หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[mantdash]

นนท์นี่เป็นคนดีจริงๆเลย

ตอนแรกนึกว่ามีอะไรแต่ก็เป็นแค่นิสัยของตัวนนท์เท่านั้นเอง 

ดูสิว่าโจจะมาไม้ไหน

[august_may]

นึกว่าโจจะพูดบอกรักนนท์ซะอีก ฮ่าๆๆๆๆ  แต่ก้อนะ

ว่าแต่โจไปทำอะไรไม่ดีไว้อ่ะ อยากรู้ๆๆๆๆ

[~•SAkurAIro•~]

เอิ่มมมมม ทำไมอ่านเสร็จแล้วมันค้างๆ หว่า 
หงุดหงิด ๆ ทำมายยยยย นนท์ทำไมไม่ถาม แง้งงง อยากรุ้อ่ะ  ค้างเพราะเหตุนี้แหละ ฮ่า ฮ่า
กำลังซุ่มติดตามดุนิสัยโจอยุ่ ว่าเป็นคนยังไง ต้องรอดุต่อไปเรื่อย ๆ

ขอโจเพิ่มอีกนะพี่ต้นนนน  ฮ่า ฮ่า
ว่าแต่จะมีบีไซด์ของคนอื่นอีกมั้ยง่ะ อย่างโจงี้ เอิ๊ก ๆ ๆ   
แต่เหมือนเคยอ่านเจอแล้วจำได้ว่า พี่ต้นบอกว่ามีแค่ 7 คน (ใช่ม่ะ) ในกลุ่ม  (รึเรามั่วไปเองง  )

[andyus1]

โจ เอ้ย เอ็งจะหลงนนท์โดยมิรุ้ตัว

นนท์ จะน่ารกไปหนายยยยย

มันน่านัก 

[Blurry]

โจมาแรงๆ ถ้าบทเยอะกว่านี้เราเขวแน่

แต่ที่สำคัญนนท์นี่นิสัยดี น่ารักน่าหลงเป็นที่สุด

[Ryuse]

ไม่อยากเดา . . . กลัว

แต่ตอนนี้ . . .อย่างน้อย . . . ก็ได้รู้ว่า . . .

นนท์อยากขึ้นเตียงกับนัทล่ะ โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!

[l3iZal2l2e]

เอ้ยยยยยยยยยยยย
น้องโจเข้าใจยากกกกกกก
อย่าไปเข้าใจโจเลยนนท์
 

ยังไม่รู้จะเชียร์ใครอยู่ดี 5 55+
รู้แค่น้องนนท์อยากนอนบนเตียงกะน้องนัทอีกกกกกกกก
 
รู้แค่นี้ก้พอใจแระ ...
 

ป.ล. แต่ว่าไป น้องนัทนี่แบบคุณสมบัติของคนรักครบถ้วนเลยอ่ะ ... เชียร์ใครดี ๆ ๆๆๆ 
หรือจะเชียร์น้องพลอยดี ??
 

[patz]

โจนี่เป็นคนลึกลับดีเนาะ แต่แบบนี้ก็น่าค้นหาดีเหมือนกันนะ เอาเลยนนท์ เอาเลย ค้นเข้าไปให้ถึงก้นบึ้งของหัวใจโจเลย อิอิ

 

[ExecutioneR]

ณ ตอนนี้ในกลุ่มของเรามี นนท์ นัท วายุ คริส ป๊อป ตี๋เล็ก เคน แล้วก็ เจย์ รวมเป็น 8 คน จำกันได้หมดยังคับ อิอิ ^^
ส่วนอีกกลุ่มก็คือ แม็กซ์ โจ เค ติ๊ก แล้วก็ เอก
ส่วนบรรดาเพื่อนๆที่โผล่มาก็เช่น เป้ ไทด์ แซนด์กับซี เปเปอร์ เอ็กซ์ เป็นต้น
และยังมีบรรดารุ่นน้องที่ชมรมว่าบน้ำ เช่น ค็อป ปั๊ก เอ็ม และคนอื่นๆ
แถมด้วยบรรดาผู้ปกครอง (ที่ต้องมีบทในอนาคตแน่นอน) เช่น ซันกับเมฆ พ่อกอล์ฟ ไคล์กับพี เป็นต้น

55555 เยอะไปป่าววว 

 

ลืมบอก ให้ไว้เผื่อเป็นข้อมูลในการเดานิสัยตัวละครแบบเบื้องต้นได้ครับ 5555 แต่ถ้าเอาให้แน่ก็ต้องตามอ่านและสังเกตกันไปเรื่อยๆอ่ะนะ อิอิ

นนท์ - เลือดกรุ๊ป AB
เคน - เลือดกรุ๊ป AB
นัท - เลือดกรุ๊ป A
คริส - เลือดกรุ๊ป A
โจ - เลือดกรุ๊ป O
เจย์ - เลือดกรุ๊ป O
แม็กซ์ - เลือดกรุ๊ป O
ตี๋เล็ก - เลือดกรุ๊ป B
ป๊อป - เลือดกรุ๊ป B
วายุ - เลือดกรุ๊ป B

55555  แต่กรุ๊ปเลือดนี่มันก็บอกนิสัยได้แค่รวมๆและแค่เพียงส่วนหนึ่งนะครับ อีกปัจจัยนึงที่มีผลต่ออุปนิสัยของคนเราก็คือ พื้นฐานการเลี้ยงดู สิ่งแวดล้อม และ "อดีต" หรือก็คือ "ประสบการณ์" ที่ผ่านมาของแต่ละคนนั่นเอง ซึ่งถ้าพูดถึงบรรดา 10 คนข้างบนนี้แล้ว หลายๆคนก็มี "พื้นฐาน" ที่ผ่านมาต่างๆกันไปน่ะนะ บางคนทุกคนอาจจะเคยเห็นกันมาบ้างแล้ว เช่น นัทหรือคริส เป็นต้น แต่บางคนก็ยัง..... แต่ที่แน่ๆ เดี๋ยวต่อๆไปก็จะต้องมีออกมาอีกแน่นอนครับ

 

[bamboo_boy]

นัทไปไหนอ่ะ....
ทำไม ปล่อยให้ โจ ทำคะเเนน ลอยลำ.....

ระวังกินเเห้ว น่ะ นัท..

นนท์ น่ารัก ที่สุด..............

[❝CHŌN❞]

หนูนนท์น่ารัก 

ตอนนี้แอบเชียร์โจ เพราะว่านัทหนีหายไปเลย

ปล่อยให้โจ ทำคะแนนอยู่คนเดียว

[ISACBTMN]

ชอบโจ ... แต่รักนนท์

แต่นัทน่ารักสุดละ อิอิ

[zene]

นัทกับนนท์คุยกันเหมือนแฟนกันเลยอ่ะ
ไม่รู้สึกเหมือนเพื่อนผู้ชายคุยกัน...น่ารักดี

ส่วนโจ...ม่ายรู้สิ...

[tmarch]

อ่าหะ


 

[blackberry2214]

อ่อยยยยย พี่้ต้นอ่ะะะะะ



นึกว่าจะสารภาพรักกัน



5555+


อดเลย

[wan]

ก็ยังคงเป็นปริศนาอยู่ดี ไม่เป็นไรค่อย ๆ ติดตามไป เดี๋ยวก็รู้เอง 

เป็นกำลังใจให้ ต้น นะครับ ตัวละครเยอะดี แต่ทุกตัวก็มีบทให้ได้แสดงทุกตัวตน

ตอนนี้ไม่สับสนแล้ว ใหม่ ๆ อ่านไปก็งงไป ต้องค่อย ๆ คิดตาม 

เอาเป็นว่า สนุก ชวนติดตาม +1 ให้แล้วนะครับ

[IZE]

โจบุกถึงบ้านแล้ว

นัทไปไหนๆๆๆๆ

ทำคะแนแนด่วน

[nopkar]

ขอบคุณสำหรับความรู้ใหม่ๆ เรื่อง Eidetic memory นะครับ

โจยังคงเหมือนเก็บอะไรไว้เยอะเหมือนเดิมเลย
น่าค้นหาดีนะ

[pequena]

โจ เหรอ ไม่รู้สิ รู้สึกว่าเป็นคนที่มีอะไรอยู่ข้างในมาก
ค่อนข้างลึกลับ  เจ้าอารมณ์
เป็นห่วงนนท์

นัทค๊าบ อยู่หนาย รีบมาดูแลนนท์ด่วน
เรื่มแสดงความรู้สึกที่มีกับนนท์ได้แล้ว
เค๊าจะได้รู้ว่า นัทรู้สึกดีๆ มีให้มากกว่าคำว่าเพื่อน

พี่เชียร์นัทให้นนท์อยู่น๊า

[สุดโฉด]

มาให้กำลังใจครับ 

[ExecutioneR]

A 18


ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าเพราะรู้สึกว่ามีคนมาเขย่าตัวผมอยู่ข้างๆ ปกติแล้วผมจะไม่ใช่คนชอบตื่นเช้าเลยแม้แต่นิดเดียว และยิ่งเป็นเช้าวันเสาร์แบบนี้ด้วยแล้ว ผมก็ยิ่งไม่อยากตื่นเข้าไปใหญ่...........

“อืออออออ........” ผมส่งเสียงในลำคอออกมาอย่างรำคาญก่อนที่จะพลิกตัวเป็นนอนคว่ำ

“นนท์” เสียงๆนั้นเรียกผมอีกครั้ง

“อื๊ออออออ!” ผมสะบัดมือของเขาที่กำลังเขย่าหัวไหล่ของผมอยู่ออก

“ไอ้นนท์!!”

“เฮ้ยย!” ผมต้องสะดุ้งขึ้นมาเมื่อถูกตะคอกชื่อและผ้าห่มที่เคยคลุมตัวผมอยู่ถูกกระชากออกจนมันกระเด็นหลุดไปจากร่างกาย

“ตื่นได้สักทีนะ”

ผมลุกขึ้นนั่งแล้วก็เห็นโจกำลังยืนอยู่ตรงขอบเตียงข้างๆตัวผม ในมือของเขายังคงกุมชายผ้าห่มของผมเอาไว้อยู่เลย

“กี่โมงแล้วว.......” ผมงัวเงียถามออกไป

“ตีห้าสี่สิบห้า” เขาตอบ

“หาาา!!” ผมร้องออกมา แต่แล้วผมก็ต้องรู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นสายตาของเขาเลื่อนลงไปหยุดอยู่ที่จุดๆหนึ่งในร่างกายของผม แล้วจากนั้นเขาก็ยิ้มออกมา

ผมเลื่อนตามองตามสายตาของเขาไปว่าเขากำลังมองอะไรอยู่ และเมื่อผมหยุดสายตาไปอยู่ที่เป้ากางเกงของตัวเอง ผมก็ต้องสะดุ้งและรีบยื่นมือออกไปคว้าผ้าห่มกลับมาคลุมตัวเอาไว้เหมือนเดิมทันที

“ขำอะไรวะ” ผมถาม “ไม่เคยเห็นคนจู๋แข็งรึไง”

“ไม่เคย.....” เขาตอบ ทำไมผมรู้สึกว่าสีหน้าเขาดูหื่นๆชอบกล แถมยังดูหายใจแรงๆผิดปกติอีกด้วย

“แล้วตอนเช้าๆมึงจู๋ไม่แข็งมั่งรึไง”

“ก็มีบ้าง.....” เขายักไหล่

“เห็นมะ เรื่องธรรมดา แล้วมึงจะหัวเราะทำไมวะ”

“ก็นั่นน่ะสิ....... เพราะงั้นแล้วมึงจะหน้าแดงไปทำไมวะ”

ผมไม่ตอบแต่ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง คราวนี้ผมนอนหันหลังให้กับเขา เพื่อที่จะไม่ให้เขาเห็นใบหน้าที่กำลังแดงก่ำของผมในตอนนี้อยู่ด้วย “กูจะนอนต่อแล้ว....... แม่งง จะรีบปลุกกูขึ้นมาแต่เช้าทำไมวะเนี่ย........” ผมบ่นออกมาเบาๆ

“กูจะกลับแล้ว” โจพูดออกมาเบาๆด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแปลกไป

“เช้าปายอ่าาา สายๆอีกหน่อยก่อนแล้วค่อยกลับดิ่” ผมตอบ

“แต่กูพูดกับมึงไว้แล้วว่ากูจะกลับแต่เช้า........”

โอ๊ยยย นี่เขากำลังพูดจริงๆเพราะเป็นคนรักษาคำพูดหรือกำลังประชดผมอยู่กันแน่นะเนี่ย

ผมหันกลับมามองหน้าเขาที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมอยู่ “พูดจริงรึพูดเล่นเนี่ย”

“กูจะตื่นตั้งแต่ตีห้าเพื่อมาพูดเล่นรึไงวะ” เขานั่งลงบนเตียงข้างๆผม และมันก็ทำให้ผมเพิ่งจะสังเกตเห็นถึงสีหน้าของเขาที่ดูไม่ค่อยจะสู้ดีเท่าไหร่นัก แต่บางทีมันอาจจะเป็นเพราะว่าผมกำลังเบลอๆเมาขี้ตาตัวเอง หรือไม่ก็เป็นเพราะแสงสลัวในห้องที่ทำให้ผมเห็นและคิดเป็นแบบนั้นไปเองก็เป็นได้

“ก็ได้ งั้นกูขออาบน้ำล้างหน้าล้างตาก่อนแล้วกัน” ผมดันผ้าห่มออกแล้วชันตัวลุกขึ้นนั่ง “มึงอาบน้ำอะไรรึยั.........” ผมชะงัก เมื่อมือของผมไปสัมผัสโดนมือของเขาที่กำลังวางอยู่ข้างๆตัวของผมเข้า

โจรีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ตอบกลับมาห้วนๆ “ยัง”

เขาทำท่าจะลุกขึ้นยืน แต่ว่าผมก็รีบยื่นมือไปคว้าแขนของเขาเอาไว้ได้ทัน แล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ สีหน้าและน้ำเสียงของเขาเมื่อครู่นี้ไม่ใช่เกิดจากการที่เขากำลังมีอารมณ์อย่างที่ผมคิดในตอนแรก แต่ว่าเป็นเพราะ.........

“มึงไม่สบายนี่”

“ใครบอกมึง” เขาสะบัดแขนออกจากมือของผม “งั้นกูจะไปอาบน้ำแล้ว.........”

“เดี๋ยว” ผมรีบลุกออกจากเตียงแล้วก็คว้าแขนของเขาเอาไว้อีกครั้ง และคราวนี้ผมก็ออกแรงดึงรั้งตัวเขาเอาไว้ด้วย

โจที่ต้องกำลังมีไข้อยู่อย่างแน่นอนเซถลาตามแรงที่ผมดึงจนล้มลงมานอนอยู่บนเตียง และเขาก็ล้มทับลงมาบนตัวของผมด้วยพอดี ตอนแรกผมคิดว่าเขาจะต้องโวยวายหรือด่าอะไรผมออกมาอีกซะอีก แต่ปรากฎว่าเขากลับนอนหลับตาหอบอยู่บนตัวของผมและไม่มีทีท่าว่าจะขยับตัวเลยแม้แต่น้อย ผมพยายามดันตัวเองให้หลุดออกจากการถูกทับ แล้วก็เอามือมาวางลงบนหน้าผากของเขาเพื่อวัดไข้

“มึงตัวร้อนจี๋เลยนี่หว่า โจ.........”

เขาสะบัดหน้าออกจากมือของผม จากนั้นก็ค่อยๆลืมตาแล้วก็ทำท่าจะลุกขึ้นอีกครั้ง “กูไม่เป็นไร.......”

“ไม่ได้” ผมกดหน้าอกเขาให้ล้มลงไปนอนเหมือนเดิม “เดี๋ยวมึงมาตายที่บ้านกู กูก็แย่สิวะ”

“แต่กูจะกลับ........”

“มึงจะกลับบ้านรึกลับหอ” ผมถาม แต่แล้วเขาก็เงียบลงไปเหมือนตอบผมไม่ได้ ผมจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ “มึงเนี่ยนะ จะพูดจะฟังกูดีๆสักครั้งนึงมันจะตายมั๊ยวะเนี่ย” ผมยื่นมือไปหยิบรีโมทแอร์มากดเพิ่มอุณหภูมิขึ้น จากนั้นก็หันมาเห็นโจกำลังนอนเอามือก่ายหน้าผากอยู่ และพอผมเอื้อมมือไปจับแขนของเขา ผมก็รู้สึกได้ว่าตัวของเขากำลังสั่นอยู่เล็กน้อย “หนาวเหรอ.....”

โจไม่ตอบ แต่พยักหน้าออกมาเบาๆ

“งั้นก็นอนดีๆ” ผมบอกเขา จากนั้นก็ค่อยๆช่วยพยุงเขาให้เขยิบขึ้นไปนอนอยู่บนหมอนดีๆ แล้วก็หยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เขาด้วย “นี่ไง ผลของการเดิน ‘แค่’ สามกิโลกว่าๆ แถมยังเดินตากฝนต่ออีกด้วย........”

โจพลิกตัวเป็นนอนตะแคงหันหน้ามาหาผม เขาคุดคู้ตัวอยู่ใต้ผ้าห่มราวกับเด็กตัวเล็กๆที่กำลังนอนอยู่ในเปล แต่ท่าทางของเขาในตอนนี้มันก็บอกให้ผมรู้ว่าเขาคงกำลังจะรู้สึกทรมานอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

ผมกำลังจะลุกขึ้นจากเตียงเพื่อลงไปหายามาให้เขากิน แต่แล้วก็ถูกเขาจับมือรั้งเอาไว้เสียก่อน

“จะไปไหน.......” เขาพึมพำออกมาเบาๆ และมองผมด้วยสายตาแปลกๆ

“กูจะไปหายามาให้มึงกินไง”

“ไม่เป็นไร ไม่ต้อง” เขาส่ายหน้า จากนั้นก็หลับตาลง “อยู่กับกูก่อน......... ได้มั๊ย”

ผมมองหน้าเขาที่นอนหลับตาอยู่แล้วก็อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายนัก เพราะผมเองก็คงไม่มีทางเข้าใจความคิดของเขาได้อยู่แล้วว่าเขากำลังคิดหรือต้องการอะไรอยู่ และอีกอย่าง ผมเองก็ไม่ได้รังเกียจที่จะนั่งอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนเขาจนกว่าเขาจะพอใจด้วย........

เมื่อผมได้มานั่งมองหน้าเขาที่กำลังนอนหลับตาอยู่แบบนี้แล้ว ผมก็อดคิดไม่ได้ว่าจริงๆแล้วโจเองก็อาจจะเป็นคนที่เปราะบางกว่าที่ผมคิดอยู่เยอะเลยก็เป็นได้ ถึงแม้ปกติเขาจะดูมีท่าทีขวางๆโลก ดูเป็นคนเงียบๆ และไม่ค่อยจะญาติดีกับใคร แต่จากที่ผมได้คุยกับเขาเมื่อคืน ผมก็พอจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างได้ว่า จริงๆแล้วเขาคงจะเป็นคนที่มีอะไรเก็บเอาไว้อยู่ข้างในค่อนข้างเยอะ อาจจะเป็นคนที่พยายามทำตัวให้เป็นอย่างที่เขากำลังเป็นอยู่ และก็คงไม่ใช่คนไม่ดีถึงขนาดนั้นอย่างที่เจย์พูดอยู่บ่อยๆแน่ เพราะอย่างน้อยๆเมื่อวานเขาก็ยอมรับออกมาแล้วว่าเขาทำเรื่องอะไรบางอย่างที่ไม่ดีลงไป แล้วเขาก็รู้สึกไม่ชอบใจเอามากๆด้วย และไม่ว่าเรื่องที่เขาทำลงไปนั้นมันจะคืออะไรก็ตาม แต่ผมก็คิดว่าเขาคนนี้ก็คงจะมีหัวคิดและสำนึกในเรื่องของความถูกผิดไม่ต่างไปจากผมหรือคนอื่นๆสักเท่าไหร่อยู่เหมือนกัน

ผมนั่งมองหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่งซึ่งกว่าผมจะรู้ตัวว่าโจกำลังกุมมือผมอยู่นั้นก็อีกพักใหญ่ๆให้หลังแล้ว ผมค่อยๆคลายมือของตัวเองออกและลุกออกจากเตียงเพื่อเดินไปขอยาจากป้ายสรหรือแม่ที่น่าจะตื่นแล้วมาเตรียมไว้ให้เขา แต่ก็อีกจนได้ พอผมลุกขึ้นยืนปุ๊บ โจก็ขยับตัวและลืมตามองมาที่ผมทันที

“กูขอไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วก็เอายามาให้มึงก่อนนะ แล้วเดี๋ยวกูจะรีบกลับมา” ผมบอกเขาออกไปเบาๆ และโจก็พยักหน้าเบาๆตอบกลับมาให้กับผมเช่นกัน

อีกไม่ถึงสิบนาทีถัดมาผมก็กลับเข้ามาในห้องอีกครั้งพร้อมกับยาพาราสองเม็ดในมือ เมื่อครู่นี้แม่บอกผมว่าให้เขากินยาลดไข้ไปก่อน และหลังจากที่เขาตื่นแล้วแม่จะพาเขาไปหาหมอที่โรงพยาบาลอีกที ผมเดินไปนั่งอยู่ข้างๆเตียงแล้วก็เขย่าตัวเขาเบาๆเพื่อให้เขาลุกขึ้นมากินยา หลังจากที่เขากินยาเสร็จ เขาก็ล้มตัวลงไปนอนอีกครั้ง ผมจึงหยิบที่วัดไข้แบบแผ่นมาแปะเข้าที่หน้าผากของเขา

“โหห สามสิบแปดจุดห้าเลยเหรอวะ” ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจ และหลังจากนั้นผมก็นั่งมองหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่งเพราะไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรยังไงต่อไปดี

แต่แล้วจู่ๆเขาก็ลืมตาขึ้นมามองหน้าผมอย่างช้าๆ เราสองคนสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง จนในที่สุดเขาก็เป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน แต่ทว่าเสียงของเขานั้นก็ทั้งเบาแล้วก็แหบพร่ามากจนผมแทบจะไม่ได้ยิน

“หา อะไรนะ” ผมถาม แล้วก็โน้มตัวลงไปที่หูของเขาด้วย

“ขอ....โทษที........”

ผมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา และเมื่อเห็นสีหน้าของเขาแล้ว ผมก็อดที่จะส่ายหน้าออกมาเบาๆไม่ได้ มันไม่ใช่สีหน้าไม่สบายใจ และก็ไม่ใช่สีหน้าที่แสดงความเกรงใจอะไรพวกนั้นด้วย แต่มันเป็นสีหน้าของเขาอย่างแท้จริง เป็นสีหน้าเคร่งๆขรึมๆที่ตอนนี้กำลังอ่อนเพลียอยู่อย่างเห็นได้ชัด มันเป็นสีหน้าที่....... ให้ตายสิ ผมเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีเหมือนกัน ผมรู้แต่เพียงว่ามันคือสีหน้าของ “เขา” จริงๆนั่นแหละ

แต่ว่าเมื่อโจเห็นผมส่ายหน้าแล้วถอนหายใจเบาๆแบบนั้น คิ้วของเขาก็ยิ่งขมวดเข้าหากันมากขึ้นไปอีก

“มึงต้องบอกว่า ‘ขอบคุณ’ สิถึงจะถูก ไม่ใช่ขอโทษ” ผมยิ้ม และนั่นก็ทำให้เขามีรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าขึ้นมาได้เหมือนกัน และที่สำคัญ ถึงจะแค่ครู่เดียว แต่ว่านี่แหละ........ นี่แหละคือรอยยิ้มแบบที่เขาเคยยิ้มให้ผมในวันแรกที่เราเจอกัน “มึงนอนไปก่อนนะ เดี๋ยวกูกลับมา......”

เขาพยักหน้าให้กับผมช้าๆก่อนที่จะหันตะแคงตัวไปอีกข้างหนึ่ง ผมลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปเปิดประตูห้องออกซึ่งก็ทำให้ผมเกือบจะชนกับป้ายวนเข้าพอดี

“ว้าย ตายแล้ว!” ป้ายวนร้องอุทานออกมาเบาๆ

“อ้าว ขอโทษทีครับป้า เป็นอะไรรึเปล่า นนท์ไม่รู้น่ะว่าป้ากำลังยืนอยู่หลังประตู”

“ไม่เป็นไรๆค่ะ ป้าแค่ตกใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

“แล้วป้า มีอะไรรึเปล่าครับ” ผมถาม

“คือป้าเอาผ้าขนหนูกับน้ำอุ่นมาให้เพื่อนน้องนนท์น่ะค่ะ เช็ดตัวเขาสักหน่อย ไข้จะได้ลด แล้วนี่เค้ามีไข้สูงมั๊ยคะ”

“สูงเหมือนกันอ่ะครับป้า ขอบคุณมากนะครับ” ผมรับถังใส่น้ำกับผ้ามาจากป้ายวน

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวป้าไปต้มข้าวต้มไว้ให้เพื่อนน้องนนท์ก็แล้วกันนะคะ น้องนนท์จะเอาด้วยรึเปล่าล่ะ ป้าจะได้ต้มเผื่อ”

“อืมมม ก็ดีเหมือนกันครับป้า ขอบคุณมากนะครับ” ผมกลับเข้ามาในห้องและวางถังน้ำเล็กๆนั่นไว้ข้างๆเตียง จากนั้นก็ค่อยๆเรียกโจเบาๆ “โจ มึงหลับรึยัง.......”

“ยัง......” เขาส่ายหน้า จากนั้นก็ค่อยๆพลิกตัวกลับมาเป็นนอนหงายแต่ก็ยังคงหลับตาเอาไว้อยู่

“ปวดหัวรึเปล่า”

“นิดหน่อย......”

“กูขอเช็ดตัวให้มึงก่อนนะ แล้วจากนั้นมึงค่อยนอน ได้รึเปล่า”

โจลืมตาขึ้นมองหน้าผมครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าออกมาเบาๆ “เช็ดแค่ตรงลำตัวก็พอ”

ผมพยักหน้า “นั่งไหวรึเปล่า ลุกขึ้นมาถอดเสื้อก่อนดิ่ เดี๋ยวตอนเช็ดตัวค่อยนอนเช็ดก็ได้มั๊ง”

เขาค่อยๆถอดเสื้อออก ยิ่งพอได้เห็นหุ่นเขาใกล้ๆแบบนี้แล้วผมก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาคนนี้นี่หุ่นดีมากจริงๆนั่นแหละ หน้าอกที่นูนออกมาเป็นกล้ามอกอย่างเห็นได้ชัด รวมไปถึงกล้ามปีกที่กว้างตามแบบของนักว่ายน้ำ มันทำให้ผมอดมองร่างกายของเขาอย่างชื่นชมไม่ได้

แต่แล้วสายตาของผมมันก็ไปสะดุดเข้ากับรอยแผลเป็นจางๆตรงบริเวณสีข้างใต้รักแร้ขวาของเขา ภายใต้แสงไฟสลัวๆในห้องที่ปิดผ้าม่านและไฟทุกดวงเอาไว้หมดแบบนี้จึงทำให้ผมมองเห็นได้ไม่ค่อยชัดนัก แต่ผมก็รู้สึกว่ามันคงจะเป็นแผลที่เขาได้มานานมากแล้วพอดู และถึงตอนนี้มันจะเห็นได้ไม่ชัดมากแล้ว แต่ขนาดของมันก็ยาวพอๆกับขนาดนิ้วชี้ของผมเลยทีเดียว

เมื่อผมละสายตาออกจากร่างกายของเขา ผมก็พบว่าเขากำลังมองหน้าผมแล้วก็ยิ้มให้ผมอยู่ ผมจึงรีบก้มหน้าลงไปหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาบิดน้ำอย่างรวดเร็วด้วยความอาย

ผมเช็ดตัวให้เขาที่นอนอยู่บนเตียงอย่างทุลักทุเลเพราะว่าผมไม่เคยทำแบบนี้ให้กับใครมาก่อนเลย แต่เขาเองก็ไม่ได้บ่นอะไรออกมาสักคำ หรือไม่ก็คงเป็นเพราะเขาไม่มีแรงที่จะอ้าปากเถียงหรือทะเลาะอะไรกับผมอีกแล้วก็เป็นได้ล่ะมั๊ง หลังจากที่ผมทำความสะอาดร่างกายเฉพาะท่อนบนของเขาเสร็จ ผมก็ปล่อยให้เขานอนต่อและเดินออกจากห้องไป แต่คราวนี้ไม่มีเสียงเรียกของเขาให้ผมอยู่เป็นเพื่อนอีกแล้ว เพราะแค่ไม่กี่นาทีหลังจากที่ผมทำความสะอาดร่างกายให้เขาเสร็จ เขาก็ผล็อยหลับลงไปแทบจะในทันที

ผมลงไปกินข้าวต้มแล้วก็ตอบคำถามแม่นิดหน่อยเกี่ยวกับโจ และเราก็สรุปกันได้ว่าพอสายๆหลังจากที่เขาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เราจะพาเขาไปหาหมอก่อนที่จะพาเขากลับไปส่งที่หอ หรือไม่อย่างนั้นเขาก็อาจจะต้องนอนอยู่ที่บ้านของเราอีกคืนนึงก่อนจนกว่าเขาจะหายดีก็ได้

จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้ชอบความคิดอย่างหลังนี้สักเท่าไหร่หรอก แต่จะปล่อยให้เขาไปนอนป่วยอยู่ที่หอคนเดียวมันก็ใช่เรื่อง และอีกอย่าง จะว่าไปผมเองก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดกับการที่มีเขามานอนอยู่ด้วยเหมือนเมื่อตอนแรกๆแล้วด้วย เพราะถ้าหากคืนนี้เขายังอาการไม่ค่อยดีขึ้นและต้องนอนค้างกับผมอีกจริงๆ เขาก็คงต้องไปนอนที่ห้องอื่นแน่ๆล่ะ เพราะไม่อย่างนั้นผมก็อาจจะพลอยซวยติดหวัดจากเขาอีกคนไปด้วยก็ได้

หลังจากนั่งอยู่ราวๆสิบห้านาที ผมก็เดินกลับขึ้นไปบนห้องเพื่อที่จะดูว่าเขาเป็นยังไงบ้างและเพื่อจะเอาเสื้อผ้าออกมาอาบน้ำเปลี่ยนชุดด้วย แต่เมื่อผมเดินขึ้นไปถึงหน้าห้องของตัวเอง ผมก็ต้องตกใจที่ได้ยินเสียงคนกำลังร้องครวญครางดังออกมาจากในห้อง

ผมรีบเปิดประตูเข้าไปและก็พบว่าโจกำลังนอนดิ้นและครางอยู่บนเตียง จริงๆแล้วคงจะไม่ใช่เรียกว่าคราง แต่เป็นกำลังนอนร้องไห้ และแทบจะเรียกได้ว่าหวีดร้องออกมาเลยมากกว่า มันทำให้ผมถึงกับยืนนิ่งอยู่กับที่เพราะความตกใจ ความกลัว และก็ทำอะไรไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ผมจะตั้งสติได้และรีบเดินตรงเข้าไปหาเขา

โจนอนพลิกตัวไปมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มและเสียงสะอื้น “อย่าาาา ผมกลัวว ผมกลัวว ไม่เอาๆ ฮือออ ไม่!” เขาร้องออกมา

ผมรีบนั่งลงบนเตียงแล้วก็ดึงมือเขามากุมเอาไว้ ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีนอกจากพยายามปลอบโยนเขาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเผื่อว่าเขาจะได้ยินผมบ้าง

“ไม่เป็นไร..... ไม่เป็นไรนะโจ ไม่มีใครมาทำร้ายมึงหรอก กูอยู่ที่นี่แล้ว..........” ผมกุมมือเขาไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งผมก็โอบหัวของเขาเอาไว้ด้วย ผมคิดไม่ออกจริงๆว่าผมควรจะทำยังไงดี และนี่ก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ผมนึกออกและรู้สึกว่าผมควรจะทำ

“ไม่..... ไม่ ไม่เอา กูกลัววว กูกลัวแล้วว กูกลัวว ฮืออออ” เขายังคงสะอื้นและดิ้นอยู่เล็กน้อย ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวไปด้วยความหวาดกลัวและหวาดระแวงทั้งๆที่ตายังคงปิดอยู่

“ไม่มีใครจะมาทำร้ายมึงได้หรอก โจ ตอนนี้มึงกำลังอยู่กับกู มึงอยู่กับไอ้นนท์ไง กูไม่ยอมให้ใครทำร้ายมึงได้แน่นอน” ผมพูดใส่หูของเขาเบาๆ แต่ทว่าเขาก็ยังไม่ดีขึ้น จนผมต้องล้มตัวลงนอนและกอดเขาเอาไว้ในอ้อมแขนของผม “ใจเย็นๆนะโจ นอนหลับพักผ่อนซะนะ แล้วพอตื่นขึ้นมาทุกอย่างก็จะดีเอง.........”

“ฮือออ..... อือออ.........” โจเริ่มที่จะครางเบาลงเรื่อยๆ

“นอนซะนะ พักผ่อนซะ ไม่ต้องห่วงนะ กูจะไม่ทิ้งมึงไปไหนแล้ว กูจะอยู่ตรงนี้กับมึงนี่แหละ ไม่ต้องกลัว.........” ผมลูบหัวเขาอย่างช้าๆและอ่อนโยนจนกระทั่งเขาเริ่มสงบลง หลังจากนั้นสักพักเมื่อทุกอย่างกลับมาสู่ภาวะปกติแล้ว ผมก็ลองเรียกชื่อเขาเบาๆดู แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบกลับมา

ผมคลายวงแขนออกและเอื้อมมือไปหยิบกระดาษทิชชู่ที่หัวเตียงมาเช็ดหน้าและซับน้ำตาให้กับเขา ก่อนที่จะค่อยๆเอนตัวลงนอนข้างๆเขาอีกครั้ง และมือข้างหนึ่งของเราสองคนยังคงกุมกันเอาไว้แน่น

การที่ได้เห็นเขาเป็นแบบนั้นมันทำให้ผมตกใจมาก มันจะเป็นการเพ้อเพราะพิษไข้ หรือเป็นเพราะว่าเขาละเมอหรือกำลังฝันร้ายกันแน่นะ แต่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม ในฝันของเขานั้นเขากำลังกลัวอะไรหรือใครอยู่กันแน่ ใครกันที่กำลังจะเข้ามาทำร้ายเขา และทำไมมันถึงทำให้เขาคนนี้หวาดกลัวได้มากถึงเพียงนี้

ผมนอนมองดูใบหน้าอันเข้มแข็งแต่ก็แลดูเปราะบางของโจไปพร้อมๆกับลูบหัวของเขาเบาๆไปด้วย ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะสามารถเห็นคนเข้มแข็งอย่างเขาเป็นแบบนี้ได้ เขาช่างแลดูราวกับเด็กตัวเล็กๆที่กำลังนอนหลับและต้องการการปกป้อง ต้องการความรักความอบอุ่นจากไม่ว่าใครก็ตามที่อยู่ใกล้ๆเขา และสำหรับในตอนนี้ “เขา” คนนั้นก็คือผมนี่เอง

ผมค่อยๆเหยียดแขนออกไปกอดเขาเอาไว้อีกครั้ง ด้วยความที่หวังว่ามันจะทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นและปลอดภัยขึ้นได้บ้าง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่เพียงในความฝันของเขาก็ตาม...........

[ExecutioneR]

เหมือนเดิม ย้อนบวกให้ทุกคนที่เข้ามาอ่านและรีพลายให้ผมกั๊บ ^^

[blackberry2214]

เชียร์โจสุดชีวิต




มาต่อโคดเร็วอ่ะพี่ต้น


thx มากๆ นะค้าบบบบ ^______________^

[birdy]

อยากอ่านทุกวันเลย มาเป็นกำลังใจให้ ต้นจะได้มีพลัง ในการเขียนเรื่องทุกวัน

[august_may]

เอ๊ะ ตายแระ นี่โจมีอดีตที่แย่เหรอเนี่ย สงสารโจ เพื่อช่วยโจ นนท์จะต้องอยู่ดูแลโจไปชั่วชีวิต ฮ่าๆๆๆๆ นัทไม่ยอมออกมา โจทำคะแนนห่างไปเยอะแล้วนะเนี่ยยยย

เป็นกำลังใจให้คุณต้นค่ะ

[artday]

ห่วงโจจังแล้วนนท์กับนัทละ????

[❝CHŌN❞]

นัทจะกินแห้วรึป่าวเนี่ย

หนูโจออกมาที แยกซีนนัทไปหมดเลย 555+

แต่ก็แอบเชียร์หนูโจอยู่นะตอนนี้  

[bamboo_boy]

โจ เเย่ง นนท์ ไป จากนัท ป่าว เนี้ย...

อย่าน่ะ..

นนท์ ของ นัท คน เดียว

[zene]

ว้าวววววววววว...มาเร็วดีจัง
เริ่มชักเบี่ยงเบนมีใจให้โจแล้วอ่ะ...

เป็นห่วงนัทจัง...

[nopkar]

มันจะเข้าทำนอง "ความสงสารเป็นบ่อเกิดแห่งความรัก" vs "เพื่อนสนิท" หรือเปล่าอ่ะ

แต่แบบนี้น้องนนท์ เหนื่อยแน่เรยยยยย


  ให้กำลังใจ ทั้งคนเขียนและน้องนนท์