หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[peppier]

มันต้องมีไรที่เกี่ยวกับพลอยอีกแหงมมม '  โอ้ยย ! เซ็ง .

[banana49]

ฮืออออออ เจ็บจังเลย ปวดใจ
เสียใจมากมายอ่า ทำไมเหมือนว่า นัทจะถูกโจเบียดอ่ะ
สงสารนัท T_T เหมือนจะต้องเสียนนท์ไป
ทั้งๆที่เป็นแฟนกันมาก่อนแท้ๆเลย
เศร้า ไม่เอานะ เค้าเชียร์มาตั้งนานอ่ะ ถึงโจจะเท่ห์ก็เถอะ

อ่านตอนนี้แล้วเศร้ามากมายเลยค่ะ แบบว่า มันอึนๆไปแล้ว

ปล.รอตอนต่อไปค่ะ
ฟู่.... ขอหลบไปทำใจก่อนนะคะ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ไม่ได้นะครับ
โจจะแพ้ไม่ได้
อยากกดโหวตแบบ AF จังเลย
จะเข้ามากดให้ทุกวันเลย 555555

[PeeraDHa]

oh no 

[Tago22]

はじめまして

หวัดดีคร๊าบคุณต้น

ก่อนอื่นคงต้องบอกว่าของคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ
ที่แบ่งปันกัน

ผมเริ่มอ่านเรื่องนี้ได้ประมาณ 1 อาทิตย์ (กว่าจะตามทัน)

ในความรู้สึกของผมนัทจะมาช่วยเติมส่วนที่ขาดของนนท์
นั้นคือความอบอุ่นของพ่อที่ขาดหายไป

แต่สำหรับโจ ขอเรียกมันว่าความรัก (เอามาจากไอ้โน 55555)
เราก็ไม่รู้จะบอกอย่างไรดี แต่เราคิดมาโจรักนนท์และ นนท์ก็รักโจด้วย
แต่แค่ยังไม่รู้ใจตัวเองแค่นั้นเองมั้ง
โจ FC อีกคน

แต่มีคำถามที่อยากรู้อะ

นัท กับนนท์ นี้มีอะไร กันถึงขั้นไหนแล้วอะอย่ากรู้
หรือว่าแค่แบบครั้งแรกเท่านั้น ไม่ได้เกินกว่านั้นอะอยากรู้

[sakuracity]

อ๊ายยย มาต่อน้อยนิดดี่กว่าไม่มาเนอะ
ลุ้นๆๆอะ เดาไม่ออกเลยว่าตอนนี้คะแนนใครนำใคร ระหว่างนัทกับโจ มันสูสีๆๆโคตร
โจจะไม่มาบ้านนนท์แล้วหรอ...ฮือๆๆ ทำไมอะ สงสารโจๆๆ ทำไงดี
แต่ถ้านัทโดนหักอกก็น่าสงสารอีก ฮือๆๆๆ ทำไงดีอะ 

ดีจังเลยที่ไรเตอร์มาบอกไว้ล่วงหน้าแล้ว ว่าใกล้จะถึงตอนจบแล้ว อยากให้ถึงจุดไคลแมกซ์เร็วๆๆๆๆอะ คราวหน้า เอาเป็นตอน 110 - 120 ลงทีเดียวรวดเลยเนอะ ฮะๆ

ขอบคุณมากนะไรเตอร์ ^^

นัท-นนท์-โจ  สู้ๆ

[yeyong]

เครียดดดดดดดดดดดดดดด
ลุ้นนนนนนนนนนนนนนนนน
เหนื่อยยยยยยยยยยยยยยยย
เชียรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร์
โจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

นี่เราอ่านถึงตอนที่ 150 เชียวหรือนี่
โอ้.....

แต่เรื่องพลอยน่านิดออกนะ คนเขียนน่ะ ไว้ใจอะไรได้ที่ไหน

ขอบคุณและจะติดตามครับ
(สู้ๆ นะต่นต๊น)

[Pipe_GD]

คับบบ ไงก้อมาต่อนะคับ

[jira]

น้องโจคะ..ถึงจะโผล่มาน้อยแต่ก็ 'ชัดเจน' ค่ะ >_<
น้องนนท์ไม่ต้องกังวลเรื่องพลอยนะคะ..พี่ว่าน้องโจเค้ากำลังช่วยน้องนนท์อยู่ค่ะ (ขอจิกหัวตบน้องพลอยล้างน้ำซักดอกนึงได้มั้ยคะคุณต้น)
น้องนัทเริ่มเครียดได้แล้วนะคะ..แฟนตัวเองกำลังแอบคิดถึงผู้ชายคนอื่นอยู่นะคะ55+(สาธุ..ขอให้คนที่ได้(ใจ)นนท์ไปตอนสุดท้ายเป็นน้องโจของพี่ทีเถ๊อะ)
ดูแลสุขภาพอย่างต่อเนื่องนะคะคุณต้น  อากาศเปลี่ยนแปลงแบบนี้เดี๋ยวไข้หวัดจะกลับมาเล่นงานได้นะคะ
 

[tantalize]

เข้ามาดัน+เชียรฺโจ 

[Tago22]

พลอยนี้ร้ายนะ

โจ สู้ ๆ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Ramika]

ไม่ต้องแก้หรอก 200 อ่ะ ดีแล้ว

แต่ถ้าจะแก้ ก็แก้อย่างอื่นดีกว่า

อะจึ๊ก อะจึ๊ก

[Pamphlet]

ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ว >o<
แบบว่าเชียร์โจขาดใจ แต่ถ้าเป็นไปได้ก็อยากขอ 3P นะเออ 555+
ตอนนี้ชอบคู่ตี๋เล็กกับป็อปมากเลย อยากให้มี Part B ของคู่นี้ออกมาเยอะๆเลยค่ะ
ส่วนพลอยเอาไปเก็บทีได้ม๊ายยยย รู้สึกหลังๆชักจะร้าย(ลึก)ขึ้นเรื่อยๆ
ยังไงมาอัพต่อเร็วๆนะคะ เป็นกำลังใจให้  

[จันทร์ผา]

ไรท์เตอร์ หายดียังครับ

[Tago22]

รอ รอ
มาเชียร์โจ

[Fill]

อะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้ามี...ไรเตอร์

[ExecutioneR]

55555
กด like เม้นบนตรงไหนเนี่ย

ิอิอิ ไม่ต้องห่วงครับ เรื่องนี้ไม่มีอะไรซับซ้อนมากมายหรอก อ่านไปเรื่อยๆ สบายๆเนอะ งุงิ >w<

จะเข้ามาบอกว่า เจอกันพรุ่งนี้ครับ ขอโทษด้วยที่มาช้า พอดีช่วงนี้งานสุมหัวมากมาย T___T

ปล. ร่างกายหายดีละครับ รักษาตัวดูแลตัวอยู่พักใหญ่เหมือนกัน ขอบคุณทุกๆกำลังใจและความเป็นห่วงมากๆๆนะครับ ขอบคุณจากใจจริงๆๆ

[andy_kwan]

 
พรุ่งนี้จะเข้ามาเชียร์ลูกโจ   อิอิ

[anajulia]

กอดดดดดดดดดดดดดคุณต้น
หายดีก็ดีแล้วนะคะ แล้วอย่าเผลอไปไม่สบายอีกล่ะ
ว่าแล้วก็รอพรุ่งนี้ หุหุ

[yamanaiame]

จะรอคร๊ๅฟ

[yamanaiame]

จะรอคร๊ๅฟ

[konnarak]

จะรอ  คับบๆๆๆ

[kengjung23]

น้องโจคะ..ถึงจะโผล่มาน้อยแต่ก็ 'ชัดเจน' ค่ะ >_<
น้องนนท์ไม่ต้องกังวลเรื่องพลอยนะคะ..พี่ว่าน้องโจเค้ากำลังช่วยน้องนนท์อยู่ค่ะ (ขอจิกหัวตบน้องพลอยล้างน้ำซักดอกนึงได้มั้ยคะคุณต้น)
น้องนัทเริ่มเครียดได้แล้วนะคะ..แฟนตัวเองกำลังแอบคิดถึงผู้ชายคนอื่นอยู่นะคะ55+(สาธุ..ขอให้คนที่ได้(ใจ)นนท์ไปตอนสุดท้ายเป็นน้องโจของพี่ทีเถ๊อะ)
ดูแลสุขภาพอย่างต่อเนื่องนะคะคุณต้น  อากาศเปลี่ยนแปลงแบบนี้เดี๋ยวไข้หวัดจะกลับมาเล่นงานได้นะคะ
 

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งครับ โจ ต้องได้นนท์ไปครอบครอง(รัศมีพระเอกจับซะขนาดนี้)

[boylove_yj]

จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมม


คนอ่านเป็นแสน

เม้นเป็นหมืนอย่างนี้

ต้องดีแน่ๆ

อิอิ

[zombiepe]

ยังอ่านไม่จบแต่ดอดมาอ่านตอนหลังๆก่อน 55
กลัวว่ามันจะเศร้า
เชียร์คู่นัทนนท์สุดใจแต่ลางสังหรณ์มันยังไงไม่รู้
กลัวคนดีไม่มีที่อยู่  กร้ากก
สนุกมากเลยค่ะ เมื่อวานเข้ามาอ่านกะแค่อ่านแค่ไม่กี่หน้าแล้วจะเข้านอน
กลายเป็นว่านั่งอ่านจนเกือบถึงตีสองแล้วต้องตื่นหกโมง ==^

นัทนนท์ สุดใจ >.<b

[zombiepe]

พระเจ้า!!!!!!
ยังอ่านไม่จบเมื้อกี้เพิ่งอ่านตอน32ปลอมๆจบ
แทบช็อคตอนที่โจจูบกะนัท
อันที่จริงช็อคไปพร้อมนนมท์แล้วล่ะ
พออ่านมาถึงตอนที่บอกว่าเป็นตอนปลอมๆแทบเขวี้ยงเม้าส์ทิ้ง  55555
งานนี้บอกได้คำเดียวขอบคุณพระเจ้าที่เป็นตอนปลอมๆ

[ExecutioneR]

^
^

555555+

โดนไปอีกคน คริๆๆ

[ExecutioneR]

b44


วายุ


“เฮ้ย ไอ้ยุ กูถามมึงจริงๆ ตอนนี้นี่มึงกับไอ้คริสเป็นอะไรยังไงกันแล้ววะ” ไอ้เจย์เดินเข้ามาถามผมในตอนเย็นของวันศุกร์

ผมหันไปมองหน้ามันด้วยความสงสัยทันที “ไอ้ที่มึงถามว่าเป็นอะไรยังไงน่ะ มึงหมายถึงเรื่องอะไร ไอ้เจย์ พูดให้เคลียร์ๆกว่านี้หน่อยดิ๊วะ”

มันยักไหล่ “ก็เรื่องของมึงกับมันน่ะสิวะ ก็มึงลองคิดดู ตอนนี้มึงสองคนก็แทบจะเรียกได้ว่าอยู่บ้านเดียวกันอยู่แล้ว กูก็แค่อยากรู้ว่าตกลงว่าตอนนี้ มึงคิดอะไรกับไอ้คริสมันไปรึยัง มึงคบกันไปรึยัง อะไรแบบนี้น่ะ...... นี่กูเลือกมาถามมึงตรงๆเลยนะเว้ย มึงไม่ต้องโกหกกูล่ะ ไอ้ยุ”

ผมมองหน้ามันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยกแขนขึ้น แล้วตบลงไปบนหัวของมันหนึ่งที “ไอ้ควาย!! มึงถามเหมือนมึงไม่รู้จักกูนะ!”

“เอ๊า! เหี้ยไรวะ.....” มันยกมือขึ้นลูบหัวตรงที่เพิ่งโดนผมตบไป

“กูไม่ได้คิดอะไรกับไอ้คริสเว้ย มันเป็นเพื่อนกู และกูก็ยังรักมันแบบนั้นไม่เปลี่ยน มึงเองก็น่าจะรู้ดีนะว่ากูไม่ได้เป็นเกย์น่ะ ไอ้ห่าาาา”

“เออออ กูรู้ว่ามึงไม่ได้เป็น แต่ของแบบนี้มันก็เปลี่ยนกันได้นี่หว่า..... และไอ้คริสมันก็น่ารักขนาดนั้นด้วย ยิ่งแม่งกำลังมีปัญหาแบบนี้ แม่งก็ยิ่งน่าเป็นห่วงน่ากอดเข้าไปใหญ่ กูล่ะสงสารมันจริงๆนะเว้ย กูอยากเป็นกำลังใจให้มัน อยากดูแลมันว่ะ”

“อันดับแรกเลยนะ ไอ้หมีควาย ไอ้ห่า ไอ้เหี้ย ไอ้บักหำ! กูขอบอกมึงเลยนะว่ากูไม่ได้จะเปลี่ยนไปง่ายๆอย่างนั้นหรอกนะเว้ย เพราะไอ้คริสมันก็เพื่อนสนิทกูมาตั้งนาน กูเคยเห็นมันเป็นยังไงแต่แรก ตอนนี้กูก็ยังเห็นมันเป็นแบบนั้นนั่นแหละ” ผมพูด “ส่วนเรื่องที่มึงชอบมัน มึงก็แสดงออกให้มันรู้สิวะ ไม่ใช่มามัวอ้ำๆอึ้งๆหรือมามัวพูดกับกูอยู่แบบนี้”

“มึงว่ามันจะยังไม่รู้อีกเหรอวะว่ากูชอบมันอะ”

ผมคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ก็จริงของมึง...... เพราะกูก็ไม่เคยคุยกับมันเรื่องนี้อะนะ กูก็คงตอบมึงไม่ได้ และอีกอย่าง มึงเองก็ไม่ได้แสดงออกอะไรชัดเจนขนาดนั้นอีกอะ เพราะมึงก็ยังเสือกมีพี่แจ๊คอยู่แล้วด้วย”

“มึงว่ากูยังแสดงออกไม่ชัดเจนจริงๆเหรอวะ” มันถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ

ผมต้องคิดทบทวนอีกครั้ง “......โอเคๆ กูขอถอนคำพูดว่ะ ถ้าในสายตากู กูก็ดูออกอะน่ะ แต่ถ้าในสายตาไอ้คริสเอง อันนี้กูก็ไม่รู้จริงๆว่ะ ไอ้เจย์”

“งั้นเหรอวะ......” มันถอนหายใจ “เออๆ ช่างเหอะเว้ยยย บางทีกูอาจจะได้แค่รักและเป็นห่วงมันไปแบบนี้แค่นั้นเองอะว่ะ กูคงไม่มีทางได้มันเป็นแฟนหรอก กูเข้าใจ”

ผมไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป ไม่ได้ทั้งเห็นด้วย และไม่ได้ทั้งแสดงความเห็นใจอะไรให้แก่มันเลย เราสองคนจบบทสนทนาลงแค่ตรงนั้น ก่อนที่จะเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนคนอื่นๆและแยกย้ายกันกลับบ้านไป

คำพูดของไอ้เจย์ ทำให้ผมคิดถึงเรื่องระหว่างผมกับไอ้คริสขึ้นมา เพราะนับตั้งแต่วันนั้นที่มันย้ายมาอยู่กับอาไคล์และอาพี เราสองคนก็ไม่เคยคุยเรื่องความรู้สึกที่มันมีต่อผมอีกเลย ตอนนั้นมันก็ยังพูดและแสดงออกอยู่หรอกนะว่ามันรักผม แต่ว่าหลังจากนั้น.......

“คิดไรอยู่วะ ไอ้ยุ”

ผมสะดุ้งเบาๆและสบตาเข้ากับไอ้คริสที่นั่งอยู่ตรงหน้าของผม “เปล่าว่ะ ก็คิดไรไปเรื่อยอะ”

“คิดอะไรวะ มองหน้ากูไปด้วยเนี่ยนะ” มันยิ้มอายๆ

“เอาน่าๆๆ” ผมโบกมือ “ทำการบ้านกันต่อเหอะ”

“กูทำเสร็จไปตั้งนานแล้ว”

“เฮ้ยยย จริงอะ”

“ก็เออดิ ก็มึงมัวแต่นั่งเหม่ออยู่อะ กูก็นั่งทำๆของกูไป พอทำเสร็จแล้วเงยหน้าขึ้นมาจากสมุดอีกที ก็เห็นมึงนั่งตาลอยอยู่นั่นน่ะแหละ”

คราวนี้เป็นฝ่ายผมที่ต้องยิ้มอายๆออกมาบ้างแล้ว “อ๋อเหรอวะๆๆ โทษทีๆว่ะ งั้นกูขอลอกการบ้านมึงหน่อยเด่ะ ขี้เกียจทำแล้วอ้ะ”

“อ้าวมึง มีการแบบนี้อีก เดี๋ยวกูเอาไปฟ้องแม่มึงนะเว้ยย”

“โหหหห ไม่เอาน่าาาา มึงงง การบ้านง่ายๆแค่นี้เอง กูขี้เกียจแล้วอ่าาา หรือมึงจะมานั่งรอนั่งเฝ้ากูจนทำการบ้านเสร็จวะ มาให้กูรีบๆลอกให้เสร็จๆแล้วจะได้หาไรเล่นกันดีกว่าว่ะ”

“มึงพูดเหมือนไอ้ป๊อปเปี๊ยบเลย ไอ้ยุ” มันหัวเราะเบาๆ

“กูเนี่ยนะ เหมือนไอ้ป๊อปปป!! โห่ๆๆ ไม่มีทาง กูทั้งหล่อกว่า ฉลาดกว่า สูงกว่า น่ารักกว่า เล่นกีฬาเก่งกว่า......”

“พอๆๆ พอและ” มันขัดขึ้น “ยิ่งเยอะยิ่งทำกูจะอ้วกว่ะ หลงตัวเองนะมึงเนี่ย”

“อ๊าวว กูพูดความจริงเหอะะะ ว่าแต่ มึงเอาสมุดมาให้กูลอกได้และ ไอ้คริส นะๆๆๆ” ผมทำหน้าอ้อน

“ยิ่งเหมือนไอ้ป๊อปเข้าไปใหญ่เลยว่ะ” มันหัวเราะ “ถ้างั้น....... กูก็คงเป็นเหมือนไอ้ตี๋ที่ขัดมึงไม่เคยได้เลยสินะ อ้ะ นี่” มันดันสมุดของมันส่งมาให้ผม

“แหมมมมม มันต้องอย่างนี้สิวะ เพราะงี้ไงกูถึงรักมึงจริงจริ๊งงงง ไอ้คริส ฮ่าๆๆ” ผมรับสมุดมา แล้วก็ก้มหน้าลอกการบ้านตั้งแต่ส่วนที่ผมทำค้างเอาไว้ แต่แล้วจู่ๆผมก็รู้สึกตัวขึ้นมาได้ว่าผมเพิ่งหลุดพูดคำว่าอะไรออกไป ดังนั้นผมจึงเหลือบขึ้นมาจากสมุดเพื่อมองหน้าของไอ้คริส แต่มันก็ไม่ได้กำลังมองมาที่ผมอยู่ ผมจึงก้มลงลอกการบ้านส่วนที่เหลือต่อจนกระทั่งเสร็จ

“เสร็จแล้วเหรอ” มันถาม

“อ่าฮะ ขอบใจมากเว้ย” ผมปิดสมุดต้นฉบับลงและยื่นคืนให้กับมัน

“อะไร........ มองอะไรกูอีก” มันนิ่วหน้าเล็กน้อย แต่ริมฝีปากก็ยังคงมีรอยยิ้มอยู่

“นี่ไอ้คริส มึงว่าพรุ่งนี้เราสองคนทำไรกันดีวะ”

มันยักไหล่เบาๆ “.....อ่านหนังสือ”

“ถุยเถอะ ไอ้ตูด อย่างมึงมันไม่ต้องอ่านอยู่แล้วเหอะว่ะ”

“แต่กูก็ต้องเรียนกับอาไคล์นี่หว่า และมึงพูดเหมือนมึงจะไม่อ่านอย่างนั้นน่ะ ไอ้ยุ”

“ก็อ่านสิวะ แต่กูก็ไม่ได้ซีเรียสไง เลยคิดๆว่าจะเอาเวลาส่วนใหญ่ทำไรดี กูไม่อยากนั่งอ่านหนังสืออยู่บ้านแล้วปล่อยมึงนั่งแหง่กอยู่คนเดียวอะ”

“ไม่ต้องห่วงกูหรอก กูก็อยู่กับอาไคล์กับอาพีไง แถมกูก็มีอะไรให้ทำตั้งเยอะแยะ”

“ทำอะไรของมึงวะ เยอะแยะ”

“ก็อ่านหนังสือ ทำแบบฝึกหัด ทวนภาษาสเปน ไม่ก็เล่นเน็ตล่ะมั๊ง”

“ฟังดูน่าสนุกชิบหายย......” ผมกลอกตา

หลังจากผมพูดจบประโยคไปได้ไม่เท่าไหร่ เสียงเคาะประตูห้องของผมก็ดังขึ้น ผมจึงลุกออกจากเก้าอี้และเดินไปเปิดประตูออก

“ข้าวเย็นพร้อมแล้วนะลูก ไป ลงไปกินข้าวกันได้แล้ว” แม่เป็นคนเดินมาเรียกพวกเราถึงบนห้องด้วยตัวเอง

“ครับแม่ วันนี้แม่ทำเหรอ หรือว่าป๊าเป็นคนทำอะ”

“ก็ช่วยๆกันนั่นแหละ ดูสภาพแม่ซิเนี่ย หน้ามันไปหมดแล้ว” แม่พูดพร้อมกับชี้ที่หน้าของตัวเอง “ทำไม ถามทำไม จะบอกว่าถ้าเป็นฝีมือแม่ ไม่ใช่ของไอ้เมฆนี่จะกินไม่ลงรึไง”

“ป่าววววว ยุไม่ได้จะพูดอย่างนั้นซะหน่อย ยุชอบกับข้าวฝีมือแม่อีฟจะตายไป” ผมเขิยบตัวเข้าไปกอดและหอมแก้มแม่เบาๆ

“วั้ยยย! พอๆๆ ไม่ต้องมาเกาะแกะชั้น ไปล้างมือกันให้เรียบร้อยแล้วลงไปข้างล่างได้แล้วไป แม่ขอล้างหน้าล้างตาและเปลี่ยนชุดแป๊บนึงแล้วจะรีบตามลงไป”

ผมหัวเราะเบาๆก่อนจะพยักหน้าและปิดประตูห้องลง จากนั้นก็หันกลับมาเห็นไอ้คริสนั่งมองผมเหม่อๆอยู่

“เฮ้ยย เป็นไรวะ ปะ ไปแดกข้าวกันเหอะ” ผมเดินเข้าไปหามัน และตอนที่มันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมนั่นเอง ผมจึงเห็นแววตาเจ็บปวดลึกๆข้างในที่สะท้อนออกมาจนเห็นได้ชัดเจน

มันหลบสายตาผมไปแวบหนึ่งก่อนจะลุกขึ้นยืนและหันมายิ้มให้กับผมอีกครั้ง “ไปเหอะว่ะ กูก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน”

“เดี๋ยว ไอ้คริส” ผมคว้าข้อมือของมันเอาไว้ “มึงคิดมากเรื่องพ่อกับแม่มึงใช่มั๊ย”

“เปล่า......”

“โกหก ไอ้สัตว์ มึงไม่ต้องมาพยายามโกหกกูเลย” ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เปล่า กูไม่ได้คิดมากเรื่องพ่อกับแม่กู กูไม่ได้คิดแบบนั้น แต่.......”

“แต่อะไร มึงพูดมาให้จบๆ”

“คือ...... กูแค่เห็นมึงกับแม่มึงน่ารักดี แล้ว....... แล้วกูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมกูถึงรู้สึกแบบนี้อะว่ะ มัน..... ไม่รู้ดิ มันรู้สึกแปล๊บๆ เหงาๆบอกไม่ถูก กูก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน” มันก้มหน้าลง

ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะกอดมัน “กูเข้าใจเว้ย แต่มึงอย่าลืมว่ามึงเองก็ได้ความรักจากพวกอาไคล์และครอบครัวของกูทุกคนมากๆเหมือนกันนะ คริส”

“กูรู้ เพียงแต่.......”

ผมดันตัวเองออกแล้วมองหน้ามัน “มึงอยากกลับบ้านไปอยู่กับพ่อแม่มึงเหรอ”

มันนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะส่ายหน้า “ไม่อะ ถ้ากลับไปแล้วเป็นแบบนั้น กูก็ไม่อยากกลับหรอก แต่ว่า......”

มันจบประโยคด้วยคำว่า แต่ อีกแล้ว “เอาเหอะๆ มึงอย่าคิดมากเลย ตอนนี้มึงคงมีเรื่องให้คิดเยอะ ต้องปรับตัวจริงๆจังๆหลายอย่าง แต่ว่ามึงเป็นที่ต้อนรับของพวกกูเสมอนะเว้ย ไอ้คริส มึงจะคิดอะไรก็เรื่องของมึง แต่มึงห้ามคิดว่ามึงกำลังรบกวนหรือรู้สึกเกรงใจพวกกูเด็ดขาด เข้าใจรึเปล่า”

“อืออ กูรู้” มันพยักหน้ารับเบาๆ

“งั้นไปกินข้าวกันเหอะว่ะ ปะ” ผมตบบ่ามันเบาๆ แล้วจากนั้นเราสองคนก็เดินออกจากห้องและลงไปยังห้องกินข้าวที่ชั้นล่างด้วยกัน

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่พวกเราสามครอบครัวมาอยู่กันพร้อมหน้าที่โต๊ะอาหารที่บ้านของผม ทำให้ไอ้คริสที่ในตอนแรกดูจะซึมๆลงไปบ้าง ก็ค่อยๆดีขึ้นเมื่อเราเริ่มคุยกันถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้มากมาย โดยเฉพาะเมื่ออาไคล์บอกว่าจะพามันไปเล่นเทนนิสด้วยกันในวันพรุ่งนี้ สีหน้าของมันก็ดูสดชื่นและมีความสุขขึ้นทันที เพราะว่าเทนนิสเป็นกีฬาเพียงอย่างเดียวที่ไอ้คริสเล่นเป็นและยังเล่นได้ดีซะด้วย ซึ่งตอนแรกผมก็ขอไปเล่นกับพวกเขาด้วยเหมือนกัน แต่ก็ถูกแม่เบรคเอาไว้ซะก่อนว่าให้อ่านหนังสืออยู่ที่บ้าน อย่างน้อยๆก็หนึ่งวันเต็มๆ แล้ววันอาทิตย์ถึงจะยอมปล่อยผมให้เป็นอิสระได้นิดหน่อย ทำเอาผมนั่งหน้าหงิกทันที

“งั้นพรุ่งนี้ยุไปอ่านหนังสือบ้านป๊าก็แล้วกัน ดีมั๊ย”

“นั่นสิ พวกพ่อเองก็ว่าจะให้ยุไปเดินซื้อของเป็นเพื่อนอยู่เหมือนกัน”

พ่อกอล์ฟหันไปหาป๊ากับพ่อเล็กทันที “พวกมึงสองคนจะพาลูกกูไปซื้อของเรอะ กูเตือนพวกมึงเลยนะว่าไม่ต้องซื้อเหี้ยอะไรให้มันแล้วนะเว้ยย แม่งงง พวกมึงแม่งชอบตามใจลูกกูอยู่เรื่อย”

“กูก็ยังไม่ได้บอกซักคำว่าจะซื้ออะไรให้มันเว้ย มึงยังไม่ต้องรีบโวย” พ่อเล็กสวนกลับทันที

“นี่ๆๆ แต่ลูกชายชั้นจะสอบวันจันทร์นี้แล้วนะยะ”

“เดี๋ยวพวกกูจะดูให้มันอ่านหนังสือเองน่า อีฟ มึงไม่ต้องห่วงหรอก” ป๊าหันไปยืนยันกับแม่อีฟ

“เอ้าๆ ก็ได้ๆ แต่ตอนกลางคืนก็เอามันมาส่งที่บ้านด้วยล่ะ” แม่ผมยอมตกลง

หลังจากกินข้าวกันเสร็จ ผมก็ถามป๊ากับพ่อเล็กว่าจะให้ผมไปช่วยทั้งสองคนซื้ออะไรกันแน่ เพราะตอนกินข้าวกันอยู่ ทั้งคู่ก็ไม่ยอมบอกผมสักที จนสุดท้าย พ่อเล็กก็พาผมเดินออกห่างจากคนอื่นๆ และกระซิบบอกผมว่า พ่อตั้งใจจะซื้อแล็ปท็อปให้กับคริสเครื่องนึงเป็นของขวัญหลังจากสอบเสร็จ ซึ่งอาไคล์กับอาพี รวมทั้งพ่อและแม่ของผม ต่างก็มีของขวัญของตัวเองที่จะให้คริสด้วยเหมือนกัน ข่าวใหม่นี้จึงทำให้ผมรู้สึกดีใจมากจริงๆ

“งั้นยุซื้อด้วยนะครับ!”

“อื้ออ เอาสิ มีตังค์ใช่มั๊ยล่ะ”

“มีครับๆ ว่าแต่..... นี่เราจะซื้อให้มันเนื่องในอะไรอะครับ” ผมเพิ่งนึกขึ้นมาได้

“ก็ไม่ได้เรียกว่ามีโอกาสพิเศษอะไรนักหนาหรอก แต่พวกพ่อคิดกันว่ามันน่าจะทำให้คริสรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเราได้มากขึ้นน่ะนะ” พ่อเล็กอธิบายให้ผมฟัง “ถึงแม้ว่าพ่อเองจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับเรื่องการให้อะไรเป็นสิ่งของก็เถอะ”

“แต่มันก็เป็นอย่างเดียวที่เรายังไม่ได้ให้คริสจริงๆจังๆนี่ครับ พี่ซัน” อาพีที่เพิ่งเดินเข้ามาหาเราสองคนพูดขึ้นเบาๆ “ยังไงยุก็อย่าเพิ่งบอกเพื่อนเราซะก่อนล่ะ”

“ครับ” ผมรับคำ

“คิดซะว่าเป็นเหมือนปาร์ตี้เลี้ยงฉลองต้อนรับสมาชิกครอบครัวคนใหม่ก็แล้วกัน แล้วเอาไว้ค่อยชวนเพื่อนๆเรามาเที่ยวที่บ้านก็แล้วกันนะ ยุ” พ่อเล็กหันมาพูดกับผม

“แน่นอนอยู่แล้วครับ พ่อเล็กกก!” ผมยิ้มกว้าง

“ว่าแต่......” พ่อเล็กยิ้ม “ตกลงรู้ใจตัวเองรึยัง ว่าคิดยังไงกับคริสน่ะ”

“โหหหหหห!! เอาอีกละ พ่อเล็กเล่นยุเรื่องนี้ตลอดดดดด!!” ผมโวย “ยุไม่ได้คิดอะไรจริงๆนะครับ ไอ้คนที่คิดน่ะ ไอ้เจย์นู่นนน!”

“ก็ดีแล้วๆ” พ่อเล็กกับอาพีหัวเราะเบาๆ “ยุไม่เป็นเกย์น่ะ ดีแล้ว เหลือเอาไว้ทำพันธุ์ให้ไอ้กอล์ฟมันได้สืบสกุลบ้างน่ะดีแล้วล่ะ”

พ่อเล็กเดินกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมกับทุกคนๆ ทิ้งให้ผมยืนกับอาพีตามลำพัง

“พ่อเล็กแม่งงงง ชอบแซวยุเรื่องนี้เรื่อยอะ!”

อาพียิ้ม “แต่คริสมันก็ชอบยุจริงๆนี่ ใช่มั๊ยล่ะ ขนาดอายังดูออกเลย”

“จริงเหรอครับ อาพีดูออกจริงอะ”

“แหงสิ ทั้งสายตา หรือท่าทางของคริสตอนที่อยู่กับยุน่ะ อาว่ามันชัดเจนออกจะตาย”

“แต่ยุชักเริ่มดูไม่ออกแล้วอะครับ ตั้งแต่ตอนมันย้ายมาอยู่กับอาพีใหม่ๆ ยุก็แทบไม่รู้สึกอะไรอีกเลยจริงๆนะ ยุว่ามันไม่ได้แสดงอะไรออกมาเลยอะ ทำไมอาพีดูออกได้ล่ะเนี่ย”

“คงเป็นเพราะว่า คริสมันคล้ายกับอาเมื่อสมัยเด็กๆมากล่ะมั๊ง” อาพียิ้ม

“แต่ยุไม่ได้คิดอะไรกับมันเลยจริงๆนะ อาพี คือ ไอ้รักน่ะมันก็รักอยู่หรอก ห่วงมากด้วย แต่ไม่ใช่แนวนั้นเลยจริงๆๆอะ อาพีว่านี่ยุจะทำให้มันเสียใจอีกรอบรึเปล่าครับเนี่ย” ผมพูดอย่างไม่ค่อยสบายใจ

“คิดมากน่าาาา เพิ่งจะอายุแค่นี้ก็เครียดเรื่องความรักแล้วเหรอ หลานอา” อาพีวางมือลงบนหัวของผมแล้วขยี้เบาๆ “ยุยังจำได้รึเปล่าว่าตอนแรกน่ะ อาเองก็เคยแอบชอบพี่เมฆ.... ป่ะป๊าของยุอยู่เหมือนกันนะ และอาไคล์เองก็เคย ‘หลงรัก’ พ่อเล็กด้วยซ้ำไป”

“จำได้สิครับ”

“นั่นแหละ อาก็แค่จะบอกว่า มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่ทุกคนในโลกจะสมหวังกับความรัก หรือสมหวังในทุกๆเรื่องไปซะหมด ไม่ว่าจะเป็น เพื่อน การเรียน การงาน หรือแม้แต่ครอบครัว......” น้ำเสียงของอาพีเปลี่ยนไปเล็กน้อยในคำสุดท้ายของประโยค “แต่มันก็ไม่ได้จำเป็นว่าเมื่อเราไม่สมหวังแล้ว มันจะต้องมาคู่กับความเจ็บปวดเสมอไปนะ จำเอาไว้แล้วกันนะครับ ยุจะเป็นคนสำคัญและมีบทบาทที่สำคัญมากๆในชีวิตของคริส นับจากนี้และต่อๆไป ขอแค่ยุอย่าทิ้งเพื่อนของยุ และยังรักเพื่อนของยุแบบนี้ไว้ตลอดไปก็พอ”

ผมรู้สึกงงๆกับคำพูดของอาพีนิดหน่อย แต่ก็พยักหน้าออกไปเบาๆ “ครับ ยังไงยุก็ไม่ทิ้งเพื่อนยุ ไม่ว่าจะเป็นไอ้คริสหรือคนอื่นๆอยู่แล้วอะครับ”

“อารู้ครับว่ายุต้องเป็นแบบนั้นแน่นอนอยู่แล้ว......” อาพีขยี้หัวผมเบาๆอีกครั้ง ก่อนจะโอบไหล่ผม แล้วจากนั้นเราสองคนก็เดินกลับเข้าไปหาทุกคนด้วยกัน

[จันทร์ผา]

อ่านแล้วรู้สึกดียังไงไม่รู้ :pig4:นะครับ