หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[wan]

โถ ๆ นึกว่ามาต่อ ที่แท้ก็มาแซว คุณเจดีย์

จะรอนะครับ ต้น 

[tutankamen]

 

 โอย อ่านรวดเดียวถึงตอบนี้ ใจแทบวาย

[orangedew]

Just sit in, haven't be here for long time. 
Push n wait.

[ExecutioneR]

อิอิ คนบนหัวผมนี่ไม่ใช่ไข่เป็ดแล้วนิ 

บวกหนึ่งให้ทุกคนครับ 5555
ขอบอกว่าตอนที่ผ่านมาเป็นการลงนิยายและอ่านรีพลายแล้วขำที่สุดเท่าที่เคยเจอมาเลยทีเดียว เอิ๊กกกกกกส์ส์ 

[ExecutioneR]

A 32


ผมเดินตามหาทั้งสองคนจนทั่วทั้งชั้นหนึ่งแต่ก็ไม่พบพวกเขาอยู่ที่ไหนเลย ดังนั้นผมจึงเดินกลับขึ้นไปบนชั้นสองอีกครั้ง และเมื่อผมเปิดประตูห้องนอนผมเข้าไป ผมก็ต้องรู้สึกแปลกใจเมื่อพบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องของผมเลยแม้แต่คนเดียว ทั้งๆที่ที่นี่น่าจะเป็นเพียงที่แห่งเดียวที่เหลืออยู่ที่พวกเขาจะมาอยู่ได้แล้วนะ

คราวนี้ผมเริ่มจะงงและแปลกใจขึ้นมาจริงๆจังๆแล้วว่าทั้งสองคนนั้นหายไปไหนพร้อมๆกันแบบนี้ ผมเดินออกจากห้องและกำลังจะเดินลงบนไดไปยังชั้นล่างเพื่อตามหาพวกเขาอีกครั้ง แต่แล้วผมก็ต้องชะงักฝีเท้าลงเมื่อได้ยินเสียงคนคุยกันเบาๆดังแว่วออกมาจากห้องนอนอีกห้องที่อยู่เลยห้องนอนของผมกับแม่ไปอีก ผมจึงเดินตรงไปที่ห้องๆนั้นทันที

และขณะที่ผมเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูแล้วกำลังจะเปิดมันออกอยู่นั้น บานประตูก็ถูกเปิดออกโดยคนที่อยู่ข้างในพอดี ทำให้ผมกับคนที่กำลังจะเดินออกจากห้องต้องผงะออกจากกันด้วยความตกใจทั้งคู่

“ว้ายแม่หก!” พี่แหวนร้องอุทานออกมาก่อนที่จะเดินถอยหลังกลับไปหนึ่งก้าว “น้องนนท์! พี่ตกใจหมดเลย ขอโทษทีค่ะ พี่ไม่รู้ว่าน้องยืนอยู่หน้าห้องนี่”

“ไม่เป็นไรครับพี่ นนท์ตะหากที่ต้องขอโทษ ว่าแต่พี่แหวนมาทำอะไรในห้องนี้เหรอครับ” ผมมองเข้าไปในห้องแล้วก็เห็นทั้งโจและนัทกำลังยืนอยู่ข้างในด้วยกันทั้งคู่ “อ้าว มาอยู่นี่กันที่นี่นี่เอง กูก็ตามหาไปซะทั่ว”

“พี่ขึ้นมาจัดห้องเผื่อไว้ให้เพื่อนน้องน่ะค่ะ เพราะดูท่าทางว่าคืนนี้ฝนคงจะตกอีกยาว น้องโจคงจะกลับบ้านลำบาก....... แต่ดูเหมือนว่าน้องนนท์คงต้องเป็นคนตัดสินแล้วล่ะมั๊งคะว่าจะเอายังไงต่อไปดี” พี่แหวนหันไปมองที่ทั้งสองคนแล้วก็ยิ้มออกมา จากนั้นก็หันกลับมาหาผมอีกครั้ง “ถ้าไงพี่ลงไปข้างล่างก่อนนะคะ ถ้าอยากได้อะไรอีกก็บอกพี่ก็แล้วกัน”

“อ๋อครับ ขอบคุณมากนะครับพี่แหวน” ผมปิดประตูห้องลงตามหลังของพี่แหวน “พี่แหวนเค้าพูดเรื่องอะไรวะ กูงงอ่ะ กูต้องตัดสินอะไรเองยังไงเรอะ”

โจกับนัทหันไปมองหน้ากันครู่หนึ่ง ก่อนที่นัทจะเป็นฝ่ายพูดขึ้น “ไม่มีอะไรหรอก นนท์ เราก็แค่คุยกันว่าคืนนี้เราจะนอนกันยังไงดีเท่านั้นเอง”

“หมายความว่าไงอ่ะ” ผมถาม เพราะเมื่อมาถึงตอนนี้แล้ว ผมก็คิดเอาไว้อยู่แล้วเหมือนกันแหละว่ายังไงคืนนี้โจก็คงต้องนอนอยู่กับพวกเราก่อนคืนนึงแน่ๆไม่ว่าฝนจะหยุดตกหรือไม่ก็ตาม และผมเองก็มีกังวลในเรื่องนั้นอยู่บ้างเหมือนกัน แต่ผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่านัทกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ เพราะเขาเองก็ไม่น่าที่จะคิดเหมือนกับที่ผมกำลังคิดอยู่ได้นี่นะ

“ก็ไม่ยังไงหรอก เอาเป็นว่าพวกมึงสองคนก็ไปนอนด้วยกันเหมือนเดิมนั่นแหละ ส่วนกูจะนอนห้องนี้เอง” โจพูดขึ้น

นัทหันมามองหน้าผมอย่างขอความเห็นก่อนจะหันกลับไปหาโจอีกครั้ง “แต่กูเองก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกันนะเว้ย ก็ถ้ามึงเป็นแขก กูเองก็เป็นแขก งั้นกูก็ควรจะมานอนอยู่กับมึงด้วยสิถึงจะถูก นนท์เองก็จะได้นอนสบายๆไม่ต้องเบียดกับกู หรือไม่มึงก็ต้องไปน.......”

“เฮ้ย อย่าพูดอย่างนั้นสิ นัท” ผมขัดขึ้น “นัทไม่ได้เบียดอะไรนนท์สักหน่อย และอีกอย่างเตียงห้องนนท์มันก็ใหญ่กว่าเตียงห้องนี้อีกนะ นนท์ว่าทำอย่างที่โจบอกแหละดีแล้ว นัทเองก็ไปนอนกับนนท์เหมือนเดิมนั่นแหละ ส่วนห้องนี้ก็ให้โจเค้านอนไป”

“เอางั้นเหรอนนท์” นัทถามผมอีกครั้ง

“อืมม เอาเงี๊ยแหละ ดีแล้ว.........” ผมยิ้มให้กับนัท จากนั้นก็หันไปสบตากับโจครู่หนึ่ง ผมเข้าใจความหมายที่นัทอยากจะสื่อนะ เพราะสิ่งที่เขาพูดมันก็สมเหตุสมผลดีอยู่ในระดับหนึ่งเหมือนกัน แต่เขาก็แค่ไม่รู้และไม่เข้าใจถึงความจำเป็นของโจที่ต้องรึควรจะต้องนอนแยกอยู่คนเดียวต่างหาก

“ถ้างั้นก็ได้ งั้นนัทขอกลับไปนั่งอ่านหนังสือที่ห้องต่อนะ”

“อืมๆ แล้วเดี๋ยวนนท์จะรีบตามไปก็แล้วกัน”

นัทพยักหน้าให้ผมเบาๆก่อนจะเปิดประตูห้องออกแล้วเดินออกไป และเมื่อผมอยู่กับโจตามลำพังแล้ว ผมก็ถามเขาในสิ่งที่ผมกังวลมาตลอดทันที

“มึงจะนอนคนเดียวได้เหรอวะ โจ”

“มึงหมายความว่ายังไง” เขาถามผมด้วยน้ำเสียงที่แสดงความขุ่นเคืองออกมาเล็กน้อย...... ถึงแม้ว่าสีหน้าของเขาจะยังคงดูเป็นปกติดีอยู่ก็เถอะนะ

“กูขอโทษที่ถามมึงแบบนั้น แต่กูก็หมายความอย่างที่กูพูดนั่นแหละ มึงจะนอนคนเดียวได้รึเปล่า ไอ้โจ”

“มึงอย่ามาเพ้อเจ้อ กูก็นอนคนเดียวของกูมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”

“เรื่องนั้นกูรู้ แต่มึงก็ต้องฝันร้ายแบบนั้นแทบทุกคืนเลยไม่ใช่รึไง”

เขาหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าไม่พอใจ “มึงอย่าเพิ่งเข้าใจกูผิดนะ ไอ้นนท์ ที่กูเล่าเรื่องความฝันของกูให้มึงฟังมันไม่ได้เป็นเพราะกูต้องการให้ใครมาเห็นใจกูหรือรู้สึกสงสารกูหรอกนะ แต่มันเป็นเพราะกูต้องมานอนกับมึงและมึงเองก็เลยได้ยินมัน กูเลยต้องเล่าให้มึงฟังต่างหาก”

“เออ กูรู้ มึงไม่ต้องพูดกูก็รู้ดี ไอ้สัตว์” ผมสวนกลับ “แต่มึงจำไม่ได้รึไงว่าใครที่มันเป็นคนพูดว่ามันเลือกที่จะมานอนกับกูเองทั้งๆที่แม่กูเค้าก็บอกให้ป้ายวนมาจัดห้องไว้ให้มันแล้วน่ะ และใครที่เป็นคนเล่าให้กูฟังเองโดยที่กูไม่เคยออกปากถามก่อนเลยสักคำว่ามันคืออะไร”

โจผงะไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินผมพูดอย่างนั้น “นี่มึงจะหาเรื่องทะเลาะกับกูใช่มั๊ยวะ”

“เปล่า กูไม่ได้จะหาเรื่องทะเลาะกับมึง แต่กูไม่อยากให้มึงเข้าใจผิดต่างหาก”

“เข้าใจผิดอะไร” เขาถาม

ผมถอนหายใจเบาๆ “กูไม่ได้ถามมึงเพราะกูเห็นใจหรือสงสารมึงหรอกนะ ไอ้โจ กูไม่ได้รู้สึกสงสารอะไรมึงเลยแม้แต่นิดเดียวนะเว้ย........” เมื่อผมพูดจบ ถึงแม้จะแค่เพียงแว้บเดียวก็ตาม แต่ผมก็เห็นว่าสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง “แต่มันเป็นเพราะว่ากูเป็นห่วงมึงต่างหาก ถ้าเป็นไปได้และถ้ากูอยู่ใกล้ๆมึง กูก็ไม่อยากเห็นมึงต้องฝันร้ายหรือเป็นอะไรแบบนั้นอีกแล้วจริงๆ....... มันก็แค่นั้น”

เขาเงียบไปพักหนึ่ง....... ไม่สิ เราสองคนเงียบกันลงไปพักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะขยับตัวแล้วก็ทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรออกมาสักอย่างแต่ก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนใจไม่พูดออกมาซะอย่างนั้น

“อะไร มึงจะพูดอะไรรึเปล่า”

“เปล่า” เขายักไหล่

“กูไม่เชื่อหรอก มึงจะพูดอะไร บอกมาเร็วๆ กูอยากได้ยิน”

“ก็บอกว่าเปล่า” เขาฟึดฟัด

“หรือมึงจะให้กูบอกนัทว่ามึงกลัวเข็มฉีดยา”

โจหันขวับมามองหน้าผมทันที “ไอ้เหี้ย! มึงเล่นขู่กูแบบนี้เหรอ”

“เออ กูเหี้ย กูยอมรับ เพราะกูอยากรู้ว่าเมื่อกี๊มึงจะพูดอะไรและกูก็กุมความลับมึงเอาไว้ตั้งสองอย่างด้วยนะเว้ย มึงอย่าลืม” ผมแกล้งยิ้มกวนๆเพื่อกวนประสาทเขาเล่น

“นี่มึงจะเล่นแบบนี้กับกูใช่มั๊ยวะ” เขาทำหน้าเข้ม

ผมยิ้มแล้วยักไหล่ “ก็แค่พูดออกมามันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรนี่ รึว่าไม่จริง”

เขามองหน้าผมนิ่งอีกครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ “เออๆ กูก็แค่จะพูดว่า........ จากที่มึงพูดเมื่อกี๊น่ะ มึง........ มึงบอกว่าถ้าเป็นไปได้มึงก็ไม่อยากให้กูฝันร้ายอีก........”

“อือ กูพูดแบบนั้น”

“และนั่นมันเหมือนกับ มึงหมายความว่า...... คือมึงก็น่าจะรู้ว่ากูไม่ฝันร้ายก็ต่อเมื่อ....... มึงกับกู........”

คำพูดของเขามันทำให้ผมหน้าแดงขึ้นมาในทันที “คือ กูก็ไม่ได้ตั้งใจจะหมายความว่าแบบนั้นหรอก แต่ก็...... มันก็คงใช่ล่ะมั๊ง........”

ใช่แล้ว......... นั่นคือความจริง เพราะว่าตั้งแต่แรกแล้วผมก็รู้สึกกังวลมาตลอดว่าเขาจะนอนหลับลงไปได้ยังไงถ้าเกิดว่าไม่มีผมคอยปลอบเขาอยู่ข้างๆด้วยเหมือนเมื่อสองครั้งก่อนหน้านี้ อย่างที่ผมสังเกตว่าทุกครั้งที่เขาฝันร้ายและเพ้อออกมา ถ้าหากว่าผมหรืออาจจะเป็นใครสักคนก็ได้ไปนอนกอดเขาและปลอบเขาเอาไว้ เขาก็จะค่อยๆสงบลงได้ในที่สุด และผมก็หมายความอย่างที่ผมพูดจริงๆว่าถ้าเป็นไปได้และตราบเท่าที่ผมรับรู้ ผมก็ไม่อยากจะให้เขาต้องทนทรมานกับความฝันเลวร้ายอะไรเหล่านั้นอีกแล้วจริงๆ

ถึงแม้ว่านั่นจะหมายความว่า....... ผม...... ผมต้องนอนกอดเขาเอาไว้ทั้งคืนก็ตาม

แต่แล้วจะให้ผมมาคอยนอนเฝ้าเขาเอาไว้แบบนั้นได้ยังไงกัน ผมจะเอาเหตุผลอะไรไปบอกกับนัทได้ และที่สำคัญก็คือ ผมเองก็ไม่คิดว่าคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองมากกว่าคนอื่นเป็นเท่าตัวอย่างโจจะต้องการให้ผมมาทำอะไรแบบนั้นอยู่แล้วหรอกนะ

“เออเหอะ กูนอนได้ก็แล้วกันน่า มึงไม่ต้องมากังวลอะไรเรื่องของกูหรอก” เขาพูดขึ้น

“กูรู้ๆ กูรู้ว่ามึงเก่ง และกูก็รู้ด้วยว่ายังไงมันก็ต้องเป็นแบบนั้นเท่านั้นแหละน่า”

“เออ งั้นมึงก็กลับไปหาแฟนมึงได้แล้ว ไป”

ผมสะอึกกับคำว่าแฟนที่เขาเพิ่งพูดออกมาทันที “เมื่อกี๊มึงพูดว่าใครเป็นแฟนใคร โจ”

“ถ้าไม่ใช่มึงก็อย่าร้อนตัวสิวะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเรียบเฉย

“และถ้าไม่อยากให้ใช่มึงก็อย่ายุให้มันมากนัก” ผมสวนกลับ “งั้นรออยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวกูจะไปเอาเสื้อผ้ามาให้มึงไว้เปลี่ยนคืนนี้”

ผมเดินออกจากห้องไปด้วยความหัวเสียเล็กๆบวกด้วยความสับสนหน่อยๆว่าตกลงแล้วนี่ผมกับเค้าเป็นยังไงกันแน่นะเนี่ย จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรเค้าเลยแม้แต่น้อยนะ แต่ผมก็ไม่ค่อยจะชอบใจสิ่งที่เขาพูดสักเท่าไหร่เหมือนกัน ตั้งแต่เมื่อครั้งก่อนแล้ว มันเหมือนกับเราสองคน....... หรือไม่ก็เขาคนเดียวนี่แหละ ที่จะต้องคอยหาเรื่องเล็กๆน้อยๆมาพูดหรือทำให้เราต้องคอยปะทะกันอยู่เรื่อยๆยังไงก็ไม่รู้ แต่ที่น่าแปลกกว่านั้นก็คือ ผมกลับรู้สึกว่าผมไม่เคยโกรธหรือถือเรื่องที่เขาเป็นพูดเป็นจริงเป็นจังเลยแม้แต่ครั้งเดียว ซึ่งบางทีมันอาจจะเป็นเพราะว่าผมเองก็ไม่ได้รู้สึกว่าเขาอยากที่จะหาเรื่องผมแบบจริงๆจังๆก็เป็นได้ล่ะมั๊ง

เย็นนั้นเราสามคนก็ลงมากินข้าวพร้อมกันกับแม่ของผมที่โต๊ะกินข้าว โชคดีที่ทั้งสองคนนั้นทำตัวได้เรียบร้อยและเป็นปกติมากพอที่แม่จะไม่รู้สึกผิดสังเกตได้ และที่น่าแปลกใจยิ่งกว่านั้นก็คือ นอกจากที่ทั้งคู่จะไม่แสดงความไม่ชอบหน้ากันออกมาให้เห็นแล้ว เขาทั้งสองคนยังถึงขั้นพูดคุยและยิ้มให้กันด้วยซ้ำ ซึ่งครั้งแรกที่ผมเห็นแบบนี้มันก็ทำให้ผมต้องขนลุกเกรียวขึ้นมาทันทีเลยทีเดียว

หลังจากกินข้าวเสร็จเราสามคนก็ไปนั่งดูทีวีด้วยกันที่ห้องนั่งเล่น ส่วนมากแล้วผมก็จะมีเรื่องให้คุยกับนัทได้มากกว่าคุยกับโจอยู่ดี ซึ่งมันก็ทำให้ผมกังวลอยู่บ้างเหมือนกันว่าเขาจะรู้สึกไม่ดีอะไรบ้างมั๊ยรึเปล่า แต่ก็ดูเหมือนกับว่าเขาจะไม่ได้คิดอะไรมากหรือรู้สึกอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว และเวลาที่ผมหันไปคุยอะไรกับเขา ส่วนมากแล้วเขาก็มักจะตอบมาแค่คำสองคำด้วยนิสัยตามแบบปกติของเขาอยู่แล้ว

“ฝนเริ่มซาแล้วนะ” นัทพูดขึ้น

ผมหันไปมองที่หน้าบ้านแล้วก็เห็นว่าฝนเริ่มที่จะตกน้อยลงเรื่อยๆแล้วจริงๆ “แต่จะว่าไปมันก็ตกนานจริงๆนะ วันนี้อ่ะ”

“สงสัยจะพายุเข้าซะล่ะมั๊ง”

เมื่อได้ยินคำว่าพายุ ผมก็อดที่จะเหลือบไปมองหน้าโจแล้วอดนึกขำอยู่ในใจไม่ได้ และดูเหมือนว่าเขาก็จะเห็นด้วยเหมือนกันว่าผมกำลังมองเขาอยู่ เพราะเขาหันมาสบตากับผมแว่บหนึ่งก่อนจะขมวดคิ้วออกมาเล็กน้อยแล้วหันกลับไปสนใจทีวีที่ดูอยู่เหมือนเดิม

และตอนนั้นเองที่โทรศัพท์ของนัทดังขึ้น นัทจึงขอตัวเดินออกไปคุยโทรศัพท์ที่อื่น ทิ้งให้ผมนั่งอยู่กับโจตามลำพังอีกครั้ง

“ทำไมวันนี้มึงดูเงียบๆวะ.......” ผมถามเขา

เขาหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าเป็นทำนองว่า ‘ถามเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย’ ก่อนจะหันกลับไปดูทีวีอีกครั้ง “ยังกะปกติเวลากูอยู่กับมึงแล้วเราคุยอะไรกันเยอะแยะนักนี่”

เออ........ ที่เค้าพูดมันก็จริงแฮะ ตอนนั้นที่เราอยู่ด้วยกันเราก็แทบไม่ได้พูดอะไรกันเท่าไหร่เลยอยู่ดี นอกจากเรื่องหนังสือเรียนที่เราอ่านกันอยู่ กับเวลาที่มันจำเป็นต้องคุยกันจริงๆเท่านั้นเอง

“แต่กูคิดว่าจริงๆแล้วมึงก็ไม่ใช่คนพูดน้อยอะไรขนาดนั้นนี่หว่า”

“อะไรของมึง”

“ป๊าว ไม่รู้ดิ่ กูก็แค่เห็นว่าตอนมึงอยู่กับเพื่อนมึงก็พูดเก่งเหมือนกันนี่” ผมยักไหล่แล้วยิ้มๆ “กูก็เคยถามแล้วไงว่ามึงไม่เมื่อยหน้ามั่งเหรอ ต้องคอยมาดึงหน้าเก๊กให้มันตึงอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะเวลาที่มึงอยู่กับกูเนี่ย”

เขาหันมาทำหน้าดุใส่ผมอย่างที่ผมคิดไว้เลยทีเดียว ผู้ชายคนนี้นี่แกล้งยั่วแกล้งยุได้ง่ายชะมัดเลยแฮะ

“กูแกล้งแหย่มึงเล่นน่า” ผมยักไหล่ “ขี้โมโหจริงๆนะมึงเนี่ย”

เขาฟึดฟัดออกมาเบาๆก่อนจะหันกลับไปดูทีวีอีกครั้ง ผมเองก็ได้แต่มองหน้าเขาจากทางด้านข้างแล้วนึกขำอยู่ในใจ คิดๆดูดีๆนี่สงสัยจะไม่ใช่แค่เพียงเขาคนเดียวซะล่ะมั๊งที่ชอบแกล้งหาเรื่องให้เราได้ทะเลาะกันเล่นๆน่ะ

“นนท์” นัทที่เดินกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นอีกครั้งเรียกชื่อผม “จำที่นนท์ถามนัทเรื่องไอ้ปั๊กมันได้ป่ะ”

“อืมๆ ทำไมเหรอ”

เขานั่งลงบนเก้าอี้รับแขกตัวที่อยู่ถัดจากผม “ก็ไม่ทำไมหรอก เมื่อกี๊ไอ้ค็อปมันโทรมาหานัทน่ะ มันบอกว่าไอ้ปั๊กมันดูแปลกๆไป สงสัยจะไม่ใช่แค่ไม่สบายธรรมดาๆจริงๆซะแล้วน่ะสิ”

“อ้าว ทำไมเป็นงั้นอ่ะ”

“ก็มันเล่าให้นัทฟังว่า มันกำลังออนเอ็มอยู่ แล้วเมื่อกี๊นี้ไอ้ปั๊กมันออนเอ็มขึ้นมา แต่หัวชื่อมันอ่ะเป็นประมาณว่า ‘กูจะต้องเจ็บปวดและอับอายอีกแค่ไหน หรือความตายจะหยุดมันได้เพียงอย่างเดียว’ อะไรประมาณนี้อ่ะ นัทก็จำไม่ค่อยได้เหมือนกัน”

“เฮ้ยยย! แรงนะนั่น!” ผมตกใจ

“ก็นั่นน่ะสิ แล้วคราวนี้ไอ้ค็อปเองมันก็แปลกใจเหมือนกัน มันก็เลยทักและถามไอ้ปั๊กดู แต่ไอ้ปั๊กก็ไม่ตอบแล้วก็เปลี่ยนหัวชื่อ จากนั้นก็ตอบกลับมาแค่ว่ามันไม่เป็นไรหรอก แล้วมันก็ออฟไลน์ไปเลย พอไอ้ค็อปโทรกลับไปหามัน มันก็ไม่ยอมคุย บอกว่ามันปวดหัว เนี่ย ไอ้ค็อปมันก็เลยโทรมาหานัทไง”

“กูขึ้นห้องก่อนล่ะนะ” จู่ๆโจก็พูดขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืน จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องนั่งเล่นตรงไปยังบันไดเพื่อขึ้นไปบนชั้นสองทันที

ผมมองตามเขาไปด้วยความแปลกใจนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เพราะเขาก็มีนิสัยเอาแต่ใจแบบนี้อยู่แล้ว และที่สำคัญก็คือเรื่องที่ผมกำลังฟังอยู่นี่มันน่าตกใจและน่าเป็นห่วงมากกว่าซะอีก

“อืมมม มันก็ดูน่าเป็นห่วงจริงๆนั่นแหละ สงสัยน้องมันจะมีปัญหาทางบ้านหรืออะไรแบบนี้รึเปล่า” ผมพูดกับนัท

“นัทก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่นัทก็บอกมันไปว่าให้ใจเย็นๆแล้วก็ไม่ต้องไปกดดันเพื่อนมันมากน่ะ แค่ให้คอยๆดูไปเรื่อยๆอีกทีก็พอ”

ผมพยักหน้า “อืมม ก็จริงนะ ไปยุ่งไปถามมันมากเดี๋ยวมันก็อาจจะยิ่งเครียดหนักกว่าเดิมอีกก็ได้”

“นัทก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่นัทก็รับปากมันนะว่าถ้านัทเจอมันนัทจะลองเลียบๆเคียงๆถามดูให้น่ะ เผื่อมันอาจจะยอมบอกนัทก็ได้ เพราะมันเองก็สนิทกับนัทเหมือนกัน และมันก็เคยปรึกษาเรื่องนั้นเรื่องนี้กับนัทอยู่บ้างน่ะ”

“แบบนั้นก็ดีแล้วอ่ะ คือนนท์เองก็ไม่ค่อยรู้จักน้องมันหรอกนะ แต่ถ้านนท์พอช่วยอะไรได้นนท์ก็อยากจะช่วยอ่ะ ดูๆแล้วมันก็น่าเครียดอยู่หรอก ถ้าเกิดเพื่อนเราเป็นอย่างนี้ขึ้นมาบ้างอ่ะ จะทำยังไงวะเนี่ย”

“ก็นั่นน่ะสินะ........” นัทเว้นช่วงไปครู่หนึ่ง “แต่บางทีไอ้ค็อปมันอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ล่ะมั๊ง พูดก็พูดเถอะ”

“นั่นก็เป็นไปได้เหมือนกัน” ผมพยักหน้าเห็นด้วย “แต่เอาเถอะ เรื่องมาถึงมือพี่ใหญ่รองประธานนักเรียนแล้วนี่ น้องๆคงไม่ต้องเป็นห่วงอะไรแล้วล่ะม๊างงง”

นัทมองหน้าผมแล้วหัวเราะ “ต่อให้เป็นพี่ใหญ่รองประธานนักเรียนก็ยังมีเรื่องที่ยังเอาตัวเองไม่รอดเหมือนกันนะเว้ยย”

“โหๆ เรื่องอะไรวะ ไหนว่ามาซิ”

“ก็เรื่องของหัวใจไง” เขายักคิ้วข้างซ้ายแล้วส่งสายตาขี้เล่นมาให้ผมอีกครั้ง

“แหวะ กรูจะอ้วกกก” ผมทำท่าขย้อน

[blackberry2214]

เห้อ

นนท์ไม่มีทีท่าว่าจะชอบโจเอาซะเล้ยยยย



เซงพี่ต้นจริงๆ แต่งให้ขัดใจ


5555+




+1 ให้นะคร้าบ

[myxt]

โห.... คุณต้นมาแต่เช้าเลย ดีใจจัง
ในที่สุดก็เฉลยซะทีว่าสองหนุ่มเค้าหายไปไหนมา
ที่แท้ก็มาตกลงกันเรื่องห้องนอนนี่เอง
ไม่อยากเห็นโจฝันร้ายอีก นั่นแปลว่า...ต้องลุ้นให้น้องนนท์มานอนด้วย 
ว่าแต่... เรื่องปั๊กเนี่ย ยังเป็นประเด็นเครียดอยู่
โจจะรู้สึกผิดบ้างมั้ยกับเรื่องนี้ แล้วถ้าน้องนนท์รู้เรื่องจะเป็นยังไงกันละเนี่ย
เครียดๆๆๆๆๆ 

ขอบคุณมากนะคะคุณต้นที่พาเด็กๆมาให้ชื่นใจแต่เช้า
 

[THIP]

ทำไมไม่ให้นัทนอนคนเดียว แล้วนนท์นอนกับโจล่ะ 

[~•SAkurAIro•~]

น่านนนนน เรื่องของน้องปั๊กเริ่มจะปุดปุ๊ดซะแล้ววว
ถ้าเรื่องเปิดเผยมากกว่านี้แล้วนนท์กะโจจะเป็นไงเนี่ยยยย 

เห็นด้วยกะรีบนครับบบ ทำไมไม่ให้นัทนอนคนเดียว แล้วให้นนท์มานอนกอดโจ  เพราะเด๋วโจฝันร้ายยย

[mole eye man]

ให้นนท์นอนคนเดียว  แล้วนัทไปนอนกอดโจดีที่สุด  เท่าเทียม  เท่าเทียม   

แล้วจะรอติดตามต่อนะฮะ  ^^\

[❝CHŌN❞]

พี่ต้นน่าจะเอานัทไปนอนกะโจ


หนูจะได้เปลี่ยนไปเชียร์ให้โจมันคู่กะนัทไปซะเลย 555+   
 

จะได้ไม่ต้องลุ้นว่าใครจะคู่กะหนูนนท์ 

[lomekung]

 

[gumrai]

พี่งับหนูพึ่งมาอ่านใหม่ สนุกมากๆๆๆ  เชียร์นัทๆๆๆ  ไม่ค่อยชอบคนเลวเท่าไรน่ะค่ะพี่

นอนจะทั่ง3คนนั้นล่ะ(3p)ก้อดีน่ะค่ะ

อย่าเอานัทเป็นเคะน่ะไม่เอา


สงสารปั้กสงสารบอล อย่าฆ่าตัวตายน่ะ

  :z6:พวกเเม็ก

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

ต่นต๊น 3P แกนี่ เลิศมากกกกกกกกกกกกก
แต่เอาเถอะ แต่สำหรับสามคนนี้ อาจจะไม่เหมาะเท่าไร มาคิดดูดีๆ แล้วนะ

ตอนต่อไป ตกลงชาตินนท์จะ โดนนัท แล้วโจเปิดประตูเข้ามาเห็นใช่ม๊า 

โอเคๆ แล้วจะคอยอ่านนะ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[zene]

 ...นัทจะได้นอนกอดนนท์อีกแล้ว....>/////<
เอาโจมานอนด้วยก็ดีนะ นนท์จะได้กอดโจอีกทอดนึง....>////<

โจเดินหนีไปเพราะความรู้สึกผิดจากจิตใต้สำนึกชิมิ..
ถ้างั้นช่วยเคลียร์ปัญหาให้น้องปั๊กด้วยก็จะเลิศมาก.....

[OitJi]

 

[bamboo_boy]

เชียร์ นัท

นัท รีบจัดการ นนท์ เลยน่ะ
..
..
..
ก่อนที่ โจ จะเเย้งไป
อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ

[ExecutioneR]

พี่งับหนูพึ่งมาอ่านใหม่ สนุกมากๆๆๆ  เชียร์นัทๆๆๆ  ไม่ค่อยชอบคนเลวเท่าไรน่ะค่ะพี่

หวัดดีคับ น้องใหม่ประจำรั้วโรงเรียนวัชรชัย อิอิ 

[mole eye man]

 

มากระซวกพี่ต้นเล่น

อ่านมาตั้งนานเพิ่งรู้ชื่อโรงเรียนนะเนี่ย   

[Ryuse]

ถึง คุณต้น

นนท์นี่เป็นประเภททำอะไรไม่รู้ตัวใช่มั้ยครับ

ส่วนนัทนี่ก็พ่อคนดีของสังคม

ตบท้ายด้วยโจ ปากหนัก ใจแข็ง แต่พอเจอนนท์แล้วอ่อนยวบ

แล้วก็รอต่อไป . . . ว่าทั้ง3คนจะลงเอยเหมือนที่เพื่อนๆคนอื่นคาดหวังหรือเปล่า

[B_O_M]

^
^
^
^
เห็นด้วยๆ เอาแบบนั้น จิๆ
นัทโจ กอดกันๆ

[wan]

โจคงตะขิดตะขวงใจหน้าดู เพราะเรื่องเริ่มไปกันใหญ่แล้ว

กับพฤติกรรม ที่สนับสนุนเพื่อน ๆ ให้ทำอย่างนั้น จึงทนฟังอยู่ไม่ได้

มาดูกันต่อไปว่าเรื่องจะลงเอยยังไง แต่ตอนท้ายที่นัท ทิ้งบอมไว้นี่ซิ 

+1 ให้ ต้น เป็นกำลังใจให้อยู่เสมอนะครีล

[จันทร์ผา]

ดีใจจังนัทได้นอนกะนนท์อิอิ

สงสารปั๊กอะ โจคงรู้สึกผิดเนอะ

ถึงได้รีบขึ้นห้อง

เชียร์นัทสุดใจขาดดิ้น

[okotba]

มาจิ้มให้นนท์ ....

( แอบเชียร์โจ นิดนึง )   

[dahlia]

นัท แค่เจ็บคอ 

แต่ โจ ฝันร้ายนะ

เพราะฉะนั้น นนท์ต้องนอนกับโจ เซ่ !!!

[orangedew]

ดัน ... วันละนิด ...

จิตแจ่มใส ...

จาเฝ้าฝัน ... ดันตลอดไป ....

โจนกว่า หัวไข่ .... จาแข็งแรง ... (อย่าคิดมากนะ... ดูรูปเป็ดที่มีไข่อยู่บนหัวจิ)

[andy_kwan]

มันน่าจะต้องมี 3p แต่อาจจะไม่ใช่ตอนจบของเรื่อง   อิอิ

[first117]

นึกว่าตอนที่ 32 ครั้งที่แล้วเป็นจริงซะอีก 55555+ โล่งอก 

[M@nfaNG]

เดี๋ยวดึกๆ พอนัทคอพับคออ่อนหลับคร๊อกกกไปแล้ว....นนท์ก็จะแอบย่องมานอนกอดปลอบโจนะเซ่

[nopkar]

มีแบบตอนหลอกคนอ่านด้วยอ่ะ

แต่ชอบนะ อิอิ

โจสำนึกผิดง่ะ