หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[ExecutioneR]

วันนี้ใครไปรับลายเซ็นต์แอนด์ถ่ายรูปกะต้นมั่ง โผล่ออกมาซะดีๆนะ
55555

เขินชิบหาย!! รู้งี้ขอโต๊ะไปตั้งแจกแข่งกะเป็ดมั่งอย่างที่เจ๊แป๋มบอกเลยมั่งดีกว่า (ฮา)

[VICTORY]

สงสารโจอ่าา

[｡◕rainfall◕｡]

^
^
^
จิ้มทะลุรีบน

ง่าอยากเห็นพี่ต้นอะ เอารูปมาโชว์ทีค่ะ

ไม่ได้ไปงานอะ 

[shoky_9]

นัททททททททททท เท่านั้น

 

[krappom]

วันนี้ใครไปรับลายเซ็นต์แอนด์ถ่ายรูปกะต้นมั่ง โผล่ออกมาซะดีๆนะ
55555

เขินชิบหาย!! รู้งี้ขอโต๊ะไปตั้งแจกแข่งกะเป็ดมั่งอย่างที่เจ๊แป๋มบอกเลยมั่งดีกว่า (ฮา)

บอกแล้วไม่เชื่อว่าให้ตั้งโต๊ะ (ฮา)

ง่าอยากเห็นพี่ต้นอะ เอารูปมาโชว์ทีค่ะ

เฮ้ย
พี่เอารูปน้องมาขายดีมะ
เผื่อได้เงินเข้าเ้ล้าเพิ่ม
กร๊ากกกก
 

[ExecutioneR]

ใครจะซื้อวะ -""-

แม่งมีแต่คนชมมีแต่คนไปเม้ากันว่าไอ้ทึ่มน่ารัก เซ็งเลยกรู ชิส์ๆๆๆ
อย่าให้มันรู้เชียวนะ เด๋วแม่งรู้แล้วแรด เด๋วได้ใจ!

[jaaeyboy]

วันนี้ใครไปรับลายเซ็นต์แอนด์ถ่ายรูปกะต้นมั่ง โผล่ออกมาซะดีๆนะ
55555

เขินชิบหาย!! รู้งี้ขอโต๊ะไปตั้งแจกแข่งกะเป็ดมั่งอย่างที่เจ๊แป๋มบอกเลยมั่งดีกว่า (ฮา)

   เขินอาไรอ่ะ ต้นก้อน่ารักดีออก  แต่ทึ่มน่ารักกว่า เอิ๊กกกกกกกกก

ไม่อยากบอก ก่อนเข้าไปดูหนังไปถามที่โต๊ะแจกบัตร ไม่มีใครรู้ัจักต้นเลยอ่ะ

ดีน่ะ ที่มาเดินหาอีกรอบตอนดูจบแล้ว  หาคนหัวม่วงๆๆ อิอิ

ตอนคุยกับต้นเสร็จ มีคนมากระซิบถามด้วยล่ะว่า  ถ่ายรูปกับใครเหรอค่ะ นักเขียนคนไหนเหรอ

ปล.รูปไม่โพสน่ะ กลัวต้นมาหลอนถึงบ้าน เหอๆๆ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

ว่าแต่ตกลงแล้ว

ที่ชาตินนท์ตัดสินใจคบนัท เพราะเข้าใจเรื่องโจผิด
หรือว่าอย่างไรกันแน่นะ

หึหึ

แต่โจแสดงอาการออกมาว่าไม่ยอมแพ้แน่ๆ
อาจจะมีการวางแผนล้ำลึกบางอย่างอยู่ก็ได้ เพื่อให้ชาตินนท์หันมาคบกะโจแทน

คิคิ

เดา

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[jaaeyboy]

เฮ้ย
พี่เอารูปน้องมาขายดีมะ
เผื่อได้เงินเข้าเ้ล้าเพิ่ม
กร๊ากกกก
 

คุณป๋อมแป๋ม เอาดิ  ขายแพ็คคู่เลยน่ะ เพราะมีรุปคุณป๋อมแป๋มด้วยไง 

[mole eye man]

ไม่ได้ไป T_T

แต่เห็นรูปบรรยากาศงาน + เค้าคุยกันแล้วอยากไปด้วยง่ะ...  ถึงจะรู้จักแค่พี่ต้นคนเดียวก็เหอะ   

[thaitanoi]

น่าเสียดายครับไม่ได้ไป ก็บ้านอยู่ไกลอะครับ  แต่ก็จะรออ่านผลงานของคุณต้นต่อไปครับ

[ExecutioneR]

   เขินอาไรอ่ะ ต้นก้อน่ารักดีออก  แต่ทึ่มน่ารักกว่า เอิ๊กกกกกกกกก

ไม่อยากบอก ก่อนเข้าไปดูหนังไปถามที่โต๊ะแจกบัตร ไม่มีใครรู้ัจักต้นเลยอ่ะ

ประโยคบนอันนี้แร๊งงงงงงงงง
ส่วนประโยคล่างนี่แรงกว่าา 55555
ต้นมันโนบอดี้ครับ ไม่เคยมีใครเห็นหนังหน้า เอิ๊กกส์
บอกแว้วต้นไม่รู้จักใครเลย รู้แต่ชื่อในบอร์ดนี่แหละ
ที่เคยเจอหน้ามีแค่พี่แป๋มกะเจ๊สองเอ๊งงง

[1582]

เพิ่งอ่าน ซีรีย์ศิลากับฟ้าครามจบ  เลยตามมาอ่านผลงานน้องต้นต่อ
อ่านไปได้ 5 หน้าแล้วค่า  เด็กเยอะจริงๆ เชียว ชอบค่ะ ^^


ปล. เห็นน้องต้นบอกว่า มีเรื่อง ขอบฟ้า ด้วย อยากอ่านภาค 4 ต่อด้วยค่า
ต้องตามไปที่ไหนคะ 

ขอบคุณมากๆ นะคะ  สำหรับเรื่องสนุกๆ
สมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนนะคะ

[MrTroy]

พี่ต้นขายดีจริงๆ ช่างน่าอิจฉาเสียนี่กระไร
อย่ามัวแต่ดีใจจนลืมอัพนิยายล่ะคับ หุหุ

รออ่านตอนต่อไปคับ

[ExecutioneR]

พี่ต้นขายดีจริงๆ ช่างน่าอิจฉาเสียนี่กระไร
อย่ามัวแต่ดีใจจนลืมอัพนิยายล่ะคับ หุหุ

รออ่านตอนต่อไปคับ

เรียกพี่เด๋วตบชักเลย!!

อย่าลืมเบอร์คนๆนั้นนะ ถ้าได้มาเด๋วให้พี่ปืนหอมแก้ม 5555

ส่วนเรื่องนิยาย อาจจะพรุ่งนี้นะครับ วันนี้ไม่สบายมากมาย รู้สึกโชคดีสุดๆที่ไม่ได้ออกจากบ้านไปไหน -"-
โอยยยยยย เป็นไข้ หายใจไม่ออก น้ำมูกไหล ตาจะปิด โทรมๆๆๆๆ (แต่ก็ยังคงนั่งปั่นนิยาย)

 

[Cha Ris Ma]

  คุณต้น รักษาสุขภาพนะครับ


แต่นิยายก็ห้ามขาด

[gboy]

 :กอด1:พี่ต้น
เผื่อจะอุ่นหายไข้เร็วๆ
















จะได้รีบมาต่อนิยาย

555

[MrTroy]

อ่าวๆ ทำร้ายร่างกาย เด๋วผมก็ฉุดทึ่มซะนี่ ยิ่งหน้าตาคุ้นๆอยู่

ค้าบ หายแล้วค่อยลง รออ่านอยู่ตามปกตินี่แหละ

[Ottomechan]

กรี๊ดดดดดดดดด!!!


เชียร์โจ

[DexTunG]

รอ





       

[krappom]

คุณป๋อมแป๋ม เอาดิ  ขายแพ็คคู่เลยน่ะ เพราะมีรุปคุณป๋อมแป๋มด้วยไง 

เ่อ่อ
จะเอาไปทำไมเรอะ
เดี๋ยวก็เจอฝันร้ายสองเด้งหรอก
 

อย่าลืมเบอร์คนๆนั้นนะ ถ้าได้มาเด๋วให้พี่ปืนหอมแก้ม 5555

เฮ้ยๆ
สองคนนี้มันแอบลับหลังเราว่ะ
ไม่ไหวๆ
ลป.ตกลงวันนี้ไม่ได้ไปเรียน? ถึงว่าสิข้อความมาแต่เช้าเชียว พี่ก็ไม่สบายเช่นกัน อ้วกแตกอ้วกแตนประหนึ่งเมาค้าง 

[yaoifan]

ใครจะซื้อวะ -""-

แม่งมีแต่คนชมมีแต่คนไปเม้ากันว่าไอ้ทึ่มน่ารัก เซ็งเลยกรู ชิส์ๆๆๆ
อย่าให้มันรู้เชียวนะ เด๋วแม่งรู้แล้วแรด เด๋วได้ใจ!

ชักอยากรู้จักไอ้ทึ่มของคุณต้นแล้วดิ พามาคุยในกระทู้หน่อยได้ไหมคะ 5555
 

[krappom]

^
^
สรุปว่างานนี้เปิดตัวคุณแฟนของคุณน้องซะงั้น
มีแต่คนอยากรู้จัก
 

[PeeraDHa]

ขอด้วยคนจิ...อยากด้ายอ่ะ...รูปนะ..

[ExecutioneR]

เอาไปแปะหน้าห้องกันผีเหรอครับ -""-

แหมม นะ

แต่ไอ้ทึ่มแม่งขายดีเกิ๊นนนนนน หมั่นไส้ๆๆๆๆ เลิกแม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!

55555555

[ExecutioneR]

A 63


หลังจากที่ผมกับโจคุยกันในวันนั้นแล้วผมก็แทบไม่ได้เจอหน้าเขาอีกเลย ถึงแม้ว่าเราจะยังมีเดินสวนกันบ้างตามทางเดิน ได้เจอกันที่โรงอาหารหรือเจอกันตอนเข้าแถวบ้างในบางวัน แต่ทว่าเขาก็แทบไม่ได้มองหน้าผมเลยแม้แต่นิดเดียว เรื่องมันเริ่มจะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อตอนที่ผมรู้จักกับเขาแรกๆและเขาชอบทำเป็นไม่เห็นผมอยู่ในสายตาเลยซะแล้ว และแน่นอนว่าผมเองก็ไม่ได้รู้สึกสบายใจกับสิ่งที่กำลังเป็นอยู่นี่เลยด้วยเช่นกัน แต่ก็นะ ผมจะทำอะไรได้ล่ะ ในเมื่อเขาเลือกที่จะทำแบบนี้เอง ผมก็คงจะไปห้ามอะไรเขาไม่ได้ นอกเหนือจากที่ผมไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะไปพูดอะไรแบบนั้นกับเขาได้แล้ว คำพูดของเขาที่พูดทิ้งท้ายเอาไว้เมื่อตอนนั้นมันก็ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของผมจนถึง ณ ตอนนี้เลยด้วยซ้ำไป........

เวลาผ่านไปจนกระทั่งถึงวันศุกร์ซึ่งเป็นวันที่ผมต้องเรียนพละกับพวกห้องสี่ และก็เป็นวันที่ผมต้องเข้าชมรมอีกด้วย ในตอนเช้า พวกพี่โป้งก็มานั่งคุยกับพวกเราเรื่องการคัดตัวนักกีฬาอีกครั้ง และพี่เขาก็บอกว่าในชั่วโมงชมรม เขาก็จะข้ามมายังฝั่งของพวกเราอีกด้วย ผมเริ่มรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยกับการฝึกซ้อมเพื่อจะตัดตัวเป็นนักกีฬาครั้งแรกของผม แต่เมื่อผมลองมาเปรียบเทียบตัวเองกับวายุดูแล้ว ผมก็รู้สึกว่าผมนั้นดูจะสบายกว่าเขาเยอะหลายเท่าเลยทีเดียว เพราะที่ผ่านมาตลอดทั้งอาทิตย์ ในทุกๆเย็นหลังเลิกเรียนนั้นเขาก็ต้องไปซ้อมดนตรีกับพวกเคนและพวกเพื่อนๆในวงของเขาเป็นปกติอยู่แล้ว และแถมนี่เขาก็ยังจะต้องหาเวลามาซ้อมบาสเพิ่มขึ้นอีกอย่างด้วย แต่ไม่ว่าผมจะมองยังไงผมก็รู้สึกว่าเขานั้นกลับยิ่งดูสนุกและกระตือรือร้นที่จะได้ทำสิ่งที่เขาชอบและเลือกที่จะทำเองทั้งสองสิ่งนี้ มากกว่าจะดูเครียดที่ต้องทำอะไรหลายๆอย่างพร้อมๆกันจนเกินไปเสียด้วยซ้ำ

“กูจัดตารางกูลงตัวและนะ ไอ้นนท์” วายุพูดกับผมในตอนที่เรากำลังจะเดินไปเข้าแถวหน้าเสาธงด้วยกัน “แต่มึงจะต้องช่วยกูด้วยนะเว้ย”

“เหอออ กูเนี่ยนะ ช่วยทำอะไรยังไงวะ”

“ก็กูคิดและว่ากูอ่ะ ยังไงก็น่าตะได้เป็นนักกีฬาแหงอยู่แล้ว แต่มึงอ่ะมันเด็กใหม่ มึงไปเล่นไปซ้อมแค่ครั้งสองครั้งต่ออาทิตย์แบบนี้ไม่ไหวหรอก เพราะงั้นกูเลยคิดไว้แล้วว่าตั้งแต่พรุ่งนี้ไปน่ะ มึงจะต้องไปเล่นบาสกับกูทุกวันเลย หรือไม่งั้นก็เล่นให้เยอะที่สุดเท่าที่จะทำได้อ่ะ อีกสองอาทิตย์ตอนคัดตัวมึงจะได้ผ่านได้แน่ๆ”

“พรุ่งนี้ วันเสาร์เนี่ยนะ”

“เออ วันเสาร์ วันอาทิตย์ แล้วก็ตอนเย็นทุกวันเลยด้วย จนกว่าจะถึงวันคัดตัวนั่นแหละ”

“เดี๋ยวๆๆ คือกูก็ไม่ได้จะว่าอะไรหรอกนะเว้ย กูอ่ะยังไงก็ได้อยู่แล้ว แต่แล้วเรื่องดนตรีของมึงล่ะ มันจะประกวดอาทิตย์หน้านี่แล้วไม่ใช่เหรอวะ”

“เออ กูรู้ มึงไม่ต้องห่วงเรื่องของกูหรอก กูคิดไว้แล้วว่ากูจะอยู่ซ้อมบาสตอนเย็นทุกวันประมาณหนึ่งชั่วโมงหรือไม่ก็มากกว่านั้น และจากนั้นก็ค่อยไปซ้อมดนตรีต่ออ่ะว่ะ”

“แล้วมึงไม่กลับบ้านดึกตายห่าเหรอวะ”

“ไม่เป็นไร กูจะนอนหออ่ะ” วายุมองหน้าผมแล้วยิ้มแปลกๆ “ก็นอนกะไอ้นัทน่ะแหละ”

“อ๋อออ ก็ดีแล้วนี่” ผมพยักหน้าเบาๆ

“แต่มึงอ่ะ ต้องซ้อมต่อถึงประมาณห้าโมงครึ่งหรือหกโมงนะเว้ย เพราะคนอื่นๆมันก็อยู่ประมาณนั้นกันทั้งนั้น มึงจะได้คุ้นเคยกันด้วย”

“โหห งั้นกูก็กลับบ้านเย็นตายห่าเลยดิ่”

“มึงก็นอนหอกะกูดิ่วะ แค่อาทิตย์เดียวเอง” เขายิ้ม แล้วจากนั้นก็ชะโงกหน้าเข้ามากระซิบกับผมเบาๆ “มึงจะได้นอนกอดกะไอ้นัทอีกด้วยไง........”

ผมหน้าแดงฉ่าทันที “ไอ้เหี้ย!! ไม่ต้องมาเสือกเรื่องของกูเลย!” ผมกระทุ้งศอกใส่เขาเบาๆ

“อ๊าววว กูพูดจริงนะเว้ย” เขาหัวเราะคิกคัก “นานๆทีมึงก็หาเวลาอยู่ด้วยกันมั่งดิว๊าาา ไม่งั้นเดี๋ยวไอ้โจแม่งก็แอบหนีไปนอนบ้านมึงอีกอ่ะ แล้วคนขี้เกรงใจอย่างมึงก็จะปฏิเสธมันไม่ลงอีก”

ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย เพราะว่าวายุก็ยังไม่รู้เรื่องที่ผมกับโจคุยกันวันนั้นเลย แต่ที่จริงแล้วก็ยังไม่มีใครรู้เรื่องนั้นสักคนเลยด้วยซ้ำไปน่ะนะ........ แม้แต่นัทเองก็ตาม

หลังจากที่เคารพธงชาติกันเสร็จ บรรดานักเรียนแต่ละชั้นเรียนก็แยกย้ายกันเดินขึ้นตึกของตัวเอง และตอนนั้นเองที่ผมมีโอกาสได้เจอกับโจเข้าอีกครั้ง ในตอนแรกเขาก็มองไม่เห็นผมหรอกเพราะว่าเขากำลังเดินคุยอยู่กับเพื่อนของเขาอยู่ ส่วนผมเองก็กำลังเดินคุยอยู่กับกลุ่มเพื่อนของผมอยู่ด้วยเหมือนกัน แต่เมื่อเราสองกำลังเดินขึ้นบันไดตึก เราก็ถูกคนอื่นๆรอบข้างเบียดเข้ามาเรื่อยๆจนทำให้เราเริ่มเดินเข้ามาอยู่ใกล้กันมากขึ้นๆ และจนในที่สุดเขาก็สังเกตเห็นผมเข้าจนได้

โจหันมามองหน้าผมแค่เพียงครู่เดียวเท่านั้น และจากนั้นเขาก็หันกลับไปฟังเพื่อนของเขาพูดต่อเหมือนเดิม ส่วนผมเองก็ไม่ได้สนใจอะไรเขานักเช่นกัน เพราะผมก็กะเอาไว้อยู่แล้วว่าปฏิกิริยาของเขาจะต้องออกมาเป็นแบบนี้........

ในตอนกลางวัน พวกเราทุกคนก็เดินลงจากตึกพร้อมกับเด็กนักเรียนอีกหลายสิบคนตามปกติ และผมก็เดินอยู่รั้งท้ายสุดข้างๆกับนัทเหมือนทุกๆครั้ง พวกเราทุกคนต่างก็กำลังหัวเราะและหยอกล้อเล่นกันไปตามเรื่องตามราว โดยเฉพาะป๊อปกับนัทที่ก็กำลังทะเลาะกันง้องแง้งๆเหมือนอย่างเคย ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมต้องหัวเราะจนลืมสนใจกับสิ่งอื่นๆที่อยู่รอบข้างไปอย่างแทบจะสิ้นเชิง

“ไอ้กะเทยเอ๊ย!”

เสียงๆหนึ่งดังขึ้นเบาๆที่ด้านหลังของผม และยังไม่ทันที่ผมจะได้หันกลับไปมองหาที่มาของเสียง ผมก็รู้สึกว่าผมถูกใครบางคนผลักเข้าที่แผ่นหลังอย่างแรงจนทำให้ผมต้องเซถลาไปข้างหน้า แต่เมื่อผมกำลังจะก้าวขาอีกข้างออกไปเพื่อประคองตัวเองเอาไว้นั้น ผมก็กลับถูกขัดขาข้างนั้นเข้าให้อีก จนสุดท้ายผมภาพที่ผมเห็นผ่านดวงตาของผมก็คือบรรดาผู้คนและขั้นบันไดที่หมุนตีลังกาอย่างรวดเร็ว สิ่งถัดมาที่ผมรู้สึกก็คือความเจ็บปวดจากการที่ร่างกายล้มลงกระแทกไปตามขั้นบันไดจนกระทั่งไปถึงขั้นสุดท้าย ผมรู้สึกว่าก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดลง หัวของผมก็กระแทกเข้ากับพื้นอีกครั้งอย่างรุนแรง หูของผมได้ยินเสียงร้องโวยวายดังขึ้นปนไปกับเสียงหัวเราะจากนักเรียนนับสิบคน ความรู้สึกเจ็บที่กระหม่อมข้างซ้ายมันปวดร้าวจนราวกับมันกำลังแทงลึกเข้าไปถึงแกนสมองของผม ผมเห็นคนหลายคนกำลังยืนมุงผมอยู่มากมายผ่านทางดวงตาที่ครึ่งปิดครึ่งเปิด บ้างก็หัวเราะ บ้างก็มองอย่างสนใจ แต่เพื่อนๆของผมไม่ว่าจะเป็นทั้งนัท วายุ คริส และรวมไปถึงคนอื่นๆที่รีบวิ่งลงจากบันไดตามผมลงมานั้นต่างก็กำลังมองและเรียกชื่อของผมด้วยความตื่นตระหนก แต่ทว่าสุดท้ายแล้วดวงตาของผมก็ค่อยๆปิดลง ภาพทุกภาพพลันเปลี่ยนเป็นความมืดมิด และหูของผมก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย.........

.
.
.

ผมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับความรู้สึกเจ็บแปลบที่ศีรษะ ผมค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆและยากลำบาก และนอกเหนือไปจากความรู้สึกเจ็บที่หัวแล้ว ผมก็ยังรู้สึกเจ็บร้าวอย่างรุนแรงที่ข้อมือข้างซ้าย กับรู้สึกแสบๆที่บริเวณขาท่อนล่างทั้งสองข้างอีกด้วย เสียงของเครื่องปรับอากาศที่ดังหึ่งๆอยู่เบาๆ แอร์เย็นๆที่ตกกระทบลงบนร่างกายของผมที่มีผ้าห่มผืนบางๆคลุมอยู่ และกลิ่นจางๆอันเป็นเอกลักษณ์บอกให้ผมรู้ว่าตอนนี้ผมน่าจะกำลังนอนอยู่ในห้องพยาบาลนั่นเอง........

“เฮ้ยๆ ไอ้นนท์ตื่นแล้วเว้ย!” เสียงของป๊อปพูดขึ้นเบาๆจากข้างๆเตียงของผม

“เฮ้ยไอ้นนท์ เป็นไงมั่งวะ”

ผมหันไปมองทางซ้ายมือแล้วก็เห็นว่าป๊อป ตี๋เล็ก และเจย์กำลังยืนมองผมอยู่ด้วยความเป็นห่วง

“เออ....... กูไม่เป็นไรหรอก ไอ้เจย์”

“ไม่เป็นไรเหี้ยอะไร มึงแม่งตกบันไดตั้งกะขั้นบนสุดยันมาถึงล่างสุดเลยนะเว้ย แถมยังสลบไปอีกต่างหาก” เสียงของวายุดังขึ้นที่อีกฝั่งนึงของเตียง “เจ็บมากป่าววะ ไอ้นนท์”

“ก็เจ็บอ่ะ........” ผมหันไปมองหน้าเขาและตอบออกไปเบาๆ ที่ฝั่งขวาของเตียงนั้น ทั้งวายุ เคน คริส และนัทต่างก็กำลังมองมาที่ผมด้วยความกังวลไม่ต่างไปจากสามคนเมื่อกี๊นี้เลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งก็คือแววตาที่แสดงถึงทั้งความห่วงใยและความกังวลจากคนๆนี้ที่กำลังกุมมือของผมเอาไว้แน่นนั้น มันทำให้ผมทั้งรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นในอกและก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นข้างในหัวใจด้วยเช่นเดียวกัน

“นนท์........” นัทพูดขึ้นเบาๆ “เป็นไงมั่ง ปวดหัวมากมั๊ย”

“อือออ” ผมพยายามพยักหน้าออกไปเบาๆ

“นนท์หัวแตกอ่ะ ที่ขาเป็นแผลถลอก แล้วก็มีรอยช้ำที่อื่นๆอีกนิดหน่อยด้วย”

“เหรอ.......” ผมอยากจะยกมือข้างขวาขึ้นแตะที่บริเวณผ้าพันแผลบนหัวของผมดู แต่ว่านัทก็กำลังกุมมันเอาไว้อยู่ และผมก็ไม่อยากจะปล่อยมือของเขาออกไปด้วยเช่นกัน ผมจึงพยายามค่อยๆยกมือข้างซ้ายขึ้นช้าๆ แต่ทว่ามันก็รู้สึกเจ็บมากซะจนผมยกมันขึ้นมาไม่ไหวจริงๆ “นัท นนท์เจ็บมือข้างซ้ายอ่ะ นนท์ขยับไม่ได้แล้วก็ยกไม่ขึ้นเลย”

“เฮ้ย ใครไปตามอาจารย์มาทีดิ๊วะ” วายุออกคำสั่ง และป๊อปกับตี๋เล็กก็เดินจากไปทันที

“กูว่ายังไงก็ต้องไปโรงบาลแล้วล่ะเนี่ย” คริสพูด

“แล้วนี่มึงทำอีท่าไหนถึงตกบันไดได้วะ ไอ้นนท์” เคนถามขึ้น

“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน.........” ผมตอบออกไป แต่แล้วผมก็นึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้

“เป็นอะไรไปนนท์” นัทถาม

“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร........” ผมปฏิเสธออกไป

“เอ้าๆๆ หลบหน่อยๆซิ” เสียงของอาจารย์ห้องพยาบาลดังขึ้น ทำให้นัทต้องรีบปล่อยมือที่กุมมือของผมเอาไว้อยู่ออกทันที แต่ผมกลับรู้สึกไม่อยากให้เขาทำแบบนั้นเลยจริงๆให้ตายเถอะ ผมอยากให้เขากุมมือของผมเอาไว้แบบนั้นอีกนานๆไม่ต้องปล่อยเลยด้วยซ้ำไป........

อาจารย์สั่งให้เพื่อนๆของผมช่วยพยุงผมขึ้นนั่งเล็กน้อย แล้วก็ให้ผมกินยาแก้ปวดสองเม็ด จากนั้นเขาก็ตรวจดูอาการที่ข้อมือของผม และเป็นที่แน่นอนแล้วว่ายังไงผมก็คงต้องไปรับการตรวจเช็คและการรักษาที่โรงพยาบาลจริงๆ และผมก็ต้องไปเดี๋ยวนี้เลยด้วย อาจารย์ขอเบอร์ติดต่อแม่ของผมไป และจากนั้นก็ไล่ให้นัทและทุกๆคนกลับขึ้นไปห้องเรียนได้แล้ว

“เอ้า ไปๆๆ กลับไปห้องเรียนกันได้แล้ว เพื่อนเธอฟื้นแล้วก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วนี่ นี่มันเลยเวลาเรียนมานานแล้วนะ”

“โหหห ไรอ่ะค้าบบ จารย์ นี่เพื่อนทั้งคนนะครับ ขอพวกผมอยู่เฝ้าอีกหน่อยไม่ได้เหรอออ” ป๊อปโวย

“ไม่ได้ ครูบอกให้ไปก็ไปได้แล้ว และเดี๋ยวยังไงเพื่อนเธอก็ต้องไปโรงพยาบาลอยู่แล้วด้วย” อาจารย์หันไปแยกเขี้ยวใส่ป๊อป “ไม่ต้องมาทำปากดีเลย นายกรกฏ ครูรู้ว่าเธอก็แค่ขี้เกียจเรียนใช่มั๊ยล่ะ”

“งั้นผมขอตามไปที่โรงบาลด้วยได้มั๊ยครับ” นัทถามขึ้น

อาจารย์หันไปนิ่วหน้าใส่นัททันที “ไม่ได้ เธอเป็นพ่อรึเป็นแม่เค้ารึไงกัน ไป ขึ้นห้องเรียนกันไปได้แล้ว ครูจะต้องโทรไปหาแม่เค้าอีก หรือว่าเธอจะให้ครูโทรไปตามอาจารย์ชัชวาลย์มาลากพวกเธอกลับไปเรียน”

“เฮ้ยย....... พวกมึงไปเหอะ กูไม่เป็นไรหรอก” ผมพูดขึ้นหลังจากที่อาจารย์เดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเองแล้ว และจากนั้นผมก็หันไปหานัท “ไม่ต้องห่วงน่านัท นนท์ไม่เป็นไรแล้วจริงๆอ่ะ ไปเรียนเถอะ นี่มันเลยเวลาเรียนมานานขนาดไหนแล้วเนี่ย”

“เพิ่งเลยคาบแรกมาแค่สิบห้านาทีเอง......” เจย์พูดขึ้นเบาๆ และจากนั้นเขาก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เบาลงยิ่งกว่าเดิมเสียอีก “จารย์แม่งเว่อร์โคตรรร”

ผมหัวเราะเบาๆออกมาทันที “เออ แต่ไงพวกมึงก็ไปเหอะ กูไม่เป็นไรจริงๆ ขอบใจมากเว้ย”

“เอ๊า ยังไม่ไปอีก เด็กพวกนี้!” อาจารย์เดินกลับมาแหวใส่ทุกคนอีกครั้ง และคราวนี้พวกเขาถึงได้ค่อยๆขยับตัวและเคลื่อนตัวกันได้

ทุกคนบอกลาผมกันทีละคนๆ จนกระทั่งนัทเป็นคนสุดท้าย “แล้วเดี๋ยวนัทจะโทรหานะ นนท์ หรือไม่งั้นถ้ามีอะไรก็โทรมาหานัทด้วย เข้าใจมั๊ย”

“ค้าบบ รู้แล้วล่ะน่า” ผมยิ้มแล้วพยักหน้าเบาๆ

อาจารย์เดินต้อนทุกคนให้ออกจากห้องพยาบาลไป จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงของประตูห้องปิดลงเบาๆ อาจารย์เดินกลับมาคุยกับผมอีกสามสี่ประโยค บอกผมว่าประกันของโรงเรียนจะช่วยจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้อยู่แล้ว และเดี๋ยวก็จะมีคนมาพาผมไปที่โรงพยาบาลให้ด้วย และหลังจากนั้นเขาก็ขอตัวเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานอีกครั้งเพื่อโทรไปบอกแม่ของผมนั่นเอง ผมได้ยินเสียงของอาจารย์คุยกับแม่เบาๆอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะเดินกลับมายื่นโทรศัพท์มือถือให้กับผม ผมรับโทรศัพท์มาถือไว้ด้วยมือขวาและคุยกับแม่ที่กำลังตื่นตระหนกอย่างใจเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมต้องบอกแม่ว่าผมไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆซ้ำแล้วซ้ำอีกนับสิบรอบเลยทีเดียวกว่าที่แม่จะสงบจิตสงบใจลงได้ และก่อนที่จะวางสายไป แม่ก็บอกว่าจะรีบไปเจอกับผมที่โรงพยาบาลอย่างเร็วที่สุดด้วย

ผมยื่นโทรศัพท์คืนให้กับอาจารย์ที่ยืนมองผมยิ้มๆอย่างเอ็นดู

“เป็นคนเหนือเหรอเรา”

“ครับ” ผมพยักหน้าเบาๆ “ผมเพิ่งย้ายมาจากเชียงใหม่น่ะครับ”

“อ๋ออ มิน่าล่ะ พอดีแฟนครูเค้าก็เป็นคนเชียงใหม่เหมือนกัน แต่ครูนะ ฟังภาษาเหนือไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียวจริงๆ” อาจารย์รับโทรศัพท์คืนกลับไป “แต่เธอไปเป็นเพื่อนกับนายกรกฏน่ะ ระวังตัวจะได้แผลเยอะเหมือนหมอนั่นไปอีกคนล่ะ เจ้านั่นน่ะ ขาประจำครูเลยนะ รู้มั๊ย”

ผมหัวเราะแหะๆเบาๆ และตอนนั้นเองที่ผมได้ยินเสียงคนเปิดประตูห้องพยาบาลออก อาจารย์จึงผละออกจากผมและเดินตรงไปที่หน้าประตูทันที ผมได้ยินเสียงของอาจารย์คุยกับผู้มาใหม่เบาๆอยู่สักพัก แต่ผมก็จับใจความไม่ได้เลยว่าเขากำลังคุยกันว่าอะไร ผมถอนหายใจออกเบาๆและค่อยๆหลับตาลง จนกระทั่งผมได้ยินเสียงฝีเท้าเดินกลับมาหาผมอีกครั้ง

“มีคนมาเยี่ยมเธออีกแล้วนะ ชาตินนท์” อาจารย์พูดขึ้น ผมจึงลืมตาขึ้นมองอาจารย์ที่กำลังยืนนิ่วหน้าอย่างไม่ค่อยจะพอใจเท่าไรนัก เขาหันไปมองทางขวามือของตัวเองและพูดกับคนๆนั้นที่มาเพื่อเยี่ยมผมด้วยน้ำเสียงห้วนๆ“เอ้า เข้ามาได้แล้ว จะคุยอะไรก็ให้มันเร็วๆล่ะ เพื่อนจะได้พักผ่อนสักที” และเมื่อพูดจบ อาจารย์ก็เดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเองทันที

คนๆนั้นเดินเข้ามาหาผม และผมก็ต้องรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่พบว่าคนที่อยากจะมาเยี่ยมผมนั้นก็คือโจนั่นเอง เขาเดินมานั่งลงข้างๆเตียงแล้วมองหน้าผมด้วยสีหน้าไม่สู้ดีเท่าใดนัก

“อ้าว มึงไม่มีเรียนเหรอวะ ไอ้โจ  และนี่มึงรู้ได้ไงว่ากูนอนอยู่ที่นี่น่ะ ใครบอกมึงวะ” ผมถาม

เขาส่ายหน้าเบาๆ “นี่มึงจะไม่รู้จักถามอะไรทีละคำถามเลยจริงๆใช่มั๊ยวะเนี่ย”

“มึงก็หัดตอบกูมาให้มันดีๆสักทีสิวะ”

“เจ็บตัวแล้วยังปากดีได้อีกนะมึงเนี่ย” เขานิ่วหน้า “แล้วเป็นไงมั่ง เมื่อกี๊อาจารย์เค้าบอกกูว่ามึงต้องไปโรงบาลเหรอวะ”

“อืออ จริงๆตอนเย็นกูก็ต้องไปเช็คอีกทีอยู่แล้วอ่ะ แต่นี้ข้อมือซ้ายกูเจ็บ กูก็เลยต้องไปเดี๋ยวนี้เลยน่ะ”

“แล้วทำอีท่าไหนถึงตกบันไดได้วะ แม่งเซ่อชิบหาย”

ผมนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจทันที “แล้วใครบอกมึงว่ากูตกลงมาเอง”

คิ้วทั้งสองข้างของโจกระตุกเข้าหากันทันที “มึงหมายความว่ายังไง ไอ้นนท์ ใครทำอะไรมึง”

“เปล่า ไม่มีสักหน่อย กูก็แค่พูดไปงั้นเอง” ผมรีบปฏิเสธ นี่ผมเกือบจะทำให้เรื่องมันแย่ลงไปกว่าเดิมซะแล้วสิเนี่ย “มึงกลับไปเรียนเหอะ โจ กูไม่เป็นไรแล้ว มึงไม่ต้องห่วงหรอกน่า”

“กูถามว่าใครทำอะไรมึง!” เขาขึ้นเสียงเล็กน้อย

“รถมารับอยู่หน้าห้องแล้ว” เสียงของอาจารย์ดังขึ้น ทำให้ผมกับโจต้องหันไปมองยังที่มาของเสียงพร้อมๆกัน “เธอกลับไปเรียนได้แล้ว สัจจกรณ์ เพื่อนจะต้องไปโรงพยาบาลแล้ว”

“ผมจะไปด้วย” โจพูดขึ้นทันที

“โอ๊ยยยย! เด็กพวกนี้มันอะไรกันนักนะ!” อาจารย์ชักสีหน้าอย่างรำคาญใจ “เธอรีบกลับไปเดี๋ยวนี้เลย ก่อนที่ชั้นจะโทรไปแจ้งฝ่ายปกครองว่าเธอกำลังหนีเรียนอยู่น่ะ”

“มึงไปเหอะโจ ถ้ามึงป็นห่วงกูจริงๆล่ะก็นะ” ผมพูดกับเขา

เขาก้มลงมามองหน้าผมอย่างรู้สึกขัดใจ แต่จากนั้นเขาก็หันกลับไปหาอาจารย์อีกครั้ง “งั้นผมจะช่วยพยุงมันขึ้นรถเอง”

อาจารย์ถอนหายใจเบาๆ “อ้ะๆ ตามใจ แต่ถึงไงก็มีอาจารย์ผู้ช่วยอีกคนเค้าช่วยอยู่แล้วน่ะนะ อ้าวนั่นไง พูดถึงก็มาพอดี ชาตินนท์ นี่อาจารย์กบนะ อาจารย์เค้าจะเป็นคนพาเธอไปโรงพยาบาลแล้วก็ดูแลเธอต่อจากครูให้เอง.......”

จากนั้นผมก็ถูกอาจารย์ผู้ช่วยที่ชื่อกบคนนี้ช่วยพยุงให้ลุกขึ้นนั่งช้าๆโดยมีโจช่วยประคับประคองอยู่ใกล้ๆด้วย แต่ว่าเนื่องจากอาจารย์เขาก็เป็นผู้ชายที่ค่อนข้างจะตัวใหญ่มากอยู่แล้ว ทำให้โจแทบไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากช่วยจับๆและพยุงผมอีกนิดๆหน่อยๆเท่านั้นเอง และที่สำคัญก็คือ ถึงแม้ผมจะรู้สึกเจ็บขาอยู่บ้าง แต่ผมก็ยังคงสามารถเดินด้วยตัวเองได้อย่างสบายๆอยู่ดีนั่นแหละนะ

ผมเดินออกจากห้องพยาบาลอย่างช้าๆโดยมีคนที่ตัวใหญ่กว่าถึงสองคนคอยเดินกระหนาบอยู่ข้างๆด้วย แต่แล้วจู่ๆผมก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นที่หัวจนต้องหลับตาและชะงักฝีเท้าลง

“เป็นอะไร หน้ามืดเหรอ” อาจารย์กบถามผม

“เปล่าหรอกครับ แต่ว่าจู่ๆก็รู้สึกปวดหัวแปล๊บขึ้นมานิดหน่อยน่ะครับ”

“กระเทือนเหรอวะ” โจถามขึ้น

“อืมม สงสัยว่ะ”

“งั้นมึงก็เดินเบาๆหน่อยสิวะ รึว่าจะให้กูอุ้ม”

ผมหันไปมองหน้าเขาทันที “ไม่ต้องเลย สาดด”

“งั้นก็เดินต่อได้แล้ว” เขาพูด

ผมนิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะออกเดินต่ออีกครั้ง จนกระทั่งเราไปถึงที่รถ โจก็เป็นคนเปิดประตูรถออกและปรับเบาะหน้าให้เอนนอนลงตามคำสั่งของอาจารย์กบ และจากนั้นอาจารย์เขาก็พยุงผมให้มานอนลงบนเบาะช้าๆ ก่อนที่จะคาดเข็มขัดนิรภัยให้กับผมและเดินอ้อมไปยังฝั่งของคนขับ แต่ทว่าโจก็ยังคงไม่ยอมปิดประตูรถลงอยู่ดี เขายืนมองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะชะโงกหน้าเข้ามาหาผมแล้วพูดออกมาเบาๆ

“ดูแลตัวเองด้วย เข้าใจรึเปล่า”

ผมพยักหน้ารับเบาๆ “อือ ขอบใจว่ะ มึงก็กลับไปเรียนได้แล้วไป เสียเวลาเรียนเปล่าๆ”

“เออๆ” โจดูอ้ำอึ้งๆเล็กน้อยจนผมรู้สึกแปลกใจ

“อะไรวะ” ผมถาม

“เปล่า.........” เขาตอบ แต่แล้วเขากับผมก็สบตากับผมครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะหันหลบไปมองทางอื่นแล้วค่อยพูดต่อด้วยเสียงที่เบาจนแทบจะฟังไม่ได้ยิน “แล้วก็เรื่องวันนั้นอ่ะ กูหงุดหงิดไปหน่อยว่ะ กู........ กูขอโทษ”

“หาาาา ว่าไงนะ” ผมถามซ้ำออกไปอีกครั้ง แต่ไม่ใช่เป็นเพราะว่าผมไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด เพราะที่จริงแล้วผมได้ยินมันอย่างชัดเจนทีเดียว ที่จริงต้องบอกว่าชัดซะจนทำให้ผมต้องรู้สึกเขินตามเขาไปด้วยเลยด้วยซ้ำ

“แล้วไงไว้กูจะโทรหาแล้วกัน” เขาพูดทิ้งท้ายห้วนๆก่อนที่จะปิดประตูลง

อาจารย์กบค่อยๆเคลื่อนรถออกอย่างช้าๆ จนกระทั่งโจหายไปจากกระจกด้านข้างทางฝั่งของผมแล้ว ผมก็ได้ยินเสียงของอาจารย์หัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ ผมจึงหันไปมองหน้าเขาด้วยความสงสัย

อาจารย์หันมายิ้มที่มุมปากให้กับผมเล็กน้อย “แฟนเรอะ”

ผมหน้าแดงฉ่าทันที “เพื่อนครับอาจารย์ เพื่อน”

“เห็นท่าทางจะเป็นห่วงเรามากเหลือเกินนี่ ถ้างั้นก็สงสัยว่ามันจะชอบเราอยู่ล่ะมั๊ง”

“โหห ไม่มีทางหรอกครับ อาจารย์ มันเป็นผู้ชายนะครับ และผมก็ผู้ชายเหมือนกันด้วย” ผมส่ายหน้าเบาๆก่อนจะหันกลับมามองตรงไปยังเบื้องหน้าของตัวเอง “ให้เป็นแฟนกันนี่ไม่มีทางแหงๆ คงไม่มีทางเลยจริงๆ...........”

[ExecutioneR]

ปล. เห็นน้องต้นบอกว่า มีเรื่อง ขอบฟ้า ด้วย อยากอ่านภาค 4 ต่อด้วยค่า
ต้องตามไปที่ไหนคะ 

ลืมบอกว่า ภาค 4 อยู่ในบอร์ดนิยายจบแล้วนั่นแหละครับ
ชื่อเรื่อง "ขอบฟ้าสั้นกว่าเข็มวินาที"

^^

คนละแนวเลยนะครับ บอกไว้ก่อน อิอิ
ขอบคุณมากๆๆๆครับ

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

อ๊ากกกก

ตอนที่นนท์ คุยกะโจมันมาตอนไหนเนี่ย ยังมะด้ายอ่านเลย 

[MrTroy]

ว่าแล้วว่าพี่ต้นซาดิสม์ หุหุ
มีความสุขนานๆแล้วนอนไม่หลับอะเด้ รู้ทันนะ เลยมาลงกะนนท์แทน
สงสารนาย ชาตินนท์ จริงๆ

รออ่านตอนต่อไปคับ

[ExecutioneR]

ว่าแล้วว่าพี่ต้นซาดิสม์ หุหุ

เรียกพี่อีกและ -""-
ถ้าไม่เลิกเรียกพี่นะ เด๋วจะประจานอายุทรอยว่าแก่กว่าต้นอีก แล้วจากนั้นก็ตามด้วยตบแรงๆด้วยลิ้น (ของพี่ปืน)

55555