A 129
ผมคงจะเถลไถลอยู่พูดคุยกับเพื่อนนานเกินไปหน่อย เพราะเมื่อผมกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง ผมก็เห็นโจกำลังนอนบิดตัวไปมาอยู่บนเตียงพร้อมกับเสียงครางเบาๆและสีหน้าที่ทรมาน ผมรีบพุ่งตัวไปที่เตียง คว้ามือของเขาขึ้นมากุมเอาไว้ และใช้มืออีกข้างวางลงบนแก้มของเขาอย่างแผ่วเบาพร้อมกับพูดจาปลอบโยนเขาไปด้วย
ใบหน้าที่เคยดูสงบนิ่งเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้กลับกำลังบูดเบี้ยวไปด้วยความหวาดกลัว คิ้วทั้งสองข้างก็ขมวดเข้าหากันทั้งที่ดวงตายังคงปิดสนิท และเหงื่อที่ผุดซึมออกมาจากผิวหนังของเขาก็มีปริมาณมหาศาลจนทั้งปลอกหมอนและผ้าปูเตียงต้องเปียกชุ่ม
“โจ.... เฮ้ยยย ไอ้โจ.... มึงใจเย็นๆเว้ย กูอยู่กับมึงตรงนี้แล้ว กูกลับมาแล้ว...... มึงได้ยินกูรึเปล่า” ผมปล่อยมือออกแล้วหยิบผ้าที่พาดอยู่บนขอบกะละมังขึ้นมาเช็ดลงบนใบหน้าและซอกคอของเขาอย่างลวกๆ ก่อนจะโยนผ้าขนหนูผืนนั้นลงไปบนเตียง แล้วรีบคว้ามือของเขามากุมไว้เหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว
“ฮือออ....!! อือออ!!” เขาบิดตัวไปมาเบาๆ
ผมชะโงกหน้าเข้าไปใกล้เขา “ไม่เป็นไรเว้ย มึงไม่ต้องกลัว มึงอยู่กับกู ไม่มีใครจะมาทำร้ายอะไรมึงได้แล้วนะ”
“อืออออ!! ไม่...!!!” เขาบิดตัวและกระตุกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จู่ๆเขาจะลืมตาขึ้น
ดวงตาของเขาเบิกโพลง และริมฝีปากก็เผยออ้าออกเพื่อหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอด เหงื่อบนหน้าผากที่ผมเพิ่งซับออกไปเมื่อครู่เริ่มผุดออกมาอีกครั้ง แววตาของเขาดูตื่นตระหนก ตกใจกลัว และและดูสับสนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะหันมาสบตากับผม แต่ทว่าในแว้บแรกที่เราสบตากัน เขากลับผวาและสะดุ้งออกมาเล็กน้อยอย่างตื่นกลัว ผมจึงต้องบีบมือข้างที่กุมมือของเขาเอาไว้เบาๆ
“นี่กูเอง ไอ้โจ มึงไม่ต้องกลัวเว้ย มึงไม่เป็นไร เมื่อกี้มึงแค่ฝันไปเท่านั้นเอง โอเครึเปล่า....”
เขามองหน้าผมนิ่งอยู่เสี้ยวนาทีหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองรอบๆห้อง แล้วจากนั้นจึงค่อยหันมาสบตาผมอีกครั้ง “กู.... มึง.....”
“หายใจเข้าลึกๆ ไอ้โจ มันเป็นแค่ความฝัน แต่ตอนนี้มึงตื่นแล้ว กูขอโทษที่เมื่อกี้กูออกไปข้างนอกมา แต่ว่าตอนนี้กูกลับมาอยู่กับมึงแล้วนะ.....” ผมเขยิบตัวเข้าไปหาเขา แต่เขากลับรีบชันตัวขึ้นแล้วผงะหลบผมไป ปฏิกิริยาของเขา ทำให้ผมยิ่งรู้สึกแย่และสงสารเขามากขึ้นไปอีก “เฮ้ย นี่กูเองนะเว้ย ไอ้โจ มึงเป็นอะไร มึงกลัวกูเหรอ”
“ไอ้นนท์” เขาพูดชื่อผมเบาๆ ก่อนจะดันตัวเองขึ้นนั่ง แล้วจึงรวบตัวของผมเข้าไปกอด “เมื่อกี้...... กู...... กู......”
“อืออ กูรู้เว้ยว่ามึงฝันร้าย” ผมลูบหลังเขาเบาๆ “แต่มันจบแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว มึงทำใจให้สบายๆ หายใจลึกๆ.....”
“พ่อกูเค้า.......”
ผมดันตัวเขาออกแล้วนิ่วหน้าด้วยความสงสัย “พ่อมึงเค้าทำไม”
เขามองตาผมอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาสีดำขลับคู่นั้นแลดูเปราะบางอย่างไม่น่าเชื่อ “.....เปล่า ไม่มีอะไร”
“มึงฝันถึงพ่อมึงเหรอวะ โจ”
“เปล่า ไม่ใช่หรอก.......” เขาหันไปทางอื่น “กูร้อน”
ผมเหยียดแขนผ่านร่างกายของเขาไปเอื้อมหยิบผ้าขนหนูขึ้นจากเตียง “ถ้างั้นมึงเอนตัวนอนลงไปก่อน เดี๋ยวกูเช็ดตัวให้”
ผมจุ่มผ้าลงในน้ำที่ไม่เย็นเหมือนเมื่อตอนแรกแล้ว บิดจนหมาด และเช็ดลงบนใบหน้าและซอกคอของเขาอีกครั้ง โจนอนลืมตามองผมอยู่อย่างเงียบเชียบและเชื่อฟัง พอเวลาผมสั่งให้เขายกแขนขึ้น เขาก็ยก บอกให้เขาพลิกตัว เขาก็ทำ ไม่มีต่อล้อต่อเถียงหรือขัดขืนเลยแม้แต่นิดเดียว
“ตอนนี้กี่โมงแล้ว.... กูหลับไปนานรึยัง”
“กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แต่ก็ไม่นานมากหรอก ตอนนี้น่าจะสักราวๆทุ่มสองทุ่มได้มั้ง” ผมเดา เพราะผมเองก็ไม่รู้เวลาเหมือนกัน เนื่องจากนับตั้งแต่ตอนที่ตัวเองอาบน้ำเสร็จ ผมก็ไม่ได้ใส่นาฬิกาข้อมือและไม่ได้มองดูเวลาอีกเลย แถมยิ่งท้องฟ้าที่มืดครึ้ม บวกกับฝนที่กำลังตกอยู่ด้านนอกแบบนี้ก็ยิ่งทำให้ผมเดาเวลาไม่ถูกเข้าไปใหญ่
“อืมมม....” เขาหลับตาลง
“เป็นไงมั่งวะ รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยบ้างมั้ย ยังปวดหัว ยังเพลียอะไรอยู่รึเปล่า”
“กูร้อน......”
“เฮ้ย แต่กูเร่งแอร์ให้มึงไม่ได้แล้วนะเว้ย เดี๋ยวจะหนาวไป กินยาแล้วพอเหงื่อออกมันก็เป็นแบบนี้แหละ เดี๋ยวก็หาย ยังไงตอนนี้ก็ทนเอาหน่อยแล้วกัน”
“อืมมม”
“นอนพักเถอะ ไอ้โจ คราวนี้กูจะอยู่ข้างๆมึงไม่ไปไหนแล้ว กูสัญญา”
เขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง “......ระวังอย่าให้มึงต้องติดกูไปล่ะ”
“อืออ ไม่ต้องห่วงหรอก กูแข็งแรงจะตายไปเหอะ” ผมยิ้มกว้าง
เขายิ้มมุมปากตอบผมกลับน้อยๆ ก่อนจะหลับตาลงไปอีกครั้ง และคราวนี้ ผมก็นั่งกุมมือเขาอยู่แบบนั้นไว้ตลอดจนกระทั่งเขาหลับลงไป
แต่ทว่าหลังจากที่เขาหลับลงไปอีกครั้งได้ไม่นาน ความง่วงก็เริ่มจะเข้ามาครอบงำตัวผมแล้วด้วยเหมือนกัน แถมลมที่ถูกเป่าออกมาจากเครื่องปรับอากาศตรงหัวเตียงก็แรงไม่เบา ผมจึงต้องนั่งห่อตัวด้วยความหนาวอยู่พักใหญ่ๆ จนกระทั่งผมเริ่มรู้สึกว่าทนไม่ไหวแล้วนั่นแหละ ผมถึงค่อยๆสอดแขนเข้าไปซุกอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับที่เขากำลังห่มอยู่ และอีกพักหนึ่ง ผมก็เริ่มคลานไปคุดคู้ตัวอยู่ข้างๆเขา จนในที่สุด ผมก็ผล็อยหลับลงไปภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับเขาจนได้
ผมงัวเงียตัวตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงใครบางคนกำลังเขย่าตัวผมอยู่เบาๆ ผมหยีตามองไปในความมืดเพื่อพยายามมองดูว่าคนที่กำลังปลุกผมนั้นคือใคร
“นนท์ ตื่นมากินข้าวก่อน มาเร็วครับ” อาเมฆพูดเบาๆ
“อืมมมม ครับๆ” ผมยกแขนที่กอดรอบตัวโจเอาไว้อยู่ออกแล้วคอยๆชันตัวขึ้นนั่ง “กี่โมงแล้วอะครับ อาเมฆ”
“สองทุ่มครึ่งครับ ไปกินข้าวก่อนเถอะ แล้วเดี๋ยวพอกินเสร็จแล้วค่อยปลุกโจขึ้นมากินข้าวต้มนะ อาต้มเอาไว้ให้แล้ว”
“ครับ ขอบคุณมากครับ”
“อืออออ.....” โจที่นอนอยู่ข้างๆผมพลิกตัวเป็นนอนหงายแล้วลืมตาขึ้น
“ตื่นแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นมั่งมั้ย” อาเมฆถามพร้อมกับใช้หลังมือแตะลงบนหน้าผากของโจ
“ครับ”
“คิดว่ากินข้าวไหวรึเปล่า หิวรึยัง”
“ไม่รู้สิครับ.....”
“ยังไงก็ลุกขึ้นมากินหน่อยเถอะ อาต้มข้าวต้มเอาไว้ให้แล้ว แล้วก็ปล่อยให้นนท์เค้าไปกินข้าวมั่งได้แล้วล่ะนะ สองทุ่มกว่าแล้ว เดี๋ยวเพื่อนเราเค้าจะปวดท้องไปซะเปล่าๆ”
โจหันมามองหน้าผม “ถ้างั้นมึงไปกินข้าวเหอะ....”
“โอเคๆ” ผมตอบกลับไปแบบยังรู้สึกมึนๆอยู่นิดหน่อย
อาเมฆลุกออกจากเตียงและเดินตรงไปที่ประตู “งั้นโจรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวอายกข้าวเข้ามาให้”
“ไม่เป็นไรครับ ผมลุกไหว”
“ไม่ต้องลุก” อาเมฆสั่งห้าม “นอนรออยูที่นี่แหละ อาจะไปเอามาให้เอง ไม่ต้องทำเก่งมาก”
ผมหันไปเห็นโจตีสีหน้าเซ็งๆนิดหน่อย แต่เข้าก็ไม่ได้แย้งอะไรกลับไป
“ดีมากครับ เอ้า แล้วเดี๋ยวนนท์ก็อย่าลืมออกไปกินข้าวล่ะ เพื่อนๆเราเค้าเริ่มกินกันแล้ว”
“ครับ” ผมตอบรับอีกครั้ง ก่อนที่อาเมฆจะเดินออกจากห้องไป
“.......แล้วนี่มึงมานอนกอดกูไว้ทำไมเนี่ย ติดหวัดกูมั่งรึเปล่า”
ผมหน้าแดงทันที “ก็มันหนาวนี่หว่า แล้วกูก็ง่วงด้วย จะให้ทำไงล่ะ”
“ออกไปแดกข้าวเถอะไป”
“ว่าแต่มึงเถอะ โอเคขึ้นรึยัง หน้ายังดูแดงๆอยู่เลย”
“ปวดหัวนิดหน่อย..... แต่ก็ดีขึ้นมากแล้วว่ะ มึงนั่นแหละ รีบๆไปแดกข้าวได้แล้ว ก่อนที่จะไม่ไหวไปอีกคน”
“โอเคๆ ดุจริงๆเว้ย” ผมลุกออกจากเตียง จากนั้นก็หันไปหาเขา “ถ้างั้นพอกินข้าวเสร็จแล้วเดี๋ยวกูจะเข้ามาหามึงอีกรอบก็แล้วกันนะ”
ผมเดินกลับออกไปนั่งกินข้าวกับนัทและเพื่อนๆ ทุกคนถามผมว่าโจอาการเป็นอย่างไรบ้าง ผมก็ตอบพวกเขาไปตามจริงว่าเขาดูเหมือนจะดีขึ้นมากแล้ว ป๊อป เคนและวายุ สามคนแรกที่กินข้าวเสร็จก่อนใครเพื่อนจึงลุกไปดูอาการของโจในห้องนอน และหลังจากที่พวกเขากลับออกมา คนอื่นๆที่เหลือยกเว้นเจย์ก็ทยอยกันเดินเข้าไปหาโจด้วยเหมือนกัน
“มึงไม่ไปด้วยเหรอวะ ไอ้เจย์” ผมแกล้งถาม
“ไม่อะ รู้ว่ามันไม่ตายก็พอและ”
“โอเคๆ” ผมแอบหัวเราะในลำคอเบาๆ
หลังจากที่กินข้าวกันเสร็จ ผมก็นั่งคุยกับนัทอยู่ครู่หนึ่ง ตั้งใจว่าจะรอจนกว่าโจกินข้าวต้มของตัวเองเสร็จและหลังจากนั้นสักพักจึงค่อยกลับเข้าไปหาเขาอีกครั้ง ผมเป็นห่วงความรู้สึกของนัทมากนะ กลัวว่าเขาจะหึงหรือน้อยใจ แต่ก็ดูเหมือนว่านัทจะไม่ได้คิดมากอย่างที่ผมคิดเท่าไหร่ เขาก็ดูมีท่าทีเป็นปกติดี และเมื่อจู่ๆผมลองย้อนถามตัวเองถึงความรู้สึกที่ผมกำลังรู้สึกลึกๆอยู่ในขณะนี้ ผมกลับต้องรู้สึกแปลกๆขึ้นในใจอย่างบอกไม่ถูก
“เฮ้ยยย เหม่ออีกแล้วนะ นนท์” นัทปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์ “เป็นอะไร คิดอะไรอยู่อีกล่ะ คราวนี้”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก” ผมปฏิเสธ
“คิดมากเรื่องนัทอีกรึเปล่า” เขาถามแบบรู้ทัน “อย่าคิดมากเลยน่ะ นัทบอกแล้วไงว่านัทไม่หึงหรอก นัทเข้าใจ และไอ้โจมันก็ไม่สบายหนักอยู่ด้วย แถมที่สำคัญ คนในกลุ่มพวกเรา มันก็สนิทและไว้ใจนนท์แค่คนเดียว แบบนั้นมันก็ช่วยไม่ได้นี่หว่า”
“อือออ ใช่......”
“ว่าแต่ฝนเริ่มซาแล้วเนอะ” นัทหันไปมองยังท้องฟ้าด้านนอกระเบียง “ที่จริงถ้าฝนไม่ตก นัทเองก็อยากจะไปเดินเล่นริมชายหาดกับนนท์และพวกเราทุกคนเหมือนกันนะเนี่ย”
“อือออ น่าเสียดายเนอะ......” ผมพูดเบาๆพลางมองออกไปยังท้องทะเลและท้องฟ้าอันมืดมิดด้านนอก แต่ทว่าในใจก็กลับรู้สึกไม่แน่ใจในตัวเองสักเท่าไหร่ว่าจะสามารถทำได้อย่างที่นัทบอกว่าอยากจะทำหรือเปล่า
“เฮ้ย ไอ้นนท์ โทรศัพท์ว่ะ!” เสียงของตี๋เล็กตะโกนขึ้น “มึงปิดเสียงเหรอวะ มันสั่นอยู่เนี่ย”
“ใครวะ แม่กูอีกแล้วเหรอ” ผมถามพลางลุกขึ้นจากโซฟา
“หนนี้ไม่ใช่ว่ะ” เขายื่นมือถือมาให้กับผม “เบอร์ที่ไม่ได้เมมไว้อะ มึงรีบรับเร็ว”
ผมรับโทรศัพท์มาจากมือของตี๋เล็ก จากนั้นก็พยายามนึกว่ารู้จักเบอร์แปลกหน้านี้หรือไม่อยู่เสี้ยววินาทีหนึ่งก่อนจะรีบกดปุ่มรับสาย
“ครับ”
“ไอ้นนท์เหรอวะ”
“นั่นใครอะ” ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“ยังจำเรื่องของเราและคำที่มึงเคยพูดไว้ได้อยู่รึเปล่า......” เสียงจากปลายสายพูดต่อโดยไม่สนใจคำถามของผม “ถ้ายังจำได้ล่ะก็ มึงมาเจอกู”
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1707934 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก