หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[jaaeyboy]

มาปูเสื่อนั่งรอ พร้อมข้าวโพดคั่ว+เป็ปซี่

รอฉากโจกะนนท์อาบน้ำ 

[andy_kwan]

น่าสนนะ   

[PeeraDHa]

 

[ExecutioneR]

A 67


คืนนั้นก่อนเข้านอน ผมกับโจนั่งดูทีวีกันอยู่ในห้องของเขา และที่ผมต้องทำแบบนี้ก็เพราะว่าในห้องของผมไม่มีทีวี ส่วนห้องของโจนั้นมี และนอกจากที่ผมจะไม่มีอะไรทำแล้ว เขาก็ยังบอกว่ามีเรื่องสำคัญที่จะต้องคุยกับผมด้วย....... อีกแล้ว

“มึงมีเรื่องอะไรจะคุยกับกูวะ ไอ้โจ” ผมถามเขาเป็นรอบที่สิบห้าได้แล้วมั๊ง

“รอเดี๋ยวก่อน กูยังไม่มีอารมณ์พูด” และเขาก็ตอบผมแบบนี้เป็นรอบที่สิบห้าได้แล้วเหมือนกัน

“มึงพูดแบบนี้เป็นสิบรอบแล้วนะเว้ย ไอ้โจ”

“และมึงก็ถามกูแบบนั้นเป็นสิบรอบแล้วด้วยเหมือนกัน ไอ้นนท์” เขาพูดโดยที่ไม่ได้หันมามองหน้าผมเลย

“ไอ้เหี้ยยยย นี่ถ้ามึงไม่มีอะไร งั้นกูไปอาบน้ำนอนแล้วนะ แม่งงง”

“ถ้ามึงอยากไปจริงมึงก็คงไปตั้งกะห้านาทีแรกแล้วมั๊ง”

“นี่มึงจะบอกว่าที่กูนั่งอยู่กะมึงมาครึ่งชั่วโมงเนี่ยเพราะกูอยากทำแบบนั้นอย่างนั้นเหรอวะ”

เขายักไหล่ “มึงพูดเองนะ”

“ถุยยย ไอ้หลงตัวเอง กูก็แค่มานั่งดูทีวีเป็นเพื่อนมึงเท่านั้นเองเหอะ และที่สำคัญคือมึงก็บอกเองว่ามึงมีเรื่องจะคุยกะกูอ่ะ สาดดดด แต่ถ้าเป็นแบบนี้กูว่ากูไปอาบน้ำนอนดีกว่าว่ะ” ผมทำท่าจะลุกขึ้นยืน แล้วจากนั้นก็หันไปหาเขาอีกครั้ง “อ้อ และอีกอย่างนะ กูว่าถ้ากูจะออกจากห้องไปตั้งแต่ตอนแรก มึงก็คงไม่ยอมให้กูไปอยู่ดีเหมือนกันนั่นแหละว่ะ”

เขายิ้มเยาะที่มุมปากเล็กน้อย “หลงตัวเอง.......”

“หนอยยย ไอ้.... ไอ้ทุเรศ!” ผมหยิบหมอนขึ้นมาปาใส่เขา “ถ้างั้นกูไปและนะ เจอกันพรุ่งนี้เช้า”

โจรีบคว้าหมับเข้าที่แขนของผมทันที “มึงพูดถูก”

“เฮอะ อะไรวะ” ผมขมวดคิ้ว

“มึงพูดถูก ที่บอกว่ากูคงจะไม่ยอมให้มึงไปน่ะ” เขาหันมามองหน้าผมเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เรานั่งดูทีวีด้วยกันมา “มานั่งอยู่กับกูก่อน.......”

“กูอยากอาบน้ำแล้ว และกูก็ต้องเปลี่ยนผ้าพันแผลด้วย”

“แล้วมึงคิดว่ากูมาที่นี่เพื่ออะไรล่ะ” เขาปล่อยแขนผมแล้วลุกขึ้นยืน “ไป ไปอาบน้ำกัน”

“งั้นกูก็ต้องบอกมึงคำเดิมเป็นรอบที่ร้อยว่า มะ......”

“กูยังพูดไม่จบ” เขายกมือขึ้นห้ามและพูดขัดผมเสียก่อน “ก่อนที่มึงจะพูดคำว่า ‘ไม่’ กูแค่จะบอกว่า กูจะช่วยมึงอาบน้ำให้ มึงจะใส่กางเกงในหรือกางเกงอะไรก็เรื่องของมึง และกูก็จะไม่ถอดเสื้อผ้าเลยสักชิ้นด้วย เพื่อที่ว่ามึงจะได้ไม่ใจแตก.........”

ผมอ้าปากจะพูดอะไรโต้กลับประโยคเมื่อกี๊ของเขาออกไปบ้าง แต่เขาก็ยกมือขึ้นห้ามผเอาไว้อีกครั้ง

“เดี๋ยว กูยังไม่พูดไม่จบ กูจะไปดูแลมึงเอง เผื่อมึงจะเป็นอะไรไป ทำอะไรไม่ถนัดก็บอก กูจะช่วยเท่าที่ช่วยได้ และจะช่วยให้แผลมึงไม่เปียกน้ำด้วย แล้วหลังจากนั้นกูก็จะเปลี่ยนผ้าพันแผลให้มึง แล้วก็จบ มึงอยากจะไปทำอะไรต่อก็เรื่องของมึง แบบนั้นโอเครึยัง”

ผมมองหน้าเขาด้วยความรู้สึกประหลาดใจ “นี่มึง....... เสียสติไปแล้วเหรอวะเนี่ย”

เขาชักสีหน้าทันที “อะไรของมึงวะ”

“เปล่า ก็แบบ เอ่ออ นี่มึงคือไอ้โจคนนั้นที่กูเคยรู้จักจริงๆเหรอวะเนี่ยย โหหห”

“กูก็คือกูนี่แหละ ไม่มีคนไหน ไม่มีคนใหม่ ไม่มีคนเดิม เพียงแต่มึงกำลังจะได้รู้จักกูมากขึ้นอีกนิดเท่านั้นเอง” เขาเดินไปเปิดประตูห้องออก “เชิญ........”

“มีใครบางคนโดนผีเข้าเว้ยเฮ้ย........” ผมพูดเบาๆขณะเดินผ่านเขาออกจากห้อง

“พูดเหี้ยอะไรนะ” เขาตบหัวผมเบาๆพร้อมกับปิดประตูห้องลง

“โอเค สรุปคือมึงไม่ได้เปลี่ยนไปเลยจริงๆ” ผมยกมือขึ้นลูบหลังหัวตัวเองแล้วหันไปมองค้อนเขา “แม่งงง ไม่น่าเผลอหลงคารมมึงไปได้หน่อยนึงเลยกู”

“รอกูแก้ผ้าแล้วมึงจะหลงอย่างอื่นยิ่งกว่าคารมกูอีก”

“โอเค จบเลย มึงคือไอ้โจคนเดิม กูผิดเองจริงๆ” ผมยอมแพ้

หลังจากนั้นผมกับเขาก็ได้เข้ามายืนอยู่ในห้องน้ำเดียวกัน หันหน้าเข้าหากัน และไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยเป็นเวลาเกือบสองนาทีเต็ม

“โอเค ตกลงมึงจะยืนมองหน้ากูแบบนี้หรือจะถอดเสื้อผ้าออกแล้วจะได้อาบๆน้ำให้มันเสร็จๆสักที”

“รู้แล้วๆน่า........” ผมพยายามถอดเสื้อยืดออกด้วยมือขวาข้างเดียว แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเวลาถอดมันถึงได้ยากเย็นกว่าเวลาใส่มากถึงขนาดนี้กันนะ และคำถามที่สำคัญที่สุดเลยก็คือ นี่ผมใส่มันมันเข้าไปได้ยังไงตั้งแต่ตอนแรกกันนะเนี่ย!

“พอๆๆๆ เดี๋ยวกูช่วยถอดให้เอง! เห็นแล้วทุเรศลูกตาชิบหาย” โจยื่นมือมาจับเสื้อของผมเอาไว้ “ยกแขนขึ้นทั้งสองข้าง”

“มึงไม่ได้เจ็บแบบกูมึงก็พูดได้น่ะสิวะ........” ผมบ่นพึมพำเบาๆ

“บ่นเหี้ยอะไรอีก....... เอ้า จะถอดแล้วนะ จะให้กูทำเร็วๆหรือทำเบาๆช้าๆ”

“ทำช้าๆ........” ผมตอบ แต่แล้วเมื่อผมเห็นหน้าและรอยยิ้มของเขาแล้ว ผมก็ต้องรีบแก้คำพูดตัวเองทันที “กูหมายถึง ‘ถอด’ เสื้อกูออกช้าๆและเบามือ อย่าให้โดนข้อมือกู....... นี่มึงยิ้มเหี้ยอะไรแบบนั้นของมึง!!”

“มึงนี่มันซื่อ........ บื้อจริงๆ ไอ้นนท์เอ๊ย” เขาส่ายหน้าเบาๆ และจากนั้นก็ค่อยๆดึงเสื้อของผมขึ้น จนกระทั่งมันหลุดพ้นหัวของผมไปแล้ว ผมก็ลดแขนทั้งสองข้างลง และเขาก็ช่วยดึงเสื้อให้หลุดออกจากแขนของผมไปได้โดยไม่ได้เฉียดโดนข้อมือของผมเลยแม้แต่นิดเดียว

“ขอบใจเว้ย”

“เอ้า ต่อไปก็กางเกง จะให้กูถอดให้อีกมั๊ย”

“ไม่ต้อง” ผมรีบตอบทันที “หันไปทางนู้นก่อนไป กูจะถอดกางเกงเหลือกางเกงในตัวเดียว แล้วเดี๋ยวกูจะรูดม่าน มึงแค่นั่งรอกูอยู่เฉยๆพอ เข้าใจ๋”

“ยังกะกูอยากดูของมึงตายห่า.....” เขาเบ้ปากก่อนจะหันหลังให้กับผม

ผมรีบถอดกางเกงออกอย่างรวดเร็ว แล้วก็เดินเข้าไปอยู่ใต้ฝักบัวและรีบรูดม่านปิดก่อนที่เขาจะหันกลับมา  จากนั้นผมก็เปิดฝักบัวให้สายน้ำอุ่นตกกระทบลงบนตัวของผม

“เฮ้ย มึงอาบน้ำแล้วเหรอวะ ไหวรึไง คนเดียวน่ะ”

“ไหว กูก็ใช้มือขวาถือฝักบัวไง แค่ไม่ให้โดนที่หัวกับข้อมือก็พอแล้วนี่”

“แล้วที่ขากับที่เท้าน่ะ ไม่เจ็บรึไง แล้วไหนเมื่อเช้าบอกว่าอาบไม่ไหว ที่แท้ก็แค่ขี้เกียจล่ะสิ มึง”

“ไม่ใช่เว้ย ไอ้เหี้ย ก็เมื่อเช้ากูเพิ่งตื่นแล้วมันก็ปวดไปหมดทั้งตัวมากกว่าตอนนี้เยอะ มันก็แค่นั้นเอง” ผมปิดน้ำเพื่อที่จะฟอกสบู่

“แล้วมึงจะฟอกสบู่ยังไง”

“ก็นี่ไง กำลังจะฟอก ก็ใช้มือเดียวฟอกไปดิ่”

“กูฟอกให้” โจพูดพร้อมกับรูดม่านออก

“เฮ้ยยย!!” ผมร้องออกมาด้วยความตกใจแล้วรีบหันหลังให้กับเขาทันที

“เออ ทำเขินเข้าไป ทีกะไอ้นัทคงไม่ได้เป็นแบบนี้มั๊ง........” เขาเดินเข้ามายืนอยู่ข้างหลังผม

“มึงจะทำเหี้ยอะไร!”

“กูก็จะฟอกสบู่ให้มึงไง” เขาผลักหัวผมเบาๆ และหลังจากนั้นเขาก็เงียบไปพักหนึ่งก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงมือที่เย็น เปียก และเต็มไปด้วยฟองสบู่สัมผัสลงบนแผ่นหลังของผม “กูไม่ทำอะไรมึงหรอกน่า กูว่ากูบอกแล้วไปแล้วนะ มึงแม่งหัดเชื่อใจกูมากกว่านี้ได้ป่ะวะ แม่งงง กูชักรำคาญแล้วนะเนี่ย”

ผมค่อยๆผ่อนคลายตัวเองลง และมือของโจก็ค่อยๆลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังของผม จากนั้นเขาก็ฟอกสบู่ที่แขนขวาให้กับผม และก็ไล่ต่ำลงมาถึงที่ขาทั้งสองข้างของผมด้วย จนกระทั่งเมื่อเสร็จแล้ว เขาก็ลุกขึ้นยืนและตีลงบ่าของผมเบาๆสองสามที

“เอ้า เสร็จแล้ว มึงฟอกด้านหน้ากับแขนซ้ายเองซะ แล้วเดี๋ยวกูจะช่วยล้างสบู่ให้”

“อือ ขอบใจเว้ย” ผมยื่นมือไปรองรับสบู่ที่โจปั๊มออกจากขวดให้แล้วก็ฟอกร่างกายด้านหน้ากับแขนซ้ายของตัวเอง แต่เมื่อผมต้องการจะฟอกตรงที่บริเวณนั้นของผม ซึ่งแน่นอนว่าผมจะต้องล้วงลงไปในกางเกงในด้วย แต่โจก็ดันมายืนอยู่ขางหลังผมแบบนี้ซะอีก มันทำให้ผมต้องชะงักและคิดซ้ำอีกหลายรอบเลยทีเดียวว่าผมจะฟอกเลยดีรึเปล่า

“เป็นเหี้ยอะไรของมึงวะ นี่มึงไม่เคยไปเข้าค่ายหรืออาบน้ำรวมกับเพื่อนเลยรึไง”

“เคยอ่ะเคย แต่ไม่ได้เคยอาบน้ำกะมึงนี่หว่า”

“แปลว่ากูพิเศษกว่าคนอื่นแบบนั้นสินะ”

“แปลว่ามึงมันไว้ใจไม่ได้มากกว่าคนอื่นต่างหาก”

“แต่กูว่ามึงก็แค่เขินกูเพราะกูหน้าตาดีและมึงแอบกลัวใจตัวเองมากกว่าว่ะ”

ผมรู้ว่าเขาแค่พูดเล่น และผมก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นจะมีความเป็นจริงมากเท่าไหร่ แต่ที่ผมรู้แน่ๆก็คือตอนนี้ผมดันหน้าแดงไปเรียบร้อยแล้ว

ผมจัดการฟอกสบู่ส่วนที่เหลืออยู่บนร่างกายอย่างรวดเร็วจนเสร็จเรียบร้อยและก็ใช้มือขวาจับฝักบัวมาล้างร่างกายจนสะอาดเกือบหมด เว้นก็แต่ที่แขนขวาของตัวเองที่ยังมีฟองสบู่ติดเหลืออยู่ โจจึงรับหน้าที่ช่วยผมล้างตัวเป็นรอบสุดท้ายให้กับผมเพื่อให้แน่ใจว่าผมล้างฟองสบู่ออกไปจากร่างหายหมดเกลี้ยงแล้วจริงๆ

หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จ ผมก็กลับเข้าไปแต่งตัวในห้องของผม ส่วนโจก็อาบน้ำต่อจากผมเลยทันที แต่กว่าที่ผมจะเช็ดตัวและใส่เสื้อผ้าเสร็จนั้น โจก็อาบน้ำและแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว

“โหห ไมไวจังวะ” ผมถามเขาด้วยความประหลาดใจหลังจากที่เขาเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องของผม

“มา กูจะเปลี่ยนผ้าพันแผลให้มึง”

“ทำเป็นเหรอวะ”

“อยู่เฉยๆเหอะน่ะ” เขาเดินมานั่งบนขอบเตียงแล้วเริ่มทำแผลให้กับผม

ผมยอมรับว่าผมรู้สึกทึ่งๆนะที่เขาดูเหมือนจะเคยชิน หรืออาจจะต้องใช้คำว่ามีความรู้เกี่ยวกับเรื่องการปฐมพยาบาลเบื้องต้นอะไรแบบนี้อยู่พอสมควร และที่สำคัญ สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกทึ่งมากกว่าอย่างอื่นเลยก็คือ มือของเขานั้นเบากว่าที่ผมคิดเอาไว้มากเลยทีเดียว เบามากกว่าพยาบาลที่ทำแผลให้ผมเมื่อวานนี้เสียอีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเปรียบเทียบกับเวลาที่ผมโดนเขาตบหัวบ่อยๆแบบนั้นแล้วผมก็ยิ่งรู้สึกแปลกใจเข้าไปใหญ่เลยจริงๆ

“นนท์ ทำอะไรกันอยู่ลูก” เสียงของแม่ดังขึ้นที่หน้าประตูห้องพร้อมกับเสียงเคาะประตูเบาๆสามสี่ที

“เข้ามาได้เลยครับแม่ ไอ้โจกำลังเปลี่ยนผ้าพันแผลให้นนท์อยู่เฉยๆ”

แม่เปิดประตูออกแล้วชะโงกหน้าเข้ามาในห้อง “อ้อ แม่กำลังจะถามอยู่พอดีว่าอาบน้ำอาบท่าทำแผลแล้วรึยัง โจทำเป็นใช่มั๊ยลูก”

“ครับ ไม่ต้องห่วงครับแม่” โจตอบ

“ถ้างั้นแม่ก็ไม่กวนละ ยังไงนนท์ก็รีบๆนอนก็แล้วกันนะ เดี๋ยวตอนเช้าจะรู้สึกเพลียอีก”

“ครับแม่” ผมตอบรับ และจากนั้นแม่ก็เดินออกจากห้องไป

หลังจากโจทำแผลที่หัวของผมเสร็จแล้ว เขาก็บอกให้ผมเขยิบตัวเปลี่ยนท่า แล้วเขาก็เปลี่ยนมาพันแผลที่ข้อมือของผมให้ใหม่ ผมมองดูเขาที่กำลังก้มหน้าพันผ้าที่ข้อมือของผมอยู่แล้วก็นึกไปถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา พอมาคิดๆดูมันก็ไม่น่าแปลกเท่าไหร่เลยที่ผมจะเคยรู้สึกสับสนกับความรู้สึกที่ผมมีให้กับเขาคนนี้ไปบ้าง เพราะในเมื่อเขาก็ทำอะไรๆให้ผมตั้งหลายอย่างมากมายขนาดนี้ และที่สำคัญเขาก็ยังรุกเข้าหาผมมากขนาดที่ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีใครกล้าทำขนาดนี้น่ะนะ

“โจ ที่บ้านมึงเป็นไงมั่งวะ” ผมถามออกไปโดยไม่ได้คิดอะไรเลย และสุดท้ายผมก็ต้องนึกเสียใจที่ผมพูดออกไปแบบนั้น

“ก็เหมือนเดิม.........” เขาตอบโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองผม ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ไม่มีความลังเล ไม่มีอาการกระตุก ไม่มีการชักสีหน้า เปลี่ยนน้ำเสียง ไม่มีอะไรเลย

ไม่มีจนผมรู้สึกแปลกใจ.........

“ถามทำไมวะ” เขาเงยหน้าขึ้นมาถามผมจนได้

“เอ่ออ เปล่า ก็แค่ถามเฉยๆอ่ะ......... โทษที”

“ดี ทีหลังอย่าถามอีก” เขาก้มลงไปพันแผลให้ผมจนเสร็จ “เอ้า เสร็จแล้ว จะนอนเลยรึเปล่า”

“เดี๋ยว ไอ้โจ กูขอถามอะไรมึงอย่างดิ่”

“เรื่องอะไร เรื่องพ่อกูอีกรึไง”

“เปล่า...... เรื่องพลอย”

ถ้าเขารู้สึกอะไรบางอย่างอยู่ข้างในแต่ก็พยายามเก็บอาการเอาไว้เพื่อไม่ให้ผมดูออกล่ะก็ เขาก็ต้องเก็บมันไว้ได้อย่างดีเลิศเลยจริงๆ เพราะนี่ก็เป็นอีกครั้งที่ผมไม่เห็นความลังเลหรือความผิดปกติอะไรในแววตาและท่าทางของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

“ว่ามา”

“ก่อนที่มึงจะมา........ เอ่ออ........ มาจีบกูอ่ะ มึงเลิกกับพลอยแล้วรึยัง”

“แล้วกูเคยบอกมึงไปว่ายังไง”

“เลิกแล้ว”

“งั้นมึงจะมาถามกูทำไมอีก”

“แล้วมึงคิดว่าจู่ๆกูจะถามทำไม”

เขาเงียบไปพักหนึ่ง “มึงคิดว่ากูโกหกงั้นสินะ”

ผมไม่ตอบ

“ถ้ามึงไม่พูดอะไร งั้นกูไปนอนและนะ” เขาทำท่าจะลุกขึ้นยืน

“พลอยบอกกูว่าเค้ายังไม่เคยได้ยินคำบอกเลิกจากปากมึงเลย ก่อนหน้านั้นน่ะ”

โจหยุดชะงักทันที “มึงว่าไงนะ นี่มึงคุยกับพลอยเหรอ เมื่อไหร่”

“ก่อนหน้านี้ไม่นานหรอก” ผมตอบ “เอาเป็นว่ากูก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ ไอ้โจ แต่แบบว่า มึงสองคนดันพูดไม่ตรงกันอ่ะ กูก็เลยงงๆนิดหน่อยน่ะว่ะ”

“ไหนมึงบอกกูมาซิว่ามึงคุยอะไรกัน”

ผมเล่าให้เขาฟังถึงสิ่งที่ผมคุยเอ็มกับพลอยเมื่อในคืนนั้น ผมเล่าว่าพลอยบอกผมว่าเขายังไม่เคยบอกเลิกพลอยเลย เล่าว่าพลอยบอกว่าเขาเองก็โทรหาพลอยอยู่ตลอดเหมือนกัน และที่ขาดไม่ได้เลยก็คือว่าเขาโทรหาพลอยตอนที่ผมกำลังคุยกับพลอยอยู่ และพอผมโทรหาเขา ตอนนัเข้านก็กำลังติดสายอยู่จริงๆด้วย

“สรุปคือวันนั้นมึงโทรไปเช็คกูว่างั้นเถอะ” เขาตีหน้าเครียดใส่ผมเล็กน้อย

“ก็ไม่เชิง........ แต่มึงจะว่างั้นก็คงได้ล่ะมั๊ง” ผมตอบเสียงอ่อยๆ

“แล้วหลังจากนั้นมึงมีได้คุยกับพลอยอีกรึเปล่า”

“ก็มีบ้าง”

“แล้วไง”

“กูก็ไม่ได้คุยเรื่องของมึงเท่าไหร่หรอก แต่มันก็ประมาณนี้อ่ะนะ กูก็จำไม่ค่อยได้แล้ว แต่มันก็น้อยจริงๆอ่ะ”

เขาเงียบไปพักหนึ่ง “กูเคยคุยกับพลอยแล้วว่า ไอ้คำว่า ‘ขอเวลาหน่อย’ สำหรับกูมันคือการบอกเลิก กูไม่ชอบรออย่างที่ไม่มีจุดหมาย ไม่รู้ระยะเวลาว่าต้องรอนานเท่าไหร่ ตอนนั้นกูก็บอกเค้าไปแล้ว แต่เค้าก็ยังคงเลือกจะพูดแบบนั้นกับกูอยู่ดี กูเลยถือว่าเราสองคนจบกันไปแล้ว และจากนั้นกูถึงได้หันมาหามึงอย่างเต็มตัว”

ผมนั่งฟังเขาอย่างตั้งใจ เพราะนานๆทีจะได้ยินเขาพูดอะไรยาวๆอย่างนี้สักที

“แต่กูไม่เคยโทรหาเค้าจุ๊กจิ๊กๆอะไรแบบนั้นเลย กูจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหลังจากนั้นกูมีโทรหาเค้าบ้างรึเปล่าน่ะ เรื่องเมสเสจนี่ยิ่งแทบไม่ต้องพูดถึง มีแต่เค้านั่นแหละที่โทรมาวุ่นวายกะกู และกูก็ไม่ค่อยได้คุยดีๆกับเค้าเท่าไหร่ด้วยเพราะกูยังโกรธเค้าอยู่ หรือถ้าพูดให้ถูกก็คือกูรำคาญน่ะ จนเมื่อวันนั้นที่มึงคุยกับเค้าและมึงโทรมาเช็คกูนั่นแหละ คือวันที่กูใช้คำว่าว่า ‘เลิก’ กับเค้าจริงๆ” เขาจ้องตาผมไม่กะพริบ ผมคาดหวังว่าเขาจะเล่าอะไรยาวๆต่อออกมาอีก แต่เขาก็จบเรื่องของเขาด้วยเพียงประโยคสั้นๆอีกเพียงประโยคเดียวเท่านั้นเอง “และจากนั้นกูก็ไม่ได้คุยกับเค้าอีกเลย”

ผมนิ่วหน้าเล็กน้อย “มึงจะบอกว่าพลอยโกหกกูงั้นเหรอ”

“ไม่กูก็พลอยนั่นแหละ” เขาพูด ทำเอาผมต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ “มึงต้องเลือกแล้วว่ามึงจะเชื่อใคร เค้าหรือกู”

คำถามสั้นๆง่ายๆของเขามันทำเอาผมรู้สึกว่าจู่ๆร่างกายของตัวเองก็หนักอึ้งขึ้นมาเลยทีเดียว

“มึงไม่แคร์อะไรพลอยแล้วเลยจริงๆเหรอวะ ไอ้โจ คือ กูหมายถึงว่าที่มึงเล่ามาเนี่ย มึงดูไม่เหลือเยื่อใยอะไรเลยนะ”

“ก็แล้วแต่มึงจะคิด จะมองให้มันเป็นแบบนั้นก็ได้”

“แล้วงั้นทำไมก่อนนี้มึงถึงบอกให้กูคอยบอกมึงด้วยว่าพลอยเป็นยังไงอะไรแบบนั้นน่ะ กูงง”

เขาถอนหายใจเบาๆ “กูถึงได้บอกไง ว่ามันอยู่ที่มึงจะคิด ถ้าคำพูดแข็งๆหยาบๆของกูมันจะแปลว่ากูไม่แคร์ไม่ใส่ใจอะไรเลย มันก็คงจะไม่ผิดซะทีเดียว แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่ากูไม่รู้สึกเป็นห่วงคนที่กูเคยรักเคยเรียกว่าเป็นแฟนเลยสักนิดหรอกนะเว้ย ถึงไงเค้าก็เป็นผู้หญิง ถึงไงเค้าก็เคยพูดว่ารักกู กูก็มีรู้สึกเป็นห่วงมั่งเหมือนกันนั่นแหละ เพียงแต่.......”

“เพียงแต่อะไร”

“เพียงแต่ตอนนี้กูรู้สึกกูแคร์คนอื่นมากกว่าไปแล้วเท่านั้นเองว่ะ” เขาจ้องหน้าผม และในที่สุดเขาก็ได้สิ่งที่เขาต้องการไปจากผมจนได้

นั่นก็คือผมหน้าแดงจนต้องหันหน้าหลบเขาไปทางอื่นทันที

“แต่กูว่าเรื่องนี้มันชักแปลกแล้วว่ะ” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป ผมจึงหันกลับมามองหน้าของเขา

“เรื่องอะไรวะ”

“เรื่องพลอยน่ะ กูว่ามันเริ่มมีอะไรแปลกๆแล้ว”

“หมายความว่าไง”

“มึงอย่าโง่นักได้ป่ะ ก็เรื่องที่พลอยบอกมึงไง ทั้งสิ่งที่พูดและก็การกระทำด้วย กูว่า.........” เขาหลุบตาลงต่ำแล้วทำหน้าใช้ความคิด

ผมรอฟังเขาพูดต่อให้จบ แต่แล้วเขาก็เงยหน้ากลับขึ้นมามองหน้าผมแล้วก็ลุกขึ้นยืนเลยทันที

“อ้าวเฮ้ย มึงจะไปไหนวะเนี่ย”

“กลับไปนอน มึงเองก็นอนได้แล้ว ไอ้นนท์”

“อ้าว แล้วที่มึงพูดค้างไว้เมื่อกี๊อ่ะ ทำไมไม่พูดต่อให้จบ”

“ก็เพราะมันไม่ใช่เรื่องของมึงน่ะสิ” เขาเปิดประตูห้องออก “รีบๆแดกยาแล้วก็เข้านอนได้แล้ว อ้อ แล้วก็ไม่ต้องล็อคห้องนะ เพราะพรุ่งนี้เช้ากูจะมาปลุก”

จากนั้นประตูห้องของผมก็ถูกปิดลง......... ดูท่าทางว่าอะไรมันจะเริ่มวุ่นวายขึ้นอีกแล้วจริงๆรึเปล่านะเนี่ย หรือว่าที่จริงแล้วเขาแล้วก็ผมด้วยจะแค่กำลังคิดมากไปเองกันแน่

[MrTroy]

มวะ ฮะ ฮ่า เมนต์คนแรกมั่งแล้วว
โจเป็นคนมีเสน่ห์ร้ายกาจนะ สำหรับผม
ไม่แปลกเลยที่จะทำให้ใครๆหลง
แต่มันก็น่ากลัวไม่ใช่เหรอ การที่จะอยู่กับคนที่เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเค้าเลย ถึงนั่นจะเป็นเสน่ห์ที่ทำให้เราหลงเค้าก็เถอะ
แต่ก็นะ พี่ต้นมีพล็อตในหัวอยู่แล้วนี่ ก็ได้แต่รอดูต่อ

รออ่านตอนต่อไปคับ

ปล. ไปอ่านกระทู้ร่วมทำบุญซะด้วยนะคับ หุหุ

[morrian]

อ้าววว !!! แทน นนท์ ด้วย ทำไมคุยกันเรื่องพลอยแล้ว

ก็จากไปเฉยๆแบบนี้อ่ะโจ ที่ว่าแปลกๆเนี่ย คือยังไงอะ???

หรือว่า พลอยรู้ว่า คนที่โจแคร์คนใหม่คือน้องนนท์

เลยแทคทีมกะก๊วนแม็ค วางแผนทำร้ายน้องนนท์ 


โจ สู้ๆๆ ตอนนี้แอบหวานนิดๆ  หรือไม่หวานหว่า ?? 

[Cha Ris Ma]

ซับซ้อนซ่อนเงื่อนเพื่อนทรยศ
 

[┗◎┗◎]

น้องพลอย เพื่อนรักหักเลี่ยมโหด? 

[จันทร์ผา]

เรื่องนี้ต้องถึงหูแม่นนท์แน่ๆๆเลย

จับพลองไปตบ

[HydrA]

พลอยน่ะต้องรู้เรื่องอะไรมาแน่ๆ และไม่แน่อาจจะรู้ก้อได้ว่าโจน่ะชอบนนท์

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

โอ้ววว

พลอย
จะกลายเป้นสาวแรงรึเปล่า 

[nopkar]

ค่อยๆแก้ปัญหาไปนะคร้าบบบบบบบ

[0nePiece]

พลอย???????????
เหรอว่าเหตุการณ์ทั้งหมด พลอยอยู่เบื้องหลัง
 
เริ่งลุ้นๆๆๆ
แต่ว่า โจ แมนกว่าที่คิด

[gboy]

เชียร์โจต่อ
 

[myxt]

โจดูแลน้องนนท์ดี๊ดี อิอิ น่ารักชะมัด
เรื่องพลอยเนี่ย มันแปลกๆมาตั้งแต่แรกแล้วมั้ย 

[kasarus]

โอ้ย โจ แมนโคดๆ ทำหลายคนแถวนี้ใจละลาย
จินตนาการภาพโจไปทับกับเจคอป(นิวมูน)เลย

[C2U]

โจ พูดเหมือนคิดว่า พลอยรู้ ว่าโจกำลังจีบนนท์ 

วุ่นวายกันจริง     


คิดถึงนัท   

[cmos]

ยัยพลอยอยู่เบื้องหลังเบื้องลึกแน่นอน เชื่อเดะ

เค้าเชียร์โจนะ ดูแล เอาใจใส่อ่ะ

[DexTunG]

     พลอยน่ะต้องรู้เรื่องอะไรมาแน่ๆ และไม่แน่อาจจะรู้ก้อได้ว่าโจน่ะชอบนนท์

[PeeraDHa]

  นัทอ้า 

[Schizophrenia]

 

[lomekung]

โจ.........

[~prince™~]

เชียร์โจแต่อยากให้นัทได้นนท์
เพราะนี่มันไม่ใช่ซี่รี่ย์เกาหลี อ่านะ

[1582]

โจเป็นคนดีจริงๆ  มิน่า FC ถึงเยอะ   แต่............



พี่ก็ยังเชียร์นัทอยู่น๊า    ตอนหน้ารีเควส นัท ได้ป่าว 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

อาบน้ำให้กันซะละ 

ว่าแต่ เรื่องของพลอยนี่ จะเป็นประเด็นอะไรต่อไปหรือไม่ ก็น่าคิด

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[thaitanoi]

มาให้กำลังใจครับ

[OitJi]

เรื่องนี้ต้องถึงหูแม่นนท์แน่ๆๆเลย

จับพลองไปตบ

โหดไปป่าวอ่าคับ ยังไม่เกิดไรขึ้นอย่าพึ่งรีบเลย ไว้เป็นจริงค่อยจับมารุมตบกะได้ เพราะ ..........................เด่วเราช่วยอิกแรงนึงไง



ปล.เรื่องนี้ชักมีงมปมซ่อนเงื่อนพิรอดซะแล้ว คนร้ายมีเพียงหนึ่งเดียว .. . .. . . ........

[andy_kwan]

โจ  ทำคะแนนไว้มากๆนะ  เดี๋ยวก็ชนะใจนนท์ได้เอง 

[Ryuse]

เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดดีแท้

แต่ก็ไม่แน่

อาจจะแค่สันนิษฐานของโจคนเดียวก็ได้

แต่ตอนนี้ กลัวใจคนแต่งมากกว่า

จะให้เรื่องมันหวาดเสียว เลือดสาด ยางออก ลึกลับ ซ่อนเงื่อน ขนาดไหนก็ตามสบายครับ

แค่อย่าให้นนท์เปลี่ยนใจจากนัทเลยนะ scream!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[patz]

บอกได้คำเดียวเลยว่า สุดยอดเลยว่ะโจ 

คิดเหมือนหลายๆเม้นท์เลยอะ ว่าเรื่องครั้งนี้ พลอยมีส่วนด้วยแน่ๆเลย และจะน่ากลัวกว่านั้น ถ้าพลอยร่วมมือกับพวกแม็กซ์