A 50
กลางดึก ผมต้องตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงคนที่กำลังนอนดิ้นอยู่ข้างๆ ผมลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปหาโจก็พบว่าเขากำลังนอนดิ้นและนอนละเมอแบบเมื่อตอนนั้นอีกแล้ว เขาครางออกมาเบาๆพร้อมด้วยใบหน้าที่บูดเบี้ยวไปด้วยความกลัว และถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเห็นเขาเป็นแบบนี้ แต่ผมก็ยังคงรู้สึกกลัวและไม่สบายใจมากอยู่ดี
ผมคว้าแขนทั้งสองข้างของเขาเอาไว้แล้วเขย่าตัวเขาเบาๆ “โจ........ ไอ้โจ.......... มึงได้ยินกูรึเปล่า”
โจบิดตัวไปมาและทำเหมือนพยายามจะสะบัดแขนออกให้หลุดจากมือของผม
“ฮือออ...... อือออ........” เขาครางออกมาพร้อมกับน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากดวงตา
ผมใช้นิ้วโป้งปาดหยดน้ำตาที่แก้มของเขาออกเบาๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม แต่คราวนี้ผมกอดเขาเอาไว้และจับหัวของเขาให้ซบลงบนหน้าอกของผมด้วย
“ไม่เป็นไร โจ ไม่เป็นไร........ มันเป็นแค่ฝันร้ายเท่านั้นเอง มึงไม่เป็นอะไรหรอก” ผมพูดเบาๆพลางลูบหัวของเขาไปด้วย “ไม่มีใครกล้ามาทำร้ายมึงแน่ โจ มึงเชื่อกูสิ......... มึงนอนซะนะ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ามึงก็จะไม่เจอมันแล้ว”
โจยังคงครางและร่างกายของเขาก็ยังคงกระตุกอยู่เล็กน้อย แต่อีกไม่นานถัดมา เขาก็ค่อยๆสงบลง.......
เมื่อผมรู้สึกว่าเขาน่าจะหลับสนิทลงไปอีกครั้งแล้ว จู่ๆโจก็ยกแขนซ้ายขึ้นมาพาดมันลงบนตัวของผม เขาเขยิบตัวเพื่อซุกหน้าลงบนหน้าอกของผมให้มากขึ้น และมือซ้ายของเขาก็ยังกำเสื้อของผมเอาไว้แน่นอีกด้วย เขาในตอนนี้นี่ก็ดูไม่ต่างจากเด็กทารกเลยจริงๆ
ผมกระชับวงแขนเพื่อกอดเขาเอาไว้ เพื่อที่จะทำให้เขารู้ว่าผมยังคงไม่ทิ้งเขาไปไหนและเริ่มลูบหัวของเขาต่ออย่างช้าๆ........
“ตกลงว่ามึงฝันเห็นอะไรของมึงกันแน่วะ ไอ้โจ........” ผมพูดออกมาเบาๆ “กูไม่อยากเห็นมึงต้องมาทรมานอยู่อย่างนี้เลยจริงๆว่ะ”
ผมหลับตาลงและยังคงลูบหัวเขาเบาๆอย่างนั้นต่อไปอีกสักพักจนกระทั่งผมเองก็ผล็อยหลับลงไปอีกครั้งหนึ่ง........
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมสลึมสลือตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวที่ข้างกาย ตอนแรกผมคิดว่าโจคงกำลังจะลุกออกจากเตียง ผมจึงพยายามหยีตาสู้แสงอาทิตย์อ่อนๆในยามเช้ามองไปที่โจ แต่เมื่อผมเห็นว่าเขาแค่กำลังพลิกตัวเปลี่ยนเป็นนอนหงายเฉยๆ ผมก็หลับตาลงและกลับไปนอนฝันต่ออีกครั้ง
และเมื่อผมรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้งในเวลาต่อมา คราวนี้ก็เป็นเพราะว่าผมรู้สึกถึงใครบางคนที่กำลังลูบหัวของผมอย่างช้าๆและเบามือ ผมยกมือขึ้นไปจับมือข้างนั้นเอาไว้และลืมตาขึ้นมองไปยังคนข้างๆ ผมจึงเห็นว่าโจกำลังนอนตะแคงหันมามองผมรออยู่แล้ว
“กี่โมงแล้ววะ....... อึ๊ดดดดงื่ออออ” ผมปล่อยมือของเขาออกแล้วบิดขี้เกียจ
“แปดโมงครึ่ง” เขาตอบโดยไม่ละสายตาไปจากใบหน้าของผมเลย
“อืออออ” ผมหลับตาลงอีกครั้ง แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะโดนเขาตบหัวเข้าให้อย่างแรง “โอ๊ยยย! อะไรวะ!”
“ตื่นได้แล้ว” เขาชันตัวลุกขึ้นนั่งจากนั้นก็หันมาหาผม “เดี๋ยววันนี้กูต้องกลับบ้านแล้วนะ”
“อ้าวเหรอ....... อืออๆ.......” ผมงัวเงียตอบออกไป “หืออ เออว่ะ แล้วมึงไม่กลับหอเหรอวะ โจ”
“ไม่อ่ะ วันนี้กูต้องกลับบ้านก่อน........” เขาตอบก่อนที่จะเขิยบเข้ามาหาผมแล้วตั้งท่าจะตบหัวผมอีกครั้ง “กูบอกให้ตื่นได้แล้วไง”
“ตื่นแล้วๆๆๆ!” ผมรีบลุกขึ้นแล้วปัดมือของเขาออก “จะตบเหี้ยอะไรนักหนาวะ พอเช้ามาล่ะทำเก่งเชียวนะ สาดดด ทีเมื่อคืนล่ะนอนครางเป็นลูกหมาเลย” เมื่อผมพูดจบสีหน้าของโจก็เปลี่ยนไปทันที “เฮ้ย...... คือ..... กูไม่ได้ตั้งใจจะว่าอะไรมึงนะเว้ย กูแค่ล้อเล่นอ่ะ”
“เออ” เขาตอบกลับมาห้วนๆ
“เอ่ออ........” ผมก้มหน้ามองผ้าปูเตียงเพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปอีกดี ทำไมเขาคนนี้ถึงได้เป็นคนเอาใจยากขนาดนี้นะ แค่พูดเล่นนิดๆหน่อยๆนี่ยังไม่ได้เลย ดูเหมือนไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะไปสะกิดต่อมโมโหเขาได้แทบทุกอย่างจริงๆ
“แล้ว........”
“หือ” ผมรีบเงยหน้าขึ้นไปหาเขาทันที
“เปล่า ไม่มีอะไร.......”
ผมกลอกตาแล้วถอนหายใจเบาๆ “มึงนี่มันอะไรของมึงว้าาา ไอ้โจ มึงจะพูดอะไรก็พูดออกมาดิ่”
เขาเหลือบมองผมด้วยหางตา “เมื่อคืน....... กูเป็นยังไงบ้าง”
“หมายถึงตอนที่มึงละเมออ่ะเหรอ”
เขาพยักหน้าเบาๆ
“ก็........ เหมือนเดิมอ่ะ มึงครางเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง ดิ้นไปดิ้นมานิดนึง แล้วก็มีร้องไห้ด้วย” ผมตอบ “แต่ครั้งนี้มึงดูไม่ทรมานเหมือนก่อนนี้นะ แล้วมึงก็สงบลงเร็วกว่าเมื่อครั้งก่อนด้วยอ่ะ”
“กูจำไม่ได้เลยว่ากูฝันอะไรไปบ้าง..........” เขาถอนหายใจ “เหมือนเคย”
“เอาน่า อย่าไปใส่ใจเลย ไอ้โจ”
“กูรู้แต่ว่ากูทรมานมาก มันน่ากลัว แล้วก็..........” เสียงของเขาค่อยๆจางหายไปกับความคิดที่อยู่ในหัวของเขา เขาเงียบลงไปครู่หนึ่งก่อนจะหันมามองหน้าผม “มึงเป็นคนช่วยปลอบกูใช่มั๊ย”
“อืมมม........” ผมพยักหน้าเบาๆ
“แล้วมึงทำยังไงให้กูสงบลงได้วะ ไอ้นนท์”
ผมหน้าแดงฉ่าขึ้นมาทันที “เอ่อออ......... กูก็........ เอ่อออ.........”
“มึงได้กอดกูรึเปล่า” เขาถามพร้อมรอยยิ้ม
“อะ เออ” ผมพยักหน้า
“แล้วกูอ่ะ ได้กอดมึงมั๊ย”
ผมพยักหน้าอีกครั้ง “เออ.........”
“กอดแบบไหนวะ....... ” โจถามพลางเขยิบเข้ามาหาผม และเมื่อเรานั่งมองหน้ากันด้วยระยะที่ห่างกันเพียงแค่คืบเดียวแบบนี้ ผมก็ยิ่งรู้สึกเขินมากขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่าทีเดียว และแล้วจู่ๆเขาก็ยิ้มออกมา จากนั้นก็ใช้มือผลักผมจนล้มลงไปนอนอยู่บนเตียงก่อนที่เขาจะโถมตัวตามลงมาด้วย
“เฮ้ยย!” ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ
“เมื่อคืนมึงกอดกูท่าไหนวะ ท่านี้รึเปล่า” เขากอดตัวของผมเอาไว้ก่อนที่ผมจะทันได้ดิ้นหนี
“อะไรของมึงเนี่ย ไอ้โจ!”
“แล้วมึงได้หอมแก้มกูแบบนี้รึเปล่า” เขาชะโงกหน้าเข้ามาหอมแก้มผมอย่างรวดเร็ว
“ไอ้โจ! มึงปล่อยกู!” ผมร้องออกมาทั้งๆที่หน้าแดงก่ำ จากนั้นก็พยายามดิ้นจนหลุดออกจากวงแขนของเขาได้
“แค่นี้ก็เขินเหรอวะ” เขามองหน้าผมแล้วหัวเราะเบาๆ “อย่างนี้ยิ่งน่าแกล้ง........”
“มึงพอเลย! มึงไม่ต้องขยับตัวแล้วเลยนะ ไอ้สัตว์” ผมชี้หน้าเขาก่อนที่เขาจะทันได้ลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วทำอะไรแผลงๆอีก “ดูเช้านี้มึงจะอารมณ์ดีจังนะ สาดดด ได้ทีละเอาใหญ่เลย แม่งงง”
เขายักคิ้วข้างขวาหนึ่งที “ก็กูมีโอกาสได้อยู่กับมึงแบบนี้ไม่บ่อยนี่หว่า.........” เขาชันตัวลุกขึ้นนั่ง จากนั้นเขาก็มองหน้าผมด้วยแววตาซีเรียส “ไม่เหมือนกับไอ้นัทที่ได้เจอมึงได้อยู่กับมึงทุกวันแบบนั้น”
“มึงก็เจอกูที่โรงเรียนทุกวันเหมือนกันนั่นแหละ” ผมแย้ง “ถ้าจะเจอซะอย่าง ทำไมมันจะเจอไม่ได้วะ มึงก็พูดแปลกๆ”
“นี่มึงเซ่อจริงหรือโง่จริงวะเนี่ย” เขาทำหน้ามุ่ย
“อ้าวเหี้ย แบบนี้มันด่ากูทั้งสองทางเลยนี่หว่า และมึงหมายความว่าไงกันแน่วะ”
“เออ ช่างเหอะ แต่เอาเป็นว่า อยู่โรงเรียนหรืออะไรอ่ะ ระวังๆตัวหน่อยก็แล้วกัน กูไม่ได้อยู่ดูแลมึงได้ตลอดเวลานะเว้ย”
ผมนิ่วหน้าทันที “หมายความว่าไงวะ ระวังเรื่องอะไร เรื่องพวกไอ้เชี่ยแม็กซ์น่ะเหรอ”
“เรื่องนั้นก็ด้วย บอกเพื่อนๆมึงด้วยแล้วกัน”
“เหออ แปลว่ายังมีเรื่องอื่นเหรอวะ” ผมสงสัย
เขาจ้องหน้าผม “........ระวังๆตัวอย่าให้ใครเขามาถูกเนื้อต้องตัวได้ง่ายๆโดยเฉพาะเวลาที่กูไม่อยู่น่ะ ถ้ากูเห็นว่าใครมาจับมงจับมือมึง กอดมึง หรือหอมแก้มมึงแบบเมื่อกี๊นะ กูเอามึงตายแน่ ไอ้นนท์”
ผมหน้าแดงขึ้นอีกครั้งทันที “ครวยย! ใครจะมาทำเหี้ยอะไรแบบนั้นกะกู แถมยังในโรงเรียนอีกด้วยเนี่ยนะ แถมที่สำคัญ แล้วทำไมมึงต้องมาหวงอะไรกูขนาดนี้ด้วยเนี่ย”
“ก็กูอยากจะหวง ใครจะทำไม” เขาตีหน้าเข้ม “ระวังไว้เหอะมึง แม้แต่ไอ้นัทเองก็ด้วย มึงสองคนอยากไปทำเหี้ยอะไรก็ไปทำ แต่อย่าให้กูเห็นก็แล้วกัน ไม่งั้นกูต่อยแม่งตาแตก”
“ทำเหี้ยอะไรของมึงน่ะ คือทำเหี้ยอะไรวะ ไอ้บ้า”
“เออ ไม่รู้เว้ย มึงคิดเอาเอง แต่กูให้ได้แค่ ‘เหี้ยระดับหนึ่ง’ นะเว้ย นอกนั้นไม่ได้”
“และมันคือเหี้ยอะไรล่ะวะน่ะ กูงง”
“เหี้ยระดับหนึ่งคือมึงจับมือกันได้ กอดได้ หอมแก้มได้ แต่ห้ามมากกว่านั้น ไม่งั้นมันจะเป็น ‘เหี้ยระดับสอง’ แต่ถ้ากูรู้ว่ามึงสองคนไปจนถึง ‘เหี้ยระดับสาม’ ขึ้นมาเมื่อไหร่นะ จะในสายตารึนอกสายตากูก็แล้วแต่เหอะ กูไม่ปล่อยมึงไปเฉยๆแน่” เขาพูดด้วยน้ำเสียงและแววตาจริงจัง “ยังจะถามอีกมะ ว่าเหี้ยระดับสองกับสามน่ะ มันคือทำอะไรบ้าง”
“ไม่แล้วว่ะ รู้แค่นี้ก็เกินพอแล้ว ที่เหลือกูพอเดาเองได้” ผมหน้าแดง
นี่ถ้าแค่เขารู้ว่าผมกับนัทเคยไปถึง “เหี้ยระดับสอง” หรือเผลอๆอาจจะถึง “ระดับสาม” ของเขามาแล้วล่ะก็ มันจะเป็นยังไงนะเนี่ย..........
“นี่กูยอมมึงให้สุดๆแล้วนะ ไอ้นนท์ ความอดทนกูมีจำกัดนะเว้ย อย่าให้กูเห็นมึงสองคนสวีทหวานแหววกันมากนักก็แล้วกัน”
“มึงจะบ้ารึไงวะ ไอ้โจ” ผมส่ายหัวด้วยความรู้สึกวุ่นวายใจแบบแปลกๆ “ที่มึงกำลังพูดเนี่ยมันในโรงเรียนนะเว้ย กูจะทำเหี้ยอะไรแบบนั้นได้ยังไง และที่สำคัญ กูกับนัทก็เป็นผู้ชายทั้งคู่ แถมเราก็ไม่ได้มีนิสัยแบบนั้นกันด้วยเหอะ มึงจะพูดอะไรน่ะก็คิดดูให้ดีๆก่อนเว้ย และที่สำคัญสุดๆของสุดๆเลยนะ ทำไมมึงต้องมาจำกัดเรื่องที่กูจะทำอะไรกับเพื่อนกูมากขนาดนั้นด้วยวะ กูบอกแล้วไงว่ากูกับนัทยังไม่ได้เป็นแฟนกันน่ะ”
“แต่มึงก็รู้สึกดีกับมันมากพอที่จะทำเรื่องแบบนั้นได้ใช่มั๊ยล่ะ” เขาถามกลับตรงๆ “แน่จริงมึงลองบอกกูสิว่ามึงไม่เคยทำอะไรแบบนั้นกับไอ้นัทเลยน่ะ”
“ทะ ทำแบบนั้นน่ะ ทำอะไรวะ........”
“จับมือ กอด หอมแก้ม และ........ จูบปาก” เขาจ้องหน้าผมไม่ยอมกระพริบตาเลยแม้แต่นิดเดียว “หรืออาจจะมากกว่านั้นด้วยซ้ำ”
จู่ๆผมก็รู้สึกไม่กล้าสู้สายตาของเขาทันที “อะ เอ่ออ.........”
“ว่าไง ตอบได้มั๊ยล่ะ”
“กะ กู........ คือ........”
“มึงนี่มันดูออกง่ายจริงๆเลยนะ ไม่รู้ไอ้นัทมันเคยพูดไปบ้างรึเปล่า” เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ “เอาเหอะ กูเองก็ไม่อยากได้ยินเท่าไหร่หรอก แต่กูบอกไปแล้วนะว่าหลังจากนี้นะ ระวังๆเอาไว้ด้วย เพราะกูไม่ชอบ”
“นี่ โจ ทำไมมึงถึงต้อง..........”
“ต้องอะไร” เขาถาม “ต้อง ‘หึง’ มึงขนาดนี้นะเหรอวะ........ ถ้ามึงจะถามแบบนั้นล่ะก็ กูว่ามึงน่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วนะ ไอ้นนท์”
และแล้วบทสนทนาของเราก็จบลงแค่ตรงนี้ เพราะหลังจากนั้นแม่ก็มาเรียกให้เราสองคนไปอาบน้ำและลงไปกินข้าวได้แล้ว และพอสายๆโจก็ได้รับโทรศัพท์จากคนที่บ้านเพื่อตามให้เขารีบกลับบ้านก่อนที่จะสายเกินไป ดังนั้นเราสองคนจึงต้องบอกลากันโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยสักคำ ผมก็แค่ไปยืนส่งเขาขึ้นรถแท็กซี่ และก่อนที่เขาจะปิดประตูรถแท็กซี่ลง เขาก็แค่มองหน้าผมแล้วส่ายหน้าออกมาเบาๆพร้อมรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากเท่านั้น ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมอดรู้สึกสงสัยไม่ได้ว่ารอยยิ้มกับการส่ายหน้านั้นมันมีความหมายว่าอย่างไรกันแน่
พอหลังจากที่โจกลับไป ผมก็เดินขึ้นห้องไปล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง และเมื่อผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางทิ้งเอาไว้ขึ้นมาดูก็พบว่ามีเบอร์ที่ไม่ได้รับอยู่ถึงสามสาย และทุกสายก็ล้วนแต่มาจากนัททั้งสิ้น ดังนั้นผมจึงรีบโทรกลับไปหาเขาทันที
“อื้อ นัท ขอโทษทีๆ พอดีนนท์ไปนั่งอยู่ข้างล่างแล้ววางโทรศัพท์ไว้บนห้องน่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก แล้วทำอะไรอยู่รึเปล่าล่ะเนี่ย”
“ก็เปล่าอ่ะ เพิ่งขึ้นห้องมานอนอยู่บนเตียงเนี่ยแหละ แล้วนัทล่ะ”
“นัทก็ไม่ได้ทำอะไรเหมือนกัน......... แล้วตกลงเมื่อวานล่ะ เป็นไงบ้าง”
“เมื่อวาน เมื่อวานทำไมเหรอ” ผมสะดุ้งนิดหน่อยทันที
“ก็เมื่อวานนนท์บอกนัทว่านนท์ไปเซ็นทรัลมาไม่ใช่เหรอ แล้วเมื่อคืนเราก็ได้คุยกันแป๊บเดียวเองอ่ะ นัทก็เลยถามดูไงว่าเป็นไงมั่ง”
“อ๋อออ อืออ ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ว่าแต่....... นัทได้คุยกะไอ้ยุมั่งยัง”
“ยังอ่ะ ทำไมเหรอ”
“ก็เมื่อวานนนท์เจอมันกับไอ้คริสที่เซ็นทรัลด้วยน่ะสิ”
“เฮ้ยย จริงอ่ะ มันไปทำอะไรกันแถวนั้นวะ แถมยังอยู่กันสองคนด้วยเนี่ยนะ”
“อ๋อ คือจริงๆก็ไม่เชิงหรอก เพราะว่าป๊ากะพ่อเล็กก็ไปด้วยน่ะ นนท์เจอทั้งสี่คนเลย”
“จริงงงดิ่” นัทฟัวเราะในลำคอเบาๆ “แต่ถึงงั้นก็เหอะนะ และไอ้ยุมันก็ยังจะชอบบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับไอ้คริสนะเนี่ย”
“อืมมมม........”
“นนท์เป็นไรเปล่าเนี่ย ทำไมดูแปลกๆอ่ะ”
“จริงๆก็ไม่มีอะไรหรอก นนท์ก็แค่........” ผมเงียบลงไปครู่หนึ่ง “นัท......... คือเมื่อวานนนท์ไปดูหนังมาอ่ะ”
“หืมม ก็แล้วไงล่ะ”
“แต่นนท์ไปกับไอ้โจนะ.........”
นัทเงียบลงไปทันที “ไอ้โจงั้นเหรอ”
“ใช่........ คืองี้ เมื่อคืนก่อนอ่ะ จู่ๆไอ้โจมันก็โผล่มาหานนท์ที่บ้านอ่ะ มันเอาคลิปของไอ้ปั๊กมาให้ แล้วก็เลยให้นนท์ตอบแทนโดยไปดูหนังเป็นเพื่อนมัน มันก็เท่านั้นอ่ะ...........”
“อืมม.........”
“นัทโกรธนนท์รึเปล่า”
“เปล่า.......” เขาตอบ “แต่หึง”
คราวนี้ก็เป็นตาผมที่ต้องเงียบลงไปบ้างแล้ว “.......นัท คือ.......”
“นัทรู้อยู่แล้วล่ะ นนท์”
“รู้อยู่แล้ว....... รู้อะไรอ่ะ” ผมสงสัย
“นัทพอจะรู้อยู่แล้วว่าไอ้โจมันคิดยังไงกับนนท์ แต่สิ่งที่นัทไม่รู้ก็คือนนท์นั่นแหละที่คิดยังไงกับมัน” นัทพูด “แต่จริงๆแล้วนัทเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่านนท์คิดยังไงกับนัทน่ะนะ”
“เฮ้ย นัท คือว่าเรื่องนี้มัน.........”
“ช่างมันเหอะ นนท์ ไม่เป็นไรหรอก นัทไม่ได้โกรธอะไรนนท์หรอก เพราะงั้นไม่ต้องทำเสียงเครียดขนาดนั้นก็ได้น่า”
ก็แล้วจะไม่ให้ผมเครียดได้ยังไง ในเมื่อตัวเขาเองยังทำเสียงเครียดซะตั้งขนาดนี้
“นัทเริ่มสงสัยมาสักพักแล้วว่าไอ้โจมันน่าจะชอบนนท์น่ะ” นัทพูดต่อ “แต่ตอนแรกนก็ไม่ได้แน่ใจอะไรเท่าไหร่หรอกนะ จนกระทั่งราวๆเรื่องของไอ้ปั๊กนี่แหละ ที่นัทเริ่มแน่ใจแล้วว่านัทน่าจะมี ‘คู่แข่ง’ แล้วแน่ๆ”
“แล้ว.......... แล้วนัทรู้ได้ไงอ่ะว่าโจมันคิดอะไรกับนนท์อ่ะ”
“นี่นนท์ไม่เคยรู้ตัวเลยเหรอว่ามันคิดยังไงกับนนท์น่ะ”
“ก็........ ประมาณนั้นมั๊ง”
“ก็เอาเป็นว่านัทรู้ก็แล้วกัน แต่ว่าช่างมันเหอะ นัทไม่สนใจหรอกว่ามันจะคิดยังไงกับนนท์ นัทแค่อยากรู้ว่านนท์คิดยังไงกับมันมากกว่าว่ะ”
“เฮ้ยย นนท์ไม่ได้คิดอะไรกับมันแบบนั้นหรอกนะ” ผมรีบปฏิเสธ “และอีกอย่าง นนท์ก็เคยบอกนัทไปแล้วนี่ว่านนท์........ นนท์ชอบนัทอ่ะ........” ผมพูดออกไปอย่างอายๆ
“แต่เราก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกันอยู่ดี”
“คือ........ นนท์ว่านนท์ยังไม่พร้อมอ่ะนัท นนท์ขอโทษ........”
“เฮ้ยย ไม่ต้องขอโทษหรอก จะบ้าเหรอไง แค่นนท์บอกนัทว่านนท์ชอบนัท แค่นี้นัทก็ดีใจจะแย่แล้ว........ อ๊ะ แป๊บนึงนะนนท์ มีสายซ้อนอ่ะ........ เฮ้ย อานัทโทรมาว่ะนนท์ ถ้าไงเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ แล้วเอาไว้ค่อยคุยกันอีกทีก็แล้วกัน”
“อืออๆ ได้ๆ”
“นนท์....... นัทชอบนนท์นะเว้ย แล้วก็ไม่อยากให้นนท์ไปชอบใครนอกจากนัทด้วย แต่ถ้าเกิดว่านนท์จะมีใครคนอื่นในใจขึ้นมาจริงๆ นัทก็จะขอเป็นคนนึงที่จะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้นนท์เลือกนัทด้วยเหมือนกัน จำเอาไว้ให้ดีล่ะ” เขาพูดทิ้งท้ายเอาไว้อย่างรวดเร็วก่อนที่จะสลับสายไป
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1707181 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก