หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[keekeekub]

รอๆ

[ღiสุดขอบiღ]

นัทก็จะดูแลนนท์ โจก็บอกให้นนท์อย่าห่างจากตัวเอง แบบนี้มันประกบเป็นแซนวิชแล้วนะคะ อ๊ายยยยยยยยยยยยยย

ว่าแต่อาเมฆขโมยซีนอ่ะ มีคจุ๊บหน้าผากนนท์ด้วย ฮิ้วววววววววววววววววววววววววว

มีใครรู้สึกเหมือนอิเจ๊มั้ย ดูเหมือนน้องนัทจะเริ่มรู้ตัวเองแล้วว่ารักของนนท์ที่มีต่อนัทไม่ใช่แบบคนรักอ่ะ แต่ขอยื้อเวลาต่อไปอีกหน่อย ไม่อยากบอกนนท์ว่าความรู้สึกจริงๆของนนท์คือรักโจต่างหาก แล้วทำไมอิเจ๊สังหรณ์ว่าน้องนัทจะชีวิตไม่ยืนกันนะ

เหอๆ คงไม่หรอกมั้ง ถึงจะเชียร์โจสุดใจ แต่ก็มิได้อยากให้นัทตายนะคะ 

[bame]

ยังมาคอยตามลุ้นเหมือนเดิมครับ

สงสัยที่เคยคิดไว้จะไม่ผิด

ฮ่า ๆ

 

[yayee2]

วันนี้ก็พึ่งตามมาถึงตอนA77 หน้า155เอง สงสารคริสจัง
นนท์เนื้อหอมคนตอมเยอะแยะ

[ExecutioneR]

วันนี้วันงานแว้วววว อิอิ  ใครไปงานเจอ servant หน้าง่วงๆไซส์มินิยืนทำหน้าน่ารักอยู่ก็ทักได้นะครับ ... เพราะคนๆนั้นไม่ใช่ต้นหรอก กร๊ากกกกกก 

เพราะต้นไม่ต้องทำหน้าน่ารักครับ มันเป็นเองตามธรรมจ๊าดลงโต๊ดดดด 5555555

[watcharet]

มาดันๆๆๆๆ

รออ่านอยู่นะครับ

[jiki]

คุณต้น น่ารักน่าเอ็นดูจริงอ่ะ แบบว่าตอนนี้คิดอยากหาอะไรน่ารักๆมาเลี้ยงอยู่ ไม่อยากเลี้ยงหมาแมวขี้เกียจหาข้าวให้กิน ปลูกต้นไม้ก็ได้แต่รดน้ำให้มันโตอยู่กับที่ ... สุดท้ายเลยถามคนขายต้นไม้ว่า ไอ้ต้นไม้กินแมลงแบบมีขาวิ่งได้แบบในมาริโอ้มีไม๊พี่ มันจะได้หาไรกินเองได้
คนขายก็ฮาตอบว่า ไม่มีอ่ะน้อง ถ้าพี่เอามาเดี๋ยวมันขึ้นรถใต้ดินหนีไปหมด(พี่เค้าขายอยู่หน้าmrt) (^u^)
เราก็เลยรอให้คนผลิตหุ่นยนต์โชตะน่ารักต่อไป

[yayee2]

  (เปลืองทิชชูด้วยนะ)
นี่คืออารมณ์ และความรู้สึกตอนที่อ่าน  ตอนA77  และตอน B60
คุณต้นเหมือนครูแนะแนว หรือครูสอนจิตวิทยาเด็กๆเลย
สามารถเขียนตีแผ่อารมณ์ความรู้สึกของเด็กๆแต่ละคน
ซึ่งเด็กเหล่านั้นล้วนแล้วแต่มีบาดแผลในใจได้อย่างเข้าถึง
และถ่ายทอดอารมณ์ สังคมเพื่อน ของเด็กๆ ได้ดีมากๆเลยค่ะ
วันนี้ตามมาได้ถึง หน้า195แล้ว เดี๋ยวไปฟังสวดพระอภิธรรมเสร็จแล้วจะมาอ่านต่อ

[note]

เสียดายวันนี้ไม่ได้ไปง่ะ

ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็คงมีคนมาเล่าให้ฟัง

[ExecutioneR]

คุณ jiki ครับ ต้นไม่น่ารักหรอก แต่แค่น่าล่อและดอมีเสน่ห์~~

555555

ฝากกดไลค์รัวววววคนขายดอกไม้ด้วยนะครับ 55555


พี่ yayee2 ขอยคุณมากๆๆๆเลยครับ กำลังใจมาอีกเพียบเลยย ^3^

[ExecutioneR]

ลป. ใครพลาดหนนี้เสียดายยยย ฮากันมากมายยย อิอิ ต้นขำจนเหนื่อยเลย

แต่อยู่กะพวกแก๊งค์ขี้เหล้านี่ปกติก็รั่วกันแบบนี้ประจำอยู่แล้วน่ะนะ 55555

[dragonnine]

สงสาร โจ

แล้วนัทมีเรื่องอะไรอ่ะ  อีกนานมั้ยกว่าจะเฉลย อ่ะ

[yayee2]

เย้...อ่านทันแระ
ชอบจังเลยมิตรภาพอันพิสุทธิ์ของเด็กๆ
ทำให้นึกย้อนไปสมัยเรียนเป็นเด็กหอ และความรักความผูกพันฉันเพื่อนแบบนี้แหละ

วายุโชคดีที่สุด ที่มีชีวิตอยู่ท่ามกลางความรักความอบอุ่น
และความเข้าใจโลกของคนในครอบครัว
เพื่อนๆของวายุ ก็โชคดีเช่นกัน ที่พลอยได้รับสิ่งดีๆทั้งมวลจากครอบครัวของวายุด้วย
เด็กๆ หรือไม้อ่อนเหล่านี้ คงจะเติบโตขึ้นเป็นต้นไม้ใหญ่ที่แข็งแกร่ง
สามารถยืนหยัดอยู่ได้ด้วยตนเองในท่ามกลางพายุ ไม่หักโค่นง่ายๆแน่

[KaorPaor]

โจมานัมเบอร์วันเห็น ๆ

[note]

วันนี้ขอมอบ

ให้กับคุณต้นด้วนจ๊

[ExecutioneR]

ของขวัญวันแห่งความรักให้ทุกคนครับ อิอิ 

[yayee2]

ของขวัญวันแห่งความรักให้ทุกคนครับ อิอิ 

เข้ามารับของขวัญเป็นคนแรกเลย
ขอบคุณนะคะ
แล้วน้องนนท์ น้องนัท น้องโจล่ะ จะมาเมื่อไรคะ
อิ อิ มีทวงนะ

[ExecutioneR]

A 127


ที่จริงมันก็ไม่ได้เลวร้ายถึงขนาดนั้น.....

ผมยอมรับว่าความรู้สึกในตอนแรกก่อนที่ผมจะพาตัวเองลงมาแช่อยู่ในน้ำถึงครึ่งตัวแบบนี้มันแย่กว่าความเป็นจริงมาก แต่ที่จริงแล้ว ทะเลมันก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ผมคิดเท่าไหร่ นอกเสียจากบางครั้งที่เมื่อคลื่นซัดมา ผมก็จะรู้สึกประหม่าเล็กน้อย และเมื่อคลื่นยิ่งสูงและแรงมากเท่าไหร่ ผมก็จะยิ่งรู้สึกกลัวมากขึ้นเท่านั้น แต่ว่าทั้งนัทและโจที่คอยประกบอยู่ข้างๆผมตลอดเวลา ก็ช่วยทำให้ผมคลายกังวลลงได้มาก เพราะอย่างน้อยผมก็ยังมีพวกเขาให้คอยได้คว้าเอาไว้เวลาที่รู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้นมาน่ะนะ

แต่ทว่าในที่สุดความอดทนของผมก็มาถึงขีดจำกัด เมื่อพวกเราเริ่มถูกคลื่นและลมพัดพาให้ออกจากฝั่งมากขึ้นเรื่อยๆ จนระดับน้ำเริ่มเลยขึ้นมาถึงหน้าอกของผม และแล้วจู่ๆคลื่นลูกใหญ่ลูกหนึ่งก็ซัดเข้าหาพวกเราอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว จนในที่สุดผมที่พยายามจะไม่ให้ส่วนบนต้องเปียกน้ำมาตลอดก็ถูกคลื่นลูกนั้นโถมเข้าใส่จนมิดศีรษะ ผมหลับตาปี๋และรีบกลั้นหายใจตามสัญชาติญาณ มือของผมสามารถคว้าชายเสื้อของโจเอาไว้ได้ทันก่อนที่ผมจะถูกคลื่นกลืนลงไปอยู่ใต้น้ำ ชั่วเวลาเสี้ยววินาทีหนึ่งที่ผมไม่ได้ยินเสียงของเพื่อนๆคนอื่นอีกเลยนอกจากเสียงคลื่นซัด เสียงฟองอากาศ และเสียงชีพจรของตัวเองที่เต้นอยู่เบาๆในหู จนกระทั่งเมื่อคลื่นลูกนั้นพัดผ่านพ้นไป ผมก็พุ่งโผล่ขึ้นจากใต้น้ำเพื่อสูดเอาอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ ความเค็มและความแสบของน้ำทะเลที่ผมไม่เคยชิน ทำให้ผมต้องสำลักออกมาเบาๆ

เมื่อนัทและคนอื่นๆเห็นว่าผมที่ลอยตัวไม่เป็นถูกคลื่นกลืนหายไปครู่หนึ่ง พวกเขาก็รีบหันมาหาผมด้วยความเป็นห่วงทันที แต่ผมก็ยิ้มและปฏิเสธพวกเขาไปว่าผมไม่เป็นอะไรจริงๆ

“มึงจะกลับขึ้นฝั่งมั้ย” โจคว้ามือของผมที่อยู่ใต้น้ำไปกุมเอาไว้

“กูไม่เป็นไรจริงๆ กูยังไม่ได้จมน้ำหรอก” ผมตอบ “เมื่อกี้กูแค่สำลักนิดหน่อยเองว่ะ”

“แต่มึงตัวสั่นแล้วนะเว้ย มึงกลัวใช่มั้ยล่ะ แล้วก็ไม่ต้องมาโกหกกูเลย เพราะแค่กูมองตามึงนี่กูก็รู้แล้ว ไอ้สัตว์”

ถึงจะน่าอาย แต่ผมก็ต้องยอมรับว่าเขาพูดถูก เพราะชั่วเสี้ยวจังหวะสั้นๆเมื่อครู่นี้ มันก็ทำให้ผมนึกย้อนไปถึงประสบการณ์เลวร้ายในอดีตตอนนั้นขึ้นมาอีกครั้ง จนสุดท้ายความกลัวที่ผมพยายามข่มกลั้นและเก็บซ่อนมันเอาไว้มาตลอดก็เริ่มกลับเข้ามาเกาะกินผมไปหมดทั้งหัวใจจนได้

“กูเคยบอกมึงแล้วไงว่าอย่าฝืน” เขาพูดย้ำอีกครั้ง “ไป กลับ กูจะพามึงขึ้นฝั่งเอง”

ในที่สุดผมก็ยอมพยักหน้าออกมาเบาๆ แล้วก็หันไปหานัทที่กำลังยืนคุยอยู่กับวายุซึ่งอยู่ห่างออกจากผมและโจไปเล็กน้อย

“นัท นนท์ขอขึ้นไปนั่งพักบนฝั่งก่อนนะ”

เมื่อนัทได้ยินดังนั้น เขาก็กระวีกระวาดแหวกว่ายผ่านเกลียวคลื่นเข้ามาหาผมทันที “จะขึ้นแล้วใช่มั้ย เป็นอะไรรึเปล่า ไหวรึเปล่า”

“ไหวๆ นนท์ไม่ได้เป็นอะไรหรอก แต่แค่หนาวๆแล้วอยากจะขึ้นไปพักก่อนอะ ไว้ค่อยลงมาใหม่อีกที”

“เฮ้ยย มึงเป็นไรป่าววะ ไอ้นนท์” วายุเดินเข้ามาหาผมอีกคน

“ไม่เป็นไรๆ มึงไม่ต้องกังวลหรอก จริงๆเว้ย” ผมตอบ

“ไปกันเถอะ นนท์” นัทคว้ามือของผมอีกข้าง แล้วจากนั้นก็ตะโกนบอกทุกคนว่าเขาจะพาผมขึ้นไปนั่งพักบนฝั่งก่อน ซึ่งแน่นอนว่าทุกคนต่างก็เป็นกังวลว่าผมเป็นอะไรรึเปล่า แต่ผมก็บอกพวกเขาให้สบายใจว่าผมสบายดี และอีกเดี๋ยวจะกลับลงมาอีกครั้งแน่นอน

พอเราสามคนกำลังจะเดินพ้นน้ำ โจก็ปล่อยมือผมออก และค่อยๆเดินช้าลงจนในที่สุดเขาก็เป็นฝ่ายเดินตามหลังผมกับนัท และเมื่อเราสามคนเดินกลับไปใกล้ถึงที่โต๊ะของพวกเรา อาทั้งสองคนต่างก็ลุกขึ้นยืนและมองหน้าผมด้วยความเป็นห่วงทันที

“ป่าวครับ นนท์ไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้จมน้ำด้วย แต่แค่อยากขึ้นมาพักก่อนเฉยๆอะครับ” ผมห่อตัวด้วยความหนาว

“ไคล์ ส่งผ้าขนหนูมาซิ” อาเมฆหันไปพูดกับอาไคล์ จากนั้นอาไคล์ก็เดินเอาผ้าขนหนูผืนใหญ่มาห่อตัวผมไว้ให้

“ขอบคุณครับ”

“นัทไปหยิบน้ำเปล่ามาให้นนท์ล้างหน้าล้างมือหน่อยครับ ไป”

นัทพยักหน้ารับคำสั่งจากอาเมฆ จากนั้นก็เดินไปหยิบขวดน้ำเปล่ามาขวดหนึ่ง ผมรับน้ำมาล้างหน้าและล้างมือเพื่อกำจัดทรายและความเค็มออก ก่อนจะวางขวดเปล่ากลับลงบนโต๊ะ

“แล้วนัทกับโจล่ะ หนาวรึเปล่า เช็ดตัวก่อนมั้ย” อาไคล์ถาม

“ไม่ครับ ไม่เป็นไร” โจที่นั่งอยู่ข้างๆผมตอบ

“ผมก็ไม่ครับ” นัทนั่งยองๆลงตรงหน้าของผมแล้วมองผมด้วยสายตาเป็นห่วง

“เฮ้ยย นนท์ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆน่า นัทกลับลงไปเล่นกับพวกมันต่อเหอะ”

“ไม่อะ นัทอยากอยู่กับนนท์มากกว่า”

ผมพยักหน้าเบาๆอย่างเข้าใจและยอมแพ้ จากนั้นก็หันไปหาโจ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไร เขาก็ส่งสายตาเป็นเชิงปรามเหมือนกับรู้อยู่แล้วว่าผมจะต้องพูดอะไรออกมาห้ามผมเอาไว้เสียก่อน ผมจึงเข้าใจได้ทันทีว่าเขาก็คงจะตอบแบบเดียวกันกับนัทแน่นอน

แต่ทว่าอีกไม่นาน คนอื่นๆต่างก็พากันขึ้นมาจากทะเลและถามผมกันใหญ่ว่าผมเป็นอย่างไรบ้าง ผมจึงยืนยันกับพวกเขาอีกครั้งว่าผมไม่เป็นอะไรจริงๆและไล่ให้พวกเขาไปเล่นน้ำกันอีกครั้งให้เต็มที่ เพราะผมไม่อยากจะเป็นตัวถ่วงและทำให้พวกเขารู้สึกกร่อยกันเสียเปล่าๆแบบนี้ เมื่อผมบอกพวกเขาแบบนั้นไปแล้วเท่านั้นแหละ นัทและคนอื่นๆยกเว้นโจ จึงยอมกลับลงไปเล่นน้ำอีกครั้งตามเดิม แต่ทว่าพวกเขาก็ไม่ได้ไปกันแบบธรรมดาๆ เพราะหนนี้พวกเขาต่างก็ช่วยกันรุมและจับเคนที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่มขึ้นอุ้มและโยนเขาลงน้ำโครมใหญ่ เคนที่เจ็บใจที่โดนแกล้งจึงพยายามว่ายน้ำไล่ทุกคนเพื่อที่จะเอาคืน แต่ก็ไม่สามารถทำได้ และอีกไม่นานถัดมา เหยื่อคนใหม่ก็ถูกเลือกขึ้น ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม แต่หนนี้ป๊อปกลับต้องเป็นฝ่ายถูกทุกคนรุมแทน เขาถูกพวกพี่แม็ท เจย์ และคนอื่นๆรุมกันล็อคแขนกับขา และมีเคนกับคริสเป็นคนพยายามดึงกางเกงของเขาออก

ผมต้องหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงร้องกรี๊ดของป๊อปดังขึ้นมาถึงนี่เลยทีเดียว

“เชื่อมั้ยว่าตอนที่อาเรียนจบแล้วพวกอาก็ยังเล่นแบบนั้นกันอยู่เลยนะ” อาเมฆพูดขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะที่กลั้วอยู่ในลำคอเบาๆ

“อาหมายถึงตอนที่อาเรียนจบมัธยมอะเหรอครับ” ผมถาม

“เปล่า ตอนจบมหาวิทยาลัยต่างหาก”

“โหหหหห”

“หึๆ อาว่าคนเราทุกคนมันก็มีความเป็นเด็กอยู่ในตัวกันทั้งนั้นนั่นแหละนะ อาจำได้ดีเลยว่าตอนนั้นเป็นตอนที่อาและอาซันเพิ่งกลับมาจากอังกฤษได้ไม่นาน และพวกอากับเพื่อนๆที่เรียนด้วยกันก็พากันไปเที่ยวที่ระยอง แล้วเราก็เล่นน้ำกันแบบที่เจ้าพวกนั้นกำลังเล่นกันอยู่นี่แหละ แทบไม่ต่างกันเลย”

ผมพยักหน้าเบาๆ และหันไปมองยังพวกเพื่อนๆที่กำลังดำผุดดำว่ายกันอยู่ในทะเลอีกครั้ง จากนั้นก็สะกิดแขนโจที่กำลังนั่งเหม่ออยู่เบาๆ

“เฮ้ย เป็นไรวะมึง ทำไมไม่ไปเล่นน้ำกับพวกมันอะ”

“ไม่อะ และกูก็ไม่ได้ชอบเล่นแบบนั้นอยู่แล้วด้วย” เขาตอบพลางมองหน้าผม “แล้วนี่มึงยังจะกลับลงไปอีกครั้งจริงๆรึไงวะ....”

“ก็.......”

“ไม่ต้องแล้วเหอะว่ะ ถ้ามึงกลัว มึงก็ไม่ต้องฝืน”

“มึงรู้ได้ไงว่ากูกลัว” ผมพูดเบาๆเพราะไม่อยากให้อาเมฆและอาไคล์ได้ยิน

“กูบอกแล้วไงว่ากูมองหน้ามึงกูก็รู้แล้วเหอะ และที่สำคัญ.....” เขาชะโงกหน้าเข้ามาหาผมและยิ่งพูดเบาลงอีก “กูเข้าใจความรู้สึกกลัวดีกว่าที่มึงคิดนะ”

พอเขาพูดออกมาแบบนั้นแล้ว ผมจึงนึกขึ้นได้ “เออใช่ ไอ้โจ แล้วนี่สรุปเมื่อคืนมึงได้นอนมั่งรึเปล่าวะเนี่ย”

เขาไม่ตอบ แต่กลับลุกขึ้นยืนไปหยิบลูกบอลที่วางอยู่บนพื้นทรายขึ้น แล้วเดินออกไปเดาะบอลเล่นคนเดียว แต่อีกไม่นานหลังจากนั้น พอพวกวายุเห็นว่าโจกำลังทำอะไรอยู่ พวกเขาก็พากันเดินขึ้นจากน้ำแล้วก็เริ่มเปลี่ยนเป็นแบ่งทีมเล่นฟุตบอลแทนทันที ซึ่งพอพวกเขาเล่นแบบนี้ ผมก็สามารถร่วมสนุกกับพวกเขาได้ แต่ถึงแม้ว่าเมื่อนับรวมพี่แม็ทเข้าไปด้วยแล้ว จำนวนคนของเราจะตกเลขคู่พอดี แต่คริสที่ไม่ถนัดเล่นฟุตบอลเลย ก็ขอถอนตัวไปนั่งดูเฉยๆ ทำให้นัทเองที่ก็ไม่เก่งกีฬาชนิดนี้ด้วยเหมือนกันขอถอนตัวไปนั่งพักและเป็นคนคอยให้กำลังใจแทนด้วยอีกคน

หลังจากแบ่งทีมกันเสร็จ พวกเราก็เล่นฟุตบอลชายหาดกันอยู่พักใหญ่ๆ จนกระทั่งทีมของพี่แม็ท ที่มีป๊อป เคน และเจย์อยู่ด้วยกัน เป็นฝ่ายเอาชนะทีมของผมที่มี ตี๋เล็ก โจ และวายุไปได้สิบต่อแปดลูก ซึ่งเราตกลงกันไว้แล้วว่าทีมไหนที่ยิงประตูไปได้ถึงสิบลูกก่อนจะเป็นฝ่ายชนะ แต่กว่าที่เราจะเอาชนะกันได้นั้นก็ทำเอาเราเหนื่อยจนแทบตายเหมือนกัน ทั้งเพราะพื้นทรายที่ทำให้วิ่งลำบาก และยังไหนจะการกอดรัดฟัดเหวี่ยงขัดขากันตลอดเวลาที่จะมีใครใกล้จะทำประตูได้อีก ทั้งๆที่ปกติมันจะต้องฟาวล์ไปแล้ว แต่พวกเราก็เล่นกันไปทั้งแบบนั้นแบบขำๆ จนช่วงหลังๆ ฟุตบอลชายหาดจึงเริ่มชักจะเปลี่ยนไปจนกลายเป็นเหมือนมวยปล้ำที่ผสมกับตี่จับเข้าไปทุกที

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่การเตะบอลของเราจบลงแล้ว พวกเราก็มานั่งพักเหนื่อยและกินข้าวกล่องกันอย่างหิวโหย จนกระทั่งพระอาทิตย์เริ่มคล้อยลงต่ำ รวมทั้งลมแรงๆและเมฆที่ดูตั้งเค้าหนาขึ้นเริ่มลอยเข้ามาปกคลุมท้องฟ้ามากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้พวกเราบางคนต้องโอดครวญออกมาด้วยความเซ็ง

“เฮ้ยยย ฝนจะตกอีกแล้วเหรอวะเนี่ยยยยย” เจย์พูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย “อะไรว้าเฮ้ยยยยย เมื่อวานก็ตกไปวันนึงแล้วนะเว้ยยยย”

“เซ็งงงงงแม่งงงงง ทำไมไอ้เชี่ยเจย์ไม่เช็คพยากรณ์อากาศก่อนจะนัดวันมาวะเนี่ย สาดดดดด”

“มึงอยากโดนจับแก้ผ้าอีกรึไง ไอ้เตี้ย” เจย์หันขวับมาหาป๊อปทันที

“ลองมาแก้กูสิ กูเอาส้อมจกตาแหกเลย สาดดด คราวนี้กูมีอาวุธนะเว้ย”

“ถ้างั้นพวกเรารีบๆกิน รีบเก็บขยะเก็บของ แล้วก็เตรียมขึ้นห้องกันได้แล้วล่ะ เดี๋ยวฝนตกลงมาแล้วจะไม่ทัน เอ้า ใครกินเสร็จแล้วก็ช่วยอาเก็บรวบรวมขยะใส่ถุงเลย ไม่ต้องรอเพื่อนๆครับ” อาเมฆพูดขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืนและเริ่มเก็บขยะลงถุง “นี่ ไอ้แสบ กินเสร็จแล้วก็ลุกสิ นอนอ้วนขี้เกียจอยู่ได้”

“อ๊าวววว อะไรอ่าาาา ป๊าอะ ยุอ้วนตรงไหน ไม่มี๊ ไม่มี~~~” วายุดีดตัวขึ้นนั่งแล้วตบพุงตัวเองเบาๆ “ถ้ายุอ้วนก็ต้องโทษพวกป๊าแหละ เลี้ยงดูดีเกินไรเกิน”

“ไม่ต้องมาพูดดีเลย เอ้า ส่งขวดเปล่านั่นมาให้ป๊าซิ”

“ไม่ต้องๆ ป๊านั่งไปเหอะ เดี๋ยวยุจัดการเอง” วายุยื่นมือไปรับถุงขยะมาจากอาเมฆ

“ไอ้ยุ มา กูช่วย” ผมลุกขึ้นด้วยอีกคน จากนั้นคนอื่นๆที่กินข้าวเสร็จแล้วก็เริ่มขยับตัวและเก็บรวบรวมของบนโต๊ะและขยะบนพื้นทรายขึ้นกันคนละไม้คนละมือ

“เฮ้ย ไอ้โจ มึงเป็นไรวะ”

ผมได้ยินเสียงของตี๋เล็กพูดกับโจเบาๆ จึงหันไปหาเขาสองคนที่อยู่ไม่ห่างจากผมเท่าไหร่ และสิ่งที่ผมเห็นคือก็โจกำลังนั่งก้มหน้าอยู่บนเตียงผ้าใบ ในขณะที่ตี๋เล็กกำลังนั่งยองๆเพื่อดูอาการของเขาอยู่

“อ้าว มึงเป็นไรวะ ไอ้โจ” ผมเดินเข้าไปหาเขาในขณะที่เขาลุกขึ้นยืนและส่ายหน้าเบาๆ จากนั้นเขาก็หันหน้าหลบผมไป แต่ผมก็ยังทันเห็นว่าใบหน้าของเขานั้นแดงก่ำทีเดียว “เฮ้ยยย ทำไมมึงหน้าแดงๆวะ”

“กูไม่เป็นไร”

“ไหนดิ๊วะ” ผมยื่นมือไปจะจับหน้าของเขาให้หันมาหาผมอีกครั้ง แต่ก็ถูกเขาปัดออก

“ก็กูบอกว่ากูไม่เป็นไรไง!” เขาทำเสียงดุ ก่อนจะเดินจากไป

ผมมองตามเขาแล้วก็ถอนหายใจพร้อมส่ายหน้าออกมาเบาๆ

“เฮ้ย ไอ้โจมันแพ้แดดป่าววะ ไอ้นนท์” ตี๋เล็กหันมาถามผม “กูว่าหน้ามันแดงๆนะ”

“ไม่น่านะ กูไม่เห็นเคยได้ยินว่ามันเป็นเลยว่ะ และที่สำคัญ มันเป็นนักกีฬาว่ายน้ำนะเว้ย มันจะแพ้แดดได้เหรอวะ”

“เออ ก็จริงของมึง หรือมันจะเมาวะ แบบว่า เมาน้ำทะเล เมาทราย อะไรแบบเนี้ย”

ผมหัวเราะเบาๆ “ไอ้บ้าาา จะเป็นไปได้ไงวะ”

“อืมมม หรือว่ามันจะเป็นลมแดด”

ผมหันไปมองโจที่กำลังก้มๆเงยๆช่วยคนอื่นเก็บของอยู่ด้วยความกังวล “.....คงไม่มั้ง ไม่รู้ว่ะ แต่พูดไปยังไงมันก็ไม่ฟังอยู่ดีอะ ปล่อยมันไปก่อนแล้วกัน ไว้เดี๋ยวกูจะคอยดูมันเอง”

เมื่อพวกเราทุกคนช่วยกันทำงาน เราจึงสามารถเก็บขยะและของใช้ทุกอย่างเสร็จได้อย่างรวดเร็ว และเมื่อเจย์กินข้าวกล่องกล่องที่สามเสร็จแล้ว พวกเราก็เคลื่อนย้ายจากชายหาดกลับไปที่คอนโดทันที

“โชคดีนะ ที่เราไม่เจอพวกไอ้แม็กซ์เลยน่ะ” เคนพูดขึ้นตอนเรากำลังรอลิฟต์กันอยู่

“เฮ้ยย ไอ้เหี้ยยย มึงอย่าพูดสิวะ ไอ้แป้น เดี๋ยวก็ได้เจอจนได้หรอก สาดดดด”

“อะไร มึงกลัวมันเหรอวะ ไอ้เจย์”

“ปากดีนะ ไอ้ป๊อป คนอย่างกูเนี่ยนะจะกลัวมัน เดี๋ยวมึงจะโดนมิใช่น้อย สาดดดด”

“แต่เมื่อเช้ากูเจอพ่อกับแม่มันนะ” นัทพูดขึ้น “ตอนกูกับนนท์ลงไปเดินเล่นริมชายหาดด้วยกันอะว่ะ”

“แล้วไงวะ และมึงไม่เจอตัวลูกมันเรอะ”

“ไม่เจอว่ะ ไอ้ยุ แต่ก็ดีแล้วล่ะ ไม่เจอกันนั่นแหละดีที่สุดแล้ว ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกัน กูรำคาญว่ะ”

ผมไม่ได้พูดอะไรออกไป และก็ไม่คิดจะบอกพวกเขาด้วยว่าที่จริงผมเจอคนพวกนั้นมาแล้วครั้งหนึ่ง และเมื่อผมหันไปมองหน้าอาเมฆ อาเมฆเองก็กำลังมองหน้าผมอยู่พอดีด้วยเหมือนกัน เขายิ้มและพยักหน้าให้ผมน้อยๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“แต่จะว่าไป เมื่อวานไอ้เอกมันก็โทรหามึงอยู่นี่หว่า ไอ้โจ” ป๊อปพูดขึ้นหลังจากที่พวกเราเข้าไปยืนเบียดในลิฟต์กันหมดแล้ว “มึงได้โทรกลับไปคุยอะไรกับมันรึเปล่าวะ”

แต่ก็เงียบ..... โจไม่ได้ตอบอะไรป๊อปกลับไปเลย ซึ่งผมที่ยืนอยู่ข้างหน้าสุดก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจหรอกนะ นี่แหละคือหนึ่งในปฏิกิริยาสามัญธรรมดาที่ควรจะเป็นที่สุดของโจแล้ว

“เฮ้ย ไอ้เชี่ยโจ มึงเป็นไรวะ” จู่ๆน้ำเสียงของป๊อปก็เปลี่ยนไป

“เปล่า..... กูไม่เป็นไร” เสียงที่แตกพร่าของโจตอบกลับมาเบาๆ

เมื่อผมหันกลับไปมองยังด้านหลังของตัวเอง ก็เห็นว่าโจกำลังยืนคอตกพิงผนังลิฟต์อยู่ด้วยสีหน้าและท่าทางที่เหนื่อยล้า

“หลบอาหน่อยซิ ป๊อป” อาเมฆเขยิบตัวเข้าไปหาโจและวางมือลงบนหน้าผากของเขา “......เวียนหัวปวดหัวด้วยรึเปล่า เพลียด้วยใช่มั้ย”

เขาพยักหน้าออกมาเบาๆ “นิดหน่อยครับ......”

“ตัวร้อนมากนะ เมื่อกี้กินข้าวไปแล้วใช่มั้ย เดี๋ยวกลับห้องรีบอาบน้ำ เช็ดตัวให้แห้ง กินยาแล้วนอนพักเลย”

“ไม่เป็นไรครับ ผมยังไหว” เขาปฏิเสธ

“จะว่าไปเมื่อกี้มึงก็กินข้าวไม่หมดด้วยนี่หว่า ไอ้โจ” ตี๋เล็กพูดขึ้นพร้อมกับประตูลิฟต์ที่เปิดออกเมื่อมันมาถึงชั้นของเราแล้ว “เหลือตั้งเยอะแน่ะ”

“เดี๋ยวกูกินยาเอง โอเคปะ แค่นี้กูไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกเว้ย” เขานิ่วหน้าและเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจอีกครั้ง

พวกเราเริ่มเคลื่อนตัวออกจากลิฟต์ และเดินไปยังห้องของเรา แต่แล้วในขณะที่ทุกคนกำลังยืนเบียดเสียดถอดรองเท้ากันอยู่ที่หน้าประตูห้องอยู่นั้น จู่ๆโจที่ยืนอยู่รั้งท้ายสุดก็เอนตัวไปยืนหันหลังพิงกำแพง แล้วจึงค่อยๆทรุดตัวลงไปนั่งกองอยู่บนพื้น

“เฮ้ยยย ไอ้โจ” ผมรีบเดินเข้าไปหาเขา และพอผมวางมือลงบนตัวของเขาเท่านั้นแหละ ผมก็ต้องชักมือออกด้วยความตกใจทันที “เฮ้ยยย! มึงตัวร้อนจี๋เลยอ้ะ!!”

อาเมฆเดินเข้ามาแตะหน้าผากของโจอีกครั้ง “ไข้ขึ้นสูงกว่าเมื่อกี้อีก ทำไมไข้มันขึ้นไวขนาดนี้เนี่ย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

“ผม.... ไม่เป็นไรครับ” โจพูดหอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่แตกพร่า จากนั้นก็พยายามดันตัวให้ยืนขึ้น

“เฮ้ย มึงยืนไหวป่าววะ ไอ้โจ” ผมพูดด้วยความเป็นห่วง ในหัวก็นึกย้อนไปถึงตอนที่เขาเคยมานอนป่วยอยู่ที่บ้านของผมเมื่อตอนนั้น แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าเขาจะแย่กว่าครั้งที่แล้วมากจริงๆ

“จับแขนอาไว้ เดี๋ยวอาช่วยพยุง” อาเมฆพูดพร้อมกับค่อยๆดึงตัวโจขึ้น “ไคล์!”

“ครับ” อาไคล์ที่เดินเข้ามาถึงตัวโจพอดีช่วยแบกโจขึ้นด้วยอีกคน

“อาครับ ผมไม่เป็นไรจริงๆครับ.....” โจดึงตัวเองออกจากแขนของผู้ใหญ่ทั้งสอง ก่อนจะออกเดินด้วยขาของตัวเอง

เขาเดินเซเข้าห้องไปถอดรองเท้าออกและเดินต่อได้อีกแค่เพียงสองสามก้าวอย่างทุลักทุเลก่อนจะต้องหยุดยืนพิงผนังห้องเอาไว้ เจย์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลส่ายหน้าออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินเข้าไปดึงแขนของโจขึ้น

“อวดดีจังนะมึงเนี่ย!” เขาตบหัวโจเข้าให้หนึ่งที ทำให้ผมและคนอื่นๆอ้าปากค้างออกมาด้วยความตกใจ จากนั้นเจย์ก็ช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้นยืนดีๆ “เกิดมึงมาตายที่คอนโดกูก็แย่สิวะ ไอ้สัตว์!”

“เฮ้ยยย มึงทำอะไรของมึงวะ ไอ้เจย์! มึงไปตบหัวมันทำไม มันไม่สบายอยู่นะเว้ย!” ตี๋เล็กพูดขึ้น

“ก็กูหมั่นไส้แม่งอะ และที่สำคัญ แค่ตบหัวมันเบาๆ มันไม่ตายหรอกว่ะ เมื่อกี้แม่งยังวิ่งเล่นเล่นบอลได้อยู่เลย “อีกอย่าง ถ้ามันบอกว่ามันเดินไหว ก็ปล่อยให้มันเดินเองสิวะ” เจย์ตอบ ก่อนจะหันกลับไปหาโจอีกครั้ง “ใช่มะ ไอ้โจ”

โจมองหน้าของเจย์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ “เออ ใช่ มึงไม่ต้องมาเสือกช่วยอะไรกูเลย ไอ้เจย์”

“ดี งั้นมึงเดินไปห้องน้ำ กูจะเดินไปเป็นด้วย แต่กูจะไม่ช่วยลากมึงไปหรอกนะเว้ย” เจย์พูดพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งวางลงบนแผ่นหลังของโจเบาๆ “ก็แค่ถ้าเผื่อไว้ว่าถ้าเกิดมึงล้มลงไปจะได้ไม่หัวกระแทกพื้นตายที่นี่แค่นั้นพอ”

“กูไม่มาตายที่บ้านของมึงหรอก ไอ้สัตว์”

“ปากดีนักนะมึง ไอ้เหี้ย ดูสภาพตัวเองก่อนจะพูดดิ๊ แค่นี้ก็ยังกะศพเดินได้แล้วมึงเนี่ย”

ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องนอนและตรงไปยังห้องน้ำด้วยกันทั้งๆที่ปากก็กัดกันตลอดทางไปด้วย จนกระทั่งเมื่อเขาเข้าไปถึงในห้องน้ำ เจย์ก็ตะโกนบอกพวกเราให้หยิบผ้าเช็ดตัวของโจมาให้เขา และอาเมฆก็เป็นคนเสนอที่จะคอยช่วยดูแลโจในตอนที่โจอาบน้ำให้เอง แต่ทว่าหลังจากที่อาเมฆหายเข้าไปในห้องน้ำกับโจได้เพียงแค่ไม่กี่นาที อาเมฆก็เดินกลับออกมาหาพวกเราที่ยืนรออยู่ข้างนอกอีกครั้ง

“นนท์ โจบอกว่าจะให้นนท์เข้าไปเป็นคนช่วยดูแลเค้าแทนอาน่ะ”

[yayee2]

นัทอย่าพึ่งหึงล่ะ
สงสัยเมื่อคืนโจไม่ยอมนอน
เพราะกลัวจะละเมอบ้าๆออกมาให้อายเพื่อนๆ
เมื่อร่างกายไม่ได้พัผ่อน แล้วมาเล่นน้ำ มาเล่นบอลต่อ เลยน็อคไปเลยรึเปล่า
ดีใจอ่ะ เจย์กับโจ มีทีท่าว่าจะญาติดีกันแล้ว

[Lacus]

แอร๊ยยยย....โจ  ผู้ชายคนี้กำลังมา ฮ่าๆๆ 
โจ-นนท์ แค่มองตาก็เข้าใจ อรั๊ยๆ 
แต่ยังไม่อยากเชียร์ออกหน้าออกตามาก นิยายเรื่องนี้อะไรก็ผลิกโผได้ 

[watcharet]

โจจะเปนไรมากป่าวเนี่ย เปนห่วงจริงๆ

[jobisuka]

กด Like เอ๊ย +1 ให้เรย

โจอย่าเป็นไรน๊า นี่สงสัยเพราะนอนไม่พอแน่ๆเลย แถมออกไปตากฝนอีก

ส่วนอีกคู่นึง ยังอึมครึม เคน กลับมาเล่าเลยน๊า รออ่าน อิอิ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

นนท์คงจะต้องช่วยโจอาบน้ำถูตัวละแหละ
ท่าทางโจจะไม่สบายหนัก
นัทรอนอกห้องน้ำไปละกันนะ

[ทะเลหัวใจ]

ไหนๆพระเอกเขาก็รีเควสมาซะขนาดนี้แล้ว


น้องนนท์ก็เข้าไปขัดตัว ขัดหลังให้น้องโจหน่อยสิลูก


แหม๊ พอราศีพระเอกมันจับ ทำอะไร พูดอะไรก็ดูดีไปซะหมดนะคะโจขา

[timeless]

เค้าว่าคนไม่ค่อยป่วย พอป่วยทีจะเป็นหนัก

[jiki]

หึหึหึ ช่วยอาบน้ำแล้วต้องเฝ้าไข้ต่อด้วยใช่ป่ะ
หึหึหึ เสร็จแน่ พวกเราคนอ่านเอ๋ย โดนคนเขียนปั่นหัวอีกแน่

[kingphai]

เอ้อ...
โจป่วยอีกแล้ววว
สงสารๆๆๆๆ
นนท์ดูแลโจดีๆนะ

[Ramika]

ขออาสาเข้าไปดูแลแทนได้ป่าว

[จันทร์ผา]

งานนี้นัทไม่เด่นเอาซะเลย

[ลูกลิงแสดงตัว]

คือตอนนี้มีแค่นนท์คนเดียวที่เข้าใจ แล้วก็รู้เรื่องของโจไง
เพราะฉะนั้นจะเป็นคนอื่นไปดูแลคงไม่ได้จริงมะ

ปอลอ...ตอนนี้+1ให้พี่ต้น อิอิ
เมื่อวันงานไม่ได้คุยด้วยเลย อยากจะทักนะแต่กลัว?ไงทำได้แค่แอบมองเอง