หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[malula]

ไปทำบุญกะหวานใจรึเปล่า
อย่าลืมเอาบุญมาฝากด้วยเน้อ
จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ

[andy_kwan]

ไปเที่ยวน่านแล้วเลยไป"ปัว"ด้วยหรือเปล่า   ป้าเพิ่งไปเที่ยวตอนเดือนมีนา  สงบดีมากๆ

[ExecutioneR]

ใช่แล้น ไปปัวครับพี่

แฟนก็คนปัว แต่ไม่ได้ไปกับแฟนครับ ไปกับครอบครัว แฟนก็ไม่ได้ไปด้วยเพราะติดงาน

[jiki]

ไปไหว้พระวัดช้างค้ำด้วยนะคุณต้น

[ExecutioneR]

ต้องดูก่อนนะคับ ว่าเค้าจะไปไหนอะไรยังไงกัน เพราะที่ไปเห็นว่าทำบุญสร้างพระข้ามคืนอะไรสักอย่าง ผมก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียด เดี๋ยวเนี่ย จะออกจากบ้านไปบ้านที่เพชรบูรณ์ก่อน แล้วพรุ่งนี้เช้าขึ้นรถตู้ไปปัวกันแต่เช้ามั้งครับ

^^

[ExecutioneR]

ช่วงนึงนับจากนี้ ลายเซนต์ของผมจะเปลี่ยนไปนะครับ จะไม่ใช่ข้อความที่เกี่ยวข้องกับเนื้อหานิยายสักพัก
ตามนี้นะครับ

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25997.0

^^

ใครเห็นด้วยก็ช่วยกันทำแบบเดียวกันนะครับผม

[krappom]

^
^
กูรักน้องกูก็ตรงนี้แหละค่ะ
มันช่วยพี่มันทำมาหากิน
 

[ExecutioneR]

ถ้ามึงไม่ตั้งกระทู้นี้กูก็ตั้งอยู่ดีแหละจ้ะ แหม (ไม่งั้นก็ไปบีบคอโมสักคนให้ตั้ง 55555)

[อากาศ]

ดันๆๆๆ จ้าา

[golfgab]

ร่วมด้วยช่วยกันนะครับ

[Benze030]

ในที่สุดดด...ก้อ่านตามมาจนทันแล้ว
อยากบอกว่า พออ่านมาถึงตอนที่ไปเที่ยวทะเล แล้วนนท์รู้สึกผิดกับนัท แล้วไปร้องไห้กับเจย์ รู้สึกแย่มากๆจนไม่อยากอ่านต่อเลย
เพราะกลัวจริงๆ กลัวว่านัทจะต้องเสียใจ ไม่อยากให้นัทต้องเสียใจเลย...
แต่พอมาอ่านตอนที่โจบอกว่ากำลังจะไปจากนนท์ ก้รู้สึกแอบเสียใจเล็กๆอยู่เหมือนกัน
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนนท์ แล้วตัดสินใจไม่ได้ซักที ทำให้รู้สึกโกรธตัวเองมาก วันนี้ทั้งวันเลยแบบว่า หงุดหงิด ซึม เศร้าไปตลอดวันเลย-*-(นี่คือผมอินมากไปใช่มั้ยครับ?? เห้อ...ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะเรา) รู้สึกขอบคุณพี่ต้นมากที่เขียนเรื่องดีๆมาให้ทุกคนได้อ่านกัน แล้วจะรอตอนต่อไปนะครับ^^

[panang]

ทำไมโจไม่ไปซะคืนนี้เลยฟระ

เพราะเชียร์โจ เลยเข้าข้าง ทำร้ายจิตใจโจไปแล้วนะ

นนท์นี่อะไร ใจเธอน่ะเป็นของเธออ่อนไหวเองไปโทษโจได้ไง ชริ

ดีสม และแล้วก็ไม่มีใครเลย สม สม

ปอลอ  อินจัด 555

[tarotman]

 

ทำไม ถึง เปนแบบนี้ นะเหรอ

เพราะไม่อยากเลือก

เพราะกลัวเลือกแล้ว จะเสียใครไป

[woodong]

 

โจ  สู้ๆๆๆๆๆๆ
โจ   สู้ตาย

                                     โจ                              โจ
                                 โจ      โจ                     โจ       โจ
                             โจ                โจ           โจ                 โจ
                         โจ                          โจ โจ                         โจ
                     โจ                                โจ                                 โจ
                        โจ                                                              โจ
                            โจ                                                      โจ
                                โจ                       นนท์                โจ
                                     โจ                                     โจ
                                          โจ                             โจ
                                               โจ                    โจ
                                                  โจ            โจ
                                                       โจ    โจ
                                                           โจ                                           

[golfgab]

  นัท นนท์ 

นัท นนท์    นัท นนท์   นัท นนท์   นัท นนท์  นัท นนท์   นัท นนท์   นัท นนท์   นัท นนท์   นัท นนท์  นัท นนท์

คู่แท้ 555555  เชียร์ นัท กับ นนท์ สุดตัวนะ

[woodong]

แวะเข้ามาทุกวัน

[ibeaver_error]

เข้ามาดันๆลูกโจที่รัก เชิดใส่นนท์ เชอะ!! อิอิอิ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

แบบนี้ชาตินนท์ก็ไม่เหลือใครอยู่ด้วยอ่ะสิ
(กะไว้คร่าวๆ ว่านัทต้องมาแนวนี้)

ว่าแต่โจไปแล้ว ชาตินนท์ต้องออกไปตามหาไหมเนี่ย??
(กะไว้ล่วงหน้า)

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[toomztamz]

จะเศร้าไปไหนเนี่ย

[Rawint_PK]

อ่านถึงตรงนี้แล้ว
ใครจะว่าอย่างไรก็ตาม
สำหรับผม
คนที่น่าสงสารมากที่สุด
คือนนท์...
โจ..มีเพียงนนท์
และนัทก็มีเพียงนนท์
แต่สำหรับนนท์
ต้อ
แบกรับความเครียดจากทั้งสองทาง
มันไม่หนักหนาสาหัสกว่าหรือ...
มีใครเห็นบ้างไหมว่านนท์ต้องการที่จะครอบครอง หรือต้องการมีใจให้ทั้งสองคนพร้อมๆกันในเวลาเดียวกัน
มันเกิดขึ้นเอง...
ถามว่าบังคับ หรือว่าห้ามมันได้ไหม
ลองย้อนมาถามตัวคุณๆทั้งหลายดูนะครับ
คุณเคยห้ามใจคุณไม่ให้รักใครสักคน
หรือว่าบังคับใจให้เลิกรักได้ไหม
ในเมื่อกว่าจะรู้ตัวก็รักเขาเต็มหัวใจไปแล้ว
ไม่ต้องทั้งหัวใจก็ได้ สักเสี้ยวหนึ่งก็ยังดี คุณบังคับได้ไหมเล่า
หรือทั้งๆที่รู้ตัว ถามว่าคุณเคยห้ามมันได้อย่างที่อยากจะห้ามไหม
เรื่องของหัวใจมันละเอียดอ่อนนัก
คนที่ผ่านประสบการณ์มามากมาย ก็ยังตายตอนจบเพราะใจตัวเองมามากต่อมาก
และ...
พวกเขายังเป็นเด็ก...
เพิ่งจะมีความรักครั้งแรกกันด้วยซ้ำ
จึงไม่แปลกอะไรเลยที่เรื่องราวจะสับสนวุ่นวายได้ขนาดนี้
.
.
.
.
คิดดีๆ...
ขนาดใจเรา เรายังบังคับมันไม่ได้
นับประสาอะไรกับใจคนอื่นเขา......ฝันไปเหอะ...
.
.
.
.
บ่นมาซะยาวเลย...ก็มาแก้ตัวแก้ต่างตอนท้าย ว่าผมไม่ได้ว่าใครหรอกนะครับ อินไปตามบท และตามประสาคอนิยาย
มีคนรักก็ต้องมีคนเกลียดตัวละครอยู่แล้ว
คุณๆว่าน้องนนท์ แต่ผมรักน้องนนท์อ่า...ก็เลยมาแก้ต่างให้
แค่นั้นครับ....
(ถ้าเกิดว่าผมว่าไปพาดพิงถึงใครอะไรยังไง และใครไม่พอใจ ก็ขออภัยด้วยนะครับ แค่..อิน ในนิยายมากไปก็เท่านั้นเอง)
...
(จะมีใครดักทำร้ายผมป่าวหว่า)

 
สาธุ..ขอให้ผมแคล้วคลาด ฮา....
 

[Benze030]

อ่านถึงตรงนี้แล้ว
ใครจะว่าอย่างไรก็ตาม
สำหรับผม
คนที่น่าสงสารมากที่สุด
คือนนท์...
โจ..มีเพียงนนท์
และนัทก็มีเพียงนนท์
แต่สำหรับนนท์
ต้อ
แบกรับความเครียดจากทั้งสองทาง
มันไม่หนักหนาสาหัสกว่าหรือ...
มีใครเห็นบ้างไหมว่านนท์ต้องการที่จะครอบครอง หรือต้องการมีใจให้ทั้งสองคนพร้อมๆกันในเวลาเดียวกัน
มันเกิดขึ้นเอง...
ถามว่าบังคับ หรือว่าห้ามมันได้ไหม
ลองย้อนมาถามตัวคุณๆทั้งหลายดูนะครับ
คุณเคยห้ามใจคุณไม่ให้รักใครสักคน
หรือว่าบังคับใจให้เลิกรักได้ไหม
ในเมื่อกว่าจะรู้ตัวก็รักเขาเต็มหัวใจไปแล้ว
ไม่ต้องทั้งหัวใจก็ได้ สักเสี้ยวหนึ่งก็ยังดี คุณบังคับได้ไหมเล่า
หรือทั้งๆที่รู้ตัว ถามว่าคุณเคยห้ามมันได้อย่างที่อยากจะห้ามไหม
เรื่องของหัวใจมันละเอียดอ่อนนัก
คนที่ผ่านประสบการณ์มามากมาย ก็ยังตายตอนจบเพราะใจตัวเองมามากต่อมาก
และ...
พวกเขายังเป็นเด็ก...
เพิ่งจะมีความรักครั้งแรกกันด้วยซ้ำ
จึงไม่แปลกอะไรเลยที่เรื่องราวจะสับสนวุ่นวายได้ขนาดนี้
.
.
.
.
คิดดีๆ...
ขนาดใจเรา เรายังบังคับมันไม่ได้
นับประสาอะไรกับใจคนอื่นเขา......ฝันไปเหอะ...
.
.
.
.
บ่นมาซะยาวเลย...ก็มาแก้ตัวแก้ต่างตอนท้าย ว่าผมไม่ได้ว่าใครหรอกนะครับ อินไปตามบท และตามประสาคอนิยาย
มีคนรักก็ต้องมีคนเกลียดตัวละครอยู่แล้ว
คุณๆว่าน้องนนท์ แต่ผมรักน้องนนท์อ่า...ก็เลยมาแก้ต่างให้
แค่นั้นครับ....
(ถ้าเกิดว่าผมว่าไปพาดพิงถึงใครอะไรยังไง และใครไม่พอใจ ก็ขออภัยด้วยนะครับ แค่..อิน ในนิยายมากไปก็เท่านั้นเอง)
...
(จะมีใครดักทำร้ายผมป่าวหว่า)

 
สาธุ..ขอให้ผมแคล้วคลาด ฮา....
 

โอ้ววววว...ลึกซึ้ง
รู้สึกแบบนี้เหมือนกันแฮะ
แต่ก้ไม่อยากให้มีใครต้องเสียใจเลย...โดยเฉพาะนัท

[dragonnine]

เข้าใจความรู้สึก ที่นนท์เป็นนะ เพราะ ทั้งนัทและโจ ก็รักนนท์

เพียงแต่ สิ่งที่โจทำ มันทำให้นนท์วางตัวลำบาก

และทำให้ นัท รู้สึกว่านนท์รักโจมากกกว่า

สุดท้ายนนท์จะไม่เหลือใครใช่มั้ยยยยยย หรือว่าสุดท้ายก็คือเพื่อนกัน

[golfgab]

สงสาร นัท ที่สุด  คนดีๆ มักไม่สมหวังอะไร ได้ ง่าย ๆ เลย

[keang]

พรุ่งนี้แล้วซินะ เข้ามาแอบดูทุกวัน

นนท์นี่ นัทจัง  

เต้นรอ      

[ExecutioneR]

A 138


“มึงจะไปไหนวะ ไอ้โจ” ผมถาม

“บ้าน”

“แล้วมึงจะกลับบ้านไปทำไม”

เขามองหน้าผม “ก็มึงพูดเองว่ามึงเกลียดกู ไม่อยากเห็นหน้ากู”

“กู..... กู......” ผมก้มหน้า

“และอีกอย่าง ที่มึงต้องทะเลาะกับไอ้นัทแบบนี้ก็เป็นเพราะกูจริงๆ”

ผมหลับตาลงแล้วส่ายหน้าเบาๆ “กูขอโทษ..... กูไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น”

“ช่างเถอะ เพราะแม่งก็เรื่องจริงนี่หว่า”

ผมรู้สึกผิดจนไม่สามารถเงยหน้าขึ้นไปสบตาเขาได้ “แล้วมึงจะโอเคมั้ยวะ...... กูหมายถึงว่าถ้ามึงกลับบ้านอะ”

เขายื่นทิชชู่มาให้ผมอีกแผ่น “กูต้องอยู่ให้ได้ดิวะ ก็เหมือนที่อาเมฆพูดไม่ใช่รึไงว่ากูไม่ควรจะหนีอีกต่อไปแล้วน่ะ”

“อืมมม.....” ผมเริ่มคิดถึงเรื่องของตัวเอง

“มึงนั่นแหละ คิดว่าอยู่คนเดียวได้รึเปล่า”

ที่จริงผมก็ไม่แน่ใจเรื่องนั้นเท่าไหร่เหมือนกัน แต่ผมมีทางเลือกไหนให้กับตัวเองอีกล่ะ บางทีการทีเขาสองคนเดินจากผมไปพร้อมกันแบบในตอนนี้ ก็อาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผมแล้วจริงๆก็ได้

“เรื่องแค่นี้ ไม่เป็นไรหรอก ก่อนนี้กูก็อยู่คนเดียวมาตั้งนาน ทำไมกูจะอยู่ไม่ได้วะ”

“กูไม่ได้หมายถึงเรื่องแบบนั้น แต่กูหมายถึง.....” เขาชะงักไป “ช่างเหอะ ถึงยังไงมึงก็ยังไม่ได้ตัวคนเดียวอยู่แล้ว ถ้ามึงอยากคุยกับกูก็บอกแล้วกัน หรือมึงอยากจะโทรไปคุยกับเพื่อนมึงบ้างก็ได้ เพราะกูว่าพวกมันไม่มีวันทิ้งมึงไปอยู่แล้วล่ะว่ะ”

นั่นสินะ คำพูดของเขาทำให้ผมนึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้.....

“เออ งั้นกูไปเอาผ้าห่มกับหมอนมาจากที่ห้องก่อนก็แล้วกัน มึงไปอาบน้ำได้แล้วล่ะ ไอ้นนท์”

“กูขอเวลาสักสิบห้านาทีนะ โจ”

เขามองหน้าผมด้วยแววตาสงสัยครู่หนึ่ง แต่ก็เดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้ถามอะไร ซึ่งหลังจากที่เขาปิดประตูห้องลงแล้ว ผมก็หันไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อโทรหาวายุ แต่ในขณะที่ผมกำลังไล่หาชื่อของเขาจากรายการโทรออกล่าสุดอยู่นั้น ผมก็เกิดลังเลใจและในที่สุดก็ตัดสินใจวางโทรศัพท์มือถือลง

ผมอยากจะโทรไปถามวายุว่าเขารู้เรื่องการตัดสินใจของนัทหรือยัง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของผมหรือเรื่องที่เขาจะไปหาพ่อที่ภูเก็ต แต่เมื่อผมลองคิดดูดีๆแล้ว ผมก็คิดว่าด้วยนิสัยของวายุ ถ้าหากว่าเขารู้เรื่องพวกนั้นขึ้นมาเมื่อไหร่ เขาก็คงจะต้องโทรมาคุยกับผมอย่างแน่นอน ซึ่งถ้าหากว่านัทไม่ได้เป็นคนบอกเขาเรื่องพวกนี้ด้วยตัวเองแล้วล่ะก็ ผมเองก็คงไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะเป็นฝ่ายไปบอกใครก่อนเองได้ โดยเฉพาะเรื่องที่นัทจะไปภูเก็ตนั้น ผมคิดว่าเขาน่าจะเป็นฝ่ายที่ได้อธิบายให้เพื่อนๆฟังเองมากกว่า ไม่ใช่ผม และที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด ผมไม่คิดว่าตัวเองในตอนนี้จะมีกำลังความสามารถมากพอที่จะพูดเรื่องระหว่างนัทกับผมให้ใครฟังอีกแล้วด้วยเหมือนกัน ผมยังไม่อยากจะทบทวนความเจ็บปวดแบบเมื่อกี้อีกในรูปของคำพูด นี่ขนาดแค่คิด..... ความรู้สึกผิดและความเสียใจที่เพิ่งจะทุเลาลงไปเมื่อครู่ก็เริ่มกลับมาก่อตัวขึ้นในใจของผมใหม่อีกครั้ง จนในที่สุด น้ำตาของผมมันก็ไหลออกมาจากตา และหยดลงบนหน้าจอมือถือในมือจนได้

ผมคว่ำโทรศัพท์มือถือลงและหยิบเศษกระดาษทิชชู่ที่วางไว้อยู่ข้างกายขึ้นมาเช็ดน้ำตา แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งออกมาเบาๆ เมื่อจู่ๆมือถือก็สั่นขึ้น ด้วยอารามตกใจ ผมจึงรีบรับสายก่อนที่เสียงเรียกเข้าจะทันได้ดังขึ้นโดยไม่ได้สนใจแม้แต่จะมองดูชื่อคนที่โทรเข้ามาเสียด้วยซ้ำ

“เฮ้ยยย ไอ้นนท์! ไอ้นัทมันจะไปหาพ่อมันพรุ่งนี้เหรอวะ!!” เสียงของวายุดังทะลุลำโพงออกมาจนผมต้องดึงโทรศัพท์ออกห่างจากหู “ทำไมมันกะทันหันแบบนี้วะเนี่ย! มึงก็รู้เรื่องนี้แล้วใช่มั้ย! มึงจะไปส่งมันรึเปล่า! และทำไมมันถึงไม่ยอมบอกเหตุผลอะไรกูเลยวะเนี่ย! มันทะเลาะกับพ่อมันเหรอวะ! หรือมันมีปัญหาอะไร!  ทำไมมันน้ำเสียงแย่แบบนั้นล่ะวะ! เฮ้ยยยยย!! นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ยยยย!!”

เห็นได้ชัดว่านัทยังไม่ได้เล่ารายละเอียดเรื่องที่จะไปหาพ่อและเรื่องระหว่างผมกับเขาให้วายุฟังเลยแม้แต่เรื่องเดียว ซึ่งยิ่งพอผมรู้แบบนี้แล้ว ผมก็ยิ่งรู้สึกแย่มากขึ้นไปใหญ่

“เฮ้ย ไอ้นนท์ มึงเป็นอะไรวะ ทำไมมึงเงียบอะ”

“อ๋อ เปล่าๆ คือกูเห็นมึงกำลังตกใจไง ก็เลยยังไม่รู้จะแทรกยังไง......”

“เออๆ โทษทีว่ะ กูก็งงอะเว้ย คือเมื่อกี้นี้มันโทรมาหากู และจู่ๆก็บอกว่าพรุ่งนี้มันจะขึ้นเครื่องไปหาพ่อ แถมเสียงแม่งก็แย่มากเลยด้วย กูถามอะไรไปมันก็บอกว่า ‘ไม่มีอะไร’ แล้วก็พยายามเบี่ยงๆประเด็นแถมยังรีบวางสายอีก มันทะเลาะกับพ่อมันเหรอวะ หรือยังไง มันได้เล่าให้มึงฟังแล้วใช่มั้ย”

“ก็.... ประมาณนึงอะว่ะ แต่นัทไม่ได้ทะเลาะกับพ่อหรอก มึงไม่ต้องเป็นห่วง”

“งั้นเหรอวะ.....” เสียงของวายุมีความเคลือบแคลงแฝงอยู่ด้วย

“อือ.....”

“เออๆ มึงไม่อยากบอกกูก็ไม่เป็นไรเว้ย” เขาตัดพ้อ

“เฮ้ย ไม่ใช่แบบนั้นเว้ย ไอ้ยุ.....” ผมรีบแย้ง

“คือมึงก็ต้องเข้าใจเว้ยว่ากูแค่เป็นห่วงมันมากไง” เขาพูดต่อโดยไม่สนใจผม “มึงก็รู้อะ ไอ้นนท์ ว่าไอ้นัทมันเป็นคนประเภทไม่ค่อยจะแสดงความรู้สึกเท่าไหร่หรอก ยิ่งเวลาที่มันไม่สบายใจนะ ขนาดกูมันก็ยังไม่ค่อยอยากให้รู้เลย ที่ผ่านมาก็มีแค่มึงคนเดียวนี่แหละที่มันยอมเปิดใจด้วยมากขนาดนี้น่ะ กูว่ากูเคยบอกมึงไปแล้วใช่มั้ยล่ะว่าตั้งแต่มันได้รู้จักมึงอะ ไอ้นัทมันก็ดูดีขึ้นเยอะ ดูมันร่าเริงมากขึ้น เป็นตัวของตัวเองมากขึ้น แล้วก็..... ไงดีล่ะวะ แบบว่า ‘เป็นธรรมชาติ’ มากขึ้นล่ะมั้ง ดูมันไม่ค่อยเกร็งๆ ฝืนๆ เหมือนแต่ก่อนน่ะ”

คำพูดของวายุ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดหัวใจมากยิ่งขึ้นจนแทบจะทนไม่ไหวอีกต่อไป เพราะว่านี่แหละ คือสิ่งที่ผมเสียใจยิ่งกว่าการที่เขาขอห่างจากผมไปเสียอีก การที่ผมรู้ตัวดีว่าผมได้เปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาไปมากขนาดไหน การที่ผมรู้ว่าแท้จริงแล้วเขารักผมมากขนาดไหน และความเป็นจริงที่ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็ยังมีเขาอยู่ด้วยตลอด ถึงแม้เราจะต้องห่างกัน แต่ใจของเขาก็ยังอยู่กับผมตลอดเวลา การที่ผมยังมีโจคอยดูแล มีเพื่อนๆคอยให้คำปรึกษา แล้วเขาล่ะ มีใครที่จะช่วยดูแลเยียวยาความเจ็บปวดครั้งนี้ให้เขาได้บ้าง.....

“ฮึกก.... ฮึกกก......”

“เฮ้ย! ไอ้นนท์! มึงเป็นไรวะ! มึงร้องไห้เหรอ!”

“ไอ้ยุ กูแม่งโคตรเลวเลยว่ะ....!! นี่กูควรจะทำยังไงดีวะ ฮือออ!!” ผมสะอื้นเบาๆ

“เฮ้ย มึงใจเย็นๆก่อนเว้ย มึงมีอะไรมึงก็ค่อยๆเล่าให้กูฟัง อย่าเพิ่งร้องไห้”

“กูแม่งโคตรเหี้ยเลย! กูไม่สมควรจะเป็นเพื่อนของพวกมึงเลยด้วยซ้ำ! นี่ถ้าไม่มีกูสักคน ถ้ากูไม่เข้ามาเรียนที่นี่ ไม่มาอยู่กลุ่มเดียวกับพวกมึง เรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้!” และผมก็คงไม่ต้องทำร้ายคนหลายคนพร้อมๆกันแบบนี้ด้วยเช่นเดียวกัน

“มึงห้ามพูดแบบนั้นเด็ดขาดเลย ไอ้นนท์ ไม่งั้นกูจะโกรธมึงจริงๆนะเว้ย”

“แต่.....”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น มึงจำไว้เลยนะเว้ย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม มึงก็คือเพื่อนของกู เป็นเพื่อนรักของกูและของทุกๆคน พวกกูไม่มีวันมองมึงแบบนั้นเด็ดขาด และไม่มีทางจะทิ้งมึงไปไหนแน่นอนด้วย” เขาพูด “มึงมีอะไรก็ปรึกษากูได้นะเว้ย ไอ้นนท์ กูจะช่วยเหลือมึงให้มากที่สุด กูสัญญา.”

“ถึงแม้ว่า.... ถึงแม้ว่าจะเป็นกูคนนี้ที่ทำให้นัท เพื่อนสนิทของมึงต้องเสียใจงั้นเหรอวะ.... แบบนั้นแล้ว มึงก็ยังจะพูดแบบเมื่อกี้ได้อยู่อีกงั้นเหรอ”

วายุนิ่งไปเล็กน้อย “กูคิดแล้วว่าต้องเป็นเรื่องแนวนี้ เฮ้อออ..... นี่ไอ้นนท์ มึงฟังกูนะเว้ย กูอะ รักไอ้นัทมากก็จริง มันสนิทกับกูมากก็จริง แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะต้องเข้าข้างมันทุกอย่างจนลืมความรู้สึกของเพื่อนคนอื่นของกูไปนี่หว่า มึงจำไว้เลยนะเว้ย มึงฟังกูให้ดีๆแล้วจำไว้ดีๆเลยว่า ‘กูเคารพการตัดสินใจของพวกมึง’ และก็เพราะกูรักพวกมึงมากไง กูถึงดีใจที่พวกมึงมีความสุขด้วยกัน และถ้าเมื่อไหร่ ที่พวกมึงไม่มีความสุขแล้ว หรือกำลังต้องทุกข์ใจไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม มันก็เป็นหน้าที่ของกูที่ต้องช่วยแบกรับความทุกข์ของมึงทั้งคู่ ไม่ใช่แค่คนใดไหนคนหนึ่ง และที่สำคัญ ก็เป็นหน้าที่ของพวกกูอีกนั่นแหละที่จะต้องเข้าใจพวกมึงมากที่สุดและทำให้สายสัมพันธ์ความเป็นเพื่อนของเรามันคงอยู่ได้นานที่สุดนะเว้ย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง ต่างกับในตอนแรกราวหน้ามือกับหลังมือ “เอาล่ะ ไหนมึงบอกกูซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

“กู..... กู......”

“มึงทะเลาะกันเรื่องไอ้โจใช่มั้ย”

“เปล่าเว้ย กูไม่ได้ทะเลาะกัน แต่........”

เขารอฟังอย่างใจเย็น แต่ผมก็ไม่สามารถพูดอะไรต่อได้จริงๆ

“เอางี้ ไอ้นนท์ งั้นกูถามมึงตรงๆเลยแล้วกันว่าระหว่างไอ้นัทกับไอ้โจ มึงชอบใครมากกว่ากัน มึงรักใครคนไหนมากกว่ากันวะ”

ผมโอดครวญเบาๆ “ไอ้ยุ มึงอย่าถามกูแบบนั้นได้มั้ยวะ กูไม่มีอารมณ์จะตอบคำถามแบบนั้นในตอนนี้หรอกนะเว้ย”

“โอเคๆ กูขอโทษที แต่กูแค่อยากจะได้ยินจากปากมึง และอยากจะบอกมึงอีกครั้งเท่านั้นเองว่า ต่อให้มึงรักไอ้โจ เลือกไอ้โจ กูเองก็เข้าใจและก็อยากให้มึงสบายใจกับการตัดสินใจของตัวเองนะเว้ย เพราะถึงไงกูก็รู้ดีว่ามึงเองก็รักไอ้นัทมากและเสียใจกับสิ่งที่เป็นอยู่นี่มากขนาดไหน และถึงกูจะไม่เคยมีแฟน แต่กูก็เข้าใจดีอยู่หรอกว่าความรักอะ มันเกิดขึ้นของมันเอง ถ้าคนเรามีสิทธิ์เลือก ก็คงไม่มีใครอยากจะเลือกให้ไปรักไปชอบคนสองคนสามคนพร้อมๆกันหรอก จริงมั้ยล่ะ เพราะงั้นกูเลยไม่ได้จะว่าอะไรมึงเลยจริงๆ ก็กูเป็นเพื่อนมึงนี่หว่า ถึงจะไม่ได้เข้าข้างมึงแบบไม่ลืมหูลืมตา แต่กูก็เห็นว่ามึงเป็นคนดีและพยายามต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเองอย่างดีที่สุดแล้ว”

“ไอ้ยุ.... กู.....”

“แต่ถึงงั้นก็เถอะ กูก็ไม่ได้เป็นพระเอกขนาดจะไม่รู้สึกเสียใจถ้าหากว่ามึงจะเลิกกับไอ้นัทแล้วไปคบไอ้โจเลยหรอกนะเว้ย”

ผมหุบปากลงทันที “กูก็ไม่ได้คิดจะไปคบกับไอ้โจเลยสักหน่อย.....”

“กูรู้ กูก็พูดไปงั้นแหละ ที่จริงกูก็เคยคุยเรื่องนี้กับพวกปะป๊าเหมือนกัน แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ กูอยากรู้ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นมากกว่า มันเกิดอะไรขึ้นกับไอ้นัท แล้วก็เกิดอะไรขึ้นกับมึงสองคน”

“คือ.... คืออ....” ผมอึกอัก เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มอธิบายยังไงดี

“ไอ้นนท์” เสียงของโจดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง “เปิดซิวะ กูหอบผ้าอยู่ เปิดไม่ได้”

“แป๊บนึงนะ ไอ้ยุ”

“เร็วๆเข้าสิวะ เดี๋ยวแม่มึงก็มาเจอเข้าหรอก”

“เออๆ แป๊บนึง” ผมรีบลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปเปิดประตูให้เขา

โจแทรกตัวเดินผ่านผมเข้ามาในห้องแล้วก็โยนกองผ้าห่มกับหมอนลงบนเตียง จากนั้นก็หันมาหาผม “อะไรวะ มึงร้องไห้อีกแล้วเหรอ”

ผมรีบเช็ดคราบน้ำตาออกจากใบหน้าทันที “เปล่าสักหน่อย”

“แล้วนั่นมึงกำลังคุยกับใครอยู่อีก” เขามองไปที่โทรศัพท์มือถือในมือของผม

“กูไม่ได้คุยกับนัทหรอกน่า ไอ้ยุมันโทรมาน่ะ.......”

“ส่งมาให้กู” เขาแบมือออก

“ทำไม” ผมนิ่วหน้าด้วยความสงสัยปนหวาดระแวง

“ส่งมาให้กู” เขากระดิกนิ้ว “เร็วๆ”

“ก็แล้วมึงจะทำไมเล่า”

“กูจะคุยแทนเอง”

“อะไรของมึง มึงจะคุยแทนเพื่ออะไร เรื่องอะไร ทำไม”

“เพราะว่าตอนนี้มึงยังไม่พร้อมจะตอบคำถามอะไรของใครไงล่ะ มึงยังไม่จำเป็นต้องหาเรื่องให้ตัวเองต้องเจ็บปวดอีก”

ผมนิ่งไปพักหนึ่ง “.....มึงไม่ต้องหรอก กูจะบอกไอ้ยุเอง”

“บอกว่า....” เขาถามซ้ำ

“ว่าเอาไว้คุยกันต่อคราวหน้าก็ได้ไง”

“เออ งั้นก็คุยๆซะ จะได้รีบวาง แล้วก็รีบไปอาบน้ำได้แล้ว” เขาลดมือลง

ผมยกมือถือขึ้นมาแนบที่หูเหมือนเดิม “ฮัลโหล.....”

“เออ กูพอได้ยินแล้วล่ะ มึงไปอาบน้ำแล้วพักผ่อนอย่างที่ไอ้โจบอกเถอะ ไอ้นนท์”

“อะ เอ่ออ.... กูขอโทษทีนะเว้ย ไอ้ยุ”

“ไม่เป็นไรๆ มึงไม่ต้องคิดมาก กูเข้าใจพวกมึงดีเว้ย กูเองดิที่ต้องขอโทษที่โวยวายไปในตอนแรก กูก็ดันตกใจเกินไปหน่อย ยังไงมึงก็ไปพักผ่อนเถอะ ไป เอาไว้มึงพร้อมเมื่อไหร่เราค่อยคุยกันดีกว่า”

“อือออ ขอบใจมึงมากนะเว้ย”

“เออ ว่าแต่ไอ้โจมันเป็นไงมั่งแล้วล่ะ ดีขึ้นเยอะแล้วใช่มั้ยล่ะ”

ผมหันไปมองหน้าของโจ “อือ ก็คงงั้นอะว่ะ โดยฉีดยาไปกินยาเข้าไปก็คงดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ”

“โอเค แบบนั้นก็ดีแล้ว งั้นแค่นี้แหละเว้ย ไว้ค่อยคุยกัน ฝันดีเว้ย ไอ้นนท์ แล้วก็ไม่ต้องคิดมากเรื่องของกูกับคนอื่นๆล่ะ โอเค๊”

“อือ กูขอบใจมึงอีกครั้งเว้ย ไอ้ยุ แล้วไว้คุยกัน”

หลังจากที่ผมวางสายแล้ว ผมก็หันไปหาโจที่นั่งอยู่บนเตียง หน้าอกของเขากระเพื่อมเป็นจังหวะเบาๆ คงจะเหนื่อยจากการขนผ้าห่มและหมอนมาที่ห้องผมนี่แหละมั้ง

“ไอ้ยุมันถามด้วยนะว่ามึงเป็นไงมั่งแล้วน่ะ”

“อืม กูได้ยินแล้ว”

“แล้วไงอะ สรุปมึงดีขึ้นเยอะแล้วจริงๆใช่มั้ย”

“มึงไปอาบน้ำเถอะ จะได้นอน”

ผมยืนมองหน้าเขาแล้วชั่งใจเรื่องที่กำลังคิดว่าจะพูดออกไปดีหรือไม่ ผมอาจจะเป็นคนคิดมากเกินไป ผมอาจจะเห็นแก่ตัว แต่ผมคิดว่าเรื่องที่เขาพูดออกมาเมื่อก่อนหน้านี้ มันเป็นเพราะเขาใช้อารมณ์จนพลั้งปากออกไป ตอนนั้นทั้งผมและเขาต่างก็กำลังใช้อารมณ์เป็นหลักกันอยู่ทั้งคู่ แต่เมื่อตอนนี้ที่ผมเริ่มสงบจิตใจลงได้มากขึ้นแล้ว ผมก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าหากเขากลับบ้านไปพรุ่งนี้อย่างที่บอกจริงๆ แล้วผลปรากฏว่าเขาคุยกับพ่อไม่รู้เรื่อง จากนั้นแล้วเขาจะทำอย่างไรต่อล่ะ....

“โจ พรุ่งนี้มึงยังไม่ต้องกลับบ้านหรอก แบบนั้นจะดีกว่ามั้ยวะ”

เขาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง “ทำไม เกิดเปลี่ยนใจอยากให้กูอยู่เป็นเพื่อนขึ้นมารึไง”

“เปล่าเว้ย คือกูก็กังวลไง ว่าถ้าจู่ๆมึงก็กลับบ้านไปคุยกับพ่อแบบนั้น ไม่ได้เตรียมตัวก่อน ไม่ได้บอกแม่ก่อน ไม่ได้คิดอะไรเผื่อเอาไว้เลย แล้วถ้าเรื่องมันออกมาไม่ดีมึงจะทำยังไง เพราะมึงก็พูดไปแล้วว่าจะไม่มาให้กูเห็นหน้าอีกอะไรของมึงนั่นน่ะ.... มึง..... มึงพูดออกมาจากใจจริงๆรึเปล่าวะ.....” ผมจบประโยคด้วยเสียงที่เบาลง ก่อนจะเริ่มพูดขึ้นต่อ “แต่ไงก็เถอะ คือกูหมายความว่า มึงเองก็คงพูดออกมาด้วยอารมณ์ กูเองก็เหมือนกัน กูอยากจะ.... ขอโทษมึงนะเว้ย ที่กูไล่มึงไปอะ กูไม่ได้เจตนาจริงๆ”

“ช่างมันเถอะ” เขาตอบสั้นๆก่อนจะหันไปทางอื่น “ก่อนนี้มึงก็บอกกูมาหนนึงแล้วนี่”

“ตกลงว่ามึง.....”

“กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ” เขาถอนหายใจเบาๆ “กูรู้สึกเหนื่อยยังไงไม่รู้ว่ะ ปวดหัวด้วย”

“กูก็เหมือนกัน”

“ก็นั่นน่ะสิ” เขาหันมาหาผม “มึงไม่รู้สึกเหนื่อยมั่งรึไง คิดเรื่องนั้นเรื่องนี้มากมายเต็มไปหมด” เขายืนขึ้นแล้วค่อยๆเดินเข้ามาหาผม “มึงไม่เหนื่อยมั่งรึไง กับการคิดเป็นห่วงคนนั้นคนนี้แทนยังกับเป็นเรื่องของตัวเองตั้งมากมาย แล้วมึงไม่เหนื่อยมั่งรึไง กับการใส่ใจความรู้สึกของทุกๆคน แม้แต่ในตอนที่ตัวเองกำลังรู้สึกแย่แทบตายห่าอยู่แล้วแบบนี้น่ะ”

“กู.... กูไม่......”

“ปล่อยๆวางซะมั่งเถอะ ไอ้นนท์ มึงจะคิดถึงตัวเองบ้าง ทำอย่างที่อยากจะทำบ้างโดยไม่ต้องกังวลถึงคนอื่นสักครั้ง ก็ไม่มีใครมันจะมาว่าอะไรมึงหรอกนะเว้ย” เขาดึงมือของผมไปกุมเอาไว้ ผมรู้สึกว่ามือของเขาร้อนจี๋เลย “อย่างน้อยๆคืนนี้ มึงนอนกับกู ก็เลิกคิดถึงเรื่องอื่นๆ เลิกคิดถึงความรู้สึกของกู ความรู้สึกของไอ้นัท ของเพื่อนๆมึงทุกคน เลิกคิดเรื่องพ่อแม่ของกูด้วย เลิกคิดแม่งให้หมด แล้วถ้ามึงอยากจะพูดอะไร ก็พูดออกมาเลย ถ้าอยากจะร้องไห้อีก ก็ร้อง ไม่ต้องอั้น อยากจะนอนเฉยๆ ก็เอา อยากจะกอดกูก็กอด อยากจะระบายความในใจ ก็ทำ กูจะปิดปากเงียบ จะรับฟังมึงอย่างเดียว จะอยู่เป็นเพื่อนมึง จนกว่ามึงจะสบายใจที่สุด เท่านั้นพอ”

เขาจ้องตาผมไม่กะพริบจนผมชักรู้สึกเขินขึ้นมาเล็กน้อย ผมยังไม่สามารถทำตัวให้เคยชินกับเวลาที่เขาแสดงความห่วงใยที่ดูมากมายออกมาแบบนี้ได้สักที

“แล้วก็เออ กูขอโทษก็ได้วะ กูพลั้งปากออกไปจริงๆ ที่ว่ากูจะไม่มาให้มึงเห็นหน้าอีกน่ะ” เขาพูดต่อ “ในเมื่อชีวิตกูก็มีแค่แม่ น้อง แล้วก็มึง ที่ดีกับกูขนาดนี้ ถ้ากูขาดมึงไปสักคน แล้วกูจะอยู่ได้ยังไงล่ะวะ และที่สำคัญ..... ใครล่ะ ที่จะคอยกอดกูและปลอบโยนกูในเวลาที่กูฝันร้ายแบบที่ผ่านๆมา”

เมื่อเขาพูดจบ เราสองคนต่างก็ยืนมองหน้าของกันและกันโดยไม่มีใครคิดที่จะพูดหรือขยับตัวก่อนเลย จนในที่สุดเขาก็ค่อยๆโน้มตัวเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ จนกระทั่งผมรู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมาจากใบหน้าของเขา และลมหายใจอุ่นๆที่รดลงบนปลายจมูกของผมอย่างชัดเจน......

[suginosama]

ตอนนี้บีบคั้นยิ่งนักค่ะ
ปล.โพสคั่นหรือเปล่าค่ะนี่

[Benze030]

เศร้าจัง...

[keang]

จบตอนได้น่าติดตามมาก แกล้งคนอ่านจินตนาการไปไกลแล้ว

    

[jira]

แอร้ยยย ม่ายยยยยยยยยยย  ตัดฉับอ่ะ  เอาซีนจูบรัญจวนของน้องโจมาให้จิเสพเลยค่ะคุณโต้นนนนนน 
น้องนนท์รีบตัดสินใจเลยค่ะ  พี่อยากอ่านฉากเลิฟ ๆ ของเรากับน้องโจอยู่
ส่วนน้องนัท  มาซบอกแฟบ ๆ ของพี่นะคะ  โอ๋ๆๆๆๆ  ฮุๆๆๆๆ
คุณต้นสู้ๆ
 

[ja ne]

แรงใส่กันทั้งนั้นเลย
ผลที่ได้ ก็มีแต่ความทุกข์
นัทก็ทุกข์ นนท์ก็ทุกข์ โจก็ทุกข์
วายุและเพื่อนๆ ก็ทุกข์ เฮ้ออออออออ