หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[myxt]

รอได้ค่ะคุณต้น
  เอาใจช่วยค่ะ

[schteuben]

เอาใจช่วย

ยังไงก้จะรอคับ

[mantdash]

เหนื่อยนักก็พักซะก่อนนะครับ

รอได้ๆๆๆครับ อิอิ

แต่ขอมาแบบเด็ดๆๆนะ

[gboy]

 
โชดช่วย
 
 

[nattynoppy]

ยินดีรอครับ



สู้ ๆ ๆ 

[morrian]

รอได้เสมอคับผม

เป็นกำลังใจให้ด้วยคนนะค้าบ 

[Loidelohm]

น้องต้นดูบางจะเกร็งด้วย เอ....ได้แรงบันดาลใจจากที่ใหนหรือเปล่าเอ่ยยยยยยยยยยยยยยย
ส่วนเรื่องนิยายไม่มีใครที่จะรู้ตอนต่อไปได้มากเท่าน้องต้น เอาใจช่วยคร้าบบบบบ
แต่งให้ดีกว่าเดิมได้ยิ่งดีเลย
สู้ๆๆๆๆๆ
 

[BaoBao]

พักให้หายเหนื่อยก่อนก็ได้
ไม่ต้องรีบ.............
ยังไงก็รอได้
เป็นกำลังใจให้น๊า.....

[shoky_9]

 

ไม่รู้ทำไมอ่านแล้วรู้สึกว่า นัทจะเป็นได้แค่เพื่อน

แต่โจมีอะไรที่นนท์รู้สึกพิเศษกว่า









   แต่เรา เชียร์ นัท ซะด้วยสิ

[ExecutioneR]

ขอตอบน้องปี้ปี้ปี้ก่อนว่า อาโช๊ะส์ผมไม่ใช่รุ่นมีไวไฟอ่ะครับ เก่ากว่านั้นรุ่นนึง (ไม่น่ารีบซื้อเลยกรู T_T)
แต่ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณในน้ำใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอาไว้วันเสาร์ก็คงได้รู้กันว่าผมลืมหรือทำหาย >_<

ส่วนตอนต่อไป คืนนี้เจอกันแน่นอนครับ

 

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

ครับ จะรอนะครับบบ 
แต่ว่าา ตกลงจะเรียกปี้ปี้ปี้เนาะ ตอนนี้ตกลงปลงใจเปลี่ยนชื่อแล้ว ปี้ปี้ปี้~2023 

[tongner]

มาต่อไวๆ นะคับผม 

[ExecutioneR]

A 47

“เออ โจ แล้วแฟนมึงล่ะว่ะ เป็นไงมั่ง” ผมหันไปถามเขาขณะที่เรากำลังนั่งอยู่บนรถแท็กซี่ด้วยกัน

“ถามทำไม” เขามองหน้าผม

“เปล่า ก็แค่ถามเฉยๆ เพราะอย่างวันนี้กูก็ยังไม่เห็นมึงจะคุยกะแฟนมึงมั่งเลยด้วยอ่ะ”

เขาจ้องหน้าผมแล้วยิ้มที่มุมปากออกมาเล็กน้อย “ใครจะไปเหมือนมึงกะแฟนมึงล่ะ แค่ออกมาดูหนังแค่นี้ก็ต้องโทรไปรายงานก่อนด้วย”

“เฮ้ย กูกะนัทยังไม่ได้เป็นแฟนกันนะเว้ย” ผมรีบแย้ง

“แล้วใครบอกมึงว่ากูหมายถึงไอ้นัท”

ผมสะอึกทันที “.......ไอ้สัตว์! นี่มึงดักกูนี่หว่า!”

เขาหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะหันกลับไปมองที่นอกหน้าต่างรถอีกครั้ง “........ประสาท”

“ก็แล้วตกลงมันยังไงวะ เรื่องแฟนมึงน่ะ”

เขาถอนหายใจ “นี่มึงจะอยากรู้อะไรนักหนาวะ ไอ้นนท์” เขาหันกลับมาหาผมอีกครั้ง “กูเลิกกันไปแล้ว พอใจรึยัง”

“นี่มึงพูดจริงรึพูดเล่นวะเนี่ย” ผมมองหน้าเขาอย่างสงสัย แต่เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของเขาชัดๆแล้ว ผมก็รู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ได้กำลังพูดเล่นหรือประชดผมอยู่อย่างที่ผมคิด “เฮ้ย ไอ้โจ........ คือกู กูขอโทษว่ะ กูไม่ได้ตั้งใจ.........”

“ช่างเหอะ กูไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว” เขายักไหล่เบาๆก่อนจะหันไปมองนอกหน้าต่างรถ “แต่อย่าพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกก็แล้วกัน กูไม่ชอบและไม่อยากพูดถึงมัน”

ผมพยักหน้า “อืออ....... กูขอโทษจริงๆว่ะ”

เราสองคนนั่งอยู่เงียบๆไปอีกพักหนึ่งจนกระทั่งเราไปถึงที่เซ็นทรัล และหลังจากที่เราลงจากรถแท็กซี่แล้ว โจก็หันมามองหน้าผมจนผมต้องรู้สึกสงสัยปนระแวงขึ้นมาอีกครั้งจนได้

“อะไร”

“เปล่า........”

“เปล่าครวยอะไรอีกอ่ะ มาแนวนี้อีกและนะมึง อยากจะพูดอะไรก็พูดๆมา”

“กูแค่กำลังคิดว่า กูเห็นมึงคุยโทรศัพท์กับไอ้นัทมันก็จริง แต่กูอยากรู้ว่าตกลงมึงบอกมันไปว่ายังไงกันแน่ มันถึงได้ปล่อยให้มึงมากับกูได้เนี่ย” เขาถาม

“เอ่ออ..........” ผมอึกอักเล็กน้อย “กูไม่ได้บอกนัทว่ากูมากะมึงหรอก กูบอกว่ากูมาเดินเล่นคนเดียวน่ะ แล้วก็ยังไม่ได้บอกว่าจะมาดูหนังด้วย เพราะกูคิดว่ามึงคงไม่อยากให้นัทรู้ว่ามึงมาที่บ้านกูอ่ะ กูก็เลยพูดแบบนั้นออกไปก่อน”

“มึงโกหกมันเพื่อกูงั้นเหรอ” เขายิ้มกวนๆพร้อมด้วยสีหน้าและแววตาเหมือนคนพึงพอใจ

“มึงจะให้กูโทรไปบอกเค้าใหม่มั๊ยล่ะ เพราะยังไงกูก็ไม่ได้อยากจะโกหกเค้าอยู่แล้วนะเว้ย” ผมล้วงหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“ไม่ต้องเลย” เขารีบคว้าข้อมือของผมเอาไว้ “ปล่อยไว้แบบนี้แหละ ดีแล้ว”

ผมมองหน้าเขาก่อนจะก้มลงมองที่มือของเราสองคน “ปล่อยได้แล้วเว้ยเฮ้ย” ผมสะบัดมือออก “มึงจะมาทำเนียนจูงมือกูอีกแล้วรึไง หัดอายคนอื่นเค้าบ้างสิวะ”

เขาหัวเราะเบาๆ “แล้วจะทำไม ไม่เห็นจะน่าอายตรงไหน แถวนี้ไม่ใช่ถิ่นกูสักหน่อย”

“แต่มันถิ่นกู และกูจะบอกอะไรให้ ไอ้โจ มึงรู้มั๊ยว่านับตั้งแต่วันนั้นอ่ะ กูก็ไม่กล้าเดินไปใกล้ร้านเจย์มาร์ทอีกเลยนะเว้ย”

“เรื่องของมึง ไม่เกี่ยวกะกู” เขาออกเดินนำผมเข้าไปในห้าง จากนั้นก็หันกลับมามองหน้าผมอีกครั้ง “มึงยังติดหนี้กูอยู่อีกนะเว้ย อย่าลืม”

“เออๆ กูรู้แล้วล่ะน่า” ผมส่ายหัวเบาๆขณะที่เดินตามเขาไปให้ทัน “เพราะงั้นกูถึงได้มาดูหนังกับมึงนี่ไงเล่า”

“อะไร มึงพูดเรื่องอะไรของมึง” เขาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง

“อ้าว”

“กูไม่ได้หมายถึงเรื่องของไอ้ปั๊กสักหน่อย เรื่องนั้นก็ส่วนเรื่องนั้นสิวะ”

“อ้าวว งั้นมึงหมายถึงเรื่องอะไรอีกอ่ะ” ผมสงสัย นี่ผมยังอุตส่าห์ไปติดหนี้บุญคุณอะไรเขาเอาไว้อีกงั้นเหรอเนี่ย

“ก็มึงเสือกพูดเรื่องแฟนเก่ากูขึ้นมาน่ะสิ”

“อะไรวะ แค่นั้นเนี่ยนะ!”

“ใครบอกว่าแค่นั้น มึงไม่รู้รึไงว่าจริงๆแล้วมันก็เป็นเพราะมึงนั่นแหละ ที่ทำให้กูต้องเลิกกับแฟนกูไปน่ะ”

“หาาา หมายความว่าไงวะ”

เขาหยุดเดินแล้วมองหน้าผมด้วยแววตาซีเรียส “นี่มึงไม่รู้จริงๆเหรอวะ”

ผมมองหน้าเขาแล้วก็ต้องหันไปมองยังคนที่เดินผ่านไปผ่านมาด้วยความรู้สึกเขินๆปนๆกังวลทันที “อะ อะไรของมึงวะ”

“นี่มึงคิดว่าที่กู........ กู........” เขามีท่าทางอึกอัก และถ้าผมดูไม่ผิดล่ะก็ ผมคิดว่าผมเห็นว่าเขากำลังหน้าแดงอยู่จริงๆด้วยนะเนี่ย “ที่กูบอกมึงไปว่ากูชอบมึงน่ะ มึงคิดว่ากูแค่พูดออกไปเล่นๆรึไง”

หน้าผมแดงฉ่าตามเขาขึ้นมาทันที แถมผมมั่นใจเลยว่ามันคงจะต้องแดงยิ่งกว่าเขามากด้วยแน่ๆ “มึงพูดเบาๆหน่อยไม่ได้รึไงวะ!” ผมกระซิบ จากนั้นก็รีบออกเดินไปจากตำแหน่งที่เราหยุดยืนคุยกันอยู่เมื่อครู่นี้ทันที

“อะไร แค่นี้อายรึไง” เขาที่ตามขึ้นมาเดินอยู่ข้างๆผมทันแล้วพูดขึ้น

“แล้วมึงเองไม่เขินรึไง” ผมหันไปหาเขา

“มึงนั่นแหละที่ทำให้กูเลิกกับแฟนกูน่ะ” เขาพูดต่อโดยไม่ได้สนใจคำพูดของผม “และที่สำคัญ มึงเองก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกับไอ้นัท เพราะงั้นกูเองก็ยังมีสิทธิ์ จริงมั๊ยวะ”

“ไม่....... ไม่รู้เว้ย” ผมหลบสายตาเขา

“ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร” เขายักไหล่ “แต่อย่าลืมเตือนกูด้วยแล้วกันว่าคืนนี้กูมีเรื่องสำคัญที่จะต้องคุยกับมึงน่ะ”

“เรื่องอะไรวะ” ผมหันไปถามเขา

“คืนนี้ก่อน”

“โหห มึงทำแบบนี้อีกแล้วนะเว้ยยย แม่งชอบพูดให้กูอยากรู้แล้วก็ไม่ยอมบอกอ่ะ”

“คืนนี้ค่อยคุย........” เขายืนยันคำเดิมเสียงแข็ง ดังนั้นผมจึงตัดสินใจหุบปากลงทันที

หลังจากนั้นผมกับเขาก็เดินไปที่ชั้นบนเพื่อดูโปรแกรมหนังโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก แต่ขณะที่เรากำลังเดินอยู่ด้วยกันนั้น ผมก็อดคิดไปจนตลอดทางไม่ได้ว่าตกลงแล้วผมกำลังคิดกับเขายังไงอยู่กันแน่.........

ถ้าหากว่าผมไม่โกหกตัวเองและไม่นับรวมนัทเข้าไปในความรู้สึกของผมด้วยแล้วล่ะก็ นับตั้งแต่วันแรกหรือครั้งแรกที่ผมได้เจอกับโจนั้น ผมก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างมาตั้งแต่ในตอนนั้นแล้วจริงๆ ผมสะดุดตาเข้ากับหน้าตาของเขานับตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเห็นเขาวิ่งอยู่รอบสนามบอล และผมยังรู้สึกสะดุดใจกับนิสัยของเขาตั้งแต่ตอนที่เขาทำแผลให้กับผมในวันนั้นแล้วด้วยเหมือนกัน มันก็จริงที่ผมเคยรู้สึกว่าผมไม่ชอบเขา แต่เมื่อเวลาผ่านไป พอผมได้รู้จักนิสัยของเขามากขึ้นแล้วล่ะก็ ผมถึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วไอ้นิสัยห่ามๆ ปากหมา หน้าไม่รับแขก แถมยังกวนส้นตีนของเขานั้นมันเป็นแค่เพียงเปลือกนอกเท่านั้นเอง ที่จริงแล้วเขาเองก็เป็นคนที่มีอะไรลึกซึ้งอยู่ข้างในมากพอสมควรเลยเหมือนกัน ถึงผมจะยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ผมก็รู้สึกว่ามันน่าตลกดีเหมือนกันที่เห็นเขาเป็นคนแบบนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาที่เขาอยู่กับผมสองต่อสองแบบนี้ด้วยน่ะนะ

ความคิดเกี่ยวกับเวลาที่ผมอยู่กับเขาตามลำพังสองคนแบบเมื่อครู่นี้ทำให้ผมต้องหน้าแดงขึ้นมาในทันที เพราะผมเพิ่งจะรู้ตัวเมื่อกี๊นี้เองว่าแท้จริงแล้วผมคงโกหกตัวเองหรือพยายามที่จะไม่คิดเรื่องของโจกับผมมาโดยตลอด ตลอดเวลาที่ผมอยู่กับนัทแทบจะทั้งวัน คุยกันทุกๆวัน มันทำให้ผมกับเขาสร้างความรู้สึกและสายสัมพันธ์บางอย่างขึ้นมา และผมก็ชอบความรู้สึกที่เขามีให้กับผมและสิ่งที่ผมเองก็มีให้กับเขามากด้วยเช่นกัน แต่ในทางตรงกันข้าม สำหรับโจแล้ว ผมรู้สึกถึงบางอย่างที่แปลกออกไปอย่างสิ้นเชิง ผมรู้ว่าเขาชอบผมก็เพราะเขาบอกผม แต่ผมก็ยังไม่เคยคิดกับเขาในแง่นั้นเลย หรือถ้าให้พูดตรงๆ ผมเองต่างหากที่พยายามจะไม่คิดว่าเขารู้สึกแบบนั้นกับผมจริงๆ แต่เมื่อผมได้ลองคิดและลองถามความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองดูแล้ว ผมก็เพิ่งจะได้คำตอบเดี๋ยวนี้เองว่า เวลาที่ผมอยู่กับเขานั้นผมก็มีความสุขมากเช่นกัน ผมสามารถพูดเล่นและเป็นตัวของตัวเองในอีกแบบที่ไม่เหมือนกับเวลาที่ผมอยู่กับเพื่อนคนอื่นๆหรืออยู่กับนัทได้ และนั่นก็อาจจะเรียกได้ว่ามันคือสายสัมพันธ์อีกชนิดหนึ่งที่ผมมีให้กับโจด้วยเช่นเดียวกัน

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม สิ่งเดียวที่ผมรู้แน่ชัดในตอนนี้ก็คือ ผมยังไม่รู้เลยว่า ณ ขณะนี้เวลานี้ผมรู้สึกกับโจแบบไหน หรือแม้แต่สิ่งที่ผมกำลังเป็นและคิดอยู่นั้นมันจะใกล้เคียงกับสิ่งที่ผมรู้สึกให้กับนัทหรือเปล่า สิ่งเหล่านี้คงยังเป็นคำถามที่ผมน่าจะต้องปวดหัวไปอีกนาน แต่ผมคิดว่าสักวันผมจะต้องหาคำตอบให้ได้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะว่าผมไม่ชอบที่จะต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เลยจริงๆ........

“ไอ้นนท์!”

“หะ หา!” ผมสะดุ้งและหันไปหาโจทันที

“มึงคิดอะไรของมึงอยู่วะ กูเรียกมึงตั้งสองสามครั้งแล้วนะ” เขาทำหน้าหงุดหงิดใส่ผม....... อีกแล้ว

“ขอโทษๆ กูคิดอะไรเพลินๆอยู่วะ แล้วเมื่อกี๊มึงว่าไงวะ”

“กูรู้สึกว่ามึงจะเป็นบ่อยเหลือเกินนะ ไอ้อาการนี้เนี่ย มึงคิดเหี้ยอะไรของมึงอยู่วะ ถึงขนาดเรียกแล้วยังไม่ได้ยิน”

ผมอ้าปากจะตอบ แต่แล้วก็เกิดนึกสนุกบางอย่างขึ้นมาได้ ดังนั้นผมจึงเลยรีบเปลี่ยนคำตอบแล้วพูดออกไปว่า “เรื่องของกู มึงไม่เกี่ยว”

หลังจากพูดจบผมก็เตรียมตัวเตรียมใจพร้อมที่จะโดนเขาด่าทันที แต่แล้วผมกลับต้องตกใจและแปลกใจเมื่อเขากลับยกมือขึ้นมาเขกหัวผมเบาๆพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก

“ปากดีนักนะมึง” เขาส่ายหัวพร้อมด้วยรอยยิ้ม

ผมยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองเบาๆพร้อมกับมองหน้าเขางงๆ

“กูถามว่าจะดูหนังเรื่องนี้มั๊ย กูอยากดู”

“หืออ เรื่องอะไร”

เขาชี้ไปที่โปสเตอร์หนัง “ทรานส์ฟอร์เมอร์สอง....... มึงดูรึยัง”

“ยังอ่ะ” ผมส่ายหน้า

“งั้นรออยู่นี่แหละ กูจะไปซื้อตั๋วให้” เมื่อพูดจบเขาก็หันหลังให้กับผมแล้วตั้งท่าจะเดินออกไปทันที

“เฮ้ย เดี๋ยวดิ่ แล้วเงินล่ะ”

เขาหันมามองหน้าผมแล้วส่ายหน้าเร็วๆเบาๆแบบปัดรำคาญก่อนจะเดินจากไป ผมเข้าใจว่าเขาคงหมายถึงว่าเดี๋ยวเขาจะออกให้ก่อนแล้วค่อยมาเอาเงินคืนที่ผมทีหลัง ดังนั้นผมเลยเดินตรงไปยังเก้าอี้ที่ว่างอยู่แล้วนั่งลงเพื่อรอเขาพร้อมกับมองคนที่เดินผ่านไปผ่านมาฆ่าเวลา และเมื่อผมได้นั่งอยู่คนเดียวแบบนี้แล้ว ผมก็เริ่มที่จะกลับไปคิดถึงสิ่งที่ผมคิดค้างอยู่เมื่อครู่นี้อีกครั้งทันที แต่ทว่าความคิดของผมก็กลับต้องสะดุดลงเมื่อผมได้ยินเสียงที่ผมคุ้นหูเรียกชื่อผมขึ้น

“นนท์!”

เมื่อผมหันไปตามเสียงเรียก ผมก็ต้องแปลกใจและรีบลุกขึ้นยืนทันทีเมื่อพบว่าคนที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาผมก็คืออาเมฆกับอาซันนั่นเอง

“อาซัน! อาเมฆ! สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้พ่อเล็กและป่ะป๊าของวายุ

“อาไม่นึกว่าจะมาเจอนนท์ที่นี่นะเนี่ย ตอนแรกก็คิดๆอยู่ว่าใช่รึเปล่า” อาเมฆยิ้มให้ผม

“บ้านเราอยู่แถวนี้เหรอ” อาซันถาม

“ครับ ก็ไม่ไกลอ่ะครับ”

ทั้งสองคนพยักหน้าเบาๆ จากนั้นอาเมฆก็ถามต่อ “แล้วนี่มากับใครล่ะ รึว่ากำลังรอใครอยู่”

“อ๋ออ........ ก็มากับเพื่อนน่ะครับ”

“จะดูหนังกันเหรอ”

“ครับ แล้วอาซันกับอาเมฆล่ะครับ มาดูหนังกันเหรอครับ ทำไมมาไกลจัง”

“พอดีพวกอามาธุระแถวนี้กันน่ะ ก็เลยแวะมากินข้าวที่นี่กันซะเลย” อาซันตอบ

“แล้วปรากฏว่าไอ้ตัวแสบมันอยากจะดูหนังน่ะ อาก็เลยต้องขึ้นมาดูว่ามีอะไรดูบ้าง” อาเมฆพูดต่อ

“ไอ้ตัวแสบเหรอครับ” ผมทวนคำพูดของอาเมฆออกมาเบาๆด้วยความสงสัย

“ไอ้นนท์” เสียงของโจดังขึ้น

ผมหันไปหาเขาแล้วก็เห็นว่าเขากำลังเดินตรงมาที่พวกเราพร้อมกับตั๋วหนังในมือสองใบ โจมองไปยังอาเมฆกับอาซันด้วยสีหน้างงๆก่อนจะหันกลับมามองหน้าผมอีกครั้ง

“ไอ้โจ นี่อาเมฆกับอาซัน” ผมแนะนำ

“สวัสดีครับ” เขายกมือขึ้นไหว้อาทั้งสองคน

“เราสองคนเพื่อนที่โรงเรียนเดียวกันรึเปล่าน่ะ หรือว่าเพื่อนแถวบ้าน” อาเมฆถาม

“ที่โรงเรียนน่ะครับ” ผมตอบ

“ไม่เคยเห็นหน้าเลยนะ” อาซันพูดขึ้นบ้าง “แล้วนี่รู้จักกับวายุรึเปล่าล่ะ”

“รู้จักครับ” โจพยักหน้าเบาๆก่อนจะแอบส่งสายตามาหาผม

“เอ่ออ แล้วนี่อาเมฆกับอาซันจะดูหนังเรื่องอะไรกันเหรอครับ” ผมถามขึ้น

“ก็นั่นน่ะสิ ก็ตามใจไอ้แสบมันน่ะนะ ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะดูเรื่องอะไร”

“นั่นไง พูดถึงก็มาพอดี” อาซันชี้ไปทางซ้ายมือของผมกับโจ และเมื่อผมหันไปมองก็พบว่าวายุกำลังเดินตรงเข้ามาหาพวกเราแถมยังมีคริสเดินมาอยู่ข้างๆเขาอีกด้วย

“ไอ้นนท์!” วายุโบกมือให้ผมพร้อมรอยยิ้มกว้าง แต่มันก็เป็นเพียงแค่ชั่วครู่เดียวเท่านั้นจนกระทั่งเขาสังเกตเห็นว่าผมไม่ได้ยืนอยู่คนเดียวนั่นแหละ รอยยิ้มของเขาก็จางหายไปและถูกแทนที่ด้วยสีหน้าประหลาดใจทันที

จริงๆแล้วผมก็รู้สึกดีใจที่ได้เจอเขาสองคนที่นี่อยู่เหมือนกันหรอกนะ แต่มันก็คงจะดีกว่านี้มากถ้าเกิดว่าผมมาคนเดียว มากับแม่ รึมากับใครก็ได้ที่ไม่ใช่ไอ้คนที่กำลังยืนหน้าตึงอยู่ข้างๆผมแบบนี้.......

วายุกับคริสเดินตรงเข้ามาหาพวกเรา และแน่นอนว่าเขาทั้งสองคนก็ต้องมองไปที่โจด้วยสายตาสงสัยแบบไม่ต้องปิดบังกันเลยทีเดียว

“ไง ไอ้โจ” วายุเป็นฝ่ายทักทายโจขึ้นก่อน

“งั้นเดี๋ยวพวกพ่อไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ยุ คุยกับเพื่อนไปก่อนก็แล้วกัน” อาซันพูดก่อนจะหันไปพยักหน้ากับอาเมฆ แล้วจากนั้นทั้งสองคนก็เดินจากไป

“นี่มึงสองคนมาด้วยกันได้ไงวะ” วายุถามขึ้นทันทีที่พ่อทั้งสองคนของเขาเดินไปไกลเกินรัศมีการได้ยิน “ว่าแต่ว่าปากมึงไปโดนอะไรมาวะ ไอ้โจ เมื่อวานนี้ยังไม่เห็นมี”

โจไม่ตอบแต่ยักไหล่เบาๆ

“คือไอ้โจมันมาบ้านกูเมื่อคืนน่ะ มันเอา........ คลิปของไอ้ปั๊กมาให้” ผมลดเสียงลงเล็กน้อย

“แล้ววันนี้กูไม่มีอะไรทำ ก็เลยชวนไอ้นนท์มาดูหนังด้วยกัน ก็แค่นี้แหละ” โจพูดต่อ

“แล้วไอ้นัทรู้รึเปล่าวะว่ามึงมาดูหนังเนี่ย” วายุถามผม

“เอ่ออ ก็ไม่รู้หรอก........” ผมเหลือบไปมองโจด้วยหางตา

“มึงคุยกันไปก่อนก็แล้วกัน กูปวดเยี่ยว” โจพูดขึ้นก่อนจะเดินจากไปทันทีที่พูดจบ

“คือกูพูดตรงๆเลยนะเว้ย ไอ้ยุ กูยังไม่ได้บอกนัทหรอก กูไม่รู้จะบอกยังไงอ่ะ ที่กูมาดูหนังกับไอ้โจเนี่ย ก็เพราะว่ามันกึ่งๆบังคับกูให้กูมาดูเป็นเพื่อนมันอ่ะ แล้วมันก็อุตส่าห์ช่วยพวกเราจนถึงขนาดนี้ด้วย กูก็เลย.......”

“แล้วตกลงมันไปได้แผลมาได้ยังไงวะ” คริสพูดขึ้นบ้าง “อย่าบอกนะว่ามันไปต่อยกะพวกไอ้แม็กซ์มาน่ะ”

ผมหันไปมองคริสด้วยความแปลกใจทันที นี่เขาแค่เดาหรือมีองค์ประทับกันแน่นะเนี่ย

คริสยักไหล่ “กูก็แค่เดาอ่ะ”

“......ก็ประมาณนั้นแหละ แต่ที่จริงเป็นไอ้เคน่ะ” ผมตอบ “ก็เพราะงี้ไง กูก็เลยมาดูหนังกับมันน่ะ แต่ว่าคืนนี้กูก็ตั้งใจจะบอกนัทแหละ กูต้องลองคุยกะไอ้โจมันดูก่อนน่ะว่ามันจะว่ายังไง”

“หมายความว่าไงวะ” วายุขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“ก็....... เรื่องมันก็ยาวอ่ะนะ แต่กูว่ายังไงกูก็บอกนัทแน่ๆแหละ กูแค่ไม่อยากให้เค้าคิดมากเกินไปเหมือนที่พวกมึงกำลังคิดกันอยู่นี่ไง”

ทั้งสองคนหันไปมองหน้ากันครู่หนึ่งก่อนจะที่หันกลับมาหาผมอีกครั้ง

“มึงว่าพวกกูคิดอะไรวะ ไอ้นนท์” วายุพูดยิ้มๆ

ผมหน้าแดง “เอ่อออ...... กูก็ไม่รู้เว้ย! กูแค่พูดเผื่อไว้เฉยๆอ่ะ”

“กูก็ไม่ได้ว่าอะไรมึงหรอก ไอ้นนท์ จริงๆกูก็ไม่ได้เกลียดไอ้โจมันหรอกนะ แต่กูแค่รู้สึกแปลกใจเรื่องของมันกะมึงมาพักนึงแล้วเท่านั้นเอง เอางี้ กูถามมึงคำเดียวก็แล้วกันว่าไอ้นัทมันรู้เรื่องของมึงกับไอ้โจรึเปล่า”

“มึงหมายถึงเรื่องอะไรวะ” ผมระแวงเล็กน้อย

“ก็ที่มึงสองคนรู้จักกันสนิทกันถึงขนาดที่มันรู้จักบ้านมึงแล้วยังมานอนค้างได้แบบนี้น่ะสิวะ จะเรื่องอะไรอีกอ่ะ”

“อ๋ออ ก็รู้อ่ะนะ เฮ้ย แต่เรื่องนี้มันยาวจริงๆว่ะ คือกูก็อยากเล่าให้พวกมึงฟังนะเว้ย แต่กูคงต้องคุยกับนัทดูก่อนอ่ะ รึไม่งั้นมึงก็ไปถามนัทเองเลยก็ได้มั๊ง” ผมเกาหัวเบาๆ

“งั้นก็ไม่เป็นไร กูก็แค่ถามดูแค่นี้แหละ เพราะวันก่อนแค่มันเดินมาคุยกับมึงแบบนั้นกูก็แปลกใจแล้ว ถ้าไอ้นัทมันไม่ได้ว่าอะไร กูก็ไม่ได้จะอะไรด้วยเหมือนกันอ่ะ”

ผมพยักหน้าเบาๆ “ขอบใจมากเว้ย เอาไว้กูจะเล่าให้พวกมึงฟังเองก็แล้วกัน กูสัญญา แต่........ว่าแต่ว่านี่มึงสองคนมาดูหนังพร้อมพวกอาเมฆได้ยังไงวะเนี่ย แถมยังมาถึงนี่อีกอ่ะ”

“อ๋อ ก็พ่อเล็กกะป๊าเค้ามาหาเพื่อนที่เป็นตำรวจแถวๆนี้อ่ะ แถวไหนกูก็เรียกไม่ถูกเหมือนกัน แล้วก่อนหน้านั้นเค้าก็ไปคุยเรื่องเรียนพิเศษของไอ้คริสที่บ้านของมันมา กูก็เลยชวนมันออกมาเที่ยวมากินข้าวด้วยกันไปเลยน่ะ”

“เรื่องเรียนพิเศษเหรอ เรื่องอะไรวะ นี่มึงจะให้พ่อไอ้ยุสอนหนังสือมึงเหรอ คริส” ผมหันไปถามคริส จากนั้นก็หันกลับไปหาวายุ “ว่าแต่พ่อมึงคนไหนสอนหนังสือได้ด้วยเหรอวะเนี่ย กูเพิ่งรู้”

“เปล่าๆ ไม่ใช่อาเมฆกะอาซันหรอก แต่เป็นอาของมันอีกคนน่ะ ก็อาไคล์ไง ที่มึงเคยเจอที่งานอ่ะ”

“อ๋อออ” ผมพยักหน้า “แล้วนี่มึงดูหนังรอบกี่โมงกันวะ”

“อีกประมาณชั่วโมงนึงอ่ะ พวกกูยังไม่ได้กินข้าวกันเลย แล้วมึงอ่ะ”

“เออว่ะ กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ตั๋วเสือกอยู่ที่ไอ้โจซะด้วยดิ่” ผมตอบ “งั้นกูขอไปตามหามันก่อนก็แล้วกันนะเว้ย ไอ้ยุ ไอ้คริส เดี๋ยวแม่งหลงแล้วจะซวยตายห่า”

“เออๆ มึงไปเหอะ เดี๋ยวพวกกูรอพ่อเล็กกะป่ะป๊าตรงนี้แหละ”

“งั้นเอาไว้คุยกันเว้ย มึงสองคน..........” ผมมองไปที่พวกเขาสองคนแล้วก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

“อะไรของมึง ไอ้นนท์ ยิ้มครวยอะไร”

“เปล่านิ” ผมยิ้มแล้วยักไหล่เบาๆ “ก็แค่เกิดคิดขึ้นมาเล่นๆว่าบางทีมึงสองคนเองก็ดูน่าสงสัยเหมือนกันนะเนี่ย ไอ้ยุ ไอ้คริส”

“ไอ้เหี้ย! มึงไปเลยไป ไอ้สาดดด!” วายุสบถด่าพร้อมทำท่าเหมือนจะเตะผม ส่วนคริสก็ได้แต่ยิ้มอายๆแล้วหน้าแดง ผมจึงหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับวิ่งจากเขาสองคนไปเพื่อตามหา “ไอ้ตัวแสบ” ของผมบ้าง.........

[ExecutioneR]

ถ้าหากมีพิมพ์ผิดหรืออะไรก็ขออภัยนะครับ ช่วงนี้เหนื่อยจริงๆๆๆ แถมยังรู้สึกเหมือนตาจะแย่ลงอีก มันพร่าๆภาพมันเบลอๆยังไงไม่รู้ -"-

ส่วนตอนหน้าขออนุญาตรอดูวันเสาร์นะครับว่าผมทำสายดาต้าลิงค์หายรึเปล่า ถ้าไม่หายผมก็จะรีบลงให้ภายในวันนั้นเลยหนา

 

อ้อ มีอีกเรื่องที่อยากบอกๆเอาไว้เลย เดี๋ยวผมลืม คือตอนนี้ผมกำลังคิดจะทำหนังสือน่ะครับ ด้วยแรงยุและแรงเชียร์จากคนไม่กี่คน -__-" ตอนนี้ก็เลยเริ่มพิจารณาจริงๆจังแล้วสักทีหลังจากที่บ่ายเบี่ยงมานาน แน่นอนว่าต้องมีเรื่องเวลาที่ถูกหยุดไว้ (เมฆกะซัน) แน่ๆ แต่ไม่แน่ใจเลยว่าจะขายได้รึเปล่า 5555 อยากรู้ฐานเสียงเหมือนกันครับ แต่ถึงไงตอนนี้ก็เป็นเพียงโปรเจกต์นะครับ ก็กำลังรอดูรายละเอียดจากเจ่เจ๊ป๋อมแป๋มก่อนว่าว่ายังไง แล้วผมจะแจ้งให้ทราบอีกทีเน้อ

 

ปล. ถ้าทำจริงปกหนังสือจะมีสโลแกนว่า "รักต่นต๊นน้อยๆ และไม่ต้องรักนานๆ ขอแค่อย่าเพียงมองผ่าน ควักตังค์ซื้อหนังสือนู๋สักเล่มก็พอ" ดีมะครับ 55555

[mole eye man]

นนท์  อะไร ๆ ก็นัทเนอะ  อันนั้นก็ถามนัท  อันนี้ก็รอนัท  อีกเรื่องนึงก็คุยกับนัทก่อน  (แต่ไม่บอกเรื่องโจเหมือนเดิม  เจ้าเล่นะเรา ;p)

แอบเล่นตอนท้ายอีกนิดแฮะ  นนท์  กร๊าก   

แล้วจะรอติดตามต่อนะฮะ ^^\

[ExecutioneR]

^
^

อ่านเร็วเกิ๊นน

[shoky_9]

นั่นไง  


“ไอ้ตัวแสบ” ของผมบ้าง



นัทสู้ๆนะ จะตามโจไม่ทันแล้วมั๊ง

 

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

อ๊าากกกกกก โจอันเป้นที่เลิฟฟฟ 

[THIP]

โจเท่าน้านนนนนนนน   เย้ สู้ๆ  


ปล. หนังสือนี่ รวมตอนขอบฟ้าสั้นกว่าเข็มวินาทีด้วยปะ

[ExecutioneR]

^
^

ยังไม่แน่ใจเลยครับพี่
แต่เท่าทีคิดไว้ตอนนี้ก็น่าจะเป็นแค่พวกเรื่องสั้นก่อนอ่ะครับ

(อาจจะนะ)

[krappom]

^

^

แค่เรื่องสั้นของคุณน้องต่นต๊นเนี่ย
ความยาวมันก็ปาไปเกือบยาวแล้วล่ะ

ลป.ชอบสโลแกน "รักต่นต๊นน้อยๆ และไม่ต้องรักนานๆ ขอแค่อย่าเพียงมองผ่าน ควักตังค์ซื้อหนังสือนู๋สักเล่มก็พอ" ว่ะ 

[THIP]

โอเช  สั่งเลย 1 เล่ม ชอบเรื่องนี้อยู่แล้วววววว 

[ExecutioneR]

^

^

แค่เรื่องสั้นของคุณน้องต่นต๊นเนี่ย
ความยาวมันก็ปาไปเกือบยาวแล้วล่ะ

ลป.ชอบสโลแกน "รักต่นต๊นน้อยๆ และไม่ต้องรักนานๆ ขอแค่อย่าเพียงมองผ่าน ควักตังค์ซื้อหนังสือนู๋สักเล่มก็พอ" ว่ะ  

คุณน้องประกาศกลางบอร์ดแล้ว เพราะงั้นคุณพี่เดินเรื่องด่วนนะคะ
อย่าให้คุณน้องหน้าแหกล่ะ 5555

[mole eye man]

อ้าว  อ่านเร็วเกิน  ไม่ทันดูว่าต่นต๊นอีดิตแก้เรื่องหนังสือ   

มีบริการจัดส่งถึงที่พร้อมคนเขียนมั้ยฮะ   

[จันทร์ผา]

หาให้เจอนะครับ

นนท์ก็บอกนัทไวๆน๊า

จาได้ไม่เข้าใจผิดกัน อิอิ

เชียร์นัทสุดใจขาดดิ้น

[wan]

จิ้มไม่ทัน ไม่จิ้มก็ได้

เรื่องทำท่าจะยุ่งแล้วนะ นนท์ ระวังจับปลาสองมือ จะได้ปลาทั้งสองตัว

แล้วจะทำยังไง หรือว่า 3P  

เรื่องรวมเล่ม น่าสน และไอ้สโลแกน ที่ว่า " รักต่นต๊นน้อย ๆ และไม่ต้องรักนาน ๆ ขอแค่อย่าเพียงมองผ่าน

ควักตังค์ซื้อหนังสือนู๋สักเล่มก็พอ " แสดงว่าจะออกหลายเล่มเลย ใช่เปล่า

+1 เป็นกำลังใจให้ ต่นต๊นนะครับ

[blackberry2214]

ฮ่าๆๆ

นัทก็เปนได้แค่เพื่อนแหละน้า


55555555555+


เชียร์โจอยู่แล้วววว

แล้วก้ เชียร์พี่ต้นด้วย

55+

พักผ่อนเยอะๆ นะคร้าบ อย่าหักโหมมากล่ะ

[timeless]

ตัวแสบของผม 

ตอนนี้อ่านแล้วมีความสุข 

ปล. คู่วายุกับคริสก็น่ารักไปอีกแบบ แต่สังหรณ์ว่ามันจะไม่ลงเอยกันง่ายๆ

ปมปัณหา มันถูกผูกเอาไว้แล้ว

[~•SAkurAIro•~]

อ๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
นนท์พุดว่า "ไอ้ตัวแสบ" ของผม ฮ่า ฮ่า
น่ารักเจรงๆ เล้ยยยยย 

โจxนนท์

[andy_kwan]

นนท์เป็นคนหลายใจ จับปลาสองมือ
เลยได้กินทั้งปลาช่อนและปลาดุก อิอิ