หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

โอ้....  แน่ๆ  แน่ๆๆ แน่ๆๆๆ
โจ   โจมัน....  โจมันมัน.....

หันมากรักชาตินนท์เต็มตัวแหงๆ  คิคิคิคิคิ

มาเร็วจังนะต่งต๊น  อ้อ ต่งต๊น ความสูงมักผันแปรตามกับความสูงแนวราบอ่ะ กั๊กๆๆๆๆๆ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[imageriz]

นัท   โจ    นัท   โจ   นัท    โจ

เชียร์ใครดีละเนี๊ย   
 

[blackberry2214]

นึกว่ามีแต่ผู้หญิงที่ชอบคนเลว

เกย์ก็ชอบคนเลวเหมือนกัน


555+


รึจริงๆ แล้ว เราทุกคน แอบชอบอะไรเลวๆ อยู่แล้วหว่า



ปอลอ ไม่ได้ว่าตัวละครพี่ต้นเลวนะ ประมาณว่า บุคลิกแบบนั้นอ่ะ
รู้ว่าจริงๆ ไม่เลวหรอก เพราะเด๋วพี่ต้นก็คงแต่งให้ ที่จริงเปนคนดี อยู่ดี

55555+

[สุดโฉด]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ในที่สุด   อดทนคอยมานาน  โจก็ออกโรงแล้ววววว

นนท์สร้างความประทับใจแรกให้โจแล้วละซิ อิอิ

เชียร์โจ  เชียร์โจ  เชียร์โจ เชียร์โจ  เชียร์โจ  เชียร์โจ เชียร์โจ  เชียร์โจ  เชียร์โจ
เชียร์โจ  เชียร์โจ  เชียร์โจ เชียร์โจ  เชียร์โจ  เชียร์โจ เชียร์โจ  เชียร์โจ  เชียร์โจ
เชียร์โจ  เชียร์โจ  เชียร์โจ เชียร์โจ  เชียร์โจ  เชียร์โจ เชียร์โจ  เชียร์โจ  เชียร์โจ
เชียร์โจ  เชียร์โจ  เชียร์โจ เชียร์โจ  เชียร์โจ  เชียร์โจ เชียร์โจ  เชียร์โจ  เชียร์โจ
เชียร์โจ  เชียร์โจ  เชียร์โจ เชียร์โจ  เชียร์โจ  เชียร์โจ เชียร์โจ  เชียร์โจ  เชียร์โจ
เชียร์โจ  เชียร์โจ  เชียร์โจ เชียร์โจ  เชียร์โจ  เชียร์โจ เชียร์โจ  เชียร์โจ  เชียร์โจ



ขอบคุณคับ  

[ExecutioneR]

ฝากลองย้อนกลับไปอ่านข้อความที่ผมฝากไว้ในหน้าแรกก่อนเริ่มเรื่องหน่อยนะครับ ผมไปอีดิทไว้แล้ว

 

อิอิ

 

[สุดโฉด]

ไปอ่านที่อิดิทแล้วอ่ะ  พระเอก(คนที่ได้รับความรัก)จะเป็นใครก็ได้คับ

ชอบโจอ่ะคับคือดูลึกลับดี ไม่ใช่ไม่ชอบนัทนะ  ชอบมากกว่าโจอีกแต่อย่างว่าอยากให้โจเป็นพระเอกแบบไม่มีเหตุผล อิอิ

[wan]

สงสัยว่า นนท์ จะเป็นตัวเชื่อมให้ 2 ก๊ก นี้มีไมตรีต่อกันแน่เลย

ว่าแต่ตอนนี้มันยังค้างอยู่นะครับ ต้น รีบมาต่อให้ด่วน ด้วน ด่วน เลยนะครับ

[Ex'ecuzě]

อร๊าาาางงงงงงง

โจ โจ โจ โจ โจ โจ โจ โจ โจ

 

แต่พ้มรัก "นัท" มากกว่า 

[M@nfaNG]

^
^
^จิ้มน้องชาย น้องชอบนัทเหรอ ทีแรกพี่ชอบโจงั้นพี่เปลี่ยนมาชอบนัท จะได้แย่งกะน้องดีกว่า

[zene]

เข้ามาเชียร์นัทด้วยคน....

[andyus1]

โจ มันเปนไรของมันนะ

จะเชียโจ ก็สงสารนัทอ่ะ เอาเปนว่ารอดูละกาน

มันคงมีทางออกดีๆ ช่ายป่ะ หรอไม่มันก็แค่เปนช่วงเวลาสั้นๆ ของทั้งสามคน

ผ่านมา และ ผ่านไป โดยไม่มีอะไรเลย แต่คงไม่เปนอย่างนั้น ช่ายป่ะคั้บ ก็ได้แต่หวังนะคั้บ 

[~•SAkurAIro•~]

ฮะอ๊างงงงงงงงงง

โจจจจจจ ทำไมไปเดินตากฝนอย่างงั้นนนนนนนน

ค้างงงงงงงง พี่ต้นมาต่อเร็ว ๆ ๆ ๆ ๆ (เป็นเอามากก)

[น้ำค้าง]

โจต้องมีปัญหาอะไรแน่ๆ  ต่อมอยากรู้กำเริบ น้องต้นช่วยบอกหน่อยสิ

[patz]

เอาละสิ เอาละสิ จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย

เชียร์นัท ก็สงสารโจ
เชียร์โจ ก็สงสารนัท

เฮ้อออ...


 

[nopkar]

ความทรงจำแบบภาพถ่าย หรอ... เหมือนความทรงจำชั่วพริบตา ในการ์ตูนคินดะอิจิ ของเมงุ มั๊ยอ่ะ
แต่แอบน่าสงสารในบางมุมนะ จำบ้าง ลืมบ้าง ผมว่าน่าจะเป็นอะไรที่ดูสมดุลกว่าเนอะ

ปล. น้องนนท์เลือกใครอ่าาาา (คนที่เหลือขอได้ป่ะ )

[ExecutioneR]

photographic memory เป็นอะไรที่ฟังดูเว่อร์และไกลตัว แต่จริงๆแล้วเป็นอะไรที่ใกล้ตัวพวกเรามากกว่าที่คิดนะครับ ผมว่ามันเป็นอะไรที่น่าสนใจมากเลยล่ะ หากใครมีเวลาลองไปอ่านข้อมูลพวกนี้ดูนะครับ และเราจะรู้ว่าจริงๆแล้วพวกเราทุกคนต่างก็มีความสามารถนี้ด้วยกันทั้งนั้น

จิ้มหนู เบาๆนะคร้าาาา....

[august_may]

โอ๊ะ โจเริ่มมีบทบาทขึ้นเรื่อยๆ 

แต่สงสารคริสเรื่องความสามารถพิเศษ หลายคนมีความสามารถนี้  แต่ก้อไม่ได้มีความสุขเสมอไป


จิ้มคุณต้นค่ะ หุหุหุหุ   

[three]

ลุ้นๆครับผม

[❝CHŌN❞]

เริ่มจะเอนเอียงไปทางหนูโจ

แต่ก็ไม่รู้จะเชียร์ใคร  

ต้องรอลุ้นกันต่อไป

[andyus1]

ตอบคำถามน้องต้น ทุกคนสามารถเปนพะเอกได้คั้บ แต่มันขึ้นอยุ่กับว่าจะหาตัวนางเอกของตัวเองเจอไม้ ก็เท่านั้น

ส่วนกรณีของเรื่องนี้ผมว่า ทุกอย่างมัน่าจะลงตัวนะ เพาะทุกคนมีทางเดิมของตนเอง มีที่มาที่ไป

ก็ต้องแล้วแต่น้องนนท์แล้วแหล่ะ ว่าจะบันดารหั้ยพะเอกที่พวกพี่ลุ้นกันอย่สองคนนั้น คนไหนจะมาเปนพะเอกของนนท์

อีกคนก็ต้องเปนพะเอกของใครสักคนช่ายป่ะคั้บ รอลุ้นละกัน

เอิ้กๆๆ ผลักภาระ เพาะพี่เลือกไม่ได้จิงๆ ณ ตอนนี้ ขอเก็บข้อมูลไปก่อนละกัน
 

[mole eye man]

เพิ่งได้อ่านอีดิต  (รอบแรกไปดูแต่หาไม่เจอ   )

จริง ๆ ผมชอบแนวคิดแบบนี้นะฮะ  แต่นิยายหลาย ๆ เรื่องที่ผ่านมาไม่ค่อยได้มอบบทหรือเล็งไปที่ตัวละครอื่น ๆ นอกจากตัวละครหลักเท่าไหร่  ก็เลยค่อนข้างเคยชินกับนิยายที่มีพระเอกแบบตายตัวไปซะงั้น

เคยอ่านนิยายเรื่องนึงที่ชอบตัวประกอบมาก ๆ  แล้วอยากให้มันมีบทเยอะ ๆ  แต่จนแล้วจนรอดบทก็ไม่เยอะอยู่ดี   

[ISACBTMN]

พระเอกของนนท์มีหลายคนก็ดีนะ
อิอิ

[mantdash]

ทำไมนนท์เป็นห่วงโจขนาดนั้นนะ

เป็นเราโดนด่างั้นก้ไม่ยุ่งแล้ว

แบบว่าหน้าแตกอะ เหอๆ

HBD ย้อนหลังครับ ขอให้มีความสุขมากครับ 

+1ให้ครับ

[l3iZal2l2e]

HBD ย้อนหลังนะคะพี่ต้น

นั่นจิ ไม่รู้จะเชียร์ใครดีอ้ะ
 

จำแบบรูปถ่าย เป็นเหมือนกัน แต่ไม่ขนาดรอบเดียวจำได้เลย
ยิ่งอ่าน รูปมันจะยิ่งชัดขึ้น ... 5 55+
บางทีเวลาสอบ พอเจอข้อสอบ แบบเฮ้ยยยย
คำตอบแม่งอยู่หน้านั้นนี่หว่า ภาพของหน้านั้นลอยขึ้นมาเลยค่ะ
5 55+

[popper]

พี่ฮ่ะ

มีอะไรจะบอกเเหละ

คือ ผมเชียร์นัทฮ่ะ

เเต่เเอบ โจนิดนึงด้วย 55+

ติดตามค๊าบติดตามม

 

[ExecutioneR]

A 17


หลังจากที่เราสองคนขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว พี่โก๋ก็หันมามองเราด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจ ผมรู้ว่าพี่เขาคงจะกังวลว่าหลังจากกลับบ้านไปแล้ว แม่จะต้องดุผม และพี่เขาเองก็คงจะต้องพลอยโดนด่าไปด้วยแน่ๆ

“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ เดี๋ยวนนท์บอกแม่เองว่าฝนมันตกก่อนที่พี่จะมาถึงแล้วนนท์ก็ดันไปยืนตากฝนเอง พี่จะได้ไม่โดนแม่ด่าเอานะครับ” ผมพูด

“พี่ไม่ได้กังวลเรื่องนั้นครับน้องนนท์” พี่โก๋หันกลับไปและเริ่มออกรถอีกครั้ง “แต่พี่กลัวน้องกับเพื่อนจะเป็นหวัดมากกว่า เอางี้ เดี๋ยวพอถึงปั๊มน้ำมันข้างหน้าแล้วพี่จะวิ่งลงไปซื้อผ้าขนหนูมาให้แล้วกันนะครับ ตอนนี้ก็นั่งทนหนาวไปแป๊บนึงก่อนก็แล้วกัน” พี่โก๋พูดพลางยื่นมือไปกดเบาแอร์ลงเป็นต่ำสุด

ผมหันไปมองโจแล้วก็เห็นเขากำลังนั่งกอดอกมองไปนอกกระจกอยู่ เสื้อนักเรียนสีขาวบางเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝนจนมันแนบติดไปกับร่างกายของเขา เผยให้เห็นรูปร่างที่สมส่วนและกำยำได้รูป และหยดน้ำหลายหยดก็เกาะติดอยู่บนปลายผมสั้นเกรียนทรงสกินเฮดของเขาด้วย

เมื่อผมเห็นเขากำลังนั่งตัวสั่นอยู่เล็กน้อย ผมจึงชะโงกหน้าไปพูดกับพี่โก๋ “พี่ครับ นนท์รบกวนปิดแอร์หน่อยนะครับ นนท์ว่านนท์เริ่มหนาวแล้วอ่ะ”

เมื่อพี่โก๋ปิดแอร์ลง โจก็หันมามองหน้าผม เราสองคนสบตากันครู่หนึ่งแต่ก็ไม่มีใครยอมพูดอะไรออกมา จากนั้นเขาก็หันกลับไปที่กระจกและมองออกไปยังนอกรถอีกครั้ง ผมจึงได้แต่ส่ายหน้าเบาๆให้กับตัวเอง

เมื่อพี่โก๋เลี้ยวรถเข้าไปยังปั๊มที่ใกล้ที่สุดและวิ่งลงจากรถเพื่อไปซื้อผ้าขนหนูมาให้พวกเราแล้ว โจก็หันมาหาผมอีกครั้ง

“กูลงที่นี่ล่ะนะ” เมื่อพูดจบเขาก็เปิดประตูรถออก

“เดี๋ยวก่อน มึงจะบ้ารึไง!” ผมรีบเอื้อมไปคว้าข้อมือเขาเอาไว้ “ฝนก็ยังตกหนักขนาดนี้ แล้วถ้าเกิดลงตรงนี้แล้วมึงจะเอายังไงต่อ จะกลับไปเดินตากฝนต่ออีกรึไง!”

เขาหันมาขมวดคิ้วให้กับผม “แล้วทำไมมึงถึงจะต้องใส่ใจด้วยวะ มึงกับกูก็ไม่ได้เป็นแม้แต่เพื่อนกันสักหน่อย” เขาสะบัดมือผมออกแล้วทำท่าจะก้าวลงจากรถไป

“งั้นก็เป็นซะสิ!”

โจชะงัก จากนั้นเขาก็หันกลับมาหาผมอีกครั้ง “เมื่อกี๊มึงพูดว่าไงนะ”

“กูบอกว่างั้นก็เป็นซะสิ” ผมพูดซ้ำ “กูรู้ว่ามึงไม่ชอบขี้หน้ากู แต่มึงจะให้กูปล่อยมึงกลับไปเดินตากฝนแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะ”

เขามองหน้าผมนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งพี่โก๋เดินออกมาจากร้านค้า เขาก็เลยกลับเข้ามานั่งในรถดีๆอีกครั้งพร้อมกับปิดประตูลง

“เอาล่ะ........ นี่ครับ” พี่โก๋ยื่นถุงพลาสติกที่ข้างในมีผ้าขนหนูผืนเล็กอยู่สองผืนให้แก่ผมหลังจากที่พี่เขากลับเข้ามาในรถแล้ว “เอาไปใช้เช็ดหัวเช็ดตัวซะหน่อย”

“ขอบคุณครับพี่” ผมหยิบผ้าขนหนูออกมาจากในถุงแล้วยื่นให้แก่โจผืนนึง

“แล้วตกลงว่าจะให้พี่ไปส่งเพื่อนน้องนนท์ที่ไหนดีครับ” พี่โก๋ถาม

ผมหันไปมองหน้าโจเพื่อขอคำตอบ แต่แล้วคำตอบที่เขาพูดออกมาก็ต้องทำให้ผมอ้าปากค้างขึ้นมาเลยทีเดียว

“ไปที่บ้านนนท์ก็ได้ครับพี่ เมื่อกี๊ผมคุยกันแล้ว และวันนี้ผมคงจะไปขออาศัยค้างที่บ้านนนท์เค้าก่อนน่ะครับ” เมื่อพูดจบ เขาก็หันมายิ้มให้กับผม “......เนอะ”

ผมอยากจะปฏิเสธ แต่ก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง ไอ้ครั้นจะให้ผมพูดหรือถามอะไรที่มากไปกว่านี้กับเขาก็ทำไม่ได้อีกเหมือนกัน เพราะไม่อย่างนั้นพี่โก๋ก็จะพลอยสงสัยไปด้วยซะเปล่าๆ ผมก็เลยจำต้องทนเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจจนกว่าที่จะไปถึงบ้าน และระหว่างทางกลับบ้าน โจก็ยังคงเอาแต่นั่งเหม่อมองออกไปยังนอกกระจกรถเหมือนอย่างเคย

กว่าเราจะกลับมาถึงบ้านกันก็ปาเข้าไปเกือบเกือบสองชั่วโมงให้หลังเนื่องจากการจรจรที่ย่ำแย่มาก เพราะฝนที่เทกระหน่ำลงมาในช่วงเวลาเร่งด่วน ทำให้รถทุกคันบนท้องถนนจอดกันแทบจะเรียกได้ว่าตายสนิทเลยทีเดียว หรือต่อให้เคลื่อนที่ได้ก็ไปได้ด้วยความเร็วไม่ต่างกับวิ่งจ๊อคกิ้งเท่านั้นเอง แถมที่สำคัญ จนถึง ณ ตอนนี้ฝนก็ยังคงไม่ยอมหยุดตกเลยด้วย ถึงมันจะเริ่มซาลงไปบ้างแล้ว แต่ก็มีแนวโน้มว่าท่าทางมันคงจะตกไปจนถึงตอนกลางคืนด้วยอย่างแน่นอน

เมื่อเราสองคนเดินเข้าไปในบ้าน ป้ายวนก็กำลังยืนรอรับพวกเราพร้อมด้วยผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่อยู่แล้ว และแน่นอนว่าแม่ของผมเองก็มายืนรอรับเราอยู่ด้วยเช่นนกัน

“โจ นี่แม่กู...... แม่ครับ นี่โจ เพื่อนนนท์ที่เล่าให้ฟังบนรถว่าคืนนี้เค้าจะมาขอนอนค้างด้วยคืนนึง” ผมแนะนำ

“สวัสดีครับ แม่” โจยกมือไหว้แม่ผม

“จ้ะๆ หวัดดีลูก แต่ก่อนอื่นนะ แม่ว่าเราสองคนขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อยกันก่อนดีกว่า ไม่งั้นเดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา นนท์ พาเพื่อนขึ้นไปข้างบนเลยลูก” แม่พูดกับโจและผม จากนั้นก็หันไปหาป้ายวน “ป้าคะ งั้นเดี๋ยวรบกวนช่วยจัดห้องนอนแขกให้เพื่อนนนท์เค้าหน่อยก็แล้วกันนะคะ”

“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ แม่ ไม่ต้องลำบากหรอกครับ เดี๋ยวผมนอนกับนนท์เค้าก็ได้” โจพูดขึ้น

ผมหันขวับไปมองหน้าเขาด้วยความตกใจและข้องใจ แต่ทว่าเขาก็ไม่ยอมหันมาสบตากับผม แต่กลับกำลังยืนยิ้มให้กับแม่ของผมอยู่

“งั้นนนท์ไปอาบน้ำก่อนนะครับ” ผมส่ายหน้าอย่างอารมณ์เสียก่อนจะเดินตรงไปยังบันไดเพื่อขึ้นไปบนห้องของตัวเอง และแน่นอนว่าผมก็ได้ยินเสียงโจเดินตามผมมาจากทางด้านหลังด้วยเหมือนกัน

เมื่อโจเดินตามผมเข้ามาถึงในห้องนอนและเมื่อประตูห้องถูกปิดลง ผมก็หันกลับไปเผชิญหน้ากับเขาทันที

“นี่มันอะไรกันแน่วะเนี่ย กูไม่เข้าใจเลยจริงๆ” ผมพูดอย่างหัวเสีย

“อะไรที่ว่าน่ะมันอะไร” เขาถาม

“ก็.........” ผมไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหนดี ทำไมเขาถึงได้ไม่มีท่าทีรู้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องนี้เลยแบบนี้นะ “เออๆ ช่างมันเว้ย งั้นก็ไปอาบน้ำได้แล้ว ห้องน้ำอยู่ข้างนอกเดินออกไปแล้วเลี้ยวซ้ายนั่นแหละ เดี๋ยวจะเตรียมชุดไว้ให้” ผมเกาหัวตัวเองเบาๆเพราะความหงุดหงิด

“ที่มึงหัวเสียเนี่ย เป็นเพราะว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ามึงเป็นกูไม่ใช่ไอ้นัทรึเปล่า” โจพูดขึ้นหลังจากเงียบไปพักหนึ่ง

“หมายความว่ายังไง” ผมหันกลับไปมองเขา

“เปล่า......” เขายักไหล่ “ก็ได้ เดี๋ยวกูจะอธิบายก็ได้ว่าทำไม แต่ตอนนี้รู้ไว้อย่างเดียวก็แล้วกันว่า กู........”

“มึงอะไร........” ผมถาม

“เปล่า เอาไว้ก่อนเหอะ”

ผมนิ่วหน้าด้วยความแคลงใจ นี่ตกลงเขาจะมาอารมณ์ไหนยังไงกับผมกันแน่นะ ให้ตายเถอะ ผมคาดเดาอารมณ์ของเขาไม่ถูกเลยจริงๆ

“ก็มึงบอกว่าอยากจะเริ่มต้นด้วยการเป็นเพื่อนกับกูไง เพื่อนกันมาเที่ยวมานอนบ้านเพื่อน มันก็คงไม่ผิดใช่มั๊ยล่ะ”

“แต่นี่มัน..........” ผมส่ายหน้า ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี

“นี่มันอะไร”

“มัน......... มัน.......... มันไม่รู้เว้ย! ไปๆ ไปอาบน้ำได้แล้วไป” ผมหันกลับไปหยิบเสื้อยืดกับกางเกงออกมาจากตู้เสื้อผ้าอย่างละตัวแล้วโยนมันลงบนเตียง “เดี๋ยวกูก็จะไปอาบน้ำที่ห้องอื่นเหมือนกัน พออาบเสร็จแล้วก็ใส่ชุดนี้ก็แล้วกัน แล้วเดี๋ยวจะได้ลงไปกินข้าว” เมื่อพูดจบ ผมก็หยิบเสื้อผ้าของตัวเองแล้วเดินสวนเขาออกจากห้องไปทันที

บางทีผมก็มักจะโกรธและหงุดหงิดตัวเองอยู่เสมอๆเวลาที่ผมไม่สามารถหาคำพูดมาบรรยายความรู้สึกของตัวเองออกไปได้ และยิ่งมาเจอคนแบบโจด้วยแล้ว ผมก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเป็นเท่าตัวเลยทีเดียว เพราะนอกจากที่ผมจะไม่เข้าใจความคิดของเขาแล้ว มันยังดูเหมือนเขาเองก็กำลังปั่นหัวผมเล่นซึ่งก็พลอยทำให้ผมไม่เข้าใจความคิดของตัวเองไปด้วยเลย

หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จผมก็เริ่มรู้สึกสบายใจสบายกายขึ้นมาก และหลังจากที่ผมเดินกลับเข้าไปในห้องแล้ว ผมก็เห็นเขากำลังนั่งอยู่บนเตียงของผมในเสื้อผ้าที่ผมเตรียมเอาไว้ให้อยู่ ถึงเขาจะสูงกว่าผม แต่ก็ดูเหมือนเขาจะใส่เสื้อผ้าของผมได้พอดีล่ะนะ

“กูเอาชุดนักเรียนใส่ราวแขวนตากไว้ในห้องน้ำนะ” เขาหันมาพูดกับผม

“อืม ก็ดีแล้ว เดี๋ยวกูบอกป้ายวนให้” ผมตอบ “หิวรึยัง”

เขายักไหล่ “ไม่อยากรู้เหตุผลของกูแล้วเหรอ ว่าทำไมกูถึงได้มาที่นี่น่ะ”

ผมถอนหายใจเบาๆ “ก็ถ้าอยากจะพูดแล้วก็พูดมา”

“เปล่า ไม่อยากพูดหรอก” เขายักไหล่แล้วก้มลงมองพื้นห้อง “แต่คิดว่าจำเป็นต้องพูด”

“อะไรของมึงเนี่ย” ผมนิ่วหน้า “กูไม่ได้บังคับให้มึงพูดนะเว้ย แล้วกูก็ไม่ได้บังคับให้มึงมาที่บ้านกูแบบนี้ด้วย”

เมื่อผมพูดออกไปอย่างนั้น เขาก็เงยหน้าจากพื้นขึ้นมาสบตากับผมเขม็ง แววตาของเขามันทำให้ผมรู้สึกอยากจะถอนคำพูดเมื่อครู่นี้กลับคืนมาทันที แต่ทว่ามันก็คงจะช้าเกินไปเสียแล้ว........

“พรุ่งนี้กูจะรีบกลับไปแต่เช้า มึงไม่ต้องห่วงหรอก”

“กูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น.....” ผมส่ายหน้าเบาๆ และตอนนั้นเองที่เสียงเคาะประตูห้องของผมดังขึ้น

“น้องนนท์ครับ คุณแม่บอกว่าถ้าอาบน้ำกันเสร็จแล้วก็ให้ลงไปทานข้าวได้เลยนะครับ”

“ครับ ขอบคุณมากครับพี่โก๋” ผมตอบกลับไป

เมื่อผมหันกลับมาก็พบว่าโจกำลังนั่งมองหน้าผมอยู่แล้ว และเมื่อเราสบตากัน เขาก็ยิ้มออกมาน้อยๆแล้วก็ส่ายหน้าเบาๆ

“มีอะไร” ผมถาม

“เปล่า ไปกินข้าวกันก่อนเหอะ ส่วนเรื่องของเราน่ะ เอาไว้คุยกันทีหลังก็ได้” เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน ผมจึงได้แต่ส่ายหน้าเบาๆแล้วเดินนำเขาลงไปยังโต๊ะกินข้าวที่แม่ผมกำลังนั่งรออยู่แล้ว

ระหว่างมื้อเย็น โจก็แทบจะไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลยนอกจากพูดคุยตอบคำถามของแม่อย่างพอเป็นพิธีเท่านั้น ส่วนแม่ก็พยายามทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีและไม่ได้ซักถามอะไรโจหรือแม้แต่ผมมากเช่นกัน แต่ผมรู้ดีเลยว่าแม่เองก็คงกำลังสงสัยอยู่มากแน่ๆว่าทำไมจู่ๆลูกชายตัวเองที่แทบไม่เคยพาเพื่อนเข้าบ้านเลยเนี่ย ถึงได้ยอมพาเพื่อนคนนี้ที่ผมไม่เคยเอ่ยชื่อให้แม่ได้ยินเลยสักครั้งมานอนค้างที่บ้านได้ เพราะฉะนั้นบรรยากาศโดยรวมของมื้อเย็นในวันนี้จึงพูดได้เลยว่าค่อนข้างจะเงียบกว่าทุกๆครั้งที่เคยเป็นมาหรือที่ควรจะเป็นมากทีเดียว

หลังจากกินข้าวเสร็จ โจก็พูดขอบคุณแม่ของผมสำหรับอาหารและสำหรับที่อนุญาตให้เขามาพักที่นี่ได้ ซึ่งเมื่อผมได้ยินอย่างนั้น ผมก็ต้องรู้สึกประหลาดใจกับคำพูดของเขาขึ้นมาทีเดียว เพราะผมไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะสามารถพูดขอบคุณหรือพูดอะไรแบบนี้กับใครเป็น........

อืมมมม........ บางทีผมคงจะอคติมากเกินไปจริงๆก็เป็นได้ เพราะก็อย่างที่เขาพูดเมื่อก่อนหน้านี้นั่นแหละว่า ผมกับเขายังแทบไม่มีใครรู้จักนิสัยของใครกันสักนิดเลยด้วยซ้ำ ไอ้การที่ผมจะไปชิงตัดสินว่าเขาเป็นหรือควรจะเป็นคนยังไงก่อนที่จะได้รู้จักเขาจริงๆนั้นมันก็คงจะไม่ถูกต้องสักเท่าไหร่ และเมื่อผมหันมามองหน้าของแม่แล้ว ผมก็รู้ได้ในทันทีเลยว่าแม่เองก็คงจะเริ่มประทับใจในตัวของโจขึ้นมาบ้างอีกนิดหน่อยแล้วด้วยเหมือนกัน

“ขอบใจ” โจพูดขึ้นหลังจากที่เราสองคนกลับเข้ามาในห้องแล้ว

ผมชะงักไปครู่หนึ่งเพราะคำพูดของเขาที่ผมไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้ยิน “อื้ออ ไม่เป็นไร”

“อืมม” เขานั่งลงบนเตียงของผมอีกครั้ง

“แล้ว........ มีอะไรอยากจะพูดรึเปล่า” ผมถามเขาเพราะความเป็นห่วง ไม่ได้ตั้งใจจะให้น้ำเสียงมันฟังออกมาดูเหมือนกับการประชดประชัน และดูท่าทางว่าเขาเองก็คงจะเข้าใจถึงสิ่งที่ผมพยายามจะสื่อออกไปอย่างถูกต้องด้วยเหมือนกัน เพราะว่าเขาก็พยักหน้าออกมาทั้งๆที่ตายังคงเหม่อมองอยู่บนพื้นห้อง

“มี แต่ไม่อยากพูด”

เอาล่ะ ตอนนี้ผมก็เริ่มจะพอรู้แล้วว่า บางทีการที่ผมอยากจะหาเหตุผลอะไรมารองรับความรู้สึกหรือการกระทำของเขาคนนี้นั้น มันคงจะไม่มีประโยชน์สักเท่าไหร่นักหรอก ก็ในเมื่อเขาก็เป็นของเขาแบบนี้นี่นะ ผมคิดว่าผมคงจะเริ่มชินกับความคาดเดาไม่ได้เหล่านี้ขึ้นมาได้บ้างแล้วล่ะ

“งั้นก็ไม่เป็นไร” ผมเดินไปนั่งข้างหลังโต๊ะคอมจากนั้นก็เปิดคอมขึ้น

ระหว่างที่ผมเล่นคอมคุยเอ็มอยู่กับเพื่อน โจก็เอาแต่นั่งๆนอนๆกดโทรศัพท์มือถือของตัวเองอยู่บนเตียง ผมได้ยินเขาบ่นว่าโทรศัพท์รวนหรือพังอะไรสักอย่างเพราะเปียกน้ำอยู่ครั้งนึงเบาๆ แต่ก็ไม่ได้หันไปพูดอะไรกับเขา ซึ่งนั่นก็ทำให้เราต่างก็ไม่มีใครพูดคุยอะไรออกมากันอีกเลย และถ้าจะให้พูดจริงๆล่ะก็ ผมต้องบอกเลยว่าผมรู้สึกค่อนข้างอึดอัดไม่น้อยทีเดียวกับการที่มีเขามาอยู่ในห้องนอนแบบนี้ เพราะผมไม่ค่อยเคยชินกับการที่มีคนแปลกหน้าเข้ามาอยู่ใกล้ชิดถึงในห้องนอนซึ่งผมถือว่าเป็น “พื้นที่ส่วนตัว” และเป็นปราการด่านสุดท้ายของผมแบบนี้เท่าใดนัก ต่อให้เป็นนัทเอง ผมก็คงจะยังรู้สึกแปลกๆด้วยเหมือนกันที่จู่ๆก็จะให้เขาเข้ามานอนในห้องนอนของผมอย่างที่โจกำลังทำอยู่ในตอนนี้

ไม่ใช่ว่าผมรังเกียจ แต่ผมก็แค่รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยยังไงไม่รู้เท่านั้นเอง ผมรู้ว่าผมเองก็ยังเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของนัทและนอนร่วมเตียงกับเขามาก็หลายคืนแล้ว แต่ผมก็ยังอดที่จะรู้สึกไม่ได้ว่า หัวใจของผมมันยังไม่อยากเปิดรับใครได้มากถึงขนาดนั้น ผมยังไม่รู้สึกสบายใจกับการที่มีคนเข้ามาใกล้ชิดผมมากจนเกินไปนัก แต่ผมก็หวังนะว่า สักวันนึงผมจะต้องชวนเพื่อนๆของผมมาที่บ้านได้เหมือนกับที่วายุชวนพวกเราไปเที่ยวบ้านของเขา และแน่นอนว่าผมก็ไม่ปฏิสธด้วยว่าผมเองก็อยากจะชวนนัทมาเที่ยวบ้านของผม และผมก็อยากจะได้นอนอยู่บนเตียงเดียวกับเขาอีกครั้ง........

ผมหันกลับมามองดูว่าโจกำลังทำอะไรอยู่ และตอนนั้นเองที่มือถือของผมที่วางอยู่บนโต๊ะดังขึ้น และคนที่โทรเข้ามาก็คือนัทนั่นเอง

“ฮัลโหลครับ ว่าไง” ผมรับสายพร้อมรอยยิ้ม

“ไม่ว่าไงหรอก ทำอะไรอยู่ หลับไปรึยังล่ะไอ้ขี้เซา” นัทหัวเราะเบาๆ

“เฮ้ยยย ยังดิ่ ก็ไม่ได้ทำไรอ่ะ คุยเอ็มกับเพื่อนที่เชียงใหม่ไปเรื่อยเปื่อยน่ะ แต่ก็แค่สองสามคนเอง วันนี้ไม่ค่อยมีคนออนเลยอ่ะสงสัยเพราะเป็นช่วงสอบกันอยู่มั๊ง”

“แล้วว่าแต่วันนี้กลับบ้านกี่โมง ที่นั่นฝนตกรึเปล่า”

“ตกๆ รถโคตรรรรติดเลยด้วย กว่าจะถึงบ้านก็หนาวแทบแย่แน่ะ”

“หนาวเหรอ ทำไมหนาวอ่ะ นนท์เปียกฝนเหรอ” นัทถาม

“เอ่ออ ก็......” ผมเหลือบไปมองโจแว่บหนึ่ง “ก็นิดนึงอ่ะ เปียกตอนที่แวะเติมน้ำมัน แต่ก็ไม่ได้เปียกมากหรอก แล้วพี่โก๋เค้าก็ไปซื้อผ้าขนหนูมาให้เช็ดตัวด้วย ก็เลยไม่เป็นไร”

“อ๋ออ ก็ดีแล้ว ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วย เข้าใจป่าว ใกล้สอบแล้วด้วยอ่ะ เกิดไม่สบายไปอีกล่ะแย่เลย นัทเป็นห่วง”

ผมยิ้มกว้างออกมา “คร้าบบ รู้แล้วๆ นัทเองก็เหมือนกัน ดูแลตัวเองด้วยล่ะ”

“งั้นแค่นี้ก่อนก็แล้วกันนะนนท์ นัทแค่โทรมาถามว่าทำอะไรอยู่เฉยๆน่ะ เพราะอีกเดี๋ยวก็ต้องไปช่วยพวกไอ้ป๊อปมันทำงานต่อแล้ว”

“อ๋ออ อืมๆ ดีแล้ว ฝากกำลังใจไปให้พวกมันด้วยก็แล้วกัน”

“โอเคๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ แล้วเดี๋ยวคุยกัน”

“โอเค บายครับ” ผมกดปุ่มวางสาย

“แฟนโทรมาเหรอ” โจถามขึ้น

ผมหันไปมองหน้าเขาครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันกลับมาที่หน้าจอคอมเหมือนเดิมแล้วก็ซายเอาท์ออกจากเอ็มเอสเอ็นและกำลังจะปิดคอมพิวเตอร์ลง “จะบ้ารึไง ก็ได้ยินไม่ใช่เหรอว่านัทโทรมาน่ะ” เมื่อคอมพิวเตอร์ดับลง ผมก็หันกลับมาหาเขาอีกครั้ง “แล้วไม่ต้องโทรบอกที่บ้านเหรอว่าคืนนี้ไม่กลับบ้านน่ะ”

เขาที่กำลังหมุนมือถือของตัวเองไปมาอยู่บนเตียงยักไหล่เบาๆแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรผมกลับมา ผมจึงไม่อยากจะเซ้าซี้อะไรต่อ

“จะนอนรึยัง กูง่วงแล้ว” เขาพูดขึ้น

“ก็ได้ งั้นก็ลุกไปแปรงฟันซะ แปรงใหม่ที่ยังไม่ได้ใช้ก็อยู่ในห้องน้ำที่มึงอาบเมื่อกี๊นั่นแหละ ไปหาดูเอาเองก็แล้วกัน”

“แล้วมึงล่ะ”

“เดี๋ยวมึงแปรงเสร็จกูค่อยไปแปรงก็ได้”

โจลุกออกจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องไป ผมส่ายหน้าเบาๆแล้วหยิบมือถือขึ้นมากดโทรไปหาพลอย เพราะปกติเวลาประมาณสามทุ่มนี่ก็เป็นช่วงที่เราคุยกันเป็นประจำทุกคืนอยู่แล้ว และระหว่างที่ผมกำลังคุยกับพลอยอยู่นั้น โจก็เดินกลับเข้าห้องมาพอดี ผมเลยเดินสวนเขาออกไปเพื่อไปแปรงฟันบ้างเหมือนกัน เมื่อไปถึงหน้าห้องน้ำ ผมก็ขอวางสายจากพลอย จากนั้นก็ล้างหน้าแปรงฟันจนเสร็จเรียบร้อย และเมื่อเดินกลับเข้ามาในห้อง โจก็กำลังนั่งอยู่ที่ขอบเตียงอีกครั้ง

ผมรู้ดีว่าเขาต้องกำลังมีปัญหาอะไรสักอย่างอยู่แน่ๆเพราะผมสามารถรู้สึกได้ ผมรู้สึกว่าผมอยากจะช่วยเขา อยากจะให้เขาพูดกับผมเผื่อที่มันอาจจะช่วยให้เขาสบายใจขึ้นได้บ้าง แต่ทว่าในตอนนี้ผมเองก็กำลังมีปัญหาอยู่เหมือนกัน นั่นก็คือ คืนนี้ผมกับเขาจะนอนด้วยกันยังไง........

“เดี๋ยวกูนอนข้างล่างเอง ขอผ้าปู หมอน แล้วก็ผ้าห่มอีกผืนที” เขาพูด ส่วนผมก็พยักหน้า จากนั้นก็เดินออกจากห้องไปบอกพี่แหวนหลานของป้ายวนว่าผมต้องการอะไรบ้าง จากนั้นผมก็เดินแบกผ้านวมไว้ใช้ปูนอน ผ้าห่ม แล้วก็หมอนอีกใบกลับขึ้นห้องมาให้เขา

โจรับสัมภาระไปจากผมแล้วก็เริ่มปูผ้าลงบนพื้นข้างๆเตียง ผมนั่งบนเตียงมองดูเขาวนไปวนมาอยู่ใกล้ๆแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า หรือจริงๆแล้วเขาอาจจะไม่ได้กำลังมีปัญหาอะไรอยู่เลยอย่างที่ผมคิดก็เป็นได้ เพราะถ้าจะให้ลองมานึกดูดีๆ นับตั้งแต่วันแรกที่ผมเจอและได้พูดคุยกับเขา เขาก็มีบุคลิกเงียบๆนิ่งๆเดาใจไม่ออกอย่างนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว เพราะงั้นผมก็เลยไม่รู้จริงๆว่าในตอนนี้เขากำลังรู้สึกเครียดเรื่องอะไรอยู่ หรือว่าจริงๆแล้วเขาเป็นคนที่มีหน้าตาท่าทางแบบนี้อยู่แล้วเป็นปกติกันแน่

“ตกลงมึงไม่มีอะไรอยากจะถามกูแล้วแน่นะ” โจถามผมขึ้นหลังจากที่เขาจัดที่นอนเสร็จ

“ก็ถ้ามึงไม่อยากพูด กูก็ไม่อยากฟังหรอก.......” ผมตอบ

“แต่กูอยากพูดแล้ว”

ผมยักไหล่ให้กับตัวเอง “งั้นตกลงมึงเป็นอะไรล่ะ ถึงได้ไปเดินตากฝนอยู่แบบนั้น”

“ไปปิดไฟก่อน แล้วค่อยคุย.......”

ผมจึงลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปปิดไฟ จนเมื่อทั่วทั้งห้องมืดสนิท ผมก็เดินกลับมานอนอยู่บนเตียงและรอฟังว่าเขามีอะไรที่อยากจะพูดกันแน่

“กูน่ะ........ คงจะไม่ใช่คนดีนักหรอกนะ เพื่อนมึงเองก็ไม่มีใครชอบกู เพื่อนกูก็ไม่ได้ชอบพวกมึง เพราะงั้น กูกับมึงคงไม่เหมาะจะเป็นเพื่อนกันเท่าไหร่หรอกว่ะ” เขาพูดขึ้นหลังจากเงียบไปพักใหญ่

ผมถอนหายใจ “เนี่ยเหรอวะ เรื่องที่มึงอยากจะพูด”

“ก็ส่วนนึง........” เขาเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะพูดต่อ “เอาเป็นว่า มึงรู้ไว้ก็แล้วกันว่าวันนี้กูไปทำเรื่องไม่ดีมาเรื่องนึง และกูรู้สึกไม่ชอบใจเลย กูก็เลยไม่อยากอยู่หอ แต่กูก็ไม่อยากกลับบ้าน ก็เลยตั้งใจจะออกไปเดินเล่นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาเจอกับมึงเข้านั่นแหละ........”

“แต่ว่าฝนตกขนาดนั้นเนี่ยนะ........”

“ก็ใช่”

“แล้วตอนนั้นมึงคิดจะเดินไปถึงไหนกันแน่”

“ก็เรื่อยๆ กะว่าพอฝนหยุดแล้วก็จะเดินกลับหอ”

“ฝนหยุดตกแล้วค่อยกลับหอเนี่ยนะ นี่มึงบ้าป่าวเนี่ย เอาชีวิตไปฝากไว้กับฟ้าฝน”

ผมได้ยินเสียงเขาหัวเราะในลำคอเบาๆ “แล้วพอเจอมึง มึงก็ยืนยันจะให้กูขึ้นรถให้ได้ กูก็เลยขึ้น”

“ก็กูบอกแล้วไงว่าจะให้กูปล่อยให้มึงไปเดินตากฝนอยู่แบบนั้นได้ยังไงเล่า เป็นใครเค้าก็ทำแบบที่กูทำกันทั้งนั้นแหละ”

“มึงแน่ใจเหรอ.......” เขาถามออกมาเบาๆ

“เออ ก็แหงดิ่” ผมยืนยัน

เขาหัวเราะหึๆเบาๆออกมาอีกครั้ง ก่อนจะเงียบลงไปอีกครู่หนึ่ง “เอาเป็นว่ากูขอบใจมึงก็แล้วกัน แต่กูขอแค่อย่างเดียวว่า มึงอย่าบอกเรื่องที่กูมาที่นี่กับใคร แล้วก็ไม่ต้องบอกใครด้วยซ้ำว่าเจอกู ไม่ต้องเล่าเรื่องวันนี้ให้ใครฟังเลยสักนิดเดียว โอเครึเปล่า”

“ก็คงจะต้องเป็นอย่างนั้นแหละ” ผมตอบ เพราะผมเองก็ไม่ได้คิดจะเที่ยวเอาไปเล่าให้ใครฟังอยู่แล้วว่าผมพาโจมานอนที่บ้านของผม........ โดยเฉพาะกับเจย์

“เอาเหอะ นอนได้แล้ว มึงอยากรู้ว่าทำไมกูถึงไปเดินตากฝนแบบนั้น กูก็บอกมึงไปแล้ว เพราะงั้นถือว่าเราหายกัน”

ผมอ้าปากจะพูดต่อว่าเขายังไม่ได้ตอบผมเรื่องที่ว่าทำไมเขาถึงได้มานอนที่บ้านของผมนี่เลย แต่ก็ตัดสินใจเงียบเอาไว้ดีกว่า จริงๆแล้วผมเองก็ยังมีคำถามอีกมากมายที่อยากจะถามเขา แต่ผมต้องพยายามบอกและพยายามย้ำเตือนตัวเองหลายๆครั้งว่า ผมจะเอาแน่เอานอนอะไรกับคนๆนี้ไม่ได้จริงๆ และถึงยังไง เขาก็เคยช่วยทำแผลให้กับผมครั้งนึงล่ะนะ เพราะงั้นผมจะถือว่าเราหายกันและไม่มีอะไรติดค้างกันอย่างที่เขาต้องการก็ได้..........

[ExecutioneR]

ย้อนบวกให้ทุกคนค้าบบบ 

[tmarch]

ขอบคุณค๊าฟผม

อิอิ

อ่านทันแล้วอ่ะ


ชอบคีาฟฟฟฟฟฟฟ

[mole eye man]

 

ทำไมโจบทเยอะขึ้นเรื่อย ๆ แล้วเนี่ย    แล้วนัทผมล่ะ  งื๊อ~ 


จะรอติดตามต่อนะฮะ  ^^\

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

จากที่ต่นต๊นถาม (หรือเปล่า หรือว่ายังไงฟะ??) มาถามงี้ คนอ่านจะว่าไงดีนะนี่ สำหรับผม ตามแต่ผู้เขียนก็แล้วกันเนาะ

โจนี่....  น่า....นัก หึหึ
ก็ชาตินนท์น่ารักอ่าเซะ หึหึ
แต่ผมก็ชอบคู่นัทกะนนท์นะ หึหึ

ขอบคุณและจะติดตามครับ