่วยแบงค์นะคะ

เข้าใจกันเร็วๆนะคะ 

[133113]

 
แบงค์แรงงงงงงงงง
อาร์มมี่ใจเย็น

ปล.ขอให้การพรีเซนต์ราบรื่นนะคะ  

[meng]

อ่านเรื่องของพี่ได้ตั้งสองภาษาเนะ

มาเป็นกำลังใจให้นะพี่เอม

ยังอ่านตามไม่ทันเลยขอเวลาแปป

แล้วจะมาเม้นต่อนะคับ

สู้ๆๆเขานะพี่เอม

อย่าให้น้อยหน้านิยายเรื่องอื่นหละคับ

บายคับ

 


 

[mist]

แบงค์ทำอะไรไม่เคลียร์ก็ได้ผลอย่างงี้แหละ 

[imageriz]

  แบงค์ทำอะไรลงไปอ่ะ  แล้วหายไปไหน


น้องเอม สู้ ๆ นะ present วันนี้

Have a good luck, Ame.
 

[YO DEA]

 


สู้ๆ ต่อไป

[4559]

เอาใจช่วยนะะะะะะะะะะะะะะะ

[● MaYa~Boy ●]

สนุกมากเลยคับ แต่กว่าจะอ่านทันหลายวันอยู่ ชอบคับ

[wan]

ตกลง ยังไม่เคลียร์

[woradach]

สนุกมากเลยครับ ว่าแต่ตาแบงค์หายไปไหนหล่ะเนี่ย แหมหวานหว่านกะซูนี่น่ารักเจงๆ มีเพื่อนแสนดีแบบนี้เกิดอาการอิจฉา อิอิ ทำบุญด้วยอะไรเนี่ย อิอิ 

[mma419109]

   แบงค์ต้องเคลียร์ตัวเองก่อนนะ จะให้อาร์มยอมรับทั้งที่บอกว่ามีแฟนอยู่แล้ว มันดูไม่จริงใจอ่ะ
คุณเอมเขียนได้ดีค่ะขอชม เรื่องดำเนินไปได้อารมณ์ดี

[astral]

ตามทันแล้ว เย๊ แอบขัดเคืองแบงค์จัง การกระทำไม่ชัดเจน ถึงจะบอกว่ารัก แต่ช่วยใจเย็นกว่านี้อีกนิดสิ 

เรื่องนี้ดีจังได้ฝึกภาษาด้วย 

[foozeballz]

บทที่ 22 – บอกมาสิ

ผมนั่งคุยกับสองสาวจนสภาพดีขึ้นมานิดนึงก็เลยขอตัวเข้ามาในห้องเพื่ออาบน้ำนอน ผมเปิดน้ำเย็นๆล้างตัวเพื่อระงับอารมณ์ทุกๆอย่างที่มันปนกันจนมั่วไปหมด ผมเดินออกมาจากห้องอาบน้ำแล้วก็ยืนส่องกระจกมองดูหน้าตาของตัวเองที่ตอนนี้มันดูไม่ได้มากๆ ดวงตาช้ำๆบวมๆ จมูกที่แดงก่ำ ปากที่เต็มไปด้วยรอยกัดจากไอ้แบงค์แล้วก็รอยฟันของตัวเอง ผมไม่อยากจะทนดูสภาพของตัวเองอย่างนี้ต่อไปอีก……………..วันปีใหม่…………. ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเหมือนวันธรรมดาวันหนึ่ง…..แต่มันก็ไม่ควรจะเป็นวันที่เราไม่มีความสุข……เพราะฉะนั้น….. ผมว่าผมจะไปคุยกับไอ้แบงค์ให้รู้เรื่องรู้ราวไปเลยดีกว่า เป็นไงก็เป็นกัน เพราะไหนๆมันก็เหลือเวลาไม่มากแล้ว

ผมเดินออกมาจากห้องน้ำก็จัดการเปลี่ยนปอกหมอนแล้วก็นั่งสงบสติอารมณ์อยู่บนเตียงอีกสักครั้ง

และผมก็คิดได้ว่า ……………………ผมยังไม่ได้โทรไปหาพ่อกับแม่เลย

………

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ” แม่ผมพูด

....................

“ฮัลโหล......................... อาร์มเหรอลูก”   

“ครับแม่ สวัสดีปีใหม่นะครับ ขอให้แม่สุขภาพแข็งแรงๆนะครับ อาร์มรักแม่นะครับ”

“จ้า แม่ก็รักอาร์มนะ…………ว่าแต่พรุ่งนี้กลับมาถึงกี่โมงล่ะ”

“ก็คงบ่ายๆเย็นๆล่ะครับ”

“จะกินข้าวเย็นที่บ้านไหมลูก เดี๋ยวแม่จะได้เตรียมให้”

“ไม่เป็นไรดีกว่าครับ เดี๋ยวพวกเราหากินข้างนอกดีกว่า”

“จ้าๆ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ มีอะไรอีกไหมลูก”

“พ่ออยู่ไหมครับ?”

“พ่อออกไปกินเลี้ยงปีใหม่น่ะลูก กว่าจะกลับคงดึก…….มีมุกมาอยู่เป็นเพื่อนแม่เนี่ย คุยกับน้องไหมล่ะ?”

“เอิ่ม ก็ดีเหมือนกันครับ…….”

………………

“ฮัลโหล พี่อาร์ม…..หัวหินเป็นยังไงบ้างเนี่ย”

“ก็ดีอะมุก อากาศเย็นสบาย”

“โห น่าอิจฉา อยากไปมั่งจัง”

“เออน่า อยู่ดูแลพ่อกับแม่ไปก่อนนะ เดี๋ยวพอพี่กลับบ้านมุกค่อยไปก็ได้”

“อืมๆ แล้วนี่เพื่อนๆพี่สบายดีไหม”

…………

“ก็สบายดีสิ”

“อือ ดีแล้วๆ พรุ่งนี้เจอกัน ขับรถดีๆละค่ะ”

“จ้า ดูแลตัวเองดีๆนะ”

“อืมๆ เค้าคิดถึงตัวเองนะ”

“พี่ก็คิดถึงมุกนะ กู้ดไนท์จ้ะ” พูดจบแล้วผมก็วางสาย

..................

ได้คุยกับแม่แล้วก็น้องสาวสุดที่รักมันก็ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะเหมือนกัน ทำให้ผมรู้สึกว่ายังมีคนคอยอยู่เป็นกำลังใจให้ตลอดเวลาถึงแม้พวกเค้าจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆผม คืนนี้มันก็เป็นคืนสุดท้ายแล้ว ผมเลยอยากเก็บทรงจำดีๆไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้……….ผมตัดสินใจลงไปเดินเล่นแถวๆชายหาดอีกครั้งเพื่อสูดอากาศดีๆเผื่อผมจะได้ลืมอะไรบางอย่างทีมันเลวร้าย

หาดทรายและท้องทะเลคืนนี้มันก็เหมือนกับทุกๆคืน สายลมยังคอยอยู่เป็นเพื่อนของพระจันทร์และแสงดาวเสมอ ถึงแม้ว่าพระจันทร์มันอาจจะเปลี่ยนรูปเปลี่ยนสีไปบ้าง แต่ทุกอย่างมันก็ยังสวยงาม น้ำทะเลเย็นๆที่ขึ้นมากระทบกับฝ่าเท้าของผมส่งเสียงดังคลืนๆเหมือนกับเป็นเครื่องมือบ่งบอกถึงอะไรบางอย่าง………ที่กำลังใกล้เข้ามา

……………………………………………….

“อาร์ม กูขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม”เสียงไอ้แบงค์ดันขึ้นจากข้างหลัง

“ว่ามาสิ” ผมพยายามไม่อคติและระงับอารมณ์โกรธไว้

“ไปที่โขดหินกัน”

เราสองคนเดินตรงไปที่โขดหินโดยไม่ได้คุยอะไรกัน ……แต่ความเงียบงันมันก็ซ่อนอะไรเอาไว้หลายอย่าง….เหมือนกับท้องฟ้ายามวิกาลที่ซ่อนขอบฟ้าเอาไว้………………..

“อาร์ม กูมีเรื่องหลายเรื่องที่อยากจะสารภาพกับมึง”

“อืม…..” ผมพูดแล้วก็จ้องหน้ามัน

“ก่อนอื่น กูอยากจะขอโทษที่กูทำอะไรลงไปโดยไม่ได้ทันคิด…..เมื่อกี้นี้” มันทำเสียงหงอยๆ

“ไม่ต้องพูดแล้วแหละ ช่างมันเหอะ”

“ไม่ได้นะ กูทำอะไรกูก็ต้องรับผิดชอบ……………อาร์มมึงฟังกูนะ…..”

“ได้ กูจะฟังทุกอย่างที่มึงพูด”

“กูชอบมึง กูชอบมึงจริงๆนะ……….”

“มึงจะมาชอบกูได้ยังไงในเมื่อมึงก็มีคนที่ชื่อว่า ‘เอย’ อยู่แล้ว”

“จริงๆแล้ว…………………..เอ่อ………………………ถ้ากูพูดแล้วมึงอย่าโกรธนะ กูขอร้อง…….นะ”

“จะพยายาม………….”

“คือกูอยากจะบอกว่า ไอ้ซูกับไอ้หวานหว่านมันรู้เรื่องที่กูชอบมึงตั้งนานแล้ว ……มึงอย่าไปโกรธพวกมันนะ……เพราะกูเป็นคนขอร้องพวกมันไม่ให้มาบอกมึงเอง………………….แต่จริงๆนะ กูชอบมึงจริงๆ……….แล้วอีกอย่าง………อย่าโกรธนะ…….คือว่าเอยอะ จริงๆเค้าก็เป็นแค่เพื่อนกู แต่กูเป็นคนไปหลอกไอ้พวกสองคนนั้นให้เข้าใจว่าเอยอะเป็นแฟนกู แต่จริงๆแล้วไม่ใช่หรอก กูก็แค่อยากจะรู้ว่ามึงจะรู้สึกยังไงกับกูเท่านั้นแหละ กูไม่กล้าบอกมึงไปตรงๆตั้งแต่ตอนแรกเพราะว่ากูกลัวจะเสียเพื่อนดีๆอย่างมึงไป แต่ตอนนี้ ไหนๆพวกเราก็ใกล้จะจบเต็มทีแล้ว กูเลยอยากบอกความในใจเพราะกูไม่อยากเสียโอกาสนี้ไป ถึงมึงจะไม่ได้ชอบกูก็ตาม ” เสียงของมันเศร้ามากๆ

………นี่หรอกเหรอ ความจริงทุกอย่างที่มันปิดผมมาตลอด ในที่สุดผมก็ได้รับรู้มันสักที ถึงมันจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ก็แล้วแต่ แต่ผมก็รู้สึกมีความสุขเป็นที่สุดที่ได้ยินคำนี้ออกมาจากปากของมัน………….ตอนนี้ผมรู้ใจตัวเองแล้วล่ะ………ว่าผม…….

.....................ก็ชอบไอ้แบงค์……เหมือนกัน

Tbc