หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[ღiสุดขอบiღ]

สงสัยคนที่โทรมาจะเป็นพวกแม็กซ์ เจ้าพวกนี้นี่ ละ-เอว บริสุทธิ์กันจริงๆ

แต่โจจ๋า~~ บุกเดี่ยวไปแบบนั้นมันอันตรายน้า ฮือ~~ ใครก็ได้รีบตามโจไปที 

[dragonnine]

โจ จะลุยเดี่ยวเหรอ

[maple4120]

โจคงไปหาพวกแม็กซ์แน่ๆเลย
สงสัยมันต้องโทรมาเยาะเย้ยเรื่องนนท์ชัวร์ๆ
ว่าแล้วก็อยากอ่านต่อแฮะ รอตอนต่อไปนะัคะ 

[Ramika]

และแล้วโจ ก็หายตัวไปอย่างลึกลับ

[jira]

มานั่งรอ..
ผ่อนาฬิก๋าเป็นรอบตี่ร้อยก็บ่อมาซักเตื้อ..
จะไดก็ต้องรอเหมือนเก่าอ่ะเนาะ คุณต้นเนาะ
 

[ExecutioneR]

A 125

ผมเริ่มจะคิดแล้วว่าโจไม่น่าจะแค่ออกไปซื้อของอย่างที่บอกแน่นอน เพราะเขาจะไปซื้ออะไรได้ ในเมื่อเขาไม่ได้เอากระเป๋าสตางค์ติดตัวไปด้วย แถมยังวางมือถือทิ้งเอาไว้บนห้องแบบนี้อีกต่างหาก แล้วอย่างนี้ผมหรือคนอื่นๆจะติดต่อเขาได้ยังไง

“เฮ้ยยย ไอ้โจมันไม่ได้เอามือถือกับกระเป๋าตังค์ไปว่ะ” ป๊อปที่คงเห็นว่าผมกำลังมองอะไรอยู่พูดขึ้นพร้อมกับเหยียดแขนออกไปหยิบมือถือของโจขึ้นมาจากโต๊ะ

“มึงจะทำอะไรของมึง ไอ้ป๊อป” ตี๋เล็กถาม

“ก็เปิดดูอะดิวะ เออ กูเสือก กูยอมรับ มึงยังไม่ต้องด่า แต่กูอยากรู้นี่หว่าว่ามันมีรูปสาวๆมั่งรึเปล่าอะ”

“เฮ้ยยย ไม่ดีนะเว้ย มึง ไอ้ป๊อป” วายุห้าม

“แค่ดูรูปเอง ไม่เห็นเป็นไรเลย สาดดดดด แถมนี่มือถือของไอ้โจนะเว้ย ใช่ว่ามึงจะมีโอกาสแบบนี้ได้ง่ายๆ มึงไม่อยากรู้เหรอวะว่าคนอย่างมันอะ จะเก็บอะไรไว้ในมือถือบ้าง”

“กูไม่อยาก” เจย์กับผมพูดขึ้นพร้อมกัน ทำให้ป๊อปและคนอื่นๆหันมามองที่ผมทันที

“คือออ.... กูว่ามันไม่ดีหรอกว่ะ ไอ้ป๊อป มึงอย่าไปยุ่งของๆมันเลย” ผมพูด “จะของไอ้โจหรือของใครก็เหอะนะ กูว่าอะ และที่สำคัญ ถ้ามันรู้ขึ้นมา มันที่อุตส่าห์เข้ากลุ่มพวกเราได้มากขึ้นแล้วจะเสียความรู้สึกเอาเปล่าๆนะเว้ย”

“อะๆ โอเคๆ กูไม่ยุ่งก็ได้” เขาจิ้มนิ้วลงบนหน้าจอสองสามที ก่อนจะวางมันกลับลงไปที่เดิม “งั้นกูขอดูกระเป๋าตังค์แทนแล้วกันวะ”

“มึงพอเลย ไอ้เตี้ย” เจย์คว้าเสื้อของป๊อปไว้ได้ทัน “มึงนี่มันสาระแนเห็นหมีจริงๆเลยนะ ไอ้เชี่ยป๊อป มึงไม่ต้องไปยุ่งกับของๆมันหรอกน่ะ!”

ยังไม่ทันที่ป๊อปจะได้อ้าปากทะเลาะอะไรกับเจย์ต่อ เสียงโทรศัพท์ของโจก็ดังขึ้น พวกเราทุกคนจึงต่างก็มองหน้ากันเลิกลั่กเพราะไม่รู้จะทำยังไงดี

“ก็ปล่อยให้มันดับไปเองนั่นแหละ” คริสพูดขึ้นเป็นคนแรก

“ว่าแต่ใครโทรมาวะ”

“แหมมม ครวยยยย แล้วมึงนี่ไม่เสือกเลยนะ ไอ้เชี่ยหมี”

“หุบปากเลยไอ้ป๊อป มึงดูดิ๊ใครโทรมา เผื่อเป็นพ่อแม่มันอะไรงี้ จะได้ให้ไอ้นนท์รับไปก่อนได้”

“อ้าว! กูซะงั้นอะนะ”

“เออ ก็มึงเคยไปเจอแม่มันมาแล้วไม่ใช่เหรอวะ”

“เออ เรื่องนั้นมันก็ใช่อยู่..... แต่ที่แน่ๆ กูว่าไม่มีทางเป็นพ่อมันโทรมาชัวร์อะว่ะ” ผมพูดประโยคหลังเบาๆพร้อมกับส่ายหน้า

“เฮ้ยพวกมึง ไอ้เอกโทรมาว่ะ” ป๊อปพูดขึ้นเสียงดัง “ใช่เอกเดียวกับเอกที่กูกำลังคิดอยู่ป่าววะ”

“เอกเพื่อนกลุ่มมันน่ะนะ” เคนถามเบาๆ

และเมื่อพอเขาพูดจบ เสียงโทรศัพท์ก็ดับลงไปพอดี แต่มันก็เงียบลงไปแค่แป๊บเดียวเท่านั้น ก่อนที่เสียงเพลงจะดังขึ้นอีกครั้ง เราปล่อยให้มันดังไปเรื่อยๆจนกระทั่งมันดับลงไป และสุดท้าย เอกก็โทรมาอีกเป็นครั้งที่สาม

“มันโทรมาอีกแล้วว่ะ สามครั้งแล้วนะเว้ย รับดีมั้ยวะมึง” ป๊อปถาม

“เฮ้ย ไอ้เอกมันก็มาที่นี่ด้วยใช่มั้ยวะ ไอ้เจย์” เคนหันไปถามเจย์

“ใช่ ก็น่าจะอยู่ที่ห้องไอ้แม็กซ์ตึกนู้นนั่นแหละว่ะ”

“ฮัลโหล”

“เฮ้ยยย!!” ผมและคนอื่นๆร้องออกมาด้วยความตกใจที่เห็นป๊อปกดรับสายไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้ปรึกษาใครก่อนเลย

“ไอ้โจไม่อยู่ ไปข้างนอก” ป๊อปพูดลงไปในโทรศัพท์ “กูป๊อป..... เออ.... เอ้าเหรอ งั้นมึงก็ลองโทรไปดิว่ะ แค่นี้นะ” เขาวางสายลงและวางโทรศัพท์กลับไปที่เดิม ก่อนจะหันมาหาพวกเราทุกคน “เป็นเหี้ยไรของพวกมึงเนี่ย”

“มึงนั่นแหละเป็นเหี้ยอะไร! อยู่ดีๆก็รับสายไปแบบนั้นเนี่ยนะ!” ตี๋เล็กตบหัวเขาเบาๆ

“ตบหัวกูเดี๋ยวกูจับจูบปากเลย สัตว์!” ป๊อปโวย จากนั้นเขาก็หันมาหาผม “เฮ้ย ไอ้นนท์ ไอ้โจมันมีมือถืออีกเครื่องเหรอวะ”

“หา อ่ออ เออว่ะ ใช่ๆๆ” ผมพยักหน้า “กูก็ลืมไป”

“ตกลงเมื่อกี้ไอ้เอกกลุ่มมันจริงๆใช่มะ” วายุถาม

“ช่ายยย กูว่ามันพูดเหมือนมันจะนัดเจอกันอะไรสักอย่างนี่แหละว่ะ ไม่รู้เหมือนกันอะ”

“มันนัดเจอกันเหรอวะ ที่มันเพิ่งออกจากห้องไปเนี่ยเหรอ” ผมถาม

“ช่ายยย หรือไม่งั้นก็มันจะนัดเจอกันทีหลัง หรือเจอกันมาแล้ว หรืออะไรสักอย่างนี่แหละว่ะ กูเดาเอา ฮ่าๆๆๆ”

“ถุยยยย ไอ้เหี้ย! มึงไม่รู้งั้นมึงก็อย่าพูดมั่วเหอะว่ะ ไอ้ป๊อป”

“ยิ่วววว มึงดูดิ ไอ้เชี่ยเจย์แม่งทำร้ายกูด้วยวาจาตลอดเวเลยอะ ฮืออๆๆ” ป๊อปโผเข้าหาตี๋เล็ก

“นี่..... กูบอกตรงๆว่ามึงสองคนนี่มันชักจะยังไงๆไปทุกทีแล้วว่ะ ไอ้ป๊อป ตี๋เล็ก” พี่แม็ทที่นั่งเงียบอยู่บนโซฟามาตลอดพูดขึ้น “ตั้งแต่ที่มึงพูดว่าจะจับจูบปากตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ ไอ้ป๊อป”

“ใช่ๆๆๆ กูก็สังเกตอยู่เหมือนกันว่ะ” เคนรีบเห็นด้วยทันที

“เพราะก่อนหน้านี้มึงจะไม่เคยพูดอะไรทำนองนั้นเลยนะเว้ย ไอ้ป๊อป”

“ไม่เคยเหี้ยไร ไอ้ยุ มันก็พูดเล่นแบบนั้นกับกูออกบ่อยเหอะ!” ตี๋เล็กรีบแย้งขึ้นทันที

“ไม่จริงอะ ไม่เคยเหอะว่ะ กูขอยืนยัน ไอ้มีแซวเล่น มีกอดหรืออะไรแบบนั้นอะ ก็มีบ้าง แต่มันไม่ใช่คำนั้นและไม่ใช่ฟีลนั้นแน่นอนว่ะ กูแน่ใจ” คริสกระโดดเข้ามาร่วมด้วยอีกคน “ไอ้ป๊อปไม่เคยแซวว่าจะหอมแก้มมึงแบบนั้น และมันก็แทบไม่เคยเรียกมึงว่ายิ่วต่อหน้าพวกกูด้วย แต่วันนี้อะ มันเรียกมึงว่ายิ่วให้กูได้ยินมาครั้งที่สามแล้วนะ”

“นั่นไง ชัดเลย ไอ้คริสพูดเองเลยนะเว้ย แม่งไม่มีทางจำผิดแน่นอนด้วย คราวนี้มึงต้องสารภาพแล้ว ไอ้ป๊อป ไอ้ยิ่ว ว่าตกลงมึงสองคนเนี่ย.......... กันแล้วใช่มั้ยวะ!” เจย์ชะโงกหน้าเข้าไปหาทั้งสองคนใกล้ๆ

“เฮ้ยยยยยยยยย!! มึงจะบ้าเหรอวะ!!!” ตี๋เล็กหน้าแดงฉ่าและรีบผุดลุกขึ้นยืนทันที

“ยิ่งหน้าแดงยิ่งแปลว่าร้อนตัวนะเว้ยยย ไอ้ตี๋” นัทพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ

“มึงก็ด้วยอีกคนเหรอวะ ไอ้นัท! แล้วมึงเนี่ย ไอ้เชี่ยป๊อป นั่งเฉยเลยนะ ปล่อยให้กูโดนรุมอยู่ได้!” ตี๋เล็กใช้ขาเตะหลังป๊อปเบาๆ

“โอเค!!” ป๊อปตบเข่าตัวเองก่อนจะลุกขึ้นยืนข้างๆตี๋เล็ก “กูสรุปให้เอง โอเคปะ พวกมึงจะได้เลิกแซวสักที ไอ้ตี๋มันไม่สบายใจนะโว้ยยย”

“แหม ไอ้เหี้ย พวกกูก็แซวกันเล่นๆ ไอ้ห่า มึงก็อย่าทำเป็นจริงจังไป!”

“ไม่เว้ย ไอ้เจย์ กูจริงจัง พวกมึงก็รู้ว่ากูเพิ่งจะทะเลาะกันเพราะเข้าใจกันผิดมาแล้วรอบนึง กูไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีกเว้ย....” ป๊อปพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เพราะกูไม่อยากให้แฟนกูมันต้องเสียใจอะไรเพราะกูอีกแล้ว” และเมื่อพูดจบ ป๊อปก็ทำสิ่งที่พวกเราคาดไม่ถึง นั่นก็คือเขาคว้ามือของตี๋เล็กมากุมเอาไว้ พร้อมกับชะโงกหน้าเข้าไปหอมแก้มตี๋เล็กอย่างรวดเร็วทันที

“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!” พวกเราและรวมทั้งพี่แม็ทต่างก็ร้องกันออกมาเสียงหลง

ท่ามกลางเสียงฮือฮาและคำถามต่างๆมากมายที่ออกจากปากของพวกเราทุกคนเป็นชุดอย่างวุ่นวาย ป๊อปก็ได้แต่ตอบว่าคืนนี้เขาจะเล่าทุกอย่างให้เราฟังอีกครั้งอย่างละเอียดเอง ส่วนตี๋เล็กน่ะเหรอ ยืนหน้าแดงตัวสั่นทำหน้าไม่ถูกอยู่ตั้งแต่ตอนที่โดนป๊อปหอมแก้มเมื่อกี้แล้ว

“พวกมึงแม่ง เล่นเหี้ยอะไรกันเนี่ยย!!” ในที่สุดตี๋เล็กก็โพล่งขึ้นด้วยความทนไม่ไหว “พอแล้ว! เลิกคุยเรื่องนี้กันได้แล้วเว้ยย!!” พอสิ้นเสียง เขาก็รีบเดินออกจากห้องนั่งเล่นแล้วตรงไปยังห้องนอนทันที

“เฮ้ยยย แฟนมึงมันงอนอะไรป่าววะ ไอ้ป๊อป มึงรีบตามไปดูดิ๊”

“มึงไม่บอกกูก็ต้องตามอยู่แล้วเหอะว่ะ ไอ้เจย์” ป๊อปพูดยิ้มๆ “แต่กูว่ามันไม่ได้งอนหรอกมันคงเขินมากกว่าอะว่ะ”

เมื่อป๊อปเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปอีกคน อาเมฆก็เปิดประตูห้องนอนใหญ่ออกมาแล้วปรามว่าพวกเราเสียงดังกันเกินไปหน่อยแล้ว แต่เมื่อดูจากรอยยิ้มบนใบหน้าของอาแล้ว ผมก็พอจะบอกได้ว่าเอาเมฆเองก็คงจะรู้ว่าที่มาของเสียงเอะอะเมื่อครู่นั้นคือเกิดจากอะไร

หลังจากที่ตี๋เล็กกับป๊อปหายเข้าไปในห้องนอนได้ไม่นาน ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น และเมื่อเจย์ลุกไปเปิดประตูออก โจก็เดินกลับเข้ามาข้างในด้วยสภาพที่เปียกปอนเล็กน้อย

“มึงไปไหนมาวะ ไอ้โจ”

“ข้างล่าง”

“เออออ กูรู้แล้วว่าข้างล่าง แต่มึงไปไหนทำเหี้ยอะไรมา”

แต่โจก็ไม่ยอมตอบ เขาหันมาสบตากับผมครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินตรงไปยังประตูห้องนอน

“เดี๋ยว ไอ้โจ มึงอย่าเพิ่งเข้าไป” วายุรีบร้องห้ามเอาไว้ “ไอ้ป๊อปกับไอ้ตี๋มันอยู่ข้างในว่ะ มึงอย่าเพิ่งเข้า”

“แล้วทำไมกูจะเข้าไปไม่ได้วะ กูจะเข้าไปเอาผ้าขนหนูมาเช็ดหัว”

“มึงมาใช้ของกูนี่ก่อนมา ไอ้โจ” ผมเรียกเขา “ไม่รังเกียจใช่มั้ยล่ะ”

เขาจ้องหน้าผมอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่าไม่ แล้วเดินมาหยิบผ้าขนหนูไปจากมือของผม

“มึงไปไหนมา ไปหาใครมาวะ” ผมถามเขาเบาๆแบบไม่ให้คนอื่นได้ยิน “และทำไมเปียกฝนเอาได้เนี่ย เดี๋ยวก็เป็นหวัดอีกหรอกมึง”

“ไม่มีอะไรหรอก”

“มึงไปหาไอ้เอกมาใช่มะ”

“มึงถามทำไม......” เขาหันมาสบตากับผม

“ก็เมื่อกี้ไอ้เอกมันโทรมาหามึง”

“แล้วไง” เขาเริ่มชักสีหน้า

“เอ่อออ.... แล้วก็.....”

“แล้วไอ้ป๊อปมันก็รับสายอะดิวะ” เคนที่ได้ยินสิ่งที่ผมกำลังคุยกับโจอยู่พูดขึ้น คราวนี้ก็เลยทำให้ทุกคนรู้กันหมดเลยว่าเรากำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่

“อะไรวะ แล้วแม่งก็มาเสือกกะโทรศัพท์กูซะงั้นน่ะนะ” โจทำหน้าไม่พอใจ

“เปล่าหรอกมึง คือมันเห็นว่าคนที่โทรมาคือไอ้เอกไง แล้วก็ยังโทรมาตั้งสามครั้ง พอครั้งที่สามมันก็เลยรับ คิดว่าอาจจะมีธุระด่วนอะไรรึเปล่า มันไม่ได้มีเจตนาไม่ดีหรอก มึงอย่าโมโหเลย” ผมแก้ตัวแทนป๊อป “ไม่เชื่อมึงดูมือถือมึงดิ น่าจะมีมิสคอลล์จากไอ้เอกอยู่สองสายนะ เพราะตอนแรกไม่ได้มีใครกล้ารับหรือกล้ายุ่งกะโทรศัพท์มึงจริงๆอะ”

โจหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาดูด้วยสีหน้าเซ็งๆ แต่ก็ไม่ได้พูดหรือบ่นอะไรอีก และอีกไม่นาน ป๊อปกับตี๋เล็กก็เดินออกมาจากในห้องนอน ปัญหาเรื่องมือถือของเขาจึงจบลงไป

ในตอนหัวค่ำ ฝนที่ตกมาตั้งแต่ตอนบ่ายก็เริ่มซาลงจนเกือบจะหยุดสนิท เหลือแค่เพียงละอองฝนปรอยๆและลมเย็นชื้นที่ยังคงพัดเบาๆอยู่ภายนอก เมื่อสภาพอากาศเริ่มดีขึ้นแล้ว พวกเราทั้งหมดจึงนั่งรถตู้ออกไปทานข้าวเย็นกันที่ร้านอาหารริมหาดหัวหินซึ่งอยู่ห่างจากคอนโดไปราวๆสิบกว่ากิโลเมตร โจที่อารมณ์คุกรุ่นมาตั้งแต่เย็นก็ดูจะเริ่มค่อยๆรู้สึกดีขึ้น และตี๋เล็กที่เคยเขินหนักจนถึงขั้นต้องเดินหนีไปในห้องเมื่อตอนนั้นก็ดูผ่อนคลายมากขึ้นกับการเปิดตัวอย่างคาดไม่ถึงของป๊อปจนได้

เมื่อกลับถึงคอนโดอีกครั้งในตอนกลางคืน พวกเราก็ตกลงกันว่าจะนอนดูหนังและคุยกันไปเรื่อยๆในห้องนั่งเล่นจนกระทั่งถึงเช้า แต่คนที่ดูไม่ค่อยปลื้มกับความคิดนี้เท่าไหร่ก็มีอยู่สองคน นั่นคือ ผมกับเคน นั่นเอง

คือ.... ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากจะอยู่สนุกกับพวกเขาหรอก ผมเองก็อยากจะนอนดึกหรืออดนอนกับทุกๆคนเหมือนกัน แต่ผมคิดว่าผมคงจะทำแบบนั้นไม่ไหวน่ะสิ เพราะเอาแค่ตอนนี้ผมก็เริ่มรู้สึกง่วงมากแล้ว ส่วนเคนน่ะเหรอ นั่งสัปหงกนำมาตั้งแต่ตอนเรานั่งรถกลับมาจากตอนกินข้าวเย็นเสร็จแล้วด้วยซ้ำ และพอเรามีท่าทีว่าจะอยู่โต้รุ่งกัน เขาก็เริ่มงอแงและบอกว่าเขาจองจะเข้าไปนอนบนเตียงในห้องนอนที่พวกเราใช้วางกระเป๋าเป็นคนแรกทันที

พวกเรานั่งดูหนังและคุยกันไปได้เรื่อยๆ พอสักประมาณห้าทุ่มกว่า หลังจากที่อาเมฆกับอาไคล์ขอตัวเข้าห้องนอนไปแล้ว และหลังจากที่เคนเริ่มจะนั่งตาปรือแล้ว เขาก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยการที่ป๊อปเริ่มต้นเล่าเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในช่วงระหว่างที่เขากับตี๋เล็กทะเลาะกันให้พวกเราทุกคนฟัง พวกเขาสองคนสลับกันเล่าให้เราฟังทั้งเรื่องสาเหตุที่ทำให้พวกเขาต้องผิดใจกัน รวมถึงความรู้สึกของตัวเองในตอนนั้นๆ ไปจนถึงเหตุการณ์ที่ทำให้พวกเขาคืนดีกันด้วย พวกเรานั่งๆนอนๆฟังพวกเขาแล้วก็อดที่จะโห่ร้องแซวแสดงความยินดีกับทั้งคู่ขึ้นมาเป็นพักๆไม่ได้ ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกง่วงมาก แต่ผมก็ยังรู้สึกทั้งเขินและดีใจแทนเขาทั้งสองคนมากด้วยจริงๆ พอได้มาฟังเรื่องราวประสบการณ์ตรงจากปากของเพื่อนตัวเองแบบนี้แล้ว ผมก็ยิ่งรู้สึกเขินและอิ่มเอมใจมากกว่าปกติเป็นเท่าตัวเลยทีเดียว ไม่รู้สิ ผมว่าเพราะมันเป็นสิ่งที่เกิดจากคนใกล้ตัวผมมากจริงๆด้วยล่ะมั้ง ผมเลยรู้สึกมีความสุขมากอย่างบอกไม่ถูกเลยทีเดียว

พอหลังจากที่ป๊อปและตี๋เล็กเล่าเรื่องของตัวเองจบ พวกเขาก็เริ่มต้นคุยกันถึงเรื่องตั้งแต่สมัยที่เขาทุกคนรู้จักกันใหม่ๆ ซึ่งแน่นอนว่าเป็นตอนที่ผมยังไม่ได้ย้ายมาเรียนกับพวกเขา เรื่องตลก เรื่องความสนุก ความผูกพัน หรือแม้แต่เรื่องที่พวกเขาเคยผิดใจกัน ถูกแลกเปลี่ยนไปมาท่ามกลางเสียงหัวเราะและคำหยาบคายแบบเป็นมิตร ซึ่งถึงแม้ผมจะไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรกับพวกเขาด้วย แต่ผมก็ยังรู้สึกสนุกและหัวเราะจนตัวเองลืมเหนื่อยเลยทีเดียว

“เฮ้ยยย พวกมึง ชู่วววๆๆ ไอ้เคนแม่งเริ่มตีตั๋วศพแล้วเว้ยเฮ้ย” วายุพูดพร้อมกับสะกิดพวกเราให้หันไปดูเคนที่หลับฟุบลงบนตักพี่แม็ทเรียบร้อยแล้ว

“อ้าว ตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย เมื่อกี้มันยังหัวเราะอยู่เลยนี่หว่า” นัทหัวเราะเบาๆ

“เฮ้ย พวกมึงอย่าไปแซวมันนะเว้ย ไม่ต้องไปปลุกมันหรอก ปล่อยให้มันนอนไปแบบนี้แหละ” พี่แม็ทเตือน “มันคงเหนื่อยมากน่ะ”

“เฮ้ยๆ ไอ้ตี๋ กล้องเว้ยเฮ้ย มาถ่ายรูปมันเร็วเข้า ศพแรกเว้ย ศพแรก!” เจย์ออกคำสั่ง

ตี๋เล็กคว้ากล้องที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกขึ้นมาแล้วกดชัตเตอร์ถ่ายรูปเคนไปสามสี่รูปจากหลายๆมุม แต่พอเขากดดูรูปที่ถ่ายแล้วก็ต้องส่ายหน้าออกมาเบาๆ

“ทำไมวะ เป็นไรมึง”

“ก็มึงดูดิ ไอ้ยุ” ตี๋เล็กยื่นกล้องให้วายุดู “ไอ้เคนแม่งตอนนอนหน้าแม่งน่ารักเกิ๊นนนว่ะ ยังกะเด็กๆแน่ะ แม่งไม่ฮาเลยอะ ไม่เหมือนตอนแม่งหลับอ้าปากบนรถตู้อะ แม่งงงง”

“เคน..... เคน.....” พี่แม็ทเขย่าตัวเคนเบาๆ แต่เขาก็ไม่แม้แต่จะขยับตัวตอบสนองสักนิด “แม่งงงง ใครใส่ยานอนหลับให้มันรึเปล่าวะ ทำไมมันหลับสนิทได้ขนาดนี้เนี่ย หรือว่าแม่งจะเมาโค้กวะเนี่ย กูงง”

“ก็งี้แหละ ไอ้แม็ท ก็กูเคยบอกมึงแล้วไงว่าไอ้เคนแม่งหลับเก่งหลับลึกจะตายห่า ยิ่งถ้ามันเหนื่อยๆนะ แม่งหลับเป็นตาย ตอนนั้นที่กูเคยเล่าให้มึงฟังไงว่ากูเคยปลุกมันแล้วแม่งไม่ยอมตื่น จนกูถีบมันตกเตียงแม่งก็ยังไม่ตื่นเลยอะ” เจย์หัวเราะ

“งั้นกูว่ากูเอามันเข้าไปนอนในห้องดีๆดีกว่าว่ะ สงสารมัน” เมื่อพูดจบ พี่แม็ทก็ช้อนตัวเคนขึ้นในวงแขน แล้วอุ้มเพื่อนตัวเล็กของเราพร้อมกับลุกยืนขึ้นอย่างง่ายดายราวกับกำลังอุ้มตุ๊กตาฟางอยู่ ถึงแม้ว่าเคนจะตัวเล็กและพี่แม็ทจะตัวใหญ่ แต่ภาพที่ผมเห็นก็ทำให้ผมอดต้องรู้สึกทึ่งเล็กๆขึ้นไม่ได้

“ดูดิ ขนาดนี้แม่งยังไม่ยอมตื่นเลย เห็นมะ กูบอกแล้วว่าแม่งขี้เซาที่สุดในสามโลกแล้ว ไอ้เหี้ยเนี่ย”

“พี่แม็ทแม่งโคตรแมนเลยว่ะ” ป๊อปพูดทึ่งๆ “ยังกะอุ้มเจ้าสาวแน่ะพี่ โหหหห หล่อสาดดดด”

“ทะลึ่งและ ไอ้ป๊อป” พี่แม็ทหัวเราะเบาๆ “เออ งั้นกูเอามันเข้านอนเลยนะ พวกมึงจะนอนกันอยู่ที่นี่ใช่มะ ไม่เข้าไปในห้องใช่ปะ ถ้าจะเข้าไปก็เข้าไปเบาๆแล้วกัน กูก็จะนอนแล้วด้วยเหมือนกัน”

“อ้าว มึงจะไปนอนในห้องเหรอวะ”

“เออ สักงีบนึงมั้ง แล้วเดี๋ยวกูค่อยออกมาดูพวกมึงเป็นระยะๆ มึงคุยกันไปเหอะ อย่าเสียงดังรบกวนพวกอาเมฆเค้ามากก็แล้วกัน” พี่แม็ทกำชับพวกเราทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะอุ้มเคนเดินเข้าห้องไป

ผมที่มองตามหลังพี่แม็ทไปจนกระทั่งเขาเลี้ยวหายเข้าไปในห้อง มองเห็นโจที่นั่งอ้าปากหาวอยู่ข้างๆด้วยหางตา จึงทำให้นึกถึงสิ่งสำคัญอย่างหนึ่งขึ้นมาได้

โจที่เห็นว่าผมกำลังมองเขาอยู่หันมาหาผม ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงไปยังด้านหลัง

“ไปไหนวะ ไอ้โจ” เจย์ถาม

“เข้าห้องน้ำ”

“แล้วไมมึงไม่เข้าห้องนี้วะ”

“แปรงสีฟันกับโฟมล้างหน้ากูอยู่ห้องน้ำข้างหลังตั้งแต่ตอนกูอาบน้ำแล้ว”

“อ้าว มึงจะแปรงฟันนอนแล้วเหรอวะ ไอ้โจ” วายุถามบ้าง

“เปล่า ล้างหน้าเฉยๆ” เขาตอบก่อนจะเดินออกไป

หลังจากที่โจเดินไปได้ครู่หนึ่ง ตี๋เล็กก็พูดขึ้น “เฮ้ยย น้ำเปล่าหมดว่ะ เดี๋ยวกูลุกไปหยิบแป๊บ”

“ไม่ต้องๆ มึงนั่งไปเหอะ ไอ้ตี๋ เดี๋ยวกูไปหยิบให้เอง กูอยู่ใกล้กว่า” ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“งั้นเอาโค้กกะทิชชู่ออกมาเพิ่มด้วยนะ ไอ้นนท์” เจย์บอกผม

“ได้ๆ” ผมรับคำและเดินตรงไปในครัวที่อยู่ทางเดียวกับห้องนอนเล็กและห้องน้ำที่โจเพิ่งเดินไป ผมไม่รู้ว่าคนอื่นจะรู้หรือเปล่า แต่ผมก็ไม่ปฏิเสธหรอกว่าที่ผมอาสาเดินมาหยิบน้ำให้พวกเขานี่ก็เพราะว่าผมมีเรื่องอยากจะคุยกับโจนั่นแหละ

เมื่ออยู่ในครัว ผมก็เดินไปเปิดตู้เย็นและอ้อยอิ่งอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่งจนกระทั่งโจปิดประตูห้องน้ำออก เมื่อเขาเห็นผมกำลังยืนรอเขาอยู่ เขาก็เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งทันที

“มีอะไร”

“มึงจะนอนยังไงวะ ไอ้โจ พี่แม็ทกับไอ้เคนก็นอนในห้องไปแล้วอะ”

“มึงจะห่วงทำไมวะ”

“อ้าว ก็มึงไม่อยากให้ใครรู้เรื่องที่มึงฝันร้ายไม่ใช่เหรอวะ”

“กูก็ไม่ได้บอกสักคำว่ากูจะนอน”

“เฮ้ยยย บ้าเหรอวะ มึงจะไม่นอนเลยสองคืนได้ยังไง”

“กูทำได้ก็แล้วกัน” เขาพูดพร้อมกับเดินตรงเข้ามาหาผม “นี่ ไอ้นนท์”

“อะไรวะ”

“เรื่องไอ้ตี๋กะไอ้ป๊อปอะ....... มันเรื่องจริงรึเปล่าว่ะ”

“อ้าว ทำไมถามงั้นวะ ก็เรื่องจริงดิ มึงก็เคยเห็นตอนที่มันไม่คุยกันไม่ใช่เหรอวะ”

“ก็ใช่......”

“ทำไมวะ ไอ้โจ” ผมสงสัย

เขาเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะดึงขวดน้ำออกจากมือของผมไปถือเอาไว้เอง “ไม่มีอะไร กูก็แค่อิจฉาว่ะ”

“อิจฉาอะไรวะ” ผมยิ่งสงสัยหนักกว่าเดิม

“ก็อิจฉามันสองคน และอยากจะให้กูกับมึงมีเรื่องราวแบบนั้นเกิดขึ้นบ้างน่ะสิวะ”

[ExecutioneR]

ขอโทษนะครับ มาช้าเลย งานเยอะจริงจัง แต่ที่สำคัญ อาทิตย์ที่แล้วไม่สบายมากครับ ไวรัสลงกระเพาะ เหมือนจะหาย แต่ไปๆมาๆ ท้องเสียขี้แตกชี้แตนต่ออีกหลายวัน แถมยังอ้วกอีกไรอีก แรงหมด T___T

ตอนนี้ยาวหน่อย แทนคำขอโทษนะกั๊บ "^3^

[ღiสุดขอบiღ]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

โจ!! ตรงมากค่ะลูกแม่~~ อิเจ๊ปลื้ม~~

น้องนนก็รีบรับรักโจซะทีสิคะ เจ๊นั่งรอจนคานจะสึกหมดแล้วน้า~~~

+1 ให้ด้วยความรักค่ะ

[anajulia]

หายสนิทแล้วใช่มั้ยคะคุณต้น แข็งแรงๆนะคะ ^o^


ที่แน่ๆ สำหรับตอนนี้
“ก็อิจฉามันสองคน และอยากจะให้กูกับมึงมีเรื่องราวแบบนั้นเกิดขึ้นบ้างน่ะสิวะ”
“ก็อิจฉามันสองคน และอยากจะให้กูกับมึงมีเรื่องราวแบบนั้นเกิดขึ้นบ้างน่ะสิวะ”

เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย วาทะของพระเอกชัดๆ!!

[zene]

อ่า.....รักษาสุขภาพด้วยนะคะ....

//ทำไมตอนนี้นัทไม่มีบทเลยอ่ะ

[ลูกลิงแสดงตัว]

โจจจจจ  ...พ่อเทพบุตรของฉัน น่ารักอะไรอย่างนี้

[konnarak]

โจสุดยอดไปเลย

โจ สู้ๆๆ  


 

[Lacus]

โอววววว.... ตอนนี้....
โจ...เต็มๆๆๆๆๆๆๆ
กรี๊ดดดดดดดด.. >_____<  ... ปลื้ม~

ขอบคุณคุณต้นที่มาต่อด้วยนะคะ♥

[จันทร์ผา]

ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะครับ

[kasarus]

โจเท่สุดๆ
เชียร์โจต่อปายยยยยยยยยยยยยยยยยย

[ExecutioneR]

ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วครับ หายสนิทแล้วล่ะ ตอนแรกคือเวียนหัว อ้วก ทำไรไม่ได้เลย จากนั้นก็เป็นไข้ เหมือนเป็นหวัด แล้วตามมาด้วยท้องเสีย วันจันทร์ที่แล้ว (ไม่ใช่อาทิตย์นี้) เลยไปหาหมอ หมอบอกไวรัสลงกระเพาะ แต่ไม่ได้ให้ยาอะไรแก้ปวดท้องมาเลย จากนั้นก็กินข้าวไม่ลง ได้แค่ตอนเช้ามื้อเดียว ปวดท้องมวนๆ ไม่มีแรง ไม่อยากอาหาร และพอวันพฤหัส ท้องเสียหนักอีกรอบ เลยไม่ได้เข้าเล้าเลยครับ ทั้งอาทิตย์ แบบว่า หมดแรงจริงจัง งานก็เยอะ เครียดด้วย ป่วยด้วย ฮือๆๆ T^T

แต่ตอนนี้กลับมาละครับ หายดีแล้ว ไม่รู้เรื่องงานมีตติ้งนี่ยังไงบ้างนะเนี่ย ไม่ได้ตามเลย แง้แง้

[anajulia]

ดีใจด้วยที่กลับมาแข็งแรงปึ๋งปั๋งค่ะคุณต้น ฮี่ๆๆๆๆๆๆ


พอวันนี้กลับมาอ่านอีกรอบ อืม.......น้องเคนของพี่ น่าร้ากกกกกกกกกกกกกก
ชอบที่สุดเลยน้า เด็กขี้เซาเนี่ย >////////<

ว่าแต่..พี่แม็ท พี่คิดอะไรกะน้องมันรึเปล่าเนี่ย? ห้ามรังแกเด็กขี้เซานะเฟร้ย ถึงน้องเคนจะแฟนคลับน้อยแต่ก็กางปีกปกป้องสุดฤทธิ์นะเออ

ปล.ยังรอ B-side ของน้องเคนพ่อหนุ่มอาร์ตอย่างมีความหวังค่ะ

[andy_kwan]

โจ  แมนมากนะลูก

[allaboutmyfav]

  สงสารโจเนอะ 

[watcharet]

ขออีกได้ป่ะคับๆๆ

ให่มันสมกะการรอคอยมาหลายวัน

อิอิ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

โจ
น่าสงสารนะ

แต่ตัวจริงของชาตินนท์คือนัทเท่านั้น
คิคิคิ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[KaorPaor]

Love โจมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

หายดีแล้วใช่ไหมค่ะคุณต้น รักษาสุขภาพนะค่ะ

[jira]

กอดคุณต้นแน่น ๆ ให้หายป่วยเร็ว ๆ ไวรัสลงกระเพาะนี่มาจากเครียดด้วยนะคะ  พยายามไม่เครียดนะคะคุณต้น  จิรู้ว่ามันยากค่ะ แต่..สู้ ๆ ๆ ค่ะ คุณต้น!
ตอนล่าสุดนี่จิเม้นท์อะไรไม่ค่อยออกค่ะ  โมเม้นท์ที่คุณต้นสร้างระหว่างน้องเคนพี่แมทมันกลบความคิดถึงน้องโจไปเกือบหมด แอร้ยยยยย  ขอคู่นี้เพิ่มอีกคู่ได้มั้ยคะ?!  พะลีสสสสสสสสสสส
แต่ยังไงประโยคสุดท้ายของน้องโจก็ยังอยู่ในวังวนความคิดถึงอยู่นะคะ

“ก็อิจฉามันสองคน และอยากจะให้กูกับมึงมีเรื่องราวแบบนั้นเกิดขึ้นบ้างน่ะสิวะ”


เอาเลยค่ะน้องนนท์  สนองนีดน้องโจของพี่หน่อย  พี่ไม่อยากให้เป็นแค่การจิ้นเท่านั้นนะคะ >///<

ขอบคุณค่ะคุณต้น  รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
 

[ordkrub]

แข็งแรงๆนะครับคุณต้น
เฮ้ออออ ชักจะแกว่งมาเชียร์โจมากกว่าแล้ว บุคลิกมันเป็นคนที่มีเลือดเนื้อ จิตใจ จับต้องได้มากกว่าแฮะ

[ExecutioneR]

ยอมรับว่าเครียดครับ พักหลังๆนี้ หลายเรื่องมากๆ แต่ก็ด้วยความเป็นคนมองโลกแง่ดี ก็พยายามจะปล่อยวางและมองแต่ด้านดีๆ แต่ผลสุดท้ายของการโหมงานเยอะหลายสิ่ง ต่อให้จิตใจไหว มันก็มาไม่ไหวที่สุขภาพอะครับ รู้ตัวเลยว่าป่วยบ่อยมากๆๆ หลังๆนี้ แงแง TwT

ยังไงก็ขอบคุณทุกคนนะครับที่ไม่ทิ้งกัน จะเข็นเรื่องนี้ให้จบอย่างสวยงามให้ได้เพื่อทุกๆคนครับ และยังไงก็ขอยืนยันว่าบทลงเอยไม่ไกลแล้วล่ะครับ มาทะเลนี่ต้องมีไคลแม็กซ์อย่างน้อยหนึ่งจุดแน่นอน รออ่านนะครับ ^3^

ปล. จะขอกำนัลทุกๆคนด้วยการสัญญากับตัวเองว่า จะพยายามแต่งเรื่องอื่นๆเพิ่ม จะขยันมากขึ้น และทำหนังสือออกมาขาย(ไม่แพง) ให้มากขึ้นด้วยครับ คือ หมายถึงนอกจากเรื่องที่กำลังจะขายแล้วเนี่ยแหละครับ ก็จะทำออกมาเรื่อยๆเท่าที่ทำไหว ไรงี้ ตั้งใจไว้แบบนั้น และถ้าเรื่องนี้จบลงเมื่อไหร่ ก็คงจะแต่งเรื่องอื่นมาลงไปเรื่อยๆเหมือนกันครับ ^__^

[จันทร์ผา]

รอรวมเล่มคับ

[TEe RuKk]

นัท ทำไร อยู่ลูก

[PeeraDHa]

รอค่ะ

[UnFabulOus]

กด Like ให้ โจ แรงๆ 

[zene]

 ....คุณต้นแรงๆทีนึง