หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[jiki]

อ่านะ เป็นคู่ที่เรื่องเรื่อยๆชิวๆ เพราะเป็นเด็กที่กำลังโตเป็นผู้ใหญ่เนอะ

[kengjung23]

 :impress:หวานซะ อิอิ

[konnarak]

 


ชีวิตยังคงต้องเดินต่อไป

[bame]

มาปูเสื่อนั่งรอครับ

อ่ะ หนังสือมาแล้วเหรอ อย่าลืมลายเซ็นต์สวย ๆ ละส่งมาให้ด้วยนะครับ

รอทั้งหนังสือทั้งในนี้เลยครับ

สู้ ๆ นะครับ คุณต้น

 

[ExecutioneR]

หนังสือจัดส่งวันนี้ไปล็อทนึงแล้วนะครับ (ใช่ป่าวหว่าา เอิ๊กก) อาทิตย์หน้าน่าจะได้กันแล้วล่ะครับ

ใครอ่านแล้วขอฟี๊ดแบ็คด้วยเน้อออ และสำหรับคนที่สั่งจองทางอีเมล เห็นว่าเลขาฯผมแจ้งไปแล้วใช่มั้ยครับ ว่าเล่มที่สองกำลังอยู่ในขั้นตอนปรู๊ฟแล้ว เก็บเงินๆกันดีๆน้าาา อิอิ

หวังว่าจะหลงรักตัวละครใน love is.... ไม่แพ้บรรดาเด็กๆ หลังรั้วโรงเรียนฯ พวกนี้นะครับ ^3^

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

จิ้มตูดพี่ต้น   
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
รออ่านนะคร้าบคนแต่ง ^^

[jira]

แอร้ยยย บทนี้คุณต้นล้วงตับน้องป๊อบกับน้องตี๋เหรอเนี่ยยยยย
น้องตี๋พี่เข้าใจหนูนะคะ  เรารักเค้ามาตั้งนาน แถมพอบอกรักเค้ากลับเตลิดหนี  พอมาคบเข้าจริง ๆ มันก็คาดหวังความรักและการแสดงออกมากกว่าเพื่อนธรรมดาอ่ะเนอะ  แต่คนแบบป๊อบมันก็ให้ได้มากสุดเท่านี้ล่ะค่ะน้องตี๋
หวานได้แบบนี้อ่ะ  ฮาด้วยแอ๊บหวานด้วย  มีสีสันดีออกนะคะน้องตี๋
ยังไงคู่เราก็แฮปปี้ล่ะค่ะ  พี่เลยวางใจ  และหันไปลุ้นคู่หลักกับน้องเคนสึเกะอย่างเดียว555+
คุณต้นสู้ ๆ
 

[Folcon]

อยากได้กันนัก "ความไว้ใจ" , แต่พอให้ไป "เคยรักษาไว้รึป่าว"


เข้ามาอารมณ์์นอยทุกวัน งอลนนท์ สงสารนัท ฮืออออออออออออออออออออ

[bame]

^
^
^
^
ถูกใจรีบนอ่ะครับ

โดนมาเหมือนกัน

บอกให้ไว้ใจ ถึงอยู่ไกลก็ไม่ต้องกังวล

สุดท้ายรู้ตัวอีกทีก็....เฮ้อ....

โดนไปเต็ม ๆ เข้าใจนัทมากมายครับ

สู้ ๆ นะคุณต้น ส่วนเรื่องต่อไปน่ะ เอาไว้อ่านเล่มนี้ก่อนก็ละกันนะครับ อิอิ

 

[toomztamz]

อยากได้กันนัก "ความไว้ใจ" , แต่พอให้ไป "เคยรักษาไว้รึป่าว"

โดนอ่ะ 

เข้ามารอพี่ต้น

[dragonnine]

จะว่าไปก็ชอบเคน กับพี่แม็ทเหมือนคุณต้นเลยนี่ 55555
แอบลึกซึ้ง กึ่งซับซ้อน ยังไม่ยอมเปิดเผย

[ordkrub]

ดีใจด้วยนะที่เปิดอกคุยกันได้
บางครั้งคนรักกันมันก็ต้องกล้าพูดกันตรงๆเหมือนกัน
คิดเองเออเอง.......พังเองมามากแล้ว

[อากาศ]

ช่วยดันนจ้าาา

[PeeraDHa]

 

[toomztamz]

รอๆๆ พี่ต้น

[jiki]

นี่ๆแจ้งข่าวจ้า
ใครจะซื้อหนังสือพี่ต้นน่ะ ที่ร้านหนังสือมาแล้วนะ ไปซื้อได้แล้วจ้า
ปล. พี่ต้นค่ะ ไอ้เล่มใหม่นี่ มันกระจิ๋วหลิวมั่กๆ จะเหมือนคนเขียนไม๊เนี่ย

[อากาศ]

อยากอ่านต่อแล้ววว T T

[krappom]

ต้นฝากบอกมาว่าตอนนี้เน็ตที่บ้านเสียมาสามวันแล้ว
อาจจะมาต่อช้าสักหน่อย
อดใจรอกันสักนิดนะจ๊ะ
 

ExecutioneR's Secretary

[iiดาวพระสุขლii]

นี่ๆแจ้งข่าวจ้า
ใครจะซื้อหนังสือพี่ต้นน่ะ ที่ร้านหนังสือมาแล้วนะ ไปซื้อได้แล้วจ้า
ปล. พี่ต้นค่ะ ไอ้เล่มใหม่นี่ มันกระจิ๋วหลิวมั่กๆ จะเหมือนคนเขียนไม๊เนี่ย

กระจิ๋วหลิวเหมือนอะไรของคนเขียนค่ะ   คึคึ

[ExecutioneR]

นี่ๆแจ้งข่าวจ้า
ใครจะซื้อหนังสือพี่ต้นน่ะ ที่ร้านหนังสือมาแล้วนะ ไปซื้อได้แล้วจ้า
ปล. พี่ต้นค่ะ ไอ้เล่มใหม่นี่ มันกระจิ๋วหลิวมั่กๆ จะเหมือนคนเขียนไม๊เนี่ย

กระจิ๋วหลิวเหมือนอะไรของคนเขียนค่ะ   คึคึ

สองคนนี้เสียมารยาทมากกกกกกกกกกกกกกก 5555555

ก็บอกไว้แล้วนิครับ ว่าเป็นมินิบุ๊ค อิอิ

ว่าแต่พี่ดาวก็น่าจะรู้นะ ว่าอะไรบางอย่างที่พี่คิดของต้นมันไม่เล็กเลยสักนิดเดียวอะ กร๊ากกกก

ปล. ใครอ่าน love is แล้ว ก็มาส่งข่าวด้วยนะครับ ชอบใครอะไรยังไง ไม่ชอบอะไร อยากได้ฟีดแบ๊คไปทำเล่มต่อๆๆๆไป
ปลล. ตอนนี้ใช้เน็ตมือถือต่อกับคอมครับ ไว้จะมาลงนิยายให้นะ เน็ตบ้านแม่งยังใช้ไม่ได้เลย "^3^

[jira]

 
รอได้ค่ะคุณต้น  แต่เรื่องสั้นแบบมินิบุคจิไม่ได้สั่งซื้ออ่ะค่ะ  แต่ซื้อที่ร้านได้ใช่มั้ยคะ?  ไว้จะไปอุดหนุนค่ะ

[ExecutioneR]

ได้เลยครับ ไปที่ร้านได้เลย ขอบคุณมากนะครับ ^^

[ExecutioneR]

A 135


หลังจากเราแวะหาหมอที่โรงพยาบาลแล้ว ผลก็สรุปว่าผมเป็นไข้หวัดธรรมดา ส่วนโจนั้นอาการหนักหน่อยเพราะเป็นไข้หวัดใหญ่ หมอบอกให้เขาพักผ่อนอยู่ที่บ้านดูอาการดีๆอีกสักสองสามวันเป็นอย่างน้อย แต่ปัญหาที่ตามมาก็คือ เขาจะไปอยู่ที่ไหน ในเมื่อเขายืนกรานว่ายังไงก็จะไม่ยอมกลับบ้านแน่นอน เพราะว่าพ่อของเขาก็อยู่ที่บ้านด้วย ส่วนไอ้ครั้นจะให้ไปนอนกับเอกเหมือนก่อนหน้านี้ก็ยิ่งไม่มีทางเข้าไปใหญ่ ดังนั้น หลังจากที่อาเมฆและผมคุยกับแม่ของเขาเรียบร้อยแล้ว เราจึงสรุปได้ว่าโจจะต้องมานอนพักอยู่ที่บ้านของผมไปอีกพักหนึ่ง จนกว่าที่แม่ของเขาจะคุยกับพ่อรู้เรื่องและยอมให้ลูกชายของตัวเองกลับบ้าน

“อีกแล้วเหรอวะ ไอ้นนท์” ตี๋เล็กเดินเข้ามาพูดกับผมก่อนที่เราจะขึ้นรถกลับออกจากโรงพยาบาล

“หืออ เรื่องอะไรวะ”

“ก็เรื่องไอ้โจไง มันต้องไปนอนที่บ้านมึงอีกแล้วเหรอวะเนี่ย” เขานิ่วหน้าและตีสีหน้าไม่สบายใจ “คือกูไม่ได้เกลียดอะไรมันหรอกนะเว้ย มึงอย่าเข้าใจกูผิด แต่มึงต้องเข้าใจนะ ไอ้นนท์ เรื่องของไอ้เหี้ยนั่นอะ......” เขาเหลือบไปมองยังนัทที่กำลังยืนคุยอยู่กับวายุ

ผมเข้าใจดีว่าเขาหมายถึงอะไร และผมก็ไม่ได้รู้สึกสบายใจนักอยู่ด้วยเหมือนกัน แต่ทว่าผมจะทำอย่างไรได้กันเล่า

“เรื่องนั้นกูก็เข้าใจ มึงเชื่อกูเหอะ ไอ้ตี๋ ว่ากูเองก็ไม่สบายใจเหี้ยๆเหมือนกัน แต่ว่าไอ้โจมันมีปัญหาอยู่ แล้ว......”

“เรื่องพ่อมันใช่มั้ย กูรู้แล้วล่ะ”

ผมเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจทันที “มึงรู้เหรอ”

“ก็ไม่ได้รู้ละเอียดมากมายหรอก แต่ก็นะ.....” เขายักไหล่ “เอาเป็นว่ากูเคารพการตัดสินใจของมึงก็แล้วกัน ไอ้นนท์”

“ใช่ กูก็ด้วยเหมือนกัน” เจย์เดินเข้ามาตบลงบนไหล่ของผม

“ไอ้เจย์” ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา

“แต่มึงอย่าคิดมากเลย ไอ้ตี๋ เรื่องนี้ปล่อยให้ไอ้นนท์มันตัดสินใจเองเถอะ มึงเองก็ไม่อยากทำให้ไอ้นนท์มันลำบากใจไปมากกว่านี้เหมือนกันใช่มั้ยล่ะวะ”

ตี๋เล็กพยักหน้าเบาๆ “เออ กูขอโทษละกัน ไอ้นนท์ มึงอย่าใส่ใจที่กูพูดเลยก็แล้วกันนะเว้ย” เขาตบบ่าผมอีกข้างเบาๆแล้วเดินกลับไปหาป๊อปที่ยืนรออยู่ที่รถ

“กูเข้าข้างมึงนะ ไอ้นนท์” เจย์พูดขึ้น “หมายถึงในตอนนี้น่ะนะ เพราะกูมันเป็นพวกแพ้น้ำตาผู้ชายน่ารักๆซะด้วยสิ”

ผมยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ “ขอบใจมาก ไอ้เจย์”

“ไม่เป็นไรเว้ย แต่ช่วงนี้มึงก็พักผ่อนร่างกายกับจิตใจดีๆไปก่อนแล้วกัน อย่าเพิ่งคิดเหี้ยอะไรมาก ส่วนเรื่องไอ้นัทน่ะ เดี๋ยวกูกับไอ้ยุจะช่วยดูแลให้เอง มึงไม่ต้องกังวล” เขาตบหลังหัวผมเบาๆ ก่อนจะเดินขึ้นรถตู้ไป

ผมมองไปที่นัทที่ยืนคุยอยู่กับวายุและอาไคล์ ก่อนจะหันไปมองโจที่กำลังยืนคุยอยู่กับอาเมฆ แล้วก็ถอนหายใจเบาๆ ดูท่าทางว่าผมจะปล่อยให้เรื่องนี้ยืดเยื้อต่อไปอีกไม่ได้แล้วล่ะสิ..... เวลาแห่งการตัดสินใจให้เด็ดขาดกำลังใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆแล้ว ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้ผมจะเคยพยายามหลีกหนีมันอยู่ตลอด แต่ในที่สุด ก็ถึงเวลาที่ผมจะต้องเผชิญหน้ากับความจริงแล้วสักที

ทันทีที่ขึ้นรถ ผมก็เพิ่งเริ่มรู้สึกตัวว่าที่จริงแล้วผมรู้สึกเพลียและเหนื่อยมากแค่ไหน จนในที่สุดผมก็หลับลงไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าคนอื่นๆที่อยู่ในรถคุยเรื่องอะไรกันอยู่บ้าง และเมื่อผมถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง รถตู้ก็มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านของผมเรียบร้อยแล้ว

“อ้าว นี่มาส่งนนท์ก่อนเลยเหรอครับเนี่ย อาเมฆ”

“ใช่แล้วครับ เพราะอาต้องมาคุยกับแม่ของนนท์กับโจเรื่องที่ทั้งสองคนไม่สบายด้วยไง” อาเมฆหันมายิ้มให้ผม

“แม่ของไอ้โจเหรอครับ” ผมรู้สึกงงๆนิดหน่อย ก่อนจะหันไปมองหน้านัทที่นั่งอยู่ข้างๆ และหันกลับไปมองไอ้โจที่นั่งอยู่เบาะหลัง

“ลงรถได้แล้ว” เขาสั่ง “เห็นรถแม่กูจอดอยู่หน้าบ้านมึงมั้ยน่ะ”

ผมชะโงกออกไปนอกรถและก็เห็นว่ารถของป้ากานต์ก็จอดอยู่หน้าบ้านจริงๆด้วย

“ไปเถอะ นนท์ เดี๋ยวนัทช่วยถือกระเป๋าลงไปให้เอง”

ผมหันไปพยักหน้าให้นัท ยังรู้สึกมึนๆหัวอยู่ชอบกล และหลังจากที่ผมเดินลงจากรถแล้ว คนอื่นๆก็ทยอยลงตามผมมาด้วยเช่นกัน พวกเราทุกคนเคลื่อนพลเข้าไปในบ้านของผมโดยมีผมกับอาเมฆเดินนำ จนเมื่อผมเดินไปจนเกือบถึงหน้าประตูบ้านแล้ว พี่แหวนกับป้ายวนก็กุลีกุจอรีบออกมาต้อนรับและช่วยผมถือกระเป๋ากันยกใหญ่ ทั้งสองคนรุมถามคำถามผมมากมายจนผมตอบแทบไม่ทัน และเมื่อพวกเราเดินไปกันจนถึงหน้าระเบียงบ้านและกำลังถอดรองเท้ากันอยู่นั้น ผมก็ได้ยินเสียงแหลมเล็กเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างในบ้านทันที

“พี่โจกลับมาแล้วววววววว!!” ร่างของเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งวิ่งผ่านผมไปหาพี่ชายของเธออย่างร่าเริง

“พี่โจกลับมาแล้วค่ะ น้องเจนนี่” โจอุ้มน้องสาวของตัวเองขึ้นจากพื้น “เป็นยังไงบ้างคะ สบายดีมั้ย”

“สบายดีค่ะ! น้องเจนนี่คิดถึงพี่โจที่สุดเลยยยย!” น้องเจนนี่โยนแขนขึ้นรัดรอบคอของโจพร้อมกับหอมแก้มพี่ชายของเธอฟอดใหญ่

“พี่โจก็คิดถึงน้องเจนนี่เหมือนกันค่ะ”

“ทำไมตัวของพี่โจถึงร้อนจี๋เลยล่ะคะ”

“พี่โจไม่ค่อยสบายน่ะ น้องเจนนี่ลงยืนก่อนนะ เดี๋ยวจะติดหวัดพี่โจเอา” โจค่อยๆปล่อยน้องสาวของเขาลงบนพื้น “ว่าแต่น้องเจนนี่ลืมอะไรไปรึเปล่า สวัสดีอาๆกับเพื่อนๆของพี่โจรึยัง”

“สวัสดีค่ะ สวัสดีค่ะ สวัสดีค่ะ” เจนนี่ยกมือขึ้นไหว้อาเมฆ อาไคล์ และเพื่อนๆของผมทุกคนพร้อมกับย่อตัวลงเล็กน้อยด้วยท่าทางน่าเอ็นดู พวกเขาต่างก็ขานรับสาวน้อยคนนี้แบบเขินๆ และจากนั้นเจนนี่ก็หันมาหาผมเป็นคนสุดท้าย “สวัสดีค่ะ พี่นนท์ มีของฝากให้น้องเจนนี่มั้ยคะ”

ผมยิ้มกว้างออกมา “มีสิครับ พี่นนท์ซื้อพวงกุญแจมาให้น้องเจนนี่ด้วยนะ แต่เอาไว้เราเข้าบ้านกันก่อนแล้วพี่จะหยิบให้ก็แล้วกันเนอะ”

“แล้วพี่โจล่ะคะ ซื้ออะไรมาฝากน้องเจนนี่รึเปล่า”

“ซื้อสิคะ” เขายิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่ผมไม่ค่อยจะได้เห็นบ่อยนัก

“เย้!!”

“แล้วนี่คุณแม่อยู่ไหนล่ะ เจนนี่”

“โอ๊ะ! จริงด้วย! คุณแม่อยู่ในบ้านนี่นา! งั้นพี่โจมาเร็วๆค่ะ เดี๋ยวน้องเจนนี่จะพาไปหาคุณแม่” เจนนี่จับมือของโจแล้วจากนั้นก็จูงมือเขาเดินเข้าไปในบ้านของผม

“งั้นเราก็เข้าบ้านกันเถอะ เชิญเลยครับ อาเมฆ อาไคล์” ผมหลีกทางให้ผู้ใหญ่ทั้งสองเดินเข้าไปในบ้านก่อน จากนั้นก็หันไปหาเพื่อนคนอื่นๆ “เข้าบ้านเลยครับ พี่แม็ท พวกมึงก็ด้วย มาเร็ว เข้าบ้านไปนั่งพักกันก่อน..... หือออ อะไรวะ” ผมถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าแปลกๆของพวกเขา

“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” วายุพูดพร้อมกับหันไปยิ้มแปลกๆให้คนที่เหลือ

“เฮ้ย อะไรของพวกมึงวะ”

เจย์กับเคนมองหน้ากัน เช่นเดียวกับที่ป๊อปและตี๋เล็กกำลังมองหน้ากันแล้วยิ้มๆออกมา

“เด็กคนเมื่อกี้นี่น้องสาวไอ้โจเหรอวะ ไอ้นนท์” ไอ้เจย์ถามขึ้น

“อือ ใช่ ทำไมวะ”

“เปล่า ไม่มีอะไร.... พวกกูก็แค่.....” วายุอมยิ้ม “อึ้งๆอะว่ะ ไม่คิดว่าจะได้เห็นไอ้โจแบบนั้นด้วย”

“อ้อออออ” ผมเริ่มเข้าใจพวกเขาแล้วล่ะ เพราะตอนแรกที่ผมเห็นโจเป็นแบบนี้เวลาอยู่กับน้องสาว ผมก็แปลกใจเหมือนกัน

“แต่น้องสาวมันน่ารักมากเลยเนอะ” คริสพูดขึ้นบ้าง

“ใช่ๆๆ และไอ้โจมันก็ดูโคตรรักน้องมันเลยด้วยเนอะ” เคนพยักหน้าเห็นด้วย

“เหี้ย! ตอนแรกกูอึ้งเลยเหอะ! เกือบหลุดก๊ากออกมาตั้งหลายรอบแน่ะมึง ตอนได้ยินที่ไอ้โจมันคุยคะขากับน้องมันอะ!” ป๊อปโพล่งออกมา

“มึงนี่มันทะลึ่งจริงๆ ไอ้ป๊อป” นัทที่ยืนอยู่ข้างๆป๊อปตบหัวเขาเบาๆ “ไป เข้าบ้านกันเหอะ นนท์จะได้พักผ่อนสักที”

หลังจากที่พวกเราเดินเข้าไปในบ้านแล้ว แม่ก็เดินเข้ามากอดต้อนรับผมต่อหน้าเพื่อนๆหนึ่งที ทำเอาผมเขินจนทำอะไรไม่ถูกไปพักหนึ่งเหมือนกัน เพราะผมไม่คิดว่าแม่จะเป็นห่วงผมมากขนาดนี้ และทันทีที่คลายกอดออก แม่ก็รีบถามผมทันทีว่าผมไปทำอีท่าไหนถึงได้ไม่สบายแบบนี้ได้ และยังตามมาด้วยคำถามต่างๆ นานาอีกมากมายจนผมตั้งหลักตอบแทบไม่ทัน แถมแม่ยังพูดกับผมด้วยคำเมืองอีกต่างหาก ผมจึงต้องรีบเบรคแม่เอาไว้ก่อนที่เพื่อนของผมกับแม่ของโจที่นั่งอยู่บนโซฟารับแขกจะพลอยงงกันไปหมด หลังจากนั้น แม่ก็บอกให้ผมพาเพื่อนๆไปนั่งพักผ่อนกันอยู่ที่ห้องอ่านหนังสือก่อน แล้วค่อยกลับมาคุยกับแม่ที่ห้องรับแขกอีกครั้ง ซึ่งพอผมพาพวกเขาทุกคนไปนั่งพักพร้อมกับหาน้ำและขนมมาเสิร์ฟเรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินกลับเข้าไปในห้องรับแขกที่มีอาเมฆ อาไคล์ แม่ ป้ากานต์ โจ รวมไปถึงน้องเจนนี่นั่งอยู่อีกครั้ง

“เป็นไงบ้างลูกนนท์ สนุกมั้ย” ป้ากานต์ถามผมพร้อมรอยยิ้มที่แสนจะอ่อนโยนเหมือนเคย

“ก็สนุกดีนะครับ สนุกมากด้วย” ผมตอบ

“แล้วโจล่ะ เข้ากับเพื่อนๆได้ดีรึเปล่า มีปัญหากับใครรึเปล่า”

“แม่....!!” โจกลอกตา

“ไม่หรอกครับ ไม่มีปัญหาเลย นนท์เองก็ได้โจช่วยดูแลเหมือนกันนะครับ”

“ดูแลยังไงเหรอ ลูก”

“อะแฮ่ม!” อาเมฆกระแอมเบาๆ ก่อนจะยิ้มและหันไปพูดกับแม่ของโจ “โจเป็นเด็กดีมากครับ ตอนที่นนท์ลงทะเล เขาก็ช่วยดูแลตลอด และยังคอยช่วยทำงาน ช่วยดูแลเพื่อนคนอื่นๆด้วย”

“จริงเหรอลูก แม่ไม่อยากจะเชื่อเลย” ป้ากานต์หันไปมองโจด้วยสายตาทึ่งๆ

“แล้วสรุปว่าหมอว่ายังไงบ้างคะ คุณเมฆ ค่ารักษาพยายาบาลส่วนของนนท์เท่าไหร่คะ ดิฉันจะได้จัดการให้”

“ของโจด้วยค่ะ”

“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ผมเป็นคนพาพวกเด็กๆไป ผมก็ขอรับผิดชอบตรงนี้ให้เองครับ ผมต่างหากที่ต้องขอโทษที่ทำให้ลูกชายของคุณพี่ทั้งสองไม่สบายแบบนี้ เพราะฉะนั้นเรื่องค่ารักษาพยาบาลนี่นับว่ายังน้อยไปเสียด้วยซ้ำครับ สำหรับการแทนคำขอโทษที่ดูแลเด็กๆไม่ดีพอ”

“ไม่ได้หรอกค่ะ” แม่ของเราสองคนประสานเสียงขึ้นพร้อมกันทันที

“นั่นน่ะสิคะ คุณเป็นคนพาเด็กๆไปก็เป็นภาระมากมายจะตายอยู่แล้ว อุตส่าห์ช่วยดูแลเจ้านนท์ให้ดิฉันตั้งสามวันแบบนี้ จะให้มารับผิดชอบเรื่องค่าหมอค่ายาแบบนี้อีกได้ยังไง” แม่พูด “บอกมาเถอะค่ะว่าเท่าไหร่ ทำแบบนี้ดิฉันเองก็รู้สึกผิดแย่สิคะ”

“ใช่ค่ะ ของโจก็เหมือนกัน นี่นับเป็นครั้งแรกเลยนะคะ ที่โจไปเที่ยวกับเพื่อนกลุ่มอื่นแบบนี้ และบอกตามตรงว่าก็เป็นครั้งแรกเลยเหมือนกันที่พี่รู้สึกวางใจมากที่สุด รู้สึกดีใจที่ลูกชายได้มีเพื่อนนิสัยดีๆอย่างน้องนนท์ อย่างน้องวายุและคนอื่นๆ เพราะฉะนั้น.......”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ใช่เรื่องใหญ่จริงๆ” อาเมฆยังคงยืนกรานปฏิเสธ

หลังจากนั้นผู้ใหญ่ทั้งสี่คนก็ยังคงคุยกันเรื่องค่ารักษาพยาบาลกันต่อไป จนในที่สุดพวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่า สักวันหนึ่ง อาเมฆจะต้องมาเป็นแขกทานข้าวเย็นที่บ้านของเราแทนการตอบแทน และก็ต้องพาครอบครัวของวายุทุกคนมาให้ได้ด้วยเหมือนกัน โดยแม่ของผมกับแม่ของโจจะเป็นเจ้าภาพร่วมกันเพื่อแสดงความขอบคุณ ซึ่งถึงแม้เมื่อคำนึงถึงจำนวนคนและความโอเวอร์ของแม่ผมแล้ว ผมคิดว่าค่าอาหารและค่าอะไรต่างๆของมื้อเย็นนั้นคงจะต้องเกินไปกว่าค่ายาของผมกับโจมากแน่นอน และผมว่าอาเมฆกับอาไคล์เองก็คงคิดเหมือนผมด้วยเหมือนกัน แต่ทว่าสุดท้ายแล้วพวกเขาก็ตกปากตกลงเนื่องด้วยเห็นว่ามันคงจะเป็นวิธีเดียวที่เป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเรื่องนี้

“ตกลงนนท์ลงทะเลด้วยจริงๆเหรอเนี่ย ลูก” แม่หันมาถามผมด้วยสายตาเหมือนไม่อยากจะเชื่อ

“ก็ใช่น่ะสิครับ แม่ โถ่.... นนท์ก็บอกแม่ไปทางโทรศัพท์ตั้งหลายครั้งแล้วไม่ใช่เหรอ แม่ยังไม่เชื่อนนท์อีกรึไง”

“ไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่นนท์ไม่กลัวแล้วรึไง..... แม่ถามจริงๆ”

“ก็ไม่ใช่ไม่กลัว แต่มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นไงครับแม่” และผมก็ตอบแบบนี้กลับไปเป็นครั้งที่ไม่รู้กี่สิบแล้วด้วยเหมือนกัน “อีกอย่าง นนท์ก็ลงไปแค่แป๊บเดียวเอง”

“นนท์กล้าหาญมากนะครับ” อาไคล์พูดขึ้น “ถ้าเป็นเด็กวัยนี้คนอื่นๆ ไม่ต้องพูดถึงคนที่มีความหลังหรือความกลัวแบบเค้าหรอก แค่คนที่ว่ายน้ำไม่เป็น ปกติเค้าก็ไม่กล้าลงทะเลกันแล้ว”

“ใช่ครับ ผมว่าน่าภูมิใจนะครับ ที่นนท์สามารถเอาชนะความกลัวของตัวเองไปได้” อาเมฆเห็นด้วย

“อย่างนั้นเหรอคะ........” แม่ยังคงมีสีหน้าไม่มั่นใจ

“แต่นนท์ต้องอย่าประมาทนะ และครั้งหน้าที่ไปเที่ยวทะเลกับใคร หรือแม้แต่ไปสระว่ายน้ำ ก็อย่าเพิ่งย่ามใจลงน้ำลึกไปคนเดียวล่ะครับ อย่าลืมนะว่าถึงยังไงเราเองก็ยังไม่พร้อมร้อยเปอร์เซ็นต์” อาเมฆหันมาพูดกับผม

“ครับ นนท์เข้าใจดี” ผมพยักหน้า

“แล้วโจล่ะลูก เอาชนะความกลัวได้อย่างที่นนท์ทำรึยัง” ป้ากานต์หันไปพูดกับลูกชายของตัวเอง

ผมเห็นสีหน้าของโจแข็งขึ้นเล็กน้อยทันที

“แม่พูดถึงเรื่องอะไรน่ะ”

“อ้าว แม่ก็หมายถึงเรื่องฝันร้ายไง นี่ไปอยู่ที่นั่นเนี่ย ยังฝันร้ายตอนนอนอยู่รึเปล่า แล้วเพื่อนคนอื่นๆเค้าได้......”

“แม่!!”

“ตายจริง......” ป้ากานต์หยุดพูดลงเมื่อเห็นปฏิกิริยาของโจ “แม่ขอโทษ ลูก”

“อืมมม หลังจากนี้โจจะต้องมานอนอยู่ที่นี่กับนนท์ใช่มั้ยครับ” อาเมฆพูดขึ้นหลังจากที่ทุกคนต่างก็เงียบกันลงไปครู่หนึ่ง

“ใช่ค่ะ ก็คงต้องรบกวนคุณแก้วต่อไปอีกสักพักแล้วล่ะค่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพราะโจเองก็เป็นเหมือนลูกชายคนนึงของบ้านนี้ไปแล้วเหมือนกัน ดีซะอีก บ้านจะได้ครึกครื้นหน่อย และแม่จะได้มีคนช่วยดูแลนนท์เพิ่มขึ้นอีกคนด้วย”

“ครับ เพราะว่าผมก็เป็นห่วงเด็กสองคนนี้มากเหมือนกัน ก็อยากให้เค้าพักผ่อนกันเยอะๆ โดยเฉพาะโจเนี่ย ก็อยากจะให้นอนให้เต็มที่ กินข้าวกินยาให้ตรงเวลา อีกสักสองสามวันก็คงหายดีนะ โจ ยังไงเราก็แข็งแรงอยู่แล้วนี่”

“ครับ อาเมฆ”

“ดีครับ แต่มีอยู่เรื่องนึง ซึ่งที่จริงมันก็ไม่ใช่ธุระของผมเลย แต่ผมก็อยากจะบอกพี่กานต์นะครับว่าผมก็เป็นห่วงโจมากเหมือนกัน โดยเฉพาะเรื่องพ่อของเขาเนี่ย ผมเองก็ไม่ได้ทราบรายละเอียดอะไรมากมาย แต่ถ้าไม่รังเกียจ ถ้าหากว่ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยเหลือได้ ก็บอกได้เลยนะครับ”

“อย่างเช่นหากว่าโจอยากจะไปพักอยู่กับพวกเราบ้าง ก็ได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ” อาไคล์พูดเสริมขึ้น

“ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ขอบคุณจริงๆ แต่เรื่องนั้น......”

“ผมเข้าใจครับว่ามันเป็นเรื่องใหญ่และคุณพี่เองก็คงลำบากใจ แต่ผมก็แค่อยากให้คุณพี่สบายใจน่ะครับว่าผมเองก็รักโจเหมือนหลานแท้ๆของผมเหมือนกัน หากมีอะไรที่ผมพอช่วยได้ พวกผมก็ยินดีและเต็มใจอย่างที่สุด”

“แต่ถ้าถามความเห็นผมนะครับ” อาไคล์พูดต่อ “ผมคิดว่าโจเองก็มีความเป็นผู้ใหญ่สูงมากกว่าเด็กคนอื่นๆในวัยเดียวกันเยอะ อาจจะติดที่เป็นคนอารมณ์ร้อนไปสักหน่อย แต่ผมคิดว่า เค้าเองก็น่าจะพอรับมือกับปัญหาด้วยตัวเองได้บ้างแล้วเหมือนกันนะครับ”

“ก็นั่นน่ะสิคะ.......” ป้ากานต์ถอนหายใจเบาๆ “จริงๆพี่เองก็คิดแบบนั้นอยู่เหมือนกันว่าหนีไปตลอดมันก็คงไม่ดี ซ้ำยังจะมีแต่รบกวนคนอื่นไปตลอดเรื่อยๆด้วย แต่ว่า.......”

“ไคล์เค้าไม่ได้หมายความว่าให้โจไปทะเลาะกับพ่อหรืออะไรแบบนั้นหรอกนะครับ พี่กานต์อย่าเพิ่งเข้าใจผิดล่ะ” อาเมฆพูด

“ใช่ครับ ผมแค่อยากจะบอกว่า บางที การได้หันหน้าเข้าคุยกัน มันก็อาจจะดีกว่าก็ได้ ดีกว่าต้องหนีไปเรื่อยๆแบบนี้..... โจคิดแบบอารึเปล่าล่ะครับ”

ผมที่เพิ่งรู้ตัวว่าพวกเขากำลังหมายถึงเรื่องอะไรกันอยู่หันไปมองหน้าโจ แล้วก็เห็นว่าเขากำลังนั่งชักสีหน้าไม่พอใจอยู่ข้างๆแม่ของเขา

“พวกอาคิดว่าโจสามารถยืดหยัด สามารถเผชิญหน้ากับมันได้นะ” อาเมฆพูดเสริม

“แต่พวกอาก็ยังไม่ได้รู้เรื่องราวทั้งหมดนี่ครับ” โจตอบ

“โจ!” แม่ของเขาปราม

“และที่สำคัญพวกอาก็ไม่ได้รู้จักพ่อของผมด้วย”

“โจ! ไม่เอาน่ะลูก!”

“ใช่ครับ โจพูดถูก พวกอาไม่ได้รู้อะไรมากมายเลยจริงๆ” อาเมฆพยักหน้าพร้อมกับยิ้มน้อยๆ “แต่คนที่รู้ดีที่สุดก็คือตัวโจเองนี่ครับ”

ผมเห็นโจอึ้งไปเพราะคำพูดของอาเมฆ ท่าทีที่แข็งกร้าวเมื่อครู่ของเขาดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

“ผมขอพาเจนนี่ไปเอาของฝากในกระเป๋าก่อนนะครับ” โจพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“เย้!!” เจนนี่กระโดดจนตัวลอย เธอคงจะเบื่อบทสนทนายากๆของพวกผู้ใหญ่เต็มทีแล้ว “แล้วพี่นนท์ล่ะคะ จะไปหยิบให้เจนนี่ด้วยเลยรึเปล่า”

ผมหันไปมองหน้าแม่ของผม ซึ่งแม่ก็พยักหน้าออกมาเป็นเชิงอนุญาต

“นนท์ไปนั่งคุยกับเพื่อนก่อนก็ได้ลูก พอเสร็จแล้วเดี๋ยวแม่จะให้คนไปตาม”

“ครับ”

ผมกับโจลุกออกจากโซฟาและเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปพร้อมกับน้องเจนนี่อีกคนหนึ่ง พวกเราเดินตรงไปยังห้องชั้นในที่พวกพี่แหวนวางกระเป๋าเดินทางเอาไว้ให้

“เฮ้ย.... โจ”

“กูกำลังหนีอยู่จริงๆสินะ”

“พี่โจพูดไม่เพราะอีกแล้ว!”

โจคุกเข่าลงตรงหน้าน้องสาวของเขา “พี่โจขอโทษนะคะ พี่โจหลุดปากไปน่ะ น้องเจนนี่รอแป๊บนึงนะคะ.....” เขาเปิดซิปกระเป๋าออกแล้วล้วงลงไปหยิบที่ทับกระดาษที่ทำจากเปลือกหอยออกมา จากนั้นก็ยื่นให้น้องสาวของเขา “เอ้า นี่ค่ะ เปลือกหอยอันใหญ่เลย สวยมั้ย”

“สวยค่ะ! ขอบคุณนะคะพี่โจ!”

“แล้วนี่ก็ของพี่ครับ พวงกุญแจที่พี่บอก” ผมหยิบพวงกุญแจออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้กับเจนนี่

“ขอบคุณค่ะ! พี่นนท์!”

“เอาล่ะ น้องเจนนี่ได้ของขวัญแล้ว น้องเจนนี่กลับไปนั่งกับพวกคุณแม่ก่อนนะคะ พี่โจขอคุยธุระกับพี่นนท์แป๊บนึงนะ”

“ไม่เอาอะ น้องเจนนี่เบื่อออ น้องเจนนี่ไม่อยากไปแล้วววว” เจนนี่ทำหน้างอ

“งั้นน้องเจนนี่ไปคุยเล่นกับเพื่อนๆของพี่นนท์ในห้องอ่านหนังสือก็ได้ครับ พวกนั้นก็อยากจะเล่นกับน้องเจนนี่เหมือนกันนะ” ผมเสนอ

“จริงเหรอคะ!”

“จริงสิครับ น้องเจนนี่รู้รึเปล่าว่าห้องอ่านหนังสืออยู่ตรงไหน ไปถูกใช่มั้ยครับ”

“ไปถูกค่ะ! น้องเจนนี่เคยไป!” เจนนี่ตอบอย่างร่าเริงก่อนจะรีบออกวิ่งไป

ผมมองตามหลังเล็กๆของเธอไปด้วยรอยยิ้มเอ็นดู เจนนี่เป็นเด็กที่ร่ารักมากจริงๆนะ ผมเองก็อยากจะมีน้องสาวหรือน้องชายแบบนี้สักคนเหมือนกัน

“ไอ้นนท์......”

“หือออ ว่าไงวะ”

“กูกำลังหนีจริงๆใช่มั้ยวะ”

“เอ่ออ.... เรื่องนั้นมัน.....”

“แต่ถ้ากูเผชิญหน้ากับพ่อของกู กูจะทำตัวยังไง กูจะต้องทำยังไง ต้องพูดยังไง กูถึงจะไม่ทะเลาะกับเค้าวะ” เขาพูดต่อโดยที่ไม่ได้มองหน้าของผม “กูจะต้องทำยังไง ในเมื่อเค้าไม่เคยยอมรับในตัวของกูเลย! กูเองก็ไม่ได้เป็นฝ่ายเลือกที่จะออกจากจากบ้านมาแบบนี้หรอกนะเว้ย! กูก็คิดถึงแม่กูน้องกูเหมือนกัน แต่เค้าเป็นคนที่ไล่กูออกมาจากบ้านเอง แล้วแบบนั้นมึงจะให้กูทำยังไง!”

“ไอ้โจ.......” ผมเดินไปวางมือลงบนบ่าของเขาเบาๆ “กูเองก็ไม่รู้จะแสดงความคิดเห็นเรื่องนี้ยังไงดีนะเว้ย แต่กูว่าถ้ามึงไม่สบายใจที่จะอยู่ที่นั่น มึงก็ยังมีบ้านกูนี่ไง กูยินดีต้อนรับมึงตลอดนะเว้ย มึงไม่ต้องคิดมากหรอก”

“แล้วไงวะ มึงคิดจะให้กูอยู่กินที่นี่ไปตลอดจนกูเรียนจบม. ปลายเลยรึไง” เขาหันมาหาผม “มันเป็นไปได้รึไง แล้วอีกอย่าง อาไคล์กับอาเมฆก็พูดถูก กูก็ไม่ค่อยอยากยอมรับหรอกนะ แต่กูก็ไม่อยากหนีอักต่อไปแล้วเหมือนกัน! แต่จะให้กูทำยังไง ในเมื่อต่อให้กูไม่หนี กูก็มีแต่แพ้แม่งเท่านั้น!”

“คือออ กูเองก็ไม่แน่ใจนะ ไอ้โจ แต่กูคิดว่า บางทีการที่อาเมฆบอกให้มึงเผชิญหน้าน่ะ เค้าอาจจะไม่ได้หมายถึงให้มึงเผชิญหน้ากับพ่อของมึงก็ได้นะเว้ย”

“มึงหมายความว่ายังไงวะ ไอ้นนท์” เขานิ่วหน้า

ผมนึกย้อนไปถึงสิ่งที่อาเมฆเคยพูดกับผมเมื่อตอนที่เราอยู่ที่ริมทะเล “บางที...... มันคงจะเป็นการเผชิญหน้ากับตัวเองมากกว่าก็ได้นะ ไอ้โจ แบบว่า ยอมรับความหวดกลัวในจิตใจของตัวเองที่มีต่ออะไรบางอย่าง และพยายามต่อสู้กับมัน หรือแม้แต่ทำใจยอมรับมันให้ได้ว่าเราสู้มันได้หรือไม่ได้ อะไรแบบนี้น่ะ”

“มึงพูดเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย กูไม่เห็นจะเข้าใจครวยอะไรเลย”

“นั่นดิวะ กูก็งงๆตัวเองเหมือนกัน นี่ถ้าเป็นแต่ก่อน กูก็คงไม่เข้าใจเหมือนกันนั่นแหละ แต่หลังจากที่กูกล้าที่จะเดินลงทะเลไปเมื่อตอนนั้น ถึงมันจะเป็นการลงไปแค่แป๊บเดียวและกูเองก็ไม่เคยคิดว่ากูเอาชนะความกลัวของตัวเองได้แล้วน่ะนะ เพราะบอกตรงๆว่ากูก็ยังกลัวทะเลไม่หายอยู่ดี แต่มึงเชื่อมั้ยว่ากูรู้สึกดีขึ้นว่ะ ไม่รู้ดิ กูจำคำที่อาเมฆคุยกับกูเมื่อตอนนั้นได้ แล้วก็กูคิดว่า.... หมายถึงอย่างในกรณีของกูน่ะนะ กูคิดว่ากูรู้และยอมรับว่ากูว่ายน้ำไม่เป็น กูกลัวทะเล ซึ่งกูแทบไม่เคยบอกเพื่อนคนไหนของกูมาก่อนเลย และกูก็ลองสู้กับมันดูสักตั้ง แค่นี้อะ กูก็รู้สึกดีขึ้นอย่างที่อาเมฆบอกจริงๆแล้ว ถึงกูจะยังไม่หายกลัว ถึงความเป็นจริงกูจะยังแพ้ทะเล แต่ในใจกูก็รู้สึกว่ากูสบายใจอะ กูได้ยืนหยัดขึ้น ได้ลองสู้กับมันดูแล้วตั้งนึง กูชนะแล้ว อะไรแบบนี้อะว่ะ”

โจมองหน้าผมนิ่งอยู่ครู่หนึ่งด้วยแววตาที่ผมไม่สามารถอ่านได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ข้างในใจ

“นี่คือกูพูดงงอีกแล้วใช่มะ........” ผมส่ายหน้าเบาๆ

“เออ” เขาตอบห้วนๆ “พูดเหี้ยอะไรเยิ่นเย้อ เข้าใจยาก วนไปวนมาตลอด”

“เออๆ กูขอโทษละกัน” ผมนิ่วหน้า

“แต่ก็เพราะแบบนี้แหละ กูถึงได้รักมึง” เขาพูดต่อ “เพราะมึงเป็นคนเดียวที่เข้าใจกูจริงๆ ไอ้นนท์”

ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา แล้วก็ต้องรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นว่าเขากำลังยิ้มให้ผมอยู่ แถมเป็นรอยยิ้มที่แทบไม่ต่างจากเวลาที่เขายิ้มให้กับน้องสาวของเขาเลยด้วย เป็นรอยยิ้มที่..... ไม่รู้สิ ผมว่ามันคือ “ความรัก” ที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจจริงๆ เพราะผมรู้ดีว่าเขารักน้องสาวและแม่ของเขามากแค่ไหน

เขากำลังทำให้ผมหน้าแดงอีกแล้วนะ

“ไปกันเถอะ ไปดูซิว่าไอ้พวกนั้นจะโดนน้องสาวกูป่วนไปขนาดไหนแล้ว” เขาจับมือผม

“เฮ้ย ไอ้โจ มือมึงร้อนจี๋เลยว่ะ” ผมตกใจ จากนั้นก็รีบใช้หลังมือแตะที่หน้าผากของเขาดู ผมถึงได้รู้ว่าที่เห็นเขาสีหน้าแย่ๆนี่ไม่ใช่แค่เพราะเขาไม่พอใจคำพูดของอาเมฆกับอาไคล์ หรือเพราะกำลังงเครียดเรื่องพ่อแค่เพียงเท่านั้นหรอก แต่เป็นเพราะเขากำลังเป็นไข้สูงมากเลยด้วยอีกต่างหาก “ตัวมึงก็ร้อนจี๋เลยนะเว้ย มึงไหวรึเปล่าวะ!”

“กูยังตายไม่ได้หรอกน่า กูยังมีเรื่องต้องทำอีกเยอะ” เขาตอบพร้อมกับปัดมือของผมออก “ไปกันเถอะ”

[suginosama]

พาดพิงไปถึงตอน บี ของเคน อยากให้พี่แมท จับกดเคนเร็วๆจริงๆค่ะ
ส่วนของตี๋เล็ก น่ารักมากกับป๊อป ชอบค่ะ
สงสารโจอยากให้เอาชนะความกลัวได้สักที นนท์จะตัดสินใจเลือกใครน้า อยากรู้จริงค่ะ
ปล.ถ้าเม้นคั่นต้องขอโทษด้วยนะค่ะT^T

[จันทร์ผา]

 

[อากาศ]

โจจจจจๆๆๆๆ 

[malula]

น้อง ๆ ยังเด็กอยู่
ยังมีเรื่องราวอะไรมากมายให้เจอะเจอ
ขอเพียงมีคนเข้าใจ ให้กำลังใจ ให้คำปรึกษา
และคอยอยู่เคียงข้าง ค่อย ๆ เติบโตไปด้วยกัน
 

[kihaezzzzzz]

เเอบสงสารนัท(อีกเเล้ว) ถึงจะเชียร์โจก็เหอะ

ชอบคู่พี่เเม็ท-เคน รีบมาต่อนะคะ

[PeeraDHa]

ความรักไม่ได้ทำให้ตาบอดอย่างเดียว แต่ทำให้คนมีกำลังใจที่จะต่อสู้ด้วย

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

มีเรื่องยังต้อง "ทำ" อีกเยอะนี่เรื่องอะไรหรอครับโจ 5555555