หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[mole eye man]

เพลย์รึเปล่าฮะ?  

ประมาณว่าเล่นสามเล่นสี่  

คำอื่น ๆ นึก p ไม่ออกแฮะ

เอ...  รึจะเป็น people หว่า

[jedi2543]

โอ้ เราเห็นเค้ารางความยุ่งยากมาแต่ไกลแล้วสิ



นัท โจ นัท โจ นัท โจ




เลือกยากวุ้ย

[patz]

ฮิ้ว ฮิ้วววววว โจมาแล้ววววววว


อยากรู้จัง ต่อไปจะเป็นยังไง




แต่รู้สึกดีจัง กับคำตอบที่นนท์ตอบคำถามโจอะ 

[nopkar]

3 party ป่าวอ่ะ

จะรอว่าจะยังไง

[schteuben]

คุงต่งต๊งจะทำตามคำเรียกร้องรึป่าวเนี้ย

กระแส 3pมาแรงรึไงนะ

[Natavishi]

ไม่ได้มาอ่าน  หลายวัน



 

[first117]

ดันครับดัน  

[tongner]

เชียร์โจสุดจาย ยย 

[dahlia]

จะ 3P หรือ จะศึกชิงนาย 

แต่ขอกรี๊ดดดดดดดด โจ ก่อน

[THIP]

โจ สู้เค้า  รุกเข้าไป 

[OitJi]

นัทรีบหน่อยเดี๋ยวจะโดนแย่งนนท์ไปนะ 

[artkung]

โจ สู้เค้า  รุกเข้าไป 

มาเชียร์ โจ ด้วยคนคร้าบบ

โจสู้ๆ   โจสู้ๆ   อย่าไปยอมนัทนะ  

[Taurus]

 

[Lacus]

 

3P 3P 3P 3P  ฮิ้วววววววววววว (ออกนอกหหน้านอกตาไปรึเปล่า  อิอิ)

+++++++++++++++++++++++++

เอาจริงๆนะเนี่ย 3p มันคืออะไรคับ 5555
มันมาจากคำว่าอะไรหรือ 3p 4p เนี่ย

ถ้าเราไม่มั่ว (เหอๆ) P = People 3p 4p 6p 10p อะไรก็ว่ากันไป

และเอาจริงๆ คิดว่า ไอ้นัทกะไอ้โจมันจะ p กันเองได้ลงมั๊ยเนี๊ยยย
เอิ๊กกกก

 

แหมมมมมม....... 3p มันก็ไม่จำเป็นที่ นัท กับ โจ จะมา จะดึ๊กๆ กันเองนี่คะ  แบบ เซเมะสอง  อุเคะหนึ่ง  แบบนุ๊งนนท์ก็เป็นไส้แซนวิชกันไป  (ชะอุ๊ย....เราพูดอะไรออกไป~  )

[pcz_ii]

นัทสู้ๆๆๆๆๆ อย่ายอมแพ้นะ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[popper]

อ๊ะจ๊ากกกกกกกกกกกกก

เอาใจพี่ไป ไอ่น้อง

เอิ้กๆๆๆ

ลุ้นวุ้ยๆๆ

[yaoifan]

3P เหรอ

ไม่มั้ง ตามสูตร JN^2 นะ

5555
 

[myxt]

อ๊ากกกก
โจบุกถึงบ้าน หุหุ ร้ายกาจไม่เบานะเนี่ย
แล้วที่บอกจะจัดการเองเนี่ย อยากรู้จัง จะบอกนัทว่าอะไร
แล้วอย่างนี้น้องนนท์จะหวั่นไหวบ้างมั้ยน๊า
 :pig4:ค่ะ

[~•SAkurAIro•~]

กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส ฮ่า ฮ่า ในที่สุดโจก้มาแย้วววว 
เอ๊ยยยยยยยยยส์ เขิลแทนนนท์ตอนโจถอดกุงเกงลิงต่อหน้าอ่ะ
อ๊างงงงงงงงงงงงงง ช่างกล้า  ชอบๆ ๆ

โจ vs นัท ฮ่า ฮ่า รอตอนต่อไปน้าครับบบบ

[Taurus]

เข้ามาดันรอคุณต้น 

[ExecutioneR]

A 31


“ฝนตกหนักเลยนะเนี่ย........” แม่ผมพูดขึ้นขณะที่ผมกำลังชงโอวัลตินให้กับโจอยู่ ส่วนเขาเองนั้นก็กำลังนั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าวอย่างเงียบๆ “ขนาดอากาศแบบนี้ก็ยังอุตส่าห์เอาผลไม้มาฝากแม่อีก ขอบใจมากจริงๆนะลูก”

นั่น...... ดูท่าทางว่าโจจะทำคะแนนจากแม่ผมไปได้อีกมากโขเลยนะเนี่ย

“ไม่เป็นไรครับแม่ ผมต้องขอโทษมากกว่าที่จู่ๆก็มาโดยไม่ได้บอกก่อนน่ะครับ” เขายิ้มให้แม่ของผม

ผมหันกลับมาที่เคาน์เตอร์เหมือนเดิมแล้วก็แอบทำท่าจะขย้อนอ้วกออกมาโดยไม่ให้ทั้งแม่และโจเห็น

“แล้วเพื่อนเราอีกคนล่ะ นนท์ ที่อยู่บนห้องน่ะ ไม่ทำให้เขาด้วยล่ะ” แม่ถามผม

“ทำดิ่ครับ เนี่ยกำลังจะทำให้อยู่เหมือนกัน ทั้งของนัทแล้วก็ของนนท์ด้วย แม่จะเอาสักแก้วมั๊ยอ่ะครับ รึจะเอากาแฟสักหน่อยมั๊ย”

“ไม่เป็นไรไม่ต้องหรอก เดี๋ยวแม่ก็จะขึ้นไปอาบน้ำแล้ว ว่าแต่นัทเค้าหายเจ็บคอรึยังล่ะ”

“ก็คงดีขึ้นมากแล้วล่ะครับ เมื่อเช้าเค้าก็ลุกขึ้นมาเปิดประตูคุยกับแม่เองได้แล้วนี่”

“ถ้างั้นก็ดีแล้ว งั้นก็นั่งคุยกับเพื่อนไปก่อนแล้วกันนะ แม่จะขึ้นไปอาบน้ำแล้ว” แม่พูดกับผมก่อนจะหันไปหาโจ “ตามสบายนะลูก มีอะไรก็บอกนนท์มันได้เลย เอ้อจริงสิ ถ้าไงเดี๋ยวก็อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันซะเลยสินะ และถ้าฝนมันไม่ยอมหยุดตกล่ะก็ ก็นอนด้วยกันไปเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ออกไปส่งให้เอง” เมื่อพูดจบ แม่ก็เดินออกจากห้องกินข้าวไป

ผมมองตามหลังของแม่ไปอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เมื่อกี๊แม่ผมเพิ่งพูดว่ายังไงนะ เมื่อกี๊แม่เพิ่งบอกว่าให้เขานอนที่นี่ได้อย่างนั้นเหรอ

“ไง แม่มึงบอกให้กูนอนกับมึงได้แล้วนะ” โจมองหน้าผมแล้วยิ้มที่มุมปากพลางหัวเราะในลำคอเบาๆ

“กูได้ยินแล้วน่า” ผมเดินมาวางถ้วยโอวัลตินลงตรงหน้าของเขา

“อะไร มึงไม่อยากให้กูนอนอีกแล้วรึไง”

“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น แต่มึงจะให้กูบอกนัทว่ายังไงกันแน่ ไอ้โจ และที่สำคัญคือ.......”

“คืออะไร” เขาถาม

“เปล่า ไม่มีอะไร ตอนนี้ช่างมันก่อนเหอะ” ผมหยิบถ้วยของผมกับของนัทขึ้นจากเคาน์เตอร์ จากนั้นก็กำลังจะเดินออกจากโต๊ะกินข้าว

“แล้วนั่นมึงจะไปไหนน่ะ”

“ก็เอาโอวัลตินขึ้นไปให้นัทไง”

“ไม่ต้อง วางไว้นี่แหละ และไปตามมันลงมา”

ผมมองหน้าเขา “มึงพูดจริงรึเปล่า”

“กูจะโกหกทำไม”

“งั้นมึงจะให้กูบอกนัทว่าไง” ผมถามเขา

“ก็บอกไปตามที่มึงอยากบอกนั่นแหละ........ บอกไปตามความจริง” เขายกถ้วยโอวัลตินขึ้นจิบช้าๆ

“งั้นก็ได้” ผมเดินกลับมาวางถ้วยทั้งสองถ้วยลงบนโต๊ะกินข้าว จากนั้นก็กำลังจะเดินออกไป แต่แล้วผมก็ถูกเขาเรียกให้หยุดอีกครั้งจนได้

“ไอ้นนท์”

“อะไร” ผมหันกลับมาหาเขา

“ถ้าฝนหยุดตกยังไงกูก็กลับบ้านแน่ มึงไม่ต้องเป็นห่วงหรอก........” เขาเว้นช่วง “แต่เกิดถ้าฝนไม่หยุดล่ะก็........”

“เออๆ กูบอกแล้วไงว่ากูก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” ผมกลอกตาแล้วถอนหายใจเบาๆ จากนั้นก็ชี้ไปที่ถ้วยโอวัลตินของผมกับนัทที่วางอยู่คู่กัน “ว่าแต่มึงนั่นแหละ ห้ามใส่อะไรเหี้ยๆอย่างน้ำปลารึยาถ่ายลงไปในนั้นนะเว้ย ไอ้โจ”

เขายิ้มแล้วยักไหล่เบาๆเหมือนกำลังจะบอกผมว่า ‘ก็ไม่แน่’ จากนั้นก็หันกลับไปดื่มโอวัลตินของตัวเองต่อ ผมจึงเดินออกมาจากห้องกินข้าวแล้วตรงกลับขึ้นไปยังห้องของตัวเองบนชั้นสอง

“ไปทำอะไรมาล่ะเนี่ย นานจัง” นัทถามผมหลังจากที่ผมเปิดประตูห้องเข้าไป

“อืมมม คือ........” ผมเริ่มอึกอักเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงดี

“คืออะไร เป็นไรป่าวเนี่ย นนท์” นัทถามผมด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่แสดงความเป็นห่วงออกมา จนมันทำให้ผมรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องเป็นกังวลขึ้นมาจนได้

“เอ๊ย เปล่าๆ นนท์ไม่ได้เป็นไร คือ เออว่ะจริงด้วย นนท์ชงโอวัลตินไวให้นัทนี่หว่า ทิ้งไว้นานๆเดี๋ยวก็เย็นหมดอ่ะดิ่เนี่ย”

นัททำหน้างงๆ “แปลว่า งั้นนัทก็ต้องรีบลงไปกินใช่ป่ะ”

“ได้ดิ่ รีบลงเหอะ เดี๋ยวมันเย็นแล้วจะไม่อร่อย” ผมหันหลังกลับไปเปิดประตูห้องออก แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อลืมนึกถึงเรื่องของโจไปซะสนิทจนทำให้นัทเกือบจะเดินชนหลังของผมเข้า

“เฮ้ยย อะไรวะเนี่ย” นัทหัวเราะเบาๆ “นนท์เป็นไรมากป่ะเนี่ย อยู่ดีๆก็หยุดซะงั้น”

ผมหันกลับมาหาเขาอีกครั้ง “เอ่อ คือนนท์ลืมไปว่ะว่า.......”

“ว่าอะไร”

“คือ คือว่า....... โอ๊ยยยยย!” ผมลังเลไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี แต่จะมัวลังเลนานเกินไปก็ไม่ได้เพราะเดี๋ยวโอวัลตินมันก็จะเย็นไปซะอีก ดังนั้นผมเลยคิดว่าผมคงต้องพูดแล้วล่ะ ไม่ว่าจะยังไงผมก็คงต้องพูดแล้ว

“อะไร นนท์” เขาถาม

“นัท คือว่าตอนนี้ไอ้โจมันนั่งอยู่ข้างล่าง” ผมพูด

นัทมองหน้าผมงงๆราวกับไม่รู้ว่าผมเพิ่งพูดอะไรออกไปกันแน่ “หา ไอ้โจไหน ไอ้โจห้องสี่น่ะเหรอ”

“คืออาทิตย์ก่อนที่ฝนตกหนักๆอ่ะนัทเจอมันเดินตากฝนอยู่ริมถนน ก็เลยพามันกลับมาบ้านด้วยแล้วปรากฎว่ามันไม่สบายมากก็เลยต้องมานอนอยู่ที่บ้านของนนท์สองคืน แล้วจู่ๆวันนี้มันก็โผล่มาเพราะมันเอาผลไม้มาไหว้แม่แทนคำขอบคุณ เพราะงั้นตอนนี้มันก็เลยนั่งอยู่ข้างล่างเนี่ยแหละ” ผมอธิบายรวดเดียวจบแบบไม่เว้นวรรคหายใจเลย จากนั้นก็ได้แต่ยืนรอดูปฏิกิริยาของนัทว่าเขาจะว่ายังไงบ้าง “........คือ นัท โกรธนนท์ป่าวอ่ะ คือตอนนั้นไอ้โจมันขอร้องนนท์เอาไว้น่ะว่าไม่ให้บอกใคร และนนท์เองก็ไม่รู้จะบอกทุกคนยังไงอยู่แล้วด้วย ยิ่งกับเจย์นี่คงยิ่งให้รู้ไม่ได้เข้าไปใหญ่ เพราะงั้นนนท์ก็เลย....... นนท์ขอโทษ.......”

นัทยิ้มแล้วส่ายหน้าออกมาเบาๆ “จะขอโทษทำไม นนท์ก็แค่รักษาคำพูดที่ให้ไว้กับมันเท่านั้นเอง ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่....... ถึงนัทจะรู้สึกน้อยใจแล้วก็งงๆนิดหน่อยก็เหอะนะ”

“คือ........”

“ไม่ต้องห่วงหรอก นัทไม่ใช่ไอ้เจย์นะ” เขายิ้ม “ถึงนัทจะไม่ได้ชอบมัน แต่นัทก็ไม่ได้เกลียดอะไรมันมากมายอยู่แล้ว เพราะงั้นนัทจะไม่ทำให้นนท์ต้องลำบากใจหรอก ถ้ามันไม่มาทำตัวหาเรื่องอะไรก่อนน่ะนะ”

“อะ อืมมม” ผมยิ้มตอบเขากลับไปอย่างโล่งอกที่เขาไม่ได้โกรธอะไรผม

“แต่.........” นัทพูดขึ้นอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ซีเรียสกว่าเดิม “นนท์ต้องสัญญานะว่านนท์จะต้องเล่าให้นัทฟังว่า ครั้งก่อนที่มันมาที่นี่เหตุการณ์ทั้งหมดมันเป็นยังไงกันแน่ อันนี้นัทอยากรู้จริงๆ”

“ได้ๆ นนท์เองก็ไม่ได้อยากจะปิดบังอะไรอยู่แล้วล่ะ และอีกอย่าง ดูเหมือนว่าโจเองมันก็จะไม่ได้ห้ามนนท์เล่าอะไรให้นัทฟังแล้วด้วยมั๊ง”

“งั้นก็ลงไปข้างล่างกันเถอะ” นัทกลับมามีรอยยิ้มให้ผมอีกครั้ง “เดี๋ยวโอวัลตินของนัทมันจะรอนาน”

ผมหัวเราะเบาๆก่อนจะกลับหลังหันและเดินออกจากห้องไป แต่เมื่อผมออกเดินไปได้แค่สองก้าว จู่ๆผมก็ถูกนัทที่เดินตามมาติดๆจับก้นเข้าให้อย่างจัง

“เฮ้ยย!” ผมสะดุ้งออกมาสุดตัวด้วยความตกใจ จากนั้นก็หันไปหาเขา “ทำไรเนี่ย!”

“เปล่า แค่แสดงความเป็นเจ้าของ” เขายิ้มหน้าทะเล้น

“สาดดด ทุเรศเกิ๊นนน” ผมด่าเขาเบาๆพร้อมด้วยรอยยิ้มเช่นเดียวกัน

เราสองคนเดินลงไปข้างล่างและตรงไปยังห้องกินข้าว ทันทีที่ผมเดินเข้าไปถึงโต๊ะที่โจกำลังนั่งอยู่ ผมก็รู้สึกถึงแรงกดดันแปลกๆบางอย่างขึ้นมาได้ทันที มันเป็นความรู้สึกแปลกๆที่ไม่ได้เกิดขึ้นจากทั้งนัทและโจ แต่บางทีมันอาจจะเป็นความรู้สึกที่เกิดมาจากความไม่สบายใจข้างในใจของผมเองมากกว่า

ผมเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับโจ ส่วนนัทก็นั่งลงข้างๆผม เขาสองคนไม่มีใครทักทายกันหรือมองหน้ากันเลยแม้แต่น้อย....... แต่ก็นะ ถ้าเกิดว่าใครคนหนึ่งในนี้เป็นคนเอ่ยปากทักอีกฝ่ายออกมาก่อนพร้อมด้วยรอยยิ้มนั่นแหละ ผมถึงจะรู้สึกว่ามันแปลกพิลึกจริงๆต่างหาก

เราสามคนนั่งกันอยู่เงียบๆอย่างนั้นอีกครู่หนึ่งจนผมเริ่มจะรู้สึกอึดอัดขึ้นมาจริงๆแล้ว และที่สำคัญก็คือ ฝนก็ยังดูไม่มีวี่แววว่าจะหยุดตกง่ายๆเลยด้วย คราวนี้ผมก็เลยยิ่งคิดหนักเข้าไปใหญ่เลยว่าถ้าเกิดคืนนี้โจจะต้องนอนที่นี่ขึ้นมาจริงๆแล้วล่ะก็มันจะเป็นยังไงกันนะ แถมยังไม่ใช่แค่นั้น เรื่องการนอนมันยังไม่ใช่ปัญหาหลักเพียงอย่างเดียวเท่านั้น เพราะปัญหาอีกอย่างก็คือ เราสามคนจะทนอยู่ในสภาพอย่างนี้กันได้ยังไงอีกตั้งหนึ่งคืนเต็มๆ และแม่ของผมหรือคนอื่นๆจะไม่สังเกตเห็นหรอกหรือว่าสองคนนี้นอกจากจะไม่คุยกันแล้วยังแทบไม่มองหน้ากัน หรือเผลอๆอาจจะถึงขั้นเกลียดขี้หน้ากันเลยด้วยซ้ำ แล้วถ้าเกิดว่าเป็นอย่างนั้นจริงล่ะก็ ผมจะอธิบายให้แม่ฟังว่ายังไงกันล่ะเนี่ย

“มึงมาที่นี่เมื่อวานเหรอวะ ไอ้นัท” จู่ๆโจก็พูดขึ้น

“อืมม”

“ถึงว่าเมื่อวานกูเห็นพวกมึงนั่งกันอยู่ที่หน้าหอ.......”

“ใช่ ตอนนั้นพวกกูไปนั่งรอพี่โก๋มารับน่ะ” นัทตอบกลับไป “กูเองก็เห็นมึงนั่งอยู่ที่ใต้ตึกเหมือนกัน”

โจยักไหล่เบาๆ “แล้วกูได้ยินมาว่ามึงกล้ามเนื้ออักเสบ ไปทำเหี้ยอะไรมาวะ”

“กูเองก็ได้ยินมาว่าเมื่ออาทิตย์ที่แล้วมึงก็ไม่สบายหนักเหมือนกันนี่ ไปตากฝนที่ไหนมารึเปล่าวะ”

ผมแทบจะสำลักโอวัลตินของตัวเองออกมาเมื่อได้ยินทั้งสองคนพูดกันออกมาแบบนี้ ทั้งคู่นั่งจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมให้ใคร จนสุดท้ายผมก็ต้องเป็นคนแรกที่ทำลายความเงียบและบรรยากาศตึงเครียดนี่ลง

“ใครจะเอาน้ำเย็นๆสักแก้วมั๊ย” ผมลุกขึ้นยืน “ว่าแต่โอวัลตินเนี่ย กินเสร็จกันแล้วใช่ป่ะ จะได้เอาไปเก็บให้”

“เฮ้ยมานี่ เดี๋ยวนัทช่วยถือเอง” นัททำท่าจะลุกขึ้นยืน แต่แล้วก็ต้องหยุดตัวเองลงพร้อมกับเสียงร้องโอ๊ยจากอาการเจ็บที่ต้นคอ

“ไม่ต้องหรอก นั่งอยู่เฉยๆนั่นแหละดีแล้ว ยังไม่หายเจ็บดีก็ไม่ต้องลุกๆนั่งๆบ่อยๆ” ผมพูดกับนัทจากนั้นก็หันไปมองโจ “มึงนั่นแหละโจ ช่วยกูยกแก้วของตัวเองไปวางไว้ในครัวที”

เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วช่วยผมยกถ้วยของตัวเองเดินตามเข้าไปในครัวแต่โดยดี และเมื่อเราสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพังแล้ว ผมก็หันไปมองหน้าเขาทันที

“เฮ้ยย โจ กูขอล่ะว่ะ มึงอย่าเพิ่งมีเรื่องกันในบ้านกูได้ป่ะวะ แล้วเดี๋ยวแม่กูอีกอ่ะ คนอื่นอีกอ่ะ เค้าเห็นแล้วเค้าจะว่ายังไง”

“มึงมาขอกูทำไม มึงไปบอกเพื่อนมึงนู่น มันมาหาเรื่องกูก่อนนะเว้ย” โจจ้องหน้าผมเขม็ง

“นัทเค้าไม่ได้หาเรื่องมึงหรอก ก็มึงเองนั่นแหละที่เสือกทำหน้าตาทำน้ำเสียงแบบนั้นใส่เค้าอ่ะ เค้าก็คิดว่ามึงกำลังกวนตีนเค้าอยู่อ่ะดิ่” ผมถอนหายใจเบาๆ “แล้วกูก็ขอบใจมึงด้วยที่มึงเองก็อุตส่าห์พยายามจะเริ่มชวนคุย กูขอบใจจริงๆ แต่หลังจากนี้เวลามึงคุยมึงก็ทำน้ำเสียงดีๆสีหน้าดีๆกว่านิ้อีกนิดนึงสิวะ นะ”

โจขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ “มึงเอาไปบอกคนของมึงก่อนดีกว่าว่ะ” เมื่อพูดจบเขาก็หันหลังให้กับผมแล้วทำท่าจะเดินออกไปทันที “กูไปห้องน้ำนะ”

ผมเดินตามเขาออกจากห้องครัวไปหยุดอยู่ที่โต๊ะกินข้าวเหมือนเดิม ส่วนโจก็เดินเลยออกจากห้องกินข้าวไปยังห้องน้ำที่อยู่ข้างนอกเลย และเมื่อผมได้อยู่กับนัทแค่สองคนแล้ว นัทก็หันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าและแววตาเครียดๆทันที

“โทษทีว่ะนนท์ นัทผิดเองอ่ะ” เขาพูดเบาๆ

“ไม่เป็นไรหรอก ช่างมันเหอะ นัทไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก แต่ว่าตอนอยู่กับคนอื่นๆโดยเฉพาะอยู่กับแม่อ่ะ อย่าให้มันเป็นแบบเมื่อกี๊นี้อีกก็แล้วกัน ไหนนัทนนท์บอกว่านัทเองก็ไม่ได้เกลียดมันไม่ใช่เหรอ”

“มันก็ใช่ แต่ว่านัทก็ไม่เคยชินกับการคุยหรือต้องมาอยู่ใกล้ๆมันแบบนี้สักเท่าไหร่นี่หว่า” เขาถอนหายใจ “นนท์ต้องเข้าใจนะว่าการที่จู่ๆก็จะให้นัทมาคุยดีๆกับมันได้เลยเนี่ย มันก็ลำบากอยู่นะ สำหรับคนสองคน ไม่สิ คนสองกลุ่มที่ไม่เคยชอบขี้หน้ากันเลยมากว่าสามปีน่ะ โดยเฉพาะนัทเองก็ยอมรับว่านัทเองก็คงจะได้รับอิทธิพลมาจากไอ้หมีนั่นโดยที่นัทไม่ทันรู้ตัวอยู่พอสมควรเหมือนกัน”

คราวนี้เป็นตาที่ผมต้องถอนหายใจมั่งแล้ว “นนท์เองก็รู้ แต่จะให้ทำไงได้อ่ะ แล้วยิ่งถ้าเกิดว่าคืนนี้มันต้องมานอนที่นี่ด้วยอีกคืนเนี่ย.......”

“มันจะนอนที่นี่เหรอ คืนนี้เนี่ยนะ”

“อืมม จริงๆก็เปล่าหรอก แต่แม่นนท์เค้าพูดเองอ่ะว่าถ้าฝนไม่ยอมหยุดตกล่ะก็ เค้าก็จะให้โจนอนที่นี่ก่อนคืนนึง”

นัทเงียบลงไปครู่หนึ่ง “นนท์....... นัทถามจริงๆเลยว่ะ คือนัทเองก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่นัทอยากรู้เฉยๆว่านนท์คิดยังไงอ่ะ”

“เรื่องอะไรอ่ะ”

“เรื่องไอ้โจ” นัทพูด “นนท์คิดยังไงกับไอ้โจ”

ผมมองหน้าเขาด้วยความตกใจ “เฮ้ยย จะบ้าเหรอ จะให้คิดยังไงล่ะ ก็เพื่อนกันเฉยๆ ปกตินนท์เองก็ยังแทบไม่ค่อยได้คุยกับมันเลยด้วยซ้ำไปนะ”

“ก็นั่นน่ะสิ เพราะงั้นนัทก็เลยแปลกใจไงว่าตกลงนนท์คิดยังไงกับมันกันแน่ และนัทเองก็ไม่ได้จะถามในความหมายแนวนั้นอยู่แล้วด้วย ก็แค่ถามเฉยๆน่ะ เพราะว่านนท์เองก็รู้ว่าในกลุ่มพวกเราไม่ค่อยจะมีใครถูกกับพวกมันหรอกนะ มันก็เลย...... ไม่รู้สิ มันก็เลยแปลกๆมั๊งที่จู่ๆก็เห็นว่านนท์เป็นคนเดียวในพวกเราที่คุยกับไอ้โจได้เป็นปกติแบบนั้นน่ะ”

ผมพยักหน้าเบาๆ ถึงจะไม่ได้เหมือนกับที่ผมคิดไว้ทั้งหมด แต่สิ่งที่นัทพูดก็ใกล้เคียงกับสิ่งที่ผมเคยคิดเอาไว้อยู่มากทีเดียว

“นนท์เองก็ไม่รู้เหมือนกันนะ นัท แต่นนท์เองก็ยังไม่รู้และไม่ได้มีเหตุผลอะไรที่นนท์จะต้องไม่ไปชอบมันอ่ะ นนท์เองก็ไม่รู้ว่าที่ผ่านๆมาพวกนัทเคยมีเรื่องอะไรกันมั่ง แต่ตอนนี้โจเองก็ยังไม่ได้ทำอะไรให้นนท์เกลียด เพราะงั้นนนท์ก็เลย........”ผมยักไหล่

“นัทรู้ แบบนี้แหละดีแล้ว นี่แหละถึงจะสมกับเป็นนนท์น่ะนะ” เขายิ้ม

“ก็นะ ถึงนนท์เองจะพอรู้ก็เหอะว่าจริงๆแล้วมันเองก็เป็นคนที่กวนตีนและน่าหมั่นไส้มากขนาดไหนอ่ะ” ผมหัวเราะเบาๆ “นัทไม่รู้หรอกว่าตอนที่นนท์ย้ายมาที่นี่ใหม่ๆนนท์เองก็แอบหมั่นไส้มันจะตายไป”

เขายิ้มตอบให้กับผม “แล้วว่าแต่ว่ามันหายไปไหนแล้วล่ะเนี่ย ทำไมไปห้องน้ำนานจังวะ”

“ขี้มั๊ง” ผมยักไหล่ “เดี๋ยวนนท์ลองไปหามันดูก่อนก็แล้วกัน”

ผมเดินออกจากห้องครัวตรงไปยังห้องน้ำแต่ก็พบว่าไม่มีใครอยู่ในนั้นเลย ดังนั้นผมจึงลองเดินขึ้นไปบนห้องดูเผื่อว่าเขาจะกำลังนั่งอยู่ในนั้น แต่ว่าผมก็ยังไม่พบโจอยู่ดี ผมจึงเดินกลับลงมาที่ชั้นล่างอีกครั้งด้วยความสงสัยว่าเขาไปอยู่ที่ไหนกันแน่ และเมื่อผมเดินไปที่ห้องนั่งเล่นและลองชะโงกมองออกไปดูที่นอกบ้าน ผมถึงได้เห็นว่าเขากำลังนั่งอยู่ที่ริมระเบียงหน้าบ้านนั่นเอง

“เฮ้ย ทำไมมานั่งอยู่นี่วะ โจ ฝนไม่สาดเหรอ” ผมเลื่อนประตูกระจกออกแล้วเดินเข้าไปหาเขา

เขาหันมาหาผมครู่หนึ่งก่อนจะกลับไปเหม่อมองยังสายฝนที่โหมกระหน่ำอยู่เบื้องหน้าอีกครั้ง “ไม่สาด และตรงนี้มันก็เย็นดี กูชอบ”

“ถึงฝนจะไม่สาด แต่ถ้ามึงโดนละอองฝนมากๆบวกกับอากาศเย็นๆแบบนี้มึงจะเป็นหวัดเอานะเว้ย” ผมเดินไปนั่งลงข้างๆเขา

“ปกติกูไม่ค่อยเป็นหวัดหรอก” เขาพูด “กูชอบฝน กูชอบบรยากาศ ชอบเสียงของมัน ชอบที่มันเหมือนจะล้างทุกอย่างออกไปจนหมด และกูก็ชอบกลิ่นของมันด้วย”

“กลิ่นของฝนเนี่ยนะ” ผมนิ่วหน้าด้วยความสงสัย

“ใช่ มึงไม่เคยได้กลิ่นเลยเหรอ” เขาหันมาหาผม “โดยเฉพาะกลิ่นของน้ำฝน ของดิน หรือของหญ้าตอนหลังจากที่มันเพิ่งหยุดตกน่ะ”

ผมนึกตามที่เขาพูดจากนั้นก็พยักหน้าออกมาเบาๆ “อ่ออ กูนึกออกและ........”

เขาหันกลับไปมองยังสายฝนเบื้องหน้าอีกครั้ง “มึงเกลียดฝนมั๊ยวะ”

“ไม่เลย.....” ผมส่ายหน้า “จริงๆแล้วกูเองก็ชอบนะ กูว่ามันทำให้เรารู้สึกเย็นดีออก กูเองยังอยากจะเล่นน้ำฝนอยู่อีกเลย และที่สำคัญนะ กูว่าเวลาฝนตกแล้วมันสดชื่นดีออกด้วยอ่ะ”

“.........สดชื่นงั้นเหรอวะ” เขาเปรยออกมาเบาๆ

“นนท์” เสียงของนัทดังขึ้นทางด้านหลังของเราสองคน ผมจึงหันกลับไปพบว่าเขากำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้าน “แม่นนท์เรียกให้ขึ้นไปหาบนห้องน่ะ”

“อ้าวเหรอ โอเค” ผมลุกขึ้นยืนแล้วก็เดินผ่านนัทเข้าไปในบ้าน จากนั้นผมก็เดินขึ้นไปหาแม่ที่กำลังรอผมอยู่บนห้อง “มีอะไรอ่ะครับ แม่”

“ไม่มีอะไรหรอก แม่แค่จะบอกว่าพรุ่งนี้แม่ต้องออกไปธุระข้างนอกอีกวันนะ”

“อื้มม แล้วไงอ่ะครับ แม่จะให้นนท์ทำไรเหรอ”

“เปล่าหรอก แม่ก็แค่จะถามว่าตกลงแล้วพรุ่งนี้นนท์จะต้องออกไปข้างนอกรึเปล่า เพราะว่าพรุ่งนี้แม่ต้องไปพบกับอาหญิงน่ะ แล้วแม่ก็ไม่ค่อยอยากจะไปคนเดียวด้วย แม่ก็เลยอยากจะชวนนนท์ไปเป็นเพื่อนแม่สักหน่อยน่ะ”

ผมรีบส่ายหน้าออกมาทันที “นนท์ไม่อยากไปอ่า........”

“แม่ก็กะแล้วว่าเราต้องพูดแบบนี้” แม่ผมถอนหายใจเบาๆ

อาหญิงเป็นพี่สาวคนละแม่ของพ่อกิตที่ไม่ค่อยจะสนิทกับพวกเราสักเท่าไหร่นักหรอก และเท่าที่ผมรู้ เขาเองก็ไม่ค่อยจะสนิทสนมกับพ่อกิตที่เป็นน้องชายต่างแม่ของเขาอยู่แล้วเท่าไหร่ด้วยเหมือนกัน ดังนั้นปกติแล้วเขาจึงไม่ได้มายุ่งวุ่นวายกับครอบครัวของเราเท่าไหร่อยู่แล้ว เรพาะฉะนั้นผมจึงไม่รู้เลยว่าแม่มีธุระอะไรถึงได้ต้องไปพบกับเขาในวันพรุ่งนี้ และต่อให้แม่จำเป็นที่ต้องมีธุระจำเป็นอะไรจริงๆ ผมก็ไม่คิดว่าผมจะเข้าใจเรื่องพวกนั้นได้ทั้งหมดอยู่ดีนั่นแหละนะ

“นนท์ขอโทษนะครับแม่ แต่นนท์ไม่ค่อยอยากไปจริงๆ และอีกอย่างนัทเค้าก็อยู่บ้านเราอยู่น่ะ นนท์ก็ต้องอยู่บ้านเป็นเพื่อนเค้าอ่ะ ใช่มั๊ยล่ะครับ แถมตอนนี้ยังมีโจมาด้วยอีกคน”

“ก็นั่นน่ะสิ” แม่พยักหน้า “สงสัยแม่คงต้องไปกับเจ้าโก๋สองคนซะล่ะมั๊งเนี่ย”

“ว่าแต่....... แม่ต้องไปธุระเรื่องอะไรล่ะครับ” ผมลองถามดู

“ก็ไม่ใช่เรื่องอะไรหรอก ก็ไอ้เรื่องสมบัติพินัยกรรมต่างๆนาๆที่ยังค้างๆคาๆอยู่นั่นแหละ” แม่ถอนหายใจอีกครั้ง “เห็นว่าสามีเค้าก็กำลังป่วยอยู่น่ะนะ เค้าก็เลยอยากได้นู่นได้นี่อะไรอีกนักก็ไม่รู้ เฮ้อออ ทั้งๆที่แม่เองก็ไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้นแม้แต่นิดเดียวเลยนะ”

“แล้วป่วยเป็นอะไรอ่ะครับ”

แม่หันมามองหน้าผมแล้วส่ายหน้า “ป่วยจริงรึเปล่าก็ยังไม่รู้เลย นนท์เอ๊ยยย”

“เอ๊า ไหงงั้นอ่ะ”

“ก็นั่นน่ะสิ น่าเบื่อจริงๆเลยเนอะ....... เออช่างเหอะ แม่ไปกับพี่โก๋ก็ได้ เราจะได้อยู่ดูแลเพื่อนเราไป ว่าแต่ว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้วล่ะ ยาหมดรึยัง”

“นัทน่ะเหรอครับ อืมมม น่าจะยังกินได้อีกสักสามสี่วันมั๊ง”

“อืมม ก็ดีแล้ว และอีกคนล่ะ เจ้าโจน่ะ ตากฝนอีกแล้ว จะไม่สบายเอาอีกมั๊ยเนี่ย”

“คงไม่หรอกครับ มันเป็นนักกีฬาว่ายน้ำน่ะ มันบอกมันไม่ค่อยเป็นหวัดง่ายๆหรอก วันนั้นที่มันมาเป็นหวัดที่บ้านเรานี่มันคงจะถึงคราวซวยเข้าจริงๆ”

“ถ้างั้นก็ดี แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้แม่จะทิ้งเงินไว้ให้ก็แล้วกัน เผื่อมีใครเป็นอะไรไปอีกจะได้พากันไปหาหมอเองได้” แม่หัวเราะ “แต่ก่อนหน้านี้ก็ไม่ค่อยจะพาใครมาเที่ยวบ้าน แต่บทจะพาใครมาทีนี่ก็มาเป็นนั่นเป็นนี่ที่บ้านเรากันซะหมดเลยนะ ลูกชายชั้น”

“โหห แม่อ่ะ ไหงพูดงี้ล่ะ นนท์เด่ะที่ต้องเป็นคนบ่นน่ะ และอีกอย่างที่ไอ้โจมาวันนี้เนี่ยนนท์ก็ไม่ได้เป็นคนชวนมันมาสักหน่อย”

“เออๆน่า แต่แม่ว่าโจเนี่ยเค้าก็ดูน่ารักดีนะ ดูเรียบร้อยและมีสัมมาคารวะกว่าที่แม่เคยคิดไว้เยอะเลย”

ผมแอบทำหน้าเซ็งๆโดยไม่ให้แม่เห็นอีกครั้ง นี่ก็คงจะสรุปได้เป็นที่แน่นอนแล้วว่าท่าทางแม่ผมเค้าคงจะหลงเสน่ห์โจเข้าให้จริงๆซะแล้ว

“แล้วนัทอ่ะ แม่คิดว่าไง” ผมแกล้งลองถามดู

“นัทเค้าก็น่ารักดี เรียบร้อย ยิ้มเก่ง ช่างพูดด้วย ว่าแต่แล้วเรื่องเรียนเค้าเป็นยังไงมั่งล่ะ”

“เรียนเก่งด้วยดิ่แม่ แถมยังเป็นรองประธานนักเรียนของมอต้นด้วยนะ”

“อื้มมม” แม่ผมพยักหน้าอย่างชื่นชม “สงสัยแฟนๆคงจะเพียบเลยมั๊งเนี่ย น่ารักแถมยังเก่งซะขนาดนั้น”

“แฟนบ้าอะไรเล่าแม่ นี่มันโรงเรียนชายล้วนนะ ลืมแล้วรึไง”

“เออว่ะ แม่ก็ลืมไป” แม่ผมหัวเราะ “เอ้า ลงไปข้างล่างได้แล้วล่ะ แล้วก็ไปบอกพวกป้ายวนให้เตรียมกับข้าวได้แล้วด้วย เดี๋ยวแม่ขอคุยโทรศัพท์เคลียร์ธุระอีกสักพักแล้วแม่จะตามลงไป”

“ครับแม่”

จากนั้นผมก็เดินกลับลงมาที่ชั้นล่างแล้วก็เดินไปบอกป้ายวนอย่างที่แม่ผมสั่งมาเมื่อครู่นี้ และเมื่อผมนึกถึงแขกอีกสองคนที่ผมทิ้งเอาไว้เมื่อครู่นี้ขึ้นมาได้ ผมก็รีบเดินออกไปที่หน้าระเบียงบ้านเพื่อตามหาเขาทั้งสองคนทันที แต่ปรากฎว่าเขาทั้งคู่ต่างก็ไม่ได้อยู่ที่นี่กันแล้ว ผมเดินเข้าไปหาในห้องกินข้าวก็ไม่เจอ ในห้องครัวก็ไม่อยู่ ในห้องน้ำก็ไม่มี แม้แต่ในห้องอ่านหนังสือและห้องทำงานของแม่และส่วนอื่นๆของบ้านที่ผมยังไม่เคยพาพวกเขาไปก็ยังคงหาพวกเขาไม่เจออยู่ดี จนสุดท้ายผมก็ต้องเดินกลับขึ้นมาบนห้องของตัวเองอีกครั้งเพราะคิดว่านั่นน่าจะเป็นสถานที่สุดท้ายเพียงแห่งเดียวที่พวกเขาจะไปอยู่ได้แล้ว แต่แล้วเมื่อผมเปิดประตูห้องเข้าไปนั้น ผมก็ต้องตกใจเมื่อพบว่า...............

[l0nely4ever]

โธ่ นึกว่ามาลงนิยาย

[ExecutioneR]

ข้อชี้แจงนะครับ

1. ไอ้ตรงที่นนท์อธิบายเรื่องโจให้นัทฟังรวดเดียวจบอ่ะ จริงๆแล้วมันไม่มีเว้นวรรคเลย เพราะพูดรวดเดียวไม่วรรคหายใจ แต่เนื่องจากเวลาโพสมันทำไม่ได้ เพราะมันจะดันหน้าออกไปยาวมาก ผมเลยจำเป็นต้องเคาะเว้นวรรคนะครับ เพราะงั้นตอนอ่านอาจจะขัดๆบ้างที่มีเว้นวรรค แต่ทำไมนนท์บอกว่าพูดรวดเดียวไม่พักหายใจเลย ขัดๆกันนิดนึงแต่ก้ออย่างที่ว่าแหละคับ

2. นนท์ไม่ได้พูดกับแม่เป็นภาษาเหนือทุกครั้งนะครับ ไม่ต้องแปลกใจไป และครั้งนี้มันค่อนข้างยาวด้วย ผมเลยเว้นๆไป กลัวอ่านกันลำบาก และ..... ล่ามส่วนตัวไม่อยู่ครับ 5555  

3. บวกหนึ่งคร้าบบ อิอิ

[ISACBTMN]

 

พบว่า ... อะไรอ่ะ

ค้าง

หรือว่าจะปั้มป้ามกันอยู่ อิอิ

ชอบตอนนัทจับก้นนนท์ น่ารักมากกกก

[l0nely4ever]

 


เมื่อพบว่า ๆ

ว่าอะไรอ่ะ



ค้างงงงงง

[mole eye man]

อ้าว  เห็นมะ?  บอกแล้วว่าเดี๋ยวได้มีคู่นัทโจ   

ไม่ใช่ละ  OTL

แล้วจะรอติดตามต่อนะฮะ ^^\

[M@nfaNG]

แง่วววว.....ค้างอีกจนได้


ปล.ชอบกลิ่นฝนเหมือนกัน บางทีชอบไปยืนให้ละอองฝนมันสาด....สบายยยยใจ

[น้ำค้าง]

นัท โจ   ถ้าเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะ   คงจะดีไม่น้อยเลย  แต่ว่าบางครั้งเสือตัวผู้สองตัวมันก็อยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ละมั้ง

[august_may]

เปิดไปแล้วพบว่าอะไรนนท์ ฮ่าๆ สองคนเล่นกันเองรึเปล่า หุหุหุ

[dahlia]

พบว่า นัท กับ โจ นอนหลับกลิ้งไปแล้ว