" อี้ยังไหวครับต้ง อี้แค่อยากนอนพักผ่อนอ่ะ คืนนี้อี้คงไปต่อไม่ไหวแล้วน่ะ ยังไงก้อขอบใจต้งมากที่อยู่ช่วยอี้ตลอด อี้ซึ้งน้ำใจต้งมาเลย ต้งเองก้อต้องพักผ่อนเช่นกันน่ะครับ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว กลับบ้านนี่ก้อนอนเลย่ะครับ " ผมพูดไปเพื่อไม่ให้ต้งเป็นห่วงผมมาก
" ดีใจจังอี้เป็นห่วงต้งด้วย ถ้าเป็นอย่างนี้น่ะ ต่อให้เหนื่อยแค่ไหน ต้งก้อสู้เพื่ออี้น่ะครับ " ต้งน่ารักมากเลยอ่ะ แต่ตอนนี้ผมมไมอารมณ์ที่จะชื่มชมใคร ความรู้สึกผมมันแย่ และเหนื่อยมากๆ
พอมาถึงคอนโดผมต้งก้อขึ้นมาส่งผมที่ห้อง แล้วก้อเตรียมชุดนอนให้ผมตามเคย ซ้ำยังริมนมสดมาให้ผมดื่มด้วย ผมก้อดื่มนมจนหมดครับ แล้วก้อเข้าไปอาบน้ำ แต่ต้งยังรอผมอยู่ข้างนอก เค้าบอกว่าให้ผมนอนหลับก่อน เค้าถึงจะกลับ ทีแรกผมบอกให้เค้ากลับเค้าก้อไม่ยอม ผมเลยต้องปล่อยเลยตามเลย เพราะตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ไปสู้รบตบมือกับใครทั้งนั้น พอเข้าห้องน้ำแล้ว ผมก้อเปิดน้ำจากฝักบัว แล้วร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น ผมรู้สึกแย่ๆมากๆ แย่จริงๆ ผมอยากจะปลดปล่อยความรู้สึกเสียใจนี้แบ่งให้คนอื่นรับรูบ้างจัง แต่ผมจะทำยังไงดี ทำไมผมถึงไม่กล้าที่จะบอกใคร หรือระบายกับใครว่าผมเสียใจ หรือรู้สึกยังไง ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี้ด้วยน่ะ ฮือๆๆๆๆๆ ใครก้อได้ช่วยผมที
ผมม่รู้ว่าผมร้องไห้ไปนานเท่าไหร่ จนมารู้สึกตัวเมื่อต้งมาเคาะประตูห้องน้ำ
" อี้ๆ อี้ครับ เป็นอะไรรึป่าว ทำไมเข้าห้องน้ำนานจัง "
" ป่ะ ป่าวน่ะต้ง อี้แค่อาบน้ำเพลินไปหน่อย ไม่มีอะไรหรอก " ผมปดไป
" ต้งก้อตกใจหมด นึกว่าอี้เป็นอะไร แต่อย่าแช่น้ำนานมากน่ะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา " ต้งตะโกนเข้ามาหาผมที่ยังอยู่ในห้องน้ำ
" ไม่มีอะไรจริงๆต้ง เดี๋ยวอี้ออกไปแล้ว " จากนั้นผมก้อรีบล้างๆตัว แล้วก้อล้างหน้าด้วย ทำหน้าให้ปกติที่สุด เดี๋ยวต้งจะจับได้ว่าผมแอบมาร้องไห้ในนี้ เดี๋ยวเค้าจะเป็นห่วงเอา ผมไม่อยากให้ใครมาเห็นผมในสภาพนี้ มันดูแย่จริงๆ
จากนั้นพอผมทำตัวให้เป็นปกติเสร็จผมก้อออกจากห้องน้ำ ผมก้อเห็นต้งนั่งรอผมอยู่บนเตียง สายตาต้งจ้องมองมาที่ผมเหมือนจะจับอาการของผม ว่าผมเป็นอะไร หน้าตาต้งเคร่งเครียดมาก แต่ผมก้อทำเฉยๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เดินไปหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ทาครีม ทาอะไรไปเรื่อยเปื่อยเหมือนปกติ แล้วต้งก้อเดินมาหาผมที่โต๊ะเครื่องแป้ง
" อี้ครับ ต้งรู้น่ะว่าอี้รู้สึกยังไง แต่การที่เราเก็บความรู้สึกแย่ๆไว้คนเดียวนี่ มันไม่ดีน่ะครับ ถ้าวันใดวันหนึ่งอี้เกิดเก็บมันไว้ไม่ไหวแล้ว อี้จะทำยังไง อี้น่าจะห่วงตัวเองบ้างน่ะครับ แล้วเลิกคิดได้แล้วว่า ไอ้การที่เก็บความรู้สึกแย่ๆไว้คนเดียวนี่ มันจะไม่ทำให้คนอื่นเค้ารู้สึกห่วงอี้มากไปกว่านี้ มันตรงกันข้าม มันกลับทำให้คนอื่นๆรอบตัวอี้ยิ่งรู้สึกเป็นห่วงอี้มากกว่าเดิม ทำไมล่ะ ทำไมไม่แบ่งความรู้สึกนั้นออกมาให้คนอื่นได้รับรู้บ้าง ถ้าอี้ไม่กล้าระบายกับใคร ก้อมาลงที่ต้งไง ต้งยังอยู่ทั้งคน อี้จะเก็บไว้ทำไม ฮ่ะ " ผมไม่เคยเห็นต้งเป็นอย่างนี้มาก่อน ผมรับรู้ได้ถึงความรู้สึกต้งน่ะ แต่จะให้ผมทำยังไงล่ะ ผมหันหน้าไปมองต้ง ผมรู้สึกเหมือนต้งตาจะแดงๆ เหมือนน้ำตาเรื่มคลอๆแล้ว นี่ผมทำให้ต้งร้องไห้เหรอเนี่ยะ
" ต้งครับ ต้งจะให้อี้ทำยังไง อี้ไม่ๆ " แล้วต้งก้อโผเข้ามากอดผม
" อี้ครับ ถึงแม้ว่าในใจอี้จะยังไม่มีต้งอยู่ก้อตาม แต่อย่างน้อย ให้ต้งเป้นคนนึงที่ได้เห็นอี้ทุกเวลา ทั้งเวลา สุข เศร้า เหงา ทุกข์ใจบ้างน่ะครับ ต้งไม่ขออะไรมากไปกว่านี้ นะครับอี้ ให้ต้งได้ไหม " ต้งกอดผมแน่นมาก ผมก้อได้แต่ตบหลังต้งเบาๆเป็นการปลอบ
" ต้งครับ คนเรามันไม่เหมือนกัน อี้ก้อตอบไม่ได้ว่าทำไมอี้ถึงเป็นคนอย่างนี้ เอาไว้อี้ไม่ไหวเมื่อไหร่ อี้จะบอกต้งน่ะ ตอนนี้อี้ขอพักผ่อนก่อนน่ะ ต้งก้อเช่นกัน กลับบ้านไปนอนได้แล้ว น่ะ พรุ่งนี้ต้องทำงานอีกเยอะนี่ เอาไว้อี้จะโทรหาต้งน่ะครับ น่ะคนดีของอี้ " ต้งผละออกจากผม หน้าตาดูคลายความเครียดลง แล้วต้งก้อมาหอมแก้มผมทีนึง ผมก้อยอมให้เค้าหอมแต่โดยดี
" อี้ครับ อี้อย่าเครียดคนเดียวน่ะ มีอะไรยังไงก้ออย่าลืมต้งน่ะครับ ต้งไปก่อนล่ะ พักผ่อนมากๆน่ะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้งมารับไปทำงานน่ะครับ " ผมไม่ตอบครับ ได้แต่พยักหน้าแล้วยิ้มให้ต้ง จากนั้นผมก้อเดินมาส่งต้งที่หน้าห้องผม แล้วต้งก้อเดินกลับไป จากนั้นผมก้อปิดห้อง
ก่อนนอน ผมพยายามไม่คิดอะไรมาก พยายามทำใจให้โล่ง วางเรื่องราวทุกอย่างไว้ก่อนที่จะหลับตาลง ผมรู้ว่ามันยาก มันขัดกับนิสัยผมนัก แต่ผมก้อต้องทำให้ได้ อย่างน้อยมันก้อจะทำให้ผมไม่เครียด แล้วไปกังวลจนนอนไม่หลับ เฮ้อออออ ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้ น๊าๆๆๆๆๆ[/color]
หัวข้อ: สัญญารัก สัญญาสวาท -- ตอนพิเศษ บทที่1 หลังมรสุม (After the Storm) (อ่าน 899945 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก