หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[ibeaver_error]

ถึงเราจะไม่ได้อวยนัท แต่ตอนนี้นัทน่าสงสารอ่ะ

 แต่เราก้ต้องมั่นคงเชียร์โจต่อไปๆๆๆๆ

[dragonnine]

เศร้าใจจัง  
นัท คงจะเสีย นนท์ให้โจจริงๆ เพราะความจริงแล้ว นนท์มีความรู้สึกว่าชอบกับ โจมาก่อน ที่จะรู้จักกันจริงๆ กับโจ ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเรียนที่นี่

แต่ก็แอบหวังว่านนท์จะเลือกนัท .......

แต่ตามเนื้อเรื่องแล้วนนท์คงเลือกโจ

[erascal]

นึกถึงเพลงไม่เหงาเท่าสามคน

ใจล่ะไม่อยากจะโกรธนนท์เลย แต่รำคาญที่ออกแนวกะยึกกะยัก
ถ้าคิดว่าว่าตัวเองตัดสินใจเลือกนัทไปแล้ว ก็ต้องเทใจให้หมดสิ
หรือถ้ารู้สึกว่ารักโจมากกว่านัทก็ปล่อยนัทไปให้รู้แล้วรู้รอด
นี่มามัวครึ่งๆกลางๆ แล้วมาตำหนิตัวเอง กูมันเลว
เฮ้อ เอาเถอะ ยอมให้นิดเพราะยังไงก็ทีนเอจ เด็กหนอเด็ก

[beboy]

สงสารนัทครับ  แต่อย่างที่นัทบอกตอนต้น  โจคือคนที่นนท์ สนใจมากที่สุด
นัทคงต้องยอมรับ  และทำใจ

[ExecutioneR]

ไม่สบายอีกแล้ววว T^T

ไงวันพุธเจอกันนะครับ

[golfgab]

 จะรอ นะครับ

ดูแล สุขภาพด้วยนะครับ   

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

คนดีทำไมไม่ได้ดีสักเรื่อง? (ที่อ่าน)

ขอบคุณและจะติดตามครับ
ลป.ต่นต๊นป่วยเหรอ ฉีดยาสักเข็มน่าจะหายนะ

[LiPzTicK*]

สงสารนัท TT
แต่ยังเชียร์โจตลอดไป

[andy_kwan]

รักษาสุขภาพนะจ๊ะ ต่นต้น
ถ้าจะให้ดีหาหนุ่มน้อยมาช่วยดู...

[ExecutioneR]

แนะนำให้ทุกคนอ่านกระทู้นี้ก่อนนะครับ ^^

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27504.0

[ExecutioneR]

A 140


ผมตื่นขึ้นในตอนเช้าเพราะรู้สึกหนักและแน่นบริเวณหน้าอกกับหน้าท้องของตัวเอง หลังจากที่ลืมตาขึ้นแล้ว ผมจึงเห็นว่าโจกำลังนอนตะแคงกอดผมเอาไว้อยู่ แขนของเขาพาดลงบนหน้าอกของผม ส่วนขาของเขาก็พาดทับต่ำกว่าสะดือของผมลงมาแค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น เสียงลมหายใจหนักๆของเขาบอกผมว่าเขายังคงหลับสนิทอยู่ ผมตั้งใจจะค่อยๆยกแขนและขาของเขาออกอย่างช้าๆเพื่อที่จะได้ไม่เป็นการปลุกให้เขาตื่น แต่ทว่าทันทีที่ผมวางมือลงบนแขนของเขานั้น ผมก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเขาตัวร้อนฉ่าเลยทีเดียว ด้วยความตกใจ ผมจึงรีบยกแขนและดันขาของเขาที่ทับอยู่บนตัวของผมออกแล้วตะแคงตัวไปแตะหลังมือลงบนหน้าผากของเขาทันที ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะมือของผมมันเย็นเองหรืออะไร แต่ทว่าอุณหภูมิจากร่างกายของเขาที่ผมสัมผัสได้นั้นไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้ว นี่ขนาดไปหาหมอฉีดยามาแล้วเข็มนึง ไข้ของเขาก็ยังไม่ลดเลยอย่างนั้นเหรอเนี่ย

“โจ เฮ้ยย ไอ้โจ” ผมจับแขนของเขาแล้วเขย่าเบาๆ แต่เขาก็ยังไม่ยอมตื่น

ผมลุกออกจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องไปเพื่อตามแม่หรือใครสักคนมาดูอาการของเขา แต่แล้วผมก็รู้สึกสงสัยบางอย่างขึ้นมา จึงเปลี่ยนทิศทางจากที่จะเดินลงบันไดเป็นเดินไปยังห้องของเขาแทน ซึ่งหลังจากที่เข้าไปในห้องแล้ว ผมก็เดินตรงไปที่กระเป๋าของเขาแล้วรื้อหาถุงยาที่ได้มาจากโรงพยาบาล และเมื่อผมเจอถุงใส่ยาและเปิดออกดูแล้ว ผมก็ต้องเผลอสบถออกมาด้วยความโมโหที่พบว่าแผงยาลดไข้และยาต่างๆนั้นไม่มีร่องรอยของการถูกเปิดเลยแม้แต่นิดเดียว

“ไอ้เหี้ยเอ๊ยยย!! ทำไมแม่งดื้ออย่างนี้วะ!” ผมโยนถุงใส่ยาลงบนเตียงแล้วเดินกลับไปยังห้องของตัวเองอีกครั้ง

โจยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงซึ่งเรียกได้ว่าผิดวิสัยของเขาอย่างเห็นได้ชัด ผมเดินตรงไปที่เตียงแล้วเขย่าแขนของเขาเพื่อปลุกให้เขาตื่นขึ้นมาด่าและจะได้ไล่ให้ไปกินยา

“ไอ้โจ! มึงตื่นขึ้นมาให้กูด่าเดี๋ยวนี้เลย ทำไมมึงไม่ยอมกินยาเลยวะ หา!”

“อือออออ.... อะไรของมึงวะเนี่ย!!” เขาสะบัดแขนออก “กูจะนอน!”

“เออ มึงได้นอนแน่ แต่มึงต้องตื่นมากินยาก่อน เร็วๆเข้า! และที่สำคัญ ตอบคำถามกูมาด้วยว่าทำไมถึงไม่ยอมกินยา!”

เขายกแขนขึ้นโบกไปมาด้วยความรำคาญ “ไปไกลๆไป! กูเพลีย กูจะนอน!”

“ก็น่าอยู่หรอก.....” ผมอ้าปากจะพูดต่อ แต่กลับต้องชะงักลงไปเมื่อเห็นรอยแปลกๆบนท้องแขนของเขา “เดี๋ยวนะ ไอ้โจ” ผมพูดพร้อมกับคว้าแขนของเขาเอาไว้ “นี่มึงเป็นผื่นหรืออะไรวะเนี่ย”

“อะไรของมึงวะ!!”

“เดี๋ยว! อย่าเพิ่งดึงแขนกลับ!” ผมออกแรงขืนไว้ “ทำไมแขนมึงมันเป็นผื่นๆจ้ำๆวะเนี่ย หรือว่ามึง..... จะออกหัดวะ ไอ้โจ”

“ยุ่งน่า....!!” เขาดึงแขนกลับ

“ดื้ออีกแล้วนะมึง! แต่มึงก็มีไข้ขึ้นๆลงๆด้วยนี่หว่า หรือจะเป็นไข้เลือดออกวะเนี่ย”

เขาไม่ตอบแต่กลับตะแคงหนีไปอีกทาง ผมที่เห็นว่าแบบนี้ดูท่าจะไม่ดีแน่ รีบเดินออกจากห้องแล้วไปตามแม่มาดูอาการของโจทันที ซึ่งหลังจากที่แม่วัดไข้ของเขาและเห็นรอยจ้ำที่ท้องแขนของเขาแล้ว แม่ก็ตัดสินใจว่าเราต้องพาเขากลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจให้แน่ใจอีกรอบจริงๆ

ขณะที่อยู่ในรถ แม่ก็โทรไปบอกป้ากานต์ให้รับทราบเรียบร้อย ส่วนผมก็นั่งบ่นเรื่องที่เขาไม่ยอมกินยาให้แม่ฟังจนเขาตีหน้าบูดไม่ยอมพูดอะไรเลยไปตลอดทาง และเมื่อไปถึงที่โรงพยาบาลแล้ว โจก็โดนจับขึ้นเตียงเข็นเข้าไปตรวจในห้องฉุกเฉินทันที ผมกับแม่นั่งรอผลการตรวจอย่างกระวนกระวายใจ และในตอนนั้นเองที่ผมเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าผมลืมหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาด้วย เพราะพอรู้ว่าโจจะต้องมาโรงพยาบาล ผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็รีบขึ้นรถออกมาเลย

หลังจากที่เรานั่งรอกันสักพักใหญ่ ผลตรวจเลือดก็ออกมาว่าเขาน่าจะเป็นไข้เลือดออกจริงๆ เพราะเกล็ดเลือดลดต่ำมาก และก็อะไรอีกบางอย่างที่ผมฟังไม่ค่อยเข้าใจ ซึ่งสรุปว่าเขาจะต้องนอนโรงพยาบาลไปอีกระยะหนึ่งจนกว่าจะพ้นจากช่วงช็อคและพ้นขีดอันตราย

“อะไรคือรอจนพ้นขีดอันตรายอะครับแม่ มันเป็นอันตรายอะไรขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมกระซิบถามแม่ซ้ำอีกครั้งเพราะฟังที่หมอพูดไม่ค่อยเข้าใจจริงๆ

“ช่วงนี้โจอาการไข้สูงน่ะ ก่อนหน้านี้สองวันก็เป็นไข้ขึ้นๆลงๆมาตลอดใช่มั้ยล่ะ แบบนี้แหละที่เขาว่ามันอันตราย เพราะหลังจากนี้โจอาจจะช็อคได้ทุกเมื่อ”

“แล้วแบบนี้มันต้องนอนกี่วันอะครับ”

“อันนั้นหมอก็ยังบอกไม่ได้เหมือนกันนะครับ” หมอตอบพร้อมกับยิ้มให้ผม “เพราะว่าเราจะต้องดูอาการของผู้ป่วยเป็นระยะๆไปเรื่อยๆ ต้องเจาะเลือดไปตรวจทุกวัน จนกว่าผลที่ออกมาจะเป็นปกติแล้วนั่นแหละครับ หมอถึงจะยอมปล่อยตัวให้กลับไปที่บ้านได้นะ”

“อ๋ออ ครับ” ผมพยักหน้า

เมื่อป้ากานต์มาถึงโรงพยาบาล เขาก็เป็นคนจัดการกับเอกสารและเรื่องต่างๆต่อจากแม่ของผม และเราก็เดินตามรถเข็นที่เข็นพาโจขึ้นไปยังห้องผู้ป่วยพร้อมกันทุกคน ผมเห็นสีหน้าของเขาแล้วก็ยังรู้สึกว่าเขาปกติดีอยู่นี่นะ ที่ดูเปลี่ยนไปนิดหน่อยก็มีแค่แก้มของเขาที่แลดูอมชมพูระเรื่อๆ ซึ่งก็น่าจะเกิดจากอาการไข้ แล้วก็แววตาที่ดูอ่อนเพลียนิดหน่อยไม่ค่อยเหมือนกับทุกครั้งเท่านั้นเอง

“เป็นไงมั่งวะมึง” เมื่อมาถึงที่ห้องแล้ว ผมก็เดินเข้าไปคุยกับเขาข้างเตียงในตอนที่แม่ๆของเราสองคนกำลังคุยกับพยาบาลและเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลอยู่ “ใกล้ตายยัง”

“กูเคยบอกแล้วไงว่ากูยังตายไม่ได้”

“เออๆ กูรู้แล้ว กูพูดเล่นน่า แล้วตกลงเป็นไงมั่งวะ รู้สึกยังไงมั่ง”

“ไม่รู้สึกอะไรเลย เฉยๆว่ะ แค่เพลียๆเพราะไข้อะ หมอถามว่ากูเป็นนั่นเป็นนี่รึเปล่า กูก็ไม่ค่อยเป็น ไม่เหมือนคนเป็นไข้เลือดออกคนอื่น”

“เป็นนั่นเป็นนี่นี่มันเป็นอะไรมั่งวะ”

“ก็อย่างพวกเลือดกำเดาไหล เลือดออกตามไรฟัน อะไรแบบนั้นไง มึงไม่มีความรู้เรื่องไข้เลือดออกมั่งเลยรึไงเหรอวะ”

ผมไม่สนใจประโยคสุดท้ายของเขา “แล้วมึงไม่มีเลือดออกเลยสักนิดจริงๆเหรอวะ”

เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย “แล้วเมื่อคืนตอนกูจูบมึง มึงได้กลิ่นเลือดจากปากกูมั้ยล่ะ”

“ไอ้สัตว์!!” ผมสบถลอดไรฟัน จากนั้นก็เหลือบไปดูผู้ใหญ่ทั้งสองว่าจะได้ยินรึเปล่า แต่ทั้งคู่ก็ยังคุยกับพยาบาลอยู่ไม่เสร็จ ผมจึงหันกลับมาหาเขาอีกครั้ง “พูดเหี้ยอะไรระวังหน่อยสิวะ! เดี๋ยวแม่ก็ได้ยินหรอก!”

“เวลามึงเขินนี่มันน่ารักดีว่ะ” เขายิ้มเยาะ “หน้านี่แดงแปร๊ด”

“ไอ้โจ!”

“แต่ถ้าพูดถึงเรื่องเลือดกำเดาน่ะ กูก็ไม่รู้หรอก” เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงปกติโดยไม่ได้สนใจท่าทีของผม “เพราะถ้ามันจะไหล ก็มีครั้งเดียวตอนที่ต่อยกับไอ้เคนั่นแหละ”

อีกครั้งที่ผมต้องหันกลับไปมองที่พวกผู้ใหญ่เพราะเกรงว่าพวกเขาจะได้ยินสิ่งที่เรากำลังคุยกันอยู่

“แล้วมึงได้บอกหมอรึเปล่าวะ”

“ไม่ได้บอก ก็แม่งไม่เกี่ยวอะ”

“เอ้า มึงนี่วะ ทำไมไม่บอกหมอไปให้หมดๆเล่า”

“บอกหมอว่าอะไร ว่ากูไปต่อยกับคนอื่นมางั้นน่ะเหรอวะ แล้วแม่กูกะแม่มึงอีกล่ะ”

เออ มันก็จริงของเขาแฮะ

“แล้วอาการอื่นๆล่ะ มีอะไรอีกรึเปล่า”

“ไม่รู้ดิ หมอก็ไม่ได้พูดอะไรมากอะ บอกว่าต้องเน้นดูอาการอย่างเดียวเลย เพราะก็อย่างที่กูบอกว่าอาการกูมันไม่ค่อยเหมือนคนอื่น นอกจากนั้นหมอก็บอกให้ต้องระวังอย่ากระเทือนแรงๆ อย่าแปรงฟันแรง เพราะไม่งั้นเลือดจะออกได้ง่าย อะไรแบบนี้น่ะว่ะ”

เมื่อเขาพูดจบ ผมก็ได้ยินเสียงประตูห้องถูกปิดลงพอดี นั่นคือพยาบาลคนเมื่อครู่คุยกับแม่ของพวกเราเสร็จเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นแม่ๆทั้งสองคนจึงเดินเข้ามาหาพวกเราที่ข้างเตียง

“เป็นไงบ้างลูก ดูซิเนี่ย ต้องรบกวนแม่ของนนท์เค้าอีกแล้วจนได้” ป้ากานต์พูด

“แหม พูดอะไรแบบนั้นคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เรื่องแค่นี้เอง แต่นี่ยังดีนะที่กลับมาไม่สบายที่กรุงเทพฯ น่ะ แม่เลยพาเรามาหาหมอได้ทันพอดีนะ โจ” แม่ของผมพูด

“จริงๆอาเมฆเค้าก็จะพามันไปหาหมอตั้งแต่ที่ทะเลแล้วล่ะครับ แม่ แต่มันอะ ดื้อ ไม่ยอมไป แถมยาที่ได้มาก็ไม่ยอมกิน” ผมฟ้อง ส่วนโจก็มองหน้าผมตาเขียวปั๊ด คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันจนแทบจะเป็นเส้นเดียวอยู่แล้ว

“แล้วน้องเจนนี่ล่ะ แม่”

“แม่ให้คนดูแลน้องอยู่ที่บ้านน่ะ แม่ไม่ค่อยอยากพาน้องมาโรงพยาบาลเท่าไหร่หรอก”

“งั้นแม่กลับไปหาน้องเถอะ เดี๋ยวโจให้ไอ้นนท์มันดูแลโจก็ได้”

อ้าว เขาถามความเห็นหรือความสมัครใจจากผมสักคำรึยังล่ะเนี่ย

“ไม่ได้หรอก โจ จะไปรบกวนเพื่อนแบบนั้นได้ยังไง นี่อีกเดี๋ยวนนท์กับแม่เค้าก็จะกลับบ้านแล้ว คืนนี้แม่จะอยู่นอนเฝ้าเราที่นี่เอง”

“เอาไว้พรุ่งนี้แม่จะพานนท์มาเยี่ยมโจใหม่ก็แล้วกัน” แม่พูด

“ก็ได้ครับ.....” เขาตอบแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก

หลังจากนั้นไม่นาน ผมกับแม่ก็บอกลาป้ากานต์กับโจแล้วนั่งรถกลับบ้านด้วยกัน ระหว่างทางแม่ก็พูดถึงเรื่องอาการป่วยของโจอีกนิดหน่อย แต่แล้วในที่สุด แม่ก็วกเข้ามาถึงเรื่องระหว่างผมกับเขาจนได้

“ตกลงโจชอบนนท์จริงๆใช่มั้ย”

ผมรู้สึกไม่ค่อยอยากจะคุยเรื่องพวกนี้กับแม่เลยจริงๆ “ก็.... ครับ มันก็เคยบอกว่าประมาณนั้นเหมือนกันอะครับ”

“แล้วนัทล่ะ”

“นัทเค้า......” ผมชะงักไปเมื่อนึกถึงเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ “เออใช่! ตอนนี้กี่โมงแล้วอะ แม่!”

“ก็ดูนาฬิกานั่นสิ ก็สิบเอ็ดโมงกว่าแล้วไง ทำไมล่ะ มีอะไร” แม่เหลือบมามองหน้าผมด้วยความสงสัย

“ก็นนท์ลืมเอามือถือออกมาด้วยไง” ผมพูดเซ็งๆ

“แล้วยังไง”

“ก็วันนี้นัทจะบินไปภูเก็ต แล้วเค้าบอกว่าจะโทรหานนท์ตอนเช้าก่อนเครื่องจะออก ซึ่งมันคือกี่โมงก็ไม่รู้ นนท์ก็ไม่ได้ถามอะ แล้วนี่ก็สายป่านนี้แล้ว ไม่รู้นัทจะโทรมาหากี่รอบแล้วก็ไม่รู้เนี่ย” ยิ่งคิด ผมก็ยิ่งผมรู้สึกหงุดหงิดและร้อนรนใจมากขึ้นไปอีก

“อ้าว นัทไปภูเก็ตเหรอ ไปทำไมล่ะ”

“ไปหาพ่อน่ะครับ ส่วนรายละเอียดนนท์ก็ไม่ค่อยรู้เหมือนกัน แม่อย่าเพิ่งถามอะไรนนท์เลยนะ” ผมพยายามไม่นึกถึงเรื่องเมื่อคืนนี้

“นนท์เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย”

“เปล่าครับ นนท์ไม่ได้เป็นอะไร แต่เราไม่คุยกันเรื่องนี้ตอนนี้ได้มั้ยฮะ แม่ นนท์ขอร้องล่ะนะ” ผมต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการบังคับน้ำเสียงของตัวเองไม่ให้สั่นเครือ

แม่เงียบไปพักหนึ่ง จนกระทั่งรถจอดติดไฟแดง แม่ถึงได้หันมามองหน้าผมแล้วบีบมือผมเบาๆ “นนท์ นนท์เป็นลูกแม่นะ แล้วแม่ก็รักนนท์มาก.... นนท์เป็นสมาชิกครอบครัวคนเดียวที่แม่เหลืออยู่”

“ครับแม่ ครับ นนท์รู้”

“แม่อาจจะไม่เข้าใจนนท์กับเพื่อนๆของนนท์ทั้งหมด แต่แม่รู้ว่าความรักคืออะไร และแม่รู้ว่าไม่มีใครหรอกที่จะรักนนท์เท่าแม่ นนท์จำเอาไว้ให้ดีนะ โดยเฉพาะความรักที่มัน.... ไม่ค่อยจะถูกต้องเท่าไหร่นัก.....”

ผมไม่อยากได้ยินคำพูดพวกนี้!

“ครับ....” คือคำตอบสั้นๆเพียงคำเดียวที่ผมจัดการพูดออกไปได้

หลังจากที่กลับถึงบ้าน ผมก็รีบวิ่งขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนเตียงขึ้นมาดูทันที มีสายที่ผมไม่ได้รับจากนัทถึงแปดสาย จากวายุอีกสองสาย และข้อความที่ยังไม่ได้เปิดอ่านอีกสองข้อความ และทั้งสองข้อความก็ถูกส่งมาจากคนๆเดียวกัน นั่นก็คือนัทนั่นเอง ผมรีบเปิดข้อความทั้งสองขึ้นอ่านทันที

ข้อความแรกบอกว่าเขาโทรหาผมไม่ติดเลย เขาเข้าใจว่าผมคงจะโกรธเขามาก และเขาขอโทษ จากนั้นก็บอกว่าเขากำลังจะขึ้นเครื่องแล้ว ส่วนข้อความที่สองที่เพิ่งถูกส่งมาเมื่อไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก่อนดีนั้นบอกสั้นๆแค่เพียงว่า เขาถึงบ้านแล้วเรียบร้อย ไม่ต้องเป็นห่วง

เมื่ออ่านข้อความทั้งสองจบ ผมก็โทรกลับไปหาเขา และหลังจากที่รอสายอยู่พักหนึ่ง เขาก็รับสาย ผมจึงรีบอธิบายสาเหตุที่ผมไม่ได้รับโทรศัพท์ของเขาให้เขาเข้าใจทันที ผมเล่าให้เขาฟังทั้งหมดว่าโจไม่สบาย ต้องนอนโรงพยาบาล และผมก็ลืมโทรศัพท์เอาไว้ที่บ้านโดยไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ผมพูดคำว่า “ขอโทษ” ซ้ำแล้วซ้ำอีกจนจำไม่ได้เลยว่าผมพูดมันออกไปทั้งหมดกี่ครั้ง ส่วนนัทเองก็รับฟังอย่างเข้าใจและก็พูดคำว่า “ไม่เป็นไร” ทุกครั้งที่ผมขอโทษเขา รวมทั้งถามอาการของโจแทรกเป็นระยะๆด้วยความเป็นห่วง และเมื่อผมอธิบายทุกอย่างจบลงแล้ว เราสองคนต่างก็เงียบกันลงไปครู่หนึ่ง....

“นนท์ นัทขอโทษนะที่เอาแต่ใจและตัดสินใจทำแบบนี้น่ะ”

“นัทไม่มีอะไรต้องขอโทษนนท์สักหน่อยนี่นา” ผมตอบ “นนท์ต่างหาก ที่ต้องเป็นฝ่ายข.....”

“พอแล้ว ไม่ต้องพูดคำว่า ‘ขอโทษ’ แล้วล่ะ” เขารีบขัด “งั้นเอาเป็นว่าเราปล่อยเรื่องนี้ให้มันจบๆไปเถอะนะ ไม่มีใครต้องขอโทษใครก็แล้วกัน โอเคปะ”

“อืมมมม....”ผมตอบกลับเบาๆ

“แล้วนี่นนท์ได้คุยกับไอ้ยุมั่งรึยัง”

“ก็มีคุยเมื่อคืนอะ แต่วันนี้ยังไม่ได้คุยเลย”

“อืมม ยังไงก็ลองคุยกับมันดูก็แล้วกัน”

“เรื่องอะไรอะ” ผมสงสัย

“เอาจริงๆนัทก็ยังไม่ค่อยรู้รายละเอียดเหมือนกัน แต่ไม่ใช่เรื่องของเราสองคนหรอก” เขาตอบราวกับจะอ่านใจผมออก “เฮ้ย นนท์ อีกเดี๋ยวนัทต้องวางแล้วว่ะ เดี๋ยวต้องไปหาพ่อแล้ว แต่นัทมีเรื่องยังต้องบอกนนท์อีกเรื่องนึงอะ”

“เรื่องอะไร”

“นัทว่า.... นัทว่าระหว่างนี้เราไม่ควรจะคุยกันบ่อยๆเหมือนแต่ก่อนแล้วนะ นานๆคุยทีก็ได้ คงไม่เป็นไรหรอก แต่นัทอยากจะเป็นฝ่ายโทรหานนท์เองมากกว่า เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว นัทคง..... ทำใจลำบากว่ะ”

ผมหลับตา ส่วนมือขวาก็กำผ้าปูที่นอนไว้แน่น “นัทไม่อยากคุยกับนนท์แล้วจริงๆใช่มั้ยเนี่ย.... ตกลงนัทอยากเลิกกับนนท์จริงๆใช่มั้ย”

“นัทไม่ได้อยากเลิก” เขายืนกรานคำเดิม “แต่นัทอยากให้นนท์ลองคิดดูมากกว่าว่าตัวนนท์เองน่ะ จะเอายังไงต่อไป”

“แต่นนท์ก็บอกไปแล้วไงว่านนท์ไม่เข้าใจ!”

“ไม่ใช่เรื่องยากหรอก คือมันก็แค่ต้องคิดไงว่านนท์มีความสุขเวลาที่อยู่กับใครและต้องการใครมากกว่ากันแน่”” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนแรง “แต่ไม่ใช่แค่นนท์หรอกนะ นัทเองก็บอกไอ้ยุแบบเดียวกันนี่แหละว่าจะขออยู่คนเดียวเงียบๆสักพัก เพราะนัทเองก็มีเรื่องให้คิดเหมือนกัน”

“เรื่องของนนท์ใช่มั้ยล่ะ”

เขาไม่ตอบ แต่เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดประโยคสุดท้ายออกมาก่อนจะวางสายไป “ดูแลตัวเองด้วยนะ นนท์ ถ้าไงแค่นี้ก่อนนะ นัทรักนนท์นะเว้ย”

ผมนั่งกำโทรศัพท์มือถือไว้แน่นอยู่ในท่าเดิม ก่อนจะวางมันลงบนเตียงแล้วฟุบหน้าลงบนผ้าปูที่นอน น้ำตาของผมค่อยๆไหลออกมาอีกครั้งอย่างช้าๆ ผมสะอื้นกับตัวเองเบาๆ ถึงผมจะร้องไห้ไม่มากเท่ากับเมื่อคืนนี้ แต่ผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมความเสียใจมันกลับไม่ได้ลดน้อยลงไปเลยแม้แต่นิดเดียว

ผมนั่งร้องไห้ให้กับความอ่อนแอของตัวเองแบบนั้นอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจู่ๆโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น ผมสะดุ้งเบาๆก่อนจะมองดูชื่อของคนที่โทรเข้ามาแล้วปาดน้ำตาออกพร้อมกับสูดน้ำมูกกลับเข้าไป

“ว่าไงวะ ไอ้ยุ” ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้ดูเหมือนปกติที่สุด

“ฮัลโหล เฮ้ย ไอ้นนท์ ทำไมมึงไม่รับโทรศัพท์กูเลยวะ..... เฮ้ยๆ แล้วนี่มึงร้องไห้อยู่เหรอเนี่ย มีเรื่องอะไรรึเปล่า”

“เปล่าๆ” ผมรีบปฏิเสธและลุกไปหยิบทิชชู่มาเช็ดน้ำมูกกับน้ำตาบนใบหน้าออก “โทษทีว่ะ กูไม่ได้เอามือถือติดตัวไปด้วยอะ พอดีเมื่อเช้ามีเรื่องนิดหน่อย”

“เหี้ยแล้วไง เรื่องอะไรวะ เพราะที่กูโทรมาเนี่ย แม่งก็เพราะกูกำลังมีเรื่องเหมือนกัน!”

“เออๆ เรื่องอะไรวะ”

“จริงๆก็ไม่ใช่เรื่องของกูหรอก แต่เป็นไอ้คริสอะดิ”

“หาาา ไอ้คริสเนี่ยนะ มันทำไมวะ”

“มันอะ ไม่ได้จะทำไมหรอก แต่พ่อกับแม่มันเนี่ยดิ แม่งจะอะไรอีกแล้วก็ไม่รู้เนี่ย!”

[EunJin]

เรื่องยุ่งๆก็ยังเข้ามาเรื่อยๆ งื้อออ ปวดหัวแทนเด็กๆจริงๆค่ะ

[จันทร์ผา]

ความวัวไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรก

[patz]

แก๊งค์นี้นี่ มีเรื่องเข้ามาไม่หยุดหย่อนเลยเนาะ

ไม่รู้ว่าเรื่องของคริสคราวนี้ จะเป็นยังไง หวังว่าคงไม่หนักหนาอะไรมาก ถึงขั้นตัดขาดกับคริส เหมือนที่เคยทำกับพี่ชายคริสหรอกนะ



ส่วนนัท ดูนัทจะค่อนข้างมันใจว่าเป็นคนแรกที่ได้เจอนนท์ แต่ถ้าย้อนกลับไปอ่านตอนแรกๆดูอีกที คนที่นนท์ประทับใจแต่แรกเห็น น่าจะเป็นนักกีฬาว่ายน้ำในรูปในห้องของ ผจก รร ซึ่งก็น่าจะเป็นโจรึเปล่า

[ExecutioneR]

แก๊งค์นี้นี่ มีเรื่องเข้ามาไม่หยุดหย่อนเลยเนาะ

ไม่รู้ว่าเรื่องของคริสคราวนี้ จะเป็นยังไง หวังว่าคงไม่หนักหนาอะไรมาก ถึงขั้นตัดขาดกับคริส เหมือนที่เคยทำกับพี่ชายคริสหรอกนะ



ส่วนนัท ดูนัทจะค่อนข้างมันใจว่าเป็นคนแรกที่ได้เจอนนท์ แต่ถ้าย้อนกลับไปอ่านตอนแรกๆดูอีกที คนที่นนท์ประทับใจแต่แรกเห็น น่าจะเป็นนักกีฬาว่ายน้ำในรูปในห้องของ ผจก รร ซึ่งก็น่าจะเป็นโจรึเปล่า

ใช่เลยคับ ความจำดีมาก แต่จริงๆแล้ว คนในรูปที่นนท์เห็นเด่นกว่าคนอื่นในครั้งแรกคือแม็กซ์ครับ แล้วเห็นโจทีหลัง แต่ว่าก็มาเจอโจอีกทีตั้งแต่ตอนโจวิ่งออกกำลังรอบสวน แต่เรื่องรักแรกและคนแรกที่ได้คุย ได้เป็นเพื่อน ได้ใช้เวลาอยู่ด้วย อันนี้นัทแน่นอน ^^

กดบวกให้เป็นรางวัลละกัน อิอิ อย่าลืมสังเกตกันนะคับว่าแต่ละคอมเมนต์มีกด บวก ลบ ให้ได้แล้วด้วย ใครชอบตอนไหนไม่ชอบตอนไหน กดบวกลบได้นะครับ (แต่ไปอ่านข้อแม้ดีๆในกระทู้ที่ผมแปะนะ มันกดรัวๆบ่อยๆไม่ได้นะเออ)

ปล. ตอนนี้เลขาฯของผมทำแฟนเพจ ExecutioneR แล้วด้วยนะครับ 55555 อายจัง ไว้จะมาแปะลิงค์ให้นะ
ปลล. เนื่องด้วยมันใกล้จะจบละครับ ปมอะไรที่เคยมีก็จะเริ่มๆเคลียร์แล้ว ช่วงนี้ก็อาจจะดราม่ากันหน่อยนะ เรื่องอาจจะเยอะนิดนึง 5555

[Benze030]

สงสารนัทต่อไป...เห้อ~

[malula]

สงสารนนท์ ร้องไห้มาหลายตอนแล้ว

[watcharet]

พ่อกะแม่คริสจะทำไรอีกเนี่ยๆ

[mickeynut]

นนท์ค่ะ นนท์ไม่ใช่ทาทานะคะ
ที่จะได้ อยากเก็บเธอไว้ ทั้งสองคน

[Ramika]

เม้นฉลองบอร์ดใหม่ด้วยคน

[golfgab]

ดีใจมากเลย ไปซื้อหนังสือ วันนี้จะได้โชคดี ได้เจอ พี่ต้น  แบบว่า ดีใจมาก
ขอบคุณสำหรับลายเซ็นต์ในหนังสือ ด้วยนะครับ 

พี่ต้นน่ารักมากอ่ะ

[woodong]

จะจบแล้วเหรอ

ยังอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆๆเลยรู้สึกเหมือน เรื่องราว เพิ่งเริ่มต้น ยังไงยังงั้น



โจ นนท์ FC

[golfgab]

พี่ต้น ค้างอ่ะ  มาเป็นกำลังใจให้ตอนต่อไปนะครับ
ก๊อฟ ว่า ถ้า นนท์ รู้ใจตัวเองดีกว่านี้อะไรมันก็คงไม่ทรมานแบบนี้หรอกเนอะ

เฮ้อ ความรัก

[krappom]

สวัสดีค่ะแฟนๆExecutioneRทุกคน
วันนี้เลขาฯมาทำหน้าที่นะคะ
พอดีเพิ่งคิดได้ว่าน่าจะมีแฟนเพจกับเขาบ้างอะไรบ้าง (น่าจะคิดได้นานแล้วนะแต่ลืมคิดจริงๆ ฮ่าๆ)
ก็เลยเพิ่งได้ทำค่ะ ตามลิงค์นี้นะคะ
http://www.facebook.com/pages/ExecutioneRs/182671868457110
ใครอยากบ่น ด่า ว่า กล่าว แซว ก็เข้าไปทักไปทายกันได้ค่ะ
เช่นอยากไปเรียกร้องให้รวมเล่มกระดานดำฯสักทีสิอิคนเขียน อะไรอย่างนี้
บอกทางกระทู้ไม่หนำใจ ก็ไปแปะทวงกันที่หน้าแฟนเพจได้ค่ะ
 

[ExecutioneR]

ดีใจมากเลย ไปซื้อหนังสือ วันนี้จะได้โชคดี ได้เจอ พี่ต้น  แบบว่า ดีใจมาก
ขอบคุณสำหรับลายเซ็นต์ในหนังสือ ด้วยนะครับ 

พี่ต้นน่ารักมากอ่ะ

อ้าว น้องล็อกอินนี้เหรอเนี่ย ไม่รู้นะเนี่ย เพราะจำล็อกนี้ได้
แต่อหมม ถ้าจะชมกันแบบนี้ ไม่บอกล่วงหน้าล่ะ จะจับหอมแก้มเลย 555555

ปล. เจ๊แป๋ม เพจกูร้างมากอะ กูเขินนะเนี่ย กร๊ากกกก

[golfgab]

ของเค้าดีจริงอะไรจริง ก็ว่าไปตามนั้นนะพี่

กำลังอ่านหนังสือ อยู่เลยพี่ love is

ติดต่อพี่ได้ทางไหนบ้างอ่ะพี่
ตอบกลับมาทางเมลล์หน่อยดิครับ
รบกวนมากไปป่าวไม่รู้อ่ะ
ขอบคุณครับ

[krappom]

ปล. เจ๊แป๋ม เพจกูร้างมากอะ กูเขินนะเนี่ย กร๊ากกกก

กร๊ากกกกกกกกก
นั่นสิ

[KaorPaor]

สงสารนนท์จัง คิดหนักเลยไม่รู้จะเอาไงดี

แล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นกับคริสอีกเนี๊ยเฮ้อเป็นห่วงจัง

[keang]

b 50 เศร้าๆ   

a 140 งานเข้าอีกแล้ว   

[patz]

สั้นๆ ง่ายๆ ไม่ต้องคิดมากละ เลือกคบกับโจ จบ


ฮี่ฮี่ฮี่