หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[Gulp]

 

[0nePiece]

 

[tantalize]

 

[0nePiece]

.















.

[wisa]

 

[andy_kwan]

เข้ามารอลูกโจ  อิอิ

[konnarak]

เข้ามาแอบดูว่า  นนท์ กะ โจ มายัง   




มาได้เเล้ว

[detex]

ตกไปหน้าสองแล้ว  ดันขึ้นมารอใหม่นะครับ

[จันทร์ผา]

ไรท์เตอร์สบายดีไหม

[0nePiece]

 

[ExecutioneR]

ไรท์เตอร์สบายดีไหม

ไม่สบายครับ รุนแรงทีเดียว

-___-""

ขอโทษนะครับ หายไปนาน เพราะเหนื่อยมากกกกกกกกกกกก
ไม่ได้นอนซะหลายคืน งานล้นหัว ตอนนี้พวกฝรั่งกลับกันไปหมดแล้ว เริ่มมีเวลาได้พักแล้ว
แต่ตอนนี้ไม่สบาย เป็นหวัดมาอาทิตย์กว่าละครับ ไม่หายสักที วันนี้ก็มาสอนเยอะแยะหลายชั่วโมง
ตอนนี้เพิ่งว่างได้สักพัก เดี๋ยวมาแปะให้นะครับ

ขอโทษจริงๆที่ให้รอนาน และขอโทษด้วยที่ไม่สามารถแต่งนิยายให้ถูกใจหมดทุกคนได้นะครับ

 

[kingphai]

ต้น
หายเร็วๆเน้อ
ไม่สบายอีกแล้วว
รักษาสุขภาพด้วยน้าคร้าบบบบบบ

[ExecutioneR]

A 108


“พลอย....”

“มาเดินเล่นเหรอ”

“อะ.... เอ่ออ” ผมหันไปมองหน้านัทอย่างกังวลใจ นี่พลอยจะเห็นที่ผมจับมือกับเขาหรือเปล่านะ “อือออ ว่าแต่พลอยมาทำไรอะ”

“พลอยมาดูหนังอะ มากับเพื่อน ยืนอยู่นั่นไง” พลอยชี้ไปยังผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนห่างออกไปไม่ไกล “ว่าแต่ไม่อ่านหนังสือสอบหรือไง สอบอาทิตย์หน้านี้แล้วไม่ใช่เหรอ”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยอ่านก็ได้ เวลาเหลือเฟือจะตายย” ผมตอบ “ว่าแต่พลอยรู้ได้ไงอะว่านนท์สอบอิทตย์หน้าน่ะ”

“แหม จะรู้ได้ไง ก็มีคนบอกมาอะดิ แต่ว่าเอาไว้ค่อยคุยกันทีหลังละกันนะ นนท์ เดี๋ยวเพื่อนพลอยจะคอยนานน่ะ ยังไงก็โชคดีในการสอบด้วยละกันนะจ้ะ” พลอยยกมือขึ้นโบกลาผม ก่อนจะเดินกลับไปหาเพื่อนที่รออยู่ของเขา

เมื่อพลอยเดินจากไปแล้ว ผมกับนัทก็หันหลังเดินแยกจากไปอีกทางทันที

“นัทว่าพลอยจะเห็นรึเปล่า”

“ไม่รู้ดิ แต่นัทว่า....... ก็คงเห็นล่ะมั๊ง” นัทตอบด้วยน้ำเสียงเครียดๆ “นัทขอโทษว่ะนนท์ นัทไม่คิดว่าเราจะเจอคนรู้จักอะ แถมยังเป็นพลอยอีกด้วย คือถ้าเป็นเพื่อนๆหรือเด็กที่โรงเรียนเรามันก็ยังไม่ค่อยเท่าไหร่อะน่ะ แต่นี่.......”

“ไม่เป็นไรหรอกมั๊ง นัท พลอยคงไม่จู่ๆเอาไปบอกแม่นนท์หรอก” ผมปลอบเขา ทั้งๆที่ตัวเองก็ยังคงรู้สึกไม่ปลอดภัยอยู่ด้วยเหมือนกัน

“แต่นัทไม่สบายใจ นี่ถ้านัทไม่เล่นพิเรนทร์ๆ มันก็คงไม่เกิดเรื่องหรอก” เขายังคงนิ่วหน้าอยู่ นี่แหละ จุดที่แตกต่างกันอย่างมหาศาลของนัทกับโจ เพราะถ้าเป็นโจล่ะก็ เขาคงจะไม่ใส่ใจแม้แต่นิดเดียวแน่ๆ

“เรื่องมันยังไม่เกิดสักหน่อย นัทอย่าเพิ่งคิดมากดิคับ” ผมหยุดเดินและหันไปมองหน้าเขา “และอีกอย่าง เมื่อกี๊ก็ไม่ใช่การเล่นพิเรนทร์ๆด้วย นัทจับมือนนท์เพราะนัทรักนนท์ใช่ป่าว”

นัทพยักหน้า

“นนท์ก็รักนัทเหมือนกัน เพราะงั้นไม่ต้องคิดมากน่า โอเค๊” ผมยืนยันอีกครั้ง

“......โอเคๆ นัทขอโทษทีที่คิดมากไป แต่นนท์ต้องสัญญานะว่าถ้าเกิดว่าพลอยเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่นนท์ บอกใคร หรือมันเกิดอะไรขึ้น นนท์ต้องรีบเล่าให้นัทฟังอะ เข้าใจรึเปล่า”

“ด้ายยเลยยย โอเคๆ สัญญาอะ” ผมยิ้มกว้าง “แล้วเราเอาไงต่อดี หนังก็ดูแล้ว จะกินข้าวอีกรอบมั๊ย หรือจะกลับเลย”

“กลับเลยก็ได้ นัทไม่อยากกลับเย็นมากด้วย เดี๋ยวแม่นนท์จะเป็นห่วงเอา พาลูกชายเค้ามาเที่ยวแล้วก็ต้องดูแลให้มันดีๆหน่อยดิ จริงปะ” เขากอดคอผม และจากนั้นเราก็ขึ้นรถกลับบ้านด้วยกัน

ในตอนกลางคืน วายุโทรมาหาผมและบอกผมว่าอยากจะชวนเราสองคนไปอ่านหนังสือที่บ้านของเขา และเขาก็ชวนพวกเราทุกคนเลยด้วย แต่พอผมลองถามแม่ดู แม่ก็บอกว่าแม่ไม่อนุญาตให้ผมออกจากบ้านไปไหนอีกแล้วจนกว่าจะสอบเสร็จ แต่ถ้าหากผมจะชวนเพื่อนมาอ่านหนังสือที่บ้านให้แม่เห็นล่ะก็ แบบนั้นก็ได้อยู่ ผมลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจโทรกลับไปชวนพวกวายุให้มาที่บ้านของผมแทน และแน่นอนว่าพวกเขาทุกคนก็ตอบตกลงกันอย่างรวดเร็ว

คืนนั้นหลังจากที่ผมปิดไฟในห้องลง ผมก็คลานและมุดเข้าไปนอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่มเดียวกับนัทและนอนกอดเขาไว้เหมือนกับทุกครั้ง ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ตอนแรกๆที่เรานอนอยู่ด้วยกัน เราก็คงจะหาเรื่องมาคุยกันได้มากมายจนกระทั่งผมเป็นฝ่ายง่วงและทนไม่ไหวไปเสียก่อน แต่ตอนนี้ เราไม่จำเป็นต้องคุยอะไรกันอีกต่อไปแล้ว ผมรู้สึกว่าแค่การที่เราได้นอนด้วยกัน ได้กอดกัน ได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ มันก็ทำให้เรามีความสุขและสบายใจมากยิ่งกว่าเวลาไหนๆเสียอีก

“นนท์ หลับยัง......”

“หืออ ยังอะ ไมเหรอ”

“ป่าว ไม่มีอะไร แค่จะบอกว่า..... นัทรักนนท์นะ”

“รู้แล้วน่าาาาา พูดทำไมบ่อยๆ เขินนะเว้ยย”

เขาพลิกตัวหันมาหาผม “ไม่พูดได้ไง เดี๋ยวนนท์ลืมอะ”

“ไม่ลืมหรอกกกก จะลืมได้ไงเล่า”

“จริงอะ”

“จริงดิ”

นัทยิ้มกว้างและชะโงกหน้าเข้ามาจุ๊บลงบนปากของผมเบาๆ “แล้วนนท์เคยสงสัยมะ ว่าทำไมนนท์ถึงรักนัทอะ”

“อืมมมมม......” ผมคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ถ้าถามว่าสงสัยมั๊ยก็คงไม่เคยอะมั๊ง นนท์รู้แต่นนท์ชอบนัทที่นัทเป็นแบบนี้อะ อยู่ด้วยแล้วสบายใจ เป็นคนอบอุ่น ไรงี้มั๊ง”

“แค่ชอบเองเหรอ”

“รักครับรัก โทษที พูดผิดไปหน่อยย”

“แล้วนนท์เคยสงสัยมั๊ย ว่าทำไมตัวเองถึงชอบผู้ชายอะ”

“อันนี้ยิ่งไม่เคยคิดเลยอะ...... ถามไมเหรอ”

“ไม่รู้ดิ นัทก็แค่คิดอะว่าก่อนหน้านี้ นัทไม่เคยสนใจใครเลย ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย ไม่เคยคิดจะมีแฟน ไม่เคยคิดอยากจะคบใครเลยสักนิด เรียกว่าไม่สนใจเรื่องความรักเลยจริงๆ แต่พอนัทได้รู้จักนนท์ นัทก็เริ่มรู้สึกแปลกๆไปอะ......”

“อะไร จะบอกว่านนท์เป็นคนที่ทำให้นัทชอบผู้ชายรึไง”

เขาหัวเราะเบาๆ “ไม่ใช่ๆ ไม่ใช่แบบนั้นเว้ย นัทแค่จะบอกว่า นนท์เป็นคนแรกที่ทำให้นัทได้รู้ใจตัวเองมากกว่า ว่านัทชอบคนแบบไหน......”

ผมรู้สึกเขินจนหน้าแดง “แค่ชอบเองเหรอ”

“รักครับรัก พูดผิดไปติ๊ดดดดเดียวเหมือนกันนน” เขายิ้มกว้าง “แต่นอกจากนั้นนะ นัทยังคิดอีกด้วยอะว่า บางที สาเหตุที่นัทชอบผู้ชายและเลือกที่จะรักนนท์ มันอาจจะเป็นเพราะการที่ครอบครัวนัทไม่อบอุ่นด้วยล่ะมั๊ง นัทแทบไม่เคยได้สัมผัสกับความรักความอบอุ่นจากพ่อและแม่เลย อย่างเรื่องกอด หอมแก้ม พาไปเที่ยวไหนตอนเด็กๆไรงี้อะ มันก็แทบไม่มีเลยเหมือนกัน แต่พอนัทเจอนนท์ นัทว่านนท์เป็นคนที่ร่าเริงและอบอุ่นมากๆ นัทเลยอยากจะแสดงความรัก อยากจะกอดนนท์ หอมแก้มนนท์ ทำแบบที่นัทไม่เคยได้รับจากพ่อและแม่กับนนท์ อะไรแบบนี้อะมั๊ง”

คำพูดของนัท ทำให้ผมย้อนคิดถึงเรื่องของตัวเองด้วยเหมือนกัน บางที การที่ผมรักนัท ก็อาจจะเป็นเพราะว่าผมเองก็ขาดความอบอุ่นจากคนเป็นพ่อด้วยเหมือนกันก็เป็นได้ล่ะมั๊ง ดังนั้นผมถึงได้รู้สึกดีและถูกดึงดูดเข้าหานัทที่เป็นคนอบอุ่นและเอาใจใส่ผมเป็นอย่างดีตั้งแต่วันแรกที่เรารู้จักกัน

“นัทเป็นคนคิดเยอะคิดเก่งเนอะ นนท์ยังไม่เคยคิดถึงเรื่องพวกนี้เลยด้วยซ้ำไปนะเนี่ย”

“นัทก็เป็นแบบนี้แหละ ชอบคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอะ”

“พอแล้วๆ ไม่ต้องคิดและ นอนกันเหอะ นนท์เริ่มง่วงแล้วว..... ฮะ... ฮ้าวววว......” ผมจบประโยตพร้อมกับอ้าปากหาว “เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกไอ้ยุก็จะมากันแต่เช้าอีกนะ”

“อือออ ฝันดีนะคับ ไอ้ขี้เซาของนัท” นัทชะโงกหน้าเข้ามาจุ๊บปากผมอีกครั้ง ก่อนจะพลิกตัวกลับไปเป็นนอนหันหลังให้กับผมเหมือนเดิม

“ฝันดีเหมือนกานน พ่อคนเก่งของนนท์” ผมเขยิบเข้าไปกอดแล้วกระซิบลงบนหูของเขาเบาๆ

เช้าวันอาทิตย์ วายุกับคริสเป็นคู่แรกที่มาถึง ตามมาด้วยเคนกับเจย์ และสองคนสุดท้ายก็คือป๊อปกับตี๋เล็ก ยิ่งผมเห็นป๊อปกับตี๋เล็กอยู่ด้วยกันแบบนี้ ผมก็ยิ่งรู้สึกดีใจมากจริงๆที่พวกเขากลับมาคืนดีกันได้อย่างเดิมสักที เพราะการที่เราได้ทั้งคู่กลับมาเป็นคนๆเดิมนั้น มันทำให้บรรยากาศในกลุ่มของพวกเราเปลี่ยนไปเป็นดียิ่งกว่าที่เคยเป็นก่อนที่เขาจะทะเลาะกันอีกด้วยซ้ำ

“บ้านมึงแม่งน่าอยู่ดีว่ะ ไอ้นนท์” ตี๋เล็กพูดขึ้นหลังจากที่เขานั่งลงในห้องรับแขกแล้ว

“ใช่มะๆๆ ตอนกูมาครั้งที่แล้วกูก็พูดเหมือนมึงเลย” ป๊อปเห็นด้วย

“เฮ้ออออ พวกกูไม่ได้เห็นมึงสองคนเออออห่อหมกเข้าขากันแบบนี้มาตั้งนานแน่ะว่ะ” วายุพูด “ในที่สุด.......”

“ในที่สุดมึงสองคนก็ได้กันซะที” เจย์พูดต่อ

ทั้งป๊อปและตี๋เล็กต่างก็สะดุ้งโหยงและหันไปหาเจย์ทันที

“ทะลึ่งแล้ว ไอ้เจย์!”

“อะไรๆ ไอ้ตี๋ กูพูดเล่นเว้ยยย ห่าแม่งงง แค่นี้ก็ต้องดุกูด้วย” เจย์ออกตัว “กูหมายถึงได้คืนดีกันสักทีตะหาก มึงคิดเหี้ยอะไรเนี่ย สาดดดด ทีแต่ก่อนพวกกูก็แซวเล่นแบบนี้มึงไม่เห็นจะว่าไรเลยวะ”

“ก.... ก็กูไม่อยากจะมีปัญหาอีกแล้วนี่หว่า มึงแหละ กวนตีน สัสสส ใช้คำให้มันดีๆ ไอ้เหี้ย”

“พวกมึงๆ เวลาคุยเรื่องนี้อะคุยกันเบาๆหน่อยเฮ้ย เดี๋ยวคนอื่นได้ยิน” ผมจุ๊ปาก “แม่กูเค้าไม่ชอบเรื่องพวกนี้นะเว้ย”

“อ้าว และแบบนี้มึงกะไอ้นัทจะเป็นยังไงวะเนี่ย” เคนถาม “จะว่าไป เค้ายังไม่รู้อีกเหรอวะ”

“ก็เออดิ จะรู้ได้ไงอะวะ ไอ้เคน” ผมตอบ “เกิดรู้กูมีหวังถูกไล่ออกจากบ้านตายห่า”

“พอๆ เลิกคุยเรื่องนี้” นัทขัดขึ้น “ว่าแต่พวกมึงแน่ใจนะว่าจะมาอ่านหนังสือกันแน่ๆ ไม่ได้มาป่วนกันเฉยๆน่ะ โดยเฉพาะมึง ไอ้ป๊อป มึงต้องยัดอะไรลงสมองกลวงๆของมึงกลับบ้านไปให้ได้บ้างนะเว้ย”

“มึงไม่ต้องห่วง ไอ้หัวถั่ว เพราะกูทำหัวกูให้โปร่งโล่งโจ้งมาจากบ้านเพื่อรอรับความรู้จากพวกมึงเต็มที่แล้วเว้ยย”

“กูว่ามันน่าจะโล่งแบบนั้นมาตั้งแต่แรกแล้วรึเปล่าวะ.......” วายุพึมพำเบาๆ

“ว่าแต่เราจะไปอ่านหนังสือกันห้องไหนวะ ห้องมึงเหรอ ไอ้นนท์” คริสหันมาถามผม

“เรื่องนั้น......”

“เรื่องนั้นน่ะไม่ได้เลย” เสียงแม่ของผมดังขึ้นจากทางด้านหลัง

“อ้าว แม่ มาเมื่อไหร่อะครับ นี่ ป๊อป แม่เคยเจอแล้ว ส่วนนี่ตี๋เล็ก พวกมันเพิ่งมาถึงเมื่อกี๊นี้เอง” ผมหันไปแนะนำเพื่อนๆทั้งสองคนกับแม่ ส่วนป๊อปกับตี๋เล็กก็ยกมือไหว้แม่ผมไปตามระเบียบ “แล้วทำไมเมื่อกี๊แม่บอกไม่ให้พวกเราไปอ่านหนังสือห้องนนท์อะ”

“ก็ถ้าขึ้นไปข้างบนแล้วแม่จะรู้ได้ไงว่าพวกเรามาอ่านหนังสือกันจริงๆน่ะ ฮึ โดยเฉพาะเราแหละ ตัวดีเลย ไอ้เผือก พอเผลอแล้วเดี๋ยวก็หนีคลานขึ้นเตียงไปหลับอีก จริงมั๊ย นัท”

“จริงครับ” นัทพยักหน้าและหัวเราะเบาๆ และแน่นอนว่าคนอื่นๆก็แอบหัวเราะคิกคักเพราะชื่อที่แม่ใช้เรียกผมเมื่อกี๊ด้วยเหมือนกัน

“โห่!! แม่ อะไรอ่าาา ไม่จริงสักหน่อยย” ผมท้วงหน้าหงิก

“เอาเป็นว่า แม่ให้อ่านหนังสืออยู่ห้องทำงานข้างล่างนี่แล้วกัน แม่จะได้คอยมาดูด้วยว่าอ่านหนังสือกันจริงรึเปล่า และถ้าจะพัก ก็ค่อยขึ้นไปนั่งๆนอนๆข้างบนกันได้ แบบนี้โอเคมั๊ย”

“โอเคคร้าบบบ!!” เพื่อนๆของผมขานรับเป็นเสียงเดียวกัน

“โอเค ถ้างั้นนนท์นำเพื่อนไปที่ห้องได้แล้ว ไป และเดี๋ยวแม่ให้พี่แหวนเอาขนมเข้าไปให้กินกัน”

ผมเดินนำทุกคนไปยังห้องทำงานเก่าของพ่อกิต ซึ่งหลังจากที่พ่อกิตเสียไปไม่นาน มันก็ถูกปรับเปลี่ยนโฉมใหม่นิดหน่อย ให้เป็นที่สำหรับอ่านหนังสือมากกว่าใช้ทำงาน โดยการนำเฟอร์นิเจอร์และของตบแต่งที่ไม่จำเป็นออกเพื่อให้มีเนื้อที่มากขึ้น และนำโซฟา เก้าอี้ โต๊ะ รวมทั้งบีนแบ็ก มาวางเพิ่มไว้อีก ซึ่งตอนแรกผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่จะทำแบบนี้ทำไม ในเมื่อปกติส่วนมากผมก็มักจะหมกตัวอยู่แต่ในห้องอยู่แล้ว แต่พอมาตอนนี้ ผมถึงเพิ่งจะเข้าใจว่าแม่คงทำไว้เผื่อว่าผมจะพาเพื่อนๆมาที่บ้านแบบนี้นี่เอง

พวกเรานั่งอ่านหนังสือและช่วยกันถามตอบ ติวกันไปได้ราวๆเกือบสามชั่วโมงก็ถึงเวลาอาหารกลางวัน พวกเรากินข้าวด้วยกันอย่างสนุกสนานและเสียงดัง แต่พอหลังจากหมดเวลาพักกินข้าวเที่ยงแล้ว ความง่วงและความขี้เกียจก็เริ่มกลับมาครอบงำพวกเราหลายคนทันที โดยเฉพาะป๊อปที่เริ่มไหลลงไปนอนอยู่บนตักของตี๋เล็กเรียบร้อยแล้ว

“กูง่วงงงแล้วง่าาาาาา......” ป๊อปเริ่มส่งเสียงครวญ

“........นี่ ไอ้ป๊อป” เจย์ทักขึ้น

“หือออ”

“มึงกะไอ้ตี๋จะสนิทกันยิ่งกว่าเก่าอีกป่าววะ”

ป๊อปรีบเด้งลุกขึ้นออกจากตักของตี๋เล็กทันที “เห๊อะะ! มึงพูดอะไรของมึงวะ ไอ้เจย์”

“ป่าว กูก็แค่ถามเฉยๆ” เจย์ยักไหล่ “แต่ก็ดีกว่าตอนพวกมึงทะเลาะกันน่ะนะ”

“เฮ้ออออ มึงจะย้ำเรื่องนั้นอีกทำเชี่ยไรว้าาาา เออๆ กูมันงี่เง่าเอง กูรู้ตัวเว้ยยย......” ป๊อปล้มตัวลงไปนอนบนตักของเพื่อนซี้ของเขาอีกครั้ง “ชีวิตกูตอนไม่มีมัน แม่งก็เหมือนกูเหลือแต่หมอยกะรอยยิ้มปลอมๆอะวะ”

“ถุ๊ยยยยยยยยยยย!!!” เสียงของวายุ เจย์ และเคนดังขึ้นทันทีที่ป๊อปพูดจบ

“อ้วกกกกๆๆๆ!!”

“กูอยากจะอ้วกกกกกกก!! แต่กูเสียดายข้าวกลางวัน สาดดดดดดดด!!”

ผมหัวเราะไปกับท่าทางของวายุกับเคนที่กอดคอกันทำท่าขย้อนอ้วกลงบนตัวของป๊อปที่นอนอยู่ตรงหน้า พวกเราหัวเราะและแซวป๊อปกับตี๋เล็กกันอยู่ครู่หนึ่ง เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น ทำให้พวกเราทุกคนเงียบลงพร้อมๆกัน

“แม่ไอ้นนท์มาด่าเลย เห็นมั๊ย เพราะมึงอะ ไม่ยอมอ่านหนังสือดีๆ ไอ้ป๊อป” เจย์กระซิบ

ผมลุกออกจากบนพื้นห้องแล้วเดินไปเปิดประตูออก และเมื่อผมเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องคือใคร ผมก็ต้องผงะไปเล็กน้อยทันที

“ไอ้โจ”

[ExecutioneR]

ต้น
หายเร็วๆเน้อ
ไม่สบายอีกแล้วว
รักษาสุขภาพด้วยน้าคร้าบบบบบบ

มันไม่ได้พักผ่อนน่ะครับ วันนึงๆนอนไม่เกินสี่ชั่วโมง หลายคืนไม่ได้นอนเลย และกลางวันก็ใช้ทั้งพลังกายพลังสมองเยอะ ก็เหนื่อยมากๆเหมือนกัน หวัดเลยไม่หายสักทีเนี่ย เฮ้ออออ

[anajulia]

^
^
สรุปว่าตอนนี้ก็ยังไม่หายสินะคะ รักษาสุขภาพด้วยน้าาาาาาาาาาาาา สู้ๆๆๆๆๆๆๆ


กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น้องโจมาาาาาาาาาาาาา

(นัทนนท์ คุยกันงุ้งงิ้งน่ารักมากอ้ะ ตาร้อนผ่าวๆ)

[Cha Ris Ma]

 
น้องป๊อบ น้องตี๋เล็กมีสะดุ้ง
ชักยังไงๆ


  พักผ่อนแยะๆนะครับ

[~•SAkurAIro•~]

กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสส รอมานานนน > < + โจมาาาา 555+
ป๊อปกับตี๋เล็กนี่ต้องเรียบร้อยไปแล้วแน่เลย ท่าทางอย่างงี้

แล้วก้ขอให้พี่ต้นหายหวัดเร็วๆ น้าครับบบ
ขอให้มีเวลาพักผ่อนเยอะๆ

รอตอนหน้าๆ > < โจ โจ โจ

[yamanaiame]

เย้ มาต่อแว้ว  รักสาสุขะพาบด้วยเด้อ เปงห่วง

dodo DEX LAOS love n0vel

[schteuben]

คราวหน้า รอให้หายดีก่อนค่อยมาต่อก็ได้คับคุณต้น เดี๋ยววจะเป็นเรื้อรังไม่ดีนะ ร่างกายจะแย่เอา

[จันทร์ผา]

อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยรักษาสุขภาพด้วยนะ

เชียร์นัทกับนนท์เสมอ

[Ramika]

พักผ่อนเยอะๆ นะครับ

[konnarak]

พีต้นทานยาเเล้วพักผ่อนเยอะๆ นะครับ


.....  กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


พระเอกมาเเล้ว     



เชียร์โจ เสมอ.............

[kengjung23]

ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน                                                                                              ได้อ่านตอนเเรก ก็ติดงอมเเงม ชวนติดตามได้ตลอดทุกตอน มีบางวันอ่านตั้งเเต่เที่ยงคืน เดี๋ยวตี4จะเลิกเเล้ว :a5:อิอิ ต่ออีกหน่อย ซักตี5ละกัน กลายเป็น6 7 8 9 10วันนั้น10โมงเช้าถึงได้นอน                                                                            ถามจริงๆนะครับคุณต้น ทำไมเเต่งได้เก่งมากๆ ทุกตัวละครดูมีชีวิต เเต่ละคนมีรายละเอียดที่่เจาะลึก ดูสมเหตุสมผล เเละน่าติดตาม ใส่ใจรายละเอียดในทุกๆตอนได้ดีมากๆ ทำให้คนอ่านอยากรู้อยากจะติดตามความเป็นไปของตัวละคร รู้สึกผูกพันกับตัวละครทุกๆตัว  คงเป็นพรสวรรค์ ไม่ก็พรเเสวง                                                                                                                :L2:ขอบคุณนะครับกับนิยายดีๆที่สร้างสรรมาให้กับทุกๆคน เป็นกำลังใจให้ตลอดไปนะครับ                                              ............ล.ป.(ลืมไป) นัทเป็นคนที่ดูอบอุ่นเเละเป็นคนดีมากๆ ถ้าชีวิตจริงอยากได้คนเเบบนัท เเต่ในนิยายทำไมอยากให้โจเป็นพระเอกก็ไม่รู้ (โจเข้าฉากทีไร ดูเร้าใจกว่ามั้ง )                                                                                                                                                    เชียร์......โจครับ

[ExecutioneR]

+ ให้คุณเก่งจังคับ ยินดีต้อนรับและขอบคุณมากๆๆนะคับ
ได้อ่านเม้นแบบนี้แล้วกำลังใจมาเป็นกองเลย
ไม่ใช่เพราะถูกชม แต่เพราะเห็นว่าชอบนิยายผมมากต่างหาก

ท่านอื่นๆก่อนนี้ด้วยนะคับ ผมอาจจะไม่ได้ตอบทุก เม้ย. แต่ผมก็เห็นและอ่าน และรู้สึกขอบคุณทุกเม้นนะคับบบ
ขอบคุณสำหรับคำอวยพรด้วยคับ ผมจะพยายามดูแลตัส้องให้หายไวๆนะคับบบ

[thisispom]

พักผ่อนเยอะๆนะคะไรเตอร์

[Ramika]

ว่าแต่ มีคนเช็ดตัวให้ยังคับ อิอิ

[andy_kwan]

ในที่สุดลูกโจก็มาได้เวลาดี

ต่นต้นหาหนุ่มๆช่วยป้อนยาสิจ๊ะ 
พักผ่อนมากๆนะ
 

[ExecutioneR]

ขออาสาสมัครเช็ดตัวป้อนยาคับบบ อิอิรรคม

[jira]

จิ้มจึ๊ก ๆ
ตอนนี้น้องโจหายยย
หลงเหลือเพียงเศษซากว่าเคยเป็นตัวเด่น
น้อนนท์ของพี่จะหวานกับน้องนัทให้พี่ช้ำจวยทำไมมากมายนิ
แต่อ่านตอนนี้แล้วอดอมยิ้มกับความน่ารักของหนุ่ม ๆ กลุ่มนี้..โดยเฉพาะน้องตี๋กับน้องป๊อบอ่ะ
จิ้มบวกคุณต้นเป็นกำลังใจให้นะคะ
 

[ordkrub]

หายไวๆนะครับ