หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[ExecutioneR]

อีเจ๊โหดร้ายมาก แงแง

ใครใจดีเอาคอมมาให้ยืมหน่อยสิ ฮืออออ ToT

[woodong]

  คนเขียน  อิอิ

[LittlePrince]

อยากช่วยแต่อยู่ไกล ส่งใจไปละกันนะคับต้น

ปล. ดอกเบี้ยโหดมั่กๆ

[Gulp]

ใครก็ได้ซื้อคอมให้คุณต้นเครื่องนึงครับ ><

[อากาศ]

โจจ๋า มาเร็วๆนะ

[comics_boy]

ก่อนอื่นผมจะสารภาพก่อนเลย ว่าที่เลือกอ่านเรื่องนี้เพราะเห็นคอมเม้นเยอะ เลยคิดว่าคงเขียนไว้จนจบแล้ว

และผมก้อเริ่มอ่านมาตั้งแต่วันเสาร์ที่ผ่านมา เริ่มได้แค่ตอนเดียว ก้อรู้ตัวแล้วว่าจะต้องชอบแน่ๆๆๆ ......

มารู้ตัวอีกที เมื่อกี้ ผมอ่านมาถึงหน้านี้แล้วววววว และผม ไมได้ไปทำงานมาตั้งแต่วันจันทร์ จนถึงวันนี้ มันสุดยอดมากกกก

ดีล่ะ ทีนี้ ผมจะได้เป็นฝ่ายมารอคุณต้นโพสแบบคนอื่นๆเค้าบ้าง และจะได้มีเวลาไปทำอย่างอื่นตามเดิม

และสุดท้ายเลยยยย อยากจะบอกว่า

..........

"โจ สู้ สู้ " เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[tantalize]

เข้ามาให้กำลังใจคุณต้นคร้าบ ขอยอมรับเล็กๆว่ามาอ่านประจำ เเต่ไม่ค่อยได้เม้นอ่า     

[keang]

คอมพังครับ ตายสนิทแล้ว T__T

นี่คงเป็นข่าวร้ายสุดในรอบสัปดาห์  

มาโพสไวไว รอนัทกลับมา

อัญเชิญ คอมใหม่มาก่อน     

[keang]

อ่านตอนเก่าซ้ำรอบที่ 3 ชอบจริงๆ

โดนประโยคนี้  แล้วหน้าอย่างกูเนี่ย พอจะเอาลงมั้ยวะ   

[comics_boy]

ยังไม่มาหรอค้าบบบบบ รอนา

[ExecutioneR]

มาละๆๆครับ จริงๆที่บ้านมีคอมเครื่องนึง แต่น้องคนเล็กใช้คนเดียว เลยไม่อยากมายุ่ง เดี๋ยวมันจะจับได้
แต่ทนไม่ไหวเลยจะเอามาลงนิยายก็ยังดี แต่แม่งก็ดันเป็น 2003 ลงตัวแปลงไฟล์ยังไงก็ไม่ได้ ผมเลยล้มเลิกไปหนนึง
แต่ตอนนี้ กลับมาพยายามอีกรอบ ในที่สุดก็อ่าน 2007 ได้แล้ววว เย้ๆ

เดี๋ยวจะโพสให้นะครับ

ปล.

ก่อนอื่นผมจะสารภาพก่อนเลย ว่าที่เลือกอ่านเรื่องนี้เพราะเห็นคอมเม้นเยอะ เลยคิดว่าคงเขียนไว้จนจบแล้ว

และผมก้อเริ่มอ่านมาตั้งแต่วันเสาร์ที่ผ่านมา เริ่มได้แค่ตอนเดียว ก้อรู้ตัวแล้วว่าจะต้องชอบแน่ๆๆๆ ......

มารู้ตัวอีกที เมื่อกี้ ผมอ่านมาถึงหน้านี้แล้วววววว และผม ไมได้ไปทำงานมาตั้งแต่วันจันทร์ จนถึงวันนี้ มันสุดยอดมากกกก

ดีล่ะ ทีนี้ ผมจะได้เป็นฝ่ายมารอคุณต้นโพสแบบคนอื่นๆเค้าบ้าง และจะได้มีเวลาไปทำอย่างอื่นตามเดิม

และสุดท้ายเลยยยย อยากจะบอกว่า

..........

"โจ สู้ สู้ " เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เอาไปเลย +1 แต่ถ้าโดนไล่ออกจากงานผมไม่ขอรับผิดชอบนะคับบบ 5555

[ExecutioneR]

b50


นัท


ที่จริงแล้วผมรู้มาตลอด....

ผมรู้มาตั้งแต่ตอนแรกๆที่เรารู้จักกันแล้วว่านนท์มีความสนใจในตัวของไอ้โจเป็นพิเศษ และหลังจากที่เราเริ่มสนิทสนมกันจนมีความรู้สึกดีๆให้แก่กัน เขาก็ดูเหมือนจะเลิกคิดเรื่องของโจไปได้ในที่สุด ซึ่งมันก็ทำให้ผมรู้สึกดีและสบายใจในฐานะของคนเป็นแฟนได้มากขึ้น แต่ทว่ายิ่งนานไป ซึ่งไม่สำคัญหรอกว่าจะเป็นเพราะความตั้งใจของไอ้โจหรือว่าเพราะโชคชะตากันแน่ ทั้งสองคนได้เริ่มใกล้ชิดสนิทสนมกันมากขึ้นและมีโอกาสได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นทีละน้อย จนในที่สุด ความมั่นคงทางจิตใจที่ผมเคยมีในตอนแรกก็เริ่มถูกทำลายลงไปอย่างช้าๆ

ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อใจนนท์ ผมรู้ว่านนท์รักผมมาก เราต่างก็เป็นแฟนคนแรกของกันและกัน และสิ่งๆนี้ก็มีความสำคัญมากจนผมเชื่อว่าเราคงไม่อยากจะสูญเสียมันไปง่ายๆ และผมเองก็รู้นิสัยของนนท์ดี เขาเป็นคนหัวอ่อน ใจอ่อน และสามารถจะดูออกได้ง่ายๆ ผมจึงรู้ดีเลยว่าเขาเองก็คงต้องรู้สึกลำบากใจกับเรื่องของโจอยู่มากแน่ๆ นั่นคือเหตุผลที่หลายครั้ง เขาจึงแสดงความเป็นเจ้าของและแสดงออกว่ารักผมมากแค่ไหน และเขาเองคงจะไม่รู้สึกตัวหรอกว่ามันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาจากความรู้สึกผิดในจิตใต้สำนึกที่เป็นตัวผลักดันมันออกมา

ที่จริงผมอาจจะคิดมากเกินไปก็ได้ ผมอาจจะอ่านหนังสือหรืออ่านนิยายมากจนเกินไป เลยทำให้ผมเป็นคนคิดมากขี้กังวลแบบนี้ หรือถ้าไม่อย่างนั้น..... ก็อาจจะเป็นเพราะครอบครัวที่ไม่อบอุ่นของผมก็ได้ล่ะมั้ง ที่ทำให้ผมกลายเป็นคนแบบนี้ไปโดยไม่รู้ตัว

แต่ถึงนนท์จะรู้สึกกับไอ้โจยังไง และถึงแม้ว่าผมจะรู้ดีว่าไอ้โจมันชอบนนท์และอยากได้นนท์ไปครอบครองมากแค่ไหน ผมก็ยังไม่เคยมองเห็นมันเป็นคู่แข่งหรือโกรธเกลียดมันเลยแม้แต่นิดเดียว ตรงกันข้าม ในบางครั้งผมยังกล้าพูดเลยด้วยซ้ำว่าผมไว้ใจมันว่ามันจะไม่ทำอะไรเหี้ยๆอย่างการจงใจแย่งนนท์ไปจากผมแน่นอน บางทีอาจจะเป็นเพราะการที่ผมเป็นคนใจเย็นและเป็นคนเรื่อยๆเปื่อยๆแบบนี้ล่ะมั้ง เลยทำให้ผมคิดแบบนั้น รวมทั้งผมเชื่อว่าไอ้โจมันเป็นลูกผู้ชายมากพอคนหนึ่งที่ผมจะวางใจให้มันดูแลนนท์ในเวลาที่ไม่อยู่ในสายตาของผมด้วย ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้อยากมอบหมายให้มันทำหน้าที่นั้นแทนผมสักเท่าไหร่ก็ตามที

ถ้ามีอะไรที่ผมจะรู้สึกน้อยใจและเจ็บปวด ก็คงเป็นความน้อยใจในโชคชะตาที่ทำให้ผมรู้ดีว่าบางทีผมอาจจะเดินไปไกลได้แค่ไหนในเรื่องระหว่างผมกับนนท์ น้อยใจในโชคชะตาที่ดูเหมือนจะจงใจขีดให้ไอ้โจได้คอยอยู่เคียงข้างนนท์ในยามที่เขาต้องการใครสักคนบ่อยกว่าผมหลายต่อหลายครั้ง และรู้สึกเจ็บปวดที่ผมต้องมารักนนท์จนทำให้เขาต้องมีปัญหากับแม่ ต้องเครียดกับเรื่องของผมและไอ้โจ และที่สำคัญ รู้สึกเจ็บปวดที่ถึงแม้ว่าใจของผมจะรู้ดีอยู่แล้วว่าความรักของผมมันอาจจะต้องมาถึงทางตันในสักวัน แต่ผมก็ยังคงมีความหวังว่าท้ายที่สุดแล้วนนท์จะเลือกผม คนที่รักและพยายามทำทุกอย่างให้แก่เขา คนที่มาก่อนและคอยดูแลเขามาตั้งแต่แรก ไม่ใช่ไอ้โจที่เพิ่งมาทีหลังแล้วจะแย่งชิงทุกอย่างไปจากผม คนที่ไม่เคยมีใครเลยในชีวิต

ผมคงเลวมากเลยใช่มั้ยที่คิดและรู้สึกแบบนี้น่ะ

ก่อนหน้าที่ผมจะเจอนนท์ ทุกอย่างมันดูเหมือนกับความว่างเปล่า ผมเจ็บปวดจากครอบครัวที่แตกแยก และใช้ความเจ็บปวดนั้นผลักดันให้ผมมีรอยยิ้มและเดินต่อไปข้างหน้าได้ ผมมีเพื่อนๆที่ดีกับผมและรักผมมากอย่างที่ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีใครทำเพื่อผมได้ถึงขนาดนี้ พวกมันทำให้ผมยิ้มได้จากก้นบึ้งของจิตใจและคอยเป็นแรงผลักดันเป็นกำลังให้แก่ผมเสมอมา แต่ผมก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าลึกๆแล้ว ผมก็ยังคงปิดกั้นพวกมันจากบาดแผลและความต้องการอะไรบางอย่างในส่วนลึกของจิตใจมาตลอด ซึ่งก่อนหน้านี้ผมไม่เคยรู้หรอกว่าความต้องการนั้นคืออะไร จนกระทั่งวันที่ผมได้เจอกับนนท์

ผมมันก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ผมจะไปรู้อะไรเกี่ยวกับความรักมากมาย หลายๆครั้งผมยังสงสัยตัวเองเลยด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ผมมีให้แก่นนท์นั้นมันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ความหลงที่สุดท้ายแล้วมันจะไม่จีรังยั่งยืนหรือเปล่า แต่ทว่าการที่รอยยิ้มและความดีของเขานั้นช่วยทำให้ผมเปลี่ยนแปลงไปนั้นมันก็เป็นเรื่องจริงอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

“มึงมันจะไม่พระเอกไปหน่อยเหรอวะ ไอ้นัท” ไอ้ยุพูดกับผมหลังจากที่เราคุยเรื่องไปเที่ยวทะเลกันจบแล้ว “พรุ่งนี้เราจะไปทะเลกันแล้วนะ นี่ไอ้โจก็จะไปด้วยอีก มึงต้องพยายามดึงนนท์ไว้กับมึงให้ได้เลยนะเว้ย”

ผมหัวเราะในลำคอเบาๆ “เหอะๆ มึงนี่แม่งพูดเหมือนตัวอิจฉาในละครเลยว่ะ ไอ้ยุ”

“ครวยเถอะ กูไม่ได้ตัวอิจฉานะเว้ย แต่กูแค่เป็นห่วงมึงกับไอ้นนท์แค่นั้นเอง”

“เออ กูรู้ แต่มึงก็พูดเหมือนมึงโคตรจะไม่ชอบขี้หน้าไอ้โจอยู่ดีนั่นแหละว่ะ รู้ตัวรึเปล่า”

“จริงอะ แต่ว่ากูไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะเว้ย มึงก็รู้ไม่ใช่รึไง”

“เออ กูรู้ว่ามึงไม่ได้เกลียดมัน”

“ใช่ แต่กูก็ไม่ได้รักมันไง และยิ่งไม่มีทางที่จะรักมันมากกว่ามึงด้วย เพราะงั้นกูเข้าข้างมึงว่ะ ไอ้นัท กูรู้ดีว่ามึงรักไอ้นนท์มันมากแค่ไหน”

“เออ มึงเข้าข้างกู แล้วใครจะเข้าข้างนนท์มั่งล่ะวะ”

“เฮอะ มึงหมายความว่าไงวะ ไอ้นัท”

“ก็เปล่าหรอก..... แต่กูจะบอกมึงให้รู้ไว้นะเว้ย ไอ้ยุ กูคิดว่านนท์เองก็ชอบไอ้โจมันอยู่เหมือนกัน ไม่มากก็น้อยแหละ แต่จะว่าไปกูว่าคนอย่างมึงก็คงดูออกอยู่แล้วล่ะมั้ง”

“เออ กูก็พอดูออกอยู่บ้างแหละวะ แต่ก็เพราะงั้นไงกูถึงได้อยากให้ไอ้นนท์มันมั่นคงกับมึงมากกว่านี้ อยากให้มึงแสดงความเป็นเจ้าของไอ้นนท์และดูแลมันเอาไว้ให้มากกว่านี้ไงเล่า”

“แต่มึงก็รู้อีกเหมือนกันใช่มั้ยล่ะว่านนท์รักกูและเลือกกูน่ะ”

“รู้สิวะ”

“แล้วมึงคิดว่านนท์จะไม่รู้สึกเจ็บปวดกับสิ่งที่เป็นอยู่บ้างเลยเหรอวะ ไอ้ยุ” ผมถาม

ไอ้ยุดูอึ้งไปทันที “กู..... กูไม่ได้คิดถึงขนาดนั้นอะว่ะ”

“ก็นั่นน่ะสิวะ แต่ก็เอาเถอะ เอาเป็นว่ากูขอบใจมึงก็แล้วกัน แต่มึงไม่ต้องเป็นห่วงกูหรอก กูไม่เป็นไรหรอกเว้ย”

“กูไม่เชื่อหรอก ไอ้สัตว์ มึงน่ะตัวดีเลย ไอ้นัท แม้แต่กับกูมึงก็ยังโกหกปิดบังความรู้สึกจริงๆของตัวเองได้ลงคอ มึงจะให้กูบอกสักกี่หนวะว่าต่อให้มึงปิดบังกูเพราะไม่อยากให้กูคิดมาก แต่ไอ้การที่มึงทำแบบนั้นนั่นแหละที่ยิ่งทำให้กูไม่สบายใจน่ะ ไอ้ห่าเอ๊ยยยย”

ผมรู้ว่าไอ้ยุพูดถูก และก็รู้ดีด้วยว่ามันคือนิสัยที่ไม่ดีของผม แต่ผมก็ไม่ชอบที่จะเอาความไม่สบายใจของตัวเองไปลงที่ใครจริงๆ

และแล้ววันรุ่งขึ้นเราก็ไปทะเลด้วยกัน ผมรู้ว่านนท์มีความหลังที่ฝังใจกับทะเล เขาถึงได้ว่ายน้ำไม่ได้และไม่เคยไปเที่ยวทะเลกับใครเลยมาหลายปี ผมว่าการที่แม่ของนนท์ยอมให้เขามากับพวกเราครั้งนี้ได้นั้นก็เรียกว่าเป็นปาฏิหาริย์มากแล้ว แต่การที่นนท์สามารถลงไปเล่นน้ำกับพวกเราในสระว่ายน้ำได้กลับยิ่งทำให้ผมรู้สึกประหลาดใจมากกว่า ผมรู้ว่าเขาพยายามต่อสู้กับความกลัวของตัวเองมาตลอด และผมก็อยากจะเป็นหนึ่งในกำลังใจให้แก่เขาในการทำแบบนั้นด้วยเช่นกัน ดังนั้นผมจึงตั้งใจเอาไว้ว่าตลอดเวลาสามวันสองคืนนี้ ไม่ว่าเราจะอยู่ในน้ำจืด น้ำเค็ม หรือแม้แต่ริมชายหาด ผมจะไม่ยอมคลาดสายตาจากเขาไปเลยแม้แต่นาทีเดียว

ที่จริงผมก็อยากจะทำแบบนั้นในเวลาปกติด้วยเหมือนกันหรอกนะ ผมก็อยากจะแสดงความเป็นเจ้าของในตัวของนนท์ให้มากขึ้นอย่างที่ไอ้ยุบอกเหมือนกัน แต่ผมก็ทำไม่ได้ เพราะผมกลัวว่าอาจจะทำให้นนท์รู้สึกว่าผมทำตัวจุกจิกหรือรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกตามคุมเป็นเด็กๆจนเกินไป และที่สำคัญ ผมเองก็สังเกตได้ว่าไอ้โจเองก็ดูเหมือนจะรักษาระยะห่างระหว่างมันกับนนท์และให้ความเป็นส่วนตัวแก่เราสองคนมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัดด้วย

เพียงแต่นนท์เองคงไม่รู้ตัวหรอกว่าเขาดูจะเป็นห่วงและคอยมองตามไอ้โจที่เดินไปไหนต่อไหนคนเดียวอยู่บ่อยๆ อย่างเช่นตอนก่อนที่พี่แม็ทจะอุ้มไอ้เคนเดินเข้าห้องไป ผมก็แอบเห็นอยู่เหมือนกันว่านนท์เหลือบไปมองโจด้วยสายตาที่ดูคล้ายกับแสดงความกังวลอะไรบางอย่าง

“เอ้า จะไปไหนวะ ไอ้โจ” ไอ้เจย์ถามขึ้นหลังจากที่ไอ้โจลุกขึ้นยืน

“เข้าห้องน้ำ”

“แล้วไมมึงไม่เข้าห้องนี้วะ”

“แปรงสีฟันกับโฟมล้างหน้ากูอยู่ห้องน้ำข้างหลังตั้งแต่ตอนกูอาบน้ำแล้ว”

“อ้าว มึงจะแปรงฟันนอนแล้วเหรอวะ ไอ้โจ” คราวนี้ไอ้ยุเป็นฝ่ายถามบ้าง

“เปล่า ล้างหน้าเฉยๆ”

หลังจากที่ไอ้โจเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปได้ครู่หนึ่ง ไอ้ตี๋ก็ชูขวดน้ำเปล่าขึ้น “เฮ้ยย น้ำเปล่าหมดว่ะ เดี๋ยวกูลุกไปหยิบแป๊บ”

“ไม่ต้องๆ มึงนั่งไปเหอะ ไอ้ตี๋ เดี๋ยวกูไปหยิบให้เอง กูอยู่ใกล้กว่า” นนท์เสนอตัว

ผมเริ่มรู้สึกหึงแปลกๆขึ้นทันที คือผมก็ไม่ได้อยากจะมองโลกในแง่ร้ายว่านนท์กำลังรอโอกาสที่จะได้อยู่กับไอ้โจสองต่อสองอะไรแบบนั้นหรอก แต่ว่ามันก็อดที่จะกังวลขึ้นไม่ได้จริงๆ ผมอยากจะลุกตามสองคนนั้นไปด้วย แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดีไม่ให้มันดูน่าเกลียดจนเกินไป ผมไม่อยากจะแสดงออกชัดเจนเกินไปนักว่าผมก็รู้สึกกระวนกระวายใจอยู่ด้วยเหมือนกัน

“เฮ้ย กูปวดเยี่ยวว่ะ กูไปเข้าห้องน้ำแป๊บ” ไอ้ยุพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน

ผมสบโอกาส “เออ งั้นกูไปด้วยดีกว่า”

“อะไร มึงจะเข้าไปเยี่ยวพร้อมกูเหรอวะ ไอ้นัท” มันหัวเราะ

“ครวยเถอะ มึงก็เข้าห้องนี้ไปดิวะ กูไปเข้าห้องข้างในก็ได้”

ไอ้ยุมองหน้าผมแล้วยิ้มๆ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะรู้หรือเปล่าว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ หรือว่าเรื่องเข้าห้องน้ำนี่ก็เป็นความตั้งใจของมันที่จะช่วยผมด้วยเหมือนกัน เพราะบางทีไอ้ห่านี่ก็ดูเป็นคนรู้มากเหลือเกิน แต่เมื่อดูจากสีหน้าของมันแล้ว ผมว่ามันก็อาจจะไม่ได้คิดอะไรก็ได้ล่ะมั้ง ถ้ามันจะรู้ใจผมได้ถึงขนาดนั้นล่ะก็ ผมว่ามันลาออกจากโรงเรียนแล้วไปเป็นหมอดูเลยดีกว่าเถอะ

ผมเดินเลยประตูห้องนอนที่พี่แม็ทพาไอ้เคนเข้าไปนอน ตรงไปยังห้องครัวทางด้านหลัง ผมเช็คดูให้แน่ใจแล้วว่าไม่มีใครเห็นผมเดินมาทางนี้แน่นอน และก็พยายามก้าวเท้าอย่างเบาที่สุดเพื่อไม่ให้ไอ้โจกับนนท์ที่อยู่ในครัวรู้ตัว

“อะไร มึงลืมไปแล้วรึไงวะว่ากูชอบมึงน่ะ ไอ้นนท์” ผมได้ยินเสียงของไอ้โจดังแว่วขึ้น ผมจึงหยุดอยู่ที่หัวมุมแล้วเอาหลังพิงแนบกับกำแพงไว้เพื่อแอบฟังบทสนทนาของเขาทั้งสอง

“ชู่วว! เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอกเว้ย!”

“ก็ให้แม่งได้ยินไปดิ ยังไงมันก็รู้กันหมดทุกคนอยู่แล้วไม่ใช่รึไงว่ากูชอบมึง แล้วมึงยังจะกลัวเหี้ยอะไรอีก”

“กู..... กูว่าเรา..... รีบออกไปกันเหอะว่ะ” น้ำเสียงของนนท์แสดงความไม่สบายใจออกมาอย่างชัดเจน

ผมว่าผมรู้สึกโล่งอกนิดหน่อยนะ ที่เขาไม่ได้คล้อยตามไอ้โจไปด้วย

ผมรีบขยับตัวและตั้งใจจะเดินเข้าไปในครัวทำเป็นออกมาตามหาเขาสองคน แต่ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวขาพ้นจากหัวมุมห้องไปดี สิ่งที่ผมเห็นก็ทำให้ผมต้องรีบหันกลับไปหลบอยู่หลังกำแพงเหมือนเดิมทันที

“เฮ้ยยยย!! ทำอะไรของมึงวะ ไอ้โจ!”

หัวใจของผมเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกจากหน้าอก ผมรู้สึกว่าแม้แต่มือทั้งสองข้างของผมยังสั่นน้อยๆเลยด้วยซ้ำ

“มัดจำ”

“มัดจำเหี้ยอะไรของมึง!” นนท์ยังคงโวยวายกับการกระทำเมื่อครู่นี้ของไอ้โจอยู่

“ถูไปเหอะ ถูไม่ออกหรอก เพราะจูบกูอะ มันไม่ได้ประทับลงบนแก้ม แต่มันประทับลงในใจว่ะ”

ผมหลับตาแน่นเมื่อได้ยินคำๆนั้น

“ไอ้เหี้ยยย!! น้ำเน่า! กูจะอ้วกกกกก!!” น้ำเสียงของนนท์กลั้วไปด้วยเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ และมันก็ทำให้หัวใจของผมบีบรัดแน่นจนหายใจแทบไม่ออก

ผมรีบสาวเท้าเดินออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วและเปิดประตูห้องนอนเข้าไปข้างใน พี่แม็ทที่นอนอยู่บนเตียงเงยหน้าขึ้นมาทักผมเบาๆ ผมจึงจำเป็นต้องตอบกลับเขาไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้ฟังดูเป็นปกติที่สุด ก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วขังตัวเองอยู่ในนั้น

เมื่อผมอยู่ตามลำพังแล้ว ผมก็ทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นอย่างอ่อนแรง ภาพของไอ้โจที่จูบลงบนแก้มของนนท์คือสิ่งที่เจ็บปวดเกินกว่าที่ผมจะจินตนาการได้ก็จริง แต่สิ่งที่เจ็บปวดยิ่งกว่าแบบไม่น่าเชื่อนั่นก็คือ การที่นนท์ไม่ได้ยินยอมให้มันทำแบบนั้นไปด้วย แต่ทว่าท่าทางและน้ำเสียงของเขา มันกลับทำให้ผมคิดว่าเขาไม่ได้รู้สึกรังเกียจกับการที่ไอ้โจทำแบบนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว เขาอาจจะแค่ตกใจ และคิดว่ามันคือสิ่งที่ไม่ถูกต้อง แต่ผมคิดว่าเขารู้สึกเขินมากจนต้องโวยวายออกมากกว่า และนั่นแหละ คือสิ่งที่ผมเจ็บ เจ็บจนไม่รู้จะพูดยังไง แถมที่สำคัญ ยิ่งผมคิดว่าลับหลังผมเวลาที่ไอ้โจไปนอนที่บ้านของนนท์นั้น มันจะทำอะไรแบบนี้หรือยิ่งกว่านี้กับนนท์อีกรึเปล่า

ผมรู้ว่านนท์รักผม ผมเชื่ออย่างนั้นจริงๆ ผมรู้ว่ามันเป็นความจริง และการที่เขาเองก็ดูตกใจกับการที่ไอ้โจทำแบบนั้น ก็เป็นข้อพิสูจน์ที่น่าจะเพียงพอแล้วว่าเขาเลือกผม เขาไม่ได้อยากให้มันทำอะไรเหี้ยๆแบบนั้น ผมเชื่อว่ามันเป็นอย่างนั้น ผมเชื่อ แต่ผมก็เจ็บ ผมไม่รู้ว่าทำไม ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในใจของผมไปแล้วกันแน่ แค่การที่ผมรักนนท์และอยากจะครอบครองเขาแค่คนเดียวนี่มันทำให้ผมต้องเจ็บปวดขนาดนี้เลยเหรอ

ผมพยายามจะลบความคิดเห็นแก่ตัวแบบนั้นออกไปจากหัวให้หมด แล้วพยายามคิดในมุมมองของนนท์ดูบ้าง ผมรู้ว่านนท์เองก็คงจะต้องรู้สึกไม่สบายใจมากแน่ๆถ้าหากว่าเขารู้ว่าผมรู้เรื่องนี้ ผมไม่สงสัยแล้วล่ะว่าเขาเองก็ชอบไอ้โจด้วยเหมือนกัน ซึ่งนั่นก็เหลือทางเลือกให้กับผมไม่มากใช่มั้ยล่ะ ผมรักนนท์ ผมอยากให้เขามีความสุข นั่นไม่ต้องสงสัยเลย แต่ถ้าหากว่านนท์ต้องติดอยู่ตรงกลางระหว่างความรู้สึกที่สับสนแบบนี้ ความสุขของเขามันจะเกิดขึ้นจากไหนได้กัน ผมไม่โทษนนท์เลยว่าเขานอกใจหรือแม้แต่ปันใจไปให้คนอื่นๆทั้งๆที่มีผมอยู่แล้ว เพราะผมรู้ดีว่าเขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น แต่มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเอง และที่สำคัญ ผมกับไอ้โจก็รู้จักเขาช้าเร็วต่างกันแค่ไม่เท่าไหร่ ถ้าหากว่าเขารู้สึกชอบไอ้โจมันเป็นทุนเดิมอยู่ก่อนตั้งแต่แรกแล้ว ผมเองนั่นแหละที่จะเป็นคนที่ได้ชื่อว่ามาทีหลัง ดังนั้นผมจะมามัวคิดมากหรือแค้นเคืองอะไรอยู่ต่อไปมันก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา ในเมื่อผมทำอะไรไม่ได้และไม่เคยมีทางเลือกอื่นอยู่แล้วนอกจากคำว่า “รัก” ที่มอบให้แก่เขาและจะมอบให้ตลอดไป คนที่ต้องตัดสินใจเรื่องนี้คงต้องเป็นนนท์เอง ไม่ใช่ผม

วันที่สองของพวกเรา ไอ้โจเกิดไม่สบายหนักขึ้นมาเพราะว่าไข้ขึ้นสูงอย่างไม่รู้สาเหตุ ทุกคนต่างก็ตกใจกับอาการป่วยครั้งนี้ของมันมาก แม้แต่ไอ้เจย์เองก็ยังแสดงความกังวลและความห่วงใยให้อดีตคนที่มันเรียกว่าศัตรูเลยด้วยซ้ำ แต่ว่าคนที่ดูร้อนรนใจมากที่สุดนั้นก็ไม่ใช่ใครคนอื่นหรอก แต่เป็นนนท์นั่นเอง ดูเหมือนว่าไอ้โจจะมีความลับหรือเรื่องบางอย่างที่ไม่มีใครรู้และให้ใครรู้ไม่ได้นอกจากนนท์คนเดียว ทำให้นนท์ต้องคอยดูแลมันอย่างใกล้ชิดที่สุดเพียงคนเดียวไปโดยปริยาย ซึ่งเรื่องแบบนี้และเหตุการณ์ที่ทั้งสองคนนี้ไปเผชิญหน้ากับพวกไอ้แม็กซ์ในเวลาถัดมานั่นแหละ ที่ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกน้อยใจที่ผมมีต่อโชคชะตาให้เพิ่มมากขึ้นไปอีก

หากว่าผมรู้สึกเสียใจและตกใจกับการที่ผมเห็นไอ้โจหอมแก้มนนท์มากแล้ว เรื่องที่เขาสองคนไปมีเรื่องกับพวกไอ้แม็กซ์นั้นก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกตกใจและเสียใจมากขึ้นไปอีก แต่หากเป็นความเสียใจคนละแบบ เพราะมันเป็นความเสียใจปนกับการยอมรับความจริงว่าแท้จริงแล้วสถานที่ที่ผมควรยืนอยู่นั้นมันไม่ใช่ข้างกายของนนท์อย่างที่ผมคิดและอยากให้เป็น แต่คงเป็นแค่การยืนดูอยู่ห่างๆและหวังว่าเขาจะมีความสุขกับคนที่เขาเลือกมากกว่า พรหมลิขิตคงไม่ได้สร้างให้ผมเป็นคนที่คอยอยู่ดูแลเขาเหมือนอย่างที่ผมอยากให้เป็นล่ะมั้ง

ผมจะไม่พูดจาหรือทำตัวเป็นพระเอกที่แสนดีนักหรอก ผมไม่อยากจะยอมแพ้และยกนนท์ให้กับไอ้โจง่ายๆ เพราะผมรักนนท์มากและอยากจะอยู่เคียงข้างเขาไปตลอดเท่าที่ผมจะทำได้ แต่ในเมื่อความเป็นจริงมันออกมาในรูปนี้ และยิ่งเมื่อผมรู้มาจากไอ้เจย์หลังจากที่เรากลับถึงกรุงเทพฯ แล้วด้วยว่านนท์เองก็กำลังเครียดมากแค่ไหน สิ่งที่ผมสามารถทำได้ก็คงเหลืออยู่แค่เพียงสิ่งเดียว นั่นคือการขอเห็นแก่ตัวเป็นครั้งสุดท้ายแล้วโยนการตัดสินใจทั้งหมดให้แก่นนท์แทน ผมขอเห็นแก่ตัวด้วยการทำร้ายเขาโดยเป็นฝ่ายบอกว่าจะขอถอยออกมาเพื่อให้เขาได้มีเวลาสำรวจหัวใจของตัวเองดูว่าเขาคิดยังไงกับไอ้โจกันแน่ ซึ่งตัวผมเองก็หวังอยู่ลึกๆ ว่าท้ายที่สุดแล้วเขาจะเข้าใจและยอมเลือกผมให้กลับไปยืนอยู่กับเขาอีกครั้ง ไม่ใช่ไอ้โจ......

[จันทร์ผา]

สงสารนัทจัง

[malula]

โอ้ว่าอนิจจาความรัก
มันก็ต้องมีคนสมหวัง และมีคนที่ผิดหวัง แต่จะเป็นใครนี่สิ
ไม่อยากให้ใครเสียใจเลย

[andy_kwan]

นัทผู้น่าสงสาร  ถอยออกมาแบบนี้ดีแล้ว
เพราะว่าป้าเชียร์"ลูกโจ"จนกว่าจะจบเรื่อง   555

[ordkrub]

เข้าใจนัทนะ  ทำถูกแล้วละ
เป็นกำลังใจให้

[oaw_eang]

อ่านแล้วต้อง



เบาๆ อยู่คนเดียว

[micky99]

  สงสารนัทจัง จากโจแฟนคลับ
ไม่ว่าจะวิเคราะห์ยังไงมันก็เป็นไปได้ทั้ง2คน
ถึงตอนนี้นนท์จะเลือกอย่างไรก็ยอมรับได้ครับ เพราะรักมันไม่มีเหตุผล
อย่างนี้มันต้องหนังยาวแล้วครับ ต้องต่อกันถึงภาคมหาลัยกันเลย

[Benze030]

ทีแรกเห็นเป็นชื่อนัทแล้ว...ไม่กล้าอ่านเลย
สงสารนัทจังเลยอะพี่ต้น

[golfgab]

สงสาร นัท มาก ๆ
ไม่รู้ จะ พิมพ์ว่าอะไร รู้แต่ว่า ในชีวิต จริง กับ นิยาย บางทีมันก็โหดร้ายกับเรามากเกินไป
เศร้าอะ่

[temp.jr]

ตอนนี้เศร้ามาก 
สงสารนัทจับใจ

[mickeynut]

มาม่าาาาาาา

[nutabsole]

โฮกกกกกกกกกกก รักสามเศร้าของแท้ 

[butterfly_bee]

สงสารนัทจับใจ 
นัทจะมีคนมาดามหัวใจบ้างมั้ย
นัทเป็นคนดีจริงๆ มาเป็นแฟนพี่เถอะ (อ้าว 555)

[myxt]

ก็ยังเชียร์โจต่อไป 5555555555

[KaorPaor]

ปกติจะเชียรโจตลอดแต่ตอนนี้ยกให้นัทก็ได้ อ่านแล้วสงสารมาก สุภาพบุรุษจริงๆ

คุณต้นน่าจะหาใครซักคนมาคอยปลอบใจนัทหน่อยนะค่ะ แต่ไม่ให้นนท์นะ เก็บไว้ให้โจเหมือนเดิม 555

[comics_boy]

สงสารนัทมากกกกกก แล้วอย่างงี้จะยิ่งเหงากว่าตอนที่ยังไม่เจอนนท์อีกรึป่าว

แต่ยังไงก้อน่ะ .... โจ สู้ สู้

[keang]

  คนเขียน มากๆ

เห็นชื่อนัท ไม่กล้าอ่านกลัว 

ขอทำใจแปป   

[watcharet]

นัทอย่ายื้อเลย ดูท่าทางนนท์ก็มีใให้โจไป50% แล้วนะๆ

[jira]

เข้าใจและเห็นใจน้องนัทมาก ๆ เลยค่ะ  ทำถูกอย่างที่สุดที่ใช้วิธีแบบนี้กับคนรักที่ขี้สงสาร  ใจอ่อนกับมนุษย์โลกไปทั่วอย่างน้องนนท์
ถึงพี่จะไม่ได้เชียร์น้องนัทมาตั้งแต่ต้น  พี่ก็แอบปันใจให้อยู่ลึก ๆ นะคะ
มาหาพี่แล้วซบอกแฟ่บ ๆ ของพี่เถอะค่ะ  >///<
รอบทต่อไปนะคะคุณต้น
 

ปล.จิ้มบวกเป็นกำลังใจในการหาเงินซื้อคอมค่ะ