หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[konnarak]

นนท์ ไปดูเเลโจ เลย   โจหายไวๆ  นะ   พักผ่อนเยอะๆๆ

 




ปล นนท์จับฉีดยาเลย   

[kihaezzzzzz]

ทำเท่ตลอดอ่ะ โจ

หายไวๆนะ เดี๋ยวนนท์เป้นห่วง

[ordkrub]

โจ เป็นไรมากเปล่า เป็นห่วงนะ

[watcharet]

นนท์ไปดูแลถึงห้อง....เลยอ่ะ อิอิ

[note]

โจ โจ โจ โจ โจ

แล้วนนท์จะทำไงดี 

[sakuracity]

อ๊า!!!!!!!!  โจชอบทำอะไรที่ให้คนอ่านกรี๊ดดด ตลอดดด เรียกนนท์ไปดูแลแทน อิอิอิอิอิ เลิศๆๆๆ

อยากต่อแล้วอะๆๆ ต่อหน้าAนะจ๊ะ ไม่ก็หน้าbของโจก็ได้ อิอิ อย่าเพิ่งเอาเรื่องคนอื่นมาขัดจังหวะ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม

[anajulia]

น้องโจ หงิงๆ
ว่าแต่.....มาทะเลคราวนี้ราศีพระเอกจับจริงแต๊นะคะคุณน้อง

น้องนัทดูผิดที่ผิดทางไปหลายตอนเชียว 

[watcharet]

แล้วนัทจะว่ายังไงล่ะทีนี้  อิอิ

[jira]

คิดจะทำอะไรคะน้องนนท์?!
นั่นมันหน้าที่ของเมียอย่างพี่ต่างหาก!!!!!!
แอร้ยยยยยย (กรี๊ดใส่หน้าอย่างเสียจริต)
รอตอนต่อไปค่ะคุณต้น..จิลุ้นมากมายค่ะ
จิ้มบวกขอบคุณค่ะคุณต้น

ปล.จิยังอยากได้ b-side ของน้องเคนกับโมเม้นท์ละลายใจของพี่แมทอยู่นะคะ
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(จริงจัง)
ปล.2 แอบเสียดายที่ไม่ได้ร่วมมีตติ้งเล้า  อดเจอตัวเป็น ๆ คุณต้นเลย >.<
 

[KaorPaor]

เป็นกำลังใจให้โจ

[kasarus]

เจย์ก็นะ มีวิธีแสดงความเป็นห่วงแบบแปลกๆ ดี

[note]

มายังน้า
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
  เฮ้ยยยยยยยยยยย ยังไม่มา        ไปและะะะะะะ

[ღiสุดขอบiღ]

รู้สึก เจย์กับโจ นิสัยเข้ากันได้อย่างแปลกประหลาด เอ่อ...

................

...........

.......

.....

...
 

ไม่นะ!!~ อย่าเชียวนะ!~  ยังไงอิเจ๊ก็เชียร์โจให้น้องนนท์! คู่แปลกอิเจ๊ไม่อาวววววววววววววววววว

ปล. ด้วยความบร้าส่วนตัวค่ะ แอบจิ้นเจย์ -โจ โดยมิได้ตั้งใจ โฮะๆๆ

ปลล. อ้าย~~ อยากอ่านตอนหน้าอย่างแร๊งงงงงงงงงงงงงง

[dragonnine]

โจไม่สบาย แล้วนัทว่าไงเนี่ย

[ExecutioneR]

A 128


“นนท์เหรอครับ” ผมถามอาเมฆกลับด้วยความประหลาดใจ

“ใช่ เพราะเค้าบอกว่าเค้าเขินอาน่ะ แต่ถ้าเป็นนนท์เค้าโอเค หรือไม่งั้นเค้าก็จะอาบน้ำเองคนเดียว แต่อาก็กลัวว่าเพื่อนเราจะล้มลงไปแบบเมื่อกี้อีกน่ะสิ”

ไอ้เรื่องนั้นมันก็จริง แต่......

ผมหันไปมองหน้านัทด้วยความลำบากใจ และแม้แต่นัทเองก็กำลังยืนตีสีหน้าไม่ถูกอยู่ด้วยเหมือนกัน แต่ผมก็พอจะบอกได้ล่ะว่าเขาเองก็ไม่ได้รู้สึกชอบใจที่ได้ยินแบบนั้นหรอก

“ที่จริงนนท์ไม่ต้องเข้าไปในห้องน้ำกับโจก็ได้ แต่ให้เค้าเปิดประตูไว้นิดนึงหรือไม่ก็ไม่ต้องล็อกกลอนประตู แค่นั้นก็พอ” อาเมฆพูดต่อ “ที่จริงอาเองก็จะทำแบบนั้นนั่นแหละ แต่เค้าบอกอาว่าเค้ามีเรื่องอยากจะคุยกับนนท์ด้วยน่ะนะ”

“เอ่อออ....” ผมละสายตาจากอาเมฆและหันไปหานัทอีกครั้ง นัทตีหน้าเซ็งๆเล็กน้อย ก่อนจะยักไหล่ออกมาอย่างเสียไม่ได้ “คือ.... เอิ่มมม.... ถ้าแบบนั้นก็คงได้แหละครับ”

อาเมฆชะโงกหน้าเข้ามากระซิบลงที่หูของผมเบาๆ “หมอนี่นี่มันดื้อและเอาแต่ใจตัวเองไม่เบาเลยนะ คล้ายกับแฟนอาเมื่อสมัยตอนเรียนด้วยกันไม่มีผิด”

วายุที่ยืนอยู่ติดกับผมก็ดูเหมือนจะได้ยินสิ่งที่ปะป๊าของเขาพูดด้วยเหมือนกัน อาเมฆจึงหันไปยิ้มให้กับไอ้ลูกชายตัวแสบของเขา

“แต่พ่อเล็กเค้าก็ยังไม่อาการหนักขนาดนี้หรอกนะ” เมื่อพูดจบ อาเมฆก็หันกลับมาหาผมอีกครั้ง “เอ้า เข้าไปดูแลเพื่อนเราได้แล้ว พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็ให้โจกินยาซะ เดี๋ยวอาจะหยิบยาเตรียมเอาไว้ให้ ก่อนจะแต่งตัวก็อย่าลืมดูแลให้เค้าเช็ดตัวเช็ดหัวให้แห้งๆล่ะ แล้วพอกินยาเสร็จก็ให้เค้านอนพักซะเลย”

“ให้น้องไปนอนห้องด้านหลังก็ได้ครับ จะได้เงียบๆ” พี่ยอดพูดขึ้น “เดี๋ยวผมลงไปเดินเล่นข้างล่างไม่ก็ไปนอนพักในรถฆ่าเวลาเองครับ”

อาเมฆพยักหน้า “แบบนั้นก็ได้ครับ ก็สักพักนึงพอให้เด็กมันรู้สึกดีขึ้นก่อนแล้วจากนั้นก็ค่อยว่ากันทีหลังแล้วกัน เอ้า ส่วนคนอื่นๆก็รีบๆแยกย้ายกันไปอาบน้ำได้แล้ว เร็วๆ เดี๋ยวจะไม่สบายกันไปซะอีก ห้องน้ำมีเหลืออีกสามห้อง รีบๆจับคู่แยกย้ายกันไปอาบเลยครับ ไป” อาเมฆตบมือสองสามทีเป็นสัญญาณให้พวกเราเริ่มขยับตัวกันได้แล้ว

“คริส อาพีอยากจะคุยด้วยน่ะ อาเค้าถามว่าเป็นยังไงบ้าง มาคุยกับอาเค้าหน่อยมา” อาไคล์เดินเข้ามาหาพวกเราแล้วยื่นโทรศัพท์ให้กับคริส

หลังจากนั้นพวกเขาทุกคนจึงเริ่มแยกย้ายกันไปอาบน้ำตามห้องน้ำที่เหลือว่างอยู่ ส่วนผมก็เดินเข้าไปในห้องนอนแล้วหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำที่เปิดแง้มอยู่เล็กน้อย เสียงน้ำจากฝักบัวที่ไหลตกกระทบพื้นบอกให้ผมรู้ว่าโจคงกำลังยืนอาบน้ำอยู่

“โจ เป็นไงมั่งวะมึง ไหวป่าว”

“.......เออ” เขาตอบพร้อมกับปิดน้ำลง

“อาบเสร็จแล้วเหรอวะ”

“มึงเข้ามาหากูหน่อย”

ผมอึกอัก “เอ่อออ มึงงง.... มึงแก้ผ้าอยู่ป่าววะ”

“กูพันผ้าเช็ดตัวแล้ว”

ผมตัดสินใจผลักประตูออกแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ โจที่พันผ้าเช็ดตัวสีขาวอยู่รอบเอวกำลังนั่งอยู่บนฝาชักโครกด้วยเนื้อตัวที่เปียกโชก

“ทำไมมึงไม่เช็ดตัวให้แห้งวะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหนักกว่าเดิมหรอก”

“กูไม่มีแรง.......” เขาเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม “มึงช่วยเช็ดให้กูหน่อย”

ผมชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็คิดว่าเขาไม่น่าจะแค่ล้อเล่น เพราะสภาพตอนนี้ของเขาก็ดูแย่มากจริงๆ ขนาดกำลังนั่งอยู่เฉยๆ เขายังหอบหายใจออกมาเบาๆอย่างเหนื่อยอ่อนเลย

“แล้วกูจะเอาผ้าที่ไหนเช็ดวะ ก็มึงพันอยู่รอบเอวเนี่ย” ผมเดินเข้าไปหาเขา

“มึงหันไปทางนู้นก่อน” เขาสั่ง

ผมหันหลังให้กับเขา และยืนอยู่อย่างนั้นชั่วอึดใจหนึ่ง ในระหว่างที่ยืนรอ ผมก็ได้ยินเสียงผ้าเช็ดตัวสะบัดไปมาไปด้วย ผมคิดว่าเขาคงจะกำลังเช็ดตัวและหยิบเอากางเกงที่พาดอยู่บนราวที่ผมเห็นเมื่อครู่นี้ขึ้นมาใส่แน่นอน

“เสร็จแล้ว” เขาพูดขึ้นเบาๆ

“งั้นกูหันไปได้แล้วใช่มะ”

“อือ”

แต่แล้วเมื่อผมหันกลับไป โจก็กำลังยืนเผชิญหน้าผมอยู่ในระยะประชิดพอดี ผมจึงสะดุ้งออกมาด้วยความตกใจ และในตอนนั้นเองที่เขารวบตัวของผมเข้าไปกอดเอาไว้ในอ้อมแขน..... ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ เขาทิ้งตัวลงมาทับผมไว้แทบจะเต็มๆเลยต่างหาก  ผมเซผงะไปข้างหลังก้าวหนึ่งและใช้เท้ายันตัวเองเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะล้มลงไป

เมื่อร่างกายของเราสัมผัสกัน ผมถึงรู้ว่าตัวของโจร้อนมากจนผมต้องตกใจ และร่างกายท่อนบนของเขาก็ยังเปียกอยู่เลย

“เฮ้ยยย ไอ้โจ!” ผมประคองร่างของเขาเอาไว้ “มึงไหวป่าววะ”

“กูไม่อยากนอน.......” เขาพึมพำออกมาเบาๆที่ใบหูของผม “กู.... ไม่อยาก......”

“มึงจะบ้ารึไงวะ มึงไม่สบายหนักขนาดนี้แล้วมึงจะไม่นอนพักได้ยังไง แล้วนี่ไอ้โจ มึงตัวร้อนเหี้ยๆเลยนะเว้ย กูว่ามึงไปโรงบาลดีมั้ยวะ เดี๋ยวเราให้พวกอาเมฆพาไปเหอะนะ”

“กูไม่ไป” เขาส่ายหน้าเบาๆ “กูไม่ไปไหนทั้งนั้น..... และกูก็ไม่อยากนอนด้วย.....”

“แล้วทำไมมึงถึงจะไม่นอน ยังไงมึงก็ต้องพักนะเว้ย แค่นี้มึงก็จะไม่ไหวอยู่แล้ว มึงก็รู้ตัวเองดีใช่มั้ยล่ะ”

“กูไม่อยาก..... ฝันร้าย” เขาพูดเสียงเบาจนแทบจะเป็นการกระซิบ “กูไม่อยากให้ใครรู้......”

“ถ้าเรื่องนั้นมึงไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เมื่อกี้อาเมฆบอกแล้วว่าจะให้มึงไปนอนห้องด้านหลัง ไม่มีใครรู้หรอกว่ามึงฝันร้ายแล้วเพ้อออกมาแบบนั้นน่ะ”

“แต่กูก็ไม่อยากฝันอยู่ดี.....” เขายังคงยืนกราน “เพราะมันเหี้ยกว่าทุกครั้งมาก.... เวลากูไม่สบาย..... มันจะ......”

“แต่ยังไงมึงก็ต้องนอนพักอยู่ดี ไอ้โจ” ผมเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน “ถ้ามึงกลัว กูก็จะอยู่กับมึงเอง มึงไม่ต้องกังวล มึงไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ถ้ามึงอยากจะดูแลกู กูก็เหมือนกันนั่นแหละเว้ย กูก็อยากจะดูแลมึงและไม่อยากปล่อยให้มึงต้องกลัวหรือเป็นอะไรไปเหมือนกัน เฮ้ยยย ยังไงมันก็ต้องผลัดกันดิวะ มึงอย่าดื้อนักเลย”

“มึง.....” เขาดันตัวเองออก ดวงตาใสเป็นประกายที่ดูเหนื่อยล้าของเขาจ้องมองผมไม่กระพริบ แถมใบหน้าของเขาก็แดงก่ำจนผมรู้สึกเป็นกังวล

“เฮ้ย นี่ไอ้โจ......”

“เช็ดตัวให้กูที” เขาพูดขัดผมขึ้น “กูหนาว”

เมื่อพูดจบ เขาก็เดินไปนั่งลงที่เดิม ผมจึงเดินตามไปใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดตามร่างกายและเช็ดหัวของเขาให้จนแห้งสนิท เขานั่งนิ่งและหอบเบาๆอย่างเหนื่อยอ่อน พอร่างกายของเขาเริ่มแห้ง ผิวหนังของเขาก็เริ่มกลับร้อนขึ้นเรื่อยๆเหมือนเดิมทันที จนกระทั่งหลังจากที่เขาใส่เสื้อยืดจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็พาเขาเดินออกจากห้องน้ำและตรงไปยังประตูห้องนอนเพื่อที่จะพาเขาออกไปนอนที่ห้องเล็กข้างนอก แต่ก่อนที่ผมจะทันได้เปิดประตูออก เขาก็หยุดมือของผมเอาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยว ไอ้นนท์”

“หือออ”

เขามองหน้าผม “มึงรังเกียจกูเหรอวะ”

“เฮ้ย ไอ้เหี้ย กูจะไปรังเกียจมึงทำไม” ผมตกใจ “นี่มึงคิดอะไของมึงอยู่วะ ไอ้โจ”

“แล้วทำไมมึงถึงไม่ชอบกูวะ มึงไม่รู้สึกชอบกูสักนิดเลยรึไง”

ผมหน้าแดงขึ้นทันที “ทำไมจู่ๆมึงถึงถามกูแบบนั้น.....”

“ก็มึงไม่ได้ชอบกู แปลว่ามึงเกลียดกูใช่มั้ยล่ะวะ ที่ผ่านมาเวลากูอยู่กับมึง มึงไม่มีความสุขสักนิดเลยเหรอวะ ไอ้นนท์ มึงตอบกูมาสิ” เขาเริ่มพูดเร็วขึ้น

“เฮ้ย ไอ้โจ มึง.... มึงอย่าเพิ่งพูดเรื่องพวกนั้นตอนนี้เลยเหอะ กูว่ากูรีบพามึงไปนอนพักก่อนดีกว่านะเว้ย”

“ไม่ ไอ้นนท์ เราสองคนไม่มีโอกาสอยู่กันตามลำพังแบบนี้บ่อยนักนะเว้ย กูแค่อยากรู้ว่าที่ผ่านมามึงมีความสุขบ้างรึเปล่าที่กูเข้ามาวนเวียนอยู่ในชีวิตมึงแบบนี้ หรือมึงแค่รำคาญ กูสงสัยมานานแล้ว มึงตอบกูมาตามความเป็นจริงเหอะ กูรับได้”

“กู..... กู......” ที่จริงผมก็เคยถามคำถามนี้กับตัวเองมาก่อนเหมือนกัน และคำตอบมันก็แน่ชัดอยู่ในใจผมมาตั้งนานแล้วด้วย แต่ผมจะพูดแบบนั้นออกไปตรงๆได้ยังไง “คือ กูก็โอเคเว้ย..... แบบว่ากูก็มีความสุขดี เพราะมึงก็ทำอะไรให้กูตั้งหลายอย่างอะ.....”

“แล้วถ้าวันนึงกูหายไปจากชีวิตมึงล่ะ......”

“ไอ้เหี้ย! มึงอย่าพูดแบบนั้นสิเว้ย ทำไมมึงถึงพูดแบบนั้นวะ” ผมเริ่มใจไม่ดี

“กูถามมึงก่อน มึงตอบกูมา”

“มึงจะไปไหน มึงจะทำอะไร ไอ้โจ ทำไมมึงถึงถามกูแบบนั้น กูไม่สบายใจนะเว้ย”

“กูไม่ได้ไปไหนหรอกน่ะ กูก็แค่ถามว่าถ้าไม่มีกูอยู่ในชีวิตมึงแบบที่เป็นอยู่แบบนี้ มึงจะรู้สึกยังไง”

“กูไม่มีทางยอมให้มึงหายไปจากชีวิตกูหรอกว่ะ เพราะมึงเองก็..... ก็เป็นคนสำคัญคนนึงของกูเหมือนกันนะเว้ย” ผมพูดออกไปทั้งๆที่หน้าแดงก่ำ “เรื่องพวกนั้นช่างมันก่อนเหอะ กูว่าตอนนี้มึงไปนอนก่อนดีกว่าน่ะ ไอ้โจ จะได้ดีขึ้นนะเว้ย กูขอร้องล่ะ กูเห็นมึงเป็นแบบนี้แล้วกูไม่สบายใจเลย” ผมเริ่มคิดในใจว่าที่เขาพูดออกมาเยอะแยะแบบนี้นี่ก็น่าจะเป็นเพราะเขาเกือบจะเพ้อเพราะพิษไข้แล้วด้วยซ้ำ

คราวนี้เขายอมพยักหน้าเบาๆ ผมจึงเปิดประตูห้องออก เดินพาเขาไปล้มตัวนอนลงในห้องนอนเล็ก แล้วไปขอยาลดไข้ที่อาเมฆ อาเมฆเดินมาดูอาการของโจด้วยความเป็นห่วง แล้วพอหลังจากที่โจกินยาเรียบร้อยแล้ว เขาก็บอกให้ผมไปอาบน้ำและทิ้งโจให้นอนพักอยู่ตรงนี้ไปก่อน แล้วพอผมอาบน้ำเสร็จก็ค่อยเดินมาดูอาการของเขาเรื่อยๆ ถ้าหากว่าไข้ของเขายังสูงอยู่ ก็ให้ผมคอยเอาผ้าขนหนูซับน้ำมาเช็ดตัวเพื่อลดไข้ แต่ทว่าผมก็ทำแบบนั้นไม่ได้ ผมไม่สามารถทิ้งเขาไปได้จริงๆ เพราะถ้าหากว่าโจฝันร้ายแบบเดิมและเพ้อออกมาอีกล่ะก็ คราวนี้เขาคงจะต้องรู้สึกทรมานมากแน่ๆ และถ้าหากว่าใครได้ยินหรือมาเห็นอาการของเขาแบบนั้นเข้า คำถามต่างๆมากมายก็คงจะต้องเกิดขึ้น และโจก็คงจะยิ่งรู้สึกแย่หนักกว่าเดิมอีกแน่นอน แต่ที่สำคัญกว่าเรื่องอื่นเลยก็คือ ผมรับปากเขาเอาไว้แล้วว่าผมจะอยู่ดูแลข้างๆเขาเพื่อไม่ให้เขาฝันร้าย ดังนั้นผมก็ต้องทำอย่างที่ผมพูดเอาไว้ ผมจะต้องอยู่ดูแลเขาจนกว่าเขาจะดีขึ้น ผมจึงจะรู้สึกวางใจ

ผมตัดสินใจฝากโจไว้กับอาเมฆก่อนครู่หนึ่ง แล้วรีบไปอาบน้ำ แต่ก่อนที่ผมจะเดินออกจากห้องไป ผมก็เหลือบไปเห็นว่าเขายังหันมามองผมด้วยสายตาเป็นกังวลอยู่เลย ผมคิดว่าเขาคงจะกลัวว่าถ้าหากเขาหลับไปก่อนที่ผมจะกลับมา เขาคงจะต้องเพ้อออกมาให้อาเมฆเห็นแน่ๆ

“เฮ้ย นี่ตกลงไอ้โจมันเป็นไงมั่งวะ ไอ้นนท์” วายุที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำพอดีถามผม

“ก็แย่อะว่ะ ดูท่าทางมันคงต้องพักจริงๆแล้วอะ ไม่งั้นก็ต้องไปหาหมอแน่นอน แต่แม่งก็ดื้อ เสือกไม่อยากไปซะนี่”

“แล้วนี่มันหลับไปยังวะ”

“ยังอะ เนี่ย เดี๋ยวกูต้องรีบอาบน้ำแล้วไปเฝ้ามันต่อด้วย มีใครจะอาบต่อมึงป่าววะ”

“ไอ้นัทอะ มันจะอาบต่อกู มันหายหัวไปไหนแล้ววะ........” วายุหันซ้ายหันขวามองหานัท และในที่สุดเราสองคนก็หันไปเห็นเขากำลังยืนอยู่นอกระเบียงพอดี “เฮ้ยยย ไอ้นัท! ห้องน้ำว่างแล้ว!”

“เฮ้ย เดี๋ยวๆ คือกูอยากจะขออาบก่อนอะว่ะ กูรีบจริงๆ”

วายุหันมามองหน้าผมแปลกๆตอนที่นัทกำลังเลื่อนเปิดประตูกระจกออกแล้วเดินเข้ามาข้างในพอดี

“เมื่อกี้มึงก็บอกว่ามึงต้องไปเฝ้ามันใช่มั้ยวะ ไอ้นนท์ คือกูไม่เข้าใจอะ ทำไมมึงถึงต้องไปเฝ้ามันด้วยวะ”

“คือ......”

“นี่ ไอ้นนท์ คือกูไม่ได้จะว่าอะไรมึงที่มึงอยากจะไปดูแลมันหรือไม่ชอบใจอะไรที่มันป่วยนะเว้ย กูอะสงสารมันที่มันไม่สบายหนักขนาดนี้จริงๆ แล้วกูก็เป็นห่วงมันมากด้วยเหมือนกัน กูพูดจริงๆ แต่แบบ..... มึงเป็นแฟนไอ้นัทนะเว้ย บางทีความเป็นห่วงเป็นใยของมึงที่มีต่อไอ้โจนี่มันก็จะมากเกินไปป่าววะ กูอยากให้มึงคิดถึงความรู้สึกไอ้นัทด้วยนะเว้ย กูก็เคยบอกมึงแล้วว่าไอ้เหี้ยนี่น่ะมันเป็นประเภ......”

“หือ อะไรกันวะ” นัทที่เดินมาถึงพวกเราพอดีพูดขึ้น

“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร” วายุตอบ

“คือนนท์จะขออาบน้ำก่อนน่ะนัท โทษทีนะ เพราะนนท์ต้อง...... เอ่ออ ต้องไปเฝ้าไอ้โจมันแป๊บนึงอะ ตอนนี้อาเมฆกำลังดูมันอยู่ แต่นนท์เกรงใจเอาเค้าอะว่ะ”

“มึงก็ให้ป๊ากูเค้าดูแลมันไปก็ได้นี่หว่า ไอ้นนท์” วายุมองหน้าผมด้วยแววตาเป็นเชิงปราม

“กูก็อยากจะทำแบบนั้นเหมือนกันเว้ย ไอ้ยุ แต่......” ผมพูดด้วยความลำบากใจ ก่อนจะหันกลับไปหานัทอีกครั้ง “นัท นนท์ขอโทษนะเว้ย แต่ว่านนท์ต้องดูแลมันจริงๆอะ เพราะ..... คือไอ้โจมัน...... คือ.....” ผมอึกอัก อยากจะบอกความจริงเขาใจจะขาด แต่ก็พูดไม่ได้เพราะผมไม่อยากจะผิดสัญญาที่เคยรับปากโจเอาไว้ และถ้าโจมารู้ทีหลังว่าผมบอกนัทหรือคนอื่นไปแม้แต่คนเดียวล่ะก็ เราคงต้องผิดใจกันครั้งใหญ่อีกแน่ๆ “คือนนท์มีความจำเป็นจริงๆอะ นัท นนท์ปล่อยมันไปไม่ได้ เหมือนเมื่อกี้ตอนอาบน้ำที่มันเรียกให้นนท์ไปดูมันแทนอาเมฆนั่นแหละ เพราะที่จริงมันมีเรื่องที่มันอาย ไม่สบายใจที่จะบอกใครและไม่อยากให้ใครรู้อยู่อะ คือ นนท์ก็เลย........ นนท์บอกใครไม่ได้จริงๆอะ นนท์รับปากมันไว้แล้ว นนท์ขอโทษจริงๆนะเว้ย”

“พอแล้วๆ ไม่เป็นไรหรอก นนท์ไปดูแลมันเหอะ นัทเข้าใจ” นัทตอบผมกลับมาพร้อมรอยยิ้ม “นนท์เป็นคนใจอ่อนใจดีแบบนี้แหละ นัทรู้เว้ย ไม่เป็นไรหรอก นัทไม่หึงกะเรื่องแค่นี้หรอกน่า รีบๆไปอาบน้ำได้แล้วเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา อ้อ แล้วก็ระวังอย่าเข้าไปใกล้มันมากจนติดหวัดมันมาอีกคนล่ะ โอเค๊”

ผมยิ้มกว้างตอบกลับนัทอย่างโล่งใจ รู้สึกดีใจมากที่เขาเข้าใจผม ผมจึงรีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วก็เดินกลับไปยังห้องนอนที่หลังบ้านเพื่อดูอาการของโจอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

“อ้าว มาแล้วเหรอ นนท์ โอเค ถ้างั้นมาเช็ดตัวให้โจแทนอาเลยแล้วกันนะ อาเองก็อยากไปอาบน้ำแล้วเหมือนกัน” อาเมฆวางผ้าขนหนูลงไปในกะละมังใส่น้ำอันเล็กข้างเตียงแล้วยืนขึ้น “โจกินยาไปแล้ว แต่ไข้ยังสูงอยู่เลย เพราะงั้นตอนนี้ก็เอาผ้าชุบน้ำเย็นเช็ดหน้าผาก ตามซอกคอ แล้วก็ตามข้อพับไปเรื่อยๆก่อนแล้วกัน อีกเดี๋ยวพอยาออกฤทธิ์แล้วก็น่าจะดีขึ้นน่ะนะ”

“ครับ” ผมรับคำแล้วนั่งลงบนเตียงข้างๆโจที่กำลังนอนลืมตามองผมอยู่ พอหลังจากที่อาเมฆเดินออกจากห้องไปและปิดประตูลงแล้ว ผมก็ใช้หลังมือแตะลงบนหน้าผากของเขาเบาๆ “อ้าว ตัวมึงเย็นเฉียบเลยว่ะ”

“ก็ผ้าชุบน้ำที่น้ำแข็งลอยอยู่เต็มกะละมัง จะไม่เย็นได้ยังไงวะ” เขาพูดเสียงแตกพร่า

“นี่กูถามจริงเหอะ ไอ้โจ เมื่อคืนมึงได้นอนมั่งรึเปล่าวะเนี่ย”

“ไม่”

“กูก็กะแล้วเชียว.... เนี่ย พอมึงไม่ค่อยได้พักผ่อนหรือพอป่วยทีนะ มึงจะไม่สบายหนักทุกครั้งเลยใช่มะ มึงทำให้กูนึกไปถึงตอนที่มึงเคยไปนอนป่วยพะงาบๆอยู่ที่บ้านกูตอนนั้นเลยนะเนี่ย” ผมพูดพลางก้มลงไปหยิบผ้าขึ้นมาจากน้ำที่เย็นเฉียบ บิดจนหมาด ก่อนจะวางมันลงบนแก้มของเขาแล้วค่อยๆเช็ดซอกคอของเขาอย่างเบามือ เพราะปกติผมก็ไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครหรอกนะเนี่ย “แล้วทำไมมึงถึงไม่นอนสักหน่อยว้า ไอ้โจ กูรู้เว้ยว่ามึงไม่อยากให้ใครรู้เรื่องที่มึงฝันร้าย แต่ถ้ามึงฝืนมากๆแบบนี้มันก็ไม่ไหวนะเว้ย”

“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง บอกมึงเหรอ ว่ากูง่วง กูอยากนอนกอดมึง บอกไปแล้วมันจะช่วยไม่ให้กูฝันเหี้ยๆแบบนั้นได้มั้ย ในเมื่อยังไงมึงก็ไปนอนกอดกับไอ้นัทมันสองคนอยู่ดี” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ผมรู้สึกว่าหน้าของตัวเองเจื่อนลงไปทันที “....คืออ กูหมายถึงว่าวันนี้ทั้งวันอะ มึงก็แอบฝืนอยู่ใช่มั้ยล่ะ มึงน่าจะไม่สบายมาตั้งแต่เช้าแล้วใช่รึเปล่า กูจำได้ว่ากูเห็นหน้ามึงดูโทรมๆตั้งแต่ตอนเราขึ้นลิฟต์มาด้วยกันแล้วเหอะว่ะ แต่มึงก็ยังอุตส่าห์ไปว่ายน้ำมั่ง เล่นบอลมั่ง อะไรกับพวกกูมาตั้งนาน ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนตัวเองยังไหว ไม่ยอมนอนพัก แล้วสุดท้ายเลยเป็นไงล่ะ ทรุดหนักเลยเห็นมั้ยมึง โถ่เอ๊ยยย ที่จริงมึงเองก็ไม่จำเป็นต้องฝืนขนาดนี้หรอกนะเว้ย ไอ้โจ กูรู้ว่ามึงไม่อยากให้ใครรู้ ไม่อยากให้ใครเป็นห่วงหรือเห็นมึงตอนไม่สบาย แต่.....”

“กูไม่ได้ไม่อยากให้ใครรู้หรือเป็นห่วงกู” เขาพูดขัดขึ้น “แต่กูไม่อยากให้ ‘มึง’ เป็นห่วงกู.... มึงแค่คนเดียว”

 “ไอ้บ้า! ไม่สบายแล้วยังจะปากดีได้อีกนะมึงเนี่ย!!” ผมตีลงบนหน้าผากเขาเบาๆ “แต่ที่จริงมึงไม่ได้นอนแค่คืนเดียวก็ไม่น่าจะป่วยหนักขนาดนี้นะเนี่ย.... อ้ออ หรือเพราะเมื่อคืนมึงออกไปตากฝนหรือโดนละอองฝนมาด้วยแน่ๆเลยใช่มั้ย ไอ้โจ”

“ก็นิดหน่อย......” เขาตอบ “แต่เมื่อคืนก่อนที่จะมากูก็ไม่ได้นอนเหมือนกัน”

“เฮ้ยยย งั้นมึงก็ไม่ได้นอนมาสองคืนแล้วอะดิ!”

“อืมม”

“แล้วทำไมเมื่อคืนก่อนมึงถึงไม่ได้นอนอะวะ”

“กูมีเรื่องอยากวานมึงเรื่องนึงว่ะ ไอ้นนท์”

“ห... หา หืออ อะไรวะ”

“พอหลังจากที่กูหลับไปแล้วกูอยากให้มึง.... ให้มึงไปบอกขอบใจไอ้เจย์ให้กูที” เขาพูดอายๆ

“หาาาาาา”

เขาหันหน้าหลบไปทางอื่น “มึงก็แค่ไปบอกมันให้กูแค่นั้นเหอะน่ะ”

“แล้วทำไมต้องขอบใจมันด้วยวะ เรื่องอะไร แล้วทำไมต้องหลังจากที่มึงหลับแล้วด้วยอะ มึงให้กูไปตามมันมาตอนนี้เลยมั้ยล่ะ มึงจะได้บอกเอง”

“มึงไม่ต้องเลย” เขารีบจับข้อมือของผมเอาไว้ “มัน..... เมื่อกี้มันเป็นคนเอาผ้ากับน้ำนั่นมาให้อาเมฆกับกู กูก็เลยจะให้มึงไปบอกขอบคุณมันแทนกูที ก็แค่นั้นแหละ”

“ก็แล้วทำไมมึงไม่บอกเองเล่า” ผมยิ้ม

เขามองผมตาขวาง “มึงทำเรื่องแค่นี้ให้กูได้ปะล่ะ”

ผมหัวเราะออกมาเบาๆ “โอเคๆ ได้ๆ เดี๋ยวกูไปบอกมันให้ ตอนนี้มึงนอน.....”

“มีอีกเรื่องนึง” เขาขัดผมขึ้นอีกครั้ง “พอกูหลับไปแล้ว..... กูไม่อยากฝันร้ายอีก เพราะงั้น พอมึงออกไปบอกไอ้เจย์เสร็จแล้ว มึงกลับเข้ามาเฝ้ากูต่อทีได้มั้ยวะ และอย่าให้ใครรู้นะว่ากูเป็นแบบนี้ กูไม่พร้อม กูไม่อยากให้ใครรู้.......”

“โอเคๆ กูเข้าใจเว้ย กูจะไม่บอกใคร และกูจะคอยเฝ้ามึงไว้เอง โอเค๊”

“แม้ว่านั่นหมายถึงว่ามึงจะต้องนอนกอดกูเหมือนเมื่อก่อนน่ะเหรอ”

“เอ่ออ.....” ผมรู้สึกเขินๆขึ้นมาชอบกล “มันก็ต้องแบบนั้นเท่านั้นนี่หว่า”

“แต่กูไม่อยากให้มึงติดหวัดกู กูขอแค่มึงนั่งจับมืออยู่ข้างๆกูก็พอแล้ว......”

“โอเคๆ ได้ๆ กูรับปากว่ากูจะนั่งอยู่ข้างๆมึงแบบนี้เองเว้ย”

เขาพยักหน้าเบาๆก่อนจะหลับตาลง “กูว่ากูชักไม่ไหวแล้วว่ะ ไอ้นนท์......”

“อืมม นอนพักเถอะ ไอ้โจ ทำใจสบายๆ มึงไม่ต้องกังวลเว้ย กูจะอยู่ข้างๆมึงเอง” ผมจับมือของเขาแล้วกำไว้แน่น “เหมือนที่มึงคอยอยู่ข้างๆกูมาตลอดนั่นแหละ”

อีกเพียงไม่นานหลังจากนั้น ลมหายใจหนักๆของเขาก็เป็นตัวบอกให้ผมรู้ว่าเขาหลับลงไปแล้วในที่สุด ผมนั่งมองใบหน้ายามหลับของเขาอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง ในเวลาที่เขากำลังนอนหลับเพราะพิษไข้แบบนี้ ใบหน้าขาวคมที่เคยดูหยิ่งและมั่นใจในตัวเองกลับแลดูอ่อนแอ เปราะบาง และไร้พิษสงอย่างไม่น่าเชื่อ นิสัยที่เคยดูหยาบกระด้างและเอาแต่ใจของเขาถูกใบหน้ายามหลับที่แลดูบริสุทธิ์นี้กลบลบหายไปจนเสียหมด

ผมใช้มืออีกข้างลูบไล้เส้นผมสั้นชี้ตรงของเขาเบาๆ และแล้วก็ต้องรีบสะบัดความคิดฟุ้งซ่านของผมทิ้งไปเสียก่อนที่จะค่อยๆปล่อยมือของเขาออกช้าๆ จากนั้นจึงค่อยๆย่องเดินออกจากห้องเพื่อไปบอกเจย์ถึงที่สิ่งที่เขาฝากผมเอาไว้ก่อนจะหลับลงไป.....

[ExecutioneR]

งานเยอะมากเลยครับ จะสอบแล้วด้วย หลังจากนี้อาจหายไปสักพักนะ ฝากดูแลกระทู้ด้วยเน้อออ

ขอบคุณคร้าบบบบบ

[ღiสุดขอบiღ]

อ๊ายยยยยยยยยยยยย

อย่าหายไปนานน้า~~

ว่าแต่ความสยองของอิเจ๊ยังคงมาอย่างต่อเนื่อง เจย์~~~อย่ามาหลงรักน้องโจน้า~~~

น้องโจเขาเป็นของหนูนนท์นะลูก โฮกกกกกกกกกกกกกกกกก

และแล้วน้องโจก็จะได้กอดหนูนนท์นอนอีกแล้ว อั๊ย~~ อิเจ๊สุขใจจริงจริ๊ง~~

คนแต่งอย่าหายไปนานนะคะ อิเจ๊คิดถึง....

ปลล. ใครลบคะแนนโหวตของอิเจ๊อ่ะ  โฮ~~ คะแนนน้อยนิดของอิเจ๊หายบไป 1 คะแนนแหนะ โฮ~~~

[timeless]

อดเป็นห่วงโจไม่ได้จริงๆ  สุ้ๆนะโจ

[jiki]

โจ น่ารักอ่ะ
ว่าตามตรงนะ นนท์เหมือนแม่โจเลย ดูแล๊ ดูแล งั้นก็อยู่แบบ3คน พ่อแม่ลูกก็ได้นิ *ฮา*

[kihaezzzzzz]

รีบมาต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้นะ

อยากอ่านคู่เคน-เเม้ทอ่ะ 

[VitamiN]

 

โฮฮฮฮฮ   อ่านมาตั้งหลายวัน  ถึงตอนล่าสุดแล้ว
ขอบอกว่าแอบเชียร์โจอ่ะ  หุหุหุ

แต่นนท์ก็ดีอ่ะ  แบบว่า นนท์กับนัท มันดูมีมิตรภาพที่ดี ความรู้สึกที่ดี สบายใจ โลกมันช่างสดใส อะไรยั่งงี้
แต่ถ้านนท์กับโจ มันดูจะเป็นคู่ที่ดูเป็นคู่แท้อ่ะ ฮ่าๆๆ แบบมีทั้งความเข้าใจ เป็นห่วงเป็นใย และขาดกันไม่ได้อ่ะ ไม่อยากคิดถ้าหากโจไม่มีนนท์เลย


แล้วมาต่ออีกนะจ๊ะ ชอบมากๆเลย
จริงๆเคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว แต่ก็ไม่ได้มาตามอ่านอีก คราวนี้เลยอ่านใหม่แต่ต้นจนล่าสุดเลย

[ทะเลหัวใจ]

บ๊ะ!!!! วาทศิลป์ของคนจะเป็นพระเอกมันช่างคมบาดใจอะไรเช่นนี้
“กูไม่ได้ไม่อยากให้ใครรู้หรือเป็นห่วงกู” เขาพูดขัดขึ้น “แต่กูไม่อยากให้ ‘มึง’ เป็นห่วงกู.... มึงแค่คนเดียว”

 
แมนมาก เท่ห์ได้อีก โจเกิดมาเพื่อทำให้ใจเจ้ระทวยจริงๆลูกเอ๊ย

เอะอะ นนท์ตะร๊อดๆ นนท์จะไม่รักไม่หลงก็ให้มันรู้ไปสิ

[note]

 :z13:ไม่เป็นไรคุณต่นต้น

อย่าทิ้งกันไปนานนะ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เจย์มารักกะโจนี่รับไม่ได้นะ
ขอร้องเลยครับ 

ส่วนนัทนี่ไม่เข้าใจชัวร์ๆ รับรอง
ปากว่าเข้าใจแต่รู้หน่าว่าหึงนนท์มากๆ
นนท์เองก็รับรักโจซะเร็วๆ เหอะ
ก่อนที่นัทจะเสียใจไปมากกว่านี้ 

[watcharet]

คับๆๆ


เด๋วมาเม้นดันให้ทุกวันเลยๆๆๆ

[andy_kwan]

เม้นท์ไม่ออก  ลุ้นให้ลูกโจสมหวังสุดๆๆๆๆ

[Lacus]

ช่วงหลัง.... โจทั้งน้าาาาาน.... แอร๊ยยยยยย 
คุณต้นนนนนน.....  อย่าเพิ่งหายไปตอนนี้ซิคะะะะะ....  กำลังลุ้น  ฮ่าๆๆๆ

[konnarak]

เริ่มมองเห็นรางๆ  เเล้วว่าใครเป็นพระ ใครเป็นนาง 


ขอให้เป้นอย่างที่คิดเทอญ......สาธุ......

[anajulia]

แค่มือข้างนี้เท่านั้น....ที่ผมไม่อยากจะปล่อยไป

[note]

จะมีเปิดให้ซื้อหนังสืออีกมั้ย

พอดีเพิ่งติดตามอยากได้มากกกก

คุณต่นต้น ใจดีดีดีดีดีดีดี  

บอกวิธีหน่อยน้าาา