หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

ได้เมื่อวาน

อ่านไปแย้ววว จบเรื่องไอ้แจ็ค กะ ไอ้หน้าหวานไปละ 

ขี้เกียจอ่านต่อ พักบ้าง อู้บ้าง อะไรอย่างงี้

ฟ้อนลอยจริงๆ อ่านแรกๆก็ขัดตา แต่อ่านไปซัก เริ่มโอเค ทนได้

พี่อ่านไปสูดกลิ้่นหมึุกไป ไอ้ปาล์มต้องเอาผ้าปิดจมูกอ่านน แพ้กลิ่นหมึกแรงๆ

ดีนะมันไม่แรงมาก มันหายไปกับบุรุษไปรษณีย์พอสมควร 

แต่คันมือ เพราะโดยส่วนตัวไม่ค่อยถูกกับกระดาษเนื้อหยาบๆเท่าไหร่
แต่อันนี้มันก็ไม่ได้หยาบมาก แต่ถ้าเอามือลูบนี้ขนลุกเลย (โรคจิตป่าววะกู)
เป็นพวกกรับสัมผัสได้มากเกินไป จนขนลุก 

[timeless]

อยากบอกว่ายังไม่ได้แกะซอง ก็เลยยังคอมเม้นประการใดไม่ได้

ทีแรกผมซื้อไป หวังว่าจะให้เป็นของขวัญคนๆนึง แล้วเราจะแบ่งกันอ่าน (ถึงได้ถามหาร้านห่อไงพี่ป๋อมแป๋ม)

แต่เหมือนตอนนี้ผมจะโดนทิ้ง... ก็เลย ยังไม่ได้แตะต้องมัน

เอาไว้สภาพตัวเองพร้อม แล้วผมจะมาคอมเม้นทีหลังนะครับ

[kikipanda]

นนท์จ้า ใจเย็นๆนะ จะเป็นแฟนกับใครอย่าเพิ่งใช้อารมณ์(โกรธ)ตัดสิน(ยกเว้นตอบตกลงปลงใจกับโจ หุหุ)

โจมากเคลียร์ด่วนนนนนนน

[krappom]

อยากบอกว่ายังไม่ได้แกะซอง ก็เลยยังคอมเม้นประการใดไม่ได้

ทีแรกผมซื้อไป หวังว่าจะให้เป็นของขวัญคนๆนึง แล้วเราจะแบ่งกันอ่าน (ถึงได้ถามหาร้านห่อไงพี่ป๋อมแป๋ม)

แต่เหมือนตอนนี้ผมจะโดนทิ้ง... ก็เลย ยังไม่ได้แตะต้องมัน

เอาไว้สภาพตัวเองพร้อม แล้วผมจะมาคอมเม้นทีหลังนะครับ

ใครหน้าไหนบังอาจทิ้งน้องอุ้ม(ของพี่ อิอิ)
มามะ เดี๋ยวพี่ปลอบใจเองน้า
 

[~prince™~]

คู่ป๊อปยิ่วน่ารักดี 

[OitJi]

รอ ร๊อ รอ ร๊อ รอ อยากอ่านตอนของนัทกับนนท์ ต่อแล้ว      




ปล.ตอนนัทกับนนท์ก่อนหน้านี้มีช่วงนึงพิมเกินมาอ่ะครับ ช่วงที่นัทกะนนท์กำลังคุยกัน พิมผิดจาก นนท์ เป็น นันท์ อ่ะครับ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

เพื่อนกินเพื่อนละซะ
แหม่ เด็กผู้ชาย คิดมากไปได้ ขำขำ เนาะต่นต๊น

เรื่องวันที่ 1 ไม่สามารถไปได้ ติดไปสัมมนาที่พัทยา
เสียดายวุ้ย จะได้แอบถ่ายแกซะหน่อย ต่นต๊น เอาไว้จะได้นินทาได้ถูกคน

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[VICTORY]

โจอยู่ไหนน

[DexTunG]

ต่อ นะครับ








เรื่องจะเป็นไงต่ออะ








              

[sweetener]

มาเม้นเรื่องหนังสือค่ะ
ส่วนตัวคิดว่าตัวหนังสือมันบวมๆ
ช่องว่างระว่างบรรทัดดูแคบ
อ่านผ่านไปเกือบร้อยหน้าถึงจะชินสายตา

ส่วนเรื่องเนื้อหา ชอบมากค่ะ
ชอบทุกเรื่อง 
รอเป็นลูกค้าหนังสือเล่มต่อไปนะคะ

[nopkar]

ตี๋เล็กกับป๊อปยังเล่นกันน่ารักเหมือนเดิมเรยอ่ะ

แต่ว่าอยากอ่านตอนหลักต่อแล้วอ่ะค้าบบบบบ

[จันทร์ผา]

มารอนัท

[ExecutioneR]

b26


เจย์


ผมนอนแผ่หลาลืมตามองหลอดไฟนีออนที่สว่างจ้าอยู่บนเพดาน และถึงแม้ว่าแสงของมันจะไม่ได้แสบจ้าซะจนสายตาของผมทนสู้ไม่ไหว แต่ผมก็ต้องหลับตาทั้งสองข้างลงและถอนหายใจออกมาเบาๆ ผู้คนรอบข้างนับสิบล้วนส่งเสียงอึกทึกวุ่นวาย แต่ทว่าเสียงที่ผมได้ยินชัดเจนที่สุดในตอนนี้กลับเป็นเสียงลมหายใจหอบอันหนักหน่วงที่ออกมาจากตัวของผมเองแค่เพียงเสียงเดียวเท่านั้น........

“เป็นไงวะไอ้เจย์” เสียงของไอ้ยุดังขึ้นพร้อมกับเงามืดที่เข้ามาปกคลุมภายใต้เปลือกตาของผม ทำให้ผมรู้เลยว่ามันกำลังยืนชะโงกหน้ามาบังแสงไฟที่อยู่เหนือหัวของผมอยู่นั่นเอง “ยังไหวอยู่ป่าววะมึง”

ผมลืมตาขึ้นมองใบหน้าที่มีรอยยิ้มและเหงื่อที่ผุดอยู่เต็มทั่วทั้งหน้าและลำคอของมัน “เออ ไหวสิวะ สาดนี่”

ไอ้ยุหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะยื่นมือมาให้ผมจับ ผมคว้ามือของมันเอาไว้แล้วดึงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน ชุดยูโดของเราทั้งสองคนตอนนี้ต่างก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อกันจนหมดแล้ว

“มึงแม่งเก่งจริงๆว่ะ ไอ้สัตว์ยุ กูยอมให้มึงคนนึงเลยอ่ะ”

“แล้วไอ้โจล่ะ คนที่เคยทุ่มมึงลงได้เหมือนไอ้ยุอ่ะ!” ไอ้เคนที่นั่งดูเราสองคนอยู่ที่ขอบสนามตะโกนแทรกขึ้น

ผมหันไปทำหน้าดุใส่มันทันที “เสือก! ไอ้สัดแป้น กูไม่ได้พูดกะมึง ครวยยย!!”

“อย่างน้อยๆก็คงเป็นเพราะกูเล่นมาตั้งแต่เด็กด้วยล่ะมั๊งง” ไอ้ยุพูด “แล้วกูก็ฝึกกะป่ะป๊ามาตลอดด้วย และที่สำคัญคือมึงก็รู้ว่าป๊ากูเค้าเก่งขนาดไหนอ่ะ”

ผมพยักหน้า “เออ อันนั้นจริง ป๊ามึงแม่งเก่งจริงจังอ่ะ” ผมหันไปมองยังป่ะป๊าของไอ้ยุที่กำลังจับคู่ซ้อมกับไอ้นัทอยู่ไม่ไกล และสิ่งที่ผมเห็นก็คือไอ้นัทที่เพิ่งจะโดนอาเมฆเหวี่ยงตัวทุ่มจนมันต้องลงไปนอนแผ่หลาอยู่บนเสื่อสภาพแทบไม่ต่างไปจากผมเมื่อกี๊นี้เลย

“วันนี้ไอ้นัทแม่งฟิตจริงเว้ยย” ไอ้ยุพูดขึ้นเบาๆ และผมก็พยักหน้าเห็นด้วย

“เห็นมันบอกว่าหลังจากนี้มันจะให้อาเมฆจับคู่ซ้อมเทควันโดกับมันต่ออีกด้วยนะเว้ย” ผมพูดกับไอ้ยุทั้งๆที่ตาก็ยังคงมองไปยังไอ้นัทอยู่

“เหอออ” ไอ้ยุหันมามองผมด้วยสายตาประหลาดใจ “จริงเหรอวะ”

“เออ” ผมพยักหน้าเบาๆ “ก็เห็นมันพูดว่างั้นนะ”

“หืมมมมม”

“เฮ้ย ไอ้นัท เจ็บมากป่าววะ!” เสียงของไอ้ป๊อปตะโกนแซวไอ้นัทดังขึ้น

ไอ้นัทหันมาทางพวกเรา มันกวาดสายตามองพวกเราทุกคนจบทั่วก่อนที่จะไปหยุดอยู่ที่ไอ้ป๊อปแล้วก็ชูนิ้วกลางขึ้น มันค่อยๆชันตัวขึ้นนั่งและคว้ามือของอาเมฆที่ยื่นออกมาให้กับมันไปจับเอาไว้ แล้วจากนั้นมันก็ดึงตัวเองขึ้นอย่างรวดเร็ว อาเมฆตบบ่ามันเบาๆและทั้งสองคนก็พูดอะไรกันอีกสองสามประโยค ผมเห็นไอ้นัทพยักหน้าไปพร้อมๆกับพูดคำว่าครับไปด้วยสองสามครั้งก่อนที่มันจะเดินตรงเข้ามาหาผมกับไอ้ยุ ส่วนอาเมฆก็เดินแยกไปหาอาซันที่ยืนอยู่อีกทางหนึ่ง

“เป็นไงวะ ไอ้นัท มึงเล่นไม่หยุดมาตั้งสิบกว่านาทีได้แล้วนะเว้ย ไม่เหนื่อยมั่งรึไงวะ” ผมถาม

“หรือจะพูดให้ถูกคือมึงแทบจะโดนป๊ากูเค้าทุ่มอยู่ฝ่ายเดียวมาตลอดสิบนาทีนั้นเลยนะเว้ย ไหวเหรอวะเนี่ย มึง” ไอ้ยุถามขึ้นบ้าง

“ก็ไอ้ยูโดเนี่ย...... กูไม่ถนัดนี่หว่า” ไอ้นัทตอบพร้อมเสียงหอบเบาๆ จากนั้นมันก็หันไปหาอีกสี่คนที่เหลือที่กำลังนั่งๆยืนๆกันอยู่ไม่ไกล “ไอ้ตี๋ ไอ้คริส ไอ้เตี้ย ไอ้เหี้ยใครก็ได้เว้ยย ขอน้ำกูแดกหน่อยดิ่วะ”

ไอ้ตี๋หยิบขวดน้ำขึ้นจากพื้นแล้วโยนมาให้ไอ้นัท จากนั้นมันก็หันไปพูดกับไอ้ป๊อป “ไปเหอะ ไอ้ป๊อป กูพักนานและว่ะ อยากออกแรงมั่งแล้ว”

“ถ้ามึงอยากเจ็บตัวก็ได้เลยยย” ไอ้ป๊อปฉีกยิ้มกว้างก่อนจะลุกขึ้นยืน

“แล้วมึงอ่ะ ไอ้คริส จับคู่กะกูมั๊ย” ไอ้ยุหันไปพูดกับไอ้คริส

“ไม่เป็นไรอ่ะว่ะ มึงพักก่อนเหอะ กูไปเล่นกับไอ้เคนก็ได้” ไอ้คริสตอบกลับมาก่อนที่จะหันไปพยักหน้ากับไอ้เคนเบาๆ และจากนั้นทั้งสองคนก็เดินแยกออกไปอีกคู่

ผมเห็นอาซันที่เพิ่งจะคุยกับอาเมฆเสร็จเดินเข้าไปหาทั้งสี่คนนั้นด้วย ซึ่งอาเขาก็คงจะไปช่วยสอนและไปช่วยดูแลพวกมันแทนอาเมฆนั่นเอง

“ว่าแต่เมื่อกี๊มึงคุยอะไรกับป๊ากูวะ ไอ้นัท” ไอ้ยุหันกลับมาถามไอ้นัทอีกครั้ง

ไอ้นัทลดมือที่กระดกขวดน้ำลงก่อนจะที่ใช้หลังมือปาดหยดน้ำออกจากมุมปาก มันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่หลังจากที่กลืนน้ำลงคอไปหลายอึก “ก็ เมื่อกี๊อาเมฆบอกว่าเดี๋ยวอีกสักพักอาเค้าจะไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดเทควันโดแล้วไปเข้าคลาสนั้นแล้ว ถ้ากูจะเล่นต่อก็ให้ตามเขาไปทีหลังหรือไปเปลี่ยนชุดแล้วก็ไปวอร์มรออยู่ที่ห้องนั้นได้เลยน่ะ”

“ไอ้เหี้ยยย นี่มึงยังต้องวอร์มอีกเหรอวะ” ไอ้ยุพูดขึ้น “เหงื่อแตกเป็นน้ำตกสาริกาแล้วมึ๊งงง”

ไอ้นัทหัวเราะเบาๆ แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันดูฝืนๆยังไงชอบกล รึว่าผมจะคิดมากไป........

“แต่กูยังไม่ค่อยเหนื่อยเลยว่ะ กูว่ายูโดมันก็สนุกดีนะ นี่ถ้ากูทุ่มเป็นหลายท่ากว่านี้มันคงสนุกกว่านี้อ่ะ”

“เออ เพราะงั้นตอนนี้มึงก็สนุกกับการถูกทุ่มไปก่อนก็แล้วกัน” ผมแกล้งพูดแซวมันเล่น แต่ไอ้นัทมันกลับพยักหน้าเห็นด้วยขึ้นมาซะเฉยๆ

“ก็นั่นอ่ะดิ่ และเวลาถูกทุ่มมันก็รู้สึกไม่เลวนะเว้ย ตอนโดนเหวี่ยงแล้วก็ตอนหลังกระทบเสื่ออ่ะ มันก็รู้สึกสบายใจดี”

ผมกับไอ้ยุหันมามองหน้ากันทันที ไอ้ยุเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งด้วยความประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด แต่โชคดีที่ไอ้นัทไม่ได้กำลังมองเราสองคนอยู่แต่กำลังเหม่อมองออกไปยังเด็กคนอื่นๆที่จับคู่ซ้อมกันอยู่ไกลๆ

“มึงว่ามันเป็นไรป่าววะวันนี้ กูว่ามันดูแปลกๆนะเว้ย” ไอ้ยุชะโงกหน้าเข้ามากระซิบใส่หูผมเบาๆ

“กูก็ว่างั้นอ่ะว่ะ” ผมกระซิบตอบกลับไป

“เฮ้ย ไอ้ยุ มึงมาซ้อมกับกูอีกสักหน่อยทีดิ่” ไอ้นัทหันกลับมาหาเราสองคนอีกครั้ง ทำเอาเราผละออกจากกันแทบไม่ทันทีเดียว

“เออๆก็ได้ แต่อย่าโหมมากนะมึง เกิดบาดเจ็บไปจะหาว่ากูไม่เตือนไม่ได้นา” ไอ้ยุยักไหล่เบาๆก่อนจะเดินฉากออกไปกับไอ้นัทสองคน

ผมเดินไปที่ริมห้องแล้วมองไปยังไอ้ป๊อปกับไอ้ตี๋ที่กำลังจับคู่ดึงกันไปดึงกันมาอยู่ ผมเห็นไอ้สองคนนั้นแล้วก็อดขำออกมาไม่ได้ เพราะไม่ว่าจะดูยังไงผมก็รู้สึกเหมือนว่ามันสองคนก็แค่กำลังดึงเสื้อกันไปมายังกับเด็กกำลังทะเลาะกันอยู่มากกว่า ส่วนเมื่อผมหันไปมองที่ไอ้คริสกับไอ้เคน ผมก็เห็นไอ้คริสเพิ่งจะถูกไอ้แป้นมันเหวี่ยงจนตัวลอยลงไปหลังกระแทกลงบนเสื่อพอดี ผมตั้งท่าจะเดินเข้าไปหาไอ้คริสด้วยความเป็นห่วงกลัวว่ามันจะบาดเจ็บ แต่แล้วผมก็ต้องชะงักตัวเองเอาไว้เสียก่อนเมื่อคิดและรู้สึกได้ว่าผมนี่มันชักจะเริ่มออกนอกหน้ามากเกินไปหน่อยซะแล้ว แต่หลังจากนั้นเมื่อผมเห็นว่าไอ้คริสมันลุกขึ้นมานั่งและใช้มือบีบที่บ่าของตัวเองเบาๆ ผมก็รีบวิ่งเหยาะๆตรงเข้าไปหามันทันที

“เฮ้ย คริส เป็นไรวะ” ผมถามมันทันทีที่ผมเดินไปถึงตัวมันและนั่งลงข้างๆมันแล้ว

“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่เมื่อกี๊มันพลิกผิดท่าไปหน่อยน่ะ ก็เลยเจ็บๆหัวไหล่นิดนึงว่ะ”

“เฮ้ย เจ็บมากป่าววะ กูขอโทษ ไอ้คริส” ไอ้เคนพูด

“เฮ้ย ไม่ได้เป็นไรขนาดนั้นหรอกว่ะ กูก็บอกมึงแล้วไง”

“ไหน ขอกูดูหน่อย” ผมจับแขนข้างซ้ายของมันเหยียดออกช้าๆและเบามือที่สุดเท่าที่ผมทำได้ “แบบนี้เจ็บป่าววะ.........”

ไอ้คริสทำหน้าย่นเล็กน้อย “นิดนึงว่ะ”

“อ้าวคริส เป็นอะไร เจ็บตรงไหนงั้นเหรอ” อาซันเดินตรงเข้ามาหาพวกเราด้วยสีหน้าเป็นห่วง

“อ๋อ ก็แค่เจ็บหัวไหล่นิดหน่อยน่ะครับ อาซัน ไม่เป็นไรมากหรอกครับ”

“ไหน เอามาให้อาดูก่อน” อาซันจับแขนไอ้คริสหมุนไปหมุนมาและคอยบีบจับหลายๆที่พร้อมกับถามอยู่ตลอดว่าเจ็บตรงไหนหรือแบบไหนถึงรู้สึกเจ็บที่สุด ผมกับไอ้เคนมองอาซันตรวจดูอาการของไอ้คริสกันอยู่เงียบๆครู่หนึ่ง ก่อนที่อาซันจะค่อยๆปล่อยแขนของไอ้คริสลงเบาๆ “โอเค ไม่ได้เป็นไรมากหรอก อาจจะแค่พลิกตัวผิดจังหวะไปหน่อยน่ะ พักสักแป๊บก็คงหายแล้ว”

“ครับ ผมก็ว่างั้นแหละ” คริสพยักหน้าเบาๆ

“อย่าวางใจเกินไปเลย ถ้าเย็นนี้อาการไม่ดีขึ้นแล้วล่ะก็ อาจะพาไปหาหมอเอง เข้าใจนะ”

ตอนแรกไอ้คริสก็ดูอึกอักๆเล็กน้อย แต่เมื่อมันเห็นสีหน้าและแววตาของอาซันแล้ว มันก็ยอมพยักหน้าออกมาแต่โดยดี

“ดี เอาล่ะ งั้นเจย์พาเพื่อนไปพักก่อนดีกว่าไป แล้วเดี๋ยวอาจะช่วยจับคู่ซ้อมกับเคนแทนคริสให้เอง”

ไอ้เคนหันไปมองอาซันแล้วทำตาโตด้วยความตกใจทันที

“งั้นไปเหอะ คริส มึงไปพักก่อนดีกว่าว่ะ อย่าฝืนเลย” ผมค่อยๆพยุงมันให้ลุกขึ้นยืนช้าๆ จากนั้นก็หันไปหาไอ้เคน “ครวย ไอ้แป้น มึงทำเหี้ยไรของมึงวะเนี่ย ทำเพื่อนเจ็บเลยเห็นมะ”

ไอ้เคนนิ่วหน้าแล้วส่งสายตาหมั่นไส้ใส่ผมก่อนจะขมุบขมิบปากโดยไม่มีเสียงออกมาว่า ‘เกินไปมึง เกินไป’

‘และครวยไรล่ะ’ ผมขมุบขมิบปากตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเดินโอบเอวไอ้คริสพามันไปนั่งอยู่ที่ริมห้อง

“เฮ้ย มึงไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ ไอ้เจย์ กูไม่ได้เป็นอะไรขนาดนั้น” ไอ้คริสพูดกับผมอายๆขณะที่เราเดินกันจนจะมาถึงที่ของพวกเราแล้ว “กูอายคนอื่นเค้าด้วยเว้ย”

“อายทำไม ก็กูเป็นห่วงเพื่อนกูนี่ ที่จริงกูยังอยากจะแบกมึงขึ้นหลังหรือไม่ก็อุ้มมึงมาเลยด้วยซ้ำไป”

“เว่อร์ไปแล้วววมึง เว่อร์ไป” ไอ้คริสยิ้มเขินๆ ผมล่ะชอบใบหน้าเวลาเขินอายของมันแบบนี้จริงๆเลยให้ตายเถอะ!

“มึงนี่มันน่ารักจริงๆว่ะ ไอ้คริส” ผมพูดออกไปเป็นภาษาสเปน ทำให้มันหันมามองหน้าผมงงๆ

“มึงพูดว่าไงนะ” มันถามผม

“ไม่บอก ถ้าอยากรู้มึงก็ไปหาเอาเองดิ่” ผมยิ้มให้กับมันก่อนจะหันไปมองหาไอ้เคน และแล้วผมก็ต้องหัวเราะสะใจออกมาแบบสุดๆเมื่อเห็นว่าไอ้คนที่ทำให้คนที่ผมชอบคนนี้ต้องบาดเจ็บกำลังถูกอาซันยก........ หรือถ้าจะเรียกให้ถูกก็ต้องบอกว่า “อุ้ม” ขึ้นจากพื้นอยู่เลยมากกว่า ซึ่งนั่นก็ทำเอาไอ้เคนต้องร้องออกมาเสียงหลงด้วยความกลัวทันที แต่ก็นั่นแหละนะ ถ้าเกิดว่าผมสูงแค่ร้อยหกสิบนิดๆอย่างมันและมาถูกคนที่สูงตั้งร้อยแปดสิบกว่าแบบอาซันอุ้มขึ้นจากพื้นสูงตั้งขนาดนั้นแล้วล่ะก็ ผมเองก็คงจะต้องกลัวจนร้องออกมาแบบมันเหมือนกันนั่นแหละ..........

“มึงเองก็ทำตัวน่ารักเป็นเหมือนกันนะ ไอ้เจย์” ไอ้คริสที่นั่งอยู่ข้างๆผมพูดขึ้นเป็นภาษาสเปน และนั่นก็ทำให้ผมต้องรีบหันขวับกลับไปหามันทันที

“เมื่อกี๊มึงพูดว่าไงนะ!” ผมถามออกไปด้วยความประหลาดใจ

“ไม่บอก ถ้าอยากรู้มึงก็ไปหาเอาเองดิ่” มันตอบผมกลับมาเหมือนกับที่ผมเพิ่งพูดไปกับมันเมื่อกี๊นี้เลย

“นี่มึงพูดภาษาสเปนได้แล้วเหรอวะ” ผมถามออกไปอย่างทึ่งๆ แต่มันก็ไม่ยอมตอบอะไรผมกลับมาเลยนอกจากนั่งอมยิ้มอยู่แบบนั้นเท่านั้นเอง เราสองคนสบตากันครู่หนึ่งก่อนที่มันจะเป็นฝ่ายหลบสายตาของผมไป และนี่ก็เป็นครั้งแรกเท่าที่ผมจำได้เลยว่าผมต้องรู้สึกเขินจนหน้าแดงถึงขนาดนี้เพียงแค่เพราะว่าผมได้มองหน้ามันและเห็นรอยยิ้มของมันแบบนี้น่ะ

[THIP]

หุหุ เอาละโว้ย 

ปล. ได้หนังสือแระ อ่านจบแระ โดยทั่วไปก็คงอย่างที่คนอื่นบอกอ่ะนะ เรื่องขอบกระดาษ ปก ก็ว่ากันไป

แต่พี่ชอบเรื่องนกนางแอ่นอ่ะ ดูมันเป็นนิทานอ่านก่อนนอนดี สั้นๆ แต่คิดนาน

แล้วจะรออุดหนุนผลงานเล่มต่อไปนะ 

[น้ำค้าง]

กรี๊ยยย น่ารักจังเลย  คิดถึงเมฆกะซันชะมัด

เจย์น่ารักนะ  คริสเปลี่ยนใจจากยุมาชอบเจย์เหอะ นะ

[M@nfaNG]

ยังอ่านไม่จบแต่ชอบเรื่องที่จีบเด็กเปรต30วันค่ะ น่ารักดีจัง

[patz]

ชมกันเป็นภาษาสเปนด้วยวุ้ยยย

เจย์อึ้งไปเลยล่ะสิ ประโยคที่เจย์พูดไป คริสฟังรู้เรื่องแน่นอนอะ เหอๆๆ

[mole eye man]

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  

ว่าแล้ว  คริสมันได้แหง ๆ    

สะใจเจย์อ่ะ  กร๊ากกกกกกกกกกกก    

เฮ้ย  นัดมาโซอ่ะ  นนท์เตรียมแซ้ไว้เร็ว   

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

กร๊ากกก

ไอ้คริสฟังออก 

[จันทร์ผา]

วะว้าววววววว

คริส เจย์ เริ่ดมาก 

[krappom]

เอิ๊กกกกกกกกกกกกกส์
คริสกะเจย์เหรอ
 

ลป.จริงๆ ยังตามไม่ทันหรอกคุณน้อง แค่อ่านตอนล่าสุดเฉยๆ 

[wan]

มาลุ้นคู่ใหม่ในกลุ่ม

รอตอนต่อไปอยู่นะครับ ต่นต๊น  +1 เอาไปเลย

[Schizophrenia]

รักคนแต่งที่มาต่อ ป๊อบกะตี๋เล็ก

 

[Cha Ris Ma]

 :impress2:เจย์ กับ คริส มีเขินกันด้วย



ปล.จริงๆแอบจิ้นเจย์กับเคนไว้ 

[OitJi]

มาต่อแล้ว เย้ๆๆๆ แต่ก็ยังไม่ต่อตอนของนัทกะนนท์อยู่ดี 


แต่ก็จะรอต่อไป 

[iota]

ช่วงนี้กำลังตามผลงานที่ผ่านๆมาของคุณต้นอยู่ครับ
และก็ยินดีด้วยนะครับที่เรื่องนี้ "กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน....ชาย"
ได้ผ่านเข้ารอบสองในการโหวดนิยายของเล้าเป็ดแห่งนี้
แต่เสียดายที่ไม่มีสิทธิโหวดได้

[morrian]

 

[DexTunG]

*-*







          

[okotba]

มาอีกคู่แล้วคับ พี่น้อง....

หวานซะจิง

 

[thaitanoi]

เหตุเกิดที่บ้านและที่โรงยิม