A 137
กิ่งไม้ภายนอกหน้าต่างสั่นไหวอย่างรุนแรงเพราะกำลังลมที่พัดโหมกระหน่ำ ผมได้ยินเสียงฟ้าร้องดังครืนจากที่ไกลๆ เป็นสัญญาณว่าฝนคงเริ่มใกล้จะตกในอีกไม่ช้า ผมไม่ได้สังเกตมาก่อนเลยว่าฝนทำท่าตั้งเค้าจะตกในคืนนี้ และแม้แต่ในตอนนี้ ผมก็แทบจะไม่ได้ใส่ใจอยู่ดีว่าฝนมันจะตกแน่หรือเปล่า ผมไม่แคร์ด้วยซ้ำว่าฝนจะตกหรือฟ้าจะร้องอะไรที่ไหนยังไง เพราะสิ่งที่นัทเพิ่งจะบอกผมมาเมื่อครู่นี้มันเป็นอะไรที่กะทันหันและเลวร้ายยิ่งกว่าสายฟ้าฟาดลงมากลางใจของผมเสียอีก
“ทำไมนัทพูดแบบนั้น!” ผมเริ่มขึ้นเสียงเล็กน้อย “นี่นัทกำลังจะบอกเลิกใช่มั้ย!”
“นนท์ ใจเย็นๆก่อนดิ นัทไม่ได้บอกเลิก นัทไม่ได้อยากจะบอกเลิกนนท์เลยนะเว้ย” เขาตอบกลับมาอย่างใจเย็น
“แล้วนัทหมายความว่ายังไง”
“นัท..... มีเรื่องนึงที่นัทไม่ได้บอกนนท์ เป็นเรื่องที่นัทตั้งใจจะบอกนนท์มาสักพักแล้ว จำได้รึเปล่า”
ผมเริ่มใจเย็นลงเล็กน้อย และเมื่อนึกย้อนดูแล้ว ก็นึกขึ้นได้ว่าเขาเคยทำท่าจะบอกอะไรบางอย่างแก่ผม แต่ก็ยังไม่ได้พูดออกมาสักทีอยู่สองสามครั้งจริงๆ
“อืออ จำได้.......”
“ที่จริงคือ..... นัทคิดว่านัทจะไปหาพ่อน่ะ พ่อเค้าบอกนัทไว้ตั้งแต่ช่วงสอบแล้วว่าจะให้นัทไปหาเค้าที่ภูเก็ต”
ถึงแม้นัทจะไม่ค่อยได้พูดเรื่องนี้กับผมหรือกับใครบ่อยมากนัก แต่มันก็เป็นเรื่องที่เราต่างก็รู้กันดีว่าครอบครัวของเขาเป็นครอบครัวที่ไม่อบอุ่นนัก พ่อของเขาแต่งงานใหม่และย้ายไปอยู่ที่ภูเก็ต ส่วนแม่ของเขา หลังจากที่ย้ายไปอยู่เยอรมันแล้ว ก็ต้องย้ายที่อยู่ตามสามีใหม่ไปเรื่อยๆอีกหลายที่ ซึ่งพ่อของเขาคือคนที่ส่งเสียเขาเรียนและออกค่าใช้จ่ายให้แก่เขาอยู่ทุกวันนี้ แต่ก็เรียกได้ว่าแทบไม่เคยจะแสดงความใส่ใจใยดีอะไรเขาสักเท่าไหร่เลย
“ตั้งแต่ช่วงสอบเลยเหรอ แล้วทำไมนัทไม่เคยเห็นบอกนนท์เลย แล้วว่าแต่จู่ๆเค้าจะมาเรียกนัทให้ไปหาทำไมเนี่ย”
“ก็ตอนนั้นนัทยังไม่แน่ใจว่าจะไปดีรึเปล่า แล้วนัทก็ยังไม่ได้คุยกับอานกอะไรมากมายด้วยน่ะ นัทก็เลยยังไม่ได้บอกใครเลย นัทอยากตัดสินใจด้วยตัวเองมากกว่า”
“งั้นก็แปลว่าตอนนี้นัทตัดสินใจที่จะไปแน่ๆแล้วใช่มั้ย แล้วจะไปเมื่อไหร่ นานกี่วัน”
“พรุ่งนี้น่ะ ขึ้นเครื่องไป ส่วนกลับก็คงกลับช่วงเปิดเทอมเลย....”
“พรุ่งนี้เลยเหรอ! ทำไมเร็วจังอะ แล้วจะไปยังไง”
“อื้อ ก็พ่อเค้าบอกให้ไปพรุ่งนี้น่ะ ก็เลยต้องไป”
“แล้วตกลงนัทจะไปทำไม ทำไมเค้าถึงต้องเรียกนัทไปด้วย”
“ที่จริง.... เรื่องนั้นนัทก็ไม่ค่อยแน่ใจหรอก แต่อานกเค้าก็อยากให้นัทไป และที่สำคัญ นัทเองก็อยากเจอพ่อเค้าด้วยเหมือนกัน ยังไงเค้าก็เป็นพ่อนัทอะนะ แถมนัทเองก็ไม่ได้เจอเค้ามาตั้งปีกว่าแล้วด้วย”
“แต่ว่าแต่ก่อนนี้นัทเคยบอกนนท์ว่าเค้ายังแทบไม่ค่อยจะคุยกับนัทเลยไม่ใช่เหรอ เหมือนเค้าแบบ..... ไม่ค่อยชอบนัทอะไรงี้รึเปล่า”
นัทดูอึ้งๆไปเล็กน้อยจนผมเริ่มรู้สึกผิดที่ใช้คำพูดแบบนั้นออกไป “ก็คงงั้นมั้ง..... แต่เวลานัทโทรไป นัทมักจะโทรไปตอนพ่อเค้ายุ่งๆอยู่แล้วด้วยน่ะ ก็สมควรแล้วล่ะที่เค้าจะไม่พอใจ แต่พ่อเองก็ยังมีโทรมาหานัทเรื่อยๆเหมือนกันนะ นนท์”
“เรื่องนั้นนนท์ก็รู้.....” ผมพูดเสียงอ่อย “นนท์ขอโทษอะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ช่างมันเถอะ เพราะบอกตามตรงว่าตอนแรกนัทเองก็ยังลังเลเหมือนกันเลยว่าจะไปดีรึเปล่า นัทอยากเจอเค้าก็จริง แต่นัทก็กลัวไง ว่านัทจะไปทำอะไรให้เค้าลำบากใจอะไรอีกมั้ย อะไรแบบเนี้ย แต่ก็เอาเถอะ ถ้าพ่อเค้าอยากเจอนัท นัทเองก็อยากเจอเค้า เพราะงั้นนัทก็ขอไปดีกว่า”
“แล้ว.... มันก็อีกตั้งนานอะว่านัทจะกลับมา นนท์ก็คิดถึงนัทแย่เลยดิ” ผมถอนหายใจเบาๆ “เมื่อกี้นัทก็พูดซะนนท์ตกใจเลย คิดว่านัทจะขอห่างจากนนท์ แบบ ‘เราห่างกันสักพักเถอะ’ อะไรแบบนี้ซะอีก นนท์ก็นึกว่านัทจะบอกเลิกนนท์ซะแล้ว เฮ้ออออ....” ผมรอให้เขาหัวเราะในลำคอเบาๆแล้วบอกผมว่า ‘ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก’ เหมือนอย่างที่เคย แต่ทว่าก็เงียบ.... เขาไม่พูดอะไรตอบกลับมาเลยจนผมเริ่มใจไม่ดีอีกรอบ “นัท..... ทำไมนัทเงียบอะ”
“นนท์.... นัทไม่ได้อยากจะบอกเลิกนนท์จริงๆ แต่นัทก็หมายความอย่างที่นนท์เข้าใจส่วนนึงด้วยนั่นแหละ นัทคิดว่าตอนนี้มันเป็นโอกาสดีแล้วนะ ที่เราจะได้ลองถามใจตัวเองดูจริงๆสักครั้งว่าเราจะเอายังไงกันต่อไปดี”
“จะเอายังไงอะไรอะ นัท! ทำไมนัทพูดแบบนั้นเล่า! นนท์ไม่เข้าใจจริงๆนะเว้ย!” ผมเริ่มหงุดหงิดขึ้นอีกรอบ
“นัทอะ รักนนท์มากจริงๆ และนัทก็รู้ว่านนท์รักนัท แต่ว่า......”
“นัท! ถ้านัทจะพูดเรื่องของไอ้โจอะ หยุดเลยนะเว้ย!” ผมรีบแย้ง รู้สึกน้ำตากำลังจะรื้นขึ้นมามากขึ้นเรื่อยๆ “นนท์ไม่ได้เลือกมัน นนท์ไม่ได้รักมัน แต่นนท์รักนัท นัททำให้นนท์มีความสุขทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน นัทดูแลนนท์ทุกอย่าง เพราะงั้น นัทอย่าพูดว่านัทจะไปจากนนท์นะเว้ย!!” ผมจบประโยคด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“นัทไม่ได้พูดว่านัทจะไปจากนนท์ นัทไม่เคยพูด และนัทก็ไม่เคยคิดที่จะทำแบบนั้นด้วย......” เขาเว้นช่วง “นัทไม่ได้บอกเลิกนนท์ นัทก็ไม่อยากเลิก แต่นัทอยากให้นนท์มีความสุขมากกว่านี้ นัทอยากให้นนท์คิดดูดีๆ ว่าจริงๆแล้ว นนท์รักใครกันแน่ นนท์รู้สึกดีจากก้นบึ้งของหัวใจเมื่อนนท์อยู่กับนัท หรือว่าเมื่อนนท์อยู่กับโจ”
“ไม่เอาอะ! นัทอย่าพูดแบบนั้นดิ!” ผมเริ่มขึ้นเสียง “นนท์ไม่ได้คิดอะไรกับมันจริงๆ! ทำไมนัทไม่ยอมเชื่อใจนนท์! ทำไมนัทไม่เชื่อนนท์เลย!”
“แล้วนนท์ล่ะ เชื่อใจตัวเองมั่งรึยัง” เขาพูดต่ออย่างใจเย็น “นนท์ตั้งใจฟังนัทให้ดีๆ ฟังดีๆนะเว้ย แล้วอย่าเพิ่งเถียง อย่าเพิ่งพูดแทรก อย่าเพิ่งปฏิเสธอะไรทั้งนั้น ลองคิดตามดูดีๆ ไอ้โจเองมันก็ดูแลนนท์ทุกอย่างมาตลอดเหมือนกัน เวลาอยู่กับมัน นนท์ก็มีความสุข จริงมั้ย.....”
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วกำลังจะอ้าปากเถียงกลับไป แต่เขาก็ชิงพูดต่อขึ้นเสียก่อน
“หยุดเลยนะ นนท์ อย่าเพิ่งปฏิเสธ ไม่ต้องรีบปฏิเสธ และยังไม่ต้องเถียงด้วย ไม่ต้องคิดถึงความรู้สึกของนัทว่านัทจะโกรธหรือน้อยใจอะไรเลย เพราะถ้าหากว่านนท์ยังโกหกนัท.... ยังโกหกตัวเองอีกล่ะก็ คราวนี้แหละ นัทจะถือว่าเราคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วนัทจะโกรธนนท์จริงๆแล้วนะเว้ย” เขาสูดลมหายใจเข้าอีกหนึ่งทีก่อนจะพูดต่อ “สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับนัทคืออยากให้นนท์มีความสุข นนท์มีความสุขเวลาที่อยู่กับนัทก็จริง แต่นัทก็ดูออกว่ามันก็เพียงแค่นั้น เพราะลึกๆแล้วนนท์กังวลใจเรื่องของเราและเรื่องของไอ้โจมาตลอดเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ โดยเฉพาะพักหลังๆมานี้ นนท์เองก็ยิ่งคิดมากหนักขึ้นเรื่อยๆจนแม้แต่นัทเองยังเห็นได้เลยด้วยซ้ำ ถ้าแบบนี้แล้วเราบังจะพูดกันได้อีกเหรอว่านนท์กำลังมีความสุขอะ”
ผมฟังเขาพูดพร้อมกับความรู้สึกอันหนักอึ้ง เขาดูผมออกทะลุปรุโปร่งเหมือนอย่างเคย ความรู้สึกแบบเดียวกับเมื่อตอนที่ผมนั่งร้องไห้กับเจย์เมื่อคืนนี้ย้อนกลับมาทำร้ายจิตใจของผมอีกครั้ง ความรู้สึกผิดและสับสนที่คอยกัดกร่อนหัวใจของผมเรื่อยมาได้เดินทางเข้ามาถึงแกนกลางดวงใจของผมจนได้ในที่สุด ในคืนนี้ ที่นี่ เวลานี้ ในยามที่ท้องฟ้าภายนอกกำลังส่งเสียงคำรามอย่างเกรี้ยวกราด สายฝนเม็ดใหญ่เริ่มโปรยปรายลงมาตกกระทบกับหลังคาบ้านและหน้าต่างห้องของผมอย่างไม่เป็นจังหวะ เสียงของสายลมที่พัดโหมกระน่ำจนกิ่งไม้น้อยใหญ่ไหวลู่ไปตามแรงลมกรรโชก ดูเหมือนว่าประสาทการรับฟังและประสาทสัมผัสทั้งหมดของผมจะเริ่มกลับมาทำงานรับรู้ถึงเสียง ความเคลื่อนไหว และสิ่งต่างๆรอบกายของผมอีกครั้ง ผมหันไปมองยังนอกหน้าต่างที่ดำมืดและเห็นหยดน้ำจำนวนมหาศาลตกกระทบกับแผ่นกระจกหนาอย่างบ้าคลั่ง และในเงาสะท้อนลางๆนั้นเอง ที่ผมเห็นว่าใบหน้าของตัวเองก็กำลังมีหยาดน้ำตาที่ไหลรินออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างเป็นทางด้วยเช่นกัน เมื่อผมเริ่มรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังร้องไห้ ผมจึงยกหลังมือขึ้นเช็ดแก้มของตัวเองเบาๆ แต่ทว่าผลที่ได้กลับกลายเป็นตรงกันข้าม เพราะปริมาณของน้ำตามันกลับเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดผมก็เริ่มร้องไห้และสะอื้นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป
“นนท์.......” โสตประสาทของผมถูกเรียกดึงให้กลับมาฟังเสียงของนัทในโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง “นนท์เองก็ชอบไอ้โจเหมือนกันใช่มั้ย นนท์ยอมรับตัวเองเถอะว่านนท์เองก็รู้สึกดีกับมันเหมือนกัน และตอนนี้นนท์เองก็ไม่ได้มีความสุขเลยที่ตัวเองต้องเป็นแบบนี้”
“นัท..... น... นนท์......” ผมสะอื้นเบาๆ “นนท์ขอโทษ.......”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก นัทเข้าใจดี......” หากผมฟังไม่ผิดแล้วล่ะก็ ผมคิดว่าเสียงของเขาก็เริ่มสั่นน้อยๆด้วยเหมือนกัน “นนท์..... นัทอะ อยากให้นนท์มีความสุขจริงๆ อย่างน้อยๆ นัทก็อยากให้นนท์รู้หัวใจตัวเอง ถ้าหากว่านนท์มีความสุข ไม่ว่านัทจะยืนอยู่ตรงไหนของนนท์ นัทก็มีความสุขด้วยเหมือนกันนะเว้ย”
“ฮือออ....!! นัทท....!! นนท์ไม่ได้อยากให้เราเป็นแบบนี้เลย!”
“ไม่ต้องร้องไห้หรอก นนท์ มันไม่ใช่เรื่องน่าร้องไห้อะไรเลยนี่” เขาพยายามทำน้ำเสียงให้ฟังดูสดใสขึ้นเล็กน้อย แต่ทว่ามันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย “ดูอย่างไอ้ยุกับไอ้คริสดิ มันก็ยังเป็นเพื่อนกันได้เลย เห็นป่าว ไอ้เจย์ที่ชอบไอ้คริสเองก็เหมือนกัน มันก็ยังมีความสุขดีอยู่ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย แล้วไหนยังจะ.....”
“แต่นนท์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านนท์คิดยังไงกับไอ้โจ!” ผมโพล่งออกไป “นัทไม่เข้าใจเหรอว่านนท์เองก็สับสนเหมือนกัน! เออ! นนท์ยอมรับก็ได้ว่านนท์ก็รู้สึกดีกับมัน แต่มันก็แค่นั้นอะ นัทไม่เข้าใจเหรอ นัทไม่เข้ามนเหรอว่านนท์เลือกนัทนะเว้ยยย! ฮึกก...!!”
“เราถึงจำเป็นต้องห่างกันสักพักแบบนี้ไง นนท์” เขาตอบ “นนท์เองจะได้ใช้เวลาถามใจตัวเองดู และนัทเองก็ด้วยเหมือนกัน.... ถ้าหากว่าเรายังเป็นกันอยู่แบบนี้ เราสองคน.... ไม่สิ ‘เราสามคน’ ก็คงจะมีแต่ต้องเจ็บกันไปเรื่อยๆ เพราะงั้น.....”
“นนท์แม่งโคตรเหี้ยเลย!!” ผมคำรามออกมาจังหวะเดียวกับเสียงฟ้าผ่าพอดี ทำให้เสียงของผมถูกกลบไปจนเกือบหมด “ทำไมนนท์มันเลวแบบนี้วะ!! แม่งเลว! ไอ้เลวๆๆๆ!!” ผมตบหน้าตัวเองฉาดใหญ่
“นนท์! อย่าทำแบบนั้นนะเว้ย! หยุดเดี๋ยวนี้เลย!!” นัทตะคอก “หยุดทำร้ายตัวเองแบบนั้นนะ! ไม่งั้นนัทจะโกรธจริงๆนะเว้ย!!”
ผมลดมือลงพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งบนพื้นห้อง “นัท..... นนท์ขอโทษ..... ฮือออ.....”
เขาถอนหายใจ “ทำใจเย็นๆก่อนนะนนท์ ทำใจสบายๆ ยังไงนัทก็ไม่ได้ทิ้งนนท์ไปไหนหรอก นัทจะอยู่กับนนท์ตลอดไปเหมือนที่ผ่านมา เพียงแต่ว่าตอนนี้นัทต้องไปอยู่ที่อื่นไกล เราคงไม่ได้เจอกันสักพักนะ แต่นัทก็ไม่เป็นห่วงหรอก นัทเชื่อว่ายังไงไอ้โจมันก็ต้องดูแลนนท์ได้อยู่แล้....”
“อย่าพูดชื่อมันนะ!” ผมร้องห้าม “อย่าเพิ่งพูดถึงมันตอนนี้! นนท์ไม่อยากได้ยิน!”
“นนท์......”
“ทำไมวะ! นัท! ทำไมแม่งต้องเข้ามาวุ่นวายในชีวิตของนนท์ด้วย! ทำไมมันต้องมาชอบนนท์! ทำไมมันต้องทะเลาะกับพ่อแล้วมาอยู่บ้านนนท์! ทำไมมันถ.....”
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดได้จบประโยค จู่ๆก็เกิดเสียงคล้ายเสียงระเบิดดังขึ้นหนึ่งครั้งสั้นๆ จากนั้นหลอดไฟทุกดวงและเครื่องใช้ไฟฟ้าทุกชิ้นในบ้านก็ดับลงอย่างพร้อมเพรียงกัน
“กรี๊ดดดดดดดดดด!!” เสียงกรีดร้องของพี่แหวนที่อยู่ชั้นล่างดังขึ้นมาถึงบนชั้นสอง
“เกิดอะไรขึ้นอะ นนท์!” นัทถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก “เมื่อกี้มันเสียงอะไร!”
“ไม่รู้อะ..... คงหม้อแปลงระเบิดมั้ง แล้วก็ไฟดับอะ พี่แหวนเลยตกใจกรี๊ดซะลั่นเลย” ผมเช็ดน้ำตากับแขนเสื้อ
“อ้าว แล้วทำไงอะ ในห้องมีไฟฉายรึเปล่า”
“หึ ไม่มี.....”
“งั้นนนท์อยู่นิ่งๆก่อนนะ อย่าเพิ่งเดินไปไหน เดี๋ยวจะไปชนนู่นนี่เอา อันตราย”
นี่เขายังจะมามัวสนใจเรื่องไฟดับอยู่ได้ยังไงนะ
“นัท คือว่านนท์.....”
“นนท์ ลูก.....” เสียงของแม่ดังขึ้นที่หน้าประตูห้องของผม ตามมาด้วยเสียงเคาะประตูเบาๆ “หลับไปละกา”
ผมถอนหายใจ “ยังครับ แม่”
“ไฟดับน่ะลูก เปิดประตูกำ แม่เอาไฟฉายมาหื้อ”
“บ่เป๋นหยังครับแม่ เดียวนนท์ก่อจะนอนละ”
“นนท์ ถ้าไงเอาไว้เราค่อยคุยกันอีกทีก็แล้วกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ก่อนนัทขึ้นเครื่องนัทจะโทรหาอีกที แค่นี้ก่อนนะ.....”
“เดี๋ยวนัท” ผมรีบรั้งเขาเอาไว้ก่อนที่เขาจะวางสาย “นนท์..... นนท์......” ผมอยากจะพูดว่าผมรักเขา แต่ทว่าผมก็ไม่สามารถพูดออกไปได้
“นัทรักนนท์นะ” เขาชิงพูดขึ้นเสียก่อน “ระหว่างนี้ก็ดูแลตัวเองด้วยนะ คืนนี้ก็รีบเข้านอนแล้วพักผ่อนเยอะๆล่ะ ไม่ต้องคิดมากนะครับ คนดีของนัท” เมื่อสิ้นเสียงของเขา สายก็ถูกตัดไปทันที
น้ำตาของผมที่หยุดไปแล้วครั้งหนึ่งเริ่มไหลออกมาอีกรอบ ผมไม่คิดเลยว่าวันที่ผมกลัวจะมาถึงไวขนาดนี้ ลึกๆแล้วผมก็เริ่มรู้ตัวอยู่แล้วว่าสักวันหนึ่ง วันที่ผมจะต้องเผชิญหน้ากับปัญหานี้จะต้องมาถึง แต่ทว่าผมก็ไม่เคยคิดมาก่อนอยู่ดีว่ามันจะออกมาในรูปแบบนี้ ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าทั้งเขาและผมจะต้องเจ็บปวดมากถึงเพียงนี้....
“นนท์ จะลงไปอยู่ตางลุ่มกับแม่ก่อนบ๋อ"”
“บ่อครับ!” ผมเริ่มหมดความอดทน “นนท์เจ็บหัวหัวครับแม่ นนท์ใคร่นอน”
เมื่อผมพูดไปแบบนั้น แม่ก็คงจะยอมแพ้และเดินจากไปแล้ว หลังจากนั้นสักพักผมจึงค่อยๆพยุงร่างของตัวเองขึ้นมานั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง น้ำตาที่ผมพยายามฝืนกลั้นค่อยๆไหลรินออกมาช้าๆ คำถามที่เริ่มต้นด้วยคำว่า “ทำไม” นับร้อยผุดขึ้นในหัวมากมายเต็มไปหมดจนผมรู้สึกสิ้นทุกหนทางจะหาคำตอบ
ผมไม่อยากจะเสียนัทไป ผมเสียใจที่เราต้องเป็นแบบนี้ เขาดีกับผมมาก ผมรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้กับเขา รอยยิ้มของเขาช่วยทำให้โลกของผมสดใสและดูมีความหมายขึ้นมา สัมผัสจากมือและอ้อมกอดของเขาคือความอบอุ่นและความใกล้ชิดแบบที่ผมไม่เคยได้รับจากใคร แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็ยิ่งเสียใจและเจ็บปวดยิ่งกว่า เมื่อคิดว่าลึกๆในใจของผมแล้วนั้น ผมก็รู้ตัวดีว่าผมรับโจเข้ามาในใจไปทีละน้อยๆโดยไม่รู้ตัว มันคือความสุขที่แสนเจ็บปวด และเป็นความไม่มั่นคงที่ทำลายทุกสิ่งที่ผมเคยเชื่อมั่นเกี่ยวกับความรักของผมไปจนแทบหมดสิ้น
“ไอ้นนท์” โจเรียกชื่อผมพร้อมกับรัวมือเคาะประตูเสียงดัง “เปิดประตูซิวะ”
นี่ไง.... ในเวลาที่ผมกำลังคิดถึงเขาทีไร เขาก็มักจะโผล่เข้ามาในความเป็นจริงแบบนี้ทุกที แต่ทว่าในตอนนี้ผมไม่รู้สึกอยากจะเจอหน้าเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
“กูจะนอน มึงไม่ต้องมายุ่ง!” ผมใช้แขนเสื้อปาดน้ำตาออก
“เหี้ยอะไรของมึงวะ ไอ้นนท์ มึงเป็นอะไรของมึง”
“กูไม่ได้เป็นเหี้ยอะไรทั้งนั้นแหละ มึงไปไกลๆ ไม่ต้องมายุ่งกับกู!” ผมตะโกนด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“จู่ๆมึงเป็นครวยอะไรของมึงเนี่ย! ถ้ามึงไม่เปิด กูจะไปบอกแม่มึงนะเว้ยว่ามึงเป็นบ้าไปแล้วน่ะ!”
ผมลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปกระชากประตูออกด้วยความโมโห “มึงจะวุ่นวายกับชีวิตกูเหี้ยอะไรนักหนาวะ!”
แสงไฟจากไฟฉายที่เขาถืออยู่ในมือ ช่วยทำให้ผมพอมองเห็นว่าเขากำลังมองหน้าของผมอยู่ด้วยแววตาฉงน
“เพราะมึงคนเดียว ไอ้โจ! เพราะมึงเข้ามาวุ่นวายกับกูมากขนาดนี้ไง กูถึงได้เป็นแบบนี้!!” ผมขบเคี้ยวฟันอย่างโกรธเกรี้ยว
“นี่จู่ๆมึงเป็นเหี้ยอะไรของมึงวะเนี่ย”
“มึงออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้เลยไป! ไอ้เหี้ย! กูเกลียดมึง!!” น้ำตาของผมไหลออกมาเป็นสาย
โจยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่งก่อนจะดันตัวผมเข้ามาในห้องแล้วจึงผลักประตูปิดตามหลังลง
“มึงเกลียดกูใช่มั้ย.... มึงเกลียดกูนักใช่มั้ย ไอ้นนท์” เขาจ้องตาผมไม่กะพริบ จากนั้นจู่ๆก็เขวี้ยงไฟฉายที่ถืออยู่ลงบนพื้นอย่างแรง “ได้! ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้กูจะไปจากที่นี่แล้วมึงจะได้ไม่ต้องเห็นหน้ากูอีก!”
ทันทีที่กระบอกไฟฉายตกกระแทกลงบนพื้น แสงไฟสีส้มที่เคยส่องสว่างก็ดับลง ถ่านไฟฉายที่หลุดออกกระดอนกลิ้งมาโดนปลายนิ้วเท้าของผม ทั่วทั้งห้องกลับมามืดลงอีกครั้ง
เราสองคนยืนนิ่งกันอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ๆ ผมมองไม่เห็นใบหน้าของโจอีกต่อไป และเขาก็คงมองไม่เห็นผมด้วยเช่นกัน จากนั้นเมื่อผมเริ่มใจเย็นขึ้นแล้ว ผมก็อาศัยความเคยชินเดินกลับไปยังเตียงนอนและทิ้งตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน
“ตกลงมันเกิดเหี้ยอะไรขึ้น” โจพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นลงอย่างเห็นได้ชัด..... แต่ผมไม่ตอบ
ผมไม่สามารถตอบเขากลับไปได้ ยิ่งผมคิดถึงความรู้สึกของนัท ยิ่งคิดถึงความรู้สึกของผมที่มีต่อโจ สิ่งดีๆที่เขาทำให้ผม ผมก็ยิ่งรู้สึกเจ็บข้างในอกมากขึ้นไปอีก
สุดท้าย ผมจึงได้แต่สูดน้ำมูก กลั้นน้ำตา และก้มหน้าเงียบ
“กูเข้าใจละ......” โจพูดเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบ “แบบนี้นี่เอง”
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเขา “อะไร”
“มึงทะเลาะกับไอ้นัทใช่มั้ย”
“ไม่ใช่” ผมหันหน้าไปอีกทาง
“งั้นแปลว่ามึงเลิกกันแล้วใช่มั้ย.... มันบอกเลิกมึงใช่มั้ย”
“ไม่ใช่!” ผมรีบตอบทันที “นัทไม่ได้บอกเลิกกู! แต่....!! แต่.....” อะไรบางอย่างมันจุกอยู่ในลำคอของผม “เออ! แล้วไง! ต่อให้มันเป็นแบบนั้นจริงๆ มึงก็คงชอบใจแล้วใช่มั้ยล่ะที่ในที่สุดกูก็เลิกกันได้สักทีน่ะ! มึงอยากได้กูเป็นของตัวเองมาตั้งนานแล้วไม่ใช่รึไงวะ!”
โจไม่พูดอะไร แต่เดินตรงเข้ามาหาผมแล้วก็ทรุดตัวลงสวมกอดผมเอาไว้ในอ้อมแขนแน่น ทำให้ผมเผลอสะดุ้งออกมาเบาๆด้วยความตกใจ
“กูขอโทษ......” เขากระซิบลงที่หูของผมเบาๆ
“ม.... มึงว่าไงนะ” ผมถามแบบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
“มึงจะเห็นกูเหี้ยขนาดไหนกูก็ยอมนะไอ้นนท์ แต่กูขอเหอะ ขอให้เชื่อคนน้ำหน้าอย่างกูว่ากูจะไม่มีวันมีความสุขได้เลย ถ้าหากว่ากูต้องเห็น.....” เขาดันตัวเองออกแล้วใช้นิ้วชี้ปาดหยาดน้ำตาบนแก้มของผม “น้ำตาของมึงแบบนี้”
กลิ่นสบู่อ่อนๆจากผิวของเขาลอยเข้ามาในจมูกของผม น้ำเสียง อ้อมกอด และความอ่อนโยนที่ผมได้รับมันกลับทำให้ผมในตอนนี้ยิ่งรู้สึกเจ็บปวด
ผมดันตัวของเขาออก “มึงอย่าทำแบบนี้เลยโจ.... กูขอร้อง.....”
“ทำอะไร”
“กู..... กู......”
“มึงจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม แต่กูไม่เคยอยากครอบครองมึงโดยต้องแย่งคนอื่นมา กูไม่เคยเจตนาที่จะทำให้มึงกับนัทต้องเลิกกัน กูเสียใจที่มึงต้องเป็นแบบนี้ กูเสียใจจริงๆ แต่กูมันไม่เคยรักใคร กูไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร กูเลยทำได้แค่แสดงออกให้มึงได้รู้ เพราะกูกลัว..... กูกลัวว่ามึงจะลืมว่ากูรักมึง”
ผมลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปหยุดอยู่ที่ตู้เสื้อผ้า ผมทุบกำปั้นลงบนตู้หนึ่งครั้ง... สองครั้ง... สามครั้ง...
“แม่งงง!! แม่งงงงง!!!” ผมคำรามอยู่ในลำคอ
“พอได้แล้ว!” โจเดินมาคว้าข้อมือของผมเอาไว้ “ถ้ามึงอยากจะต่อยใครล่ะก็ ต่อยกูนี่!”
“ไอ้เหี้ยเอ๊ยย....!! ทำไม.... ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ!!” ผมร้องไห้และสะอื้นออกมาด้วยความเจ็บปวด รู้สึกราวกับหัวใจของผมกำลังถูกมือที่มองไม่เห็นบีบจนแน่น
และในตอนนั้นเอง หลอดไฟในห้องก็กลับมาส่องสว่างอีกครั้ง โจผละออกจากข้างตัวผม เดินไปดึงทิชชู่ที่หัวเตียงออกมาจำนวนหนึ่ง แล้วจึงกลับมาเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ
“คืนนี้กูขอนอนกับมึงนะ ไอ้นนท์..... กูขอนอนกับมึงเป็นคืนสุดท้าย กูขอดูแลมึงเป็นครั้งสุดท้าย แล้วพรุ่งนี้ กูจะไปจากที่นี่อย่างที่กูบอก”
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1705922 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก