หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[PeeraDHa]

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[golfgab]

มาไว ๆ นะครับ

ยังไง เรา ก็เชียร์ นัท อ่ะ
อยากให้นนท์ คู่กับ นัท อ่ะ



นัท รัก นนท์   นนท์ รัก นัท 

[banana49]

เราไม่ได้อ่านเรื่องนี้มากนานแล้วอ่า คือว่า ไม่กล้าอ่าน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กล้าอยู่ดี T^T
เราเชียร์นัท เชียร์มาตั้งแต่แรกเริ่ม เราแอบเสียใจที่นนท์หวั่นไหวไปกับโจ ในหลายๆครั้ง
เหมือน นนท์จะต้องเห็นตอนที่โจอ่อนแอเสมอ
แล้วจากความเห็นใจ มันก็จะเปลี่ยนเป็นความผูกพัน แล้วก้กลายเป็น รัก

นนท์ รู้ว่าโจมีปัญหา โจทุกข์ แต่ไม่เคยเห็นความทุกข์ของนัทเลย
เราไม่อยากให้เป็นอย่างงั้นน่ะ เราสงสารนัท มาก ขอย้ำ มากๆๆๆๆ
ตั้งแต่ตอนที่นนท์หวั่นไหว เราก็ไม่กล้าอ่าน ได้แต่เข้ามาติดตามอย่างเดียว
เรากลัวว่าคนที่นนท์เลือกจะเป็นโจ มันอึดอัดทุกครั้งเลยที่เข้ามาอ่าน
T^T ทั้งๆที่อยากจะอ่าน แต่ยังทำใจไม่ได้ 

เหมือนนนท์ไม่ได้รักนัทอ่ะ หรือรักไม่พอ
นัทคนเดียวที่ทำเพื่อนนท์ นนท์เหมือนจะไม่ค่อยเห็นความสำคัญของนัทเลย
โจ รักนัทก็จริง การแสดงออกหลายๆอย่างที่แสดงออกมา แล้วนนท์หวั่นไหว มันทำนัทเจ็บ
ทั้งๆที่รู้ว่าโจรักนนท์ แต่นัทก็ยังต้องยอมให้โจมาอยู่ใกล้ๆนนท์ มาจีบนนท์
มันเศร้านะ ที่รู็ว่ามีใครอีกคนที่รักแฟนเรา แล้วก็พยายามจีบอยู่ แต่เราทำอะไรไม่ได้
กีดกันก็ไม่ได้ มีแต่ต้องยอมอย่างเดียว เครียด+เสียใจ ไม่รู้ทำไมเราต้องอินมากขนาดนี้ด้วย

ขอเวลาทำใจอีกหน่อย จะมาตามอ่านแน่นอนค่ะ ถึงจะเสียใจก็เถอะ

ปล.ยังมีความหวังเล็กๆมั๊ยคะ ประมาณว่า นนท์แค่หวั่นไหว แล้วก็สงสารโจ เป็นห่วง แตต่ไม่ได้รักโจ แบบที่เรียกว่า คนรักอ่ะ
 จะเป็นไปได้มั๊ยอ่า (หวังสุดชีวิต)

ยังไงเราก็ไม่อยากให้นัทเสียใจ เราสงสารนัท ทำไมคนดีๆ ถึงต้องโดนทิ้งเสมอ T^T

[golfgab]

ในความเป็นจริง ถ้า เรา เป็น นนท์ เราก็คงเลือกนัท (ความคิดตัวเองนะ 5555)
ไม่รู้ดิ คนดี ๆ ที่รักและ เป็นห่วงเราจริง ดูแลเทคแคร์ เราได้ อย่างนัท มันไม่ได้เจอกันง่าย ๆ นะ


นนท์ ยังไง ก็เป็นกำลังใจให้ สุดท้ายทุกอย่างก็อยู่ที่ตัวนนท์ เคารพ ในการตัดสินใจ ของตัวละคร ครับ



แต่ ๆๆๆๆๆๆๆๆ


เป็น   นัท  ได้ป่ะ   จะเอานัท อ่ะ นัท คู่กะ นนท์เถอะนะ 5555  แต่ยังไงก็เชียร์นัท กับ นนท์ สุดตัวอ่ะ 55555

[อากาศ]

ตอนแรกอ่านๆ ก็รู้สึกเชียร์นัท
แต่อ่านๆไป ดันเชียร์โจซะงั้น
อาจเป็นเพราะเราจะเอนอ่อนไปตามเนื้อเรื่อง

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เราไม่ได้อ่อนเอนไปตามเนื้อเรื่อง
และเราเชียร์โจอย่างสุดตัวมาตลอด

โจทีม วู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ

[malula]

เชียร์โจ ชอบโจ หลงใหลโจ อิอิ

[golfgab]

นนท์ต้องเป็น ของนัท แต่เพียงผู้เดียว 555555
 

                                  

[bame]

ได้หนังสือทั้งสองเล่มแล้ว
มัวแต่อ่านหนังสืออยู่เลยไม่ได้มาที่นี่
ขอบคุณครับ

๑ ลายมือต้น เหมือนวัยรุ่นหญิง ฮ่า ๆ
๒ ยังคงเจอที่พิมพ์ผิดจนได้ ฮ่า ๆ
๓ เนื้อเรื่องถูกใจเหมือนเดิม ขนาดฉบับรวมเรื่องสั้นยังทำให้อมยิ้มได้ ฮ่า ๆ

ขอบคุณมากจริง ๆ ที่ทำให้ชีวิตน้อย ๆ ที่กำลังจะเฉาตาย มีกำลังใจขึ้นอีกครั้ง
คราวนี้จะซื่อตรงต่อตัวเองให้มากขึ้นอีกครับ

ขอบคุณมากครับ

อ้อ ในนี้ก็ติดต่ออยู่เหมือนเดิมนะครับ

ถึงจะไม่ได้เชียร์โจ แต่ก็ขึ้นอยู่กับคนเลือกเขาแหละครับ
สู้ ๆ ครับ
 

[Fill]

ขาดเธอก็เหงาขาดเขาก็คงเสียใจ

[golfgab]

รอไปอีกวัน รอไปเรื่อย ๆ

[อากาศ]

โจๆๆๆๆ ^ ^

[golfgab]

นัท นนท์ เทื่อไหร่จะมา คิดถึง คู่นี้ที่สุด

[ibeaver_error]

เด๊กใหม่ค่าาาาาา ยังอ่านไปได้ไม่ถึงครึ่งเลยค่ะแต่แบบว่าอยากเม้นจนทนไม่ไหว พยายามสมัครสมาชิกอยู่นาน(/ปาดเหงื่อ)


ชอบเรื่องนี้มากเลย เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ

อ้อ น้องใหม่คนนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวเป็นFCโจด้วยคนนะคะ :-[555

[toomztamz]

เข้ามารอคับ รีบนๆๆๆอ่ะ
ได้ค่าโปรโมทหนังสือเท่าไหร่คับ
เอาซะอยากได้สุดๆเลย

แต่ตังค์ดันไม่มี เสียใจนะเนี่ย
ถ้าซื้อไม่ทันทำไงดีล่ะ

[keang]

ขอออกตัวก่อนว่าเด็กใหม่  เพิ่งมาอ่านแล้วชอบเรื่องนี้มากๆ

ไม่ผิดหวังที่คลิ๊กเข้ามาอ่านเรื่องนี้  รอตอนต่อไปอยู่นะครับ

อ่านแล้วสงสัยนิดนึงครับ

1.ที่แข่งว่ายน้ำแล้วโจได้ที่สาม เพราะว่าช่วงน้ันโจไม่ค่อยมีเวลาไปซ้อมว่ายน้ำใช้มั้ย

หรือว่าไปตกลงกลับพวกแม็ก ไม่ให้ยุ่งกับนนท์เห็นช่วงนั้นมีไปคุยกลับพวกเอกและเคอยู่

เลยสงสัยแต่ต่อมานนท์ถามโจ  โจบอกว่าไปเคลียเรื่องเค อันนี้เท็จจริงยังไงอ่ะครับ

ถ้าเข้าใจผิดขออภัยด้วยนะ


เต้นรอ     

[ExecutioneR]

A 136


เมื่อเพื่อนๆทุกคนกลับกันไปหมดเรียบร้อยแล้ว บ้านของเราก็ดูเงียบลงไปเสียถนัด ผมที่อ้างแม่ว่ารู้สึกเหนื่อยจากการเดินทางและเพลียจากอาการป่วย ขอตัวขึ้นมานอนพักอยู่ในห้องของตัวเอง ผมนอนลืมตามองเพดานแล้วก็รู้สึกว่าช่วงเวลาสามวันสองคืนที่ผ่านมานั้นช่างเป็นราวกับฝันไป ความอึกทึก ครื้นเครง เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม ความตื่นเต้น ความหวาดกลัว ช่วงเวลาที่ดี และช่วงเวลาแย่ๆทั้งหมด ทุกสิ่งที่เคยชัดเจน จู่ๆก็กลับกลายเป็นดูเลือนรางและเงียบเหงาจนน่าใจหาย

บางครั้งผมก็จะถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อนึกถึงเรื่องของผมกับนัท เรื่องของผมกับโจ เรื่องความรู้สึกของผมที่มีต่อเขาทั้งสอง และรวมไปถึงเรื่องของโจกับที่บ้านของเขาก็ด้วยเช่นกัน แต่น่าแปลกที่ผมไม่ยักนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่สระว่ายน้ำเลยแม้แต่นิดเดียว ทุกครั้งที่หัวของผมมันเริ่มจะย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องนั้น จิตใจของผมมันก็เป็นตัวที่ช่วยดึงความนึกคิดเหล่านั้นกลับไปสู่สิ่งอื่นๆที่น่าจดจำมากกว่าอย่างเช่นเวลาที่เราเล่นด้วยกันที่ชายหาด หรือตอนที่เรานอนเล่นไพ่ด้วยกันทันที

ผมนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงเป็นเวลานานขนาดไหนก็ไม่รู้ได้จนกระทั่งในที่สุดก็ผล็อยหลับลงไป ผมตื่นขึ้นอีกครั้งตอนหัวค่ำพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆชอบกล เป็นความรู้สึกเหมือนกับมีอะไรบางอย่างที่หายไป อะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม ผมลุกออกจากเตียงแล้วเดินเซไปเซมาไปกดเปิดสวิตช์ไฟตรงประตูห้อง ซึ่งหลังจากที่ไฟติด เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพอดีจนผมเผลอสะดุ้งเบาๆ

“ไอ้นนท์” โจนั่นเอง ที่กำลังยืนอยู่หน้าห้องของผม “ตื่นแล้วใช่มั้ย”

“เข้ามาเลย ห้องไม่ได้ล็อค” ผมตอบพร้อมกับหันหลังเดินกลับไปที่เตียง

เมื่อผมล้มตัวลงบนเตียงเรียบร้อยแล้ว ผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตู เสียงฝีเท้าของเขาก้าวเข้ามาในห้อง ตามด้วยเสียงประตูห้องที่ปิดลงอีกครั้ง

“ลุกได้แล้ว ไปกินข้าว จะได้กินยา”

“อืมมมมม” ผมยังไม่ขยับตัว

“ยังเพลียอยู่รึไง งั้นกูไปบอกให้ป้ายวนเอาข้าวต้มขึ้นมาให้บนห้องนะ”

“เฮ้ย ไม่ต้องก็ได้ๆ” ผมรีบพลิกตัวไปหาเขา และเมื่อผมเห็นสีหน้าของเขาแล้ว ผมก็ต้องรีบผุดลุกขึ้นนั่งทันที “เฮ้ยย ไอ้โจ หน้ามึงแย่มากเลย มึงไหวป่าววะเนี่ย”

“มึงนั่นแหละที่ไหวรึเปล่า”

“กูอะดีขึ้นเยอะแล้ว แต่มึงเนี่ย....” ผมเดินเข้าไปแตะหน้าผากของเขา “ตัวยังร้อนอยู่เลย มึงได้กินยาได้นอนไปบ้างรึเปล่าเนี่ย”

“นอนแล้ว”

“แล้วว่าแต่นี่ทำไมมึงต้องถ่อมาปลุกกูด้วย ถ้ามึงยังรู้สึกไม่โอเคมึงก็นอนไปก่อนก็ได้นี่หว่า ทำไมป้ายวนหรือพี่แหวนไม่มาปลุกกูเองวะ”

“กูเป็นคนบอกป้ายวนว่าจะมาปลุกมึงเอง” เขาจับมือผมออก

“แล้วแม่กูอะ ไปไหน”

“ออกไปซื้อของข้างนอกกับแม่กูตั้งแต่เย็น ยังไม่กลับ”

“อ้าว แม่กูออกไปข้างนอกเหรอวะเนี่ย ทำไมกูไม่เห็นรู้เรื่องเลย”

“ก็มึงขอตัวขึ้นมานอนก่อน แม่มึงเค้าก็ปล่อยให้มึงนอนน่ะสิ แล้วที่สำคัญ มึงได้รับสายแม่ของมึงมั่งรึเปล่าล่ะวะ”

“เอออออ! กูปิดเสียงไว้นี่หว่า!” ผมรีบหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือของผมขึ้นมาจากบนเตียงทันที “นั่นไง แม่กูโทรมาสองครั้งจริงๆด้วย”

“เออ แล้วเค้าก็เลยโทรเข้าหาป้ายวนแทน แล้วบอกให้ป้าทำข้าวต้มให้กูกับมึงกินนี่แหละ แต่เมื่อกี้กูโทรไปหาเค้า อีกแป๊บเดียวเค้าก็คงจะกลับมาแล้วล่ะ”

ผมนั่งมองหน้าจอโทรศัพท์ของผมนิ่งอยู่อย่างนั้นและแทบไม่ได้ฟังสิ่งที่โจพูดเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะผมเริ่มจะเข้าใจแล้วว่า ความรู้สึกว่างเปล่าเหมือบกับว่าอะไรบางอย่างหายไปที่ผมรู้สึกเมื่อตอนตื่นขึ้นมานั้นมันคืออะไร

“ไอ้นนท์ มึงฟังกูอยู่มั้ยเนี่ย กูบอกว่าลงไปกินข้าวได้แล้ว จะได้กินยา”

“มึงลงไปก่อนเถอะ ไอ้โจ.....”

“ไม่ได้ ถ้าจะลงก็ลงไปด้วยกัน”

ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา ทำไมเขาถึงได้ดื้อขนาดนี้นะเนี่ย

“มึงจะยังรอเหี้ยอะไรอยู่อีก จะกินก็ไปกินด้วยกัน ถ้ามึงไม่ยอมกิน กูก็จะไม่กิน”

“กูจะโทรหานัทก่อนแค่แป๊บเดียว ไม่ได้บอกว่าจะไม่กินสักหน่อย”

“งั้นก็โทรไป......” เขาเดินไปยืนกอดอกพิงผนังห้อง “กูจะรอ”

ผมที่ยอมแพ้และไม่อยากจะเถียงกับเขาแล้ว เริ่มกดเบอร์ของนัทแล้วรอเขารับสายจนกระทั่งสายถูกตัดไป ผมกดโทรซ้ำ และผลลัพธ์ก็ออกมาเป็นเหมือนเดิมแบบนี้อยู่อีกสามครั้งจนในที่สุดผมก็ถอดใจ ซึ่งมันก็ยิ่งทำให้ความรู้สึกกังวลที่ผมรู้สึกอยู่กิ่นอล้วเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวทันที

มันก็ใช่ที่ผมลืมว่าตัวเองปิดเสียงโทรศัพท์เอาไว้ และไม่ว่าใครโทรมาหาผม ผมก็คงจะไม่ได้ยิน แต่ทว่าจากรายชื่อสายที่ไม่ได้รับนั้น มีชื่อของแม่แค่เพียงคนเดียว ไม่มีชื่อของนัทแสดงอยู่ด้วยแบบที่ควรจะเป็นเลย ซึ่งเมื่อดูเวลาในตอนนี้ที่เกือบจะทุ่มครึ่งแล้ว การที่เขาไม่โทรมาหาผมแบบนี้จึงถือว่าเป็นเรื่องที่แปลกมากทีเดียว เพราะปกตินัทจะต้องโทรมาผมว่ากลับถึงบ้านแล้ว หรือไม่ก็โทรมาถามว่าผมเป็นยังไงบ้างแล้วอะไรแบบนั้นแน่ๆ แต่นี่กลับไม่มีเลยแม้แต่ครั้งเดียว....

“ทำไม โทรไม่ติดเหรอวะ”

“เปล่า.... ติด แต่ไม่รับ”

“เออ ไปกินข้าวได้แล้ว”

ผมหันไปนิ่วหน้าใส่เขา “นัทไม่เคยไม่โทรหากูอะไรแบบนี้เลยนะเว้ย แถมไม่รับสายแบบนี้ด้วยอีกอะ กูเป็นห่วงว่ะ ไอ้โจ”

“มันหลับรึเปล่า” โจตอบ “มึงอย่าลืมว่ามันเองก็คงเหนื่อยเหมือนกันนั่นแหละ กูว่าป่านนี้พวกไอ้ยุแล้วก็คนอื่นๆก็คงกำลังหลับอยู่เหมือนกันหมดนั่นแหละวะ”

“งั้นกูขอโทรหาไอ้ยุดูแป๊บ” เมื่อพูดจบผมก็กดเบอร์ของวายุทันที

“ฮาโหลววววว... ว่างายยยวะ” วายุรับสายทันทีหลังจากที่สิ้นเสียงตื๊ดที่หนึ่ง

“โห เสียงง่วงมาเลยมึง ถึงบ้านนานแล้วยังวะ”

“เอออ นานแล้ววววว มึงมีอารายยยย”

“เปล่าๆ กูโทรหานัทแล้วนัทไม่รับโทรศัพท์กูอะ ก็เลยเป็นห่วง กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า”

“มันหลับอยู่ม๊างงง มันโทรมาบอกกูอยู่ว่ามันจะนอนอ่าาาา”

“เออๆ โอเคๆ งั้นมึงไปนอนเถอะ โทษทีที่กวนเว้ย”

พอสิ้นเสียงของผม วายุก็กดปุ่มวางสายไปเลยทันที

“ว่าไง” โจยักคิ้วให้ผม

“เออ.... ก็สงสัยว่าคงจะหลับอยู่จริงๆล่ะมั้ง” ผมยักไหล่ แต่ในใจก็ยังคงรู้สึกแปลกๆอยู่ดีว่าแล้วทำไมก่อนที่เขาจะนอน เขาถึงไม่โทรมาหาผมเลย

“มันคงไม่อยากกวนมึงตอนนอนมั้ง มันก็รู้นี่ว่ามึงไม่สบายและจะนอนน่ะ” โจพูดขึ้นราวกับรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่

“อืมมมม”

“ไปกินข้าวได้แล้ว จะได้อาบน้ำนอน แม่มึงเค้าฝากให้กูดูแลมึงนะ”

“รู้แล้วน่า” ผมลุกออกจากเตียง “แต่ดูสภาพของคนที่จะดูแลกูซิวะ จะตายอยู่รอมร่อแล้วน่ะ”

“กูไม่ตายง่ายๆหรอกน่ะ กูบอกแล้วว่ากูยังมีเรื่องต้องทำอีกเยอะ”

ผมเดินไปเปิดประตูห้องออก “มึงพูดแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อบ่ายละนะ ไอ้โจ ตกลงว่ามึงยังต้องทำอะไรอีกเยอะวะ หืมม”

“ก็ดูแลมึงไง”

“อะ.... เอออ..... กูต้องขอบใจมึงมั้ยวะเนี่ย!” ผมพยายามหลบไม่ให้เขาเห็นว่าผมกำลังหน้าแดงอยู่

เมื่อเราลงมาถึงที่โต๊ะอาหารแล้ว พี่แหวนก็ตักข้าวต้มมาให้เราคนละถ้วย ผมนั่งกินข้าวต้มไปก็คิดถึงเรื่องของผมกับนัทไปด้วย ส่วนทุกครั้งที่ผมเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าโจ ผมก็เห็นว่าเขาเองก็คงกำลังคิดถึงเรื่องอะไรบางอย่างอยู่ด้วยเหมือนกัน เพราะบางครั้ง เขาก็จะเหม่อๆมองออกไปเบื้องหน้าแบบไม่มีจุดหมาย ทำให้พวกเรานั่งต่างคนต่างกินข้าวกันไปเงียบๆ จนกระทั่งเมื่อแม่กลับมาถึงบ้าน ผมก็กินข้าวเสร็จพอดี แม่เดินเข้ามาถามอาการของเราสองคน กำชับให้เรากินยา แล้วจึงไล่ให้เรารีบไปอาบน้ำนอน

“แล้วคืนนี้มึงจะนอนไหนวะ ไอ้โจ” ผมถามเขาขณะที่เรากำลังเดินกลับขึ้นไปกินยาบนห้อง

“ก็นอนห้องกูน่ะสิ ถามทำไมวะ”

ผมชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง “......มึงมานอนกับกูมั้ย เพราะเดี๋ยวมึงฝันร้ายแล้วก็ไม่ได้นอนอีกอะ”

เขานิ่งไป คงจะรู้สึกแปลกใจกับข้อเสนอของผมล่ะมั้ง แต่บอกตามตรงว่าแม้แต่ผมเองก็ยังไม่แน่ใจตัวเหมือนกันเลยด้วยซ้ำ

“แล้วกูก็อยากคุยอะไรกับมึงหน่อยด้วยอะ” ผมพูดต่อ ที่จริง..... ผมอยากจะทดสอบอะไรบางอย่างดูสักหน่อยมากกว่า

“แล้วไอ้นัทล่ะ”

“กูจะบอกนัทเอง”

“แล้วแม่มึงอีก”

“แม่เค้าไม่รู้หรอก เค้าเคยเข้าห้องมาเช็คเราสองคนรึไง”

“แล้วมึงอยากจะคุยอะไรกับกู”

“ก็ไม่มีอะไรมากมายหรอก....” ผมตอบพร้อมกับเปิดประตูห้องของตัวเองออก จากนั้นก็หันกลับไปหาเขา “กู..... ไม่รู้ดิ เออๆ ไม่เป็นไร มึงไปนอนห้องของมึงเหอะ”

“กูอาบน้ำเสร็จแล้วจะมาเรียกก็แล้วกัน”

“เดี๋ยวนะ นี่มึงจะอาบน้ำเหรอวะ จะไหวเหรอ”

เขายิ้มพร้อมกับเดินเข้ามาหาผม “มึงจะเช็ดตัวให้กูอีกเหรอวะ”

“มึงเช็ดเองก็ได้เหอะ! ไอ้สัตว์!”

“กูอยากอาบน้ำ” เขาตอบพร้อมกัยรอยยิ้มที่มุมปาก แถมยังยักคิ้วข้างซ้ายใส่ผมอีกด้วย “มึงเหงาใช่มั้ยล่ะ ไอ้นนท์”

“หะ เหอออ.... เอ่อออ.... กูไม่......”

“รีบเข้าห้องไปกินยาแล้วคุยกับไอ้นัทให้เรียบร้อยก่อนเถอะไป” เขาวางมือลงบนหัวของผมแล้วเคาะเบาๆสองสามที ก่อนจะเดินไปยังห้องของตัวเอง

“มึงรู้ไรปะ กูล่ะเกลียดรอยยิ้มแบบเมื่อกี้ของมึงจริงๆ ไอ้โจ!” ผมพูดไล่หลังเขาไป

เขาเปิดประตูห้องออกแล้วหันมายิ้มให้ผม “เออ แต่มึงก็ขาดมันไม่ได้”

“ถุ๊ยยยยย!!” ผมหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง

เมื่อผมรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยแล้ว ผมก็หยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนเตียงขึ้นมาดู และในที่สุดก็มีสายไม่ได้รับจากนัทโชว์อยู่ที่หน้าจอจนได้หนึ่งสาย ผมจึงรีบโทรกลับไปหาเขาทันที

“ฮัลโหล ตื่นแล้วเหรอ นัท”

“อื้ออ แล้วนนท์อะ เป็นไงบ้าง ดีขึ้นยัง”

“อืมม ดีขึ้นมากแล้ว นี่ก็เพิ่งกินข้าวเสร็จเนี่ย แล้วนัทอะ กินอะไรยัง แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์เลย หลับเหรอ แล้วนอนไปกี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย”

“ใจเย็น นนท์ นัทยังไม่ได้กินข้าวเลย แล้วก็นอนไปหน่อยเดียวเอง ที่ไม่ได้รับสายเพราะว่านัทไปคุยกับอานกมาน่ะ โทษทีๆ”

“อ๋อออ ไม่เป็นไรๆ ก็แค่คิดถึงๆน่ะ เห็นไม่โทรมาก็เลยแปลกใจด้วย เพราะปกตินัทจะโทรมาตลอดไง”

“อืมมม....”

ผมเอะใจกับน้ำเสียงของเขาเล็กน้อย “นัท.... เป็นไรรึเปล่า”

“เปล่าๆ แค่เหนื่อยๆน่ะ จะนอนก็ไม่ได้นอน โดนอานกปลุกขึ้นมาอะ” เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ

“แล้วคุยเรื่องอะไรกันอะ เครียดเหรอ”

“ก็ไม่หรอก..... เอ้อ แล้วว่าแต่ไอ้โจอะ มันเป็นไงมั่ง”

“ก็ดีขึ้นมั้ง ลุกได้อะไรได้ แต่หน้ามันก็ยังแดง น้ำมูกไหล แล้วเสียงมันก็ยังแย่อยู่เลย ดูมันฝืนๆอะ นัท แม่งชอบทำเป็นเก่งแบบนี้อยู่เรื่อย” ผมถอนหายใจ “นี่ทั้งๆที่มันยังมีไข้อยู่เลยนะ แม่งก็ยังจะอาบน้ำอีก”

“อืมมม ฟังดูเหมือนมันก็ดีขึ้นเยอะแล้วนี่ ตอนอยู่ที่คอนโด ตอนมันล้มลงอะ โคตรน่ากลัวเลยนะเว้ย”

“ใช่ๆ นนท์ก็ตกใจเหมือนกัน นนท์เองก็เพิ่งเคยเห็นมันเป็นหนักขนาดนั้นเนี่ยแหละ”

“อืมมมม.... แล้วนี่มันทำอะไรอยู่อะ”

“ก็คงจะอาบน้ำอยู่ล่ะมั้ง ไม่รู้ดิ นนท์กับมันก็เพิ่งจะกินข้าวเสร็จหยกๆนี่แหละ แล้วพอนนท์เข้าห้องมาก็รีบโทรหานัทนี่แหละ”

“เหรอๆ อืมๆ”

“เออ นัท.... คือ คืนนี้นนท์ว่านนท์จะให้มันมานอนด้วยที่ห้องนะ.....” ผมเว้นช่วงเล็กน้อยเพื่อดูท่าทีของเขา “เฮ้ย แต่ว่านนท์จะให้มันนอนบนพื้นนะ คือไอ้โจมัน.... มัน.... เวลามันไม่สบายแล้วมันจะชอบเพ้อหนักอะ อย่างเมื่อคืนนี้มันก็เป็น นนท์ก็เป็นห่วงมันอะ นัทจะว่าอะไรนนท์มั้ยอ่า..... ถ้านัทไม่ชอบใจ นนท์ไม่ให้มันนอนก็ได้นะเว้ย”

นัทเงียบไปพักหนึ่ง “.....ก็ไม่เป็นไรหรอก นนท์ดูแลมันไปเถอะ”

“นัท.... อย่าทำเสียงอย่างนั้นดิ ถ้าแบบนี้นนท์ไม่นอนกับมันก็ได้”

“ไม่ใช่ๆ นนท์ นัทว่าเราเองก็มีเรื่องต้องคุยกันจริงๆเหมือนกัน..... เรื่องของเรานี่แหละ”

ผมเริ่มใจไม่ดีขึ้นทันที “นัทหมายความว่ายังไง”

“นัทรู้นะ ว่านนท์รักนัท นัทเองก็รักนนท์มาก นนท์ก็รู้ แต่ว่า..... ไม่รู้ดิ นัทรู้สึกว่าตัวเองคงทำให้นนท์มีความสุขไม่ได้ขนาดนั้นยังไงไม่รู้อะ”

“นัท นี่นัทกำลังพูดอะไรอะ” หัวใจของผมมันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากหน้าอก

“นนท์อย่าเพิ่งทำเสียงอย่างนั้นดิ นนท์ฟังนัทให้จบก่อน คือ นัทลองมาคิดๆดูแล้ว นัทว่า..... เราสองคนคงต้องห่างกันสักพักแล้วล่ะ”

[ExecutioneR]

ได้หนังสือทั้งสองเล่มแล้ว
มัวแต่อ่านหนังสืออยู่เลยไม่ได้มาที่นี่
ขอบคุณครับ

๑ ลายมือต้น เหมือนวัยรุ่นหญิง ฮ่า ๆ
๒ ยังคงเจอที่พิมพ์ผิดจนได้ ฮ่า ๆ
๓ เนื้อเรื่องถูกใจเหมือนเดิม ขนาดฉบับรวมเรื่องสั้นยังทำให้อมยิ้มได้ ฮ่า ๆ

ขอบคุณมากจริง ๆ ที่ทำให้ชีวิตน้อย ๆ ที่กำลังจะเฉาตาย มีกำลังใจขึ้นอีกครั้ง
คราวนี้จะซื่อตรงต่อตัวเองให้มากขึ้นอีกครับ

ขอบคุณมากครับ

อ้อ ในนี้ก็ติดต่ออยู่เหมือนเดิมนะครับ

ถึงจะไม่ได้เชียร์โจ แต่ก็ขึ้นอยู่กับคนเลือกเขาแหละครับ
สู้ ๆ ครับ
 

ตอบทีละอัน

1. ลายมือต้นเหมือนลายมือผู้หญิงเหรอ ลายมือต้นเนี่ยนะ 555555555 ชุ่ยสุดๆๆๆเลยนะครับ!! กร๊ากกกกกกก สงสัยเกร็งมากไปหน่อย ว่าแต่ลายมือนี่เซ็นต์ในเล่มไหนอะ ลืม อิอิ (จะว่าตอแหลก็ได้นะ แต่ปกติไม่ค่อยได้เขียนภาษาไทยครับ ปกติเขียนแต่ภาษาอังกฤษจริงๆ ยิ่งต้องเขียนให้คนอื่นอ่านนี่ โหห เกร็งสุดๆๆ)

2. ที่พิมพ์ผิด ถ้าเล่มรวมเรื่องสั้น คงยังมีครับ เพราะเป็นไฟล์เดิม โรงพิมพ์ไม่ได้พิมพ์ไฟล์ใหม่ให้ ต้องขออภัยจริงๆ T_T แต่ถ้าเป็นเล่มสอง (love is) ถ้ามีผิดอีก เชิญหลังไมค์ไปต่อว่าคุณเจ๊ krappom ได้เลยครับ เพราะเธอเป็นคนปรู๊ฟ 555555

3. ขอบคุณมากคร้าบบบบบ ^^

1.ที่แข่งว่ายน้ำแล้วโจได้ที่สาม เพราะว่าช่วงน้ันโจไม่ค่อยมีเวลาไปซ้อมว่ายน้ำใช้มั้ย

หรือว่าไปตกลงกลับพวกแม็ก ไม่ให้ยุ่งกับนนท์เห็นช่วงนั้นมีไปคุยกลับพวกเอกและเคอยู่

เลยสงสัยแต่ต่อมานนท์ถามโจ  โจบอกว่าไปเคลียเรื่องเค อันนี้เท็จจริงยังไงอ่ะครับ

โจจงใจแพ้ครับ ฮ่าๆๆ เพราะไม่อยากจะเด่นเกินไอ้แม็กซ์ไป

ปล. ตอบคนอื่นๆด้วยนะครับ ที่ไม่ได้ quote สำหรับเด็กใหม่ ก็ขอบคุณมากๆๆเลยครับ ส่วนคนอื่นๆที่ตามมาอยู่แล้ว ก็ต้องขอโทษด้วยครับ งานเยอะจริงๆ เครียดๆด้วย ช่วงนี้ return กะไอ้ทึ่มหลังจากหายกันไปปีนึง มันก็เลยยังตึงๆกัน นอยด์ๆ

ปลล. หนังสือ love is 200 บาทถ้วนครับ อุดหนุนได้ มีขายตลอด (พิมพ์มาเยอะ เจ๊มันคงคิดว่าน้องเป็นนักเขียนดังมากมั้ง -__-") อุดหนุนให้ต้นได้ซื้อคอมใหม่จริงๆครับ 55555 คอมเครื่องนี้ไม่ไหวแหล่วววววว

ปลลล.บอกไปยังหว่า ว่าเล่มสองของ love is อยู่ขั้นตอน proof นะครับ แล้วก็รอคนทำปกมันมีอารมณ์วาดรูปให้ก่อน -""-

[Oat27]

เยอะจริงๆ 

[ibeaver_error]

ตามอ่านจนทัน แฮ่กๆ(/ลิ้นห้อย)  

แต่แบบแอร๊ยยยยยยยยยย เค้าไม่อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ  

เหมือนนนท์จะเอนไปทางนัทอีกแระ อะไรของหล่อนย๊าาาาแอบเคืองนะ  

แต่เอาวะคะ!! FCโจอย่างเราจะหลับหูหลับตาเชียร์และอวยต่อไป ฮึกๆ(/ปาดน้ำตาแล้วจากไป )

[zene]

บอกตรงๆ...อ่านแล้วจะร้องไห้อ่า....

[จันทร์ผา]

ไม่อยากให้นัทพูดเลย

[keang]

เรื่องของนัทมัน........


เชียร์นัทนะแต่คงต้องยอมให้โจบ้างล่ะ


โจก็ดี  เห้อเรานี้สองใจ    

[mickeynut]

ห่างกันสักพัก ห่างกันสักพัก ....
นนท์นิสัยไม่ดีทำนัทเสียใจ จนนัทต้องพูดคำนั้นออกมา
ส่วนโจก็ สาระมาก คนเค้ามีแฟนอยู่แล้วก็เข้าไปยุ่ง
ศีล5 อ่ หัดท่องซะบ้าง กาเมฯ น่ะ - -

[Gulp]

  เรื่องนี้สนุกมากครับ ผมชอบที่สุดเลย

[malula]

พี่นัทแน่ใจแล้วนะที่ตัดสินใจอย่างนั้น

[temp.jr]

เสียใจแทนนัท
ระหว่างนี้ก็ขอให้นนท์ตัดสินใจไปเลยละกันนะ อย่าทรมานนัทเลย

[อากาศ]

ห่างกันสักพัก...

ประโยคนี้ฟังแล้วให้ความรู้สึกสดชื่นจิงๆ
ยังไงก็ต้องโจคนเดียวเท่านั้น!

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เอาละๆ ห่างกันไปตลอดเลยก็ได้นะ 555
กัวนนท์ชอบนัทเพราะผูกพันและสงสารจริงๆ

[beboy]

บอกแล้วว่า โจ เป็นพระเอก  บทส่งซะขนาดนี้  ไม่ใช่พระเอกได้ไง
โจเท่านั้นที่ นนท์คู่ควร
ชอบครับ  ขอบคุณมากครับ
เมื่อไหร่จะได้เอาคืน พวกแม็ค บ้างหล่ะครับ