หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[micky99]

พี่ต้นบอกว่า "ใครเป็นพระเอก นั่นเพราะผมอยากให้คนอ่านตัดสินใจเองจริงๆครับ"  
ผมพูดแบบเป็นกลางสุดๆนะครับไม่เอียงเลยนะ ผมเลือกโจครับพี่ โจแฟนคลับออกมาแสดงพลังกันหน่อยครับ เอาให้ตรึม555+
แต่พี่ต้นบอกว่าจะมีคนที่ไม่ต้องแย่งได้นนท์ไป หมายความว่า1ใน2คนนี่จะต้อง..... หรือพระเอกตัวจริงจะเป็นคนอื่นนะ

[knightto]

ตัวจริง มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น.. .

ก็ คือ นัท . .คนเดียว!

นัทคือพระเอก ก ก ก กก ก ก...


แฟนคลับนัท ท ท ท ท ท  ท    ออกมาทะล่มม ม  มม ม เร้ยย ยย



ยังไง  ก็นัท .. .. .  นัท คนเดียวเท่านั้น

ถึงจะมีอะไรมาขัดขวาง. . .. .ยังไง นัทก็จะอยู่ข้างนนท์
ทั้งคู่จะเดินไปบนทางเดียวกัน. . . . ..

N U T
O
N

ไม่มีใครเหมือน. . .. .หึหึ     

[→Yakuza★]

โจแฟนคลับ

โจ     โจ     โจ     โจ     โจ     โจ

พระเอก คือ โจ คนเดียวเท่านั้น!!!

เชียร์ โจ สุดพลัง!!!

[ordkrub]

เฮ้อออออ
รักพี่เสียดายน้องอะ
เครียด!!!!!!!

[pay-it-forward]

พระเอกจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากนัทเท่านั้น

นนท์นัท!  นนท์นัท!   นนท์นัท!

[auksarin]

สงสารโจอ่ะ

ความรักจากพ่อก็โดนแย่งไป จะหาแฟนก็โดนคนอื่นเอาไปคบซะก่อน



ดังนั้น..............



แย่งนนท์มาเลย ฉุดมาซะ ^ ^

[tantalize]

^{โจคนเดียวเท่านั้น ไอนัทก็เเค่ลองผิดลองถูกไปก่อน 555555+}   

[THIP]

จากที่น้องต้นบอกว่า ให้คนอ่านตัดสินใจเองว่าใครจะเป็นพระเอก ทำให้นึกถึงหนังฝรั่งที่ชอบจบแบบให้คิดเอง

อืม แบบนี้ก็สนุกสิ  พี่ก็คิดเองว่า "โจ" เป็นพระเอก แม้ว่า "อาจจะ" ไม่ได้เป็นแฟนนนท์ก็ตาม

หุหุ

[shoky_9]

ถ้าอย่างนั้น พระเอกของ นนท์ ก็คือ นัท คนเดียว   

แล้วถ้าสุดท้าย พระเอกของนนท์ไม่ใช่ที่หวังไว้ ก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นจะเป็นไง

แต่ที่แน่ๆ ....

ตอนนี้ ติดเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆ

เพราะฉะนั้น รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ

 

[Fill]

เชียร์โจครับ
แต่พักหลังเริ่มรู้สึกเหมือนทั้งนัทและโจไม่ใช่พระเอกไงไม่รู้

หรือว่า...

O_O

วะ
วะ
วะ
วา
วายุ...

[kasarus]

โจ ตั้งใจเข้านะ
อย่าเพิ่งท้อแท้ ซักวันต้องเป็นวันของเรา

[PYMMM]

อ่านจบเเล้ววว นอนหกโมงเช้า --''
ยังไงก็ "นัท" ค่ะ

[kekaprain]

สู้ต่อไปนะ " น้องโจ "  พี่สาวเชียร์สุดใจขาดดิ้น

รักจนกว่าจะตายเพราะทนไม่ไหว  อ๊ากกกก  เท่ได้อีก 

ไม่ใช่น้องนัทไม่ดี  เพียงแค่รู้สึกว่ามันไม่ใช่

รอต่อไปอย่างมีความหวังเนาะ น้องโจ ^^

ลุ้นคู่ป๊อบกับตี๋ด้วยอีกคู่  จะลงเอยยังไงกันหว่า  คิดไว้ในใจละ  แต่ไว้รอเฉลยจากคุณต้นละกัน  ฮ่า

สู้ๆจ้า คนแต่ง  ทนกระแสโจนนท์ไม่ไหวซะทีสิ  ฮ้าๆ

[Gulp]

NONUTครับ โจเท่านั้นๆ

[konnarak]

โจแฟนคลับ

โจ     โจ     โจ     โจ     โจ     โจ

พระเอก คือ โจ คนเดียวเท่านั้น!!!

เชียร์ โจ สุดพลัง!!!

ถูกต้อง..................................................

[gneuhp]

เชียร์ นัท อ่ะ ^^

[~•SAkurAIro•~]

กระทุ้นี้พลังเชียร์รุนแรงมากอ่ะะ 

ส่วนผมเชียร์ โจจจจจจ เท่านั้นนนน

[Phichchii]

โจ FC  ไงตอนจบนนท์ก็คู่กะโจอยู่ดี สู้ต่อไปนายโจ เอาหัวใจนนท์มาให้ได้



ฮือๆๆๆ ทำไมไม่เห็นใจโจกันบ้าง ทั้งพยายาม ดิ้นรน น่าสงสารจะตาย สู้ต่อไป ถ้ายังไม่ท้อ..

[konnarak]

โจ FC  ไงตอนจบนนท์ก็คู่กะโจอยู่ดี สู้ต่อไปนายโจ เอาหัวใจนนท์มาให้ได้



ฮือๆๆๆ ทำไมไม่เห็นใจโจกันบ้าง ทั้งพยายาม ดิ้นรน น่าสงสารจะตาย สู้ต่อไป ถ้ายังไม่ท้อ..

ถ้าเอาหัวใจมาไมได้  จับปล้ำทำเมียเลย    เย้ๆๆ

[gankza]

โจ โจ โจ 

[chivalry]

นัท นัท นัท นัท  นัท นัท

[shoky_9]

รอ นัทกับนนท์

เชียร์นัทกับนนท์

+55555 

[จันทร์ผา]

นัทคนเดียวเท่านั้นที่เป็นพระเอก

โจได้แค่เป็นพระรอง 555555555

นัทต้องคู่กับนนท์เท่านั้น

[appletree]

พี่ต้นมาต่อแล้ว
คิดถึงเรื่องนี้ !

[andy_kwan]

ช่วยดัน    โจ โจ และก็ โจ เท่านั้นที่เป็นพระเอก
นัทก็อกหักกินน้ำใบบัวบกไปเถอะนะ

[Fill]

เชียร์พี่ต้น
 

[ExecutioneR]

A 91


“พลอยเอากับข้าวที่แม่พลอยทำมาให้น่ะ นนท์” พลอยยื่นถุงกับข้าวให้กับผม “นานๆทีแม่พลอยเค้าจะลงมือทำกับข้าวเอง เค้าก็เลยอยากเอามาแบ่งให้นนท์กับแม่นนท์ได้ทานด้วยน่ะ”

“อ๋อออ ขอบใจมากเลยพลอย” ผมรับถุงมาถือไว้ในมือ “งั้นเดี๋ยวนนท์ไปเรียกแม่ออกมาให้นะ รอแป๊บนึง”

“ไม่เป็นไรๆ นนท์ คุณป้ายุ่งอยู่รึเปล่า พลอยแวะมาแค่นี้แหละ เดี๋ยวพลอยกลับเลยก็ได้ ว่าแต่นนท์ทานข้าวกันรึยังล่ะ”

“เรียบร้อยแล้วอะดิ แต่ไม่เป็นไร เอาไว้นนท์กินพรุ่งนี้เช้าก็ได้”

“ถ้างั้นพลอยกลับเลยแล้วกันนะ ไม่รบกวนพวกนนท์ดีกว่า”

“เอ้ยๆๆ รอแป๊บนึง นนท์เอากับข้าวไปวางในครัวก่อนแล้วเดี๋ยวนนท์เดินไปส่งที่บ้าน”

“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูไปส่งเอง” จู่ๆโจก็พูดพร้อมกับลุกขึ้นจากโซฟา “ไป พลอย โจจะเดินไปเป็นเพื่อน”

เขาสองคนมองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่พลอยจะหันมายิ้มให้กับผม “งั้นพลอยไปแล้วนะ นนท์ ฝากสวัสดีคุณป้าด้วยล่ะ แล้วเจอกัน”

ผมโบกมือลาพลอยเบาๆ แล้วมองทั้งสองคนเดินออกจากประตูบ้านไป

“นั่นอะเหรอ แฟนเก่าไอ้โจน่ะ” นัทเดินเข้ามาพูดกับผม “น่ารักดีนี่หว่า มิน่าล่ะทำไมนนท์ถึงยังเคยหลงเสน่ห์เค้าไปครั้งนึงด้วยอะ”

“เพ้อเจ้อและนัท” ผมกระทุ้งศอกใส่พุงเขาเบาๆ จากนั้นเราสองคนก็เดินไปยังห้องครัวด้วยกัน “นนท์ยังไม่เคยคิดอะไรกับพลอยเลยเหอะ มีแต่พวกนัทนั่นแหละที่คิดกันไปเอง ก็ตอนนั้นนนท์เพิ่งลงมาอยู่กรุงเทพ ก็เลยมีพลอยนี่แหละที่เป็นเพื่อนคุยแค่คนเดียวไง”

“ถ้าจำไม่ผิด รู้สึกเค้าจะอยู่มอสี่ใช่มั๊ย”

“อือฮึ” ผมพยักหน้า

“แล้วตอนนั้นไอ้โจก็ยังเป็นแฟนกับเค้าอยู่ด้วยใช่ปะ”

“อืออ ช่ายย......” ผมคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง “นี่ นัท..........”

“อ้าว น้องนนท์ มีอะไรเหรอคะ” พี่แหวนทักขึ้นทันทีที่ผมเปิดประตูห้องครัวออก

“อ้าว แม่ล่ะครับ พี่แหวน”

“เมื่อกี๊มีโทรศัพท์เข้ามา ก็เลยเดินออกไปคุยที่สวนข้างนอกนั่นน่ะคะ น้องนนท์มีอะไรรึเปล่าคะ”

“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกครับ เมื่อกี๊พลอยเค้าเอากับข้าวมาให้ แล้วนนท์เลยจะมาบอกแม่น่ะครับ ถ้าไงนนท์รบกวนพี่แหวนเอาเข้าตู้เย็นแล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยเอาออกมาอุ่นให้หน่อยนะครับ” ผมวางถุงกับข้าวลงบนเคาน์เตอร์

“ได้ค่ะ” พี่แหวนรับคำ จากนั้นผมกับนัทจึงเดินออกจากห้องครัวไป

“แล้วไง เมื่อกี๊จะพูดะอะไรเรอะ”

“เปล่าๆ นนท์ลืมไปแล้วอะ ช่างมันเถอะ”

เราสองคนเดินกลับลงมานั่งบนโซฟาที่ห้องรับแขกด้วยกัน แต่ก็เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น เพราะว่านัทชวนให้ผมขึ้นไปนั่งคุยกันบนห้องแทน ที่จริงผมก็อยากจะนั่งรอโจอยู่อีกสักหน่อยเพื่อรอถามว่าเขากับพลอยมีปัญหาอะไรกันรึเปล่า แต่สุดท้ายผมก็ตัดสินใจทำอย่างที่นัทบอกแล้วคิดว่าค่อยไปถามเขาเอาทีหลังดีกว่า เพราะที่จริงมันก็คงไม่น่าที่จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอยู่แล้วนั่นล่ะนะ

เช้าวันรุ่งขึ้น พอผมลองถามโจดูว่าเมื่อคืนเขากับพลอยเป็นยังไงบ้าง เขาก็มองหน้าผมแปลกๆแล้วตอบว่าไม่มีอะไรสักหน่อย แถมยังถามกลับด้วยว่าทำไมผมถึงถามแบบนั้น ทำเอาผมต้องเป็นฝ่ายยอมหยุดความสงสัยเอาไว้แต่เพียงแค่นั้น เพราะผมก็ไม่รู้ว่าจะหาเหตุผลอะไรมาตอบเขาเหมือนกันว่าทำไมผมถึงคิดว่าเขาต้องมีปัญหากัน

แต่ลึกๆแล้วผมก็ยังคงคิดถึงเรื่องที่โจกับพลอยเคยบอกผมไม่ตรงกันเมื่อคราวนั้นอยู่ดีล่ะนะ........

ที่โรงเรียน พวกเราทุกคนรวมทั้งโจก็ไปนั่งอยู่ด้วยกันที่โรงอาหารเหมือนปกติ ซึ่งวันนี้พวกพี่โป้งก็ยังมานั่งกับเราด้วย พี่เขามาเล่าเรื่องกำหนดการแข่งกีฬาสีที่ถูกเลื่อนออกไปให้พวกเราฟัง และถามถึงอาการข้อมือของผมด้วยว่าเป็นยังไงแล้วบ้าง ซึ่งผมก็ยืนยันกับพี่โป้งว่าผมจะต้องหายดีทันก่อนคัดตัวและฝึกซ้อมใหญ่อย่างแน่นอน

เวลาผ่านไปอีกสามสี่วัน ทุกอย่างรอบตัวผมดูเหมือนจะเริ่มกลับมาดำเนินไปได้ตามปกติอย่างที่เคย ถึงแม้ปัญหาของคริสและป๊อปกับตี๋เล็กจะยังไม่ไปถึงไหน แต่ทุกคนก็เริ่มดูเหมือนจะเคยชินกับพวกมันมากขึ้นแล้วด้วยเช่นกัน อย่างน้อยๆการที่ป๊อปเริ่มยิ้มแย้มมากขึ้น พูดมากขึ้น ร่าเริงมากขึ้น ก็เป็นหนึ่งในหลักฐานที่บอกว่าสภาพจิตใจของเขาคงจะเริ่มดีขึ้นแล้วได้อย่างนึงน่ะนะ

“แต่ไอ้ตี๋มันยังไม่ค่อยดีขึ้นเท่าไหร่เลยนะเว้ย” เคนพูดขึ้นในเช้าวันหนึ่ง ตอนที่ทั้งป๊อปและตี๋เล็กต่างก็ยังมาไม่ถึง

“แต่มันก็พูดเยอะขึ้น ไม่ได้เอาแต่ซึมเหมือนเมื่อตอนแรกๆไม่ใช่เหรอวะ”

“ช่ายยย ไอ้เจย์พูดถูกเว้ย” วายุพยักหน้าเห็นด้วย “เนี่ย พวกมึงลองนึกดีๆแล้วลองเปรียบเทียบตอนนี้กับก่อนหน้านี้ดูสิวะ กูว่าไอ้ตี๋มันก็กำลังค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆเหมือนกันนะเว้ย กูคิดว่าพวกมันต้องใช้เวลาจริงๆอะว่ะ พอมันเริ่มใจเย็นลงแบบนี้ไปอีกสักพัก พวกเราก็ค่อยช่วยกันพูดกับพวกมันให้มันคุยกันเหมือนเดิมก็ได้นะเว้ย”

“นั่นดิ กูว่าก่อนหน้านี้พูดอะไรไปมันก็คงจะไม่ฟังหรอก แล้วก็คงต่างคนต่างไม่มีอารมณ์หรือรู้สึกอยากจะทำอะไรเท่าไหร่ด้วย” นัทพูดเสริม

“กูว่าก็เหมือนๆกับมึงนั่นล่ะมั๊ง ไอ้คริส” เจย์หันไปพูดกับคริส

“ยังไงวะ”

“ก็มึงเองก็ยังดูดีขึ้นตั้งเยอะด้วยเหมือนกันไม่ใช่รึไง ไม่ได้เอาแต่จมทุกข์แล้วก็เอาแต่ทำหน้าเศร้าเหมือนเมื่อก่อนแล้วด้วย มึงเริ่มจะทำใจขึ้นได้บ้างแล้วอะดิ ใช่มั๊ยวะ”

คริสไม่ได้ตอบอะไรกลับในทันที แต่ก้มหน้าเงียบลงไปครู่หนึ่ง “........บางทีคนเรามันก็ต้องยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้น่ะนะ”

“เฮ้ย ไอ้ตี๋มาแล้วเว้ย เปลี่ยนเรื่องคุยเร็ว” เคนรีบพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าตี๋เล็กกำลังเดินตรงเข้ามาหาพวกเรา ดังนั้นบทสนทนาของเราจึงหยุดลงอยู่เพียงแค่ตรงนั้น

แต่แล้วในตอนเย็น ความคิดที่ว่าป๊อปกับตี๋เล็กน่าจะกำลังค่อยๆฟื้นตัวขึ้นและคงจะกลับไปดีกันได้เหมือนเดิมก็จางหายไปจากใจของผมและทุกคนอย่างรวดเร็ว เมื่อจู่ๆนัทก็ได้รับโทรศัพท์จากเคนที่โทรเข้ามาบอกข่าวล่าสุด ซึ่งทำให้ทั้งเขาและผมต้องตกใจไปพร้อมๆกัน

“ห๊าาาา!! ไอ้ป๊อปมันมีแฟนเหรอะวะะะ!!” นัทโพล่งขึ้น ทำให้ผมที่กำลังนอนอ่านการ์ตูนอยู่บนเตียงต้องหันขวับไปหาเขาพร้อมกับรีบลุกขึ้นนั่งทันที “เฮ้ยยๆ ไอ้เคน แป๊บนึงนะเว้ย เดี๋ยวกูเปิดลำโพงก่อน นนท์จะได้ได้ยินด้วย”

ผมรีบเขยิบไปนั่งใกล้ๆเขาทันที

“เออๆ” เสียงของเคนดังขึ้นจากโทรศัพท์ของนัท “ได้ยินยังวะ ไอ้นนท์ โหลๆเหลๆ”

“ได้ยินแล้วๆ” ผมตอบ

“มึงเพ้อเจ้อป่าววะ ไอ้เคน จู่ๆก็โทรมาบอกกูว่าไอ้ป๊อปมันมีแฟนเนี่ยนะ เหี้ยยย เชื่อก็แปลกแล้วนะมึง”

“กูก็ไม่อยากจะเชื่อออ ไอ้เชี่ยนัท แต่มึงต้องมาเห็นแบบที่กูเห็นอ้ะ”

“แล้วสรุปมึงเห็นอะไรวะ”

“คือวันนี้หลังเลิกเรียนอะ กูแวะไปหาปูที่โรงเรียนเค้าไงเว้ย ตอนแรกก็กะว่าจะไปกินข้าวด้วยกันแล้วกูค่อยกลับหออะนะ แต่ตอนที่กูกำลังยืนรอเค้าอยู่ที่หน้าโรงเรียนอะ มึงรู้มั๊ยกูเจอใครเข้า”

“ไอ้ป๊อปรึไง” นัทพูด

“ก็เออดิ่วะะะะ กูเห็นตอนแม่งกำลังลงรถเมล์มาอยู่พอดี ตอนแรกกูก็ว่าจะเข้าไปทักมันนะเว้ย แต่แล้วกูก็เห็นแม่งเดินเข้าไปทักผู้หญิงคนนึงที่กำลังยืนอยู่อะ กูเลยอึ้งแดกเลย”

“มันก็อาจจะแค่ไปหาเพื่อนมันก็ได้มั๊งง ไม่เห็นจำเป็นว่ามันต้องเป็นแฟนกะคนๆนั้นนี่หว่า” ผมพูดขึ้นบ้าง

“มึงไม่รู้อะดิ ไอ้นนท์ ว่าพวกกูอะ ถ้ารู้จักใครที่เซนต์มาเรีย คนๆอื่นก็รู้กันหมดนั่นแหละ จริงมั๊ย ไอ้นัท”

“ก็จริงนะ นนท์” นัทหันมาพยักหน้าให้กับผม “กลุ่มพวกเราน่ะ รู้จักเด็กที่โรงเรียนนั้นอยู่บ้างก็จริง แต่ว่าเราจะรู้จักกันหมดทั้งกลุ่มน่ะ ใครเป็นเพื่อนใครรู้จักใคร คนอื่นๆก็มักจะรู้จักด้วยหมด ถึงไม่เคยเจอตัว อย่างน้อยๆก็ต้องเคยได้ยินชื่อหรือคุยเอ็มเห็นรูปกันบ้างไรงี้อะน่ะ เพราะงั้นเป็นไปไม่ได้ที่ไอ้ป๊อปมันจะรู้จักใครที่ไอ้เคนไม่รู้จักน่ะ เว้นก็แต่ว่า.......”

“เว้นก็แต่ว่าแม่งไปแอบคุยกะหญิงที่ไหนแล้วไม่บอกพวกเราน่ะสิวะ สาดดดด” เคนพูดต่อ “ตอนแรกกูก็จะโทรหาพวกมึงตั้งกะตอนนั้นแล้วเว้ย แต่กูก็ไม่อยากปัญหากะปูอีกอะ ก็เลยต้องรอจนกูกลับมาถึงหอก่อนเนี่ยแหละ”

“แต่แค่มึงเห็นมันไปหาเด็กที่นั่นก็ไม่จำเป็นที่มันต้องเป็นแฟนกันนี่หว่า ไอ้เคน มันอาจจะเพิ่งรู้จักคนนั้นก็ได้นะเว้ย” นัทพูด และผมก็พยักหน้าเบาๆเห็นด้วย

“แต่กูเห็นมันจูงมือกันขึ้นแท็กซี่ไปไหนก็ไม่รู้ด้วยนะเว้ย”

“จูงมือ!” นัทโพล่งออกมา “แบบว่าจับมือกันอะนะ ไอ้ป๊อปเนี่ยนะะะะ”

“เออดิ นี่กูยังไม่ได้บอกใครเลยนะเว้ย จะบอกไอ้เจย์ก็กลัวแม่งจะไปคาดคั้นเอาจากไอ้ป๊อปอะ กูก็เลยโทรมาบอกมึงก่อน ไอ้นัท”

“คือ กูอะก็ไม่ได้จะว่าอะไรมันหรอกนะเว้ยถ้ามันจะไปคบกับใครหรือคุยกะใครน่ะ แต่แบบ...... เฮ้ยย จับมือเหรอวะ นี่มันรู้จักกันมานานขนาดไหนแล้วเนี่ย แล้วทำไมมันไม่เคยบอกอะไรพวกเราเลยล่ะวะ”

“มันอาจจะไม่อยากให้พวกเรารู้เพราะเรื่องของไอ้ตี๋เล็กก็ได้มั๊ง” สิ่งที่ผมพูดขึ้น ทำให้ทั้งเคนแล้วก็นัทเงียบลงไปเลยในทันที

“เฮ้ยพวกมึง ตังค์โทรศัพท์กูใกล้หมดแล้วว่ะ กูต้องวางแล้ว พวกมึงว่าเราจะเอาไงกันต่อดีวะ ให้กูลองไปถามๆมันดูมั๊ย หรือไงดี กูอยากรู้ใจจะขาดแล้วอ้ะ”

“ไม่ต้องเลย ไอ้เคน มึงแม่งประเภทเก็บอาการไม่ค่อยอยู่ด้วย เดี๋ยวกูลองไปเล่าให้ไอ้ยุฟังดูก่อนแล้วกัน แต่ที่แน่ๆคือมึงห้ามให้ไอ้ตี๋รู้เรื่องนี้เด็ดขาดเลยนะเว้ย”

“เออๆ เรื่องนั้นกูรู้แล้วน่าาาา ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะเว้ย ไว้คุยกันอีกที ได้เรื่องยังไงโทรมาบอกกูด้วยล่ะ”

เมื่อเคนวางสายไป นัทก็หันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไรนัก “ไอ้ป๊อปมันไปคบคนอื่นเพราะจะประชดไอ้ตี๋เหรอ”

“นนท์ก็ไม่รู้หรอก นัท บางทีมันอาจจะไม่ได้มีอะไรก็ได้ม๊างงง”

“ไม่มีอะไรแต่จับมือกันแล้วเนี่ยนะ คนเป็นแค่เพื่อนกันหรือเพิ่งรู้จักกันจะจับมือกันเหรอวะ นนท์”

เอ่อออ เรื่องนั้นมันก็จริงแฮะ......

“แต่ว่าไอ้ป๊อปมันจะปิดบังพวกเราไปทำไมอะ”

“นัทว่า มันคงกลัวพวกเราไม่เห็นด้วยมั๊ง หรือไม่ก็....... มันเองก็คงกะจะประชดพวกเราด้วยเหมือนกันนั่นแหละ”

“ประชดพวกเราเหรอ ประชดทำไมวะ”

“นัทก็ไม่รู้เหมือนกัน........ เอางี้ นัทว่านัทลองโทรไปเล่าให้ไอ้ยุมันฟังดูก่อนดีกว่าว่ะ เนอะ”

“เออๆ ก็ดีเหมือนกัน งั้นนัทคุยไปก่อนนะ นนท์ลงไปกินน้ำข้างล่างแป๊บ”

“อืมม”

ผมเดินออกจากห้องแล้วลงไปข้างล่างพลางคิดถึงสิ่งที่เพิ่งได้ยินไปด้วย ตอนนี้มันก็ชัดเจนแล้วว่าตี๋เล็กนั้นคิดกับป๊อปมากเกินกว่าคำว่าเพื่อน ส่วนป๊อปก็รับไม่ได้ที่เพื่อนสนิทของตัวเองมาคิดกับเขาแบบนั้น เขาจึงพยายามตีตัวออกห่าง และสุดท้ายก็เลยหันไปสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่นแทน อาจจะเพียงแค่เพื่อแสดงให้ตี๋เล็กเห็นว่า ต่างคนก็ต่างมีทางเดินเป็นของตัวเอง และเขาก็เลือกที่จะเดินต่อไปในเส้นทางนั้น หรือเหตุผลอีกอย่างที่ผมคิดได้ก็คือ เขาอาจจะต้องการประชดตี๋เล็กจริงๆ และอาจจะเพื่อเป็นการพิสูจน์ด้วยว่าเขานั้นเป็นผู้ชายแท้ๆ และไม่คิดที่จะมีแฟนเป็นผู้ชายเหมือนกันเลยแม้แต่นิดเดียว ซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกว่าเขาต้องการจะพิสูจน์สิ่งนั้นให้ตัวเอง ตี๋เล็ก พวกเรา หรือเพื่อนคนอื่นๆที่เริ่มสงสัยและพูดถึงเรื่องของเขาสองคนมากขึ้นเห็นกันแน่

“ฝันกลางวันอีกแล้วเหรอมึง” จู่ๆเสียงของโจดังขึ้น

“เฮ้ยย!” ผมสะดุ้งและรีบหันขวับกลับไปหาเขาทันที “แก้วน้ำกูเกือบตกแตกน่ะ ห่าแม่งงง ทำไมมาไม่ให้สุ้มให้เสียงวะ ตกใจหมด”

“กูว่ามึงมัวแต่เหม่อจนไม่ได้ยินเสียงกูเดินมาเองมากกว่า” เขาดึงแก้วน้ำไปจากมือของผม แล้วจากนั้นก็ดื่มน้ำที่เหลืออยู่ครึ่งแก้วลงคอไปจนหมด

“เออ ดี แก้วอื่นมีไม่ใช้นะ มึง สาดดดด” ผมรับแก้วเปล่ามาจากมือของเขาแล้วรินน้ำเย็นลงไปจนเต็มแก้วอีกครั้ง

“คิดอะไรอยู่”

“ไม่มีอะไรหรอก ก็คิดนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อยอะว่ะ” ผมเดินนำเขาไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวในครัวนั้นเอง

“เรื่องของกูรึเปล่า” เขานั่งลงข้างๆผม

“เปล่าๆๆ กูจะคิดถึงเรื่องของมึงทำไมวะ”

เขายักไหล่ “กูจะรู้ได้ไง ก็นึกว่ากลับมาคิดเรื่องของกูกับพลอยอีก....... หรือมึงกำลังคิดเรื่องของไอ้นัท”

“ก็เปล่าอีกอะ........” ผมส่ายหน้า “จริงๆกูคิดเรื่องของไอ้ป๊อปอยู่ว่ะ”

“ทำไมวะ ที่ว่ามันไปมีแฟนใหม่เป็นผู้หญิงแล้วอะนะ”

ผมหันขวับไปมองหน้าเขาทันที “มึงรู้ได้ไงวะ ไอ้โจ!”

เขาหัวเราะหึในลำคอเบาๆตามแบบของเขา “ก็เพื่อนกูมันเล่าให้กูฟังเอง”

“เพื่อนมึง...... ใครวะ”

“ไอ้เต้ เพื่อนห้องกู แล้วก็อยู่ชมรมเดียวกับไอ้ป๊อปมันด้วย มันบอกกูว่ามันเป็นคนแนะนำเพื่อนของมันคนนั้นให้ไอ้ป๊อปรู้จักเอง”

[ExecutioneR]

ไม่สบายครับ สามสี่วันแล้ว ไม่หายสักที ต้องขออภัย 

โทรมสุดช่วงนี้ ไม่มีแรงทำอะไรเลย พองานเริ่มซา ก็ดันไข้เข้าแทน 

[mole eye man]

^

ฉึก!

นาน ๆ ทีเข้ามาเสียบคนเขียนบ้าง  รักษาสุขภาพด้วยนะฮะ  คนอ่านหลาย ๆ คนเป็นห่วงนะ ^^

[ExecutioneR]

ลืมบอก เห็นว่าวันเสาร์นี้มีรับหนังสือที่เอสพลานาด สองโมงถึงหกโมงนี่ครับ ใครซื้อหนังสือฤดูจากเล้าไป อย่าลืมไปเอาเน้อออ ผมอาจจะไปได้ตอนเย็นๆหลังสี่โมงเป็นต้นไปนะครับ

.
.
.


นั่นหมายถึงถ้าหอบสังขารป่วยๆไปไหวน่ะนะ -""-