A 59
“ไอ้โจมันไปบ้านมึงมาเหรอวะ!!” วายุโพล่งขึ้นเสียงดังจนผมต้องชกลงบนหัวไหล่ของเขาแล้วจุ๊ปากให้เขาเบาเสียงลงหน่อย
“แล้วเป็นไงมั่งวะ ไอ้นนท์ ว่าแต่ว่าไอ้โจมันไปทำไรบ้างมึงอ่ะ” คริสถามขึ้นบ้าง
“มันก็ไปหากูเฉยๆอ่ะ....... ไม่สิ มันไปไหว้แม่กูมากกว่าว่ะ” ผมตอบออกไป
เมื่อเช้านี้พวกเราทุกคนก็มารวมตัวกันที่โรงอาหารเหมือนเดิม และแน่นอนว่าโจก็ติดรถมาลงที่โรงเรียนพร้อมๆกับผมด้วย แต่ในขณะที่เขากลับขึ้นหอไปเพื่อเปลี่ยนชุดนั้น ผมก็เดินเข้ามาในโรงอาหารเพื่อรอเพื่อนๆของผมเลย และหลังจากที่พวกเรามากันเกือบครบทุกคนแล้ว พอคริสบอกว่าอยากจะเดินไปซื้อของที่สหกรณ์ ผมกับวายุก็เสนอเดินมาเป็นเพื่อนกับเขาด้วย และนั่นก็เป็นโอกาสที่ทำให้ผมสามารถเล่าเรื่องของวันเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาให้ทั้งคู่ได้ฟังพอดี
“กูเดานะ ไอ้นัทเองก็รู้แล้วใช่มั๊ยวะ”
“มึงรู้ได้ไงวะ ไอ้ยุ” ผมถามเขาด้วยความประหลาดใจ
“ก็สองอย่างอ่ะ อย่างแรกเลยคือกูว่ามึงเองก็คงไม่อยากปิดบังอะไรไอ้นัทหรอก แล้วอย่างที่สองก็คือ........”
“เมื่อวานพวกกูเห็นมันดูแปลกๆไปนิดหน่อยน่ะ” คริสพูดแทรกขึ้น
“อ้าววว ไอ้คริส มึงแม่งแย่งกูพูดอ่ะ” วายุกระทุ้งศอกใส่สีข้างของคริสเบาๆ จากนั้นเขาก็หันมาหาผม “เออ ก็นั่นแหละ แต่ก็ไม่ใช่ว่ามันดูซึมๆอะไรหรอกนะเว้ย กูว่ามันออกจะดูร่าเริงผิดปกติไปด้วยซ้ำ”
“เหออ ร่าเริงเหรอวะ” ผมสงสัย
“แบบว่า ดูพลังงานมันล้นๆเว่อร์ไปหน่อยน่ะ กูก็บอกไม่ค่อยถูกเหมือนกันว่ะ” วายุส่ายหัวเบาๆ “เพราะบางทีมันก็ทำหน้าเครียดๆ ซึมๆไปเหมือนกัน ตอนนั้นพวกกูก็มีแอบรู้สึกสงสัยกันอยู่เหมือนกันนะ แต่ก็ไม่ได้มีใครพูดอะไรออกไปว่ะ เพราะพวกกูก็คิดว่าคงจะเป็นเพราะว่ามึงไม่ได้ไปด้วยแค่นั้นอ่ะ”
“เดี๋ยวนะ แล้วที่พวกมึงบอกว่า ‘พวกกู’ เนี่ย มึงหมายถึงมึงแค่สองคน หรือว่า.......”
“ก็พวกกูทุกคนเลยนั่นแหละ” วายุตอบพร้อมหัวเราะเบาๆ “มึงเองก็น่าจะรู้แล้วนะว่าพวกเราอ่ะ พอมีอะไรส่วนมากแม่งก็ดูออกกันหมดทุกคนนั่นแหละว่ะ”
เราสามคนเดินไปถึงที่สหกรณ์ จากนั้นพวกเราก็เดินวนอยู่ในร้านกันครู่หนึ่ง จนกระทั่งคริสกำลังไปยืนรอจ่ายเงิน ผมกับวายุจึงเดินออกมารอเขาอยู่ที่หน้าร้าน และขณะที่ผมกำลังยืนคุยกับวายุอยู่นั้น ก็มีคนๆหนึ่งเดินมาชนผมจากทางด้านหลังอย่างแรงจนทำให้ผมถึงกับเซไปข้างหน้าเล็กน้อย และที่สำคัญก็คือผมยังต้องสะดุ้งโหยงออกมาจนสุดตัวเมื่อรู้สึกว่ามีน้ำเย็นๆหกรดลงบนหัวไหล่ของผมด้วย
“เฮ้ยย!!” ผมร้องออกมาพร้อมกับหันไปมองที่หัวไหล่ของตัวเอง เสื้อแขนยาวสีขาวของผมถูกน้ำโค้กหกเลอะจนเปียกไปเกือบถึงข้อศอกเลยทีเดียว และแถมผมยังรู้สึกว่าหลังของผมมันก็แฉะไม่น้อยไปกว่าตรงแขนเสื้อนี่เลยอีกด้วยเช่นเดียวกัน
“โทษทีว่ะ ไม่ได้ตั้งใจ” คนที่เดินชนผมพูดขึ้น ผมจึงเงยหน้าจากเสื้อของตัวเองขึ้นไปมองหน้าเขา และผมก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าคนที่กำลังยืนมองหน้าผมอยู่นั้นก็คือแม็กซ์นั่นเอง
“ไอ้เชี่ยแม็กซ์” วายุที่ยืนอยู่ข้างๆผมพูดขึ้น
แม็กซ์มองหน้าผมด้วยสายตากวนๆเหมือนคนกำลังกลั้นยิ้มเอาไว้ “ดูดิ๊ น้ำกูหกหมดเลยเนี่ย กูว่ามึงไปซื้อใหม่มาให้กูเลยดีกว่าว่ะ แม่งเสือกยืนเกะกะขวางทางคนจะเดิน.........”
“นี่มึงจะหาเรื่องพวกกูเหรอวะ!” วายุขึ้นเสียงทันที และตอนนี้เด็กคนอื่นๆที่อยู่ใกล้ๆพวกเราก็เริ่มหันมามองพวกเราด้วยความสนใจกันแทบทุกคนแล้วด้วย ผมจึงรีบยื่นมือไปกันวายุเอาไว้ก่อนที่เขาจะใจร้อนมากยิ่งไปกว่านี้
“ขนาดเสื้อกูเลอะเพราะมึงเดินมาชนกูที่ยืนอยู่เฉยๆแล้วเนี่ย กูยังจะต้องไปซื้อน้ำมาคืนมึงอีกเหรอวะ.......”
“ก็พวกมึงเสือกมายืนขวางทางกูจะเดินทำไม”
“ขวางทางเหี้ยอะไร ที่อื่นมีให้เดินตั้งเยอะเสือกไม่เดิน!” วายุพูดด้วยความโมโห และตอนนั้นเองที่คริสเดินออกมาจากสหกรณ์แล้วมองพวกเราด้วยสายตางงๆ จากนั้นเขาก็เดินมาหยุดอยู่ข้างๆผม
แม็กซ์ยิ้มที่มุมปากแล้วยักไหล่ “ก็ได้ กูไม่ติดใจเรื่องน้ำกูก็ได้ แค่แก้วละไม่กี่บาท ถ้ามึงไม่มีปัญญาซื้อให้กูก็ไม่เป็นไร แต่ยังไงวันนี้มึงก็คงต้องทนๆใส่เสื้อด่างๆเลอะๆนั่นไปจนกว่าจะกลับบ้านหน่อยก็แล้วกันนะเว้ย” เมื่อพูดจบ เขาก็ยักคิ้วข้างซ้ายขึ้นหนึ่งครั้งก่อนจะหันหลังให้กับเราสามคนแล้วเดินจากไปทันที
“ไอ้หน้าเหี้ยนั่น! แม่งกวนส้นตีนจริงๆเว้ย!” วายุสบถอย่างโกรธเคือง “กูว่าแม่งจงใจเดินชนมึงแล้วทำน้ำหกใส่มึงแหงๆ”
“ช่างมันเหอะ ไอ้ยุ กูไม่อยากใส่ใจหรอก”
“แล้วนี่มึงเลอะขนาดนี้แล้วเนี่ย จะทำไงดีวะ ไอ้นนท์” คริสพูดขึ้น
“ไม่รู้ว่ะ คงต้องลองถอดออกมาล้างน้ำเปล่าดูอ่ะ อย่างน้อยๆมันก็จะได้ไม่เหนียวแบบนี้.......” ผมก้มลงมองเสื้อตัวเองแล้วถอนหายใจเบาๆ
“ไปถามไอ้พวกที่นอนหอกันดูมั๊ยล่ะว่ามันมีเสื้อแขนยาวอีกตัวรึเปล่าน่ะ ยังพอมีเวลาก่อนจะเข้าแถวนะเว้ย กูว่าเรายังเดินไปเปลี่ยนชุดที่หอทันเหลือเฟือก่อนที่จะกลับลงมาเข้าแถวนะ”
“เออว่ะ ไอ้คริสพูดถูก” วายุพยักหน้าเบาๆ “งั้นเรารีบกลับไปโรงอาหารกันเถอะว่ะ”
เมื่อกลับไปถึงโรงอาหาร คนอื่นๆที่เหลือก็มากันครบหมดทุกคนแล้ว และพอพวกเขาเห็นสภาพของผม เขาก็รุมถามคำถามผมทันทีว่าผมไปโดนอะไรมา ซึ่งวายุก็รับหน้าที่เล่าเหตุการณ์ปะทะกันเล็กๆของพวกเรากับแม็กซ์เมื่อครู่นี้ให้ทุกคนฟังอย่างละเอียดทีเดียว ซึ่งแน่นอนว่ามันก็ต้องสร้างความไม่พอใจให้กับพวกเขาทุกคนมาก โดยเฉพาะกับเจย์
“เดี๋ยวๆ กูว่าก่อนอื่นอ่ะ อย่าเพิ่งไปสนใจเรื่องไอ้แม็กซ์เลย คือกูจะถามว่าพวกมึงอ่ะ มีใครมีเสื้อให้ไอ้นนท์มันเปลี่ยนใส่อีกตัวได้บ้างป่าววะ” คริสพูดขึ้น “มึงอ่ะ ไอ้นัท มึงมีเสื้อแขนยาวกี่ตัว”
“กูมีตัวเดียวเองว่ะ” นัทตอบ จากนั้นเขาก็หันไปหาพวกป๊อปที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “แล้วพวกมึงอ่ะ”
“พวกกูสองคนก็มีกันแค่คนละตัวเหมือนกัน” ตี๋เล็กตอบ
เจย์ส่ายหน้าเบาๆ “กูก็เหมือนกันว่ะ”
“กูมีๆ กูมีอีกตัวอยู่บนห้อง” เคนพูดขึ้น “แต่กูว่าไอ้นนท์ใส่ของกูไม่ได้หรอกว่ะ ตัวกูเล็กกว่ามันอ่า แล้วปกติที่กูใส่อยู่แม่งก็พอดีจนแทบจะฟิตอยู่แล้วด้วย พวกมึงดูเด่ะ” เขาพูดพลางยืดตัวให้เราดู
“ไม่เป็นไรหรอกว่ะ ก็ยังดีกว่าให้มันใส่เสื้อแบบนี้ทั้งวันอ่ะ ยังไงกูว่าพวกมึงลองขึ้นไปลองดูก่อนดีกว่าว่ะ เร็วๆเข้า เดี๋ยวจะกลับมาไม่ทันเข้าแถวเอา” คริสพูด
“งั้นไปกัน ไอ้นนท์ ป่ะ” เคนพยักหน้าให้กับผมก่อนที่เราสองคนจะลุกขึ้นยืนพร้อมๆกัน
“นัทไปด้วย” นัทพูดพร้อมกับลุกตามผมขึ้นมาติดๆ
เราสามคนเดินไปที่หอพร้อมๆกัน และเมื่อขึ้นไปบนห้องของเคนแล้ว ผมก็ลองเอาเสื้อของเขามาใส่ดู แล้วก็เป็นอย่างที่เขาบอกจริงๆด้วยว่าเสื้อของเขามันตัวเล็กกว่าผมค่อนข้างมาก คือถ้าผมใส่เสื้อของเขาล่ะก็ ผมคงจะเอาชายเสื้อเข้าในกางเกงไม่ได้ และก็จะต้องคอยแขม่วพุงเอาไว้แบบนี้ตลอดทั้งวันอย่างแน่นอนเลยด้วย
ทั้งนัทและเคนมองผมในเสื้อตัวเล็กกว่าขนาดของผมนี้แล้วก็หัวเราะชอบใจกันใหญ่ทันที
“ฮ่าๆๆๆๆ!! นนท์แม่งใส่ติ้วว่ะ!” นัทกอดคอเคนแล้วหัวเราะใหญ่
“เซ็กซี่จนดูทุเรศลูกตาเลยว่ะมึงง ไอ้นนท์!” เคนร่วมด้วยช่วยทับถมผมอีกคน
“เฮ้ยย กูซีเรียสนะเว้ยยย ถ้ามันทุเรศขนาดนั้นงั้นกูไม่ใส่ดีกว่าว่ะ” ผมตั้งท่าจะปลดกระดุมเสื้อออก
“โอ๋ๆๆ นัทล้อเล่นน่า มันก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดขนาดนั้นหรอกน่าาา”
“อือ ใช่ ก็แค่ตัวมันเล็กกว่ามึงอย่างเห็นได้ชัดแค่นั้นเอง แต่ก็ไม่ตลกหรอก กูพูดจริงๆ” เคนหัวเราะคิกคัก
“เอาจริงๆนะเว้ย กูซีเรียสนะเนี่ย” ผมนิ่วหน้า
“ก็แค่มึงสูงกว่ากูแค่ 10 เซ็นต์เอง ไอ้นนท์ คนอื่นคงดูไม่ออกขนาดนั้นหรอก.......” เคนหัวเราะก๊ากออกมาอีกครั้ง “ถ้ามันตาไม่บอดกันน่ะนะ”
“ไอ้เชี่ยนี่!” นัทกระทุ้งสีข้างเคนแรงๆ “อย่าไปแหย่นนท์มันดิ่ว่ะ แค่นี้มันก็เสียเซล์ฟจะตายห่าอยู่แล้ว” เขาหันกลับมาหาผมอีกครั้ง “อย่าไปเชื่อมัน นนท์ ไม่ตลกขนาดนั้นหรอกจริงๆ นัทว่าก็พอไหวอ่ะนะ หรือถ้าไม่งั้นนท์เอาเสื้อสเว็ตเตอร์หรือเสื้อแขนยาวตัวไหนไปใส่ทับเอาไว้อีกทีก็ได้นี่ แค่นี้ก็ดูไม่ออกแล้ว”
“เออ จริงด้วย” เคนพยักหน้าหงึกๆ
“แล้วใส่เสื้อตัวอื่นทับไปอีกทีนี่มันจะยิ่งไม่ดูตลกเข้าไปใหญ่เหรอวะ........”
“เฮ้ยย ไม่หรอกน่า อ้ะนี่ มึงลองใส่เสื้อตัวนี้ทับอีกชั้นดู” เคนหยิบเสื้อแขนยาวตัวหนึ่งออกมาจากตู้แล้วยื่นให้กับผม “ตัวนี้ไม่หนามาก มึงจะได้ไม่ร้อน”
ผมสวมเสื้อแขนยาวตัวนั้นทับลงไปอีกชั้นแล้วเดินไปส่องกระจกดู “อืมม....... ก็โอเคขึ้นอ่ะวะ แบบนี้ก็ดูไม่แปลกเท่าไหร่จริงๆนั่นแหละ แต่ไม่ได้เอาเสื้อเข้ากางเกงเนี่ย จะโดนอาจารย์ด่าเอาป่าววะเนี่ย”
“ก็อธิบายให้อาจารย์เค้าฟังก็ได้นี่หว่าว่าวันนี้มึงใส่ติ้ว เลยเอาเสื้อเข้ากางเกงไม่ได้อ่ะ” เคนหัวเราะ
“ครวยยย ขำตายห่าล่ะ” ผมหันไปชูนิ้วกลางใส่เขา “แต่ข้างในแม่งอึดอัดว่ะ แม่งง เสื้อมึงตัวเล็กมาก ไอ้เคน”
“เออ มึงสูง 172 แต่กูสูงแค่ 162 มันคงจะไม่แตกต่างกันอ่ะม๊างง สาดด”
“งั้นเราไปกันเหอะว่ะ เอาเสื้อที่ล้างน้ำนั้นแล้วออกไปด้วยอ่ะ เผื่อกลางวันมันแห้งแล้วคราบไม่เยอะมากจะได้เปลี่ยนมาใส่เหมือนเดิมได้” นัทบอกพวกเรา จากนั้นเราสามคนก็เดินออกจากห้องของเคนไป
แต่แล้วเมื่อพวกเราลงมาถึงชั้นหนึ่งกันแล้ว เราก็บังเอิญเจอเข้ากับโจที่กำลังจะเดินกลับเข้ามาในตึกพอดี ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมกับนัทต้องชะงักฝีเท้าลงทันที ส่วนเคนเองก็พลอยต้องหยุดเดินตามเราสองคนไปด้วย และในชั่วเวลาแค่เพียงไม่กี่วินาทีที่เราสามคนเผชิญหน้ากันอย่างจังๆนั้น โจก็มองมาที่ผมครู่หนึ่งก่อนจะสลับสายตาไปที่นัท และจากนั้นเขาก็มองกลับมาที่ผมอีกครั้งพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย
“มึงแต่งตัวเหี้ยอะไรของมึงวะ ไอ้นนท์” เขาถามขึ้น
“ก็ไอ้แม็กซ์อ่ะ แม่งทำโค้กหกใส่เสื้อกู กูเลยต้องมายื้มเอาเสื้อไอ้เคนใส่ไปก่อนไง แต่ตัวมันก็เล็กไปนิดนึงอ่ะ”
“ไอ้แม็กซ์งั้นเหรอ.........”
“ใช่”
เขาตีสีหน้าเครียดๆอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้ามาหาผม “งั้นมากับกูนี่ กูมีเสื้ออยู่อีกตัว น่าจะใส่ได้พอดีกว่าตัวนี้นะ”
“เฮ้ยย ไม่เป็นไรหรอก กูใส่ของไอ้เคนมันก็ได้”
“บอกให้มาก็มาเหอะน่า” เขายืนกราน ดังนั้นผมจึงหันไปมองหน้านัทเพื่อขอความเห็นทันที
“ก็ดีแล้วนี่ ใส่ตัวนี้แล้วนนท์เองก็อึดอัดไม่ใช่เหรอ ไปยื้มไอ้โจมันใส่ก่อนก็ได้นี่”
ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะหันกลับไปหาโจ “อ่ะ งั้นไปก็ไป”
โจเดินสวนพวกเราตรงไปที่ลิฟต์ทันที และตอนนั้นเองที่ผมเพิ่งเห็นสีหน้าของเคนว่าเขากำลังยืนมองเราสามคนด้วยสีหน้างุนงงขนาดไหน
“เฮ้ยเคน โทษทีว่ะ แต่กูขอเปลี่ยนไปใส่เสื้อไอ้โจแทนก็แล้วกันนะ” ผมพูดกับเขา
“เออๆ ไม่เป็นไรๆ ก็ดีแล้วว่ะ........” เขาตอบ ก่อนจะชะโงกหน้าเข้ามาหาผมแล้วกระซิบเบาๆ “นี่มึงสนิทกับมันขนาดนั้นเลยเหรอวะ ไอ้นนท์ กูเพิ่งรู้นะเนี่ย”
“เรื่องมันยาวว่ะ..........” ผมกระซิบตอบเขากลับไป
พอเราขึ้นไปถึงห้องของโจแล้ว ผมก็ถอดเสื้อของเคนออก และขณะที่ผมกำลังจะใส่เสื้อของโจอยู่นั้น นัทก็บอกให้เคนรีบเอาเสื้อของตัวเองทั้งสองตัวกลับไปเก็บที่ห้องก่อนแล้วค่อยลงไปเจอเราข้างล่างอีกที ซึ่งหลังจากที่เคนเดินออกจากห้องของโจไปแล้ว ก็ทำให้เหลือเราอยู่กันแค่ตามลำพังสามคนเท่านั้น
ผมรู้สึกกดดันแบบแปลกๆขึ้นมาทันทีเลยทีเดียว........
“จะว่าไปก็แปลกนะที่มึงยอมให้กูกับไอ้เคนเข้ามาในห้องมึงเนี่ย ไอ้โจ.........” นัทพูดขึ้นเป็นคนแรกหลังจากที่เราต่างคนก็ต่างอยู่กันแบบเงียบๆไปพักหนึ่ง
“แล้วไง...... หรือมึงจะบอกว่ามึงอยากไปยืนรอไอ้นนท์มันข้างนอกห้องมากกว่างั้นเหรอวะ” โจตอบ และคำตอบของเขาก็ทำให้ผมต้องรู้สึกสะดุ้งเล็กๆเลยทันที แต่แล้วก่อนที่ผมจะทันได้พูดอะไรออกไปอีกบ้าง เขาก็เริ่มพูดต่อ “และอีกอย่าง พวกมึงก็เป็นเพื่อนไอ้นนท์มันกันทั้งคู่ เพราะงั้นกูก็ไม่ถือหรอก”
“เออ......... กูว่ากูอยากจะขอถามอะไรมึงหน่อยว่ะ ไอ้โจ พวกกูรู้สึกว่าตอนนี้มึงกับไอ้แม็กซ์กำลังมีปัญหากันอยู่จริงๆใช่มั๊ยวะ”
โจยักไหล่เบาๆ “ก็คงงั้น........”
“ไอ้ยุมันบอกว่า มันคิดว่าไอ้แม็กซ์มันจงใจทำน้ำหกใส่นนท์ด้วยซ้ำ” นัทพูดต่อ “และก่อนหน้านี้นนท์ก็เล่าให้กูฟังว่าไอ้เอกมันเคยมาคุยกับนนท์เรื่องของมึงด้วย”
“ไอ้เอกงั้นเหรอ” โจนิ่วหน้าด้วยความสงสัยทันที จากนั้นเขาก็หันมามองหน้าผม “เมื่อไหร่วะ ทำไมมึงไม่เคยบอกกู”
“อาทิตย์ที่แล้วนี่แหละ” นัทเป็นฝ่ายตอบออกไปแทนผม “และกูพูดจริงๆเลยนะ กูมีความรู้สึกไม่ค่อยดีเลยว่ะ ไอ้โจ พวกเพื่อนๆมึงมันรู้รึเปล่าว่ามึงชอบนนท์น่ะ”
“พวกไอ้แม็กซ์ไม่รู้หรอก ไม่มีทาง.........” โจตอบด้วยสีหน้าครุ่นคิด “มึงคิดจะพูดอะไร ไอ้นัท มึงพูดมาเลยตรงๆดีกว่า”
“ก็นั่นน่ะสิ กูก็ว่างั้นอ่ะว่ะ เพราะไหนๆกูก็อุตส่าห์มีโอกาสได้มาคุยกับมึงแบบนี้สักที กูเลยอยากถามความเห็นมึงหน่อยว่ะว่า ถ้าเรื่องเมื่อเช้ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่เป็นไอ้แม็กซ์มันจงใจทำน้ำหกใส่นนท์ ไม่ใช่ไปทำหกไอ้ยุที่ก็ยืนอยู่ด้วยกันแล้วล่ะก็.........”
“มึงคิดว่ามันอาจจะกำลังจงใจหาเรื่องแกล้งไอ้นนท์ใช่มั๊ยวะ”
“แล้วมึงคิดว่าไงอ่ะ”
โจเงียบไปพักหนึ่ง “กูไม่รู้ว่ะ มันไม่น่าเป็นไปได้หรอก แต่เดี๋ยวกูจะต้องจัดการเรื่องนี้แน่ๆ และถ้ามันคิดจะทำอะไรเหี้ยๆแบบนั้นจริงล่ะก็ รับรองว่าเรื่องระหว่างกูกับพวกมันจะไม่จบลงง่ายๆแน่นอน”
“อืมม กูว่ามึงไปจัดการเรื่องทางนั้นเหอะ ส่วนเรื่องทางนี้กูจะคอยดูแลเอง”
“แบบนั้นก็ดี” โจยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย “นี่แปลว่ามึงกับกูเข้าใจตรงกันสินะ..........”
นัทเองก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยด้วยเช่นกัน “ก็คงงั้นอ่ะ”
โจหัวเราะในลำคอเบาๆ “หึ ไม่น่าเชื่อนะว่ากูจะสามารถมาตกลงกับมึงแบบนี้ได้น่ะ”
“ก็นั่นน่ะสิ......... แต่ถึงไงกูก็อาจจะแค่คิดมากไปเองก็ได้มั๊ง จริงมั๊ยล่ะ”
“มากไม่มากกูก็ฝากมึงดูแลไอ้ขี้เซานี่ด้วยก็แล้วกัน กูก็เคยฝากมันไปเตือนพวกมึงแล้วนะว่าให้ระวังๆพวกไอ้แม็กซ์เอาไว้และอย่าไปยุ่งกับแม่งมากน่ะ แต่เอาไว้เดี๋ยวกูจะคอยดูๆพวกแม่งให้อีกทีก็แล้วกัน.......” โจเว้นช่วงแล้วหันมามองหน้าผมครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับไปหานัทอีกครั้ง จากนั้นเขาก็ชี้นิ้วมาที่ผม “และกูก็เคยบอกมึงไปแล้วนะ ไอ้นัท ว่าไอ้เชี่ยนี่อ่ะ มันชอบมึง ไม่ใช่กู เพราะงั้นมึงก็ดูแลมันให้ดีๆแล้วกัน ถ้าพวกไอ้แม็กซ์มันทำอะไรไอ้เชี่ยนี่หรือเกิดมันโดนแกล้งอะไรขึ้นมาจริงๆล่ะก็ รับรองว่ากูกับมึงได้มีเรื่องกันแน่ๆ”
“มึงไม่ต้องบอกกูก็กะจะทำแบบนั้นอยู่แล้วว่ะ มึงกล้าพูดออกมาตรงๆ กูก็กล้ายอมรับมึงตรงๆเหมือนกัน ไอ้โจ และถ้ากูยังอยู่ใกล้ๆนนท์ตลอดเวลาแบบนี้ล่ะก็ กูก็จะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรนนท์ได้แน่นอนเหมือนกัน” นัทตอบกลับไป “แต่กูไม่ได้ทำเพราะมึงหรือเพื่อมึงหรอกนะ แต่กูทำเพราะกูชอบและเป็นห่วงนนท์ต่างหาก มึงอย่าเข้าใจผิดล่ะ”
เอ่อออ........ นี่พวกเค้าลืมกันไปรึเปล่านะว่าผมก็ยังยืนอยู่ในห้องเดียวกับพวกเขาด้วยน่ะ แล้วไอ้บทสนทนานี้นี่มันคืออะไรกันแน่เนี่ยยยยยยยย!!
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1708976 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก